Hoe kan Amerika zijn positie behouden als wereldmacht? -2-

quote:

Op maandag 27 maart 2006 11:54 schreef more het volgende:

[..]

Inderdaad! Ik maak me ook echt geen zorgen over de macht van de Verenigde Staten van Amerika, het blijft het beste, mooiste land ter wereld. Daar kan de EU alleen maar van dromen.

quote:

Op maandag 27 maart 2006 11:56 schreef Chewie het volgende:

[..]

Ik denk zeker dat de EU die potentie wel heeft maar dat komt er natuurlijk nooit uit op deze manier.
Zolang de EU idiote regeltjes verzint voor bijvoorbeeld de lengte van een banaan etc ben je nogal verkeerd bezig. Dan kan je als land wel gaan snijden in de regelgeving en bevoogding maar zolang je dat dubbel en dwars weer door je strot geduwt krijgt vanuit Brussel schiet je daar niks mee op.

quote:

Op maandag 27 maart 2006 12:46 schreef Chewie het volgende:

[..]

Dan heb je het alleen over de grote 3 waar inderdaad nog meer oorzaken zijn maar dat verklaart lang niet alles, door de regelzucht van Brussel wordt er veel te veel gefrustreerd.

quote:

Op maandag 27 maart 2006 13:04 schreef Chewie het volgende:

[..]

De UK heeft dan ook een aparte status en hoeveel geld krijgt Spanje ook alweer uit de pot?

quote:

Nederland zou je dan ook kunnen noemen maar het punt blijft dat de versimpeling van regelgeving nationaal te niet wordt gedaan door regelgeving vanuit Brussel. De EU kan een groot succes worden als deze zich alleen bezig zou houden om de vrije markt zo goed mogelijk te ondersteunen (zo vrij mogelijk laten dus). De rest is onzin en daar is de EU ook nooit voor opgericht.

quote:

Op maandag 27 maart 2006 13:11 schreef Chewie het volgende:

[..]

En hoe kan je dat als land doen? EU beperkt toch door de regelgeving de vrije markt, je kunt als land binnen die regeltjes de markt wel zo vrij mogelijk proberen te maken maar je loopt toch tegen die regeltjes op.

quote:

Op maandag 27 maart 2006 21:34 schreef klez het volgende:
Het duurt wel lang hoor. Die instorting van de Amerikaanse economie door de Iraanse oliebeurs. Van verschillende kanten was mij verzekerd dat ik moest wachten tot 20 maart. Dan zou ik wat meemaken...
De Iraanse helden, die voorvechters van vrede en welvaart, zouden "evil satan" VS wel eens een poepie laten ruiken...

quote:

Op maandag 27 maart 2006 21:48 schreef zakjapannertje het volgende:

[..]

de opening van de beurs is uitgesteld, tot misschien meer dan een jaar wegens 'storingen' aldus het Iraanse ministerie die daarover ging...

quote:

Afrika heet China hartelijk welkom

door onze correspondent Erwin Tuil

PEKING - Het buitenlandbeleid van China is erop gericht de eigen economische belangen veilig te stellen. De onstilbare honger naar olie en andere grondstoffen drijft de Chinezen daarom naar Afrika waar zij met open armen worden ontvangen. Want Peking hoor je nooit over mensenrechten of verantwoordelijk bestuur.Wat hebben de blauwe dakpannen op het paleis van de Zimbabwaanse president Robert Mugabe te maken met China? Alles. De president kreeg ze cadeau om de uitstekende contacten tussen Zimbabwe en China te onderstrepen. Mugabe is door het Westen in de ban gedaan vanwege zijn mensonterend beleid, maar in China kan hij terecht voor alles wat hij maar nodig heeft. Ook al heeft hij het nodig om de oppositie in zijn land te mond te snoeren.

Het is een voorbeeld van het nieuwe Chinese Afrika-beleid. De export van het maoïsme is voorbij en heeft plaatsgemaakt voor een beleid dat erop gericht is de behoefte aan grondstoffen voor de Chinese economie te dekken. Met name olie en gas spelen een hoofdrol. China verbruikt 6,5 miljoen vaten olie per dag en is daarmee na de Verenigde Staten de grootste olieconsument ter wereld.

Aanslagen 11 september
Dat Afrika is uitgekozen om de Chinese behoeften te bevredigen, is het gevolg van de terroristische aanslagen in New York en Washington van 11 september 2001. De onrust die sindsdien in het Midden-Oosten is ontstaan, heeft Peking doen besluiten zich naar Afrika en Latijns-Amerika te wenden.

De Chinese buitenlandse politiek is volwassen geworden, zegt hoogleraar David Kang, verbonden aan de Stanford Universiteit in de Verenigde Staten. Afrikaanse landen met grondstoffen, zoals Zimbabwe, kunnen nu rekenen op de warme aandacht van Peking. De handel tussen China en Afrika is inmiddels bijna dertig miljard euro per jaar waard en groeit jaarlijks met meer dan tien procent. China heeft Afrikaanse landen bovendien alle schulden kwijtgescholden en levert, zonder vragen te stellen, producten waaraan Afrika behoefte heeft.

De voordelen voor Afrika zijn duidelijk, concludeert de sinologe Elisabeth Economy. ,,China levert de landen hele pakketten. Als de Chinezen een elektriciteitscentrale bouwen, leveren ze tegelijk kennis, arbeiders, ingenieurs en geld.'' China ontwikkelt Afrikaanse olievelden, bouwt ziekenhuizen, wegen, scholen, bruggen en kantoren. Daarnaast levert Peking artsen en medicijnen. Het haalt Afrikanen naar China voor studie en training.

Verantwoord bestuur
Maar het Chinese beleid heeft ook schaduwzijden. Het maakt China - zelf een autoritaire staat - niet zo veel uit wat een regering uitspookt, zolang de leveranties van olie, gas en andere grondstoffen maar doorgaan. Daarom is China in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties bijvoorbeeld niet van zins resoluties tegen Sudan over Darfur te steunen.

Daarnaast betaalt Peking olieleveranties deels met wapens, die de ontvanger veelal gebruikt tegen de eigen bevolking. Tussen 1955 en 1977 stuurde China wapens ter waarde van 142 miljoen dollar naar Afrika. Vorig jaar verkocht het voor 100 miljoen dollar straaljagers en gevechtshelikopters aan Sudan. De helft van de Sudanese olieproductie gaat inmiddels naar China.

Sudan, Angola en Zimbabwe vinden de band met China prima. Geen gezeur over mensenrechten of verantwoord bestuur. De Europese Unie en de Verenigde Staten beginnen daar wel steeds over; dat maakt hen in delen van Afrika behoorlijk impopulair.

Analisten vrezen dat sommige Afrikaanse landen door de opstelling van China de gelegenheid hebben, zich af te keren van open, democratisch en economisch goed bestuur. Nog zijn de VS en Frankrijk de belangrijkste handelspartners, maar China staat inmiddels op een derde plaats. De positieve ervaringen van sommige Afrikaanse landen zullen die positie alleen maar versterken.

quote:

Op zaterdag 1 april 2006 15:20 schreef pberends het volgende:

[..]

Maar wat China doet is toch beter dan die westerse oliemaatschappijen in Afrikaanse landen. Die doen helemaal niets voor de Afrikaanse bevolking.

quote:

Op zaterdag 1 april 2006 15:20 schreef pberends het volgende:

[..]

Maar wat China doet is toch beter dan die westerse oliemaatschappijen in Afrikaanse landen. Die doen helemaal niets voor de Afrikaanse bevolking.

quote:

ECONOMIE/AFRIKA:
Afrika kijkt bewonderend en angstig naar China

Moyiga Nduru

PRETORIA, 3 april (IPS) - Tijdens de eerste tien maanden van 2005 nam de handel tussen China en Afrika met 39 procent toe, vooral door olie-import uit met name Sudan. Maar alleen al in Lesotho moesten vorig jaar meer dan tien kledingbedrijven de deuren sluiten door de zware concurrentie met Chinees textiel, en de Zuid-Afrikaanse textielexport naar de VS is meer dan gehalveerd.

De China-hype leeft ook in Afrika. Vijf jaar geleden mocht Martyn Davies , de directeur van het Centrum voor Chinastudies aan de Stellenbosch Universiteit in Zuid-Afrika, blij zijn als hij een paar keer per jaar een lezing mocht geven. "Nu word ik elke week uitgenodigd", zegt hij.

Davies roept Afrikaanse landen op van het Chinese voorbeeld te leren. De Aziatische reus zal tegen 2010 de helft van alle productie ter wereld op zijn rekening schrijven, en heeft gedurende de laatste jaren miljoenen mensen uit de armoede gehaald, zei hij tijdens een recente conferentie over de gevolgen van de Chinese groei voor armoedebestrijding in de SADC, het economisch samenwerkingsverband tussen 14 landen in de zuidelijke helft van Afrika.

De economische opmars van China contrasteert scherp met Afrika, waar de armoede in bepaalde landen toeneemt. Volgens de Wereldbank leven bijna de helft van de 800.000 mensen op het Afrikaanse continent van minder dan een dollar per dag.

"De groei van China is een realiteit en is hier om te blijven", knikt Naomi Ngwira, lid van de raad van bestuur van het Zuidelijk Afrikaanse Regionaal Armoedenetwerk SARPN, dat de conferentie organiseerde. "China heeft interesse in Afrika. Er zijn hier grondstoffen dat het wil. En er zijn markten waaraan China kan leveren en waarvan het kan profiteren. We moeten China in Afrika uitnodigen, maar we moeten ons ervan verzekeren dat het een partnerschap is."

Volgens een studie van het SARPN heeft Afrika van de samenwerking met China onder meer geprofiteerd doordat sinds halverwege de jaren zeventig 15.000 Chinese artsen in 47 verschillende Afrikaanse landen werkten. Ze hebben bijna 180.000 aidspatiënten behandeld. Eind 2003 werkten er nog 940 Chinese artsen in Afrika, en 10.000 landbouwingenieurs.

Het meest controversiële aspect van de Chinees-Afrikaanse relaties is de toenemende export van Chinese textiel naar het continent. “Dat heeft geleid tot massaal banenverlies”, zegt de SARPN. De situatie verergerde toen het wereldwijde textielakkoord in januari 2005 afliep en er een einde kwam aan de quota voor textielexport die tot dan toe nog enige bescherming boden aan Afrikaanse producenten. De Zuid-Afrikaanse textielexport naar de Verenigde Staten daalde van 26 miljoen dollar tijdens het eerste kwartaal van 2004 naar 12 miljoen dollar in het eerste kwartaal van 2005.

De Chinese bedrijven in Afrika “geven niet om het welzijn van hun arbeiders. Ze exploiteren de Afrikaanse grondstoffen en verdwijnen”, zegt Lourenco Inacio Duvane, directeur van de Landbouwassociatie voor Wederzijdse Steun, een ngo uit Mozambique. Hij betwijfelt of de Chinese ondernemingen die momenteel betrokken zijn in de houtkap in de provincie Zambezia daartoe de nodige toelating hebben. “Ze verstoppen zich achter (corrupte) politici. De Chinezen zijn niet in Zambezia voor duurzame ontwikkeling. Ze zeggen je duidelijk dat ze na het kappen vertrekken. De Chinese economie moet niet bloeien op de kap van armere landen als Mozambique.”

Maar Davies schuift de schuld naar Afrikaanse overheden die er niet in slagen effectieve mechanismen in te stellen om zaken te doen met China. “Afrika moet China niet als zondebok gebruiken voor haar falen”.

Ming Chen van het Chinese staatsnieuwsagentschap Xinhua voospelt dat Zuid-Afrika niet alleen Chinese investeerders kan aantrekken. Op voorwaarde dat het land de bezorgdheid over misdaad kan wegnemen, voorspelt hij jaarlijks meer dan 500.000 Chinese toeristen. “En over vijf jaar worden dat er vijf miljoen”. (ADR)

(EINDE/2006)

quote:

Oeso: China gevaar voor hulp aan arme landen

door Han Koch

De wijze waarop China handel drijft in arme landen kan een bedreiging zijn voor de effectiviteit van de ontwikkelingshulp aan die landen.

De Organisatie voor economische samenwerking en ontwikkeling (Oeso) moet daarom zo snel mogelijk een dialoog met China aangaan. Dat vinden de ministers van ontwikkelingssamenwerking van de Oeso-landen, die gisteren bijeen waren in Parijs. Minister Agnes van Ardenne pleitte vorig jaar al voor een versneld Oeso-lidmaatschap van China.

De ministers vrezen dat China bij het stillen van de honger naar grondstoffen en het zoeken van nieuwe afzetmarkten afspraken maakt met de ontwikkelingslanden die leiden tot verlies aan arbeidsplaatsen.

Zo is het bij de Oeso-hulp regel dat grote infrastructurele werken in Afrika – zoals spoorwegen, bruggen en dijken– zo veel mogelijk worden uitgevoerd met lokaal personeel. China echter neemt eigen werkvolk mee. De Chinese hulp is daarbij altijd gekoppeld aan het economisch eigenbelang. Die binding staat eveneens haaks op het Oeso-beleid.

Dat betekent een gevoelige slag bij de structurele bestrijding van de armoede, vooral in Afrika bezuiden de Sahara. De ministers, die veel werk maken van het coördineren van de hulp, zien in de praktijk dat hun inspanningen teniet worden gedaan door de Chinese handelwijze.

De Oeso-leden hebben in de commissie voor ontwikkelingshulp onderling spelregels opgesteld. China, dat bij de Oeso alleen op het gebied van handel een waarnemersstatus heeft, is niet verplicht die regels te hanteren.

quote:

China / Recht is alleen voor wie connecties heeft

door Babs Verblackt

In China draait alles om de juiste connecties. Ook in het strafrecht. Met alle frustraties van dien tot gevolg.

„De huidige Chinese leiders zullen niet voor een rechtsstaat zorgen”, zegt professor Jerome Cohen, hoogleraar recht aan de New York Universiteit, gespecialiseerd in China’s rechtssysteem. „Ik hoop dat de druk die China’s economische vooruitgang teweegbrengt op termijn een leider voortbrengt die iets ziet in goed functionerend recht.”

Cohen – auteur van diverse boeken over China, voormalig juridisch adviseur van de provincie Sichuan en lid van de adviesraad van Human Rights Watch Azië – sprak deze maand voor een groep buitenlandse media in Shanghai. Volgens de hoogleraar staat China’s rechtssysteem op een belangrijk keerpunt, dat ’misschien richting crisis gaat’.

„China heeft de laatste 25 jaar meer wetten ingevoerd dan welk regime ooit over eenzelfde periode”, aldus Cohen. „Dat is indrukwekkend. Maar het rechtssysteem werkt niet, de bijbehorende instituten functioneren te vaak onvoldoende.”

Volgens Cohen stappen steeds meer mensen – vooral door het overheidsbeleid benadeelde plattelanders – naar de rechtbank. „Maar in de regel wordt hun zaak niet correct behandeld. Rechtbanken en advocaten zouden zaken niet aannemen omdat er geen geld aan te verdienen valt of omdat ze tegen de lokale overheid ingaan. Dat voedt de frustratie. Een gevoel van onrechtvaardigheid kruipt langzaam door heel China”, zegt Cohen.

China kent geen ’scheiding der machten’. „De rechters worden aangesteld, betaald en ontslagen door de lokale overheid. Ze stellen soms uitspraken uit omdat hen ’nog niet verteld is wat te doen’. Advocaten die tegen de overheid ingaan, kunnen hun vergunningen verliezen.”

Mensen met de juiste relaties weten die te gebruiken. „Ik vroeg ooit een kennis die in een commercieel dispuut verwikkeld was of hij een advocaat nodig had”, vertelt Cohen. ’Waarom zou ik?’, antwoordde hij, ’mijn vrouw is rechter’.” Hij erkent dat het gebruik van ’guanxi’ (connecties) moeilijk te doorbreken is.

Cohen zegt dat China een onafhankelijk, eerlijk en bekwaam rechtssysteem nodig heeft om stabiliteit en een ’harmonieuze samenleving’ – het nieuwste streven van de overheid – te garanderen. „Maar dehuidige leiders zijn erg nerveus over rechtshervormingen. Ze zijn zich ervan bewust dat een geleidelijke erosie van hun macht gaande is.”

Volgens de hoogleraar zijn er binnen het Hooggerechtshof ’zeer slimme mensen die weten wat er te doen staat’. „Maar het ontbreekt hen aan echte macht om het voor elkaar te krijgen”, aldus Cohen.
Hervorming van China’s rammelende rechtssysteem blijft maar uit

De invoering van China’s ’open deur politiek’ eind jaren zeventig ging gepaard met een erkenning van het belang van een nieuw juridisch systeem.

Hoewel sindsdien vooruitgang is geboekt, rammelt het huidige systeem aan alle kanten vanwege corruptie, politieke belangen, ondeskundigheid of het simpelweg negeren van de regels. Er heerst weinig vertrouwen in de aanhoudende stroom aankondigingen van hervormingen.

Deze maand meldde het Hooggerechtshof dat nog dit jaar alle hoger beroepen van zaken waarin de doodstraf is geëist, openbaar moeten zijn. Nu vinden die voornamelijk achter gesloten deuren plaats. Op 68 misdaden staat de doodstraf, inclusief niet-geweldadige overtredingen als financiële misdaden en corruptie.

De laatste jaren komen meer voorbeelden aan het licht van het langdurig opsluiten of het executeren van onschuldige gevangenen. Het aantal executies is staatsgeheim. Maar Liu Renwen, specialist crimineel recht van de Chinese Academie voor Sociale Wetenschappen, verklaarde onlangs dat jaarlijks zo’n achtduizend executies plaatsvinden. Mensenrechtenorganisaties ramen het aantal op vijf- tot twaalfduizend per jaar.

quote:

Indiase regering wil convertibele roepie - analyse

Paranjoy Guha Thakurta

NEW DELHI, 10 april (IPS) - De Indiase regering vindt dat India klaar is om de roepie volledig inwisselbaar te maken. Met de omstreden maatregel willen premier Manmohan Singh en zijn minister van Financiën Palaniappan Chidambaram de tweede fase inluiden van de economische hervormingen waarmee India vijftien jaar geleden begon. Maar de tegenstanders waarschuwen voor kapitaalvlucht en een grotere kwetsbaarheid voor financiële schokken.

Met een volledig inwisselbare roepie kan geld makkelijker in en uit de Indiase economie stromen. Voorstanders hopen dat de maatregel de roepie sterker maakt, wat investeerders en beleggers zou lokken. Indiase bedrijven zouden ook geen toestemming meer hoeven afwachten om in het buitenland geld te lenen. Singh lanceerde het thema vorige maand bij een bezoek aan de Reserve Bank of India (RBI), de in Mumbai gevestigde nationale bank. Die instelling benoemde inmiddels een zeskoppig comité van wijzen dat tegen juli een stappenplan moet voorbereiden naar volledige convertibiliteit.

"Onnodig en gevaarlijk"

Maar het plan om de roepie volledig inwisselbaar te maken, stuit op verzet. "Onnodig en gevaarlijk", oordeelden meer dan 160 economen in een gemeenschappelijke verklaring eind maart. De maatregel stelt India bloot aan "onvoorspelbare kapitaalbewegingen" en maakt het land onnodig kwetsbaar.

Volgens de analisten is de tijd nog niet rijp om een einde te maken aan alle beperkingen die de Indiase munt nu nog afschermen van de risicovolle ontwikkelingen op de internationale financiële markten. Ze vinden het beter dat India zijn economie stap voor stap blijft openen, zoals het land dat al vijftien jaar lang doet. Dankzij die aanpak bleven India onder meer de ergste gevolgen bespaard van de financiële crisis die in 1997 en 1998 zoveel onheil aanrichtte in Azië.

Volgens de regering is India nu bestand tegen de offensieven van speculanten die ontwikkelingslanden binnen enkele dagen financieel kunnen kraken. De Indiase deviezenreserves bedragen nu 140 miljard dollar (116 miljard euro), genoeg om 15 maanden lang alle importfacturen te betalen. Ook de schuldenpositie van het land is verbeterd. Vorderingen op korte termijn maken nu nog maar 6,7 procent uit van de totale buitenlandse schuld, tegenover meer dan 10 procent in 1991.

Tarapore bis

Het comité van wijzen dat de convertibiliteit moet voorbereiden, kreeg ironisch genoeg dezelfde voorzitter als een panel dat zich tien jaar geleden over de kwestie boog. Het rapport dat S.S. Tarapore in 1997 voorlegde, verdween in de la omdat de Aziatische crisis inmiddels was uitgebroken.

Het eerste Tarapore-rapport sprak zich uit voor volledige convertibiliteit tegen 2000, maar verbond daar een aantal voorwaarden aan. Sommige daarvan zijn nog altijd niet vervuld. India zou zijn begrotingstekort en de inflatie verder moeten terugdringen, en de Indiase banken moeten het aandeel van klanten die hun leningen niet terugbetalen nog sterk uitdunnen.

Tegenstanders van volledige convertibiliteit zeggen dat de maatregel enkel een kleine groep van rijke Indiërs ten goede zou komen. De beperkingen op wisseloperaties die vroeger de handel en het overmaken van geld uit het buitenland naar India bemoeilijkten, zijn al in de jaren negentig afgeschaft. Maar de volledige inwisselbaarheid zou rijke Indiërs de vrije hand geven om hun geld in het buitenland te investeren of te beleggen. Buitenlandse bedrijven in India zouden ook vrij al hun winsten kunnen wegsluizen. De kans dat er kapitaalvlucht optreedt, is daardoor volgens de critici groot. Dat zou India dwingen meer geld te gaan lenen, en rekening daarvan zou volgens hen betaald moeten worden door de arme bevolking.

De regering werpt op dat volledige convertibiliteit nodig is om een vervolg te geven aan de economische groei van de voorbije jaren. Premier Singh rekent voor dat India de komende vijf jaar 1.500 miljard dollar (1.250 miljard euro) aan investeringen nodig heeft om de economie met meer dan 8 procent per jaar te doen groeien. Minstens 70 miljard dollar (58 miljard euro) daarvan zou via buitenlandse investeringen moeten binnenkomen. Een groot deel van dat geld moet naar de verbetering van de wegen, havens en spoorwegen gaan. Vorig jaar kreeg India ongeveer 6 miljard dollar (5 miljard euro) aan buitenlandse investeringen binnen, en dit jaar mikt de regering op 10 miljard dollar (meer dan 8 miljard euro).

Tegenstanders halen het voorbeeld van China aan als bewijs dat buitenlandse investeerders geen problemen hebben met landen zonder vrije wisselkoers. China trok in 2005 meer dan 60 miljard dollar (50 miljard euro) aan. (PD/JS) (EINDE/2006)

quote:

Op zaterdag 26 november 2005 15:19 schreef pberends het volgende:

Hoe kan Amerika zijn positie behouden als wereldmacht?