Dijt het heelal uit met lichtsnelheid?

Overtuig hier rudeonline: take veel te veel hier maar verder?

Lees eens Stephen Hawkins' boeken.

quote:

Op zondag 20 november 2005 01:16 schreef rudeonline het volgende:
Hoezo, ik stel hier een andere vraag. Als je daar geen zin in hebt, klaar toch.. Ben je het er overigens mee eens dat het heelal zich met 300.000km/sec uitdijdt?

Omdat die vraag ook nogsteeds staat om maar es wat te noemen. En alle dingen in 1 rude topic kunnen.

En overigens ja, het zichtbare heelal dijt uit met de lichtsnelheid.

Zo je vraag is beantwoord en je laatste post gaat over de vraag in het ander topic. Daar verder dus.

quote:

Op zondag 20 november 2005 01:46 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Sorry, ik heb daar niets toe te voegen. Je begon al met een stelling die niet waar was. Weinig nut om daar dan verder te gaan.

Hier zou ik het dus willen hebben over de plaats waar de ruimte/tijd dan toeneemt. Wat we immers zien is allemaal al gebeurt dus kijken we altijd richting gebeurtenissen die eerder zijn gebeurt als het tijdstip waarop we het waarnemen. Alles wat je ziet is letterlijk gezien verleden tijd.

Waar is de tijd/ruimte dan waar we ons in de toekomst gaan bevinden. Bestaat de ruimte van morgen eigenlijk al?

Die 'ruimte' bestaat simpelweg niet.
Het heeft geen nut om je af te vragen wat daarvoor was (wat er voor de oerknal was dus)

De vraag naar wat er gebeurde voor de oernknal heeft twee componenten: een mechanistische over het uitdijinde heelal en een andere over de tijd zelf.
Wij weten niet genoeg over de vroegste momenten van de oerknal, mede doordat we niet alle natuurkundige processen kennen (waaronder die met de betrekking tot de tijd) die zich hebben afgespeeld.

Waarom wás er een oerknal?
Volgens een van de hypothesen (de inflatiehypothese) ontwikkelde zich uit het fysische vacuüm van de lege ruimte een zeer sterk afstotende zwaartekracht (heeft te maken met kwantumfluctuaties wat nogal ingewikkeld is).
Deze dreef de energie van het heelal uiteen in een explosie die de oerknal in gang zette. Alles wat nodig was om een enorm, uitdijend heelal te doen ontstaan was een microscopisch stukje aangeslagen vacuüm.
Daarna moest de oerknal plaatsvinden, want dat schrijven de natuurkundige wetten voor.

Veel ideeën over de inflatie zijn inmiddels gemeengoed geworden.
De gedachte van een afstotende vacuümzwaartekracht gaat terug op Einsteins vroege publicaties over de kosmologie; het verband met de kosmische uitdijing werd gelegd in de jaren 30 (niet veel later dan de ontdekking van de uitdijing) door Arthur Eddington, een vroege voorvechter van Einsteins gravitatietheorie.
En het concept van een aangeslagen vacuüm past goed in de moderne deeltjesfysica.
Maar hoewel er veel gedetailleerde theoriën zijn over hoe de inflatie in zijn werk is gegaan, is er geen standaardmodel dat verklaart waar de eerste kwantumfluctuatie vandaan kwam. Dit is niet zo verbazingwekkend en vanuit een natuurkundig oogpunt doet het er niet erg toe want bijna alle informatie uit die tijd is verloren gegaan.
Het was niet meer dan een fluctuatie, van weinig belang behalve dan dat zij het begin was van het universum.

Met andere woorden, het universum schiep zijn eigen informatie, het maakte zichzelf interessant, dus het is onverstandig al te lang te blijven stilstaan bij die aanvankelijke fluctuatie, alsof die de eer zou moeten krijgen voor alles wat erna gebeurd is.
En als die aanvangsfluctuatie min of meer irrelevant is en we er tich niet over te weten kunnen komen, moeten we ons het hoofd er niet over breken en gewoon verdergaan.

Heeft de tijd zelf een begin gehad?
In tegenstelling tot wat onze intuïtie ons influisterd (die waarschijnlijk is gebaseerd op onze ervaring dat het ene tijdsinterval veel op het andere lijkt) is de tijd zoals wij die kennen naar het verleden toe mogelijk niet oneindig.
Net als bij de ruimte hoeft dit niet per se te betekenen dat er een uiterste grens is (een vroegste moment waaraan geen enkel moment voorafging).
Het is zeer goed vol te houden dat de begrippen 'voor' en 'na' niet meer van elkaar te onderscheiden zijn als je maar ver genoeg teruggaat.

Tijd heeft dan niet meer dezelfde betekenis als in de gewone natuurkunde.
We hebben reeds vastgesteld dat het convetionele begrip 'tijd' niet van toepassing is op zeer kleine intervallen, dus als het begin te dicht wordt benaderd, kunnen we dit begrip niet meer gebruiken. 'Tijd' en 'ruimte' zijn concepten die alleen zinvol zijn met betrekking tot bepaalde minimale afmetingen en intervallen.
Er zijn wel ontwerpen voor beschrijvingen van kleinere ruimten en tijdsintervallen (wat dat ook moge betekenen ), maar geen enkel is getoetst aan de werkelijkheid.
Je kunt dit vergelijken met de middeleeuwse speculaties over het einde van de wereld.
Iemand die denkt dat de aarde plat is, verwacht ofwel een oneindige ofwel een begrensde wereld te vinden, maar bij een ronde aarde wordt de vraag naar het einde ervan zinloos.
Zich afvragen wat er was voor de oerknal is misschien hetzelfde als vragen wat er ten noorden van de noordpool ligt (waar het begrip 'ten noorden van' geen betekenis heeft).
Het is aanmatigend om te veronderstellen dat onze ideeën over de tijd, die gebaseerd zijn op de huidige situatie van het heelal, ook zouden moeten gelden voor de uiterste grenzen van de ruimtetijd.

Het is ook mogelijk de de aanvangsfluctuatie deel was van een ander, groter heelal.
In dat geval gaat de tijd misschien eindeloos terug en is hij misschien zelf ingebed in andere universa.
Maar het is niet waarschijnlijk dat we ooit informatie zullen vergaren over wat zich 'hiervoor' afspeelde - dushet getuigt eigenlijk van een middeleeuwse inborst om te blijven stilstaan bij deze mogelijkheid.

Maar deze kwesties doen niet zo ter zake wanneer we het oerknalmodel en de daaruit voortkomende voorspellingen bespreken.
Alle inflatiemodellen gaan ervan uit dat áls er iets geweest is 'voor' de oerknal, het bewijs hiervan lang geleden is vernietigd of vervaagd.
De structuur van het hedendaagse heelal op de grootste schaal weerspiegelt waarschijnlijk de inflatieperiode en gebeurtenissen in het wat oudere heelal; de samenstelling van het heelal weerspiegelt de thermische heksenketel van de oerknal na de inflatie; en de complexiteit van de structuren op grote schalen (van moleculen tot sterrenstelsels) weerspiegelt miljarden jaren kosmische evolutie.
Dat zijn zaken die we, met behulp van waarnemingen en de modellen. kunnen bestuderen.

De structuur van een vierdimensionale ruimtetijd kan gevisualiseerd worden als we bereid zijn enkele dimensies te laten vallen.

In deze visualisatie is het begin weergegeven als een punt, aangezien alles toen zeer dicht opeengepakt zat.
De horizontale doorsneden worden steeds groter en geven de totale ruimte op een bepaald moment weer (in een bepaald model), waarbij twee van de drie ruimtedimensies zijn weggelaten.
De schaal is natuurlijk enorm: de 'doorsnede' heeft momenteel bijvoorbeeld een omtrek van ten minste tientallen miljarden lichtjaren.

In een andere visualisatie is de uitdijing weggelaten en worden de huidige posities getoond van zaken die in het verleden hebben plaatsgevonden en nu worden waargenomen.
Het is een weergave van de 'verleden lichtkegel': de gebeurtenissen die we zien door in de ruimte en terug in de tijd te kijken.
Elke horizontale doorsnede stelt een verzameling gebeurtenissen voor in een wijde cirkel om ons heen.
Dit model laat beter de begrenzing zien van het terugkijken naar het begin van de tijd.
De afstand naar deze kosmische horizon is weer tientallen miljarden lichtjaren.

Hoewel deze slechts modellen zijn van mogelijk ruimtetijden, kunnen we de globale structuur van het huidige heelal in kaart brengen door het licht te observeren dat afkomstig is van ver verwijderde objecten.

quote:

Op zondag 20 november 2005 02:00 schreef Quarks het volgende:

[..]

JIJ hebt minder gedronken dan ik

Alles flex Quarks ?

quote:

Op zondag 20 november 2005 02:01 schreef ChOas het volgende:

[..]

JIJ hebt minder gedronken dan ik

Alles flex Quarks ?

ChOas
Geen druppel alcohol vanavond.

quote:

Op zondag 20 november 2005 02:04 schreef Quarks het volgende:

[..]

ChOas
Geen druppel alcohol vanavond.

Hier ook niet, was de bob . Maar rude, het andere topic is niet gebasseerd op een stelling die niet klopte, je hebt het echt gezegd hoor.

quote:

Op zondag 20 november 2005 01:35 schreef rudeonline het volgende:
Sneller kan overigens niet, iets zou de lichtsnelheid dan moeten overschreiden, en dat "kon" niet.

Sneller kan prima Het heelal kan zich wel met een miljard of een quantiljoen maal de lichtsnelheid uitbreiden. Vraag meneer Guth maar

quote:

Op zondag 20 november 2005 02:00 schreef Quarks het volgende:

[..]

Waarom wás er een oerknal?
Volgens een van de hypothesen (de inflatiehypothese) ontwikkelde zich uit het fysische vacuüm van de lege ruimte een zeer sterk afstotende zwaartekracht (heeft te maken met kwantumfluctuaties wat nogal ingewikkeld is).
Deze dreef de energie van het heelal uiteen in een explosie die de oerknal in gang zette. Alles wat nodig was om een enorm, uitdijend heelal te doen ontstaan was een microscopisch stukje aangeslagen vacuüm.
Daarna moest de oerknal plaatsvinden, want dat schrijven de natuurkundige wetten voor.

Inflatie is nog niet echt opgenomen in het standaard kosmologisch model, zover ik weet; het wordt meer gezien als mogelijke uitbreiding. Misschien aardig om een linkje te geven naar een topic wat ik heb geopend nav een stage die ik gedaan heb hierover: klikje

De oerknaltheorie komt rechtstreeks uit de observatie dat het heelal uitdijt ( Hubble, 1928 ofzo ) en uit de veldvergelijkingen van de algemene rel.theorie: een statisch universum kan alleen bestaan als je kunstmatig termen gaat toestoppen, en dan nog heb je geen stabiel evenwicht. Niet aannemelijk dus. Inflatie is echter een oplossing voor 2 grote problemen in dit model: het zogenaamde vlakheidsprobleem, wat stelt dat een parameter van het kosmologisch model bij aanvang erg gelijk aan 1 moest zijn ( op 70 decimalen ofzo ) en het probleem dat beide uiteinden van het universum in thermisch equilibrium schijnen te zijn ( gemeten via de achtergrondstraling ) terwijl fotonen niet de kans hebben gehad om van het ene naar het andere uiteinde te reizen; ze zijn pas een tijd na de oerknal "ontkoppelt". Inflatie " lost deze problemen op" , in de zin van dat er een mechanisme wordt geintroduceert wat de ruimte-tijd kort na de oerknal exponentieel heeft laten uitbreiden. De één vind dit een nogal kunstmatige ingreep, de ander vind het een aardige oplossing. Feit is, dat het scalaire veld wat deze inflatie teweegbracht, niet goed begrepen wordt; de potentialen kunnen bijzonder veel vormen aannemen.

Het idee dat het heelal uit een "quantumfluctuatie" komt is nogal speculatief; je komt het iig niet tegen in de standaardteksten over kosmologie.

edit: hier ff een post uit dat andere topic, wat misschien wel wat toelicht:

quote:

Om het ff inhoudelijk te houden: 1 van de grote problemen die het oerknalmodel heeft, is het volgende:
Net na de oerknal was het heelal nog een soort plasma; het had een behoorlijke dichtheid, en fotonen konden maar met de grootste moeite door dat heelal heen banjeren ( net als bij de zon; een foton doet er duizenden jaren over om van de kern naar het oppervlak te komen ! ) Ondertussen zette het heelal wel uit. Nu heeft men de achtergrondstraling gemeten, en deze blijkt tot een orde van 1 op de honderdduizend, homogeen en isotroop te zijn ( dus gelijk in alle richtingen ) Dus kennelijk heeft het ene waarneembare uiteinde van het universum in contact gestaan met het andere, om zo tot een thermisch evenwicht te komen. Alleen, die fotonen hebben, zolang het universum bestaat, nooit de tijd gehad om van die ene naar de andere plek te reizen; er is immers een tijd geweest dat ze nog niet vrij konden bewegen, en het duurde wel even voordat deze fotonen werden "ontkoppeld" ( decoupling, in het engels ).

Een ander probleem is dit:

Je kunt bekijken, wat de kritische dichtheid is van het universum. Dit is de dichtheid,waarbij k=0. Die k is een krommingsterm, en dit houdt in dat het universum vlak is; het dijt niet uit, en het stort niet in. Nou blijkt de verhouding tussen de huidige dichtheid, en die kritische dichtheid, bijna 1 te zijn. Het heelal is dus bijna vlak. Maar uit je berekeningen volgt dat die verhouding naar 1 toe wordt gedreven gedurende de uitdijing van het heelal. Als je terug gaat rekenen wat die verhouding was bij het begin van het universum, dan kom je op een factor 1,00000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000 uit. Met andere woorden: die factor moet belachelijk precies aan 1 zijn geweest. En dat is niet echt aannemelijk; een erg, erg kleine fluctuatie in dit getal zou dan een compleet ander universum hebben opgeleverd. ( Misschien heeft God dit getal wel zo exact geinitialiseerd, laat het maar niet horen aan de relifundi's

Inflatie lost deze problemen allemaal op. En inflatie is ook een model, wat al door de Sitter in 1917 (!!!) werd voorgesteld ( inflatie is niks meer dan exponentiele uitdijing ). Het is namelijk een simpele oplossing van je Friedmannvergelijkingen, waarbij de massa 0 is. Niet echt aannemelijk natuurlijk, maar het was wel het eerste model wat uitging van een uitdijend heelal. Daarom is het historisch gezien best wel belangrijk.

[ Bericht 18% gewijzigd door Haushofer op 20-11-2005 12:49:45 ]

quote:

Op zondag 20 november 2005 12:40 schreef Haushofer het volgende:

[..]

Inflatie is nog niet echt opgenomen in het standaard kosmologisch model, zover ik weet; het wordt meer gezien als mogelijke uitbreiding. Misschien aardig om een linkje te geven naar een topic wat ik heb geopend nav een stage die ik gedaan heb hierover: klikje

De oerknaltheorie komt rechtstreeks uit de observatie dat het heelal uitdijt ( Hubble, 1928 ofzo ) en uit de veldvergelijkingen van de algemene rel.theorie: een statisch universum kan alleen bestaan als je kunstmatig termen gaat toestoppen, en dan nog heb je geen stabiel evenwicht. Niet aannemelijk dus. Inflatie is echter een oplossing voor 2 grote problemen in dit model: het zogenaamde vlakheidsprobleem, wat stelt dat een parameter van het kosmologisch model bij aanvang erg gelijk aan 1 moest zijn ( op 70 decimalen ofzo ) en het probleem dat beide uiteinden van het universum in thermisch equilibrium schijnen te zijn ( gemeten via de achtergrondstraling ) terwijl fotonen niet de kans hebben gehad om van het ene naar het andere uiteinde te reizen; ze zijn pas een tijd na de oerknal "ontkoppelt". Inflatie " lost deze problemen op" , in de zin van dat er een mechanisme wordt geintroduceert wat de ruimte-tijd kort na de oerknal exponentieel heeft laten uitbreiden. De één vind dit een nogal kunstmatige ingreep, de ander vind het een aardige oplossing. Feit is, dat het scalaire veld wat deze inflatie teweegbracht, niet goed begrepen wordt; de potentialen kunnen bijzonder veel vormen aannemen.

Het idee dat het heelal uit een "quantumfluctuatie" komt is nogal speculatief; je komt het iig niet tegen in de standaardteksten over kosmologie.

Ok, duidelijk
Ik schreef ook alleen maar op wat ik zelf heb gelezen (het meeste komt uit: "Het kleine boekje van de oerknal").

quote:

Op zondag 20 november 2005 12:51 schreef Quarks het volgende:

[..]

Ok, duidelijk
Ik schreef ook alleen maar op wat ik zelf heb gelezen (het meeste komt uit: "Het kleine boekje van de oerknal").

Die is erg leuk idd, je hebt ook nog zoiets als " de oerknal in een notendop" geloof ik. En die kosten niet eens 10 euro. Wat me opvalt bij populaire literatuur, en ook in populairwetenschappelijke programma's, is dat ze zaken als quantumfluctuaties er nogal bijtrekken, en da's aan de andere kant wel weer logisch: het maakt de boel erg spectaculair. Op mij komen zulke modellen nogal gekunsteld over; ik heb zelf wel es een model gezien waarbij het universum een magnetische monopool bleek te zijn Ze zitten niet erg robuust in elkaar. Misschien dat met de snaartheorie dergelijke vraagstukken wel kunnen worden opgelost; je hebt het immers over zeer hoge energieen.

quote:

Op zondag 20 november 2005 12:55 schreef Haushofer het volgende:

[..]

Die is erg leuk idd, je hebt ook nog zoiets als " de oerknal in een notendop" geloof ik. En die kosten niet eens 10 euro. Wat me opvalt bij populaire literatuur, en ook in populairwetenschappelijke programma's, is dat ze zaken als quantumfluctuaties er nogal bijtrekken, en da's aan de andere kant wel weer logisch: het maakt de boel erg spectaculair. Op mij komen zulke modellen nogal gekunsteld over; ik heb zelf wel es een model gezien waarbij het universum een magnetische monopool bleek te zijn Ze zitten niet erg robuust in elkaar. Misschien dat met de snaartheorie dergelijke vraagstukken wel kunnen worden opgelost; je hebt het immers over zeer hoge energieen.

Tja, ze betrekken quantumfluctuaties erbij, maar gaan er niet echt op in.

quote:

(heeft te maken met kwantumfluctuaties wat nogal ingewikkeld is).

Dat boekje is ook maar een samenvatting van andere literatuur:
"The expanding universe", "Cosmology", "The first three minutes", "The early universe" enz.

Zo'n boeken zijn gewoon leuke korte opfrissers.

quote:

Op maandag 21 november 2005 14:26 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Dat zou best kunnen kloppen, ik denk zelf dat de 3 dimensionale ruimte om jou heen deels een illusie is. Dat is natuurlijk iets wat moelijk te testen is, maar stel je eens voor dat je 360 graden om je heen kon kijken vanuit 1 punt, zou alles zich dan t.o.v jezelf niet voor jou bevinden?
Ik heb daarom ook gevraagd of het mogenlijk zou zijn om d.m.v een lens jou gehele omgeving op een punt te kunnen projecteren. Misschien krijg je zo een idee van de werkelijke vorm van het heelal en vervormt dat beeld door onze snelheid.

Maar ja, het belangrijkste in deze discussie is of dat het heela inderdaad met c uitduijdt, zou het sneller zijn, dan kun je dat niet meten. Ik denk zelf dat als wij er nou eens vanuit zouden gaan dat dat wel zo zou zijn er een hoop dingen meer dan lochish zouden kunnen worden.
Ik denk namelijk dat de snelheid waarmee dit gebeurt gewoon 300.000km/sec is. Elke seconde neemt het heela met 300.000km toe, en dit doet het in alle richtingen tegelijk. En mocht het heelal vlak zijn, dan blijft er maar 1 richting over.

Als wij 360 graden om eens heen konden kijken, dan waren onze hersenen zodanig er op ingericht dat het voor ons duidelijk is wat links, rechts, voor en achter is.

Ik raad je aan om Flatland te lezen; erg interessant

quote:

Op maandag 21 november 2005 15:37 schreef rudeonline het volgende:
De discussie gaat niet over flatland, tenzij wij zelf in flatland zouden leven. "heelal is dus bijna vlak"
Ik ben meer geintereseerd in de mensen die zich er een voorstelling van kunnen maken dat het heelal uitdijdt met 300.000km/sec. En in hoeveel richtingen dat dan zou zijn als het heelal bijna vlak is.

Flatland is een erg goed boek over voorstellingen maken in meerdere dimensies.
Een mens kan een extra ruimte-dimensie simpelweg niet voorstellen, dit gaat tegen al je voorstellingsvermogen in.

Als je je een voorstelling wilt maken van iets met zoveel dimensies, moet je bereid zijn een dimensie te laten vervallen.

Neem nou Flatland: bewoners in een 2-dimensionale wereld worden bezocht door een 3-dimensionaal wezen (een bol), die bol kijkt dus van bovenaf "neer" op het flatland wereldje.
Hij kan dus zomaar dingen uit een kluis halen zonder de kluis aan te raken; hij kan zelfs de ingewanden van 2-dimensional wezentjes aanraken.

Hoeveel dimensies kent het Rude-model van het heelal?
3 ruimte dimensies waarvan 1 een illusie is (dus 2) en 1 tijd dimensie?

quote:

Op maandag 21 november 2005 16:17 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Oneindig veel tijdsdimensies. Ruimte dimensies zijn ook tijdsdimensies.

Er bestaat echter maar 1 richting. Maar dat snap je niet.

Ik snap wat je bedoelt: je praat over een hoger dimensionaal oppervlak dat word geprojecteerd op een lager dimensionaal oppervlak (holografie dus).
Doel je daarmee nou op het holografische principe, de theorie van 't Hooft.?
Dit principe stelt dat een ruimte geheel kan worden beschreven door de theorieën op de randen, en dat er in zo'n randtheorie hoogstens een vrijheidsgraad heeft per Planck ruimte.

Helaas gaat dat mijn verstand te boven.

Maar de lichtsnelheid is toch gelijk aan 0? Dat zou betekenen dat het heelal stilstaat!

quote:

Op maandag 21 november 2005 16:42 schreef rudeonline het volgende:

[..].
Massa beweegt, licht staat stil.

W'rom kunnen we dan een gloeilamp radiaal zien stralen?

quote:

Op maandag 21 november 2005 17:07 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Dat is een lastige..

Denk dat we soms vergeten dat een 3 dimensionale ruimte iets van onze hersenen is. In principe is alles wat je ziet licht, en komt het ook altijd vanuit 1 richting naar je toe. Ik denk dan echter dat niet het licht letterlijk naar je toekomt. Wij nemen continue gebeurtenissen waar die t.o.v ons in de toekomst zijn gebeurt. Pas als wij een stukje verder in de tijd zijn gegaan zien we die dingen pas ook echt. "wel in de verleden tijd dus, alles wat je ziet heeft altijd iets eerder plaatsgevonden"

Door door de tijd te reizen en te bewegen kunnen wij dus dingen waarnemen.

Als ik een glas pak voel ik de drie dimensies of is dat ook een hersenspinsel?

En jouw beschrijving hierboven verklaart nog niet waarom ik die gloeilamp radiaal zie gloeien. Want hoe maak je (desnoods met je hersens) van iets 2 dimensionaals (1 richting en tijd) de vier dimensies (lhb en tijd).

quote:

Op maandag 21 november 2005 17:19 schreef rudeonline het volgende:
Nee, maar het beeld van het glas is 3 dimensionaal omdat je licht waarneemt van verschillende tijdstippen. Die tijdsverschillen zijn nihil, maar je denkt dat je het glas ziet. In werkelijkheid neem je slechts licht waar wat vanaf het glas op jou netvlies valt. Het glas bevindt zich op een later tijdstip als jijzelf ( je ogen). Doordat jij verder in de tijd gaat zul je het glas dan ook altijd waarnemen zoals het er een fractie geleden uitzag. Hoe dichter iets jou nadert, des te kleiner wordt het tijdsverschil waarin je dingen waarneemt.

Als ik naar een glas kijk zie ik zowel de voorkant als de achterkant (het is zo'n doorzichtig ding), hoe werkt dat dan? En wat ik eigenlijk bedoelde; als ik een glas vastpak voel ik dat het drie dimensies heeft, hoe kan dat dan?

quote:

Op maandag 21 november 2005 17:19 schreef rudeonline het volgende:
Nee, maar het beeld van het glas is 3 dimensionaal omdat je licht waarneemt van verschillende tijdstippen. Die tijdsverschillen zijn nihil, maar je denkt dat je het glas ziet. In werkelijkheid neem je slechts licht waar wat vanaf het glas op jou netvlies valt. Het glas bevindt zich op een later tijdstip als jijzelf ( je ogen). Doordat jij verder in de tijd gaat zul je het glas dan ook altijd waarnemen zoals het er een fractie geleden uitzag. Hoe dichter iets jou nadert, des te kleiner wordt het tijdsverschil waarin je dingen waarneemt.

Dit is het eerste bericht van rude waar ik het mee eens ben. Het is hier en daar wat moeilijk opgeschreven, maar daar is wel uit te komen.

Als je een glas ziet, betekent dat dat lichtstralen die van het glas weerkaatsen jouw netvlies bereiken en dat er daarna een impuls naar je hersenen gestuurd wordt. Die impuls vertaal je in je hoofd dan als 'he, daar staat een glas'. Omdat licht een snelheid heeft evenals de elektrische impuls naar je hersenen duurt het even voordat je je realiseert dat er een glas staat. Je ziet het glas dus zoals het in het verleden was. De achterkant van het glas staat verder van je vandaan en die zul je dan ook verder in het verleden zien omdat het licht er langer over doet om jouw ogen te bereiken.
Voor de goede orde: in het normale leven kun je makkelijk aannemen dat je alles in real-time ziet, omdat het licht zo verdomde snel is.

Als je een glas vastpakt, wordt er vanuit je vingers een signaal naar je hersenen gestuurd dat je vertaalt als 'he, ik heb een glas vast'. Voor de rest werkt het hetzelfde als met een glas zien.

quote:

Op maandag 21 november 2005 23:46 schreef NiwiKaiha het volgende:

[..]

Dit is het eerste bericht van rude waar ik het mee eens ben. Het is hier en daar wat moeilijk opgeschreven, maar daar is wel uit te komen.

Als je een glas ziet, betekent dat dat lichtstralen die van het glas weerkaatsen jouw netvlies bereiken en dat er daarna een impuls naar je hersenen gestuurd wordt. Die impuls vertaal je in je hoofd dan als 'he, daar staat een glas'. Omdat licht een snelheid heeft evenals de elektrische impuls naar je hersenen duurt het even voordat je je realiseert dat er een glas staat. Je ziet het glas dus zoals het in het verleden was. De achterkant van het glas staat verder van je vandaan en die zul je dan ook verder in het verleden zien omdat het licht er langer over doet om jouw ogen te bereiken.
Voor de goede orde: in het normale leven kun je makkelijk aannemen dat je alles in real-time ziet, omdat het licht zo verdomde snel is.

Als je een glas vastpakt, wordt er vanuit je vingers een signaal naar je hersenen gestuurd dat je vertaalt als 'he, ik heb een glas vast'. Voor de rest werkt het hetzelfde als met een glas zien.

Denk dat dat verschil aardig te verwaarlozen is in verhouding met de reactiesnelheid van de kegels en staafjes

Dan maar hier

[ Bericht 54% gewijzigd door Invictus_ op 22-11-2005 08:47:26 ]

Graag hier on-topic blijven. Deze topic gaat over het uitdijen van het heelal en de oerknal.

Overtuig hier rudeonline: take veel te veel daar kan over rude's theorie gediscussieerd worden.

Dank u.

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 16:13 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Ik denk dat je dat onderschat. Als dat verschil te verwaarlozen was, dan konden we helemaal geen diepte zien.

Diepte doen we door links en rechts te vergelijken... Niet door kegeltjes en staafjes.

De hersenen zijn inderdaad nogal traag. Dat heeft werkelijk níets van doen met de lichtsnelheid.

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 17:43 schreef rudeonline het volgende:
Waarom zijn de hersenen nogal traag? Wij vangen toch informatie op die met schijnbaar 300.000km/sec op ons netvlies valt. Om al die informatie te verwerken moeten ze toch behoorlijk snel zijn. Maar goed, dit heeft heel direkt niet zo veel met deze discussie te doen.

Ben eerder benieuwt naar de manier waarop de werkelijkheid eruit zou zien bij "lichtsnelheid"..

De hersenen zijn redelijk snel, maar niet alles wat wij zien wordt direct met alle deta verwerkt.
We vergeten heel veel, en laten veel dingen aan ons voorbij gaan; dat zou ook niet goed zijn als je echt alles tot in detail weet.

En hoe de werkelijkheid eruit zou zien met lichtsnelheid weet ik niet, ik weet niet hoe je dat bedoeld; als alles met lichtsnelheid voort zou bewegen?
Dan is onze massa toch oneindig groot?

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 17:43 schreef rudeonline het volgende:
Waarom zijn de hersenen nogal traag? Wij vangen toch informatie op die met schijnbaar 300.000km/sec op ons netvlies valt. Om al die informatie te verwerken moeten ze toch behoorlijk snel zijn. Maar goed, dit heeft heel direkt niet zo veel met deze discussie te doen.

Ben eerder benieuwt naar de manier waarop de werkelijkheid eruit zou zien bij "lichtsnelheid"..

Leg je fiets eens op de grond en draai eens keihard aan het wiel. Met de juiste snelheid lijkt het alsof je de spaken ziet stilstaan of zelfs ziet terugdraaien.

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 17:49 schreef Quarks het volgende:
De hersenen zijn redelijk snel,

Ten opzichte van rude's getalletjes over 300.000 km/s zijn de hersenen extreem traag.

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 17:52 schreef Doffy het volgende:

[..]

Ten opzichte van rude's getalletjes over 300.000 km/s zijn de hersenen extreem traag.

Dat bedoel ik ook
Vanuit een menselijk oogpunt zijn de hersenen best snel (probeer het maar te evenaren met een computer ), maar vergeleken met de snelheid van het licht is het inderdaad niet zo snel.

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 18:00 schreef rudeonline het volgende:

[..]
Nou mijn vraag,

Hoe zou de werkelijkheid eruit zien bij lichtsnelheid?

Volgens mij is het geen pretje: Oneindige massa, alles donker

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 18:05 schreef Quarks het volgende:
Dat bedoel ik ook
Vanuit een menselijk oogpunt zijn de hersenen best snel (probeer het maar te evenaren met een computer )

Computers zijn veel sneller qua dataverwerking per eenheid (neuron cq. processor), maar de hersenen zijn zo massief parallel dat onze seriële computers uiteindelijk veel trager zijn. En de hersenen zitten veel complexer in elkaar.

Enfin, ik ga nogal offtopic

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 18:09 schreef rudeonline het volgende:
En geen beweging waar te nemen.

Nogal wiedes, want het kan niet. Vragen wat je ziet als je met de lichtsnelheid beweegt, is als vragen wat er ten noorden van de noordpool ligt: de vraag alleen al is betekenisloos.

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 18:31 schreef rudeonline het volgende:
200 jaar geleden kon je ook niet vliegen en zou je doodgaan als je sneller als 40 kmu zou gaan ( ongeveer geloof ik)

Vliegen werd gezien als technisch onmogelijk, niet als fundamenteel onmogelijk. Vogels konden immers wél vliegen, dus het concept van vliegen was bekend en niet zo gek.

Maak dus eerst maar eens aannemelijk dat de lichtsnelheid wél gehaald kan worden door iets met massa. Tot dusver heb je dat nog steeds niet gedaan. En dat is meteen de reden waarom niemand je serieus neemt.

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 18:31 schreef rudeonline het volgende:

Reis met een foton mee, en je omgeving verandert in een soort van foto. Als je je dat al niet kan voorstellen, wat kun je je dan eigenlijk wel voorstellen van een kromme ruimte?

Lich komt niet uit één richting maar uit alle richtingen.
Reis mee met een groepje fotonen en de omgeving ziet eruit als een foto, totdat je andere fotonen tegenkomt en dat is al vrij snel.

En een voorstelling maken kromme ruimtetijd lijkt me niet mogelijk.

Bepaalde aspecten van ruimte en tijd zijn ons bekend uit de direct omringende wereld: we weten bijvoorbeeld dat ruimte drie grootschalige dimensies heeft en dan tijd iets geheel anders is.
Andere belangrijke eigenschappen van de ruimtetijd zijn alleen door gedetailleerde, abstracte redeneringen af te leiden, bijvoorbeeld dat de kromming van de ruimtetijd zwaartekracht veroorzaakt.
Plaatselijke eigenschappen van de ruimtetijd bepalen in hoge mate wat mogelijk is en wat niet (het is bijvoorbeeld niet mogelijk om een lichtstraal in te halen).
Doorgaans beschouwt de natuurkunde ruimte en tijd als continu: ze kunnen worden onderverdeeld in oneindig kleine intervallen, elke positie en elk moment volgt naadloos op het eraan voorafgaande.
Deze visie is juist binnen bepaalde grenzen: op zeer kleine schaal klopt zij niet, daar kunnen ruimte en tijd zich vreemd gedragen, alsof ze holtes bevatten, alsof ze gekwantificeerd zijn.
Daarbij heeft de ruimtetijd op de grootste schaal mogelijk verrassende en contra-intuïtieve kenmerken die niet door aan een beperkte plaats gebonden experimenten kunnen worden ontdekt.
De tijd heeft bijvoorbeeld mogelijk abrupte begin- en eindpunten ('ruimtetijdsingulariteiten', zoals in de centra van zwarte gaten) en de ruimte kromt zich misschien terug in zichzelf, wat betekent dat de ruimte niet oneindig is maar tegelijk nergens eindigt (een zogenaamd 'gesloten' heelal).

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 19:30 schreef rudeonline het volgende:

We hoeven licht niet in te halen om te zien wat er dan gebeurt, wij bevinden ons in zekere zin altijd voor het licht.

Blaat. Je schreef in dat andere topic nog dat je altijd achter het licht aanreist en nu zeg je dat we ons altijd voor het licht bevinden. Jij weet van gekkigheid niet meer wat je schrijft. Je hebt jezelf nu al ZO vaak tegengesproken dat het gewoon niet leuk meer is. Je hebt nu al op ik weet niet hoeveel verschillende plaatsen je theorie lopen te verkondigen en overal wordt je afgebrand, net als hier op Fok!. Wat ga je nu doen? Het volgende forum zoeken om daar 40 topics te openen en weer 300.000x te horen te krijgen dat je het fout ziet? Ik bedoel, de snelheid waarmee de verbeterende posts op je afkomen is bijna gelijk aan de lichtsnelheid. Ik vraag me af wanneer jij eens een keer het licht gaat zien, ipv alle andere mensen voor gek te verklaren.

Als je toch zo overtuigd bent van je eigen gelijk, wat maakt het dan nog uit of andere mensen je geloven? Zoek je erkenning of zo? Je hebt ook al verschillende mensen je theorie voorgelegd, en dat zijn dan mensen (zoals ik begrepen heb) die toch het eea hiervan weten.

Als nou een van die mensen zegt van "je hebt gelijk" dan kom jij hier roepen van "zie je nou wel, jullie hebben allemaal ongelijk, alle 300.000 want hier is 1 iemand die vind dat ik gelijk heb". Dan ineens telt die persoon zijn mening zwaar zeker? Maar als die zelfde persoon je net als iedereen hier voor gek verklaart, dan roep je zeker weer dat hij er geen verstand van heeft?

M.a.w, jij vind pas dat iemand verstand heeft van dit onderwerp als hij jouw gelijk geeft, en anders heeft hij er ook geen verstand van? Lekkere manier van je gelijk proberen te halen.

quote:

Op woensdag 23 november 2005 11:10 schreef rudeonline het volgende:

[..]

[..]

Waarom zegt Haus dat tijd en ruimte bij lichtsnelheid inderdaad niet meer bestaan en houd dan vervolgens vol dat licht toch kan bewegen? Nulpunt bestaat niet? Onzin, hoe verder je naar het verleden kijkt, des te dichter je bij het nulpunt komt. Vreemd genoeg wordt het nulpunt pas zichtbaar als je eerst zelf sneller als het licht kan reizen. Dat is tenslotte de enige manier om nog verder terug te kijken in de tijd.

Wat bedoel je met nulpunt?
Een singulariteit waaruit het heelal begonnen is, zoals het oerknal model sugereert?

Ik denk verder Rude (nofi), dat jij je teveel visueel probeert voor te stellen en teveel vanuit je eigen intuïtie denkt.
Het feit is gewoon dat wanneer het op dit soort zaken aankomt, je eigen intuïtie je in de steek laat.

In al die tijd dat je nu hier op Fok bent, heb je wel eens een boek hierover gelezen?
Je hoeft het natuurlijk niet aan te nemen wat erin staan, maar het geeft je misschien wel een duidelijker beeld.

quote:

Op woensdag 23 november 2005 11:10 schreef rudeonline het volgende:
Jullie roepen de hele tijd dat snelheid relatief is. Maar onze relatieve snelheid t.o.v het licht sluiten jullie uit. Waarom doe je dat, wij hebben tijd en ruimte, iets wat bij de lichtsnelheid niet meer bestaat..

Wij sluiten niks uit.
Onze relatieve snelheid t.o.v. het licht is c.
Een foton 'ziet' ons dus zoals wij het licht ervaren: een foton ziet ons met de lichtsnelheid bewegen, ziet dat er bij ons geen tijd verloopt, ziet dat wij tot een platte schijf samengeperst zijn. Een foton ziet dat wij een oneindige energie hebben, een oneindige impuls en waarschijnlijk nog wat meer oneindigheden. Gezien vanuit zijn referentiekader.

Waarom blijf jij denken dat wij dat uitsluiten? Wij sluiten dat niet uit, je kunt het best vanuit die situatie beschouwen, het heeft alleen geen enkele zin.
De vraag is meer: waarom sluit jij ALLE ANDERE zienswijzes uit? Waarom blijf jij zo bekrompen staren naar de situatie gezien vanuit een foton? Waarom negeer je alle andere waarnemers? Waarom ben jij zo vastgeroest in jouw denken?

De relativiteitstheorie beschrijft het heelal vanuit ELK gezichtspunt.
Jouw theorietje beschrijft het heelal alleen vanuit het gezichtspunt van een foton, en wat het voorspelt komt steeds meer overeen met de relativiteitstheorie naarmate we jou meer van de relativiteitstheorie duidelijk kunnen maken.

Zie je niet dat jouw theorietje zo enorm veel beperkter is dan de relativiteitstheorie...

quote:

Op woensdag 23 november 2005 12:14 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Het nulpunt is inderdaad het punt waarop alles begint te bestaan en bewegen. t.o.v het licht bewegen wij steeds sneller. En dat bewegen begint met een klok die ongemerkt steeds sneller gaat.

Waarom volg jij dan de intuitie van Einstein? En wat is er mis met visueel voor te stellen?

Ik volg niet de intuitie van Einstein, ik volg de theorie van Einstein waar proefondervindelijk bewijs voor is.

En van je intuitie uitgaan is fout omdat de relativiteitstheorie indruist tegen je eigen voorstellingen.
Denk aan het optellen van snelheden met lichtsnelheid etc.

quote:

Op woensdag 23 november 2005 12:14 schreef rudeonline het volgende:
Maar een foton ziet ook zijn eigen klok stilstaan. Of wou je zeggen dat een foton aan verandering is onderheven? Dacht het niet, een foton die gedurnende 5 lichtjaar onderweg is geweest naar ons toe ziet er exact hetzelfde uit als een foton die 10 jaar "onderweg" is geweest.

Een foton staat stil t.o.v. zichzelf. Zijn klokje loopt dus gewoon hoor.
Jouw voorbeeldje is niet slim. De 5 jaar en 10 jaar waar jij het over hebt, zijn niet de jaren gezien vanuit een foton.
Op het moment dat een foton waarneemt dat er 1 seconde voorbij is gegaan, merken wij dat er oneindig veel secondes voorbij zijn gegaan. Dit is NIET in conflict met dat de lichtsnelheid constant is.
Snelheid = afstand / tijd (echt waar)
Foton ziet:
Snelheid = 300.000km / 1 seconde = c
Wij zien:
Snelheid = oneindig km / oneindig seconde = c
Om het maar even pseudowiskundig aan te geven.

Hetzelfde voor een seconde vanuit ons gezien.
Wij zien:
Snelheid = 300.000km / 1 seconde = c
Foton ziet:
Snelheid = 0km / 0 seconde = c
Ook pseudowiskundig.

En ja, oneindig/oneindig en 0/0 zijn onbepaald, maar de toepasselijke limieten gaan wel naar c.

Een foton ziet dus niet zijn eigen klok stilstaan. Hoe hard je ook beweegt, je eigen klok loopt altijd even snel. Niet omdat ik dat zeg, maar omdat het universum nou eenmaal zo in elkaar zit: metingen zeggen dit.

quote:

Een foton geeft een weergave van iets uit het verleden. De foton zelf IS het verleden. Voor een foton is er geen tijdsverloop. De enrgie van een foton is bijna 0, met de juiste techniek zouden wij erachter komen dat onze energie bijna oneindig is. Denk maar aan de atoombom.
Hoeveel energie kunnen wij onttrekken uit licht? Bijna niets.
Hoeveel energie heeft een massa? Oneindig.

Dit is dom.
Een foton IS energie.
Hoeveel energie heeft een massa? E=mc^2

quote:

Op woensdag 23 november 2005 12:38 schreef Pie.er het volgende:
[..]

Dit is dom.
Een foton IS energie.
Hoeveel energie heeft een massa? E=mc^2

Inderdaad, de hoeveelheid massa is onderhevig aan de snelheid.

quote:

Op woensdag 23 november 2005 12:46 schreef Quarks het volgende:

[..]

Inderdaad, de hoeveelheid massa is onderhevig aan de snelheid.

Que?

quote:

Op woensdag 23 november 2005 13:02 schreef rudeonline het volgende:
Gaat er voor een foton ooit een seconde voorbij? Volgens mij blijft zijn tijd gewoon op 0 staan. Hij gaat iig erg traag door de tijd. Hoeveel km legt hij dan of t.o.v ons in 1 sec op zijn eigen klok..

Dat heb ik al gezegd.
Gezien vanuit het foton bewegen wij in 1 seconde precies 1 lichtseconde, omdat wij met de lichtsnelheid bewegen. Dat is toch simpel?

Wat jij alleen waarschijnlijk gaat vergeten is dat 1 lichtseconde gezien vanuit een foton iets heel anders is dan 1 lichtseconde gezien vanuit ons. Behalve tijdsdilatie is er nl. ook lengtecontractie. Die 1 lichtseconde voor het foton is een oneindige afstand voor ons.

Moeilijk voor te stellen? Idd ja, maar jij wilt het zo graag vanuit een foton bekijken...

quote:

Uit metingen blijkt dat er bij de lichtsnelheid helemaal nooit een seconde voorbij zou gaan.
Wanneer je met c zou kunnen bewegen, dan staat jouw tijd stil.

Nee, dat blijkt niet uit metingen. Dat verzin jij zelf.

Uit metingen blijkt dat GEZIEN VANUIT DE WAARNEMER, iets wat t.o.v. die waarnemer beweegt, stilstaat in de tijd. Let op: GEZIEN VANUIT DE WAARNEMER! Niet gezien vanuit het object dat beweegt! Uit metingen volgt dat gezien het object dat beweegt, zijn eigen tijd gewoon loopt, en die van de 'stilstaande waarnemer' stilstaat.

(nouja, dit is natuurlijk zelf nooit gemeten vanwege praktische problemen, maar dit is een logische extrapolatie van de meetgegevens voor snelheden kleiner dan de lichtsnelheid).

Ga nou niet je eigen metingen verzinnen!

quote:

Dat kun je ook zien. Een foton ziet er na 100 jaar exact hetzelfde uit als dat hij 100 jaar geleden ontstond.

Juist ja, na 100 jaar GEZIEN VANUIT ONS. Dat is iets anders dan 100 jaar GEZIEN VANUIT HET FOTON. Iets compleet anders. Een verschil van een factor oneindig...

quote:

Een foton heeft een hele lage energiewaarde. Dat zei ik ook.
Wij hebben een bijna oneindige energiewaarde. De energie die nu vrijkomt bij een kernexplosie is nog maar een druppelje van wat absoluut mogenlijk is. De energie van iets wat beweegt is dus oneindig. Die van licht is beperkt.

Dit is dus een oneerlijke vergelijking. Een foton is 1 elementair deeltje. Een kernexplosie is een explosie van belachelijk veel elementaire deeltjes.

Vergelijk liever de energiewaarde van een foton (met zichtbare lichtfrequentie) met die van een elektron. Dan heb je een eerlijkere vergelijking. 1 deeltje vergeleken met 1 deeltje.

En er is een fundamenteel verschil tussen enorm veel en oneindig.

Nou Rude, ik vind het tijd dat je je ongelijk toegeeft. Geef maar toe dat het één grote grap was of dat je gewoon niet slim genoeg bent het geheel te bevatten.
Geen van je eigen beweringen heeft stand gehouden, dus wat heeft het voor zin het vol te houden?

quote:

Op woensdag 23 november 2005 14:35 schreef rudeonline het volgende:

[..]

lengtecontractie en tijdsdilatie...

lengte wordt 0
tijd gaat naar 0

Waar wordt er een afstand afgelegd?

En dan bedoel ik dit punt..
[..]

Ik weet dat je niet al te snugger bent, maar moet ik echt in herhaling vallen?

En wederom laat je weer prachtig zien hoe onwetend je bent

quote:

Op woensdag 23 november 2005 12:14 schreef rudeonline het volgende:

Het nulpunt is inderdaad het punt waarop alles begint te bestaan en bewegen. t.o.v het licht bewegen wij steeds sneller. En dat bewegen begint met een klok die ongemerkt steeds sneller gaat.

Ben toch benieuwd waar de wet van behoud van energie is gebleven in dat stukje..

quote:

Waarom volg jij dan de intuitie van Einstein? En wat is er mis met visueel voor te stellen?

Er is ook nog zoiets als wiskunde.

quote:

Maar een foton ziet ook zijn eigen klok stilstaan.

Er is geen reden om dat aan te nemen.

quote:

Of wou je zeggen dat een foton aan verandering is onderheven? Dacht het niet, een foton die gedurnende 5 lichtjaar onderweg is geweest naar ons toe ziet er exact hetzelfde uit als een foton die 10 jaar "onderweg" is geweest.

Een foton geeft een weergave van iets uit het verleden. De foton zelf IS het verleden. Voor een foton is er geen tijdsverloop. De enrgie van een foton is bijna 0, met de juiste techniek zouden wij erachter komen dat onze energie bijna oneindig is. Denk maar aan de atoombom.
Hoeveel energie kunnen wij onttrekken uit licht? Bijna niets.
Hoeveel energie heeft een massa? Oneindig.

Energie bijna 0? Heb je wel es op een warme dag in de zon gestaan? En hoeveel energie in een massa zit is prima bekend.

Kwam hier door te klikken op: Dijt het heelal uit met lichtsnelheid? Maar daar gaat het zie ik niet meer over. Toch gaf deze tekst mij de volgende vraag: In wat dijt het heelal uit, hoe noemen we die "ruimte" waarin het heelal uitdijt?

quote:

Op woensdag 23 november 2005 14:32 schreef rudeonline het volgende:
Tjonge, je weet toch zelf ook wel dat een foton iets is wat achterblijft in de tijd.

Nee, dat weet ik niet. Dat is namelijk niet zo. Dat is jouw interpretatie. Een foton is iets wat achterblijft in ONZE tijd. Niet in de tijd van die foton zelf. Er is geen 'de tijd'. Snap je dat nu nog niet?

quote:

Een foton geeft weer hoe iets eruit zag op het moment dat iets plaatsvond. En het is aan ons om dat moment op een bepaalt moment te zien en vadst te stellen. Als een foton 5 lichtjaar afstand heeft "afgelegd" dan zijn wij 5 jaar ouder geworden. Het foton geeft slechts weer wat er 5 jaar geleden gebeurde. De foton is dus exact hetzelde gebleven in die 5 jaar en heeft geen enkelle verandering ondergaan.

Nogmaals: die 5 jaar zijn vanuit ons gerekend, en inderdaad, in die 5 jaar gezien vanuit ons is die foton gezien vanuit ons niet ouder geworden.
Maar, ik herhaal het nog maar eens want jij schijnt er steeds overheen te lezen, gezien vanuit de foton loopt er wel degelijk tijd. En gezien vanuit de foton gaat er bij ons geen tijd voorbij. Snap je dat nu nog niet? Je wilt alles vanuit het foton zien: doe dat dan ook, en niet maar voor de helft!

quote:

Je zegt zelf dat er lengtecontracie en tijdsdilatie plaatsvindt, betekend dit niet heel simpel dat beide faktoren naar 0 neigen te gaan bij de lichtsnelheid.

Ja.

quote:

tijd en ruimte bestaan niet bij de lichtsnelheid!

Nee. Domme conclusie. We zien de tijd van een deeltje met de lichtsnelheid samengeperst tot 0 seconden, en de ruimte van een deeltje samengeperst tot 0 meter. Dat is niet hetzelfde als niet bestaan. Bekijk het maar vanuit het deeltje zelf: dan wordt alles weer 'uitgerekt'.

quote:

Bij ons duidelijk wel. Het is toch overduidelijk dat licht achterblijft in de tijd. Al het licht wat wij waarnemen is toch van iets uit het verleden? Absolute tijd kun je toch niet zien?

Absolute tijd bestaat niet. En als licht achterblijft in de tijd, zouden we het nu niet kunnen waarnemen. Wat jij zegt en wat je bedoelt is iets heel anders.

quote:

Afstanden betekenen tijdsverschillen.

Nietwaar. Afstanden betekenen pas tijdsverschillen als je een snelheid introduceert.

quote:

Hoe verder iets weg staat, des te later kunnen wij het waarnemen. Met nadruk op WIJ. Licht kun je zien als foto's uit een verleden. Alle beelden die wij zien staan in principe stil. Wij gaan echter verder in de tijd en nemen zodoende een hele rits foto's waar.

GVD rudeonline, ben je daar nou nog steeds mee bezig? Dit snapt iedereen! Licht heeft tijd nodig om door de ruimte te bewegen! Ga niet dingen blijven uitleggen die we snappen! Ga liever in op het commentaar op jouw ideeen!

quote:

Niet moelijk voor te stellen. Een foton ziet zichzelf op 1 tijdstip gedurende 1 moment.

Dat klopt dus niet. Een foton ziet zichzelf in principe zoals wij ons zien.

quote:

Kijk op de klok van een foton die 5 lichtjaar onderweg is geweest, is dat niet exact hetzelfde als 5 jaar gelelen? En bij wie zijn er dan eidenlijk 5 jaar voorbij gegaan.

Dat is exact hetzelfde als 5 jaar geleden VOOR ONS. En dat geldt voor een foton die 5 lj onderweg is geweest VOOR ONS. Rudeonline, lees eens wat er staat. In die 5 jaar tijd VOOR ONS is er 0 s voorbij gegaan VOOR DE FOTON. Maar dat wil toch niet zeggen dat er geen tijd voorbij kan gaan voor de foton? Bekijk het eens vanuit de foton! Doe dat nou eens!

quote:

Als het foton ons had kunnen zien gedurende die 5 jaar, dan zag hij in 0sec 5 jaar voorbij gaan bij ons.

En waar baseer je dit op??? Het foton ziet de 5 lj die wij zien samengeperst tot 0lj, en de tijd die wij zien samengeperst tot 0s. Dit volgt uit de metingen. Wat jij zeg niet.

quote:

Je moet niet alles geloven wat je "ziet". Je ziet een bewegende klok langzamer lopen omdat jij trager door het licht beweegt. Zo kun je snel langs een stilstaande rij bewegen of snel. Jouw snelheid bepaalt hoe snel je iets ziet bewegen. Jij bepaalt hoe snel je door het lichtspoor beweegt. Voor licht zelf komen er alleen maar dingen langs zonder dat het zelf ook daadwerkleijk beweegt.

Doe nou toch eens niet zo dom. Hou alsjeblieft op over 'trager door licht bewegen'. Dat effect, het visuele effect, snappen we. En nou blijkt uit metingen dat er OOK! een ander effect is. Dat wordt verklaard door de relativiteitstheorie. Hou op over dat visuele effect. Als jij denkt dat jij de tijdsdilatie op een andere manier kunt verklaren, probeer dat dan. Maar dat kan niet op een 'optisch effect'-manier. Dat effect is namelijk al verrekend.

quote:

Ik verzin niks. Bewegende klokken lopen langzamer, dat is bewezen. Alleen dat die beweging eigenlijk afremmen is, dat moet je inzien.

Jij verzint wel iets. Metingen: Bewegende klokken lopen langzamer voor een waarnemer die niet meebeweegt.
Wat jij verzint: Bewegende klokken lopen langzamer voor iedereen.
Dat is toch niet hetzelfde? Zie dat eens in!

En leg eens uit wat jij bedoelt met afremmen... We zitten in een ruimteschip en we cruisen door het heelal. De kapitein roept 'AFREMMEN!' Wat moet er dan gebeuren?

quote:

Een foton is geen deeltje en mag je dus niet vergelijken met een massa.

Een foton is net zo goed een deeltje als een elektron. Hoe kom je er bij dat een foton geen deeltje is???

quote:

1 = oneindig.

Weer een nieuwe in de categorie 'wiskundige uitspraken van rudeonline die laten zien hoe dom hij is'.

quote:

Op woensdag 23 november 2005 15:00 schreef bellingerII het volgende:
Kwam hier door te klikken op: Dijt het heelal uit met lichtsnelheid? Maar daar gaat het zie ik niet meer over. Toch gaf deze tekst mij de volgende vraag: In wat dijt het heelal uit, hoe noemen we die "ruimte" waarin het heelal uitdijt?

Die ruimte bestaat niet, het heeft geen zin om het daarover te hebben omdat we dat toch nooit kunnen weten.
Als er al bewijs voor is geweest, dan is dit waarschijnlijk vlak na de oerknal al vernietigd.

Het uitdijen van het heelal kun je je het beste voorstellen als een ballon met daarop getekende puntjes (sterrenstelsels), blaas je de ballon op (heelal dijt uit) dan komen de punten verder uit elkaar te staan.
Vanuit elk punt lijken de sterrenstelsel zich even snel van je te verwijderen, of, en zo ja waar, het middelpunt van het heelal bestaat is niet vast te stellen.

quote:

Op woensdag 23 november 2005 15:10 schreef Pie.er het volgende:
iets geirriteerds...

Sorry rudeonline voor mijn manier van uitdrukken, ik ergerde me echt aan je.

Kun je je dat voorstellen?
Elke keer als we jouw theorie ontkrachten, negeer je dat of verander je jouw theorie zodat het wel weer klopt.
Elke keer als we zeggen dat metingen iets aangeven, ontken je dat en interpreteer je de metingen op jouw manier.
Elke keer als we uitleggen hoe iets in elkaar zit en waarom jouw manier fout is, negeer je dat en herhaal je jouw manier nog een keer.
Elke keer als we je uitleggen dat tijdscontractie geen optisch bedrog is, negeer je dat en ga je nog eens uitleggen hoe het optische bedrog volgens jou werkt.
Elke keer als we je laten zien dat delen iets anders is dan optellen, negeer je dat en blijf je herhalen dat er een verband is tussen delen en optellen en dat ze dus hetzelfde zijn.
Elke keer als we je uitleggen dat absolute tijd en ruimte niet bestaan, ben je het met ons eens en 3 posts later gebruik je ze doodleuk weer.
Elke keer als jij zegt dat we het ook andersom moeten bekijken en dat we dat niet doen, bekijken we het andersom, komen we tot de conclusie dat jouw voorspellingen niet kloppen, en blijf jij gewoon herhalen dat wij het verrekken om het andersom te bekijken.
Elke keer als jij zegt dat ruimte en tijd hetzelfde zijn, beargumenteren wij dat er wel een verband is maar dat het niet hetzelfde is, en dat negeer jij en je blijft zeggen dat het hetzelfde is.
Elke keer als we jou een voorspelling laten doen over wat jouw theorie zegt, en hij klopt niet, draai je achteraf je voorspelling om zodat hij wel klopte.
Elke keer als we zeggen dat jouw theorie niet klopt, zeg je dat de fout niet in jouw theorie zit maar dat wij hem verkeerd bekijken.

Dit is toch geen discussieren, Rude? Wat is nou je doel hiermee???

Dat, mijn beste Rude, hebben we al driemiljoen keer verteld, maar je bent te dom, te onwetend en te bekrompen om iets aan te nemen.
Ik vind je met de minuut achterlijker worden, iets wat ik eigenlijk niet mogelijk achte daar ik je in den beginne al niet bijster intelligent vond.

quote:

Op woensdag 23 november 2005 15:59 schreef rudeonline het volgende:
Mijn vraag is gewoon heel simpel,

Lees nou eens niet opzettelijk over dingen heen, maar geef eens antwoord op deze post van Pie.er.

Heeft hij niet gelijk?

quote:

Op woensdag 23 november 2005 15:21 schreef Quarks het volgende:

[..]

Die ruimte bestaat niet, het heeft geen zin om het daarover te hebben omdat we dat toch nooit kunnen weten.
Als er al bewijs voor is geweest, dan is dit waarschijnlijk vlak na de oerknal al vernietigd.

Het uitdijen van het heelal kun je je het beste voorstellen als een ballon met daarop getekende puntjes (sterrenstelsels), blaas je de ballon op (heelal dijt uit) dan komen de punten verder uit elkaar te staan.
Vanuit elk punt lijken de sterrenstelsel zich even snel van je te verwijderen, of, en zo ja waar, het middelpunt van het heelal bestaat is niet vast te stellen.

Uhhh, dus de ruimte dijt uit in een ruimte die niet bestaat waarover het geen zin heeft te hebben omdat we toch nooit ......... ok, duidelijk. Iemand anders nog?

quote:

Op woensdag 23 november 2005 16:16 schreef rudeonline het volgende:
En dat is mijn theorie.

Sorrie, maar dit is nog geen theorie. Dit is een vaag verhaal.

En ik snap best waarom het vaag is en niet concreet: op het moment dat je het concreter wil maken, kom je vanzelf dingen tegen die niet kunnen kloppen. Dit idee kun je alleen blijven aanhangen als je het vaag houdt en er niet te diep over nadenkt.

Ben je het hier niet mee eens? Dat kan. Wil je mij overtuigen? Bewijs mijn ongelijk maar, maak het maar concreet zonder elementaire tegenstrijdigheden op te schrijven.

quote:

Op woensdag 23 november 2005 16:16 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Oke, dat is jouw theorie.

Mijn theorie zegt dat tijd en ruimte hier onstaan in het heden, dat is het punt wat jij als "nu" ervaart.

Voorbij de grens van het universum is nu nog helemaal niets. Voorbij de grens is de toekomst. Ons bewustzijn vormt de grens tussen heden en toekomst. Morgen bevinden we ons op een nieuw tijdstip in een nieuwe ruimte. Het vandaag is dan achtegebleven in de vorm van licht in de ruimte om ons heen. Je zou je een soort voorstelling kunnen maken van een ballon die steeds groter wordt. Wij zitten echter in het midden van die ballon en wij blazen hem op. Licht blijft achter als spoor van afgelegde tijd en ruimte. Wij gaan verder en licht blijft achter. Moelijk voor te stellen, maar als je dit begrijpt dan begrijp je ook dat er nu nog niets is voorbij de grens van het universum. De toekomst bestaat namelijk nog niet.

En dat is mijn theorie.

Euh Rude jongen, hoe kun je aantonen dat wij in het midden van het heelal zitten?
Dit dachten ze in de middeleeuwen.

Vanuit elk punt in de ruimte zie je sterrenstelsels van je af bewegen, het is dus onmogelijk om aan te tonen waar het midden is - als dat er uberhaupt al is.

Je denkt te simplistisch: Jij ziet het heelal als een ballon die opgeblazen wordt, met daarbinnen alle materie.
Dat klopt niet, het is meer een ballon die opgeblazen wordt met daarop de materie.
Wij kunnen niet buiten het oppervlak van de ballon zien/meten/zijn etc. dus kunnen we niet weten wat 'daarbuiten' is.

Nu stel ik nog een keer mijn vraag: Wat voor boeken heb je eigenlijk al gelezen in de tijd dat je op Fok zit?

quote:

Op woensdag 23 november 2005 16:16 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Oke, dat is jouw theorie.

Mijn theorie zegt dat tijd en ruimte hier onstaan in het heden, dat is het punt wat jij als "nu" ervaart.

Voorbij de grens van het universum is nu nog helemaal niets. Voorbij de grens is de toekomst. Ons bewustzijn vormt de grens tussen heden en toekomst. Morgen bevinden we ons op een nieuw tijdstip in een nieuwe ruimte. Het vandaag is dan achtegebleven in de vorm van licht in de ruimte om ons heen. Je zou je een soort voorstelling kunnen maken van een ballon die steeds groter wordt. Wij zitten echter in het midden van die ballon en wij blazen hem op. Licht blijft achter als spoor van afgelegde tijd en ruimte. Wij gaan verder en licht blijft achter. Moelijk voor te stellen, maar als je dit begrijpt dan begrijp je ook dat er nu nog niets is voorbij de grens van het universum. De toekomst bestaat namelijk nog niet.

En dat is mijn theorie.

Ga je hier niet erg voorbij aan de grens van tijd en ruimte. Ik denk nog steeds aan een ruimte, inmens groot, gevuld met materie. Ok, als een ballon of spons, maar wel als ding, niet als "tijdbeeld"

quote:

Op woensdag 23 november 2005 16:10 schreef Maethor het volgende:

[..]

Lees nou eens niet opzettelijk over dingen heen, maar geef eens antwoord op deze post van Pie.er.

Heeft hij niet gelijk?

Gelukkig kunnen we rekenen met de theorie van Rude zodat onomstotelijk vast staat dat hij gewoon gelijk heeft.
Zou hij ook uit kunnen leggen wat de meerwaarde van deze theorie is? Wat kunnen we met deze kennis en vooral, welke conclusie kunnen we uit het geheel trekken? Wat voor impact heeft het nou?

Van SRT kan ik je vertellen wat voor meerwaarde het heeft, maar van jou theorietje...

quote:

Op woensdag 23 november 2005 15:59 schreef rudeonline het volgende:
Mijn vraag is gewoon heel simpel,

Als tijdsdilatie en lengtecontractie bewezen zijn, hoe kan een foton dan ooit 1 cm ruimte afleggen?
Waarom lopen klokken langzamer als je ze versnelt en mag je niet zeggen dat hij stil blijft staan bij de lichtsnelheid? Hij loopt toch steeds langzamer. En dat is niet alleen optisch bedrog, het is bewezen. t.o.v het licht legt hij dus ook steeds minder km af.

Waarom zou een klok op zijn eigen tijd altijd gewoon secondes waarnemen en toch bewezen langzamer hebben gelopen als hij met b.v 99%c heeft "bewogen"?

Je negeert mijn posts gewoon .. als een object A zich met 0.99c tov een ander object B beweegt, kun je exact hetzelfde andersom zeggen. Als je object A dan laat afremmen tot dezelfde snelheid als object B, dan loopt de klok van A achter. Als je echter object B laat afremmen tot dezelfde snelheid als object A, dan loopt object B (!!!!!) achter. Relativiteit.

quote:

Wat zou er gebeuren ( gedachte expiriment) als je nu letterlijk op de klok kon kijken bij een klok hier 5 lichtjaar vandaan? Zou hij dan niet gewoon 5 jaar voorlopen op de klok die we nu hier kunnen zien? Wij zien tenslotte pas over 5 jaar hoe laat het "nu" is bij een ster op 5 lichtjaar afstand.

Niemand ontkent dat hier. Licht van 5 lichtjaar afstand doet er 5 jaar over voordat het hier is, waardoor de klok dus 5 jaar achter lijkt te lopen. Dat komt door de eindigheid van de lichtsnelheid.

quote:

Niet al mijn voorspellingen kloppen direct, hoe laat is het nu bij een ster hier 5 lichtjaar vandaan? Wedden dat we dat over 5 jaar kunnen zien en nu nog niet?

Zoals eerder, niemand ontkent dat. Het is gewoon een heel simpel rekensommetje. Het licht beweegt met snelheid c over een afstand x, dan doet het licht er x/c over voordat het hier is. Heel logisch. Dat is niet iets 'nieuws' van jouw denkwijze.

quote:

Wedden dat wij dan 5 jaar ouder zijn en dat het licht nog exact even oud is als dat het "nu" zijn bron verlaat? Wat valt er te bewijzen? Je kunt toch zelf zien dat licht informatie is uit een andere tijd als het onze.

Eindigheid van de lichtsnelheid.

quote:

Tijd en ruimte zijn exact dezelfde.

ik wil hier een bewijs van zien! Tijd heeft 1 dimensie, Ruimte heeft 3 dimensies, ik snap niet hoe je die aan elkaar gelijk kunt stellen.

quote:

Op woensdag 23 november 2005 16:32 schreef JeroenMeloen het volgende:
Gelukkig kunnen we rekenen met de theorie van Rude zodat onomstotelijk vast staat dat hij gewoon gelijk heeft.
Zou hij ook uit kunnen leggen wat de meerwaarde van deze theorie is? Wat kunnen we met deze kennis en vooral, welke conclusie kunnen we uit het geheel trekken? Wat voor impact heeft het nou?

Van SRT kan ik je vertellen wat voor meerwaarde het heeft, maar van jou theorietje...

We hebben al heel vaak gedachteexperimentjes neergelegd voor rude, om te kijken wat zijn 'theorie' voorspelde, maar steeds opnieuw bleken die voorspellingen in strijd te zijn met de waarnemingen.

rudeonline, zou je zo goed willen zijn ook concreet op posts van andere mensen in te gaan? Dit is namelijk een discussie, en als mensen jou serieus moeten nemen, moet jij hen óók serieus nemen.

quote:

Op woensdag 23 november 2005 16:36 schreef Doffy het volgende:
rudeonline, zou je zo goed willen zijn ook concreet op posts van andere mensen in te gaan? Dit is namelijk een discussie, en als mensen jou serieus moeten nemen, moet jij hen óók serieus nemen.

Hoe kom je er bij dat wij hem serieus nemen?

quote:

Op woensdag 23 november 2005 16:42 schreef JeroenMeloen het volgende:

[..]

Hoe kom je er bij dat wij hem serieus nemen?

heyhey niet zo beginnen he ik weet dat ik af en toe de draak steek met rude, maar dat kan hij hopelijk wel waarderen. Op het einde worden we er allemaal wijzer van toch

De enige reden dat ik me er nog tegenaan bemoei is dat ik mijn kennis wat aanscherp. Maar ik kom er ronduit voor uit dat ik Rude's theorie belachelijk vind en zijn redenering raakt kant noch wal.

Daarnaast blijft hij in een of ander spiraal redeneren waardoor je geen steek verder komt hetgeen op dit moment wel vervelend begint te worden. Maar ach, heb toch even niks beters te doen

quote:

Op woensdag 23 november 2005 16:40 schreef rudeonline het volgende:

[..]
De tijd gaat met lichtsnelheid voorbij, per seconde onstaat er niewe tijd en ruimte om ons heen.
Licht blijft achter in die tijd en ruimte en wij gaan verder.

Hoe kom je hier op?
Je hebt wel gelijk als je zegt dat er per seconde - milliseconde, microseconde enz. - nieuwe tijd ontstaat, maar hoe kom je op de conclusie dat tijd een snelheid heeft?
Op hele kleine schaal heeft tijd namelijk geen betekenis meer, tijd heeft daar mogelijk abrupte begin- en eindpunten.

quote:

Lees een stukje over de snelheid van zwaartekracht, en je begrijpt misschien dat het heel eenvoudig is om de lichtsnelheid te bereiken. De zwaatekracht zorgt ervoor dat wij continue kunnen versnellen. We worden aangetrokken door alle massa die voor ons licht in de tijd en kunnen simpelweg versnellen omdat er niets is wat ons tegenhoud in deze versnelling.
Luchtweerstand bestaat niet in de ruimte, dus we kunnen oneindig lang door blijven versnellen zonder dat we ook maar enige vorm van wrijving ondervinden.

Moeten wij lezen ?!? De wereld op zijn kop, Rude heb jij wel eens iets gelezen?
Eenvoudig om lichtsnelheid te bereiken, probeer het eens aan te tonen zou ik zeggen.
Je had het eerder al over E=mc², uit deze post blijkt maar weer eens dat je de formule niet begrijpt.

Dat laatste is wel een interessante gedachte; ik neem aan dat je bedoelt: "We worden aangetrokken door alle massa die voor ons ligt in de tijd en..."
Wiskundige uitleg hierover kan ik niet geven (wacht op haushofer e.a.), maar dat het onmogelijk is heb ik wel ergens gelezen.

quote:

Op woensdag 23 november 2005 16:16 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Oke, dat is jouw theorie.

Mijn theorie zegt dat tijd en ruimte hier onstaan in het heden, dat is het punt wat jij als "nu" ervaart.

Voorbij de grens van het universum is nu nog helemaal niets. Voorbij de grens is de toekomst. Ons bewustzijn vormt de grens tussen heden en toekomst. Morgen bevinden we ons op een nieuw tijdstip in een nieuwe ruimte. Het vandaag is dan achtegebleven in de vorm van licht in de ruimte om ons heen. Je zou je een soort voorstelling kunnen maken van een ballon die steeds groter wordt. Wij zitten echter in het midden van die ballon en wij blazen hem op. Licht blijft achter als spoor van afgelegde tijd en ruimte. Wij gaan verder en licht blijft achter. Moelijk voor te stellen, maar als je dit begrijpt dan begrijp je ook dat er nu nog niets is voorbij de grens van het universum. De toekomst bestaat namelijk nog niet.

En dat is mijn theorie.

"wij zijn het centrum van het universum" is zooooo 15de eeuw

quote:

Op woensdag 23 november 2005 17:02 schreef Quarks het volgende:

Dat laatste is wel een interessante gedachte; ik neem aan dat je bedoelt: "We worden aangetrokken door alle massa die voor ons ligt in de tijd en..."
Wiskundige uitleg hierover kan ik niet geven (wacht op haushofer e.a.), maar dat het onmogelijk is heb ik wel ergens gelezen.

Wiskundige uitleg kan ik wel geven, maar waar over wil je het hebben?

Als een object zich precies 1 meter voor mij bevindt, en een ander object bevindt zich precies 1 meter rechts van mij, en een ander object bevindt zich precies 1 meter links van mij, dan vertegenwoordigen ze toch alle 3 dezelfde hoeveelheid tijd? Zijn het dan dezelfde objecten?

quote:

Op woensdag 23 november 2005 16:40 schreef rudeonline het volgende:
De tijd gaat met lichtsnelheid voorbij, per seconde onstaat er nieuwe tijd en ruimte om ons heen.
Licht blijft achter in die tijd en ruimte en wij gaan verder.

Ik redeneer even met jou mee.
Ik zet een lamp op (0,0,0). Op t=0 flitst deze eventjes. Dit noteer ik met de vier-vector (t,x,y,z)=(0,0,0,0).
Zelf sta ik op (x,y,z)=(0,1,0), en daar blijf ik staan.
Jij staat op (0,0,2), en daar blijf jij staan.
We kiezen onze eenheden ook maar zo dat c=1.

Normale mensen zouden zeggen:
De lichtstralen voldoen aan de vergelijking: sqrt(x^2+y^2+z^2)-t=0
Vul dit in, en ik zie de lichtstraal op t=1, jij op t=2. Precies wat je ook waarneemt.

Rudeonline zegt:
De lichtstralen blijven staan in de tijd, dus op (0,0,0,0).
Ik sta op (t,0,1,0). Voor welke t is dit gelijk aan (0,0,0,0)? Geen enkele. Ik kan het licht pas zien als het in mijn oog komt, ik zie dus nooit het licht. Omdat het licht achterblijft in de tijd, en ik verder ga.
Jij staat op (t,0,0,2). Voor welke t is dit (0,0,0,0)? Ook geen enkele t. Jij zult het licht dus nooit zien.

Ik zie wel licht. Dus licht blijft niet achter in de tijd.

quote:

Lees een stukje over de snelheid van zwaartekracht, en je begrijpt misschien dat het heel eenvoudig is om de lichtsnelheid te bereiken. De zwaartekracht zorgt ervoor dat wij continue kunnen versnellen.

Niet volgens de stukjes die niet door jou geschreven zijn hoor. Maar goed, ik blijf maar aandachtig lezen wat je nu weer claimt.

quote:

We worden aangetrokken door alle massa die voor ons ligt in de tijd en kunnen simpelweg versnellen omdat er niets is wat ons tegenhoud in deze versnelling.

Ho eens, dat is interessant! Wordt ik ook al door de aarde van morgen aangetrokken? En die van volgende week?
Dit zou wel lastig zijn... Probeer maar eens een satellietbaan te voorspellen, als je rekening moet gaan houden met alle voorwerpen die ooit nog eens rond de aarde komen. Daarvoor moet je de toekomst kunnen voorspellen!
Hmm... Wij kunnen de toekomst niet voorspellen, en toch kunnen we satellieten in de ruimte brengen. Betekent dit soms dat jij fout zit?

Rudeonline, lees zelf eens een stukje over de zwaartekracht.
Lees daarvoor nog eens een stukje over kracht in het algemeen. Al in de 16e eeuw heeft Simon Stevin aangetoond dat kracht een richting heeft.

Ga alsjeblieft een keer iets lezen over de relativiteitstheorie. Je hoeft het er echt niet mee eens te zijn, maar kijk eens hoe daarin de problemen zijn opgelost die jij ook tegenkomt. Misschien krijg je daar inspiratie van ofzo. Dan kun je je beeld over een uitdijend heelal misschien ook wat gedetailleerder maken.

en toch zie ik 1 object links, de ander rechts en de derde voor mij.. ook al zijn ze in de tijdsdimensie alle 3 even ver weg

quote:

Op woensdag 23 november 2005 17:28 schreef rudeonline het volgende:
Dat niet, maar in tijdsdimensie zijn ze alle 3 even ver weg van jou.
Zou jou snelheid door de tijd niet c maar b.v 1m/sec zijn, dan nam je ze alle 3 na 1 sec waar zoals zij er 1sec geleden uitzagen.

Probeer niet alleen in 3 dimensies te denken, denk alleen in tijd. In tijd zijn ze op dat moment even ver van jou verwijdert en bevinden zich dan volgens de lichtsnelheid ( in dit geval 1m/sec) 1sec in de toekomst t.o.v jou.

Lees eens wat over de relativiteitstheorie.
Je kunt een metriek in ruimtetijd aanbrengen.
Als het tijdsverschil t is, en het plaatsverschil (x,y,z), dan is de ruimtetijd-afstand:
(ct^2-x^2-y^2-z^2). (of met een minteken ervoor, Haushofer corrigeert me vast wel)

Nu kun je zeggen dat je ze kunt waarnemen als de ruimtetijd-afstand gelijk is aan nul.
Wij zien alle objecten waarvan de ruimtetijd-afstand gelijk is aan nul, niet waarvan het tijdsverschil gelijk is aan nul.

Echt een welgemeend advies: lees eens hoe er in de relativiteitstheorie met deze ruimtetijd-afstand wordt omgesprongen. Dit kleine gedeelte van de relativiteitstheorie is makkelijk te begrijpen, en dan kun je je duidelijker uitdrukken.

quote:

Op woensdag 23 november 2005 17:36 schreef rudeonline het volgende:
En zie tijd nu eens gewoon als een lange lijn ( tijdslijn) en alles bevindt zich in tijd VOOR je, in de toekomst. Echter omdat wij zo snel bewegen krijgt onze omgeving een soort 3 dimensionele "look".

Het is niet onmogelijk.

Dus onze driedimensionale ruimte is ook maar een illusie...

quote:

DionysuZ
Je negeert mijn posts gewoon .. als een object A zich met 0.99c tov een ander object B beweegt, kun je exact hetzelfde andersom zeggen. Als je object A dan laat afremmen tot dezelfde snelheid als object B, dan loopt de klok van A achter. Als je echter object B laat afremmen tot dezelfde snelheid als object A, dan loopt object B (!!!!!) achter. Relativiteit.

quote:

rudeonline
Onzin, je kunt bewijzen dat klokken na een test niet meer gelijk lopen. Volgens jou theorie zouden 2 klokken beide achter kunnen lopen op elkaar. Maar goed, blijf erin geloven..

Iemand die mij even kan aanwijzen waar ik de fout inga? Mijn relativiteitsdenken is ook een beetje roestig

quote:

Op woensdag 23 november 2005 17:45 schreef DionysuZ het volgende:

[..]


[..]

Iemand die mij even kan aanwijzen waar ik de fout inga? Mijn relativiteitsdenken is ook een beetje roestig

Lees de tweelingparadox eens, ik denk dat dat wel antwoord geeft.

Tweelingparadox

quote:

Op woensdag 23 november 2005 17:51 schreef JeroenMeloen het volgende:

[..]

Lees de tweelingparadox eens, ik denk dat dat wel antwoord geeft.

Tweelingparadox

Ja, de verandering van inertiaalstelsel door de vertraging/versnelling. Maar dan is het toch zo dat als een klok een bepaalde snelheid heeft van een andere klok (geen van beide is versneld) dat het maar net ligt aan welke van de twee klokken afremt wie van de twee een achterlopende klok heeft?

Ok Rude, even diep ademhalen; daar gaan we dan:

De uitdijing van het heelal
Op grote schaal gezien dijt het heelal uit en bestaat het uit groepen sterrenstelsel die allemaal van elkaar weg bewegen.
Sterrenstelsels hebben een enorme omvang en bestaan doorgaans uit meer dan een miljard sterren, maar toch zijn ze veel kleiner dan de voor ons waarneembare ruimte (die ongeveer honderd miljard steerrenstelsel bevat).
Het ligt dus voor de hand om het heelal te beschouwen als een uitdijende verzameling sterrenstelsel.
de ze voorstelling vormt de kern van het oerknal model.


Dijt alles uit?
De gedachte dat het heelal in zijn geheel uitdijt, lijkt vreemd omdat wij het heelal slechts op kleine schaal ervaren, waar het georganiseerd is in min of meer stabiele eenheden van materie zoals planeten, sterren en sterrenstelsels.
Materie op kleine schaal dijt niet uit: jij en ik zijn stabiele structuren van atomen.
Het zonnestelsel dijt niet uit, het is een (bijna) stabiel geheel van planeten die in hun baan worden gehouden door de zwaartekracht van de zon: de planeten bewegen, maar ze doen dat jaar in jaar uit op ongeveer dezelfde manier.
En ook sterrenstelsels zijn stabiele verzamelingen sterren en andere materie die door de zwaartekracht bijeen worden gehouden.
Tot op zekere hoogte draaien ook sterrenstelsel om elkaar heen in grote clusters.
Maar op zeer grote schalen (stel je een zeer onduidelijke film voor waarbij je alleen de algemene beweging van grote groepen sterrenstelsels kunt onderscheiden) dijt die enorme wolk sterrenstelsels uit en beweegt elk onderdeel zich weg van het andere.

Deze beweging heeft te maken met de bijna-uniformiteit van materie op grote schaal en met het feit dat alle richtingen in de ruimte gelijkvormig zijn.
De expansie ondergraaft de gelijkvormigheid niet: een uniform uitdijend systeem kan, hoewel het in beweging is, toch gelijkvormig blijven (al dunt het uit met de tijd) zonder een bepaalde richting te kiezen.
Rotatie kiest bijvoorbeeld een richting in de ruimte, en ook niet-uniforme samendrukking en verdunning doen dat.
De uitdijing is dus een weerspiegeling van de eenvoud van het heelaal op zeer grote schaal en in vroege tijden; het is het eenvoudigste gedrag dat een heelal kan vertonen.
Lang geleden, kort na de oerknal, was het heelal gelijkvormig op een veel kleinere schaal, en zelfs zeer kleine delen ervan vlogen toen van elkaar weg; nóg eerder vlogen zelfs zaken die enkele centimeters van elkaar verwijderd waren uit elkaar.
Nu is materie op kleine schaal gestold in stabiele systemen die niet meer uitdijen, want daar voltrok de expansie zich minder snel en hebben krachten haar tot staan gebracht.
Op deze kleinere schalen zijn de dingen niet meer gelijkvormig: de materie heeft sterrenstelsels gevormd die zich van elkaar verwijderen maar zelf niet uitdijen.


bevinden wij ons in het centrum van het Heelal?
Ogenschijnlijk bevinden wij ons in het centrum van het heelal, maar dat lijkt zo te zijn vanuit elk sterrenstelsel, op elke plek en op elk moment.
Vreemd genoeg bevindt het centrum zich zowel overal als nergens.
ruimte is driedimensionaal, maar het is makklijker om je de uitdijing tweedimensionaal of zelfs eendimensionaal voor te stellen.
Denk bijvoorbeeld aan een doorgeknipt elastiek dat wordt uitgerekt en waarop zich kralen bevinden die de sterrenstelsels voorstellen.
Vanuit elke kraal gezien verwijderen allen andere kralen zich.
Het elastiek kan eeuwig worden uitgerekt en elke kraal kan als het centrum worden beschouwd.
Hoe verder twee punten van elkaar verwijderd zijn, hoe sneller ze zich van elkaar weg bewegen.



Dit figuur geeft een tweedimensionale voorstelling van de uitdijing.
Een aantal punten wordt getoond op twee momenten; de patronen zijn gelijk, maar het tweede is iets groter.
Wanneer je de twee patronen op elkaar legt, hebben ze een duidelijk centrum, maar wanneer je een punt in T2 op hetzelfde punt in T1 legt, lijkt dat punt het centrum.
De patronen zijn neit veranderd, alleen onze interpretatie van wat zich verplaatst heeft is veranderd.
Net als in het elastiekvoorbeeld hebben puntent die verder uit elkaar liggen, zich tussen T1 en T2 verder van elkaar verwijderd, wat betekent dat ze sneller van elkaar weg bewegen.

In het echte heelal is het net als in dit voorbeeld, met dit verschil dat er nog een dimensie bij komt.
Een dunne plak uit het universum gesneden zou een situatie te zien geven zoals in het bovenstaande figuur, een dunne (eendimensionale) 'reep' zou lijken op het elastiek dat wordt uitgerekt.
Dat alles zich van ons verwijdert, betekent nog niet dat we ons in het centrum van het heelal bevinden.
Elk punt is het centrum, of geen enkel punt, want het heele lijk vanuit elk punt uit te dijen.


Waartoe leidt de uitdijing?
Heeft het heelal een einde? Misschien, maar niet noodzakelijk.
Het is mogelijk dat het heelal steeds groter wordt, dat er staat meer ruimte komt zonder dat deze is ingebed in een andere, grotere ruimte.
Misschien breidt het heelal zich eindeloos naar alle kanten uit, misschien kromt het in zichzelf terug, zoals een rubberen band of het oppervlak van een ballon.
Hoe het ook zij, de uitdijing heeft alleen van binnenuit gezien betekenis - er is geen plaats 'buiten' vanwaar zij bezien kan worden.
Mogelijk is er wél een einde, maar dat moet dan ver voorbij het voor ons zichtbare heelal liggen.
We hebben niets waargenomen wat op een einde lijkt, en eigenlijk ook niets wat er werkelijk anders uitziet dan ons deel van het heelal.
Als de oerknal een brok dynamiet is dat explodeert, dan bevindt alles wat wij zien zich binnen deze explosie.

Het waarneembare universum heeft echter wel een grens, want door de eindige leeftijd ervan wordt wat wij kunnen zien van de ruimte beperkt.
Wanneer wij het heelal in kijken, kijken we terug in de tijd (namelijk de hoeveelheid tijd die het licht nodig had om ons te bereiken): een paar seconden naar de maan, acht minuten naar de zon, jaren of duizenden jaren naar sterren in ons sterrenstelsel en ongeveer twee miljoen jaar naar de verst van ons verwijderde nevel die nog met het blote oog waarneembaar is, namelijk de Andromedanevel (M31).
Het verste wat we kunnen zien - per definitie - heeft het licht wat we nu zien kort na de oerknal uitgezonden.
Dat licht is dus bijna de gehele geschiedenis van het heelal naar ons onderweg geweest.
We kunnen nooit verder kijken dan dat, of beter: we zullen moeten wachten om verder te kunnen kijken, een jaar voor elk lichtjaar extra.
Omdat het heelal slechts 12 tot 15 miljard jaar oud is, kunnen de verste objecten (ervan uitgaande dat het heelal al die tijd aan het uitdijen is geweest) inmiddels niet verder van ons verwijderd zijn dan 20 tot 30 miljard lichtjaar.
In die zin heeft het heelal wel een grens, maar het is eerder een grens in de tijd dan in de ruimte.
Om een voorbeeld te geven: een van de 'diepste' beelden die we nu zien is de vorming van enkele van de eerste sterrenstelsels.
Het is opmerkelijk dat alle plekken in deze enorme ruimte zeer sterk op elkaar lijken: overal zijn sterrenstelsels en het heelal lijkt nergens te eindigen.


Wat gebeurde er voor de oerknal?
De vraag naar wat er gebeurde voor de oernknal heeft twee componenten: een mechanistische over het uitdijinde heelal en een andere over de tijd zelf.
Wij weten niet genoeg over de vroegste momenten van de oerknal, mede doordat we niet alle natuurkundige processen kennen (waaronder die met de betrekking tot de tijd) die zich hebben afgespeeld.

Waarom wás er een oerknal?
Volgens een van de hypothesen (de inflatiehypothese) ontwikkelde zich uit het fysische vacuüm van de lege ruimte een zeer sterk afstotende zwaartekracht (heeft te maken met kwantumfluctuaties wat nogal ingewikkeld is).
Deze dreef de energie van het heelal uiteen in een explosie die de oerknal in gang zette. Alles wat nodig was om een enorm, uitdijend heelal te doen ontstaan was een microscopisch stukje aangeslagen vacuüm.
Daarna moest de oerknal plaatsvinden, want dat schrijven de natuurkundige wetten voor.

Veel ideeën over de inflatie zijn inmiddels gemeengoed geworden.
De gedachte van een afstotende vacuümzwaartekracht gaat terug op Einsteins vroege publicaties over de kosmologie; het verband met de kosmische uitdijing werd gelegd in de jaren 30 (niet veel later dan de ontdekking van de uitdijing) door Arthur Eddington, een vroege voorvechter van Einsteins gravitatietheorie.
En het concept van een aangeslagen vacuüm past goed in de moderne deeltjesfysica.
Maar hoewel er veel gedetailleerde theoriën zijn over hoe de inflatie in zijn werk is gegaan, is er geen standaardmodel dat verklaart waar de eerste kwantumfluctuatie vandaan kwam. Dit is niet zo verbazingwekkend en vanuit een natuurkundig oogpunt doet het er niet erg toe want bijna alle informatie uit die tijd is verloren gegaan.
Het was niet meer dan een fluctuatie, van weinig belang behalve dan dat zij het begin was van het universum.
Met andere woorden, het universum schiep zijn eigen informatie, het maakte zichzelf interessant, dus het is onverstandig al te lang te blijven stilstaan bij die aanvankelijke fluctuatie, alsof die de eer zou moeten krijgen voor alles wat erna gebeurd is.
En als die aanvangsfluctuatie min of meer irrelevant is en we er tich niet over te weten kunnen komen, moeten we ons het hoofd er niet over breken en gewoon verdergaan.

Heeft de tijd zelf een begin gehad?
In tegenstelling tot wat onze intuïtie ons influisterd (die waarschijnlijk is gebaseerd op onze ervaring dat het ene tijdsinterval veel op het andere lijkt) is de tijd zoals wij die kennen naar het verleden toe mogelijk niet oneindig.
Net als bij de ruimte hoeft dit niet per se te betekenen dat er een uiterste grens is (een vroegste moment waaraan geen enkel moment voorafging).
Het is zeer goed vol te houden dat de begrippen 'voor' en 'na' niet meer van elkaar te onderscheiden zijn als je maar ver genoeg teruggaat.
Tijd heeft dan niet meer dezelfde betekenis als in de gewone natuurkunde.
We hebben reeds vastgesteld dat het convetionele begrip 'tijd' niet van toepassing is op zeer kleine intervallen, dus als het begin te dicht wordt benaderd, kunnen we dit begrip niet meer gebruiken. 'Tijd' en 'ruimte' zijn concepten die alleen zinvol zijn met betrekking tot bepaalde minimale afmetingen en intervallen.
Er zijn wel ontwerpen voor beschrijvingen van kleinere ruimten en tijdsintervallen (wat dat ook moge betekenen ), maar geen enkel is getoetst aan de werkelijkheid.
Je kunt dit vergelijken met de middeleeuwse speculaties over het einde van de wereld.
Iemand die denkt dat de aarde plat is, verwacht ofwel een oneindige ofwel een begrensde wereld te vinden, maar bij een ronde aarde wordt de vraag naar het einde ervan zinloos.
Zich afvragen wat er was voor de oerknal is misschien hetzelfde als vragen wat er ten noorden van de noordpool ligt (waar het begrip 'ten noorden van' geen betekenis heeft).
Het is aanmatigend om te veronderstellen dat onze ideeën over de tijd, die gebaseerd zijn op de huidige situatie van het heelal, ook zouden moeten gelden voor de uiterste grenzen van de ruimtetijd.

Het is ook mogelijk de de aanvangsfluctuatie deel was van een ander, groter heelal.
In dat geval gaat de tijd misschien eindeloos terug en is hij misschien zelf ingebed in andere universa.
Maar het is niet waarschijnlijk dat we ooit informatie zullen vergaren over wat zich 'hiervoor' afspeelde - dushet getuigt eigenlijk van een middeleeuwse inborst om te blijven stilstaan bij deze mogelijkheid.
Maar deze kwesties doen niet zo ter zake wanneer we het oerknalmodel en de daaruit voortkomende voorspellingen bespreken.
Alle inflatiemodellen gaan ervan uit dat áls er iets geweest is 'voor' de oerknal, het bewijs hiervan lang geleden is vernietigd of vervaagd.
De structuur van het hedendaagse heelal op de grootste schaal weerspiegelt waarschijnlijk de inflatieperiode en gebeurtenissen in het wat oudere heelal; de samenstelling van het heelal weerspiegelt de thermische heksenketel van de oerknal na de inflatie; en de complexiteit van de structuren op grote schalen (van moleculen tot sterrenstelsels) weerspiegelt miljarden jaren kosmische evolutie.
Dat zijn zaken die we, met behulp van waarnemingen en de modellen. kunnen bestuderen.

De structuur van een vierdimensionale ruimtetijd kan gevisualiseerd worden als we bereid zijn enkele dimensies te laten vallen.
In deze visualisatie is het begin weergegeven als een punt, aangezien alles toen zeer dicht opeengepakt zat.
De horizontale doorsneden worden steeds groter en geven de totale ruimte op een bepaald moment weer (in een bepaald model), waarbij twee van de drie ruimtedimensies zijn weggelaten.
De schaal is natuurlijk enorm: de 'doorsnede' heeft momenteel bijvoorbeeld een omtrek van ten minste tientallen miljarden lichtjaren.

In een andere visualisatie is de uitdijing weggelaten en worden de huidige posities getoond van zaken die in het verleden hebben plaatsgevonden en nu worden waargenomen.
Het is een weergave van de 'verleden lichtkegel': de gebeurtenissen die we zien door in de ruimte en terug in de tijd te kijken.
Elke horizontale doorsnede stelt een verzameling gebeurtenissen voor in een wijde cirkel om ons heen.
Dit model laat beter de begrenzing zien van het terugkijken naar het begin van de tijd.
De afstand naar deze kosmische horizon is weer tientallen miljarden lichtjaren.
Hoewel deze slechts modellen zijn van mogelijk ruimtetijden, kunnen we de globale structuur van het huidige heelal in kaart brengen door het licht te observeren dat afkomstig is van ver verwijderde objecten.


Effecten van de uitdijing op licht.
Licht dat door het uitdijend heelal reist, ondergaat veranderingen ten gevolge van die uitdijing.
De golflengten van het licht dat afkomstig is van verre sterrenstelsels zijn tegelijk met het heelal uitgerekt.
Blauw licht wordt geel na ongeveer 20 procent uitdijing, en rood na nog eens 20 procent.
Na zeer lange tijd, dat wil zeggen na nog eens duizend keer zoveel uitdijing, is het zichtbare licht veranderd in microgolven, en na honderd keer meer uidijing in radiogolven.
De uitdijing heeft een 'afkoelend' effect op het oorspronkelijke licht.
Het heelal begon zeer heet en gevuld met hoogenergetische straling met een een korte golflengte, die nu grotendeels is afgekoeld tot laagenergetische microgolven.
Licht dat afkomstig is van verder weg gelegen sterrenstelsels is langer geleden uitgezonden en vertoont meer 'roodverschuiving' (uitrekking), wat erop duidt dat het heelal in het verleden kleiner was; de sterrenstelsels bevonden zich dichter bij elkaar.

De golflengte van het licht dat zich voortplant in een uitdijend heelal worden, gelijk opgaand met de afmeting van het heelal, langer.
De afmeting van het heelal op het moment dat het licht door een object werd uitgezonen, kan worden vastgesteld door de mate van roodverschuiving te meten van bepaalde aanvankelijk 'zuivere' kleuren van de 'favoriete' golflengten van atomen in sterrenstelsels die het licht hebben uitgezonden.
Zo'n zuivere kleur is het intense rood van de laserstraal in een cd-speler of de codescanner in een supermarkt.
De golflengte hiervan is altijd exact dezelfde, want de lasers zijn van hetzelfde materiaal gemaakt.
wanneer je er een zou zien die roder was, zou er sprake zijn van roodverschuiving.
Door de mate van roodverschuiving van een zuivere kleur te meten, kan dus worden bepaald hoeveel het heelal is uitgedijd in de tijd dat het licht naar ons onderweg was.
De meest verafgelegen objecten vertonen de grootste roodverschuiving: het licht dat ze hebben uitgezonden is maximaal uitgerekt.

De helderste dingen in het heelal, en dus de gemakkelijkst bestudeerbare op grote roodverschuiving, zijn quasars: extreem sterke energiebronnen in de centra van sterrenstelsels.
De golflengte van het licht van de verst verwijderde quasar die wij nu waarnemen is zes keer zo groot als toen het de quasar verliet.
Het heelal had toen ongeveer een zesde van zijn huidige afmeting.
Licht dat afkomstig is van vroegere tijden is nog veel meer uitgerekt.
Het licht van de oerknal is nog afkomstig van voor de ontkoppeling van de zwakke wisselwerking, toen het heelal minder dan een miljardste van zijn huidige omvang had en meer dan tiem miljard keer zo heet was.


Tot zover mijn (beperkte) kennis over dit onderwerp.
Ik kon nog doorgaan over de wet van Hubble en achtergrondstraling, maar dat is niet echt ontopic (en duurt te lang ).

Als Rude deze post negeert trek ik letterlijk al mijn haren, stuk voor stuk, uit mijn hoofd.
Ik hoop dat dit wat vragen van Rude beantwoordt; ik denk het niet, maar ik waag het erop

respect! even lezen

quote:

Op woensdag 23 november 2005 20:07 schreef Quarks het volgende:
- heul veul tekst -

Als Rude deze post negeert trek ik letterlijk al mijn haren, stuk voor stuk, uit mijn hoofd.
Ik hoop dat dit wat vragen van Rude beantwoordt; ik denk het niet, maar ik waag het erop

Goed bezig!

Er zijn sowieso wel mensen die hier wat aan hebben, ook al negeert Rude het. Maar het zo mooi zijn als hij dit tot zich door liet dringen.

quote:

Op woensdag 23 november 2005 20:07 schreef Quarks het volgende:lap tekst...
Als Rude deze post negeert trek ik letterlijk al mijn haren, stuk voor stuk, uit mijn hoofd.
Ik hoop dat dit wat vragen van Rude beantwoordt; ik denk het niet, maar ik waag het erop

Je hebt het zeker niet voor niks geschreven.
Duidelijk stuk, goed te begrijpen voor een leek.

Allereerst, Quarks, mijn complimenten voor die geweldige post!

quote:

Op donderdag 24 november 2005 14:57 schreef rudeonline het volgende:
Je zou de optieopen moeten houden dat wij ons op de grens van het universum bevinden. Net zo goad als dat elk punt het midden kan zijn, zo kan elk punt ook de grens zijn.

Hoe kan het dan zo zijn, rude, dat we in alle richtingen ongeveer evenveel sterrenstelsels zien?

quote:

Op donderdag 24 november 2005 14:57 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Je zou de optieopen moeten houden dat wij ons op de grens van het universum bevinden. Net zo goad als dat elk punt het midden kan zijn, zo kan elk punt ook de grens zijn.

Je ziet mij dit nergen ontkennen.

quote:

[..]

Dit klopt volgens mij ook. t.o.v elk willekeurig object dijt het heelal uit. Daarom lijkt het licht ook alle kanten op te gaan. De snelheid waarmee licht van ons af beweegt is gelijk aan de snelheid waarmee het heelal zich uitdijdt. Een massa is echter compact en zal niet zomaar uiteenspatten. Zou je dat wel doen, dan volgt de massa de richting van het uitdijen van het heelal wat dus op een explosie lijkt. Als een massa overgaat in pure energie ( atoombom) dan volgt de energie de richting van het heelal. Massa zelf ondervindt echter zwaartekracht van andere bewegende massa's en zal nooit de absolute snelheid van het uitdijende heelal kunnen bereiken. Bij deze snelheid zou een massa stil blijven staan omdat tijd en ruimte dan gelijk zijn. ( 1 + 1 = 1? ) moet zijn 0 + 0 = 0.
Ik hoopte door middel van het bewijst dat alleen 0 + 0 = 0 de lichtsnelheid 0 zou moeten zijn.
Als je nu begrijpt wat ik bedoel met het optellen van tijd en ruimte zou ik graag mijn formule daarover duidelijk proberen te maken.

Ten eerste: Er zijn de laatste jaren een heleboel bewijzen gevonden dat het heelal steeds sneller aan het uitdijen is.
http://arxiv.org/abs/astro-ph/9805201
http://arxiv.org/abs/astro-ph/9812133
http://arxiv.org/abs/astro-ph/0302209
http://arxiv.org/abs/astro-ph/0309368
http://www.arxiv.org/abs/astro-ph/9911445

Ten tweede: Ik begrijp totaal niet wat je bedoelt; meerdere malen hebben andere mensen je hier duidelijk proberen te maken dat je snelheden ter grootte van de lichtsnelheid niet 'gewoon' kunt optellen.
Dit gaat jammer genoeg compleet aan je voorbij, ik kan hier ook weinig aan toevoegen.

Ten derde: Wat is jouw formule?

quote:

[..]

Alleen al met de aanname dat licht achterblijft, gelijk met de snelheid waarmee het heelal zich uitdijdt, zou het aannemelijk kunnen worden gemaakt dat het "heden" zich op de grens van het heelal bevindt. Vergeet niet dat alles wat zich "binnenin" het heelal bevindt eigenlijk allemaal verleden tijd is. Alles wat je ziet is al gebeurt. Je kunt niks waarnemen in realtime.
[..]

Wat zich in het heelal bevindt is niet allemaal verleden tijd; door de traagheid van licht zien wij het enkel later.
Technisch gezien heb je wel gelijk als je zegt dat we niets 'realtime' zien (zelfs over een afstand van enkele centimeters duurt het even voordat het licht je ogen bereikt), maar dit is natuurlijk te verwaarlozen.

quote:

Waar was dat heelal dan waar het licht zich doorheen verplaatste? Wij bestonden toen nog niet eens en ook het heelal was toen veel kleiner. Als het licht er 13.7 miljrd jaar over doet om ons te bereiken, waar was dan de ruimte en tijd waar het zich door verplaatste?
( ik moet nog even verder brainstormen over deze vraag, doen jullie mee?)

Bedankt voor je stuk, ik zal later ook nog op andere punten in willen gaan. Maar denk dat ik hier al enkelle punten heb genoemd die toch de nodige vragen zouden moeten oproepen.

Even een stukje geschiedenis van het heelal (zoals we het vandaag de dag begrijpen).

Het Vacuümtijdperk

Het Planck-tijdperk (tijd 10^-43 seconde, temperatuur 10¹⁹ GeV).
Dit tijdperk kan worden gezien als het begin van de tijd, want voorbij deze grens is het concept 'tijd' niet meer zinvol.
Tijd is niet uit te drukken in eenheden kleiner dan de Planck-tijd, dus het heeft geen zin om te spreken van 'voor' deze tijd; de begrippen 'tijd' en 'ruimte' zijn niet duidelijk van elkaar te onderscheiden bij kleinere eenheden.
Waarschijnlijk zijn alle waarneembare overblijfselen uit dit tijdperk weggevaagd door de inflatie (exponentiële uitdijing), behalve dan de ontstane ruimtetijd zelf.


Het inflatietijdperk (na het Planck-tijdperk en voor 10^-10 seconde, temperatuur 100 GeV).
Het fysieke vacuüm domineert de energie en doet een afstotende zwaartekracht ontstaan die het heelal opblaast tot enorme afmetingen.
Dit kan worden beschouwd als de 'knal' zelf aangezien we het effect ervan, de kosmische uitdijing, nog steeds waarnemen.
Het is mogelijk, maar nog niet bewezen, dat dit proces de fluctuaties heeft veroorzaakt die hebben geleid tot de vorming van sterrenstelsels en alle andere niet-homogene structuren die nu in het heelal bestaan.
Als dat zo is, kunnen we misschien overblijfselen uit deze tijd vinden in de fluctuaties van de microgold-achtergrondstraling of in de vorm van zwaartekrachtstraling uit de 'oer-tijd'.


Het Stralingstijdperk

Het ontstaan van licht (na de inflatie en voor het ontstaan van materie, temperatuur hoger dan 100 GeV).
De vacuümenergie transformeert en neemt de vorm aan van bekende deeltjes als fotonen en andere lichtquanten en van materie- en antimateriedeeltjes (in even grote hoeveelheden).
In dit tijdperk wordt energie omgezet in thermische straling.
De afstotende zwaartekracht verdwijnt en de zwaartekracht krijgt zijn huidige, aantrekkende karakter.
De achtergrondstraling die momenteel overal in het heelal aanwezig is, komt hiervandaan.
Het is mogelijk dat de donkere materie ook in deze vroege tijd is ontstaan en het grootste deel van de massa van het huidige heelal vormt.


Het ontstaan van baryonische materie (na het ontstaan van licht en voor of tijdens het elektrozwakke tijdperk, temperatuur 100 GeV).
Een iets grotere hoeveelheid quarks en elektronen dan antiquarks en anti-elektronen onstaan in een proces dat baryogenese wordt genoemd.
Dit proces heeft zijn sporen nagelaten in de huidige aanwezigheid (en overvloed) van baryonische materie, waartoe alle gewone materie (alle atomen in alle sterren en sterrenstelsels) behoort.


Het elektrozwakke tijdperk (tijd 10^-10 seconde, temperatuur 100 GeV).
Dit tijdperk markeert de overgang naar het huidige, in laberatoria geteste natuurkunde.
Met andere woorden: de hiervoor genoemde fenomenen worden eerder gebruikt als kosmologische toetstenen voor onze natuurkundige theorieën dan omgekeerd.
Maar ook in andere opzichten is deze periode belangrijk.
Zij markeert bijvoorbeeld de overgang van het vacuüm naar de toestand waarin deeltjes hun rustmassa krijgen; het is misschien de tijd waarin baryonische materie ontstaat en waarin de suppersymmetrie van het vacuüm eindigt, waarna materie en krachten onderscheidbare vormen van energie met verschillend gedrag worden.
Er zijn misschien kosmische overblijfselen van deze periode (zoals donkere materie of kosmische 'weeffouten'), maar misschien ook niet.


Het sterke tijdperk (tijd 10^-4 seconde, temperatuur 0,2 GeV).
Ongeveer op dit moment ondergaat het heelal de overgang van 'quarksoep' naar hadronische materie, waarin quarks en gluonen hun huidige vorm krijgen en uitsluitend in neutronen en protonen huizen.
Overblijfselen van deze overgang zijn misschien bepaalde soorten donkere materie (axionen, zwarte gaten of 'quarkklontjes'); ook kan het de materie een niet-homogene structuur hebben gegeven, die van invloed is geweest op de latere vorming van atoomkernen.

Ontkoppeling van de zwakke wisselwerking (tijd 1 seconde, temperatuur 1 MeV).
Neutronen en protonen kunnen niet meer ongehinderd in elkaar overgaan.
Het belangrijkste gevolg hiervan is dat er ongeveer zeven keer zoveel protonen als neutronen zijn, wat weer tot gevolg heeft dat het heelal grotendeels uit waterstof bestaat.
De talrijke achtergrondneutrino's die sindsdien zonder interacties op ons toe stromen, hebben toen hun dichtheid gekregen.
Verschillende mogelijke vormen van donkere materie onttrekken zich op dit moment aan de interacties met normale materie en hun hoeveelheden komen vast te liggen.
Kort daarna vindt de laatste grote vernietiging van antimaterie plaats: elektronen en positronen dumpen hun hitte in de achtergrondfotonen, die daardoor nu iets meer energie hebben dan neutrino's.

Ontstaan van de atoomkernen van lichte elementen (tijd 100 seconden, temperatuur 0,1 MeV).
De afkoeling die heeft plaatsgehad, maakt het mogelijk dat protonen en neutronen aan elkaar vast blijven zitten.
Dit proces wordt nucleosynthese genoemd.
Het overgrote deel van alle neutronen vormt samen met protonen heliumkernen, van het restant vormt het grootste deel deuteriumkernen, wat dan nog overblijft vormt lithium en een verwaarloosbare hoeveelheid zwaardere elementen.
De momenteel aanwezige hoeveelheden van deze elementen bevestigen ons beeld van deze fase.

Ontkoppeling van het stralingsspectrum (tijd vanaf 1 maand, temperatuur 500 eV).
Terwijl het heelal uitdunt, neemt de interactie tussen de materie en straling af.
Het zeer precieze spectrum van de achtergrondstraling die we nu waarnemen, heeft in deze tijd zijn beslag gekregen; slechts weinig energie kan daarna nog ongemerkt zijn toegevoegd.
De ontkoppeling gebeurt in fasen: de productie van fotonen eindigt vroeg, terwijl de energieuitwisseling tussen de deeltjes nog een tijdlang doorgaat.
De laatste fase van de omzetting van de oorspronkelijke energie in de meeste achtergrondfotonen die we nu waarnemen, vindt plaats.


Het Materietijdperk

Materie wordt dominant boven straling (tijd ongeveer 10.000 jaar, temperatuur 30.000 K, ofwel 3eV).
De materie van het heelal verliest minder energie aan de expansie dan de straling en vormt uiteindelijk een groter deel van de massadichtheid.
De baryonische materie wordt nog steeds sterk beheerst door de intense druk van de hete straling, maar het grootste deel van de zwaartekracht en de massa worden gevormd door donkere materie, die ongeveer vanaf deze tijd vrijelijk kan bewegen.
In dit tijdperk onstaan fluctuatie in de dichtheid van de kosmische massa, die de basis leggen voor de huidige grootschalige verspreiding van materie.

Laatste verstrooiing (tijd ongeveer 500.000 jaar, temperatuur ongeveer 3000 K).
Wanneer de straling zo ver is afgekoeld dat de elektronen zich met protonen kunnen verbinden ('waterstofrecombinatie'), vindt er vrijwel geen wisselwerking meer plaats tussen elektronen en straling.
De straling plant zich hierna vrij voort door de ruimte.
We kunnen dit tijdperk direct waarnemen met behulp van onze kaarten van de kosmische achtergrond, dus naarmate er betere kaarten worden gemaakt, zullen we meer details over deze tijd te weten komen.
De baryonische materie, losgekoppeld van de straling, beweegt vanaf deze tijd vrij rond: de groei van de kosmische structuur wordt niet meer door de straling belemmerd.

De donkere tijd (tot ongeveer 1 miljard jaar, temperatuur ongeveer 0,002 eV, ofwel 20 K).
De zwaartekracht van de materie heeft een versterkende invloed op de oorspronkelijke fluctuaties in de donkere en de baryonische materie, maar deze structuren zijn lange tijd niet meer dan kleine rimpelingen.
Ergens in deze periode vormen de hevigste rimpelingen de eerste niet-lineaire structuren (de eerste structuren die niet meer uitdijen), waarschijnlijk stelsels met ongeveer een miljoen keer de massa van de zon.

De vorming van sterrenstelsels (aanvang vanaf ongeveer 1 miljard jaar, temperatuur ongeveer 0,002 eV, ofwel 20 K).
Door de zwaartekracht worden de 'rimpelingen' steeds groter.
De grootste golven worden uiteengeslagen en leiden tot de vorming van de eerste sterrenstelsels.
Gas stort ineen tot sterrenstelsels en vormt zeer snel sterren en quasars met zo'n grote helderheid dat we ze ook nu nog kunnen waarnemen.
Het licht en de warmte van deze energiebronnen ioniseren het overgebleven gas.

Het tijdperk van het licht (tot nu, ongeveer 13 miljard jaar, temperatuur 2,7 K).
Het oorspronkelijke gas is gaandeweg verbruikt en steeds sterker vervuild geraakt met zware elementen die afkomstig zijn van de sterren.
De laatste paar miljard jaar neemt de stervorming steeds verder af; bijna alle quasars zijn verdwenen en de vorming van nieuwe sterrenstelsels vindt nog maar zelden plaats.
In dezelfde periode is er op aarde leven ontstaan, dat zeer kort geleden intelligentie heeft voortgebracht.


De toekomst.
Het heelal koelt af, de sterren sterven en de kosmische activiteit zal afnemen.
Maar de strutctuurvorming heeft een open einde en wordt steeds ingewikkelder aangezien grotere structuren mogelijk zullen worden en teglijkertijd steeds meer zwaartekrachtenergie beschikbaar komt.


Tot zover deel 2

wauw

quote:

Op donderdag 24 november 2005 16:45 schreef ATuin-hek het volgende:
wauw

quote:

Op donderdag 24 november 2005 16:51 schreef rudeonline het volgende:
Wat dijt er steeds sneller uit? Het heelal is een beetje te algemeen. Als het heelal kan versnellen, dan doet de massa die zich daar bevindt dat ook. Je kunt tenslotte alleen maar een versnelling waarnemen als iets zich steeds sneller beweegt. En mijn inziens moet dat dan op een of andere manier een massa zijn. Als wij al 13.7 miljrd jaar aan het versnellen zijn, of iig de materie die toen al aanwezig was, wat is dan het probleem om de lichtsnelheid te halen. Wat zorgt voor die versnelling?
[..]

De uitdijing wil zeggen: de sterrenstelsels verwijderen zich van elkaar.
We weten dat het heelal uitdijt sinds Hubble de roodverschuiving ontdekte (hier zal ik later misschien meer over typen).
In het inflatietijdperk (tussen 10^-43 en 10^-10 seconde):
Het fysieke vacuüm domineert de energie en doet een afstotende zwaartekracht ontstaan die het heelal opblaast tot enorme afmetingen.

quote:

Kijk wat er gebeurt als er zich een explosie voordoet. Bij een kernsplittsing gaat materie over in straling. Een massa ( die mijn inziens met 300.000km/sec beweegt) wordt eigenlijk tot stilstand gebracht. De richting van een explosie is gelijk aan de richting die licht op gaat. Door iets "op te blazen" zie je eigenlijk de bewegingsrichting van ons door de tijd. Iets wat beweegt gaat immers trager door de tijd. Iets wat explodeert beweegt alle kanten op "trager" door de tijd. Je kunt dus leeterlijk te richting van tijd zien.

Nee hoor, bij een kernsplitsing valt een zwaardere atoomkern uit een in twee lichtere kernen; hier komt veel energie bij vrij.

quote:

Zou een explosie voldoende moeten zijn om de richting van tijd te bepalen?

Ik snap niet helemaal wat je hiermee bedoelt met de richting van tijd.
Tijd gaat maar één richting uit: vooruit.

quote:

Mijn formule zullen jullie wel belachelijk vinden, maar hij luid zo...

Ab = tijd ( c1)
Bc = ruimte (c2

Ab + ( Bc - Ab) / Ab + Ab/Ab = c1

Bc/Ab + Ab/Ab x Ab =...... - c1 = c2

c1 + c2 = c

Als c1 = c2 = c spreek je over een constante snelheid door de tijd. Alleen als c = 0 zijn c1 en c2 gelijk.

Hoe kom je bij de aanname: Ab = tijd en Bc= ruimte?
Je grijpt lukraak naar contstante en variabele zonder er uitleg bij te geven hoe je eraan komt.

Zo kan ik ook zeggen T = Tijd, XYZ = Ruimte; dus XYZT = Ruimtetijd.

quote:

reactie op de rest van je theorie en deel 2 hou je tegoed van me..
Sorry dat ik dit niet beter weet op te schrijven, maar beging maar eens om voor Ab = 1sec en Bc = 300.000km. Misschien begrijpen jullie mijn formule nog beter als ikzelf.

Dit is niet mijn theorie, maar de theorie die op dit moment algemeen geaccepteerd wordt door het merendeel van de wetenschappers wereldwijd.
Dit omdat het op dit moment het meest aannemelijk klinkt, en omdat we hiervoor aardig wat bewijs hebben voor verzamelt.

Wederom stel ik mijn vraag: Wat voor boeken heb je nu al gelezen over deze onderwerpen?
Als je nou eens een aantal boeken leest wordt er misschien een hoop voor je duidelijk, en misschien nog belangrijker: dan kun je wat meer gefundeerde uitspraken doen over de Relativiteitstheorie en andere zaken.

Quarks, zou ik je mogen uitnodigen je tour-de-force om te zetten in een Introductie Kosmologie (of zoiets) op de WFL Wiki, sectie Natuurkunde?

1 rude is dus 10 m/s?

quote:

Op donderdag 24 november 2005 17:37 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Waarom niet?

1 mach is toch ook een bepaalde snelheid..

het was maar een vraag hoor. Van mij mag je 120 km/s parkietjes noemen

quote:

Op donderdag 24 november 2005 17:18 schreef Doffy het volgende:
Quarks, zou ik je mogen uitnodigen je tour-de-force om te zetten in een Introductie Kosmologie (of zoiets) op de WFL Wiki, sectie Natuurkunde?

Gedaan

quote:

Op donderdag 24 november 2005 18:05 schreef Quarks het volgende:
Gedaan

Mijn dank is enorm!

quote:

Op donderdag 24 november 2005 17:42 schreef rudeonline het volgende:
Oke, dat is ( was) duidelijk dan.

Kunnen we het nu dan weer hebben over..
[..]

En..
[..]

Je hebt nog steeds niet uitgelegd hoe je bij Ab en Bc bent gekomen.
Je gebruikt hier twee variabele en vermenigvuldigt ze.
Waar komen ze vandaan, wat is A, B en C?

Hij heeft een s/v/t diagrammetje gemaakt

quote:

Op donderdag 24 november 2005 16:51 schreef rudeonline het volgende:
Ga nu even niet te snel. Kijk nou eens waar de punten zijn die vragen op zouden moeten roepen.
[..]

Wat dijt er steeds sneller uit?

De ruimte-tijd zelf.

quote:

Op donderdag 24 november 2005 20:09 schreef JeroenMeloen het volgende:
Hij heeft een s/v/t diagrammetje gemaakt

Is ook niet voor het eerst

quote:

Op donderdag 24 november 2005 20:28 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Inderdaad, daar kun je mee bewijzen dat de lichtsnelheid nooit een snelheid kan zijn als deze constant is.

Bij een constante snelheid is Ab gelijk aan Bc en Ca gelijk aan Ab.
Bc staat echter wel haaks op Ab.

Ik probeerde dat in een eerdere post duidelijk te maken, maar daar hebben jullie geen zin in.

Dat de ruimte en tijd op ieder punt in het heelal toeneemt schijn je ook niet te begrijpen, terwijl ieder punt in het heelal wel als middelpunt mag worden gezien..

Als je beweegt, beweeg je trager door de tijd. Waarom volgt de massa in een explosie dezelfde richting als licht? Ooit over nagedacht? Vast niet..

Nou rude als je hier nou es een plaatje van maakt en daarmee uitlegt dat de lichtsnelheid nooit een snelheid kan zijn. Wellicht dat we dan weer wat verder komen.

quote:

Op donderdag 24 november 2005 20:28 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Als je beweegt, beweeg je trager door de tijd. Waarom volgt de massa in een explosie dezelfde richting als licht? Ooit over nagedacht? Vast niet..

Jawel Rude, dat is iets waar fysici zich nogal es mee bezighouden. Nou moet je niet doen alsof wij allemaal domme lullen zijn. Maar je post is helaas ook weer grote flauwekul. Bij een explosie kan een massa worden weggeslingerd, en als de waarnemer in het verlengde ligt van deze nieuwe snelheid, dan heeft licht dezelfde richting. Maar dat hangt puur van de waarnemer af; je kunt net zo goed een waarnemer haaks op deze richting zetten, en dan klopt je hele verhaal al niet meer. Daarbij, ik meende me te herinneren dat licht stilstond; hoe kan iets dat stilstaat een richting hebben ?

Vermakelijk hoe erg je jezelf tegenspreekt, Rudeonline.

quote:

Op donderdag 24 november 2005 20:54 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Ab = tijd ( c1)
Bc = ruimte (c2

Ab + ( Bc - Ab) / Ab + Ab/Ab = c1

Bc/Ab + Ab/Ab x Ab =...... - c1 = c2

Waarom hier Bc/Ab en niet Ab/Bc ? En ik dacht dat Ab/Bc=Ab+Bc ? Waarom schrijf je het dan in deelvorm op?

quote:

c1 + c2 = c

Dus c1/c2=c ?

quote:

Als c1 = c2 = c spreek je over een constante snelheid door de tijd. Alleen als c = 0 zijn c1 en c2 gelijk.

Dus dan, als c1=c2, dan c=1, en niet 0. Tegenspraak, dacht ik

quote:

Op donderdag 24 november 2005 20:54 schreef rudeonline het volgende:
Verder was ik benieuwt hoe je het voor je ziet als tijd en ruimte vanaf een bepaalt punt zouden toenemen. Ik denk dat licht dat eigenlijk exact aangeeft. Tijd en ruimte nemen toe vanaf elk willekeurig punt, daarom gaat licht ook vanaf iedere bron in principe alle kanten tegelijk op.

Zo:

quote:

Op donderdag 24 november 2005 21:36 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Met name "possible models of the universe" spreekt me aan..

Ook grappig dat tijd hier dan wel een richting heeft..
En als het heelal nou eens uitdijdt vanaf het "nu", welke richting gaat het licht dan op?
Ook in alle richtingen toch? Met dat verschil dat wij verder gaan in de "bewegingsrichting" van tijd.
En dat alles terug te zien zou zijn als je het licht zou kunnen inhalen. Jij gaat nooit terug in de tijd, maar je kunt wel terug in de tijd kijken als je sneller als het licht zou gaan. Bij het bereiken van de lichtsnelheid ga je de werkleijkheid dan ook waarschijnlijk achterstevoren zien gaan. Beetje vreemd, maar je kan terug in de tijd kijken. Nog verder als wat we nu al doen.

Natuurlijk heeft tijd een richting, dan heeft nooit iemand ontkent.

Ik wou nog even terugkomen op de roodverschuiving (Hubble-constante) en de leeftijd van het heelal.
Zo krijg je misschien een duidelijker beeld.

De wet van Hubble en de mate van uitdijing

De golflengteverandering van het licht kan worden vergeleken met de veranderingen van het geluid van bewegende objecten: wanneer een ambulance met loeiende sirene op ons af rijdt, is het geluid hoger dan wanneer de ambulance zich van ons verwijdert.
De roodverschuiving van het licht is gelijk aan de verwijderingssnelheid gedeeld door de snelheid van het licht.
Als de verwijderingssnelheid niet te groot is, kan de kosmische roodverschuiving worden voorgesteld door de wet van Hubble, die de relatieve verwijderingssnelheid en de onderlinge afstand van twee sterrenstelsels met elkaar in verband brengt:

Snelheid = H₀ x afstand

Zoals ook in het elastiekmodel werd geïllustreerd, bewegen stelsels zich sneller van elkaar weg wanneer ze verder van elkaar verwijderd zijn.
de wet van Hubble geeft de werkelijkheid goed weer, zoals uit het Hubble-diagram blijkt.



In dit diagram worden afstand en snelheid of roodverschuiving tegen elkaar uitgezet.
Het getal H₀ in deze formule is de Hubble-constante, die gevonden kan worden door niet relatieve afstanden maar absolute afstanden te bepalen.
Als de wet van Hubble klopt, kunnen we de Hubble-constante bepalen door de verwijderingssnelheid (of roodverschuiving) en de afstand van het sterrenstelsel tot ons te meten.
Snelheden kunnen zeer precies bepaald worden aan de hand van de roodverschuiving van het licht.
Afstanden kunnen ook nauwkeurig bepaald worden, als ze niet te groot zijn, en wel met behulp van driehoeksmeting, een techniek die ook door landmeters wordt gebruikt.



De afstand tot nabije sterren kan berekend worden door de omloopbaan van de aarde als basislijn te nemen; de gezochte afstand vind je door de kleine verschillen in positie door het jaar heen te meten ten opzichte van zeer ver weg gelegen sterren.
Hiermee kunnen kleine kosmische afstanden worden berekend, maar voor grote afstanden is deze methode niet bruikbaar (de hoeken zijn daarvoor te klein).
En aangezien de wet van Hubble geldt voor globale bewegingen op grote schaal, is het om de Hubble-constante te kunnen bepalen noodzakelijk om de grote afstanden nauwkeurig te meten, wat technisch een zeer moeilijke opgave is.
Dat is de reden dat de waarde van de Hubble-constante nog altijd een onzekerheidsmarge van ongeveer 20 procent heeft, hoewel het lieaire karakter van de wet van Hubble al wel tamelijk nauwkeurig is aangetoond.
De waarde van de Hubble-constante is belangwekkend omdat hij ons vertelt hoe snel objecten zich van elkaar verwijderen.
Omdat de verwijderingssnelheid recht evenredig is met de afstand, zou elk sterrenstelsel er, in omgekeerde richting, even lang over doen om de afstand naar willekeurig welk ander sterrenstelsel te overbruggen.
Met één enkel getal, het omgekeerde van de Hubble-constante, 1/H₀, kan dus uitgedrukt worden hoe lang geleden alle sterrenstelsels 'op dezelfde plaats' waren, aangenomen dat de uitdijingssnelheid altijd gelijk is geweest (discutabel).
Volgens de huidige berekeningen ligt 1/H₀ tussen de 14 en 17 miljard jaar.
Als de sterrenstelsels nooit van snelheid zijn veranderd, moeten ze zich zo lang geleden op punt 0 hebben bevonden en is dit de hoeveelheid tijd die is verstreken sinds de oerknal.


Veranderingen in de uitdijingssnelheid

Maar sterrenstelsels, en de pregalactische materie daarvoor, hebben niet altijd dezelfde uitdijingssnelheid gehad.
De snelheid is beïnvloed door de zwaartekracht.
Wanneer je een voetbal de lucht in schiet, zal hij terugvallen naar de aarde, behalve wanneer hij zeer hard wordt geschoten: dan zal hij worden afgeremd maar nooit terugvallen en zich eeuwig verwijderen van de aarde.
Dezelfde opties gelden voor het heelal; het zijn ook dezelfde wiskundige vergelijkingen die de beweging van de voetbal en de verwijdering van twee sterrenstelsels beschrijven.
Het natuurkundige principe is hetzelfde: in beide gevallen wordt de beweging bepaald door de zwaartekracht.
Het enige verschil is dat de beweging van de bal wordt bepaald door de zwaartekracht van de aarde en de beweging van de sterrenstelsels door de zwaartekracht van hun eigen massa en die van ander materiaal in het heelal.
Vergelijkbaar met de zacht geschoten bal is een langzaam uitdijend heelal met een grote dichtheid.
De uitdijingssnelheid van zo'n heelal neemt af tot de uitdijing uiteindelijk stopt; daarna krimpt het weer in en beginnen alle sterrenstelsels naar elkaar toe te bewegen om te eindigen in een 'eind-krak'.
De hard geschoten bal is vergelijkbaar met een snel uitdijend heelal met een lagere dichtheid dat eeuwig blijft uitdijen.
De sterrenstelsels dunnen dusdanig uit dat de zwaartekracht niet veel effect meer heeft.
Wanneer zo'n heelal zeer oud wordt, neemt de uitdijingssnelheid nauwelijks nog af en blijft het heelal met een bepaald kruissnelheid uitdunnen.
Tussen deze twee scenario's ligt het delicate evenwicht van een heelal dat te vergelijken is met de voetbal die precies de ontsnappingssnelheid heeft meegekregen: het juiste evenwicht tussen snelheid en dichtheid zorgt ervoor dat het heelal eeuwig snelheid 0 nadert maar nooit bereikt.

Net als met de bal is het moeilijk te bepalen welk scenario voor het heelal geldt alleen door naar de situatie op een bepaald moment te kijken.
Als de bal maar een klein stuk omhoog wordt geschoten, zal hij direct weer terugvallen, maar als hij hard wordt geschoten, zal hij zeer ver komen voordat hij terugkeert - en het is moeilijk te zeggen óf hij zal terugkeren.
Ook een heelal kan zeer lang uitdijen voordat het, als dat al gebeurt, weer gaat inkrimpen.
Als dat het lot van ons heelal is, zal het eerst tientallen miljarden jaren hebben bestaan.
De ontsnappingssnelheid van de bal is afhankelijk van de massa van de aarde en van de hoogte waarvandaan hij geschoten is.
Zo is ook het lot van het heelal afhankelijk van de snelheid waarmee het uitdijt en de hoeveelheid massa die de uitdijing vertraagt.
Deze waarden zijn nog niet exact genoeg bepaald om te kunnen weten wat er gebeuren zal.
De beste methode om ze te bepalen is door de expansiesnelheid in het verleden vast te stellen (door zeer ver weg te kijken) en deze te vergelijken met de huidige snelheid.
De gegevens zijn nog niet betrouwbaar genoeg om te kunnen zeggen dat de uitdijingssnelheid afneemt, maar er zijn veelbelovende technieken.

Het heelal heeft echter nog een optie die de bal niet heeft, namelijk om steeds sneller te gaan uitdijen, zoals een bal in een slingerworp of een raket.
Dit is in principe mogelijk doordat de zwaartekracht als een afstotende kracht kan inwerken op lege ruimte.
Einstein introduceerde deze mogelijkheid van een 'kosmologische constante' kort na zijn gravitietheorie.
Deze treedt op als lege ruimte zonder materie of straling toch energie bevat, waarop de zwaartekracht aangrijpt.
Als het vacuüm genoeg energie heeft, zal de kracht die het heelal uiteendrijft de zwaartekracht overvleugelen en zal de uitdijingssnelheid met de tijd toenemen.
Deze optie is al sinds de ontdekking van de uitdijing bekend, maar we weten nog altijd niet zeker of de uitdijingssnelheid toeneemt of afneemt (hoewel de laatste onderzoeken het eerste aantonen).
Alleen door de dynamica op zeer grote schalen te onderzoeken lijkt het mogelijk om de energie van het vacuüm te bepalen.


De leeftijd van het heelal

Zelfs als we de Hubble-constante en de Hubble-tijd (de tijd die alle sterrenstelsels nodig hadden om te komen waar ze nu zijn met hun huidige snelheid) kennen, weten niet precies hoe oud het heelal is.
De leeftijd is afhankelijk van de veranderingen in de uitdijingssnelheid door de tijd heen, en die zijn weer afhankelijk van de soorten en de hoeveelheid materie die het heelal bevat.
Maar we kunnen het omdraaien: als we de leeftijd met de Hubble-tijd ons iets vertellen over de aard van het universum en de toekomst ervan.
We weten vrij nauwkeurig hoe oud ons zonnestelsel is: de zon, de aarde en andere planeten zijn ongeveer 4,55 miljard jaar geleden uit interstallair gas gevormd.
Deze schatting is gebaseerd op metingen van radioactief verval.
De atoomkernen van sommige elementen, zoals uranium-238, zijn instabiel en verallen tot atoomkernen van andere elementen.
Dat doen ze met een bepaalde snelheid die heel precies te bepalen is.
Na 4,6 miljard jaar bijvoorbeeld heeft een atoom uranium-238 50 procent kans om te zijn vervallen tot lood-206 en bestaat een oorspronkelijk pure klomp uranium-238 voor de helft uit lood-206.
Als we dus vrij voorkomende stukken steen en meteorieten die uranium bevatten maar zonder lood-206 zijn begonnen (of met een hoeveelheid andere isotopen van lood), dan is uit het percentage lood-206 af te leiden hoe lang geleden het uranium werd gevormd.
Zeer veel objecten uit ons zonnestelsel, vooral meteorieten, zijn onderzocht op verschillende soorten radioactief verval (bijvoorbeeld van kalium-40 naar argon-40; halveringstijd 1,3 miljard jaar).
Alle berekeningen komen uit op dezelfde leeftijd van 4,55 miljard, dus het zonnestelsel is minstens zo oud.

Hoewel er nog steeds sterren worden gevormd, zijn er vele die ouder zijn dan ons zonnestelsel.
Sommige zijn twee tot drie keer zo oud en het is waarschijnlijk dat een aantal van de eerste sterren die ontstaan zijn na deoerknal nu nog brandt.
We kunnen deze sterren gebruiken om te schatten hoe oud het heelal is.

Het zou prettig zijn geweest als iemand een stopwatch had aangezet bij de oerknal en hem voor ons had achtergelaten zodat wij gewoon de hoeveelheid tijd die is verstreken konden aflezen.
In feite hebben we iets wat hierop lijkt: oude groepen sterren met een grote verscheidenheid aan massa's die als een soort zandlopers met verschillende snelheden lopen.
Als we dus in staat zijn sterren als zandlopers te lezen, dat wil zeggen: te bepalen hoe oud ze zijn aan de hand van onze kennis van hun levensloop, dan kunnen we ook de leeftijd van de clusters waartoe ze behoren bepalen door naar de zandlopers te kijken die bijna leeggelopen zijn.
Om dat te kunnen doen hebben we een model van de werking van sterren nodig.

Sterren als onze zon, die genoeg brandstof hebben. blijven miljarden jaren stabiel.
Het zijn gasbollen die grotendeels bestaan uit waterstofatomen en vrije elektronen en die bijeen worden gehouden door de zwaartekracht en voor instorten behoed door de hitte van de nucleaire reacties in hun kern.
De meeste sterren brengen het grootste deel van hun leven door in deze fase en de meeste sterren die wij aan de hemel zien bevinden zich in deze fase.

Maar deze stabiele toestand eindigt uiteindelijk.
Het evenwicht dat de ster in stand houdt, begint te wankelen wanneer de waterstof in de kern, die als brandstof dient, begint op te raken.
Door dit tekort stort de kern in.
Hierbij komt meer hitte vrij dan nodig is om de buitenste lagen in stand te houden zodat deze naar buiten worden gedreven.
De structuur van de ster verandert dus als de waterstof opraakt: de kern wordt kleiner, de buitenste lagen groter.
De effecten hiervan zijn zichtbaar in het licht dat de ster uitzendt.
Omdat het licht afkomstig is van een groter gebied, is het meer verspreid, waardoor ook de temperatuur anders is.
De ster wordt koeler en zijn licht wordt roder.

Sterren lijken op zandlopers omdat ze vanaf het moment dat ze zijn gevormd hun brandstof beginnen te verbruiken.
Wanneer die begint op te raken veranderen ze van kleur.
Zware sterren schijnen helderder dan lichte en verbruiken hun brandstof sneller (ze werken als snellere zandlopers).
Van een groep sterren zullen de zwaarste dus het eerste uitdoven.
Door de massa te meten van de sterren die net door hun brandstof heen zijn, kunnen we de leeftijd van de cluster vaststellen.

We kunnen sterren aflezen als klokken omdat we weten hoe ze zich ontwikkelen.
Er zijn modellen ontwikkeld die voor elke massa en samenstelling van een ster bepaalde waarneembare eigenschappen (helderheid en kleur) voorspellen bij een bepaalde leeftijd.
Uit de helderheid en kleur van een ster kunnen we dus afleiden hoe lang geleden hij is gevormd.
De nauwkeurigheid van deze modellen is bevestigd door andere tests.
De voorspelde leeftijd van de zon komt bijvoorbeeld overeen met de resultaten van datering met behulp van radioactief verval.
En als de massa van een ster bekend is, kunnen de helderheid en kleur ervan voorspeld worden.
Er is zelfs een geval bekend waarbij twee om elkaar draaiende sterren met een verschillende massa volgens de berekeningen even oud zijn.

Momenteel wordt de leeftijd van de oudste sterrenhopen geschat op 12 tot 15 miljard jaar.
De oudste sterrenhopen lijken maar een paar miljard jaar van elkaar te verschillen in leeftijd en er is niet veel gevonden wat ouder is dan dit - een opmerkelijk feit, wat waarschijnlijk betekent dat het heelal ongeveer zo oud is.
Nog opmerkelijker is dat deze leeftijd overeenkomt met de expansietijd van 14 tot 17 miljard jaar die is afgeleid van de Hubble-constante.
We hebben nu dus een behoorlijk betrouwbaar beeld van de kosmische chronologie, al zijn de marges nog vrij ruim.

Als we goed naar de getallen kijken, lijken de sterren in sommige modellen van de uitdijing (bijvoorbeeld de modellen waarbij het heelal weer gaat inkrimpen omdat de zwaartekracht de uitdijingssnelheid continu vertraagt) ouder te zijn dan het heelal.
De voorspelde leeftijd van het heelal in alle 'eindkrakmodellen' is maximaal (2/3)/H₀, ongeveer 10 miljard jaar.
De leeftijd in deze modellen is betrekklijk jong omdat er wordt aangenomen dat de sterrenstelsels vroeger sneller uiteenvlogen dan nu.
Ze hebben er dus minder lang over gedaan om te komen waar ze nu zijn en voorspellen dus een te jong heelal.

Het heelal kan oud zijn als de dichtheid van de materie laag is, zodat de uitdijing de laatste 10 miljard jaar nauwelijks door de zwaartekracht is vertraagd.
En als de uitdijing zich heeft versneld ten opzichte van de kosmologische constante, dan voltrok zij zich daarvoor langzamer en kan het heelal nog ouder zijn.
Hoe het ook zij, volgens de huidige opvattingen is er niet genoeg zwaartekracht om de uitdijing te stoppen en om te keren.
Het heelal zal waarschijnlijk nog zeer lange tijd uitdijen, en mogelijk zelfs voor eeuwig.

Het naakte feit van de uitdijing impliceert dat de materie ooit een veel grotere dichtheid had dan nu.
Het huidige verloop van de uitdijing vertelt ons echter niet veel over het gebeuren tijdens de eerste miljard jaar, de eerste miljoen jaar, de eerste minuten, de eerste seconden.
De twee belangrijkste bronnen van informatie over deze perioden van de kosmische geschiedenis zijn de kosmische achtergrondstraling en de samenstelling van de oermaterie.

Misschien later meer hierover.

Rude na stel ik voor de 5e keer de vraag:
Wat voor boeken heb je nu al gelezen over deze onderwerpen?
Als je nou eens een aantal boeken leest wordt er misschien een hoop voor je duidelijk, en misschien nog belangrijker: dan kun je wat meer gefundeerde uitspraken doen over de Relativiteitstheorie en andere zaken.

quote:

Op donderdag 24 november 2005 23:16 schreef rudeonline het volgende:
Wat heb jij ooit zelf bedacht en niet uit boeken gehaald?
Ik heb een en ander vluchtig gelezen en mij verbaast over het feit dat niet sneller zou kunnen gaan als het licht. Met de aanname daarbij dat klokken ook nog eens langzamer gaan lopen bij deze snelheid stelde ik mij de vraag hoe het kan dat je "dezelfde" snelheid kunt meten, als je klok langzamer loopt. En dat is voldoende om alles te begrijpen waarom licht wel stil moet staan.

En secondes zijn afhankelijk van jou bewegingssnelheid. Als ze dus langer duren, dan ga jij dus trager.

Zo simpel is het. Dat vervolgens iedereen Einstein blijft geloven terwijl alle wetenschappers bij kritische vragen naar hun collega verwijzen maakt voor mij duidelijk dat niemand het ook echt begrijpt. Men neemt het aan. Dat is iets anders.

Dat ze kritisch blijven is toch geen aanwijzing dat ze er compleet naast zitten?
Integendeel, zelfs na zijn dood bewijzen de theorieën van Einstein nog altijd dat wat ze voorspellen waar is.
Er worden tot op de dag van vandaag talloze bewijzen gevonden m.b.v. satellieten en ruimtesondes.

Er zullen altijd mensen (en dus ook wetenschappers) zijn die het tegendeel van de dan geaccepteerde standaard geloven.
Hier kom je niet onderuit; maar dit wil in de verste verte nog niet zeggen dat de theorieën onzin zijn.

Je hebt misschien geen duidelijke definitie van een 'Theorie'.

quote:

Often the statement "Well, it's just a theory," is used to dismiss controversial theories such as evolution, but this is largely due to confusion between the scientific use of the word theory and its more informal use as a synonym for "speculation" or "conjecture." In science, a body of descriptions of knowledge is usually only called a theory once it has a firm empirical basis, i.e. it

1. is consistent with pre-existing theory to the extent that the pre-existing theory was experimentally verified, though it will often show pre-existing theory to be wrong in an exact sense,
2. is supported by many strands of evidence rather than a single foundation, ensuring that it probably is a good approximation if not totally correct,
3. has survived many critical real world tests that could have proven it false,
4. makes predictions that might someday be used to disprove the theory, and
5. is the best known explanation, in the sense of Occam's Razor, of the infinite variety of alternative explanations for the same data.

This is true of such established theories as evolution, special and general relativity, quantum mechanics (with minimal interpretation), plate tectonics, etc.

Het belangrijkste hieruit is: Als er een waarneming wordt gedaan waaruit blijkt dat die in tegenstrijd is met de dan geaccepteerde theorie, dan is de theorie niet juist meer en moet die worden herzien of geschrapt.

quote:

Op woensdag 23 november 2005 16:40 schreef rudeonline het volgende:

[..]


Beter zou je je het heelal kunnen voorstellen als een soort van tunnel waarbij alles zich in die tunnel voor jou bevindt. Elke plek t.o.v jezelf is namelijk een mogelijke plek in de toekomst. Je kunt namelijk nergens heen zonder ook een beetje tijd nodig te hebben.

In tijdszin reis jij met lichtsnelheid door die tunnel en neem je alles waar wat zich in een mogelijke toekomst bevindt. Alles wat letterlijk "nu" gebeurd neem je immers waar op een later tijdstip. Dat latere tijdstip is een tijdstip in een nieuwe ruimte en nieuwe tijd. Nu bestaat dat nog niet, over een paar seconde bestaat dat wel en behoort de eerste zin van mijn verhaal weer tot een verleden.

De tijd gaat met lichtsnelheid voorbij, per seconde onstaat er niewe tijd en ruimte om ons heen.
Licht blijft achter in die tijd en ruimte en wij gaan verder.

L

Volgens mij moet je niet zoveel LSD gebruiken

quote:

Op donderdag 24 november 2005 23:04 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Juist. En als dat nou eens vanaf ieder willekeurig punt zelf zou gebeuren. Welke richting zou het licht dan volgen als het "achterbleef" in de ruimte/tijd die continue gevormt wordt?

Dat licht heeft een willekeurige richting.

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 19:20 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Hoezo willekeurige richiting. Licht straal alle kanten tegelijk op t.o.v de bron. En elke richting, afstand, plaats wordt gevult door een andere foton. Licht is een spoor, en of het nu wel of niet beweegt, het lijkt alle kanten tegelijk op te gaan. Vervelende is wel dat je licht nooit van je af kan zien bewegen. Hoe dat precies in zijn werk gaat weet ik nog niet exact, maar alles wat je ziet bestaat uit fotonen die exact op jou pupil vallen. alles wat je ziet is licht ter grote van een 1mm2. Je pupil. Beetje toevallig dat alle fotonen die jou bereiken exact het beeld vormen van de werkelijkheid.
Als wij een afstand zien van 200km, is die afstand als het ware in licht verwerkt tot een projectie van minder dan 1mm2. Beetje vreemd dat licht wat alle kanten op "beweegt" toevallig in een puntje van 1mm2 op je pupil valt.

Waar haal je die 1mm2 vandaan, enig idee hoe klein lichquanta is?
In ieder geval niet 1mm2

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 19:20 schreef rudeonline het volgende:
Beetje vreemd dat licht wat alle kanten op "beweegt" toevallig in een puntje van 1mm2 op je pupil valt.

Een object zendt in alle richtingen fotonen uit, en een heel klein deel daarvan valt op jouw netvlies. Dat is juist helemaal niet toevallig.

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 19:23 schreef Maethor het volgende:

[..]

Een object zendt in alle richtingen fotonen uit, en een heel klein deel daarvan valt op jouw netvlies. Dat is juist helemaal niet toevallig.

Zou pas helemaal toevallig zijn als dat niet zo was

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 20:15 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Niet dat ik hier speciaal een discussie over wil voeren, maar de gehele werkelijkheid die je waarneemt past op je pupil, jou hersenen waken van dat beeld een bepaalde projectie. Achter en voor jou zijn dus gewoon interpretaties van jou hersenenen. Alles wat je ziet staat op een projectie van 1mm2 ( dat is ongeveer de grote van je pupil dacht ik).

Weet je wel hoe een oog werkt?

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 20:15 schreef rudeonline het volgende:

Hoe zou je ons eigen verleden kunnen terugzien?

Als je in de spiegel kijkt zie je al een beeld van jou uit het verleden.

De hersenen maken een driedimensionaal beeld door het beeld van je 2 ogen te vergelijken en een 3 dimensionaal beeld ervan te maken. Met 1 oog kun je geen diepte zien.

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 20:32 schreef rudeonline het volgende:
Wat betreft het oog..

De hersnenen maken er een 3 dimensionaal beeld van. Diepte kunnen we zien doordat er tijdsverschillen bestaan waarmee het licht op ons oog valt.

Nee, diepte zien we doordat onze hersenen de twee verschillende beelden van onze ogen samenvoegt.

quote:

In principe kunnen wij met één oog de wereld om ons heen waarnemen. Onze hersenen geven meestal door ervaring de juiste interpretatie voor afstanden (diepte). Voor een echte dieptewaarneming zijn echter twee ogen onontbeerlijk. De meeste mensen zien met twee ogen, waardoor zij in staat zijn tegelijkertijd twee iets verschoven beelden waar te nemen. Door deze zogenaamde parallax kunnen we de afstand tot datgene wat wij zien inschatten: hoe verder iets van ons af staat, des te dichter bij elkaar zal het beeld daarvan op het netvlies van beide ogen worden geprojecteerd. Dit vermogen speelt voornamelijk een rol bij het zien van diepte op korte afstanden. Het is voor mensen die een oog hebben verloren daarom moeilijk om op korte afstand diepte te schatten. Door het bewegen van het hoofd kan een indruk worden gekregen.

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 20:38 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Oke, dat klopt ook wel. Nou weer on topic graag.

Dat klopt ook? Nee dat klopt PUNT.

Ontopic:

quote:

Welke "materie" wijst altijd richting verleden? Oftewel waar blijft de tijd en ruimte die geweest is, kan dat niet toevallig in de vorm van licht achterblijven? Welke kant zou je op moeten gaan om "terug" in de tijd te gaan? Waarom kan dat volgens onze fantasie door de lichtsnelheid te overschreiden? Zou het namelijk kunnen, dan kom je hier jonger terug als dat je wegging.. ( alleen even inbeeldingsvermogen gebruiken he..)

De ruimtetijd zelf gaat nergens heen.
En terug in de tijd gaan gaat door sneller dan het licht voort te bewegen.

Als je erover nadenkt is het toch logisch.
Sneller dan het licht, daarna weer terug naar normaal, dan komt het licht wat je hebt 'ingehaald' je weer voorbij.

rude, heb je nu ooit wel eens een relevant boek gelezen?

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 21:33 schreef Doffy het volgende:
rude, heb je nu ooit wel eens een relevant boek gelezen?

Dat vraag ik al maanden; rude zegt dat ie vluchtig wat stukjes heeft gelezen

Ja, nadat je lengte eerst korter dan 0 is geworden, en je massa groter dan oneindig.

Gefeliciteerd rude

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 21:38 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Ik dacht dat we het nu eindelijk een zelfde standpunt konden innemen. Ga je sneller als het licht, dan ga je terug in de tijd.. Niet dat dat nu al kan, maar het principe hiervan is dacht ik wel bekend.

Dat zeg ik toch!
Zeer waarschijnlijk gaat dat ook nooit lukken.

Warp-drive, dát zou nog een theoretische mogelijkheid zijn. Maar lokaal sneller dan het licht, nee. Dat kan niet.

Sneller dan licht is onmogelijk. Wel kan je informatie sneller dan licht versturen, maar dat gaat over groepssnelheid en is in werkelijkheid niet een deeltje dat sneller dan licht gaat, dat is immers onmogelijk, face it!

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 20:38 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Oke, dat klopt ook wel. Nou weer on topic graag.

Kijk, hier doe je het weer: Je hebt ongelijk, maar vertaalt dat in " dat klopt ook wel". Er is met jou niet normaal te discusseren; ernaast zitten bestaat niet in jouw wereldje.

quote:

Op vrijdag 25 november 2005 21:59 schreef JeroenMeloen het volgende:
Sneller dan licht is onmogelijk. Wel kan je informatie sneller dan licht versturen, maar dat gaat over groepssnelheid en is in werkelijkheid niet een deeltje dat sneller dan licht gaat, dat is immers onmogelijk, face it!

Is het niet de fasesnelheid die sneller dan het licht gaat? En die fasesnelheid bevat geen informatie, dus er kan geen informatie sneller dan het licht gaan

Nee het is groepssnelheid. Het principe is dat ze de spin van een deeltje aan kunnen passen waardoor de spin van een volgend deelte automatisch ook veranderd. Als je een stapeltje van die deeltjes achter elkaar zet dan kan dit een voortplantingssnelheid halen van 300 c.

En de informatie zit hem in het uitlezen van de spin van de deeltjes die je steeds veranderd.

Ik kan het allemaal een pietsje fout hebben natuurlijk, maar het is wel zeker de groepssnelheid waar het over gaat. En de spin wordt volgens mij van +1/2 naar -1/2 veranderd en andersom.

quote:

Op zaterdag 26 november 2005 12:17 schreef JeroenMeloen het volgende:
Nee het is groepssnelheid. Het principe is dat ze de spin van een deeltje aan kunnen passen waardoor de spin van een volgend deelte automatisch ook veranderd. Als je een stapeltje van die deeltjes achter elkaar zet dan kan dit een voortplantingssnelheid halen van 300 c.

En de informatie zit hem in het uitlezen van de spin van de deeltjes die je steeds veranderd.

Ik kan het allemaal een pietsje fout hebben natuurlijk, maar het is wel zeker de groepssnelheid waar het over gaat. En de spin wordt volgens mij van +1/2 naar -1/2 veranderd en andersom.

Is er wellicht ook een term voor deze manier van informatie verzenden? Klinkt heel interessant namelijk en ik heb er nog niet eerder van gehoord. Zou er graag wat meer van willen weten

quote:

Op zaterdag 26 november 2005 12:17 schreef JeroenMeloen het volgende:
Nee het is groepssnelheid. Het principe is dat ze de spin van een deeltje aan kunnen passen waardoor de spin van een volgend deelte automatisch ook veranderd. Als je een stapeltje van die deeltjes achter elkaar zet dan kan dit een voortplantingssnelheid halen van 300 c.

En de informatie zit hem in het uitlezen van de spin van de deeltjes die je steeds veranderd.

Ik kan het allemaal een pietsje fout hebben natuurlijk, maar het is wel zeker de groepssnelheid waar het over gaat. En de spin wordt volgens mij van +1/2 naar -1/2 veranderd en andersom.

Dit heeft weinig met spin te maken.

Je weet dat de fasesnelheid w/k is, en de groepssnelheid is dw/dk. Voor de hoekssnelheid geldt w=2*pi*v=(2*pi*y*m*c²)/h ( de symbolen spreken voor zich, neem ik aan; v is de frequentie ); dit is niks anders dan de deBroglie-golf van een massa m. Verder weet je dat k=2*pi/lambda. De groepssnelheid kun je dan uitdrukken als (dw/dv)/(dk/dv), en hier komt gewoon de snelheid V uit van de massa ( via p=y*m*V ). Dus de groepssnelheid die je kunt verbinden met een bewegend object is gelijk aan de snelheid van het object zelf. De fasesnelheid echter is w/k, en dat is c²/V, en aangezien V<c, is de fasesnelheid altijd groter dan c. Het lijkt mij dan, dat je voor informatieverzending de groepssnelheid V gebruikt, en niet de fasesnelheid.

quote:

Op maandag 28 november 2005 13:34 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Je lengte is 0, oke.
De tijd? Die is ook 0. TIJDSDILATEI!

Er is geen tijd en geen ruimte. Vindt je het gek dat een massa geen "liichtsnelheid" kan halen.
Een massa heeft tijd en ruimte nodig. En een massa in een ruimte van 0 ( lengtecontractie!) is zowiezo oneinig. Je kunt geen massa in een ruimteloze ruimte stoppen.

Geef eens wat eenheden; 0 wat?
Wanneer de lichtsnelheid bereikt wordt, staat de tijd van het object volgens de waarnemer stil.
Voor een object met een zekere massa is dat echter onmogelijk omwille van de massatoename bij grote snelheden.

quote:

Op maandag 28 november 2005 13:34 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Je lengte is 0, oke.
De tijd? Die is ook 0. TIJDSDILATEI!

Er is geen tijd en geen ruimte. Vindt je het gek dat een massa geen "liichtsnelheid" kan halen.
Een massa heeft tijd en ruimte nodig. En een massa in een ruimte van 0 ( lengtecontractie!) is zowiezo oneinig. Je kunt geen massa in een ruimteloze ruimte stoppen.

Dacht dat jij de theorie verwierp die voorspelt dat er lengtecontractie en tijdsdillatie optreed?

quote:

Op maandag 28 november 2005 13:47 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Bij de lichtsnelheid gaat de ruimte naar 0. Een massa met een lengte van b.v 1 meter moet verkort worden naar 0 meter. Dat houd in dat een lengte steeds korter wordt zonder dat er massa vanaf gaat. Bij een lengte van 0 wordt iedere massa oneindig. Je kunt een massa niet oneindig lang blijven compressen. Bij een lengte van 0 is elke massa oneindig.

Waarom wordt het oneindig?
Als ik iets fijn druk zodat alle atomen in één lijn staan is de massa toch gewoon hetzelfde, er komt immers geen atoom bij.

En iets verkorten naar 0 meter gaat toch niet; hoe hard je de massa ook fijn drukt.

quote:

En tijddilatie kan ook betekenen dat tijd echt langzamer verstrijkt. Bij de lichtsnelheid gaat de tijd zo langzaam dat de secondewijzer gewoon op 0 zou blijven staan. En daarom is de tijd dan volgens mij 0.

Wanneer een object een snelheid ten opzichte van een waarnemer heeft die de lichtsnelheid benadert, gaat de tijd voor dat object trager, gezien vanuit die waarnemer.
Referentiekader is hier het sleutelwoord rude.

quote:

Op maandag 28 november 2005 13:47 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Bij de lichtsnelheid gaat de ruimte naar 0. Een massa met een lengte van b.v 1 meter moet verkort worden naar 0 meter. Dat houd in dat een lengte steeds korter wordt zonder dat er massa vanaf gaat. Bij een lengte van 0 wordt iedere massa oneindig. Je kunt een massa niet oneindig lang blijven compressen. Bij een lengte van 0 is elke massa oneindig.

En tijddilatie kan ook betekenen dat tijd echt langzamer verstrijkt. Bij de lichtsnelheid gaat de tijd zo langzaam dat de secondewijzer gewoon op 0 zou blijven staan. En daarom is de tijd dan volgens mij 0.

Neem aan dat je hier dichtheid bedoelt. En volgens mij heb je nogsteeds een idee van 'echte tijd' in je hoofd zitten ofniet?

quote:

Op maandag 28 november 2005 13:34 schreef rudeonline het volgende:
Je lengte is 0, oke.

Nee, niet oké! Sneller dan het licht impliceert dat lengtes korter worden dan 0, en massa's groter dan oneindig. Hoe zie jij dat precies voor je?

quote:

Op maandag 28 november 2005 14:03 schreef rudeonline het volgende:
Een lengte kan niet 0 worden zonder dat de massa toeneemt.

Want...?

quote:

Klokken lopen echt langzamer als je ze versnelt. En bij de lichtsnelheid dan zouden ze ook echt stil blijven staan.

Ten opzichte van ... ?

quote:

Op maandag 28 november 2005 14:20 schreef rudeonline het volgende:
Simpel toch?

Simpel is het woord niet rude. Simplistisch is wél het juiste woord.

We hebben het hier over de vervorming van ruimte-tijd, niet over dichtheden en dat soort flauwekul. Maar het zegt weer veel over je beperkte blik, je beperkte intelligentie en vooral je mateloze arrogantie.

quote:

Op maandag 28 november 2005 14:20 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Simpel toch? Pers een willekeurige massa samen zodat het geen ruimte meer inneemt. Dat kan niet.
Wel neemt de massa per cm3 toe. Een massa van 1kg met een volume van 1dm3 wordt een oneindige massa als je hem samenperst tot een volume van 0mm3 Dat is echter onmogenlijk.
En dat is de reden waarom de lichtsnelheid niet te halen is voor een massa.

Weetje het verschil tussen dichtheid en massa?

quote:

En niks t.o.v, bewegende klokken lopen bewezen langzamer. De tweelingparadox is hier een voorbeeld van. De theorie erachter kan anders zijn dan dat we nu denken. Tijdsverlies is gewoon een feit.

Dat heb je er sinds het bomgooi verhaal ingepraat. Daarvoor zei je nog dat het niet bestond. Hebben we je nou toch ergens van weten te overtuigen?

quote:

Op maandag 28 november 2005 14:29 schreef rudeonline het volgende:

[..]

Dat is jullie probleem, het is te simpel maar daarom niet minder waar.
En wat is nou vervorming van tijd en ruimte als je niet eens weet wat tijd werkelijk is.
Het klinkt wel heel ingewikkelt, maar is het daarom waar?
Wat is onze richting in een kromme tijd?

kromme tijd?

Never mind. Dit topic gaat weer over rude's monstrueuze ideeën, en niet over de TT. Ik stel dus voor dat we rude's discussie weer voortzetten in Overtuig hier rudeonline: take veel te veel en ons hier beperken tot discussies over het uitdijen van het heelal. Goed idee?

Het gaat hier over de uitdijing van het heelal. Daarover mag gediscussieerd worden. Maar rude's theorien horen thuis in Overtuig hier rudeonline: take veel te veel Niet hier.

Goed. Dan gaat dit topic dicht, en wordt deze discussie gezellig voortgezet in Overtuig hier rudeonline: take veel te veel . Er is maar één rudeonline topic, niet meer. Daar ga je maar naar antwoorden vissen rude, net zoals velen daar nog op antwoorden van jou wachten, in plaats van het ontwijken van lastige vragen.