Moet ff m’n hart luchten vanaf m’n werk, want ik word onderhand gek van de gang van zaken.
14-10 is Kady geboren en 15-10 mocht ze al uit de couveuse en zou ze al overgeplaatst worden naar de HC in Dordt, ware het niet dat er geen plek was.
Maandagmorgen idem dito, wederom geen plek.
Maandagmiddag constateert een cardioloog een hartruis. Echo gemaakt van hart (en hersenen) en de conclusie is duidelijk, de ruis komt 100% zeker door de ductus die nog open is, dus volgt een 24 uur kuurtje van zware medicijnen om het te doen sluiten (Nadat Kady eerst gronding gecheckt is of ze de bijwerkingen wel kan hebben). Hart en hersenen waren OK.
Resultaat van de medicatie: Niks in positieve zin blijkt woensdag uit onderzoek, wel in negatieve zin nl. zeer onrustig ademen, onrustig slapen, vocht vasthouden, bijna geen plas de 24 uur van de medicatie.
Conclusie: Normaliter doen ze deze kuur nog een 2e keer alvorens over te gaan tot opereren, maar nu gezien er geen enkel positief effect was en Kady flink last had van de bijwerkingen vind de zaalarts dat dit niet moet gebeuren. Kortom: onderzoek volgt of er spoedig geopereerd zal moeten worden (Thorax Operatie) of dat dit een paar maanden uitgesteld kan worden zodat een minder zware catheterisatie mogelijk is.
Diezelfde woensdagavond, met Anna inmiddels thuis, volgt bericht dat Kady naar de HC verhuist is.
Donderdag is de wereld omgedraaid. De verplegers, die Kady 24 uur observeren itt de artsen die dit maar kort doen en verder uitgaan van de rapporten, dringen aan op een nieuwe medicijnkuur voor de ductus. Of wij even willen bepalen of dit nu wel of niet moet.
Uiteindelijk besloten dit toch te doen, als de ductus zich snel zonder operatie zou laten sluiten, zou dit het beste zijn, dus donderdagavond werd begonnen met een nieuwe kuur.
Vrijdag nog geen uitsluitsel, en dan is het weekend, met weekend arts, dus gebeurt er feitelijk niks. Wel is zondag opnieuw een echo gemaakt van hart & hersenen – uitslag nog onbekend, en wordt ons verteld dat er maandag (vandaag) een ECG gemaakt gaat worden.
Einde ochtend zou de arts/cardioloog bellen met uitslag over de echo en de ruis/ductus. Geen telefoontje.
Rond het middaguur belt m’n vrouw en krijgt de verpleging. Artsen zijn aan het overleggen, we worden teruggebeld.
Wel weet de verpleegster te melden dat, en ze mag dit volgens haar woorden eigenlijk niet zeggen, de ruis niet van de ductus afkomstig is, daar waar het een week terug nog 100% zeker de ductus was en de rest in orde was.
Verder wil/kan/mag ze niks zeggen, weet ze niks en verwijst naar het telefoontje van de arts zoals wij dit later vandaag kunnen verwachten.
Wat krijgen we straks te horen? Klein ander probleemje (is dat dan te vertrouwen)? Levensbedreigende problemen met het hart?
Wederom zijn we dus helemaal de weg kwijt. Welke berichten kunnen we nu geloven, waar kunnen we van uit gaan, wat is er aan de hand? Hoe kan het dat diagnoses zo veranderen, elkaar zelfs tegenspreken?
15 Oktober ga je er vanuit dat alles in orde komt, ze is wat klein maar verder in orde, ze is immers al uit de couveuse en kan al worden overgeplaatst – nota bene naar een ander ziekenhuis, dus nog een flinke verhuizing ook, m’n meisje kan het al aan.
En 9 dagen van problemen, onderzoeken, medicatie en bange momenten verder lijkt het ineens helemaal niet zo rooskleurig te zijn, word je continu in de war gebracht door verschillende diagnoses en prognoses van artsen en is nog maar 1 ding zeker: Kady is nog lang niet thuis…..
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away