mn ouders zijn vrij traditioneel, kregen ook pas op zeer late leeftijd kinderen (ik ben ook nog eens de oudste) dus ik ben erg bang voor hun reacties...
ik heb niks te klagen thuis, zou alleen zo graag met ze kunnen praten. Ze beschermen me zo graag, maar het kleine meisje is inmiddels 19 en wil een beetje minder aan het handje genomen worden...
Iemand tips?
. Denk niet dat leeftijd dan bijzonder veel uitmaakt.quote:nu, meteen? je woont ook nog eens om de hoekOp woensdag 20 juli 2005 22:54 schreef nightfall het volgende:
mij zullen ze wel accepteren denk ik,. wanneer heb je tijd?
quote:het feesten is het probleem niet.. alsof iemand van 30 dat niet meer kan?Op woensdag 20 juli 2005 22:52 schreef Developersrus het volgende:
Dus je vriend is in de 30! Ik kan me niet voorstellen dat dit serieus iets kan worden. Zoek iemand van je eigen leeftijd en ga lekker feesten meid! Je bent nog veel te jong voor die relatie mumbojumbo!
dit topic was niet om me mn relatie uit mn hoofd te laten praten!
[ Bericht 91% gewijzigd door Copycat op 20-07-2005 23:29:23 (Bagger = weg) ]
quote:In dat geval is het misschien een idee als het kleine meisje van 19 op zoek gaat naar een eigen kamertje?Op woensdag 20 juli 2005 22:40 schreef hey_jude het volgende:
het kleine meisje is inmiddels 19 en wil een beetje minder aan het handje genomen worden...
ik ben nu 7 maand geleden een meisje tegengekomen ( na 1,5 jaar met mijn oude 7 jaar relatie ) en toen ik haar voor het eerst sprak kwam ze echt wijs en ouder over , we hebben gezoend , afspraakjes gehad , en pas na 3 weken vroeg ik haar pas hoe oud ze nu was , ze was 23 en ik ben 30 , we hebben elkaar even aan zitten kijken en thats it !
het is nog steeds geen probleem geweest we maken er soms een geintje om ,maar als het gewoon goed gaat en het klikt ( bij ons spatten de vonken eraf zeggen ze ) wat is dan het leeftijdsverschil ??
dan is het ook niet moeilijk uit te leggen , de overtuiging zit dan in je .
quote:Mijn vent is 9 jaar ouder en ik was erg bang voor de reactie van mijn ouders toen ik vertelde dat ik een vriend had (ik was 18). Ik heb ook traditionele ouders, dit was mijn eerste vriend etc.Op woensdag 20 juli 2005 22:40 schreef hey_jude het volgende:
hoe vertel je je ouders (die het met vorige vriend uitstekend konden vinden) dat je nieuwe vriend ruim 10 jaar ouder is??
mn ouders zijn vrij traditioneel, kregen ook pas op zeer late leeftijd kinderen (ik ben ook nog eens de oudste) dus ik ben erg bang voor hun reacties...
ik heb niks te klagen thuis, zou alleen zo graag met ze kunnen praten. Ze beschermen me zo graag, maar het kleine meisje is inmiddels 19 en wil een beetje minder aan het handje genomen worden...
Iemand tips?
Reactie van hun: hadden we wel gedacht, we hadden het vreemder gevonden als jij met een gozertje van 16 aan kwam zetten
Compleet iets anders dan ik verwacht had, de reactie, dus maak je niet te druk, je weet gewoon niet hoe ze reageren, kan positief zijn, kan negatief zijn.
Je weet het pas als je het gesprek aangaat met je ouders.
En als het echt goed zit tussen jou en die jongen, zien zij dat ook heus wel en komt het vast allemaal goed, zooo slecht zijn ouders ook weer niet joh
quote:l-e-z-e-nOp woensdag 20 juli 2005 23:02 schreef talin77 het volgende:
weet je , dat in mijn optiek leeftijd echt een bijzaak is .
ik ben nu 7 maand geleden een meisje tegengekomen ( na 1,5 jaar met mijn oude 7 jaar relatie ) en toen ik haar voor het eerst sprak kwam ze echt wijs en ouder over , we hebben gezoend , afspraakjes gehad , en pas na 3 weken vroeg ik haar pas hoe oud ze nu was , ze was 23 en ik ben 30 , we hebben elkaar even aan zitten kijken en thats it !
het is nog steeds geen probleem geweest we maken er soms een geintje om ,maar als het gewoon goed gaat en het klikt ( bij ons spatten de vonken eraf zeggen ze ) wat is dan het leeftijdsverschil ??
dan is het ook niet moeilijk uit te leggen , de overtuiging zit dan in je .
quote:OK, ik denk niet dat je ouders het in eerste instantie zullen accepteren, gezien het feit dat je zelf naar mijn mening emotioneel nog niet volwassen bent, nog bij je ouders woont en niet bewezen hebt zelfstandig een leven te kunnen leiden.Op woensdag 20 juli 2005 22:57 schreef hey_jude het volgende:
nee, ff serieus:
[..]
het feesten is het probleem niet.. alsof iemand van 30 dat niet meer kan?
dit topic was niet om me mn relatie uit mn hoofd te laten praten!
quote:Knap dat je dat uit een paar zinnen kan halen?Op woensdag 20 juli 2005 23:13 schreef Developersrus het volgende:
[..]
OK, ik denk niet dat je ouders het in eerste instantie zullen accepteren, gezien het feit dat je zelf naar mijn mening emotioneel nog niet volwassen bent, nog bij je ouders woont en niet bewezen hebt zelfstandig een leven te kunnen leiden.
quote:Hey, they don't call me Dr Phil for nothing....Op woensdag 20 juli 2005 23:22 schreef harlingen het volgende:
[..]
Knap dat je dat uit een paar zinnen kan halen?
quote:Op woensdag 20 juli 2005 23:04 schreef Mute_Me het volgende:
hij heeft een zoontje.. ik denk dat ze wel even moeten slikken meid
Heb jij inside information of lees ik ergens overheen?
quote:Iemand's post-geschiedenis doorspitten doet wonderen :pOp woensdag 20 juli 2005 23:31 schreef Copycat het volgende:
[..]
Heb jij inside information of lees ik ergens overheen?
quote van TS uit Zoiets zou ík nooit doen!!
quote:En dan leer je viavia iemand anders kennen. Een man van 30, (en ik 19) en voor ons allebei was dit niet de bedoeling. Nú weet ik weer wat het is om verliefd te zijn, roze wolk blablalba..
Maar hoe kan ik hier bij mn vrienden, ouders, omgeving mee aankomen?
Hij is dus 30 (inmiddels heb ík het leeftijdsverschil geaccepteerd) gescheiden en een zoontje. Voor mij geen obstakels meer, niet meer. Maar voor hun wel. Ik was altijd zo'n braaf meisje...
Wat denk je? Ze zijn dolgelukkig met mij.
Ik ben gewoon mijzelf gebleven zonder poespas of schijn ophouden, gewoon duidelijk gesteld dat we samenwonen en ik heb ook volgens traditie mijn toekomstige schoonvader om toestemming om te trouwen gevraagd, niks aan de hand.
Ik denk ouders het geluk van hun kind veel belangrijker vinden als iets onbenulligs als leeftijdsverschil, zo niet dan is dat hun probleem.
[ Bericht 5% gewijzigd door #ANONIEM op 20-07-2005 23:53:09 ]
Vooruit dan maar: Nee.
tis misschien wel even wennen voor ze, maar ga daar dan niet te hard tegen in, dan laat je meteen mooi zien hoe volwassen je bent
Ga niet in de verdediging....
Luister naar je verstand in deze...
even het hart laten voor wat het is...
gewoon even een paar "routes" uitstippelen...
zie je jullie samen die route bewandelen... doorlopen dan...
zie je ergens je op dat pad je ouders of je vriend gekwetst worden op een manier die de relatie beeindigt?
kies maar....
quote:En dat kan ze ook ertoe brengen om bepaalde relaties niet goed te keuren. Het verschil tussen 19 en 29/30 moet op zich nog net kunnen in bepaalde gevallen, maar ik kan me goed voorstellen dat er zijn die daar anders over denken. Je ziet ook relaties als 17-jarige met 34-jarigen en dat is dan weer over the top. Dat soort relaties zijn volgens mij op lust gebaseerd (in ieder geval van de kant van de man) en niet op liefde. Op zich niks op tegen maar ik zou mijn dochter daartegen in bescherming nemen, en haar in sommigen gevallen verbieden om verder te gaan met de relatie.Op donderdag 21 juli 2005 01:53 schreef Muertez het volgende:
sja, we kennen je ouders niet maar 95% van de ouders wil gewoon dat hun kinderen gelukkig zijn, hoe religieus ze ook zijn
Een meisje is 19 en gaat met iemand van 32. het gaat allemaal goed enzo, maar die jongen (man...) heeft veel meer meegemaakt. Nu is het zo dat er mensen in zijn naaste familie/omgeving zijn overleden.
Daar heeft zij nu ook helemaal mee te maken, die jongen leunt op haar.
Op zich goed enzo, maar die meid moet feesten, uitgaan, wereldreizen maken ed...
Alleen jijzelf bepaald of je gelukkig bent hiermee en of je door wilt gaan.
Je ouders hebben in princiepe niets te zeggen, maar ik begrijp dat je je ouders geen verdriet wilt doen, liever niet hebt dat ze boos op je zijn, en je steunen in alles.
een vriend van 30, die wil je gewoon paar keer neuken en dan hops gedaan
Wat je ouders betreft: in feite hebben ze het maar te accepteren maar kun je je voorstellen dat ze enigzins raar opkijken? Anderzijds blijven het je ouders en als ze merken dat jij echt gelukkig bent en dit wil, dan zullen ze jouw vriend ongetwijfeld accepteren denk ik..
quote:Op donderdag 21 juli 2005 10:10 schreef miss_dynastie het volgende:
Het is jouw leven, het zijn jouw keuzes. En je hebt ook recht op het maken van je eigen fouten
quote:Als het eventueel ‘fout’ is, of niet werkt, komen we daar vanzelf wel achter. Op dit moment voelt het gewoon heel erg goed en wil ik gewoon niet meer met smoesjes het huis uit hoeven, ik ben het gelieg meer dan zat. Als ik daar langer mee doorga worden inderdaad én mijn ouders heel hard gekwetst, én de relatie wordt er niet beter op als alles stiekem moet blijven gaan.Op donderdag 21 juli 2005 01:54 schreef NITROHOSS het volgende:
zie je ergens je op dat pad je ouders of je vriend gekwetst worden op een manier die de relatie beeindigt?
Alleen, zullen mijn ouders die kant ook inzien? Ik ben zo bang dat ze me alleen gaan beschermen (wat helemaal niet nodig is, dit is geen onbezonnen actie, bovendien kan ík niet bedenken wat er fout zou kunnen zijn aan hem. Maar daar schijnen meer verliefde mensen last van te hebben..) en dan het gedeelte ‘als ze maar gelukkig is’ vergeten/onwaarschijnlijk achten.
quote:idd.. wacht hun reactie maar afOp woensdag 20 juli 2005 22:42 schreef Naj_Geetsrev het volgende:
Ja, gewoon introduceren, als ze hem mogen dan mogen ze hem, als ze hem niet mogen, dan mogen ze hem niet.
quote:Je spreekt jezelf nogal een klein beetje tegen... enerzijds de bewering dat '19 jaar is toch al wel heel volwassen' en dat 'je geen onbezonnen actie onderneemt' ....Op donderdag 21 juli 2005 11:26 schreef hey_jude het volgende:
Alleen, zullen mijn ouders die kant ook inzien? Ik ben zo bang dat ze me alleen gaan beschermen (wat helemaal niet nodig is, dit is geen onbezonnen actie, bovendien kan ík niet bedenken wat er fout zou kunnen zijn aan hem. Maar daar schijnen meer verliefde mensen last van te hebben..
maar anderszijds hecht je enorm veel warde aan het oordeel van je ouders, ben je bang dat zij je gaan 'beschermen' .... (misschien wil je dat juist wel, dat zij je 'terugroepen') ..
Wees wel, 19 is een hele redelijke leeftijd; waarin je best voor jezelf kunt zorgen en verantwoordelijkheid voor je eigen fouten kunt nemen ...
Anderszijds, het is ook een periode dat je levenservaring opdoet. Leert, ook van je fouten ...
Als ik je ouder zou zijn, zou ik an sich niet direkt iets tegen hebben tegen een 10 jaar oudere vriend ...
wat me wel heel erg kriegelig zou maken... is de angst dat mijn dochter zich 'groter' voor wil doen, zich 'volwassener wil gedragen, dan ze in werkelijkheid is' ...
En dan daarom niet zozeer samen is met die oudere man, omdat ze gewoon nu van die man houd, maar vooral omdat die oudere en ervarene persoon gewoon door het leeftijdsverschil zo interssant is ...
En dat de dochter dat zou gaan wegdrukken, heel hard zou gaan ontkennen, wat dan vaak juist de indruk versterkt, dat het eigenlijk wel zo is, maar ze dat niet zelf wil inzien, omdat het niet voldoet aan haar 'romantische streef-idee' ....
Volgens mij moet je dat gewoon open en eerlijk tegenover je ouders spelen, die vriend voorstellen als je momentele relatie ... maar niet gelijk gaan doen alsof dat vast 'altijd standhoud' en dat 'je nu volwassen bent' ...
Houd gewoon ook open of die relatie werkelijk gaat 'werken'... maak hen duidelijk dat dat ook van veel zaken afhankelijk is; van jullie zelf, en of de 'verliefdheid' ook werkelijk standhoud ...
enkel dat je _nu_ verliefd bent, en nog steeds van het 'nu' geniet ...
Juist het idee dat _niet_ gelijk 'hun nieuwe schoonzoon' voorgesteld wordt, is voor de ouders waarschijnlijk een grotere geruststelling:
Dat je inderdaad geen kind meer bent, die gelijk bij een verliefdheid denkt de 'prins op het witte paard' gevonden te hebben .... dat is namelijk een teken dat jij sterk genoeg bent om zo'n relatie aan te kunnen gaan, en niet als een dom 'vlinders-in-de-buik'-miepje achter die oudere man aanloopt in een roes....
quote:Mensen geven hier eerlijk advies, jij wilt alleen horen dat het prima is een vriend van 30 en dat je ouders niet moeten zeiken.Op woensdag 20 juli 2005 22:57 schreef hey_jude het volgende:
nee, ff serieus:
[..]
het feesten is het probleem niet.. alsof iemand van 30 dat niet meer kan?
dit topic was niet om me mn relatie uit mn hoofd te laten praten!
ok dan bij deze :"Je ouders moeten niet zo zeiken! je mag toch zeker zelf weten wat je doet"
quote:Wat een bittere gedachte.Op donderdag 21 juli 2005 09:56 schreef Little_Meanie het volgende:
je zullen hem niet accepteren en maar goed ook
een vriend van 30, die wil je gewoon paar keer neuken en dan hops gedaan
Zonde.
quote:Dat is toch ook logisch. Ze vraagt ons toch niet of het wel goed is dat er zo'n leeftijdsverschil is tussen hun twee, dat beslist ze zelf wel. Toen mijn ouders mijn vriend niet mochten, ben ik ook om advies gaan vragen bij mijn beste vriend, maar die zei ook niet tegen mij: "joh, hij woont zo ver weg, dat gaat nooit werken, hij wilt gewoon een meisje dat hij af en toe kan neuken en die echte relatie zoekt ie wel in zijn eigen woonplaats". Dat had ik ook niet willen horen.Op donderdag 21 juli 2005 12:05 schreef Zero2Nine het volgende:
[..]
Mensen geven hier eerlijk advies, jij wilt alleen horen dat het prima is een vriend van 30 en dat je ouders niet moeten zeiken.
Er zijn wel mensen die dat gezegd hebben, hoor, en ik heb ze allemaal bewezen dat ze het fout hadden - daar niet van - maar het is toch logisch dat je niet wilt dat mensen je relatie af gaan raden, als je relatie helemaal het probleem niet is en je het in die relatie hartstikke naar je zin hebt.
Zelf heb ik net zoiets meegemaakt.. Ik ben 19 en mijn vriend wordt dit jaar 27.
We kregen wat met elkaar toen ik net 17 was geworden. Dat durfde ik ik niet aan mijn ouders te vertellen!
Eerst heb ik het een paar maandjes niet aan ze verteld, maja, dat kan je ook niet zo volhouden, zoals je zelf ook al aangeeft.
Dus ik heb het ze verteld. De eerste reactie van mijn moeder was een beetje in de trend van: hij is te oud. Maar toen ze hem ontmoet heeft en zag hoe leuk we het met elkaar hadden snapte ze het we! lNu gaat het dus nog steeds goed, zijn ouders accepteren mij en die van mij accepteren hem, en zo hoort het!
Jouw ouders zullen eerst ook wel zoiets hebben van kan dat wel, maar wacht maar tot ze hem ontmoeten, dan komt het vast goed!
Suc6
.quote:omdat het niet gemakkelijk, kwetsend en pijnlijk is als je naaste omgeving je relatie niet accepteert het kan een enorme druk op een relatie leggen.Op donderdag 21 juli 2005 15:00 schreef Viperdesign het volgende:
Maar goed. Het kan nog simpeler. Als jij van je vriend houdt, wat maakt het dan uit wat anderen ervan vinden?
quote:Ach, het is toch wel prettig nietwaar?Op donderdag 21 juli 2005 15:00 schreef Viperdesign het volgende:
Maar goed. Het kan nog simpeler. Als jij van je vriend houdt, wat maakt het dan uit wat anderen ervan vinden?
quote:Gewoon voorstellen en als je ouders 'm niks vinden dan zal je een keuze moeten maken. Of ouders of je vriend . . .Op woensdag 20 juli 2005 22:40 schreef hey_jude het volgende:
hoe vertel je je ouders (die het met vorige vriend uitstekend konden vinden) dat je nieuwe vriend ruim 10 jaar ouder is??
mn ouders zijn vrij traditioneel, kregen ook pas op zeer late leeftijd kinderen (ik ben ook nog eens de oudste) dus ik ben erg bang voor hun reacties...
ik heb niks te klagen thuis, zou alleen zo graag met ze kunnen praten. Ze beschermen me zo graag, maar het kleine meisje is inmiddels 19 en wil een beetje minder aan het handje genomen worden...
Iemand tips?
quote:Op donderdag 21 juli 2005 15:03 schreef MouseOver het volgende:
Ach, het is toch wel prettig nietwaar?
Zeer zeker. Maar daar laat je je toch niet door beïnvloeden?
quote:Daar heb je gelijk in, maar toch. Je relatie is je waarschijnlijk meer waard.Op donderdag 21 juli 2005 15:03 schreef petitlapin het volgende:
omdat het niet gemakkelijk, kwetsend en pijnlijk is als je naaste omgeving je relatie niet accepteert het kan een enorme druk op een relatie leggen.
.quote:Nee maar het is toch wel een klotegevoel om de mensen waarvan je houdt niet samen te kunnen brengen, omdat ze elkaar niet kunnen zien of luchten. Dan wordt het al snel moeilijk want dan kan je het gevoel krijgen te moeten kiezen.Op donderdag 21 juli 2005 15:17 schreef Viperdesign het volgende:
[..]
Zeer zeker. Maar daar laat je je toch niet door beïnvloeden?
Mijn moeder heeft mijn vriend een lange tijd niet gemogen. Dat mondde uit in fikse ruzies thuis. Ik had 'm er bijna om aan de kant gezet.
quote:Zou je denken? Ik zou mijn ouders ook voor geen goud kwijt willen, hoor. Van hen weet ik dat ze er tot hun dood voor me zullen zijn, van mijn vriend weet ik dat niet.Op donderdag 21 juli 2005 15:18 schreef Viperdesign het volgende:
[..]
Daar heb je gelijk in, maar toch. Je relatie is je waarschijnlijk meer waard.
Ik vind het een beetje scheef om te zeggen dat je relatie je meer waard is dan je ouders, die mensen die je het leven hebben gegeven en die je hebben opgevoed, groot gebracht op de beste manier die ze konden, het beste gegeven wat ze hadden - althans, in mijn geval wel. En dan moet ik effe kiezen tussen mijn ouders (die mensen die zo voor mij gezorgd hebben en onvoorwaardelijk van me houden) en mijn vriend (degene die nu zo voor mij zorgt, of ik het wil of niet, en me zo liefheeft dat hij ter plekke met me zou trouwen als hij het geld had). Sja... dan is kiezen niet tof.
quote:dat weet ik nog zo niet ... zeker niet bij een prille relatieOp donderdag 21 juli 2005 15:18 schreef Viperdesign het volgende:
Daar heb je gelijk in, maar toch. Je relatie is je waarschijnlijk meer waard.
quote:Daarentegen ken ik ook voorbeelden van meisjes (ja, telkens meisjes) die een relatie aangingen met zo'n typische 'bad boy'.. 'de jongen die liever niet als je schoonzoon wilt zien'... en dan vooraf flink onzeker zijn 'dat de ouders vast hem niet acepteren...'Op donderdag 21 juli 2005 15:03 schreef petitlapin het volgende:
[..]
omdat het niet gemakkelijk, kwetsend en pijnlijk is als je naaste omgeving je relatie niet accepteert het kan een enorme druk op een relatie leggen.
En als de ouders dan helemaal niet moeilijk doen, hem prima vinden of onverschillig erop reageren met een 'natuurlijk meisje, als jij dat wilt...' beklagen ze zich over de onverschilligheid van hun ouders ... en die relatie wordt dan heel snel uitgemaakt ....
Niet dat dat hier het geval is, althans daarvoor zijn geen direkte aanwijzingen, maar ook dat komt voor, vrouwen die nogal structureel voor 'de verkeerde partner' vallen ...
quote:Nooit last van gehad . . .Op donderdag 21 juli 2005 15:03 schreef petitlapin het volgende:
omdat het niet gemakkelijk, kwetsend en pijnlijk is als je naaste omgeving je relatie niet accepteert het kan een enorme druk op een relatie leggen.
quote:de relatie van mijn broer ligt moeilijk bij mijn moeder ... en dat is héél héél zwaar en lastig ...
Ouders vinden het wellicht moeilijk hun kinderen los te laten en hun eigenfouten te laten maken. Logisch, maar je kunt je kind niet van wieg tot graf beschermen tegen de boze buitenwereld.
Leren doe je toch vooral van fouten die jezelf maakt.
quote:Het is maar hoe moeilijk en lastig het je wilt maken. Die van mij kon totaal niet overweg met m'n vrouw, maar ik heb destijds gewoon voor m'n vrouw gekozen en m'n moeder kon (en nog steeds) de schijt krijgen. Zij bepaalt niet met wie ik omga cq. een relatie aanga . . .Op donderdag 21 juli 2005 15:51 schreef petitlapin het volgende:
de relatie van mijn broer ligt moeilijk bij mijn moeder ... en dat is héél héél zwaar en lastig ...
quote:het gaat niet over loslaten, en hoe bemoeialachtig/beschermend je ouders zijn ...Op donderdag 21 juli 2005 15:54 schreef Copycat het volgende:
Uiteindelijk gaat het wel om het leven van TS en om hoe zij dat wil vormgeven.
Ouders vinden het wellicht moeilijk hun kinderen los te laten en hun eigenfouten te laten maken. Logisch, maar je kunt je kind niet van wieg tot graf beschermen tegen de boze buitenwereld.
Leren doe je toch vooral van fouten die jezelf maakt.
in extreme gevallen sta je voor een keuze van kappen met je ouders en kappen met je vriend ...
en ik denk persoonlijk dat ik met mijn ouders niet zomaar zou kunnen kappen...
Je kind loslaten betekent immers ook dat je hem/haar de vrijheid geeft om zijn/haar eigen beslissingen te nemen. Of je daar nu wel of niet achterstaat als ouder.
Daarbij, als je ouders je voor de keuze stellen hem/haar of wij, vind ik de ouder/kind relatie danig ontwricht.
quote:Ik vraag me ook af in hoeverre die ouders psychisch gezond zijn in dat geval. Een gezonde ouder zal het beste voor zijn of haar kind wensen, en nooit iemand voor die keuze stellen.. Inderdaad is de relatie dan aardig ontwricht. Als die vorm van manipulatie echter werkt....Op donderdag 21 juli 2005 15:59 schreef Copycat het volgende:
Daarbij, als je ouders je voor de keuze stellen hem/haar of wij, vind ik de ouder/kind relatie danig ontwricht.
quote:het gaat niet over een opgelegde keuzeOp donderdag 21 juli 2005 15:59 schreef Copycat het volgende:
Ik denk dat het juist wel te maken heeft met loslaten.
Je kind loslaten betekent immers ook dat je hem/haar de vrijheid geeft om zijn/haar eigen beslissingen te nemen. Of je daar nu wel of niet achterstaat als ouder.
Daarbij, als je ouders je voor de keuze stellen hem/haar of wij, vind ik de ouder/kind relatie danig ontwricht.
stel je voor dat mijn ouders iedere keer als ik met mijn verloofde binnenkom, hem echt buitenkijken, dat het echt niet klikt, dat ze hem te min vinden voor mij, of te dit of te dat ...
zelfs al zouden ze er nooit over spreken, ik zou het voelen, en ik weet niet of ik daar mee zou kunnen omgaan ... Ik kan mijn ouders niet dwingen hem graag te hebben ... ik zou er aan kapot gaan, denk ik.
In mijn vriendengroep zijn er ook al mensen verdwenen omdat hun partner niet goed in de groep lag, en blijkbaar niet met ons overeenkwam ... die vrienden kozen dus voor hun partner ... maar dat is nog iets anders dan kappen met je ouders ...
quote:Er zijn genoeg gezonde ouders die hun grut voor die (en zelfs meerdere) keuzes zetten . . .Op donderdag 21 juli 2005 16:02 schreef Alicey het volgende:
Ik vraag me ook af in hoeverre die ouders psychisch gezond zijn in dat geval. Een gezonde ouder zal het beste voor zijn of haar kind wensen, en nooit iemand voor die keuze stellen.. Inderdaad is de relatie dan aardig ontwricht. Als die vorm van manipulatie echter werkt....
quote:Ik denk dat dat nogal simplistisch gesteld is, vanuit de theorie gedacht, waarbij de echte ouder-kind gevoelens zeer abstract gesteld worden ...Op donderdag 21 juli 2005 15:59 schreef Copycat het volgende:
Ik denk dat het juist wel te maken heeft met loslaten.
Je kind loslaten betekent immers ook dat je hem/haar de vrijheid geeft om zijn/haar eigen beslissingen te nemen. Of je daar nu wel of niet achterstaat als ouder.
vanaf een afstandje is het makkelijk ouder te zijn dan ...
natuurlijk moeten ouders hun kinderen op een gegeven moment loslaten, hun eigen fouten laten maken ....
maar de 'kinderen' moeten dan zelf eveneens het vertrouwen winnen dat zij in staat zijn die verantwoordelijkheid te dragen ...
Oftewel, de 16-jarige dochter die thuiskomt met een in leer gehulde ZZ-Top-baardmans met een knetterende Harley Davidson en een doodskop zijn helm, moet niet janken dat haar vader die gozer linea recta weer de deur uittrapt. "... dat ze toch vooral oud genoeg is om haar eigen keuzes te maken, met welke personen ze omgaat, want ze is al 16 jaar oud ...."
Ouders zullen inderdaad hun kinderen moeten laten gaan, maar het is een hele zware taak om vooraf te zien als je dochter fouten gaat maken, waarvoor je haar het liefste zou willen beschermen, en die misschien ook kunnen gebeuren doordat het kind nog lang niet zoveel levenservaring heeft, als ze van zichzelf lijkt te willen denken.
In het geval van de Topicstarter is dat waarschijnlijk niet zo clichématig, maar juist dan is het voor haar belangrijk dat ze dat zelf ook als een volwassen en zelfverzekerde vrouw haar ouders verteld ... niet direkt op voorhand al de underdog-positie innemen 'dat ze met haar 19 jaar toch oud genoeg is'... maar gewoon realistisch blijven en misschien ook de ouders de kans geven eraan te wennen ....
Ik zou in ieder geval nooit mijn liefdesgeluk laten afhangen van de al dan niet goedkeuring van mijn ouders of vrienden.
quote:16 Jaar is dan ook niet bepaald een volwassen leeftijd te noemen...Op donderdag 21 juli 2005 16:07 schreef RM-rf het volgende:
Oftewel, de 16-jarige dochter die thuiskomt met een in leer gehulde baardmans met een knetterende Harley Davidsoon en een doodskop zijn helm, moet niet janken dat haar vader die gozer linea recta weer de deur uittrapt. "... dat ze toch vooral oud genoeg is om haar eigen keuzes te maken, met welke personen ze omgaat, want ze is al 16 jaar oud ...."
TS is 19, vind ik een ander verhaal dan deze hypothese
. quote:Ik heb daar zo mijn twijfels bij. Er is toch wel iets mis met jezelf als je je kinderen op die manier manipuleert.Op donderdag 21 juli 2005 16:07 schreef ThunderChild het volgende:
[..]
Er zijn genoeg gezonde ouders die hun grut voor die (en zelfs meerdere) keuzes zetten . . .
quote:alsof een kind nooit zijn ouders manipuleertOp donderdag 21 juli 2005 16:12 schreef Alicey het volgende:
Ik heb daar zo mijn twijfels bij. Er is toch wel iets mis met jezelf als je je kinderen op die manier manipuleert.
vooral nu ik zelf moeder word, hoop ik écht dat mijn kind gelukkig wordt op alle gebieden, en niet te veel gekwest wordt in het leven.
als ze dus op haar 18de binnenkomt met een albanees met een strafblad, ga ik echt niet staan juichen, en ik zal dan zeker mijn mening zeggen, als jij dat manipuleren noemt, fine with me
quote:Denk je ?? Zij hebben toch altijd gelijk en ze zijn niet gek (of wat dan ook) . . .Op donderdag 21 juli 2005 16:12 schreef Alicey het volgende:
Ik heb daar zo mijn twijfels bij. Er is toch wel iets mis met jezelf als je je kinderen op die manier manipuleert.
. quote:Wat heeft dat met het onderwerp te maken?Op donderdag 21 juli 2005 16:14 schreef petitlapin het volgende:
[..]
alsof een kind nooit zijn ouders manipuleert
quote:Je laat haar kiezen tussen jou en die Albanees?vooral nu ik zelf moeder word, hoop ik écht dat mijn kind gelukkig wordt op alle gebieden, en niet te veel gekwest wordt in het leven.
als ze dus op haar 18de binnenkomt met een albanees met een strafblad, ga ik echt niet staan juichen, en ik zal dan zeker mijn mening zeggen, als jij dat manipuleren noemt, fine with me
quote:19 is maar 3 jaar ouder dan 16Op donderdag 21 juli 2005 16:11 schreef Copycat het volgende:
[..]
16 Jaar is dan ook niet bepaald een volwassen leeftijd te noemen...
TS is 19, vind ik een ander verhaal dan deze hypothese
Door schade en schande wordt men wijs
quote:maar je moet een karakter en een hart van staal hebben als de mening van anderen niets met je doetOp donderdag 21 juli 2005 16:15 schreef Copycat het volgende:
Je mening geven is iets anders dan je mening koste wat het kost doordrukken
... dat is dus ook heel het punt: kan je het emotioneel aan als je ouders en je vrienden niet echt akkoord gaan met je relatie ... ?ik ben dolblij dat iedereen mijn verloofde een schatje vindt ... en ik weet niet of ik het zou aankunnen moest iedereen zich negatief uitlaten over mijn relatie en me niet meer zo graag uitnodigen voor feestjes omdat mijn kutvriend erbij is ...
quote:daarom gaf ik ook al aan dat mn voorbeeld een beetje een cliché-exaggeratie is (de ZZToppers zijn nu ook wel wat ouder dan 29 jaarOp donderdag 21 juli 2005 16:11 schreef Copycat het volgende:
[..]
16 Jaar is dan ook niet bepaald een volwassen leeftijd te noemen...
TS is 19, vind ik een ander verhaal dan deze hypothese
, een hele generatie wordt nu volwassen zonder enige angst voor deze mannen met baarden op motoren, in plaats daarvan springt men op de kast voor noord-afrikaanse jongetjes op scooters die de eerste de beste ZZTopper tussen zijn tanden zou vermalen ) ....maar tussen 16 en 19 jaar liggen ook slechts 3 jaar en er bestaat niet een keiharde grens, die juist de kinders zelf graag willen voordoen, dat je 'opeens' geheel volwassen bent en al helemaal niet dat dat volwasen worden komt met een gratis 'Schutz' tegen gekwetst worden in de liefde of het leven ... hooguit krijgen mensen een sterkere eeltlaag daartegen of voorzien ze de problemen wat sneller .... juist die jong-volwassenen die hard roepen 'dat alles nu hemels is, en ze zoooo verliefd zijn' geven sneller de indruk dat ze dat nog niet doorhebben ...
Daarom wekken deze meer 'beschermingsgevoelens' op bij ouders... omdat ze zichzelf ook zo 'bleu' of 'onschuldig' en 'ongerept' voordoen ...
quote:heb ik dat ooit gezegd ???????????Op donderdag 21 juli 2005 16:16 schreef Alicey het volgende:
Je laat haar kiezen tussen jou en die Albanees?
, schuif me geen dingen in mijn schoenen die ik nooit gezegd heb.maar toch, een albanees met een strafblad komt niet in mijn huis
, dan moet ze zich met hem maar ergens elders gaan amuseren, of alleen gaan wonenquote:Mijn ouders en vrienden zullen altijd mijn relatie respecteren. Het zegt niet dat ze niet bezorgd kunnen zijn of zelf een andere mening er op nahouden, maar ze zullen altijd respecteren dat ik mijn geluk op die manier vindt. Dit geldt voor mijn ouders, en voor hen die ik de kwalificatie vriend geef.Op donderdag 21 juli 2005 16:18 schreef petitlapin het volgende:
[..]
maar je moet een karakter en een hart van staal hebben als de mening van anderen niets met je doet
quote:Die mensen zou ik niet tot mijn vrienden rekenen eigenlijk.ik ben dolblij dat iedereen mijn verloofde een schatje vindt ... en ik weet niet of ik het zou aankunnen moest iedereen zich negatief uitlaten over mijn relatie en me niet meer zo graag uitnodigen voor feestjes omdat mijn kutvriend erbij is ...
quote:Het was wel waar het over ging. Kennelijk is het dus goed dat ik het nog even vraag.Op donderdag 21 juli 2005 16:21 schreef petitlapin het volgende:
[..]
heb ik dat ooit gezegd ???????????
quote:Je zou haar wel die gelegenheid gunnen?maar toch, een albanees met een strafblad komt niet in mijn huis
quote:heb ik daar dan iets over te zeggen ? ik kan ze toch niet manu militari uit elkaar houden
quote:Bij mij idem. Gelukkig.Op donderdag 21 juli 2005 16:21 schreef Alicey het volgende:
Mijn ouders en vrienden zullen altijd mijn relatie respecteren. Het zegt niet dat ze niet bezorgd kunnen zijn of zelf een andere mening er op nahouden, maar ze zullen altijd respecteren dat ik mijn geluk op die manier vindt. Dit geldt voor mijn ouders, en voor hen die ik de kwalificatie vriend geef.
Want ik heb nogal wat fouten gemaakt in mijn liefdesleven. Rare vriendjes gehad waar mijn vrienden het hunne van dachten. Maar mijn keuzes, hoe dom ze soms ook waren, werden wel gerespecteerd.
quote:Er zijn ouders die dus menen daar wel iets over te zeggen hebben. Dat was ook waar het zojuist nog min of meer over ging.Op donderdag 21 juli 2005 16:23 schreef petitlapin het volgende:
[..]
heb ik daar dan iets over te zeggen ? ik kan ze toch niet manu militari uit elkaar houden
quote:Beetje lief voor elkaar zijn hoor
quote:jij vind een relatie van een meisje van 19 met een man van 30 OK?
quote:Ja hoor. Als het goed klikt tussen die twee, waarom niet? Het is toch niet aan mij om te beslissen of die twee geschikt voor elkaar zijn. Als ze er zelf geen moeite mee hebben, zie ik geen probleem.Op donderdag 21 juli 2005 17:06 schreef Little_Meanie het volgende:
[..]
jij vind een relatie van een meisje van 19 met een man van 30 OK?
quote:Ach, bij mij is het leeftijdsverschil 13 jaar, zal jij vast ook wel niet OK vinden.Op donderdag 21 juli 2005 17:06 schreef Little_Meanie het volgende:
jij vind een relatie van een meisje van 19 met een man van 30 OK?
Jaloers?
[ Bericht 11% gewijzigd door #ANONIEM op 21-07-2005 19:35:46 ]
quote:Het zou mijn keus waarschijnlijk niet zijn (overigens vanwege het kindje, niet vanwege de leeftijd), maar ik zie niet in waarom het niet oke zou zijn.Op donderdag 21 juli 2005 17:06 schreef Little_Meanie het volgende:
[..]
jij vind een relatie van een meisje van 19 met een man van 30 OK?
[ Bericht 6% gewijzigd door miss_dynastie op 21-07-2005 21:44:43 ]
quote:mijn ervaring is dat oudere mannen juist precies andersom willen. een vast bestaan opbouwen...Op donderdag 21 juli 2005 09:56 schreef Little_Meanie het volgende:
je zullen hem niet accepteren en maar goed ook
een vriend van 30, die wil je gewoon paar keer neuken en dan hops gedaan
Het meeste is verder wel gezegd in dit topic.
Mijn mening over leeftijdsverschil: het zijn meestal meisjes die aandacht willen en zich volwassener voelen dan ze zijn. en ik vind het er een beetje stom uitzien, een oudere man met een meisje waar ik op zou kunnen vallen..
quote:Dat is ook wat ík in gedachten had. Dan zal er dus niet veel anders opzitten dan al mn moed bij elkaar schrapen en het mn pappie en mammie te gaan vertellen.Op donderdag 21 juli 2005 11:39 schreef RM-rf het volgende:
Volgens mij moet je dat gewoon open en eerlijk tegenover je ouders spelen, die vriend voorstellen als je momentele relatie ... maar niet gelijk gaan doen alsof dat vast 'altijd standhoud' en dat 'je nu volwassen bent' ...
Houd gewoon ook open of die relatie werkelijk gaat 'werken'... maak hen duidelijk dat dat ook van veel zaken afhankelijk is; van jullie zelf, en of de 'verliefdheid' ook werkelijk standhoud ...enkel dat je _nu_ verliefd bent, en nog steeds van het 'nu' geniet ...
Ik verwacht ook zeker niet dat ze hem zonder slag of stoot zullen accepteren (dromen mag altijd, toch?
) en ik zal dan het geduld op moeten brengen hen de tijd te geven om te wennen. En dat zal ik doen. Ze zullen me heus niet op straat schoppen, dat werkt dan weer in mn voordeel. 
quote:Het kan meOp donderdag 21 juli 2005 15:00 schreef Viperdesign het volgende:
Maar goed. Het kan nog simpeler. Als jij van je vriend houdt, wat maakt het dan uit wat anderen ervan vinden?
Ook zal ik niet bewust mijn liefdesgeluk van het oordeel van mijn ouders laten afhangen, maar onbewust zou het toch zeer zeker een druk op mijn relatie leggen als hij nooit bij mij thuis zou kunnen komen?
Zoiets zou ík nooit doen
Nu heb ik dus de stap genomen, ik heb uitgebreid met mn moeder gepraat.
Ten eerste over het feit dát ik zo moelijk met haar kan praten, dat ik daarvan baal,
dat ik dat heel erg 'mis' eigenlijk, ookal is het er nooit geweest.
Ik heb haar uit kunnen leggen hoe het afgelopen is tussen mijn vorige vriend en mij. Dat vond ze jammer, ze mocht hem heel erg, maar ze respecteerde mijn keuze dat ik het uiteindelijk toch uitgemaakt heb. Ik heb erover kunnen praten dat ik niet meer zo gecontroleerd wil worden. Ze hoeft niet elk MSN-gesprek te lezen, ze hoeft niet af te luisteren als ik aan de telefoon zit, dat maakt alleen maar meer dat ik allerlei dingen stiekem ga doen. Daar kon ze inkomen (al was het wel met tegenzin volgens mij)
En toen kwam de onvermijdelijke vraag: (moeders zijn echt niet gek, hoeveel je ergens ook omheen liegt of verstopt, ze hebben altijd wel iets door) "En hoe zit dat nou met die 'gozer' waar je nu iets mee hebt?"
Het was nog niet echt mijn bedoeling om alles in één gesprek boven tafel te gooien (en met alles bedoel ik: én het controle-verhaal, én het vorige-vriend-verhaal, én nog eens het nieuwe-vriend-verhaal) dus ik heb de boot nog een beetje afgehouden. Verteld dat ik iemand ontmoet heb, dat ik hem een aantal maal gezien heb (om eerlijk te zijn, héél vaak), gelukkig ben etc. De details dus nog maar even achterwege gelaten. (= het feit dat mn nieuwe vriend 30 is etc.)
Bij nader inzien misschien ook maar goed ook... Want ik bel vandaag blij mn vriend op en toen:
Hij roept al heel lang dat hij niet van de stiekeme praktijken houdt, dat dat zijn aard niet is, en dat hij heel graag wil dat ik met mn ouders ga praten. Ik heb hem uit kunnen leggen dat dat voor mij niet zo makkelijk ligt en dat hij mij tijd moest geven, dan kwam dat echt vanzelf.
Hij was blij dat mn moeder positief reageerde,
MAAR
hij wil nadenken en ik moet hem tijd geven. Zijn emmer is volgedruppeld (de emmer van het stiekeme gedoe) en hij moet hem leeggooien. Wat is daar zo moeilijk aan, nu ik EINDELIJK de stap genomen heb naar mn ouders te stappen? Hij zegt dat zijn probleem NIET is de reactie van mijn ouders, noch de reactie van zijn familie, niet dat hij niet in ons gelooft, niet dat hij mij niet vertrouwt, niet dat hij niet met me kan praten, niet dat hij iets bij me mist of tekort komt, hij houdt van mij, mist mij, vindt mij mooi, lief, aardig, lekker, leuk etc.
We hebben zondag afgesproken. (voor het eerst sinds begin van onze relatie dat we elkaar 2 weken niet gezien hebben) maar wat moet ik nou doen?
Hij is al een tijdje erg stil, door dit, en ik moet me inhouden niet steeds te bellen en smsen. Dat kan ook niet want hij heeft het heel druk met zijn werk. Daar heb ik begrip voor dus ik doe mijn best, maar hoe kan ik rustig achterover zitten terwijl mijn mannetje het heel moeilijk heeft, ik hem wil steunen en vertellen dat er niets is om over te piekeren?
Ik heb geen rust in mn kont, kan me nergens op concentreren en ik vraag me alleen maar af wat er met hem aan de hand kan zijn. Stress op zn werk is een hele goede mogelijkheid, (vanwege vakanties van collega's moet de rest maar dubbel werk doen) maar is zulke afwijzendheid daar een logische reactie op? Als ik gestresst ben ga ik juist bij iederen klagen..
En hoe vind ik de rust om tegen mezelf te kunnen zeggen: "laat hem even" ?
Wat wil hij horen, wat niet?
Wat moet ik doen? Met hem, en met mn moeder? Doorvertellen of de boot nog even afhouden, toch maar...?
Overigens lees ik dit topic met belangstelling aangezien ik sinds kort in precies dezelfde situatie zit als jij, alleen ben ik de 30 jarige man
quote:Nou, als je hem op zijn nek gaat zitten, jaag je hem alleen maar weg. Dat begrijp je zelf ook wel, vermoed ik, want je lijkt me geen domme meid. Niet afvragen wat hij wilt horen of wat hij wilt doen, je moet gewoon jezelf zijn. Hij is in de eerste instantie op jou gevallen. Doe relaxt, als je bij hem bent hou het dan leuk, vooral plezier maken. Als je nu gaat lopen stressen, dan ziet hij dat en zal dat geen positief effect hebben op jullie relatie. Als je je gaat gedragen naar wat je denkt dat hij leuk vindt, ben je niet meer dat leuke meisje waar hij eerst op viel. Dus probeer je te blijven ontspannen, en probeer ook te onthouden dat hij niet bij je zou zijn als hij niet bij je wilde zijn.Op vrijdag 22 juli 2005 23:55 schreef hey_jude het volgende:
En hoe vind ik de rust om tegen mezelf te kunnen zeggen: "laat hem even" ?
Wat wil hij horen, wat niet?
Wat moet ik doen? Met hem, en met mn moeder? Doorvertellen of de boot nog even afhouden, toch maar...?
Ik snap wel van je vriend dat hij wilt dat je het nou eindelijk eens aan je moeder gaat vertellen. Misschien kunnen jullie een dag of een avond afspreken waarop jij dat doet, of jullie samen desnoods?
quote:Want?Op zaterdag 23 juli 2005 14:28 schreef mymoodfentje het volgende:
lol hij is 30 en jij 19... DAT WORD NIETS.
(inmiddels getrouwd) wordt 31 deze maand, ik ben 22. We schelen dus bijna 10 jaar. Mijn vorige vriendje was 11 jaar ouder. Het is bij mij nog nooit misgegaan om leeftijdsverschil. En ook nu merk k er weinig van. Het kan dus prima werken, naar mijn mening moet je gewoon schijt hebben aan wat anderen van jouw relatie vinden!
Succes
quote:Ik ken 3 stellen in mijn naaste omgeving waarbij het verschil ook ongeveer zo groot is en dat gaat best goed. 1 stel is zelfs getrouwdOp zaterdag 23 juli 2005 14:28 schreef mymoodfentje het volgende:
lol hij is 30 en jij 19... DAT WORD NIETS.
Ik sta er eerst ook altijd wel van te kijken zulke enorme leeftijdsverschillen, maar blijkbaar kan het wel...
quote:Het had natuurlijk even goed gekunt dat ze wél gelijk hadden gekregen. En ouders zijn nu eenmaal beschermend naar hun kroost.Op donderdag 21 juli 2005 14:51 schreef Blessed het volgende:
[..]
Dat is toch ook logisch. Ze vraagt ons toch niet of het wel goed is dat er zo'n leeftijdsverschil is tussen hun twee, dat beslist ze zelf wel. Toen mijn ouders mijn vriend niet mochten, ben ik ook om advies gaan vragen bij mijn beste vriend, maar die zei ook niet tegen mij: "joh, hij woont zo ver weg, dat gaat nooit werken, hij wilt gewoon een meisje dat hij af en toe kan neuken en die echte relatie zoekt ie wel in zijn eigen woonplaats". Dat had ik ook niet willen horen.
Er zijn wel mensen die dat gezegd hebben, hoor, en ik heb ze allemaal bewezen dat ze het fout hadden - daar niet van - maar het is toch logisch dat je niet wilt dat mensen je relatie af gaan raden, als je relatie helemaal het probleem niet is en je het in die relatie hartstikke naar je zin hebt.
Ikdenk wel dat er in het geval van een (erg) groot leeftijdsverschil een grotere kans is op problemen. Maar goed, het is natuurlijk van beide kanten bezien koffiedik kijken, dus ouders zouden idd niet gelijk op de barricades moeten springen als ze er achter komen dat er een flink leeftijdsverschil is.
Leeftijdsverschil is bij ons nooit een probleem geweest. Is ook niet de reden dat het uit is gegaan. Het hangt er gewoon van af hoe je vriend in het leven staat. Hoe zelfstandig is ie? Heeft ie een vaste baan etc. Mijn ex-vriend was daar nog helemaal niet ver mee.... Dus we lagen aardig op 1 lijn.
quote:Hoezo, ben jij ook bezig met iemand van net 20? of begrijp ik je niet goed?Op zaterdag 23 juli 2005 00:42 schreef Mauzerus het volgende:
Ik ken je vriend niet goed genoeg om te weten hoe ik dit zou moeten interpreteren, maar bij mij gaat toch wel een alarmbelletje rinkelen als ik je laatste post lees..Mss is hij bang nu de relatie 'concreet' begint te worden?
Overigens lees ik dit topic met belangstelling aangezien ik sinds kort in precies dezelfde situatie zit als jij, alleen ben ik de 30 jarige man
Op het moment dat mn moeder het begon te accepteren en ik naar mn vader wilde gaan
kwam mn kleine broertje tussenbeide
(is 17 en echt nog lang niet volwassen)Hij schijnt het al n tijdje te weten/vermoeden, in mijn telefoon geneusd te hebben dus belde hij gisteren mijn vriend op met iets van de boodschap "je maakt mijn zus kapot en de hele familie gaat er aan onderdoor dus laat haar met rust"
Ik krijg alleen maar te horen "we willen je beschermen, die man kan niks goeds in de zin hebben", laat staan van de situatie waarin mijn vriend zich nu bevind. Hij houdt van mij, maar kan niet leven met de gedachte dat mijn thuissituatie zo blijft. Hier wil hij niet bijhoren.'
Ik word voor gek verklaard. Ik heb een kronkel in mn kop en als die er al niet zat, dan heeft hij hem er toch zeker ingepraat. Ze geven nóch mij, nóch hem ook maar enige kans. Ik blijf volhouden dat er een dieper liggend probleem is, namelijk dat ik nooit met mijn problemen e.d. bij ze terecht gekund heb.
Nog nooit heb ik het met mijn moeder over vriendjes, seks e.d. gehad, of kunnen hebben (Seksuele voorlichting kreeg ik doordat ze boekjes uit de bieb voor me haalde) Maar dat ligt aan míj, zeggen ze. Het feit dat ik niet met ze kan praten, wat ik zo graag wil, ik wil niet meer alles stiekem hoeven/moeten doen (dat nemen ze mij heel erg kwalijk) zit vooral in mijn hoofd en daar moet ik dan maar iets aan gaan doen, daar kunnen ze mij niet mee helpen.
En daar moet ik morgen mee op vakantie??
quote:19 is wel een beetje oud om nog met je ouders op vakantie te gaan.... nooit gedacht om zelf een leuke vakantie te regelen, met vrienden of vriendinnen?Op dinsdag 26 juli 2005 14:37 schreef hey_jude het volgende:
En daar moet ik morgen mee op vakantie??
Sowieso lijkt het me zinnig dat je met zo'n familie toch maar poogt in korte tijd zelfstandig te worden, op jezelf te gaan wonen
Verder, je hebt zelf je best gedaan, en het is je familie die overdreven reageert (hoe komt je broer er eigenlijk bij om zomaar vanuit het niets opeens een telefoonnummer uit je adresboek te vissen en dar op te bellen dat 'hij zn zus en zijn familie kapotmaakt?')
En waarom gaan je ouders het gedrag van zo'n broer dan zelf nog steunen?
quote:Daar denk ik de laatste tijd ook steeds meer aan, maar ik ben zo bang dat het dan in vluchtgedrag eindigt. Bovendien, uit dit blijkt maar weer dát ze me niet zomaar laten gaan.Op dinsdag 26 juli 2005 15:01 schreef RM-rf het volgende:
[..]
19 is wel een beetje oud om nog met je ouders op vakantie te gaan.... nooit gedacht om zelf een leuke vakantie te regelen, met vrienden of vriendinnen?
Sowieso lijkt het me zinnig dat je met zo'n familie toch maar poogt in korte tijd zelfstandig te worden, op jezelf te gaan wonen
quote:Er zijn in het verleden wel wat dingen gebeurt (een vriend met zelfmoordneigingen) waardoor ze bang zijn me kwijt te raken, maar ik ben inmiddels 4 jaar ouder, in hun ogen alleen nog steeds 'sociaal incapabel'. Ze willen mij beschermen, want ze weten zeker dat mijn vriend er alleen maar op seks uit is, iemand aan het lijntje willen houden. Noch mijn broertje (in wiens woordenboek Liefde en Verliefd absoluut niet voorkomen) noch mijn ouders kan ik uitleggen wat ik voor hem voel en hij voor mij. IK voel, ik wéét dat het wel goed zit tussen mijn vriend en mij. En of het gaat werken zien we dán wel weer.Verder, je hebt zelf je best gedaan, en het is je familie die overdreven reageert (hoe komt je broer er eigenlijk bij om zomaar vanuit het niets opeens een telefoonnummer uit je adresboek te vissen en dar op te bellen dat 'hij zn zus en zijn familie kapotmaakt?')
En waarom gaan je ouders het gedrag van zo'n broer dan zelf nog steunen?
Mijn ouders weten zeker dat ik niet inzie dat ze bezorgd zijn om mij. Zij zien toch zeker wel wat het beste is voor mij?
Ik ben zelf 19 (bijna 20 hoor
niet dat dat veel uitmaakt) en mijn vriend is 29. In de fase van afspraakjes (vriendschappelijk nog) heb ik niks tegen mijn ouders gezegd. Mijn ouders zijn er toch achter gekomen en waren woedend op mij, oa. vanwege het gelieg en het leeftijdsverschil. Kan ik ze op zich niet kwalijk nemen, ik denk dat elke ouder wel zo zou reageren. Ik mocht hem ook nooit meer zien. Dat nam ik ze wel kwalijk.. Ze wilden hem niet eens ontmoeten om te zien dat het een hartstikke leuke jongen was (nog steeds is). We hebben hartstikke veel ruzies hierover gehad en 'goede gesprekken'. Ik ben gewoon zo door blijven zeuren en vol blijven houden en op een gegeven moment na een paar maanden had ik ze zover dat ik hem met een vriendin mocht opzoeken. Zo een aantal keren volgehouden met vriendinnen erbij dus. (Hun gedachte was dat er zo dus ook niks op kon bloeien.) Op gegeven moment heb ik gezegd dat ik hem wel goed genoeg kende.. Al mijn vriendinnen vonden hem hartstikke leuk en aardig en helemaal niet te oud voor me. Mijn ouders gaven met tegenzin toe dat ze me toch niet konden verbieden om hem te zien en sindsdien heb ik al een jaar een hele goede en gelukkige relatie met hem. Mijn ouders hebben hem meerdere keren ontmoet en vinden hem ook een hele leuke jongen. Ik krijg nooit negatief commentaar van mensen (heel soms dan van mensen die ons niet eens kennen.. Maar mensen die ons allebei kennen vinden ons heel goed bij elkaar passen.Mijn tip dus: Laat alles even bezinken bij je ouders. Laat zien dat je een jonge 'volwassen' meid bent die haar eigen verstandige keuzes kan maken. Veel praten hierover met je ouders en laat ze ook zien dat je niet te hard van stapel loopt met hem, maar alles lekker rustig aan doet. En wees vooral eerlijk met ze! Over alles, zodat ze niet het idee hebben dat je dingen voor ze achter houdt.
Wat moet ik nou in vredesnaam doen?
Erover praten met mn ouders heb ik al genoeg gedaan. Dat werkt alleen maar averechts en eigenlijk houden zij het op één ding: je bent niet gezond in je hoofd, met jou valt niet te praten.
Erover zwijgen werkt niet. Gisteravond heb ik mn vriend even kort gezien, als ik dan met betraand gezicht weer binnen kom krijg ik te horen dat ik het recht niet heb om te huilen. Zonder erop in te gaan ga ik dan naar boven en weer halen zij hun schouders op.
Vanaf maandag mag k weer terug naar mn vakantiebaantje, eindelijk afleiding, hier thuis weg. Dit weekend gelukkig wat leuke dingen doen met vriendinnen, maar vluchten lost het allemaal niet op.
Voor mijn vriend wordt de situatie er ook niet vrolijker op en ik heb het idee hem op deze manier ook nog te verliezen. Hij heeft gelijk als hij zegt dat hij te oud is voor trammelant met ouders.
Door mn ouders wordt MIJ onvolwassenheid verweten, maar ze trekken conclusies over mn vriend, zonder m maar ooit gezien of gesproken te hebben en weigeren toe te geven dat het misschien wél een aardige jongen (oke oke, man) is, die niks slechts met mij van plan is...
Heb een afspraak bij de huisarts voor verwijzing naar GGZ, maar dat duurt weer 2 weken omdat de dokter ook op vakantie moet.
Ik zit compleet vast, en heb het idee op deze manier ALLES kwijt te raken. Mn vriend, mn ouders.. Ik wil alleen nog maar slapen, er niet aan hoeven denken. Kan me nergens op concentreren, geen muziek, niet lezen, niet eten.
quote:Je spullen pakken en bij hem intrekken, works like a charm . . .Op vrijdag 5 augustus 2005 16:54 schreef hey_jude het volgende:
Wat moet ik nou in vredesnaam doen?
quote:Damn meissie, dat is geen fijne situatieOp vrijdag 5 augustus 2005 16:54 schreef hey_jude het volgende:
-knip-
Je zegt zelf al dat de relatie met je ouders nooit goed is geweest, daar zit 'm al de eerste kneep natuurlijk. Zoals het hier staat, zijn je ouders totaal niet voor rede vatbaar. Je kan mijns inziens twee (concrete) dingen doen.1. Je blijft thuis wonen en hebt schijt aan wat ze over je zeggen, hoe ze naar je kijken en gaat helemaal je eigen gang. Zorg voor een slot op je kamer in dat geval, want dat gezinsleden door spullen gaan neuzen en telefoonnummers van je stelen, dat gaat er bij mij ècht niet in.
2. Je trekt bij hem in en laat je ouders voorlopig met rust. Je bent negentien, dus op dat vlak kunnen ze je helemaal niks verbieden of wat dan ook. Heb je het met je vriend er wel eens over gehad om bij elkaar te wonen?
Hoe denken jouw vriendinnen hier eigenlijk over of kan je daar ook niet goed mee praten? Want het is wel belangrijk dat je je ei ook bij iemand anders dan je vriend kwijt kan. Misschien andere familieleden of zijn die nog veel erger?
Veel meer zinnigs kan ik er niet echt over zeggen, maar sterkte in ieder geval!!
quote:Als dat zou kunnen had ik dat allang gedaan. Ik wil niets liever. Het probleem is alleen dat hij na zijn scheiding door zn ex t huis uit gegooid is en toen uit nood (of luiheid, wie zal het zeggen) weer bij zn ouders ingetrokken is. En hij is wel langzaam op zoek naar iets voor zichzelf maar het is dus voor nu, voor mij geen oplossing.Op vrijdag 5 augustus 2005 18:47 schreef rompompom het volgende:
2. Je trekt bij hem in en laat je ouders voorlopig met rust. Je bent negentien, dus op dat vlak kunnen ze je helemaal niks verbieden of wat dan ook. Heb je het met je vriend er wel eens over gehad om bij elkaar te wonen?
We hebben het wel over samenwonen gehad, maar dan moest ik toch eerst aan mn ouders vertellen dat ik überhaupt een vriend had, dat heb ik gedaan, krijg je deze hele trammelant met als gevolg dat hij straks liever helemaal niks meer wil.
quote:Met mn vriendinnen kan ik hier goed over praten en die geven me gelijk als ik zeg dat het probleem niet zozeer zit in ik-met-de-nieuwe-vriend, maar dieper, het helemaal niet kunnen praten met mn ouders. Plus natuurlijk het feit dat zij nu niet eens willen praten.Hoe denken jouw vriendinnen hier eigenlijk over of kan je daar ook niet goed mee praten? Want het is wel belangrijk dat je je ei ook bij iemand anders dan je vriend kwijt kan. Misschien andere familieleden of zijn die nog veel erger?
Heb een tante die ik eens wil gaan vragen of zij weet waarom mijn moeder mij zo heel erg graag wil beschermen bij zich houden, want heb zelf het gevoel dat daar meer zit.
quote:DankjeVeel meer zinnigs kan ik er niet echt over zeggen, maar sterkte in ieder geval!!
Zelf heb ik nog een drie:
3. Ik zoek een kamer en loop daarmee weg voor het probleem. Het is de enige 'oplossing' die ik zie, maar een oplossing is het natuurlijk niet.
quote:Ik zou het flauw van hem vinden om het al zo snel op te geven moet ik zeggen. Ik kan me wel voorstellen dat hij zich er te oud voor voelt, maar als hij je écht leuk vindt, mag hij zich best wel een beetje beter in jouw situatie verplaatsen. Hij ziet het nu nog steeds als jouw probleem, lijkt wel. In een relatie zijn dit soort problemen juist een probleem van beide partners!Op vrijdag 5 augustus 2005 19:46 schreef hey_jude het volgende:
[..]
Als dat zou kunnen had ik dat allang gedaan. Ik wil niets liever. Het probleem is alleen dat hij na zijn scheiding door zn ex t huis uit gegooid is en toen uit nood (of luiheid, wie zal het zeggen) weer bij zn ouders ingetrokken is. En hij is wel langzaam op zoek naar iets voor zichzelf maar het is dus voor nu, voor mij geen oplossing.
We hebben het wel over samenwonen gehad, maar dan moest ik toch eerst aan mn ouders vertellen dat ik überhaupt een vriend had, dat heb ik gedaan, krijg je deze hele trammelant met als gevolg dat hij straks liever helemaal niks meer wil.
[..]
Met mn vriendinnen kan ik hier goed over praten en die geven me gelijk als ik zeg dat het probleem niet zozeer zit in ik-met-de-nieuwe-vriend, maar dieper, het helemaal niet kunnen praten met mn ouders. Plus natuurlijk het feit dat zij nu niet eens willen praten.
Heb een tante die ik eens wil gaan vragen of zij weet waarom mijn moeder mij zo heel erg graag wil beschermen bij zich houden, want heb zelf het gevoel dat daar meer zit.
[..]
Dankje
Zelf heb ik nog een drie:
3. Ik zoek een kamer en loop daarmee weg voor het probleem. Het is de enige 'oplossing' die ik zie, maar een oplossing is het natuurlijk niet.
Hoe staat jouw vriend er tegenover als je/jullie straks (voorlopig) helemaal geen contact meer hebt met je ouders? Of wil je dat zelf per sé niet?
Fijn dat je wel goede vriendinnen om je heen hebt. Hebben die je vriend al wel gezien? Ik zou zeker die tante eens opzoeken. Misschien dat je daar ook het deksel op de neus krijgt omdat je moeder al heeft zitten roddelen, maar ik heb het idee dat ze meer het type is dat alles binnenshuis houdt. Dus die zou ik zeker even opzoeken. Misschien eerst even bellen om af te spreken, dan hoor je meteen hoe ze er tegenover staat. Als ze het afhoudt, weet je ook genoeg.
Oplossing drie is ook een goede, denk ik. Ik vind niet dat je daarmee wegvlucht voor de problemen. Je hebt geprobeerd te praten met je ouders en zij wijzen je af. Op een gegeven moment houdt het gewoon op en dan moet je beslissingen nemen. Hoe rot de keuzes ook zijn. En zeker omdat je vriend momenteel ook niet op zichzelf woont, is dit een hele goede optie natuurlijk. Ik zou, als ik jou was, meteen beginnen met zoeken.
quote:Nou, helemaal geen contact zie ik zelf ook echt niet zitten. Misschien dat er meer rust komt als er wat afstand is. Hoeven ze zich niet druk te maken over hoe laat ik thuiskom e.d. en misschien dat ik beter kan praten als mijn leven niet meer zo dicht op hun leven zit.Op vrijdag 5 augustus 2005 21:28 schreef rompompom het volgende:
Hoe staat jouw vriend er tegenover als je/jullie straks (voorlopig) helemaal geen contact meer hebt met je ouders? Of wil je dat zelf per sé niet?
En ik denk dat mijn vriend het ook vreselijk zou vinden. Hij heeft vervelende dingen meegmaakt aan/in relaties en hoopte met mij op een 'normale' relatie (en in hoeverre het leeftijdverschil normaal is, ís een andere discussie) En die kan en wil ík hem geven, mijn ouders niet. Ze hebben echt erge dingen tegen en over hem gezegd. Als ze gewoon maar hun excuses aan zouden bieden en hem zelf een keer uitnodigden.. Als ik dat probeer, weigeren beide kanten.
quote:Dat met die tante komt goed, mag nog steeds een keer op haar kosten mee gaan shoppenIk zou zeker die tante eens opzoeken.
(ja, sorry, blijf vrouw hoor) Is meteen een hele mooie gelegenheid om te praten, dacht ik zo..quote:Het leeftijdsverschil zul je mij niet over horenOp vrijdag 5 augustus 2005 22:18 schreef hey_jude het volgende:
[..]
Nou, helemaal geen contact zie ik zelf ook echt niet zitten. Misschien dat er meer rust komt als er wat afstand is. Hoeven ze zich niet druk te maken over hoe laat ik thuiskom e.d. en misschien dat ik beter kan praten als mijn leven niet meer zo dicht op hun leven zit.
En ik denk dat mijn vriend het ook vreselijk zou vinden. Hij heeft vervelende dingen meegmaakt aan/in relaties en hoopte met mij op een 'normale' relatie (en in hoeverre het leeftijdverschil normaal is, ís een andere discussie) En die kan en wil ík hem geven, mijn ouders niet. Ze hebben echt erge dingen tegen en over hem gezegd. Als ze gewoon maar hun excuses aan zouden bieden en hem zelf een keer uitnodigden.. Als ik dat probeer, weigeren beide kanten.
[..]
Dat met die tante komt goed, mag nog steeds een keer op haar kosten mee gaan shoppen
Mijn zus is twee jaar geleden getrouwd met een man die 9,5 jaar ouder is. Ze kregen iets toen zij 16 was (ze is nu 29 en zwanger ). Mijn ouders hebben er nooit moeilijk over gedaan en dat had ik ook niet verwacht, ze zijn erg ontspannen.Maar jouw vriend heeft het dus helemaal gehad met je ouders en wil geen contact meer ook. Zonde dat dat in korte tijd al zo erg vertroebeld is. Maar goed, zoals ik eerder al zei, ik zou in jouw plek zo snel mogelijk het huis uit gaan en alles even tot rust laten komen. Hopelijk zullen je ouders dan na een tijdje, als ze doorkrijgen dat je ècht heel blij bent met je vriend (en andersom), bijdraaien. Zo niet, is dat erg verdrietig, maar dan moet je de keuzes maken waar ik het ook al eerder over had.
Mooi dat je het wel met die tante goed kan vinden. Dan houd je in ieder geval wat familie over, mocht het echt helemaal mis gaan. Shoppen, niks mis mee hoor!
quote:Ik vind dat toch even iets kort door de bocht.Op vrijdag 5 augustus 2005 21:28 schreef rompompom het volgende:
[..]
Ik zou het flauw van hem vinden om het al zo snel op te geven moet ik zeggen. Ik kan me wel voorstellen dat hij zich er te oud voor voelt, maar als hij je écht leuk vindt, mag hij zich best wel een beetje beter in jouw situatie verplaatsen. Hij ziet het nu nog steeds als jouw probleem, lijkt wel. In een relatie zijn dit soort problemen juist een probleem van beide partners!
Toen ik 26 was (2 jaar geleden) woonde ik ook al even op mezelf. Ik kwam net uit een hele slechte relatie en dan ben je ook gewoon toe aan rust aan je hoofd en in je leven. Even geen gezeur, maar echt weer even jezelf vinden.
Ik werd toen ook verliefd op een meisje van 20. Maar 6 jaar verschil, maar door m'n vroeg oprukkende voorhoofd (of is het m'n hoge nek) zie ik er gewoon veel ouder uit dan ik ben. Haar ouders vonden het dus ook helemaal niets, met als gevolg een hoop stiekum gedoe en heel veel "gezeur" aan moeten horen hoe slecht het ging tussen haar ouders en hoeveel ze daar van baalde etc etc.
Ik stond toen ook niet sterk genoeg in m'n schoenen om dat er ook nog eens bij te hebben en na een paar weken van wat TS heeft doorgemaakt van dichtbij te moeten zien, heb ik ook mijn biezen gepakt en besloten dat het voor allebei beter was.
Het is allemaal zo makkelijk nog niet... je moet er maar mee om kunnen gaan. Misschien is het wegvluchten voor problemen, maar als je al van te voren aanvoelt dat de problemen je te veel (kunnen) worden en de liefde kunnen gaan overschaduwen, dan zul je moeten kiezen wat je echt wil.
quote:Ok, maar dan is er inderdaad geen ruimte voor zo'n (een) relatie. Dan kan je beter afspreken om het een tijdje erg rustig aan te doen om beide je eigen leven weer op de rails te krijgen. Als het echte liefde is, kom je toch wel weer bij elkander uit.Op maandag 8 augustus 2005 12:45 schreef avotar het volgende:
Wat een ontzettende lastige situatie.
[..]
Ik vind dat toch even iets kort door de bocht.
Toen ik 26 was (2 jaar geleden) woonde ik ook al even op mezelf. Ik kwam net uit een hele slechte relatie en dan ben je ook gewoon toe aan rust aan je hoofd en in je leven. Even geen gezeur, maar echt weer even jezelf vinden.
Ik werd toen ook verliefd op een meisje van 20. Maar 6 jaar verschil, maar door m'n vroeg oprukkende voorhoofd (of is het m'n hoge nek) zie ik er gewoon veel ouder uit dan ik ben. Haar ouders vonden het dus ook helemaal niets, met als gevolg een hoop stiekum gedoe en heel veel "gezeur" aan moeten horen hoe slecht het ging tussen haar ouders en hoeveel ze daar van baalde etc etc.
Ik stond toen ook niet sterk genoeg in m'n schoenen om dat er ook nog eens bij te hebben en na een paar weken van wat TS heeft doorgemaakt van dichtbij te moeten zien, heb ik ook mijn biezen gepakt en besloten dat het voor allebei beter was.
Het is allemaal zo makkelijk nog niet... je moet er maar mee om kunnen gaan. Misschien is het wegvluchten voor problemen, maar als je al van te voren aanvoelt dat de problemen je te veel (kunnen) worden en de liefde kunnen gaan overschaduwen, dan zul je moeten kiezen wat je echt wil.
quote:Beide mijns inziens geen goede adviezen!Op vrijdag 5 augustus 2005 18:47 schreef rompompom het volgende:
[..]
1. Je blijft thuis wonen en hebt schijt aan wat ze over je zeggen, hoe ze naar je kijken en gaat helemaal je eigen gang. Zorg voor een slot op je kamer in dat geval, want dat gezinsleden door spullen gaan neuzen en telefoonnummers van je stelen, dat gaat er bij mij ècht niet in.
2. Je trekt bij hem in en laat je ouders voorlopig met rust. Je bent negentien, dus op dat vlak kunnen ze je helemaal niks verbieden of wat dan ook. Heb je het met je vriend er wel eens over gehad om bij elkaar te wonen?
Van optie 1) word je niet gelukkiger, en dan is straks inderdaad je relatie eraan, en de situatie thuis ook nog eens klote.
Optie 2) is not done. Hoe veel vertrouwen je ook stelt in de relatie, het blijft toch pril.
Kies aub lekker voor jezelf, zoek een kamer. Dan kun je lekker je vriend daar ontvangen en kunnen jullie je gang gaan.Mocht de relatie op niks uitlopen, dan ben je ook nog eens niet je woonruimte kwijt, maar heb je je eigen plekje! Dit hoeft trouwens niet met herrieschoppen tov je ouders gepaard te gaan. Je vermeld gewoon: ik ga op mezelf wonen.
Ik kan goed begrijpen dat je je rot voelt, maar ik denk dat lekker op jezelf gaan wonen een goede oplossing is. En dan maak je een fout............nou, daar kom je ook wel weer achter. Ik denk dat als je ouders jou gelukkig zien over een tijdje,op jezelf wonend, dat ze vanzelf wel ontdooien, hoor!
Trouwens: bah wat een broertje!!
quote:Wat betreft dit: ik denk niet dat deze ouders haar zomaar haar gang laten gaan. Misschien dat de tante waar ze wel goed mee kan opschieten een beetje kan bemiddelen in deze, want het lijkt me een redelijk onhoudbare situatie in dat huis.Op maandag 8 augustus 2005 13:23 schreef Quoi het volgende:
[..]
Je vermeldt gewoon: ik ga op mezelf wonen.
Bij mannen tikt het kokje namelijk niet en kinderen heeft meer met jouw bioritme te doen.
En als ze zeuren.... eerst de oude lullen opgebruiken voordat je aan een nieuwe begint
quote:Oeh een spelfout, mijn oprechte excuses...........ik die altijd op de d-jes en t-jes let....Op maandag 8 augustus 2005 13:46 schreef rompompom het volgende:
Lees even verder nog na die post van mij, dan zie dat die conclusie al getrokken is
[..]
Wat betreft dit: ik denk niet dat deze ouders haar zomaar haar gang laten gaan. Misschien dat de tante waar ze wel goed mee kan opschieten een beetje kan bemiddelen in deze, want het lijkt me een redelijk onhoudbare situatie in dat huis.
Afijn, gelukkig dat die conclusie al getrokken is. Ik ben nog steeds ervan overtuigd dat je toch vrij bent nu op jezelf te gaan wonen. Zullen je ouders je dan echt gaan dwarsbomen? Het op jezelf gaan wonen is volgens mij nl. niet alleen leuk voor de relatie, maar ook leuk voor jezelf, want thuis is de situatie erg kleute..... Dus stel je had geen relatie, zouden je ouders je dan ook gaan dwarsbomen?
Alsf dat zo makkelijk is...als dit haar enige punt is van onenigheid...zie ik dat niet zo een twee drie gebeuren. En dan is het ook een heel slecht advies om zo te vertrekken...Je maakt daar een boel mee kapot.
Ik ben zelf om een andere reden zo het huis uitgegaan, en alhoewel ik dat niet berouw is dat toch iets dat nooit meer terug te draaien valt. Andere dingen kunnen bijgelegd worden maar het feit dat ik zo vertrokken ben blijft altijd een wrange herinnering aan het verleden
quote:Op maandag 8 augustus 2005 12:45 schreef avotar het volgende:
[..]
en besloten dat het voor allebei beter was.
Dan ben ik dus in één keer alles kwijt: mijn vriend, ruzie met mn ouders, en wat meer zij: die denken dan ook nog eens dat ze gelijk krijgen!
quote:Is makkelijker dan wat je denkt . . .Op maandag 8 augustus 2005 16:30 schreef Giorra het volgende:
En contact met je ouders verbreken
quote:Trek dan gewoon bij hem in en laat de rest de pleurisbende krijgen. Als jullie relatie zodanig sterk is, dan trekken jullie dit ook wel . . .Op maandag 8 augustus 2005 21:47 schreef hey_jude het volgende:
Dan ben ik dus in één keer alles kwijt: mijn vriend, ruzie met mn ouders, en wat meer zij: die denken dan ook nog eens dat ze gelijk krijgen!
Het leeftijdsverschil met mijn huidige vriend is wel erg fors, en hij is nu niet bepaald de favoriet van mijn ouders. We zijn al meer dan 10 jaar bevriend en hij heeft nogal een reputatie (deels ook gebaseerd op flauwekul hoor) en toen we nog gewoon vrienden waren hebben ze ook al eens laten doorschemeren daar niet zo blij mee te zijn. Hij is in Nederland (hij is Amerikaan) een keer bij mijn ouders op visite geweest en toen is het ijs wel een beetje gebroken, want het bleek tegen hun verwachting in een aardige vent te zijn. Maar ik moet toegeven dat hij geen makkelijke is en zo zijn buien kan hebben, en om mee te leven is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Maar ik heb lang geleden al uitgevondne dat geen enkele relatie dat is, en het is het me zeer zeker waard.
Leeftijdsverschil is iets wat je meestal wel merkt, ook al valt het verschil weg naarmate je ouder wordt. Het heeft geen zin om het te negeren of er een issue van te maken. Ik heb het echter nooit als een barriere in mijn relaties ervaren, maar juist als iets waarin je van elkaar kunt leren. Ik val ook niet bewust op oudere of 'verkeerde' mannen trouwens, het is meer dat ik de mannen waar ik een relatie mee heb toch uit mijn vriendenkring haal en daarin zijn de meesten nu eenmaal wat ouder. En qua uiterlijk vind ik ze aantrekkelijker, cliché maar waar.
Maar goed, toen ik mijn ouders ging vertellen dat mijn huidige vriend de man van mijn leven is, dat ik met hem een gezinnetje wil en dat dat dus ook betekent dat ik niet permanent terug ga komen in Nederland waren ze goed overstuur. Net als sommige vrienden trouwens. Maar ja, nu beseft iedereen wel dat New York geen verweggistan is, dat ik regelmatig terugkom en dat mijn vriend en ik samen erg happy zijn, dus die heftige reacties ebben wel weg en iedereen raakt aan het idee gewend.
Als je volwassen bent neem je nu eenmaal je eigen beslissingen, en een redelijk denkend mens zal die heus wel respecteren. Het kost alleen wat tijd. Dus laat het nu even bekoelen, als je vriend en je ouders elkaar niet willen zien dat laat je dat gewoon even zo, en wacht af. Vermijd het met je ouders als gespreksonderwerp zolang het kan, dan kan je er ook geen ruzie over maken. Je hóéft het er namelijk niet persé met je ouders over te praten nu alles nog zo gevoelig ligt, ik denk zelfs dat het beter is om dat niet te doen en wat afstand te nemen van je ouders. En wat afstand nemen is echt iets heel anders dan alle contact verbreken hoor!
Overigens vind ik 10 jaar leeftijdsverschil niet zo vreselijk veel. Tuurlijk, je bent nog jong, maar op die leeftijd was mijn toenmalige partner ook ouder en hij is nog steeds één van mijn beste vrienden.
quote:Ja.. maar dat was dus de mannelijke kant he hey_jude. Ik probeer je verder niet bang te maken of iets.. maar besef wel dat het feit dat jij het er moeiijk mee hebt.. het er voor hem ook niet makkelijker op zal maken.Op maandag 8 augustus 2005 21:47 schreef hey_jude het volgende:
[..]
Dan ben ik dus in één keer alles kwijt: mijn vriend, ruzie met mn ouders, en wat meer zij: die denken dan ook nog eens dat ze gelijk krijgen!
Ook zag ik hier al een paar keer trek bij hem in. Ik heb ook een hele tijd samengewoond en nu weer alleen. Ik ben al bijna 8 maanden ij m'n huidige vriendin. Ik hou echt van haar met heel mijn hart en weet diep van binnen dat zij die ene is.... maar dan nog wil ik niet nu al samenwonen.. dat soort dingen moet je niet forceren. Juist niet forceren.
Ik maak het je ook niet erg veel makkelijker he...?
quote:Effe goed lezen: ze heeft al gezegd dat hiji op dit moment tijdelijk bij z'n ouders zit ook.Op maandag 8 augustus 2005 21:53 schreef ThunderChild het volgende:
[..]
Trek dan gewoon bij hem in en laat de rest de pleurisbende krijgen. Als jullie relatie zodanig sterk is, dan trekken jullie dit ook wel . . .
quote:Met alle respect, maar als je hardnekkig een bepaalde richting door zou willen blijven volgen, enkel omdat je je ouders 'niet gelijk wilt geven'... dan ben je kennelijk inderdaad nog lang niet 'volwassen' ....Op maandag 8 augustus 2005 21:47 schreef hey_jude het volgende:
Dan ben ik dus in één keer alles kwijt: mijn vriend, ruzie met mn ouders, en wat meer zij: die denken dan ook nog eens dat ze gelijk krijgen!
Het kan inderdaad rot zijn als je ouders je continue als een klein kind behandelen, maar zorg er dan juist voor dat je ook van je eigen kracht uitgaat, en bewijs zelf dat je wél zelfstandig en verantwoordelijk _kunt_ handelen en beslissen...
Ergens zou je dan ook zelf moeten besluiten om zelf het heft in handen te nemen ... overigens, uit heel weinig blijkt dat je dat doet ....
je hangt nog steeds erg zwaar op je ouders, het idee zelfstandig eigen woonruimte te gaan zoeken noem je al snel 'vluchtgedrag'...
verder, je lijkt evenzeer ten opzichte van die oudere vriend je nogal 'afhankelijk' op te stellen: je bent 'bang' hem te verliezen, als je hem geen 'normale' relatie kunt bieden ... tevens neem je wel makkelijk aan 'dat hij het zo vervelend had in een vorigere relatie' en het feit dat hijzelf zijn eigen leven niet op orde heeft, zelf ook bij zijn ouders thuis woont, lijkt je ook weinig te doen ...
Volgens mij moet je je niet meer door angst laten reageren, niet door angst voor je ouders, of angst om je vriend te 'verliezen' ... maar juist zelf het heft in eigen handen nemen en wat durf tonen ...
Als je dat doet, toon je juist anderen aan volwassen te worden ... doe je dat niet, blijf je het 'kindje', dat van anderen afhankelijk is.
quote:Ja zo moeilijk niet, maar als je mijn hele post gelezen had....Op maandag 8 augustus 2005 21:53 schreef ThunderChild het volgende:
[..]
Is makkelijker dan wat je denkt . . .
Na x jaar is het contact verbreken toch iets dat er alrijd tussen blijft, dus dat is iets dat je je moet realiseren]
ik zou dat nooit, maar dan ook nooit kunnen ...
ze zouden er gewoon ziek van zijn, en ik ook ...
quote:Ja, maar jij hebt dan waarschijnlijk een goede relatie met je ouders. Ik zou er ook niet aan moeten denken inderdaad, maar als ze me dingen gaan opleggen, ben ik gauw weg. Niet dat ik dan meteen het contact verbreek, dan moeten ze het wel heel bont maken. Als ik een vriendin zou krijgen met wie het dan niet zou boteren (die kans is gelukkig niet zo groot met mijn ouders), zal ik proberen een middenweg te zoeken en zullen beide partijen moeten accepteren dat de ander niet uit mijn leven te krijgen is.Op dinsdag 9 augustus 2005 11:24 schreef petitlapin het volgende:
contact verbreken met je ouders makkelijker dan je denkt ???
ik zou dat nooit, maar dan ook nooit kunnen ...
ze zouden er gewoon ziek van zijn, en ik ook ...
quote:Gewoon eerlijk vertellen, je ouders zijn ook wel wijs genoeg om te weten dat jullie relatie op de lange termijn geen kans heeft.Op woensdag 20 juli 2005 22:40 schreef hey_jude het volgende:
hoe vertel je je ouders (die het met vorige vriend uitstekend konden vinden) dat je nieuwe vriend ruim 10 jaar ouder is??
mn ouders zijn vrij traditioneel, kregen ook pas op zeer late leeftijd kinderen (ik ben ook nog eens de oudste) dus ik ben erg bang voor hun reacties...
ik heb niks te klagen thuis, zou alleen zo graag met ze kunnen praten. Ze beschermen me zo graag, maar het kleine meisje is inmiddels 19 en wil een beetje minder aan het handje genomen worden...
Iemand tips?
ps in bovenstaand ga ik er van uit dat je gewoon thuis komt met een hollandse jongen, niet 1 of andere boer uit de bergen.
quote:Lees voortaan eerst de rest van het topic door, rund!Op dinsdag 9 augustus 2005 16:28 schreef JohnDope het volgende:
[..]
Gewoon eerlijk vertellen, je ouders zijn ook wel wijs genoeg om te weten dat jullie relatie op de lange termijn geen kans heeft.
ps in bovenstaand ga ik er van uit dat je gewoon thuis komt met een hollandse jongen, niet 1 of andere boer uit de bergen.
Ik heb ondertussen al wel het één en ander gezien, maar dát blijft me telkens weer verbazen.
Zou het dan toch de honger naar macht zijn?
Op een gegeven moment moeten ouders hun kinderen de kans geven om hun eigen beslissingen te nemen en zelf te ondervinden of die keuzes goed of fout zijn.
Zoveel mensen denken ten onrechte te weten wat goed is voor anderen, alleen maar omdat zij dat zo hebben ervaren. En op die basis wordt je de vrije keuze - waar je als mens recht op hebt - gewoon schaamteloos ontnomen.
Nou ja... goed bezien heb je altijd de keuze natuurlijk. Alleen verbinden anderen daar weer consequenties aan. En die moet je durven accepteren.
Op een gegeven moment moet je toch eens een keuze maken die je enerzijds geluk en anderzijds pijn bezorgt. Tegelijkertijd.
Waarom dan niet kiezen voor wat je goed acht voor jezelf i.p.v. wat anderen goed achten voor jou?
[ Bericht 28% gewijzigd door Bombie op 09-08-2005 22:30:32 ]
quote:Nee, want als ik met 1 of andere boer uit de bergen zou thuiskomen zou er voor mijn ouders geen probleem zijn en zou de relatie veel meer kans hebben?Op dinsdag 9 augustus 2005 16:28 schreef JohnDope het volgende:
[..]
Gewoon eerlijk vertellen, je ouders zijn ook wel wijs genoeg om te weten dat jullie relatie op de lange termijn geen kans heeft.
ps in bovenstaand ga ik er van uit dat je gewoon thuis komt met een hollandse jongen, niet 1 of andere boer uit de bergen.
Even goed bedankt voor je reactie.
quote:Sorry jude.... ik was misschien wat te snel, maar ik denk niet dat de relatie gaat werken op de lange termijn...Op dinsdag 9 augustus 2005 22:42 schreef hey_jude het volgende:
[..]
Nee, want als ik met 1 of andere boer uit de bergen zou thuiskomen zou er voor mijn ouders geen probleem zijn en zou de relatie veel meer kans hebben?
Even goed bedankt voor je reactie.
Wordt aan gewerkt, zeg maar... maar een 'proces' van jaren, als dit kun je helaas niet in een weekje stopzetten of veranderen en dat doet heel veel pijn..
Het lijkt warempel wel alsof ik een helder moment heb...
quote:you go girlOp dinsdag 9 augustus 2005 23:39 schreef hey_jude het volgende:
Het lijkt warempel wel alsof ik een helder moment heb...
Nou ja, je leven is een aardige puinhoop, en de enige oplossing die ik in dit alles zie is het huis uittrekken en ergens op kamers gaan. Niet bij je lover, want als dat fout gaat kom je met hangende pootjes thuis aan en krijg je het "ik zei het toch"-verhaal.
quote:En terecht...Op woensdag 10 augustus 2005 01:12 schreef Northside het volgende:
Niet bij je lover, want als dat fout gaat kom je met hangende pootjes thuis aan en krijg je het "ik zei het toch"-verhaal.
quote:Daar ben ik het mee eens
Natuurlijk als je weg gaat met, "ik word gek van jullie, ik kan mezelf niet meer zijn" dan is het vlucht gedrag.
Plaats van uit huis te gaan om je ouders kan je er ook aan denken om uit huis te gaan omdat je er aan toe bent een volgende stap in je leven te zetten. Sommige dingen kan je alleen leren als je niet meer bij je ouders woont.
Daarbij zitten je ouders je ontwikkeling nu in de weg omdat ze je grenzen zitten op te leggen die ze niet mogen opleggen op jou leeftijd. Natuurlijk mogen ze hun mening geven, maar of jij met die man omgaat is nog altijd jou keus.
Als je bij ze blijft wonen dan zou ik het er niet meer over je vriend hebben, als ik jou was.
Je kunt ze niet dwingen het te accepteren. Proberen te laten rusten en gewoon je dingen doen, ja ook gewoon naar je vriend gaan, geen gelieg, maar gewoon eerlijk met zo weinig mogelijk woorden. Als ze weer op je inpraten gewoon iets korts zeggen, zoals: "ik weet jullie standpunt, ik begrijp jullie zorgen echt wel, maar het is mijn leven." Geen heel verhaal maken, heeft toch geen nut lijkt me.
Probeer het naast je neer te leggen en probeer gewoon leuk te hebben met je vriend, want je relatie gaat zeker kapot als je de relatie laat beheersen door wat jou ouders over jullie vinden.
Met nadruk op beheersen, natuurlijk is het een probleem voor jullie, maar er is zo te zien weinig aan te doen, dus het is de kunst om het niet te laten beheersen en dat is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Dit is echter wat ik er van vind en hoe ik er denk ik mee omga... Ieder persoon is natuurlijk anders.
Succes ermee
BTW: 10 jaar verschil hoeft geen probleem te zijn. Je moet zoiets per persoon bekijken. Niet elk meisje van 19 wil feesten en losbollig zijn... Niet iedereen zit zo in elkaar...
Heb zelf een relatie gehad, mijn ex was 9 jaar ouder. Hij was verbaast dat een meisje van 19 zulke diepe gesprekken kon hebben... Daarbij was hij degene die graag uitging en ik bleef altijd liever thuis.
quote:dan hoop ik toch dat zij 20 jaar jonger is dan hemOp maandag 15 augustus 2005 13:20 schreef JeroenMeloen het volgende:
Mijn vader en zijn nieuwe vriendin (inmiddels 5 jaar getrouwd) schelen 20 jaar en mij hoor je ook niet zaniken.
Verder weet ik niet echt wat je zou moeten doen in deze situatie. Je vriend klinkt wat mij betreft toch behoorlijk onberekenbaar, ik weet ik of ik daarmee door zou willen gaan. Ik denk het niet eerlijkgezegd. Als hij je juist laat zitten op het moment dat je met je ouders erover wilt praten dan is het wel een ongevoelige zak als je het mij vraagt, maar dat moet je zelf natuurlijk maar weten.
Ik zou als ik jou was wel gaan zoeken naar een eigen woonruimte. En dan niet dat je fijn naar je ouders kunt roepen dat je lekker weggaat als ze je je zin niet geven of zo, geen puberale toestanden, maar gewoon zodat jullie allemaal rust hebben en wat afstand kunnen nemen. Het lijkt behoorlijk scheef te zitten bij jullie thuis, en als je zo op elkaar blijft zitten komt dat denk ik niet goed.