Zullen ouders vriend accepteren?

Hm, moeilijke situatie zeg.. Fijn dat je broertje de boel ook zo lekker laat escaleren voor jou. Ik zou het niet pikken.

Ik ben zelf 19 (bijna 20 hoor niet dat dat veel uitmaakt) en mijn vriend is 29. In de fase van afspraakjes (vriendschappelijk nog) heb ik niks tegen mijn ouders gezegd. Mijn ouders zijn er toch achter gekomen en waren woedend op mij, oa. vanwege het gelieg en het leeftijdsverschil. Kan ik ze op zich niet kwalijk nemen, ik denk dat elke ouder wel zo zou reageren. Ik mocht hem ook nooit meer zien. Dat nam ik ze wel kwalijk.. Ze wilden hem niet eens ontmoeten om te zien dat het een hartstikke leuke jongen was (nog steeds is). We hebben hartstikke veel ruzies hierover gehad en 'goede gesprekken'. Ik ben gewoon zo door blijven zeuren en vol blijven houden en op een gegeven moment na een paar maanden had ik ze zover dat ik hem met een vriendin mocht opzoeken. Zo een aantal keren volgehouden met vriendinnen erbij dus. (Hun gedachte was dat er zo dus ook niks op kon bloeien.) Op gegeven moment heb ik gezegd dat ik hem wel goed genoeg kende.. Al mijn vriendinnen vonden hem hartstikke leuk en aardig en helemaal niet te oud voor me. Mijn ouders gaven met tegenzin toe dat ze me toch niet konden verbieden om hem te zien en sindsdien heb ik al een jaar een hele goede en gelukkige relatie met hem. Mijn ouders hebben hem meerdere keren ontmoet en vinden hem ook een hele leuke jongen. Ik krijg nooit negatief commentaar van mensen (heel soms dan van mensen die ons niet eens kennen.. Maar mensen die ons allebei kennen vinden ons heel goed bij elkaar passen.

Mijn tip dus: Laat alles even bezinken bij je ouders. Laat zien dat je een jonge 'volwassen' meid bent die haar eigen verstandige keuzes kan maken. Veel praten hierover met je ouders en laat ze ook zien dat je niet te hard van stapel loopt met hem, maar alles lekker rustig aan doet. En wees vooral eerlijk met ze! Over alles, zodat ze niet het idee hebben dat je dingen voor ze achter houdt.

Ik zou voor straf lekker bij je vriend gaan wonen.. kijken hoe je ouders dat vinden.

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2005 16:54 schreef hey_jude het volgende:
Wat moet ik nou in vredesnaam doen?

Je spullen pakken en bij hem intrekken, works like a charm . . .

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2005 16:54 schreef hey_jude het volgende:
-knip-

Damn meissie, dat is geen fijne situatie Je zegt zelf al dat de relatie met je ouders nooit goed is geweest, daar zit 'm al de eerste kneep natuurlijk. Zoals het hier staat, zijn je ouders totaal niet voor rede vatbaar. Je kan mijns inziens twee (concrete) dingen doen.

1. Je blijft thuis wonen en hebt schijt aan wat ze over je zeggen, hoe ze naar je kijken en gaat helemaal je eigen gang. Zorg voor een slot op je kamer in dat geval, want dat gezinsleden door spullen gaan neuzen en telefoonnummers van je stelen, dat gaat er bij mij ècht niet in.

2. Je trekt bij hem in en laat je ouders voorlopig met rust. Je bent negentien, dus op dat vlak kunnen ze je helemaal niks verbieden of wat dan ook. Heb je het met je vriend er wel eens over gehad om bij elkaar te wonen?

Hoe denken jouw vriendinnen hier eigenlijk over of kan je daar ook niet goed mee praten? Want het is wel belangrijk dat je je ei ook bij iemand anders dan je vriend kwijt kan. Misschien andere familieleden of zijn die nog veel erger?

Veel meer zinnigs kan ik er niet echt over zeggen, maar sterkte in ieder geval!!

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2005 19:46 schreef hey_jude het volgende:

[..]

Als dat zou kunnen had ik dat allang gedaan. Ik wil niets liever. Het probleem is alleen dat hij na zijn scheiding door zn ex t huis uit gegooid is en toen uit nood (of luiheid, wie zal het zeggen) weer bij zn ouders ingetrokken is. En hij is wel langzaam op zoek naar iets voor zichzelf maar het is dus voor nu, voor mij geen oplossing.
We hebben het wel over samenwonen gehad, maar dan moest ik toch eerst aan mn ouders vertellen dat ik überhaupt een vriend had, dat heb ik gedaan, krijg je deze hele trammelant met als gevolg dat hij straks liever helemaal niks meer wil.
[..]

Met mn vriendinnen kan ik hier goed over praten en die geven me gelijk als ik zeg dat het probleem niet zozeer zit in ik-met-de-nieuwe-vriend, maar dieper, het helemaal niet kunnen praten met mn ouders. Plus natuurlijk het feit dat zij nu niet eens willen praten.
Heb een tante die ik eens wil gaan vragen of zij weet waarom mijn moeder mij zo heel erg graag wil beschermen bij zich houden, want heb zelf het gevoel dat daar meer zit.
[..]

Dankje

Zelf heb ik nog een drie:
3. Ik zoek een kamer en loop daarmee weg voor het probleem. Het is de enige 'oplossing' die ik zie, maar een oplossing is het natuurlijk niet.

Ik zou het flauw van hem vinden om het al zo snel op te geven moet ik zeggen. Ik kan me wel voorstellen dat hij zich er te oud voor voelt, maar als hij je écht leuk vindt, mag hij zich best wel een beetje beter in jouw situatie verplaatsen. Hij ziet het nu nog steeds als jouw probleem, lijkt wel. In een relatie zijn dit soort problemen juist een probleem van beide partners!
Hoe staat jouw vriend er tegenover als je/jullie straks (voorlopig) helemaal geen contact meer hebt met je ouders? Of wil je dat zelf per sé niet?

Fijn dat je wel goede vriendinnen om je heen hebt. Hebben die je vriend al wel gezien? Ik zou zeker die tante eens opzoeken. Misschien dat je daar ook het deksel op de neus krijgt omdat je moeder al heeft zitten roddelen, maar ik heb het idee dat ze meer het type is dat alles binnenshuis houdt. Dus die zou ik zeker even opzoeken. Misschien eerst even bellen om af te spreken, dan hoor je meteen hoe ze er tegenover staat. Als ze het afhoudt, weet je ook genoeg.

Oplossing drie is ook een goede, denk ik. Ik vind niet dat je daarmee wegvlucht voor de problemen. Je hebt geprobeerd te praten met je ouders en zij wijzen je af. Op een gegeven moment houdt het gewoon op en dan moet je beslissingen nemen. Hoe rot de keuzes ook zijn. En zeker omdat je vriend momenteel ook niet op zichzelf woont, is dit een hele goede optie natuurlijk. Ik zou, als ik jou was, meteen beginnen met zoeken.

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2005 22:18 schreef hey_jude het volgende:

[..]

Nou, helemaal geen contact zie ik zelf ook echt niet zitten. Misschien dat er meer rust komt als er wat afstand is. Hoeven ze zich niet druk te maken over hoe laat ik thuiskom e.d. en misschien dat ik beter kan praten als mijn leven niet meer zo dicht op hun leven zit.
En ik denk dat mijn vriend het ook vreselijk zou vinden. Hij heeft vervelende dingen meegmaakt aan/in relaties en hoopte met mij op een 'normale' relatie (en in hoeverre het leeftijdverschil normaal is, ís een andere discussie) En die kan en wil ík hem geven, mijn ouders niet. Ze hebben echt erge dingen tegen en over hem gezegd. Als ze gewoon maar hun excuses aan zouden bieden en hem zelf een keer uitnodigden.. Als ik dat probeer, weigeren beide kanten.
[..]

Dat met die tante komt goed, mag nog steeds een keer op haar kosten mee gaan shoppen (ja, sorry, blijf vrouw hoor) Is meteen een hele mooie gelegenheid om te praten, dacht ik zo..

Het leeftijdsverschil zul je mij niet over horen Mijn zus is twee jaar geleden getrouwd met een man die 9,5 jaar ouder is. Ze kregen iets toen zij 16 was (ze is nu 29 en zwanger ). Mijn ouders hebben er nooit moeilijk over gedaan en dat had ik ook niet verwacht, ze zijn erg ontspannen.

Maar jouw vriend heeft het dus helemaal gehad met je ouders en wil geen contact meer ook. Zonde dat dat in korte tijd al zo erg vertroebeld is. Maar goed, zoals ik eerder al zei, ik zou in jouw plek zo snel mogelijk het huis uit gaan en alles even tot rust laten komen. Hopelijk zullen je ouders dan na een tijdje, als ze doorkrijgen dat je ècht heel blij bent met je vriend (en andersom), bijdraaien. Zo niet, is dat erg verdrietig, maar dan moet je de keuzes maken waar ik het ook al eerder over had.

Mooi dat je het wel met die tante goed kan vinden. Dan houd je in ieder geval wat familie over, mocht het echt helemaal mis gaan. Shoppen, niks mis mee hoor!

Wat een ontzettende lastige situatie.

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2005 21:28 schreef rompompom het volgende:

[..]

Ik zou het flauw van hem vinden om het al zo snel op te geven moet ik zeggen. Ik kan me wel voorstellen dat hij zich er te oud voor voelt, maar als hij je écht leuk vindt, mag hij zich best wel een beetje beter in jouw situatie verplaatsen. Hij ziet het nu nog steeds als jouw probleem, lijkt wel. In een relatie zijn dit soort problemen juist een probleem van beide partners!

Ik vind dat toch even iets kort door de bocht.
Toen ik 26 was (2 jaar geleden) woonde ik ook al even op mezelf. Ik kwam net uit een hele slechte relatie en dan ben je ook gewoon toe aan rust aan je hoofd en in je leven. Even geen gezeur, maar echt weer even jezelf vinden.

Ik werd toen ook verliefd op een meisje van 20. Maar 6 jaar verschil, maar door m'n vroeg oprukkende voorhoofd (of is het m'n hoge nek) zie ik er gewoon veel ouder uit dan ik ben. Haar ouders vonden het dus ook helemaal niets, met als gevolg een hoop stiekum gedoe en heel veel "gezeur" aan moeten horen hoe slecht het ging tussen haar ouders en hoeveel ze daar van baalde etc etc.
Ik stond toen ook niet sterk genoeg in m'n schoenen om dat er ook nog eens bij te hebben en na een paar weken van wat TS heeft doorgemaakt van dichtbij te moeten zien, heb ik ook mijn biezen gepakt en besloten dat het voor allebei beter was.

Het is allemaal zo makkelijk nog niet... je moet er maar mee om kunnen gaan. Misschien is het wegvluchten voor problemen, maar als je al van te voren aanvoelt dat de problemen je te veel (kunnen) worden en de liefde kunnen gaan overschaduwen, dan zul je moeten kiezen wat je echt wil.

quote:

Op maandag 8 augustus 2005 12:45 schreef avotar het volgende:
Wat een ontzettende lastige situatie.
[..]

Ik vind dat toch even iets kort door de bocht.
Toen ik 26 was (2 jaar geleden) woonde ik ook al even op mezelf. Ik kwam net uit een hele slechte relatie en dan ben je ook gewoon toe aan rust aan je hoofd en in je leven. Even geen gezeur, maar echt weer even jezelf vinden.

Ik werd toen ook verliefd op een meisje van 20. Maar 6 jaar verschil, maar door m'n vroeg oprukkende voorhoofd (of is het m'n hoge nek) zie ik er gewoon veel ouder uit dan ik ben. Haar ouders vonden het dus ook helemaal niets, met als gevolg een hoop stiekum gedoe en heel veel "gezeur" aan moeten horen hoe slecht het ging tussen haar ouders en hoeveel ze daar van baalde etc etc.
Ik stond toen ook niet sterk genoeg in m'n schoenen om dat er ook nog eens bij te hebben en na een paar weken van wat TS heeft doorgemaakt van dichtbij te moeten zien, heb ik ook mijn biezen gepakt en besloten dat het voor allebei beter was.

Het is allemaal zo makkelijk nog niet... je moet er maar mee om kunnen gaan. Misschien is het wegvluchten voor problemen, maar als je al van te voren aanvoelt dat de problemen je te veel (kunnen) worden en de liefde kunnen gaan overschaduwen, dan zul je moeten kiezen wat je echt wil.

Ok, maar dan is er inderdaad geen ruimte voor zo'n (een) relatie. Dan kan je beter afspreken om het een tijdje erg rustig aan te doen om beide je eigen leven weer op de rails te krijgen. Als het echte liefde is, kom je toch wel weer bij elkander uit.

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2005 18:47 schreef rompompom het volgende:

[..]

1. Je blijft thuis wonen en hebt schijt aan wat ze over je zeggen, hoe ze naar je kijken en gaat helemaal je eigen gang. Zorg voor een slot op je kamer in dat geval, want dat gezinsleden door spullen gaan neuzen en telefoonnummers van je stelen, dat gaat er bij mij ècht niet in.

2. Je trekt bij hem in en laat je ouders voorlopig met rust. Je bent negentien, dus op dat vlak kunnen ze je helemaal niks verbieden of wat dan ook. Heb je het met je vriend er wel eens over gehad om bij elkaar te wonen?

Beide mijns inziens geen goede adviezen!
Van optie 1) word je niet gelukkiger, en dan is straks inderdaad je relatie eraan, en de situatie thuis ook nog eens klote.
Optie 2) is not done. Hoe veel vertrouwen je ook stelt in de relatie, het blijft toch pril.

Kies aub lekker voor jezelf, zoek een kamer. Dan kun je lekker je vriend daar ontvangen en kunnen jullie je gang gaan.Mocht de relatie op niks uitlopen, dan ben je ook nog eens niet je woonruimte kwijt, maar heb je je eigen plekje! Dit hoeft trouwens niet met herrieschoppen tov je ouders gepaard te gaan. Je vermeld gewoon: ik ga op mezelf wonen.

Ik kan goed begrijpen dat je je rot voelt, maar ik denk dat lekker op jezelf gaan wonen een goede oplossing is. En dan maak je een fout............nou, daar kom je ook wel weer achter. Ik denk dat als je ouders jou gelukkig zien over een tijdje,op jezelf wonend, dat ze vanzelf wel ontdooien, hoor!

Trouwens: bah wat een broertje!!

Lees even verder nog na die post van mij, dan zie dat die conclusie al getrokken is

quote:

Op maandag 8 augustus 2005 13:23 schreef Quoi het volgende:

[..]

Je vermeldt gewoon: ik ga op mezelf wonen.

Wat betreft dit: ik denk niet dat deze ouders haar zomaar haar gang laten gaan. Misschien dat de tante waar ze wel goed mee kan opschieten een beetje kan bemiddelen in deze, want het lijkt me een redelijk onhoudbare situatie in dat huis.

Een oudere vriend is minder probleem dan een oudere vriendin (mijn broertje)
Bij mannen tikt het kokje namelijk niet en kinderen heeft meer met jouw bioritme te doen.

En als ze zeuren.... eerst de oude lullen opgebruiken voordat je aan een nieuwe begint

quote:

Op maandag 8 augustus 2005 13:46 schreef rompompom het volgende:
Lees even verder nog na die post van mij, dan zie dat die conclusie al getrokken is
[..]

Wat betreft dit: ik denk niet dat deze ouders haar zomaar haar gang laten gaan. Misschien dat de tante waar ze wel goed mee kan opschieten een beetje kan bemiddelen in deze, want het lijkt me een redelijk onhoudbare situatie in dat huis.

Oeh een spelfout, mijn oprechte excuses...........ik die altijd op de d-jes en t-jes let....

Afijn, gelukkig dat die conclusie al getrokken is. Ik ben nog steeds ervan overtuigd dat je toch vrij bent nu op jezelf te gaan wonen. Zullen je ouders je dan echt gaan dwarsbomen? Het op jezelf gaan wonen is volgens mij nl. niet alleen leuk voor de relatie, maar ook leuk voor jezelf, want thuis is de situatie erg kleute..... Dus stel je had geen relatie, zouden je ouders je dan ook gaan dwarsbomen?

En contact met je ouders verbreken
Alsf dat zo makkelijk is...als dit haar enige punt is van onenigheid...zie ik dat niet zo een twee drie gebeuren. En dan is het ook een heel slecht advies om zo te vertrekken...Je maakt daar een boel mee kapot.
Ik ben zelf om een andere reden zo het huis uitgegaan, en alhoewel ik dat niet berouw is dat toch iets dat nooit meer terug te draaien valt. Andere dingen kunnen bijgelegd worden maar het feit dat ik zo vertrokken ben blijft altijd een wrange herinnering aan het verleden

quote:

Op maandag 8 augustus 2005 16:30 schreef Giorra het volgende:
En contact met je ouders verbreken

Is makkelijker dan wat je denkt . . .

quote:

Op maandag 8 augustus 2005 21:47 schreef hey_jude het volgende:
Dan ben ik dus in één keer alles kwijt: mijn vriend, ruzie met mn ouders, en wat meer zij: die denken dan ook nog eens dat ze gelijk krijgen!

Trek dan gewoon bij hem in en laat de rest de pleurisbende krijgen. Als jullie relatie zodanig sterk is, dan trekken jullie dit ook wel . . .

Ik heb altijd relaties met veel leeftijdsverschil gehad en mijn ouders maakten er nooit een probleem van, dus daar had ik geluk mee. Nu waren al ijn vrienden een stuk ouder, en ze waren altijd degenen die mij zondagsochtends veilig thuis afleverden etc. dus ik denk dat mijn ouders daar zelfs wel blij mee waren.

Het leeftijdsverschil met mijn huidige vriend is wel erg fors, en hij is nu niet bepaald de favoriet van mijn ouders. We zijn al meer dan 10 jaar bevriend en hij heeft nogal een reputatie (deels ook gebaseerd op flauwekul hoor) en toen we nog gewoon vrienden waren hebben ze ook al eens laten doorschemeren daar niet zo blij mee te zijn. Hij is in Nederland (hij is Amerikaan) een keer bij mijn ouders op visite geweest en toen is het ijs wel een beetje gebroken, want het bleek tegen hun verwachting in een aardige vent te zijn. Maar ik moet toegeven dat hij geen makkelijke is en zo zijn buien kan hebben, en om mee te leven is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Maar ik heb lang geleden al uitgevondne dat geen enkele relatie dat is, en het is het me zeer zeker waard.

Leeftijdsverschil is iets wat je meestal wel merkt, ook al valt het verschil weg naarmate je ouder wordt. Het heeft geen zin om het te negeren of er een issue van te maken. Ik heb het echter nooit als een barriere in mijn relaties ervaren, maar juist als iets waarin je van elkaar kunt leren. Ik val ook niet bewust op oudere of 'verkeerde' mannen trouwens, het is meer dat ik de mannen waar ik een relatie mee heb toch uit mijn vriendenkring haal en daarin zijn de meesten nu eenmaal wat ouder. En qua uiterlijk vind ik ze aantrekkelijker, cliché maar waar.

Maar goed, toen ik mijn ouders ging vertellen dat mijn huidige vriend de man van mijn leven is, dat ik met hem een gezinnetje wil en dat dat dus ook betekent dat ik niet permanent terug ga komen in Nederland waren ze goed overstuur. Net als sommige vrienden trouwens. Maar ja, nu beseft iedereen wel dat New York geen verweggistan is, dat ik regelmatig terugkom en dat mijn vriend en ik samen erg happy zijn, dus die heftige reacties ebben wel weg en iedereen raakt aan het idee gewend.

Als je volwassen bent neem je nu eenmaal je eigen beslissingen, en een redelijk denkend mens zal die heus wel respecteren. Het kost alleen wat tijd. Dus laat het nu even bekoelen, als je vriend en je ouders elkaar niet willen zien dat laat je dat gewoon even zo, en wacht af. Vermijd het met je ouders als gespreksonderwerp zolang het kan, dan kan je er ook geen ruzie over maken. Je hóéft het er namelijk niet persé met je ouders over te praten nu alles nog zo gevoelig ligt, ik denk zelfs dat het beter is om dat niet te doen en wat afstand te nemen van je ouders. En wat afstand nemen is echt iets heel anders dan alle contact verbreken hoor!

Overigens vind ik 10 jaar leeftijdsverschil niet zo vreselijk veel. Tuurlijk, je bent nog jong, maar op die leeftijd was mijn toenmalige partner ook ouder en hij is nog steeds één van mijn beste vrienden.

quote:

Op maandag 8 augustus 2005 21:47 schreef hey_jude het volgende:

[..]



Dan ben ik dus in één keer alles kwijt: mijn vriend, ruzie met mn ouders, en wat meer zij: die denken dan ook nog eens dat ze gelijk krijgen!

Ja.. maar dat was dus de mannelijke kant he hey_jude. Ik probeer je verder niet bang te maken of iets.. maar besef wel dat het feit dat jij het er moeiijk mee hebt.. het er voor hem ook niet makkelijker op zal maken.

Ook zag ik hier al een paar keer trek bij hem in. Ik heb ook een hele tijd samengewoond en nu weer alleen. Ik ben al bijna 8 maanden ij m'n huidige vriendin. Ik hou echt van haar met heel mijn hart en weet diep van binnen dat zij die ene is.... maar dan nog wil ik niet nu al samenwonen.. dat soort dingen moet je niet forceren. Juist niet forceren.


Ik maak het je ook niet erg veel makkelijker he...?

quote:

Op maandag 8 augustus 2005 21:53 schreef ThunderChild het volgende:

[..]

Trek dan gewoon bij hem in en laat de rest de pleurisbende krijgen. Als jullie relatie zodanig sterk is, dan trekken jullie dit ook wel . . .

Effe goed lezen: ze heeft al gezegd dat hiji op dit moment tijdelijk bij z'n ouders zit ook.

quote:

Op maandag 8 augustus 2005 21:47 schreef hey_jude het volgende:

Dan ben ik dus in één keer alles kwijt: mijn vriend, ruzie met mn ouders, en wat meer zij: die denken dan ook nog eens dat ze gelijk krijgen!

Met alle respect, maar als je hardnekkig een bepaalde richting door zou willen blijven volgen, enkel omdat je je ouders 'niet gelijk wilt geven'... dan ben je kennelijk inderdaad nog lang niet 'volwassen' ....

Het kan inderdaad rot zijn als je ouders je continue als een klein kind behandelen, maar zorg er dan juist voor dat je ook van je eigen kracht uitgaat, en bewijs zelf dat je wél zelfstandig en verantwoordelijk _kunt_ handelen en beslissen...
Ergens zou je dan ook zelf moeten besluiten om zelf het heft in handen te nemen ... overigens, uit heel weinig blijkt dat je dat doet ....
je hangt nog steeds erg zwaar op je ouders, het idee zelfstandig eigen woonruimte te gaan zoeken noem je al snel 'vluchtgedrag'...

verder, je lijkt evenzeer ten opzichte van die oudere vriend je nogal 'afhankelijk' op te stellen: je bent 'bang' hem te verliezen, als je hem geen 'normale' relatie kunt bieden ... tevens neem je wel makkelijk aan 'dat hij het zo vervelend had in een vorigere relatie' en het feit dat hijzelf zijn eigen leven niet op orde heeft, zelf ook bij zijn ouders thuis woont, lijkt je ook weinig te doen ...

Volgens mij moet je je niet meer door angst laten reageren, niet door angst voor je ouders, of angst om je vriend te 'verliezen' ... maar juist zelf het heft in eigen handen nemen en wat durf tonen ...
Als je dat doet, toon je juist anderen aan volwassen te worden ... doe je dat niet, blijf je het 'kindje', dat van anderen afhankelijk is.

quote:

Op maandag 8 augustus 2005 21:53 schreef ThunderChild het volgende:

[..]

Is makkelijker dan wat je denkt . . .

Ja zo moeilijk niet, maar als je mijn hele post gelezen had....
Na x jaar is het contact verbreken toch iets dat er alrijd tussen blijft, dus dat is iets dat je je moet realiseren]

contact verbreken met je ouders makkelijker dan je denkt ???

ik zou dat nooit, maar dan ook nooit kunnen ...

ze zouden er gewoon ziek van zijn, en ik ook ...

quote:

Op dinsdag 9 augustus 2005 11:24 schreef petitlapin het volgende:
contact verbreken met je ouders makkelijker dan je denkt ???

ik zou dat nooit, maar dan ook nooit kunnen ...

ze zouden er gewoon ziek van zijn, en ik ook ...

Ja, maar jij hebt dan waarschijnlijk een goede relatie met je ouders. Ik zou er ook niet aan moeten denken inderdaad, maar als ze me dingen gaan opleggen, ben ik gauw weg. Niet dat ik dan meteen het contact verbreek, dan moeten ze het wel heel bont maken. Als ik een vriendin zou krijgen met wie het dan niet zou boteren (die kans is gelukkig niet zo groot met mijn ouders), zal ik proberen een middenweg te zoeken en zullen beide partijen moeten accepteren dat de ander niet uit mijn leven te krijgen is.

quote:

Op woensdag 20 juli 2005 22:40 schreef hey_jude het volgende:
hoe vertel je je ouders (die het met vorige vriend uitstekend konden vinden) dat je nieuwe vriend ruim 10 jaar ouder is??
mn ouders zijn vrij traditioneel, kregen ook pas op zeer late leeftijd kinderen (ik ben ook nog eens de oudste) dus ik ben erg bang voor hun reacties...
ik heb niks te klagen thuis, zou alleen zo graag met ze kunnen praten. Ze beschermen me zo graag, maar het kleine meisje is inmiddels 19 en wil een beetje minder aan het handje genomen worden...

Iemand tips?

Gewoon eerlijk vertellen, je ouders zijn ook wel wijs genoeg om te weten dat jullie relatie op de lange termijn geen kans heeft.

ps in bovenstaand ga ik er van uit dat je gewoon thuis komt met een hollandse jongen, niet 1 of andere boer uit de bergen.

quote:

Op dinsdag 9 augustus 2005 16:28 schreef JohnDope het volgende:

[..]

Gewoon eerlijk vertellen, je ouders zijn ook wel wijs genoeg om te weten dat jullie relatie op de lange termijn geen kans heeft.

ps in bovenstaand ga ik er van uit dat je gewoon thuis komt met een hollandse jongen, niet 1 of andere boer uit de bergen.

Lees voortaan eerst de rest van het topic door, rund!

Wat is het toch dat zoveel ouders hun kinderen als bezit beschouwen, alleen maar omdat ze ze hebben opgevoed?

Ik heb ondertussen al wel het één en ander gezien, maar dát blijft me telkens weer verbazen.
Zou het dan toch de honger naar macht zijn?

Op een gegeven moment moeten ouders hun kinderen de kans geven om hun eigen beslissingen te nemen en zelf te ondervinden of die keuzes goed of fout zijn.
Zoveel mensen denken ten onrechte te weten wat goed is voor anderen, alleen maar omdat zij dat zo hebben ervaren. En op die basis wordt je de vrije keuze - waar je als mens recht op hebt - gewoon schaamteloos ontnomen.

Nou ja... goed bezien heb je altijd de keuze natuurlijk. Alleen verbinden anderen daar weer consequenties aan. En die moet je durven accepteren.

Op een gegeven moment moet je toch eens een keuze maken die je enerzijds geluk en anderzijds pijn bezorgt. Tegelijkertijd.
Waarom dan niet kiezen voor wat je goed acht voor jezelf i.p.v. wat anderen goed achten voor jou?

[ Bericht 28% gewijzigd door Bombie op 09-08-2005 22:30:32 ]

quote:

Op dinsdag 9 augustus 2005 22:42 schreef hey_jude het volgende:

[..]

_{Nee, want als ik met 1 of andere boer uit de bergen zou thuiskomen zou er voor mijn ouders geen probleem zijn en zou de relatie veel meer kans hebben?}

Even goed bedankt voor je reactie.

Sorry jude.... ik was misschien wat te snel, maar ik denk niet dat de relatie gaat werken op de lange termijn...

quote:

Op dinsdag 9 augustus 2005 23:39 schreef hey_jude het volgende:

Het lijkt warempel wel alsof ik een helder moment heb...

you go girl

Geen enkele vader vind het leuk een schoonzoon te verwelkomen die slechts 5 jaar jonger is ofzo...

Als ik je pa was zou ik ook zwaar tegen zijn. En dan niet eens zozeer vanwege het feit dat hij 30 is (daar zou ik ook niet vrolijk van worden, maar oke) maar vanwege het feit dat hij al een kind heeft.

Nou ja, je leven is een aardige puinhoop, en de enige oplossing die ik in dit alles zie is het huis uittrekken en ergens op kamers gaan. Niet bij je lover, want als dat fout gaat kom je met hangende pootjes thuis aan en krijg je het "ik zei het toch"-verhaal.

quote:

Op woensdag 10 augustus 2005 01:12 schreef Northside het volgende:
Niet bij je lover, want als dat fout gaat kom je met hangende pootjes thuis aan en krijg je het "ik zei het toch"-verhaal.

En terecht...

quote:

Op woensdag 10 augustus 2005 01:21 schreef kamagurka het volgende:

[..]

En terecht...

Daar ben ik het mee eens

Mijn vader en zijn nieuwe vriendin (inmiddels 5 jaar getrouwd) schelen 20 jaar en mij hoor je ook niet zaniken.

Op jezelf wonen hoeft geen vlucht gedrag te zijn.
Natuurlijk als je weg gaat met, "ik word gek van jullie, ik kan mezelf niet meer zijn" dan is het vlucht gedrag.
Plaats van uit huis te gaan om je ouders kan je er ook aan denken om uit huis te gaan omdat je er aan toe bent een volgende stap in je leven te zetten. Sommige dingen kan je alleen leren als je niet meer bij je ouders woont.

Daarbij zitten je ouders je ontwikkeling nu in de weg omdat ze je grenzen zitten op te leggen die ze niet mogen opleggen op jou leeftijd. Natuurlijk mogen ze hun mening geven, maar of jij met die man omgaat is nog altijd jou keus.

Als je bij ze blijft wonen dan zou ik het er niet meer over je vriend hebben, als ik jou was.
Je kunt ze niet dwingen het te accepteren. Proberen te laten rusten en gewoon je dingen doen, ja ook gewoon naar je vriend gaan, geen gelieg, maar gewoon eerlijk met zo weinig mogelijk woorden. Als ze weer op je inpraten gewoon iets korts zeggen, zoals: "ik weet jullie standpunt, ik begrijp jullie zorgen echt wel, maar het is mijn leven." Geen heel verhaal maken, heeft toch geen nut lijkt me.

Probeer het naast je neer te leggen en probeer gewoon leuk te hebben met je vriend, want je relatie gaat zeker kapot als je de relatie laat beheersen door wat jou ouders over jullie vinden.
Met nadruk op beheersen, natuurlijk is het een probleem voor jullie, maar er is zo te zien weinig aan te doen, dus het is de kunst om het niet te laten beheersen en dat is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.

Dit is echter wat ik er van vind en hoe ik er denk ik mee omga... Ieder persoon is natuurlijk anders.
Succes ermee

BTW: 10 jaar verschil hoeft geen probleem te zijn. Je moet zoiets per persoon bekijken. Niet elk meisje van 19 wil feesten en losbollig zijn... Niet iedereen zit zo in elkaar...

Heb zelf een relatie gehad, mijn ex was 9 jaar ouder. Hij was verbaast dat een meisje van 19 zulke diepe gesprekken kon hebben... Daarbij was hij degene die graag uitging en ik bleef altijd liever thuis.

ik zou eerst gewoon zelf eens op kamers gaan... studeer je al btw?

Als je echt verliefd bent maakt leeftijd niet uit vind ik. M'n vader is 15 jaar ouder dan m'n moeder maar ze zijn nog steeds gelukkig getrouwd... Ik hoop en denk dat ze het uiteindelijk wel accepteren als ze zien hoeveel hij voor je betekent. Sterkte in ieder geval!

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 13:20 schreef JeroenMeloen het volgende:
Mijn vader en zijn nieuwe vriendin (inmiddels 5 jaar getrouwd) schelen 20 jaar en mij hoor je ook niet zaniken.

dan hoop ik toch dat zij 20 jaar jonger is dan hem

Hoi hey_jude, ik lees dit topic nu pas. Ik was op zoek naar topics over leeftijdsverschil agz ik nu iemand ontmoet heb die veel ouder is dan ik. Ik vind het zelf eigenlijk te veel, maar ik geloof dat mijn hormonen daar weinig boodschap aan hebben. =P Mijn ex heb ik ontmoet toen ik 18/bijna 19 was, en hij was ruim tien jaar ouder. Toen vond ik dat al een enorm leeftijdsverschil, maar bij de ontmoeting dacht ik dat hij jonger was, en hij dacht dat ik ouder was. Toen dacht ik dat het dan misschien toch niet zo'n probleem zou zijn. Mijn ouders waren er niet blij mee. Mijn vader zei dat mijn ex dan maar tien jaar jonger was dan hij. Mijn opmerking dat ie dan ook "maar" tien jaar ouder was dan ik viel niet in goede aarde ;-) Gelukkig trokken ze wel bij toen ze hem eenmaal ontmoet hadden. Daarvoor was er hetzelfde gezeik als bij jou: het zou wel om de sex gaan, of misschien wilde hij me wel gaan gebruiken voor drugshandel of zo. Mijn ouders vonden mij ook te jong, te naief, en natuurlijk veel te dom om mijn eigen keuzes te kunnen maken. Ik houd dan ook mijn hart vast nu ik iemand van 42 heb ontmoet. Ergens hoop ik gewoon dat het niet werkt, omdat het zo veel makkelijker zou zijn. Ook omdat ik er zelf wel veel moeite mee heb. Als ik met 'm praat voel ik me prima en heb ik het enorm naar m'n zin, maar zodra ik die twee getalletjes zie staan of iemand vertel hoe oud ie is dan voel ik me toch wel erg vreemd. Mijn ex was ook niet merkbaar ouder qua gedrag (integendeel, wat een kinderachtige eikel vind ik het achteraf), en deze meneer toch wel. Op zich vind ik dat niet hinderlijk (prettig juist eigenlijk, iemand die tenminste een beetje serieus is), maar ik denk wel dat het voor meer problemen met mijn omgeving en in het bijzonder mijn ouders zou zorgen. Ik zal dan voorlopig ook niets zeggen, tot dat ik weet of het kans maakt of niet.

Verder weet ik niet echt wat je zou moeten doen in deze situatie. Je vriend klinkt wat mij betreft toch behoorlijk onberekenbaar, ik weet ik of ik daarmee door zou willen gaan. Ik denk het niet eerlijkgezegd. Als hij je juist laat zitten op het moment dat je met je ouders erover wilt praten dan is het wel een ongevoelige zak als je het mij vraagt, maar dat moet je zelf natuurlijk maar weten.

Ik zou als ik jou was wel gaan zoeken naar een eigen woonruimte. En dan niet dat je fijn naar je ouders kunt roepen dat je lekker weggaat als ze je je zin niet geven of zo, geen puberale toestanden, maar gewoon zodat jullie allemaal rust hebben en wat afstand kunnen nemen. Het lijkt behoorlijk scheef te zitten bij jullie thuis, en als je zo op elkaar blijft zitten komt dat denk ik niet goed.