quote:
Op woensdag 8 juni 2005 13:28 schreef Aaahikwordgek het volgende:[..]
Ik vind dit een stap voorwaarts, maar nog niet bevredigend. We zullen haar psyche dieper moeten gaan analyseren. Gebruiken, zo jij wilt.
Laten we liever terugkomen op de opmerkingen van pberends, en de zaak in een wat breder perspectief plaatsen.
Ik legde eerder al uit wat ik als verklaring zie voor onderstaand "feit" van pberends:
quote:
Feit: Marokkaanse jongens gebruiken Nederlandse meisjes tig keer vaker dan Nederlandse jongens Marokkaanse meisjes. Dat brengt veel haat teweeg, en bovendien is het balans zoek waardoor er sociale problemen ontstaan. Ga anders een vaker naar buiten kun je het zelf zien.
Namelijk:
quote:
Afhankelijk van wat je bedoelt met het 'bij wijze van spreen afhakken van hoofden', waag ik dat toch te betwijfelen. Er zijn ook behoorlijk wat Nederlandse gezinnen/ouders waarbij men het zachtgezegd niet op prijs stelt wanneer hun dochter met een Marokkaan thuiskomt.
Nu is men in Nederland natuurlijk reeds langer gewend aan "gemixte huwelijken", en is de groep dames/families waaruit te kiezen valt groter, wat ook nogal wil helpen.
Op zich is de achterliggende gedachte hier natuurlijk niet onjuist (het is meer de manier waarop hij zich over dit soort feiten uitdrukt). Marokkaanse mannen hebben vaker een relatie met Nederlandse vrouwen, dan Nederlandse mannen met Marokkaanse vrouwen. Alhoewel ik denk dat dit gedeeltelijk ook met wederzijdse aantrekkingskracht te maken heeft, zie ik bovenstaande als de voornaamste reden hiervoor.
Ook hier hebben we dus te maken met een integratieprobleem. Tegenwoordig hoor je vaak dat de oplossing voor dit, en alle andere integratieproblemen ligt in de aanpassing van Marokkanen (om even bij deze groep te blijven). Hiertoe wordt beleid geformuleerd en op de praktijk losgelaten. Recente ontwikkelingen in Nederland, maar met name in de wereld hebben ertoe geleid dat men in Nederland dit proces van integratie steeds sneller wil doen verlopen. Om dit te bereiken wordt sterk ingezet op het zich al dan niet verplicht aanpassen. Ook gaat de bevolking zich er steeds meer mee bemoeien, wat slechts leidt tot wederzijdse irritaties waardoor de verschillen steeds groter lijken, en steeds meer druk uitgeoefend zal worden om het gewenste resultaat te bereiken.
In principe is aanpassing aan je omgeving een natuurlijk proces, echter nooit eenzijdig. Wanneer je op een ordelijke wijze een nieuwe bevolkingsgroep in de populatie zou introduceren, zou je waarschijnlijk zien dat men, na van 'de schrik' bekomen te zijn, nieuwsgierig naar elkaar wordt. Je leert elkaar kennen, en dikwijls (het omgaan met) elkaars 'eigenaardigheden' accepteren. Er zal na verloop van tijd een balans ontstaan tussen de aanpassing van de groep nieuwelingen, en de wederzijdse acceptatie van verschillen. De veranderede populatie (een geheel) is "verrijkt", of in ieder geval veranderd. Er is een nieuwe samenleving ontstaan waarbinnen sprake is van balans.
Wanneer je dit proces van integratie echter kunstmatig probeert te versnellen loop je tegen een probleem aan. Het aanpassingsvermogen van mensen. Sommigen zijn in staat zich sneller en verder aan te passen dan anderen en sommigen kunnen zich simpelweg niet ver genoeg aanpassen. Hoe sneller je dit proces laat verlopen, hoe sneller je bij mensen tegen deze grens aanloopt. Deze mensen zullen dan bestaan uit zij die zich normaliter wel aan zouden passen, maar voor wie het gewoon te snel gaat (de meerderheid), en zij die zich sowieso niet (volledig) aan kunnen passen (een minderheid). Op deze mensen wordt echter steeds meer druk uitgeoefend, wat op een gegeven moment alleen nog negatieve gevolgen kan hebben; de grens is immers bereikt.
De fout ligt natuurlijk bij de manier waarop deze nieuwe groep binnen de samenleving werd geïntroduceerd: massaal. Hier is echter niets meer aan te doen. Wat nu gebeurt is het versterken van de negatieve gevolgen van dit falen uit het verleden, door te proberen het (te) snel op een onrealistische manier op te lossen. Het doen van een stapje terug, een herevaluatie van elkaar en de toekomst die we samen graag zouden zien, en op een rustige manier voorwaarts lijkt mij prettiger vooruitzicht dan het overhaaste gestuntel waar men zich nu achter lijkt te scharen.