Onderstaande tekst heb ik gisteren gelezen met de tranen stromend over mijn wangen. Zo herkenbaar. Maar ook heel erg heftig en loodzwaar. Een jaar geleden wilde ik nog helemaal niks weten van de mogelijkheid "samen verder" maar je groeit ernaar toe. Mijn man heeft er voor zichzelf minder moeite mee maar weet zich geen raad met mijn verdriet. Hij wil maar dat het 'over' is...
quote:(Voor alle duidelijkheid mijn situatie:Bron: Ongewenste Kinderloosheid
Ongewenste kinderloosheid. Help anderen begrijpen.
Een gids voor familie en vrienden.
___________
Deze tekst is een vertaling uit het Engels. Het Engelse origineel is geschreven voor lotgenoten die nog steeds midden in de onderzoeken zitten.
Deze vertaling heb ik aangepast aan het ongewenst kinderloos zijn.
____________
Een brief om aan je familie en vrienden te sturen, als je zelf niet onder woorden kan brengen
wat je hen wilt vertellen.
Ik wil mijn gevoelens over mijn ongewenste kinderloosheid met je delen, want ik wil graag dat je mijn strijd begrijpt. Ik weet dat het moeilijk is om te begrijpen wat ongewenste kinderloosheid nu werkelijk betekent, er zijn momenten waarop ik het zelf ook niet begrijp. Deze strijd heeft intense en ongewone gevoelens bij mij losgewoeld en ik ben soms bang dat mijn reacties hierover door jou verkeerd begrepen worden. Ik hoop dat mijn vermogen om dit te dragen en jouw vermogen om dit te begrijpen zullen toenemen omdat ik mijn gevoelens met je deel. Ik wil graag dat je me begrijpt.
Jij zult me misschien zien als: geobsedeerd, humeurig, depressief, jaloers, te serieus, onaangenaam, agressief, vijandig en cynisch. Dit zijn geen bewonderenswaardige karaktertrekken, geen wonder dat je mijn ongewenste kinderloosheid moeilijk te begrijpen vindt. Ik beschrijf me zelf liever als: verward, bang, geïsoleerd en alleen, schuldig en beschaamd, boos, verdrietig, moedeloos en van streek.
Ongewenste kinderloosheid maakt dat ik me verward voel omdat ik jaren de pil genomen heb om een zwangerschap te voorkomen en nu voelt het ironisch dat ik dat gedaan heb. Ik voel me verward omdat ik dacht dat als ik maar beter, langer, toegewijder, slimmer aan alle vruchtbaarheids- behandelingen zou deelnemen, ik wel zwanger zou raken. Niets bleek minder waar.
Ongewenste kinderloosheid maakt me bang. Ongewenst kinderloos zijn zit vol onzekerheden en ik heb toch definitieve antwoorden op mijn vragen nodig. Hoelang duurt mijn verdriet? Wat moet ik met mijn leven als ik geen moeder word? Hoelang moet deze vernedering nog duren? Hoeveel pijn moet ik nog verdragen? Waarom kan mijn lijf niet doen wat ik wil? Waarom doet het zoveel pijn? Ik ben bang voor mijn emoties, bang voor mijn onbetrouwbare lijf en bang voor mijn toekomst.
Door ongewenste kinderloosheid voel ik me geïsoleerd en alleen. Overal word ik herinnerd aan baby?s. Het lijkt wel of ik de enige ben die aan deze onzichtbare vloek lijdt. Ik neem afstand van mensen met kinderen, omdat het pijn doet met hen te communiceren. Niemand weet hoe afschuwelijk mijn verdriet is. Alhoewel ik normaal verstandig kan denken, ben ik nu achterdochtig. Verlies ik mijn vermogen te relativeren? Ik voel me zo alleen en ik vraag me af of ik dit zal overleven.
Ik voel me schuldig en beschaamd door mijn ongewenste kinderloosheid. Regelmatig vergeet ik dat onvruchtbaarheid een medisch probleem is en alszodanig behandeld zou moeten worden. Het onvruchtbaar zijn vernietigt mijn zelfvertrouwen en het voelt alsof ik faal. Waarom word ik gestraft? Wat heb ik gedaan dat ik dit verdien? Ben ik het niet waard om een kind te hebben? Is dit het eind van mijn familielijn, is dit het eind van mijn bestaan? Zal mijn familie zich voor mij schamen? Het is gemakkelijk je zelfvertrouwen te verliezen en je beschaamt te voelen.
Ongewenste kinderloosheid maakt me boos. Alles maakt me boos, en ik weet dat ik mijn boosheid bij de verkeerde mensen neerleg. Ik ben boos op mijn lijf, omdat het me in de steek laat, ondanks dat ik altijd goed voor mijn lijf heb gezorgd. Ik ben boos op mijn partner, omdat we het verdriet niet kunnen delen, omdat we elk op een eigen manier met dit verdriet omgaan. En elkaar niet willen lastig vallen met nog meer verdriet. Ik wou dat er iemand was die me kon helpen. Ik ben boos op mijn familie, omdat zij wel kinderen hebben en ooit opa en oma zullen worden. Eigenlijk ben ik boos op iedereen. Iedereen heeft wel een simpele oplossing voor mijn probleem. Iedereen denkt zo veel te weten over ongewenste kinderloosheid. Iedereen zegt te veel en luistert te weinig.
Ik voel me verdrietig en moedeloos door mijn ongewenste kinderloosheid. Ik heb mijn toekomst verloren, en niemand kent de intensie van mijn verdriet. Ongewenste kinderloosheid ontneemt me m?n energie. Ik heb nog nooit zo veel en zo gemakkelijk gehuild. Ik ben verdrietig omdat mijn huwelijk hierdoor onder zo veel meer druk staat. Ik ben verdrietig omdat kinderloosheid me dwingt om egoïstisch te zijn. Ik ben verdrietig omdat ik veel vriendschappen en contacten met anderen heb verloren omdat deze strijd zoveel energie van mij vergt. Vrienden met kinderen prefereren het gezelschap van andere mensen met kinderen. Ik ben omringt met baby's, vrouwen die in verwachting zijn, kinderspeelplaatsen, geboortekaartjes, verhalen over bevallingen, kraamvisites, kinderfilms, kinderverjaardagen en meer waar ik geen zin in heb om mee geconfronteerd te worden. Ik voel me verdrietig en moedeloos.
Mijn kinderloosheid maakt me wankel. Mijn leven staat in de wachtstand. Beslissingen nemen over mijn leven lijkt onmogelijk. Ik kan maar niet beslissen over mijn carrière, welke hobby ik wil, of ik op vakantie ga en meer van zulke dingen. Hoe meer ik worstel met het kinderloos zijn, hoe minder controle ik er over lijk te hebben. Deze worsteling kent helaas geen termijn en lijkt zonder einde te zijn. Ik wankel omdat ik geen duidelijke, gemakkelijke antwoorden op mijn vragen vind.
Soms voel ik de paniek wegglijden en leer ik stukje bij beetje met kinderloosheid om te gaan. Ik leer te luisteren naar mezelf en ik leer assertief te vragen wat ik nodig heb, in plaats van agressief te zijn. Ik probeer meer te zijn dan een kinderloos mens, door al worstelend het plezier in het leven weer terug te vinden. Dat valt soms niet mee.
Jij kunt me helpen. Ik weet dat je om me geeft en ik weet dat kinderloosheid onze relatie beïnvloedt. Jij hebt verdriet omdat ik verdriet heb, wat mij pijn doet, doet jou ook pijn. Ik geloof dat we elkaar kunnen helpen, want samen zijn we sterk. Misschien kunnen de onderstaande hints jou helpen mijn ongewenste kinderloosheid te begrijpen.
Je hoeft alleen maar naar me te luisteren. Laat me weten dat ik met mijn verhaal bij je terecht kan. Doordat ik over mijn verdriet kan praten, worden dingen duidelijk voor me. Ik krijg inzicht in mijn eigen verdriet. Praten is voor mij moeilijk als ik voel dat jij eigenlijk geen tijd hebt om te luisteren. Dus zeg het me als je geen tijd hebt. Vertel me geen succesverhalen van andere paren die te kampen hadden met ongewenste kinderloosheid en hoe gemakkelijk hun probleem was opgelost. Ieder geval is weer anders en je helpt me er beslist niet mee. Geef me geen advies, maar stel me belangstellende vragen. Vertel me dat je in vertrouwen naar mijn verhaal zult luisteren, zo win je ook mijn vertrouwen.
Ik heb je steun nodig. Begrijp dat mijn beslissingen niet zomaar zijn genomen, ik heb er nachten over wakker gelegen. Zeg me dat je mijn beslissingen respecteert, ook al ben je het er zelf niet mee eens, want je weet dat ik ze weloverwogen heb genomen. Vraag me niet: "Weet je het wel zeker?", maar zeg me dat je begrijpt dat omgaan met ongewenste kinderloosheid hard werken is.
Voel je niet ongemakkelijk in mijn aanwezigheid. Door te praten over ongewenste kinderloosheid kun je je ongemakkelijk gaan voelen. Ben je bang de verkeerde dingen te zeggen? Vertel me als je bang bent dat je me zult kwetsen met wat je zegt. Vraag me of ik over mijn verdriet wil praten. Soms wil ik er namelijk helemaal niet over praten en op andere momenten lijkt het wel of ik niet kan stoppen met vertellen over mijn verdriet. Door te vragen laat je ook weten dat je nog steeds met me meeleeft.
Blijf correct in je opmerkingen. Ik maak wel eens grapjes over ongewenst kinderloos zijn, dat is een manier om met dit verdriet om te gaan. Maar het is absoluut niet grappig als anderen hierover grapjes maken. Kwets me niet door opmerkingen te maken als: "Weet je wel hoe je "het" moet doen?" Bagatelliseer mijn strijd niet door te zeggen: "Neem maar een van mijn kinderen." Ook help je me niet als je zegt: "Je weet maar nooit, geluk zit in een klein hoekje." Dwing me niet op kraamvisite te gaan als ik dat niet wil. Verwacht niet van me, nu ik zelf geen kinderen heb, dat ik die van anderen maar moet vertroetelen. Ik voel me al verdrietig en schuldig genoeg, en ik heb geen behoefte me hierover ook nog schuldig te voelen.
Blijf eerlijk tegen mij. Zeg me als je tijd nodig heb om te wennen aan de beslissingen die ik heb genomen. Als je iets niet begrijpt, vraag het me dan. Verzwijg geen zwangerschappen van jezelf of van anderen voor mij. Ook al word ik verdrietig als je me dit vertelt, het maakt me verdrietiger als je het verzwijgt.
Ik wil graag dat je goed geïnformeerd bent over ongewenste kinderloosheid. Laat niemand je wijs maken dat het verdriet van ongewenst kinderloos zijn wel over gaat als je een kind adopteert of dat je vanzelf zwanger raakt als je er maar niet zo veel mee bezig bent. Zeg nooit dat het Gods wil is, dat ik geen kinderen heb. Bekritiseer niet mijn keuzes, of hoe ik mijn leven invul. Wees er van verzekerd dat ik zelf meer dan voldoende informatie heb verzameld om de keuzes te kunnen maken die ik heb gemaakt.
Wees geduldig. Onthoud dat ongewenste kinderloosheid een rouwproces is. Het heeft tijd nodig, veel tijd. Er zijn geen garanties, geen juiste antwoorden, geen handige gereedschapjes, over hoe te rouwen. Elk rouwt op z'n eigen manier. Mijn behoeftes kunnen wisselen. Terwijl ik gisteren privacy nodig had, kan het zijn dat ik vandaag jou steun zeer nodig heb. Jij hebt ook emoties over ongewenste kinderloosheid en ik ook. Sta me toe boos, verdrietig, blij of hoopvol te zijn. Bagatelliseer mijn emoties niet, geef me de ruimte om deze emoties te voelen, en geef me tijd.
Moedig me aan om mijn gevoel voor humor te gebruiken. Wijs me op dingen waar ik blij van word. Herinner me er aan dat ik meer ben dan een onvruchtbaar mens. Help door jouw kracht met mij te delen.
Weet dat mijn verdriet over mijn ongewenste kinderloosheid nooit helemaal over zal zijn, omdat het mijn hele leven heeft beïnvloed. Ik word nooit meer de persoon die ik was, door de strijd die ik heb gevoerd.
Dank je wel dat je deze reis met me wilt maken, door je begrip te tonen.
Mrt. 2003 gestopt met de pil, in feb. apr. en juni 2004 miskramen, aug. 2004 stollingsstoornis vastgesteld als waarschijnlijke oorzaak vd miskramen, gebruik nu antistollingsmedicatie ter voorkoming van miskramen, helaas inmiddels 40 jaar geworden...)
Hoe "wij"ons allemaal kunnen voelen..........
Vooral dat moedeloze en dat je vind,dat je faalt,heel herkenbaar.
Groetjes,Minoes
Heb er zelf ook over gedacht, maar niet de moed kunnen vinden.
Ik kom hier zeker ook!
Heb je je man ook die brief laten lezen?
Hij kreeg het er zelfs bijna letterlijk benauwd van. En dat kon ik me na een avondje heftige discussies ook best voorstellen want het is nogal zwaarmoedig. En hij ziet me het liefst vrolijk natuurlijk.Ik heb met kippevel op mijn armen en tranen in mijn ogen ernaar zitten kijken...
Sterkte voor degenen die hier doorheen gaan. En weet dat Fok! altijd een luisterend oor is... Hoewel de vreugde om zwangerschappen kindjes hier voornamelijk de boventoon voert is er zeker wel plaats en respect voor dit verdriet. Hier is geen schaamte...
Hoe ontzettend goed wordt daar in verwoord hoe ik me voel. Alles: de woede, het verdriet, de vernedering, het gevoel te falen, alles.
Hoe confronterend het misschien ook is, ik ga het mijn vriend toch ook laten lezen; ik hoop dat hij dan toch beter kan begrijpen hoe ik me voel.
mag hier zeker niet ontbreken! miss_sly; dapper hoor, hopelijk reageert hij met begrip voor jouw gevoelens, hoe die van hem ook zijn
Merisse, voor jouw stuk ga ik vanavond ff goed zitten, daar wil ik even rustig voor gaan zitten.
quote:Dat is inderdaad wat ik wil: dat hij mijn gevoelens begrijpt. Ik vind het heel moeilijk om daarover te praten, zeker omdat wij het niet samen meegemaakt hebben, maar het wel mijn verdriet blijft. NU, na de vakantie met mjin neefje, doet het nog meer pijn en zit ik in een behoorlijke dip. Wellicht begrijpt hij dat ook beter na het lezen van dat stukje.Op dinsdag 31 mei 2005 15:35 schreef Merisse het volgende:
Dies ook mooi BE
miss_sly; dapper hoor, hopelijk reageert hij met begrip voor jouw gevoelens, hoe die van hem ook zijn
Als ik dit van een vriendin zou ontvangen zou ik me geen raad meer weten over wat ze wel en niet zou willen horen en op welk moment. Hoewel vol goede bedoelingen vind ik de tekst 1 grote opsomming van instrukties.
Ik denk dat het dan ook herkenbaarder is voor degene die ongewenst kinderloos is, dan voor degene voor wie het bedoeld is, namelijk de persoon van wie meer begrip wordt verlangd. Voor die persoon kan het juist een erg verwarrende tekst zijn en juist het tegenovergestelde bereiken van wat nou de bedoeling is, meer begrip.
Het is overigens absoluut niet mijn bedoeling om dit stuk/brief naar beneden te halen of iets dergelijks, ik wilde alleen even laten weten hoe een neutrale (of nietsvermoedende) lezer dit stuk zou kunnen interpreteren.
Ik 'snap' wat de brief zegt, maar hij komt heel dwingend en dominant over.
Ik zou hem, als je hem wilt gebruiken, iig herschrijven en/of er stukjes uithalen die voor jouw situatie van toepassing zijn.
Je maakt hem dan iets persoonlijker, want hoe waar mss ook, ik denk dat het een overkill kan worden die enige conversatie over dit onderwerp mss wel geheel dood kan slaan.
Mijn beste vriendin heeft het vaak aan me gevraagd: wat zou je van me willen? Hoe zou je willen dat ik met je omga als ik zwanger zou zijn, of als ik een kindje heb? Wil je erbij betrokken zijn of juist niet? Wil je mijn verhalen horen, wil je me nog kennen? Trek je je volledig terug en ga ik je als vriendin verliezen?
Daarop is geen eenduidig antwoord, want de gevoelens zijn zo wisselend, je eigen vermogen met zaken om te gaan is niet telkens gelijk. Deze brief maakt dat duidelijk, en dat is goed. Laat het dan even dwingend en dominant zijn, misschien is het daarom juist des te duidelijker!
Ik denk, dat als ik deze brief zou ontvangen, dat ik dicht zou slaan...ik zou er erg van schrikken.
Alsof ik in het verleden tekort had geschoten.
Ik zou het stuk ook niet als instructie naar bekenden sturen maar het geeft wel goed mijn gevoelens weer. Stuk (h)erkenning. BE
Ik had ook een ongewenst kinderloze vriendin, inmiddels heeft ze wel kinderen maar ze heeft er lang op moeten wachten. Wij konden er gewoon over praten met elkaar en als ze mij destijds zo'n brief had gegeven was ik misschien in mijn schulp gekropen en was alles erg beladen geworden.
Ik denk dat Brighteyes' idee over herschrijven en er je eigen brief van maken helemaal niet zo gek is, als je het toch op deze manier wil doen. Duidelijk en confronterend zijn is soms best goed maar je loopt het risico om dan op jouw beurt over de gevoelens van een ander heen te walsen.
Over het algemeen praat ik er, behalve met mijn vriendin, met niemand over, en ik heb ook geen behoefte om een brief te schrijven en te geven, dus herschrijven hoeft ook niet.
quote:Ik denk dat dit het het duidelijkst omschrijft. En die indringende en erg intieme kijk in je hart geef je ten slotte ook niet aan iedereen, toch?Op dinsdag 31 mei 2005 18:13 schreef miss_sly het volgende:
[...] een eenmalige, indringende en erg intieme kijk in mijn hart [...]
Dit was niet bedoeld als aanval naar jou miss_sly.
Zoals Moralia al aangaf, het is meer dat wij 'als leken en buitenstaanders' aangeven hoe het over zou komen als hij zo, in deze vorm, te lezen gegeven zou worden.
Het blijft heel, heel erg lastig om je in te leven in de gevoelens van ongewenst kinderloze mensen.
Ik zou dolgraag een kindje willen, is geen geheim, maar de tijd is er nog even niet naar, en zelfs ik kan jaloers worden op sommige mensen.
Daarom vond ik die link die ik eerder gaf ook zo vreselijk aangrijpend. Nadat ik die bekeken had had ik pas het gevoel dat ik het een heeeeeel klein beetje kon begrijpen. Maar dan nog, je kan je nog zo veel inleven als je wilt, je kunt het nooit helemaal meevoelen...
En, tja, het zal hier in dit subforum misschien verkeerd vallen, maar toch: moeten we niet allemaal in ons leven door zure appels heenbijten en ons erbij neerleggen dat niet alles kan lopen zoals jij dat wilt....en dus je doelen/levensinvulling/whatever bijstellen?
Ik wil niet ontkennen dat het hier om een groot verdriet gaat en dat het erg moeilijk is, en ik loop er zelf momenteel ook tegenaan dat mijn 1, 3, 5 en 8 jaar jongere vrienden allemaal bezig zijn met huisje-boompje-beestje-kindje en ik wellicht die kans nooit zal krijgen, leidt regelmatig tot huilbuien, maar als ik dan lees: "ik heb mijn toekomst verloren" e.d., dan denk ik: je kunt je ook TE erg op 1 bepaald iets focussen en maak je het jezelf daardoor niet alleen maar moeilijker, maak je de frustratie niet alleen maar groter door PER SE EN HET MOET EN ZAL toch dat ene doel te willen realiseren?
En dan die tekst aan het eind....die vind ik echt te ver gaan. Het wordt hier gebracht alsof het het ergst is wat iemand ooit kan overkomen, en voor mijn gevoel stel je je door zo ontzettend om aandacht, begrip enz. te vragen vrij arrogant op ten opzichte van de ander: alsof die niet ook net zo goed zijn eigen strijd voert op andere gebieden....
Dit is niet bedoeld om het verdriet te bagatelliseren, ik besef wel degelijk dat het heel diep kan zitten en zo nu en dan echt door je hart kan snijden. Maar het drama in de brief vind ik echt te groot en ik denk niet dat je jezelf of anderen er een dienst mee bewijst door eea zo te benaderen.
Merisse heeft dit topic gestart om met lotgenoten (en andere geinteresseerden) te praten over wat het met je doet om 'ongewild kinderloos' te zijn en ik denk dat dit topic daar ook in de eerste plaats voor gebruikt moet worden. Zij willen hun verhaal kwijt, oa over onbegrip dat ze tegenkomen en dan lijkt het me niet helemaal done om dan hier nog eens datzelfde onbegrip over zich heen te krijgen.
Ja, het is een forum en iedereen mag reageren hoe ze willen, maar mss is het dan handiger om daar een ander topic voor te openen.
Merisse, mocht je nou denken 'waar bemoeit die zich nou weer mee', just let me know, ok?
quote:Waarom zou dat verkeerd vallen? Je hebt gelijk, er zijn geen garanties en het leven zal bij veel mensen niet zo lopen als ze hadden gewild/gehoopt. En da moet je foor de zure appel heenbijten en verder met je leven. Maar dat 'door de zure appel heenbijten' is toch wel een proces? Dat is toch geen kwestie van op een ochtend wakker worden en besluiten dat je nu maar verder gaat met je andere, nieuwe leven en dat oude met zijn grote wens zonder meer achter je laat?Op dinsdag 31 mei 2005 18:54 schreef thaleia het volgende:
Ik vind de brief ook nogal heftig.
En, tja, het zal hier in dit subforum misschien verkeerd vallen, maar toch: moeten we niet allemaal in ons leven door zure appels heenbijten en ons erbij neerleggen dat niet alles kan lopen zoals jij dat wilt....en dus je doelen/levensinvulling/whatever bijstellen?
quote:Het gaat hier nou juist om het niet realiseren van dat ene doel en verder gaan met je leven. Je hebt ook een toekomst verloren, de toekomst die je had gedroomd en die voor zovelen zo vanzelfsprekend is. Dat wil niet zeggen dat er geen andere toekomst komt en dat je nooit meer gelukkig zult worden, maar het is voor veel mensen geen dipje waar je je na een huilbui even overheen zet.Ik wil niet ontkennen dat het hier om een groot verdriet gaat en dat het erg moeilijk is, en ik loop er zelf momenteel ook tegenaan dat mijn 1, 3, 5 en 8 jaar jongere vrienden allemaal bezig zijn met huisje-boompje-beestje-kindje en ik wellicht die kans nooit zal krijgen, leidt regelmatig tot huilbuien, maar als ik dan lees: "ik heb mijn toekomst verloren" e.d., dan denk ik: je kunt je ook TE erg op 1 bepaald iets focussen en maak je het jezelf daardoor niet alleen maar moeilijker, maak je de frustratie niet alleen maar groter door PER SE EN HET MOET EN ZAL toch dat ene doel te willen realiseren?
quote:iedereen voert zijn/haar strijd in het leven, en iedereen mag daar even zeer aandacht en begrip voor vragen. En als de ander aan mij begrip vraagt voor zijn/haar probleem, dan is dat toch ook niet arrogant?En dan die tekst aan het eind....die vind ik echt te ver gaan. Het wordt hier gebracht alsof het het ergst is wat iemand ooit kan overkomen, en voor mijn gevoel stel je je door zo ontzettend om aandacht, begrip enz. te vragen vrij arrogant op ten opzichte van de ander: alsof die niet ook net zo goed zijn eigen strijd voert op andere gebieden....
quote:Het is ook een drama. Dat mag jij dan niet zo groot vinden, maar dat is het voor sommige mensen dus wel. Wie ben jij om te bepalen of het verdriet van een ander wordt overdreven? Als het om gevoelens gaat, is er geen goed of slecht, er is alleen gevoel.Dit is niet bedoeld om het verdriet te bagatelliseren, ik besef wel degelijk dat het heel diep kan zitten en zo nu en dan echt door je hart kan snijden. Maar het drama in de brief vind ik echt te groot en ik denk niet dat je jezelf of anderen er een dienst mee bewijst door eea zo te benaderen.
Ongewenste kinderloosheid gaat nooit over. Na jaren van vrienden en familie die kinderen kregen en van jou toch verwachten dat je meeleeft (en dat doe je ook), wordt het eindelijk wat rustiger. De kinderen groeien op, je hoeft niet meer op kraambezoek, je kunt zelfs wel met de wat grotere kinderen plezier hebben. En als je dan denkt dat je het ergste wel gehad hebt, worden je vrienden en familieleden opa en oma, genieten van hun kleinkindjes, hebben trotse verhalen. En dan doet het weer opnieuw pijn, want ook dat zul je niet beleven. Het lijkt nog erg ver weg, maar het moment komt wel.
Je zutl dit ook wel dramatisch vinden, en dat mag. Maar ik vind dat je nooit iemand gevoelens, verdriet mag ontzeggen of het bagatelliseren, want in feite doe je dat wel. Je hoeft het niet te begrijpen, maar probeer het wel te respecteren.
quote:waarom zou jij die kans wellicht niet krijgen, thaleia ?Op dinsdag 31 mei 2005 18:54 schreef thaleia het volgende:
Ik wil niet ontkennen dat het hier om een groot verdriet gaat en dat het erg moeilijk is, en ik loop er zelf momenteel ook tegenaan dat mijn 1, 3, 5 en 8 jaar jongere vrienden allemaal bezig zijn met huisje-boompje-beestje-kindje en ik wellicht die kans nooit zal krijgen, leidt regelmatig tot huilbuien,
omtrent die brief, ik vind hem veel te heftig en te belerend. Het heeft bij mij een averrechts effect. In het midden was ik hem zelfs al beu ...
wat wil iemand bereiken door dat aan een partner/vriend/vriendin te laten lezen
. Mensen die botte grappen maken, okee, dat is heel erg naar en daar mag je ook best boos om worden, maar er zijn ook genoeg mensen die het gewoon goed bedoelen, al zeggen ze niet 100% precies wat jij wil horen. Die kun je niet gaan instrueren wat ze wel en niet mogen doen, bovendien lijkt me dat ook niet meer erg oprecht.
Ik wil het absoluut niet bagetalliseren, het gaat mij puur om het gedeelte waarin staat hoe de betrokkenen zich moeten gedragen.
Daar gaat het hier niet over.
quote:ik dacht dat het alles verwoordde hoe je je voelde ...Op dinsdag 31 mei 2005 21:11 schreef miss_sly het volgende:
Ik vind het eigenlijk wel mooi geweest met de commentaren op de brief in kwestie.
Daar gaat het hier niet over.
en miss_sly, ik heb het nog nooit gevraagd, maar als ik het goed begrijp wil je partner geen kinderen. Als je kinderwens zo diep ziet en je zo bedroeft, denk je dan nooit om iemand te zoeken bij wie je wel kan proberen je kinderwens in vervulling te laten gaan.
ik wil nu ook graag een kind ... moest mijn partner dat niet willen, dan zou ik wel weten wat mjin keuze is ...
, klinkt hard, maar uiteindelijk zal het toch tot een breuk leiden ... denk je niet dat je ooit spijt gaat hebben ... of hoop je dat je partner ooit van mening zal veranderen ( daar zou ik persoonlijk niet op kunnen wachten)quote:Mee eens, het werd mij ook een beetje te gortig. De commentaren dan.Op dinsdag 31 mei 2005 21:11 schreef miss_sly het volgende:
Ik vind het eigenlijk wel mooi geweest met de commentaren op de brief in kwestie.
Daar gaat het hier niet over.
Even is leuk, maar het moet geen discussie worden!
Maar sommige stukjes vind ik ook te belerend, maar de basis over hoe het voelt staat als een huis. Hoe anderen er mee om zouden kunnen gaan om je te helpen zou ik ook wat anders formuleren.
Merisje, ik heb waarschijnlijk hetzelfde als jij achter je beeldscherm gezeten
. Het is vooral heel, heel erg herkenbaar. Alles wat ik voel, staat in die brief. Alleen dat besef maakt het voor mij al wat makkelijker, want ik voel me eventjes niet meer zo alleen. Om de een of andere reden slaag ik er zelf niet in om dit zo over te brengen. Meestal houd ik mijn verdriet maar voor mezelf, want als ik het toelaat komt het er zo heftig uit dat de meesten zich rotschrikken. En of ik hem ooit naar vrienden familie zo letterlijk zou sturen, misschien niet. Maar daar gaat het helemaal niet om!
Pik er uit wat voor jou veelzeggend is of scroll er over heen...
En BE, jouw link bekijk ik morgen anders zit ik hier de hele avond te brullen ipv de grondwet te lezen
[ Bericht 25% gewijzigd door katinka op 31-05-2005 22:04:40 ]
alleen als je er het mee eens bent, mag je er op reageren ... ok dan
quote:maar thaleia, waarom zo triest in je reactie ? dat een huisje, boompje, beestjes en kindjes en zo voor jou er niet inzit ?
Petitlapin kijk een beejte uit met wat je zegt
Heb wel het gevoel dat ik zo langzamerhand maar eens aan dat idee moet gaan wennen. Da's misschien nu nog wat vroeg ja, maar ik word de laatste tijd te vaak met mijn neus op de feiten gedrukt om er NIET over na te gaan denken. (Overigens was 'welkom in OUD' misschien wat lullig, maar ik
quote:dat doet het ook.Op dinsdag 31 mei 2005 21:37 schreef petitlapin het volgende:
[..]
ik dacht dat het alles verwoordde hoe je je voelde ...
quote:Je weet inderdaad niets over me, dus je oordeel kun je beter opschorten.en miss_sly, ik heb het nog nooit gevraagd, maar als ik het goed begrijp wil je partner geen kinderen. Als je kinderwens zo diep ziet en je zo bedroeft, denk je dan nooit om iemand te zoeken bij wie je wel kan proberen je kinderwens in vervulling te laten gaan.
Verder ging dit topic niet over discussie, maar over het verdriet. Kopieer de tekst en open een nieuw topic, kun je zoveel dicussieren als je wilt.
Maar het is ongelooflijk klote. Ik zit met mijn verdriet en zie bij anderen zoveel geluk. Klinkt zwaar? Klopt DAT IS HET OOK
quote:ik heb enorm veel begrip voor jullie immens verdriet ... ik vind de brief gewoon 'té', maar laat het me daar maar mee laten ...Op dinsdag 31 mei 2005 22:06 schreef katinka het volgende:
kritiek met mate ja, denk je dat degenen die ongewenst kinderloos zijn op een discussie zitten te wachten? Open dan alsjeblieft een nieuw topic.
Petitlapin kijk een beejte uit met wat je zegt
de ongewenst kinderloze vrouwen zouden misschien wel een ietsiepietsie kunnen toegeven dat ze heel lichtgeraakt kunnen reageren ...
neem ook het topic ' dingen die je nooit meer wil horen' ... 90 %opmerkingen die daar worden vermeld zijn goedbedoeld, allesbehalve wilden de anderen kwetsen .... die mensen willen zelfs meestal gewoon helpen, troosten ... soms onhandig misschien ... maar de manier waarop ze hier soms afgekraakt worden
het kwetst mij ook enorm om zo'n topic te lezen en te zien dat ALLES misgeïnterpreteerd wordt. Al hadden die mensen net het tegenovergestelde gezegd, het was nog verkeerd gevallen ...
sommigen hier vragen enorm veel begrip, in zo'n mate dat de ander gewoon lamgeslagen wordt en maar best zwijgend en lijdzaam kan toekijken uit angst iets verkeerds te doen of te zeggen
, en dat kan ook de bedoeling niet zijn.dit wil ik ook niet, dat je lamgeslagen wordt.
Ik vond het alleen ontzettend rot voor Merisse, omdat er zo'n lading kritiek/opmerkingen kwamen.
quote:Waarschijnlijk hebben mensen hier over heen gelezen.Op dinsdag 31 mei 2005 19:07 schreef Brighteyes het volgende:
Hoewel ik niet meteen elke vorm van discussie de nek om wil draaien wil ik wel graag vragen om hier niet al te diep in te gaan op hoe men wel of niet met kinderloosheid om gaat.
Merisse heeft dit topic gestart om met lotgenoten (en andere geinteresseerden) te praten over wat het met je doet om 'ongewild kinderloos' te zijn en ik denk dat dit topic daar ook in de eerste plaats voor gebruikt moet worden. Zij willen hun verhaal kwijt, oa over onbegrip dat ze tegenkomen en dan lijkt het me niet helemaal done om dan hier nog eens datzelfde onbegrip over zich heen te krijgen.
Ja, het is een forum en iedereen mag reageren hoe ze willen, maar mss is het dan handiger om daar een ander topic voor te openen.
Merisse, mocht je nou denken 'waar bemoeit die zich nou weer mee', just let me know, ok?
Zoals BE zegt, de discussie omtrent 'ongewenste kinderloosheid' graag in een ander topic, zodat dit een lotgenoten-topic blijft.
Ik zal de topictitel ook even aanpassen en lotgenoten toevoegen om het duidelijk te houden
quote:ik denk dat ik me maar braaf uit OUD verwijderOp dinsdag 31 mei 2005 22:11 schreef miss_sly het volgende:
Je weet inderdaad niets over me, dus je oordeel kun je beter opschorten.
Verder ging dit topic niet over discussie, maar over het verdriet. Kopieer de tekst en open een nieuw topic, kun je zoveel dicussieren als je wilt.
quote:ik wist niet dat het alleen voor lotgenoten wasOp dinsdag 31 mei 2005 22:20 schreef E.T. het volgende:
Waarschijnlijk hebben mensen hier over heen gelezen.
Zoals BE zegt, de discussie omtrent 'ongewenste kinderloosheid' graag in een ander topic, zodat dit een lotgenoten-topic blijft.
, mijn excuses, ik ben ermee weg quote:Nee, natuurlijk niet.Op dinsdag 31 mei 2005 22:23 schreef thaleia het volgende:
En een lotgenoot ben je dus alleen als je ongewenst kinderloos bent en daar dezelfde gevoelens bij hebt en op dezelfde manier mee omgaat als de opsteller van de brief? Vind ik vreemd, maar dan laat ik het hier ook maar bij. Veel sterkte verder.
Iedereen dealt met zaken op zijn/haar eigen manier. M.a.w. je hoeft er niet op dezelfde manier mee om te gaan, maar je hoeft een ander ook niet te veroordelen om de manier waarop die er mee omgaat. Je moet juist bij lotgenoten kunnen reageren zo je voelt, zonder bang te hoeven zijn ook hier weer aangevallen te worden of gekwetst of niet begrepen. Daarnaast kunnen lotgenoten je zeker ook wel eens een schop onder je kont geven als dat nodig blijkt.
Punt is dat dit topic juist gestart is om uiting te kunnen geven aan de gevoelens van TS en anderen in dezelfde positie en niet om een discussie te hebben over of die gevoelens wel of niet goed zijn en de tekst te dwingend.
Als je er behoefte aan hebt, kun jij net zo goed hier over jouw gevoelens en hoe je er mee omgaat meepraten hoor.
Sterkte gewenst aan iedereen
Ik heb dit topic niet geopend om een discussie te voeren over die brief of wat dan ook, maar, zoals BE (nog een
) ook al zegt: voor lotgenoten en andere geinteresseerden om gedachten uit te wisselen en je gedachten/emoties/belevenissen te delen omtrent ongewenste kinderloosheid. Die brief heb ik geplaatst omdat ie mijn emoties zo goed verwoordt, het is niet eens bij me opgekomen om 'm naar mensen op te sturen. En dat ie heftig is heb ik zelf meteen gezegd en ook ondervonden door de reactie van mijn man. Toch typisch dat daar dan overheen gelezen wordt.
De inhoud van de brief blijft m.i. overeind: Ongewenste kinderloosheid sucks bigtime. Het zou fijn zijn als mensen daar wat begrip zouden kunnen opbrengen. Ook hier.
Als men een discussie wil over het hoe en wat en of het nou wel of niet een onoverkomelijk verdriet is dan is men vrij daar een nieuw topic over te starten en ik durf je op een briefje te geven dat heel veel mensen uit dit topic daar ook vast wel mee zullen komen discussieren.
Maar gewoon liever niet hier! Dat is net als dat er in het 2e streepjes topic geen discussie past die gaat over of het nog wel kan in deze tijd, kindjes op de wereld zetten.
Dus het was geenzins mijn bedoeling om mensen weg te jagen uit OUD.
Ik ben overigens beslist geen spijt dat ik het topic heb geopend omdat jullie Minoes, ET, Katinka, miss_sly en Slaapmeisje er blij mee zijn.
En nou wil ik vreselijk knuffels uitdelen maar ik doe het niet want dan zijn we behalve een kliekje ook nog een knus-knuffel-kroel kliekje
[ Bericht 1% gewijzigd door Merisse op 31-05-2005 23:24:36 ]
zo pluh toch een dikke knuffel..
), maakt me soms nog aan het huilen, de brief al niet meer (ik ken hem al een poosje). Ik zou die brief overigens nooit sturen, maar de link 'Empy Arms' heb ik wel op mijn weblog gezet voor familie, vrienden en voor wie dan ook die mij kent. Dat was wel een bewuste keuze."Soms voel ik de paniek wegglijden en leer ik stukje bij beetje met kinderloosheid om te gaan."
Echte paniek heb ik nooit gekend, maar in deze zin herken ik mijzelf op dit ogenblik. Momenteel ben ik niet zo onderhevig aan die heftige en rauwe emoties die ik nu bij jou zie, Merisse. Goddank uiteraard, maar desalniettemin ken ik ze natuurlijk wel.
Nu ik de dingen dan toch in een helder licht bezie, zonder die directe pijn te voelen, weet ik ook dat het een weg is die je alleen moet bewandelen. Je kan wel willen dat anderen (met kinderen) of de anderen die nog geen kinderen hebben je begrijpen, jouw diepste pijn voelen, maar dat is ondoenlijk. Ze kunnen meeleven, meedenken, meehuilen, maar voelen kunnen ze het niet. Zoals er veel verdrietige dingen zijn in een mensenleven (zoals ziekte, overlijden, verlies) waarvan we begrijpen dat het erg is, maar die we misschien nooit helemaal kunnen invoelen. Het kan zelfs je partner zijn die dat gevoel (nog) niet helemaal kan begrijpen, pijnlijk, maar wel de realiteit. Geloof me, ik zou wel eens willen dat ze het konden voelen, maar dat wil je een ander ook niet aandoen. En het punt is: of een ander je nou begrijpt of niet, je moet er toch zelf mee leven.
Ik heb een vriendin en die is heel veel ouder dan ik, in de zestig. Hoe het zo heeft kunnen ontstaan dat er vriendschap ontstaan is weten we niet, maar we voelen het. We hebben ook iets gemeen, ook zij en haar man hebben nooit kinderen kunnen krijgen. Ik heb haar wel eens gevraagd: 'hoe ben je daar dan door heen gekomen en hoe doe je dat?' 'Er is geen speciale manier', zei ze toen, 'voor mij was het mijn werk waar ik houvast aan had, voor jou kan dat wel iets anders zijn'.
Eén van mijn grootste angsten was (en is nog hoor) dat gevoel van 'alleen overblijven'. Nu heb ik leuke neefjes en nichtjes, maar die gaan later heus niet hun oude oom en tante nog bezoeken
. Kinderen van vrienden komen graag aanwaaien, maar voor hoe lang nog? En wat ik dan ook nog heb: de zoon van onze buren is vaak met een vriend van hem bij ons. Ze zijn 18. We komen ook best vaak bij de buren en juist die oudere 'kinderen' vind ik zo leuk. Die opgeschoten knullen met hun druktemakerij, die tassen van zich afgooien, schoenen en jassen overal. Hoeveel zorgen je ook hebt misschien, wat moet het leuk zijn die grote jonge mensen in huis. Dan vind ik het erg dat ik geen kinderen heb. Ik denk haast nooit aan babies of kleine kinderen, maar vaak aan wat oudere kinderen.
Pleegzorg overwegen we. Een klein stukje meewandelen in het leven van een kind.
, voor jou en je vent! Ik heb een tante die graag kinderen had gewild maar ze nooit heeft gekregen. Zij is net als ik laat getrouwd waarna ze een miskraam heeft gehad en daarna is ze nooit meer zwanger geraakt. Ik heb haar verdriet over de kinderloosheid altijd als bijzonder pijnlijk, schrijnend en bijna bitter ervaren. Ik heb me ook altijd voorgenomen dat het bij mij nooit zover zou komen. Als ik kinderen zou willen en het zou niet lukken dan zou ik daar nooooit mijn leven zo door laten beheersen als zij. Ik was dan ook heel opgelucht dat ik er in de eerste maanden na het stoppen met de pil zo relaxed over was: als het zo lukken zou het geweldig zijn maar anders was het ook niet heel erg. Zo voelde het echt. Totdat..... ik voor de eerste keer zwanger was geweest, sindsdien is de deksel van de pan en is er geen houden meer aan
Wat jij zei over missen van een ouder kind Tinkerbell, ik mis een zwangerschap
ik zou dolgraag een zwangerschap willen voldragen. En ik mis een meisje van zo tussen de 1 en 14 Beetje fout om een voorkeur te hebben maar aangezien het bij mij waarschijnlijk toch niet meer gaat lukken kan ik dat gerust doen quote:Ze hebben ook gespreksgroepen. Meer is te vinden op de site van Freya, onder 'Lotgenotencontact'.In samenwerking met diverse ziekenhuizen, organiseert de Fiom sinds een aantal jaren thema-bijeenkomsten voor mensen die bezig zijn met vruchtbaarheidsbehandelingen of daarmee van start gaan.
Voor veel mensen met vruchtbaarheidsproblemen is de periode van onderzoeken en behandelingen een moeilijke tijd. Naast de lichamelijke belasting kan het ook emotioneel zwaar zijn om de onderzoeken en behandelingen te ondergaan. Vaak is het moeilijk om ervaringen, gevoelens en twijfels te delen met anderen, terwijl daar wel behoefte aan is. De bedoeling van deze thema-avonden is om met mensen in een vergelijkbare situatie van gedachten te wisselen. De avonden starten telkens met een inleiding. Vervolgens is er gelegenheid om met elkaar in gesprek te gaan. Elke avond staat een ander thema centraal.
Fiom-bureau Nijmegen i.s.m. UMCN St. Radboud
Locatie: UMCN St. Radboud, Nijmegen, poli-kliniek 21, Majoor B zaal, 2e verdieping
Tijdstip: dinsdagavond van 19.30 uur tot 21.30 uur
7j uni 2005: ‘Hoe beïnvloeden vruchtbaarheidsproblemen het leven?’
Informatie en aanmelding:
Fiom-bureau Nijmegen, tel. 024 – 329 40 53, bereikbaar op werkdagen tussen 9.00 uur en 13.00 uur, e-mail: nijmegen@fiom.nl
13 September hebben ze in Leeuwarden een avond:
quote:13 september 2005
'Ongewenst kinderloos, een onzichtbaar verlies'
Gevoelens van verlies en rouw kunnen hevig zijn als de zwangerschap uitblijft. Hoe gaat u hiermee om binnen uw relatie en met uw omgeving, familie, vrienden, werk, de maatschappelijke context?
Bron
Maar je hoeft natuurlijk niet direct te gaan, volgend jaar houden ze vast wel weer van dit soort avonden.
Ik dacht dat ik mijn kinderloosheid had verwerkt en geaccepteerd, dat ik er wel was. De geboorte van mijn neefje heeft me in eerste instantie voorzichtig aan het twijfelen gebracht, maar het werd steeds duidelijker: ik heb het niet geaccepteerd en verwerkt en ik zou zo nogmaals in de mmm stappen (met alle ellende van dien) om het alsnog te proberen.
De vakantie van afgelopen week heeft me in een dal gebracht waar ik maa rniet uit kan krabbelen. De hele week genieten van dat lieve mannetje, zorgen voor hem, hem eten geven, zien hoe hij slaapt, spelen en zwemmen met hem. Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet. Ik wil dat ook en ik wil dat zo ontzettend graag, dat het pijn doet. Het ws heerlijk en confronterend tegelijk en ik vraag me nu af hoe ik verder moet.
Ik zal wel weer opkrabbelen en verder gaan, daarvan ben ik overtuigd. Ik heb echter wel het gevoel dat ik mijn leven anders moet gaan leven, dat ik een leven wil gaan leiden waarin een kind niet eens zou passen, zodat het beter te accepteren is dat er geen kind is. Reizen, samen met mijn vriend naar het buitenland voor langere tijd bijvoorbeeld. Ik sluit niet uit dat we er over niet al te lange tijd inderdaad tussenuit knijpen.
quote:Dat is ook 1 van de redenen waarom ik momenteel overweeg te gaan promoveren naast mijn baan. Dat wordt een dusdanig drukke bedoening dat ik daardoor waarschijnlijk volledig in beslag word genomen.Op woensdag 1 juni 2005 20:16 schreef miss_sly het volgende:
Ik heb echter wel het gevoel dat ik mijn leven anders moet gaan leven, dat ik een leven wil gaan leiden waarin een kind niet eens zou passen, zodat het beter te accepteren is dat er geen kind is. Reizen, samen met mijn vriend naar het buitenland voor langere tijd bijvoorbeeld. Ik sluit niet uit dat we er over niet al te lange tijd inderdaad tussenuit knijpen.
Maar dit terzijde.
Maar hier speelt het ook in de naaste omgeving erg mee, en dat is niet altijd even gemakkelijk, zowel voor hun als voor ons.
Zo durfde ik ook bijna niet tegen die personen te vertellen dat wij een kindje verwachten.
Maar toen we het ze vertelden waren ze ook erg opgelucht, en vonden het fijn dat ze het nu wisten.
Ook zei hebben zich "gestort" op de neefjes en nichtjes en dat gaat goed (wat ze ervan zeggen)
Ik heb voor hun wel een enorm respect opgebouwd, want het lijkt me ook zo moeilijk om anderen kinderen te zien krijgen en dan ook nog zo intens verliefd zijn op de kinderen.
En bij hun wilt hun "grootse wens"maar niet lukken.
Meiden ik heb ook respect voor jullie, want het lijkt me niet gemakkelijk om telkens weer te moeten aanhoren en aanzien hoe het bij de anderen wel wilt lukken
quote:Waarom terzijde?Op woensdag 1 juni 2005 20:22 schreef thaleia het volgende:
[..]
Dat is ook 1 van de redenen waarom ik momenteel overweeg te gaan promoveren naast mijn baan. Dat wordt een dusdanig drukke bedoening dat ik daardoor waarschijnlijk volledig in beslag word genomen.
Maar dit terzijde.
Ik kan me daar heel best iets bij voorstellen. Ik heb meer en meer zo'n gevoel: als ik dan toch geen burgerlijk leven ga leiden met een gezinnetje, dan moet mijn leven ook niet eens een beetje burgerlijk lijken. Burgerlijk bedoel ik dan niet negatief, maar hetgeen zou pasen bij een gezinnetje: koophuis, werk, auto, hobbies, familiebezoekjes, sporten, poetsen, klussen.
Zonder gezin/kind hoef ik al die andere zooi ook niet zo nodig, want dat herinnert je er alleen maar aan dat het niet compleet is zoals je had gedroomd.
Terzijde omdat het dus voor mij niet (of nog niet, weet ik veel hoe het gaat lopen) het enorm grote allesoverheersende probleem is zoals bij anderen wel, als ik de teksten hier goed interpreteer.Ik herken wel heel goed wat je zegt: ik wil niet hetzelfde leven als al mijn vrienden, met alleen een 'gat' op de plek waar voor hen zo ongeveer het belangrijkste zit. Dan inderdaad liever iets heel anders: me volledig richten op sport, studie, werk, toneel, en/of reizen. Dan valt het 'gat' niet zo op, sterker nog, het wordt dan opgevuld met iets heel anders, waarvoor je ook passie kunt voelen.
Echter, ik ben niet bekend met een groot verlangen naar kinderen. Dus ik denk dat ik absoluut niet kan weten wat vrouwen die hier posten voelen. Ik verwonder me er wel over dat sommige vrouwen dat zo sterk hebben, en andere vrouwen niet. En ik vind het ook treurig dat het mensen zo ongelukkig kan maken.
Zelf weet ik nog steeds niet of wij altijd ongewenst kinderloos zullen blijven omdat wij nog tussen de IVF behandelingen inzitten. Maar toch vanaf de dag dat ik gehoord heb dat we die stap moesten nemen speelt dat altijd door mijn hoofd. Mijn vriend zit nog steeds in de fase dat hij 'zeker weet' dat het wel gaat lukken. Toch probeer ik ook vooruit te kijken naar 'wat als' en wat al is genoemd we dan met ons leven gaan aanvangen. Alles helemaal anders doen; werk omgooien, vaker op vakantie, meer leuke dingen beide partime werken ipv fulltime en meer gaan genieten van andere dingen die dus niet kunnen wanneer er wel kinderen zijn. Maar hoe je dat leert accepteren weet ik nog steeds niet.
Vanaf ongeveer mijn 15e wist ik al dat ik zooo graag moeder wilde worden. Je ziet het plaatje van je leven al voor je. Die liefste partner vinden die datzelfde wenst (jep zelfs die 'selecteer' je daarop hoe erg, maar ik weet uit ervaring met mijn vorige vriend die geen kinderen wilde dat je relatie erop kan stranden!), je gaat bedenken wanneer je wilt samenwonen, trouwen wat als er later kinderen zijn, wat als je later opa of oma wordt.
Je kunt pijnen/verliezen niet vergelijken met elkaar nooit maar hoe leg je iemand anders uit wat het met je doet als je je hele toekomst in duigen ziet vallen?
Iemand die het vermogen tot lopen verliest terwijl diegene altijd Olympisch kampioen hardlopen wilde worden? Iemand die Goddelijk piano kan spelen maar zijn handen nooit meer kan gebruiken? Nee, zoals ik al schreef het is nergens mee te vergelijken. En anderen mogen dat over-dramatisch vinden zelfs lotgenoten mogen dat vinden, ieders recht maar ook kan niemand anders voor een ander bepalen HOE dramatisch zo een drastische verandering van je huidige leven en je toekomstige leven is!
Ik denk ook dat er niet voor niets hulpinstanties zijn die speciaal alleen maar gericht zijn op de hulp voor stellen die ongewenst kinderloos zijn en blijven. Misschien geeft dat een beetje aan wat de impact is van het kinderloos blijven?
quote:Maar het heeft me na 2 kutopmerkingen zo weer te pakken.Op dinsdag 31 mei 2005 23:39 schreef Tinkerbell het volgende:
Momenteel ben ik niet zo onderhevig aan die heftige en rauwe emoties die ik nu bij jou zie, Merisse. Goddank uiteraard, maar desalniettemin ken ik ze natuurlijk wel.
Verdriet doet letterlijk pijn, tot in de puntjes van je vingers voel je dat.
Behalve dat ik aan jullie denk
Door een operatie zal ik nooit kinderen kunnen krijgen. Het "geluk" bij dit ongeluk is, dat ik ook nooit een kinderwens heb gehad, niet heb en niet zal krijgen ook.
Het ambivalente hierin is dat ik me wel vreselijk op kan winden over de vragen die je krijgt. Wij zijn bijna een jaar geleden getrouwd en met enige regelmaat moet ik me de vragen en opmerkingen laten welgevallen. Met name mijn schoonouders zijn daar goed in.
En hoewel ik geen kinderwens heb, heb ik ook niet echt veel te kiezen, fysiek is het gewoon onmogelijk. Het feit dat een kind niet het liefste is wat ik zou verlangen maakt het dragelijk dat mijn lichaam niet functioneert zoals het zou moeten.
Ik word vreselijk boos over opmerkingen als "word je schoonmoeder al oma?" of "staat er bij jullie al een broodje in de oven?". De onbeschoftheid om zo'n vraag te stellen... nog los van het feit dat het een zeer persoonlijke vraag is die alleen jou en je partner aangaat, vind ik het ook nog eens enorm kwetsend. Je weet tenslotte nooit in hoeverre de kinderloosheid gepland is, of juist hoe ongewenst die kinderloosheid is.
Er loopt hier in OUD een topic over [OUD] Dingen die je nooit meer wilt horen - Deel 2 en er zijn her en der in andere fora ook wel topics over 'geen kinderwens hebben' en dergelijke opmerkingen (alleen kan ik die zo gauw niet vinden).
Het is zo verdomd moeilijk om afscheid te nemen van de hoop en de verwachting (het in verwachting zijn van het in verwachting zijn). Ik kan het nog niet en wil het nog niet. * zucht *Ik heb me voorgenomen om na mijn vakantie de gezinnetjes onder ogen te komen die na mijn eerste zwangerschap ook zwanger zijn geraakt en die nu inmiddels kindjes hebben. Het zijn er maar liefst VIJF!
Maar hoe doe ik dat? Die drempel wordt alleen maar hoger naarmate ik ze langer niet gezien heb. Ik heb na de betreffende geboortes uiteraard een felicitatie gestuurd en ook laten weten dat ik even het niet trok om op kraamvisite te komen. Er werd heel begrijpend gereageerd. Maar ik kan ze ook niet eeuwig blijven ontlopen. Maar ik zie er wel enorm tegenop.Misschien kun je je voornemen om het eerst bij 1 te proberen in het najaar en ze niet alle 5 achter elkaar te plannen. Als die 1e dan tegenvalt, hoef je de anderen niet af te bellen. Maar bij hen gaat het dan gewoon nog wat langer duren voordat je komt. Echt hoor, echte vrienden verlies je hier niet door.
Bij mij werkt het contact aanhalen met kinderloze verwaterde vriendschappen heel goed.
Ik heb er veel aan om te zien hoe zij in het leven staan. Alleen naarmate je ouder wordt wordt die groep waarschijnlijk wel kleiner...
Wat mij uiteindelijk gelukt is, is dat stemmetje in je hoofd, wat je steeds zegt dat je eens moet gaan onder controle te krijgen. En het lucht zo op als je het van jezelf niet hoeft. Als je daaraan toe kan geven, ben je waarschijnlijk veel eerder toe aan contact.
Mijn beste vriendin zei laatst nog heel handig dat ze niet begreep waarom wij niet veel meer met vakantie gaan, weekendjes weg, erop uit! Zij zou het wel weten. Ga trouwen, geef een leuk feest, doe eens gek!
Het was echt wel goed bedoeld...
Ik heb me ingehouden, omdat ik me realiseerde dat mensen met kinderen gewoon niet precies kunnen begrijpen wat je doormaakt. En daarnaast ook niet beseffen wat een medische behandeling met je portemonnaie doet.
Anyway, ik leef met je mee. Die klote
ookDa's wel iets om rekening mee te houden, het speelt van de andere kant ook en het is dus niet zo dat het contact minder is wanneer het ongewenst kinderloze stel het eventjes niet trekt en daarna weer uitstekend is op het moment dat zij daar weer aan toe zijn. Zo makkelijk gaat het helaas niet, je kunt vrienden wel een tijdje 'in de wachtstand' zetten maar niet eeuwig, zij kunnen dingen die voor hen heen belangrijk en wezenlijk zijn niet meer met het kinderloze stel delen, kortom er verandert van beide kanten nogal wat en niet elke vriendschap overleeft dat.
Maar de frequentie van afspreken ligt wel veel lager. Maar je kunt niet de schijn ophouden als je je zo klote voelt. En de confrontatie is inderdaad voor beide partijen lastig alleen voor de kinderloze wel iets heftiger vind ik (maar ja ik ben dan ook de kinderloze).
Dus als je geen kinderen kunt krijgen, veranderd je leven ook op dat vlak nog eens negatief.
Anyway, het blijft geven en nemen...en hopen dat je vriendschappen het niet allemaal begeven
Maar ik denk dat ik er wel moeite mee zou hebben als de buuv straks zwanger is van nr. 2 moet ik eerlijk zeggen...
quote:Ik vind dat ook niet gek dat dat contact verwaterd. Een dergelijke brief, vooral met een opsomming van wat je allemaal niet moet doen/zeggen... ik kan me voorstellen dat dat niet bij iedereen even goed valt.Op woensdag 15 juni 2005 15:55 schreef thaleia het volgende:
Een stel in mijn omgeving heeft trouwens een paar maanden geleden een brief gestuurd naar iedereen met niet zo'n dramatische inhoud als in de openingspost, maar toch wel redelijk heftig, met allemaal instructies erin welke dingen we maar niet moesten zeggen en dat ze geen behoefte hadden aan goedbedoelde opmerkingen etc. etc., kortom alleen maar wat we NIET moesten doen. Gevolg: het contact verwatert nogal, van hun kant omdat zij het moeilijk hebben om op bezoek te gaan bij stellen met kinderen (zie posting Merisse), maar ook van de kant van de anderen omdat die zich geen houding weten te geven en niet weten hoe ze het dan wel goed kunnen doen. Hebben geen idee welke onderwerpen ze moeten aansnijden, durven niet over hun eigen kinderen te praten etc. en nemen dus zelf ook steeds minder het initiatief om eens af te spreken.
Ik kan me heel goed voorstellen dat geen kinderen kunnen krijgen een enorm verdriet is. Hoe erg dat verdriet is kan ik me natuurlijk niet voorstellen, omdat ik dat verdriet niet heb.
En dat geldt voor je gehele omgeving, zij hebben jouw verdriet niet, dus het is ondoenlijk om van ze te verlangen dat ze een stuk van hun eigen leven gaan verloochenen om niet op tenen te trappen.
Juist daarmee maak je, denk ik, dat je voortdurend op tenen blijft trappen.
Een vriendschap waarbinnen over bepaalde zaken niet gesproken kan/mag worden is denk ik geen lang leven beschoren.
Zoals Thaleia omschrijft (of liever, zoals het op mij overkomt) lijkt het alsof het als een nogal voldongen feit is gepresenteerd waarbij iedereen zich maar naar het stel dient te richten en zo werkt het niet denk ik.
Ik ben het met Thaleia eens dat dat zeker iets is om rekening mee te houden. Je hoeft je eigen verdriet absoluut niet op een lager plan te zetten, verdriet is er nu eenmaal. Maar, ik denk ook dat veel mensen (en ik beweer hiermee niet dat de TS dat doet, ik spreek nu echt in het algemeen) hun verdriet koesteren.
Hoe vervelend en akelig en naar het ook is, op een gegeven moment zul je er toch mee moeten leren leven dat iets wat jij heel graag zou willen in elk geval op de natuurlijke wijze niet kan.
Je kunt bij je omgeving namelijk niet afdwingen dat zij net als jij een groot deel van de tijd met jouw verdriet bezig zijn.
quote:Jeetje GM, als zelfs je schoonouders er zo mee om gaan...weten ze wel van jouw situatie af?Op dinsdag 14 juni 2005 10:20 schreef GM het volgende:
Het ambivalente hierin is dat ik me wel vreselijk op kan winden over de vragen die je krijgt. Wij zijn bijna een jaar geleden getrouwd en met enige regelmaat moet ik me de vragen en opmerkingen laten welgevallen. Met name mijn schoonouders zijn daar goed in.
Maar dan nog. Ik begrijp je boosheid volkomen.
Ik kan zelf alleen nog maar bot reageren op zulke vragen. Meestal zeg ik dat het ze niet aangaat.
En daarmee basta. Dat werkt toch wel het beste. Zulke dingen hoor je niet te vragen.
quote:Inderdaad, je zult er zelf mee moeten leren leven, alleen hoe snel en makkelijk dat gaat is niet te voorspellen. Op een gegeven moment was ik het echt beu en dan kun je wel willen dat het over is, maar dan hou je jezelf voor de gek. Op het moment dat ik me er aan overgaf, ging het direct een stuk beter. Ik hoef niet alles te doen wat hoort. Ik mag van mezelf wel eens een afspraak afzeggen/verzetten. Een week voordat ik ongesteld moet worden kan ik bijvoorbeeld wel eens doorslaan met negatieve gevoelens en verdriet. Dat heb ik dan gewoon niet goed onder controle.Op woensdag 15 juni 2005 17:11 schreef GM het volgende:
Ik ben het met Thaleia eens dat dat zeker iets is om rekening mee te houden. Je hoeft je eigen verdriet absoluut niet op een lager plan te zetten, verdriet is er nu eenmaal. Maar, ik denk ook dat veel mensen (en ik beweer hiermee niet dat de TS dat doet, ik spreek nu echt in het algemeen) hun verdriet koesteren.
Hoe vervelend en akelig en naar het ook is, op een gegeven moment zul je er toch mee moeten leren leven dat iets wat jij heel graag zou willen in elk geval op de natuurlijke wijze niet kan.
Je kunt bij je omgeving namelijk niet afdwingen dat zij net als jij een groot deel van de tijd met jouw verdriet bezig zijn.
Als ik me zo voel spreek ik met niemand wat af, want dan gaat het dus niet goed. Terwijl ik me de volgende dag weer volledig in de hand kan hebben. Het gaat met pieken en dalen.......
Het is dus niet zo dat ik mijn verdriet helemaal niet deel, maar bewust met mate.
Dus geen voorschriften voor mijn vrienden, dat werkt (denk ik ook) alleen maar averechts.
quote:Mijn schoonouders zijn, zachtjes gezegd, euh, nogal ongevoelig voor andermans gevoelens. Met name schoonmama is daar goed in. Die zat het bezoek van de kleinkinderen al te verdelen bij mijn moeder, voor er uberhaupt maar sprake is van kleinkinderen.Op woensdag 15 juni 2005 19:55 schreef katinka het volgende:
[..]
Jeetje GM, als zelfs je schoonouders er zo mee om gaan...weten ze wel van jouw situatie af?
Maar dan nog. Ik begrijp je boosheid volkomen.
Ik kan zelf alleen nog maar bot reageren op zulke vragen. Meestal zeg ik dat het ze niet aangaat.
En daarmee basta. Dat werkt toch wel het beste. Zulke dingen hoor je niet te vragen.
Wij hebben uiteindelijk de keus gemaakt, geen kinderen. Dat is een beslissing die je samen neemt en zeker niet van de ene dag op de andere.
Helaas kan schoonmama dat nog steeds niet accepteren. Op een of andere vreemde wijze meent ze recht te hebben op kleinkinderen (jullie kunnen je vast wel voorstellen hoe goed de verhouding is
)Ik kan heel goed begrijpen dat andere mensen IVF-trajecten ingaan en die gun ik ook van harte het o zo gewenste kind (dan weet je tenminste zeker dat het kind in een gezin terecht komt waar het echt gewenst is).
MIsschien speelt het niet kunnen krijgen onbewust mee in het feit dat ik kinderen liever bij een ander zie dan bij mezelf, ik denk het wel. Maar, met mijn medische geschiedenis heb ik ook gewoon geen trek meer in de hele molen doorgaan en ik prijs mezelf gelukkig dat we gezamelijk dat besluit hebben kunnen nemen, niet makkelijk, maar wel voor ons beiden duidelijk.
Geen valse hoop wekken, naar geen van beiden toe.
quote:Ik denk dat je daarmee wel op de juiste manier met je verdriet omgaat. Je negeert het gelukkig niet, maar je voert je omgeving er ook niet dood mee.Op woensdag 15 juni 2005 20:08 schreef katinka het volgende:
[..]
Inderdaad, je zult er zelf mee moeten leren leven, alleen hoe snel en makkelijk dat gaat is niet te voorspellen. Op een gegeven moment was ik het echt beu en dan kun je wel willen dat het over is, maar dan hou je jezelf voor de gek. Op het moment dat ik me er aan overgaf, ging het direct een stuk beter. Ik hoef niet alles te doen wat hoort. Ik mag van mezelf wel eens een afspraak afzeggen/verzetten. Een week voordat ik ongesteld moet worden kan ik bijvoorbeeld wel eens doorslaan met negatieve gevoelens en verdriet. Dat heb ik dan gewoon niet goed onder controle.
Als ik me zo voel spreek ik met niemand wat af, want dan gaat het dus niet goed. Terwijl ik me de volgende dag weer volledig in de hand kan hebben. Het gaat met pieken en dalen.......
Het is dus niet zo dat ik mijn verdriet helemaal niet deel, maar bewust met mate.
Dus geen voorschriften voor mijn vrienden, dat werkt (denk ik ook) alleen maar averechts.
En echte vrienden weten toch wat je raakt en wat niet, die zullen daar, denk ik, best wel op een manier mee omgaan die voor beiden goed is.
en je daardoor niemand wilt kwetsen.
Het lijkt me een hele zware periode waar je doorheen gaat, wens je ook niemand toe.
De mensen die in deze situatie verwikkeld zijn wil ik dan ook heel veel sterkte wensen, hopelijk kunnen jullie steun vinden met lotgenoten.
be strong!!
liefs shir
Toch iedere keer weer balen en helemaal langs de Italiaanse snelweg zonder dat ik iets bij me had. Ik heb besloten nu na de vakantie wat achterstallige kraamvisite te gaan doen. Maar zoals jij al zei Katinka, maar eens met één beginnen en kijken hoe dat gaat. Ik zal hier wel verslag doen.
Hoe gaat het met jou nu? Beetje rust in je koppie?
Hier ook steeds meer twijfels,of ik wel door wil gaan.Ik denk iig.1 poging,daarna zie ik wel weer(maar dit moet eig.in het andere topic)Merisse........wat balen weer meis,wel lekker dat jullie er ff uit zijn geweest.
Groetjes,Minoes
quote:MinoesOp donderdag 14 juli 2005 14:40 schreef minoes_ het volgende:
Merisse........wat balen weer meis,wel lekker dat jullie er ff uit zijn geweest.
, het is gelukkig tegenwoordig andersom: de fijne vakantie is absoluut niet verpest doordat ik ongesteld werd. Zwanger worden overheerst mijn gedachten niet meer, al heb ik er natuurlijk wel aan gedacht en over gepraat en ben ik er ook nog niet "overheen"Slaapmeisje
het is toch niet eerlijk dat dat zo lang moet duren voordat je zelfs maar op adoptiecursus kan. Komt Slaapvriendje trouwens niet in de problemen met zijn leeftijd? Er mag dacht ik niet meer dan 40 jaar tussen de leeftijd van de ouder en het kind zitten. Maar goed jullie hebben nog drie keer een goede kans om zwanger te raken m.b.v. IVF. Er is geen reden om te denken dat het niet zou lukken bij jullie. Dus come on girl
al kan ik me jouw zelfbescherming wel voorstellen hoorBahbah,
ongesteld op vakantie ! Tja en de bolle buiken ontloop je ook daar niet. Je bent nog wel redelijk vroeg in het seizoen geweest; wij zijn vorige jaar voor het eerst heel laat gegaan eind aug/begin sept, om de drukte een beetje te mijden. Voordeel is, dat alle gezinnetjes met kleine kindertjes dan al lang en breed weer thuis zijn.Nadeel is dat de avonden al wat korter worden en je dan toch minstens tot Toscane moet doorrijden als je 's avonds nog in je korte broek wil kunnen rondlopen.
Goed van je dat je aan je achterstallige kraamvisites gaat denken. Inderdaad, one at a time! Ik moet er nog eentje (kindje is 4 maanden nu) en heb haar eerst op m'n feestje uitgenodigd om de drempel wat te verlagen.
Heb haar haar hele zwangerschap niet gezien...maar wel gebeld (af en toe). Dus die drempel was voor mij echt mega geworden. Morgen moet ik mee naar een stel (collega manlief) die 10 jaar jonger zijn, half jaar getrouwd en zwanger. %$#@! dat is wat moeilijk.
En ja, ik heb wel een beetje rust in mijn koppie. Over 2 weken krijgen we de uitslag van manlief's operatie en dan zal het wel weer wat woelig worden. Mijn zus is ook weer wat gekalmeerd (had ik verteld dat ze net ontdekt heeft dat ze ook des-dochter is?). Anyway volgende week voor het eerst naar een nieuwe gyne (specialist op desgebied) voor mijn jaarlijkse uitstrijkjes (die ik al 2 jaar niet heb gehad (afgeleid door mmm, foei).
Wauw Slaapmeisje, jij bent echt moedig met die kraamvsisites. Dat zullen ze wel waarderen van je. Super. En tja misschien een fase, maar zolang je het kan, doen!
Dat die adoptieprocedure zo ongelooflijk veel tijd in beslag neemt is toch eigenlijk van de zotte. Wij hebben besloten dat we daar niet aan gaan beginnen o.a. om die reden. Petje af.
En zelfbescherming is logisch, gewoon een manier van overleven. Dat maakt misschien de druk bij IVF wat minder. Maar denk erom, het worden wel de 3 grootste kansen tot nu toe!
Je lichaam helemaal van slag...dat is niet zo gek, gezien de hoeveelheden die je hebt moeten spuiten. Ik heb met ongelooflijke bewondering je IUI's gevolgd. En eerlijk is eerlijk, ik weet niet of ik zoveel geduld had gehad! Je verdient alleen daarom al een lintje (van de koningin welteverstaan).
Ik liep van al die hormonen enorm te stuiteren, hoe is dat bij jou dan nu? Het duurde bij mij wel een aantal cycli voordat alles weer normaal voelde.
Gisterenavond gebeurde waar ik al een tijdje op zat te wachten: de buurvrouw vertelde dat ze zwanger is van nr.2 Toen ze vertelde dat ze zwanger was van de eerste was ik net gestopt met de pil en die kleine is nu ruim 1,5 jaar. Die buurvrouw is niet zomaar een buurvrouw maar we zijn ook bevriend met hen en tussen de voorkant van onze huizen ligt alleen een oprit. Ook passen we vaker op hun zoontje en de mannen tennissen samen. Er is dus no way dat ik haar kan vermijden. Ik moet nu dus dagelijks tegen een groeiende buik aankijken en iedere keer als ik haar tegenkom informeren hoe ze zich voelt en daar zie ik tegenop als een berg
In eerste instantie reageerde ik gematigd enthousiast, d.w.z. met zoveel enthousiasme als ik op kon brengen. Ze zeiden ook dat ze het zo moeilijk vonden om het tegen ons te vertellen waarop wij natuurlijk zeiden dat dat niet nodig was en dat we blij waren voor hun en bla bla bla. De avond duurde daarna erg lang en ik wilde ook niet dat mijn man me aanraakte want dan was ik bang dat ik zou moeten huilen. 's avonds in bed liet ik pas mijn gevoelens toe en heb ik toch een flink potje liggen janken in mijn mans armen. Ik voelde me een woestijn, een dorre kale vlakte waar niks in wil groeien. Mijn buik en mijn leven waren leeg en zou leeg blijven. Niks was meer de moeite waard. Kortom tranen met tuiten.
Vanmorgen was dat gevoel nog niet weg. Ik voel de depressie weer op mijn schouder tikken. En ik wil het niet, ik wil niet alleen maar zitten huilen maar ik voel me weer zo lamgeslagen en in paniek tegelijk. Een gevoel dat ik helaas maar al te goed herken als depressief...
Ik heb trouwens meer moeite om zwangere vrouwen te zien dan vrouwen met kleine kinderen. Op de een of andere manier zijn die bolle buiken (en vooral het moment dat er weer iemand in mijn omgeving vertelt zwanger te zijn) veel moeilijker om mee om te gaan.
dat heb ik precies hetzelfde! Kindjes heb ik veel minder moeite mee als met die groeiende buiken. Omdat mijn eigen buik dan zo leeg voelt Wat is dat toch moeilijk he.Ik denk wel eens dat ik niet eens zozeer perse een kind wil maar wel zwanger zijn, stom he
Ik ben ook altijd jaloerser geweest op dikke buiken dan op kindjes (en nu ook; kindjes zijn vertederend, daar kan ik niet jaloers op zijn)
En toen wij een paar maanden geleden de knoop doorhakten om voor een tweede keer ICSI te gaan schreeuwde m'n lijf ook meer om een zwangerschap dan om een daadwerkelijk kind.
Zo stom vind ik jouw reactie dus ook niet
Ik kom dus ook geregeld in die dorre woestijn thuis. Alhoewel woestijn... eerder kille stille vlakte. Na zo'n confrontatie (die eigenlijk wel meeviel) kan een dip wel dagen aanhouden, gek wordt ik er van.
quote:Ik denk dat het normaal is dat je dat voelt, toen ik graag zwanger wilde worden en het niet lukte vond ik het ook veel 'erger' om zwangeren te zien dan om mensen met een klein kindje tegen te komen. Nu zal dat voor jullie (excusez le mot) inderdaad nog veel heftiger zijn omdat jullie veelOp zondag 17 juli 2005 23:23 schreef katinka het volgende:
pfff. ik dacht dat het aan mij lag, hebben jullie gewoon hetzelfde. Die groeiende bolle buiken steken inderdaad het meest. En dat zelfvertrouwen wat die vrouwen ineens uitstralen (zal wel aan mij liggen), lijkt mijn gevoel van falen alleen nog maar meer aan te wakkeren.
Ik kom dus ook geregeld in die dorre woestijn thuis. Alhoewel woestijn... eerder kille stille vlakte. Na zo'n confrontatie (die eigenlijk wel meeviel) kan een dip wel dagen aanhouden, gek wordt ik er van.
verder in die periode (ik weet even geen beter woord) zitten.
Ik denk trouwens niet dat dat aan jou ligt Katinka over het zelfvertrouwen wat zwangere vrouwen uitstralen, ik denk dat dat idd zo is. Ik ben nu zelf zwanger en ik weet dat ik zeker van de 3e tot de 7e maand een zelfvertrouwen had van hier tot tokio zeg maar. Ik kan ook niet precies uitleggen waarom, maar er zit wel een kern van waarheid in denk ik. Niet dat jij je daardoor slechter over jezelf zou moeten voelen, ik denk dat geeneen zwangere vrouw dat voor ogen heeft.
quote:Herkenbaar! De eigenlijke ontmoeting valt mee alleen daarna val je in zo'n gat. Mijn man dacht/hoopte al dat mijn reactie heel erg meeviel. Maar dat was voordat ze weg waren. Pas in bed kwamen de tranen. En de dip is beslist nog niet over nu.Op zondag 17 juli 2005 23:23 schreef katinka het volgende:
Na zo'n confrontatie (die eigenlijk wel meeviel) kan een dip wel dagen aanhouden, gek wordt ik er van.
Vanonder blad’ren, mos en aard
Plopt plots een roze sliertjesbal
En floep, ineens daar nog zo één
Wat is er dan-‘t geval?
Er klonk ver weg een noodsignaal
Dus kruipt vlug uit haar holletje
Een meisje nog besmeurd met zand
Twee staartjes op haar bolletje.
Het is het Jompelmeisje, heus!
Ze komt voor jou speciaal
Want jompels, die verdien je nu
Doe mee dus, allemaal!
Lieve Merisse, en eigenlijk lieve allemaal hier ik jompel voor je…
Dat het goedkomt, dat het gevoel niet zoveel pijn blijft doen, dat het goedkomt.
Update van mij: allereerst: het gaat goed met me! Ik wil niet meer bezig zijn met zwanger worden en dat houdt automatisch in dat ik op het moment alles wat met zwangerschap en babietjes te maken heb mijd. Dus ook dit subforum... Ik zap weg bij reclames over luiers en bevallingsprogrammas. Als iemand vertelt over zwangerschap of bevaling loop ik meestal gewoon weg. En het mooiste is nog dat ik dat ook mag van mezelf
Hiervoor had ik zoiets dat ik het moest verdragen omdat ik eroverheen moest komen ofzo. Nu niet meer en dat lucht op! Dat komt wel weer (of niet, ook goed).Die nieuwe auto die ik mezelf had beloofd als ik niet zwanger zou raken is er eindelijk gekomen en ik ben er superblij mee
Knalrode Audi A2 "colourstorm" voor de kenners.. Dat was iets waar ik een hele tijd tegen aan zat te hikken want hoe kan een auto nu een kindje vervangen? Lange tijd wilde ik niet eens gaan kijken naar auto's en als we dan gingen kijken vond ik er niks aan en kon alleen maar denken aan de mislukte zwangerschappen. Op een of andere manier heb ik me eroverheen gezet dat die auto in de plaats komt van... Tuurlijk kan dat niet! Maar ik kan er wel van genieten en ook van het feit dat we het heel goed en fijn hebben met z'n tweetjes. 
Zo hebben we besloten dat we elk jaar op huwelijksreis gaan 
Ik gebruik overigens geen voorbehoedmiddelen dus theoretisch zou het nog kunnen maar ik reken er niet meer op i.t.t. een jaar geleden.
Dus neem me niet kwalijk dat ik niet meer regematig meelees en schrijf. Uiteraard duim ik voor iedereen die nog volop in de MMM zit (Slaapmeisje, Minoes, ET, Katinka) en ik zal vast nog wel eens spieken hier.
Liefs voor allen die dit lezen en zo met me meegeleefd hebben in de afgelopen 1,5 jaar
Merisse
Ik mis je inbreng hier wel. Dat wel. Maar hee, dit gaat natuurlijk om jou en je man! En die jaarlijks terugkerende huwelijksreis alleen al klinkt fantastisch!
Fijn om te lezen!
Hou je taai he! En geniet idd!
Wat fijn Merisse dat je er zo een weg mee vindt (met Audi
- is dat zoeentje dus? mooi zeg! ). Wow,wat klink jij rustig en vastberaden,niks kan jou meer van je stuk brengen Ik hoop volgend jaar ook zo te klinken,want ik begin de moed een beetje(erg)op te geven hier.
Ik hoop nog es wat van je te horen,gewoon ff beppen als je er zin in hebt en anders niet
Lijkt me heerlijk,ieder jaar op honeymoon.En een pracht van een auto heb je!.
Veel succes en sterkte met alles
Groetjes,Minoes
Wat een fijne update, ik ben blij dat je jezelf weer een beetje gevonden hebt (zo klinkt het namelijk
) Ik vind je een supervrouw en hoop dat jij en je elk jaar een nog fantastischere huwelijksreis dan het jaar ervoor gaan maken Dikke
. Het heeft ook lang nodig denk ik om het te verwerken ofzo...De laatste tijd begin ik me steeds slechter te voelen. Niks gaat zoals ik het wil. Ik probeer me er ook bij neer te leggen dat ik (voorlopig iig) geen kinderen zal krijgen, omdat ik (tijdelijk) onvruchtbaar ben. Maar het is allemaal wel op te lossen ofzo.
Mijn dieet gaat echt heel erg goed allemaal, ben in ruim 2 maand 16 kilo kwijt en 22 cm omvang
, maar ik heb mijn doel nog niet bereikt. Ik ben nog niet zwanger en mijn PCO is ook nog niet weg. De gyn zei dat het door afvallen weg zou gaan. Het is eigenlijk gewoon een hormonen-kwestie, voordat dat allemaal weer goed is kan er zomaar een jaar voorbij zijn en dan nog kan ik (als ik het goed begrepen heb dan) zonder medicijnen niet zwanger worden. Ik zit in een mega-dip en ik vind het heel moeilijk om mezelf er nu weer uit te sleuren ofzo. Ik ben blij dat het je lukt om te genieten en dat het goed met je gaat!
count your blessings: het afvallen gaat keigoed (petje af hoor), en je bent kei-jong nog. Ok je plannen moeten even in de ijskast en dat valt uiteraard hartstikke tegen en daar mag je je uiteraard best kloten over voelen maar "all is not lost". Houd moed lieverd!!!Ben verder weer superontroerd door jullie reacties Sjoeg, Minoes, Piglet, Poemojn, Bar, Belaan, Snoepje
Enne Poemojn: dat is 'm inderdaad, goed he! Wij hebben dan nog wel 3 x IVF voor de boeg, maar ook wij nemen langzaam afscheid van het feit ooit biologische ouders te worden. Ik voel enorm met je mee en hoop net zo sterk te zijn tegen de tijd dat wij het voor gezien moeten houden. Jouw nimmeraflatende steun en troostende woorden zijn voor mij erg belangrijk geweest en op dit moment weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen tegen je. Kom gewoon nog af en toe langs, maar vooral geniet van je leven en van elkaar.
Hele dikke kus
Slaapmeisje
Mallemeid, je bent al een heel end dan toch met 16 kilo! Echt goed hoor in 2 maanden tijd....
Ik vind het wel vreemd dat je gyn heeft gezegd dat het 'over' moet gaan als je afgevallen bent, ik heb ook PCO (en aanleg tot overgewicht) maar ook in tijden dat ik 62 kilo woog bij een lengte van 1.75 (in een ver, ver, verleden
) was mijn cyclus zo onregelmatig als maar zijn kan, terwijl je dan toch niet echt kan spreken van overgewicht....En dat je niet zonder medicijnen zwanger kan worden, tja dat is dan misschien zo maar wat geeft dat joh...Het resultaat is toch uiteindelijk hetzelfde. Ik heb ook pillen moeten slikken om zwanger te raken, maar bij de eerste ronde was het toevallig gelijk raak. Dus hou nog even de moed erin, en ga in ieder geval lekker door met afvallen.
wat vind ik je ongelovelijk sterk zeg, ik ben heel blij dat het goed met je gaat, en dat je uiteindelijk die prachtige auto heb, heerlijk genieten met zijn 2tjes ieder jaar op jullie huwelijksreis, zowieso genieten van mekaar natuurlijk, ben wel blij dat jullie het zo fijn hebben samen.
hou je taai en heel veel succes en sterkte met alles!!
ik denk aan je
Liefs en een dikke knuf
shirley
de traantjes rollen hier over mijn wangen...Wat ben je toch een warm en lief mens die altijd de juiste toon weet te treffen! Enne he ik ben de wereld niet uit joh. Ik blijf alles zeker volgen, hetzij wat meer vanaf de zijlijn, en ik hoop nog steeds met heel mijn hart dat jij het wel mag beleven (biologisch) moeder te worden. Ik blijf jompelen voor je
Maar het is wat jij zegt: niet vergeten in de tussentijd ook te blijven genieten van het leven. Dikke knuffel
edit:
Girly meis een voorspoedig verloop van je zwangerschap gewenst (ik moet de laatste tijd vaak in het Antonius zijn en ik kijk alltijd of ik jou niet zie)
ET girl: sterkte in de MMM en hopelijk krijgen jullie nog zo'n lief kindje als Saskia
[ Bericht 18% gewijzigd door Merisse op 10-09-2005 14:44:07 ]
elk jaar op huwelijksreis! 
Meid, goed van jou dat je je leven een positieve wending hebt weten te geven. Oa. een nieuwe auto maakt het inderdaad niet goed, maar het geeft je vast een positieve boost, elke keer als je er in stapt (en dat is waarschijnlijk dagelijks?!). Jezelf een beetje kietelen kan zeker geen kwaad. Alle beetjes helpen.
Ik merk dat ik een beetje bewuster leer te genieten van dingen die je als ouders niet zou kunnen doen. Op vakantie hebben we met volle teugen van elkaar kunnen genieten en alleen gedaan waar we zin in hadden.
Dus, om maar in de kietelsfeer te blijven, de volgende vakantie begint zich in mijn hoofd alweer te vormen
Wat betreft onze MMM, ik ben nog steeds negatief t.a.z. een 4e keer IVF. Ik wil die spanning en al die toestanden (nog?) niet weer ondergaan. Achteraf realiseer ik me pas wat het allemaal met me gedaan heeft en het lijkt erop dat het punt genoeg = genoeg is bereikt. Maar een definitieve uitspraak doe ik nog niet...wie weet.
Met verbazing (over mezelf) heb ik naar het programma 'de biologische klok' gekeken, vooral die uitzending die over IVF ging. En dacht bij mezelf, shit, dat heb ik allemaal al 3 keer gedaan. Het hele circus. Ik vond dat heel confronterend.
Anyway, voorbehoedsmiddelen ga ik in iedergeval nooit meer gebruiken, ik let op mijn eten, slik multivitamine met foliumzuur (=routine), geniet van alles (inclusief een wijntje op z'n tijd) en reken maar nergens meer op. Op dit moment geeft dat mij rust.
Waar ik wel veel moeite mee heb is dikke buiken; ook op TV. Toevallig een stukje BigBrother gezien gisteren en ik kan er niet over uit; schandalig gewoon. Zwanger en rokend op TV, je zou ze toch!
Merisse, ik schrijf niet zo heel veel hier, maar ook ik heb veel aan je gehad op nogal wat moeilijke momenten en daar wil ik je ontzettend voor bedanken (aan meer meiden hier trouwens hoor!). Ik wens je alle goeds en vooral, veel plezier samen; dat heb je verdiend.
[ Bericht 29% gewijzigd door katinka op 14-09-2005 17:18:27 ]
Fijn dat je kan genieten van de voordelen van het geen kinderen hebben. Ik kan me voorstellen dat je iets gehad hebt aan die serie de biologische klok. Herkenning en verwerking, m.n. over IVF.
Enne, jij ook bedankt hoor
* Merisse gaat geen afscheid nemen want daar heb ik een hekel aan
En nu ben ik zooo kwaad! Hoe kunnen ze dat nou naar ons mailen? Ook janken weer. Dat komt zo onverwacht en raakt je als een stomp in je maag. Ben weer helemaal van de kaart.
In de afgelopen weken heb ik te horen gekregen dat ik een kaakoperatie moet en mijn baan kwijt ben, maar ik hield me staande tot nu toe. Tot nu toe inderdaad. En bedankt "vrienden".
En ik post die link lekker niet hier ondanks dat best het leuke kaartjes zullen zijn want dat gun ik ze niet. Lekker kinderachtig van mij? Kan me niet schelen!
* Merisse is boos
[ Bericht 22% gewijzigd door Merisse op 04-10-2005 23:20:45 ]
Kan me goed voorstellen dat je daar heel erg boos om wordt, Merisse. Mèn en OOK nog je baan kwijt? Is je dat nog niet zo heel lang geleden je ook overkomen? Shit!
Het zit je echt even niet mee
Kop op meid, je bent een wereldwijf, onthou dat goed.
PS die site
boycotten Maar zoals een goede vriendin vanavond zei: van die baan daar kom je wel
overheen maar het verdriet van het geen kinderen krijgen gaat nooit helemaal
over... Triest maar waar.
Inmiddels een excuusmailtje gehad van die vriend; hij had het weloverwogen verzonden. In zijn "optimisme en wellicht ook naïviteit" was hij ervan uitgegaan dat het voor ons nog weggelegd zou zijn. En het was niet de bedoeling geweest ons te kwetsen omdat ze daarvoor teveel om ons geven.
Tja *zucht*, hand over hart enzo. Maar het is wel aangekomen. Geen idee of de vriendschap dit overleefd. Uiteraard is zij zwanger en dus zit ik niet te springen om een afspraak en straks kraamvisite. *zucht*... = bevriend stelletje, hij vriend van mijn man
Ik kan me anders namenlijk best voorstellen dat je een dergelijk mailtje zou versturen.
Eén van mijn beste vriendinnen is ook ongewenst kinderloos en heeft al jaren in MMM achter de rug en toen ik bevallen ben heb ik haar wel een geboortekaartje gestuurd. Ik weet dat ze pisnijdig geweest zou zijn als ik haar 'ontzien' had wat dat betreft of als ik haar niet verteld zou hebben dat ik zwanger was.
Hiermee zetten ze bijna jullie vriendschap op het spel.
Ookal heb ik hier al heel lang niet meer gereageerd; ik leef met je (jullie dus) mee.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat door dit forum je je veel bewuster wordt van allerlei verschillende scenario's. Ga maar na, in je eigen omgeving ken je misschien een paar stellen die (vooralsnog) ongewenst kinderloos zijn. Maar je hebt niet vaak die diepe gesprekken met hen, waarbij die emoties zo omhoog komen als hier. Vaak omdat je niet weet hoe je hier mee om moet gaan. Het heeft mij mijn ogen geopend. Dankzij jullie openhartigheid ben ik meer in staat om een steun te zijn voor die vrienden. En je moet het toch samen blijven doen hè?
Het zou voor die vrienden van jullie dan ook wel eens een idee kunnen zijn om zich eens wat meer te gaan verdiepen in jullie situatie. Hopelijk stuiten jullie dan minder op onbegrip in de directe omgeving.
Vreemd eigenlijk hè; je directe omgeving weet soms nog minder goed wat er in je omgaat dan "vreemden" die je leert kennen via internet.
Dames, vanuit het diepste van mijn hart; jullie zijn bikkels!
quote:Ik bedoel ook niet dat t niet tactloos kan zijn. Ik bedoel alleen dat ik het zelf ook gedaan zou kunnen hebben omdat je iemand bv ook niet voor het hoofd wil stoten door diegene overal van buiten te sluiten.Op vrijdag 7 oktober 2005 11:08 schreef bixister het volgende:
het ging hier toch niet om een geboortekaartje?! maar om een site waar je geboortekaartjes kan bestellen! behoorlijk tactloos inderdaad lijkt me. maar goed 't is al uitgepraat begrijp ik.
Niet iedereen in diezelfde situatie wil dat.
Wat ik bedoel is, als je niet exact weet hoe iemand ermee om wil gaan kan ik me voorstellen dat je zoiets, zonder lullige bedoelingen, stuurt. Omdat je gewoon niet precies weet waar je dan goed aan doet.
Als ze dat wel weten van Merisse dan is het buitengewoon bot natuurlijk. Maar gelukkig is het inderdaad uitgepraat.
Ik pretendeer hier ook absoluut geen "gebruiksaanwijzing over hoe om te gaan met onvrijwillig kinderlozen" neer te leggen. Ik vind het eigenlijk een vreselijk idee dat mensen mij moeten ontzien. En het zou niet ten koste mogen gaan van die vriendschap. Ik weet het. Ik zou willen dat ik niet zo lichtgeraakt was wat dat betreft maar helaas is dat nu even wel zo..
Ik weet niet of je ondertussen al naar de kaakchirurg bent geweest en hoe en wat met je werk, maar ook op dat vlak; heeel veel succes en sterkte!
Maar om even te updaten want ik heb al belachelijk lang niet geschreven omdat er ook belachelijk veel gebeurd is. Onze derde IVF en dus tweede volledige, was eerst geslaagd. We waren zwanger van 1 teruggeplaatst embryootje. Helaas hebben we rond de 6e week alweer afscheid moeten nemen van de uitgekomen droom. Het was vooral voor mijzelf een gigantische eye opener op het gebied ongewenst kinderloos zijn (en mss wel blijven). Heb het me nooit zo gerealiseerd maar blijkbaar heb ik altijd in de naïeve illusie geleefd dat wanneer we zwanger mochten worden van de IVF dat dit ook blijvend zou zijn. Het heeft me ook flink veel tijd, tranen en energie gekost om eroverheen te komen. Al met al denk ik dat ik/we er weer sterker uit zijn gekomen. Een grote illusie armer maar ook veel nuchterheid voor terug gekregen. Het blijft altijd een proces van afscheid nemen en zelf denk ik dat de IVF pogingen daarin helpen. Te weten dat we er alles aan proberen en later hebben geprobeerd om onze wens uit te laten komen. Op dit moment sta ik op een wachtlijst om mijn eileiders te laten verwijderen. De enige onderzoeken die op dat gebied gedaan zijn zijn in de USA. Daarbij wordt vooral nadruk gelegt op het niet zwanger kunnen worden door het vocht wat erin zit, en vandaar ook telkens onze twijfel over het er wel of niet uithalen. De professoren hebben dat besluit nu voor ons genomen en ze gaan eruit!
Ook weer een stukje extra afscheid nemen. En om eerlijk te zijn, het helpt me ook weer om straks na de laatste poging in relatieve rust aan het verwerken te gaan. Als ze er eenmaal uit zijn is er echt 0,0% kans op dat (te vaak beschreven) wonderkindje wat er na tig pogingen in de MMM toch is gekomen. En daardoor is er daarna dus ook geen schrijntje 'hoop' zinnig of onzinnig, meer op dat miraculeuze kindje. Dan mogen en kunnen mijn vriend en ik ons 100% op ons richten.
Maar waarom moeten je eierstokken eruit? Wanneer is jullie volgende IVF?
Heel veel sterkte ermee.
Wij hebben gisteren oud&nieuw gevierd met onze 7 maanden zwangere buurvrouw en haar man. Het was weer een avond met mixed emotions. Op een of andere manier trek ik het redelijk dat zij zwanger is. Ze zijn een stuk jonger als wij en ik kan niet om haar heen omdat ik haar dagelijks zie. Maar ik moest toch even flink slikken toen ze ons de rose babykamer lieten zien. Ze krijgen dus een meisje, iets wat we nog niet wisten. We hebben het daarna nog uitgebreid over onze situatie gehad en mijn moeite met zwangeren en kraamvisites. Ze waren zo lief en begripvol. En ik heb niet eens gehuild, niet dat dat erg geweest zou zijn maar ik hoefde gewoon niet te huilen en dat vond ik toch weer een soort van overwinning.
. Wilde ik helemaal niet maar het overviel me gewoon ofzo. Weer een jaar zonder zwangerschap/kind afgesloten...Maargoed, hopelijk is 2006 een beter jaar Merisse toeval bestaat niet? Mijn beste vriendin is nu ook ong 7 maanden zwanger. Zij willen iig niet weten wat het wordt. En tja ook wij hebben de jaarwisseling met ze 'gevierd'. Gelukkig kan ik er bij haar al goed tegen dat ze langzaamaan steeds een beetje meer zwanger eruit ziet. En de miskraam zijn we ook weer redelijk te boven. Langzaam kijk ik weer vooruit zeker nu de operatie achter de rug is. Het zijn gelukkig mijn eileiders die eruit zouden zijn gegaan en niet mijn eierstokken
anders had een volgende IVF ook weinig zin. Door de vele verklevingen die ik heb is het alleen niet zo gelopen als verwacht en heeft de gyn clips geplaatst om te voorkomen dat het vocht in mijn baarmoeder terecht komt. Het onderzoek ik de USA toont aan dat dat vocht 'embryotoxisch' is. Het betekend dat het meestal niet komt tot een goeie innestelling. Ik vermoed zelf ook dat we daarom een miskraam hebben gehad. Aan te tonen is het toch nooit (weet je helaas ook maar al te goed) en we kunnen op dit moment ook niet meer dan hopen dat we ergens rond februari mogen starten met onze derde volledige poging en dat die wel gaat slagen. Om dat toch wat te ondersteunen gaan we ditmaal dan ook voor een terugplaatsing met 2 embryootjes. De gyn is iig meegegaan in mijn verzoek om de eileiders te verwijderen terwijl hij daar eerst helemaal geen voorstander van was. Super dat jij de jaarwisseling zo goed bent doorgekomen! Berusting komt ook niet van vandaag op morgen volgens mij. Maar alle stapjes voorwaarts zijn het waard om gevierd te worden! Hopelijk gaat het met de dag beter!
Mallemeid, het gevoel ken ik zoo goed. Maar ik wilde me perse gisteren groot houden (geen idee waarom?!) en dat is me gelukt. Echt die laatste seconden van die klok moest ik echt de andere kant op kijken en helemaal niet naar de zwangere buik die naast me zat. An sich was ik erg blij dat we het met alleen een stel heel goede vrienden gevierd hebben ik weet niet of ik wanneer het bij mijn ouders bv was geweest er zonder traan door was gekomen. En toch vind ik tranen niets om je voor te schamen als ze eruit moeten moeten ze eruit!
Kan ook alleen maar voor iedereen hopen dat 2006 op welk vlak dan ook een topjaar mag worden!
quote:Even een update m.b.t. die vrienden met de geboortekaartjeswebsite. Hun kindje is inmiddels geboren en we hebben twee weken na de geboorte daarover een e-mailtje gekregen... We hebben een e-mailtje teruggestuurd met onze felicitaties en een plaatje van hun eigen geboortekaartjes-site *hint* Maar ik vind het maar vreemd, of vinden jullie dat we dat over onszelf afgeroepen hebbenOp dinsdag 4 oktober 2005 22:56 schreef Merisse het volgende:
Kreeg zojuist een mailtje van vrienden (die helemaal op de hoogte zijn van ons verhaal) met een link naar hun nieuwste business. Ik onwetend de website openen: juist ja: geboortekaartjes
Waarschijnlijk denken zij hier goed aan te doen en beseffen ze niet dat ze de plank volledig mis slaan door het 2 weken na dato te doen dmv een e-mailtje, geen kaartje etc.
Leuk is het iig niet nee.
Persoonlijk denk ik, door het plaatje van hun eigen site als hint mee te sturen, dat het voor hen zelfs nog iets onduidelijker wordt.
*zucht* ik weet het ook niet goed. Wij hebben gereageerd zoals wij ons voelden, zij ook, ik denk dat we elkaar niets kwalijk moeten nemen en maar zien hoe het verder loopt.
Kraamvisite? *zucht* ik weet het niet, voor mezelf
voor mijn man en hen moet ik mezelf dan maar wegcijferen?Ik moet even iets kwijt en waarom dan niet op het oude vertrouwde OUD.
Het gaat best goed met me! Ik heb een nieuwe baan die spannend is en waarbij ik op mijn tenen moet lopen. Het kost veel energie maar ik krijg er ook energie voor terug. Ik ben nog nooit zo vaak laat thuis geweest met zoveel verhalen.
We zijn inmiddels op 2 kraamvisites geweest, een vers babietje
en toen heb ik nadat we weer thuis waren nog wel een traantje gelaten. Ook nog een achterstallige kraamvisite, kindje is inmiddels 11 maanden. Dat was erg fijn, goede gesprekken gehad en ik had helemaal geen moeite met het kindje.Daarnaast ben ik gaan zingen in een koor samen met wat vriendinnen. In het begin vond ik dat te gek, ik kon er mijn ei (!) in kwijt kwam vol energie weer thuis. Maar de laatste tijd zijn we toe aan 't leven naar een concert en is het niet meer zo vrijblijvend. Van lekker zingen is wat mij betreft geen sprake meer. Veel donderpreken en dreigen (als jullie die partij niet onder de knie krijgen dan...) Kortom ik heb er niet meer zo'n zin in en bij de laatste repetitie ben ik tijdens de pauze naar huis gegaan.
Een van die vriendinnen waarmee ik bij dat koor zit is psychologe en ze heeft de dag erna mijn man gebeld omdat ze vindt dat het niet goed met me gaat. Wat mijn man daarvan vond? Mijn man heeft gezegd dat hij vond dat ze mezelf maar moest bellen. Ze heeft nog veel meer verteld tegen hem, dat ze dacht dat ik met onverwerkte emoties zat enz. Ze heeft me gebeld en ze wil komen praten met me, vanavond. Ik heb het gevoel dat mij iets opgedrongen wordt wat ik zelf niet zo voel. Ik voel me aangevallen en onder curatele gesteld. Ik zou natuurlijk kunnen weigeren met haar te praten maar ze wil me helpen en dat geloof ik ook wel.
Heeft er iemand nog goede raad, adviezen, zienswijzen? Ik ben zo in de stress hierover
) gewoon rustig blijven en jezelf zijn en het positieve ervan inzien (een lieve vriendin die zich onterecht zorgen maakt) sterkte! komt wel goed En dat die vriendin met je wil praten... ze zal het best heel goed bedoelen maar ik zou, als ik jou was, eerlijk tegen haar zeggen dat je waardeert wat ze probeert te doen maar dat je graag wil dat zij gewoon een vriendin van je is, en dat als jij denkt dat je hulp nodig hebt, dat je dat dan zelf zou gaan zoeken.
Ik kan me namelijk wel goed voorstellen dat je voelt dat je wel heel erg bekeken en geanalyseerd word.
Natuurlijk is het ok en lief als vriendinnen je een beetje in de gaten houden, daar zijn het vriendinnen voor, maar ik denk niet dat het goed is dat juist de psychologe van het stel dat tegen jou gaat zeggen.
Ik zou zo bang worden dat het de vriendschap zou schaden...
Lastig hoor...
Heb je het idee dat ze ergens wel een beetje gelijk hebben? Of slaan ze de plank volledig mis?
Ik zou proberen de verschillende "onderdelen" van zo'n gesprek (en het inititatief ertoe) los van elkaar te bespreken. Dus zowel haar aanpak, via je man, als haar ongevraagde analyse en als je dan nog genoeg zin hebt open te zijn over wat je voelt, ook je gevoel bespreken. Maar voorkomen dat alles troebel wordt door al die extra dingen eromheen, dat lijkt me het best en het fijnst.
En wat is je gevoel, zit er wat in haar bezorgdheid, of ziet ze het gewoon helemaal verkeerd? Of lukt het je niet om daar een goeie uitspraak over te doen nog?
quote:Ik zou zelf afbellen met de boodschap dat je haar bezorgdheid oprecht waardeert, maar dat je geen zin hebt in een gesprek over gevoelens die je zelf niet zo hebt. Toch jammer om voor zoiets in de stress te zitten?Op maandag 27 februari 2006 09:50 schreef Merisse het volgende:
Ik heb het gevoel dat mij iets opgedrongen wordt wat ik zelf niet zo voel. Ik voel me aangevallen en onder curatele gesteld. Ik zou natuurlijk kunnen weigeren met haar te praten maar ze wil me helpen en dat geloof ik ook wel.
Heeft er iemand nog goede raad, adviezen, zienswijzen? Ik ben zo in de stress hierover
quote:Maar weet je wat nou zo jammer is, als ze dit zou doen, dan komt dat weer over als 'onaardig' of 'kop in het zand stekerig'.Op maandag 27 februari 2006 10:02 schreef miss_dynastie het volgende:
Ik zou zelf afbellen met de boodschap dat je haar bezorgdheid oprecht waardeert, maar dat je geen zin hebt in een gesprek over gevoelens die je zelf niet zo hebt. Toch jammer om voor zoiets in de stress te zitten?
Je bent dan eigenlijk al in een hoek gedrukt voor je er zelf ook maar iets over hebt kunnen zeggen.
Ik ga meestal niet verder dan 'Gaat het wel goed met je?' ipv allerlei vermoedens die ik evt. heb hardop uit te spreken... Oh, en al helemaal niet achter mijn rug om met mijn vent bespreken... Het is net of je zelf niet meer competent bent of zo.
quote:Edit- vergeet ik nog te zeggen dat ik heel blij ben dat het zo goed met je gaatEn dat die vriendin met je wil praten... ze zal het best heel goed bedoelen maar ik zou, als ik jou was, eerlijk tegen haar zeggen dat je waardeert wat ze probeert te doen maar dat je graag wil dat zij gewoon een vriendin van je is, en dat als jij denkt dat je hulp nodig hebt, dat je dat dan zelf zou gaan zoeken.
Ik kan me namelijk wel goed voorstellen dat je voelt dat je wel heel erg bekeken en geanalyseerd word.
quote:Ja, weet ik, maar ik geloof dat ik daar zelf niet zo mee zou zitten, als ik eerlijk ben. In elk geval zeker niet over het 'onaardig' gedeelte, jammer dan. Dat ze gaat denken 'die steekt d'r kop in het zand'- tja, dat zal wel een logisch gevolg zijn, maar geen enkele garantie dat dat na zo'n gesprek niet zo is.Op maandag 27 februari 2006 10:06 schreef Brighteyes het volgende:
Maar weet je wat nou zo jammer is, als ze dit zou doen, dan komt dat weer over als 'onaardig' of 'kop in het zand stekerig'.
Je bent dan eigenlijk al in een hoek gedrukt voor je er zelf ook maar iets over hebt kunnen zeggen.
Ik denk dat je in deze situatie sowieso al 'in een hoek gedrukt zit' en ik denk zelf niet dat een gesprek daar veel verandering in zal brengen. Zeker niet wanneer je je daar niet lekker over voelt bij voorbaat.
quote:Ik vind echt dat als dit een vriendin is, dat ze dan van je aan moet nemen dat ze er blijkbaar helemaal naast zit. Je moet zulke dingen toch gewoon "recht kunnen zetten" als er iets geroepen wordt dat helemaal niet klopt? Als die vriendin dan denkt dat ze het alsnog beter weet en aanvoelt dan Merisse zelf, sja, dan is het gewoon een heeeeeeeel gekke vriendin, vind ik.Op maandag 27 februari 2006 10:06 schreef Brighteyes het volgende:
Maar weet je wat nou zo jammer is, als ze dit zou doen, dan komt dat weer over als 'onaardig' of 'kop in het zand stekerig'.
Je bent dan eigenlijk al in een hoek gedrukt voor je er zelf ook maar iets over hebt kunnen zeggen.
En ook een *eensch* met Sugar.
quote:Hmmm, nee, dat hoeft ook niet. Maar je kan toch best aangeven dat je geen zin hebt om ergens over te praten? Die vrijheid moet je elkaar gunnen, vind ik.Op maandag 27 februari 2006 10:20 schreef Belana het volgende:
Nou en ik vind dat jullie allemaal bijzonder negatief zijn over een bezorgde vriendin. Ik vind de actie van de vriendin op zich ook niet slim nee, maar om nou meteen de deur dicht te gooien? Wat voor vriendin ben je zelf dan?
quote:Daarom zei ik dus dat ik iets zou zeggen als 'ik waardeer wat je probeert te doen, maar als ik denk dat ik hulp nodig heb zal ik die zelf aan zoeken, ik heb liever dat jij gewoon een vriendin van mij blijft'.Op maandag 27 februari 2006 10:20 schreef Belana het volgende:
Nou en ik vind dat jullie allemaal bijzonder negatief zijn over een bezorgde vriendin. Ik vind de actie van de vriendin op zich ook niet slim nee, maar om nou meteen de deur dicht te gooien? Wat voor vriendin ben je zelf dan?
quote:Maar volgens mij is zit hier wel een verschil in, dat jij idd gewoone en vriendin bent die bezorgd bent en dat er bij het geval van Merisse sprake is van een vriendin die psychologe is, die dan eerst je man belt en dan een gesprek met je wil.Op maandag 27 februari 2006 10:22 schreef Belana het volgende:
Ik heb het zelf ook een tijd lang met een vriendin gehad waar het tijden lang slecht mee ging en op een gegeven moment wen je daaraan en is het op een bepaalde manier moeilijk om aan te nemen dat het wel goed gaat of iig beter. Maar de bezorgdheid is oprecht. Ik heb ook wel eens (onterecht) gevraagd of ze niet te hard van stapel liep, maar daar konden we dan gewoon over praten. Dat is vriendschap voor mij.
Dat voelt toch wel anders dan in 'een' gesprek vragen of het wel goed gaat met iemand...
Ik snap de intentie van die vriendin best, maar ze pakt het in mijn ogen gewoon helemaal verkeerd aan. Ik zou ook gelijk in de verdediging schieten.
Maar ik wil even zeggen dat ik er heel blij wordt van het eerste deel van je verhaal
Volgens mij gaat het heel goed met je en dat vind ik heel fijn om te lezen
quote:Ik vind het toch anders als een 'gewone' vriendin bezorgd over je is en vraagt hoe het met je gaat dan wanneer een vriendin in de hoedanigheid van haar functie als psychologe een 'gesprek' met je wil hebben. Dat klinkt toch wel heeeeeeel anders. In het geval van de gewone vriendin moet dat kunnen, je mag als vrienden je bezorgdheid uitspreken (en tegenspreken als het gewoon niet blijkt te kloppen) maar als je je ongevraagd beroepsmatig ermee gaat bemoeien vind ik het echt te ver gaan.Op maandag 27 februari 2006 10:37 schreef Belana het volgende:
gedwongen moet iemand niet worden natuurlijk, dat lijkt me idd niet de bedoeling. Als het echt helemaal zo voelt dan zou ik ook in de verdediging gaan ja. En tja, die vriendin heeft het echt niet slim gedaan nee, dat ben ik met iedereen eens. Misschien ligt het dan ook meer aan de verhouding tussen die vriendin en merisse of het het waard is ofzo. Uiteraard spreek ik ook vanuit mijn eigen perspectief. Ik ben iemand die niet zo snel boos is op vriendinnen, zelfs niet met dit soort acties.
Ik ben blij te horen dat het voor de rest goed met je gaat en lees vandaag pas je verhaal. Misschien "kop in het zand" techniek van mij, maar ik probeer zoveel mogelijk dit topic te vermijden zolang we nog een kans hebben op zwangerschap. Zoals de meiden hierboven vraag ik me ook af hoe het gesprek is verlopen.
Dikke knuffeljompels,
Slaapmeisje
Ik ben er dus toch op ingegaan onder het motto van: als ik er niet op in ga blijft het tussen ons instaan. Ze is van de week geweest en we hebben gepraat. De conclusie was dat we alletwee een rol spelen; zij is de brede schouder waarop ik uithuil. Ik heb haar ervan kunnen overtuigen dat het echt niet slecht met me gaat. We waren het erover eens dat we dat rollenpatroon moeten doorbreken en samen leuke dingen moeten gaan doen.
Wel heb ik tegen haar gezegd hoe vervelend het over is gekomen dat ze mij niet rechtstreeks heeft aangesproken. Ze kon dat zich wel voorstellen.
Eind goed al goed... Nou gaan we dus "leuke dingen doen" maar ik vind het wel een beetje geforceerd.
quote:Kan me helemaal voorstellen, het is bij mij ook een proces geweest. Ik ben blij voor je dat je hier nu niet hoeft te zijn en ik hoop dat je hier nooit hoeft te komen.Op vrijdag 3 maart 2006 16:38 schreef Slaapmeisje het volgende:
Misschien "kop in het zand" techniek van mij, maar ik probeer zoveel mogelijk dit topic te vermijden zolang we nog een kans hebben op zwangerschap. Zoals de meiden hierboven vraag ik me ook af hoe het gesprek is verlopen.
Dikke knuffeljompels,
Slaapmeisje
en veel succes samen Wil dit topic wel even blijven volgen.
quote:Jawel, we gaan nog wel een cryo-poging doen in het voorjaar..Op zondag 5 maart 2006 09:47 schreef Brighteyes het volgende:
Jullie gaan niet meer proberen kindjes te krijgen Annemiek?
Het slagingspercentage is en blijft natuurlijk laag. Hou er daarom ook wel rekening mee.
Ik heb met grote bewondering je verhalen gelezen !
ook van andere Fok!kers,
Ik mocht geen kinderen krijgen ! i.v.m mijn gezondheid.
Ik heb een man die daar begrip voor heeft ! Alhoewel hij gek op kinderen is.
Natuurlijk vondt hij ook erg dat wij geen kinderen mochten krijgen net als ik !
Als wij nu kinderen hadden, dan waren ze in de leeftijd van 23 jr ongeveer.
Ik kreeg tranen in mijn ogen.
toen ik de topic las.Het is niet altijd gemakkelijk !!.Wij zijn met zijn tweetjes !
Wij praten toch regelmatig over dat, als wij kinderen hadden gekregen, dat ze dan volwassen waren.
Maar wij genieten zo met zijn tweetjes dan.. Het klinkt hard , maar ik bedoel het niet zo !
Je moet wel zeg maar !
Snappen jullie ? wat ik bedoel?
Iedereen veel sterkte,
Ik snap je best hoor. Er is een periode geweest dat het verdriet bij mij overheerste, gelukkig nu niet meer. We genieten echt wel van een leven met z'n tweetjes. Met ups en downs uiteraard maar die heeft iedereen.
quote:Tajno, hoe is het met je? Zijn jullie al begonnen met de IVF?Op zondag 1 januari 2006 18:27 schreef Tajno het volgende:
we kunnen op dit moment ook niet meer dan hopen dat we ergens rond februari mogen starten met onze derde volledige poging en dat die wel gaat slagen. Om dat toch wat te ondersteunen gaan we ditmaal dan ook voor een terugplaatsing met 2 embryootjes.
Om eerlijk te zijn denk ik niet dat we nog hier in dit topic thuishoren, tenminste daar hopen we op. We hebben 9 maart de terugplaatsing gehad van onze 2 emmies en er is er ook 1 in de vriezer gegaan!
Totaal onverwacht want dat is in alle voorgaande pogingen nog nooit gelukt. En eergisteren was de digitest positief en gisteren de Predictor. Pas als die laatste positief zou zijn wilde ik bellen met het ziekenhuis dus 3 april mogen we kijken of het ditmaal wel goedzit.
Al met al zitten we nu dus nog wat tussen wal en schip min of meer. Niet meer niet zwanger maar ook nog niet echt helemaal zwanger voor mijn gevoel tot we een kloppend hartje hebben mogen zien.
Na die eerste echo durf ik ook pas echt mee te gaan schrijven bij Z&G dus tot dan ga ik proberen me zo rustig mogelijk te houden.
Ik weet niet hoe gepast het is in dit topic, maar gefeliciteerd zeg! Echt super! Ik ga heel hard duimen dat het 3 april gewoon lekker wel goed zit! Mss wil je tot die tijd meekleppen in het topic Als zwanger worden/blijven niet zo gemakkelijk gaat (#16) . Daar zitten meer mensen die met IVF en andere behandelingen bezig zijn.
Anderhalf jaar lang geen reacties meer
En dat terwijl dot een onderwerp is wat zoveel losmaakt in mensen hun levens. Zo ook het mijne. Ben nu nog 39, maar ik kan al voor 99,999999% zeggen dat ook mijn toekomst "leeg"blijft. Ik probeer er mee om te gaan, maar het is zo vreselijk moeilijk. En mijn beste vriendin moet over een paar weken bevallen. Ik ben zo blij voor haar, ze heeft me bij alles betrokken, ik was de 1e die hoorde dat ze zwanger was; zelfs haar ouders wisten het later, maar toch moet ik elke dag even slikken als ik haar zie. Heb gister een iniminluierpakje gekocht en toen ik de winkel uitliep wou ik wel gillen....
Maar goed, het is mooi dat ook dit soort topics hier op FOK zijn, en ik hoop dat we de boel weer een beetje levend kunnen maken.....
Hoe is het met iedereen??????
Inmiddels zijn wij 2 cryo-pogingen en 1 nieuwe IVF-poging verder en nog steeds kinderloos.
Blijft moeilijk.. Zeker deze periode. Gisteren is namelijk mijn beste vriendin (Die ik al ken sinds de kleuterschool) bevallen van haar eerste kindje. We gaan vanavond op kraamvisite en dat vind helemaal niet moeilijk, echt niet... Maar NU zo overdag als we maar alleen thuis wat aan het rommelen zijn, sta ik er wel veel bij stil en moet ik toch wel effe slikken.
Wij zullen ook wel samen blijven zonder kinderen... Ook al zijn we nog jong, sinds 2003 zijn we al aan het dokteren geweest. We hebben het een kans gegeven en helaas, het heeft niet zo mogen zijn. We heben het geprobeerd, dan maar samen verder. Samen hebben we het ook leuk! We hebben nog een poging tegoed vanuit de zorgverzekering, dus misschien mocht het over een poosje toch te moeilijk worden of weer erg gaan kriebelen... We zien wel....
Wij hadden al een zoontje, maar die stierf vorig jaar, op de leeftijd van 1,5 jaar. Er zullen verder geen kinderen komen, in elk geval geen eigen kinderen. Misschien gaan we nog eens het pleegouder-traject in, maar daar hebben we nog geen definitieve beslissing over genomen.
Verder zijn we gelukkig ook goed in staat om ons leven toch een zinvolle invulling te geven. We hebben ieder onze eigen hobbies, en gelukkig ook een paar gemeenschappelijke, zodat de vrije tijds-besteding goed in balans is.
Wel kijk ik een beetje op tegen de toekomst. Want ook als we oud zijn, zullen we (klein)kinderloos zijn. Dat lijkt me wel erg eenzaam.
Wat jullie schrijven over de gevoelens die andere zwangerschappen/geboortes oproepen; same here! Tijdens het collecteren voor het epilepsiefonds afgelopen week kwam ik bij heel veel jonge gezinnetjes aan de deur, met spelende, kletsende, badderende peuters en kleuters. Moeilijk hoor!
En die oneerlijkheid kan ik zo boos om worden. Niet dat het enig nut heeft, dat weet ik ook wel.
Ik denk nog maar zelden: waarom? Want ik weet dat er geen antwoord op is. Ik probeer de gedachte dat ik gestrafd word ergens voor maar van me af te zetten, maar soms komt het toch naar boven.
En juist wat phluphy zegt; de toekomst... Ik ben nu 39, word dit jaar 40 en die leeftijd is voor mij de grens. De gedachte dat ik na mijn 40e nog een kind zou krijgen, heeft me altijd tegengestaan. Maar aan de andere kant: wat is leeftijd????? Ik heb een vriend van 22 en die zegt ook dat ik geen 39 ben
Hij wil geen kinderen en dat begrijp ik ook want hij is nog zo jong. Dus mij helpen met die wens kan hij ook niet. Niet dat het kan, want ook op zijn zaad reageert mijn lichaam niet.En nu ben ik met een borstverkleining bezig; en ook dat vind ik moeilijk want hoe struint dat met dat ik mijn lichaam als iets zie dat mij verraad??? Zou ik dan toch aan het accepteren zijn en dan nu, juist nu, die borstverkleining zien als een teken dat mijn lichaam niet iets vreemds is??
Ik weet het allemaal niet meer.
Wel dat ik gisteravond mijn beste vriendin wederom naar het ziekenhuis heb moeten brengen omdat ze bloedde met haar 33 weken. En dan ben ik zo bezorgd, maar ik ben en blijf net zo goed zoooo vreselijkj aloers op haar......
Tass, ben je niet bang dat je vriend over een aantal jaren wel een kinderwens zal krijgen?
En hoe is het met je vriendin afgelopen?
En het lijkt me dat je daar steeds toch weer even een steek van krijgt.
quote:Op vrijdag 22 juni 2007 16:29 schreef dvdk het volgende:
ik heb wel wat sperma voor julie hoez hier dus als ik kan helpen...
Kun je!Produceer een paar liter, smeer jezelf ermee in, lik je handen daarna af en laat het 2 jaar inwerken. Bij voorkeur gedurende die 2 jaar niet eten, drinken of bewegen.
Oh ja, en vooral niet ademhalen!
Dank!
quote:Op vrijdag 22 juni 2007 16:33 schreef phluphy het volgende:
[..]
Produceer een paar liter, smeer jezelf ermee in, lik je handen daarna af en laat het 2 jaar inwerken. Bij voorkeur gedurende die 2 jaar niet eten, drinken of bewegen.
Oh ja, en vooral niet ademhalen!
Dank!
Maar ik vind jouw reactie zo mooi Phluph dat ik hem laat staan.
Dank.
quote:Ik lees hier altijd mee, maar dit is echt de eerste keer dat er een glimlach verschijnt op mijn gezicht.Op vrijdag 22 juni 2007 16:33 schreef phluphy het volgende:
[..]
Produceer een paar liter, smeer jezelf ermee in, lik je handen daarna af en laat het 2 jaar inwerken. Bij voorkeur gedurende die 2 jaar niet eten, drinken of bewegen.
Oh ja, en vooral niet ademhalen!
Dank!
Het gaat goed met me/ons. Het is al maanden geleden dat ik echt gehuild of in de put gezeten heb om onze kinderloosheid.
Gisteren was het wel weer zover en dat wilde ik even kwijt/delen.
Een zus (37) van onze beste vrienden is onlangs zwanger ondanks het spiraaltje. Na de aanvankelijke schrik waren ze er erg blij mee. Gisteren hoorden wij dat ze helaas een miskraam heeft gekregen. Uiteraard waren ze erg verdrietig maar ze hadden tevens besloten dat ze wel bewust voor kinderen willen gaan. Toen ik zei dat er na een miskraam een grotere kans was op een zwangerschap kreeg ik te horen dat ze nu eerst een tijdje voorbehoedsmiddelen gaan gebruiken want ze willen geen decemberkindje!!!
Ik was al aan 't sniffen vanwege de miskraam maar toen kreeg ik het ineens helemaal te kwaad.. Letterlijk.. want ik kan met de beste wil van de wereld niet begrijpen hoe je zo rationeel kan denken juist nu je net een miskraam hebt gehad. Dat je dan niet inziet dat je kinderen krijgt en niet neemt en wat voor groot wonder het is als het lukt en goed gaat.
Onze vrienden vonden mijn reactie erg overdreven want het was toch niet ongewoon om kinderen te plannen. Nou m.i. is het dat wel. Ben wel erg geschrokken van de heftigheid van mijn emoties maar ondanks dat blijf ik daarbij.
quote:Ja dat denk ik nu ook. Maar op dat moment wild eik dat gewoon niet. Ik weet ook al niet eens meer waarom. Nu heb ik er 1 van augustus. Dus schiet mij maar lek waarom ik dat toen niet wilde. Maar ik snap dus wel dat mensen zo denken.Op woensdag 9 januari 2008 21:12 schreef snoopy het volgende:
Meen je dat nou Menicole? Als je een kindje wil maakt het toch geen bal uit wanneer het geboren wordt?
Fijn dat het goed met je/jullie gaat! Ik moet vaak aan je denken, en vind het jammer dat ik je hier niet meer zo vaak zie.
Ik kan me jouw gevoelens goed voorstellen. Ik hoop nog steeds op een zwangerschap en wanneer die zich aandient zal me werkelijk worst zijn! En of het goed uitkomt en wat ik er dan voor moet doen of laten of afzeggen, het zij zo. Ik ben zelf een decemberkind en nee, dat is niet leuk, maar ach, maakt het nou echt zoveel uit?
Ik vind het ook vooral vreemd dat zij, haar leeftijd en de miskraam bekijkend, denken dat ze dit proces kunnen controleren.
quote:Dat weet je nooit en die keuze heeft eigenlijk niemand.Op woensdag 9 januari 2008 21:08 schreef MeNicole het volgende:
Sorry maar ik vind het ook niet raar dat ze dat niet willen. Ik wilde na mijn miskraam ook niet meteen weer zwanger worden want dan zou de kleine in juli komen en dat wilde ik niet. Ik snap best dat het op jou en meerdere verkeerd overkomt maar als ze toch weten dat het wel lukt en ze hebben een keuze. Waarom dan niet!
Pas toen ik serieus over kinderen ging nadenken en mede ook door verhalen van mensen bij wie het niet zo wil lukken realiseerde ik me dat je 'maar' 12 (soms 13) kansen in en jaar hebt en dat dat verdomd weinig is. Wij hebben er dan ook nooit rekening mee gehouden.
Ik snap je idd wel een beetje Merisse, dat mensen er zo makkelijk over kunnen denken. Ik durfde dat echt niet, het risico 1 kans mis te lopen...
En idd, wat miss_sly zegt... die keuze heeft niemand.
Kijk maar naar Bright, kijk maar naar Rottdog... daar kwam/komt een 2e kindje echt niet zomaar aanwaaien...
Ik begrijp de redenatie van die mensen op zich wel, maar er zal een stuk onwetendheid meespelen. En zo zou ik dat soort opmerkingen dan ook langs me heen laten glijden.
Igraine, ik denk idd dat er een hoop onwetendheid mee zal spelen. Geen voorbeelden als Rottdog of Bright in hun omgeving, waarbij de eerste keer relatief makkelijk ging maar de tweede vele malen moeilijker lijkt te gaan.
Een miskraam is geen garantie op een volgende zwangerschap. Maar die wetenschap zal bij hen nog niet doorgedrongen zijn.
Kan me wel voorstellen dat zulke dingen steken als het zelf je allergrootste wens is en weet dat die nooit in vervulling zal gaan.