Volgens mij heeft Mirage een keer een topic geopend over thuisonderwijs. Het zoeken laat ik aan de experts over. (Miss_D, waar ben je? )quote:Op dinsdag 31 mei 2005 09:41 schreef Logician het volgende:
Misschien dat het mogelijk is om thuis met hem werkjes te maken tot de zomervakantie? Iemand hier ervaring mee? En zou dat uberhaubt mogen volgens de leerplichtwetgeving?
Wil je wel geloven dat ik er amper van slaap de laatste dagen......quote:Op dinsdag 31 mei 2005 22:48 schreef Genuivere het volgende:
En Eva die naar 'school' gaat, spannend Lois en heel herkenbaar. Toen het hier zo definitief werd had ik het er ook even moeilijk mee. Weg beeld van mama die haar kind met de fiets naar school brengt en haalt en direct contact heeft met de leraar. In plaats daarvan een taxibusje voor de deur en een schrift voor de communicatie. Maar het went hoor en als je kind het er naar de zin heeft begin je ook wel de voordelen ervan te zien.
quote:Op maandag 6 juni 2005 19:18 schreef Belana het volgende:
hoe was het Lois?
Nog een tipquote:Slimme autist heeft eigen school nodig
Slimme kinderen met een autistische stoornis blijven vaak jarenlang thuis. Want in de gewone school lopen ze vast en ook in het speciaal onderwijs (meestal vmbo) gaat het mis. Een speciale school voor havo/vwo biedt uitkomst. De Tweede Kamer debatteert vandaag met minister Van der Hoeven over de problemen in het speciaal onderwijs.
Het is pauze en Bastiaan (13) zit in zijn klaslokaal in Amsterdam-Zuid achter de computer. Een directe vraag van een vreemde beantwoordt hij niet. Hij gaat te zeer op in zijn spelletje. Ondanks dat de zon buiten schijnt, wil hij niet naar het schoolplein.
Vraag je Bastiaan wat hij in het weekeinde heeft gedaan, dan is het antwoord: gecomputerd. Niets anders? ’Nee’. Zijn leraar Adriaan Verkade: ,,De computer is voor kinderen op deze school heilig. Ze spelen spelletjes en vaak hetzelfde spel, dat verveelt ze nooit.’’
Bastiaan heeft, net als ruim 80 procent van de kinderen op deze speciale school voor havo-vwo, een autistische stoornis. ,,Hij is heel snel in paniek’’, vertelt Verkade. ,,Het verloop van de les en wat er van hem verwacht wordt, moet heel duidelijk zijn. Je merkt meteen als het hem te veel wordt, dan staat hij op en gaat heen en weer lopen.’’
Maar Bastiaan is ook ’superintelligent’ . ,,Ik geef hem Duits. Als je hem de Duitse naamvallen uitlegt en hoe die gebruikt worden, kan hij ze meteen toepassen.’’
Bastiaan, die om privacy-redenen een gefingeerde naam heeft, zou op een gewone havo of vwo gepest worden, denkt Verkade, en uitvallen. Scholen voor speciaal onderwijs boden tot voor kort echter niet meer dan vmbo, ook geen goed alternatief dus. ,,Hij zou daar te weinig uitgedaagd worden en nog meer gedragsproblemen ontwikkelen.’’
Voor kinderen als Bastiaan is daarom anderhalf jaar geleden het Amsterdamse Altra College voor speciaal onderwijs begonnen met een nieuwe afdeling: voor havo/vwo. ,,Als deze mogelijkheid er niet was gekomen, zat Bastiaan waarschijnlijk thuis”, denkt Verkade.
Slimme kinderen met een gedragsstoornis die niet naar school gaan, het gebeurt elders in Nederland te veel, melden ouderorganisaties en de Stichting Ombudsman. Want buiten Amsterdam is er alleen in Den Haag een havo-vwo school voor speciaal onderwijs, de Pleysierschool, die bij de oprichting van de school in Amsterdam als voorbeeld diende.
Gerard Gruppen, directeur van het Altra College: ,,Wij krijgen aanvragen van ouders uit het hele land met vaak erbij de schrijnende opmerking: als mijn kind wordt toegelaten bij jullie, verhuizen we wel naar Amsterdam.’’ Hij moet hen teleurstellen: deze school heeft al een lange wachtlijst met kinderen uit de eigen regio, die voorrang krijgen.
Gruppen: ,,Elders in het land wordt inmiddels ook wel gekeken of er mogelijkheden zijn om deze kinderen op te vangen, maar zo’n speciale school is duur. Doordat wij in Amsterdam een heel grote school voor speciaal onderwijs hebben, konden wij het financieel opvangen iets nieuws te starten. In andere regio’s is dat lastiger.’’
Het Altra Colllege begon in november 2003 met 7 kinderen op de afdeling havo-vwo, inmiddels telt de afdeling 38 kinderen en is er een lange wachtlijst. Na lang onderhandelen heeft de gemeente Amsterdam een ander gebouw in het vooruitzicht gesteld, waardoor de school na de zomer verdrievoudigt: tot ruim 100 leerlingen.
,,Een spectaculaire groei’’, zegt Gruppen. ,,Ik denk dat we na de zomer van 2006 doorgroeien naar 140, maar dat is ons maximum. Een grotere school is voor deze leerlingen niet goed, daar kunnen ze niet tegen. We gaan daarom tegelijk ook veel meer aan voorlichting doen over begeleiding van deze autistische kinderen op reguliere scholen. Zodat veel kinderen het daar toch kunnen redden en de instroom beperkt wordt.’’
Circa 0,6 procent van alle kinderen lijdt volgens de Nederlandse Vereniging van Autisme (NVA) aan een vorm van autisme, een grote meerderheid jongens. Zij lopen steeds vaker vast in zowel het reguliere als vervolgens het speciale onderwijs, blijkt uit onderzoek dat de Stichting De Ombudsman en de NVA vorige maand publiceerden.
Dat geldt niet alleen voor de slimme kinderen, ook het vmbo is vaak te ongestructureerd en het speciaal onderwijs is soms niet geschikt voor autisten. In het speciaal onderwijs komen deze autistische kinderen vaak terecht in het zogenoemde cluster 4: de zmok-school, de school voor moeilijk opvoedbare kinderen.
Daar komen ze in een groep kinderen met andere ernstige gedragsproblemen. ,,En de ene groep werkt dan als een rode lap op een stier voor de andere’’, zegt Gruppen, ,,waardoor de autisten ook daar niet te handhaven zijn. Die belanden dan thuis. Cijfers zijn daar niet over, want niemand houdt het echt goed bij. Maar ik weet wel zeker dat er in Nederland duizenden kinderen thuiszitten. Soms voor korte tijd, wachtend op een plek op een andere school, soms voor jaren.’’
Elders in het land kijken ouders jaloers naar de mogelijkheden die het Altra College nu biedt voor de slimmere autisten. ,,Door heel Nederland zou het mogelijk moeten zijn om speciaal onderwijs te hebben voor havo/vwo’’, vinden Maartje Berger van de Stichting de Ombudsman en Arga Paternotte van oudervereniging Balans. ,,Dat zou voorzien in een grote behoefte.’’
Joost van Caam, afdelingsleider van het Altra College voor havo-vwo, herkent twee typen kinderen op zijn school. De ene groep heeft een psychische stoornis die al op vroege leeftijd werd ontdekt en is tegelijk slim. Deze kinderen, waar Bastiaan toe behoort, stromen direct door vanuit het speciaal basisonderwijs.
De andere groep is vastgelopen in het reguliere voortgezet onderwijs. ,,Dat zijn vaak kinderen met een autistische stoornis waarvan de ouders het liefst willen dat ze naar een normale school gaan. Die hebben het op de basisschool nog gered, maar vallen uit in de leerfabrieken die het middelbaar onderwijs geworden zijn. De meeste gebeurt dit in de derde klas. Als ze gaan puberen en het opvalt dat ze eenlingen zijn. Ze worden vaak gepest.’’
Er zijn op deze school ook kinderen met andere psychische problemen, zoals depressies. ,, Soms kunnen kinderen het eerste jaar van het voortgezet onderwijs nog probleemloos en vrolijk zijn en bij het puberen geweldig in de knoop raken’’, zegt Van Caam.
De school is rechtstreeks verbonden aan het psychiatrisch kindercentrum De Bascule. Alle scholieren zijn daar ook in behandeling. Ze volgen verschillende therapieën, bijvoorbeeld ’anders boos worden’. Van Caam: ,,Deze kinderen ontploffen nogal snel als ze niet kunnen bevatten wat er om hen heen gebeurt. Deze training leert hen hoe ze anders met agressie om kunnen gaan.’’ Maar ook individuele gesprekken met psycholoog of psychiater en ouderbegeleiding zijn mogelijk.
Zeker de helft van de leerlingen van deze school heeft in het verleden langdurig thuisgezeten, zegt Van Caam. ,,Er bestond gewoon geen school die is aangepast op wat zij nodig hebben.’’
De leerlingen volgen op deze school nu alle reguliere vakken van havo en vwo en doen ook eindexamen. Maar ze zitten in klasjes van maximaal acht kinderen. De lessen duren 50 minuten en niet de leerlingen maar de leraren wisselen van lokaal.
Van Caam: ,,Iedere les heeft hetzelfde patroon, eerst instructie, dan zelf werken, alles volgens vaste regels, die ook nog eens op het bord staan. In ieder lokaal hangt een grote klok. Ieder kind weet precies hoe de les zal verlopen en wat er van hem verwacht wordt. Er wordt niet samengewerkt, wel maken ze werkstukken, maar nooit in een groepje.’’
Het studiehuis is hier niet ingevoerd, zegt Van Caam:. ,,Het studiehuis vergt een te grote mate van zelfstandigheid. Deze 17- en 18-jarigen kunnen vaak zelf hun boekentas niet inpakken, dat doen hun ouders nog voor ze. Plannen is heel moeilijk.’’
De eindexamens zijn verspreid over twee jaar. De Amsterdamse universiteiten en de Hogeschool Holland hebben inmiddels een speciaal programma voor autistische kinderen, zodat ze ook kunnen gaan studeren.
,,De kinderen zijn vaak verbazend realistisch over hun toekomst. Ze zullen niet gauw zeggen: ik wil leraar worden, dat kunnen ze ook niet. Maar wel: ik wil computerprogrammeur worden of werken in een archief’’, aldus Van Caam. ,,Dat is mogelijk.’’
Er zitten in Nederland meer dan 2500 kinderen thuis, omdat er voor hen geen geschikt onderwijs is. Dat berekende het Tweede-Kamerlid Angelien Eijsink (PvdA) aan de hand van contacten die zij ’overal in het land’ heeft met ouders, leerlingen, scholen en andere betrokkenen bij het speciaal onderwijs. Daaronder zijn veel kinderen met een autistische stoornis.
Minister Van der Hoeven schrijft vandaag in een brief aan de Tweede Kamer dat het aantal getraceerde thuiszitters gedaald is van 196 in 1004 tot 94 dit jaar. Wel geeft zij in dezelfde brief aan dat met deze cijfers ’enige voorzichtigheid in acht dient te worden genomen’, omdat mogelijk niet alle thuiszitters bekend zijn.
,,Van die getallen klopt niets’’, zegt Eijsink. ,,Vaak staan kinderen nog wel ingeschreven op een school, maar komen ze daar al weken niet meer. Er is gewoon niemand die deze cijfers echt goed bijhoudt.’’
Ze zal vandaag bij een overleg in de Tweede Kamer met minister Van der Hoeven spreken over de gebreken in het speciaal onderwijs. ,,De minister moet ervoor zorgen dat er regionaal veel meer wordt samengewerkt tussen het reguliere onderwijs, het speciaal onderwijs en de jeugdzorg. Zodat er voor alle kinderen een goed onderwijsaanbod is.’’
Hoeveel kinderen blijven thuis?
Er zitten in Nederland meer dan 2500 kinderen thuis, omdat er voor hen geen geschikt onderwijs is. Dat berekende het Tweede-Kamerlid Angelien Eijsink (PvdA) aan de hand van contacten die zij ’overal in het land’ heeft met ouders, leerlingen, scholen en andere betrokkenen bij het speciaal onderwijs. Daaronder zijn veel kinderen met een autistische stoornis.
Minister van der Hoeven schrijft vandaag in een brief aan de Tweede Kamer dat het aantal getraceerde thuiszitters gedaald is van 196 in 1004 tot 94 dit jaar. Wel geeft zij in dezelfde brief aan dat met deze cijfers ’enige voorzichtigheid in acht dient te worden genomen’, omdat mogelijk niet alle thuiszitters bekend zijn.
,,Van die getallen klopt niets,’’ zegt Eijsink. ,,Vaak staan kinderen nog wel ingeschreven op een school, maar komen ze daar al weken niet meer. Er is gewoon niemand die deze cijfers echt goed bijhoudt.’’
Ze zal vandaag bij een overleg in de Tweede Kamer met minister Van der Hoeven spreken over de gebreken in het speciaal onderwijs. ,,De minister moet ervoor zorgen dat er regionaal veel meer wordt samengewerkt tussen het reguliere onderwijs, het speciaal onderwijs en de jeugdzorg. Zodat er voor alle kinderen een goed onderwijsaanbod is.’’
En nog een boekentip: 'Ik ben niet boos op je, mijn jongen!". Van Thea van Laarhoven. Het gaat over een moeder van een autistische zoon en wat zij mee maakt met hem.quote:11e ontmoetingsdag autisme
1 oktober Harderwijk
Op zaterdag 1 oktober is de 11e landelijke PhiladelphiaSupport ontmoetingsdag voor ouders en familieleden van mensen met een stoornis uit het autistisch spectrum en een verstandelijke beperking.
Het thema is Van Lege Tijd naar Vrije Tijd De vrijetijdsbesteding van mensen met autisme in de thuissituatie is vaak een lastige zaak: ‘ze lijken zo weinig interesses te hebben’, of ‘hij is niet achter de computer weg te slaan en heeft helemaal geen vrienden’. ‘s Morgens houdt Annemiek Palmen (orthopedagoog en psycholoog bij het Dr. Leo Kannerhuis samen met Marissa Leoncini (groepsbegeleider en pedagogisch medewerker) een inleiding. Zij gaan nader in op hoe het komt dat kinderen met een autistische stoornis problemen hebben met vrijetijdsbesteding. Daarnaast geven zij tips hoe je in de praktijk met die problemen kunt omgaan en ze kunt verminderen. Als afsluiting vertelt een familielid een persoonlijk ervaringsverhaal en is er ruim gelegenheid om vragen te stellen aan de sprekers. Na de lunch kunt u tijdens het middagprogramma twee workshops bijwonen.
U hebt de keuze uit:
• vrijetijdsbesteding thuis
• financiering van de zorg
• ervaringen uitwisselen
• seksualiteit en relaties
• overgeven/overnemen van de zorg
• muziektherapie met Jobrabox.
Plaats: Landstede, Westeinde 31-33 te Harderwijk.
Tijd: zaterdag 1 oktober van 9.30-16.15 uur
Kosten: incl. lunch: ¤ 13,50 voor leden van PhiladelphiaSupport; niet-leden ¤ 18,50. Info en aanmelden: (030) 236 37 38, Jenny Munsterman/Annemieke Bouwman of
via www. philadelphiasupport.nl (kijk onder Agenda). Als uw betaling binnen is, ontvangt u een week van tevoren het programma, een routebeschrijving en nadere informatie.
Dit jaar is er voor het eerst een eigen programma voor broers en zussen (12-18 jaar) van kinderen met autisme.
Speciaal programma voor broers en zussen van 12-18 jaar
Opgroeien in een gezin waar ook een broer of zus met een autistische stoornis is, is anders. Het bepaalt je leven. De ene keer kun je als broer of zus beter met je ervaringen omgaan dan de andere keer. Contacten met andere broers en zussen kunnen daarbij helpen.
Daarom organiseert PhiladelphiaSupport een programma voor broers en zussen op deze landelijke dag. Dit programma loopt parallel aan de dag van de ouders. Op een creatieve en gezellige manier zullen we ervaringen uitwisselen.
Kosten voor de dag zijn ¤ 7,50 inclusief lunch. Je kunt je opgeven via het aanmeldingsformulier van je ouders (via de post of internet). Meer info? Bel of mail met Jenny Munsterman,(030) 236 37 38 of j.munsterman@philadelphiasupport.nl
Nee, daar heb je gelijk in.quote:Op woensdag 22 juni 2005 08:16 schreef Oxymoron het volgende:
De vragen weet ik niet en daarom kan er ook niet gezegd worden of ik ze kan beantwoorden.
o je denkt dat hier ouders zitten die zelf maar een diagnose stellen?quote:Op donderdag 30 juni 2005 11:13 schreef MidnightRambler het volgende:
wat ik wil zeggen - als je je echt zorgen maakt zoek een pschycholoog die je erbij kan helpen..
is het niet zo dan? heeft iemand die diagnose dan al gesteld?quote:Op donderdag 30 juni 2005 11:21 schreef lady-wrb het volgende:
[..]
o je denkt dat hier ouders zitten die zelf maar een diagnose stellen?
lees om te beginnen de topics eens door en kom dan weer opnieuw de betweter uithangen
Waar HEB je het over.. mijn dochter heeft wel degelijk een OFFICIELE diagnose, lees het topic door voor je reageert a.u.bquote:Op donderdag 30 juni 2005 11:26 schreef MidnightRambler het volgende:
[..]
is het niet zo dan? heeft iemand die diagnose dan al gesteld?
oke. maar mijn eerdere post was niet op jou bedoeld. gewoon in het algemeen.quote:Op donderdag 30 juni 2005 11:32 schreef lady-wrb het volgende:
OF we zitten gigantisch lang elkaar heen te kletsen, OF je wil het ECHT niet snappen.
om bij mijzelf te blijven: mijn kind is al een jaar in behandeling bij riagg jeugd, nou ja behandeling, ze durven nog niet echt een diagnose te stellen. maar wat ze tot nu toe gevonden hebben, gaat richting pdd-nos. maar de definitieve diagnose schuiven ze nog even voor zich uit.
Nee nooit van gehoord maar ik ga gelijk zoeken.quote:Op zaterdag 2 juli 2005 22:36 schreef jessie het volgende:
Heb je ervaring met stichting bijter? Daar ging ik heen met met bewoners van mijn werk. Daar kan er behandeling onder lachgas plaatsvinden. Ging heel erg goed. En dat waren dan bewoners die echt extreem angstig waren. Maar ook gingen bijten slaan en schoppen anders.
Dat is een goeie! Daar denk ik nou weer niet aan hequote:Je zou eens kunnen informeren op de school van Eva. Daar hebben ze er vast wel info over.
is het iets dat jullie bekend voorkomt?quote:
Autisme mogelijk gekoppeld aan hersengroei
De hersenen van autistische kinderen zijn bij de geboorte doorgaans kleiner maar groeien sneller tijdens het eerste levensjaar dan die van normale kinderen, zeggen Amerikaanse onderzoekers. Hoe sterker de groei, hoe sterker ook de latere symptomen van autisme. Ze stelden bij 48 autistische kinderen vast dat de hoofdomtrek bij de geboorte tot de 25% kleinste groep thuishoorde, maar na één jaar bij de 15% grootste groep. Nadien viel de abnormale groei stil.
Mogelijk kennen de hersenen door de te snelle groei een abnormale ontwikkeling waardoor bepaalde circuits als het ware niet worden ontwikkeld. Volgens de onderzoekers kan deze ontdekking helpen om autisme in een vroeg stadium, nog voor de eerste symptomen zichtbaar zijn, te ontdekken en reeds te behandelen. Wat de oorzaken zijn van die versnelde groei is evenwel niet duidelijk.
Ook een goeie tip, dank je welquote:Op zaterdag 2 juli 2005 23:39 schreef moussy het volgende:
Lois, in het ziekenhuis in Alkmaar zitten tandartsen die ook op NHaven komen, anders is dat misschien wat?
Gevraagd, de eerste keer dat Ruud er kwam liep de beste man zelfs in een cowboypak Als je namen wil, gaan we wel ff over op de mail en zoquote:Op zaterdag 2 juli 2005 23:53 schreef moussy het volgende:
Ik wil anders morgen wel ff aan mn schoonouders vragen hoe of wat, mijn zwager is er ook wel eens geweest die nog gewoon thuis woont
Dat roep ik dus ook al maanden idd. En dat was ook dé reden om voor onderzoek & diagnose te gaan (ondanks z'n erg jonge leeftijd)....zo'n diagnose op papier is gewoon je "toegangsbewijs" eigenlijk.quote:Op woensdag 13 juli 2005 21:14 schreef lady-wrb het volgende:
ik vind een diagnose op papier eigenlijk wel prettig.
aan de ene kant de bevestiging dat jij het goed gezien hebt, dat er iets niet klopt,
aan de andere kant opent het ook deuren naar hulpverlening, die zonder diagnose gesloten blijven.
zo zie ik het tenminste, maar goed, ik praat dan ook uit de situatie "tussen wal en schip hangende".
quote:Op woensdag 13 juli 2005 13:06 schreef poemojn het volgende:
Wie heeft die diagnose gesteld kdril-2 Ik weet niet beter of Asperger is een diagnose vanuit psychiatrische hoek, en NLD vanuit neurologische, waarover nog gediscussieerd wordt of het eigenlijk niet hetzelfde is.
Ik ga hier later uitgebreider op reageren. Maar een dubbele diagnose wordt wel vaker geconstateerd. Juist omdat er vanuit 2 verschillende invalshoeken gekeken wordt naar een kind. Niet iedereen is het hier mee eens. Want de een "geeft" het kind de diagnose PDD-NOS (MCDD), depressie, ADHD; dispraxie en bij de ander "krijgt" het kind de diagnose NLD. En dit "stempeltje" kan belangrijk zijn.. (positief of negatief)quote:Op woensdag 13 juli 2005 14:01 schreef poemojn het volgende:
De diagnoses zijn dus nog niet officieel? Heeft de psychiater ervaring met autisme bij kinderen, zijn ze verbonden aan een autismeteam? Dat is nl vaak wel handig. Ik vind de dubbele diagnose gewoon een beetje vreemd maar misschien is dat wel weer handiger om extra geld te krijgen voor begeleiding en op school.
Verbaal hoger dan performaal is trouwens vrij normaal voor Asperger. Lees bijv 'Asperger Syndrome' eens van Ami Klin, Fred R Volkmar en Sara S Sparrow. Daarin worden Asperger en NLD ook vergeleken. Ik weet niet waar je woont, ik (Groningen) heb 'm, dus als je in de buurt zit mag je hem wel lenen. We hebben alleen geen scanner hier, anders had ik het betreffende hoofdstuk kunnen mailen.
Wat het precies was weet ik niet meer zo goed (hij is nu 11).quote:Op donderdag 14 juli 2005 12:41 schreef lady-wrb het volgende:
kan je er iets meer over vertellen idril-2? wat merkte je toen hij jong was en wat nog meer?
ik merkte bij mijn zoontje ook al heel vroeg dat hij "anders" was dan andere kinderen.
had jij ook dat je er niet echt een vinger op kon leggen WAT er nou niet klopte, maar dat je gevoel zei dat er gewoon iets niet klopte? zeg maar een soort moederinstinct?
Oef, hier moest ik echt even slikken... hier spreekt zo vreselijk veel liefde uit en idd absoluut geen schaamte.quote:Op woensdag 13 juli 2005 21:17 schreef Lois het volgende:
Als ze weer in haar 1tje een kwartier op de hoek van de straat staat te kijken naar voorbij vliegende boomblaadjes zeg ik tegen jeroen "kijk ons autistje nou genieten"
Ja maar, dat geldt toch voor álle kinderen? Dat deze kinderen extra zorg nodig hebben, betekent niet dat wij als moeders daar ons hele leven aan vast zitten. Opvoeden = afscheid nemen, vanaf het moment dat je de navelstreng doorknipt (heb ik om die reden ook zélf gedaan trouwens). Je moet ze los laten, steeds weer. Voor het eerst naar de psz, voor het eerst door het (Amsterdamse ) verkeer naar school op de fiets (en hij is zóóó onhandig op straat, wat overigens ook weer aan NLD te danken is las ik gisteren). Op een dag zal hij inderdaad op zichzelf moeten gaan wonen. Op dit moment denk ik dat hij begeleid wonen nodig heeft, maar dat is van later zorg.quote:Op donderdag 14 juli 2005 20:12 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Verwachtingen, hoe gaat het in de toekomst, hoe gaat het als wij er op een keer niet meer zullen zijn om te zorgen en beschermen...
Eva heeft de officiele diagnose: (klassiek) autisme en verstandelijk gehandicapt.quote:Op vrijdag 15 juli 2005 12:03 schreef Idril-2 het volgende:
@ Lois: welke diagnose heeft jouw dochter precies gekregen? Of zijn jullie daar nog mee bezig?
www.leefwijzer.nlquote:"Vroege diagnostiek van autisme en aan autisme verwante stoornissen (ASD) is goed mogelijk en wenselijk", zo luidt de uitkomst van een ZonMw project. Deze ernstige psychiatrische stoornissen leiden tot levenslange handicaps in sociaal contact en communicatie en tot rigide gedragspatronen. De diagnose ASD wordt zelden voor het derde levensjaar gesteld en meestal zelfs pas op de leeftijd van 4 à 5 jaar. Maar, de uitkomsten van de behandeling van een kind met ASD zijn gunstiger als hiermee op jonge leeftijd kan worden begonnen.
In een groot Utrechts screeningsonderzoek is in de afgelopen jaren specifieke kennis opgebouwd over vroege herkenning en diagnostiek van ASD. Uit de verzamelde data blijkt dat hulpverleners getraind zouden moeten worden in het herkennen van ASD, en in het identificeren van hoog risico kinderen. Een tweede belangrijke factor is het beschikbaar hebben van een geschoold diagnostiek team dat zonder lange wachtlijsten goed toegankelijk is. Door toename van vroege en juiste diagnostiek is adequate behandeling in een vroeg stadium mogelijk. Een bijkomend voordeel is het verminderen van onnodig ‘shoppen’ van ouders van de ene medisch hulpverlener naar de andere. Dit vermindert tevens de stress bij de ouders en onnodige belasting van de gezondheidszorg.
Voorts biedt dit project de unieke gelegenheid om het beloop van ontwikkelingsstoornissen te onderzoeken. Op groepsniveau blijkt ASD gepaard te gaan met een versnelde groei van de hoofdomtrek. Dit geeft belangrijke aanknopingspunten bij de vraag welke hersenprocessen er mogelijk verstoord verlopen in de ontwikkeling van deze kinderen. Studies naar metabole afwijkingen in de hersenen moeten zorgvuldig rekening houden met effecten van leeftijd en niveau van functioneren.
Kinderen met een ASD hebben ernstige en blijvende tekorten in sociale vaardigheden. Deze tekorten kunnen invloed hebben op de hechtingsrelatie met de ouder en kunnen doorwerken in de opvoedingsstijl, opvoedingsstress en het welbevinden van de ouders.
Uit dit project is gebleken dat kinderen met ASD inderdaad vaker een niet-veilige hechtingsrelatie met hun ouders hebben. Voor de vroege behandeling van ASD blijkt het dan ook raadzaam om deze te richten op de ouder-kind relatie.
Als vervolg op het screeningsproject loopt in de regio Nijmegen een implementatieproject waarin de in het eerdere project ontwikkelde instrumenten worden geïmplementeerd. Dit project moet bijdragen aan een vroegere herkenning van ASD door CB-artsen, respectievelijk eerdere verwijzing - via integrale vroeg hulp teams - naar jeugd-GGZ en kinderpsychiatrische instellingen.
Hele late reactie, ik was op vakantie.quote:Op vrijdag 15 juli 2005 10:01 schreef Idril-2 het volgende:
[..]
Ja maar, dat geldt toch voor álle kinderen? Dat deze kinderen extra zorg nodig hebben, betekent niet dat wij als moeders daar ons hele leven aan vast zitten. Opvoeden = afscheid nemen, vanaf het moment dat je de navelstreng doorknipt (heb ik om die reden ook zélf gedaan trouwens). Je moet ze los laten, steeds weer. Voor het eerst naar de psz, voor het eerst door het (Amsterdamse ) verkeer naar school op de fiets (en hij is zóóó onhandig op straat, wat overigens ook weer aan NLD te danken is las ik gisteren). Op een dag zal hij inderdaad op zichzelf moeten gaan wonen. Op dit moment denk ik dat hij begeleid wonen nodig heeft, maar dat is van later zorg.
Ik denk dat je het niet te somber in moet zien, Brighteyes. Ik kan morgen onder een auto komen ... dan ben ik er ook niet meer om voor hem te zorgen. Beetje relativeren mag van mij wel
En blijven genieten natuurlijk want juist kinderen met autisme daar geniet je inderdaad dubbel van als je ze ergens van ziet genieten!
Ik heb het speelgoed wat hier staat ook wel eens bij de speel o theek van de Willem van de Bergh Stichting (´s Heerenloo Groep) in Noordwijk gezien. Ik weet alleen niet of je daar als particulier ook kan lenen. Ze hebben daar ook van die metershoge waterkolommen. De autisten waarmee ik werkte vonden dat geweldig.quote:Op maandag 1 augustus 2005 19:47 schreef Lois het volgende:
Ik ken alleen een belgische site:
http://users.pandora.be/marc.claerhout1/com/
quote:Autisme / Eindelijk op dezelfde frequentie
Anemoon is een autistisch meisje van 12 jaar. In tegenstelling tot de meesten van haar lotgenootjes stapt zij 's ochtends niet in een busje naar een zorginstelling; Anemoon woont gewoon thuis. Haar ouders ontwikkelden, samen met anderen, een manier om hun dochter uit haar schulp te krijgen. Dat lukte wonderwel. De methode die ze bedachten is inmiddels zo professioneel dat ook andere ouders er mee aan de slag kunnen.
Met haar blote voeten spettert Anemoon (12) in de waterbaan achter het huis. De zon speelt met haar zwarte vlechten. Naast haar zit Elize van Dalsen – een van de zes coaches die een dag per week met Anemoon optrekken. ,,Zijn jullie lekker buiten aan het spelen?’’ Anemoon slaat haar ogen op als haar moeder binnenkomt. Nieuwsgierig kijkt ze het meegekomen bezoek aan. Ze klapt in haar handen en lacht.
Op zich een heel gewone gezinssituatie – al zullen weinig twaalfjarigen zich zo vermaken met een waterbaantje – maar in dit geval is het heel bijzonder. Dat Anemoon oogcontact maakt, haar moeder herkent, speelt, lacht en nieuwsgierig is naar anderen, mag een wonder heten.
Direct na de geboorte van haar tweede dochter Anemoon wist Marienel Blankers dat er iets mis was. ,,Ik heb met haar niet wat ik met Aster – haar eerste kind – heb”, zei ze tegen haar man Jos Fliers. ,,Het lijkt wel of Anemoon en ik niet op elkaar zijn aangesloten, of er iets hapert tussen de zender en het ontvangertje.” In de maanden na de geboorte werd duidelijk dat er inderdaad van alles met Anemoon aan de hand was. Ze dronk en at heel moeizaam, huilde niet om eten of aandacht, ging veel later dan andere kinderen zitten en kruipen en ging niet op onderzoek uit. Ze leek opgesloten in haar eigen, ingewikkelde wereldje, was bijna expressieloos en maakte geen contact met anderen. ,,Ze reageerde niet op mij, niet op Aster, niet op Jos. Ze had het duidelijk niet naar haar zin, en ik had geen idee wat ik er aan kon doen. Verschrikkelijk vond ik dat, want ik wist door Aster hoe anders het kon zijn, hoe een kind op je stem kan reageren, zich in je armen nestelt. Als ik Anemoon oppakte, liet ze haar armpjes naast zich bungelen. Het was een blokje beton, er was niets dat haar leek te interesseren.” Toen Anemoon een jaar was, werd officieel vastgesteld dat ze autistisch was. Een pedagoog suggereerde dat een hobbelpaard misschien leuk zou zijn. Zij had de ervaring dat autistische kinderen de cadans rustgevend vinden. Een schot in de roos.
Voor het eerst zagen Marienel en Jos hun meisje haar genieten. Anemoon hobbelde veel. Soms was er ’paniek’. Anemoon begon dan onbestemd te piepen, zonder dat duidelijk was waarom. Dan beukte ze met haar hoofd op het hobbelpaard of op haar bed. Haar ouders legden hun hand op haar hoofd en vertelden haar dat het niet nodig was zichzelf pijn te doen. ,,Dat was niet altijd gemakkelijk’’, zegt Marienel, ,,want het maakte me soms ook razend om haar gedrag te zien.’’
Toen duidelijk was wat Anemoon mankeerde, leek het een logische stap om haar vanaf haar vierde naar een instelling voor gehandicapte kinderen te brengen. ,,Gelukkig wezen onze toenmalige kinderarts en pedagoog ons op de mogelijkheid om Moon ’gewoon’ naar een kleuterschool te laten gaan”, zegt Marienel Blankers. Het viel niet mee om er een te vinden die bereid was Anemoon op te nemen. Hoewel Ondanks het feit dat Anemoon de hele dag een begeleider meekreeg, waren veel scholen bang dat ze te veel tijd in beslag zou nemen, of dat haar ouders na twee jaar zouden eisen dat Anemoon ook naar groep 3 mocht. Uiteindelijk lukte het toch. De kleuterschool was een belangrijke stap. ,,Een griezelige ook, want we wisten niet hoe ze zou reageren. Zou ze zich door een overdaad aan prikkels nóg meer afsluiten, of zouden de kleuters een bruggetje kunnen bouwen?’’
Toen Moon naar school ging, kon ze nog niet lopen. Marienel droeg haar die eerste schooldag letterlijk over de drempel. Toen ze vijf jaar was en er op school Sinterklaas werd gevierd, renden alle kinderen met sinterklaasmanteltjes om door de klas en tóen werd Moon als het ware meegezogen in de beweging van haar klasgenootjes en ging haar eerste stappen zetten. ,,We waren diep ontroerd.’’
Marienels grootste pijn in die kleuterklasperiode was dat als ze Moon ging ophalen, ze nooit speciaal naar haar toe kwam. ,,Iedereen, echt íedereen had haar zo mee kunnen nemen. Ze had geen idee dat ze bij mij, bij ons hoorde. Vreselijk. Ik realiseerde me dat Anemoon volkomen afhankelijk is, volkomen overgeleverd aan wie dan ook, en dat altijd zal blijven. Dat zet je als ouders wel aan het denken.’’
Toen Anemoon een jaar of zes was, hakten Marienel en Jos de knoop door: Anemoon ging niet naar een inrichting. ,,We zijn bij twee instellingen gaan kijken. En Daar schrokken we ons rot. Het was voor ons geen optie meer om het overgrote deel van de zorg en opvoeding van Anemoon uit handen te geven. We wilden als gezin gewoon bij elkaar blijven en Anemoon niet ’s ochtends in een busje zetten.’’
Na de kleuterklas was Moon, hoewel ze veel opener was dan daarvoor, nog steeds een angstig vogeltje. ,,Het stond ons enorm tegen dat ze in een instelling in een groep zou komen waar kinderen bij elkaar zitten met dezelfde stoornis. Dat is eigenlijk te zot voor woorden. Hoe wil je die kinderen ooit uit hun isolement krijgen? Kijk, wij zagen ook wel dat er in die instellingen door veel mensen met liefde wordt gewerkt – maar je wordt toch gestoord als je groepsleider bent en je moet de hele dag tussen een stuk of zes, zeven kinderen zitten die amper kunnen communiceren? Begrijp me goed, we hebben heel goede zorg gezien, en personeel dat het beste wilde voor die kinderen, maar het paste ons niet. Bij ons groeide de overtuiging dat we Anemoon beter zelf konden verzorgen, dat we een manier moesten zoeken die het beste bij haar paste.”
Marienel Blankers werd geïnspireerd door het boek ’Verbroken stilte’ van de Amerikaan Barry Neil Kaufman, die zijn zoon ’uit zijn autisme haalde’. De essentie van het verhaal raakte haar: Kaufman organiseerde een groep mensen die met een flinke dosis nieuwsgierigheid met zijn zoon aan de slag gingen. Er werd geen bestaande methode toegepast maar een oprechte poging gedaan om met het kind in contact te komen, van hart tot hart, van ziel tot ziel. Kaufman weigerde zijn zoon te zien als een tragisch geval dat hij moest redden. Hij zag het als een uitdaging zijn zoon op te zoeken in diens wereld om langzamerhand zijn belangstelling te wekken voor de ’echte’ wereld. Zat de kleine Kaufman eindeloos heen en weer zitten te wiegen, dan deed zijn moeder met hem mee. Wilde hij keer op keer bordjes op zijn kant zetten en laten draaien, dan deden zijn moeder of een begeleider dat ook. Op een dag brak het ijs, en keek het jongetje zijn ouders voor het eerst echt aan. Raun Kaufman ’ontwaakte’, en werd een wandelende successtory: hij deed een universitaire studie en promoot over de hele wereld de methode die zijn ouders bedachten. ,,
Ik wilde een vergelijkbaar programma voor Moon opzetten, aangepast aan haar en onze mogelijkheden. Het ging ons er niet in eerste instantie om dat ze iets moest leren, we hadden geen eisen. We wilden alleen proberen op wat voor manier dan ook contact met haar te krijgen, haar onze wereld in te lokken, met het stellige idee dat ze daar gelukkiger van wordtzou worden.’’ Anemoons ouders zochten zes medewerkers die zes dagen per week aan de slag gingen met hun dochter, betaald uit haar persoonsgebonden budget. ,,We wilden zoveel mensen omdat het een heel pittige klus is. Als je slechts een paar dagdelen per week met Anemoon werkt, blijft iedereen fris. Bovendien wilden we dat Moon op verschillende manieren uitgedaagd zou worden, en ieder mens brengt weer iets anders mee.’’ In zekere zin begonnen Marienel en haar kersverse team bij nul. ,,Ik heb mensen uitgezocht bij wie ik het gevoel kreeg: jij gaat met respect om met Anemoon. Ik wilde geen mensen die Anemoon - of mij!- wilden komen redden of bezighouden. Creatieve, speelse, open mensen die niks gek vinden, dat slag wilde ik. Mensen die haar uitdagen, maar niet onder druk zetten. Studenten van de theaterschool; ex- hulpverleners die afgeknapt waren op het werk in reguliere instellingen; er kwamen heel bijzondere mensen op ons pad. ”
Er was geen programma toen het team begon; er waren wel ideeën. Het plan was om Anemoon met een vaste, intensieve regelmaat te prikkelen, uit te dagen uit haar cocon te komen. Reguliere kennis werd niet overbodig verklaard of genegeerd. ,,Maar we wilden verder gaan, op zoek naar nieuwe kennis, ervaringskennis’’, zegt Marienel. Een van de overtuigingen was dat er groot vertrouwen in, en aandacht, intimiteit en liefde voor Anemoon moest zijn. ,,In instellingen spelen die waarden ook wel een rol, maar dan is dat de privé-opvatting van een medewerker. Wij vinden die waarden juist de bron van inspiratie en kennis.”
Psychotherapeut Pieter van Dijk werd gevraagd de medewerkers te begeleiden. ,,Ik wilde het team inspireren, laten groeien”, zegt Marienel Blankers. ,,Kaufman was ook zo slim om zijn team te ’voeden’, ervoor te zorgen dat de medewerkers kunnen uitspreken wat ze tegenkomen tijdens hun werk, wat hen raakt. En omdat de coaches niet tegelijkertijd werken, leek het ons heel belangrijk om regelmatig een gesprek te organiseren tussen alle betrokkenen.” Iedere zes weken spraken de coaches en Marienel, onder begeleiding, een avond met elkaar. In het begin stond in die bijeenkomsten de relatie tussen Anemoon en de coaches centraal. Pieter van Dijk: ,,Het was belangrijk om te bespreken hoe je contact maakt met Anemoon, hoe je merkt dat je contact hebt, wat er dan gebeurt. We wisten het namelijk niet, we moesten als team op onderzoek uit. Door goed naar Anemoon te kijken, door onze intuïtie en empathie aan te spreken verzamelden we informatie. Het bleek van doorslaggevende betekenis dat de coaches de ’taal’ van Anemoon leerden verstaan, én hun eigen reacties daarop.’’
Het is een hele klus om in contact te komen met iemand die zelf geen contact kan maken, zegt Van Dijk. In eerste instantie leken alle pogingen van de coaches zinloos. ,,Anemoon reageerde nauwelijks op onze inspanningen. Heel frustrerend, voor iedereen. Het was goed om dat op tafel te leggen, daarover te praten. Heel langzaam werd ons duidelijk dat Anemoon zichzelf heel graag wilde laten zien, maar dat dat doodeng voor haar was.”
Door met elkaar te praten, onzekerheid te benoemen, elkaar te stimuleren iets nieuws uit te proberen ontstond er bij de begeleiders vertrouwen in het proces. Een voorbeeld uit die tijd is dat Anemoon af en toe iemand beet. De coaches wisten eigenlijk niet wat ze daarmee aan moesten: boos worden, verbieden? Door erover te praten kwamen ze tot het inzicht dat Anemoon hen kennelijk iets duidelijk wilde maken met het bijten – de coaches zagen het als een teken van het begin van ego-ontwikkeling. Anemoon bleek het vooral te doen als ze zich erg onbegrepen voelde – ze maakte daarmee dus een vorm van contact. ,,De zorg maakte plaats voor een zekere blijheid’’, herinnert Van Dijk zich. Het bijten hield daarna snel op. De coaches proberen zoveel mogelijk aan te sluiten bij de wereld van Anemoon. Het dagprogramma en de verschillende vaste activiteiten in de week geven Anemoon structuur en houvast. De sessies ontwikkelden zich op een natuurlijke manier. Een van de coaches richtte zich vooral op bewegen – ze ging met Anemoon stampen als een olifant en springen als een kikker. In eerste instantie stond ze in haar eentje te stampen en te springen, later haakte Anemoon aan. Het nadoen van dieren mondde na verloop van tijd uit in wekelijkse bezoeken aan de dierentuin, inclusief treinreisje. Een andere coach speelde samen met Anemoon met water. Toen hij wat langer met haar werkte besloten ze samen iedere week naar een ander huis te gaan, en daar de kraan, de keuken, de douche en de wc te zoeken. Weer een andere begeleider leerde Anemoon met engelengeduld de muis van een computer te hanteren. Inmiddels gebruikt Anemoon de computer vaak. Ze bekijkt het liefst filmpjes met zichzelf in de hoofdrol. Het lijkt of ze gebeurtenissen beter kan verwerken als ze ze vaker ziet.
Inmiddels is Anemoon twaalf jaar en functioneert als een heel intelligente 2-jarige, zonder spraakvermogen – hoewel ze sinds kort af en toe een woordje zegt. Fysiek is er, op een doorgezakt voetje en een niet zo heel soepele motoriek na, niet zo veel met haar aan de hand. Weinig 2-jarigen klauteren zo behendig op een schommel klauteren als Anemoon. De afgelopen vijf jaar heeft ze grote stappen gezet. Marienel is ervan overtuigd dat die te maken hebben met hun aanpak. Anemoons ontwikkeling liegt er niet om: ze maakt oogcontact, ze maakt grapjes, ze ervaart dat ze bij haar ouders en haar zus hoort, ze komt bij Marienel voor troost, ze durft met haar moeder moeilijke dingen te doen zoals naar de tandarts gaan of hechtingen laten zetten na een valpartij. ’s Ochtends kruipt ze bij haar ouders in bed en laat zien dat ze geknuffeld wil worden, ze is nieuwsgierig als een nieuwe persooner iemand nieuws het huis binnenkomt. Afgelopen week zei ze ineens de naam van haar favoriete begeleidster.
Marienel Blankers weet uit ervaring dat een kind dat ’anders’ is veel vraagt van de krachten van de ouders. ,,Hoe graag je ook zou willen, je kunt zo’n kind niet in je eentje begeleiden. Je raakt uitgeput en dat heeft weer consequenties voor de kwaliteit die je je kind kunt bieden.’’ Het helpt om zelf de mensen uit te kiezen die je je kind toevertrouwt, zegt ze. ,,Als vanzelf ontstonden aan de keukentafel boeiende gesprekken over de ervaringen die van de coaches hadden met Anemoon. Heel inspirerend voor mij als moeder; het is heerlijk om te horen dat je kind weer een belangrijke stap heeft gezet. En het is onbetaalbaar dat er met je wordt meegedacht over de volgende stap.’’
Met haar ervaringsdeskundigheid helpt Blankers inmiddels andere ouders met gehandicapte kinderen op weg. ,,Het is belangrijk in kaart te brengen waar de uitdagingen en moeilijke punten liggen en op die manier je eigen weg met je kind te zoeken. Wij kunnen daarbij helpen. We hebben inmiddels zoveel kennis, informatie, contacten, ervaring en expertise dat we mensen kunnen begeleiden.’’ Volgens Marienel gaat het niet om grote inzichten of geweldige vondsten. ,,De kern is dat je de moed vindt om je eigen weg te volgen. Dat begint ermee dat je met je gevoel en je intuïtie serieus neemt te nemen en te doen wat je voelt dat je moet doen.’’
Anemoon geniet ondertussen zichtbaar van haar favoriete toetje: een vanille-ijsje van het merk Australian. Autistische kinderen staan bekend om hun grote smaakgevoeligheid. ,,Stap voor stap hebben we haar menukaart uitgebreid. Vroeger kon ze geen broccoli verdragen vanwege de structuur. Nu eet ze bijna alle groenten en fruit. Ze heeft veel gevoel voor kwaliteit. Een snoepje met kleur-, geur- en smaakstoffen spuugt ze gewoon uit. Daar moet ik erg om lachen.’’ Het was even zoeken, zegt Marienel, terwijl ze naar haar dochter kijkt. ,,Anemoon en wij zitten inmiddels op dezelfde frequentie. En van daar uit gaan we verder. Samen.’’
Meer informatie is te vinden op: www.blankers-coaching-support.nl
Ik heb niet echt uitgerust nee, heb er zelfs wakker om gelegen ("zou hij wel goed kunnen slapen?").quote:Op dinsdag 30 augustus 2005 07:22 schreef YPPY het volgende:
Wat ontzettend fijn dat je zoontje het naar zijn zin heeft gehad!
Heeft het jou nog rust gegeven? Ik hoor regelmatig van ouders dat ze toeleven naar de logeerweekenden, omdat ze dan zelf niet op hun tenen hoeven te lopen.
Op internet staan wel wat overzichten Arianna, maar ik geloof niet dat ze in deze topics staan. Je mag altijd zelf een overzicht maken natuurlijk.
Ja het is leuk dat hij/zij het leuk heeft.quote:Op dinsdag 30 augustus 2005 19:14 schreef Oxymoron het volgende:
Ik snap het niet: eerst zeggen jullie dat je kind het wel naar zijn zin heeft op de opvang, maar daarna in hetzelfde bericht dat jullie er verdrietig om zijn (toch? of snap ik het niet).
Het is toch leuk dat je kind naar een goede opvang kan gaan?
Idd, het is erg dubbel. Lekker even rust, maar je kindje is er opeens even niet. Gewoon een gevoelskwestie.quote:Op dinsdag 30 augustus 2005 19:14 schreef Oxymoron het volgende:
Ik snap het niet: eerst zeggen jullie dat je kind het wel naar zijn zin heeft op de opvang, maar daarna in hetzelfde bericht dat jullie er verdrietig om zijn (toch? of snap ik het niet).
Het is toch leuk dat je kind naar een goede opvang kan gaan?
quote:IKON-televisie
donderdag 10 november 2005 Nederland 1
23.09 - 00.01 uur: DE DONDERDAG DOCUMENTAIRE: MAAK ME NORMAAL
'Ik voel me altijd zo vreselijk schuldig." "Waarom?" "Omdat ik zó geboren ben!" Het is een hartverscheurende passage uit een gesprek van de twaalfjarige Roxanne (12) met haar begeleidster. Roxanne lijkt op het eerste gezicht een heel gewoon tienermeisje. Ze is dol op trendy kleren en ziet er leuk uit. Maar Roxanne is niet 'normaal', ze is autistisch en dat weet ze zelf maar al te goed. Roxanne zit op de Spa School, een van de grootste onderwijsinstellingen in Engeland voor autistische kinderen. Documentairemaker Jonathan Smith volgt vier kinderen van het hoogste niveau gedurende één schoolperiode.
Esther (18), Moneer (12), Roxanne (12) en Roy (18) zijn autistisch. Wat de^ kinderen met elkaar gemeen hebben, is dat ze de wereld om zich heen niet begrijpen. Ze hebben er geen vat op en dat maakt hen kwetsbaar en onzeker. Ze trekken zich terug in hun eigen - meestal starre en dwangmatige - cocon. Iedere verstoring kan leiden tot angst, frustratie, woede en agressie. Op de Spa School leren de kinderen, voor zover hun niveau dat toelaat, om zich te handhaven in het dagelijks leven.
Esther is voor de kijkers een gids door de wereld van het autisme. In korte monologen tussen de scènes door analyseert ze haarscherp wat er met haar aan de hand is en wat er aan haar gedrag ontbreekt om voor 'normaal' door te kunnen gaan. Want dat is haar grootste wens: normaal zijn.
Moneer heeft het syndroom van Asperger. Hij wil er zelf niet aan. "Het is een vergissing dat ik op deze school zit." Zijn gedrag is echter bijzonder problematisch en als zijn moeder komt te overlijden, vliegt hij volledig uit de bocht en maakt hij zeer moeilijke maanden door.
Roxanne is een typische puber. De lichamelijke en emotionele veranderingen die bij haar leeftijd horen, maken haar bovenmatig onzeker. Haar gedrag wordt steeds onevenwichtiger en regelmatig reageert ze haar frustraties af op de filmploeg. Ze is zich heel goed bewust van het feit dat ze afwijkt van haar leeftijdgenoten en dat maakt het voor haar extra pijnlijk. "Maak me normaal, maak me normaal", smeekt ze, terwijl ze rusteloos om de camera heen draait.
Roy is druk bezig om te wennen aan de 'echte' wereld waarin hij na zijn laatste schooljaar wordt losgelaten. Hij gaat regelmatig zelfstandig op stap en doet pogingen om een meisje te versieren. Hij lijkt zich redelijk goed te kunnen redden, tot de momenten dat zijn autistische gedrag de boventoon krijgt. Dan kan hij uren bezig zijn met het beplakken van één videotape van zijn lievelingsserie 'Eastenders'.
Dit is een productie van Channel4, 2005. Oosrponkelijke titel: Make me normal.
ik heb er natuurlijk niks mee te maken maar waarom???quote:Op donderdag 13 oktober 2005 22:00 schreef lady-wrb het volgende:
ik heb uitdrukkelijk gezegd dat er geen uitkomsten doorgegeven mogen worden.
daar heb ik mijn redenen toe. vind je het erg dat ik dat niet op een openbaar forum zet?quote:Op vrijdag 14 oktober 2005 09:24 schreef bixister het volgende:
[..]
ik heb er natuurlijk niks mee te maken maar waarom???
Maneer bedoel je? Waarvan de moeder overleden was?quote:Op vrijdag 11 november 2005 15:12 schreef lady-wrb het volgende:
ik heb een gedeelte gekeken. het werd me toch iets te laat.
ik herkende zeker wel wat dingetjes van de 13 jarige jongen. ik vond hem in een bepaald opzicht toch redelijk normaal. (maar misschien komt dat omdat het er hier thuis (zij het een stukje milder) ook zo toegaat.
Vind hij het ook eng als hij het zelf doet? Ik moet zelf ook niet hebben dat er iemand aan mijn nagels zit (alhoewel ik mijn moeder pas wel mijn teennagels heb laten knippen omdat het bukken toen nog zo'n pijn deed).quote:Op vrijdag 11 november 2005 15:18 schreef lady-wrb het volgende:
ehmmm ik weet niet of dat nou autisten-gerelateerd is, maar luca raakt helemaal in paniek als ik zijn nagels wil knippen, of als ik maar wil kijken of er wat te knippen valt ( eigenlijk nooit, want hij zorgt door ze af te bijten, dat ik niets te knippen heb)
ik heb vorige maand 1 keer 1 nagel mogen knippen na veel aandringen cq dreigen boos te worden.
het was de nagel van zijn kleine teen, die aan het inscheuren was. hij gaf aan pijn te hebben bij het sokken aantrekken, maar gilde toen ik wou helpen.
hij is toch verdorie al zes en half maar als ik 6 keer in zijn hele leven nagels geknipt heb bij hem, is het veel.
ja die (ik kon even niet op de naam komen)quote:Op vrijdag 11 november 2005 15:18 schreef Troel het volgende:
[..]
Maneer bedoel je? Waarvan de moeder overleden was?
hij bijt ze er af om te voorkomen dat ik ze moet knippen. dat heeft hij me zelf gezegd.quote:Op vrijdag 11 november 2005 15:21 schreef Troel het volgende:
[..]
Vind hij het ook eng als hij het zelf doet? Ik moet zelf ook niet hebben dat er iemand aan mijn nagels zit (alhoewel ik mijn moeder pas wel mijn teennagels heb laten knippen omdat het bukken toen nog zo'n pijn deed).
Ik weet niet of hij ze eventueel zelf zou kunnen knippen hoor, maar misschien moet kun je dat proberen. Nagels bijten is niet fijn natuurlijk. En zijn teennagels, kan hij die ook bijten?quote:Op vrijdag 11 november 2005 15:27 schreef lady-wrb het volgende:
[..]
hij bijt ze er af om te voorkomen dat ik ze moet knippen. dat heeft hij me zelf gezegd.
ook niet tot bloedens toe hoor. want zo lang ze niet te lang zijn, bijt hij niet. ik zie het hem in elk geval nooit doen. ik vind alleen maar nagels op de grond af en toe
autisten zijn gevoelig voor prikkels. En dan vaak voor de ene prikkel wat meer dan de andere. Ik ken een aantal autisten die haren borstelen, haren wassen, maar ook nagels knippen verschrikkelijk vinden.quote:Op vrijdag 11 november 2005 15:18 schreef lady-wrb het volgende:
ehmmm ik weet niet of dat nou autisten-gerelateerd is, maar luca raakt helemaal in paniek als ik zijn nagels wil knippen, of als ik maar wil kijken of er wat te knippen valt ( eigenlijk nooit, want hij zorgt door ze af te bijten, dat ik niets te knippen heb)
ik heb vorige maand 1 keer 1 nagel mogen knippen na veel aandringen cq dreigen boos te worden.
het was de nagel van zijn kleine teen, die aan het inscheuren was. hij gaf aan pijn te hebben bij het sokken aantrekken, maar gilde toen ik wou helpen.
hij is toch verdorie al zes en half maar als ik 6 keer in zijn hele leven nagels geknipt heb bij hem, is het veel.
Gaaf! Een mini-spreekbeurt achtig iets?quote:Op vrijdag 13 januari 2006 09:44 schreef lady-wrb het volgende:
hij heeft uit zichzelf aan de juf gevraagd of hij een keer zijn kickboksspullen mee mag nemen om te laten zien.
Wat mooi dat hij het dan net treft met zo'n sport/trainer! Met dat soort mensen in je "team" scheelt het toch een stuk of niet?quote:Op vrijdag 13 januari 2006 09:36 schreef lady-wrb het volgende:
hoe is het eigenlijk met alle ouders en kindjes in dit topic?
ik zal even aftrappen met updaten:
nog steeds geen definitieve uitslag. luca zou starten met een groep voor kinderen met diagnose en kinderen die net zoals luca twijfelgevallen zijn.
vorige maand hoorden we dat dat dan (eindelijk) in januari zou gaan gebeuren.
ondertussen is januari op de helft en we hebben nog steeds niets gehoord. ( ik was van de week nog bij het riagg voor luca en zijn begeleidster zou het nog even aankaarten, want ze vond het ook vaag)
verder gaat het hier met ups en downs. (het niets laten horen met kerst van zijn vader hakte er bij luca aardig in en was in zijn gedrag weer goed te merken)
wat heel positief werkt is zijn sport. in kickboksen kan hij heel goed zijn energie kwijt. het is een heel strikte sport, waarbij de verhoudingen heel duidelijk zijn. de leraar is aan de ene kant heel strikt en eist absolute inzet, maar aan de andere kant geeft hij heel veel complimenten als het goed gaat en weet zijn leerlingen goed te motiveren en dat is nou precies dat luca nodig heeft. hij heeft nogal de neiging om te gaan "rondfladderen" maar wordt door de leraar op een prima manier bij de les gehouden.
geen idee wat hij in zijn hoofd heeft. ik hoor het nog wel van de juf denk ikquote:Op vrijdag 13 januari 2006 10:01 schreef Troel het volgende:
[..]
Gaaf! Een mini-spreekbeurt achtig iets?
o absoluut hij is er zo op zijn plekquote:Op vrijdag 13 januari 2006 10:02 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Wat mooi dat hij het dan net treft met zo'n sport/trainer! Met dat soort mensen in je "team" scheelt het toch een stuk of niet?
Oppas (=Jeroen) had ik wel maar de NS werkte niet mee. Ik was zo laat thuis dat heengaan geen zin meer had helaasquote:Op donderdag 12 januari 2006 22:14 schreef Troel het volgende:
Ja, ik heb daar wel eens wat van gelezen. Sterker nog, bij ons op school staan meerdere boeken van haar bij de pedagogische boeken.
Een aanradertje. Ik hoop voor je dat je een oppas kan vinden!
Wat jammer!quote:Op vrijdag 13 januari 2006 21:18 schreef Lois het volgende:
[..]
Oppas (=Jeroen) had ik wel maar de NS werkte niet mee. Ik was zo laat thuis dat heengaan geen zin meer had helaas
Begrijpen hoeft ook niet, als je de praktijk maar even "fikst" voor meneerquote:Op maandag 16 januari 2006 09:07 schreef lady-wrb het volgende:
hoe is het toch mogelijk dat iets simpels als je jas op de kapstok zo'n drama teweeg kan brengen.
luca ging vanmorgen helemaal over de rooie omdat er twee jassen omgewisseld waren.
probeer dan maar eens uit te leggen dat het niet uitmaakt waar de jassen hangen.
huilen, schreeuwen, woede en vooral de klas niet inwillen
uiteindelijk heb ik de jassen gehangen zoals luca het zei en wat gebeurt?
ik krijg een kus, de bui is meteen over, gezicht wassen hoeft niet en meneer wandelt zo de klas binnen.
ik ben een boon als ik het begrijp
*herkenning*quote:Op maandag 16 januari 2006 09:07 schreef lady-wrb het volgende:
hoe is het toch mogelijk dat iets simpels als je jas op de kapstok zo'n drama teweeg kan brengen.
luca ging vanmorgen helemaal over de rooie omdat er twee jassen omgewisseld waren.
probeer dan maar eens uit te leggen dat het niet uitmaakt waar de jassen hangen.
huilen, schreeuwen, woede en vooral de klas niet inwillen
uiteindelijk heb ik de jassen gehangen zoals luca het zei en wat gebeurt?
ik krijg een kus, de bui is meteen over, gezicht wassen hoeft niet en meneer wandelt zo de klas binnen.
ik ben een boon als ik het begrijp
Dank je, bixister....quote:Op maandag 16 januari 2006 22:48 schreef bixister het volgende:
sjonge eska, ik wist helemaal niet dat je oudste zoon ook al een aan autisme verwante stoornis (of vind je dat een te sterke term?) had. pfoeh. hoe gaat het nu met max? ben ik heel erg benieuwd naar.
Ze gaan idd uit van meerdere erfelijke componenten. Dat wil dus zeggen dat er niet één factor zomaar als schuldige aan te wijzen is.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 13:35 schreef Anneque het volgende:
Hey allemaal,
Mijn broer is autist (kernautisme), mag ik dan ook meepraten? Ik heb namelijk een vraag, en misschien hebben jullie als experts een antwoord voor me
Het zit zo: de meeste mensen weten wel dat autisme vaker voorkomt bij mannen dan bij vrouwen. Ik zie dan ook heel duidelijk hoe deze aandoening doorgegeven is door de mannelijke lijn van mijn vaders familie (de meeste mannen hebben een lichte stoornis, mijn broer heeft de uiterste versie, autisme). Zo zie ik grote overeenkomsten tussen mijn autistische broer, mijn 2e broer en mijn vader. Herkennen jullie dit?
en dan de uiteindelijke vraag: is het mogelijk dat als ik een kindje zou krijgen en het een jongetje is, ik het door kan geven? zowel de lichtere als de zwaardere vormen (hoewel ik denk dat de gradatie niet uitmaakt) ?
alvast bedankt
Nou, de kwestie zit hem bij jullie nou juist of je om deze redenen wel aan kinderen wilt/kan (allemaal foute woorden) beginnen. Lijkt mij dus best ontopic hoor!quote:Op dinsdag 17 januari 2006 14:06 schreef Stiemie het volgende:
Ik hoop trouwens dat we nog wel genoeg ontopic blijven omdat anneque/ik (nog) geen kinderen hebben? De kans is inderdaad groter omdat mijn vriend een grotere kans heeft om het door te geven. Maar zelf heb ik een oor-afwijking en zo heeft iedereen wel iets denk ik. Waarschijnlijk maak ik binnenkort nog wel een afspraakje bij de huisarts en dan zal ik de uitkomst hier zeker laten weten.
Owja, dat verhaal met die vaccinaties en het zuurstofgebrekquote:Op dinsdag 17 januari 2006 14:09 schreef Stiemie het volgende:
"@Troel: Volgens de VVA zijn er ook instanties die juist weer denken dat het niks met erfelijkheid te maken heeft maar met andere zaken zoals een moeilijke bevalling met eventueel zuurstofgebrek. En anderen denken juist weer dat vaccinaties een grote rol spelen.
Nu is het bij ons wel zo dat de bevalling van zijn autistische broer veel zwaarder was dan de andere bevallingen. De rest van het gezin (eigenlijk alleen de vader) en de overige familie (ooms) hebben echt alleen wat lichte trekjes. Alleen bij zijn broer is het veel erger. Die woont ook niet meer zelfstandig en heeft aangepast werk.
ja, ik dus.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 14:38 schreef Anneque het volgende:
hebben er nog meer mensen hier getwijfeld over of ze kinderen zouden nemen ivm handicaps? wat heb je gedaan en wat is het geworden? twijfel je nog steeds? ik hoor het graag!
misschien moet ik eens een arts vragen om een onderzoek.
ja, het valt er wel onder, maar je merkt toch wel verschillen.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 14:50 schreef Stiemie het volgende:
Troeta, dat heeft mijn zwager ook (PDD-NOS). Het is bij hem pas 3 jaar geleden vastgesteld toen hij 30 was. Maar dat valt toch ook onder binnen het spectrum van autistische stoornissen?
Kijk, en daarom schreef ik dat er net ook onder, omdat het wel een beetje lomp overkwamquote:Op dinsdag 17 januari 2006 14:57 schreef Stiemie het volgende:
Ja, volgens mij heeft een autist ook meer last. Autisme is toch meer dat je echt af en toe in een eigen wereld kunt leven/afwezig kunt zijn en PDD-NOS toch meer dat je moeite hebt met gevoelens/sociale contacten? Nu ik dit zo schrijf klinkt het misschien wel een beetje lomp, maar zo bedoel ik het echt niet.
dit gedeelte herken ik, het andere niet. Ik heb juist dat ik dus heel erg sterk ben qua karakter omdat ik het gevoel heb overal tegenop te moeten boksen om te laten zien dat ik een mens ben.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 15:05 schreef Anneque het volgende:
Mn PDD broer heeft altijd een beetje aan de rand van de maatschappij gehangen, kon niet goed vriendjes maken, werd gepest.. was eigenlijk een heel bang en beinvloedbaar meisje die een boel deed om in de smaak te vallen. Overdreef verhalen. niet eerlijk, altijd de makkelijkste weg overal uit. Driftig, dreinend, aandachtvragen
Ik heb geen flauw idee of de verschillende gradaties en verschillende stoornissen ook doorgegeven kunnen worden. Ik hoop eigenlijk van niet.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 15:14 schreef Stiemie het volgende:
Ik herken mijn zwager ook goed in dat eerste deel van de omschrijving van PDD-NOS... Maar is het dan zo dat je ook echt alleen het PDD-NOS kan doorgeven als je drager bent of ook een andere vorm van autisme? Misschien een hele domme vraag hoor...
Ik ga morgen maar eens de huisarts bellen voor een afspraak om te kijken of zij misschien meer info voor me heeft
Maar zit er in jouw vaders familie verder Autisme?quote:Op dinsdag 17 januari 2006 15:42 schreef Anneque het volgende:
nou, zeker weet ik het natuurlijk niet, maar ik weet wel dat mijn vader geen klassiek autist is, wel PDD kenmerken draagt, en een autist op de wereld heeft gezet.. sorry.
dat ik-tegen-de-wereld gevoel wat je beschrijft herken ik ook in mijn PDD broer, dat had hij ook. Gevolg alleen dat hij zich in de steek gelaten voelde door zijn omgeving en zich afsloot.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 15:10 schreef Troel het volgende:
[..]
dit gedeelte herken ik, het andere niet. Ik heb juist dat ik dus heel erg sterk ben qua karakter omdat ik het gevoel heb overal tegenop te moeten boksen om te laten zien dat ik een mens ben.
Dat niet eerlijk zijn, tja, dat heb ik ook, vaak weet ik niet wat de reactie is die ik moet geven, en geef ik maar de reactie van de mensen om mij heen. Een kennis van mij vertelde pas dat ze dat zelfs aan foto's van mij kon zien.
sorry hoor maar de laatste posts van Anneque en Troel schieten bij mij even in het verkeerde keelgat. "Normale kinderen" en "mijn gehandicapte familie" en " slecht karakter"quote:
quote:nou, zeker weet ik het natuurlijk niet, maar ik weet wel dat mijn vader geen klassiek autist is, wel PDD kenmerken draagt, en een autist op de wereld heeft gezet.. sorry.
Hear, hear!quote:Op dinsdag 17 januari 2006 21:59 schreef Mutter het volgende:
[..]
sorry hoor maar de laatste posts van Anneque en Troel schieten bij mij even in het verkeerde keelgat. "Normale kinderen" en "mijn gehandicapte familie" en " slecht karakter"
Laat ik mij even kort voorstellen ik ben al 26 partner van iemand met PDD-NOS en heb een 17 jarige zoon met PDD-NOS en angststoornis. Ik heb geen gehandicapte familie maar een gewoon gezin. Ik heb ook nog een dochter en die behandel ik niet anders. Ik heb geen normaal en een gehandicapt kind. Een slecht karakter is niet gebonden aan het hebben van een stoornis in het autisme spectrum.
[..]
Moet je voor een "autist"op de wereld zetten geen twee mensen hebben. En misschien zou je in je woord gebruik ook wel wat genuanceerder willen zijn. Autisten zijn ook medeburgers.
Wat is een "echte"autist en wat is een "onechte"dan?quote:Op dinsdag 17 januari 2006 14:54 schreef Anneque het volgende:
een echte autist heeft idd meer last. Mijn PDD broer was altijd heel anders. maar ik heb hem al jaren niet gezien dus hoe het nu is kan ik weinig over zeggen. Dat het hem niet goed gaat weet ik wel.
Ik denk dat Anneque het verschil tussen een "klassiek" autist en "de rest" ietswat ongelukkig uitdrukte.quote:Op woensdag 18 januari 2006 12:31 schreef yvonne het volgende:
[..]
Wat is een "echte"autist en wat is een "onechte"dan?
Fyi! Er bestaat niet zoiets als een "echte"autist!
Dem, laat ik me toch overhalen hier te reageren, maar ik kan hier zo pissed om worden.
Er bestaat geen klassiek autistquote:Op woensdag 18 januari 2006 12:33 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Ik denk dat Anneque het verschil tussen een "klassiek" autist en "de rest" ietswat ongelukkig uitdrukte.
ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat er hier mensen met kwade opzet andere mensen zitten te kwetsen met hun woordgebruik
quote:Op woensdag 18 januari 2006 12:34 schreef yvonne het volgende:
[..]
Er bestaat geen klassiek autist
Dat is een ingesleten fabel
quote:Autistische stoornissen vallen onder de psychiatrische stoornissen en worden geclassificeerd volgens de criteria van de DSM-IV-TR, een systeem dat wereldwijd gebruikt wordt. Binnen deze criteria worden vijf subgroepen van autisme onderscheiden:
(klassiek) autisme
stoornis van Asperger
PDD-NOS
RETT-syndroom
Desintegratiestoornis van de kinderleeftijd
Ik denk dat jij bedoelt "er is niet zo iets als dé autist", want dan moet ik je zonder meer gelijk geven: er bestaan zoveel vormen van autisme als er autisten zijn.quote:Op woensdag 18 januari 2006 12:34 schreef yvonne het volgende:
[..]
Er bestaat geen klassiek autist
Dat is een ingesleten fabel
ze noemen het niet voor niets een stoornis in het autistisch spectrum. Een "klassieke" autist is iemand die voldoet aan de criteria zoals deze genoemd staan in de DSM-IV. Dat wil niet zeggen dat alle kenmerken bij iedereen hetzelfde zijn.quote:Op woensdag 18 januari 2006 12:34 schreef yvonne het volgende:
[..]
Er bestaat geen klassiek autist
Dat is een ingesleten fabel
Het zegt niets over de ziekte, het zegt iets over de administratieve indeling.quote:Op woensdag 18 januari 2006 12:39 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
[..]
Van de site van de NVA:
http://www.autisme-nva.nl/autismealgemeen.html?mnu=tmain100:sovaut100&s=1&l=nl&t=1137588199
Maar vormt wel het beeld dat men bij het woord autist heeft..quote:Op woensdag 18 januari 2006 12:42 schreef loezzie het volgende:
[..]
En inderdaad de autisten zoals Dustin Hoffman in Rainman zijn erg zeldzaam.
Ieder mens is uniek, ook de zogenoemde "autist"!quote:Op woensdag 18 januari 2006 12:41 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Het zijn ook maar termen, dat weet ik...het jongetje onder het etiketje is belangrijker
Ja, dat is een gevolg van het feit dat er letterlijk duizenden mogelijke symptomen zijn. Iedereen heeft er wel een paar. Pas als ze zodanig gebundeld zijn en samenvallen met enkele kernsymptomen (in de contactsfeer) dan heet het een autistiforme stoornis. Dus dat "Borderline" zegt ook niet zoveel.quote:Op woensdag 18 januari 2006 12:46 schreef yvonne het volgende:
[..]
Het zegt niets over de ziekte, het zegt iets over de administratieve indeling.
Een indeling die met name door de pharmaceutische en curatieve sector gewenst is..
Want de indeling leidt tot gegarandeerde financierbaarheid van de behandeling.
Als je DSM IV loslaat op de amerikaanse bevolking valt 30% onder de een of andere Borderline kwalificatie. Onderzoek van ruim 20 jaar geleden al!
En als je het nou gelezen had, dan had je gezien dat ik ZELF iemand ben die PDD-NOS heb. Ik BEN dus zo'n gehandicapt persoon, sorry dat JIJ je aangesproken voelt, maar mag ik MEZELF misschien noemen zoals IK wil?quote:Op dinsdag 17 januari 2006 21:59 schreef Mutter het volgende:
[..]
sorry hoor maar de laatste posts van Anneque en Troel schieten bij mij even in het verkeerde keelgat. "Normale kinderen" en "mijn gehandicapte familie" en " slecht karakter"
Laat ik mij even kort voorstellen ik ben al 26 partner van iemand met PDD-NOS en heb een 17 jarige zoon met PDD-NOS en angststoornis. Ik heb geen gehandicapte familie maar een gewoon gezin. Ik heb ook nog een dochter en die behandel ik niet anders. Ik heb geen normaal en een gehandicapt kind. Een slecht karakter is niet gebonden aan het hebben van een stoornis in het autisme spectrum.
[..]
Moet je voor een "autist"op de wereld zetten geen twee mensen hebben. En misschien zou je in je woord gebruik ook wel wat genuanceerder willen zijn. Autisten zijn ook medeburgers.
Ja, en laat het nou net een gevoelige snaar raken bij de mensen die zelf geen last van die stoornis hebben, in plaats van de mensen bij wie je het zou verwachtenquote:Op woensdag 18 januari 2006 13:00 schreef Anneque het volgende:
men wat doet iedereen moeilijk. als ik elk woord dat ik hier zeg moet aanpassen op iedereen bij wie het mogelijk een gevoelige snaar zou kunnen raken, dan never mind! dit is een forum toch?
Maar ik begrijp dat jij alles begrijpt?quote:Op woensdag 18 januari 2006 12:27 schreef yvonne het volgende:
En er maar bitter weinig mensen met voldoende vakkennis rondlopen om er ook maar iets van te begrijpen.
Zeg ik datquote:Op woensdag 18 januari 2006 14:36 schreef Troel het volgende:
[..]
Maar ik begrijp dat jij alles begrijpt?
Misschien dat jij het me dan eens kan uitleggen
dank je, zal ik doen.quote:Op woensdag 18 januari 2006 13:36 schreef poemojn het volgende:
Dustin Hoffman was officieel niet eens autist maar een 'idiot savant'
Aspergers hebben altijd staalblauwe ogen Klinkt meer als een vooroordeel (en dat bij iemand die blijkbaar diagnoses stelt ?! ) dan als een wetenschappelijk onderbouwd iets.. Of komt Asperger bij andere rassen niet voor..
Pumatje kijk eens naar de aanvullende verzekeringen; veel 'luxe pakketten' zoals ONVZ Optifit vergoeden de eigen bijdrage ook.
Nee, maar blijkbaar weet je er wel meer van af dan de gemiddelde leekquote:
Een idiot savant is iemand met een zeer laag IQ en een bijzondere gave. Sommige autisten hebben een zeer laag IQ met een bijzondere gave en hebben dus en een vorm van autisme en zijn idiot savant. Het een sluit het ander niet uit.quote:Op woensdag 18 januari 2006 13:36 schreef poemojn het volgende:
Dustin Hoffman was officieel niet eens autist maar een 'idiot savant'
Aspergers hebben altijd staalblauwe ogen Klinkt meer als een vooroordeel (en dat bij iemand die blijkbaar diagnoses stelt ?! ) dan als een wetenschappelijk onderbouwd iets.. Of komt Asperger bij andere rassen niet voor..
Pumatje kijk eens naar de aanvullende verzekeringen; veel 'luxe pakketten' zoals ONVZ Optifit vergoeden de eigen bijdrage ook.
volgens Dr. lichthart nietquote:Op woensdag 18 januari 2006 16:04 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Een idiot savant is iemand met een zeer laag IQ en een bijzondere gave. Sommige autisten hebben een zeer laag IQ met een bijzondere gave en hebben dus en een vorm van autisme en zijn idiot savant. Het een sluit het ander niet uit.
En dat van Asperger en blauwe ogen is volgens mij complete onzin.
Ik heb een vader met autisme en een broertje met autisme, met wie ik beide een buitengewoon sterke band heb, net zo goed als dat ik met mijn moeder een hele sterke band heb.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 21:59 schreef Mutter het volgende:
[..]
sorry hoor maar de laatste posts van Anneque en Troel schieten bij mij even in het verkeerde keelgat. "Normale kinderen" en "mijn gehandicapte familie" en " slecht karakter"
Laat ik mij even kort voorstellen ik ben al 26 partner van iemand met PDD-NOS en heb een 17 jarige zoon met PDD-NOS en angststoornis. Ik heb geen gehandicapte familie maar een gewoon gezin. Ik heb ook nog een dochter en die behandel ik niet anders. Ik heb geen normaal en een gehandicapt kind. Een slecht karakter is niet gebonden aan het hebben van een stoornis in het autisme spectrum.
[..]
Moet je voor een "autist"op de wereld zetten geen twee mensen hebben. En misschien zou je in je woord gebruik ook wel wat genuanceerder willen zijn. Autisten zijn ook medeburgers.
Ja, maar doro jouw reactie denken mensen meteen dat elke PDD-NOS'er er zo over denkt en dat is niet zo.quote:Op woensdag 18 januari 2006 14:28 schreef Troel het volgende:
[..]
En als je het nou gelezen had, dan had je gezien dat ik ZELF iemand ben die PDD-NOS heb. Ik BEN dus zo'n gehandicapt persoon, sorry dat JIJ je aangesproken voelt, maar mag ik MEZELF misschien noemen zoals IK wil?
Jeetje
Is het nou zo moeilijk te begrijpen dat zulke kreten geplaatst worden om tekst leesbaarder te houden en dat je niet "mensen met autisme en mensen zonder autisme en mensen met PDD-NOS en mensen zonder PDD-NOS en mensen met Asperger en mensen zonder Asperger".
Er zijn erg veel doktoren die wat in de rondte lullen. Men weet er nog veelte weinig over.quote:Op woensdag 18 januari 2006 16:08 schreef Pumatje het volgende:
[..]
volgens Dr. lichthart niet
gast staat hoog aangeschreven anders..
maargoed k heb t niet bedacht
als jij iemand tegenkomt met asperger en bruine ogen , blanke huidskleur.. laat t weten , zal ik t wel doorgeven.
Good thinkingquote:Op woensdag 18 januari 2006 16:09 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Ik heb een vader met autisme en een broertje met autisme, met wie ik beide een buitengewoon sterke band heb, net zo goed als dat ik met mijn moeder een hele sterke band heb.
Ik heb er nooit problemen meegehad dat mijn broertje of vader PDD-NOS'ers zijn, ik zou ze niet anders meer willen hebben.
Ik zelf heb waarschijnlijk een gen die mijn vader en broertje ook hebben. Deze zorgt er oa voor dat mijn kinderen (vooral jongens) meer kans hebben op autisme. Lange tijd heb ik nagedacht over of ik zou testen op het gen en als de tijd zo ver zou zijn, ik alleen voor een meisje zou kiezen (Dat kan en mag bij sommige erfelijkheden).
Een tijdje terug bedacht ik me ineens hoe idioot dit voelde. Wat nu als mijn oma daarvoor gekozen had of mijn moeder? Dan had ik niet eens bestaan en had mijn broertje niet bestaan. Ik schrok zo van dit idee, dat ik me nimmer wil laten testen.
Een partner, een ouder, een kind of een broer of zusje met autismeis niet makkelijk. In ons gezin moet alles op vaste tijden, met vaste rituelen en de nodige driftbuien als het niet zo gaat. Maar welk gezin is nu wel normaal? Iedereen heeft wel wat, overal is wel wat "mis".
Ik zou het niet anders willen en als mijn kind een autisme verwante stoornis of iets dergelijks zou krijgen, zou ik dat jammer vinden, maar ik zou net zoveel geven om het kind. Net als dat ik zoveel mijn ouders en broertje houd.
Nee, je hoeft je niet aan te passen en ik wil graag met je in discussie gaan, maar jouw houding is van dit is een forum dus ik mag alles zeggen, what the Hell. Ik begrijp dat je boos bent om hoe de situatie was en misschien nog is voor je, maar je boosheid mag je niet reflecteren door maar van alles te roepen, bedenk wel dat ook jouw broer en vader zich waarschijnlijk vaak onbegrepen en verdrietig hebben gevoeld.quote:Op woensdag 18 januari 2006 13:00 schreef Anneque het volgende:
men wat doet iedereen moeilijk. als ik elk woord dat ik hier zeg moet aanpassen op iedereen bij wie het mogelijk een gevoelige snaar zou kunnen raken, dan never mind! dit is een forum toch?
Datzelfde vind en vond ik nou van jouw reactie.quote:Op woensdag 18 januari 2006 17:00 schreef Mutter het volgende:
@ Troel
Ik denk dat respect voor iedereen geldt en dat probeer ik hier ook uit te drukken, ik vond en vind dat de post van Anneque niet van respect getuigde.
jeetje Troel, je doet je naam nu echt eer aan zeg.quote:Op woensdag 18 januari 2006 17:07 schreef Troel het volgende:
[..]
Datzelfde vind en vond ik nou van jouw reactie.
Mijn reacties waren niet onbeleefd bedoeld, ik geef enkel mijn gevoel weer. Tuurlijk, moeders hebben het er ook moeilijk mee, ik weet hoezeer mijn moeder er onder lijdt, maar dat jij iets kwetsend vindt wil nog niet zeggen dat het ook zo bedoeld is of wat dan ook. Maar dat laat jij maar even achterwege. Prima, maar doe asjeblieft niet zo betweterig.
Dus een ander mag wel op mij reageren, maar ik niet op de ander.quote:Op woensdag 18 januari 2006 17:11 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
jeetje Troel, je doet je naam nu echt eer aan zeg.
Er wordt nu toch geprobeerd een discussie aan te met je en anderen mensen op een normaal niveau. Dan moet je niet zo blijven doen als je nu doet want dat gooit de discussie dicht.
Sorry als ik betweterig over kom.quote:Op woensdag 18 januari 2006 17:07 schreef Troel het volgende:
[..]
Datzelfde vind en vond ik nou van jouw reactie.
Mijn reacties waren niet onbeleefd bedoeld, ik geef enkel mijn gevoel weer. Tuurlijk, moeders hebben het er ook moeilijk mee, ik weet hoezeer mijn moeder er onder lijdt, maar dat jij iets kwetsend vindt wil nog niet zeggen dat het ook zo bedoeld is of wat dan ook. Maar dat laat jij maar even achterwege. Prima, maar doe asjeblieft niet zo betweterig.
Waarom reageer je nu zo. Je weet toch onderhand wel dat ik het zo helemaal niet bedoel. Ik laat de discussie wel even rusten, want dit is zonde.quote:Op woensdag 18 januari 2006 17:13 schreef Troel het volgende:
[..]
Dus een ander mag wel op mij reageren, maar ik niet op de ander.
Nou, dan hoeft voor mij die hele discussie al niet eens.
Misschien moet ik het inderdaad wat positiever inzien. Mensen met PDD-NOS zijn normale mensen, mensen zonder zijn raar. Ik denk dat ik maar ga proberen om 20 kinderen te krijgen, komen er tenminste nog normale mensen op de wereld.
Sarcasme is soms leuk en werkt soms goed in een discussie. Nu niet, is kinderachtig en geeft mij het gevoel van als ik mijn zin niet krijgt dan ga ik er lekker dwars tegen in. Je wilt geen discussie aangaan, natuurlijk mag je reageren, maar daar krijg je ook weer een reactie op en dat bevalt je niet.quote:Op woensdag 18 januari 2006 17:13 schreef Troel het volgende:
[..]
Dus een ander mag wel op mij reageren, maar ik niet op de ander.
Nou, dan hoeft voor mij die hele discussie al niet eens.
Misschien moet ik het inderdaad wat positiever inzien. Mensen met PDD-NOS zijn normale mensen, mensen zonder zijn raar. Ik denk dat ik maar ga proberen om 20 kinderen te krijgen, komen er tenminste nog normale mensen op de wereld.
Een discussie is inderdaad erg leuk als je ergens op reageert en iemand reageert met "zo moet je niet reageren". Nee, vind je het gek dat me dat niet bevalt?quote:Op woensdag 18 januari 2006 17:33 schreef Mutter het volgende:
Je wilt geen discussie aangaan, natuurlijk mag je reageren, maar daar krijg je ook weer een reactie op en dat bevalt je niet.
Ja, en iedereen die mij een beetje kent begreep ook dondersgoed wat ik bedoelde.quote:Op woensdag 18 januari 2006 17:30 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Waarom reageer je nu zo. Je weet toch onderhand wel dat ik het zo helemaal niet bedoel. Ik laat de discussie wel even rusten, want dit is zonde.
Mutter is toch een newbie op het forum? Die kent je dus niet en weet dus niet wat je bedoeld, maar je reageert zo enorm fel dat de sfeer meteen negatief wordt. Daardoor raakt Mutter weer geirriteerd en jij weer en zo gaat het maar dood. Dat is toch niet de bedoeling?quote:Op woensdag 18 januari 2006 18:08 schreef Troel het volgende:
[..]
Ja, en iedereen die mij een beetje kent begreep ook dondersgoed wat ik bedoelde.
I rest my casequote:Op woensdag 18 januari 2006 18:25 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Mutter is toch een newbie op het forum? Die kent je dus niet en weet dus niet wat je bedoeld, maar je reageert zo enorm fel dat de sfeer meteen negatief wordt. Daardoor raakt Mutter weer geirriteerd en jij weer en zo gaat het maar dood. Dat is toch niet de bedoeling?
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |