Coldplay - X & Y uit op 6 juni

quote:

Op donderdag 23 juni 2005 21:17 schreef peaceman het volgende:

[..]

Persoonlijk heb ik dan liever dat ze zich er gewoon over uitspreken tijdens een optreden (of erbuiten) en niet teveel natuurlijk....

quote:

Op donderdag 23 juni 2005 21:22 schreef BUG80 het volgende:

[..]

Een opmerkelijke uitspraak van een R.E.M. fan.

Maar serieus, zou het niet zo zijn dat Chris Martin (en Bono, Michael Stipe, enz) juist willen strijden tegen de "mooie boodschap, ok, maar wel kort a.u.b. want m'n aardappels branden aan"-houding van veel mensen?

quote:

Op donderdag 23 juni 2005 21:26 schreef peaceman het volgende:

[..]

Michael Stipe zei dit jaar enkel 1 keer iets over goede doelen (en ik heb ze 2x keer gezien) en dan is het niet zo storend...

quote:

Op donderdag 23 juni 2005 21:33 schreef BUG80 het volgende:

[..]

Maar in songteksten en interviews schemert vaak wel een (duidelijke) politieke mening door. Dat is toch ook een statement maken? En vaak?

quote:

Op donderdag 23 juni 2005 21:36 schreef peaceman het volgende:

[..]

jawel, maar dat is toch anders dan iets op je handen zetten...vind je niet?

quote:

ik vind Coldplay als band gewoon stukken minder dan bijvoorbeeld R.E.M., Radiohead en U2..

quote:

Op donderdag 23 juni 2005 21:44 schreef peaceman het volgende:
Daar komt nog bij dat ik nog steeds dat laatste album gewoon vlees noch vis vind.... en er lijkt iets te heersen als er nieuw materiaal komt van Coldplay: ow dat moet wel goed zijn...

quote:

Dat is ten tijde van OK Computer ook geweest bij Radiohead en gelukkig hebben die toen het roer drastisch omgegooid om 1 van de meest ondergewaardeerde platen (naar mijn mening) van de laatste 10 jaar te maken: Kid A..

quote:

Op donderdag 23 juni 2005 21:54 schreef BUG80 het volgende:
Grappig, ik zie dat weer anders: ik heb het idee dat veel mensen (recensenten vooral) deze plaat benaderen met: "O, ze zullen de succesformule wel weer herhalen. Veel van hetzelfde dus". Zelf ben ik overigens nog niet klaar met deze plaat dus ik wacht nog even met mijn eindoordeel.

quote:

Tja, wat is ondergewaardeerd.. het is een "love or hate it" album denk ik. Heel veel mensen vinden 'm fantastisch, heel veel andere mensen vinden het afschuwelijk (ik behoor zelf tot de eerste groep overigens). Ik weet niet of Coldplay daar eigenzinnig genoeg voor is, om zoiets te doen. Bij Radiohead was er wat mij betreft overigens altijd wel sprake van "ontwikkeling" bij elk nieuw album, behalve dan misschien tussen Kid A en Amnesiac.

quote:

Op donderdag 23 juni 2005 18:51 schreef methodmich het volgende:
Onzin savelkoul, maar als jij dat wilt denken, ga je gang. Ik begrijp overigens niet waarom Coldplay wel zo groot is geworden en vergelijkbare of zelfs spannendere acts als Doves, Elbow, Obi, Kournakova en dergelijke niet.

En BUG80, ik doel op dat Bono-achtige "verbeter de wereld begin bij onze plaat" en die subtiele tekstjes met watervaste viltstift op Chris' hand waar 30 x per ongeluk op ingezoomd wordt...

quote:

Op vrijdag 24 juni 2005 17:35 schreef methodmich het volgende:
Je zou het potverdorie meemaken zeg!

quote:

Op vrijdag 24 juni 2005 16:56 schreef der_schwarzen_penne het volgende:
Als je t toch ovr coldplay hebt: n vriendin van mijn die is dr kaartjes van haar en van dr vriendinne kwijt.....(voor t concert)

quote:

Op vrijdag 24 juni 2005 22:10 schreef John.R.Cash het volgende:
Nou ik heb hem nog meer kansen gegeven en ik vindt het nog steeds een schijkutkenkertyfuscholeraneppekenkershit cd. En intellectueele mensen gebruiken zulke woorden niet dus mag ik hem nu een schijt cd vinden?

En wie ben ik.....ik kijk nog steeds uit naar Chinese Democracy van Guns N Roses Chris Martin ook trouwens Gewoon een kut cd dus, die X&Y. Ja toch?

quote:

Op vrijdag 24 juni 2005 20:15 schreef Foxxy het volgende:

[..]

Ik zag je naam achter de topictitel en dacht: ff kijken hoe 'ie Coldplay af gaat branden .

quote:

Op donderdag 23 juni 2005 21:41 schreef BUG80 het volgende:

[..]

O zeker, zoals ik al eerder zei je moet er van houden. Zelf vind ik het wel een mooi gegeven: hij gebruikt z'n handen om muziek te maken én om een politieke boodschap uit te dragen.
[..]

Daar ga ik helemaal in mee. Ik vind Coldplay goed, maar die bands die je noemt staan toch een paar treetjes hoger op mijn ladder.

quote:

Op zaterdag 25 juni 2005 19:31 schreef Moody het volgende:
Toch altijd leuke discussies in de "nieuwe cd topics"

Ik vin 'm leuk
Ik vin 'm nie leuk
Ik vind 'm leuk
Ik nie
Ik weet nog nie
Ik wel

Tis wat

quote:

Op zaterdag 25 juni 2005 22:17 schreef Faxie het volgende:
Ik las vandaag een stukje in de Revu (panorama, aktueel weetikveel) en die vent had het alleen maar over de vergelijking met U2 (Wat ik eigenlijk nog wel vind meevallen, U2 is naar mijn mening wat ruiger zeg maar) en hij ging NERGENS in op de inhoud zelf....niet eens 1 tracktiteltje in die review te bespeuren...en geen enkel argument te bekennen, hij beargumenteerd zelfs zijn U2 vergelijking niet

En dan geeft ie doodleuk 2 van de 5 sterren en that's it...

quote:

Op zaterdag 25 juni 2005 22:18 schreef XcUZ_Me het volgende:

[..]

Kijk, je geeft zelf het probleem al aan. Dat soort bladen zijn geschikt voor toiletpapier net als de Telegraaf.

quote:

Op zondag 26 juni 2005 03:38 schreef Zapper het volgende:
Dat is Nieuwe Revu ^{een stukje:}

Het derde Coldplay-album had geen X&Y moeten heten maar U&2. Dit is geen muziek meer om een traantje bij weg te pinken maar één waarmee de arena’s aller landen veroverd moeten worden. De geest van Bono zweeft ook regelmatig door het album heen, waarop is gekozen voor bombast, het Grote Gebaar en het liefst twee of drie climaxen per song. Dat is natuurlijk dood- en doodvermoeiend voor de luisteraar want elk nummer lijkt eindeloos en vooral ook rusteloos.

quote:

Op zondag 26 juni 2005 14:59 schreef methodmich het volgende:
Wie schreef hem? Guuz? Norbert?

quote:

In de vele Coldplay-interviews van de afgelopen weken kwam het telkens terug: het verhaal dat de koers van EMI-aandelen gekelderd was toen de band aankondigde dat het nieuwe album later zou verschijnen dan gepland. Of de anekdote op waarheid berust doet eigenlijk niet ter zake. De gedachte dat gekrijtstreepte zakentijgers in blinde paniek aandelen verkopen omdat vier schuchtere Britse jongens met artistieke constipatie kampen, is hoe dan ook hartverwarmend.
Het toont bovendien aan welke status Coldplay heeft verworven. De rockband behoort tot de populairste op aarde. Hun voorgaande albums - Parachutes en A Rush Of Blood To The Head - zijn vele miljoenen keren over de toonbank gegaan, optreden doen ze alleen nog in stadions. Coldplay zou de groep zijn die U2 als Grootste Band op Aarde van de troon kan stoten. Voormalige kroonprinsen als Oasis en Radiohead zijn allang een gepasseerd station, het volgende is wereldheerschappij.
Het aardige is dat zanger Chris Martin en de zijnen nooit de indruk hebben gewekt dat ze uit waren op een dergelijk monumentaal succes. De aantrekkingskracht van het viertal schuilt dan ook in hun aaibare gewone-jongens-uitstraling en hun vermogen melancholieke popsongs te schrijven die nooit echt pijn doen, maar steevast een aangenaam soort weemoed veroorzaken. Clocks, hun grootste hit tot nu toe, voldeed perfect aan dat criterium: het dragende pianothema was nét niet sentimenteel, de ijle zang nét niet irritant en de stuwende begeleiding nét niet heftig. Het liedje was een lieve allemansvriend, waaraan niemand aanstoot kon nemen. Via duizenden radiostations kabbelde Clocks het collectief bewustzijn binnen, om daar tot het einde der dagen kalmpjes door te blijven klotsen.
Coldplay kleeft het 'nét niet' echter aan als een stukje kauwgom onder de schoenzool. Hoe lang blijft een band goed die van nature niet in staat lijkt de artistieke controverse op te zoeken? Radiohead begaf zich op het toppunt van zijn succes in het experimentele avontuur van Kid A, en zelfs het grote voorbeeld U2 heeft af en toe de eigen muzikale grenzen afgetast. De resultaten waren niet altijd even bemoedigend, maar met dergelijke experimenten wordt wel het eigen potentieel geïnventariseerd.
Dat lijkt Coldplay niet gegeven. Want hoewel X&Y zonder enige twijfel buitengewoon goed verkoopt, valt voor popliefhebbers weinig te genieten. De plaat wordt vooral gekenmerkt door de ambitie Bono en de mannen op hun eigen terrein te verslaan. Dat is in eerste instantie te wijten aan de productie, die op X&Y kathedrale vormen heeft aangenomen en uitsluitend wil overdonderen. Hier is een band aan het werk die smacht naar de emotionele grandeur van The Unforgettable Fire, maar uiteindelijk vastloopt in vervelende bombast. Square One, het openingsnummer, is bijvoorbeeld één groot, schaamteloos stijlcitaat, waarin je, op de momenten dat Martin even niet zingt, in gedachten Bono met een wapperende witte vlag over het podium ziet rennen.
En Elton John zou ook eens contact op moeten nemen met de firma EMI, want het intro van de episch bedoelde ballad What If lijkt wel érg veel op zijn Sorry Seems To Be The Hardest Word.
Maar epigonisme (of jatwerk) is niet het grootste euvel van deze plaat. Zo is de dynamiek, zowel in de opbouw van de plaat als de liedjes zelf, ergerlijk voorspelbaar. De geoefende luisteraar kan telkens opnieuw aftellen naar de crescendo's en rustpunten die zich - drie, twee, één en húp, daar gaan we weer - aandienen met de onvermijdelijkheid van een goed geoliede wekker. Verder zijn vrijwel alle songs dichtgesmeerd met een verstikkende pasta van synthesizer- en orgelpartijen, waardoor de hele plaat een kitscherig patina krijgt.
En dan Chris Martin. Was zijn ijle, breekbare falset op eerder werk nog effectief te noemen, op X&Y begint het langzamerhand pijnlijk op zeuren te lijken. Met de ernst van een vijftienjarige dagboekpoëet etaleert hij op de plaat een koket soort weltschmerz die gaandeweg steeds meer irritatie opwekt. Halverwege het album krijg je de onbedwingbare behoefte hem flink door elkaar te schudden en hem toe te schreeuwen: ''Kom op Chris, je bent getrouwd met Gwyneth Paltrow, je bent vader van een ongetwijfeld zeer lief baby'tje en op de gezamenlijke spaarrekening staat voldoende om de staatsschuld van een middelgroot Afrikaans land af te lossen. Als er iemand is die géén reden heeft voor jengelend zelfbeklag, dan ben jij het. Snap out of it!''
In zekere zin zou je dat een vooruitgang kunnen noemen - het van nature zo behaagzieke Coldplay dat irritatie oproept in plaats van onverschilligheid - maar dat neemt niet weg dat X&Y een draak van een plaat is. U2 hoeft zich voorlopig geen zorgen te maken.

quote:

En Elton John zou ook eens contact op moeten nemen met de firma EMI, want het intro van de episch bedoelde ballad What If lijkt wel érg veel op zijn Sorry Seems To Be The Hardest Word.

quote:

Op maandag 27 juni 2005 16:52 schreef methodmich het volgende:
Waarom niet?

quote:

Op donderdag 30 juni 2005 17:41 schreef NvM het volgende:
Vind je het ruk omdat Coldplay nu commercieel gezien ook succes heeft, en omdat iedereen het een slech album vindt? Goddank dat ik nog een eigen mening heb...

quote:

Op vrijdag 8 juli 2005 01:02 schreef Hansnr8 het volgende:
zucht.... was er nog niet helemaal uit of ik hem wel zo goed vond, maar ben net terug uit de geldedome en ben m echt grijs aan het draaien... kippenvel.... wat een show.... echt geweldig...

quote:

Op zondag 10 juli 2005 20:54 schreef Ceriel het volgende:
Als je gewoon puur luistert naar X & Y, dan hoor je gewoon een goede band die mooie nummers maakt, zonder pretenties.

quote:

Op zondag 26 juni 2005 16:33 schreef Zanderrr het volgende:
In het Parool stond ook een mooie (1 1/2 ster uit 5)
[..]

quote:

Op zondag 10 juli 2005 22:24 schreef zurekop het volgende:

[..]

Ik lees nu net het artikel vol ongeloof.

Dit bewijst weer eens dat er tussen de critici veel te veel
gefrustreerde mensen rondlopen, die misschien zelf graag
muziekant waren geweest, maar jammerlijk hebben gefaald.

Wat een pesterig beklagenswaardig stukje tekst, gadverdamme!
Die schrijver heeft zich vermoedelijk reeds opgeknoopt, maar
ik hoop dat ie in ieder geval nooit meer z'n waffel opentrekt.

Natuurlijk valt er best het een en ander aan te merken op X & Y,
en het album is zeker niet het grootste muziekale experiment ooit,
maar voor velen zijn het mooie songs (zoals hierboven vermeld)
zonder pretenties. Wat maakt het uit of de jongens Bono al of niet
"van de troon willen stoten"? Men moest eens ophouden met die
vergelijkingen met U2. En waarom wordt het privéleven van de
leadzanger erbij gesleept? Schrijnend hoor.

Ik luister gewoon met veel plezier verder!

quote:

artistieke controverse