Clubcharts intervieuw met ferry
Interview: Ferry Corsten
In oktober 2003 verscheen het Right of Way album in Nederland, in februari 2004 in de rest van de wereld. Hoe kijk je terug op het album?
Als ik er nu op terug kijk, ben ik heel blij dat ik het album op die manier heb gereleased. Ik heb mezelf er eigenlijk mee uit de echte trancehoek gezet en tegelijkertijd heb ik ook meer mogelijkheden voor mezelf gecreëerd. Ik kan nu bij wijze van spreken ook meer techno- of electro-gerichte platen maken, ook al valt het uiteindelijk toch nog onder de noemer trance.
Je ziet bijvoorbeeld ook dat een plaat als Rock Your Body Rock breed is opgepikt: zo heeft Hed Kandi dit nummer nog tot plaat van het jaar uitgeroepen.
Met een album kun je doen wat je wilt: je kunt echt een bredere sound van jezelf laten horen aan de luisteraar. Binnen albums moet je ook lekker afwisselen; vaak heb ik ook wat moeite met trance of techno albums omdat die afwisseling daar juist ontbreekt. Ik had op Right of Way dan ook bewust gekozen voor een mix tussen meer uptempo tracks en heel rustige, ballad-achtige, nummers als Holding On.
Een aantal tracks op Right of Way is als single gereleased. Hoe heb je die keuze gemaakt?
Punk en Rock Your Body Rock waren al uitgebracht voor het Right of Way album uitkwam en later volgden Right of Way, It’s Time, Sweet Sorrow en Holding On, de laatste twee alleen op vinyl. Toen het album af was, heb ik een lijstje gemaakt met tracks die potentieel zouden hebben als single. Dat hebben een paar andere personen ook gedaan en toen hebben we die lijstjes vergeleken. Enkele nummers stonden telkens bovenaan en die hebben we ook gekozen als single.
Sublime en Star Traveller zullen samen nog een vinylrelease krijgen, waarbij Steve Helstrip, met wie ik samen Sublime produceerde, een speciale remix voor Sublime zal leveren. Ik ben zelf een fan van de Helstrip sound, we hebben elkaar ook vaker geholpen, door bijvoorbeeld remixes voor elkaar te maken (Synaesthasia en Sweet Sorrow, red.). Uiteindelijk moet je toch tevreden zijn met het product dat je uitbrengt, dat geldt net zo goed voor een single.
Je hebt ook een aantal speciale mixes gemaakt: waarom precies?
De Flashover mixes waren vooral bedoeld om de tracks beter geschikt te maken voor de dansvloer. Een track als It’s Time was bijvoorbeeld prima geschikt voor de radio, maar kon voor de dansvloer wel een boost gebruiken. Ik heb toen een mix gemaakt voor mijn sets, die vervolgens ook op de single is gereleased. In combinatie met de andere remixes, ik was bijvoorbeeld ook erg tevreden over de remix van Luke Slater, bevatte die release wat voor iedereen. Holding On is van oorsprong een ballad, totaal niet geschikt voor de dansvloer. De nieuwe Flashover Mix is, net zoals de andere remixes, juist wel clubgericht, wat zo’n plaat uiteindelijk ook meer impact geeft.
Hoe heb je je tijd sinds de release van het vorige album besteed?
Naast het produceren van de Flashover mixes, heb ik vooral heel veel gereisd voor het dj’en. Zeker nadat de cd begin 2004 in de VS, Australië, etc. werd gereleased, heb ik daar ontzettend veel boekingen gehad. Naast al het dj’ing heb ik ook enkele remixes gemaakt, zo ben ik gevraagd om voor Duran Duran een remix te doen. Die is vorig jaar op cd uitgebracht, maar verder heb ik eigenlijk vooral veel getourd. Wel heb ik ook nog met Elles de Graaf een track voor haar aankomende album gemaakt: deze heet Show You My World.
Onlangs heb je ook een System F single uitgebracht, Ignition Sequence Start...
Die single was afkomstig van een Japans System F album, dat ten tijdje van Right of Way uit kwam. Out of the Blue deed het fantastisch in Japan, die cd werd drie jaar op rij opnieuw gereleased en drie keer haalde het daar de top 10. Het Japanse label wilde dus dolgraag een nieuw System F album hebben en ik heb toen, tussen de productie van het Right of Way album door, dat album voor de Japanse markt gemaakt. Zodra een bepaalde sound in Japan heel populair is, zorgen ze daar dat er een extra Japanse dimensie aan wordt toegevoegd en blijft het lange tijd heel populair. Het laatste System F album is ook volgens die sound in elkaar gezet, eigenlijk was het enigszins gefabriceerd. Desondanks waren enkele tracks wel geschikt voor de Europese markt en Ignition Sequence Start is daar een uitvloeisel van.
Er komt een nieuw album, dat is bekend. Vertel er eens wat meer over.
Ik ben inderdaad geleidelijk aan een nieuw Ferry Corsten album begonnen. Het doel is om het na de zomer af te hebben, maar ik heb het vermoeden dat het eerder tegen het nieuwe jaar zal worden. De komende maanden heb ik wat meer producing-tijd in mijn draaischema ingepland; tot dusverre heb ik vooral wat kleine stukjes voor mogelijke tracks gemaakt. Ik heb verder ook nog niet echt ideëen voor het album. Het moet gewoon goed zijn, anders is het zonde van mijn tijd. Het album zal waarschijnlijk in de lijn van Right of Way komen te liggen, misschien iets harder dan die cd. (In de periode nadat het interview werd afgenomen, is besloten dat het album L.E.F. – Loud Electronic Ferocious – zal gaan heten, red.)
Hoe het precies zal gaan klinken kan ik gewoon nog niet zeggen, het hangt helemaal af van mijn inspiratie. Uiteindelijk zijn ook de snel gemaakte platen de beste, op het moment dat je inspiratie hebt staat zo’n plaat gewoon als een huis. Trance wordt tegenwoordig regelmatig overgeproduceerd, veel producers lijken alle leegtes in te willen vullen. Maar vaak is dat helemaal niet nodig, waardoor een nummer veel te druk wordt. Aan de andere kant moet een plaat wel goed geproduceerd zijn, het mag ook niet saai worden. Ik heb zelf ook wel eens de neiging om iets teveel aan een track te willen sleutelen, het is soms best moeilijk om te voorkomen.
Dit keer maak ik het album eerst helemaal af en dan kies ik pas de singles. In principe is het de bedoeling om als voorproefje eerst een of twee singles te releasen en vervolgens het album zelf.
Hoe zit het met nummers als Cubikated en I Love You, die al enkele malen in je sets zijn verschenen?
Ik draai inderdaad al een tijdje een wat stevigere track met de titel Cubikated in mijn sets, die zal vrijwel zeker terug zijn te vinden op het nieuwe album. Nu is die plaat voor ongeveer 80 % af, dus hier en daar zal het nog wat worden gewijzigd. De eindversie op het album zal voor de mensen die het nummer al hebben gehoord dus iets anders klinken.
I Love You heb ik eigenlijk een keer in een bepaalde bui gemaakt, ik weet dan ook nog niet of het op het album zal komen te staan. Tracks als deze geven me bovendien de kans om iets exclusiefs te hebben voor mijn sets, dat is erg belangrijk tegenwoordig. Zulke platen kan ik heel lang blijven draaien, terwijl normale releases maar twee of drie weken in mijn sets blijven zitten.
Vind je exclusiviteit dan zo belangrijk?
Vroeger hoorde je een dj een geweldige plaat draaien en rende je elke week naar de platenzaak, in de hoop daar die onbekende track terug te horen in de stapel met nieuwe vinyls. Na een paar maanden werd dan eindelijk wat meer over die plaat bekend en uiteindelijk moest je bij de release maken dat je erbij was, of het was al uitverkocht. Op die manier konden nieuwe releases enorm worden gehyped, wat uiteindelijk de verkoop ook ten goede kwam.
Tegenwoordig zijn met alle radioshows de platen zo vroeg en zo vaak te horen, dat ze snel oud worden. Je ziet sommige mensen op forums ook roepen dat een plaat oud is, als hij nog niet eens te koop is! Daarom zie je ook steeds meer dj’s voor exclusieve producties zorgen, die alleen zij op dat moment draaien.
Begin vorig jaar maakte ik voor mijn eigen sets een remix van BT – The Force of Gravity. Ik vond het origineel een goed nummer, maar ik kon het niet in mijn sets gebruiken. Toen heb ik een eigen versie gemaakt, met de Winter Music Conference in Miami in het achterhoofd. Toen ik de remix begon te draaien, sloeg die erg goed aan. Alleen mensen die naar mijn sets luisterden, konden die versie horen. Op een gegeven moment knipte iemand het nummer zelfs uit een radioset en zette er een intro voor, zodat hij het in kon mixen! BT heeft onlangs contact met me opgenomen of hij de remix mag gaan gebruiken. Hoe en wanneer weet ik nog niet precies, maar de remix zal hoogstwaarschijnlijk dus wel een release krijgen.
Je hebt ondertussen wel een geschiedenis als het gaat om vocale tracks (System F/ Right of Way). In hoeverre bemoei je je met die vocals? Of laat je dat geheel aan anderen over?
Mijn kracht ligt in het produceren van tracks, niet het schrijven van teksten. Ik heb dus gewoon iemand voor de vocals nodig, ik kan dat zelf helemaal niet. Vaak kom je via je publisher of je label in contact met songwriters, die zijn hierin gespecialiseerd en schrijven goede teksten.
In New York heb ik ooit de zangeres Shelley Harland ontmoet. Zij heeft vervolgens voor het Right of Way album voor een aantal nummers vocalen geschreven en ingezongen. Bij Holding On heb ik eerst een heel minimale setup gemaakt met alleen een eenvoudige melodie en een baslijn, waarmee zij verder kon werken.
Erg apart was ook de samenwerking met Ayumi Hamasaki voor Connected. Ik heb toen namelijk ook de melodie van de zang gestuurd naar Japan gestuurd, waarna zij de tekst ervoor kon schrijven. Wanneer ik voor een Japanse artiest een remix doe, krijg ik ook altijd een vertaling van de tekst erbij. Daarmee wordt voorkomen dat ik in de productie de verkeerde woorden weg zou laten vallen.
Een track als Spaceman (een System F release uit 2003, red.) had dan weer een gesproken vocal. Die is toen van tevoren opgenomen, waarna ik er vervolgens de muziek omheen heb gebouwd.
In het vorige interview vertelde je “Ferry Corsten staat niet alleen voor Punk, maar ook voor Trance en Techno als het moet, het is gebaseerd op mijn persoon.” In hoeverre is Ferry Corsten als persoon in de laatste anderhalf jaar gegroeid?
Mijn smaak is nog breder geworden. Zo laat ik labels bijvoorbeeld steeds meer techno naar me opsturen. Veel trance vind ik tegenwoordig hetzelfde klinken, waardoor ik een heleboel trancenummers ook niet draai. Telkens als ik terugkom uit het buitenland zie ik een stapel met promo’s liggen, maar uiteindelijk gebruik ik er slechts een paar echt regelmatig voor mijn sets. Ik word ook steeds meer beïnvloed door de electro-sound, dat zag je ook al op het vorige album terug. Eigenlijk ben ik sowieso een muzikale duizendpoot, zo heb ik ook ooit hardcore, drum ’n bass, techno en nog veel meer stijlen geproduceerd.
Waar haal je eigenlijk de inspiratie vandaan voor je producties? Waar luister je naar, buiten trance?
Eigenlijk luister ik dan niet naar zo heel veel verschillende stijlen, ik ben bijvoorbeeld niet zo’n fan van rockmuziek e.d. Als ik niet met een 4x4 dancebeat bezig ben, dan luister ik graag naar wat rustiger muziek, bijvoorbeeld Cafe del Mar of Sade. Misschien haal ik daar onbewust inspiratie uit. Als producer heb ik de gewoonte gekregen om niet zozeer te luisteren naar muziek, maar om zo’n nummer helemaal te ontleden. Ik hoor eigenlijk dus allemaal verschillende onderdelen. Op die manier hoor je ook heel kleine dingetjes in een plaat, die je wellicht later weer gebruikt in je eigen werk. Ik kan wel van mooie muziek genieten, maar niet op een “eenvoudige” manier zoals veel anderen.
Nu iets heel anders: wat is precies de relatie tussen Ferry Corsten en het Tsunami label?
Ooit heb ik samen met Purple Eye Entertainment het Tsunami label opgezet. De laatste jaren is via dit label vrijwel al mijn muziek uitgebracht, ook bijvoorbeeld het Right of Way album en enkele compilaties, zoals de World Tour cd’s. Verder was ik ook A&R voor het label, ik heb bijvoorbeeld Matti Laamanen – Flakes voor Tsunami getekend. Weliswaar was het merendeel van de releases door mij geproduceerd, maar de andere platen op Tsunami draaide ik ook in mijn sets, het paste goed in mijn straatje. In de laatste jaren is er echter het nodige veranderd en mijn contract liep af: het Tsunami label wordt nu beheerd door de mensen van Purple Eye en ik ben bezig om een eigen label op te zetten.
Vertel daar eens meer over…
Mijn label zal Flashover gaan heten en hoort min of meer bij Dance Therapy Music, mijn management- en productie-bedrijf. Het is de bedoeling om gewoon goede muziek te releasen, dat mag trance, techno, electro of house zijn, als het maar bij mij past. Ik zoek dus krachtige muziek, met ballen. Veel labels kiezen ervoor om veel platen te releasen. Niet teveel releasen is echter mijn devies, waarbij ik elke release de kans wil geven om het goed te doen. Je ziet vaak dat een opvolger de voorganger killt: waarom zou je een plaat van een week oud kopen, als de nieuwste van hetzelfde label er al naast ligt in de winkel? Op die manier verminder je dus je opbrengsten; bij Tsunami zorgden we er ook altijd voor dat er zo’n anderhalve maand tussen releases zat. Bij platen voor mijn label moet ik “dit draai ik” of “dit had ik zelf ook wel willen maken” denken. Ook mijn eigen werk zal voortaan op Flashover verschijnen, inclusief het nieuwe album. Verder staat er een aantal dingen op stapel voor het nieuwe label, die houd ik echter nog even geheim…
Ondanks de verminderde verkopen, worden er steeds meer labels uit de grond gestampt…
Je ziet de laatste tijd inderdaad overal nieuwe labels vandaan komen. Desondanks zijn in de laatste jaren door uiteenlopende omstandigeden wel enkele grote en goede labels gestopt, zoals Lightning Records, Hooj en BPM Dance. Elke release moet kennelijk geld opbrengen, je kunt je eigenlijk geen mindere releases permitteren. Daarom moet je ook alleen releasen als het echt goed is en kiezen voor kwaliteit in plaats van kwantiteit. Iedereen wil de krenten uit de pap halen, het zoeken naar die grote knaller is dus moeilijk.
Vorig jaar heb je twee compilaties uitgebracht: een mix voor Dance Valley en daarnaast Infinitie Euphoria. Vertel daar eens wat meer over?
Voor Dance Valley maakte ik min of meer een overview van alles wat op Dance Valley gebeurt, maar dan passend binnen mijn sound. Dus ik begon wat housey en eindigde dan wat steviger. Uiteindelijk is dat een vrij lichte cd geworden.
Bij Infinite Euphoria op het Ministry of Sound label kreeg ik carte blanche. Ik kon doen wat ik normaal niet zou kunnen doen, ik kon veel aparte platen kiezen. Toch zat er wel een duidelijke lijn in. Maar ik mixte bijvoorbeeld het origineel van Barber’s Adagio for Strings door in Smack My Bitch Up, wat een heel apart effect gaf.
Was je enkele jaren eerder niet juist weggegaan bij Ministry of Sound?
Dat klopt, ik was ooit begonnen aan een serie Trance Nation cd’s voor dit label. De eerste editie was erg geslaagd en vind ik zelf nog steeds de beste van het stel; ik kon toen ook helemaal zelf de tracklist bepalen. Naarmate er echter meer delen kwamen, kreeg ik steeds minder te zeggen over de platenkeuze op de cd. Op het einde werd het meer een promotie cd voor platen op het Ministry of Sound label, dan voor mijn stijl. Op dat moment ben ik met die serie gestopt.
Het Euphoria concept was oorspronkelijk van het Engelse Telstar label. Toen dat op een gegeven moment failliet ging, heeft Ministry of Sound de Euphoria serie overgekocht. Hierbij moesten ze garanderen dat het concept behouden zou blijven, ik kan dus zelf alle platen kiezen. Dit jaar volgt in principe Infinite Euphoria II, wederom van mijn hand.
Komen er nog meer mix cd’s aan?
Op mijn nieuwe Flashover label kom ik met een nieuw concept: Passport. Het is de bedoeling dat dit meer in de stijl van World Tour wordt, min of meer de opvolger. World Tour heeft door omstandigheden bij Purple Eye nooit een derde deel gekregen en je moet zo’n concept in principe niet te lang laten liggen. Het is de bedoeling dat in de toekomst tweemaal per jaar een deel uit de Passport serie verschijnt.
In het afgelopen jaar is je World Tour show op ID&T Radio beëindigd. Mis je dat niet?
ID&T heeft me ooit benaderd om een radioshow te doen. Ik mocht elke maand op een mooi tijdstip op zaterdagavond twee uren vullen met de platen die ik goed vond. Gelukkig was de show maar maandelijks, want een wekelijkse show had ik niet of nauwelijks kunnen vullen. Ik zag het vooral als extraatje, buiten de voorbereidingen voor de show, die veel tijd kostten, was ik er ook niet echt mee bezig. Na ongeveer een jaar wilde ID&T Radio het format veranderen en is de show gecancelled. Ik vond het op zich leuk om te doen, maar verder vind ik het niet echt erg dat de show is gestopt; ik heb op dat vlak ook niet echt ambities. Bovendien geeft het stoppen van de World Tour show wel meer exclusiviteit voor mijn sets. Wie mij als dj wil horen, zal nu gewoon naar een van mijn gigs moeten komen.
Je hebt anderhalf jaar geleden verteld dat je de sfeer in Nederlandse clubs slecht vond. Is dat intussen verbeterd?
Ik heb de laatste tijd eigenlijk niet meer zo vaak in Nederlandse clubs gedraaid. Wel ben ik elke zomer op behoorlijk wat festivals aanwezig en die zijn altijd te gek. De Right of Way releaseparty was ook erg geslaagd, de Heineken Music Hall was speciaal voor mij gevuld. Als het nieuwe album af is, wil ik graag weer een releaseparty organiseren. Tegenwoordig lijken sommige feesten meer concerten te zijn geworden dan gigs, onder andere door de massale belangstelling. Ik wil eigenlijk ook graag weer eens terug naar het kleinschalige, zo wil ik zelf een eigen avond in Rotterdam gaan organiseren, voor slechts een paar honderd man. Dat gaat zeker gebeuren, alhoewel het nog niet helemaal concreet is. Dat intieme van kleine parties mis ik nu toch wel eens.
Als dj word je doorgaans ook heel goed behandeld. Weliswaar is niet elke club hetzelfde, maar vaak is alles prima geregeld met mooie hotels en lekker eten. Dit geldt zowel voor het buitenland als in Nederland. Ik heb het hier wel eens meegemaakt dat ik tijdens een set zelf naar de bar moest gaan om een drankje te halen, dat kan eigenlijk echt niet.
In het buitenland is de sfeer zeker niet minder geworden: mensen gaan daar vaak compleet los op je set. Misschien is het wel een bepaalde nuchterheid van de Nederlander die hem remt, terwijl buitenlanders bijna exploderen. Het is ook wel een beetje typisch Nederlandse introvertie: naderhand komen ze namelijk wel naar je toe om toch even te vertellen hoe geweldig ze je set vonden.
Word je die publiciteit dan nooit zat?
Ik zit zeker niet te snakken om aandacht. Maar als mensen naar me toekomen om me om een foto of een handtekening te vragen, dan doe ik dat natuurlijk. Het is belangrijk voor die mensen, ik ben daar immers ook niet dagelijks. Ik kan als ik niet lekker in mijn vel zit wel weigeren, maar dat kost me uiteindelijk net zoveel energie als toch even die krabbel zetten. Ik ben als persoon sowieso heel makkelijk in de omgang, in de kroeg stap ik ook heel makkelijk op anderen af. Natuurlijk zijn bekende dj’s wel een makkelijk doelwit, zeker tegenwoordig met al die internetfora. Er hoeft er maar eentje een slechte dag te hebben en mijn set wordt op één of ander forum helemaal afgebrand.
Je hebt nu ook je eigen forum…
Enige tijd terug heb ik mijn eigen site helemaal vernieuwd, eigenlijk is die samengegaan met een grote fansite. Dat forum is een toevoeging voor de fans, die daar dan hun ei kwijt kunnen. Ik zit soms ook wel eens te lezen op dat forum, bijvoorbeeld als ik even een pauze neem tussen het produceren door of als ik op een hotelkamer zit. Zo’n forum geeft mensen ook het idee dat ze erbij betrokken zijn. Zo is er bijvoorbeeld een topic dat dient als ruilbeurs, waar leden van het forum oude releases van mij ruilen. Zoiets vind ik leuk om te zien.
Door naar de toekomst… Wat gebeurt er in 2005 met de trancemuziek?
Ik denk dat trance weer wat meer ballen gaat krijgen. Die fluffy, wat overgeproduceerde, sound, die nu heel populair is, verdwijnt geleidelijk weer: het wordt allemaal wat minder gepolijst. Techtrance zal op die manier ook wat populairder worden. Een goed voorbeeld is Sander van Doorn: zijn platen zijn wel glad geproduceerd, maar tegelijkertijd zijn ze ook ruw en donker. Natuurlijk blijven andere trancevarianten ook bestaan, de nadruk zal er alleen wat minder op komen te liggen.
De laatste tijd is er ook een grote hoeveelheid remakes uitgebracht. Wat vind je daar eigenlijk van?
Een remake moet eigenlijk worden gezien als een soort update. Een voorbeeld van een goede remake vind ik bijvoorbeeld de nieuwe Tek^tonik Remix van Moogwai – Viola. Als je die nieuwe versie vergelijkt met het origineel of de oude Armin van Buuren Remix, dan hoor je duidelijk de vernieuwing in de plaat. Vaak ontstaat de behoefte voor een remake vanuit het draaien. Je hoort een oudere track en je merkt dat die niet meer zo goed in je dj-sets past. Dan maak je een versie, die juist wel bruikbaar is. Zo is dus bijvoorbeeld ook mijn remake van BT – The Force of Gravity ontstaan. Zo’n update levert dan ook weer enige exclusiviteit op, wat dus weer goed is voor je dj’ing.
Hoe zie je de doorstroming van nieuwe trance dj’s tegenover gevestigde namen als jijzelf, Armin en Tiësto?
De komst van een opvolger kan heel lang duren. Kijk maar hoe lang dj’s als Paul van Dyk, Sasha, Paul Oakenfold en Carl Cox al mee gaan. Armin, Tiësto en ikzelf zijn eigenlijk pas van een generatie dj’s daarna. Om succes te hebben als dj moet je iets speciaals hebben: of door middel van een bijzondere draaistijl, bijvoorbeeld Eddie Halliwell met zijn gescratch en andere trucs, of je moet succes hebben als producer. En je ziet dat als je als dj eenmaal succesvol bent, de kans groter wordt dat je producties ook aanslaan. Eigenlijk ben je tegenwoordig geen dj of producer meer, maar een artiest.
Een hit leidt tot interesse van de mensen, zo leidde dat ook tot het begin van mijn dj-carrière. Al toen ik klein was oefende ik op draaitafels, maar ik had nooit echt gedj’d. Na Out of the Blue kwamen er opeens heel veel aanvragen binnen uit Engeland en nog andere landen. Technisch gezien ben ik als dj de laatste vijf jaar enorm gegroeid. Voor publiek leer je het uiteindelijk toch het beste. Gelukkig waren destijds de forums nog niet zo drukbezet, ik kreeg op die manier ook meer ruimte om fouten te maken. Als je nu een technische fout maakt, lees je het meteen ergens terug en krijg je op die manier snel een minder goede reputatie als dj.
Tegenwoordig zijn er ook erg veel performers onder de dj’s. De één kleedt zich opvallend, de ander springt op en neer op het podium. Zelf moet ik er altijd even inkomen, ik ben van nature vrij nuchter en heb dan wel een paar drankjes nodig. Soms spring ik echter ook rond over het podium. Zo ben ik bij Sensation eens op de dj-setup geklommen tijdens een plaat, omdat ik ook wel eens wilde kunnen horen hoe het publiek mee stond te zingen met Punk.
Tot slot: welke vraag word je het meest gesteld?
Wat mijn top 10 aller tijden is en wanneer er een nieuwe Gouryella komt.
Komt er dan nog een nieuwe Gouryella?
Het probleem met Gouryella is het volgende. Tot nu toe zijn er vier singles geweest. De eerste drie heb ik samen met Tiësto gemaakt. Dan gingen we samen in de studio zitten en hadden we met zijn tweëen een hoop lol. We hadden ook allebei onze input in die nummers. De laatste jaren is het echter steeds moeilijker geworden om in de studio samen te komen, zelfs één dag samen regelen is al een probleem. Je moet dus andere manieren verzinnen, bijvoorbeeld dat ik een basis leg en Tijs er vervolgens aan verder werkt. Maar dat geeft toch niet hetzelfde gevoel. De vraag is dus of het nog gaat gebeuren…
Hierbij bedanken wij Ferry voor het interview en wensen we hem verder alle succes toe.