Voor de hoofdingang staan nog drie grote stenen, maar van een andere, donkergrijze, steensoort. Alledrie de stenen zijn bedekt met een laag algen, maar wie goed kijkt ziet dat er op de stenen allerlei taferelen staan afgebeeld. Op de linker steen is onder andere te zien hoe een gehoornde manfiguur uit een grote ketel verrijst, omringd door enkele priesteressen. Op de middelste steen staat een afbeelding van de zon en daaronder een manfiguur die een lange vlammende speer vasthoudt. Op de rechtersteen staat weer een afbeelding van een gehoornde man die gedood wordt door de man met de speer.
Vanuit het struikgewas klinkt geritsel en een kleine snelle schaduw flitst voorbij. Wie de beweging enigszins heeft kunnen volgen ziet een klein vosje dat een muis heeft gevangen. De vos eet het muisje op en huppelt er weer vandoor. Het vosje ziet er nog niet helemaal volgroeit uit en waarschijnlijk is het een van zijn eerste jachtpartijen zonder zijn broertjes en zusjes en zonder hulp van zijn moeder.
Plotseling klinkt er een hoog van pijn doordrongen geluid vanuit de plaats waar het vosje zojuist verdween tussen de bossages. Een rotte stank doordringt het terrein als een wankele, magere figuur het terrein opgestrompeld komt. Deze man, als het woord nog enigszins van toepassing is op hem, heeft op zijn hoofd een gewei, hoewel het getekend is door de tijd en er uitziet alsof het in tijden niet hergroeit is.
Het is de Heer War Slough Feg. Een voorganger van Herne. De gehoornde die niet trouw is gebleven aan de aardegodin en alleenheerschappij en eenzijdige macht verkoos boven dualiteit en samenwerking met de Moeder.
Normaal sterft de gehoorde god na acht jaren dienst voor de godin om herboren te worden in een andere tijd en plaats om daar Haar wil uit te voeren. Dit veile creatuur heeft met zijn ongezond vele egoisme zichzelf boven haar gesteld. Na teveel jaren geleefd te hebben zijn dood en verrotting zijn deel.
Slough strompelt naar de tempel en gaat door de gang naar binnen. Eenmaal binnen in de eeuwenoude tempel neemt hij plaats op de stenen troon aan het einde van de gang. Als hij naar de grond wijst verrijzen knokige botten uit de grond, de botten vergroeien tot twee staanders met daarbovenop een benen schaal. Na een vingerknip danst een magisch vuur boven de schalen, die de omgeving grimmig verlichten.
Slough slaakt een zucht: "Aaah, een nieuw optrekje. In ieder geval goed genoeg om die bemoeial uit de weg te ruimen."
[Dit bericht is gewijzigd door Polaris op 23-09-2001 22:48]
He, er is leven in dat ding.
* Juist op dat moment loopt er een muis voorbij.
* Polaris rent achter de muis aan, na een paar sprongen heeft ze uiteindelijk de muis gevangen. Ze heeft het er zo druk mee dat ze haar ontdekking weer vergeten is. Dan hoort ze paarden voorbij stuiven over het pad. Ze snelt weg en kruipt met de muis in haar bek terug in haar hol.
* Polaris klimt van de tempel en gata op zoek naar een woning.
Aneurism, Aneurism, Aneurism * "Hoort hij haar steeds roepen"
Zonnestralen raken Aneurism, steeds meer energie ontrekt hij uit zijn omgeving. Plots als door de wind bevlogen schiet hij met een doodshaast op de locatie af waar zo veel kwaad vandaan komt, zijn missie tegemoet.
* Aneurism , Aneurism, Aneurism, Aneurism Blijft door zijn hoofd gaan...
[Dit bericht is gewijzigd door Aneurism op 25-09-2001 11:59]
Samen gebundeld verworden zij wederom tot LWaZ
Ik ben eindelijk waar ik hoor te zijn. Dit is mijn doel waarom mijn meesteres mij op dit eiland heeft gezet.
Ik ben nu vlakbij bij de nieuwe heerser, de toekomstige keizer van Fok!eiland 
De nieuwe heerser is in de buurt, ik voel zijn krachtige aanwezigheid..
Met mijn hulp zal hij snel over het eiland heersen
Zijn plannnen leken zo goed te gaan, maar nu...slaat de twijfel toe, wat nu te doen.
Slough gaat verder met broeden.
* Polaris komt aangelopen bij de plek waar ze ooit een mens werd. Ze loop teen paar rondjes rond de tempel. Het meest opvallend zijn de drie grijze stenen. Ze raakt er geobsideerd door, ze onderzoekt ze. Dan ziet ze de hoorns op het hoofd van de hoofdpersoon.
Dit is geen gewoon persoon. Hij wordt geboren in een ketel, heeft dan de macht over vuur en zal sterven door zijn eigen wapen. De man met de hoorns op zn hoofd zal wel belangrijk zijn, misschien heeft hij mij tot leven gewekt, iemand die het vuur beheerst zou ook best het leven kunnen beheersen. Ik denk dat ik maar eens op zoek moet naar een man met hoorns.
* Polaris onthoudt goed de beeltenis op de steen en gaat dan naar het restaurant toe in de hoop dat daar iemand een gehoornd persoon kent.
* Polaris klimt op de tempel, de spaning straalt van haar lichaam. Ze voelt zich beter dan ooit en dan gebeurd het. De kerkklok slaat twaalf uur, het is middernacht. Polaris voelt de energie haar lichaam instromen, vijf dagen naar haar menswording heeft ze een sorrtgelijke ervaring. Dan keert het tij. De energie gaat er twee eer zo snel uit en Polaris is weer een lief klein schattig vosje.
Meteen voelt hij de energie van bovennatuurlijke krachten op zich afkomen.
Ze betasten zijn lichaam, doorgronden zijn ziel.
Dan mag LWaZ doorlopen
In het mideen van de tempel op een grote troon zit een gehoornde, magere man...
Dat moet de nieuwe heerser zijn..
Heer Slough_Feg, i presume ?
Huh, wie is dat, waar ben ik, wat doe ik hier?
* Polaris besluit achter LWaZ aan te lopen. In de grote zaal verstopt ze zich achter één van de zes grote ketels die in de zeshoekige zaal staan. In het midden zit een man met hoorns op z'n hoofd.
Dat moet die man zijn
* BD. komt langzaam... stap voor stap... dichterbij het bos. BD besluit dat het te gevaarlijk is om te voet verder te gaan en veranderd
dit kan nog is gevaarlijk worden hier
* BD. vliegt over het bos en landt in een boom.
Lets see what will happen now......
* Polaris loop tophaar zachte, witbehaarde voetjes stilletjes een rondje door de zaal. Telkens verschuild ze zich, achter één van de ketels soms in een uitholling in de muur. Op driekwart zit een grote houten deur met een grendel. Hij zit op slot en het lijkt alsof deze deur in geen tijden is open geweest. /me duwt tegen de deur aan, hij is oud, bijna verrot. Vandaar dat het Polaris lukt om een gat erin te maken, zo groot dat het kleine vosje er net door heen kan. Ze kruipt er door heen en komt dan in een donkere ruimte.
Zow, hier kan ik ongestoord slapen
Die ketel, die gehoornde man, dat is allemaal hier binnen. Zou hij dan dood gaan?
* Polaris kruipt naar de deur toe en kijkt via het gat wat ze daarin heeft gemaakt de zaal in. Ze hoort nu dat de gehoornde man aan het praten is met de andere man in de zaal. Het gaat op een rustige toon, geen geruzie, maar vredige woorden. De gehoornde man heeft duidelijk de macht over de adnere man, die is onderdanig en luistert alert.
* Polaris kruipt de zaal weer in en gaat achter de grote stoel zitten. Ze probeert eht gesprek te volgen.
De piloten kijken mee op de scanners maar zien geen bijzonderheden, geen vreemde dingen, alleen het normale bosleven en de kleine paden die kris kras door het bos lopen.
* Na een paar vluchten over het bos hebben ze het hele bos in kaart gebracht en vliegen terug naar de basis waar alle data wordt onderzocht.
Heer Slough_Feg, mag ik U alleen nog vragen wat uw snode blannen zijn met die zogenaamde bosgod ??
Zou dat de gehoornde man misschien zijn? Een bosgod
* Polaris gaat proberen wat meer informatie te krijgen. Ze kruipt de tempel uit en gaat naar haar hol.
Nu hopen dat ik weer mens mag worden
Ik denk dat ik de kracht heb weer een mens te worden, nu nog de macht van iemand die de transformatie ook werkelijk kan voltrekken.
* Polaris kijkt naar de maan en voelt dat ze er weer klaar voor is. Twee weken na haar eerste transformatie is de sfeer er weer om te veranderen. De maan staat te stralen aan de hemel en Polaris heeft de energie om zich volledig op het mensenleven te storten.
Ik wil het, ik wil het, ik wil het. Ik moet alleen snel achterhalen wie de gehoornde man is en wie de bosgod is.
* Polaris maakt tekeningen in het zand voor haar hol. Ze illustreert haar ideeën over het eiland.
Het bos is groot, dat zal wel een god kunnen hebben. Maar wie is dat dan? Waarom wordt hij zo belangrijk gevonden terwijl ik nog niks van hem gemerkt heb. Ik woon toch al heel mijn leven in het bos.
* Polaris blijft zitten denken en vlak voordat de kerktoren twaalf uur slaat wordt Polaris inderdaad richting de tempel getrokken door onbekende krachten. Polaris klimt de tempel op en veranderd langzaam weer terug in een mens. Ze voelt zich weer helemaal gelukkig. Ze loopt snel weg richting haar inmiddels bekende onderduikadres in het souterrain van villa Faat.
Hallo!
* De man zegt niks, hij pakt Marlo vast en dan ontspant zijn geforceerde vrolijkheid. Hij kijt nors en tilt Marlo op. Dan loopt hij met hem naar een grote deur, haalt de grendel eraf en zet Marlo daar achter neer. Dan sluit hij de deur.
Hellup!!
* Marlo zit verdrietig in het donkere vertrek. Het enige licht dat naar binnen komt komt door een afgebroen hoekje van de deur. Zo groot dat Marlo er net neit door heen kan.
Hellup!!
Hier ben ik veilig voor die enge man, maar er is een andere enge man binnen
* Polaris besluit naar binnen te gaan. Op het moment dat ze de tempel binnestapt is er een grote lichtflist te zien. Polaris wordt verblind, als ze weer wat ziet is ze veranderd in een vos.
Ow, nu kan ik veilige het donkere kamertje in vluchten.
* Polaris besluit dat te doen en kruipt door het gat in de deur het donkere kamertje in.
Wanneer Absinthe de Tempel benadert stopt hij. Het bouwsel is spuuglelijk, en er hangt iets onheilspellends omheen. Hij roept zachtjes de naam van de zwerfkat, maar merkt dat het weinig tot geen nut heeft. Hij besluit te wachten, dat beest komt uiteindelijk altijd bij hem terug.
*staat weer op van de val*
Laten we dit anders oplossen.....
* Kijkt voor de 2de keer naar het aarslelijke bouwsel
Oh nee he niet weer hier......
* Neemt langzaam een paar stappen achteruit
Wat ben jij een zwak zielig figuurtje zeg. Bang soms!?
* Polaris ziet dat de gehoornde man weer opstaat en de kat in een kooitje stopt.
Gelukkig, nu ben ik redelijk veilig
echt niet, als ik zo dicht achter je sta kan ik m'n zwaard niet trekken zonder het "perongeluk" in je rug te steken
Maar ik ben niet zonder eer, ik wil je gezicht zien als ik 'em erin steek
* Absinthe kijkt door zijn vettige haar naar Blackdevil. In zijn ogen brand iets. Niet kwaadaardig, maar iets bezield. Een sterk verlangen, een leegte die moet worden opgevuld
* Voelt de hele tijd al een vreemde kracht om zich heen
One problem at the time...
Het kloppen is constant, bijna gelijk met het slaan van zijn hart, bijna, maar toch zit er een ander patroon in.
Ik zou hem eigenlijk nu moeten vermoorden maar nu effe niet
Waar's je kat eigenlijk gebleven ?
En waar is Polaris, ik moet haar spreken
[Dit bericht is gewijzigd door BlackDevil op 16-10-2001 23:44]
Misschien volgende keer Absinthe
* Lost op in de lucht
Zijn rug is gekromd en hij lijkt al peinzend, met zijn gezicht naar de grond te lopen. Het vreemde is dat het moeilijk is om te denken, een wereld van emoties en gevoelens worden verdrukt door heldere gedachten over het hier en nu en beelden uit zijn verleden. Het vormt een chaotische brei in zijn geest die hem een bepaalde richting uitstuurt.
Absinthe probeert zich ertegen te verzetten, maar zijn verzet komt niet verder dan een half gevormd idee van verzet, hij verdrinkt in de chaos die op dit moment in zijn brein heerst en geeft zich over aan datgene dat hem op dit moment in beweging zet.
De duisternis om hem heen wordt steeds dikker, maar toch blijft hij in staat om vormen te onderscheiden in de duisternis die voor hem liggen.
* Polaris vervolgd haar zoektocht en helemaal verscholen in een hoekje vindt ze iets warms, zachts en levends. Het is Marlo.
* Polaris is nog altijd een vos dus wederzijdse herkenning treedt niet op. Polaris snuffelt een beetje en kruipt dan tegen Marlo aan.
Hallo lief vosje. Wat ben jij lekker acht. Ik ben marlo en die enge man die daarbinnen op die grote stoel zit houdt mij hier gevangen. Ik heb al dagen op één plakje brood moeten leven dat hier nog lag. Weet jij toevallig waar ik wat te eten kan vinden?
* Het vosje lijkt Marlo's woorden te begrijpen. ze beweegt haar hoofdje op en neer, maar kijkt er niet vrolijk bij.
Wat is er, durf je ook niet langs die enge man?
* Marlo kan het wel begrijpen en sluit het vosje in zijn armen.
Ik vind je lief 
[Dit bericht is gewijzigd door Marlo op 22-10-2001 22:06]
Plots hoort LWaZ wat buiten
Heer Slough_Feg, hoorde U dat ook ?
* LWaZ staat op en loopt de tempel uit....
Er is echter niets te zien............
Daar ziet ze dat er nu een kooitje met een metalen poes aan het plafond hangt. Zo dat de gehoornde man precies er bij kan met zijn hand asl hij in zn troon zit.
* Marlo loopt een rondje door de zaal heen zonder dat hij wordt opgemerkt. Hij ziet de machtige grote ketels. Zo mooi, zo groot en zo indrukwekkend. Hij loopt naar de ketel achter de troon en klimt via het handvat naar de rand van de ketel. Als hij even niet oplet glijdt hij uit en valt de ketel in.
AUW!
* Marlo kotm gelukkig zonder pijn onderin de ketel. Als hij net weer een beetje bijgekomen is ziet hij een schaduw langs de ketel trekken over de muur. Met grote doch langzame schreden loopt de gehoornde man langs de ketel. Marlo kruipt ineen tegen de kant aan zodat hij niet gezien kan worden. Gelukkig loopt de man door.
[Dit bericht is gewijzigd door Marlo op 26-10-2001 20:46]
* Polaris durft niet naar buiten want daar zit de enge gehoornde man. Ze besluit stilletjes naar de kier te kruipen om te kijken of ze wat kan zien. Ze ziet alleen de gehgoornde man op zijn troon en verder de poes in het kooitje. Niks vreemds voor haar. ze besluit eerst maar even de gaan slapen, morgen ziet ze wel verder.
Hoe kom ik hier uit?
* Marlo komt er na een paar tellen al achter dat hem datin zijn eentje neit gaat lukken.
En als ik om hulps ga roepen hoord die domme gehoornde man mij.
* Marlo hoopt maar dat hij snel gevonden wordt.
Nog enkele dagen dan is het Samhain, door de meeste stervelingen Halloween genoemd. Het Keltische feest van de dood. De dood is slechts een wedergeboorte, maar niet voor Slough Feg. De Druneheer is eeuwen geleden aan het rad der wedergeboorte ontsnapt, Hij is de gehoornde God die niet wou neerbuigen voor de natuur waar Hij deel van uitmaakt. Verdorvenheid en zieke humor zijn Zijn deel...
Terwijl hij in zichzelf gekeerd zijn plannen mompelt hoort Hij een piepend geluid. Als Slough zich naar het geluid keert ziet Hij dat het van het poesje komt...
De samenhang van mechaniek en leven intrigeert Hem, maar zoals met zovele dingen intrigeert het spel met de dood Hem meer.
Hij pakt het mechanische poesje op en haalt een voor een de raderen los en zet ze naar Zijn beeld weer in elkaar.
Samen met de beenderen van verslagenen en de techniek van het poesje zet Hij een gruwelijke compositie van dood en leven in elkaar.
Het poesje ziet er nu niet meer zo lief uit...
Nog eventjess...
* Polaris rilt bij de gedachte en doet een stapje terug.
Ik ben zo macht4eloos in deze situatie
* Polaris moet dan aan MArlo denken, die nog steeds niet terug is. Ze heeft helemaal niks van hem gehoort, ook dat baart haar zorgen. Polaris wordt gek van alle schuldgevoelens en kwade gedachten. Ze besluit daarom om eerst rusti g te blijven zitten en te hopen dat ze weer mens wordt. Dan kan ze wat meer.
* Marlo schrikt zich dood en besluit er mee te stoppen.
Nu zit ik heir nog steeds, zonder eten en zonder drinken.
Ik kan het, ik wil het, ik moet het
* Polaris loopt zachtje achter de troon langs richting de ketel. Ze staat er bij, klimt er tegenaan, maar kan niet zien wat er in zit.
* Dan hoort ze gesnik, ze wordt bedroefd en wil de zielepoot in de ketel helpen. Ze gooit al haar gewicht in de strijd en probeerd te ketel om te gooien. Het lukt niet en Polaris gaat tegen de achterkant van de troon zitten nadenken.
) door het bos, ondertussen Equilan niet uit het oog verliezend. Equilan loopt ook te genieten van de wandeling, ondanks dat de reden voor deze wandeling niet al te leuk is. De kleuren van het herfstig bos (nouja herfst, daar zal je op dit tropisch eiland weinig last van hebben 
) zijn prachtig in de avondzon.Ze denkt aan Herne en hoopt dat ze hem gauw zal zien. Hopelijk kan hij voor wat opheldering zorgen.
Plotseling voelt ze de koude weer en valt haar oog op drie grote groenige figuren even verderop tussen de bomen. Als ze dichterbij komt ziet ze dat het drie grote stenen zijn bedekt met algen. Daar achter een tempel, van grote witte stenen. Ze huivert en kijkt om naar Gandalf, maar hij staat al naast haar, zijn lippen gekruld om zijn vervaarlijke tanden. Hij heeft een wat grotere gedaante aangenomen en kijkt haar aan, in afwachting van wat de godin gaat doen.
Equilan tast naar haar amulet dat onder haar jurk om haar nek hangt, en stapt dan vastberaden de tempel binnen.
LAat ik maar een veilige plek opzoeken
* Polaris snelt richting de donkere kamer en kruipt daar via de kier in de deur in.
"Alle draden worden nu in het patroon verweven..Mooi, dit is maar al te mooi. Ik hoef niet eens mijn best te doen, de nieuwsgierigheid blijkt dus toch het beste aas..."
De figuur op de troon komt langzaam omhoog en blijft voor de troon staan. Zo staan ze enkele ogenblikken stil, elkaar alleen maar aankijkend. Dan zet de godin nog een stap naar voren.
Goedendag, ik ben Equilan. Wie bent u?
Ik ben Slough Feg.
De enige WARE gehoornde god en kom mijn rechten opeisen.
Oops, was een beetje onduidelijk. Per ongeluk woordje weggelaten
[Dit bericht is gewijzigd door Slough_Feg op 01-11-2001 10:13]
ik ben dr ff vandoor, vanmiddag weer terug
De Heerschappij is aan mij, en JIJ zal me erbij helpen..."
* Slough kijkt vergenoegzaam als hij Equilan ziet schrikken...
"...Ja, ik weet van jouw zwakheden. Dat jij bijna doorgeslagen bent naar de andere kant. Ook jij staat open voor ambitie, sluit je aan bij mij en samen zullen wij regeren over deze miserable wereld."
O god, ik had iemand moeten laten weten waar ik zit...
Equilan legt haar hand op de kop van Gandalf, die een laag grommend geluid voort brengt. Ze maant hem tot rust "wacht rustig af".
De godin neemt zich voor zich neutraal op te stellen om zoveel mogelijk te weten te komen.
Ik moet jou helpen aan de heerschappij te komen?? Maar waarom, als je deze wereld zo miserabel vind, zou je erover willen heersen?? Waarom geen andere wereld gezocht die wel voldoet aan de eisen die je stelt??
Hij schuifelt wat rond de voeten van Equilan, met zijn neus tegen de grond. Plotseling ruikt hij heel duidelijk de aanwezigheid van een vosje. Hij volgt het spoor naar de rand van de zaal en volgt die tot hij bij een houten deur komt waar een gat in zit. Gandalf gluurt door het gat en kijkt recht in het verschrikte gezicht van het vosje.
Dieren kunnen uiteraard met dieren communiceren.
Wat doe jij hier? Ken jij die figuur op de troon?
"Er is slechts een ding wat deze wereld miserabel maakt voor mij... En daar gaan wij iets aan doen.
Oh, en zeg even tegen die hagedis van je dat hij dat misbaksel in die hoek met rust moet laten. Dat beest is al dagen een bron van amusement voor mij. Alsof ik 'm niet gezien zou hebben, de ijdele hoop. Heerlijk dat angstige gekruip. Gna!"
* Slough begint hysterisch te stuipen in een kakelend lachje voordat hij weer tot rust komt...
"Maak snel je beslissing, als al mijn plannen goed lopen kan die andere bemoeial nooit ver weg zijn..."
Let niet op mijn draak, dat is net een jonge hond Als hij iets ruikt wil hij weten wat het is, maar hij zal niemand kwaad doen.
Voor ik beslis of ik me bij jou aansluit, wil ik eerst nog wat weten. Ik neem aan dat dat ene ding dat deze wereld miserabel maakt en die bemoeial een en hetzelfde zijn?
Wie is dat en waarom?
Zijn lichaam, enkel bedekt met blauwe kleurstof die in patronen zijn geschilderd op zijn lijf en zijn helm, heeft nog steeds de gracieusheid van de jeugd, maar ook de spieren en houding van een man.
Twijfelachtig zet hij een stap naar voren...Equilan is hier zonder twijfel. Onverzettelijk stapt hij door, de tempel in...
op het moment dat hij binnentreed ziet hij vanuit zijn ooghoek een oude verschrompelde vrouw die weent. Een tweede blik toont aan dat ze over een man gebogen staat. Een man met Herne's kleren. Na een zucht loopt Herne door naar binnen.
Dat is die draak die me bij daar bij dat huis wegjaagde.
Jij bent eng, ik moet jou niet 
* Polaris kruipt snel naar een veilig plekje achterin de kamer.
Heb ik jou weggejaagd? Ja dat zou kunnen, de toren is van mijn godin en die moet ik bewaken, dus dat heeft verder niets met jou te maken. Kijk, dat is die vrouw daar.
Vosje, ik heet Gandalf en en ik moet mijn godin bewaken. Ik vertrouw die man niet op die troon. Ken jij hem?
Ergens voelt ze medelijden met het figuur, hij wil leven maar ziet er uit alsof hij op het randje van de dood staat. Nu komt hij hier, om met een wanhoopsactie te proberen de krachten van Herne over te nemen of iets dergelijks. Waarom haat hij Herne_the_Hunter zo, omdat hij wel sterk genoeg is om zijn natuurlijke levensloop te volgen??
De godin probeert tijd te rekken en stelt nog wat quasi onschuldige vragen. Ze is voorzichtig, wil Slough_Feg niet voor het hoofd stoten. Zolang ze hem nog het idee kan geven dat er een kansje is dat zij zich bij hem aansluit, kan ze proberen dingen te weten te komen.
Maar Slough_Feg, laat hem poseur zijn, daar heb jij toch last van?? Jij leeft al zo lang je leven, je moet ondertussen vele malen machtiger zijn dan hij, hij is een jongeling vergeleken bij jou. Wat kan hij je voor last geven??
* Op dat moment voelt Equilan dat er iemand nadert, een sterke gevoel van herkenning.. het is Herne_the_Hunter!!
Zou Slough_Feg hem ook voelen naderen?? Ze moet hem bezig houden, afleiden!!
De godin loopt de zaal door naar Gandalf, die nog steeds voor de deur op zijn buik ligt. Terwijl ze praat blijft ze Slough_Feg aankijken, zodat hij haast achterstevoren op zijn troon komt te zitten. Ze krabbelt Gandalf achter zijn oor en kijkt Slough_Feg afwachtend, met een vriendelijke glimlach, aan.
Als hij Equilan zo met Slough ziet praten stokt zijn hart. Zou ze...? Voorzichtig probeert hij mee te luisteren met het gesprek, de woorden klinken hem te terloops, alsof ze betekenisloos zouden zijn. Langzaam glijdt zijn blik richting Slough Feg. Een plotselinge steek van haat gloeit in Herne's ogen, die met een duister zwart licht beginnen te gloeien...
"Soth.."* Fluistert Herne."...alles of niets."
Met zijn zwaard "Naegling" in de hand neemt Herne een sprint richting de troon en in een beweging doet hij een machtige slag richting de troon...
Als Herne beseft wat er net gebeurt is krijgt hij een opgelucht gevoel. Dan pas ziet hij het gehavende lichaam van Slough goed.
De ingewanden zien er mechanisch uit, hier en daar draaien de raderen rond.
Een kakelend lachje weerklinkt in de catacomben en Slough komt tevoorschijn uit een van de doorgangen, op de voet gevolgd door iets wat er in de verte uitziet als een poes, maar dan net niet...
"Ik ben gekomen en ik kom je een mooie rode halsketting bezorgen!"
Ha ! die bosgoed enkt toch niet echt dat hij de machtige Slough_Feg kan verslaan.
Dwaas ! Dood zal zijn deel zijn
Ik heb me laten inspireren door deze kat, inventief, een leuke symbiose van techniek en magie...
* Slough Feg heeft een gevaarlijke glinstering in zijn ogen en in zijn handen een vervaarlijk uitziend zwaard.
Het wordt tijd dat we er een eind aan maken.
Volgens mij is het een slechterik, die poes die je nu ziet, die heeft hij gebouwd van een gewone poes. Ook heeft hij mijn vriendje hier gevangen gezet, maar die is nu weer ontsnapt ofzo. I kweet in ieder geval niet waar hij is. En zou je nu weg willen gaan? Pretty Please?
Dus dit is de place to be. . . . .
* grijnst schijnheilig en neemt zijn zwaard in de handen en wacht geduldig
* hoopt een mooi gevecht te kunnen "bekijken"
Hij haatte planten, vooral de takken die op gezichtshoogte in de lucht schenen te zweven, al wachtend op een prooi om te verwonden met hun klauwachtige vormgeving. Opgedroogd bloed, dat over zijn gezicht was uitgesmeerd, deed zijn huid op een vreemde manier tintelen. Zijn handen zagen er vuil uit, door de grond.
Je haalt het nooit.
Verdomme, waarom had het hem zo lang geduurd om erachter te komen dat hij een grove fout had gemaakt. Hij had zelf niet gedacht, maar liet iets anders voor hem denken. In stilte vervloekte hij zijn zwakheid. En nu was er iemand die misschien gevaar liep door zijn fout. Hij had haar alles moeten vertellen, het moment dat hij het wist.
Geef het op!
Wat zou ze zeggen? Zou ze boos zijn? Zou ze hem haten? Wat zou er uberhaupt met haar zijn gebeurd? Zou ze nog leven? Zou die Slough Feg haar al lang en breed in de val hebben gelokt?
Waarom had hij haar niet verteld er een ander figuur in het spel was betrokken, waarom had hij haar niet gewaarschuwd voor die vervloekte Slough Feg- figuur!?
Boven hem vloog zijn kraai nog steeds. Soepel door de lucht, zonder enige obstakels. Het beest maakte een duikvlucht en verdween uit het zicht. Absinthe onderbrak zijn zoektocht om zich nog meer zorgen te maken over zijn onzekere, toekomstige, positie op dit helse eiland.
Hij bad tot god dat ze er nooit achter zouden komen dat hij Equilan god weet wat voor een situatie in had gestuurd.
Maar dat had hij niet...
Nee, hij had haar helemaal nergens naar toe gestuurd. En de boodschap die hij gaf was cryptisch en vaag. En ze was zelf op pad gegaan. Hij had eigenlijk helemaal geen schuld.
In ieder geval... het was niet helemaal zijn schuld... toch? Ze was toch zeker oud en wijs genoeg om haar eigen keuzes te maken en ze was slim genoeg om nergens onverwachts op te duiken.
Maar dat wist hij niet, hij kende haar amper. En dat vervloekte schuldgevoel, alsof hij een tegen een kind had gezegd: "hier heb je tien gulden, doe er mee wat je wilt."
Het was fout omdat hij dat kind daarna gewoon zijn gang liet gaan. Dat kon niet, het kind weet niet wat voor gevaren het tegenkomt. Doet onverwachte dingen, rent de straat op, gaat met vreemde mannen mee en ei weet wat nog meer.
Maar Equilan is geen kind.
Nee dat is ze niet, ze is een volwassene, en ze is anders dan normale mensen. Ze weet dingen en ze kan dingen doen die hij niet kan en ook nooit zal kunnen. En waar was die vervloekte kat heen gerend!? Dat schurftige beest, hij miste Kitty. Hij vroeg zich af of het goed ging, of het mormel nog gezond was. Kitty had dan wel versterkte onderdelen en was sterker dan andere katten, het was toch altijd niet onkwetsbaar en zeker niet onsterfelijk. Honger was nog lang niet uitgebannen.
En die vos die was ook nog steeds ontsnapt. Met zijn ogen, ondankbaar beest. Beter kwijt dan rijk. Vossen kun je niet vertrouwen, besloot Absinthe. Hij kwam weer in beweging en zette zijn zoektocht voort.
Langzaam maar zeker kwam de tempel dichterbij. Ze was nergens te vinden in het bos, en gezien haar nieuwsgierigheid... Absinthe vreesde het ergste. Was ze hier naar binnen gegaan? Daar stond iemand, een bekend gezicht.
Een onheilspellend gevoel kroop door zijn ruggengraat.
Deja vu!?
Wat zou er dit keer gaan gebeuren!?
[Dit bericht is gewijzigd door Absinthe op 04-11-2001 17:36]
Wat moet de gast hiernouweer?!
* Neemt een paar stappen achteruit zodat ie het gevecht en Absinthe in de gaten kan houden
Equilan draait zich om naar het gefluister en is nog net op tijd om te zien hoe Herne_the_Hunter met een klap van zijn machtig zwaard Slough_Feg door midden slaat.
Verbijsterd kijkt ze toe, waar is die zo snel vandaan gekomen?? Dan merkt ze op dat er geen bloed vloeit en als ze een stap dichterbij doet ziet ze radertjes in dat waarvan zij dacht dat het een lichaam was.
Dan klinkt weer een stem en nu komt Slough_Feg, (de echte??) uit een van de doorgangen. De godin zet een aantal passen naar achteren en hoopt dat ze ongemerkt opgaat in de schaduw van een andere doorgang. Ze kijkt de zaal door, op zoek naar Gandalf maar die sluipt al rond, langs de muur, richting Herne en blijft achter hem staan.
Equilan tast weer naar haar amulet onder haar jurk en denkt koortsachtig na. Wat is wijsheid, wat moet ze nu doen?? Het is overduidelijk dat Herne en Slough_Feg elkaar kennen en blijkbaar een oude vete uit te vechten hebben. Ze zat dus goed met haar vermoedens. Maar moet ze Herne helpen?? Misschien doet ze dan juist wel iets wat het tegenovergestelde effect heeft!! Beide mannen lijken haar vergeten te zijn en de godin besluit dat ze het beste even af kan wachten.
De mannen stormen op elkaar af, met geheven zwaarden. Zelfs bij Equilan spuit de adrenaline door haar aderen, twee giganten die elkaar te lijf gaan...
Dan opeens ziet ze een beweging bij de ingang. Geirriteerd kijkt ze op, haar aandacht is nu bij andere dingen. Absinthe komt binnenlopen, ietwat gebogen en zich verschuilend in de schaduwen.
[Dit bericht is gewijzigd door equilan op 05-11-2001 17:00]
De kemphanen hakken en slaan op elkaar in en in het strijdgewoel vergeten zij alles om hen heen, enkel elkaars vijand bestaat...
In hun dans van wapengekletter, haalt Herne met een machtige zwaai uit. Slough Feg springt opzij en slaat toe.
In een wanhopige poging om zichzelf te verdedigen maakt Herne een snelle beweging met zijn zwaard, daarbij Absinthe over het oog gezien te hebben, die met een ijselijke kreet neervalt. Herne kijkt om...
"NEEEEEEEE...."
"Je laatste uur heeft geslagen!"
* Met een horizontale slag slaat Slough Feg het hoofd van Herne af.
"Eindelijk... Het is gebeurt, de heerschappij is weer aan mij..."
* Met een doffe klap valt het levensloze lichaam van Herne op de grond...
Hij probeert omhoog te krabbelen maar merkt dat het onmogelijk is. Zijn lichaam beweegt niet en het zicht vertroebelt. Hij voelt zijn rechterarm niet meer!
Uit zijn mond komt een gruwelijk geluid. Misschien dat het gepruttel als taal was bedoeld, wie weet.
De stem in zijn hoofd is stil.
Zijn eigen hart slaat steeds langzamer en zwakker.
Zijn lichaam koelt af.
Naast het lichaam ligt een arm, met een deel van de schouder en borst eraan vast. Zijn rechterlong is gehalveerd en er zijn enkele slagaders geraakt. Het zwaard heeft schoon een deel van zijn lichaam er af geslagen.
Het warme bloed lijkt te blijven vloeien. Zwakker en zwakker voelt hij zich worden, hij maakt zich klaar om te sterven.
* Equilan wil hem nog waarschuwen maar ze is te laat. Herne_the_Hunter heeft hem doormidden geslagen met zijn zwaard. Het is een afschuwelijk gezicht en met veel moeite weet de godin haar kokhalsneigingen te onderdrukken. Herne kijkt om terwijl Equilan al halverwege de zaal is om het onschuldig slachtoffer te helpen.
Dan slaat Slough_Feg toe...
Verstard in haar beweging staat Equilan te kijken hoe Herne neervalt, zijn hoofd gescheiden van zijn romp. Als in slowmotion gebeurt het, het lichaam valt met groteske bewegingen als een lappenpop op de grond terwijl het hoofd door de zaal suist en tegen een muur kwakt. Met een misselijkmakend geluid ploft het op de grond, waar het met open ogen en de mond in een niet passende grijns iedereen aankijkt die de zaal binnen komt.
Ze staat, en ze kijkt alleen maar terwijl heel haar lichaam en geest proberen te bevatten wat hier gebeurt is. Maar blijkbaar is de pijn te groot en mag ze het niet vatten. Terwijl de godin haar ogen niet van Herne kan afhouden loopt ze verder richting Absinthe. Ze knielt bij hem neer en duwt het afgeslagen lichaamsdeel weer op zijn plaats.
Haar handen bewegen zich in ingewikkelde patronen over zijn lichaam en een prachtige rode gloed verspreidt zich. Het vlees begint te helen, maar of het nog echt goed komt valt niet te zeggen. Equilan doet ook maar wat, op de automatische piloot, ze heeft geen besef meer waar ze mee bezig is.
Absinthe, rustig maar, er is niets aan de hand.. een ongelukje... let maar niet op die twee, die zijn aan het spelen...
"Nu kijk je niet zo vrolijk meer, he? * Giert Slough het uit. Dan pakt hij de speer van Herne, steekt die in de grond en met een snel gebaar prikt hij het hoofd van Herne op de speer, waarbij een misselijkmakend gekraak door de zaal weerklinkt.
Dan pas lijkt hij Equilan weer te zien en zijn grijns wordt nog wijder. Huid over bot en pezig vlees, dat is Slough Feg ten voeten uit. Stinkend naar verrotting en dood. Zijn eeuwige grijns nog groter, een doodse uitdrukking.
Stap voor stap komt hij op haar af...
[Dit bericht is gewijzigd door Slough_Feg op 05-11-2001 17:31]
Haast terloops begint ze te praten, op een toon alsof ze kleuterjuf is.
Zo zijn jullie uitgeoefend? Voortaan beter opletten hoor, kijk nou wat er met Absinthe is gebeurd!! Kun je dat hoofd niet ergens anders neerzetten, ik vind het niet zo aangenaam om naar te kijken... veel te echt.
* Maar Slough_Feg reageert niet, loopt met langzame zekere passen op haar af met een sinistere grijns om zijn lippen. Equilan zit op haar hurken naast Absinthe en kijkt omhoog naar Slough_Feg. Ze wiegt langzaam heen en weer en kijkt steeds moeilijker. Iets klopt er niet... Opeens dringt het gebeurde tot haar door en ze schiet omhoog.
Jij... jij... JIJ!!
* De godin kan niet uit haar woorden komen en de tranen rollen over haar wangen als ze het lichaam van Herne ziet liggen.
Ze heft haar handen op en kijkt het monster dat haar nadert kil aan, terwijl de trekken in haar gezicht verraden hoeveel pijn ze heeft, geaccentueerd door de kristallen die vanuit haar ooghoeken langs de rimpels van de pijn naar beneden glijden.
Jij... Dit....
Dit had je niet moeten doen... * Komt er uiteindelijk onheilspellend uit. Haar handen beginnen te stralen en iemand die haar kent, weet dat elk ogenblik een prachtige gloed tevoorschijn kan komen...
Dit was een vermakend gevecht, ik had alleen wat meer verwacht van Absinthe
* Doet zijn zwaard weer weg
Een gletsjer vormt zich, een gletsjer die de halve zaal in beslag neemt met in het midden Slough_Feg. De godin blijft even kijken met een kille blik in haar ogen, waaruit nog steeds de tranen stromen. Ze hoort het gebrul van Slough, door het ijs heen en huivert. Vaag vliegen wat gedachtes door haar hoofd, want haar actie is ietwat uit de hand gelopen. De bedoeling van Equilan was om alleen Slough_Feg te vangen in het ijs...
Ik ben te lang blijvene hangen op dit gezapige eiland, ik ben niet meer in vorm...
Ze draait zich om naar het lichaam van Herne_the_Hunter. Liefdevol pakt ze het hoofd op en legt dat op zijn borst. Dan maakt ze met haar handen weer wat ingewikkelde bewegingen en het volgende moment is het lichaam verdwenen.
Equilan hoort Absinthe kreunen en gaat naar hem toe. Zijn lichaam is geheeld, maar ze is te kort bij hem geweest om hem aan te doen sterken. Verzwakt van het bloedverlies en van de afgrijselijke gebeurtenissen draait hij koortsachtig heen en weer, mompelend dat er geen tijd meer is. De godin knielt bij hem neer en legt haar hand op zijn hoofd. Ze besluit hem eerst nog wat te helpen voor ze hem verplaatst. Equilan wrijft in haar handen en houd ze iets boven Absinthe's lichaam. Weer een gloed, ditmaal een paarse, verspreidt zich over zijn lichaam, kracht en rust brengend.
In dit geval is de gedachte aan Equilan al genoeg om zijn perverse lust in hem te doen ontbranden.
De viriele kant van de gehoornde Goden is verwrongen bij Slough Feg, in plaats van lief te hebben ziet hij meer in zijn eigen pleziertjes.
Dat deze vrouw, bij het woord alleen al kruipt het gal Slough hoog in de keel, het in haar hoofd haalt om hem af te wijzen maakt hem nog witheter van woede.
De vrouwen die jarenlang de mannen onderdrukten en hen al voorwerpen behandelden, die dankzij Zijn toedoen nu het omgekeerde meemaken... Slough haat ze, maar kan ook niet zonder ze.
En om daar het voorwerp van zijn lust te zien staan, terwijl hij opgesloten zit in dit koude ijs is de dooddoener.
Hij zet de hitte van zijn woede en lust om in werkelijke hitte en het ijs verdampt in kokende stoom.
Vanuit de stoom komt Slough Feg tevoorschijn, stap voor stap...
[Dit bericht is gewijzigd door Slough_Feg op 06-11-2001 11:25]
Terwijl haar gedachten zo malen, heeft de godin geen aandacht voor wat er om haar heen gebeurt. Waarom zou ze ook, overtuigd als ze is van het feit dat Slough_Feg "veilig" gevangen zit in het ijs. Dus als ze voetstappen hoort, is ze niet meteen gealarmeerd. Zelfs niet als ze kleine stroompjes water ziet vloeien over de grond. Pas als ze iets ruikt, een geur van verrotting en dood, gaan haar alarmbellen rinkelen.
Maar ze is al te laat...
Op het moment dat ze omhoog wil komen en zich omdraait, valt de hand van Slough_Feg zwaar op haar schouder. Zijn sinistere lach galmt door de zaal.
Woedend slaat ze zijn hand van haar schouder en sist hem toe:
Rot op klootzak, wat moet je van me?? Je hebt je zin toch, Herne_the_Hunter is dood, je hebt je ontdaan van het storend element. Laat ons verder met rust!!* Equilan draait zich om, zogenaamd naar Absinthe, en grijpt onder haar jurk naar haar amulet. Absinthe ondertussen is al weer wat aangesterkt, maar houdt zich wijselijk bewusteloos en gluurt door de kiertjes van zn wimpers naar wat komen gaat. Ze pakt het amulet vast en wil het onder haar jurk vandaan trekken, maar Slough_Feg heeft het in de gaten en staat met een slinkse beweging weer voor haar. Hij pakt haar hand en schudt zijn hoofd met een toegeeflijk glimlachje, wat de godin laaiend maakt.
Dan drukt hij de hand van Equilan steeds verder naar achteren. Zodoende verliest Equilan haar evenwicht, en om overeind te blijven probeert ze met haar andere arm naar de grond te komen.
Met een harde ruk trekt Slough Feg Equilan overeind, daarbij behendig haar andere arm opvangend.
Langzaam komt zijn gezicht dichterbij en zijn stinkende adem doet Equilan's adem stokken..
Als zijn gezicht dichterbij komt schiet haar hoofd naar voren en met haar scherpe tanden bijt ze in zijn lippen totdat ze bloed proeft. Een triomfantelijk "Aah" ontsnapt haar lippen als Slough_Feg haar ene arm loslaat en zijn hand naar zijn gezicht brengt. Hij voelt aan zijn lippen en kijkt naar het bloed aan zijn vingers. Hij wil het bloed afvegen aan haar gezicht, maar Equilan haalt uit met haar vuist en mept hem vol in zijn kruis.
Slough_Feg laat nu ook haar andere arm los maar door de ruk valt de godin op de grond. Snel probeert ze achteruit weg te krabbelen en tegelijkertijd op te staan, maar ze struikelt over de zoom van haar lange jurk en smakt achteruit op de grond.
Als hij buitenkomt ziet hij alleen in de verte een meisje rennen, het vosje is weg. Hij kijkt om zich heen en snuffelt wat. Het spoor van het vosje gaat in de richting waar hij het meisje zag rennen, maar nu is niets meer te zien. Gandalf begint met lopen maar al snel blijft hij stil staan; is het wel verstandig om nu weg te gaan?? Hij besluit eerst weer naar binnen te gaan en loopt langzaam terug naar de ingang van de tempel.
Opeens hoort hij Equilan gillen "Neeeeee!!"
De draak gromt en vuur komt uit zijn bek terwijl hij het op een lopen zet, onderwijl een grotere gedaante aannemend. Hij rent de zaal in en moet halsoverkop stoppen om niet over de godin heen te lopen die op de grond ligt. Dan ziet Gandalf Slough_Feg naderen en zijn lippen krullen zich om zijn tanden heen. Hij spant zijn spieren en maakt zich klaar om met een enorme sprong het monster dat ZIJN godin bedreigt aan te vallen.
"Jij vieze, verraderlijke, gore teef! Waar haal je de gore moed vandaan? Hier zal je nog eens extra voor boeten!"
* Op dat moment komt Gandalf met een hoop geweld binnengestormd. De al zwaar geirriteerde Slough Feg kijkt op met een blik die letterlijk zou kunnen doden, maar hij bedenkt zich. Die draak zou nog wel eens handig kunnen zijn. Met een ingewikkeld patroon van zijn handen brengt hij een magische wand van ondoordringbare lucht tot stand. Het idee dat de draak moet toezien hoe zijn baasje gefoltert wordt staat hem wel aan..
* Terwijl Equilan vastzit in haar jurk komt Slough steeds dichterbij.
"Zit je vast? Niet zo handig, he, zo'n jurk? Laat me je helpen!"
* Met een snelle behendige beweging scheurt Slough de jurk van Equilan's lijf. Zijn opwinding wordt steeds groter, wat hij ziet bevalt hem zeer. Dan bedenkt hij zich ineens de pijnlijke behandeling die ze hem net heeft gegeven. En hij weet weer waar hij mee bezig is...
Het bloed op Slough's kloppende lip loopt met een dun straaltje langs zijn kin naar beneden. Equilan volgt verstijfd van angst en ongeloof het straaltje. Lager en lager tot op het punt waar haar blik blijft hangen en het besef doorsijpelt binnen haar gedachten...
[Dit bericht is gewijzigd door Slough_Feg op 06-11-2001 16:57]
Ze ziet Slough_Feg dichterbij komen en worstelt met haar jurk. Wanhopig probeert ze overeind te komen maar hij scheurt haar jurk kapot.
Spiernaakt ligt Equilan op de grond en kijkt naar Slough_Feg op. Het bloed druipt van zijn kin en enkele druppels vallen op haar buik omdat hij over haar heen staat. De godin kromt haar rug en trekt haar benen tussen de benen van Slough_Feg vandaan en wil weer vol omhoog trappen. Maar hij is allert nu en pakt haar bij een enkel. Met een ruk draait hij haar op haar buik en houdt haar enkel vast. Met haar ene been omhoog kan ze nu geen kant meer op.
Woedend gilt ze het uit en trapt met haar andere been naar achteren. Ze raakt iets, maar het haalt niets uit, hij laat haar niet los.
Equilan ligt even stil, en op het gedempte gebrul van Gandalf na is alleen hun hijgerige ademhaling te horen. Ze concentreert zich op haar mentale tentakels en laat ze zich uitstrekken, de tempel uit en het bos door. Het is een noodoproep aan alle magische wezens om haar te komen helpen. De godin kan alleen maar hopen dat de boodschap bij iemand terecht is gekomen.
Ze grauwt en snauwt Slough_Feg toe
Ook haar enkels worden gegrepen, ze kan geen kant meer op. Slough staat vals te kijken naar zijn werk...
Hij maakt nogmaals een handbeweging en de aarde onder maar verrijst. Op een zuil van beenderen, die precies hoog genoeg is voor Slough Feg, zit daar Equilan.
"Je denkt toch niet dat ik voor je kniel, he?"
* Equilan werpt nog eenmaal een vuile blik achterom en met het hoofd hooggeheven ondergaat zij haar brute mishandeling, haar knieen en polsen schuren langs het ruwe oppervlak waar ze zich op bevindt. Het luidruchtig dierlijk gehijg van Slough Feg vult de zaal en Gandalf ziet het allemaal met een ziedende blik gevuld met tranen aan. Er lijkt geen eind te komen aan deze marteling, maar na een paar felle uithalen van Slough komt er eindelijk een eind aan.. Slough trekt zich terug op zijn troon terwijl een hulpeloze Equilan achterblijft op de pilaar...
Sorry!!
[Dit bericht is gewijzigd door Slough_Feg op 06-11-2001 18:58]
Dan krijgt Slough een sadistisch idee.
Slough pakt een schedel op en bestudeert die aandachtig terwijl gandalf met engelengeduld wacht tot het schild wegvalt en hij toe kan slaan.
Plotseling gooit Slough de schedel tussen de ogen van de draak. Gandalf wordt waanzinnig van woede, denkt dat het schild verbroken is en rent weer tegen de onzichtbare muur van lucht. Versuft kijkt Gandalf op.. Zijn blik nog bozer.
Slough Feg's gekakel is tot ver buiten de Tempel te horen.
[Dit bericht is gewijzigd door Slough_Feg op 06-11-2001 20:53]
Als hij klaar is, keert Equilan weer terug naar de zaal. Uit haar ooghoeken ziet ze Gandalf telkens weer proberend haar te bevrijden. Het getreiter van Slough_Feg maakt hem waanzinnig. Ze probeert hem een boodschap te sturen maar de magische wand houd alles tegen. Woest schudt ze met haar hoofd, zich maar al te goed bewust van het feit dat ze op een genante manier tentoon gespreid ligt.
Er is hier bijna niets dat haar kan helpen, dat ze kan omvormen tot bruikbare magie. Het is doods in de tempel, erg Slough_Feg... het kleine beetje leven wat ze kan vinden is zo afgestompt en vertrapt dat het onbruikbaar is. De magische muur houdt alles tegen wat de godin eventueel zou kunnen helpen.
Het feit dat er iets kouds in haar rond kriebeld helpt ook niet echt.
Wat wil je nou nog!! Is dat het enige wat je kan uit kan kramen, dom gekakel?? Je hebt je zin nou toch, laat me gaan!!
Na een laatste keer hartverscheurend te hebben gejankt draait hij zich om, om de tempel te verlaten. Helaas ziet hij daarbij Absinthe over het hoofd en sleept hem per ongeluk met zijn poot een stuk mee. Hij kijkt om en gaat verbaasd even zitten.
Op de een of andere bizarre manier heeft Equilan Absinthe wel geheeld, en zijn schouder met arm ook... helaas is schouder niet aan het lichaam bevestigd!! Het is blijven liggen waar het lag...
Absinthe komt kreunend omhoog en kijkt naar zijn rechterschouder. Dan kijkt hij verder ebn ziet zijn schouder liggen. Met een diepe zucht zakt hij weer neer, in een vredige slaap verzonken.
Gandalf haalt zijn schouders op en loopt verder.
Hij voelt zich nu zwakker dan ooit tevoren, zijn lichaam en geest zijn gebroken en verscheurd, zowel letterlijk als figuurlijk.
Hij voelt hoe het beginsel van een intense haat zich nestelt in zijn ziel. Het is jong en ongericht, maar het doet zich tegoed aan zijn herrineringen van de afgelopen periode.
Het geeft hem een goed gevoel, het kan dingen verklaren, het werpt een ander licht op wezens zoals Equilan en die gehoornde figuren.
Absinthe vraagt zich af waar zijn kraai is en waar zijn kat is. Ze moeten hier zijn, ergens, ze moeten hem gezien hebben.
Maar hij weet het, hij voelt het: ze geven niets om hem. Die achterlijke beesten, waarom heeft hij ook zijn tijd en moeite verspild aan die minderwaardige, smerige, schurftige wezens. Het zijn gezwellen in zijn leven, ze vereisten een deel van zijn aandacht, hij hielp ze om beter te worden dan hun soortgenoten, maar zelf won hij er niets mee.
En kijk eens waar hij nu is aangekomen. Niets meer dan een schaduw van wat hij eens was. Gebroken, vernedert, misbruikt.
In zijn droom krijst Absinthe het uit.
Strijdklaar als hij was, wachtte hij op het moment dat zijn meester zijn hulp zou inroepen.
helaas, of misschien wel gelukkig, is de hulp niet nodig geweest
Meester, het plan gaat makkelijker als ik dacht zou ik bijna zeggen
* LWaZ kijkt vol minachting naar de godin..
Ha, en jij ? JIjwas toch zo zo machtig ? Tegen de kracht van de heerser begin jij niets..
Slough kijkt nog eenmaal om naar Equilan, die nog steeds vast zit. Eenmaal gebroken is de lol er wel af.
Hij vraagt zich af of het wel verstandig is om haar te laten gaan, ze heeft zoveel pit in zich..
Een idee dient zich aan...
Een idee dient zich aan...Slough gaat voor Equilan staan. Equilan kijkt met een waardige blik omhoog, recht in de ogen van Slough. Haar blik spreekt boekdelen.
Slough maakt een aantal handbewegingen en de pilaar verandert van vorm. Nu staat Equilan, nog steeds gebonden, rechtop. Slough's vingertop begint te gloeien en hij tekent een symbool op Equilan's borstkas, net onder haar nek.
"Nu ben je met mij verbonden; alles wat ik voel aan pijn, zal jij ook voelen, maar dan verdubbeld."
* Met een wijds gebaar heft Slough Feg het schild op. Hij strijkt nog eenmaal zachtjes met zijn nagels over zijn buik, wat een spoor van kippevel achterlaat bij Equilan..
Het moment daarop laten de ketenen los en staat Equilan vrij van haar gevangenis.
"Ga weg, ik heb je niet meer nodig.. Ik heb m'n lol gehad."
[Dit bericht is gewijzigd door Slough_Feg op 07-11-2001 11:06]
Slough_Feg nadert haar en tekent een symbool op haar borst, net onder het kuiltje in haar nek. Haar hele lichaam begint te gloeien, een soort koorts maakt zich van haar lichaam meester, het is het automatische verdedigingssysteem dat in werking treedt tegen deze magische aanranding, maar kan niet verhelpen dat het teken op haar borst geschreven wordt.
Minachtend kijkt Equilan het gehoornde figuur aan. Wat denkt hij nou, dat ze bang is voor pijn?? Ze is een vrouw, ze kan makkelijk het dubbele aan van wat Slough_Feg nodig heeft om als een kind in janken uit te barsten!!
En dan... dan laat hij haar los!! Van binnen jubelt ze, hoe fout!! Weet hij dan niet, dat er niets erger is als een vrouw die uit is op wraak?? Ha!!
Equilan staat op van het benige bed en bijt op haar tong om niet te laten merken dat ze pijn heeft. Pijn, alsof ze met gloeiende botte messen haar lichaam doormidden hebben geprobeerd te rijten... Haar buik, ietwat gezwollen van het giftig zaad lijkt zich los te willen maken van de rest van haar lichaam. Inwendig verscheurd lijkt de godin enorm sterk als ze daar zo staat.
Het schild is opgeheven, zij is vrij... en met het schild weg kan ze weer gebruik maken van haar magie, kan ze tappen van het leven in het bos.
Equilan draait zich om, naar Slough_Feg en bekijkt hem even, met een halfslachtig glimlachje om haar lippen. Net op het moment dat hij zich ongemakkelijk begint te voelen en maar niet begrijpt waarom ze niet meteen weggaat, schiet haar hand naar voren.
Door de lappen stof die om hem bedekken heen, grijpt ze zijn lid. Het grote kloppende ding brandt in haar hand en ze geeft er een geweldige ruk aan. Triomfantelijk houdt ze het omhoog en met een geweldige worp gooit ze het de tempel uit. Slough_Feg gaat door de knieen, zijn handen tegen zijn kruis gedrukt. Een hoog gierend gejank vult de tempel. Equilan voelt wat Slough_Feg moet voelen en begint te lachen.
Is dat alles??
Moet je je mannelijkheid maar niet verkeerd gebruiken...
* Equilan is nog niet klaar. Langzaam draait ze zich nu naar LWaZ toe, die een ietwat aarzelende trek op zijn gezicht heeft nu hij zijn meester door de knieen ziet gaan. Er is niet veel meer over van de bravoure waarmee hij eerder, heel stoer, de godin toesprak. LWaZ zet een paar passen achteruit en kijkt benauwd achter zich, naar een van de doorgangen van de tempel. Even trekt de godin bleek weg, maar ze is niet van plan om ook maar een beetje toe te geven aan de enorme pijn die ze nu voelt. Haar hoofd recht op haar schouders loopt ze de zaal uit.
Equilan ziet er angstaanjagend uit. Naakt, maar fier staat ze midden in de tempelzaal. Haar ogen gloeien, lijken licht te geven. Haar spieren zijn gespannen en golven onder haar huid bij elke beweging als een roofdier die op het punt staat zijn prooi te bespringen. De opgedroogde bruinrode bloedsporen op haar benen versterken dat idee alleen maar. Haar lange haren golven om haar heen, alsof er een plaatselijke wind is opgestoken die alleen haar treft.
Ze strekt haar arm en spreidt haar vingers. De godin kijkt LWaZ meewarig aan met haar hoofd iets schuin, en dan spuit er uit haar hand een vurig rode stroom... De stroom knalt tegen LWaZ aan met een geweld dat in de verre omtrek te horen is. Hij wordt tegen de muur gekwakt en spat uit elkaar in glinsteringen die paniekerig de zaal proberen te verlaten door elke kier en elk gaatje wat ze maar kunnen vinden. Equilan beweeegt haar hand langzaam richting Slough_Feg. Als hij geraakt wordt door de rode stroom stijgt een dierlijk gebrul op maar het heeft op hem lang niet hetzelfde effect als op LWaZ. Slough_Feg wordt als een blaadje in de wind de zaal door geblazen een van de doorgangen in. Daar laat de godin hem liggen, het is nu wel even genoeg geweest.
Om ogenblikkelijk weer terug te komen als ze zich Absinthe herinnert. Hij ligt nog steeds hulpeloos op de vloer.
Hoe moet ze hem in godsnaam meesjouwen?? Maar dan herinnert ze zich weer haar voornemen "meer magie gebruiken!!"
Ach natuurlijk... Equilan knipt met haar vingers en het lichaam van Absinthe zweeft langzaam omhoog tot op ooghoogte. Als ze begint te lopen zweeft het langzaam achter haar aan. Ze weet dat ze nog lang niet klaar is met Slough_Feg en daarom draait ze zich nog een laatste keer om naar hem:
Een laatste les, Sloughie... Onderschat nooit, maar dan ook nooit een tegenstander. Zeker niet als het een vrouw is!!
* De arm en schouder blijven vergeten liggen terwijl Equilan de tempel verlaat.
Voor momenten die wel jaren lijken te duren leeft hij in zijn eigen wereldje van pijn, maar wat zijn jaren voor iemand die er al is sinds het begin?
Door de spleetjes van zijn ogen ziet hij hoe Equilan Absinthe oppakt en de tempel verlaat.
"Maar..hoe? De spreuk..?
* Een bekende gedaante verschijnt in de tempel...
Ze loopt nog een rondje door de zaal en draait zich dan weer om...
"Mooi werk heb je ervan gemaakt, uiteindelijk dans je toch nog naar mijn pijpen..."
* Slough kijkt vuil op, en beseft dan wat hij in werking heeft gesteld. Als hij weer opkijkt uit zijn korte gedachte is Danu weer verdwenen en is het gat ook weg.
***De cirkel is rond...***
Equilan ging terug naar haar toren waar ze een poosje de tijd voor haarzelf nam, om de emotionele gebeurtenissen van de afgelopen dagen te verwerken.
In die periode is ze manieren aan het bedenken om Herne terug te krijgen en de komt erachter dat de ketel de manier is om Herne terug te krijgen, tijdens haar zoektocht naar de ketel beluit ze dat er meer manieren zijn om in de anderwereld te komen, want Danu had het te druk om te antwoorden.
Met magische middelen kwam Equilan aan in de wonderbare wereld van Danu, de Anderwereld.
Daar raken Equilan en Danu met elkaar in de knoop, Danu staat daar, in haar Maagdvorm als Blodeuwedd, het onozele dramatische pubermeisje uit te hangen die alles wel weet.
Equilan heeft er schoon genoeg van en plots slaat danu om en geeft de hint die Equilan nodig heeft.
Ondertussen is een bont gezelschap zich aan het verzamelen voor de tempel om Slough Feg kontschop te geven...
Een donker gapend gat opent zich en een fakkel onthult daar een tunnel. Slough verdwijnt in de tunnel en komt in het bos weer tevoorschijn.
Sorry, jongens, jullie zijn me even kwijt, er zal niets gebeuren als jullie gaan schieten. Ik zit IRL nu even in een netelige situatie en kan vandaag niet posten verder. Morgen ben ik er weer. ('s ochtends)
Nadat de pijlen verschoten waren zijn Phoenixx en Gandalf de tempel binnen gegaan om te kijken wat er was achtergebleven. In de tempel stuitten ze op een geheime gang naar buiten waardoor dus ook waarschijnlijk Slough_Feg is ontsnapt. Ook vonden ze daar de kat van Absinth die Gandalf mee heeft genomen. Eenmaal buiten gekomen was er even niets meer te doen en is het dappere gezelschap naar het VTC getrokken voor wat ontspanning....
*later*
Equilan is nu naar het bos getrokken en heeft daar een oproep gedaan aan al haar vrienden en kenissen op dit eiland, om zich in het bos te verzamelen en te helpen in de strijd tegen Slough_Feg.
Lord_Dreamer is de eerste die gehoor heeft gegeven aan deze oproep.
Samen wachten zij nu tot er meer vrienden komen.
Momenteel is er voor hen niets meer te doen. Equilan heeft het sterke vermoeden dat SF nog op het eiland is, maar aangezien hijzelf ook magische krachten heeft kan hij zijn schuilplaats verborgen houden voor de elfengodin. Misschien dat, als zij gebruik kan maken van de energie van haar vrienden, dat haar magische krachten zo versterkt worden dat zij SF wel kan traceren.
Een tweede mogelijkheid is natuurlijk, dat SF zelf tevoorschijn komt.
Spannend, spannend spannend
*weer later*
Nu ook Atrimar, Dagobert en Rebel_Girl zich bij Equilan en Lord_Dreamer hebben gevoegd, is het gezelschap groot genoeg om actie te ondernemen. Na een rustige nacht in het bos zijn ze nu op weg naar de zwavelputten. Op deze plek zal de magie van Equilan sterker zijn omdat daar de natuur in zovele vormen aanwezig is.
Maar wat is er met Equilan aan de hand??
|
|
