[TOURNAMENT] FOK's Grootste coureur - Kwartfinale

quote:

Op maandag 27 december 2004 19:13 schreef Stalin- het volgende:
Senna > Fangio , misschien minder titels maar senna had 1: meer tegenstand(prost) en 2: niet de kans om meer Wereldkampioen toen worden

quote:

Op maandag 27 december 2004 19:31 schreef SaintOfKillers het volgende:

[..]

Fangio had ook sterke tegenstanders, maar vooral: Fangio was al 39 toen er voor het eerst een WK werd georganiseerd. Wie weet hoeveel titels hij anders had gehaald?

quote:

Op maandag 27 december 2004 13:55 schreef rubbereend het volgende:
Inleiding


Ayrton Senna - Juan Manuel Fangio
Mario Andretti - Emerson Fittipaldi
Niki Lauda - Michael Schumacher
Gilles Villeneuve - Alain Prost

quote:

Op dinsdag 28 december 2004 09:42 schreef Leatherface het volgende:

[..]

Wat jammer dat er alleen maar (gedeeltelijk) F1 - coureurs in staan

quote:

Op dinsdag 28 december 2004 09:52 schreef Black-Death het volgende:

[..]

De users hebben gekozen.

quote:

Op dinsdag 28 december 2004 17:12 schreef rubbereend het volgende:

[..]

nou ga je in een keer meetellen, toen er een enorme lijst was vroeg je alleen om tussenstanden

quote:

[b]Op [url=http://forum.fok.nl/topic/652731/2/50#24268255]woensdag 29 december 2004
_{Vind Senna NET 1 tikje hoger scoren op de legendarisch-schaal..}

quote:

Op woensdag 29 december 2004 09:48 schreef JPM01 het volgende:
ik zie het al er zitten hier een hoop niet kenners bij...., die allemaal op ene M. Schumacher gestemt hebben.

voor de users die er niet op gestemt hebben

quote:

Op woensdag 29 december 2004 12:50 schreef jozef444 het volgende:
Ik vind Senna toch wel een slagje groter als Fangio, als je je bedenkt dat ok fangio kon goed rijden maar hij schafte gewoon steeds de beste wagen aan die er toen was, senna had dat niet en daarom vin ik senna toch wel een slagje groter.

_{ohja en over ene m.s. die is zeker niet groter als Lauda ok hij heeft dan wel meer wereldtitels maarja zelfde eigenlijk een beetje als fangio een team wat ie naar zen hand kan zetten en wat nog zo gek is om er veel geld in te pompen}

quote:

Op woensdag 29 december 2004 09:48 schreef JPM01 het volgende:
ik zie het al er zitten hier een hoop niet kenners bij...., die allemaal op ene M. Schumacher gestemt hebben.

voor de users die er niet op gestemt hebben

quote:

Op woensdag 29 december 2004 13:09 schreef existenz het volgende:

[..]

McLaren schafte/maakte de beste auto wel voor Senna idd., dus hoefde hij dat zelf niet te doen.
En Schumacher is wel degelijk groter dan Lauda. Hij heeft er zelf voor gezorgt dat Ferrari zo dominant is geworden. Dat kunnen er maar weinige in de sportwereld. Ik ken er zelfs maar 1 andere! En die wordt door iedereen gezien als een held: Ene Lance Armstrong genaamd.

quote:

Op woensdag 29 december 2004 19:04 schreef rubbereend het volgende:

quote:

Op woensdag 29 december 2004 19:00 schreef komrad het volgende:
Fangio was de man die wel 5 wereldtitels haalde terwijl de meeste auto's eigenlijk levensgevaarlijk waren. De meeste coureurs in die tijd werden niet oud. Neem dat ook eens mee in de discussie.

quote:

Op maandag 27 december 2004 13:55 schreef rubbereend het volgende:
Ayrton Senna - Juan Manuel Fangio
Mario Andretti - Emerson Fittipaldi
Niki Lauda - Michael Schumacher
Gilles Villeneuve - Alain Prost

quote:

Op woensdag 29 december 2004 20:26 schreef komrad het volgende:
Met andere woorden er is consensus over het feit dat fangio een zeer groot coureur was. Of hij groter was als senna zal de uitslag uitwijzen, voor mij iig wel

quote:

Op woensdag 29 december 2004 19:04 schreef rubbereend het volgende:

[..]

met meer arrogantie dan Schumacher

quote:

Op vrijdag 31 december 2004 02:20 schreef rubbereend het volgende:
als Fangio er trouwens uitvliegt overweeg k t tournament te staken

quote:

Op vrijdag 31 december 2004 02:20 schreef rubbereend het volgende:
als Fangio er trouwens uitvliegt overweeg k t tournament te staken

quote:

Op zaterdag 1 januari 2005 05:10 schreef rubbereend het volgende:
niet te geloven, zeldzaam spannend!

quote:

Op zaterdag 1 januari 2005 05:13 schreef rubbereend het volgende:

[..]

....... neuh

quote:

Op zaterdag 1 januari 2005 05:17 schreef rubbereend het volgende:

[..]

De beste wensen
leuke avond gehad, jij ook?

_{volgens mij moet je nog ff stemmen hier}

quote:

Op zaterdag 1 januari 2005 05:24 schreef rubbereend het volgende:
afzeidig hiouden

quote:

Op zaterdag 1 januari 2005 18:53 schreef JaWi het volgende:

[..]

.

quote:

Op zaterdag 1 januari 2005 20:13 schreef rubbereend het volgende:
het verschil is nog steeds 1 stem in het voordeel van Senna

quote:

Op zondag 2 januari 2005 15:23 schreef ScHuMiCaMpIoNe het volgende:
[/b]
Ayrton Senna - Juan Manuel Fangio
Mario Andretti - Emerson Fittipaldi
Niki Lauda - Michael Schumacher
Gilles Villeneuve - Alain Prost

Schumi gaat dit toernooi winnen!!!!

quote:

Op zondag 2 januari 2005 16:30 schreef JaWi het volgende:

[..]

Heb jij met die mooie breezernaam van je nog enig historisch besef?

quote:

Op zondag 2 januari 2005 17:50 schreef ScHuMiCaMpIoNe het volgende:

[..]

ach gelukkig bestaan de trieste figuren als jouw ook nog.
1 ding jouw naam mag dan wat korter zijn maar komtop het zelfde neer JaWi ---> kneus

quote:

Op zondag 2 januari 2005 18:05 schreef Leatherface het volgende:
JaWi: als je alleen maar komt 'trollen', blijf dan s.v.p weg uit dit topic.

quote:

Ayrton Senna, geboren op 21 maart 1960 in São Paulo. Senna kwam uit een steenrijke familie. Hij kreeg zijn eerste kart toen hij vier jaar oud was. Zijn vader, chef van een leveranciersfirma voor de autoindustrie, bezat bovendien ook enkele boerderijen met een oppervlakte van 500.000 hectometer. Zijn eerste kartwedstrijd reed Senna in 1973, toen hij 13 jaar oud was. In 1977 werd hij kartkampioen in de Pan-Amerika Cup. In 1979 en 1980 werd hij telkens tweede in het wereldkampioenschap karting.

Dit opende hem de weg naar Engeland, waar hij in 1981 Brits Formule Ford 1600 kampioen werd. Bovendien studeerde hij op de universiteit van Sao Paulo Economische Wetenschappen. Dit deed hij enkel voor zijn vader, die de racerij toen niet serieus nam.
Nadat hij in de Formule Ford 1600 heerste, had hij de keus in welke klasse hij wou beginnen rijden. Toch had hij zin om alles op te geven omdat hij geen sponsors meer vond. Maar tenslotte kreeg hij van zijn oude sponsor Banjeri toch nog 7000 pond. Vanaf nu reed Ayrton in de Formule Ford 2000. Daar heerste hij opnieuw; 21 overwinningen op 27 races.
In het daaropvolgende jaar reed hij in de Britse F3-klasse. Hij behaalde er 9 overwinningen, totdat het ongeluk ook hem eens parten speelde. Door ongevallen en opgaven viel hij achteruit. Zijn grootste concurrent Martin Brundle begon een aardige inhaalrace in het kampioenschap. In de laatste, beslissende race, kon Brundle de druk niet aan, en won Senna de race. Tijdens het seizoen teste Senna ook voor de toenmalige wereldkampioen Williams. Hij kreeg ook aanbiedingen van Brabham, McLaren en Lotus. Hij koos voor het tweederangs Toleman Hart-team. Zo kwam hij in zijn eerste F1-seizoen terecht.

In het jaar 1994 werd alles anders. Zijn carrière stond op een keerpunt. Nadat hij drie kampioenschappen in 1988, 1990 en 1991 won, stortte zijn team McLaren Honda op technisch vlak helemaal ineen. Vanaf 1992 heerste er maar één team; Williams Renault. Het was duidelijk dat Senna als beste coureur in de beste wagen wilde zitten, maar die plaats werd door Alain Prost bezet. En Senna wilde helemaal niet teammaat van Prost worden. In de ondermaatse McLaren vocht hij verbeten en won 5 Grand Prix, wat hem een mooie tweede plaats in het kampioenschap bezorgde. Zijn overwinningen had hij zeker aan zijn kwaliteiten als racer te danken, en zeker zijn kwaliteiten in regenraces. De titel ging naar Alain Prost.
Na lange verhandelingen kon Senna toch naar Williams. Na 2 jaar zonder topmateriaal kwam er eindelijk weer land in zicht. Maar bij de eerste Grand Prix al, kon iedereen zien dat de Williams niet meer de beste wagen was. Om even te verduidelijken. In de jaren 1992 en 1993 was Williams veruit het beste team wat betreft actieve ophanging. In die twee jaren haalden de Williams-coureurs de wereldtitel. In 1994 werden deze, maar ook andere technische hulpmiddelen verboden. Wat tot gevolg had, dat de aerodynamica meer in het hele spel betrokken werd. En plotseling kwam een middenklasser, Benetton, aan de top te staan. Benetton testte al jaren met de aerodynamica. Dit was een harde slag voor Williams. Schumacher won in zijn Benetton de eerste race. Hij moest er wel hard voor vechten met Senna, die tenslotte uitviel. Michael Schumacher won met een ronde voorsprong op Damon Hill.

Ook in de tweede race, in het Japanse Aida, won Michael Schumacher overlegen, nadat Senna al in de eerste bocht door Mika Hakkinen "erafgeschoten" werd. Voor de volgende race werkte Williams al aan een nieuwe aerodynamica die het team weer aan de top moest krijgen. De volgende race was in San Marino. Senna was heel optimistisch, zeker nadat hij vrijdagvoormiddag de snelste was. In de namiddag kwam dan de eerste schok; Rubens Barrichello bloog van de baan en knalde net boven de bandenmuur in een omheining. Hij had ongelooflijk veel geluk. Hij verstuikte enkel zijn hand, en brak een teen. Ook 's namiddags was Senna sneller dan rivaal Schumacher.
Zaterdag, toen de kwalificatie net 10 minuten bezig was, scheurde een deel van de voorvleugel van Roland Ratzenbergers Simtek-Ford. De Oostenrijker knalde met 300 km/u in een muur in de Villeneuve-bocht. Hij had echter geen geluk; hij brak zijn nek. Senna was betreurd. Hij wou weten wat er gebeurd was. Hij reed naar de ongevalsplaats om te kijken wat er gebeurde. Later kreeg hij een brief van de sportcomissarissen, dat hij daar niets te zoeken had; een onbegrijpelijke houding van de comissarissen. Ondanks dat Senna deze dag niet mee reed, behaalde hij de pole. Maar niemand wist dat die 65ste pole, zijn laatste zou zijn.

Voor de volgende Grand Prix van Monaco, wou Senna samen met Schumacher een coureursbespreking houden over veiligheid van de circuits.
Senna reed in de Warm Up meer dan een seconde sneller da nde rest van het veld. Hij moest zijn achterstand van 20 punten verkleinen. Dat wilde dus zeggen dat Senna moest winnen. Maar Senna wou eigenlijk niet starten. Op de startgrid zat hij een tijdlang stil in zijn wagen. Toen een ingenieur langskwam, lachtte hij nog even.
Bij de start trok Senna onmiddellijk van Schumacher weg. Maar achteraan het veld kon JJ Lehto zijn wagen niet van de grid bewegen. De Portugees Pedro Lamy reed in op de achterkant van de Fin. De coureurs kwamen er met de schrik vanaf. Maar 9 coureurs werden door rondvliegende delen gewond. Voor 6 ronden kwam de safety-car de baan op. In de 6de ronde werd de race weer vrijgegeven. Senno trok weer weg.

Om 14.17, in de 7de ronde, reed de Williams in de Tamburello-bocht rechtdoor en knalde met 320 km/u tegen een betonmuur. De race werd afgebroken. De hoop dat Senna nog zou uitstappen, dat hij een kans had, die werd stuk gemaakt. Toen de helpers over hem bogen, werd het voor iedereen duidelijk dat hij geen kans had. Hij werd met de helikopter naar een ziekenhuis in Bologna gebracht. Ondanks dat men wist dat hij geen kans zou hebben, werd de race tot einde gereden. Ook toen Michele Alboreto een wiel in de pits verloor, en daarmee een mechanicien verwonde, werd de race niet stilgelegd. Michael Schumacher won, maar dat interesseerde niemand. Men wachtte op nieuws uit het ziekenhuis. Om 18.45 kwam het bericht dat hij geen kans had, dat de hoofdverwondingen te groot waren. Het doodstijdstip werd op 18.30 gezet. 's Avonds verzamelden alle Senna-fans zich in de Tamburello-bocht, om van hun idool afscheid te nemen. In Brazilië was er massale rouw.
4 dagen na zijn crash in Imola werd Senna in zijn geboortestad Sao Paulo begraven, begeleid van zowat alle collega's en meer dan 35.000 fans.
"Magic", zoals hij genoemd werd, is zo gestorven zoals hij het wou, op zijn werkplaats. Zijn grootste wens was onsterfelijkheid. Hij was de onsterfelijkheid zeer na, maar bij zijn dood heeft hij die bereikt. Nu is hij onsterfelijk, hij is een legende!

Stats
Debuut : GP Brazilie 1984 (Rio de Janeiro)
Aantal GP's : 161
Punten : 614
Overwinningen : 41
Pole Posities : 65
Snelste Ronden : 19
Podiums : 80

F1 Teams
1984 : Toleman Hart
1985 : Lotus Renault
1986 : Lotus Renault
1987 : Lotus Honda
1988 : McLaren Honda
1989 : McLaren Honda
1990 : McLaren Honda
1991 : McLaren Honda
1992 : McLaren Honda
1993 : McLaren Ford
1994 : Williams Renault
Carrière
1977 : Kart, Zuid-Amerikaans kampioen
1978 : Kart, Zuid-Amerikaans en Braziliaans kampioen
1979 : Kart, Brazilaans kampioen
1980 : Kart, Braziliaans kampioen
1981 : Formule Ford 1600 - RAC kampioen
1982 : Formule Ford 2000 - Brits en Europees kampioen
1983 : Formule 3, Brits kampioen
1984 : Formule 1
1985 : Formule 1
1985 : Formule 1
1986 : Formule 1
1987 : Formule 1
1988 : Wereldkampioen Formule 1
1989 : Formule 1
1990 : Wereldkampioen Formule 1
1991 : Wereldkampioen Formule 1
1992 : Formule 1
1993 : Formule 1
1994 : Formule 1
WK Klasseringen
1984 : 9de met 13 punten
1985 : 4de met 38 punten
1986 : 4de met 50 punten
1987 : 3de met 57 punten
1988 : Wereldkampioen met 94 punten
1989 : 2de met 60 punten
1990 : Wereldkampioen met 78 punten
1991 : Wereldkampioen met 96 punten
1992 : 4de met 50 punten
1993 : 2de met 73 punten
1994 : geen punten

F1 Overwinningen
1985 : GP Portugal, Belgie
1986 : GP Spanje, Verenigde Staten
1987 : GP Monaco, Verenigde Staten
1988 : GP San Marino, Canada, Verenigde Staten, Groot-Brittannie, Duitsland, Hongarije, Belgie, Japan
1989 : GP San Marino, Monaco, Mexico, Duitsland, Belgie, Spanje
1990 : GP Verenigde Staten, Monaco, Canada, Duitsland, Belgie, Italie
1991 : GP Verenigde Staten, Brazilie, San Marino, Monaco, Hongarije, Belgie, Australie
1992 : GP Monaco, Hongarije, Italie
1993 : GP Brazilie, Europa, Monaco, Japan, Australie

quote:

Op 24 Juni 1911 wordt de zoon van een metselaar, Lorento Fangio, geboren te Balcarce in Argentinië. Lorento Fangio was een Italiaanse immigrant. Zijn zoon zal hij Juan Manuel noemen.
Al jong moet hij meehelpen om aardappelen te rapen. Hij krijgt dan ook van zijn vrienden de bijnaam El Chueco, de bochelaar, vanwege zijn smalle beentjes.

Juan Manuel hield echter van andere dingen. Eén van die dingen was mechanica. Op zijn 12de verlaat hij de school en gaat werken in een garage.
Tijdens zijn legerdienst is Fangio de chauffeur van een officier. Daarna begint hij voor eigen rekening te werken en opent een garage.
Op zijn 23ste waagt hij een kans en doet mee aan een regionale race. Hij kent veel problemen, en wordt tegengehouden met de zwarte vlag. Voor een eerste race helemaal niet goed. Zijn eerste wagen was dan ook een Ford-T.

Fangio begint met het verbouwen van Amerikaanse wagens en rijdt 's zondags af en toe eens met zijn juweeltjes. In 1939 doet hij mee aan de 300 Mijlen van Tres Arroyas. Wederom wordt hij tegengehouden door een zwarte vlag. Dit keer echter werd de race gestopt omdat een bekende Argentijn verongelukt was; Zatuszeck. De race werd onmiddellijk gestopt.

In 1940 mag Fangio meedoen aan de Gran Premio Internacional del Norte. Een race waarin meer dan 10.000 km verreden worden. Fangio zal deze uithoudingsrace winnen en verliest zelfs 7 kilo. Datzelfde jaar nog wordt hij Argentijns kampioen.
Ook in 1941 is hij weer Argentijns kampioen, maar de oorlog begon je ook in Argentinië te voelen. Er was niet meer genoeg brandstof en er zijn ook geen onderdelen meer om mee te doen aan wegraces, want de VS zijn in oorlog.

In 1947 organiseert kolonel Peron een klein kampioenschap van januari tot februari. De bedoeling is om Europeanen te lokken omdat die in hun landen wegens de winter niet kunnen rijden. Varzi en Villoresi zijn iedereen de baas, ook de grote Fangio kan er niks aan doen.
Nadat de Argentijnse racers een dergelijk slechte prestatie leverden besliste Peron om een Gordini en een Maserati te kopen via de Argentijnse Automobielclub.

In 1948 komen de Europeanen weer naar Italië en ontdekken Fangio. Wimille en Varzi nemen hem onder hun hoede en leggen hem alles uit over het vak. Fangio vertrekt naar Europa om mee te doen aan de Grand Prix van Reims op uitnodiging van Wimille.

In 1949 wint hij 7 Grand Prix. Hij woont in een geleend huisje van Varzi. Rijden doet hij met een Gordini en een Maserati.

In 1950 doet Fangio mee aan het eerste wereldkampioenschap Formule 1. Alfa Romeo neemt de Argentijn in dienst. Hij is op dat ogenblijk 39 jaar. Zijn teamgenoten zijn Farina en Fagioli. Juan Manuel Fangio wordt vice-kampioen met 3 overwinningen, 4 poles en 3 snelste ronden.
De Alfa's moeten het in 1951 opnemen tegen de Ferrari's. Fangio kan het rode geweld van zich afhouden en wint het kampioenschap met grote klasse. 3 overwinningen, twee 2de plaatsen, 4 poles en 5 snelste ronden in 7 wedstrijden.

In 1952 reed Fangio niet mee ondanks dat hij bij Maserati tekende. Een blessure in Monza aan het begin van dat jaar zorgt ervoor dat hij een jaar niets mag doen, dus ook niet racen.

Een jaar later, in 1953, moest Fangio vechten met een Maserati die het niet kon opnemen tegen de Ferrari's. Hij weet zich desondanks toch als tweede te plaatsen in het kampioenschap na Ascari, maar toch voor drie andere Ferrari-rijders (Farina, Hawthorn, Villoresi).

In 1954 tekent Fangio bij Mercedes. Spijtig genoeg zijn zowel Mercedes alsook Lancia niet klaar voor het seizoen. Mercedes beslist om Fangio uit te lenen aan Maserati zodat hij het kampioenschap niet verspeelt of dat hij geen punten tekort komt op het einde van het seizoen.
Tijdens de Grote Prijs van Argentinië waren de Ferrari's van Farina en Gonzalez de snelsten voor Fangio en de 3de Ferrari van Hawthorn. De Ferrari's rijden bij de start al onmiddellijk weg van het veld. In de 30ste ronde viel er regen. Fangio kan na een pitstop aan de leiding komen. Maar het circuit droogt weer op en de Ferrari's naderen weer. Niet veel later is er weer een heuse storm die over het circuit veegt. Fangio blijft aan de leiding en wint de eerste Grand Prix van het kampioenschap.

Ook de Grand Prix van België en Frankrijk wint Fangio. In Frankrijk komt Fangio al met zijn nieuwe Mercedes aan de start.
In Silverstone kan Fangio toch nog vierde worden, ondanks dat zijn banden nog niet getest waren en de Mercedes niet al te betrouwbaar bleek.
In Duitsland is Fangio weer heer en meester en wint overtuigend met bijna anderhalve minuut voorsprong op Froilan Gonzalez. Tot in Italië wint Fangio telkens met een grote voorsprong. In de laatste race, die van Spanje wordt hij derde.
Juan Manuel Fangio heeft met die zes overwinningen de titel behaald voor Gonzalez en Hawthorn.

Enkel Fangio wist met de Mercedes zo schitterende resultaten te behalen. De wagen was verre van perfect. Zo waren de Continental-banden niet goed en verbruikte de W196 te veel benzine. Maar hij had de titel op zak, en dat was het belangrijkste.

In 1955 was er de tweestrijd Fangio-Moss. Fangio won de strijd overtuigend in zijn Mercedes met 4 overwinningen, 3 poles en 3 snelste ronden.

Na het dodelijke ongeval van Alberto Ascari besliste Lancia om uit het kampioenschap te stappen. Het verkocht zijn materiaal aan Ferrari. Fiat steunde Ferrari vanaf dat moment.

In 1955 waren de Mercedes van Fangio en Moss onklopbaar. Maar Mercedes stapte op het einde van het kampioenschap net als Lancia uit het wereldkampioenschap en wel om volgende redenen; In Le Mans veroorzaakte een crash met Levegh (echte naam Pierre Bouillin) een groot aantal doden tussen de toeschouwers, maar ook Levegh stierf.
Mercedes had veel aan Fangio te danken.

Voor het seizoen 1956 tekende Fangio bij Ferrari. Ferrari had al zijn materiaal van Lancia gekregen, waaronder de D50 waarin Fangio kampioen zou worden.
Fangio kreeg verschillende teamgenoten waaronder Collins, Musso en Gendebien.
Als tegenstanders waren er de Maserati's met Moss, Behra en Villoresi, maar ook de Gordini met Manzon en Pilette.

Het kampioenschap was spannend. Het zal toch echter Fangio worden die kampioen wordt. En ook in 1957 wordt Fangio kampioen in een Maserati.

In 1958 kwam Fangio maar tweemaal aan de start aan het stuur van een Maserati. Fangio wilde met pensioen gaan vanaf de Grand Prix van Engeland. Maar hij zal nog in Frankrijk het besluit nemen om ermee te stoppen wat hij dan ook onmiddellijk doet.
Fangio werd in zijn laatste Grand Prix vierde. Door een probleem met de koppeling moest hij op het gehoor rijden. Hawthorn wint met bijna een ronde voorsprong op Fangio (4de). Op het podium vraagt men waarom Hawthorn Fangio niet inhaalde waarop Hawthorn antwoorde; "Je dubbelt Fangio niet!"

Fangio stierf in 1955. Hij zal altijd dé legende uit de F1 blijven. Hij heeft altijd zijn teamgenoten gedomineerd, en dat waren niet de minsten; Farina, Collins, Moss, Musso en zoveel anderen.

Stats
Debuut : GP Groot-Brittanië (Silverstone)
Aantal GP's : 51
Punten : 277.64
Overwinningen : 24
Pole Posities : 29
Snelste Ronden : 23
Podiums : 35
F1 Teams
1950 : Alfa Romeo
1951 : Alfa Romeo
1953 : Maserati
1954 : Maserati / Mercedes Benz
1955 : Mercedes Benz
1956 : Ferrari Lancia
1957 : Maserati
1958 : Maserati
Carrière
1940 : GP van het Noorden, 1ste - 1000 mijlen van Argentinië, 8ste - Argentijns wegracing kampioen
1941 : GP G. Vargas, 1ste - 1000 mijlen van Argentinië, 1ste - Argentijns wegracing kampioen
1949 : Won races in San Remo, Perpignan, Marseille, Pau, Albi en Monza
1950 : Formule 1
1951 : Wereldkampioen Formule 1
1953 : Formule 1
1954 : Wereldkampioen Formule 1
1955 : Wereldkampioen Formule 1
1956 : Wereldkampioen Formule 1
1957 : Wereldkampioen Formule 1
1958 : Formule 1
WK Klasseringen
1950 : 2de met 27 punten
1951 : Wereldkampioen met 31 punten
1953 : 2de met 29,5 punten
1954 : Wereldkampioen met 42 punten
1955 : Wereldkampioen met 40 punten
1956 : Wereldkampioen met 30 punten
1957 : Wereldkampioen met 40 punten
1958 : 14de met 7 punten
F1 Overwinningen
1950 : GP Monaco, België, Frankrijk
1951 : GP Zwitserland, Frankrijk, Spanje
1953 : GP Italië
1954 : GP Argentinië, België, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Italië
1955 : GP Argentinië, België, Nederland, Italië
1956 : GP Argentinië, Groot-Brittannië, Duitsland
1957 : GP Argentinië, Monaco, Frankrijk, Duitsland

quote:

Mario Andretti (28 februari 1940, Montona) was een Amerikaanse autocoureur.
Mario Andretti werd geboren in Italië, maar verhuisde in 1955 naar de Verenigde Staten. Daar ontwikkelde hij al snel een passie voor de autosport en nam in 1965 voor het eerst deel aan de Indianapolis 500, die hij vier jaar later won.
In 1968 debuteerde Andretti in de Formule 1 in een Lotus en won voor Ferrari in 1971 zijn eerste Grand Prix. In 1976 keerde hij terug naar Lotus, waar hij in 1978 op dominante wijze het wereldkampioenschap won met de revolutionaire Lotus 79.
In 1983 keerde Andretti terug naar de Verenigde Staten en nam nog tien jaar succesvol deel aan het Indycar-kampioenschap. In 1995 nam hij afscheid van de actieve autosport, maar testte in 2003 nog wel een auto voor het Indycar-team van zoon Michael. Na een zware crash stopte hij definitief met het racen.

quote:

Emerson "Emmo" Fittipaldi (12 december 1946, Sao Paulo) was een Brazilaanse autocoureur.
Zoals zoveel Braziliaanse coureurs, startte Emerson Fittipaldi zijn autosportloopbaan in Engeland, in de Britse Formule Ford. Een jaar later, in 1970, debuteerde hij in de Formule 1, als vervanger van de omgekomen Jochen Rindt bij Lotus.
In 1972 versloeg Fittipaldi de regerend wereldkampioen Jackie Stewart, maar de Lotus van 1973 was teleurstellend en Fittipaldi vertrok aan het einde van dit jaar om bij McLaren te gaan rijden. Daar veroverde hij in 1974 zijn tweede wereldtitel.
Aan het einde van 1975 maakte Fittipaldi bekend dat hij McLaren zou verlaten om bij het team van zijn broer Wilson te gaan racen. Dit bleek een slechte beslissing. De wagen van het Fittipalditeam was niet competitief en gedurende vijf jaar kon Fittipaldi geen overwinning meer boeken.
In 1980 verliet Fittipaldi de Formule 1, om in 1984 te gaan rijden in de Indycars. Daar boekte hij grote successen, won de Indianapolis 500 in 1989 en 1993 en werd kampioen in 1989.
In 1996 maakte Fittipaldi een zware crash mee waarbij hij een nekwervel brak en na een vliegtuigongeluk in 1997 waarbij hij opnieuw zwaar gewond raakte, besloot Fittipaldi zijn actieve racecarrière te beëindigen. In 2003 maakte Fittipaldi zijn debuut als teammanager in de Indycars.

quote:

Niki Lauda (22 februari 1949, Wenen) was een Oostenrijks autocoureur.
Niki Lauda debuteerde in de Formule 1 door in 1971 zich met het geld van zijn familie in te kopen bij het team van March. Zijn eerste resultaten waren bedroevend, maar hij wist toch al snel een stoeltje te bemachtigen bij BRM. Hij leerde het vak snel en in 1974 had hij zoveel indruk gemaakt, dat hij een contract kreeg aangeboden door Ferrari.
In 1975 won Lauda zijn eerste wereldtitel en leek in 1976 op weg naar zijn tweede, toen hij op 1 augustus van dat jaar tijdens de Duitse Grand Prix uit de bocht vloog en levend dreigde te verbranden toen het wrak vlam vatte. Zijn racecarrière leek voorbij, maar tot ieders verbazing zat Lauda enkele weken later alweer achter het stuur van zijn Ferrari en miste hij op slechts één punt de wereldtitel.
Na 1977, waarin Lauda zijn tweede wereldtitel veroverde, nam hij ontslag bij Ferrari en tekende bij Brabham. In 1979 besloot hij tijdens de trainingen voor de Grote Prijs van Canada dat het welletjes was en vertrok om zijn eigen luchtvaartmaatschappij te beginnen.
In 1982 werd hij terug naar de Formule 1 gelokt door McLaren, waar hij in 1984 zijn derde wereldkampioenschap won. Aan het einde van 1985 verliet Lauda voorgoed de Formule 1.
Lauda besteedde veel tijd en aandacht aan het verder opbouwen van zijn luchtvaartmaatschappij, Lauda Air, tot hij in 1992 als adviseur bij het team van Ferrari werd binnengehaald. Terwijl Jaguar meer invloed kreeg op Lauda Air, verhuisde Lauda zelf naar het Formule 1-team van Jaguar, waar hij het in 2001 en 2002 voor het zeggen kreeg. Aan het einde van 2002 werd hij ontslagen door moederbedrijf Ford.

Stats:
Debuut : GP Oostenrijk 1971 (Österreichring)
Aantal GP's : 171
Punten : 420,5
Overwinningen : 25
Pole Posities : 24
Snelste Ronden : 25
Podiums : 54

F1 Teams
1971 : March Ford
1972 : March Ford
1973 : BRM
1974 : Ferrari
1975 : Ferrari
1976 : Ferrari
1977 : Ferrari
1978 : Brabham Alfa Romeo
1979 : Brabham Alfa Romeo
1982 : McLaren Ford
1983 : McLaren Ford / McLaren TAG
1984 : McLaren TAG
1985 : McLaren TAG

Niki Lauda in 1978 - Brabham BT46

Carrière
1971 : Deelname aan het Formule 1 Wereldkampioenschap (1 race, opgave), 10de in het F2-kampioenschap
1972 : Formule 1
1973 : Formule 1
1974 : Formule 1
1975 : Wereldkampioen Formule 1
1976 : Formule 1
1977 : Wereldkampioen Formule 1
1978 : Formule 1
1979 : Formule 1
1982 : Formule 1
1983 : Formule 1
1984 : Wereldkampioen Formule 1
1985 : Formule 1, bouwt zijn eigen luchtvaartmaatschappij op
1991 : Door Ferrari ingehuurd als raadgever
2001 : Uitvoerend Directeur van Ford's Premier Automotive Group en ook teambaas van het Jaguar F1-team (tot begin 2003)
WK Klasseringen
1971 : geen punten
1972 : geen punten
1973 : 17de met 2 punten
1974 : 4de met 38 punten
1975 : Wereldkampioen met 64,5 punten
1976 : 2de met 68 punten
1977 : Wereldkampioen met 72 punten
1978 : 4de met 44 punten
1979 : 14de met 4 punten
1982 : 5de met 30 punten
1983 : 10de met 12 punten
1984 : Wereldkampioen met 72 punten
1985 : 10de met 14 punten
F1 Overwinningen
1974 : GP Spanje, Nederland
1975 : GP Monaco, België, Zweden, Frankrijk, Verenigde Staten
1976 : GP Brazilië, Zuid-Afrika, België, Monaco, Groot-Brittannië
1977 : GP Zuid-Afrika, Duitsland, Nederland
1978 : GP Zweden, Italië
1982 : GP Verenigde Staten, Groot-Brittannië
1984 : GP Zuid-Afrika, Frankrijk, Groot-Brittannië, Oostenrijk, Italië

quote:

Michael Schumacher is een Formule 1 coureur. Hij werd geboren op 3 januari 1969 in Huerth-Hermuelheim in Duitsland.
Eddie Jordan zocht in 1991 een vervanger voor één van zijn rijders, Bertrand Gachot, die wegens een vechtpartij de gevangenis in moest. Stefan Johansson, Derek Warwick en Keke Rosberg waren eventuele vervangers, maar Eddie Jordan wachtte nog even af.
Een telefoontje van Willie Weber bracht hem in contact met Michael Schumacher. Eddie Jordan kende de jonge Duitser niet, maar koos uiteindelijk toch voor hem. Ze lieten hem op Silverstone testen: hij had direct de snelheid te pakken en de teamleden vertelden hem dat hij maar rustig aan moest doen, want hij reed nogal hard voor een beginneling! Michael maakt zijn debuut op Spa-Francorchamps en hij verbaasde de hele paddock door direct een zevende kwalificatietijd te realiseren.
Schumacher bleek al direct een groot talent en dat zag ook Flavio Briatore van Benetton. Hij kaapte hem weg voor de neus van een verbaasde Eddie Jordan, die dacht een waterdicht contract te hebben met Schumacher.
In 1994 en 1995 haalde Schumacher samen met Benetton het wereldkampioenschap binnen, waarna hij samen met Ross Brawn en Rory Byrne naar Ferrari vertrok.
In 1998 was Ferrari niet goed genoeg, in 1999 verpestte een zwaar ongeluk op Silverstone een mogelijke wereldtitel voor de Duitser. Maar vanaf 2000 braken goede jaren aan: hij wist in 2000, 2001 , 2002, 2003 en 2004 wereldkampioen te worden. Daarmee heeft hij de legendarische Argentijn Juan Manuel Fangio, die in zijn carrière vijf titels op zijn naam wist te zetten, ruimschoots overtroffen.
Op 12 oktober 2003 sleepte hij op het circuit in Japan na een moeilijke race het laatste punt binnen dat hem zijn zesde wereldtitel gaf.
In het seizoen 2004 was hij alweer oppermachtig. Op 29 augustus, na 14 van de 18 races - waarvan hij er 12 won - was hij alweer zeker van de overwinning.
Nagenoeg alle records in de Formule 1-wereld staan nu op zijn naam. Slechts een belangrijk record ontbreekt nog:het meeste aantal pole-posities, dat nog steeds op naam van Ayrton Senna staat.
Zijn broer Ralf rijdt eveneens in de Formule 1.

quote:

Gilles Villeneuve werd op 18 Januari 1950 in Quebec geboren. Hij maakte zijn eerste race-ervaringen in sneeuwmobiel-races en in de Formule Atlantic.
In 1976 domineerde hij het Atlantic-kampioenschap met zijn team Ecurie Canada, dat zo grote financiële problemen had, dat hij de race in Mosport als toeschouwer moest volgen - het team kon zijn inschrijvingsgeld niet betalen. Ondanks deze slechte omstandigheden zo goede prestaties te brengen bracht hem veel erkenning en een startplaats bij McLaren.
Zijn F1-debuut in 1977 in Silverstone als teammaat van James Hunt en Jochen Mass viel samen met het eerste optreden van de Renault-turbomotor. Tegen het einde van het seizoen 1977 had Villeneuve de naam van een veelbelovend talent geschapen. Teddy Mayer wou hem echter niet meer in het team hebben, waarschijnlijk ook door de druk van sponsor Marlboro. Zo zou de jonge Villeneuve zonder wagen komen te zitten in 1978. In augustus 1977 echter kwam een telefoontje vanuit Maranello. Als Ferrari's interesse aan Villeneuve bekend werd, wisselde Niki Lauda in oktober, in Canada, het team. Zo begon voor Gilles een korte, maar toch succesvolle, carrière.
In zijn eerste race voor Ferrari (GP Canada 1977, Mosport) kwam hij door een olievlek van de weg af. In de volgende race, in Fuji, ging hij weer van de baan, ten koste van enkele mensenlevens.
In het daarop volgende jaar, behaalde Villeneuve de eerste van zijn 6 overwinningen in de Formule 1, namelijk in Canada. In 1979 werd hij 2de in het wereldkampioenschap na zijn teamgenoot Jody Scheckter. Hij vocht dat jaar vooral met de sterke wagens van Lotus, die het Ground Effect* geperfectioneerd hadden. Daarbij kwam nog dat Gilles niet zorgzaam met zijn materiaal omsprong. Zo ontstond de legende van Gilles Villeneuve, die maar 6 overwinningen boekte, maar door zijn spectaculaire rijstijl veel begrip kreeg.
*In de jaren '80 werden door de teams speciale grondplaten gebruikt, die de lucht van voor naar achter aanzogen, en daarmee de wagen regelrecht op de baan drukten.
Gilles Villeneuves alles-of-niets-motto was wereldberoemd. Een voorbeeld: Bij een raceweekeinde in Watkins Glen vond de eerste kwalificatiesessie op een nat wegdek plaats. Gilles zorgde voor gefronsde wenkbrauwen bij de concurrentie, omdat hij 11 seconden sneller reed dan de rest van het veld.
Villeneuves meesterlijkste periode begon in 1979 in Dijon. Jean-Pierre Jabouille (Renault) behaalde de eerste overwinning van een turbomotor. Het zag er lange tijd naar uit, dat René Arnoux tweede zou eindigen, wat een dubbel-overwinning van Renault zou betekenen. Villeneuve echter, probeerde dit te verhinderen en leverde een mooi duel met Arnoux, waarbij beide piloten alle registers openden: drifts, rokende banden, wiel-tegen-wiel. niemand zal het vergeten. Uiteindelijk lukte het Villeneuve met zijn langzamere Ferrari juist voor Arnoux te eindigen. Het was misschien wel het mooiste gevecht om een tweede plaats in de geschiedenis van de F1.
Zoals vele andere piloten was Villeneuve een mengeling van de verschillendste karaktereigenschappen. Hij nam altijd hoge risico's, of het nu bij het vliegen, sneeumobiel-racen of in het dagelijkse verkeer,.. een klassieke risicomens. Ondanks dat zeiden zijn concurrenten dat hij zich op het circuit altijd eerlijk gedroeg, en nooit de veiligheid van anderen in gevaar wilde brengen. Deze combinatie van eigenschappen maakte hem populair, zowel bij de fans alsook bij de rijders. Hij is vandaag nog een held voor alle fans in Canada, Italië en overal op de wereld.
Gilles' goede racegevoel, liet hem maar éénmaal in de steek. Dat leidde misschien ook tot zijn tragische dood. In de laatste ronde in Imola 1982 schoof Pironi onverwachts voor bij zijn op-kop-rijdenden teammaat Villeneuve, die langzamer geworden was, omdat hij zeker was van zijn overwinning. Maar in nu won Pironi, in plaats van Villeneuve. Villeneuve was er ongewoond kwaad over. Twee weken later in Zolder scheen hij nog altijd over zijn weggegeven overwinning te lijden. Op de weg naar de pits, na een snelle kwalificatie-ronden, reed hij tegen de veel tragere wagen van Jochen Mass op. Villeneuve's uitloopronden waren altijd even snel als zijn snelle ronden. Mass reed opzij, om hem door te laten, met de veronderstelling dat Gilles een snelle ronde zou gaan rijden. Daardoor werd de pitingang geblokkeerd, en Gilles knalde op Mass' wagen.
Door de botsing vloog de Ferrari door de lucht. Men probeerde Villeneuve nog ter plaatse te reanimeren. Maar zijn verwondingen waren dodelijk. Villeneuve stierf nog dezelfde avond in een ziekenhuis in de buurt.
Voor velen was zijn dood een schok. De bedroefdheid over het verlies van de Canadees zat diep. Zelfs Arnoux, zijn aartsrivaal van de Dijon-race, gaf toe dat hij twee dagen lang huilde.
Villeneuves zoon Jacques heeft tot nu toe al meer races gewonnen dan Gilles, maar om een legende te worden, moet hij nog een lange weg afleggen.

Stats
Debuut : GP Groot-Brittannië 1977 (Silverstone)
Aantal GP's : 67
Punten : 107
Overwinningen : 6
Pole Posities : 2
Snelste Ronden : 8
Podiums : 13

F1 Teams
1977 : McLaren Ford / Ferrari
1978 : Ferrari
1979 : Ferrari
1980 : Ferrari
1981 : Ferrari
1982 : Ferrari

Carrière voor de F1
1966 - 1972 : sneeuwmobiel-races in Canada
1973 : deelname Formule Ford 1600-kampioenschap, Winnaar Québec Automobile Championat
1974 : 16de in de Canadese Formule Atlantic
1975 : 5de in de Canadese Formule Atlantic
1976 : IMSA GTS Amerikaans Kampioen, deelname Europees F1-kampioenschap, Formule Atlantic-kampioen

WK Klasseringen
1977 : geen punten
1978 : 9de met 17 punten
1979 : 2de met 53 punten
1980 : 14de met 6 punten
1981 : 7de met 25 punten
1982 : 15de met 6 punten

F1 Overwinningen
1978 : GP Canada
1979 : GP Zuid-Afrika, GP Verenigde Staten Oost, GP Verenigde Staten West
1981 : GP Monaco, GP Spanje

quote:

Alain Marie Pascal Prost, (24 februari 1955 in Saint-Chamond, Loire, Frankrijk), is een van de meest succesvolle Formule 1 coureurs allertijden. Tijdens zijn Formule 1 carrière tussen 1980 en 1993 won hij 51 maal een Grand Prix. Dit record werd in 2001 door Michael Schumacher gebroken. Prost won ook 4 keer de coureurstitel.
De rivaliteit tussen Prost en Ayrton Senna wordt door velen gezien als een van de meest interessante tussen coureurs die duidelijk een klasse beter waren dan de rest in hun tijd.
Tussen 1997 en 2001 was hij de eigenaar en manager van het Prost Grand Prix raceteam. Het team ging bankroet begin 2002.

quote:

Alain Prost maakt comeback
Uitgegeven: 8 december 2004 14:07
PARIJS - Voormalig formule-1-wereldkampioen Alain Prost maakt komend jaar een comeback als autocoureur. De Fransman gaat voor Audi deelnemen aan de 24 Uur van Le Mans.

Prost vormt een team met zijn landgenoten Stephane Sarrazin en Emmanuel Collard. De 24 Uur van Le Mans is in het weekeinde van 18-19 juni. Alain Prost wordt in februari 50.

quote:

Op zondag 2 januari 2005 21:12 schreef rubbereend het volgende:

[..]

prachtig

en dat met keuzes onderbouwen was k al van plan te vragen voor de halve finales ja lijkt me namelijk ook leuk om te lezen

quote:

Op zondag 2 januari 2005 21:14 schreef rubbereend het volgende:
dr staat trouwens bij Andretti niet bij dat hij Le Mans gewonnen heeft

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:16 schreef rubbereend het volgende:
heb toch altijd gedacht dat hij Le Mans ooit gewonnen heeft . waar haal k dat dan vandaan?

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:18 schreef rubbereend het volgende:
dan zal hij wel een lagere klasse hebben gewonnen.

quote:

1967 Le Mans 24 Hours
Driven for Ford by Lucien Bianchi & Mario Andretti

Many expected Mario Andretti, the fiery, young Italian-American, to take the start of the Le Mans race in the lovely copper metallic #3 GT40 Mk IV. But this was not to be. The vastly more experienced and patient Lucien Bianchi was assigned to the opening laps.

The #3 Mk IV was waiting in third position for Bianchi at the end of the "Le Mans start" sprint. He got away cleanly and initially all was well. Every Ford would soon be coming through the pits with one trouble or another, with the exception of the #1 car. Bianchi was in after a small stone damaged his windshield. Normally this might not have been a big concern, but at 200mph on the Mulsanne and with a rash of windshield failures in practice, he wasn't taking any chances.

At 4 o'clock in the morning, Andretti regained the circuit, having taken over from Bianchi. The #3 Holman-Moody prepared Mk IV had just received new brake pads. A moment after disappearing over the hill and into the darkness, the yellow lights around the circuit began to blink, reporting an accident. One of the front brakes had locked and sent the Ford into an uncontrollable spin. The Mk IV came to a rest in the center of the course after clobbering the walls on both sides of the track and demolishing itself. Andretti scrambled over the barrier to await medical attention.

They say bad things happen in threes. Two cars circulating with Andretti at the time got away without incident. The next car on the scene, however, was McClusky in his Mk IIB; he purposely spun to avoid hitting the stopped Mk IV, not knowing that Andretti had abandoned the big Ford. Now the debris of two cars left no room for safe passage and Schlesser, in another Mk IIB, was the third victim. And so ended Holman-Moody's day: three cars lost in a heartbeat.

Happily, Andretti still had an enormously long and successful career ahead of him. For Bianchi, the highlight of his career was just one short a year away: victory at Le Mans (in another GT40, no less)!

quote:

Winner, 1967 Le Mans 24 Hours
Driven by Dan Gurney & A.J. Foyt

Ford had the weapon of choice for attacking the 1967 running of the 24 Hours of Le Mans. Americans Dan Gurney and A.J. Foyt had been entrusted with the red #1 Mk IV GT.

Gurney had gained valuable Le Mans experience the year before and came to the event full of confidence. Foyt, having only limited experience on American road courses, was intimidated by the long, fast, tree-lined circuit. Not that he was about to admit that to anybody! The oval-track racer had something to prove and couldn't allow Andretti, who had taken his national title away, better him! Unfortunately, Gurney and Foyt couldn't find a race setup that was workable so the Shelby mechanics copied every adjustment from the #2 team car of McLaren and Donohue. The Americans were about to go racing with a setup neither had tried before!

Ford had set a target lap time of 3'30", about 5 seconds off the average Mk IV qualifying time. Ferrari was aiming for only 3'35". Chaparral could run with the Fords and planned to pace themselves at one or two seconds off the fastest car during the race, but few expected the Chaparral to last. Ford wasn't concerned about Chaparral or Ferrari; Ford was only concerned with making their cars go the full distance.

Foyt matched Gurney's professionalism during the race. While the competition, including other Fords, was unable to avoid varying degrees of misfortune, the red #1 Mk IV seemed to cruise effortlessly to the finish. The efforts of Ford, Shelby American, Gurney and Foyt resulted in a truly great, all-American victory. Talk about going out with a bang!

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:27 schreef RedGuy het volgende:
Ayrton Senna - Juan Manuel Fangio
Mario Andretti - Emerson Fittipaldi
Niki Lauda - Michael Schumacher
Gilles Villeneuve - Alain Prost

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:34 schreef komrad het volgende:
Ach het is idd een lastige keuze Legolas, maar kies dan toch voor Fangio, als ik het maar om de tijdsgeest.

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:36 schreef JaWi het volgende:
Senna zal voor een deel stemmen krijgen door zijn tragische einde. Fangio is immers een natuurlijke dood gestorven. Daarbij komt bij dat er weinig mensen zijn die Fangio actief hebben zien racen. Fangio is voor de meeste mensen, vooral jongeren, meer een stukje geschiedenis, een 'naam'.
Ik hoop in ieder geval dat met het stuk op de vorige pagina daar iets aan veranderd is .

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:37 schreef Legolas_Greenleaf het volgende:

[..]

Dude, voor mij is ook Senna 'geschiedenis'.

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:37 schreef Legolas_Greenleaf het volgende:

[..]

In volgende rondes kies ik Fangio, maar nu even niet.

That is, als hij doorgaat.

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:37 schreef rubbereend het volgende:

[..]

je hoeft niet op alles te stemmen, bijvoorbeeld als je niet kan kiezen

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:37 schreef Legolas_Greenleaf het volgende:

[..]

Dude, voor mij is ook Senna 'geschiedenis'.

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:40 schreef JaWi het volgende:

[..]

Dat snap ik ook wel. Ik geef alleen mijn mening weer en zeg dat die van toepassing zal zijn op een deel van de mensen. Senna heb ik zelf maar heel even actief meegemaakt , dat was ook zijn laatste seizoen in de strijd met Schumi. En daarbij komt misschien toch ook dat Fangio 'meer geschiedenis' is .

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:43 schreef TheGHunter het volgende:

[..]

Dat moet ik helaas ook zeggen, ik ben pas vanaf Monaco '94 (dat was een vakantie in Imola, Italië, in een recreatiecentrum van een camping met uitsluitend Italiaanse Ferrari freaks bij me in de buurt. Waarschijnlijk heb ik ook zo mn Ferrari-virus opgelopen ) echt de F1 gaan volgen.

quote:

Op zondag 2 januari 2005 18:15 schreef JaWi het volgende:

[..]
Misschien is het leuk als iedereen zijn keuzes zou onderbouwen, is misschien een leuk idee voor de halve finale?

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:45 schreef Legolas_Greenleaf het volgende:

[..]

Ik vanaf die race waarin Panis won.

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:46 schreef TheGHunter het volgende:

[..]

Monaco '96 toch?

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:46 schreef TheGHunter het volgende:

[..]

Monaco '96 toch?

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:49 schreef Leatherface het volgende:

[..]

Dat was een maffe race idd. Heb weinig met F1, maar die maakte wel indruk

Wie werd er ook alweer 3e, Barrichello?

quote:

Week 50: Monaco 1996; vroeger was alles beter..
Door: Angelo Wolner
Iedereen die Formule 1 kijkt, wil graag spannende wedstrijden zien. Wedstrijden waarvan de winnaar vanaf het begin af aan tot einde niet zeker is. Of van die knotsgekke races, waar een verrassend iemand de winnaar wordt. Die Grote Prijs van Monaco in het jaar 1996 was zo’n knotsgekke race.

Tijdens de kwalificatie van die beruchte Grand Prix leek er zó weinig aan de hand. Met Michael Schumacher in zijn Ferrari op een eerste startplek en Damon Hill op een tweede positie in zijn Williams Renault leek er weinig aan de hand voor een wedstrijdje vechten tussen de twee kemphanen. Jos Verstappen zal de wedstrijd als twaalfde aanvangen, en hij heeft wéér zijn teamgenoot Ricardo Rosset “ge-outqualifyed”.

Als de coureurs de volgende ochtend opstaan is Monaco het toneel van regen, regen en nog eens regen. Als Olivier Panis opstaat, weet hij het al. Tegen zijn vrouw Anne zegt hij al “Ik heb er vandaag een erg goed gevoel over!” Waarna Anne zijn man volledig voor gek verklaart. Opzich niet raar van Anne, want de Fransman, toen nog in dienst voor het team van Ligier Mugen Honda, zou de race aanvangen vanaf de veertiende positie, dus nog achter bijvoorbeeld Jos Verstappen.

Voor de racedag stond natuurlijk eerst de Warm-Up op het programma. Onder de bizarre omstandigheden schoot Forti Ford-coureur Andrea Montermini er erg hard af. Zó hard, dat de monteurs het wrak van de Italiaan niet op tijd konden herstellen, waardoor Montermini niet kan deelnemen aan de Grand Prix van Monaco. Voor de startgrid maakte het toch weinig uit, want Montermini zou starten vanaf P22, met andere woorden: als laatste.

Wanneer de coureurs op de startgrid arriveren, was het eigenlijk al zeker dat het wel eens een hectische race zou kunnen worden. Monaco (lees: vangrails dicht op elkaar) en regen kon namelijk nooit iets goeds kunnen betekenen. Wie kunnen zich staande houden in een eventuele chaos?

Bij de prachtige start van de Grand Prix van Monaco lieten in ieder geval Giancarlo Fisichella en Pedro Lamy zien dat zij dat niet kunnen. De twee Minardi-coureurs raken elkaar knullig in de eerste bocht en de race voor de twee teamgenoten is voortijdig voorbij. Nog voordat de eerste ronde is verreden, valt ook al Jos Verstappen uit. “The Dutch Devil” wil Mika Hakkinen aan de buitenkant van St. Devote inhalen, maar de McLaren van Hakkinen raakt de Arrows van Verstappen. Verstappen spint en is ook klaar voor vandaag.

Pole-sitter Michael Schumacher maakte ook nog vóór de eerste ronde een fout. Ook Schumacher spint en ook hij is out. De Duitser zal later verklaren dat hij heel erg boos was op zichzelf, omdat hijzelf de fout beging. Ook Rubens Barrichello haalde de eerste ronde niet. De Braziliaanse Jordan-coureur gaat ook de fout in en kan ook omkleden. De toeschouwers en kijkers zien nu al een race die onvergetelijk kan worden. En het ook wordt.

Binnen tien ronden hebben we al negen uitvallers en een niet gestarte coureur. Fisichella, Lamy, Verstappen, Schumacher, Barrichello, Katayama, Rosset, Diniz en Berger zijn er intussen niet meer bij. Bijna allemaal spinden of crashten ze spectaculair de baan af. Enkel Pedro Diniz en Gerhard Berger hadden technische problemen.

Intussen gaat Williams-coureur Damon Hill aan de leiding, zonder ook maar enige bedreiging van achteren te hebben. Schumacher is namelijk al uitgevallen en de rest zijn geen regenhelden of liggen te ver achter. Intussen sluipt Olivier Panis als een sluipmoordenaar naar voren.

Achter Hill duren de gevechten echter voort, waardoor de Engelsman enkel maar uitloopt op de rest. De fans zien een enerverende race, met heel veel spanning en actie. Na dertig ronden valt er weer iemand uit, en dit keer is het Martin Brundle. Zoals de meesten spint ook Brundle van de baan af.

Hill heeft dan al zijn pitstop gemaakt en liet de leiding voor heel even over aan Jean Alesi. Die direct daarna ook weer de pitstraat binnen moest komen. Hill pakte zijn leiding dus weer terug. In het middenveld ontstaat er een treintje, met ondermeer Eddie Irvine en David Coulthard. Het treintje rijdt geen snelle tijden, maar maken het vooral zichzelf en anderen moeilijk.

Waar Damon Hill lijkt af te streven naar een fantastische overwinning, gaat het toch nog mis voor de Engelsman. Juist in het natte weer begeeft de Renault-motor het en juist Hill loopt de meest prestigieuze overwinning van het jaar mis. Jean Alesi in de Benetton is de nieuwe leider van de wedstrijd.

Maar ook voor de Fransman gaat het weer mis… Ook hier is het geen fout van de coureur, maar dit keer begeeft de wielophanging het. Iets wat wel in het beeld de race past. Veel pech voor de normale pechvogels, maar ook geluk voor diegenen die niet in een topauto rijden. Dat was eigenlijk wel de Grand Prix van Monaco 1996 samengevat.

De nieuwe leider van de wedstrijd heet… Komt-ie: Olivier Panis! Wat zou die Anne zich nou achter haar oren hebben gekrabt. Panis komt steeds op minder tegenstand te stuitten, want ook Jacques Villeneuve kan zijn concentratie niet goed behouden. Villeneuve raakt betrokken bij een incident met Eddie Irvine, die er een potje van maakt. Ook Mika Salo wordt één van zijn slachtoffers, maar de Fin kan nog twee ronden doorrijden. Irvine viel uit, maar Salo zou dus later slachtoffer worden door een rare actie. Dit keer is het Mika Hakkinen. Salo staat na een spin van een wagen stil op de baan, om weer weg te accelereren. Dat was in ieder geval de bedoeling, want voordat Salo weer op het gas kan gaan, knalt Hakkinen in de wagen van Salo. Intussen hebben we nog maar vier wagens over.

De wedstrijdorganisatie besluit een spoedvergadering in te zetten. Eerder afvlaggen of toch gewoon doorrijden? Intussen komt David Coulthard in zijn McLaren steeds dichterbij leider Olivier Panis. Frentzen is dan al in de fout gegaan. Hij beschadigt zijn neus, waardoor hij een extra lange pitstop moet maken. De meeste media en dergelijke waren het er over eens dat Frentzen deze wedstrijd had kunnen winnen, als hij de hele race het tempo had gereden, wat hij voor zijn extra pitstop deed.
De wedstrijdorganisatie is er dan ook al uit. Zij besluiten de wedstrijd eerder af te vlaggen. Na 75 ronden is het dan zo ver! Olivier Panis wint zijn eerste Grand Prix! (Achteraf gezien was het ook zijn enigste uit zijn carrière.). Ligier zal hiermee ook haar laatste Grand Prix overwinning boeken.

Er kwamen dus maar vier auto’s over de finish… Panis won dus de wedstrijd, David Coulthard werd tweede, Johnny Herbert derde, en Heinz-Harald Frentzen eindigde de wedstrijd op een ronde achterstand als vierde en laatste…

Misschien als u dit verslag leest, verlangt u op dit moment naar zo’n race. U zult niet de enige zijn, want ik verlang namelijk ook naar een fantastische race als deze. Misschien ligt het ook aan het “tijdperk”… Misschien was ook vroeger alles beter…

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:55 schreef komrad het volgende:
dat was toch die race met heel veel water en een coureur die geklasseerd werd die de finish niet eens haalde

quote:

Op maandag 3 januari 2005 00:46 schreef komrad het volgende:
ik zag het, je weet mijn keuze dan al