Als zwanger worden/blijven niet zo gemakkelijk gaat -deel 5-

MERISSE.....ow meis wat een verdriet weer voor je,kan het me heel goed voorstellen.
Voor haar natuurlijk helemaal te gek,dat ze zwanger is na zo'n onwijs lange tijd en heerlijk,dat ze niks geen last heeft.
Maar voor jou erg moeilijk,ik denk dat ik ter plekke had gaan staan janken,gewoon vanwege het dubbele gevoel......
Dikke knuf voor jou
Groetjes,Minoes

Merisse zo begrijpelijk die huilbui! Ik wacht nog altijd met schrik tot mijn zus ooit zegt dat ze zwanger is. Ik kan me een beetje voorstellen hoe je je voelt. Je bent enerzijds blij voor haar dat het gelukt is, maar stiekem zit je toch te hopen of te denken dat je liever had dat jij zwanger was in plaats van jouw vriendin. Zo'n tweestrijd in jouw gedachten, maar o zo begrijpelijk.

Ik denk zelfs dat jouw vriendin het ook heel goed begrijpt hoor als jij wat minder opgewekt zou zijn. Een goede vriendin neemt jou zoiets niet kwalijk.

Dikke knuf

Het is eigenlijk helemaal geen goede vriendin, haar man is een vriend van mijn man. Wat mij wel steekt is dat ze helemaal niet informeert naar mij. Ik heb haar een paar maanden geleden het hele verhaal van ons verteld maar ze heeft niks aan mij gevraagd zaterdag alleen maar gepraat over haar eigen geluk en gepronkt met haar buik... Nou ja misschien dat ze het moeilijk vindt...

Mijn man vind het ook zo moeilijk als ik zoveel verdriet heb. Hij zei vorige week nog tegen me dat hij het zo fijn vond dat ik er allemaal wat beter mee om kon gaan en er niet zoveel meer mee bezig was. Hmmm ja ik probeer het, en soms lukt het, maar soms zoals afgelopen zaterdag lukt het dus van geen kanten.

quote:

Op maandag 13 december 2004 10:35 schreef Merisse het volgende:
Verduidelijking

Ow Merisse dan heb ik het verhaal verkeerd begrepen hoor. Sorry voor die post van mij.

Het is ook maar logisch hoor dat het steekt bij jou. Het minste wat ze kon doen was even apart met jou praten en vragen hoe het met jou ging. Tuurlijk moest ze dat helemaal niet doen als er andere mensen bij zijn, maar zo eventjes tonen dat ze ook wel aan jou denkt.. alhoewel.. als ze het niet meent, ben je er ook niet echt veel mee...

Misschien heeft ze het er idd wel moeilijk mee, maar hoe stuntelig mijn vriendin soms overkomt als ze er over informeert bij mij, toch doet het me altijd veel plezier als ze eventjes de tijd neemt om te zien hoe het nu met mij gaat. Zeker nu het steevast gebeurt als we met een groep vriendinnen samenzitten er over kinderen gepraat wordt.

En weet je wat ook wel zo is: ik zou voor geen goud met haar willen ruilen want haar man wil het kind niet! Hele rare situatie. Hij heeft altijd gezegd dat zij een kind mag maar dat het dan haar kind is. Zij moet er maar voor zorgen. Nu het bijna zover is denkt hij er nog steeds hetzelfde over. Echt heel vreselijk hoe hij erover sprak. Ik moet er niet aan denken.

quote:

Op maandag 13 december 2004 11:10 schreef miss_sly het volgende:
leonieke, ik was ook erg bang voor de dag dat mijn zusje zou vertellen dat ze zwanger was, maar het viel me zo ontzettend mee! Ik was alleen maar van harte blij voor haar. Natuurlijk heb ik mijn verdrietige momenten gehad, maar het belangrijkste gevoel was toch echt dat ik gewoon blij en gelukkig voor haar was.

Ja ik denk ook wel dat het zo zal zijn bij mij (hoop ik toch...) Ik weet nu alleszins dat ik al erg meeleef met haar. Ze probeert nu ondertussen 8 maanden zwanger te worden en begint wat schrik te krijgen. We hebben er vorige week voor het eerst met elkaar (weliswaar via msn) over gesproken en ik was echt blij dat ze het ook eens aan mij kon vertellen dat ze het er moeilijk mee heeft. _{ik moest het altijd via mijn ma vernemen en mijn ma vertelde dan over mijn situatie tegen mijn zus)} Ik vermoed dat ze het gewoon moeilijk vindt om er met mij over te praten omwille van mijn voorgeschiedenis. Ze durfde het mij eerst zelfs niet zeggen dat ze gestopt is met de pil. Dat vind ik dan weer zo jammer want het is en blijft mijn enige zus... ook al begrijp ik haar anderzijds heel goed.

Katinka hoe gaat het nu met je?

Merisse, het blijft hard om er toch telkens weer mee geconfronteerd te worden, helemaal als die man het kind eigenlijk niet wilt. Ik hoop dat je huilbui je wat opluchting gegeven heeft.

Leonieke, wel spannend dat je met de pil stopt, ik hoop dat je snel meer duidelijkheid krijgt. En dat frutten met concdooms valt best mee hoor, dat kan ik je uit ervaring vertellen

Ach Merisse, dat zijn ze he, de moeilijke momenten. Meid toch.
Ik vind het wel heel dapper dat je uberhaupt aan haar buik wil voelen. Dat deed ik bij mijn allerbeste vriendin niet eens, omdat ik dat niet trok. En dan 12,5 jaar bezig om een kindje te krijgen...en hij wil het niet eens?

Wel balen dat ze helemaal niets liet blijken naar jou toe. Misschien wilde ze je niet teveel van streek maken; ze kon zich vast wel voorstellen (na jouw verhaal) hoe moeilijk het voor jou moet zijn. Kan het dat niet zijn?
Toch kan ik me haar euforische gevoel ook wel een beetje voorstellen, en dat zij daar dan haar tact een beetje door kwijt is...tja. Misschien had ze na zo'n lange tijd eventjes zo iets van Dit Is Nu Even Mijn Moment...hoe vervelend ook voor jou...
Zeker als je geen dikke vriendinnen bent (met dikke vriendinnen is het soms al zo lastig).

En dan die mannen, denken soms echt dat als het beter gaat HET dan over is. Zo werkt het helaas niet.... Soms zijn het de stomste dingen waardoor je weer helemaal van slag raakt. Dingen als 12,5 jarige bruiloften met al je vrienden met kids is er wel 1 van. Zwangere vriendinnen is een 2e.
Mijn ventje, als ie iets van kinderspeelgoed heeft gekocht voor een neefje, wat hij zelf zo leuk vind dat hij het bijna niet wil weggeven (leeftijdscategorie 5+), is voor mij een 3e....

Een flinke huilbui, die lucht mij altijd wel op. Dus Merisje, je gooit het er maar uit hoor. Hopelijk ben je dan weer 10 kilo lichter.

Eneh Leonieke, dat van die condooms kan ik beamen; al doende...en het wordt nog wel een keer gewoon hoor. En als het gaat vervelen ga je toch wat experimenteren...koop van die aparte met ribbels ofzo...Straks ga je het nog missen

Nou dames, hier alles weer ok. Ik ben gewoon 2x achterelkaar (met 5 dagen ertussen) ongesteld geweest. Zondag was het weer over, dus voor mijn gevoel een schone lei en verder zie ik de ups met downs afwisselend.



[ Bericht 9% gewijzigd door katinka op 13-12-2004 23:55:16 ]

Vriendinnen/kennissen die vertellen dat ze zwanger zijn.
Dikke buiken en bevallingen.
Kraamvisites.
Ik wil er zo graag tegen kunnen maar ik kan er niet tegen. Ik wil er zo graag overheen zijn en niet kleinzielig en egoistisch reageren. Na die huilbui was ik helemaal niet opgelucht overigens. Ik schrok er alleen maar weer van hoe rauw mijn verdriet nog steeds is. Er is echt nog geen scherp kantje vanaf.

Katink, knuf voor joe Volgende week evaluatie he? Gaan ze dan nog iets onderzoeken denk je?
Miss Sly, hoe gaat het met jou? Hoe is het met Jens, zie je hem vaak? Niet moeilijk? Slik je nog dat supplement voor je cyclus (sorry naam kwijt)?

quote:

Op dinsdag 14 december 2004 08:50 schreef Merisse het volgende:
Vriendinnen/kennissen die vertellen dat ze zwanger zijn.
Dikke buiken en bevallingen.
Kraamvisites.
Ik wil er zo graag tegen kunnen maar ik kan er niet tegen. Ik wil er zo graag overheen zijn en niet kleinzielig en egoistisch reageren. Na die huilbui was ik helemaal niet opgelucht overigens. Ik schrok er alleen maar weer van hoe rauw mijn verdriet nog steeds is. Er is echt nog geen scherp kantje vanaf.

Katink, knuf voor joe Volgende week evaluatie he? Gaan ze dan nog iets onderzoeken denk je?
Miss Sly, hoe gaat het met jou? Hoe is het met Jens, zie je hem vaak? Niet moeilijk? Slik je nog dat supplement voor je cyclus (sorry naam kwijt)?

Zoals je schrijft, in die volgorde ervaar ik het precies hetzelfde hoor Merisse. Om mezelf wat weerbaarder te maken heb ik een joekel van een muur opgetrokken en me volledig afgesloten voor het vrolijke gekwetter over bovenstaande onderwerpen; het probleem dat ik nu een beetje heb is, dat ik niet meer weet hoe ik me moet openstellen. Ik ben een kei geworden in het verbergen van mijn emoties en daar heb ik nu veel last van. Een hele tijd heb ik vriendinnen met kinderen, die wat verder weg wonen gemeden, zoiets van dat komt wel weer als deze periode voorbij is....

Daarstraks opende ik een envelop van mijn verzekering, waarin de nieuwe polisvoorwaarden staan voor 2005. Ik dacht zeker te weten dat de medicijnen (nodig voor een IVF) nog vergoed zouden worden door mijn aanvullende en dat alleen de behandeling (vanaf de 3e IVF) zelf betaald moet worden. Even dacht ik; nou da's mooi klote. Zijn we gelijk klaar. 1 seconde later verschiet ik in blinde paniek; kut hoe kan dat nou? Heb ik het gewoon gemist? Had ik toch een andere verzekering moeten nemen? Boos op mezelf, omdat ik niet had begrepen dat het zo zou gaan. Waar heb ik met mijn hoofd vol hormonen het afgelopen jaar gezeten? In 't achtereind van een koe? Ik heb toch wel gemerkt hoe er in de media over ziekenfonds enzo werd gesproken? Is dat dan echt volledig langs me heen gegaan? Over rauw gesproken; hier nog 1 die dacht dat de scherpe kantjes er wel af waren.

5 minuten later; hm. misschien als we volgende week toch zo positief worden dat we voor een 4e poging gaan, telt dan de datum waarop het recept werd uitgeschreven?
Dan valt het misschien toch nog in 2004 en...?

Nou, ik ben weer gekalmeerd en tot de conclusie gekomen dat we volgende week afwachten. Onderzoeken gaan niet meer gebeuren, want alles gaat goed. Behalve de innesteling. En daar kunnen ze nou net niks aan doen.
Dus als er geen alternatieven meer zijn om dat te verbeteren, haken we af. En nu ik dit weer zo opschrijf, lucht dat me eigenlijk op.

Merisje, vergeet ik nog de dikke knuffel terug
En MissSLy ook

Tjeemig Katinka, alsof je met een rotvaart tegen een muur aanknalt zeg! Maar ik snap goed dat je er nog niet eerder naar gekeken hebt. Ver van mijn bed show, struisvogel spelen want je wilde daar maanden geleden natuurlijk helemaal niet aan denken! Logisch! Je wilde dat het niet meer nodig zou zijn....

Ook je reactie komt me heel bekend voor, in eerste instantie heel nuchter totdat de waarheid ineens als een moker neerdaalt.

GVD, wat een leed hier toch. Wat miss_sly ook zegt, je zou willen dat je iets kon doen, iets kon zeggen. Dikke kus weer

quote:

Op dinsdag 14 december 2004 13:00 schreef miss_sly het volgende:
Soms is het toch wel verdrietig, maar het is een zoete pijn

Die zoete pijn ja ... zo herkenbaar
Een hondje leuk hoor! Zeker iets om je op te verheugen.

Enne over wat je nu zou moeten doen (of laten): kun je niet naar de HA/gyn vanwege je cyclus los van je kinderwens? Al is het maar om te overleggen? Dan weet je in ieder geval de (on)mogelijkheden. Maar kan me voorstellen dat het een grote stap is hoor. Niks forceren.

Liefs

Ach gos miss_sly, wat kloten. Voor een volgende keer niet denken "laat maar" hoor! Er toch voor knokken dat hij bij jullie komt hoor want anders doe je nooit ervaring op en word je nooit handig met babietjes (en vergis je niet die oma's en opa's klunzen ook heel wat af hoor).
_{en voor je het weet zijn ze 4 jaar en wonen ze in Spanje en heb je niet één enkele keer opgepast op je petekindje...}

Miss Slytje toch

Het enige wat ik kan zeggen is: warm houden! Ernaar vragen, aanbieden etc. Ik had altijd zoiets van ok, de volgende keer dan maar. Het was met name uit onzekerheid dat ik niet aandrong. Ik dacht steeds dat komt nog wel een keertje. Maar dat keertje is dus nooit meer gekomen. Ik woon dan wel een uur rijden van mijn zus maar had desnoods gewoon een keer speciaal naar haar toe kunnen rijden om een avond op te passen. Ik vind het achteraf heel erg jammer

Gos, we blijven aan 't janken vandaag.
Morgen beter dan maar


[ Bericht 8% gewijzigd door Merisse op 15-12-2004 00:01:54 ]

Och Miss_Sly, lees het nu net.
Wat vreselijk moeilijk

Merisse, Katinka en Soindizzy

Inderdaad Miss Sly gewoon blijven aanbieden om op te passen hoor! Even mijn ervaring als moeder: in het begin hebben aardig wat mensen aangeboden om op te passen maar vond ik het zelf erg eng. Wilde de eerste keren dat de opa's en oma's en tante Lois zouden oppassen, voelde op de een of andere manier iets vertrouwder. Na een tijdje ben je echt alle aanbiedingen vergeten. Als nu een tante of vriendin of wie dan ook zou vragen of ze een keertje een middagje met Bram op stap zouden mogen of een avondje lekker keutelen zouden ze hem zo meekrijgen Zeker als mensen lang ervoor moeten reizen zou ik het niet zelf vragen maar hopen dat ze het nog eens aanbieden om er dan meteen op in te gaan.

ach MissSly; ik had het net weer droog na het berichtje van Merisse, lees ik jouw stukje...
Mèn, zit ik weer te brullen. Tis wel een k.u.t.-dag vandaag.
Heb je het je zus al verteld?
Hopelijk valt het kwartje heeeel snel bij haar. Want inderdaad; als jij al niet vertrouwd genoeg bent...
Tis vast geen kwaadwil van haar. 'k hoop dat je er snel uit bent met haar en dat je lekker kunt gaan oppassen.

Goh Merisse, da's ook wat. Ik herken het precies. Durf niet echt op te passen (op kindjes van mijn zeer goede moeder zijnde vriendin). Zo balen, ik voel me altijd zo onhandig/onzeker/kluns als ik haar kleinste op schoot heb. Dus oppassen, voor een heel weekend? k Moet er niet aan denken.
Toch raar he? En ik ben er vast van overtuigd dat als het mijn eigen kindje zou zijn het geen probleem is. Wat een zelfvertrouwen. Ach meid en nu zitten ze in Spanje...

hm. Ik heb er nog eens over nagedacht MissSly; dit is het eerste kindje van je zus he?
Ik kan me namelijk wel een beetje voorstellen dat ze het moeilijk vind nu ze nog zo klein is, om haar dan een uur rijden van haar vandaan te brengen. Aan de andere kant, is het voor jou heel rot dat je nu het gevoel hebt niet goed genoeg als oppas te zijn.
Is oppassen bij je zus de eerste paar keren geen optie? Dan kun je in haar huis bewijzen hoe goed je het kan (dat is goed voor jouw zelfvertrouwen) en is je zus misschien wat relaxter omdat ze niet zo ver weg is. Ik herken de reactie van je zus wel een beetje aan die van mijn beste vriendin; die wordt ook onrustig als ze 3 straten verderop in het restaurant te lang (naar haar zin) op het eten moet wachten. En het is haar 3e kindje.
Je zus reageert wel een beetje te fel vind ik (maarja tis een heel gevoelig punt voor haar want het liefst laat ze niemand oppassen natuurlijk). Maar joh, laat haar maar even geirriteerd zijn hoor; dat ben jij toch ook? Zij heeft ook geen idee hoe het voor jou is om je te voelen zoals jij je voelt. Toch? Een beetje wederzijds begrip....misschien als je het even laat bezinken, komt het wel goed joh.

Psies wat katinka zegt, bij een volgende gelegenheid biedt je aan bij hun thuis te komen oppassen voor een avondje. Maar dat neemt niet weg dat het nu natuurlijk helemaal niet leuk is want jij had je erop verheugd en niet alleen wordt je dat ineens afgenomen maar is er ook eens geen begrip dat je daarvan baalt...

Miss_Sly, wat vreselijk moeilijk dit.


Geniet zondag maar heerlijk van Rens

Miss Sly:

Het toekomstige Spinnekind zoekt nog een leuke oppas met kreukelzonehond in ... ehm... _{Waar woon je ook alweer?}

_{Ik woon in Dordrecht. Heb geen idee waar Wijchen ligt}

Dat is dat geregeld Je hebt nooit genoeg leuke tantes

jeej miss_sly, wat moeilijk, en ik vind het stiekum ook een beetje flauw
Tuurlijk moeten ze ook rekening met jou houden verdorie!
Ik zou het er wel met ze over hebben... met een babietje zit je in het begin zo in je eigen wereldje, misschien hebben ze niet eens door hoe ze je kwetsen en kun je ze daarop wijzen.
Dikke

Eigenlijk vind ik het al heel wat dat ze hun zoontje nu al zo veel uit handen geven.. Hij is toch pas 12 weken? En hij is al een keer uit logeren geweest (! terwijl ouders een nacht zonder kind gewoonlijk veel moeilijker vinden), jij hebt een keer opgepast en zondag weer, ik neem aan dat de opa's en oma's 'm dan ook weleens alleen thuis hebben gehad.. Myrthe is nog nooit alleen bij anderen thuis geweest; we vragen pas een oppas als we het echt niet zelf kunnen doen, niet omdat het voor die oppas zo leuk zou zijn. En zij is ook aan beide kanten het eerste kleinkind (en 1e nichtje etc), dus ik neem aan dat iedereen het wel leuk zou vinden om haar even voor zichzelf te hebben, maar bij ons is het vrij gebruikelijk dat dat (logeren) pas gebeurt als een kind een paar jaar(!!) oud is en er ook zelf plezier van kan hebben.
Ik begrijp dat het voor jou een teleurstelling is doordat je zus in eerste instantie er anders over dacht, maar kun je je niet in haar inleven _{dit bedoel ik echt niet aanvallend}? Dat zij jou zondag laat oppassen bewijst voor mij in elk geval dat zij dat andersom wel probeert.

Ik hoop dat je het niet verkeerd opvat dat ik hier iets tegendraads post..
_{Wij hebben ook familie waarvan het nog erg de vraag is of zij zelf kinderen zullen krijgen, pas een miskraam gehad, en ik merk dat ik het tegenover hen veel moeilijker vind om ze net zo te behandelen als anderen. Bijv als iemand Myrthe vasthoudt en ze gaat huilen, dan krijgen mijn man en ik haar altijd terug om zelf te troosten, en evt vragen we daar om (hoeft eigenlijk nooit). Maar bij deze mensen is dat veel moeilijker; zij willen haar graag zelf troosten, en geven haar pas terug als het ze echt niet lukt, en dan is het voor iedereen een beetje pijnlijk als ze dan wel direct stil is.. Het is gewoon lastig om in zo'n situatie rekening te houden met elkaars gevoelens.}

Hier idem, mijn zoon is nu twee en half, en is nog nooit uit logeren geweest. De enige keer dat wij een nachtje weg geweest zijn, zijn mijn ouders hier geweest. Verder wonen zij een uur rijden bij ons vandaan, en voel ik me daar niet prettig bij, dat ik er in geval van nood een uur voor moet rijden om bij hem te zijn.

Mijn ouders vinden dit helemaal niet leuk, maar helaas, voorlopig is het even niet anders.
Ik denk dus echt niet dat het iets is dat op jou betrekking heeft, Miss Sly, meer met het gevoel van je zus.

quote:

Op vrijdag 17 december 2004 13:18 schreef Leah het volgende:
Mijn ouders vinden dit helemaal niet leuk, maar helaas, voorlopig is het even niet anders.
Ik denk dus echt niet dat het iets is dat op jou betrekking heeft, Miss Sly, meer met het gevoel van je zus.

Maakt niet uit, Miss Sly is er verdrietig van, daar gaat het over. En waar het werkelijk om gaat is, denk ik hoor, dat er in de eerste instantie een smoes is gebruikt. Jij zegt zoiets gewoon eerlijk en je familie kent je ( ) en dat maakt het goed te begrijpen. Maar het is dat smoesje wat haar dwars zit denk ik, zoiets kan lang doorwerken.

Ik begrijp dat dat is wat haar dwars zit, de smoes is ook niet leuk...en natuurlijk komt dat hard aan. Ik bedoelde meer te zeggen dat ze het ws niet op haarzelf moet betrekken, want dat las ik er ook een beetje in.

Overigens trek ik me weer schielijk uit dit topic terug
_{En jij , gefeliciteerd! Ik bel vanavond de Job nog wel, want die zal wel werken zijn?}

[speculatie] Om over dat smoesje te speculeren: is het niet mogelijk dat ze het makkelijker vindt om haar eigen familie een logeerpartij te weigeren, dan haar schoonfamilie (waar het misschien heel gebruikelijk is dat kleinkinderen van een paar weken oud al komen logeren)? Dan zou dat over de bv dus geen smoesje zijn maar door de schoonfam zo zijn opgevat, en is het lastig de schoonfam het logeren te weigeren zonder problemen (bijv schoonma zegt 'Hoezo kan niet ivm met bv, je kunt toch gewoon kolven? Hij kan hier best komen logeren, net als Jantje en Pietje toen ze zo oud waren als Rens'). [/speculatie]

quote:

Op vrijdag 17 december 2004 13:03 schreef poemojn het volgende:
Wij hebben ook familie waarvan het nog erg de vraag is of zij zelf kinderen zullen krijgen, pas een miskraam gehad, en ik merk dat ik het tegenover hen veel moeilijker vind om ze net zo te behandelen als anderen. Bijv als iemand Myrthe vasthoudt en ze gaat huilen, dan krijgen mijn man en ik haar altijd terug om zelf te troosten, en evt vragen we daar om (hoeft eigenlijk nooit). Maar bij deze mensen is dat veel moeilijker; zij willen haar graag zelf troosten, en geven haar pas terug als het ze echt niet lukt, en dan is het voor iedereen een beetje pijnlijk als ze dan wel direct stil is.. Het is gewoon lastig om in zo'n situatie rekening te houden met elkaars gevoelens.

Misschien willen ze haar dolgraag terug geven maar durven het niet want hebben dan het gevoel te falen.

Als ervaringsdeskundige kan ik vertellen hoe dat vanuit de andere kant voelt:
Babietjes vasthouden is al emotioneel beladen maar je hebt ook het gevoel dat je getest wordt.
Men kijkt hoe je emotioneel in je vel zit: Kan ze het wel aan om mijn babietje vast te houden? Barst ze niet in janken uit? Dus of je het nou wel of niet aankan of er zin in hebt: jij slikt dapper je tranen weg en geeft het kind uiteraard niet uit jezelf terug want ze zouden eens denken dat jij het niet meer aan kan....
Plus, men weet dat jij graag kinderen wil dus moet je maar even laten zien hoe jij het doet met zo'n kindje. Vandaar dus ook dat je zelf wil troosten als een kindje huilt want als wannabe moeder heb je het gevoel dat je dat moet kunnen en dat je moet bewijzen dat je dat echt wel kan.

Mij lijkt het voor "deze mensen" prettig als je hen probeert te behandelen zoals je anderen ook behandelt. Dus gewoon Myrthe terug vragen/pakken.

Merisse, bedankt voor je commentaar dat probeer ik ook wel te doen, maar in bovenstaande situatie speelde ook mee dat de vrouw van degene die haar vasthield tegen hem zei 'geef haar maar weer terug', wat hij niet deed (later bleek dat hij het niet gehoord had). Als mijn man of ik voorstellen haar zelf weer te nemen wordt dat vaak ook afgeslagen. Maar ik moet toegeven dat ze het troosten op zich beter onder de knie hebben dan sommige ervaren ouders in onze familie- en kennissenkring (voor wie het troosten van een huilende baby vaak een manier lijkt om te laten zien hoe goed ze dat kunnen).

<sub>En ik noem ze even "deze mensen" omdat internet niet volkomen anoniem is en ik dit graag wel zo anoniem mogelijk wilde houden.

/editje
Aangezien sommige familieleden van mij het helemaal niet leuk vinden om een baby vast te houden vraag ik gewoonlijk 'vind je het leuk om M even vast te houden?' De meeste mensen antwoorden dan 'Ja, natuurlijk' (beetje verbaasd), zij zeiden direct verdedigend 'Ja, hoezo?'. Dus ook als ik echt geen onderscheid maak, komt dat er vaak al doordat ze bang zijn dat er onderscheid gemaakt wordt. Heel logisch en verklaarbaar, maar het maakt het voor mij lastiger om iets spontaan te doen. Maar we komen er wel uit en nu M ouder wordt gaat dat ook allemaal makkelijker en vloeiender (en ze huilt nu veel minder, is juist meer geinteresseerd in andere mensen).</sub>

[ Bericht 32% gewijzigd door poemojn op 17-12-2004 14:16:53 ]

quote:

Op vrijdag 17 december 2004 14:13 schreef miss_sly het volgende:
.. gedeeltelijk juist omdat ik bang ben bekeken te worden als de opdringerige vrouw die geen ind van zichzelf heeft en dus vast wel een ander kind zal toeeigenen.

miss_sly, zo herkenbaar