Originele OP:
quote:Onlangs hoorde ik de uitspraak "love my kids to death, they're my everything, but I hate parenthood". En dat eh resoneerde wel met me.
Heb er 2, van 1,5 en 3, en ik ben er eigenlijk zo klaar mee. (nee geen zorgen, ga geen gekke dingen doen). Maar ik ben zo klaar met de hele dag bezig zijn. Van 6u in de ochtend tot 19:30 zijn mijn vrouw en ik bijna continu bezig met wassen, eten maken, schoonmaken, shit regelen, boodschappen, enz. Werk is even rust vergeleken met thuis. De kinderen zijn allebei heel energiek, je moet ze letterlijk uitlaten anders worden ze steeds lastiger. Sta je weer bij de zoveelste speeltuin of ballorig. Zelf spelen komt weinig voor, je moet bijna wel opletten anders breekt de shit uit. Ook continu met elkaar klooien en moet je dus politieagentje spelen. Het enige moment van rust voor ons is achter de Ipad, maar ook dat wil je niet continu. Ik heb vaak niet eens de energie om met ze te spelen, waardoor zij weer negatieve aandacht gaan vragen en we daar weer op moeten reageren.
Eentje eet goed, de ander wil niks. Of de ene keer wel en de andere keer niet. Godzijdank slapen ze makkelijk in, maar allebei zijn het geen doorslapers. IEDERE nacht is er wel iets. Sowieso 1-2x er uit, maar het kan ook 3-6x zijn. Van alles geprobeerd en als je er niet heen gaat wordt het alleen maar erger. En geen opa's en oma's om te logeren. Volgende dag, na een volledige kutnacht, wordt er eentje jankend wakker om 6 uur en begint de hele riedel opnieuw. Dag in dag uit, week in week uit, maand in maand uit. Genieten.
Natuurlijk is het fijn als ze om je nek springen en knuffelen. Als ze een ergens mee een stap maken en blij zijn. Maar dat gebeurt een paar keer per week? En dat warme fuzzy gevoel dooft snel uit als je weer de miljardste luier moet verschonen, klussen in huis zich opstapelen, je kind weer eens ziek thuis komt van KDV enzovoort enzovoort enzovoort.
Geen idee wat m'n doel is van dit topic. Even spuien. Twijfelaars over kinderen waarschuwen. Lotgenoten horen. Iemand bemoedigende woorden?
Ik vind het ook heerlijk, het was een beetje met knipoog.quote:Op donderdag 22 mei 2025 11:30 schreef Halcon het volgende:
[..]
Voor mij werkt dat prima. Stuk makkelijker plannen. Het is natuurlijk aan een ieder hoe je dat indeelt. Hoeft niet perse om de week te zijn.
Ik vind het ook heerlijk. De tijd met de kinderen is de tijd met de kinderen. En zijn er geen kinderen, dan is dat tijd voor mezelf. Dat werkt prima voor mij.quote:
[..]
Ik vind het ook heerlijk, het was een beetje met knipoog.
Ik vind het soms wel lastig dat er soms verplichtingen (bijv. ouderraad vergadering) zijn op de dagen dat ik de kinderen heb en dan mijn moeder moet vragen als oppas. Gelukkig komt het niet zo vaak voor, maar dat komt dan net even niet uit. Dan mis ik wel een stukje 'vrijheid' van dat de andere ouder er is die dan gewoon thuis kan blijven.quote:
[..]
Ik vind het ook heerlijk. De tijd met de kinderen is de tijd met de kinderen. En zijn er geen kinderen, dan is dat tijd voor mezelf. Dat werkt prima voor mij.
Maar goed, gelukkig wil de vader van de kinderen daar ook wel in mee denken, we zijn heel goed samen.
Ik probeer alles zoveel mogelijk in te plannen in tijd dat de kinderen er niet zijn of op school zijn. Dat lukt me op zich vrij aardig.quote:
[..]
Ik vind het soms wel lastig dat er soms verplichtingen (bijv. ouderraad vergadering) zijn op de dagen dat ik de kinderen heb en dan mijn moeder moet vragen als oppas. Gelukkig komt het niet zo vaak voor, maar dat komt dan net even niet uit. Dan mis ik wel een stukje 'vrijheid' van dat de andere ouder er is die dan gewoon thuis kan blijven.
Maar goed, gelukkig wil de vader van de kinderen daar ook wel in mee denken, we zijn heel goed samen.
Ouders hebben incidenteel opgepast. Soms kan iets echt even niet anders. Maar ik maak daar geen gewoonte van.
Ik heb ongeveer 3-4x per jaar voor de ouderraad vergadering op een 'verkeerde' dag, gelukkig kan en wil mijn moeder dan altijd wel oppassen. En dan nog 2-3x per jaar voor een feestje.quote:
[..]
Ik probeer alles zoveel mogelijk in te plannen in tijd dat de kinderen er niet zijn of op school zijn. Dat lukt me op zich vrij aardig.
Ouders hebben incidenteel opgepast. Soms kan iets echt even niet anders. Maar ik maak daar geen gewoonte van.
Maar als er iets bij komt wat ik graag zou willen doen wat op de verkeerde dag valt dan kan het gewoon niet, dat is dan zo. Mijn moeder kan en wil niet structureel oppassen en ik wil ook niet structureel van huis zijn als ik de kinderen heb.
Ik zit (gelukkig) niet bij een ouderraad of zo. Wel wat VVE-vergaderingen, maar als het niet kan, dan ga ik niet. Voor mijn zaken vooral via de telefoon als het echt moet en de kinderen zijn er. Maar alleen als het dringend is en niet kan wachten.quote:
[..]
Ik heb ongeveer 3-4x per jaar voor de ouderraad vergadering op een 'verkeerde' dag, gelukkig kan en wil mijn moeder dan altijd wel oppassen. En dan nog 2-3x per jaar voor een feestje.
Maar als er iets bij komt wat ik graag zou willen doen wat op de verkeerde dag valt dan kan het gewoon niet, dat is dan zo. Mijn moeder kan en wil niet structureel oppassen en ik wil ook niet structureel van huis zijn als ik de kinderen heb.
Ik wil zelf ook niet dat mijn ouders structureel oppassen. En wil inderdaad ook niet structureel andere dingen te doen hebben als de kinderen er zijn.
We hebben er sinds 5,5 week een kleintje bij. Hij doet het goed, maar jankt ook wat af op een dag. Ja, da’s ook gewoon weer kut, vooral als de oudste dan ook aan het miepen of zeuren is. Lekker met twee jank- en zeurkinderen. Maar inderdaad, ik houd heel veel van ze. Maar ik ben er nu wel klaar mee, het stopt bij ons met twee.
Hoe dan ook, vroeger wilde ik altijd kinderen, een hele hoop. Maar nu ik zie hoe dat gaat bij vrienden om me heen (die in feite ooit mijn vrienden waren en nu opeens verdwenen zijn), wil ik echt geen kinderen. Wat een vrijheid zou ik dan inleveren zeg!Wel denk ik dat het ook veel te maken heeft met de Nederlandse manier van opvoeden, denken en de manier waarop onze maatschappij is ingericht.
We hebben A veel te weinig ruimte, in en om het huis, op straat, in onze steden, etc. Dat betekent dat kinderen maar weinig zelfstandig kunnen spelen en dat we de hele dag dicht op elkaar zitten.
B we hebben relatief gezien een matige en afstandelijke band met familie en buren. Waar in andere culturen grootouders soms bij je inwonen, is dat in Nederland heel zeldzaam. Ook met buren is er relatief weinig contact. Dus al het opvoedwerk komt op de ouders neer.
C vrouwen werken relatief veel en kinderen gaan al vroeg naar de opvang; ja dat maakt ze zelfstandig en onafhankelijk enzo, maar het betekent ook veel stress, geregel etc. Je moet ze toch elke ochtend weer op tijd naar de opvang brengen, dan zelf naar je werk, etc.
D de Nederlandse eetcultuur is gebaseerd op veel koolhydraten en suikers en er wordt ook weinig tijd genomen om te eten; dat kan kinderen hyperactief maken.
E de Nederlandse maatschappij is vrij rigide ingericht, op tijd komen is belangrijk, afspraken maken en nakomen is belangrijk, etc. dus er heerst eigenlijk altijd een gevoel van haast, van moeten plannen.
Ik weet niet 100% zeker dat ik nooit kinderen ga nemen, maar wel 100% zeker dat ik nooit kinderen in Nederland ga nemen.
En juist door dat gevoel dat je er als ouder alleen voor staat, in combinatie met de maatschappij die verhard en steeds meer van mensen (en kinderen) verwacht, vind ik het opvoeden van kinderen extra pittig.
)Ja eens, ik heb wel een klein dorpje gelukkig, maar ook een buurtdorpje die er best wil zijn als zij bepalen hoe ik mijn kinderen opvoed en hoe ik dat vooral beter kan doen en mij zien als "de behoeftige alleenstaande moeder die het niet overziet"quote:
@:TAmaru, ik vind je punt B de spijker op z'n kop. Waar er altijd werd gesproken over 'het dorp' (it takes a village to raise a child), vraag ik mij met regelmaat af waar dat dorp dan is. Tegenwoordig wordt maar geroepen 'je hebt zelf voor kinderen gekozen', terwijl het nog niet zo gek lang geleden echt gewoon was als familie/vrienden/buren nauw(er) betrokken waren bij de opvoeding.
En juist door dat gevoel dat je er als ouder alleen voor staat, in combinatie met de maatschappij die verhard en steeds meer van mensen (en kinderen) verwacht, vind ik het opvoeden van kinderen extra pittig.
Toevallig overzie ik het prima maar ben ik, net als iedere andere ouder het ook wel eens zat, ben ik soms helemaal verrot en zou ik soms ook wel eens pauze willen, en Ja ik heb zelf voor deze kinderen gekozen, en ten dele voor deze alleenstaande situatie, maar niet voor de emigrerende vader vd kinderen of een terminale vader en een hartpatient als moeder waardoor ik ook fulltime mantelzorger ben...
Maar goed, ik ben nog elke dag ontzettend dankbaar voor mijn kinderen maar het is soms zoveel zwaarder dan ik ooit had gedacht en dan is er ook nog de vraag in wat voor wereld zij volwassen moeten zijn...
Mijn oudste zit op paardrijden en vroeger ging ik altijd mee, maar ik heb het mooi op haar vader afgeschoven
Ik heb namelijk helemaal niks met paarden en ik ben er zelfs een beetje bang van. En je wordt daar in de manege wel geholpen met opzadelen enzo, maar er wordt verwacht dat je ook zelf wel wat kan doen bij dat paard. Elke week stress in die manege, serieus (ja, ik weet dat die beesten dat aan voelen ) Maarja, je kind vind dat leuk dus hobbel je als ouder maar mee.Das wel een beetje overtrokken, zeker in dorpen en kleinere steden. Al zijn de punten wel een beetje waar.quote:
Als ik dit soort topics lees, word ik wel altijd gesterkt in mijn beslissing om geen kinderen te nemen. Iedereen die mij kent van dit forum zal het daar ook verder wel mee eens zijn
Wel denk ik dat het ook veel te maken heeft met de Nederlandse manier van opvoeden, denken en de manier waarop onze maatschappij is ingericht.
We hebben A veel te weinig ruimte, in en om het huis, op straat, in onze steden, etc. Dat betekent dat kinderen maar weinig zelfstandig kunnen spelen en dat we de hele dag dicht op elkaar zitten.
B we hebben relatief gezien een matige en afstandelijke band met familie en buren. Waar in andere culturen grootouders soms bij je inwonen, is dat in Nederland heel zeldzaam. Ook met buren is er relatief weinig contact. Dus al het opvoedwerk komt op de ouders neer.
C vrouwen werken relatief veel en kinderen gaan al vroeg naar de opvang; ja dat maakt ze zelfstandig en onafhankelijk enzo, maar het betekent ook veel stress, geregel etc. Je moet ze toch elke ochtend weer op tijd naar de opvang brengen, dan zelf naar je werk, etc.
D de Nederlandse eetcultuur is gebaseerd op veel koolhydraten en suikers en er wordt ook weinig tijd genomen om te eten; dat kan kinderen hyperactief maken.
E de Nederlandse maatschappij is vrij rigide ingericht, op tijd komen is belangrijk, afspraken maken en nakomen is belangrijk, etc. dus er heerst eigenlijk altijd een gevoel van haast, van moeten plannen.
Ik weet niet 100% zeker dat ik nooit kinderen ga nemen, maar wel 100% zeker dat ik nooit kinderen in Nederland ga nemen.
Maar denk niet dat de Italiaan of Zwitser hoog op een berg zonder buren het nou beter heeft. Of iemand in een megastad als Madrid of Parijs.
Of het dorp in Frankrijk met voortgezet onderwijs op minimaal 80km afstand.
Over Azië hoeven we het ook niet te hebben.
Scandinavië is wel rustig maar ook heel saai.
Australië is een raar land aan het worden.
Denk dat alleen de VS beter is als je een goede baan hebt en een ruim huis op een goede plek.
Nederlandse kinderen behoren tot de gelukkigste in de wereld. Waarom? Vooral omdat ze zo zelfstandig zijn, Nederlanders kinderen dingen alleen zonder toezicht laten doen.quote:
Als ik dit soort topics lees, word ik wel altijd gesterkt in mijn beslissing om geen kinderen te nemen. Iedereen die mij kent van dit forum zal het daar ook verder wel mee eens zijn
Wel denk ik dat het ook veel te maken heeft met de Nederlandse manier van opvoeden, denken en de manier waarop onze maatschappij is ingericht.
We hebben A veel te weinig ruimte, in en om het huis, op straat, in onze steden, etc. Dat betekent dat kinderen maar weinig zelfstandig kunnen spelen en dat we de hele dag dicht op elkaar zitten.
B we hebben relatief gezien een matige en afstandelijke band met familie en buren. Waar in andere culturen grootouders soms bij je inwonen, is dat in Nederland heel zeldzaam. Ook met buren is er relatief weinig contact. Dus al het opvoedwerk komt op de ouders neer.
C vrouwen werken relatief veel en kinderen gaan al vroeg naar de opvang; ja dat maakt ze zelfstandig en onafhankelijk enzo, maar het betekent ook veel stress, geregel etc. Je moet ze toch elke ochtend weer op tijd naar de opvang brengen, dan zelf naar je werk, etc.
D de Nederlandse eetcultuur is gebaseerd op veel koolhydraten en suikers en er wordt ook weinig tijd genomen om te eten; dat kan kinderen hyperactief maken.
E de Nederlandse maatschappij is vrij rigide ingericht, op tijd komen is belangrijk, afspraken maken en nakomen is belangrijk, etc. dus er heerst eigenlijk altijd een gevoel van haast, van moeten plannen.
Ik weet niet 100% zeker dat ik nooit kinderen ga nemen, maar wel 100% zeker dat ik nooit kinderen in Nederland ga nemen.
De schoolrun zoals in Engeland, waarbij een ouder de kinderen dropt op school? Bestaat niet in Nederland, kinderen gaan alleen op de fiets of lopend naar school.
Een collega van me, in Engeland, woont in het zicht van de basisschool, maar die mag haar kinderen niet alleen maar school laten lopen. Ook al kan ze de vanuit haar voortuin de hele weg zien. Er is genoeg ruimte buiten in Nederland voor kinderen om zichzelf te vermaken.
Ik zou juist in geen ander land kinderen willen.
Veel dorpen en wijken zijn kindvriendelijk ingericht, dus kunnen kinderen de hele dag buiten spelen en veel kinderen doen dat ook.
Nederlandse vrouwen werken vaak parttime. Dat is in andere landen vrijwel onbekend, daar is het fulltime werken of helemaal niet werken. Of parttime werken goed is voor de vrouw, dat is een andere vraag, maar ik ben er blij mee.
De meeste kinderen hebben veel contact met familie, ook al wonen ze niet in hetzelfde huis. En meteen beetje moeite heb je ook zo een netwerk gevormd dat je ‘dorp’ kan zijn.
-de gehele ruimte bezaaid lag met zijn speelgoed
-het kind de gehele tijd lawaai maakte op allerlei manieren
-het kind de hele tijd de aandacht trok door onze gesprekken te interrumperen
Nu houd ik er rekening mee dat hij bij bezoek van vrienden jaloers is dat zijn moeder geen onverdeelde aandacht meer voor hem heeft en dat hij dan wat lastiger is, maar jezus hoe houden ouders dat in hemelsnaam vol? Word je immuun voor dat geschreeuw en gezeik ofzo? Hoor je het niet meer na een tijd? Ik was na 3 uur bij mijn vriendin thuis helemaal kapot. Ik ben zelfs met een smoesje eerder weggegaan omdat ik het niet meer trok.
Als je naar iemand toe gaat die jonge kinderen heeft, moet je van tevoren accepteren dat de meeste aandacht naar het kind gaat. Je kan dan beter komen als het kind er niet is, of samen gaan wandelen naar een park met een speeltuin (en dan nog word je vaak onderbroken door het kind).Ja, we gingen wandelen en dat hielp weinig. Hij eiste alle aandacht op.quote:Op woensdag 20 augustus 2025 18:27 schreef SaskiaR het volgende:
Een kind van die leeftijd kan vaak nog niet zelf spelen, dus vraagt ie aandacht. Reageer je niet, dan vraagt ie harder aandacht
Ik vind het ook zo lullig om te vragen wanneer het kind er niet is
Want mensen denken vast dat iedereen hun kinderen heel erg leuk vindtDat vind ik grote onzin, elk kind kan (alleen) spelen,quote:
Een kind van die leeftijd kan vaak nog niet zelf spelen, dus vraagt ie aandacht. Reageer je niet, dan vraagt ie harder aandacht
Ouders die daar mee helpen als ze bezoek hebben oid snappen het niet.
Niet dat je ze altijd alleen laat, als je ze negeert tijdens bezoek oid dan weten ze dat en gaan ze gewoon alleen spelen.
Dan heb jij heel bijzondere kinderenquote:
[..]
Dat vind ik grote onzin, elk kind kan (alleen) spelen,
Ouders die daar mee helpen als ze bezoek hebben oid snappen het niet.
Niet dat je ze altijd alleen laat, als je ze negeert tijdens bezoek oid dan weten ze dat en gaan ze gewoon alleen spelen.
want ik heb nog nooit een kind onder de 6 gezien dat (langer dan 2 minuten) alleen kan spelen. (bijvoorbeeld de was opruimen, stofzuigen etc)Als ik 1 seconde op de bank ga zitten is het klaar.
Mijn jongste is vier, die kan soms een half uur in zn eentje lego spelen of tekenen. De middelste kon het een kwartier max, toen ze drie was. Het kan wel degelijk. Bij de oudste is het nooit gelukt.quote:
[..]
Dan heb jij heel bijzondere kinderen
Dat zou ik doen.
Wat een onzin, negeer ze gewoon langer en ze gaan uren spelen, komen soms even langs kijken of je er nog bent en gaan weer spelen.quote:
[..]
Dan heb jij heel bijzondere kinderen
Het is echt niet normaal om voortdurend aandacht te geven.
Die kindertijd is bij ons al een tijdje voorbij maar ze konden uren achter elkaar alleen of met elkaar/vriendjes spelen.
Heh? Mijn oudste had er tot 4/5 echt moeite mee, maar de jongste speelt al vanaf heel klein alleen, veeeeeel langer dan 2 minuten..quote:
[..]
Dan heb jij heel bijzondere kinderen
Ja. Dus aan wie ligt het dan? Niet aan het kind.quote:
Maar moet je dan niet gewoon tegen je kind zeggen: "Luister nu ben ik even met TAmaru in gesprek, dus nu even je kwek houden, geen lawaai maken en ga maar even lekker wat voor jezelf doen".
Dat zou ik doen.
Als ze vijf of eigenlijk zes zijn, dan kan je verwachten dat ze redelijk redeneren. Maar vier of jonger, nee, dat kunnen kinderen niet zo goed. Ze zijn cognitief simpelweg niet in staat om de bedoeling en het nut te begrijpen, en tijdperceptie is ook echt anders. Sommige kinderen kunnen het natuurlijk wel.quote:
Maar moet je dan niet gewoon tegen je kind zeggen: "Luister nu ben ik even met TAmaru in gesprek, dus nu even je kwek houden, geen lawaai maken en ga maar even lekker wat voor jezelf doen".
Dat zou ik doen.
Maar als je een kind van vier zegt 'even 10 minuten voor jezelf iets doen' dan staan ze na 1 minuut zomaar weer voor je neus, omdat ze dan denken supergoed aan je wens te hebben voldaan. Het is geen onwil of opvoeding, het is dan nog echt een cognitieve begrenzing.
Met elkaar is hier het toverwoord: ik heb maar 1 kind. Dus ja, die vraagt aandacht. Zelfs als je zegt dat ze alleen moet gaan spelen, lukt dat misschien 2 minuten. Uiteraard gaat het beter als ze ouder worden.quote:
[..]
Wat een onzin, negeer ze gewoon langer en ze gaan uren spelen, komen soms even langs kijken of je er nog bent en gaan weer spelen.
Het is echt niet normaal om voortdurend aandacht te geven.
Die kindertijd is bij ons al een tijdje voorbij maar ze konden uren achter elkaar alleen of met elkaar/vriendjes spelen.
Naja misschien niet 10 minuten, maar gewoon zeggen van ga maar even in een andere kamer spelen en dan komt mamma straks wel even kijken bij jequote:Op woensdag 20 augustus 2025 18:59 schreef Marsenal het volgende:
[..]
Als ze vijf of eigenlijk zes zijn, dan kan je verwachten dat ze redelijk redeneren. Maar vier of jonger, nee, dat kunnen kinderen niet zo goed. Ze zijn cognitief simpelweg niet in staat om de bedoeling en het nut te begrijpen, en tijdperceptie is ook echt anders. Sommige kinderen kunnen het natuurlijk wel.
Maar als je een kind van vier zegt 'even 10 minuten voor jezelf iets doen' dan staan ze na 1 minuut zomaar weer voor je neus, omdat ze dan denken supergoed aan je wens te hebben voldaan. Het is geen onwil of opvoeding, het is dan nog echt een cognitieve begrenzing.
Minstens 8 op de 10 4 jarigen roept dan al na 3 minuten hoor. Straks is niet iets wat ze snappen.quote:
[..]
Naja misschien niet 10 minuten, maar gewoon zeggen van ga maar even in een andere kamer spelen en dan komt mamma straks wel even kijken bij je
Mijn jongste van 4 wil soms nog even in bed spelen. Dat mag dan van mij, dan kom ik haar licht uit doen. Meestal roept ze binnen 5 minuten al of ik nog eens boven kom, want 'ik speel al heel lang en wil nu slapen'.
Ja tuurlijk, het kan vaak heus wel even, en zeker als je van jongs af aan daar al werk van maakt. Maar er zijn maar weinig ouders die dat met hun eerste kind doen. Dan is het vaak niet nodig, of is er gewoon vanuit intrinsieke behoefte echt enorm veel focus op dat kind en wijkt alles daarvoor.quote:
[..]
Naja misschien niet 10 minuten, maar gewoon zeggen van ga maar even in een andere kamer spelen en dan komt mamma straks wel even kijken bij je
Die kinderen worden dan wel eens 'wat later' opgevoed. Die leren op iets latere leeftijd zelfstandiger te worden. Maar dat kan ook prima, die inhaalslag zegt niks over hun functioneren op latere leeftijd. Als je ze maar voor de puberteit de basics hebt kunnen aanleren.
Ouders die een vierjarig kind helemaal kapotdrillen omdat ze bij de slager nog steeds geen dankjewel kunnen zeggen. Dat werk.
Geef een kind een goed voorbeeld, en pas als ze naar school gaan, dan moet je als ouder verwachtingen gaan uitspreken, vind ik. Voor die tijd ben je vooral afhankelijk van wat zo'n kind zelf kan.
-hoe makkelijk ze eten
-hoe makkelijk ze slapen
-hoe goed ze alleen kunnen spelen
-hoe makkelijk ze met vreemden praten
-hoe goed ze autorijden volhouden
En zo zijn er heus nog wel een paar.
Als je kind iets goed kan, dan denk je al snel dat het door jouw briljante opvoeding komt, maar stiekem is het gewoon hoe het kind is.
Ik heb er een die heel makkelijk sliep en uitstekend uren kon autorijden, maar geloof ik pas op z'n 10e voor het eerst met winkelpersoneel praatte
en een ander die met iedereen babbelt, die met geen stok naar bed wil en na drie minuten in de auto genoeg heeft. Eten vinden (vonden) ze allebei stom en zelf spelen konden ze allebei prima. Tja En ik weet ook wel dat dingen gewoon bijtrekken. Mijn oudste is nu puber en weet zich prima te gedragen in het openbaar en eet als een bootwerker.
[ Bericht 2% gewijzigd door Clubsoda op 20-08-2025 19:29:08 ]
Jij laat jouw kind al autorijden? Vind het knap dat je na 3 minuten nog leeft.quote:
Nu ik een tweede kind heb, denk ik steeds meer dat er een heel aantal eigenschappen zijn die gewoon bij een kind horen.
-hoe makkelijk ze eten
-hoe makkelijk ze slapen
-hoe goed ze alleen kunnen spelen
-hoe makkelijk ze met vreemden praten
-hoe goed ze autorijden volhouden
En zo zijn er heus nog wel een paar.
Als je kind iets goed kan, dan denk je al snel dat het door jouw briljante opvoeding komt, maar stiekem is het gewoon hoe het kind is.
Ik heb er een die heel makkelijk sliep en uitstekend uren kon autorijden, maar geloof ik pas op z'n 10e voor het eerst met winkelpersoneel praatte
En ik weet ook wel dat dingen gewoon bijtrekken. Mijn oudste is nu puber en weet zich prima te gedragen in het openbaar en eet als een bootwerker.
Zindelijkheid! Mensen die zeggen “gewoon een weekje zonder luier, niet te moeilijk doen” mogen met plezier hun tactieken op mijn kind uitproberen.quote:
Nu ik een tweede kind heb, denk ik steeds meer dat er een heel aantal eigenschappen zijn die gewoon bij een kind horen.
-hoe makkelijk ze eten
-hoe makkelijk ze slapen
-hoe goed ze alleen kunnen spelen
-hoe makkelijk ze met vreemden praten
-hoe goed ze autorijden volhouden
En zo zijn er heus nog wel een paar.
Als je kind iets goed kan, dan denk je al snel dat het door jouw briljante opvoeding komt, maar stiekem is het gewoon hoe het kind is.
Ik heb er een die heel makkelijk sliep en uitstekend uren kon autorijden, maar geloof ik pas op z'n 10e voor het eerst met winkelpersoneel praatte
En ik weet ook wel dat dingen gewoon bijtrekken. Mijn oudste is nu puber en weet zich prima te gedragen in het openbaar en eet als een bootwerker.
Een verder eens. Heb net een tweede en als ik wist dat slapen zo makkelijk kon, had ik me niet zoveel zorgen gemaakt 😂
Ik denk dat dat soort dingen inderdaad een kwestie van geluk zijn maar dat er ook een aantal belangrijke dingen geen eigenschappen zijn maar aangeleerd gedrag. Het is geen toeval dat de klassieke Franse opvoedingsstijl veel hanteerbaardere kinderen oplevert en dat bepaalde vrije opvoedingsstijlen onuitstaanbaar gedrag opleveren. Een kind dat niet goed slaapt omdat de ouders het nooit goede slaaphygiëne hebben aangeleerd is ook iets anders dan zo'n donderkontje dat zichzelf voorbij loopt en dan helemaal niet kan slapen.quote:
Nu ik een tweede kind heb, denk ik steeds meer dat er een heel aantal eigenschappen zijn die gewoon bij een kind horen.
-hoe makkelijk ze eten
-hoe makkelijk ze slapen
-hoe goed ze alleen kunnen spelen
-hoe makkelijk ze met vreemden praten
-hoe goed ze autorijden volhouden
En zo zijn er heus nog wel een paar.
Als je kind iets goed kan, dan denk je al snel dat het door jouw briljante opvoeding komt, maar stiekem is het gewoon hoe het kind is.
Ik heb er een die heel makkelijk sliep en uitstekend uren kon autorijden, maar geloof ik pas op z'n 10e voor het eerst met winkelpersoneel praatte
En ik weet ook wel dat dingen gewoon bijtrekken. Mijn oudste is nu puber en weet zich prima te gedragen in het openbaar en eet als een bootwerker.
Hier heb ik er drie groot gekregen met dezelfde (op)voeding en bij de middelste kreeg ik altijd zo'n heel circus aan foldertjes en gesprekjes over zijn gewicht gratis en voor niets, alsof ik totaal achterlijk was en nul idee van de schijf van vijf. Dat was het enige kind dat veel buiten speelde en bewoog, niet taalde naar snoep maar zelf liever fruit en groente snackte maar nee, ik moest een preek over De Gevaren Van Smeerworst aanhoren.
Maar het gewicht van dat kind was te hoog, of waarom kreeg je dan die foldertjes?quote:
Hier heb ik er drie groot gekregen met dezelfde (op)voeding en bij de middelste kreeg ik altijd zo'n heel circus aan foldertjes en gesprekjes over zijn gewicht gratis en voor niets, alsof ik totaal achterlijk was en nul idee van de schijf van vijf. Dat was het enige kind dat veel buiten speelde en bewoog, niet taalde naar snoep maar zelf liever fruit en groente snackte maar nee, ik moest een preek over De Gevaren Van Smeerworst aanhoren.
Hij zat inderdaad flink bovenaan de curve en was ook zichtbaar (wat) te zwaar. Dus dan ga je naar de dokter, de diëtist, krijg je te horen dat je het best goed doet en ga zo door. Maar de school moest hun signaleringsplannen volgen, ook als je vertelt dat je zelf al bezig bent gegaan.quote:
[..]
Maar het gewicht van dat kind was te hoog, of waarom kreeg je dan die foldertjes?
Dokter: "Ik denk, gezien zijn afkomst en curve, dat hij een beetje vroeg in de groei gaat komen en dat dit een opmaat is naar een groeispurt." En aldus geschiedde. Elke keer dat hij weer de lucht in schoot had hij vooraf ineens vetrollen overal. Hij had een volle snor op zijn 11e
Hij is nog steeds wat stevig gebouwd. De andere twee zijn ranke elfjes. Zelfde krachtvoer en opvoeding.
Je kunt ook beter een concrete activiteit benoemen in plaats van tien minuten. Tien minuten zegt ze niks.quote:
[..]
Als ze vijf of eigenlijk zes zijn, dan kan je verwachten dat ze redelijk redeneren. Maar vier of jonger, nee, dat kunnen kinderen niet zo goed. Ze zijn cognitief simpelweg niet in staat om de bedoeling en het nut te begrijpen, en tijdperceptie is ook echt anders. Sommige kinderen kunnen het natuurlijk wel.
Maar als je een kind van vier zegt 'even 10 minuten voor jezelf iets doen' dan staan ze na 1 minuut zomaar weer voor je neus, omdat ze dan denken supergoed aan je wens te hebben voldaan. Het is geen onwil of opvoeding, het is dan nog echt een cognitieve begrenzing.
Iets als niet door een gesprek heen gaan tetteren, moet natuurlijk wel gewoon duidelijk zijn. Sowieso ben ik van mening dat je als ouder ook gewoon je dingen te doen hebt en dat kinderen er dan niet altijd doorheen hoeven te tetteren.
[ Bericht 5% gewijzigd door Halcon op 20-08-2025 22:13:04 ]
Mijn zoontje kan dat prima. Puzzels of zo, daar is 'ie heel veel langer dan 2 minuten zoet mee. Jongste dochter kon het ruim voor haar zesde ook al prima: Lego, puzzels, tekenen...quote:
[..]
Dan heb jij heel bijzondere kinderen
Mijn peuter ook hoor. Tijden zoet met haar poppen en knuffels. Maar goed, niet altijd als ik aangeef dat ze nu even zelf moet spelen.quote:
[..]
Mijn zoontje kan dat prima. Puzzels of zo, daar is 'ie heel veel langer dan 2 minuten zoet mee. Jongste dochter kon het ruim voor haar zesde ook al prima: Lego, puzzels, tekenen...
We kregen dit verslag over een al te aanwezig kind dat niet luistert etc. dan ook wel van iemand die zelf geen kinderen heeft, ze niet wil, en uitermate irritant vindt. De kans dat dit kind wel aanwezig, maar niet zo vervelend als geschetst was, is best aanwezig.quote:
[..]
Je kunt ook beter een concrete activiteit benoemen in plaats van tien minuten. Tien minuten zegt ze niks.
Iets als niet door een gesprek heen gaan tetteren, moet natuurlijk wel gewoon duidelijk zijn. Sowieso ben ik van mening dat je als ouder ook gewoon je dingen te doen hebt en dat kinderen er dan niet altijd doorheen hoeven te tetteren.
Nu hebben we een 11jarige vroege puber die alles bij voorbaat stom vindt en enorm goed kan zeuren om werkelijk alles. Onze brombeer noemen we hem. Dat is natuurlijk ook weer heel stom.
Het is gewoon ontzettend persoonlijk en afhankelijk van je eigen persoonlijkheid, die van je partner en van je kind(eren).quote:
De onder 4 fase klinkt nu af en toe toch echt heeeerlijk. Zo'n gezellig kletsend kind.
Nu hebben we een 11jarige vroege puber die alles bij voorbaat stom vindt en enorm goed kan zeuren om werkelijk alles. Onze brombeer noemen we hem. Dat is natuurlijk ook weer heel stom.
Ik vond iedere fase leuk. Maar tot een jaar of 8-9 vond ik het heel erg afhankelijke wel zwaar op momenten.
En wij hebben een gemakkelijke puber. Geen gedoe met vapen, roken, drinken, te laat thuiskomen. Echt wel zo nu en dan een grote mond of rollende ogen en opruimen is bepaald geen prioriteit, maar als dat alles is....
Ik vind het zelf heel erg kut om in mijn eentje te zijn. Ik ben juist blij dat ik twee kinderen heb.quote:Op vrijdag 15 augustus 2025 17:03 schreef roos94 het volgende:
Daarom is 1 kind en dan stop gewoon top. Je kan alles meemaken van zwangerschap tot opgroeien 1e stapjes 1e schooldag etc. En je houdt nog genoeg tijd (en geld) over voor andere dingen (en voor slaap/rust
Overigens vind ik het nu echt even niet leuk om ouder te zijn. Niet omdat mijn kinderen stom zijn, maar omdat ik gewoon zelf zo erg in de knoop zit op dit moment dat ik het gevoel heb dat ik mijn kinderen te kort doe. En dat vind ik heel lastig.
Ik had deze fase graag pas na zijn 13e a 14e gehadquote:Op donderdag 21 augustus 2025 09:54 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Het is gewoon ontzettend persoonlijk en afhankelijk van je eigen persoonlijkheid, die van je partner en van je kind(eren).
Ik vond iedere fase leuk. Maar tot een jaar of 8-9 vond ik het heel erg afhankelijke wel zwaar op momenten.
En wij hebben een gemakkelijke puber. Geen gedoe met vapen, roken, drinken, te laat thuiskomen. Echt wel zo nu en dan een grote mond of rollende ogen en opruimen is bepaald geen prioriteit, maar als dat alles is....
Zoals 'normale' pubers. Niet al vanaf zijn 10e.Ik HAAT zombies
En ik HAAT de ruzies zodra ze van mij achter het scherm vandaan moeten.
Vier weken vakantie zonder zombies en zodra we thuis zijn begon het weer.
Ik heb 2 kinderen onder de 6, en die kunnen allebei samen of alleen prima een half uur alleen spelen of met een boekje zitten.quote:
[..]
Dan heb jij heel bijzondere kinderen
Godzijdank wel, zeg.
Ze eet alles, zelfs liever fruit dan snoep. Is zelden lastig of jengelig geweest. Ben altijd alleenstaande moeder geweest maar heb nooit 1 dag werk gemist omdat ze ziek was. Ze is 1 keer in de lagere school tijd een halve dag ziek geweest omdat ze toen dr hele slaapkamer had onder gekotst. Verder nooit ziek geweest en daarom kreeg ze van mij een paar 'snipperdagen' waar ze 'ziek' was en we lekker naar de dierentuin oid gingen.
Echt, als ik 10 kinderen had gehad zoals mijn dochter was dan was dat geen enkel probleem geweest.
Heb er een makkie aan gehad.
Sow, dan bof je zeker weten.quote:
Van de mijne heb ik nooit slapeloze nachten gehad. Ze sliep binnen 1 minuut en moest haar smorgens altijd wakker maken voor school want ze slaapt de klok makkelijk rond, nog steeds. Altijd doorgeslapen, vanaf baby af aan.
Ze eet alles, zelfs liever fruit dan snoep. Is zelden lastig of jengelig geweest. Ben altijd alleenstaande moeder geweest maar heb nooit 1 dag werk gemist omdat ze ziek was. Ze is 1 keer in de lagere school tijd een halve dag ziek geweest omdat ze toen dr hele slaapkamer had onder gekotst. Verder nooit ziek geweest en daarom kreeg ze van mij een paar 'snipperdagen' waar ze 'ziek' was en we lekker naar de dierentuin oid gingen.
Echt, als ik 10 kinderen had gehad zoals mijn dochter was dan was dat geen enkel probleem geweest.
Heb er een makkie aan gehad.
Heerlijk. Daarom gingen wij voor een 2de.quote:
Van de mijne heb ik nooit slapeloze nachten gehad. Ze sliep binnen 1 minuut en moest haar smorgens altijd wakker maken voor school want ze slaapt de klok makkelijk rond, nog steeds. Altijd doorgeslapen, vanaf baby af aan.
Ze eet alles, zelfs liever fruit dan snoep. Is zelden lastig of jengelig geweest. Ben altijd alleenstaande moeder geweest maar heb nooit 1 dag werk gemist omdat ze ziek was. Ze is 1 keer in de lagere school tijd een halve dag ziek geweest omdat ze toen dr hele slaapkamer had onder gekotst. Verder nooit ziek geweest en daarom kreeg ze van mij een paar 'snipperdagen' waar ze 'ziek' was en we lekker naar de dierentuin oid gingen.
Echt, als ik 10 kinderen had gehad zoals mijn dochter was dan was dat geen enkel probleem geweest.
Heb er een makkie aan gehad.
Oh boy
Yes, wij hebben het opgelost met automatische schermtijd. Na 1uur gaat hij automatisch op slot.quote:
Ik HAAT het als ze in zombies veranderen zodra ze voor een scherm zitten.
Ik HAAT zombies
En ik HAAT de ruzies zodra ze van mij achter het scherm vandaan moeten.
Vier weken vakantie zonder zombies en zodra we thuis zijn begon het weer.
Heerlijk, geen gezeik meer over dat ze moeten stoppen. Werkt perfect.
Nu is het telkens:
Mag ik schermtijd?
Wat moet ik doen, ik verveel mij zoooo.Nou, lekker vervelen
rollende ogen...
Ja en nee....quote:
Omdat het soms best kut is enzo.
Originele OP:
[..]
Iemand bemoedigende woorden?
Mijn ervaring; tot 5 jaar heb je er geen zak aan, alleen maar gedoe en vermoeiend. Ik vondt het geen leuke tijd.
5-10j: Het blijft vermoeiend, maar het wordt makkelijk doordat "zelfstandig" worden. Daardoor kun je in de vrije tijd leuke dingen ondernemen dan alleen maar achter ze aan rennen.
10:.....
Bizar hèquote:
Weer drie weken in ons zomerhuis gezeten. Vanmorgen vroeg mijn vrouw of ik er nog een paar dagen aan vast wilde plakken maar ik ben godverdomme echt er aan toe om even naar m'n werk te gaan, daar kom ik pas echt tot rust
Ik heb een raar beroep ver van mn huis
M’n collega’s vragen me altijd hoe ik dat volhou met elke week 1-2 dagen in een hotel verblijven
Dat ik bijna niet meer durf te zeggen dat ik JUIST daardoor goed presteer. Zowel thuis als op m’n werk. Een vaste me-time avond met onbeperkt slapen en lekker uitgaan naar een restaurant of sauna
Er gaat niets boven thuis maar in mijn huis bevinden zich blèrende kinderen die nog niet naar school gaan
De dreumes van 1,5 killt ons.
Zo intensief
Maar die van bijna 4.
Die kan al best veel zelf. Die kan ik ook best opdrachtjes geven. Gaat zelf naar de wc. Loopt zelf naar buiten. Ik denk weleens: als dat je jongste is is t allemaal wel chill
Snap het eerlijk gezegd niet zo
Wij hebben 6 kinderen , waarvan de jongste nu 12 is. Het was soms wel eens druk, maar nooit zo’n heisa als ik in sommige Posts lees
Dan vraag ik me af waar is het misgegaan met jullie als opvoeders
6 kinderen hebben en dan niet weten dat niet alles aan opvoeding te wijten valt...quote:
Ik zit met mijn oren te klapperen van al deze “ Ooh zo druk” verhalen
Snap het eerlijk gezegd niet zo
Wij hebben 6 kinderen , waarvan de jongste nu 12 is. Het was soms wel eens druk, maar nooit zo’n heisa als ik in sommige Posts lees
Dan vraag ik me af waar is het misgegaan met jullie als opvoeders
Newsflash: sommige kinderen hebben pittige karakters.En als je gezegend bent met meegaande kinderen kun je inderdaad in de waan verkeren dat je meesterlijke opvoedskills hebt.
Hier hebben ze schermtijd die ze zelf inzetten. Met een ouderwetse kookwekker.quote:
[..]
Yes, wij hebben het opgelost met automatische schermtijd. Na 1uur gaat hij automatisch op slot.
Heerlijk, geen gezeik meer over dat ze moeten stoppen. Werkt perfect.
Nu is het telkens:
Mag ik schermtijd?
Nou, lekker vervelen
rollende ogen...
B en Juul zouden denk ik behoorlijk boos worden als het scherm ineens zwart werd.
Werkt voor ons goed. En als ze over die schermtijd heen gaan, halen we het de volgende x 2 van de tijd af.
B is de enige van zijn vrienden die überhaupt een grens heeft, zijn maatjes mogen onbeperkt gamen.
Die wordt niet zo ineens zwart, daar gaan meerdere aankondigingen aan vooraf.quote:
B en Juul zouden denk ik behoorlijk boos worden als het scherm ineens zwart werd.
L wordt juist heel boos als de wekker ineens gaat omdat hij voor zijn gevoel plotseling moet stoppen. En als een persoon is die de grens moet handhaven is ook een persoon om boos op te worden of mee in discussie te gaan (en nee die discussie gaan we niet aan maar hij start hem wel). Met een vooraf ingestelde schermtijd valt niet te onderhandelen waardoor het voor ons beter werkt.
Mooi hoe het voor iedereen anders werktquote:
[..]
Die wordt niet zo ineens zwart, daar gaan meerdere aankondigingen aan vooraf.
L wordt juist heel boos als de wekker ineens gaat omdat hij voor zijn gevoel plotseling moet stoppen. En als een persoon is die de grens moet handhaven is ook een persoon om boos op te worden of mee in discussie te gaan (en nee die discussie gaan we niet aan maar hij start hem wel). Met een vooraf ingestelde schermtijd valt niet te onderhandelen waardoor het voor ons beter werkt.
Wij hadden altijd gedoe en discussies en nu niet meer. Ze zetten zelf tijd in en stoppen op tijd.
Als je dat zo zegt dan denk ik eerlijk gezegd dat bij jullie thuis de lat gewoon niet heel hoog ligtquote:
Ik zit met mijn oren te klapperen van al deze “ Ooh zo druk” verhalen
Snap het eerlijk gezegd niet zo
Wij hebben 6 kinderen , waarvan de jongste nu 12 is. Het was soms wel eens druk, maar nooit zo’n heisa als ik in sommige Posts lees
Dan vraag ik me af waar is het misgegaan met jullie als opvoeders
Aantal forumposts23quote:
[..]
Als je dat zo zegt dan denk ik eerlijk gezegd dat bij jullie thuis de lat gewoon niet heel hoog ligt
Ragebait..
Of de post komt van een vader. Ik merk namelijk regelmatig verschil in beleving tussen vaders en moedersquote:
[..]
6 kinderen hebben en dan niet weten dat niet alles aan opvoeding te wijten valt...
Newsflash: sommige kinderen hebben pittige karakters.En als je gezegend bent met meegaande kinderen kun je inderdaad in de waan verkeren dat je meesterlijke opvoedskills hebt.
Haha dat ligt aan het aantal kinderenquote:
[..]
6 kinderen hebben en dan niet weten dat niet alles aan opvoeding te wijten valt...
Newsflash: sommige kinderen hebben pittige karakters.En als je gezegend bent met meegaande kinderen kun je inderdaad in de waan verkeren dat je meesterlijke opvoedskills hebt.
Ik denk dat ik het met 6 kinderen ook rustig zou hebben. want dan zouden de oudsten de jongsten opvoeden en geef ik gewoon alleen vanaf de bank de orders
Hmm, ja kan!quote:
[..]
Of de post komt van een vader. Ik merk namelijk regelmatig verschil in beleving tussen vaders en moeders
Maar ik vind het ook dan raar om jouw beleving op de opvoedskills van een ander te gooien.
Hahaha, ja, soms gaat het zo.quote:
[..]
Haha dat ligt aan het aantal kinderen
Ik denk dat ik het met 6 kinderen ook rustig zou hebben. want dan zouden de oudsten de jongsten opvoeden en geef ik gewoon alleen vanaf de bank de orders
Mijn schoonvader kwam uit een gezin van 14 kinderen en 1 van zijn zussen kreeg bewust geen kinderen: ze had er al genoeg opgevoed.
OP is gescheiden...quote:
Ik zit met mijn oren te klapperen van al deze “ Ooh zo druk” verhalen
Snap het eerlijk gezegd niet zo
Wij hebben 6 kinderen , waarvan de jongste nu 12 is. Het was soms wel eens druk, maar nooit zo’n heisa als ik in sommige Posts lees
Dan vraag ik me af waar is het misgegaan met jullie als opvoeders
De OP is niet van mij.quote:
Al ben je niet gescheiden, dan is zes nog wel heel veel.quote:
Goed, mijn moeder kwam uit een gezin van 12. Maar de oudste zussen zorgden toen voor hun kleinere zusjes.
Ik ben alleen. Drie kinderen, soms is er eentje, soms twee en soms alle drie. Alle drie, dat is wel pittig moet ik zeggen.
Maar wel te doen. Iedereen is anders, elk kind ook en ook elke situatie, maar denk er soms ook wel het mijne van als ik mensen met één kind hoor klagen...
Er zijn kinderen die in hun eentje ook veel zorg vragen, om diverse redenen. Soms is dat de reden waarom er maar eentje is.quote:
[..]
Al ben je niet gescheiden, dan is zes nog wel heel veel.
Goed, mijn moeder kwam uit een gezin van 12. Maar de oudste zussen zorgden toen voor hun kleinere zusjes.
Ik ben alleen. Drie kinderen, soms is er eentje, soms twee en soms alle drie. Alle drie, dat is wel pittig moet ik zeggen.
Maar wel te doen. Iedereen is anders, elk kind ook en ook elke situatie, maar denk er soms ook wel het mijne van als ik mensen met één kind hoor klagen...
Daar heb ik er drie van (alle drie met 'n diagnose).quote:Op zaterdag 6 september 2025 15:39 schreef Troel het volgende:
[..]
Er zijn kinderen die in hun eentje ook veel zorg vragen, om diverse redenen. Soms is dat de reden waarom er maar eentje is.
Ik ken wel mensen die het enorm tegen is gevallen. En die zijn dan inderdaad gestopt bij één.
Tot 5 vind ik juist wel leuk. Ze leren dan veel. Je ziet ze voor het eerst lopen, zindelijk worden, praten, etc.quote:
[..]
Ja en nee....
Mijn ervaring; tot 5 jaar heb je er geen zak aan, alleen maar gedoe en vermoeiend. Ik vondt het geen leuke tijd.
5-10j: Het blijft vermoeiend, maar het wordt makkelijk doordat "zelfstandig" worden. Daardoor kun je in de vrije tijd leuke dingen ondernemen dan alleen maar achter ze aan rennen.
10:.....
Daar boven hoef je geen pampers te verwisselen en zo, maar zelfstandig is ook maar relatief natuurlijk.
Tot 5 vind ik makkelijker, omdat ik dan weet dat ik 'm aan moet kleden, eten moet maken, pamper wisselen, hij ergens mee naar toe moet/gaat, etc.
Oudere kinderen kunnen zelf 'n ei bakken, maar altijd de vraag of de keuken er dan niet uitziet alsof er een bom is ontploft. Idem dito met de kledingkast als ze zelf kleren uitzoeken (en of ze dan schone kleren aan hebben, kleren die bij de gelegenheid en het weer passen, etc). Meer onverwachte dingen eigenlijk. Dat vind ik persoonlijk vervelender dan een klein kind waar je de hele tijd mee bezig bent.
[ Bericht 11% gewijzigd door Halcon op 06-09-2025 16:20:53 ]
Je vond het zindelijk worden van je kind een leuke tijd? Ik vond het een rottijd met veel ongelukjes en overal NU een wc moeten kunnen vinden, tig keer midden in de nacht bedden moeten verschonen…quote:
[..]
Tot 5 vind ik juist wel leuk. Ze leren dan veel. Je ziet ze voor het eerst lopen, zindelijk worden, praten, etc.
Daar boven hoef je geen pampers te verwisselen en zo, maar zelfstandig is ook maar relatief natuurlijk.
Tot 5 vind ik makkelijker, omdat ik dan weet dat ik 'm aan moet kleden, eten moet maken, pamper wisselen, hij ergens mee naar toe moet/gaat, etc.
Oudere kinderen kunnen zelf 'n ei bakken, maar altijd de vraag of de keuken er dan niet uitziet alsof er een bom is ontploft. Idem dito met de kledingkast als ze zelf kleren uitzoeken (en of ze dan schone kleren aan hebben, kleren die bij de gelegenheid en het weer passen, etc). Meer onverwachte dingen eigenlijk. Dat vind ik persoonlijk vervelender dan een klein kind waar je de hele tijd mee bezig bent.
Ik heb met 3,5 jaar een zindelijkheidsbox gekocht en het was met een paar dagen gepiept, dag en nacht. Achteraf gezien was hij er dus misschien wel klaar voor, maar ik ben blij dat het zo gegaan is. Weinig rommel, weinig frustratie.
Mijn dochter was ook binnen een week of wat uit de luiers. Vlak na haar 3e verjaardag.
Zo fijn hoor, geen luiers meer.
Heb met beide meiden nooit een ongelukje gehad. Ook geen natte bedden.quote:
[..]
Je vond het zindelijk worden van je kind een leuke tijd? Ik vond het een rottijd met veel ongelukjes en overal NU een wc moeten kunnen vinden, tig keer midden in de nacht bedden moeten verschonen…
Het ging heel natuurlijk, vanuit hunzelf.
Verschilt zo per kind.
Ja, ik vind het leuk om te zien dat ze stappen zetten. Als je het zo bekijkt, is net lopen natuurlijk ook een rottijd, want je moet dan goed opletten dat ze niet ongelukkig vallen. Maar ik vind dat soort dingen mooi om te zien.quote:
[..]
Je vond het zindelijk worden van je kind een leuke tijd? Ik vond het een rottijd met veel ongelukjes en overal NU een wc moeten kunnen vinden, tig keer midden in de nacht bedden moeten verschonen…
Oudste dochter was snel zindelijk. Jongste dochter stuk lastiger, ook omdat de moeder weigerde om geen pamper om te doen tot ze zindelijk was.
Maar waar ik vooral op doelde is dat met kleine kinderen je weet waar je aan toe bent. Vind ik dan. Ik weet dat ik dagelijks pampers moet wisselen, om moet kleden, etc.
Stel ik wil uit eten, dan weet ik wat er moet gebeuren en hoeveel tijd dat ongeveer kost. Oudere kinderen kunnen veel zelf, maar doen niet altijd alles goed. Als je dan ergens naar toe wilt, is het maar de vraag of ze op tijd thuis zijn, schone kleren aan hebben, etc.
Dat nog even los van de discussies.
Ah, dan begrijp ik beter wat je bedoelt. Ben het er nog steeds niet helemaal mee eens (de keren dat er last minute een poepexplosie was zijn niet op één hand te tellen, de keren dat iemand te laat thuis was voor een afspraak wel). Wij komen nu veel vaker op tijd dan met peutersquote:
[..]
Ja, ik vind het leuk om te zien dat ze stappen zetten. Als je het zo bekijkt, is net lopen natuurlijk ook een rottijd, want je moet dan goed opletten dat ze niet ongelukkig vallen. Maar ik vind dat soort dingen mooi om te zien.
Oudste dochter was snel zindelijk. Jongste dochter stuk lastiger, ook omdat de moeder weigerde om geen pamper om te doen tot ze zindelijk was.
Maar waar ik vooral op doelde is dat met kleine kinderen je weet waar je aan toe bent. Vind ik dan. Ik weet dat ik dagelijks pampers moet wisselen, om moet kleden, etc.
Stel ik wil uit eten, dan weet ik wat er moet gebeuren en hoeveel tijd dat ongeveer kost. Oudere kinderen kunnen veel zelf, maar doen niet altijd alles goed. Als je dan ergens naar toe wilt, is het maar de vraag of ze op tijd thuis zijn, schone kleren aan hebben, etc.
Dat nog even los van de discussies.
Je moet ook groeien in het ouderschap.quote:
[..]
Al ben je niet gescheiden, dan is zes nog wel heel veel.
Goed, mijn moeder kwam uit een gezin van 12. Maar de oudste zussen zorgden toen voor hun kleinere zusjes.
Ik ben alleen. Drie kinderen, soms is er eentje, soms twee en soms alle drie. Alle drie, dat is wel pittig moet ik zeggen.
Maar wel te doen. Iedereen is anders, elk kind ook en ook elke situatie, maar denk er soms ook wel het mijne van als ik mensen met één kind hoor klagen...
Op je werk kun je nu ook meer aan dan 10 jaar geleden.
Ik vind t niet gek als ik ouders met 1 kind zie worstelen.
Same. Ik heb mn hoofd erover gebroken omdat mijn kind niet zindelijk wilde worden (en dus probeerde ik het ook niet).quote:
Zindelijk worden vond ik wel erg makkelijk. Mischien omdat ik wel tot vrij laat gewacht heb om er aan te werken (en ook omdat ik het idee had dat hij er nog niet echt aan toe was, geen signalen).
Ik heb met 3,5 jaar een zindelijkheidsbox gekocht en het was met een paar dagen gepiept, dag en nacht. Achteraf gezien was hij er dus misschien wel klaar voor, maar ik ben blij dat het zo gegaan is. Weinig rommel, weinig frustratie.
Bij 3,5 jaar dan toch z’n luier uitgetrokken en het was binnen een dag gepiept. Meteen Zelden ongelukjes
Terwijl 1 kind soms meer aandacht en zorg kan vragen dan 6...quote:
[..]
Al ben je niet gescheiden, dan is zes nog wel heel veel.
Goed, mijn moeder kwam uit een gezin van 12. Maar de oudste zussen zorgden toen voor hun kleinere zusjes.
Ik ben alleen. Drie kinderen, soms is er eentje, soms twee en soms alle drie. Alle drie, dat is wel pittig moet ik zeggen.
Maar wel te doen. Iedereen is anders, elk kind ook en ook elke situatie, maar denk er soms ook wel het mijne van als ik mensen met één kind hoor klagen...
Ik ben ook alleenstaand, heb er 2, altijd 24/7 en kan soms wel eens jaloers zijn op ouders met een goede regeling, want ik heb er maar 2 en ze zijn al wat groter ( 11 en 8) maar 24/7 is het soms gewoon even allemaal teveel...
Ik neem even mijn schoonmoeder als voorbeeld. Ze heeft 4 kinderen grootgebracht. Al die 4 kinderen sliepen door na 1 of 2 maanden (!!!!) Hoe ze dat flikte weet ik ook niet.
Mijn dochter sliep snachts niet de eerste 2.5 jaar. In deze situatie had mijn schoonmoeder dus meer kids, maar zij sliep snachts, ik deed het op een gebroken 2 tot 4 uur per nacht voor een paar jaar - wat je hoofd echt helemaal verziekt. Schoonmoeder kon zich er ook helemaal niets bij voorstellen dat je een kind kan krijgen die niet slaapt....
Zij had ook het toeval 4 enorm rustige kinderen te krijgen die al vroeg zelf speelden en er zaten geen driftkikkers tussen. Mijn dochter is met het stoom uit de oren geboren want die heeft al een zeer hoog temperament sinds ze d'r eerste gil liet horen. Het eerste jaar huilde ze soms 10 uur per dag en zelfs de artsen wisten niet waarom. Dan word je ook helemaal knettergek. Ze speelt ook niet zelf tenzij ik aan het schoonmaken ben. De hele dag hangt ze aan mijn benen.
Mijn schoonmoeder haar kinderen zijn ook nooit erg ziek geweest. Mijn dochter is bijna 5 jr en we hebben in haar leven al zeker 10 ziekenhuisopnames gehad vanwege allerlei ellende en pech. Dat weegt heel zwaar.
Oftewel, mijn ervaring met één baby zal heel anders gekleurd zijn dan mijn schoonmoeder met vier chille doorslapende non-huil babies.
[ Bericht 5% gewijzigd door roos94 op 09-09-2025 07:17:24 ]
Maar dat sneaky gedrag wat er blijkbaar bij hoort, vind ik enorm lastig. Die jongen sleept overal stiekem zijn telefoon mee naartoe. Nadat we hem gisteren voor de zoveelse keer betrapten op gamen op zijn telefoon terwijl het niet mocht, waren we er klaar mee. Telefoon inleveren maar.
Dat contnue alert en achterdochtig zijn, vermoeiend.
Zindelijk worden was bij dezelfde jongen ook een issue, maar alleen 's nachts, hij heeft echt lang in zijn bed geplast. Zijn zusje van 7 was daarin heel makkelijk. Die besloot zelf dat een luier voor baby's was en heeft alleen nog ongelukjes gehad als ze te laat ging en niet meteen naar de wc kon.
Ik snap dat het genormaliseerd is om kinderen aan het einde van de basisschool een mobiel te geven, dat al zijn vriendjes er waarschijnlijk ook één hebben en hoe lastig het zal zijn om van de trend af te wijken, maar ik werk zelf in het onderwijs en zie wat zo'n ding doet met veel kinderen. Het is volstrekt normaal dat kinderen (en vooral jongens) zich zo gedragen, want daar is het hele apparaat voor ontwikkeld. Je geeft je kind daarmee een fruitautomaat in de zak dat met bedragen die doen denken aan het Manhattan project geperfectioneerd is om aandacht af te leiden en verslaving te ontwikkelen, en ik vraag me wel eens af hoeveel ouders zich dat daadwerkelijk realiseren. Ik hoop dat wanneer mijn oudste naar de middelbare school gaat (6 jaar), we richting normalisatie gaan dat mobiele telefoons aan basisschoolkinderen onacceptabel is, en dat er strengere richtlijnen komen voor app-ontwikkelaars.quote:
Hier dus een jongen van 11 die alweer ruim 2 jaar in de puberteit zit. Die fase, echt, als je van discussieren houdt, dan heb je een toptijd.
Maar dat sneaky gedrag wat er blijkbaar bij hoort, vind ik enorm lastig. Die jongen sleept overal stiekem zijn telefoon mee naartoe. Nadat we hem gisteren voor de zoveelse keer betrapten op gamen op zijn telefoon terwijl het niet mocht, waren we er klaar mee. Telefoon inleveren maar.
Dat contnue alert en achterdochtig zijn, vermoeiend.
Maar goed, hier is een oude zeur aan het woord die 5 jaar lang elke les -tig keer moest vragen of de telefoon aan de kant mocht met alle conflicten en grote bekken die daar bij hoorden, en dagelijks zombiemodes mocht aanschouwen. En dat toen zijn eigen kinderen het woord telefoon nog amper konden uitspreken.
Hier een jonkie met de kids nog in de luiers maar ik hoop dit ook….quote:
[..]
Ik snap dat het genormaliseerd is om kinderen aan het einde van de basisschool een mobiel te geven, dat al zijn vriendjes er waarschijnlijk ook één hebben en hoe lastig het zal zijn om van de trend af te wijken, maar ik werk zelf in het onderwijs en zie wat zo'n ding doet met veel kinderen. Het is volstrekt normaal dat kinderen (en vooral jongens) zich zo gedragen, want daar is het hele apparaat voor ontwikkeld. Je geeft je kind daarmee een fruitautomaat in de zak dat met bedragen die doen denken aan het Manhattan project geperfectioneerd is om aandacht af te leiden en verslaving te ontwikkelen, en ik vraag me wel eens af hoeveel ouders zich dat daadwerkelijk realiseren. Ik hoop dat wanneer mijn oudste naar de middelbare school gaat (6 jaar), we richting normalisatie gaan dat mobiele telefoons aan basisschoolkinderen onacceptabel is, en dat er strengere richtlijnen komen voor app-ontwikkelaars.
Maar goed, hier is een oude zeur aan het woord die 5 jaar lang elke les -tig keer moest vragen of de telefoon aan de kant mocht met alle conflicten en grote bekken die daar bij hoorden, en dagelijks zombiemodes mocht aanschouwen.
Mobiel gaat niet mee naar school.Ik moet eerlijk zeggen dat het gamen erin geslopen is. Hij heeft in groep 7 een mobiel gekregen waar alleen mee gebeld, gesmst en geAppt kon worden. Puur om de praktische kant, wij hebben geen vaste telefoon en hij is steeds vaker alleen thuis en dan vind ik het wel prettig dat hij kan bellen of Appen.
Hij heeft die behoefte ook alleen thuis, ook weer heel simpel, hij mag hem niet meenemen. Niet naar school, niet met buitenspelen, niet naar vriendjes etc etc. Hij neemt hem bijvoorbeeld ook niet op vakantie, hij vergeet dat ding gewoonweg mee te nemen.
We hebben gisteren de regel ingesteld dat hij specifiek toestemming moet vragen om zijn mobiel te gebruiken en alle game Apps zijn eraf gegooid.
Dat ging met een hoop bombarie en boosheid, want daar was hij het natuurlijk totaal niet mee eens. Dus we gaan zien hoe het de komende tijd gaat.
Ik ben niet graag een strenge ouder, maar helaas, het hoort erbij.
Echt heel veel respect, ik moet er echt niet aan denken om alles alleen te doen.quote:
[..]
Terwijl 1 kind soms meer aandacht en zorg kan vragen dan 6...
Ik ben ook alleenstaand, heb er 2, altijd 24/7 en kan soms wel eens jaloers zijn op ouders met een goede regeling, want ik heb er maar 2 en ze zijn al wat groter ( 11 en 8) maar 24/7 is het soms gewoon even allemaal teveel...
Heel blij met de goede regeling hier.
Zoon heeft een time limiet op de games en YouTube.
Social apps zoals Insta, Facebook, TikTok and what not, heeft hij allemaal niet.
Gaat eigenlijk heel goed. Whatsapp gaat, zover ik weet, ook heel goed.
Hij moet hm bij het slapen gaan ook beneden laten.
Op de middelbare school wordt de mobiel aan het begin van de dag in de kluis gedaan.
Heel goed!
Veder vind ik het hele ouderschap benauwd, moeilijk en de talloze keuzes en fouten die je kan maken duizelen mij met enige regelmatig.
Kinderen doen het goed, daar niet van.
Ze zijn lief, sociaal, verstandig, intelligent.
Dus ergens rollen we er toch goed doorheen.
Ik zit bij die beweging 'geen smartphone tot je 15e' en hoewel ik er zelf niet zo streng in sta als sommige hardliners in die appgroepen, ben ik er wel heel optimistisch over. Steeds meer ouders gaan op de rem staan. Het gaat in de toekomst echt wel weer als pedagogisch onverantwoord gezien worden om op de basisschool een mobiel te krijgen. In elk geval in de scholen in mijn omgeving.quote:
[..]
Ik snap dat het genormaliseerd is om kinderen aan het einde van de basisschool een mobiel te geven, dat al zijn vriendjes er waarschijnlijk ook één hebben en hoe lastig het zal zijn om van de trend af te wijken, maar ik werk zelf in het onderwijs en zie wat zo'n ding doet met veel kinderen. Het is volstrekt normaal dat kinderen (en vooral jongens) zich zo gedragen, want daar is het hele apparaat voor ontwikkeld. Je geeft je kind daarmee een fruitautomaat in de zak dat met bedragen die doen denken aan het Manhattan project geperfectioneerd is om aandacht af te leiden en verslaving te ontwikkelen, en ik vraag me wel eens af hoeveel ouders zich dat daadwerkelijk realiseren. Ik hoop dat wanneer mijn oudste naar de middelbare school gaat (6 jaar), we richting normalisatie gaan dat mobiele telefoons aan basisschoolkinderen onacceptabel is, en dat er strengere richtlijnen komen voor app-ontwikkelaars.
Maar goed, hier is een oude zeur aan het woord die 5 jaar lang elke les -tig keer moest vragen of de telefoon aan de kant mocht met alle conflicten en grote bekken die daar bij hoorden, en dagelijks zombiemodes mocht aanschouwen. En dat toen zijn eigen kinderen het woord telefoon nog amper konden uitspreken.
Vorige week was dochter op kamp en als je de kinderen dan hoort mopperen over het niet mee mogen nemen vd mobiel... alsof de wereld vergaat.
En er zijn ook veel nuttige dingen die kinderen met hun telefoon doen. N doet o.a. Duolingo, Simplypiano, filmpjes bedenken en editen met Capcut, leerzame video's op Youtube bekijken, luisterboeken luisteren etc. Dat vind ik prima, zolang ze daarnaast ook maar dingen zonder scherm doet. En die doet ze zat. En een week op kamp zonder telefoon vindt ze geen probleem.
Sociale media is iets anders, dat mag ze inderdaad voorlopig niet.
Dus hier ben ik pro-telefoon vanaf een jaar of 10.
Maargoed, dit dwaalt af van het onderwerp van dit topic
Iedere ouder is anders, maar ook ieder kind. Wij hebben er 1 en door onze ervaringen met die ene is er nooit een tweede gekomen. Ik denk niet dat wij anders nog bij elkaar zouden zijn. En inmiddels zou ik ook niet weten hoe wij alles zouden moeten regelen als we er nóg een hadden gehad.quote:
maar denk er soms ook wel het mijne van als ik mensen met één kind hoor klagen...
Ik werk zelf met kinderen met (gedrags)problemen en dat gaat me prima af, al zeg ik het zelf
. Maar met mijn eigen kind kom ik soms in situaties waarin ik het even niet meer weet.Telefoon geeft hier ook gedoe. Hij zou pas een telefoon krijgen voor het VO, maar bij de overstap naar een school verder van huis heeft hij er 1 gekregen om ons te kunnen bereiken. Hij moet hem thuis inleveren en als ik vergeet daar op te letten, zal hij het zeker ook niet doen. We zijn al zo ver dat zijn wifi ontzettend afgeknepen wordt, zodat Whatsapp nog werkt maar internetten niet...
Social media gaat ie sowieso niet op.
Way of topic dus mijn verder mening laat ik voor wat het is
Hoe lang duurt die puberteit? Tegen de tijd dat hij er doorheen is kan ik zo de politiek in met mijn discussie skills denk ik.
In het begin is alles wel nieuw, ja.quote:
[..]
Je moet ook groeien in het ouderschap.
Op je werk kun je nu ook meer aan dan 10 jaar geleden.
Ik vind t niet gek als ik ouders met 1 kind zie worstelen.
De oudste twee mogen bij hun moeder dus onbeperkt op de telefoon kloten. Als ik dan niks zou doen, dan zouden ze de hele dag op hun telefoon zitten. Als ze daar zijn geweest, dan is het echt weer even afkicken van de telefoon.quote:
[..]
Iedere ouder is anders, maar ook ieder kind. Wij hebben er 1 en door onze ervaringen met die ene is er nooit een tweede gekomen. Ik denk niet dat wij anders nog bij elkaar zouden zijn. En inmiddels zou ik ook niet weten hoe wij alles zouden moeten regelen als we er nóg een hadden gehad.
Ik werk zelf met kinderen met (gedrags)problemen en dat gaat me prima af, al zeg ik het zelf
Telefoon geeft hier ook gedoe. Hij zou pas een telefoon krijgen voor het VO, maar bij de overstap naar een school verder van huis heeft hij er 1 gekregen om ons te kunnen bereiken. Hij moet hem thuis inleveren en als ik vergeet daar op te letten, zal hij het zeker ook niet doen. We zijn al zo ver dat zijn wifi ontzettend afgeknepen wordt, zodat Whatsapp nog werkt maar internetten niet...
Overigens, als ze dan met andere dingen eenmaal bezig zijn, dan zijn ze hun telefoon ook zo weer vergeten. Aan de schermtijdtabellen kun je precies zien bij wie ze op een dag waren.
Een uurtje op de telefoon vind ik niet zo'n probleem. Wel is het zo dat ze echt alleen maar crap kijken.
Dit is precies waarom het er hier bij één blijft. Hoor in mijn omgeving eigenlijk ook alleen maar dat de overgang van 1-2 kinderen groter is dan van 0 naar 1 kind, ze onderschatten het allemaal maar schijnbaar heerst er nog altijd een 'ding' dat als je 1 kind hebt er ook een tweede 'moet' komen, wat totaal belachelijk is. Mijn man en ik weten dat één kind alles is wat we mentaal aankunnen. Waarom zouden we dan aan nummer 2 beginnen en onszelf daarmee mentaal de afgrond in slepen en daardoor wellicht mentaal ook vanalles veroorzaken bij onze zoon? Alles wat ik onze zoon gun is twee stabiele ouders en dat is iets wat we op het spel zetten door voor een tweede kind te gaan.quote:
Daarom is 1 kind en dan stop gewoon top. Je kan alles meemaken van zwangerschap tot opgroeien 1e stapjes 1e schooldag etc. En je houdt nog genoeg tijd (en geld) over voor andere dingen (en voor slaap/rust
You rock als ouder als je eerlijk durft toe te geven dat een tweede gewoon teveel is en je niet meegaat in het belachelijke 'het moeten er minimaal 2 zijn' omdat iemand dat ooit zo heeft bedacht. In mijn omgeving is dat bijna iedereen. In mijn leven is er pas één stel wat ik ben tegengekomen dat zei van: één kind is voldoende want dan blijven we zelf ook gelukkig.
Ja dit is een onderwerp waar ik slecht op ga omdat zoon nu 2 is en iedereen vraagt wanneer nummer 2 komt.
Oh, maar als je kinderloos bent vragen mensen ook 'Zo, wanneer komt de eerste?'.quote:
[..]
Dit is precies waarom het er hier bij één blijft. Hoor in mijn omgeving eigenlijk ook alleen maar dat de overgang van 1-2 kinderen groter is dan van 0 naar 1 kind, ze onderschatten het allemaal maar schijnbaar heerst er nog altijd een 'ding' dat als je 1 kind hebt er ook een tweede 'moet' komen, wat totaal belachelijk is. Mijn man en ik weten dat één kind alles is wat we mentaal aankunnen. Waarom zouden we dan aan nummer 2 beginnen en onszelf daarmee mentaal de afgrond in slepen en daardoor wellicht mentaal ook vanalles veroorzaken bij onze zoon? Alles wat ik onze zoon gun is twee stabiele ouders en dat is iets wat we op het spel zetten door voor een tweede kind te gaan.
You rock als ouder als je eerlijk durft toe te geven dat een tweede gewoon teveel is en je niet meegaat in het belachelijke 'het moeten er minimaal 2 zijn' omdat iemand dat ooit zo heeft bedacht. In mijn omgeving is dat bijna iedereen. In mijn leven is er pas één stel wat ik ben tegengekomen dat zei van: één kind is voldoende want dan blijven we zelf ook gelukkig.
Ja dit is een onderwerp waar ik slecht op ga omdat zoon nu 2 is en iedereen vraagt wanneer nummer 2 komt.
En voor de volwassen vriendinnen die enig kind zijn en nu ouders beginnen te verliezen vind ik het nu ook best kut eigenlijk. Al heeft het ook voordelen. De erfenis niet hoeven delen en dus ook geen ruzie. En geen gedoe over beslissingen als ouderlijk huis verkopen enzo.
Wij kozen heel bewust voor een tweede. Juist als volwassene ben ik erg blij dat ik een zus en broer heb. De zorg om mijn moeder delen we, het rouwen om mijn vader deelden we, etc.
Ik snap sowieso niet waarom iemand zich zou bemoeien met hoeveel kinderen je hebt. En soms heb je het niet eens voor het kiezen.
Dat delen is ook alleen maar als het goed gaat. Met mijn broer heb ik al jaren geen goed contact, zie hem liever niet. Met mijn zus ging het nog wel, maar na een aantal lastige zaken de afgelopen jaren en het overlijden van mijn vader begin dit jaar bezorgen ze me alleen maar stress.quote:
Iedereen 'moet' zoveel kinderen nemen als ze willen bij ze past. 0, 1, 12, jouw leven, jouw keuze.
Wij kozen heel bewust voor een tweede. Juist als volwassene ben ik erg blij dat ik een zus en broer heb. De zorg om mijn moeder delen we, het rouwen om mijn vader deelden we, etc.
Ik snap sowieso niet waarom iemand zich zou bemoeien met hoeveel kinderen je hebt. En soms heb je het niet eens voor het kiezen.
Mijn dochter heeft gezien hoe dat dan gaat en is alleen maar blij dat ze geen broer of zus heeft.
Dit ja. Het is niet gegarandeerd dat je een goede band heb met je broer/zus.quote:
[..]
Dat delen is ook alleen maar als het goed gaat. Met mijn broer heb ik al jaren geen goed contact, zie hem liever niet. Met mijn zus ging het nog wel, maar na een aantal lastige zaken de afgelopen jaren en het overlijden van mijn vader begin dit jaar bezorgen ze me alleen maar stress.
Mijn dochter heeft gezien hoe dat dan gaat en is alleen maar blij dat ze geen broer of zus heeft.
Hoewel de keuze voor één kind door ons gemaakt is om lichamelijk welzijn, vind ik het naarmate de jaren verstrijken ook een goede balans qua intensiviteit. De niet leuke dingen zoals zwemles waren we ook meteen vanaf, er zijn veel minder factoren om rekening mee te houden en dat maakt ons heel flexibel om veel te doen/veel weg te gaan, maar het is ook fijn dat als hij er niet is we meteen het rijk alleen hebben.
Ik ben zelf ook enig kind en mijn man heeft een zus. Mijn ouders zijn 80. Ik ervaar nog steeds geen gemis om iets te delen. En er is ook geen verwachting.
Mijn man ervaart een hoop frustratie rondom feestdagen, hulp aan ouders etc.
Als je alleen bent weet je in ieder geval wat je aan jezelf hebt
En wat betreft dat ouderschap, ergens een handleiding voor moeilijke pubers?
Wij wilden een kind. Voor mijn man was het daarmee klaar, ik wilde nog best een tijdje een tweede. Maar ik herken me heel erg in je beschrijving van de voordelen van maar één kind.quote:
Hoeveel werk je aan 1 kind hebt verschilt ook per kind. De mijne kon en kan zichzelf prima vermaken. Ik heb nooit het gevoel gehad dat we hem (meer) moesten entertainen. Enig kinderen zijn vaak in staat makkelijk contact te leggen in de speeltuin, op de camping etc.
Hoewel de keuze voor één kind door ons gemaakt is om lichamelijk welzijn, vind ik het naarmate de jaren verstrijken ook een goede balans qua intensiviteit. De niet leuke dingen zoals zwemles waren we ook meteen vanaf, er zijn veel minder factoren om rekening mee te houden en dat maakt ons heel flexibel om veel te doen/veel weg te gaan, maar het is ook fijn dat als hij er niet is we meteen het rijk alleen hebben.
Ik ben zelf ook enig kind en mijn man heeft een zus. Mijn ouders zijn 80. Ik ervaar nog steeds geen gemis om iets te delen. En er is ook geen verwachting.
Mijn man ervaart een hoop frustratie rondom feestdagen, hulp aan ouders etc.
Als je alleen bent weet je in ieder geval wat je aan jezelf hebt
Hier ook bewust één kind. Niet omdat we het ouderschap niet leuk zouden vinden, maar juist om het leuk te houden. We hebben wel altijd wel de mogelijkheid opengehouden om ooit alsnog voor een tweede te gaan, maar dat zie ik inmiddels niet meer gebeuren. Niet eens zozeer vanwege onze leeftijd (40+) of die van onze dochter (9), maar toen we begin dit jaar een kitten in huis haalden was dat al een hele invasie, en een kind is nog vele malen invasiever.quote:
[..]
In mijn leven is er pas één stel wat ik ben tegengekomen dat zei van: één kind is voldoende want dan blijven we zelf ook gelukkig.
Maar wat is te veel om aan te kunnen? Ik denk dat je bij een tweede misschien je beeld van perfect ouderschap wat meer moet bijstellen omdat je minder tijd hebt, moeier bent, en tegelijkertijd meer chaos hebt. Toch denk ik dat die dingen misschien juist ook in het belang kunnen zijn voor de ontwikkeling van het kind.quote:
[..]
Dit is precies waarom het er hier bij één blijft. Hoor in mijn omgeving eigenlijk ook alleen maar dat de overgang van 1-2 kinderen groter is dan van 0 naar 1 kind, ze onderschatten het allemaal maar schijnbaar heerst er nog altijd een 'ding' dat als je 1 kind hebt er ook een tweede 'moet' komen, wat totaal belachelijk is. Mijn man en ik weten dat één kind alles is wat we mentaal aankunnen. Waarom zouden we dan aan nummer 2 beginnen en onszelf daarmee mentaal de afgrond in slepen en daardoor wellicht mentaal ook vanalles veroorzaken bij onze zoon? Alles wat ik onze zoon gun is twee stabiele ouders en dat is iets wat we op het spel zetten door voor een tweede kind te gaan.
You rock als ouder als je eerlijk durft toe te geven dat een tweede gewoon teveel is en je niet meegaat in het belachelijke 'het moeten er minimaal 2 zijn' omdat iemand dat ooit zo heeft bedacht. In mijn omgeving is dat bijna iedereen. In mijn leven is er pas één stel wat ik ben tegengekomen dat zei van: één kind is voldoende want dan blijven we zelf ook gelukkig.
Ja dit is een onderwerp waar ik slecht op ga omdat zoon nu 2 is en iedereen vraagt wanneer nummer 2 komt.
Ik heb op de middelbare school twee vriendinnen gehad die enig kind waren, en bij beide was het direct terug te merken in hun karakter dat ze moeite hadden met delen, compromissen sluiten en consessies doen. Niet dat ze dan boos werden, maar echt een soort mentale error. Voor mij wel een reden om liever niet een enig kind te willen.
Ze zijn overigens beide prima terechtgekomen, zijn gelukkig en als je als ouder denkt dat je geen tweede aankunt moet je zeker niet je limieten gaan pushen (!).
Maar als je denkt dat je geen tweede aankunt omdat je eisen van goed ouderschap erg hoog liggen; dan denk ik mwah, een kind wordt alleen maar weerbaarder als hij gewend is dat dingen misschien wat chaotischer gaan.
Teveel om aan te kunnen is de vrijheid die we nu nog hebben teveel waarderen om voor eem tweede kind te kiezen. Een broertje of zusje is daarnaast nooit een garantie dat ze ook met elkaar overweg kunnen, delen gaat prima so far en dat leren we hem ook gewoon door te doen met andere kinderen op de opvang en bijnen de familie/vrienden. Daarnaast, een perfect beeld van het ouderschap? Nooit gehad, ben altijd vrij realistisch geweest tijdens zwangerschap, bevalling en alles daarna. Ik denk juist dat ouders dat zelf in stand houden door die denkbeelden na te leven en naar de buitenwereld te doen alsof het zo fantastisch is allemaal. Natuurlijk zijn er leuke aspecten maar ook dingen waarvan ik denk; of iedereen houdt zijn mond hierover of ik ben zo hard. Zoals bevallen bijvoorbeeld. Ik was niet meteen verliefd op mijn kind zoals iedereen in mijn omgeving claimde het wel te zijn en dacht alleen maar: okee ben ik moeder, en nu? Terwijl iedereen om me heen helemaal fantastisch aan het doen was van: geweldig he? En ik alleen maar: nee. De pijn herinner ik me ook nog als de dag van gisteren, iets waarvan veel mensen ook nog wel eens willen zeggen dat ze de pijn meteen vergeten waren. Ben dan echt geneigd te denken van: flikker op met dat toneelstuk, zoiets vergeet je niet. Qua opvoeding ben ik meer van het, je leert het best door zelf de fouten te maken maar ik ben er wel om je te helpen of als je ergens mee zit. Gaat tot nu toe helemaal prima.quote:
[..]
Maar wat is te veel om aan te kunnen? Ik denk dat je bij een tweede misschien je beeld van perfect ouderschap wat meer moet bijstellen omdat je minder tijd hebt, moeier bent, en tegelijkertijd meer chaos hebt. Toch denk ik dat die dingen misschien juist ook in het belang kunnen zijn voor de ontwikkeling van het kind.
Ik heb op de middelbare school twee vriendinnen gehad die enig kind waren, en bij beide was het direct terug te merken in hun karakter dat ze moeite hadden met delen, compromissen sluiten en consessies doen. Niet dat ze dan boos werden, maar echt een soort mentale error. Voor mij wel een reden om liever niet een enig kind te willen.
Ze zijn overigens beide prima terechtgekomen, zijn gelukkig en als je als ouder denkt dat je geen tweede aankunt moet je zeker niet je limieten gaan pushen (!).
Maar als je denkt dat je geen tweede aankunt omdat je eisen van goed ouderschap erg hoog liggen; dan denk ik mwah, een kind wordt alleen maar weerbaarder als hij gewend is dat dingen misschien wat chaotischer gaan.
Ik denk dat er in de maatschappij echt wel het ideaalbeeld van a) het gezin als ideaal bijgesteld mag worden en b) als iemand een kind heeft betekend het niet dat ze automatisch aan een tweede beginnen. Vraag er dan ook niet naar want dat vind ik vrij brutaal en vooral een hele persoonlijke keuze wat verder niemand wat aangaat.
En ook altijd leuk als je zegt dat het bij 1 kind blijft en je nog een relatief jonge leeftijd hebt:quote:
[..]
Teveel om aan te kunnen is de vrijheid die we nu nog hebben teveel waarderen om voor eem tweede kind te kiezen. Een broertje of zusje is daarnaast nooit een garantie dat ze ook met elkaar overweg kunnen, delen gaat prima so far en dat leren we hem ook gewoon door te doen met andere kinderen op de opvang en bijnen de familie/vrienden. Daarnaast, een perfect beeld van het ouderschap? Nooit gehad, ben altijd vrij realistisch geweest tijdens zwangerschap, bevalling en alles daarna. Ik denk juist dat ouders dat zelf in stand houden door die denkbeelden na te leven en naar de buitenwereld te doen alsof het zo fantastisch is allemaal. Natuurlijk zijn er leuke aspecten maar ook dingen waarvan ik denk; of iedereen houdt zijn mond hierover of ik ben zo hard. Zoals bevallen bijvoorbeeld. Ik was niet meteen verliefd op mijn kind zoals iedereen in mijn omgeving claimde het wel te zijn en dacht alleen maar: okee ben ik moeder, en nu? Terwijl iedereen om me heen helemaal fantastisch aan het doen was van: geweldig he? En ik alleen maar: nee. De pijn herinner ik me ook nog als de dag van gisteren, iets waarvan veel mensen ook nog wel eens willen zeggen dat ze de pijn meteen vergeten waren. Ben dan echt geneigd te denken van: flikker op met dat toneelstuk, zoiets vergeet je niet. Qua opvoeding ben ik meer van het, je leert het best door zelf de fouten te maken maar ik ben er wel om je te helpen of als je ergens mee zit. Gaat tot nu toe helemaal prima.
Ik denk dat er in de maatschappij echt wel het ideaalbeeld van a) het gezin als ideaal bijgesteld mag worden en b) als iemand een kind heeft betekend het niet dat ze automatisch aan een tweede beginnen. Vraag er dan ook niet naar want dat vind ik vrij brutaal en vooral een hele persoonlijke keuze wat verder niemand wat aangaat.
O wacht maar! Die kriebels komen wel weer hoor!
Ondanks dat ik 35 ben, zwanger van m’n eerste na een 2-jarig traject en oh ja, alleenstaand.
Nee, 1 is voor mij echt genoeg. Maar daar kan ik niet stellig over zijn, want ‘wacht maar af’.
Wij kozen heel bewust voor een tweede en dat was geen makkelijke weg en na 2 jaar was het heel reeel dat het niet zou lukken. Ik vond dat mentaal zwaarder dan het traject voor een eerste. De overgang van 0 kinderen naar 1 vond ik ook vele malen zwaarder dan van 1 naar 2 kinderen. Maar dat is mijn persoonlijke ervaring.
Dat het meer geld kost klopt zeker, zeker als je zoals bij ons een jongen en een meisje hebt. Voor onze oudste blijven we met name schoenen kopen, die jongen groeit zo snel en vanwege zijn zooltjes kan hij geen goedkope schoenen kopen. Ik durf niet eens uit te rekenen hoeveel ze alleen al aan kleding en schoenen kosten.
Natuurlijk zijn ze in sommige opzichten verwend, al was het maar omdat ze de aandacht niet hoeven delen. Maar verder leren enig kinderen net zo goed delen en sociaal en zorgzaam zijn door naar de opvang en school te gaan, een teamsport te doen, vrienden en vriendinnen te hebben.
Er zijn zoveel vooroordelen over gezinnen met maar één kind, zowel naar de ouders als naar het kind.
Ik herken het ook helemaal niet, dat het zo zou uitmaken in omgang.quote:
Ik vind het ook nogal irritant als wordt gezegd dat enig kinderen verwend zijn en dat je altijd aan ze merkt dat ze enig kind zijn.
Natuurlijk zijn ze in sommige opzichten verwend, al was het maar omdat ze de aandacht niet hoeven delen. Maar verder leren enig kinderen net zo goed delen en sociaal en zorgzaam zijn door naar de opvang en school te gaan, een teamsport te doen, vrienden en vriendinnen te hebben.
Er zijn zoveel vooroordelen over gezinnen met maar één kind, zowel naar de ouders als naar het kind.
Onze buurjongen van inmiddels 19 jaar is de meest sociale jongen die ik ken, nou ja tweede plaats want mijn neefje van 22 die ook alleen is opgegroeid omdat zijn halfbroer en halfzus behoorlijk uit beeld waren is ook een superlieve jongen die deelt, attent is, sociaal en ontzettend begaan met de mensen om hem heen.
En ik kan je vertellen dat Juul van 7 ontzettend goed is NIET delen.
Ik weet het ook. Ik zie het ook aan mijn eigen dochter. Die overigens toen ze 7 was ook niet heel goed kon delen; misschien ook een leeftijdsdingetjequote:
[..]
Ik herken het ook helemaal niet, dat het zo zou uitmaken in omgang.
Onze buurjongen van inmiddels 19 jaar is de meest sociale jongen die ik ken, nou ja tweede plaats want mijn neefje van 22 die ook alleen is opgegroeid omdat zijn halfbroer en halfzus behoorlijk uit beeld waren is ook een superlieve jongen die deelt, attent is, sociaal en ontzettend begaan met de mensen om hem heen.
En ik kan je vertellen dat Juul van 7 ontzettend goed is NIET delen.
Mijn enig kind is zonder enig probleem overgestapt naar alles thuis voor zichzelf naar een campus waar ze haar kamer deelt met drie andere meiden en de verdieping met nog eens 20 andere jongeren en het enige dat echt van haar is het onderste bed van het stapelbed en de spullen die ze meegenomen heeft van thuis.
Als enig kind zijnde herken ik dat ook niet. Ook het beeld dat hierboven wordt geschetst van niet kunnen delen of geen compromissen kunnen sluiten herken ik absoluut niet.quote:
Ik vind het ook nogal irritant als wordt gezegd dat enig kinderen verwend zijn en dat je altijd aan ze merkt dat ze enig kind zijn.
Natuurlijk zijn ze in sommige opzichten verwend, al was het maar omdat ze de aandacht niet hoeven delen. Maar verder leren enig kinderen net zo goed delen en sociaal en zorgzaam zijn door naar de opvang en school te gaan, een teamsport te doen, vrienden en vriendinnen te hebben.
Er zijn zoveel vooroordelen over gezinnen met maar één kind, zowel naar de ouders als naar het kind.
Mensen redeneren vanuit hun eigen ervaringen. Heb je een goede relatie met je broer of zus, dan vind je het al snel "zielig" als een kind dat niet heeft. Maar als enig kind weet je gewoon niet beter.
Ik denk dat dat ook aan je omgeving ligt. In mijn omgeving, door mijn studie, vrij veel psychologen en die zijn vaak wel eerlijk over hun emoties. Bevallingstrauma’s zijn een (veelvoorkomend) ding, en ik heb best veel mensen horen zeggen dat ze na de geboorte geen connectie voelen met hun kind. Dat komt vaak pas naar mate er meer interactie komt. Daarnaast blijkt uit studies ook wel dat het levensgeluk van koppels het eerste jaar na de geboorte lager is dan ervoor, en dat het daarna pas weer geleidelijk terugveert naar hetzelfde level (in theorie word je dus ook niet per se gelukkiger van een kind).quote:
[..]
Teveel om aan te kunnen is de vrijheid die we nu nog hebben teveel waarderen om voor eem tweede kind te kiezen. Een broertje of zusje is daarnaast nooit een garantie dat ze ook met elkaar overweg kunnen, delen gaat prima so far en dat leren we hem ook gewoon door te doen met andere kinderen op de opvang en bijnen de familie/vrienden. Daarnaast, een perfect beeld van het ouderschap? Nooit gehad, ben altijd vrij realistisch geweest tijdens zwangerschap, bevalling en alles daarna. Ik denk juist dat ouders dat zelf in stand houden door die denkbeelden na te leven en naar de buitenwereld te doen alsof het zo fantastisch is allemaal. Natuurlijk zijn er leuke aspecten maar ook dingen waarvan ik denk; of iedereen houdt zijn mond hierover of ik ben zo hard. Zoals bevallen bijvoorbeeld. Ik was niet meteen verliefd op mijn kind zoals iedereen in mijn omgeving claimde het wel te zijn en dacht alleen maar: okee ben ik moeder, en nu? Terwijl iedereen om me heen helemaal fantastisch aan het doen was van: geweldig he? En ik alleen maar: nee. De pijn herinner ik me ook nog als de dag van gisteren, iets waarvan veel mensen ook nog wel eens willen zeggen dat ze de pijn meteen vergeten waren. Ben dan echt geneigd te denken van: flikker op met dat toneelstuk, zoiets vergeet je niet. Qua opvoeding ben ik meer van het, je leert het best door zelf de fouten te maken maar ik ben er wel om je te helpen of als je ergens mee zit. Gaat tot nu toe helemaal prima.
Ik denk dat er in de maatschappij echt wel het ideaalbeeld van a) het gezin als ideaal bijgesteld mag worden en b) als iemand een kind heeft betekend het niet dat ze automatisch aan een tweede beginnen. Vraag er dan ook niet naar want dat vind ik vrij brutaal en vooral een hele persoonlijke keuze wat verder niemand wat aangaat.
Wat dat betreft wel met je eens dat er maatschappelijk een veels te rooskleurig beeld wordt geschept, en bij vlagen houd ik ook wel mijn hart vast als ik zie met welke naïviteit mensen erin stappen. Ik zou iedereen met een kinderwens eens aanraden om eens structureel te gaan oppassen; want na een half jaartje met mijn nichtjes van 2 en 5 heb ik mijn eigen (gezins)planning ook wel herzien.
Ik ben zelf nu zwanger van de eerste (je vraagt je af waarom na bovenstaand verhaal 🥲. Maar een leuke man en oerinstinct doet kennelijk veel) en zal er geen doekjes omwinden; ik zie onwijs op tegen de eerste anderhalf jaar. Je hebt natuurlijk ook mensen die juist gek zijn op de newbornfase, maar ja: ik denk dat het goed is als mensen zich bewuster zijn van de minder leuke kanten. Wat ik gelukkig ook zie is dat de meeste ouders (ongeacht de hoeveelheid kinderen) altijd wel weer in fases komen die ze veel voldoening en plezier geven.
Ja dat is dus niet mijn ervaring, maar N=2, dus het zal echt niet voor iedereen opgaan en de opvoeding zal ook een grote rol spelen. Maar kennelijk is het (in mijn ervaring) wel een reëel risico en niet alleen een vooroordeel.quote:
Ik vind het ook nogal irritant als wordt gezegd dat enig kinderen verwend zijn en dat je altijd aan ze merkt dat ze enig kind zijn.
Natuurlijk zijn ze in sommige opzichten verwend, al was het maar omdat ze de aandacht niet hoeven delen. Maar verder leren enig kinderen net zo goed delen en sociaal en zorgzaam zijn door naar de opvang en school te gaan, een teamsport te doen, vrienden en vriendinnen te hebben.
Er zijn zoveel vooroordelen over gezinnen met maar één kind, zowel naar de ouders als naar het kind.
En wie zegt dat het in een huishouden met 1 kind geen chaos is en is weerbaarheid niet grotendeels ook karakter net als het vorige punt?
Maar terug naar de minder leuke kanten ipv een discussie over dat een enig kind hebben zwaarder zou zijn, kind zielig is op latere leeftijd en sociaal gezien minder ontwikkeld zou zijn
Deze post had ik uren geleden geschreven maar niet geplaatst op dat moment omdat ik afgeleid werd.
N=2 projecteren op de hele groep is wel een vooroordeel en zegt niets over reele risico's.quote:
[..]
Ja dat is dus niet mijn ervaring, maar N=2, dus het zal echt niet voor iedereen opgaan en de opvoeding zal ook een grote rol spelen. Maar kennelijk is het (in mijn ervaring) wel een reëel risico en niet alleen een vooroordeel.
Maar inderdaad, terug naar het ouderschap niet leuk vinden.
Ik vind het overigens wel leuk. Altijd leuk gevonden, ondanks de fases waarin het om wat voor reden dan ook zwaar was.
Brainrot, 67, sigma, echt ik ken alle woorden en termen maar verder ontgaat me de lol.
Als B er weer wat nieuws ingooit aan tafel en ik hem glazig aankijk, voel ik me oud.
Mijn kinderen schelen 6 jaar en mijn oudste had voordat haar broertje geboren was (veel) moeite om aansluiting te vinden met andere kinderen. Ik dacht vaak dat dat misschien te maken kon hebben met het feit dat ze toen alleen was. Ik moest hier aan terug denken toen ik jouw post lasquote:
Hoeveel werk je aan 1 kind hebt verschilt ook per kind. De mijne kon en kan zichzelf prima vermaken. Ik heb nooit het gevoel gehad dat we hem (meer) moesten entertainen. Enig kinderen zijn vaak in staat makkelijk contact te leggen in de speeltuin, op de camping etc.
Hoewel de keuze voor één kind door ons gemaakt is om lichamelijk welzijn, vind ik het naarmate de jaren verstrijken ook een goede balans qua intensiviteit. De niet leuke dingen zoals zwemles waren we ook meteen vanaf, er zijn veel minder factoren om rekening mee te houden en dat maakt ons heel flexibel om veel te doen/veel weg te gaan, maar het is ook fijn dat als hij er niet is we meteen het rijk alleen hebben.
Ik ben zelf ook enig kind en mijn man heeft een zus. Mijn ouders zijn 80. Ik ervaar nog steeds geen gemis om iets te delen. En er is ook geen verwachting.
Mijn man ervaart een hoop frustratie rondom feestdagen, hulp aan ouders etc.
Als je alleen bent weet je in ieder geval wat je aan jezelf hebt
Uiteindelijk is het gelukkig goed gekomen.Nouja, je hebt gelijk. Mijn mening is misschien iets teveel gevormd door mijn ervaringen, waarbij wel echt een direct verband was tussen de gezinssituatie en bepaald gedrag, maar dat zijn geen gemiddeldes.quote:
[..]
N=2 projecteren op de hele groep is wel een vooroordeel en zegt niets over reele risico's.
Maar inderdaad, terug naar het ouderschap niet leuk vinden.
Ik vind het overigens wel leuk. Altijd leuk gevonden, ondanks de fases waarin het om wat voor reden dan ook zwaar was.
Ik heb nav deze discussie gekeken of ik er onderzoeken over kon vinden, en er zijn negatieve en postieve effecten. Enig kinderen kunnen (gemiddeld) gezien iets minder empathisch zijn, maar dit heeft (gemiddeld) gezien geen invloed op de sociale vaardigheden (volgens andere onderzoeken) en volgens weer andere onderzoeken zijn er ook weer hele positieve effecten zoals meer zelfvertrouwen, betere prestaties en een betere relatie met de ouders etc.
Opvoeding zal dus misschien wel de grootste rol spelen (deze onderzoeken zijn wel gedaan in Hong Kong/China, dus dat is een kanttekening, maar het is genoeg om me rationeel te overtuigen...).
Bronnen voor de volledigheid:
DOI: https://doi.org/10.4324/9781032630328-7 (empathie)
DOI: https://doi.org/10.1007/s12187-009-9041-y (een heleboel positieve aspecten van enig kinderen)
Fijn dat jij het ouderschap wel altijd hebt kunnen waarderen
.Zo zijn er ook onderzoeken over wat oudste/middelste/jongste zijn in een gezin met je doet.quote:
Ik heb nav deze discussie gekeken of ik er onderzoeken over kon vinden, en er zijn negatieve en postieve effecten.
Uiteindelijk is het een combinatie van factoren die maakt dat je bent zoals je bent als kind, denk ik.
En dat geldt ook voor de ouders. En dat heeft ook invloed op hoe belastbaar je bent voor een gezin en hoe je dingen ervaart.
Ik denk dat elke generatie ouder dat heeft.quote:
Aanhakend op minder leuk, ik voel me steeds ouder door al die hypes waar ik de humor niet van snap.
Brainrot, 67, sigma, echt ik ken alle woorden en termen maar verder ontgaat me de lol.
Als B er weer wat nieuws ingooit aan tafel en ik hem glazig aankijk, voel ik me oud.
Een ander mega irritant ding aan kinderen: ze kunnen totaal onverwachts in de avond ziek worden óf ‘s morgens ziek wakker worden en ze dus ineens thuis blijven en je plannen door de war schoppen.
En zelfs zonder plannen ben je dus helemaal niet meer alleen thuis op zo’n schooldag.
Oeh ja en dan voel ik me weer schuldig omdat ik baal dat ze ziek thuis zijn want dat doen ze niet voor hun lol... maar ja irritant is t wel.quote:
[..]
Ik denk dat elke generatie ouder dat heeft.
Een ander mega irritant ding aan kinderen: ze kunnen totaal onverwachts in de avond ziek worden óf ‘s morgens ziek wakker worden en ze dus ineens thuis blijven en je plannen door de war schoppen.
En zelfs zonder plannen ben je dus helemaal niet meer alleen thuis op zo’n schooldag.
@exode ik voel me ook vaak oud.. dan hoor ik weer iets en denk ik huu? Wij wonen op nummer 67 dus je kan je voorstellen hoevaak we hier six seven horen...
Ik las iets over verwachtingen van broers/zussen, en dat klopt wel denk ik, nu onze vader ziek is verwacht ik vaak dat mijn zus ook inspringt en helpt en als ze dat niet doet ben ik geïrriteerd... terwijl als je alleen bent moet je sowieso alleen de zaken regelen.
Anderzijds kun je daar vooraf ook niet helemaal op anticiperen. Hoe kun je je nou voorbereiden op iets wat zo fundamenteel levensveranderend is. Behalve de concrete zaken voorbereiden, zoals huis, relatie, stabiliteit, financiën etc. Maar voor de rest….quote:
[..]
Ik denk dat dat ook aan je omgeving ligt. In mijn omgeving, door mijn studie, vrij veel psychologen en die zijn vaak wel eerlijk over hun emoties. Bevallingstrauma’s zijn een (veelvoorkomend) ding, en ik heb best veel mensen horen zeggen dat ze na de geboorte geen connectie voelen met hun kind. Dat komt vaak pas naar mate er meer interactie komt. Daarnaast blijkt uit studies ook wel dat het levensgeluk van koppels het eerste jaar na de geboorte lager is dan ervoor, en dat het daarna pas weer geleidelijk terugveert naar hetzelfde level (in theorie word je dus ook niet per se gelukkiger van een kind).
Wat dat betreft wel met je eens dat er maatschappelijk een veels te rooskleurig beeld wordt geschept, en bij vlagen houd ik ook wel mijn hart vast als ik zie met welke naïviteit mensen erin stappen. Ik zou iedereen met een kinderwens eens aanraden om eens structureel te gaan oppassen; want na een half jaartje met mijn nichtjes van 2 en 5 heb ik mijn eigen (gezins)planning ook wel herzien.
Ik ben zelf nu zwanger van de eerste (je vraagt je af waarom na bovenstaand verhaal 🥲. Maar een leuke man en oerinstinct doet kennelijk veel) en zal er geen doekjes omwinden; ik zie onwijs op tegen de eerste anderhalf jaar. Je hebt natuurlijk ook mensen die juist gek zijn op de newbornfase, maar ja: ik denk dat het goed is als mensen zich bewuster zijn van de minder leuke kanten. Wat ik gelukkig ook zie is dat de meeste ouders (ongeacht de hoeveelheid kinderen) altijd wel weer in fases komen die ze veel voldoening en plezier geven.
[..]
Ja dat is dus niet mijn ervaring, maar N=2, dus het zal echt niet voor iedereen opgaan en de opvoeding zal ook een grote rol spelen. Maar kennelijk is het (in mijn ervaring) wel een reëel risico en niet alleen een vooroordeel.
Ik vind het ouderschap iets wat ik vooral over me heen liet komen en dan zie je gaandeweg wel hoe je erop reageert.
Zo heb ik het bij de eerste gedaan. Ik heb me vooraf nergens druk om gemaakt. Ik had gewoon genoeg vertrouwen in mezelf en mijn partner dat ik t wel zou redden met slaaptekort, gedoe etc. Dat je levensgeluk minder is in het eerste jaar is logisch. Dat geteut met een niet slapende baby is wel een andere koek dan mijn luilekkerland-leventje dat ik als volwassen single had. Overigens vond ik mezelf daarbij niet ongelukkiger dan ervoor, ik vond dat m’n leven verrijkt was en had t nooit meer willen ruilen. Ondanks dat het intensief was.
Wij wilden graag een 2e. Omdat we ons nog niet compleet voelden en omdat ik wel goede ervaringen heb met een sibling in m’n leven.
Nu met de 2e erbij zie ik dat het beide kinderen goed doet, dus ik ben blij met mn keuze. Ze hebben veel aan elkaar en maken andere dingen samen mee dan als ze alleen waren geweest.
Ik vind het veel pittiger met 2 dan met 1, maar de dag vliegt ook sneller voorbij. Mijn mamadag met 2 vind ik leuker dan met 1 ivm beetje meer reuring. Ik hou van de chaos. En vaak ben ik ook totaal uitgeput, daar niet van.
En nu is zelfs de 3e op komst. Ik vraag me soms af waarom lol, want ik ben nu al gesloopt met een kleuter en een peuter. Maar we wilden graag en ik was altijd al het type living on the edge.
Het feit dat die 3e daadwerkelijk komt heeft ook voor een deel met mijn karakter te maken. Als ik voorzichtiger was geweest had ik t denk ik bij 2 gelaten.