Het ouderschap niet leuk vinden #6

quote:

Op zaterdag 6 september 2025 15:37 schreef Halcon het volgende:
maar denk er soms ook wel het mijne van als ik mensen met één kind hoor klagen...

Iedere ouder is anders, maar ook ieder kind. Wij hebben er 1 en door onze ervaringen met die ene is er nooit een tweede gekomen. Ik denk niet dat wij anders nog bij elkaar zouden zijn. En inmiddels zou ik ook niet weten hoe wij alles zouden moeten regelen als we er nóg een hadden gehad.
Ik werk zelf met kinderen met (gedrags)problemen en dat gaat me prima af, al zeg ik het zelf . Maar met mijn eigen kind kom ik soms in situaties waarin ik het even niet meer weet.

Telefoon geeft hier ook gedoe. Hij zou pas een telefoon krijgen voor het VO, maar bij de overstap naar een school verder van huis heeft hij er 1 gekregen om ons te kunnen bereiken. Hij moet hem thuis inleveren en als ik vergeet daar op te letten, zal hij het zeker ook niet doen. We zijn al zo ver dat zijn wifi ontzettend afgeknepen wordt, zodat Whatsapp nog werkt maar internetten niet...

Ik ben team elke ouder maakt eigen, doordachte keuzes als het om mobieltjes gaat. Ik ben pro smartphones, maar dat gamen erop daar heb ik me op verkeken.
Social media gaat ie sowieso niet op.

Way of topic dus mijn verder mening laat ik voor wat het is

Hoe lang duurt die puberteit? Tegen de tijd dat hij er doorheen is kan ik zo de politiek in met mijn discussie skills denk ik.

Misschien is je zoon ook eerder uit gepuberd omdat hij tegen die tijd ook schijt moe van zichzelf is.

quote:

Op dinsdag 9 september 2025 06:59 schreef _Lily_ het volgende:

[..]
Je moet ook groeien in het ouderschap.
Op je werk kun je nu ook meer aan dan 10 jaar geleden.

Ik vind t niet gek als ik ouders met 1 kind zie worstelen.

In het begin is alles wel nieuw, ja.

quote:

Op dinsdag 9 september 2025 13:29 schreef Hupje het volgende:

[..]
Iedere ouder is anders, maar ook ieder kind. Wij hebben er 1 en door onze ervaringen met die ene is er nooit een tweede gekomen. Ik denk niet dat wij anders nog bij elkaar zouden zijn. En inmiddels zou ik ook niet weten hoe wij alles zouden moeten regelen als we er nóg een hadden gehad.
Ik werk zelf met kinderen met (gedrags)problemen en dat gaat me prima af, al zeg ik het zelf . Maar met mijn eigen kind kom ik soms in situaties waarin ik het even niet meer weet.

Telefoon geeft hier ook gedoe. Hij zou pas een telefoon krijgen voor het VO, maar bij de overstap naar een school verder van huis heeft hij er 1 gekregen om ons te kunnen bereiken. Hij moet hem thuis inleveren en als ik vergeet daar op te letten, zal hij het zeker ook niet doen. We zijn al zo ver dat zijn wifi ontzettend afgeknepen wordt, zodat Whatsapp nog werkt maar internetten niet...

De oudste twee mogen bij hun moeder dus onbeperkt op de telefoon kloten. Als ik dan niks zou doen, dan zouden ze de hele dag op hun telefoon zitten. Als ze daar zijn geweest, dan is het echt weer even afkicken van de telefoon.

Overigens, als ze dan met andere dingen eenmaal bezig zijn, dan zijn ze hun telefoon ook zo weer vergeten. Aan de schermtijdtabellen kun je precies zien bij wie ze op een dag waren.

Een uurtje op de telefoon vind ik niet zo'n probleem. Wel is het zo dat ze echt alleen maar crap kijken.

quote:

Op vrijdag 15 augustus 2025 17:03 schreef roos94 het volgende:
Daarom is 1 kind en dan stop gewoon top. Je kan alles meemaken van zwangerschap tot opgroeien 1e stapjes 1e schooldag etc. En je houdt nog genoeg tijd (en geld) over voor andere dingen (en voor slaap/rust )

Dit is precies waarom het er hier bij één blijft. Hoor in mijn omgeving eigenlijk ook alleen maar dat de overgang van 1-2 kinderen groter is dan van 0 naar 1 kind, ze onderschatten het allemaal maar schijnbaar heerst er nog altijd een 'ding' dat als je 1 kind hebt er ook een tweede 'moet' komen, wat totaal belachelijk is. Mijn man en ik weten dat één kind alles is wat we mentaal aankunnen. Waarom zouden we dan aan nummer 2 beginnen en onszelf daarmee mentaal de afgrond in slepen en daardoor wellicht mentaal ook vanalles veroorzaken bij onze zoon? Alles wat ik onze zoon gun is twee stabiele ouders en dat is iets wat we op het spel zetten door voor een tweede kind te gaan.

You rock als ouder als je eerlijk durft toe te geven dat een tweede gewoon teveel is en je niet meegaat in het belachelijke 'het moeten er minimaal 2 zijn' omdat iemand dat ooit zo heeft bedacht. In mijn omgeving is dat bijna iedereen. In mijn leven is er pas één stel wat ik ben tegengekomen dat zei van: één kind is voldoende want dan blijven we zelf ook gelukkig.

Ja dit is een onderwerp waar ik slecht op ga omdat zoon nu 2 is en iedereen vraagt wanneer nummer 2 komt.

quote:

Op vrijdag 31 oktober 2025 09:02 schreef funkyfabulous het volgende:

[..]
Dit is precies waarom het er hier bij één blijft. Hoor in mijn omgeving eigenlijk ook alleen maar dat de overgang van 1-2 kinderen groter is dan van 0 naar 1 kind, ze onderschatten het allemaal maar schijnbaar heerst er nog altijd een 'ding' dat als je 1 kind hebt er ook een tweede 'moet' komen, wat totaal belachelijk is. Mijn man en ik weten dat één kind alles is wat we mentaal aankunnen. Waarom zouden we dan aan nummer 2 beginnen en onszelf daarmee mentaal de afgrond in slepen en daardoor wellicht mentaal ook vanalles veroorzaken bij onze zoon? Alles wat ik onze zoon gun is twee stabiele ouders en dat is iets wat we op het spel zetten door voor een tweede kind te gaan.

You rock als ouder als je eerlijk durft toe te geven dat een tweede gewoon teveel is en je niet meegaat in het belachelijke 'het moeten er minimaal 2 zijn' omdat iemand dat ooit zo heeft bedacht. In mijn omgeving is dat bijna iedereen. In mijn leven is er pas één stel wat ik ben tegengekomen dat zei van: één kind is voldoende want dan blijven we zelf ook gelukkig.

Ja dit is een onderwerp waar ik slecht op ga omdat zoon nu 2 is en iedereen vraagt wanneer nummer 2 komt.

Oh, maar als je kinderloos bent vragen mensen ook 'Zo, wanneer komt de eerste?'.

Ik vind het ouderschap nu meestal wel leuk met twee kinderen. Het enige wat ik soms slecht trek (vooral na een drukke dag) is dat het eindeloos lang duurt voordat mijn jongste 's avonds een keer in slaap valt.

Ik vind twee - nu ze 4,5 en bijna 7 zijn - met twee makkelijker dan met eentje van wat ik om me heen zie. Ze hebben weliswaar genoeg ruzie, maar staan ook samen sterk. En hebben altijd een vriendje bij zich op vakantie, in de speeltuin enz. Mijn vriendinnen met een kind zijn veel meer bezig met hun kinderen entertainen.

En voor de volwassen vriendinnen die enig kind zijn en nu ouders beginnen te verliezen vind ik het nu ook best kut eigenlijk. Al heeft het ook voordelen. De erfenis niet hoeven delen en dus ook geen ruzie. En geen gedoe over beslissingen als ouderlijk huis verkopen enzo.

Iedereen 'moet' zoveel kinderen nemen als ze willen bij ze past. 0, 1, 12, jouw leven, jouw keuze.

Wij kozen heel bewust voor een tweede. Juist als volwassene ben ik erg blij dat ik een zus en broer heb. De zorg om mijn moeder delen we, het rouwen om mijn vader deelden we, etc.

Ik snap sowieso niet waarom iemand zich zou bemoeien met hoeveel kinderen je hebt. En soms heb je het niet eens voor het kiezen.

quote:

Op vrijdag 31 oktober 2025 20:37 schreef exode het volgende:
Iedereen 'moet' zoveel kinderen nemen als ze willen bij ze past. 0, 1, 12, jouw leven, jouw keuze.

Wij kozen heel bewust voor een tweede. Juist als volwassene ben ik erg blij dat ik een zus en broer heb. De zorg om mijn moeder delen we, het rouwen om mijn vader deelden we, etc.

Ik snap sowieso niet waarom iemand zich zou bemoeien met hoeveel kinderen je hebt. En soms heb je het niet eens voor het kiezen.

Dat delen is ook alleen maar als het goed gaat. Met mijn broer heb ik al jaren geen goed contact, zie hem liever niet. Met mijn zus ging het nog wel, maar na een aantal lastige zaken de afgelopen jaren en het overlijden van mijn vader begin dit jaar bezorgen ze me alleen maar stress.
Mijn dochter heeft gezien hoe dat dan gaat en is alleen maar blij dat ze geen broer of zus heeft.

quote:

Op vrijdag 31 oktober 2025 21:04 schreef miss_sly het volgende:

[..]
Dat delen is ook alleen maar als het goed gaat. Met mijn broer heb ik al jaren geen goed contact, zie hem liever niet. Met mijn zus ging het nog wel, maar na een aantal lastige zaken de afgelopen jaren en het overlijden van mijn vader begin dit jaar bezorgen ze me alleen maar stress.
Mijn dochter heeft gezien hoe dat dan gaat en is alleen maar blij dat ze geen broer of zus heeft.

Dit ja. Het is niet gegarandeerd dat je een goede band heb met je broer/zus.

Hoeveel werk je aan 1 kind hebt verschilt ook per kind. De mijne kon en kan zichzelf prima vermaken. Ik heb nooit het gevoel gehad dat we hem (meer) moesten entertainen. Enig kinderen zijn vaak in staat makkelijk contact te leggen in de speeltuin, op de camping etc.

Hoewel de keuze voor één kind door ons gemaakt is om lichamelijk welzijn, vind ik het naarmate de jaren verstrijken ook een goede balans qua intensiviteit. De niet leuke dingen zoals zwemles waren we ook meteen vanaf, er zijn veel minder factoren om rekening mee te houden en dat maakt ons heel flexibel om veel te doen/veel weg te gaan, maar het is ook fijn dat als hij er niet is we meteen het rijk alleen hebben.

Ik ben zelf ook enig kind en mijn man heeft een zus. Mijn ouders zijn 80. Ik ervaar nog steeds geen gemis om iets te delen. En er is ook geen verwachting.
Mijn man ervaart een hoop frustratie rondom feestdagen, hulp aan ouders etc.
Als je alleen bent weet je in ieder geval wat je aan jezelf hebt

Klopt helemaal maar het was voor mij/ons een extra reden. Ik vind het heel waardevol om een zus en broer te hebben. Maar ik weet dat het niet overal zo fijn gaat.

En wat betreft dat ouderschap, ergens een handleiding voor moeilijke pubers?

quote:

Op vrijdag 31 oktober 2025 21:31 schreef laziness het volgende:
Hoeveel werk je aan 1 kind hebt verschilt ook per kind. De mijne kon en kan zichzelf prima vermaken. Ik heb nooit het gevoel gehad dat we hem (meer) moesten entertainen. Enig kinderen zijn vaak in staat makkelijk contact te leggen in de speeltuin, op de camping etc.

Hoewel de keuze voor één kind door ons gemaakt is om lichamelijk welzijn, vind ik het naarmate de jaren verstrijken ook een goede balans qua intensiviteit. De niet leuke dingen zoals zwemles waren we ook meteen vanaf, er zijn veel minder factoren om rekening mee te houden en dat maakt ons heel flexibel om veel te doen/veel weg te gaan, maar het is ook fijn dat als hij er niet is we meteen het rijk alleen hebben.

Ik ben zelf ook enig kind en mijn man heeft een zus. Mijn ouders zijn 80. Ik ervaar nog steeds geen gemis om iets te delen. En er is ook geen verwachting.
Mijn man ervaart een hoop frustratie rondom feestdagen, hulp aan ouders etc.
Als je alleen bent weet je in ieder geval wat je aan jezelf hebt

Wij wilden een kind. Voor mijn man was het daarmee klaar, ik wilde nog best een tijdje een tweede. Maar ik herken me heel erg in je beschrijving van de voordelen van maar één kind.

quote:

Op vrijdag 31 oktober 2025 09:02 schreef funkyfabulous het volgende:

[..]
In mijn leven is er pas één stel wat ik ben tegengekomen dat zei van: één kind is voldoende want dan blijven we zelf ook gelukkig.

Hier ook bewust één kind. Niet omdat we het ouderschap niet leuk zouden vinden, maar juist om het leuk te houden. We hebben wel altijd wel de mogelijkheid opengehouden om ooit alsnog voor een tweede te gaan, maar dat zie ik inmiddels niet meer gebeuren. Niet eens zozeer vanwege onze leeftijd (40+) of die van onze dochter (9), maar toen we begin dit jaar een kitten in huis haalden was dat al een hele invasie, en een kind is nog vele malen invasiever.

Ik ben blij met twee. Dat was voor mij wel echt een wens omdat ik alleen ben. En natuurlijk kan dat gedoe opleveren, maar dat hoeft niet. Hier hebben ze in ieder geval een fijne band tot nu toe.

quote:

Op vrijdag 31 oktober 2025 09:02 schreef funkyfabulous het volgende:

[..]
Dit is precies waarom het er hier bij één blijft. Hoor in mijn omgeving eigenlijk ook alleen maar dat de overgang van 1-2 kinderen groter is dan van 0 naar 1 kind, ze onderschatten het allemaal maar schijnbaar heerst er nog altijd een 'ding' dat als je 1 kind hebt er ook een tweede 'moet' komen, wat totaal belachelijk is. Mijn man en ik weten dat één kind alles is wat we mentaal aankunnen. Waarom zouden we dan aan nummer 2 beginnen en onszelf daarmee mentaal de afgrond in slepen en daardoor wellicht mentaal ook vanalles veroorzaken bij onze zoon? Alles wat ik onze zoon gun is twee stabiele ouders en dat is iets wat we op het spel zetten door voor een tweede kind te gaan.

You rock als ouder als je eerlijk durft toe te geven dat een tweede gewoon teveel is en je niet meegaat in het belachelijke 'het moeten er minimaal 2 zijn' omdat iemand dat ooit zo heeft bedacht. In mijn omgeving is dat bijna iedereen. In mijn leven is er pas één stel wat ik ben tegengekomen dat zei van: één kind is voldoende want dan blijven we zelf ook gelukkig.

Ja dit is een onderwerp waar ik slecht op ga omdat zoon nu 2 is en iedereen vraagt wanneer nummer 2 komt.

Maar wat is te veel om aan te kunnen? Ik denk dat je bij een tweede misschien je beeld van perfect ouderschap wat meer moet bijstellen omdat je minder tijd hebt, moeier bent, en tegelijkertijd meer chaos hebt. Toch denk ik dat die dingen misschien juist ook in het belang kunnen zijn voor de ontwikkeling van het kind.

Ik heb op de middelbare school twee vriendinnen gehad die enig kind waren, en bij beide was het direct terug te merken in hun karakter dat ze moeite hadden met delen, compromissen sluiten en consessies doen. Niet dat ze dan boos werden, maar echt een soort mentale error. Voor mij wel een reden om liever niet een enig kind te willen.

Ze zijn overigens beide prima terechtgekomen, zijn gelukkig en als je als ouder denkt dat je geen tweede aankunt moet je zeker niet je limieten gaan pushen (!).
Maar als je denkt dat je geen tweede aankunt omdat je eisen van goed ouderschap erg hoog liggen; dan denk ik mwah, een kind wordt alleen maar weerbaarder als hij gewend is dat dingen misschien wat chaotischer gaan.

quote:

Op zaterdag 1 november 2025 09:17 schreef Saboo het volgende:

[..]
Maar wat is te veel om aan te kunnen? Ik denk dat je bij een tweede misschien je beeld van perfect ouderschap wat meer moet bijstellen omdat je minder tijd hebt, moeier bent, en tegelijkertijd meer chaos hebt. Toch denk ik dat die dingen misschien juist ook in het belang kunnen zijn voor de ontwikkeling van het kind.

Ik heb op de middelbare school twee vriendinnen gehad die enig kind waren, en bij beide was het direct terug te merken in hun karakter dat ze moeite hadden met delen, compromissen sluiten en consessies doen. Niet dat ze dan boos werden, maar echt een soort mentale error. Voor mij wel een reden om liever niet een enig kind te willen.

Ze zijn overigens beide prima terechtgekomen, zijn gelukkig en als je als ouder denkt dat je geen tweede aankunt moet je zeker niet je limieten gaan pushen (!).
Maar als je denkt dat je geen tweede aankunt omdat je eisen van goed ouderschap erg hoog liggen; dan denk ik mwah, een kind wordt alleen maar weerbaarder als hij gewend is dat dingen misschien wat chaotischer gaan.

Teveel om aan te kunnen is de vrijheid die we nu nog hebben teveel waarderen om voor eem tweede kind te kiezen. Een broertje of zusje is daarnaast nooit een garantie dat ze ook met elkaar overweg kunnen, delen gaat prima so far en dat leren we hem ook gewoon door te doen met andere kinderen op de opvang en bijnen de familie/vrienden. Daarnaast, een perfect beeld van het ouderschap? Nooit gehad, ben altijd vrij realistisch geweest tijdens zwangerschap, bevalling en alles daarna. Ik denk juist dat ouders dat zelf in stand houden door die denkbeelden na te leven en naar de buitenwereld te doen alsof het zo fantastisch is allemaal. Natuurlijk zijn er leuke aspecten maar ook dingen waarvan ik denk; of iedereen houdt zijn mond hierover of ik ben zo hard. Zoals bevallen bijvoorbeeld. Ik was niet meteen verliefd op mijn kind zoals iedereen in mijn omgeving claimde het wel te zijn en dacht alleen maar: okee ben ik moeder, en nu? Terwijl iedereen om me heen helemaal fantastisch aan het doen was van: geweldig he? En ik alleen maar: nee. De pijn herinner ik me ook nog als de dag van gisteren, iets waarvan veel mensen ook nog wel eens willen zeggen dat ze de pijn meteen vergeten waren. Ben dan echt geneigd te denken van: flikker op met dat toneelstuk, zoiets vergeet je niet. Qua opvoeding ben ik meer van het, je leert het best door zelf de fouten te maken maar ik ben er wel om je te helpen of als je ergens mee zit. Gaat tot nu toe helemaal prima.

Ik denk dat er in de maatschappij echt wel het ideaalbeeld van a) het gezin als ideaal bijgesteld mag worden en b) als iemand een kind heeft betekend het niet dat ze automatisch aan een tweede beginnen. Vraag er dan ook niet naar want dat vind ik vrij brutaal en vooral een hele persoonlijke keuze wat verder niemand wat aangaat.

quote:

Op zaterdag 1 november 2025 11:44 schreef funkyfabulous het volgende:

[..]
Teveel om aan te kunnen is de vrijheid die we nu nog hebben teveel waarderen om voor eem tweede kind te kiezen. Een broertje of zusje is daarnaast nooit een garantie dat ze ook met elkaar overweg kunnen, delen gaat prima so far en dat leren we hem ook gewoon door te doen met andere kinderen op de opvang en bijnen de familie/vrienden. Daarnaast, een perfect beeld van het ouderschap? Nooit gehad, ben altijd vrij realistisch geweest tijdens zwangerschap, bevalling en alles daarna. Ik denk juist dat ouders dat zelf in stand houden door die denkbeelden na te leven en naar de buitenwereld te doen alsof het zo fantastisch is allemaal. Natuurlijk zijn er leuke aspecten maar ook dingen waarvan ik denk; of iedereen houdt zijn mond hierover of ik ben zo hard. Zoals bevallen bijvoorbeeld. Ik was niet meteen verliefd op mijn kind zoals iedereen in mijn omgeving claimde het wel te zijn en dacht alleen maar: okee ben ik moeder, en nu? Terwijl iedereen om me heen helemaal fantastisch aan het doen was van: geweldig he? En ik alleen maar: nee. De pijn herinner ik me ook nog als de dag van gisteren, iets waarvan veel mensen ook nog wel eens willen zeggen dat ze de pijn meteen vergeten waren. Ben dan echt geneigd te denken van: flikker op met dat toneelstuk, zoiets vergeet je niet. Qua opvoeding ben ik meer van het, je leert het best door zelf de fouten te maken maar ik ben er wel om je te helpen of als je ergens mee zit. Gaat tot nu toe helemaal prima.

Ik denk dat er in de maatschappij echt wel het ideaalbeeld van a) het gezin als ideaal bijgesteld mag worden en b) als iemand een kind heeft betekend het niet dat ze automatisch aan een tweede beginnen. Vraag er dan ook niet naar want dat vind ik vrij brutaal en vooral een hele persoonlijke keuze wat verder niemand wat aangaat.

En ook altijd leuk als je zegt dat het bij 1 kind blijft en je nog een relatief jonge leeftijd hebt:

O wacht maar! Die kriebels komen wel weer hoor!

Die opmerkingen krijg ik dus ook :’)
Ondanks dat ik 35 ben, zwanger van m’n eerste na een 2-jarig traject en oh ja, alleenstaand.
Nee, 1 is voor mij echt genoeg. Maar daar kan ik niet stellig over zijn, want ‘wacht maar af’.

Waarom zou er iets mis zijn met hoeveel kinderen iemand heeft. Ook het beeld dat als je 1 kind hebt, dat dan zielig zou zijn. Ik begrijp daar niets van.

Wij kozen heel bewust voor een tweede en dat was geen makkelijke weg en na 2 jaar was het heel reeel dat het niet zou lukken. Ik vond dat mentaal zwaarder dan het traject voor een eerste. De overgang van 0 kinderen naar 1 vond ik ook vele malen zwaarder dan van 1 naar 2 kinderen. Maar dat is mijn persoonlijke ervaring.

Dat het meer geld kost klopt zeker, zeker als je zoals bij ons een jongen en een meisje hebt. Voor onze oudste blijven we met name schoenen kopen, die jongen groeit zo snel en vanwege zijn zooltjes kan hij geen goedkope schoenen kopen. Ik durf niet eens uit te rekenen hoeveel ze alleen al aan kleding en schoenen kosten.

Ik vind het ook nogal irritant als wordt gezegd dat enig kinderen verwend zijn en dat je altijd aan ze merkt dat ze enig kind zijn.
Natuurlijk zijn ze in sommige opzichten verwend, al was het maar omdat ze de aandacht niet hoeven delen. Maar verder leren enig kinderen net zo goed delen en sociaal en zorgzaam zijn door naar de opvang en school te gaan, een teamsport te doen, vrienden en vriendinnen te hebben.

Er zijn zoveel vooroordelen over gezinnen met maar één kind, zowel naar de ouders als naar het kind.

quote:

Op zaterdag 1 november 2025 12:44 schreef miss_sly het volgende:
Ik vind het ook nogal irritant als wordt gezegd dat enig kinderen verwend zijn en dat je altijd aan ze merkt dat ze enig kind zijn.
Natuurlijk zijn ze in sommige opzichten verwend, al was het maar omdat ze de aandacht niet hoeven delen. Maar verder leren enig kinderen net zo goed delen en sociaal en zorgzaam zijn door naar de opvang en school te gaan, een teamsport te doen, vrienden en vriendinnen te hebben.

Er zijn zoveel vooroordelen over gezinnen met maar één kind, zowel naar de ouders als naar het kind.

Ik herken het ook helemaal niet, dat het zo zou uitmaken in omgang.
Onze buurjongen van inmiddels 19 jaar is de meest sociale jongen die ik ken, nou ja tweede plaats want mijn neefje van 22 die ook alleen is opgegroeid omdat zijn halfbroer en halfzus behoorlijk uit beeld waren is ook een superlieve jongen die deelt, attent is, sociaal en ontzettend begaan met de mensen om hem heen.

En ik kan je vertellen dat Juul van 7 ontzettend goed is NIET delen.

Ik denk dat het meer een karaktereigenschap is, kunnen delen of niet.

quote:

Op zaterdag 1 november 2025 12:48 schreef exode het volgende:

[..]
Ik herken het ook helemaal niet, dat het zo zou uitmaken in omgang.
Onze buurjongen van inmiddels 19 jaar is de meest sociale jongen die ik ken, nou ja tweede plaats want mijn neefje van 22 die ook alleen is opgegroeid omdat zijn halfbroer en halfzus behoorlijk uit beeld waren is ook een superlieve jongen die deelt, attent is, sociaal en ontzettend begaan met de mensen om hem heen.

En ik kan je vertellen dat Juul van 7 ontzettend goed is NIET delen.

Ik weet het ook. Ik zie het ook aan mijn eigen dochter. Die overigens toen ze 7 was ook niet heel goed kon delen; misschien ook een leeftijdsdingetje

Mijn enig kind is zonder enig probleem overgestapt naar alles thuis voor zichzelf naar een campus waar ze haar kamer deelt met drie andere meiden en de verdieping met nog eens 20 andere jongeren en het enige dat echt van haar is het onderste bed van het stapelbed en de spullen die ze meegenomen heeft van thuis.

quote:

Op zaterdag 1 november 2025 12:44 schreef miss_sly het volgende:
Ik vind het ook nogal irritant als wordt gezegd dat enig kinderen verwend zijn en dat je altijd aan ze merkt dat ze enig kind zijn.
Natuurlijk zijn ze in sommige opzichten verwend, al was het maar omdat ze de aandacht niet hoeven delen. Maar verder leren enig kinderen net zo goed delen en sociaal en zorgzaam zijn door naar de opvang en school te gaan, een teamsport te doen, vrienden en vriendinnen te hebben.

Er zijn zoveel vooroordelen over gezinnen met maar één kind, zowel naar de ouders als naar het kind.

Als enig kind zijnde herken ik dat ook niet. Ook het beeld dat hierboven wordt geschetst van niet kunnen delen of geen compromissen kunnen sluiten herken ik absoluut niet.

Mensen redeneren vanuit hun eigen ervaringen. Heb je een goede relatie met je broer of zus, dan vind je het al snel "zielig" als een kind dat niet heeft. Maar als enig kind weet je gewoon niet beter.

quote:

Op zaterdag 1 november 2025 11:44 schreef funkyfabulous het volgende:

[..]
Teveel om aan te kunnen is de vrijheid die we nu nog hebben teveel waarderen om voor eem tweede kind te kiezen. Een broertje of zusje is daarnaast nooit een garantie dat ze ook met elkaar overweg kunnen, delen gaat prima so far en dat leren we hem ook gewoon door te doen met andere kinderen op de opvang en bijnen de familie/vrienden. Daarnaast, een perfect beeld van het ouderschap? Nooit gehad, ben altijd vrij realistisch geweest tijdens zwangerschap, bevalling en alles daarna. Ik denk juist dat ouders dat zelf in stand houden door die denkbeelden na te leven en naar de buitenwereld te doen alsof het zo fantastisch is allemaal. Natuurlijk zijn er leuke aspecten maar ook dingen waarvan ik denk; of iedereen houdt zijn mond hierover of ik ben zo hard. Zoals bevallen bijvoorbeeld. Ik was niet meteen verliefd op mijn kind zoals iedereen in mijn omgeving claimde het wel te zijn en dacht alleen maar: okee ben ik moeder, en nu? Terwijl iedereen om me heen helemaal fantastisch aan het doen was van: geweldig he? En ik alleen maar: nee. De pijn herinner ik me ook nog als de dag van gisteren, iets waarvan veel mensen ook nog wel eens willen zeggen dat ze de pijn meteen vergeten waren. Ben dan echt geneigd te denken van: flikker op met dat toneelstuk, zoiets vergeet je niet. Qua opvoeding ben ik meer van het, je leert het best door zelf de fouten te maken maar ik ben er wel om je te helpen of als je ergens mee zit. Gaat tot nu toe helemaal prima.

Ik denk dat er in de maatschappij echt wel het ideaalbeeld van a) het gezin als ideaal bijgesteld mag worden en b) als iemand een kind heeft betekend het niet dat ze automatisch aan een tweede beginnen. Vraag er dan ook niet naar want dat vind ik vrij brutaal en vooral een hele persoonlijke keuze wat verder niemand wat aangaat.

Ik denk dat dat ook aan je omgeving ligt. In mijn omgeving, door mijn studie, vrij veel psychologen en die zijn vaak wel eerlijk over hun emoties. Bevallingstrauma’s zijn een (veelvoorkomend) ding, en ik heb best veel mensen horen zeggen dat ze na de geboorte geen connectie voelen met hun kind. Dat komt vaak pas naar mate er meer interactie komt. Daarnaast blijkt uit studies ook wel dat het levensgeluk van koppels het eerste jaar na de geboorte lager is dan ervoor, en dat het daarna pas weer geleidelijk terugveert naar hetzelfde level (in theorie word je dus ook niet per se gelukkiger van een kind).
Wat dat betreft wel met je eens dat er maatschappelijk een veels te rooskleurig beeld wordt geschept, en bij vlagen houd ik ook wel mijn hart vast als ik zie met welke naïviteit mensen erin stappen. Ik zou iedereen met een kinderwens eens aanraden om eens structureel te gaan oppassen; want na een half jaartje met mijn nichtjes van 2 en 5 heb ik mijn eigen (gezins)planning ook wel herzien.

Ik ben zelf nu zwanger van de eerste (je vraagt je af waarom na bovenstaand verhaal 🥲. Maar een leuke man en oerinstinct doet kennelijk veel) en zal er geen doekjes omwinden; ik zie onwijs op tegen de eerste anderhalf jaar. Je hebt natuurlijk ook mensen die juist gek zijn op de newbornfase, maar ja: ik denk dat het goed is als mensen zich bewuster zijn van de minder leuke kanten. Wat ik gelukkig ook zie is dat de meeste ouders (ongeacht de hoeveelheid kinderen) altijd wel weer in fases komen die ze veel voldoening en plezier geven.

quote:

Op zaterdag 1 november 2025 12:44 schreef miss_sly het volgende:
Ik vind het ook nogal irritant als wordt gezegd dat enig kinderen verwend zijn en dat je altijd aan ze merkt dat ze enig kind zijn.
Natuurlijk zijn ze in sommige opzichten verwend, al was het maar omdat ze de aandacht niet hoeven delen. Maar verder leren enig kinderen net zo goed delen en sociaal en zorgzaam zijn door naar de opvang en school te gaan, een teamsport te doen, vrienden en vriendinnen te hebben.

Er zijn zoveel vooroordelen over gezinnen met maar één kind, zowel naar de ouders als naar het kind.

Ja dat is dus niet mijn ervaring, maar N=2, dus het zal echt niet voor iedereen opgaan en de opvoeding zal ook een grote rol spelen. Maar kennelijk is het (in mijn ervaring) wel een reëel risico en niet alleen een vooroordeel.

Die vooroordelen over enig kinderen altijd. Wie zegt dat ze niet net zo zouden zijn als ze broers of zussen hadden?
En wie zegt dat het in een huishouden met 1 kind geen chaos is en is weerbaarheid niet grotendeels ook karakter net als het vorige punt?

Maar terug naar de minder leuke kanten ipv een discussie over dat een enig kind hebben zwaarder zou zijn, kind zielig is op latere leeftijd en sociaal gezien minder ontwikkeld zou zijn

Deze post had ik uren geleden geschreven maar niet geplaatst op dat moment omdat ik afgeleid werd.

quote:

Op zaterdag 1 november 2025 13:15 schreef Saboo het volgende:

[..]
Ja dat is dus niet mijn ervaring, maar N=2, dus het zal echt niet voor iedereen opgaan en de opvoeding zal ook een grote rol spelen. Maar kennelijk is het (in mijn ervaring) wel een reëel risico en niet alleen een vooroordeel.

N=2 projecteren op de hele groep is wel een vooroordeel en zegt niets over reele risico's.

Maar inderdaad, terug naar het ouderschap niet leuk vinden.

Ik vind het overigens wel leuk. Altijd leuk gevonden, ondanks de fases waarin het om wat voor reden dan ook zwaar was.

Aanhakend op minder leuk, ik voel me steeds ouder door al die hypes waar ik de humor niet van snap.

Brainrot, 67, sigma, echt ik ken alle woorden en termen maar verder ontgaat me de lol.

Als B er weer wat nieuws ingooit aan tafel en ik hem glazig aankijk, voel ik me oud.

quote:

Op vrijdag 31 oktober 2025 21:31 schreef laziness het volgende:
Hoeveel werk je aan 1 kind hebt verschilt ook per kind. De mijne kon en kan zichzelf prima vermaken. Ik heb nooit het gevoel gehad dat we hem (meer) moesten entertainen. Enig kinderen zijn vaak in staat makkelijk contact te leggen in de speeltuin, op de camping etc.

Hoewel de keuze voor één kind door ons gemaakt is om lichamelijk welzijn, vind ik het naarmate de jaren verstrijken ook een goede balans qua intensiviteit. De niet leuke dingen zoals zwemles waren we ook meteen vanaf, er zijn veel minder factoren om rekening mee te houden en dat maakt ons heel flexibel om veel te doen/veel weg te gaan, maar het is ook fijn dat als hij er niet is we meteen het rijk alleen hebben.

Ik ben zelf ook enig kind en mijn man heeft een zus. Mijn ouders zijn 80. Ik ervaar nog steeds geen gemis om iets te delen. En er is ook geen verwachting.
Mijn man ervaart een hoop frustratie rondom feestdagen, hulp aan ouders etc.
Als je alleen bent weet je in ieder geval wat je aan jezelf hebt

Mijn kinderen schelen 6 jaar en mijn oudste had voordat haar broertje geboren was (veel) moeite om aansluiting te vinden met andere kinderen. Ik dacht vaak dat dat misschien te maken kon hebben met het feit dat ze toen alleen was. Ik moest hier aan terug denken toen ik jouw post las Uiteindelijk is het gelukkig goed gekomen.

quote:

Op zaterdag 1 november 2025 13:38 schreef miss_sly het volgende:

[..]
N=2 projecteren op de hele groep is wel een vooroordeel en zegt niets over reele risico's.

Maar inderdaad, terug naar het ouderschap niet leuk vinden.

Ik vind het overigens wel leuk. Altijd leuk gevonden, ondanks de fases waarin het om wat voor reden dan ook zwaar was.

Nouja, je hebt gelijk. Mijn mening is misschien iets teveel gevormd door mijn ervaringen, waarbij wel echt een direct verband was tussen de gezinssituatie en bepaald gedrag, maar dat zijn geen gemiddeldes.

Ik heb nav deze discussie gekeken of ik er onderzoeken over kon vinden, en er zijn negatieve en postieve effecten. Enig kinderen kunnen (gemiddeld) gezien iets minder empathisch zijn, maar dit heeft (gemiddeld) gezien geen invloed op de sociale vaardigheden (volgens andere onderzoeken) en volgens weer andere onderzoeken zijn er ook weer hele positieve effecten zoals meer zelfvertrouwen, betere prestaties en een betere relatie met de ouders etc.
Opvoeding zal dus misschien wel de grootste rol spelen (deze onderzoeken zijn wel gedaan in Hong Kong/China, dus dat is een kanttekening, maar het is genoeg om me rationeel te overtuigen...).

Bronnen voor de volledigheid:
DOI: https://doi.org/10.4324/9781032630328-7 (empathie)
DOI: https://doi.org/10.1007/s12187-009-9041-y (een heleboel positieve aspecten van enig kinderen)

Fijn dat jij het ouderschap wel altijd hebt kunnen waarderen .

quote:

Op zaterdag 1 november 2025 14:06 schreef Saboo het volgende:
Ik heb nav deze discussie gekeken of ik er onderzoeken over kon vinden, en er zijn negatieve en postieve effecten.

Zo zijn er ook onderzoeken over wat oudste/middelste/jongste zijn in een gezin met je doet.
Uiteindelijk is het een combinatie van factoren die maakt dat je bent zoals je bent als kind, denk ik.
En dat geldt ook voor de ouders. En dat heeft ook invloed op hoe belastbaar je bent voor een gezin en hoe je dingen ervaart.

quote:

Op zaterdag 1 november 2025 13:39 schreef exode het volgende:
Aanhakend op minder leuk, ik voel me steeds ouder door al die hypes waar ik de humor niet van snap.

Brainrot, 67, sigma, echt ik ken alle woorden en termen maar verder ontgaat me de lol.

Als B er weer wat nieuws ingooit aan tafel en ik hem glazig aankijk, voel ik me oud.

Ik denk dat elke generatie ouder dat heeft.

Een ander mega irritant ding aan kinderen: ze kunnen totaal onverwachts in de avond ziek worden óf ‘s morgens ziek wakker worden en ze dus ineens thuis blijven en je plannen door de war schoppen.
En zelfs zonder plannen ben je dus helemaal niet meer alleen thuis op zo’n schooldag.

quote:

Op maandag 3 november 2025 07:41 schreef vencodark het volgende:

[..]
Ik denk dat elke generatie ouder dat heeft.

Een ander mega irritant ding aan kinderen: ze kunnen totaal onverwachts in de avond ziek worden óf ‘s morgens ziek wakker worden en ze dus ineens thuis blijven en je plannen door de war schoppen.
En zelfs zonder plannen ben je dus helemaal niet meer alleen thuis op zo’n schooldag.

Oeh ja en dan voel ik me weer schuldig omdat ik baal dat ze ziek thuis zijn want dat doen ze niet voor hun lol... maar ja irritant is t wel.

@exode ik voel me ook vaak oud.. dan hoor ik weer iets en denk ik huu? Wij wonen op nummer 67 dus je kan je voorstellen hoevaak we hier six seven horen...

Ik las iets over verwachtingen van broers/zussen, en dat klopt wel denk ik, nu onze vader ziek is verwacht ik vaak dat mijn zus ook inspringt en helpt en als ze dat niet doet ben ik geïrriteerd... terwijl als je alleen bent moet je sowieso alleen de zaken regelen.

quote:

Op zaterdag 1 november 2025 13:15 schreef Saboo het volgende:

[..]
Ik denk dat dat ook aan je omgeving ligt. In mijn omgeving, door mijn studie, vrij veel psychologen en die zijn vaak wel eerlijk over hun emoties. Bevallingstrauma’s zijn een (veelvoorkomend) ding, en ik heb best veel mensen horen zeggen dat ze na de geboorte geen connectie voelen met hun kind. Dat komt vaak pas naar mate er meer interactie komt. Daarnaast blijkt uit studies ook wel dat het levensgeluk van koppels het eerste jaar na de geboorte lager is dan ervoor, en dat het daarna pas weer geleidelijk terugveert naar hetzelfde level (in theorie word je dus ook niet per se gelukkiger van een kind).
Wat dat betreft wel met je eens dat er maatschappelijk een veels te rooskleurig beeld wordt geschept, en bij vlagen houd ik ook wel mijn hart vast als ik zie met welke naïviteit mensen erin stappen. Ik zou iedereen met een kinderwens eens aanraden om eens structureel te gaan oppassen; want na een half jaartje met mijn nichtjes van 2 en 5 heb ik mijn eigen (gezins)planning ook wel herzien.

Ik ben zelf nu zwanger van de eerste (je vraagt je af waarom na bovenstaand verhaal 🥲. Maar een leuke man en oerinstinct doet kennelijk veel) en zal er geen doekjes omwinden; ik zie onwijs op tegen de eerste anderhalf jaar. Je hebt natuurlijk ook mensen die juist gek zijn op de newbornfase, maar ja: ik denk dat het goed is als mensen zich bewuster zijn van de minder leuke kanten. Wat ik gelukkig ook zie is dat de meeste ouders (ongeacht de hoeveelheid kinderen) altijd wel weer in fases komen die ze veel voldoening en plezier geven.
[..]
Ja dat is dus niet mijn ervaring, maar N=2, dus het zal echt niet voor iedereen opgaan en de opvoeding zal ook een grote rol spelen. Maar kennelijk is het (in mijn ervaring) wel een reëel risico en niet alleen een vooroordeel.

Anderzijds kun je daar vooraf ook niet helemaal op anticiperen. Hoe kun je je nou voorbereiden op iets wat zo fundamenteel levensveranderend is. Behalve de concrete zaken voorbereiden, zoals huis, relatie, stabiliteit, financiën etc. Maar voor de rest….

Ik vind het ouderschap iets wat ik vooral over me heen liet komen en dan zie je gaandeweg wel hoe je erop reageert.

Zo heb ik het bij de eerste gedaan. Ik heb me vooraf nergens druk om gemaakt. Ik had gewoon genoeg vertrouwen in mezelf en mijn partner dat ik t wel zou redden met slaaptekort, gedoe etc. Dat je levensgeluk minder is in het eerste jaar is logisch. Dat geteut met een niet slapende baby is wel een andere koek dan mijn luilekkerland-leventje dat ik als volwassen single had. Overigens vond ik mezelf daarbij niet ongelukkiger dan ervoor, ik vond dat m’n leven verrijkt was en had t nooit meer willen ruilen. Ondanks dat het intensief was.

Wij wilden graag een 2e. Omdat we ons nog niet compleet voelden en omdat ik wel goede ervaringen heb met een sibling in m’n leven.

Nu met de 2e erbij zie ik dat het beide kinderen goed doet, dus ik ben blij met mn keuze. Ze hebben veel aan elkaar en maken andere dingen samen mee dan als ze alleen waren geweest.

Ik vind het veel pittiger met 2 dan met 1, maar de dag vliegt ook sneller voorbij. Mijn mamadag met 2 vind ik leuker dan met 1 ivm beetje meer reuring. Ik hou van de chaos. En vaak ben ik ook totaal uitgeput, daar niet van.

En nu is zelfs de 3e op komst. Ik vraag me soms af waarom lol, want ik ben nu al gesloopt met een kleuter en een peuter. Maar we wilden graag en ik was altijd al het type living on the edge.
Het feit dat die 3e daadwerkelijk komt heeft ook voor een deel met mijn karakter te maken. Als ik voorzichtiger was geweest had ik t denk ik bij 2 gelaten.