Het ouderschap niet leuk vinden #6

quote:

Op zaterdag 6 september 2025 15:37 schreef Halcon het volgende:
maar denk er soms ook wel het mijne van als ik mensen met één kind hoor klagen...

Iedere ouder is anders, maar ook ieder kind. Wij hebben er 1 en door onze ervaringen met die ene is er nooit een tweede gekomen. Ik denk niet dat wij anders nog bij elkaar zouden zijn. En inmiddels zou ik ook niet weten hoe wij alles zouden moeten regelen als we er nóg een hadden gehad.
Ik werk zelf met kinderen met (gedrags)problemen en dat gaat me prima af, al zeg ik het zelf . Maar met mijn eigen kind kom ik soms in situaties waarin ik het even niet meer weet.

Telefoon geeft hier ook gedoe. Hij zou pas een telefoon krijgen voor het VO, maar bij de overstap naar een school verder van huis heeft hij er 1 gekregen om ons te kunnen bereiken. Hij moet hem thuis inleveren en als ik vergeet daar op te letten, zal hij het zeker ook niet doen. We zijn al zo ver dat zijn wifi ontzettend afgeknepen wordt, zodat Whatsapp nog werkt maar internetten niet...

Ik ben team elke ouder maakt eigen, doordachte keuzes als het om mobieltjes gaat. Ik ben pro smartphones, maar dat gamen erop daar heb ik me op verkeken.
Social media gaat ie sowieso niet op.

Way of topic dus mijn verder mening laat ik voor wat het is

Hoe lang duurt die puberteit? Tegen de tijd dat hij er doorheen is kan ik zo de politiek in met mijn discussie skills denk ik.

Misschien is je zoon ook eerder uit gepuberd omdat hij tegen die tijd ook schijt moe van zichzelf is.

quote:

Op dinsdag 9 september 2025 06:59 schreef _Lily_ het volgende:

[..]
Je moet ook groeien in het ouderschap.
Op je werk kun je nu ook meer aan dan 10 jaar geleden.

Ik vind t niet gek als ik ouders met 1 kind zie worstelen.

In het begin is alles wel nieuw, ja.

quote:

Op dinsdag 9 september 2025 13:29 schreef Hupje het volgende:

[..]
Iedere ouder is anders, maar ook ieder kind. Wij hebben er 1 en door onze ervaringen met die ene is er nooit een tweede gekomen. Ik denk niet dat wij anders nog bij elkaar zouden zijn. En inmiddels zou ik ook niet weten hoe wij alles zouden moeten regelen als we er nóg een hadden gehad.
Ik werk zelf met kinderen met (gedrags)problemen en dat gaat me prima af, al zeg ik het zelf . Maar met mijn eigen kind kom ik soms in situaties waarin ik het even niet meer weet.

Telefoon geeft hier ook gedoe. Hij zou pas een telefoon krijgen voor het VO, maar bij de overstap naar een school verder van huis heeft hij er 1 gekregen om ons te kunnen bereiken. Hij moet hem thuis inleveren en als ik vergeet daar op te letten, zal hij het zeker ook niet doen. We zijn al zo ver dat zijn wifi ontzettend afgeknepen wordt, zodat Whatsapp nog werkt maar internetten niet...

De oudste twee mogen bij hun moeder dus onbeperkt op de telefoon kloten. Als ik dan niks zou doen, dan zouden ze de hele dag op hun telefoon zitten. Als ze daar zijn geweest, dan is het echt weer even afkicken van de telefoon.

Overigens, als ze dan met andere dingen eenmaal bezig zijn, dan zijn ze hun telefoon ook zo weer vergeten. Aan de schermtijdtabellen kun je precies zien bij wie ze op een dag waren.

Een uurtje op de telefoon vind ik niet zo'n probleem. Wel is het zo dat ze echt alleen maar crap kijken.

quote:

Op vrijdag 15 augustus 2025 17:03 schreef roos94 het volgende:
Daarom is 1 kind en dan stop gewoon top. Je kan alles meemaken van zwangerschap tot opgroeien 1e stapjes 1e schooldag etc. En je houdt nog genoeg tijd (en geld) over voor andere dingen (en voor slaap/rust )

Dit is precies waarom het er hier bij één blijft. Hoor in mijn omgeving eigenlijk ook alleen maar dat de overgang van 1-2 kinderen groter is dan van 0 naar 1 kind, ze onderschatten het allemaal maar schijnbaar heerst er nog altijd een 'ding' dat als je 1 kind hebt er ook een tweede 'moet' komen, wat totaal belachelijk is. Mijn man en ik weten dat één kind alles is wat we mentaal aankunnen. Waarom zouden we dan aan nummer 2 beginnen en onszelf daarmee mentaal de afgrond in slepen en daardoor wellicht mentaal ook vanalles veroorzaken bij onze zoon? Alles wat ik onze zoon gun is twee stabiele ouders en dat is iets wat we op het spel zetten door voor een tweede kind te gaan.

You rock als ouder als je eerlijk durft toe te geven dat een tweede gewoon teveel is en je niet meegaat in het belachelijke 'het moeten er minimaal 2 zijn' omdat iemand dat ooit zo heeft bedacht. In mijn omgeving is dat bijna iedereen. In mijn leven is er pas één stel wat ik ben tegengekomen dat zei van: één kind is voldoende want dan blijven we zelf ook gelukkig.

Ja dit is een onderwerp waar ik slecht op ga omdat zoon nu 2 is en iedereen vraagt wanneer nummer 2 komt.

quote:

Op vrijdag 31 oktober 2025 09:02 schreef funkyfabulous het volgende:

[..]
Dit is precies waarom het er hier bij één blijft. Hoor in mijn omgeving eigenlijk ook alleen maar dat de overgang van 1-2 kinderen groter is dan van 0 naar 1 kind, ze onderschatten het allemaal maar schijnbaar heerst er nog altijd een 'ding' dat als je 1 kind hebt er ook een tweede 'moet' komen, wat totaal belachelijk is. Mijn man en ik weten dat één kind alles is wat we mentaal aankunnen. Waarom zouden we dan aan nummer 2 beginnen en onszelf daarmee mentaal de afgrond in slepen en daardoor wellicht mentaal ook vanalles veroorzaken bij onze zoon? Alles wat ik onze zoon gun is twee stabiele ouders en dat is iets wat we op het spel zetten door voor een tweede kind te gaan.

You rock als ouder als je eerlijk durft toe te geven dat een tweede gewoon teveel is en je niet meegaat in het belachelijke 'het moeten er minimaal 2 zijn' omdat iemand dat ooit zo heeft bedacht. In mijn omgeving is dat bijna iedereen. In mijn leven is er pas één stel wat ik ben tegengekomen dat zei van: één kind is voldoende want dan blijven we zelf ook gelukkig.

Ja dit is een onderwerp waar ik slecht op ga omdat zoon nu 2 is en iedereen vraagt wanneer nummer 2 komt.

Oh, maar als je kinderloos bent vragen mensen ook 'Zo, wanneer komt de eerste?'.

Ik vind het ouderschap nu meestal wel leuk met twee kinderen. Het enige wat ik soms slecht trek (vooral na een drukke dag) is dat het eindeloos lang duurt voordat mijn jongste 's avonds een keer in slaap valt.

Ik vind twee - nu ze 4,5 en bijna 7 zijn - met twee makkelijker dan met eentje van wat ik om me heen zie. Ze hebben weliswaar genoeg ruzie, maar staan ook samen sterk. En hebben altijd een vriendje bij zich op vakantie, in de speeltuin enz. Mijn vriendinnen met een kind zijn veel meer bezig met hun kinderen entertainen.

En voor de volwassen vriendinnen die enig kind zijn en nu ouders beginnen te verliezen vind ik het nu ook best kut eigenlijk. Al heeft het ook voordelen. De erfenis niet hoeven delen en dus ook geen ruzie. En geen gedoe over beslissingen als ouderlijk huis verkopen enzo.

Iedereen 'moet' zoveel kinderen nemen als ze willen bij ze past. 0, 1, 12, jouw leven, jouw keuze.

Wij kozen heel bewust voor een tweede. Juist als volwassene ben ik erg blij dat ik een zus en broer heb. De zorg om mijn moeder delen we, het rouwen om mijn vader deelden we, etc.

Ik snap sowieso niet waarom iemand zich zou bemoeien met hoeveel kinderen je hebt. En soms heb je het niet eens voor het kiezen.

quote:

Op vrijdag 31 oktober 2025 20:37 schreef exode het volgende:
Iedereen 'moet' zoveel kinderen nemen als ze willen bij ze past. 0, 1, 12, jouw leven, jouw keuze.

Wij kozen heel bewust voor een tweede. Juist als volwassene ben ik erg blij dat ik een zus en broer heb. De zorg om mijn moeder delen we, het rouwen om mijn vader deelden we, etc.

Ik snap sowieso niet waarom iemand zich zou bemoeien met hoeveel kinderen je hebt. En soms heb je het niet eens voor het kiezen.

Dat delen is ook alleen maar als het goed gaat. Met mijn broer heb ik al jaren geen goed contact, zie hem liever niet. Met mijn zus ging het nog wel, maar na een aantal lastige zaken de afgelopen jaren en het overlijden van mijn vader begin dit jaar bezorgen ze me alleen maar stress.
Mijn dochter heeft gezien hoe dat dan gaat en is alleen maar blij dat ze geen broer of zus heeft.

quote:

Op vrijdag 31 oktober 2025 21:04 schreef miss_sly het volgende:

[..]
Dat delen is ook alleen maar als het goed gaat. Met mijn broer heb ik al jaren geen goed contact, zie hem liever niet. Met mijn zus ging het nog wel, maar na een aantal lastige zaken de afgelopen jaren en het overlijden van mijn vader begin dit jaar bezorgen ze me alleen maar stress.
Mijn dochter heeft gezien hoe dat dan gaat en is alleen maar blij dat ze geen broer of zus heeft.

Dit ja. Het is niet gegarandeerd dat je een goede band heb met je broer/zus.

Hoeveel werk je aan 1 kind hebt verschilt ook per kind. De mijne kon en kan zichzelf prima vermaken. Ik heb nooit het gevoel gehad dat we hem (meer) moesten entertainen. Enig kinderen zijn vaak in staat makkelijk contact te leggen in de speeltuin, op de camping etc.

Hoewel de keuze voor één kind door ons gemaakt is om lichamelijk welzijn, vind ik het naarmate de jaren verstrijken ook een goede balans qua intensiviteit. De niet leuke dingen zoals zwemles waren we ook meteen vanaf, er zijn veel minder factoren om rekening mee te houden en dat maakt ons heel flexibel om veel te doen/veel weg te gaan, maar het is ook fijn dat als hij er niet is we meteen het rijk alleen hebben.

Ik ben zelf ook enig kind en mijn man heeft een zus. Mijn ouders zijn 80. Ik ervaar nog steeds geen gemis om iets te delen. En er is ook geen verwachting.
Mijn man ervaart een hoop frustratie rondom feestdagen, hulp aan ouders etc.
Als je alleen bent weet je in ieder geval wat je aan jezelf hebt

Klopt helemaal maar het was voor mij/ons een extra reden. Ik vind het heel waardevol om een zus en broer te hebben. Maar ik weet dat het niet overal zo fijn gaat.

En wat betreft dat ouderschap, ergens een handleiding voor moeilijke pubers?

quote:

Op vrijdag 31 oktober 2025 21:31 schreef laziness het volgende:
Hoeveel werk je aan 1 kind hebt verschilt ook per kind. De mijne kon en kan zichzelf prima vermaken. Ik heb nooit het gevoel gehad dat we hem (meer) moesten entertainen. Enig kinderen zijn vaak in staat makkelijk contact te leggen in de speeltuin, op de camping etc.

Hoewel de keuze voor één kind door ons gemaakt is om lichamelijk welzijn, vind ik het naarmate de jaren verstrijken ook een goede balans qua intensiviteit. De niet leuke dingen zoals zwemles waren we ook meteen vanaf, er zijn veel minder factoren om rekening mee te houden en dat maakt ons heel flexibel om veel te doen/veel weg te gaan, maar het is ook fijn dat als hij er niet is we meteen het rijk alleen hebben.

Ik ben zelf ook enig kind en mijn man heeft een zus. Mijn ouders zijn 80. Ik ervaar nog steeds geen gemis om iets te delen. En er is ook geen verwachting.
Mijn man ervaart een hoop frustratie rondom feestdagen, hulp aan ouders etc.
Als je alleen bent weet je in ieder geval wat je aan jezelf hebt

Wij wilden een kind. Voor mijn man was het daarmee klaar, ik wilde nog best een tijdje een tweede. Maar ik herken me heel erg in je beschrijving van de voordelen van maar één kind.

quote:

Op vrijdag 31 oktober 2025 09:02 schreef funkyfabulous het volgende:

[..]
In mijn leven is er pas één stel wat ik ben tegengekomen dat zei van: één kind is voldoende want dan blijven we zelf ook gelukkig.

Hier ook bewust één kind. Niet omdat we het ouderschap niet leuk zouden vinden, maar juist om het leuk te houden. We hebben wel altijd wel de mogelijkheid opengehouden om ooit alsnog voor een tweede te gaan, maar dat zie ik inmiddels niet meer gebeuren. Niet eens zozeer vanwege onze leeftijd (40+) of die van onze dochter (9), maar toen we begin dit jaar een kitten in huis haalden was dat al een hele invasie, en een kind is nog vele malen invasiever.

Ik ben blij met twee. Dat was voor mij wel echt een wens omdat ik alleen ben. En natuurlijk kan dat gedoe opleveren, maar dat hoeft niet. Hier hebben ze in ieder geval een fijne band tot nu toe.

quote:

Op vrijdag 31 oktober 2025 09:02 schreef funkyfabulous het volgende:

[..]
Dit is precies waarom het er hier bij één blijft. Hoor in mijn omgeving eigenlijk ook alleen maar dat de overgang van 1-2 kinderen groter is dan van 0 naar 1 kind, ze onderschatten het allemaal maar schijnbaar heerst er nog altijd een 'ding' dat als je 1 kind hebt er ook een tweede 'moet' komen, wat totaal belachelijk is. Mijn man en ik weten dat één kind alles is wat we mentaal aankunnen. Waarom zouden we dan aan nummer 2 beginnen en onszelf daarmee mentaal de afgrond in slepen en daardoor wellicht mentaal ook vanalles veroorzaken bij onze zoon? Alles wat ik onze zoon gun is twee stabiele ouders en dat is iets wat we op het spel zetten door voor een tweede kind te gaan.

You rock als ouder als je eerlijk durft toe te geven dat een tweede gewoon teveel is en je niet meegaat in het belachelijke 'het moeten er minimaal 2 zijn' omdat iemand dat ooit zo heeft bedacht. In mijn omgeving is dat bijna iedereen. In mijn leven is er pas één stel wat ik ben tegengekomen dat zei van: één kind is voldoende want dan blijven we zelf ook gelukkig.

Ja dit is een onderwerp waar ik slecht op ga omdat zoon nu 2 is en iedereen vraagt wanneer nummer 2 komt.

Maar wat is te veel om aan te kunnen? Ik denk dat je bij een tweede misschien je beeld van perfect ouderschap wat meer moet bijstellen omdat je minder tijd hebt, moeier bent, en tegelijkertijd meer chaos hebt. Toch denk ik dat die dingen misschien juist ook in het belang kunnen zijn voor de ontwikkeling van het kind.

Ik heb op de middelbare school twee vriendinnen gehad die enig kind waren, en bij beide was het direct terug te merken in hun karakter dat ze moeite hadden met delen, compromissen sluiten en consessies doen. Niet dat ze dan boos werden, maar echt een soort mentale error. Voor mij wel een reden om liever niet een enig kind te willen.

Ze zijn overigens beide prima terechtgekomen, zijn gelukkig en als je als ouder denkt dat je geen tweede aankunt moet je zeker niet je limieten gaan pushen (!).
Maar als je denkt dat je geen tweede aankunt omdat je eisen van goed ouderschap erg hoog liggen; dan denk ik mwah, een kind wordt alleen maar weerbaarder als hij gewend is dat dingen misschien wat chaotischer gaan.

quote:

Op zaterdag 1 november 2025 09:17 schreef Saboo het volgende:

[..]
Maar wat is te veel om aan te kunnen? Ik denk dat je bij een tweede misschien je beeld van perfect ouderschap wat meer moet bijstellen omdat je minder tijd hebt, moeier bent, en tegelijkertijd meer chaos hebt. Toch denk ik dat die dingen misschien juist ook in het belang kunnen zijn voor de ontwikkeling van het kind.

Ik heb op de middelbare school twee vriendinnen gehad die enig kind waren, en bij beide was het direct terug te merken in hun karakter dat ze moeite hadden met delen, compromissen sluiten en consessies doen. Niet dat ze dan boos werden, maar echt een soort mentale error. Voor mij wel een reden om liever niet een enig kind te willen.

Ze zijn overigens beide prima terechtgekomen, zijn gelukkig en als je als ouder denkt dat je geen tweede aankunt moet je zeker niet je limieten gaan pushen (!).
Maar als je denkt dat je geen tweede aankunt omdat je eisen van goed ouderschap erg hoog liggen; dan denk ik mwah, een kind wordt alleen maar weerbaarder als hij gewend is dat dingen misschien wat chaotischer gaan.

Teveel om aan te kunnen is de vrijheid die we nu nog hebben teveel waarderen om voor eem tweede kind te kiezen. Een broertje of zusje is daarnaast nooit een garantie dat ze ook met elkaar overweg kunnen, delen gaat prima so far en dat leren we hem ook gewoon door te doen met andere kinderen op de opvang en bijnen de familie/vrienden. Daarnaast, een perfect beeld van het ouderschap? Nooit gehad, ben altijd vrij realistisch geweest tijdens zwangerschap, bevalling en alles daarna. Ik denk juist dat ouders dat zelf in stand houden door die denkbeelden na te leven en naar de buitenwereld te doen alsof het zo fantastisch is allemaal. Natuurlijk zijn er leuke aspecten maar ook dingen waarvan ik denk; of iedereen houdt zijn mond hierover of ik ben zo hard. Zoals bevallen bijvoorbeeld. Ik was niet meteen verliefd op mijn kind zoals iedereen in mijn omgeving claimde het wel te zijn en dacht alleen maar: okee ben ik moeder, en nu? Terwijl iedereen om me heen helemaal fantastisch aan het doen was van: geweldig he? En ik alleen maar: nee. De pijn herinner ik me ook nog als de dag van gisteren, iets waarvan veel mensen ook nog wel eens willen zeggen dat ze de pijn meteen vergeten waren. Ben dan echt geneigd te denken van: flikker op met dat toneelstuk, zoiets vergeet je niet. Qua opvoeding ben ik meer van het, je leert het best door zelf de fouten te maken maar ik ben er wel om je te helpen of als je ergens mee zit. Gaat tot nu toe helemaal prima.

Ik denk dat er in de maatschappij echt wel het ideaalbeeld van a) het gezin als ideaal bijgesteld mag worden en b) als iemand een kind heeft betekend het niet dat ze automatisch aan een tweede beginnen. Vraag er dan ook niet naar want dat vind ik vrij brutaal en vooral een hele persoonlijke keuze wat verder niemand wat aangaat.

quote:

Op zaterdag 1 november 2025 11:44 schreef funkyfabulous het volgende:

[..]
Teveel om aan te kunnen is de vrijheid die we nu nog hebben teveel waarderen om voor eem tweede kind te kiezen. Een broertje of zusje is daarnaast nooit een garantie dat ze ook met elkaar overweg kunnen, delen gaat prima so far en dat leren we hem ook gewoon door te doen met andere kinderen op de opvang en bijnen de familie/vrienden. Daarnaast, een perfect beeld van het ouderschap? Nooit gehad, ben altijd vrij realistisch geweest tijdens zwangerschap, bevalling en alles daarna. Ik denk juist dat ouders dat zelf in stand houden door die denkbeelden na te leven en naar de buitenwereld te doen alsof het zo fantastisch is allemaal. Natuurlijk zijn er leuke aspecten maar ook dingen waarvan ik denk; of iedereen houdt zijn mond hierover of ik ben zo hard. Zoals bevallen bijvoorbeeld. Ik was niet meteen verliefd op mijn kind zoals iedereen in mijn omgeving claimde het wel te zijn en dacht alleen maar: okee ben ik moeder, en nu? Terwijl iedereen om me heen helemaal fantastisch aan het doen was van: geweldig he? En ik alleen maar: nee. De pijn herinner ik me ook nog als de dag van gisteren, iets waarvan veel mensen ook nog wel eens willen zeggen dat ze de pijn meteen vergeten waren. Ben dan echt geneigd te denken van: flikker op met dat toneelstuk, zoiets vergeet je niet. Qua opvoeding ben ik meer van het, je leert het best door zelf de fouten te maken maar ik ben er wel om je te helpen of als je ergens mee zit. Gaat tot nu toe helemaal prima.

Ik denk dat er in de maatschappij echt wel het ideaalbeeld van a) het gezin als ideaal bijgesteld mag worden en b) als iemand een kind heeft betekend het niet dat ze automatisch aan een tweede beginnen. Vraag er dan ook niet naar want dat vind ik vrij brutaal en vooral een hele persoonlijke keuze wat verder niemand wat aangaat.

En ook altijd leuk als je zegt dat het bij 1 kind blijft en je nog een relatief jonge leeftijd hebt:

O wacht maar! Die kriebels komen wel weer hoor!

Die opmerkingen krijg ik dus ook :’)
Ondanks dat ik 35 ben, zwanger van m’n eerste na een 2-jarig traject en oh ja, alleenstaand.
Nee, 1 is voor mij echt genoeg. Maar daar kan ik niet stellig over zijn, want ‘wacht maar af’.

Waarom zou er iets mis zijn met hoeveel kinderen iemand heeft. Ook het beeld dat als je 1 kind hebt, dat dan zielig zou zijn. Ik begrijp daar niets van.

Wij kozen heel bewust voor een tweede en dat was geen makkelijke weg en na 2 jaar was het heel reeel dat het niet zou lukken. Ik vond dat mentaal zwaarder dan het traject voor een eerste. De overgang van 0 kinderen naar 1 vond ik ook vele malen zwaarder dan van 1 naar 2 kinderen. Maar dat is mijn persoonlijke ervaring.

Dat het meer geld kost klopt zeker, zeker als je zoals bij ons een jongen en een meisje hebt. Voor onze oudste blijven we met name schoenen kopen, die jongen groeit zo snel en vanwege zijn zooltjes kan hij geen goedkope schoenen kopen. Ik durf niet eens uit te rekenen hoeveel ze alleen al aan kleding en schoenen kosten.

Ik vind het ook nogal irritant als wordt gezegd dat enig kinderen verwend zijn en dat je altijd aan ze merkt dat ze enig kind zijn.
Natuurlijk zijn ze in sommige opzichten verwend, al was het maar omdat ze de aandacht niet hoeven delen. Maar verder leren enig kinderen net zo goed delen en sociaal en zorgzaam zijn door naar de opvang en school te gaan, een teamsport te doen, vrienden en vriendinnen te hebben.

Er zijn zoveel vooroordelen over gezinnen met maar één kind, zowel naar de ouders als naar het kind.

quote:

Op zaterdag 1 november 2025 12:44 schreef miss_sly het volgende:
Ik vind het ook nogal irritant als wordt gezegd dat enig kinderen verwend zijn en dat je altijd aan ze merkt dat ze enig kind zijn.
Natuurlijk zijn ze in sommige opzichten verwend, al was het maar omdat ze de aandacht niet hoeven delen. Maar verder leren enig kinderen net zo goed delen en sociaal en zorgzaam zijn door naar de opvang en school te gaan, een teamsport te doen, vrienden en vriendinnen te hebben.

Er zijn zoveel vooroordelen over gezinnen met maar één kind, zowel naar de ouders als naar het kind.

Ik herken het ook helemaal niet, dat het zo zou uitmaken in omgang.
Onze buurjongen van inmiddels 19 jaar is de meest sociale jongen die ik ken, nou ja tweede plaats want mijn neefje van 22 die ook alleen is opgegroeid omdat zijn halfbroer en halfzus behoorlijk uit beeld waren is ook een superlieve jongen die deelt, attent is, sociaal en ontzettend begaan met de mensen om hem heen.

En ik kan je vertellen dat Juul van 7 ontzettend goed is NIET delen.

Ik denk dat het meer een karaktereigenschap is, kunnen delen of niet.