KLB Klaagbaak
Klaag maar raak voor een knaak.
Elke post die begint met "Met gepaste trots [...]"
[b]Op dinsdag 28 februari 2012 10:19 schreef TheGeneral:[/b]Eindelijk eens wat zinnige posts van Federer-fan O+ .
[b]Op maandag 24 mei 2010 16:33 schreef tarantism:[/b]dit is het slechtste topic dat ik ooit heb gezien
[b]Op maandag 24 mei 2010 16:33 schreef tarantism:[/b]dit is het slechtste topic dat ik ooit heb gezien
I’m gonna leave this fucked up country! Today!’
Hij schreeuwt. De aderen lopen als netwerken door zijn ogen. Zijn neus vlak voor de mijne. Maar het is niet het volume dat me raakt. Het is de inhoud. Het enige wat ik voel, is de teleurstelling. Ons falen.
Ayan is begin twintig. Iets meer dan een jaar in Nederland. Hij spreekt nauwelijks Nederlands. Engels een beetje – net genoeg om te vloeken en vragen te stellen die niemand echt beantwoord krijgt. Een paar weken geleden werd hij bij ons opgenomen, op de High & Intensive Care. Psychotisch ontregeld door cannabisgebruik. Problemen in het AZC, overlast, politie, de crisisbeoordelingskamer, en toen: wij. De HIC.
In die weken zijn we er nauwelijks in geslaagd hem uit te leggen waar hij is. Psychose, trauma, verleden, heden, en onbegrip over zijn nieuwe land – alles vloeit door elkaar.
Gisteren kwam de rechter langs, om te oordelen of er een zorgmachtiging moest komen. ‘Who is this judge!?’ vroeg hij boos. ‘God is my judge, I don’t need this!’ Zijn advocaat (wit) en ik (ook wit) probeerden het uit te leggen. Met handen, voeten en simpel Engels. Maar leg dat maar eens uit. Wat een zorgmachtiging is. Wat het Nederlandse zorgsysteem is. Wat ‘gedwongen zorg’ betekent, als je jong bent, niemand vertrouwt, en denkt dat je wordt gestraft voor iets wat je niet begrijpt.
De machtiging werd afgegeven. Boosheid volgde. Glazen vlogen door de kamer. Hij weer neus aan neus met mij. Schreeuwend, vloekend, huilend. Allemaal tegelijk. Allemaal terecht.
Vandaag hebben we een gesprek. Zijn ambulant begeleiders schuiven aan (wit), wij vanuit de kliniek (wit), en aan de telefoon Khalid, van de stichting die hem kent vanuit zijn gemeenschap. Niet wit en de enige die hij vertrouwd.
Er liggen twee opties op tafel: een depot, of een medicijn dat hij maar één keer per week hoeft te slikken. Wederom boosheid. Een nieuw medicijn? Weer verlenging? Hij heeft toch niemand vermoord? Khalid probeert te bemiddelen. ‘Hij vertrouwt jullie niet,’ zegt hij. ‘Waar hij vandaan komt krijgen alleen criminelen spuiten. Hij denkt dat hij gestraft wordt.’ Opnieuw probeert de psychiater het uit te leggen. Opnieuw lukt het niet. Opnieuw draaien we rondjes. Ik staar naar mijn handen. Vermijd zijn blik. Ik voel hem kijken.
Ik voel hoe ik hem heb teleurgesteld. De tranen komen nu van boosheid én wanhoop. ‘Let me out!’ roept hij tegen me. Ik zeg dat we het morgen opnieuw bespreken. Hij knikt.
Ik laat hem eruit en kijk hem na. Halverwege de gang draait hij zich om. Zijn blik scherp, zijn stem rauw.
‘You’re treating me like an animal!’
Ik zeg niets.
Want wat moet je zeggen, want op dat moment, ondanks al mijn goede bedoelingen, voelde het ook nog zo. Hij kwam hierheen voor een beter leven.
En dat heeft hij nooit gehad.
En ik?
Ik kon het hem vandaag niet geven. En dat doet pijn.
Hij schreeuwt. De aderen lopen als netwerken door zijn ogen. Zijn neus vlak voor de mijne. Maar het is niet het volume dat me raakt. Het is de inhoud. Het enige wat ik voel, is de teleurstelling. Ons falen.
Ayan is begin twintig. Iets meer dan een jaar in Nederland. Hij spreekt nauwelijks Nederlands. Engels een beetje – net genoeg om te vloeken en vragen te stellen die niemand echt beantwoord krijgt. Een paar weken geleden werd hij bij ons opgenomen, op de High & Intensive Care. Psychotisch ontregeld door cannabisgebruik. Problemen in het AZC, overlast, politie, de crisisbeoordelingskamer, en toen: wij. De HIC.
In die weken zijn we er nauwelijks in geslaagd hem uit te leggen waar hij is. Psychose, trauma, verleden, heden, en onbegrip over zijn nieuwe land – alles vloeit door elkaar.
Gisteren kwam de rechter langs, om te oordelen of er een zorgmachtiging moest komen. ‘Who is this judge!?’ vroeg hij boos. ‘God is my judge, I don’t need this!’ Zijn advocaat (wit) en ik (ook wit) probeerden het uit te leggen. Met handen, voeten en simpel Engels. Maar leg dat maar eens uit. Wat een zorgmachtiging is. Wat het Nederlandse zorgsysteem is. Wat ‘gedwongen zorg’ betekent, als je jong bent, niemand vertrouwt, en denkt dat je wordt gestraft voor iets wat je niet begrijpt.
De machtiging werd afgegeven. Boosheid volgde. Glazen vlogen door de kamer. Hij weer neus aan neus met mij. Schreeuwend, vloekend, huilend. Allemaal tegelijk. Allemaal terecht.
Vandaag hebben we een gesprek. Zijn ambulant begeleiders schuiven aan (wit), wij vanuit de kliniek (wit), en aan de telefoon Khalid, van de stichting die hem kent vanuit zijn gemeenschap. Niet wit en de enige die hij vertrouwd.
Er liggen twee opties op tafel: een depot, of een medicijn dat hij maar één keer per week hoeft te slikken. Wederom boosheid. Een nieuw medicijn? Weer verlenging? Hij heeft toch niemand vermoord? Khalid probeert te bemiddelen. ‘Hij vertrouwt jullie niet,’ zegt hij. ‘Waar hij vandaan komt krijgen alleen criminelen spuiten. Hij denkt dat hij gestraft wordt.’ Opnieuw probeert de psychiater het uit te leggen. Opnieuw lukt het niet. Opnieuw draaien we rondjes. Ik staar naar mijn handen. Vermijd zijn blik. Ik voel hem kijken.
Ik voel hoe ik hem heb teleurgesteld. De tranen komen nu van boosheid én wanhoop. ‘Let me out!’ roept hij tegen me. Ik zeg dat we het morgen opnieuw bespreken. Hij knikt.
Ik laat hem eruit en kijk hem na. Halverwege de gang draait hij zich om. Zijn blik scherp, zijn stem rauw.
‘You’re treating me like an animal!’
Ik zeg niets.
Want wat moet je zeggen, want op dat moment, ondanks al mijn goede bedoelingen, voelde het ook nog zo. Hij kwam hierheen voor een beter leven.
En dat heeft hij nooit gehad.
En ik?
Ik kon het hem vandaag niet geven. En dat doet pijn.
Mankind is poised midway between the gods and the beasts
Van een zogenaamde pianostemmer naar je cryptische shit marketing verhaaltje
quote:De bel gaat en ik doe open. Voor de deur staat een man met twee werkkoffers. De pianostemmer, 20 minuten te laat. Het eerste wat hij zegt is:
“Ze hebben op het conservatorium vier snaren uitgeslagen.”
Ik kijk hem vragend aan. Hij herhaalt wat hij zei, en ik zeg dat ik niet weet wat dat betekent.
Dat is blijkbaar vreemd, want nu trekt hij een niet-begrijpend gezicht en laat een foto zien op zijn telefoon.
Van de ingewanden van een piano, waar een gat gaapt omdat er vier snaren ontbreken.
Ooo, de ondertiteling van wat hij zei is dus:
“Ik moest hiervoor ergens anders een piano stemmen en daar bleek onverwacht ook een reparatie nodig te zijn: ik moest eerst vier gebroken snaren vervangen voordat ik de piano kon stemmen. Dus ben ik 20 minuten uitgelopen.”
Vervolgens gaat hij een uur lang in een concentratiebubbel gekmakend zitten tingeltangelen op onze piano, en die klinkt nu weer top.
Als vakidioot en diepexpert zeg je vaak cryptische shit.
Het is fantastisch dat er mensen zijn zoals jij, die belachelijk veel weten van een irritant probleem.
Waar veel klanten mee worstelen, die hulpeloos op leiderschap en oplossend vermogen zitten te hopen.
Maar die mensen hebben dan wel nodig dat jij iets zegt wat ze snappen. Anders hebben ze totaal niet door dat jij ze kunt helpen.
Klanten kunnen overtuigen is dus óók een teken van extreme expertise.
Wil je een paar goeie tips voor begrijpelijke marketing waardoor klanten snappen wat jouw superpower is, klik dan door naar mijn website voor de checklist 'Ontdek je superpowers'.
Do not meddle in the affairs of dragons, for you are lickable and taste good with chocolat, caramel and whipped cream!
Freaks like me drink tea
Freaks like me drink tea
Met context (pianostemmer die 20 minuten te laat is) is dit ook weer niet zo ingewikkeld tochquote:Op woensdag 7 mei 2025 22:55 schreef drakin het volgende:
Van een zogenaamde pianostemmer naar je cryptische shit marketing verhaaltje
[..]
Zeker als je zelf blijkbaar een piano hebt
Die korte zinnen is ook zo'n ergernis altijd.quote:
I’m gonna leave this fucked up country! Today!’
Hij schreeuwt. De aderen lopen als netwerken door zijn ogen. Zijn neus vlak voor de mijne. Maar het is niet het volume dat me raakt. Het is de inhoud. Het enige wat ik voel, is de teleurstelling. Ons falen.
Ayan is begin twintig. Iets meer dan een jaar in Nederland. Hij spreekt nauwelijks Nederlands. Engels een beetje – net genoeg om te vloeken en vragen te stellen die niemand echt beantwoord krijgt. Een paar weken geleden werd hij bij ons opgenomen, op de High & Intensive Care. Psychotisch ontregeld door cannabisgebruik. Problemen in het AZC, overlast, politie, de crisisbeoordelingskamer, en toen: wij. De HIC.
In die weken zijn we er nauwelijks in geslaagd hem uit te leggen waar hij is. Psychose, trauma, verleden, heden, en onbegrip over zijn nieuwe land – alles vloeit door elkaar.
Gisteren kwam de rechter langs, om te oordelen of er een zorgmachtiging moest komen. ‘Who is this judge!?’ vroeg hij boos. ‘God is my judge, I don’t need this!’ Zijn advocaat (wit) en ik (ook wit) probeerden het uit te leggen. Met handen, voeten en simpel Engels. Maar leg dat maar eens uit. Wat een zorgmachtiging is. Wat het Nederlandse zorgsysteem is. Wat ‘gedwongen zorg’ betekent, als je jong bent, niemand vertrouwt, en denkt dat je wordt gestraft voor iets wat je niet begrijpt.
De machtiging werd afgegeven. Boosheid volgde. Glazen vlogen door de kamer. Hij weer neus aan neus met mij. Schreeuwend, vloekend, huilend. Allemaal tegelijk. Allemaal terecht.
Vandaag hebben we een gesprek. Zijn ambulant begeleiders schuiven aan (wit), wij vanuit de kliniek (wit), en aan de telefoon Khalid, van de stichting die hem kent vanuit zijn gemeenschap. Niet wit en de enige die hij vertrouwd.
Er liggen twee opties op tafel: een depot, of een medicijn dat hij maar één keer per week hoeft te slikken. Wederom boosheid. Een nieuw medicijn? Weer verlenging? Hij heeft toch niemand vermoord? Khalid probeert te bemiddelen. ‘Hij vertrouwt jullie niet,’ zegt hij. ‘Waar hij vandaan komt krijgen alleen criminelen spuiten. Hij denkt dat hij gestraft wordt.’ Opnieuw probeert de psychiater het uit te leggen. Opnieuw lukt het niet. Opnieuw draaien we rondjes. Ik staar naar mijn handen. Vermijd zijn blik. Ik voel hem kijken.
Ik voel hoe ik hem heb teleurgesteld. De tranen komen nu van boosheid én wanhoop. ‘Let me out!’ roept hij tegen me. Ik zeg dat we het morgen opnieuw bespreken. Hij knikt.
Ik laat hem eruit en kijk hem na. Halverwege de gang draait hij zich om. Zijn blik scherp, zijn stem rauw.
‘You’re treating me like an animal!’
Ik zeg niets.
Want wat moet je zeggen, want op dat moment, ondanks al mijn goede bedoelingen, voelde het ook nog zo. Hij kwam hierheen voor een beter leven.
En dat heeft hij nooit gehad.
En ik?
Ik kon het hem vandaag niet geven. En dat doet pijn.
Hij schreeuwt. Ons falen. Boosheid volgde.
Coaches zijn net fruit.
Er zijn veel soorten fruit op de wereld.
Sommige mensen eten helemaal geen fruit en zijn prima gezond.
Anderen zweren erbij — 𝘢𝘯 𝘢𝘱𝘱𝘭𝘦 𝘢 𝘥𝘢𝘺 𝘬𝘦𝘦𝘱𝘴 𝘵𝘩𝘦 𝘥𝘰𝘤𝘵𝘰𝘳 𝘢𝘸𝘢𝘺!
Sommigen krijgen uitslag van kiwi’s, en weer anderen vinden het gewoon niet nodig.
En dat mag allemaal.
Soms heb je geen fruit nodig.
Soms wíl je gewoon fruit.
En soms krijg je ineens een afte in je wang en denk je: 𝘖𝘫𝘢… 𝘮𝘪𝘴𝘴𝘤𝘩𝘪𝘦𝘯 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘸𝘦𝘦𝘳 𝘸𝘢𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘧𝘳𝘶𝘪𝘵 𝘦𝘵𝘦𝘯.
En ja, de één houdt van appels, de ander van peren.
Maar appels met peren vergelijken slaat natuurlijk nergens op 😜
En stel nou… dat je een passievrucht tegenkomt.
En je denkt: Wat ís dit eigenlijk?
Je vraagt het aan de passievrucht, en die zegt:
“Nou… van buiten ben ik een beetje rimpelig. Maar van binnen ben ik fris, een tikkie zuur, soms onverwacht zoet. En je moet me een beetje openmaken voor je bij m’n kern kunt.”
Oké. Maar weet je dan hoe een passievrucht écht smaakt?
Nee.
Dat weet je pas als je proeft.
En dat geldt ook voor coaching.
Je kunt lezen wat ik doe. Je kunt luisteren naar verhalen van anderen.
Maar uiteindelijk… werkt het het beste om het een keer te proeven.
Twee keer per maand geef ik een gratis sessie weg.
Voor wie nieuwsgierig is en nog niet eerder met mij heeft gewerkt.
Wil je een keer proeven? Laat het me weten.
Misschien ben jij wel dol op passievrucht. En wist je het gewoon nog niet 😉
Er zijn veel soorten fruit op de wereld.
Sommige mensen eten helemaal geen fruit en zijn prima gezond.
Anderen zweren erbij — 𝘢𝘯 𝘢𝘱𝘱𝘭𝘦 𝘢 𝘥𝘢𝘺 𝘬𝘦𝘦𝘱𝘴 𝘵𝘩𝘦 𝘥𝘰𝘤𝘵𝘰𝘳 𝘢𝘸𝘢𝘺!
Sommigen krijgen uitslag van kiwi’s, en weer anderen vinden het gewoon niet nodig.
En dat mag allemaal.
Soms heb je geen fruit nodig.
Soms wíl je gewoon fruit.
En soms krijg je ineens een afte in je wang en denk je: 𝘖𝘫𝘢… 𝘮𝘪𝘴𝘴𝘤𝘩𝘪𝘦𝘯 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘸𝘦𝘦𝘳 𝘸𝘢𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘧𝘳𝘶𝘪𝘵 𝘦𝘵𝘦𝘯.
En ja, de één houdt van appels, de ander van peren.
Maar appels met peren vergelijken slaat natuurlijk nergens op 😜
En stel nou… dat je een passievrucht tegenkomt.
En je denkt: Wat ís dit eigenlijk?
Je vraagt het aan de passievrucht, en die zegt:
“Nou… van buiten ben ik een beetje rimpelig. Maar van binnen ben ik fris, een tikkie zuur, soms onverwacht zoet. En je moet me een beetje openmaken voor je bij m’n kern kunt.”
Oké. Maar weet je dan hoe een passievrucht écht smaakt?
Nee.
Dat weet je pas als je proeft.
En dat geldt ook voor coaching.
Je kunt lezen wat ik doe. Je kunt luisteren naar verhalen van anderen.
Maar uiteindelijk… werkt het het beste om het een keer te proeven.
Twee keer per maand geef ik een gratis sessie weg.
Voor wie nieuwsgierig is en nog niet eerder met mij heeft gewerkt.
Wil je een keer proeven? Laat het me weten.
Misschien ben jij wel dol op passievrucht. En wist je het gewoon nog niet 😉
Vrouwtje klinkt behoorlijk WOEDEND
quote:ALLEENSTAAND -VS- GETROUWD MET KINDEREN
*de patriarchale droom werkt alleen voor (hetero, cisgender) mannen*
We weten het al een tijdje, dit is geen nieuwe informatie, maar als je het onder elkaar zet stijgt er een duidelijk beeld uit op.
"Single women, without children:
- they live longer, than women who are married with children
- they earn more money
- they are healthier
- they are happier
- are less likely to commit suicide
- are less likely to be victim of homicide
- are less likely to die in car accidents
- are less likely to suffer from alcoholism and or drug addiction
- are less likely to report themselves as depressed, anxious and are more sexually satisfied
There is not a single way that you can measure succes and well-being on a cultural and sociological scale, that unmarried and childless women do not outperform women who are married with children.
The opposite is true for men. Married men outperform single men in every way. And the reason for that is, that women pour their live for their partners.
They literally exchange literal years of their lives, uplifting their partner, who will then thrive and succeed, and prosper.
Which is what we are taught."
Het huwelijk is een patriarchaal bedenksel.
Het hele doel ervan was om van voordeel voor mannen te zijn.
Dus dan is het ook niet gek dat het ook (nog steeds) zo is.
"Het doel van het huwelijk was om vrouwen aan mannen te binden en zo te garanderen dat de kinderen van een man daadwerkelijk zijn biologische erfgenamen waren. Dit was met name belangrijk in patriarchale samenlevingen, waar deze erfgenamen vaak leidinggevende rollen erfden. Door het huwelijk werd een vrouw het eigendom van een man. Tijdens de verlovingsceremonie in het oude Griekenland gaf een vader zijn dochter de volgende woorden: "Ik verpand mijn dochter met het doel wettige nakomelingen te verwekken."
Bij de oude Hebreeën was het mannen vrij om meerdere vrouwen te nemen; getrouwde (extreem patriarchale) Griekse en Romeinse mannen hadden een officiële vrouw, die voor het huishouden moest zorgen en diverse andere (seksuele) relaties. Als de officiële vrouwen geen kinderen kregen, konden hun mannen hen teruggeven. Inruilen.
Naarmate de christelijke kerk een machtige instelling in Europa werd, werden de zegeningen van een priester steeds gebruikelijker. Gedurende een groot deel van de vroege christelijke tijd hield de kerk zich afzijdig van bruiloften en liet de staat de verbintenis tussen man en vrouw regelen. Maar tegen de achtste eeuw begonnen christelijke kerken huwelijken te voltrekken. Joodse 'huwelijken' hielden oorspronkelijk in dat een man een bepaalde vrouw of vrouwen als zijn eigendom 'reserveerde'."
Er zijn twee routes te volgen: de afhankelijkheid van vrouwen in stand houden/ vergroten, of het instituut aantrekkelijker maken voor vrouwen. Vooralsnog kiest men voor optie 1.
https://lnkd.in/eA7wrA32.
Vakman pur sang
Bron.quote:𝟏𝟏𝟐 – 𝐖𝐚𝐭 𝐢𝐬 𝐮𝐰 𝐧𝐨𝐨𝐝𝐠𝐞𝐯𝐚𝐥?
“112, wat is uw noodgeval?”
“Mijn hoofd.
Mijn hart.
Ze doen het niet meer.”
“Wat bedoelt u, mevrouw?”
“Ik ben er nog. Maar ik voel niets meer.
Alsof ik langzaam verdwijn,
terwijl ik nog ademhaal.”
“Is er iemand gewond?”
“𝐈𝐤.
𝐌𝐚𝐚𝐫 𝐧𝐢𝐞𝐦𝐚𝐧𝐝 𝐳𝐢𝐞𝐭 𝐡𝐞𝐭.”
“Wat is er gebeurd?”
“Ik ben te lang sterk geweest.
Te vaak gelachen terwijl ik huilde.
Te vaak ‘het gaat wel’ gezegd,
terwijl ik 's nachts in stilte brak.”
“Bent u alleen?”
“𝐀𝐥𝐭𝐢𝐣𝐝.
Ook als ik mensen om me heen heb.”
“Wat heeft u nodig?”
“Iemand die echt luistert.
Niet om te reageren.
Maar om te begrijpen dat dit geen aanstellerij is.
Geen fase. Geen ‘even een mindere dag’.
Maar een uitputtingsslag.
Elke dag. Opnieuw.”
“Wat kunnen we voor u doen?”
“𝐕𝐞𝐫𝐭𝐞𝐥 𝐝𝐞 𝐰𝐞𝐫𝐞𝐥𝐝 𝐝𝐚𝐭 𝐡𝐞𝐭 𝐛𝐞𝐬𝐭𝐚𝐚𝐭.
Dat mensen stuk kunnen gaan zonder schrammen.
Dat een glimlach niet betekent dat het goed gaat.
Dat sterk zijn soms het laatste restje is
voor je helemaal breekt.”
Niet elk noodgeval heeft zwaailichten.
Sommige noodgevallen
lopen rond.
Werken door.
Zorgen voor anderen.
En huilen pas als niemand kijkt.
Als je dit leest:
Kijk om je heen.
Luister.
En vraag niet: “Gaat het?”
Maar: “𝐇𝐨𝐮𝐝 𝐣𝐞 𝐡𝐞𝐭 𝐧𝐨𝐠 𝐯𝐨𝐥?”
Voor iedereen die nog op de badkamervloer zit.
Die zich kapot schaamt voor wat ze voelen.
Die denkt dat niemand hen ooit écht zal begrijpen.
Je bent geen zwakte.
Je bent geen last.
Je bent er nog. En dat is al groots.
hashtag#MentaleGezondheid hashtag#OnzichtbarePijn
#112 hashtag#Burnout hashtag#Depressie
hashtag#EmotioneleUitputting
Man man man
Yo tengo, tú tienes, Él/Ella tiene
Coaches zijn net als fruitvliegjes, niemand zit erop te wachten.quote:
Coaches zijn net fruit.
Er zijn veel soorten fruit op de wereld.
Sommige mensen eten helemaal geen fruit en zijn prima gezond.
Anderen zweren erbij — 𝘢𝘯 𝘢𝘱𝘱𝘭𝘦 𝘢 𝘥𝘢𝘺 𝘬𝘦𝘦𝘱𝘴 𝘵𝘩𝘦 𝘥𝘰𝘤𝘵𝘰𝘳 𝘢𝘸𝘢𝘺!
Sommigen krijgen uitslag van kiwi’s, en weer anderen vinden het gewoon niet nodig.
En dat mag allemaal.
Soms heb je geen fruit nodig.
Soms wíl je gewoon fruit.
En soms krijg je ineens een afte in je wang en denk je: 𝘖𝘫𝘢… 𝘮𝘪𝘴𝘴𝘤𝘩𝘪𝘦𝘯 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘸𝘦𝘦𝘳 𝘸𝘢𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘧𝘳𝘶𝘪𝘵 𝘦𝘵𝘦𝘯.
En ja, de één houdt van appels, de ander van peren.
Maar appels met peren vergelijken slaat natuurlijk nergens op 😜
En stel nou… dat je een passievrucht tegenkomt.
En je denkt: Wat ís dit eigenlijk?
Je vraagt het aan de passievrucht, en die zegt:
“Nou… van buiten ben ik een beetje rimpelig. Maar van binnen ben ik fris, een tikkie zuur, soms onverwacht zoet. En je moet me een beetje openmaken voor je bij m’n kern kunt.”
Oké. Maar weet je dan hoe een passievrucht écht smaakt?
Nee.
Dat weet je pas als je proeft.
En dat geldt ook voor coaching.
Je kunt lezen wat ik doe. Je kunt luisteren naar verhalen van anderen.
Maar uiteindelijk… werkt het het beste om het een keer te proeven.
Twee keer per maand geef ik een gratis sessie weg.
Voor wie nieuwsgierig is en nog niet eerder met mij heeft gewerkt.
Wil je een keer proeven? Laat het me weten.
Misschien ben jij wel dol op passievrucht. En wist je het gewoon nog niet 😉
Duidelijk zaak. De beste man serieus nemen en doen wat hij vraagt.quote:
I’m gonna leave this fucked up country! Today!’
Gisteren kwam de rechter langs, om te oordelen of er een zorgmachtiging moest komen. ‘Who is this judge!?’ vroeg hij boos. ‘God is my judge, I don’t need this!’
Waarom in hemelsnaam al die frustratie lopen opbouwen voor iemand die hier niet wil zijn en ons rechtelijke gezag niet accepteert. Waarom dat daarna dan op Linkedin moet is helemaal een raadsel.
proberen is de eerste stap naar falen
een cafe zonder Hazes, is geen kroeg
een cafe zonder Hazes, is geen kroeg
Op
Linkedin begint ook steeds meer een rouwadres te worden. Om de haverklap mensen die iets posten over overleden naasten en waar anderen dan weer op gaan reageren….. Facebook light.
U MAD?
Dat had ik ook bijna gedaan.quote:
[..]
Christus te paard, ik zou mijn laptop het raam uit smijten.
Yo tengo, tú tienes, Él/Ella tiene
Of ter herinnering aan hun overleden moeder, soms nog 5 jaar geleden ookquote:
Linkedin begint ook steeds meer een rouwadres te worden. Om de haverklap mensen die iets posten over overleden naasten en waar anderen dan weer op gaan reageren….. Facebook light.
Tenzij je begrafenisondernemer bent snap ik de plek daarvoor niet bepaald
Oh how you'd have a happy life, if you did the things you like
‘De verwerking van het verlies van mijn man’quote:Op woensdag 14 mei 2025 09:01 schreef Molo het volgende:
[..]
Of ter herinnering aan hun overleden moeder, soms nog 5 jaar geleden ook
Tenzij je begrafenisondernemer bent snap ik de plek daarvoor niet bepaald
En dan een A4’tje vol over de moeilijke tijd en hoe ze zich heeft herpakt. Ja erg, maar wat moeten wij er mee?
U MAD?
Net zoiets zelf meegemaakt maar no way dat ik dat op LinkedIn plemp. Ben idd vrij allergisch voor zulke verhalen. Het is een zakelijk medium, geen Feestboek en nee je krijgt ook geen sticker voor je goede en lekker korte kutverhaal.quote:
Linkedin begint ook steeds meer een rouwadres te worden. Om de haverklap mensen die iets posten over overleden naasten en waar anderen dan weer op gaan reageren….. Facebook light.
De klant wacht maar ik krijg niet betaald in mijn pauze.quote:
[..]
Misschien zit tijdens de lunchpauze wel niemand te wachten op een pinda met domme vragen.
HEB JE DAAR AL AAN GEDACHT!?
1/10 Van de rappers dankt zijn bestaan in Amerika aan de Nederlanders die zijn voorouders met een cruiseschip uit hun hongerige landen ophaalde om te werken op prachtige plantages.
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
Zal ik mannenmelk aanraden?quote:
[..]
Heb toen ik vanmiddag deze post las lachend zitten genieten van al die hilarisch achterlijke reacties van die domme havermelkkutjes
Geen koe voor geleden en 100% biologisch.
1/10 Van de rappers dankt zijn bestaan in Amerika aan de Nederlanders die zijn voorouders met een cruiseschip uit hun hongerige landen ophaalde om te werken op prachtige plantages.
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
Ik weet niet of het heel slim is te zeggen dat je werk zoekt, en vervolgens gelijk 1001 eisen neerplemptquote:Hallo lieve mensen - Beschikbaar vanaf per direct...
Voor Ontbijtkok,Gastheer in de Bedrijfscatering van 06.00 uur tot 14.30 van maandag tot donderdag...32 uur...voor maximaal indien mogelijk 3 x half jaar contract met 1 maand proeftijd voor eerste contract en daarna bij einde derde halfjaar contract kans op vaste dienst voor minimaal mijn laatst verdiende netto uurloon of meer want ik ben het waard door mijn ervaring en routine.
In Hoofddorp of Schiphol Amsterdam Airport.🍽🍻🍷✈️
En ook beschikbaar voor hotels van maandag tot donderdag voor 32 uur in Hoofddorp en Schiphol Plaza voor Gastheer in ontbijt,lunch en Banqueting overdag.🍽🍻🍷
En op Schiphol beschikbaar als Cabincrew voor KLM,Transavia,Iberia,Vueling voor vluchten binnen Europa boarding vanuit SPL-AMS.
En ook beschikbaar als Grondsteward op SPL-AMS.✈️🌍🛫
En ook beschikbaar voor op Schiphol ✈️voor de Lounges en HMS Host voor dagdiensten en als dat niet mogelijk is,wisseldiensten geen probleem,behalve de nachtdiensten.
En passagiers begeleiden van en naar het vliegtuig als Airportcaddy/Passagierassistent.👨🦯🧑🦯👨🦼🧑🦼✈️
Ik spreek Nederlands,Spaans,Engels en Duits.Nederlands en Spaans als moedertaal.
🇳🇱🇪🇸🇬🇧🇩🇪
Beschikbaar vanaf nu😊.
En niet beschikbaar voor Uitzendbureaus!
Gelukkig is ze niet zo gericht op ras.quote:
I’m gonna leave this fucked up country! Today!’
Hij schreeuwt. De aderen lopen als netwerken door zijn ogen. Zijn neus vlak voor de mijne. Maar het is niet het volume dat me raakt. Het is de inhoud. Het enige wat ik voel, is de teleurstelling. Ons falen.
Ayan is begin twintig. Iets meer dan een jaar in Nederland. Hij spreekt nauwelijks Nederlands. Engels een beetje – net genoeg om te vloeken en vragen te stellen die niemand echt beantwoord krijgt. Een paar weken geleden werd hij bij ons opgenomen, op de High & Intensive Care. Psychotisch ontregeld door cannabisgebruik. Problemen in het AZC, overlast, politie, de crisisbeoordelingskamer, en toen: wij. De HIC.
In die weken zijn we er nauwelijks in geslaagd hem uit te leggen waar hij is. Psychose, trauma, verleden, heden, en onbegrip over zijn nieuwe land – alles vloeit door elkaar.
Gisteren kwam de rechter langs, om te oordelen of er een zorgmachtiging moest komen. ‘Who is this judge!?’ vroeg hij boos. ‘God is my judge, I don’t need this!’ Zijn advocaat (wit) en ik (ook wit) probeerden het uit te leggen. Met handen, voeten en simpel Engels. Maar leg dat maar eens uit. Wat een zorgmachtiging is. Wat het Nederlandse zorgsysteem is. Wat ‘gedwongen zorg’ betekent, als je jong bent, niemand vertrouwt, en denkt dat je wordt gestraft voor iets wat je niet begrijpt.
De machtiging werd afgegeven. Boosheid volgde. Glazen vlogen door de kamer. Hij weer neus aan neus met mij. Schreeuwend, vloekend, huilend. Allemaal tegelijk. Allemaal terecht.
Vandaag hebben we een gesprek. Zijn ambulant begeleiders schuiven aan (wit), wij vanuit de kliniek (wit), en aan de telefoon Khalid, van de stichting die hem kent vanuit zijn gemeenschap. Niet wit en de enige die hij vertrouwd.
Er liggen twee opties op tafel: een depot, of een medicijn dat hij maar één keer per week hoeft te slikken. Wederom boosheid. Een nieuw medicijn? Weer verlenging? Hij heeft toch niemand vermoord? Khalid probeert te bemiddelen. ‘Hij vertrouwt jullie niet,’ zegt hij. ‘Waar hij vandaan komt krijgen alleen criminelen spuiten. Hij denkt dat hij gestraft wordt.’ Opnieuw probeert de psychiater het uit te leggen. Opnieuw lukt het niet. Opnieuw draaien we rondjes. Ik staar naar mijn handen. Vermijd zijn blik. Ik voel hem kijken.
Ik voel hoe ik hem heb teleurgesteld. De tranen komen nu van boosheid én wanhoop. ‘Let me out!’ roept hij tegen me. Ik zeg dat we het morgen opnieuw bespreken. Hij knikt.
Ik laat hem eruit en kijk hem na. Halverwege de gang draait hij zich om. Zijn blik scherp, zijn stem rauw.
‘You’re treating me like an animal!’
Ik zeg niets.
Want wat moet je zeggen, want op dat moment, ondanks al mijn goede bedoelingen, voelde het ook nog zo. Hij kwam hierheen voor een beter leven.
En dat heeft hij nooit gehad.
En ik?
Ik kon het hem vandaag niet geven. En dat doet pijn.
[b]Op dinsdag 28 februari 2012 10:19 schreef TheGeneral:[/b]Eindelijk eens wat zinnige posts van Federer-fan O+ .
[b]Op maandag 24 mei 2010 16:33 schreef tarantism:[/b]dit is het slechtste topic dat ik ooit heb gezien
[b]Op maandag 24 mei 2010 16:33 schreef tarantism:[/b]dit is het slechtste topic dat ik ooit heb gezien
https://www.linkedin.com/(...)643068818485250-ekYp
Sjonge wat worden we toch soft met z’n allen.
Een feestje regelen voor een paar man is al teveel en moet buiten de deur en van A tot Z geregeld zijn.
Sjonge wat worden we toch soft met z’n allen.
Een feestje regelen voor een paar man is al teveel en moet buiten de deur en van A tot Z geregeld zijn.
Vakman pur sang
Moslim in de reacties is boos omdat ze een hele groep van asocialen wegzet en op eoa vreemde manier voelt hij zich aangesproken.quote:Gisteren werd ik uitgescholden op straat.
Ik zag een jongen die een blikje chocomel dronk en het zo op straat gooide, terwijl er een prullenbak op één meter afstand stond.
Ik vroeg hem: "Vind je dit normaal?"
Hij draaide zich om en zei: "Ik ben al kk parra vandaag en zit niet te wachten op jouw kk kop."
Ik schrok en zei: "Nou, ik zit niet te wachten om uitgescholden worden, terwijl ik je aanspreek op je gedrag. Dat zouden je ouders ook eens moeten doen, dan was je waarschijnlijk beter opgevoed."
Zijn antwoord: "Maar dit is mijn buurt."
Mijn reactie: "Mooi, ook die van mij en dat geeft je nog niet het recht om je troep op straat te gooien."
Ik liep verder, maar het bleef knagen. Want als er iets is waar ik niet tegen kan, dan is het onrecht.
Ik gooi mijn afval in de prullenbak. Ik betaal mijn belastingen. Ik betaal voor mijn (openbaar) vervoer. Ik werk me uit de naad om mijn dromen waar te maken.
En ondertussen?
Gooien anderen hun afval op straat, hebben ze 'geen zin hebben om te werken', reizen ze zwart in de trein en vallen ze anderen lastig.
En ze komen er nog mee weg ook.
Als we dat normaal gaan vinden, als we blijven wegkijken en onze schouders ophalen, bouwen we samen aan een maatschappij waarin respectloos gedrag de norm wordt.
We hebben mensen nodig die durven zeggen waar het op staat, in plaats van bang te zijn voor de gevolgen.
Want als niemand het meer doet... Wie dan wel?
Vakman pur sang
