quote:
Op zondag 4 juni 2023 12:41 schreef RM-rf het volgende:[..]
Rare voorbeelden die je noemt, 1964 is allerminst een moment dat je kunt noemen waarin mensen _niet_ zouden hebben gedacht dat civil rights en het verbieden van seggregatie 'onaantastbaar' was...
1964 was juist het jaar van invoering van de Civil Rights Act en dat ging gepaard met ongekende polarisatie en veroorzaakte ook een politieke scheuring in blank amerika.
Voor 1964 was de Democratic Party een zuidelijke partij, van armere blanke midden en onderklasses daar.
Maar dat veranderde...
Initieel met groot succes, Lyndon B Johnson won de presidentsverkiezing van Barry Goldwater in een Landslide.
Dat je stelt dat Nixon (die juist in 1960 en 1962 verkiezingen verloren had en 1964 als politiek gepensioneerd gold, een randfiguur) 'op kiezers toeging' is eerder een gevolg van het verlies van de traditionele conservatieve republikein Goldwater.
Vanuit het dieptepunt voor de republikeinen en conservatieve politiek in 1964, ontstond juist een snelle heropstanding, onder twee politici die voor de GOP als 'boegbeelden' gelden die een nieuwe richting inzetten om ook de GOP in het zuiden sterk te maken:
Ronald Reagan en Nixon, die na z'n politieke comeback vaak 'New Nixon' genoemd werd.
De nieuwe republikeinse politiek zette vaak op 'crime' als thema, het opwekken van angsten onde de blanke middenklasse (met vaak een welbewuste racistische dogwhistle hierbij)
En won steeds meer blanke kiezers in het zuiden die eigenlijk maakte de republikeinen bijna altijd als ze het niet zelf verkakten of een charismatische democraat als tegenstander hadden, eigenlijk de beste kansen hadden (en misschien ook nu eigenlijk hebben)
Ik kan een heel eind met je analyse meegaan. En ik geef toe dat ik meer een persoonlijk sentiment geuit heb dan een 'keihard' feitelijk historisch relaas. Nochtans noem ik 1964 bewust. Natuurlijk is nooit iedereen het eens met bepaalde regelgeving, maar civil rights werden nochtans toch gewoon vastgelegd in een wet. Met grote politieke steun. Een geweldige stap voorwaarts.
Volgens mij, ondanks uiteraard vele pogingen van tegenstanders, heeft de Civil Rights Act in politiek opzicht, over het gehele land genomen, in meerderheid, na de jaren 60 nooit meer zo onder druk gestaan als in de loop van deze eeuw.
Zelfde geldt voor ethische kwesties als Roe vs Wade.
De klok is echt ver teruggedraaid, vind ik.
Reagan was, ondanks zijn ijzeren conservatisme, geen uitgesproken hater. Hij had natuurlijk een hekel aan communisten, maar, zoals de Sovjet-ambassadeur in Washington na diens pensioen in een interview heeft toegegeven: je kon als Sovjet-vertegenwoordiger uitstekend met hem praten en onderhandelen, en zijn angst/haat leidde juist tot respect, terwijl iemand als Jimmy Carter de Sovjet-Unie domweg minachtte.
(Interview werd ooit begin jaren 90 in Vrij Nederland gepubliceerd; helaas heb ik het nummer niet meer.)
Maar middels de Tea Party (die toch een minderheid bleef) en Trump is de agressieve haat (inclusief de bijbehorende angstzaaierij) weer helemaal terug. En de haat is niet alleen volledig terug, het wordt nu zelfs openlijk gevierd. De wens om te haten en te discrimineren is nu onderdeel van
freedom of speech, tot in de allerhoogste kringen. Je kunt er zelfs president van de VS mee worden.
(Over haat gesproken... ik geef toe: ik haat Trump. Gelukkig ben ik dan ook geen belangrijk persoon.)
T/m Obama behoorden, in de allerhoogste top, politieke vertegenwoordigers van dergelijke hate speech toch tot een minderheid. Een zorgwekkende minderheid weliswaar, op wiens vleugels soms ook wel eens werd gevlogen door deze of gene vertegenwoordiger van een z.g.
silent majority, maar de openlijke en verheerlijkende belijdenis van haat, discriminatie en racisme is in tijden niet zo prominent geweest als tegenwoordig.
En niet alleen in de VS trouwens.
In vroegere tijden heb ik echt meer dan genoeg gediscussieerd met (Nederlandsche) vertegenwoordigers van rechts gedachtengoed. Je was het oneens, maar eigenlijk was "een gelijkwaardige behandeling voor iedereen, ongeacht huidskleur of geslacht" voor alle politieke kleuren volkomen logisch. (Natuurlijk waren er haters en racisten, maar die groep was klein.)
Als ik nu wel eens met jongere collega's probeer te praten, word ik gewoon lachend weggehoond/weggezet als "social justice warrior". Het opkomen voor gelijke rechten lijkt tegenwoordig gewoon iets om je voor te schamen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Toby56 op 04-06-2023 13:20:47 ]