OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Onlangs hoorde ik de uitspraak "love my kids to death, they're my everything, but I hate parenthood". En dat eh resoneerde wel met me.
Heb er 2, van 1,5 en 3, en ik ben er eigenlijk zo klaar mee. (nee geen zorgen, ga geen gekke dingen doen). Maar ik ben zo klaar met de hele dag bezig zijn. Van 6u in de ochtend tot 19:30 zijn mijn vrouw en ik bijna continu bezig met wassen, eten maken, schoonmaken, shit regelen, boodschappen, enz. Werk is even rust vergeleken met thuis. De kinderen zijn allebei heel energiek, je moet ze letterlijk uitlaten anders worden ze steeds lastiger. Sta je weer bij de zoveelste speeltuin of ballorig. Zelf spelen komt weinig voor, je moet bijna wel opletten anders breekt de shit uit. Ook continu met elkaar klooien en moet je dus politieagentje spelen. Het enige moment van rust voor ons is achter de Ipad, maar ook dat wil je niet continu. Ik heb vaak niet eens de energie om met ze te spelen, waardoor zij weer negatieve aandacht gaan vragen en we daar weer op moeten reageren.
Eentje eet goed, de ander wil niks. Of de ene keer wel en de andere keer niet. Godzijdank slapen ze makkelijk in, maar allebei zijn het geen doorslapers. IEDERE nacht is er wel iets. Sowieso 1-2x er uit, maar het kan ook 3-6x zijn. Van alles geprobeerd en als je er niet heen gaat wordt het alleen maar erger. En geen opa's en oma's om te logeren. Volgende dag, na een volledige kutnacht, wordt er eentje jankend wakker om 6 uur en begint de hele riedel opnieuw. Dag in dag uit, week in week uit, maand in maand uit. Genieten.
Natuurlijk is het fijn als ze om je nek springen en knuffelen. Als ze een ergens mee een stap maken en blij zijn. Maar dat gebeurt een paar keer per week? En dat warme fuzzy gevoel dooft snel uit als je weer de miljardste luier moet verschonen, klussen in huis zich opstapelen, je kind weer eens ziek thuis komt van KDV enzovoort enzovoort enzovoort.
Geen idee wat m'n doel is van dit topic. Even spuien. Twijfelaars over kinderen waarschuwen. Lotgenoten horen. Iemand bemoedigende woorden?
Heb er 2, van 1,5 en 3, en ik ben er eigenlijk zo klaar mee. (nee geen zorgen, ga geen gekke dingen doen). Maar ik ben zo klaar met de hele dag bezig zijn. Van 6u in de ochtend tot 19:30 zijn mijn vrouw en ik bijna continu bezig met wassen, eten maken, schoonmaken, shit regelen, boodschappen, enz. Werk is even rust vergeleken met thuis. De kinderen zijn allebei heel energiek, je moet ze letterlijk uitlaten anders worden ze steeds lastiger. Sta je weer bij de zoveelste speeltuin of ballorig. Zelf spelen komt weinig voor, je moet bijna wel opletten anders breekt de shit uit. Ook continu met elkaar klooien en moet je dus politieagentje spelen. Het enige moment van rust voor ons is achter de Ipad, maar ook dat wil je niet continu. Ik heb vaak niet eens de energie om met ze te spelen, waardoor zij weer negatieve aandacht gaan vragen en we daar weer op moeten reageren.
Eentje eet goed, de ander wil niks. Of de ene keer wel en de andere keer niet. Godzijdank slapen ze makkelijk in, maar allebei zijn het geen doorslapers. IEDERE nacht is er wel iets. Sowieso 1-2x er uit, maar het kan ook 3-6x zijn. Van alles geprobeerd en als je er niet heen gaat wordt het alleen maar erger. En geen opa's en oma's om te logeren. Volgende dag, na een volledige kutnacht, wordt er eentje jankend wakker om 6 uur en begint de hele riedel opnieuw. Dag in dag uit, week in week uit, maand in maand uit. Genieten.
Natuurlijk is het fijn als ze om je nek springen en knuffelen. Als ze een ergens mee een stap maken en blij zijn. Maar dat gebeurt een paar keer per week? En dat warme fuzzy gevoel dooft snel uit als je weer de miljardste luier moet verschonen, klussen in huis zich opstapelen, je kind weer eens ziek thuis komt van KDV enzovoort enzovoort enzovoort.
Geen idee wat m'n doel is van dit topic. Even spuien. Twijfelaars over kinderen waarschuwen. Lotgenoten horen. Iemand bemoedigende woorden?
Man man man, ik kan je vertellen: Je bent niet de enige. Zelf heb ik twee jonge kids van 10 maanden en 2.5 jaar. Allemaal heel leuk, maar ik had achteraf liever maar 1 kind gehad.. Mijn partner en ik zijn ook ontzettend duidelijk: Er komt er absoluut niet nog eentje bij.quote:Op vrijdag 10 februari 2023 08:36 schreef Poolbal het volgende:
Geen idee wat m'n doel is van dit topic. Even spuien. Twijfelaars over kinderen waarschuwen. Lotgenoten horen. Iemand bemoedigende woorden?
Ook al is het allemaal wel leuk met kids, soms besef ik me dat de voordelen toch niet helemaal opwegen tegen de nadelen. Begrijp me niet verkeerd, ik geniet van de kids en ik doe mijn uiterste best een geweldige pappa te zijn. Maar dat neemt niet weg dat de tijd voor jezelf schaars wordt.. Om maar niet te spreken over het vele inleveren qua weekend plannen, met vrienden afspreken en vakanties.
Jij hebt het nog heftiger, geen opa's en oma's voor het oppassen of logeren. Dat maakt alles echt nog lastiger. Hopelijk dat KDV en eventuele extra oppas/babysit je wat rust kan geven. Hier en daar een date-night met je partner doet wonderen.
Verder hebben wij in de buurt wat leuke speeltuinen (indoor & outdoor), waar je als ouder ook echt lekker kan zitten voor een borreltje. Zo pakken wij tegenwoordig toch nog 'een terrasje' in het weekend.
Wat voor dingen kan jij nog doen qua ontspanning? Probeer echt nog aan je hobbies toe te komen. Hier en daar 'offert' een van ons zich op om zich volledig op te kids te focussen. Zo kan mijn partner of ik even wat voor zichzelf doen, bijvoorbeeld sporten.Zo herkenbaar. In mijn kring waarschuw ik mensen ook, hoewel het vaak meer als sarcastisch en spottend wordt gebracht. 1 kind is tof, maar zodra je aan meer begint, wordt het echt exponentieel pittiger.quote:
Twijfelaars over kinderen waarschuwen.
Update: Ik heb wat dingen van m'n post aangepast, ik had iets te snel gelezen en dacht dat je drie kids had.
Without new experiences, something inside of us sleeps. The sleeper must awaken.
Deze existentiële crisis gingen wij ook door toen ons tweede kind ongeveer een jaar oud was. Heeft ons bijna ons huwelijk gekost ook. Het is het moment dat je echt beseft dat je leven niet meer om jou draait en dat wat jij wil vaak even geparkeerd moet worden omwille van je kinderen.
Eigenlijk is het een soort rouwproces waarbij je afscheid met nemen van het-leven-dat-was.
Kortom: het zijn bitterzware tijden en het is normaal dat je je zo voelt. Je bent niet de enige. Maar het wordt echt, echt, ECHT anders. Ik zeg niet persé makkelijker, want grotere kinderen hebben ook problemen, maar de constante basiszorg en het continu aan moeten staan, dat gaat echt weg. En dan heb je weer ademruimte. Maar voor nu is het doorbijten.
Tips: wees creatief in hoe je "tijd voor jezelf" invult. Heb niet de verwachting dat dat net zo moet zijn als voordat je kinderen had. Wat mijn man en ik bijvoorbeeld wel eens deden (op aanraden van de relatietherapeut
) was: 1 keer per week de kinderen vroeg te eten geven en op tijd naar bed brengen, en daarna samen uitgebreid koken en tafelen en echt even tijd voor elkaar nemen.
Wissel elkaar af en geef elkaar ruimte.
En laat los dat alles perfect moet zijn / gaan
Het leven zal nooit meer zijn zoals vroeger, maar dat hoort er bij en veranderingen kunnen ook heel verrassende nieuwe inzichten geven
[ Bericht 1% gewijzigd door SQ op 10-02-2023 09:05:17 ]
Eigenlijk is het een soort rouwproces waarbij je afscheid met nemen van het-leven-dat-was.
Kortom: het zijn bitterzware tijden en het is normaal dat je je zo voelt. Je bent niet de enige. Maar het wordt echt, echt, ECHT anders. Ik zeg niet persé makkelijker, want grotere kinderen hebben ook problemen, maar de constante basiszorg en het continu aan moeten staan, dat gaat echt weg. En dan heb je weer ademruimte. Maar voor nu is het doorbijten.
Tips: wees creatief in hoe je "tijd voor jezelf" invult. Heb niet de verwachting dat dat net zo moet zijn als voordat je kinderen had. Wat mijn man en ik bijvoorbeeld wel eens deden (op aanraden van de relatietherapeut
) was: 1 keer per week de kinderen vroeg te eten geven en op tijd naar bed brengen, en daarna samen uitgebreid koken en tafelen en echt even tijd voor elkaar nemen. Wissel elkaar af en geef elkaar ruimte.
En laat los dat alles perfect moet zijn / gaan
Het leven zal nooit meer zijn zoals vroeger, maar dat hoort er bij en veranderingen kunnen ook heel verrassende nieuwe inzichten geven
[ Bericht 1% gewijzigd door SQ op 10-02-2023 09:05:17 ]
disclaimer
Het klinkt gek, maar het wordt wel wat beter. En jullie passen je aan. Komt echt wel goed.quote:
Heb er 2, van 1,5 en 3, en ik ben er eigenlijk zo klaar mee. (nee geen zorgen, ga geen gekke dingen doen). Maar ik ben zo klaar met de hele dag bezig zijn. Van 6u in de ochtend tot 19:30 zijn mijn vrouw en ik bijna continu bezig met wassen, eten maken, schoonmaken, shit regelen, boodschappen, enz. Werk is even rust vergeleken met thuis.
Bijkomende eigenschappen zijn onder andere dat je niet meer zo emotioneel wordt van rotzooi, je flauwe humor mag hebben en je niet meer zo walgt van kots en poep na een tijdje.
Ik huiver meer van ouders die hun kinderen de hele tijd 100% helemaal fantastisch en geweldig vinden...
Ook dat wordt wel wat beter. En kinderen zijn niet meteen stuk.quote:Zelf spelen komt weinig voor, je moet bijna wel opletten anders breekt de shit uit. Ook continu met elkaar klooien en moet je dus politieagentje spelen.
It gets better.quote:Geen idee wat m'n doel is van dit topic. Even spuien. Twijfelaars over kinderen waarschuwen. Lotgenoten horen. Iemand bemoedigende woorden?
Tip: Laat het af en toe los en ga op date met je wederhelft. Laat een goede vriend(in) of zo maar even een paar uurtjes oppassen en ga op date met elkaar, net als vroeger.
Een goede kinderwagen/buggy is net een tank. Iedereen gaat er voor aan de kant. Het is magisch om te zien hoe mensen voor je aan de kant gaan als je aan komt karren met een kindje. Zeker als het krijst of een flink geurende schijtluier heeft.
En die van 3 jaar oud kan echt wel al dingen hoor. Alleen niet zoals jij ze wil of geleerd hebt. En dat is soms ook moeilijk. Net als iemand die voor je schoonmaakt of opruimt: Het zal nooit zo zijn zoals jij dat wil. En dat loslaten kan verschrikkelijk moeilijk zijn.
[ Bericht 7% gewijzigd door Mr_Belvedere op 10-02-2023 09:13:43 ]
Roses are red
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
De tip om oma maar even een paar uurtjes te laten oppassen valt meestal niet goed bij mensen die aangeven geen oppas opa of oma te hebben, trouwens
Beter neem je soms een dag vrij van je werk als de kinderen naar de opvang zijn en ga je dan wat leuks doen
Beter neem je soms een dag vrij van je werk als de kinderen naar de opvang zijn en ga je dan wat leuks doen
disclaimer
Excuses, je hebt helemaal gelijk, Onze ouders woonden ook tig kilometer van ons vandaag en dan was even een momentje voor jezelf krijgen een super uitdaging inderdaad. Sorry TS!quote:
De tip om oma maar even een paar uurtjes te laten oppassen valt meestal niet goed bij mensen die aangeven geen oppas opa of oma te hebben, trouwens
Goed plan!quote:Beter neem je soms een dag vrij van je werk als de kinderen naar de opvang zijn en ga je dan wat leuks doen
Roses are red
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Wij hebben er maar een, maar het idee van weinig ruimte meer hebben om zelf of samen iets leuks te doen, altijd bezig te zijn met eten geven, zorgen, wegbrengen en ophalen was natuurlijk wel hetzelfde. En zoeken, als ouder, of je het wel allemaal een beetje goed doet, om tot de conclusie te komen dat er zoveel groepen zijn die van iets anders vinden dat het goed is, dat je gewoon maar je eigen weg zoekt en vindt.
Het wordt echt gemakkelijker en beter. Onze is nu 13, middelbare scholier. Brengt ook genoeg uitdagingen met zich mee, maar een heel groot voordeel vind ik dat we weer veel meer kunnen doen, alleen of samen. Tot een bepaalde leeftijd moet je een oppas vinden voor alles, nu is dat niet meer nodig. Sporten is dus weer gemakkelijker, maar ook samen leuke dingen doen zoals theater, film, uit eten.
Ik denk dat ook wel echt belangrijk is dat je jezelf toestaat om het gewoon niet altijd leuk en ook soms/vaak zelfs heel moeilijk te vinden. Dat maakt je geen slechte ouder.
Het wordt echt gemakkelijker en beter. Onze is nu 13, middelbare scholier. Brengt ook genoeg uitdagingen met zich mee, maar een heel groot voordeel vind ik dat we weer veel meer kunnen doen, alleen of samen. Tot een bepaalde leeftijd moet je een oppas vinden voor alles, nu is dat niet meer nodig. Sporten is dus weer gemakkelijker, maar ook samen leuke dingen doen zoals theater, film, uit eten.
Ik denk dat ook wel echt belangrijk is dat je jezelf toestaat om het gewoon niet altijd leuk en ook soms/vaak zelfs heel moeilijk te vinden. Dat maakt je geen slechte ouder.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Waar ik zelf wel wat spijt van heb, is dat we niet op zoek zijn gegaan naar een leuke oppas uit de buurt. Opa's en oma's woonden voor ons ook te ver weg, maar een betrouwbare tiener uit de buurt is wellicht wel te vinden.quote:
De tip om oma maar even een paar uurtjes te laten oppassen valt meestal niet goed bij mensen die aangeven geen oppas opa of oma te hebben, trouwens
Beter neem je soms een dag vrij van je werk als de kinderen naar de opvang zijn en ga je dan wat leuks doen
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Dit. 100% Dit.quote:Op vrijdag 10 februari 2023 09:10 schreef miss_sly het volgende:
Ik denk dat ook wel echt belangrijk is dat je jezelf toestaat om het gewoon niet altijd leuk en ook soms/vaak zelfs heel moeilijk te vinden. Dat maakt je geen slechte ouder.
[ Bericht 8% gewijzigd door Mr_Belvedere op 10-02-2023 09:18:23 ]
Roses are red
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Mee eens.quote:Op vrijdag 10 februari 2023 08:59 schreef Mr_Belvedere het volgende:
[..]
Het klinkt gek, maar het wordt wel wat beter. En jullie passen je aan. Komt echt wel goed.
Bijkomende eigenschappen zijn onder andere dat je niet meer zo emotioneel wordt van rotzooi, je flauwe humor mag hebben en je niet meer zo walgt van kots en poep na een tijdje.
Ik huiver meer van ouders die hun kinderen de hele tijd 100% helemaal fantastisch en geweldig vinden...
[..]
Ook dat wordt wel wat beter. En kinderen zijn niet meteen stuk.
[..]
It gets better.
Tip: Laat het af en toe los en ga op date met je wederhelft. Laat oma of tante of zo maar even een paar uurtjes oppassen en ga op date met elkaar, net als vroeger.
Een goede kinderwagen/buggy is net een tank. Iedereen gaat er voor aan de kant. Het is magisch om te zien hoe mensen voor je aan de kant gaan als je aan komt karren met een kindje. Zeker als het krijst of een flink geurende schijtluier heeft.
Die peuterleeftijd is ook echt pittig. Zodra ze naar school gaan komt er iets lucht in die lange dagen 'aanstaan'.
Wat hier ook hielp: De dag in blokjes verdelen. Dan voorkom je dat je continu aanstaat. Zo kun je ook in het weekend even een uurtje of 2 je eigen ding kunt doen. En dat kan ongestoord het huishouden zijn, of even lekker gamen of een blok lopen. Maar even geen focus op de kinderen.
Het wordt echt beter.
Mijn jongste is nu 11 en nu kunnen we gewoon de deur uit lopen als we uit eten willen (We laten wel pizza bezorgen voor de jongens).
TS heeft er niks meer aan, maar ik kan iedereen aanraden om meer tijd tussen het eerste en tweede kind te houden. Heb zoveel vrienden die ze vlak op elkaar doen en als je pech hebt met de karakters is dat echt een hel in de dreumes/peutertijd.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 10-02-2023 09:20:53 ]
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 10-02-2023 09:20:53 ]
Thanks thanks. Ja we zijn al best ver. En het went ook weer op een rare manier. Maar soms stapelt het op en ben ik er zo ontzettend klaar mee. Ik hoop dat we een beetje op/over de top zitten.
@Kaizen: Je moet inderdaad ook wel een mindshift maken dat nu tijd voor jezelf betekent dat je gewoon even kunt stofzuigen zonder mekkerende kinderen (:')). Nee ik bedoel: je leert heel erg genieten van de momenten dat je kinderloos een biertje drinkt. Of als je samen eindelijk even tijd hebt.
Als nu iemand blij komt vertellen dat ze een kind verwachten zeg ik "ah te gek gefeliciteerd!!" maar ik denk "sterkte pik".
@Mr_Belvedere: ja ben daar ook allergisch voor geworden. Of ouders met kinderen die na 3 maanden van 7 tot 7 sliepen + een dag in de week bij grootouders. Tis vooral jaloezie natuurlijk, maar dan denk ik: je hebt geen idee. Al legt een kind per definitie beslag op je leven. Maar dan heb je tenminste de energie om er mee te dealen.
@Kaizen: Je moet inderdaad ook wel een mindshift maken dat nu tijd voor jezelf betekent dat je gewoon even kunt stofzuigen zonder mekkerende kinderen (:')). Nee ik bedoel: je leert heel erg genieten van de momenten dat je kinderloos een biertje drinkt. Of als je samen eindelijk even tijd hebt.
Als nu iemand blij komt vertellen dat ze een kind verwachten zeg ik "ah te gek gefeliciteerd!!" maar ik denk "sterkte pik".
@Mr_Belvedere: ja ben daar ook allergisch voor geworden. Of ouders met kinderen die na 3 maanden van 7 tot 7 sliepen + een dag in de week bij grootouders. Tis vooral jaloezie natuurlijk, maar dan denk ik: je hebt geen idee. Al legt een kind per definitie beslag op je leven. Maar dan heb je tenminste de energie om er mee te dealen.
Hmm. Er zit bij ons 5 jaar tussen kind 1 en 2, door allerlei redenen die ik hier niet ga opnoemen.quote:
TS heeft er niks meer aan, maar ik kan iedereen aanraden om meer tijd tussen het eerste en tweede kind te houden.
Dat heeft zijn voordelen, maar ook zijn nadelen. Bij wijze van spreken was de ene net klaar met in de broek schijten, begint de andere daar mee.
Roses are red
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Dat je dit soort momenten hebt en tegelijkertijd twijfelt of je wel een goede ouder bent, maakt je meestal een goede ouder naar mijn mening.quote:
Thanks thanks. Ja we zijn al best ver. En het went ook weer op een rare manier. Maar soms stapelt het op en ben ik er zo ontzettend klaar mee. Ik hoop dat we een beetje op/over de top zitten.
Eigen tijd en slaap zijn me zo ontzettend dierbaar geworden.quote:@:Mr_Belvedere: ja ben daar ook allergisch voor geworden. Of ouders met kinderen die na 3 maanden van 7 tot 7 sliepen + een dag in de week bij grootouders. Tis vooral jaloezie natuurlijk, maar dan denk ik: je hebt geen idee. Al legt een kind per definitie beslag op je leven. Maar dan heb je tenminste de energie om er mee te dealen.
[ Bericht 4% gewijzigd door Mr_Belvedere op 10-02-2023 09:32:05 ]
Roses are red
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Of ongestoord even naar de wc zonder dat er iemand bij de deur staat te roepen om iets te laten zien, iets te vragen, te huilen, whateverquote:
@:Kaizen: Je moet inderdaad ook wel een mindshift maken dat nu tijd voor jezelf betekent dat je gewoon even kunt stofzuigen zonder mekkerende kinderen (:')). Nee ik bedoel: je leert heel erg genieten van de momenten dat je kinderloos een biertje drinkt. Of als je samen eindelijk even tijd hebt.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Eens. Hier 6 jaar tussen beide kinderen. Ik zag bijna het licht aan het einde van de tunnel en ineens was ik onverwachts zwanger.quote:
[..]
Hmm. Er zit bij ons 5 jaar tussen kind 1 en 2, door allerlei redenen die ik hier niet ga opnoemen.
Dat heeft zijn voordelen, maar ook zijn nadelen. Bij wijze van spreken was de ene net klaar met in de broek schijten, begint de andere daar mee.
Kind was enorm welkom maar er zijn zat nadelen als er zoveel leeftijdsverschil tussen de kinderen zit. Gezinsuitjes waren best een uitdaging. Oudste vond alles kinderachtig of de jongste was te jong om mee te gaan.
Godzijdank een actieve oma op 500 meter afstand die graag oppaste als de jongste niet mee kon.
Ook nam ze de kinderen jaarlijks twee weken mee naar Spanje dus dan konden wij even bijtanken.
Ook vond ik het omschakelen lastig. De ene helpen met topo of een presentatie voor school en 5 minuten later zat ik weer "rupsje nooit genoeg" voor te lezen.
Maargoed To, ooit komt er licht aan het einde van de tunnel. Jongste is nu 14 en we genieten weer vol op van vrienden, terrasjes en hobbies. Voor nu moet je gewoon door deze fase heen. Regel een leuke oppas (student of scholier) en ga lekker uit eten/bios/terras met je partner.
Het is ook echt niet erg om eerlijk te zijn tegenover anderen. Als in mijn omgeving bijvoorbeeld mensen aangeven dat ze een tweede willen/krijgen/hebben, ga ik er ook iets dieper op in dat het bij mij echt is tegengevallen qua pittigheid - En natuurlijk dat ik hoop dat het bij hun mee zal vallen.quote:
Als nu iemand blij komt vertellen dat ze een kind verwachten zeg ik "ah te gek gefeliciteerd!!" maar ik denk "sterkte pik".
Without new experiences, something inside of us sleeps. The sleeper must awaken.
Mijn kinderen zijn nu 4 en 8 en sinds kort krijg ik er weer lol in. We kunnen nu gewoon de hort op zonder van alles mee te moeten slepen of rekening te moeten houden met slaapjes. Ze gaan nu dingen leuk vinden/begrijpen/aankunnen die ik zelf ook echt leuk vind om te doen. Ze slapen ‘s nachts allebei meer dan klokje rond en het gezeik met gaan slapen is voorbij. Als er oppas is, is dat niet meer spannend of lastig.
Ik herken die frustratie over al-tijd aan staan als ze nog zo klein zijn heel erg. Zo beklemmend vond ik het soms, dat je na een kutdag gewoon wist: morgen is het niet automagisch wezenlijk beter en overmorgen wordt ook meer van hetzelfde. Uitzichtloos, zeg maar, terwijl het achteraf dus niet uitzichtloos bleek.
Ik ben wel van team Het Wordt Beter, maar daar heb je weinig aan als je er nog middenin zit.
Qua leeftijdsverschil: hier dus 4 jaar ertussen. Dat was fijn omdat oudste al zindelijk was en gewoon 19-7 sliep en zulks, maar ik heb ook behoorlijk vaak gedacht ‘Waarom moest ik een tweede? Met alleen de oudste was dit 100.000 keer makkelijker en leuker geweest.’ Tijdens een midweek Centerparcs bijvoorbeeld, waar oudste heerlijk speelde en zich vermaakte en gewoon ging slapen op een normaal tijdstip en ik de godganse tijd achter een net-lopende dreumes aan moest rennen zodat ze niet verzoop tussen de Koikarpers in de Plaza om daarna hele nachten op te lopen met een gillend kind dat niet wilde slapen op zo’n krakend plastic tbs-matras.
Ik herken die frustratie over al-tijd aan staan als ze nog zo klein zijn heel erg. Zo beklemmend vond ik het soms, dat je na een kutdag gewoon wist: morgen is het niet automagisch wezenlijk beter en overmorgen wordt ook meer van hetzelfde. Uitzichtloos, zeg maar, terwijl het achteraf dus niet uitzichtloos bleek.
Ik ben wel van team Het Wordt Beter, maar daar heb je weinig aan als je er nog middenin zit.
Qua leeftijdsverschil: hier dus 4 jaar ertussen. Dat was fijn omdat oudste al zindelijk was en gewoon 19-7 sliep en zulks, maar ik heb ook behoorlijk vaak gedacht ‘Waarom moest ik een tweede? Met alleen de oudste was dit 100.000 keer makkelijker en leuker geweest.’ Tijdens een midweek Centerparcs bijvoorbeeld, waar oudste heerlijk speelde en zich vermaakte en gewoon ging slapen op een normaal tijdstip en ik de godganse tijd achter een net-lopende dreumes aan moest rennen zodat ze niet verzoop tussen de Koikarpers in de Plaza om daarna hele nachten op te lopen met een gillend kind dat niet wilde slapen op zo’n krakend plastic tbs-matras.
Deze scène hoor ik letterlijk in m'n hoofd als ik de auto met moeder en kinderen uitzwaai 😄quote:
[..]
Dat je dit soort momenten hebt en tegelijkertijd twijfelt of je wel een goede ouder bent, maakt je meestal een goede ouder naar mijn mening.
[..]
Eigen tijd en slaap zijn me zo ontzettend dierbaar geworden.
[ afbeelding ]
Ik voel me gelukkig niet schuldig. Ik geef zo veel op en ze leven een fijn leven. Alleen is er soms een negatieve spiraal. Met die ipads bv. Heerlijk als ze lang kijken. Maar als het niet kan gaan ze daar over zeuren. Dat creëeren we dan zelf.
Eindelijk. Goed topic. 
Ik zou willen dat ze dit soort dingen eens in de Flair/ Libelle/ Viva zetten.
Ik ben al zo veel vrouwen tegen gekomen die dachten dat ze geen goede moeder waren omdat ze niet “Op een roze wolk” zaten.
Dit!! Dit moeten ouders horen.
Ik zou willen dat ze dit soort dingen eens in de Flair/ Libelle/ Viva zetten. Ik ben al zo veel vrouwen tegen gekomen die dachten dat ze geen goede moeder waren omdat ze niet “Op een roze wolk” zaten.
Dit!! Dit moeten ouders horen.
If you can't beat them, arrange to have them beaten. -George Carlin.
Ja, zonder al te negatief te zijn bereid ik tegenwoordig ook mensen meer voor. Omdat er toch vaak erg rooskleurig over gepraat wordt..quote:
[..]
Het is ook echt niet erg om eerlijk te zijn tegenover anderen. Als in mijn omgeving bijvoorbeeld mensen aangeven dat ze een tweede willen/krijgen/hebben, ga ik er ook iets dieper op in dat het bij mij echt is tegengevallen qua pittigheid - En natuurlijk dat ik hoop dat het bij hun mee zal vallen.
Ik herken dat rooskleurige praten niet zo, eigenlijk.
Ja, van mensen met 1 kind soms wel. Niet dat dat niet zwaar kan zijn, maar het scheelt gewoon nogal of er 1 persoon om je aandacht zeurt of 3, op hetzelfde moment
Vrijwel alle moeders die ik ken vinden het regelmatig beklemmend. Met vaders heb ik zelden openhartige gesprekken over ouderschap en als we over kinderen praten dan hebben ze het toch sneller over wat hun kind allemaal al kan en hoe goed zij hun kind opvoeden, wellicht zit dat wat meer in de aard van de man, maar kan ook best zijn dat mannen onderling wat openhartiger zijn.
Ik hou echt heel veel van mijn kinderen en ik zou ze nooit meer inruilen, maar ik heb wel eens gedachten van "Waarom moest ik nou die derde?"
Ja, van mensen met 1 kind soms wel. Niet dat dat niet zwaar kan zijn, maar het scheelt gewoon nogal of er 1 persoon om je aandacht zeurt of 3, op hetzelfde moment
Vrijwel alle moeders die ik ken vinden het regelmatig beklemmend. Met vaders heb ik zelden openhartige gesprekken over ouderschap en als we over kinderen praten dan hebben ze het toch sneller over wat hun kind allemaal al kan en hoe goed zij hun kind opvoeden, wellicht zit dat wat meer in de aard van de man, maar kan ook best zijn dat mannen onderling wat openhartiger zijn.
Ik hou echt heel veel van mijn kinderen en ik zou ze nooit meer inruilen, maar ik heb wel eens gedachten van "Waarom moest ik nou die derde?"
disclaimer
Denk dat vaders zich er toch ook regelmatig wat makkelijker ervan af maken. Veel dingen als vanzelfsprekend bij de moeder leggen. Die bij elkaar opgeteld ook pittig zijn.
Herken het wel. Mijn dochter is nu 2 en vind het de laatste tijd wat leuker enn makkelijker worden. Ook omdat ze eindelijk kan lopen dat we buiten kunnen wandelen en in de speeltuin enzo. Dat kon dus eerst niet omdat ze alleen billenschuivend kon bewegen en op de stoeptegels is dat niet zo lekker.
Maar de dagen dat ik helemaal alleen met dr ben zijn wel pittig. Man op werk van sochtends tot savonds. De uren duren soms lang
Maar het geeft het leven wel zin. Ik moet uit bed. Toen ik nog geen kind had kon ik op vrije dagen letterlijk 24 uur per dag in bed liggen. Niet depressief ofzo ik ben gewoon een luiaard. Nu moet ik toch een dagritme bieden voor mn dochter en dan ook automatisch voor mezelf.
Maar de dagen dat ik helemaal alleen met dr ben zijn wel pittig. Man op werk van sochtends tot savonds. De uren duren soms lang
Maar het geeft het leven wel zin. Ik moet uit bed. Toen ik nog geen kind had kon ik op vrije dagen letterlijk 24 uur per dag in bed liggen. Niet depressief ofzo ik ben gewoon een luiaard. Nu moet ik toch een dagritme bieden voor mn dochter en dan ook automatisch voor mezelf.
Hij is er een fucking jaar lang iedere nacht 6 keer uitgegaan zodat zij lekker verder kon slapen...quote:
Denk dat vaders zich er toch ook regelmatig wat makkelijker ervan af maken. Veel dingen als vanzelfsprekend bij de moeder leggen. Die bij elkaar opgeteld ook pittig zijn.
Hij?quote:
[..]
Hij is er een fucking jaar lang iedere nacht 6 keer uitgegaan zodat zij lekker verder kon slapen...
disclaimer
Tegenwoordig is het gelukkig meer verdeeld. Maar best wat moeders mogen direct in de actie na de bevalling. En niet alle vaders begrijpen dat de kinderen thuis hebben een marteling kan zijn.
Ik had om de week een dag vrij, terwijl kind naar het KDV ging.
Sommigen vonden dat raar. Maar fuck them. Ik had die tijd zo hard voor mijzelf nodig. Een dag helemaal niets..zo nodig soms.
En die roze wolk heb ik ook nooit gehad. Ik vond het de meest ingrijpende, alles omvattende ervaring in mijn leven. Die verandering kun je je nauwelijks voorstellen van te voren.
En ben nu nog aan het bijkomen.
Sommigen vonden dat raar. Maar fuck them. Ik had die tijd zo hard voor mijzelf nodig. Een dag helemaal niets..zo nodig soms.
En die roze wolk heb ik ook nooit gehad. Ik vond het de meest ingrijpende, alles omvattende ervaring in mijn leven. Die verandering kun je je nauwelijks voorstellen van te voren.
En ben nu nog aan het bijkomen.
"People that use Fiat currency as a store of value.
There is a name for it:
We call them Poor"
There is a name for it:
We call them Poor"
Haha, toen ons eerste kind net was geboren en mijn man weer naar zijn werk ging was ik echt smerig jaloers op hem. Hij kon in mijn ogen lekker zijn dagen voortzetten als altijd, naar kantoor, naar huis, aanschuiven aan tafel en in de avond lekker gamen en een uur in bad liggen.quote:
Tegenwoordig is het gelukkig meer verdeeld. Maar best wat moeders mogen direct in de actie na de bevalling. En niet alle vaders begrijpen dat de kinderen thuis hebben een marteling kan zijn.
Ik was net moeder geworden en mijn hele leven stond alleen maar in het teken van die baby. 18 uur per dag. Ik kwam vaak niet eens aan eten toe, laat staan aan douchen. En nee, in bad mag je niet als kersverse moeder. Als baby in de nacht huilde werden we natuurlijk beiden wakker, maar ja, de melk kwam uit mij, dus hij draaide zich weer om zodra baby lag aangekoppeld.
En hij vond maar dat hij het zo zwaar had want hij moest de hele dag hard werken en dan sliep hij ook nog eens slecht. En ik was "lekker vier maanden vrij". Ik kon m wel wat doen toen
Achteraf gezien kijk ik daar natuurlijk anders tegenaan, we hadden allebei moeite met de verandering en waren zo druk bezig met hoe moeilijk het voor onszelf was dat we beiden niet meer in staat waren om daar voorbij te kijken.
Het is voor de een niet perse zwaarder dan voor de ander, het is vooral anders, en het helpt al best een beetje om je daar in elk geval voor open te stellen.
We zijn nu ruim 8 jaar verder en ik ben allang vergeten hoe mijn oude leven was. Dat maakt ook niet meer uit, want ik leef in het nu
[ Bericht 0% gewijzigd door SQ op 10-02-2023 11:09:34 ]
disclaimer
Wij hebben nu een goede verdeling tussen ontspanning, zorg en aandacht voor elkaar: het ene weekend kan ik bijvoorbeeld de hort op en het andere weekend zij. In de praktijk blijven we dat 'andere weekend' samen thuis, want mijn vrouw is graag thuis. Misschien is dat een idee voor jullie? En dat hoeft ook niet elk weekend te zijn, of zo, maar zorg dat je aan ontspanning toekomt.
Wij hebben dat echter met maar 1 kind. En ook nog eens een kind dat 's avonds rond half 8 slaapt tot de volgende morgen rond 7. Geen uitzonderingen (tot nu toe)! Opa en oma die regelmatig (willen) bijspringen. We hebben ook nog een puber van 14, maar het enige 'probleem' met hem is dat zijn kwebbel nooit stilstaat. En puberdingen doet...
Dit jaar gaan we nog eens goed nadenken of we een tweede (eigenlijk derde) willen, maar ik denk het niet. Ik houd van mijn vrijheid en ik ben tevreden met hoe het nu gaat. Dat wil ik niet openbreken, een tweede erbij lijkt me inderdaad een stuk pittiger als ik zo verschillende verhalen hoor. Die eerste vijf maanden waren sowieso dikke horror, hevige ruzies thuis, dat wil ik niet nog eens (hoewel ik nu wel weet wat te verwachten). Why change a winning team.
Wij hebben dat echter met maar 1 kind. En ook nog eens een kind dat 's avonds rond half 8 slaapt tot de volgende morgen rond 7. Geen uitzonderingen (tot nu toe)! Opa en oma die regelmatig (willen) bijspringen. We hebben ook nog een puber van 14, maar het enige 'probleem' met hem is dat zijn kwebbel nooit stilstaat.
En puberdingen doet...Dit jaar gaan we nog eens goed nadenken of we een tweede (eigenlijk derde) willen, maar ik denk het niet. Ik houd van mijn vrijheid en ik ben tevreden met hoe het nu gaat. Dat wil ik niet openbreken, een tweede erbij lijkt me inderdaad een stuk pittiger als ik zo verschillende verhalen hoor. Die eerste vijf maanden waren sowieso dikke horror, hevige ruzies thuis, dat wil ik niet nog eens (hoewel ik nu wel weet wat te verwachten). Why change a winning team.
Ik vond voor kleine kinderen zorgen ook best eenzaam 
Maar ik merk echt verschil nu ze wat ouder zijn en het niet meer fulltime verzorgen is. Het voelt alsof er weer lucht is in ons leven.
Kleine dingen, zoals een boek lezen in de speeltuin omdat je niet 1346864x je kind op de trap van de glijbaan moet begeleiden.
Maar ik merk echt verschil nu ze wat ouder zijn en het niet meer fulltime verzorgen is. Het voelt alsof er weer lucht is in ons leven.
Kleine dingen, zoals een boek lezen in de speeltuin omdat je niet 1346864x je kind op de trap van de glijbaan moet begeleiden.
Ik heb maar één kind, en ik vond het bij tijden echt al wel heftig dat er altijd om mijn aandacht werd gevraagd. Ik had graag een tweede gewild, maar dat zat er niet in, en soms zag ik bij anderen dat een tweede toch ook wel nog meer eiste. Dat weet je natuurlijk wel, maar weten en beseffen zijn twee verschillende dingen.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik heb 1 kind van 16 maanden. Ik heb het dus niet zo zwaar als jullie, al ben ik ook de hele dag bezig.
Ik zou mijn zoon nooit willen missen maar als ik kijk hoeveel ik heb opgegeven qua quality time, sociaal leven en carrière zijn mijn kinderloze vrienden beter af. Ik moet er ook elke nacht uit.
Toen sprak ik een vrouw van midden 50 op het werk. Haar kinderen waren inmiddels volwassen. Ze vertelde dat ze de eerste 5 jaar volledig thuis was geweest. En nu zag ik haar weer volle bak aan het werk en vertelde ze hoe ze een liefdevol gezin had met studerende kinderen en hoe ze weer tijd had om 40u per week te werken en allerlei leuke nieuwe projecten kon oppakken.
En toen dacht ik: aha dit is de toekomst. This will pass. En beter geniet ik ervan want het is zo voorbij.
Ik zou mijn zoon nooit willen missen maar als ik kijk hoeveel ik heb opgegeven qua quality time, sociaal leven en carrière zijn mijn kinderloze vrienden beter af. Ik moet er ook elke nacht uit.
Toen sprak ik een vrouw van midden 50 op het werk. Haar kinderen waren inmiddels volwassen. Ze vertelde dat ze de eerste 5 jaar volledig thuis was geweest. En nu zag ik haar weer volle bak aan het werk en vertelde ze hoe ze een liefdevol gezin had met studerende kinderen en hoe ze weer tijd had om 40u per week te werken en allerlei leuke nieuwe projecten kon oppakken.
En toen dacht ik: aha dit is de toekomst. This will pass. En beter geniet ik ervan want het is zo voorbij.
Conclusie als je een 2e wilt zorg dat kind 1 redelijk zelfstandig is. Anders zit je met 2 mormels die niks kunnen.
Lijkt mij ook wel een aanslag op je relatie/seksleven. Daarom zie je ook heel veel stellen die uitelkaar gaan met jonge kinderen.
Lijkt mij ook wel een aanslag op je relatie/seksleven. Daarom zie je ook heel veel stellen die uitelkaar gaan met jonge kinderen.
Ja maar waar refereer je aan? Ik vind het nergens terug in dit topic?quote:
Of wilde je even moederbashen?
disclaimer
Dat. Ik denk dat kinderloze mensen niet leuk oud worden.quote:
Ik heb 1 kind van 16 maanden. Ik heb het dus niet zo zwaar als jullie, al ben ik ook de hele dag bezig.
Ik zou mijn zoon nooit willen missen maar als ik kijk hoeveel ik heb opgegeven qua quality time, sociaal leven en carrière zijn mijn kinderloze vrienden beter af. Ik moet er ook elke nacht uit.
Toen sprak ik een vrouw van midden 50 op het werk. Haar kinderen waren inmiddels volwassen. Ze vertelde dat ze de eerste 5 jaar volledig thuis was geweest. En nu zag ik haar weer volle bak aan het werk en vertelde ze hoe ze een liefdevol gezin had met studerende kinderen en hoe ze weer tijd had om 40u per week te werken en allerlei leuke nieuwe projecten kon oppakken.
En toen dacht ik: aha dit is de toekomst. This will pass. En beter geniet ik ervan want het is zo voorbij.
Stel je voor je bent 80 en iedereen is of dood of zelf te bejaard/dement om zich om je te bekommeren. Dan is het einde wel heel eenzaam.
Voor mij werkte de combinatie van meer en ander werk doen dan voor mijn zwangerschap goed. Ik bleek niet zo'n thuisblijfmoeder als ik ervoor dacht, en mijn man bleek erna juist meer huiselijk dan ik.
En af en toe lekker in mijn uppie of met vriendinnen de hort op, ook op vakantie of werktrips. Dan geniet ik ook gewoon van hotelkamer en ongestoord slapen en na opstaan in een kwartier klaar kunnen zijn zonder te hoeven zorgen voor een ander.
Man heeft daar minder behoefte aan maar pakt af en toe een dag vrij, kan makkelijk in zijn werk gelukkig.
De focus als ik werk is één kant op en duidelijk. Het continu alert moeten zijn en dienend moeten zijn voor kind gaat me gewoon minder goed af. Nou, dat stuk was oplosbaar hier dus dat was mooi. Maakt mij een leuker mens en daarmee betere moeder.
Primair is kind belangrijk, alleen de ouders mogen er ook zijn. Moet voor iedereen in huis een goed leven zijn
Want zwaar kan het zeker zijn, en dan hebben wij er maar eentje, die gelukkig gezond is en alles.
En af en toe lekker in mijn uppie of met vriendinnen de hort op, ook op vakantie of werktrips. Dan geniet ik ook gewoon van hotelkamer en ongestoord slapen en na opstaan in een kwartier klaar kunnen zijn zonder te hoeven zorgen voor een ander.
Man heeft daar minder behoefte aan maar pakt af en toe een dag vrij, kan makkelijk in zijn werk gelukkig.
De focus als ik werk is één kant op en duidelijk. Het continu alert moeten zijn en dienend moeten zijn voor kind gaat me gewoon minder goed af. Nou, dat stuk was oplosbaar hier dus dat was mooi. Maakt mij een leuker mens en daarmee betere moeder.
Primair is kind belangrijk, alleen de ouders mogen er ook zijn. Moet voor iedereen in huis een goed leven zijn
Want zwaar kan het zeker zijn, en dan hebben wij er maar eentje, die gelukkig gezond is en alles.
Oh how you'd have a happy life, if you did the things you like
Maar troost je, het wordt gaandeweg de jaren vanzelf makkelijker. Krijg je wel andere zorgen voor terug, dat is dan weer jammer.
[ Bericht 46% gewijzigd door Viv op 10-02-2023 11:28:18 (Gast-knip) ]
[ Bericht 46% gewijzigd door Viv op 10-02-2023 11:28:18 (Gast-knip) ]
Seks. Ahaquote:
Conclusie als je een 2e wilt zorg dat kind 1 redelijk zelfstandig is. Anders zit je met 2 mormels die niks kunnen.
Lijkt mij ook wel een aanslag op je relatie/seksleven. Daarom zie je ook heel veel stellen die uitelkaar gaan met jonge kinderen.
Toen ik bevallen was en er enige reparatie down under moest plaatsvinden vroeg mijn man aan de (mannelijke) gynaecoloog wanneer het weer mocht. Arts zegt: 6 weken minimaal.
6 weken en 1 dag later lichtte man mij happy van m’n bed. Het ging niet. Ik dacht: dit komt nooit meer goed.
Kwam het gelukkig wel
quote:
[..]
Het is ook echt niet erg om eerlijk te zijn tegenover anderen. Als in mijn omgeving bijvoorbeeld mensen aangeven dat ze een tweede willen/krijgen/hebben, ga ik er ook iets dieper op in dat het bij mij echt is tegengevallen qua pittigheid - En natuurlijk dat ik hoop dat het bij hun mee zal vallen.
Roses are red
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Kinderen. Je krijgt er zo-veel-voor-te-rug!quote:
Maar troost je, het wordt gaandeweg de jaren vanzelf makkelijker. Krijg je wel andere zorgen voor terug, dat is dan weer jammer.
Diegene die die zin heeft bedacht was vast geen econoom.
Roses are red
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Oh jezus, hadden jullie samen helemaal niet over gehad of aangevoeld wanneer er weer zin en mogelijkheid toe was?quote:
[..]
Seks. Aha
Toen ik bevallen was en er enige reparatie down under moest plaatsvinden vroeg mijn man aan de (mannelijke) gynaecoloog wanneer het weer mocht. Arts zegt: 6 weken minimaal.
6 weken en 1 dag later lichtte man mij happy van m’n bed. Het ging niet. Ik dacht: dit komt nooit meer goed.
Kwam het gelukkig wel
Oh how you'd have a happy life, if you did the things you like
Herken het ook wel. Ik heb regelmatig gedacht, dit doe ik nooit meer 
Maar ik weet dat het ook weer goed kan komen als ik naar mijn 8 jarige kijk. De eerste jaren zijn gewoon onwijs intensief.
Het meest kutte is dat ik nooit eens lekker een Netflix serie kan bingen
Maar ik weet dat het ook weer goed kan komen als ik naar mijn 8 jarige kijk. De eerste jaren zijn gewoon onwijs intensief. Het meest kutte is dat ik nooit eens lekker een Netflix serie kan bingen
Mijn ergernissen zijn maar klein denk/weet ik, maar ik hou dus van podcasts luisteren over de oorlog en dat soort ellende. Want interessant
En dat doe ik dus nu uit nood maar in de auto naar werk want die kleine hoort álles en blijft erover bezig als ze zoiets heeft opgepikt
En dat doe ik dus nu uit nood maar in de auto naar werk want die kleine hoort álles en blijft erover bezig als ze zoiets heeft opgepikt
Oh how you'd have a happy life, if you did the things you like
OUD / Het minst leuke aan je kinderen #3quote:
Mijn ergernissen zijn maar klein denk/weet ik, maar ik hou dus van podcasts luisteren over de oorlog en dat soort ellende. Want interessant
En dat doe ik dus nu uit nood maar in de auto naar werk want die kleine hoort álles en blijft erover bezig als ze zoiets heeft opgepikt
disclaimer
Ik zit met enige heimwee dit topic te lezen...
Hier 1 kind, 19 jaar en dus hard op weg naar volwassenheid. Het enige waarbij "mahaaaam" geroepen wordt is als ze dat ene zeer belangrijke truitje niet kan vinden (die dan natuurlijk onderin de berg wasgoed in haar kamer ligt) of als er dringend iets gehaald moet worden en zij op school zit of te weinig saldo heeft...
Geen handje meer in mijn hand, geen tripjes meer naar het park om vol verwondering krokussen te zien of hertjes te aaien. Geen kind wat tegen je aankruipt op de bank om samen sinterklaasjournaal te kijken. Geen spontane natte kusjes meer...
Alle tijd voor mezelf...
Maar wie ben ik ook alweer??
Hier 1 kind, 19 jaar en dus hard op weg naar volwassenheid. Het enige waarbij "mahaaaam" geroepen wordt is als ze dat ene zeer belangrijke truitje niet kan vinden (die dan natuurlijk onderin de berg wasgoed in haar kamer ligt) of als er dringend iets gehaald moet worden en zij op school zit of te weinig saldo heeft...
Geen handje meer in mijn hand, geen tripjes meer naar het park om vol verwondering krokussen te zien of hertjes te aaien. Geen kind wat tegen je aankruipt op de bank om samen sinterklaasjournaal te kijken. Geen spontane natte kusjes meer...
Alle tijd voor mezelf...
Maar wie ben ik ook alweer??
Goedemiddag! Kan ik u ergens mee helpen?
Ja daar zou ie ook goed passenquote:
[..]
OUD / Het minst leuke aan je kinderen #3
Oh how you'd have a happy life, if you did the things you like
Als je t zo stelt heb je maar 19 jaar weggegooid.quote:
Ik zit met enige heimwee dit topic te lezen...
Hier 1 kind, 19 jaar en dus hard op weg naar volwassenheid. Het enige waarbij "mahaaaam" geroepen wordt is als ze dat ene zeer belangrijke truitje niet kan vinden (die dan natuurlijk onderin de berg wasgoed in haar kamer ligt) of als er dringend iets gehaald moet worden en zij op school zit of te weinig saldo heeft...
Geen handje meer in mijn hand, geen tripjes meer naar het park om vol verwondering krokussen te zien of hertjes te aaien. Geen kind wat tegen je aankruipt op de bank om samen sinterklaasjournaal te kijken. Geen spontane natte kusjes meer...
Alle tijd voor mezelf...
Maar wie ben ik ook alweer??
Nou heb ik er natuurlijk maar één, maar hoogzwanger zijn vond ik echt de horror en tien keer erger dan het verzorgen van mijn pasgeboren baby.quote:
[..]
Dit. 100% Dit.
[ afbeelding ]
Het is heel dubbel. Als ik naar mijn 8 jarige kijk die steeds meer haar eigen ding gaat doen wordt ik daar soms een beetje sipjes van. Natuurlijk is het de normale gang van zaken, maar het gaat zo snel.quote:
Ik zit met enige heimwee dit topic te lezen...
Hier 1 kind, 19 jaar en dus hard op weg naar volwassenheid. Het enige waarbij "mahaaaam" geroepen wordt is als ze dat ene zeer belangrijke truitje niet kan vinden (die dan natuurlijk onderin de berg wasgoed in haar kamer ligt) of als er dringend iets gehaald moet worden en zij op school zit of te weinig saldo heeft...
Geen handje meer in mijn hand, geen tripjes meer naar het park om vol verwondering krokussen te zien of hertjes te aaien. Geen kind wat tegen je aankruipt op de bank om samen sinterklaasjournaal te kijken. Geen spontane natte kusjes meer...
Alle tijd voor mezelf...
Maar wie ben ik ook alweer??
Dat terwijl ik als ik weer eens met een krijsend en spartelende 2 jarige onder mijn armen over straat loop omdat ie niet naar huis wil denk, kan ik niet de tijd een beetje voor uit draaien?
Het zwaarste vind ik de verantwoordelijkheid, het idee dat ik verantwoordelijk ben voor het leven en het geluk van mijn kind (nu 7). Ik maak me ook constant zorgen als er iets kleins is: is ze wel gelukkig? Moet ik niet x, y of z doen om haar leven nog leuker te maken? Doe ik het wel goed???
Als ze klein zijn, is eten en knuffelen genoeg. Dat is makkelijk. Hoe ouder ze zijn, hoe ingewikkelder hun behoeften eigenlijk. Qua tijd kost het misschien minder, maar qua zorgen niet...
En dat je tijd nooit meer van jou is; het idee dat je altijd op ieder moment gebeld kan worden omdat er iets met je kind is.
Als ze klein zijn, is eten en knuffelen genoeg. Dat is makkelijk. Hoe ouder ze zijn, hoe ingewikkelder hun behoeften eigenlijk. Qua tijd kost het misschien minder, maar qua zorgen niet...
En dat je tijd nooit meer van jou is; het idee dat je altijd op ieder moment gebeld kan worden omdat er iets met je kind is.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Heb ik echt geen last van. Die van mij zijn nu 13 en 8 jaar oud.quote:
Het zwaarste vind ik de verantwoordelijkheid, het idee dat ik verantwoordelijk ben voor het leven en het geluk van mijn kind (nu 7). Ik maak me ook constant zorgen als er iets kleins is: is ze wel gelukkig? Moet ik niet x, y of z doen om haar leven nog leuker te maken? Doe ik het wel goed???
Als ze klein zijn, is eten en knuffelen genoeg. Dat is makkelijk. Hoe ouder ze zijn, hoe ingewikkelder hun behoeften eigenlijk. Qua tijd kost het misschien minder, maar qua zorgen niet...
En dat je tijd nooit meer van jou is; het idee dat je altijd op ieder moment gebeld kan worden omdat er iets met je kind is.
Ze mogen nu ook leren dat ze meer dingen zelf mogen oplossen en doen. Ik zal altijd voor ze klaarstaan, dat wel. Maar dat ze meer zelfstandig zijn nu is ook heerlijk.
Wie dit leest is een lezer van dit
Oef ja, het is zo gemakkelijk om jezelf kwijt te raken in al die jaren zorgen. Het is ook belangrijk om daar in de tropenjaren aandacht voor te houden, maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan.quote:
Ik zit met enige heimwee dit topic te lezen...
Hier 1 kind, 19 jaar en dus hard op weg naar volwassenheid. Het enige waarbij "mahaaaam" geroepen wordt is als ze dat ene zeer belangrijke truitje niet kan vinden (die dan natuurlijk onderin de berg wasgoed in haar kamer ligt) of als er dringend iets gehaald moet worden en zij op school zit of te weinig saldo heeft...
Geen handje meer in mijn hand, geen tripjes meer naar het park om vol verwondering krokussen te zien of hertjes te aaien. Geen kind wat tegen je aankruipt op de bank om samen sinterklaasjournaal te kijken. Geen spontane natte kusjes meer...
Alle tijd voor mezelf...
Maar wie ben ik ook alweer??
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Ja maar dat gevoel uitzetten is wel lastigquote:
[..]
Heb ik echt geen last van. Die van mij zijn nu 13 en 8 jaar oud.
Ze mogen nu ook leren dat ze meer dingen zelf mogen oplossen en doen. Ik zal altijd voor ze klaarstaan, dat wel. Maar dat ze meer zelfstandig zijn nu is ook heerlijk.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Hoe ouder ze worden, hoe meer je ze ook kunt helpen om juist hun eigen problemen op te lossen, hun eigen leven leuk te maken, goed voor zichzelf te zorgen. Ik denk dat dat toch wel heel belangrijke dingen zijn die je je kind kunt meegeven.quote:
Het zwaarste vind ik de verantwoordelijkheid, het idee dat ik verantwoordelijk ben voor het leven en het geluk van mijn kind (nu 7). Ik maak me ook constant zorgen als er iets kleins is: is ze wel gelukkig? Moet ik niet x, y of z doen om haar leven nog leuker te maken? Doe ik het wel goed???
Als ze klein zijn, is eten en knuffelen genoeg. Dat is makkelijk. Hoe ouder ze zijn, hoe ingewikkelder hun behoeften eigenlijk. Qua tijd kost het misschien minder, maar qua zorgen niet...
En dat je tijd nooit meer van jou is; het idee dat je altijd op ieder moment gebeld kan worden omdat er iets met je kind is.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Het is voor iedereen anders natuurlijk. En dat mag ook! Ik bedoelde er geen kwaad mee. Excuses als dat wel zo over kwam.quote:
Nou heb ik er natuurlijk maar één, maar hoogzwanger zijn vond ik echt de horror en tien keer erger dan het verzorgen van mijn pasgeboren baby.
Roses are red
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Toevallig had ik het hier een tijdje geleden met een vriendin over. We kwamen tot de conclusie dat we het ouderschap niet direct niet leuk vinden, maar dat het wel echt anders en zwaarder was dan we van tevoren hadden gedacht. En daar vrede mee vinden, dat heeft gewoon even tijd nodig.
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Het allerkutste van ouderschap is imo toch wel ziek zijn en geen oppas kunnen regelen. Even indenken dat je 40 graden koorts heb, ijlend barstende koppijn , spugen. En dan de hele dag thuis bent met een stuiterende peuter. De hel is er niets bij.
Wat heb ik dit vaak geneuriet toen ze klein waren.
En iets later ook nog wel.
Hier zaten ze vrij vlot op elkaar en dat was niet helemaal gepland. If I could turn back time had ik daar toch liever een jaartje extra tussen gehad.
Maar dan nog was er nog heel veel gedoe geweest waar ik echt graag zonder had gewild.
Maar goed... zo langzaam aan lijken ze (13 en 15) op hun pootjes te gaan landen en heb ik over tijd voor mezelf echt niet meer te klagen.
***
Oef, dikke vette tropenjaren, dat sowieso.
Ik heb er eentje en hoewel het echt een droomkind is (slaapt al sinds de geboorte goed, vanaf 6.5 maand met gemak 12/13 uur achter elkaar, kan overal mee naar toe, speelt makkelijk alleen etc) vind ik alles bij elkaar genomen het ouderschap idd pittig. Werk/zorg is bij ons zoveel mogelijk 50/50, ruim de tijd voor een sociaal leven, we reizen veel, daar ligt het niet aan. Als je alles onder elkaar zet denk je: nou, niks meer aan doen. Maar ergens belast het me toch, sowieso die hele moederrol. Ik weet niet eens waar het aan ligt. Gelukkig rust er wel steeds minder taboe op klagen over/bespreekbaar maken van het lastige ouderschap. Althans, mijn vriendinnen en ik zijn daar onderling heel open over. Goddank, want ik zou doodgaan als ik de schone schijn moet ophouden.
Ik weet ook niet of hier ooit een tweede komt. Ik denk het niet. Ik heb het gevoel dat we het ons daar een stuk moeilijker mee gaan maken. Hoe lief en schattig een klein baby'tje ook is. Als ik om me heen kijk naar vrienden die wel een 2e hebben dan kan ik daar ook niet echt jaloers op zijn.
Ik heb er eentje en hoewel het echt een droomkind is (slaapt al sinds de geboorte goed, vanaf 6.5 maand met gemak 12/13 uur achter elkaar, kan overal mee naar toe, speelt makkelijk alleen etc) vind ik alles bij elkaar genomen het ouderschap idd pittig. Werk/zorg is bij ons zoveel mogelijk 50/50, ruim de tijd voor een sociaal leven, we reizen veel, daar ligt het niet aan. Als je alles onder elkaar zet denk je: nou, niks meer aan doen. Maar ergens belast het me toch, sowieso die hele moederrol. Ik weet niet eens waar het aan ligt. Gelukkig rust er wel steeds minder taboe op klagen over/bespreekbaar maken van het lastige ouderschap. Althans, mijn vriendinnen en ik zijn daar onderling heel open over. Goddank, want ik zou doodgaan als ik de schone schijn moet ophouden.
Ik weet ook niet of hier ooit een tweede komt. Ik denk het niet. Ik heb het gevoel dat we het ons daar een stuk moeilijker mee gaan maken. Hoe lief en schattig een klein baby'tje ook is. Als ik om me heen kijk naar vrienden die wel een 2e hebben dan kan ik daar ook niet echt jaloers op zijn.
Just skip all the layers and go straight to the crazy!
En dit. En dan is 1 of 2 dagen oppas niet eens genoeg, want je wilt nog een beetje fatsoenlijk uitzieken. En dan kan je man thuis zijn, maar uiteindelijk sta je toch "aan". En dat bevordert het hele genezingsproces ook niet echtquote:
Het allerkutste van ouderschap is imo toch wel ziek zijn en geen oppas kunnen regelen. Even indenken dat je 40 graden koorts heb, ijlend barstende koppijn , spugen. En dan de hele dag thuis bent met een stuiterende peuter. De hel is er niets bij.
Just skip all the layers and go straight to the crazy!
Herkenbaar, ook heel fijn dat je hierover gewoon eerlijk kan zijn met je directe omgeving. Spuien met vrienden helpt al veel..quote:
Toevallig had ik het hier een tijdje geleden met een vriendin over. We kwamen tot de conclusie dat we het ouderschap niet direct niet leuk vinden, maar dat het wel echt anders en zwaarder was dan we van tevoren hadden gedacht. En daar vrede mee vinden, dat heeft gewoon even tijd nodig.
quote:
Als ik om me heen kijk naar vrienden die wel een 2e hebben dan kan ik daar ook niet echt jaloers op zijn.
Snap ik. Ik ben ook jaloers op de vrienden die het bij eentje hebben gelaten..
Without new experiences, something inside of us sleeps. The sleeper must awaken.
Ik kreeg een tijdje geleden dus dat telefoontje toen ik aan het werk was: ‘Je kind is in elkaar gezakt, we hebben 112 gebeld, ze ligt in de ambulance.’quote:
En dat je tijd nooit meer van jou is; het idee dat je altijd op ieder moment gebeld kan worden omdat er iets met je kind is.
Ik werk vlakbij de school van de kinderen. Ik heb letterlijk alles laten vallen en ben echt als een halve zool naar school geracet. Daarna achterin die ambulance met sirenes en alles naar het ziekenhuis. Ik heb me nog nooit zó ziek van ellende gevoeld.
Met dochter is alles goedgekomen; we weten nu (een paar maanden later) dat haar niks ernstigs mankeert. Maar ik zei altijd al dat ik, sinds de oudste er is, altijd ergens een waakvlammetje voel waarin ik me bewust ben van hun bestaan. Ook als ik een weekendje weg ben zónder hen ofzo. Sinds dit gebeuren is het vlammetje meer een Duindorps vreugdevuur
maar in elk geval sta ik dus nog steeds nooit écht uit en ik denk dat dat zo blijft.Het wordt allemaal beter in de zin dat ze een keer ophouden met zichzelf krijsend ter aarde storten en je niet langer jankend onder kotsen, maar dat waakvlammetje had ik me nooit gerealiseerd pre-kind en vind ik ook best heftig. Maar geloof best dat niet iedereen dat heeft; mijn man bijvoorbeeld al niet
Wat eng, gelukkig was alles goed!quote:
[..]
Ik kreeg een tijdje geleden dus dat telefoontje toen ik aan het werk was: ‘Je kind is in elkaar gezakt, we hebben 112 gebeld, ze ligt in de ambulance.’
Ik werk vlakbij de school van de kinderen. Ik heb letterlijk alles laten vallen en ben echt als een halve zool naar school geracet. Daarna achterin die ambulance met sirenes en alles naar het ziekenhuis. Ik heb me nog nooit zó ziek van ellende gevoeld.
Met dochter is alles goedgekomen; we weten nu dat haar niks ernstigs mankeert. Maar ik zei altijd al dat ik, sinds de oudste er is, altijd ergens een waakvlammetje voel waarin ik me bewust ben van hun bestaan. Ook als ik een weekendje weg ben zónder hen ofzo. Sinds dit gebeuren is het vlammetje meer een Duindorps vreugdevuur
Het wordt allemaal beter in de zin dat ze een keer ophouden met zichzelf krijsend ter aarde storten en je niet langer jankend onder kotsen, maar dat waakvlammetje had ik me nooit gerealiseerd pre-kind en vind ik ook best heftig. Maar geloof best dat niet iedereen dat heeft; mijn man bijvoorbeeld al niet
Maar dat ja... het begint bij niet rustig kunnen lezen of theedrinken omdat er steeds 'mama' wordt geroepen (nu nog steeds ook al is ze 7) en het eindigt met gebeld worden voor een ongeluk ofzo. Al zijn ze 40, dit gaat nooit weg.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Wat schrikken zeg. Dat waakvlammetje wat je beschrijft herken ik, als moeder, al te goed. Ik noem het "aan staan". Ook als ik niet bij dochter in de buurt ben. Ik had het hier laatst over met een mannelijke vriend, vader van een dochter van 7 maanden, en die keek me totaal niet begrijpend aan. Hij vertelde dat een kindloos weekendje voor zijn vrouw niet altijd zo aanlokkelijk leek als voor hem (hij gaat het liefst elke week). Ze zegt vaak: "nee joh, hoef niet zo nodig weg, ben moe". Hij denkt dan: maar van een weekendje zonder kind knap je toch op, hoe kan je daar te moe voor zijn? Toen vertelde ik hem dus over dat waakvlammetje, dus dat een weekendje weg helemaal niet per se ontspannen hoeft te zijn. Zeker niet als het maar kort is, als je daarvoor nog last minute wat moet regelen. Áls je dus al op je tandvlees loopt dan schakel je niet zomaar naar "modus ontspan".quote:
[..]
Ik kreeg een tijdje geleden dus dat telefoontje toen ik aan het werk was: ‘Je kind is in elkaar gezakt, we hebben 112 gebeld, ze ligt in de ambulance.’
Ik werk vlakbij de school van de kinderen. Ik heb letterlijk alles laten vallen en ben echt als een halve zool naar school geracet. Daarna achterin die ambulance met sirenes en alles naar het ziekenhuis. Ik heb me nog nooit zó ziek van ellende gevoeld.
Met dochter is alles goedgekomen; we weten nu (een paar maanden later) dat haar niks ernstigs mankeert. Maar ik zei altijd al dat ik, sinds de oudste er is, altijd ergens een waakvlammetje voel waarin ik me bewust ben van hun bestaan. Ook als ik een weekendje weg ben zónder hen ofzo. Sinds dit gebeuren is het vlammetje meer een Duindorps vreugdevuur
Het wordt allemaal beter in de zin dat ze een keer ophouden met zichzelf krijsend ter aarde storten en je niet langer jankend onder kotsen, maar dat waakvlammetje had ik me nooit gerealiseerd pre-kind en vind ik ook best heftig. Maar geloof best dat niet iedereen dat heeft; mijn man bijvoorbeeld al niet
Voor hem als vader was het heel zwart wit: je bent fysiek bij je kind (belastend) of je bent het niet (ontspannen).
Ik denk dat het vooral een moeder-ding is. Onderdeel van de oh zo fijne "mental load".
Just skip all the layers and go straight to the crazy!
Ja dat! Mijn man gaat best vaak een week weg voor zijn plezier. Ik ga heel soms een dag of 2-3 weg voor werk en dan moet ik nog van alles regelen zodat dochter onder de pannen is. Ik kan het natuurlijk ook niet doen, maar dan zit ik echt niet rustig.
Mijn man biedt ook vaak aan dat ik ook best een weekend/weekje weg kan, lekker op vakantie. Maar dat wil ik dus helemaal niet... enerzijds omdat daar zoveel geregel aan hangt, anderzijds omdat ik gewoon mijn kind niet kan missen. Ze is zo leuk en ze wordt zo snel groot, straks als ze het huis uit is ga ik wel op vakantie Mijn man snapt dat dus ook niet.
Mijn man biedt ook vaak aan dat ik ook best een weekend/weekje weg kan, lekker op vakantie. Maar dat wil ik dus helemaal niet... enerzijds omdat daar zoveel geregel aan hangt, anderzijds omdat ik gewoon mijn kind niet kan missen. Ze is zo leuk en ze wordt zo snel groot, straks als ze het huis uit is ga ik wel op vakantie
Mijn man snapt dat dus ook niet.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Ik heb het niet.quote:
[..]
Voor hem als vader was het heel zwart wit: je bent fysiek bij je kind (belastend) of je bent het niet (ontspannen).
Ik denk dat het vooral een moeder-ding is. Onderdeel van de oh zo fijne "mental load".
Wel dat ik besef hoe fragiel het leven is, en hoe kwetsbaar je als ouder bent. Zowel wanneer er iets met mijn kind zou gebeuren, als wanneer mij iets zou overkomen waardoor zij haar moeder kwijtraakt.
Maar als mijn dochter in goede handen is, dan sta ik niet 'aan', ook niet een beetje.
+1. Ik laat ze ook alleen maar achter als ik het vertrouw. En als ik hun eigen vader niet kan vertrouwen, dan, sjaquote:
[..]
Ik heb het niet.
Wel dat ik besef hoe fragiel het leven is, en hoe kwetsbaar je als ouder bent. Zowel wanneer er iets met mijn kind zou gebeuren, als wanneer mij iets zou overkomen waardoor zij haar moeder kwijtraakt.
Maar als mijn dochter in goede handen is, dan sta ik niet 'aan', ook niet een beetje.
Moet wel zeggen dat dit makkelijker werd met de jaren. Toen ik 1 baby had kon ik het ook nog niet zo goed.
disclaimer
Compleet ditquote:
[..]
Ik heb het niet.
Wel dat ik besef hoe fragiel het leven is, en hoe kwetsbaar je als ouder bent. Zowel wanneer er iets met mijn kind zou gebeuren, als wanneer mij iets zou overkomen waardoor zij haar moeder kwijtraakt.
Maar als mijn dochter in goede handen is, dan sta ik niet 'aan', ook niet een beetje.
Maar merk ook in mijn omgeving wel dat ik daarin een minderheid onder de moeders ben
Oh how you'd have a happy life, if you did the things you like
Dat is hier wel afhankelijk van hoe het met ze gaat. Is er stront aan de knikker, sta ik aan, wie ze ook heeft.
Valt dat mee:
heb ik kinderen?
Valt dat mee:
heb ik kinderen?
Op 28 februari 2012 19:20 schreef lezzer en op 31 augustus 2013 21:27 schreef DancingPhoebe:Jezus, Vanyel, wat een fantastische tips geef jij toch altijd!
Nope hahaquote:
[..]
Oh jezus, hadden jullie samen helemaal niet over gehad of aangevoeld wanneer er weer zin en mogelijkheid toe was?
Totaal niet mee bezig geweest. Ik dan. Maar man blijkbaar wel in z’n hoofd haha
Lekker danquote:
[..]
Nope haha
Totaal niet mee bezig geweest. Ik dan. Maar man blijkbaar wel in z’n hoofd haha
Oh how you'd have a happy life, if you did the things you like
Als mijn dochter in goede handen is, tegenwoordig ook haar eigen handen overigens, maak ik me over haar geen zorgen. Maar toen wij onlangs voor het eerst in jaren echt een weekendje samen weg waren, naar het buitenland, vond ik de gedachte dat er iets met ons kon gebeuren en zij dan niemand meer zou hebben, wel een lastige.quote:
[..]
Ik heb het niet.
Wel dat ik besef hoe fragiel het leven is, en hoe kwetsbaar je als ouder bent. Zowel wanneer er iets met mijn kind zou gebeuren, als wanneer mij iets zou overkomen waardoor zij haar moeder kwijtraakt.
Maar als mijn dochter in goede handen is, dan sta ik niet 'aan', ook niet een beetje.
Tegelijkertijd was het ook zo fijn om weer eens even samen te zijn en gewoon te genieten van het samen zijn, dat die gedachte maar kort naar boven kwam. Zo fijn dat samen iets doen nog net zo leuk is als 14 jaar geleden toen er nog geen kind was. Je zult elkaar maar zover kwijtgeraakt zijn, dat je het samen niet meer fijn kunt hebben.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik weet nog wel toen mijn eerste nog een baby was. Hoe vaak ik toen niet heb gehoord dat ik ervan moest genieten. Terwijl ik alleen maar dacht, het kan me eventjes niet snel genoeg gaan Ik vond het een hele verandering, een baby (zoals iedereen denk ik) en ik durf ook best te zeggen dat ik gewoon geen baby-moeder ben. Ik heb beide met liefde verzorgd en eten en drinken gegeven maar om nou te zeggen dat ik de babytijd leuk vond, nee.
Ik vond het een hele verandering, een baby (zoals iedereen denk ik) en ik durf ook best te zeggen dat ik gewoon geen baby-moeder ben. Ik heb beide met liefde verzorgd en eten en drinken gegeven maar om nou te zeggen dat ik de babytijd leuk vond, nee.
Oh maar hier zou ik linea recta een vriendin, neef of nicht voor bellen. Mag m’n neefje dagje uni skippen, schuif ik hem een honderdje toequote:
Het allerkutste van ouderschap is imo toch wel ziek zijn en geen oppas kunnen regelen. Even indenken dat je 40 graden koorts heb, ijlend barstende koppijn , spugen. En dan de hele dag thuis bent met een stuiterende peuter. De hel is er niets bij.
Dat herken ik ook wel. Ik bedoel het waakvlammetje ook niet als bezorgd zijn. Ik ga regelmatig een weekendje zonder kind (of man) weg en maak me dan geen seconde druk. Mijn modus van "niet ontspannen" naar "ontspannen" is niet zo super zwart wit ofzo. Maar ik zit ook wel erg in mijn hoofd hoorquote:
[..]
Ik heb het niet.
Wel dat ik besef hoe fragiel het leven is, en hoe kwetsbaar je als ouder bent. Zowel wanneer er iets met mijn kind zou gebeuren, als wanneer mij iets zou overkomen waardoor zij haar moeder kwijtraakt.
Maar als mijn dochter in goede handen is, dan sta ik niet 'aan', ook niet een beetje.
Just skip all the layers and go straight to the crazy!
Moet je zulks wel hebben natuurlijkquote:
[..]
Oh maar hier zou ik linea recta een vriendin, neef of nicht voor bellen. Mag m’n neefje dagje uni skippen, schuif ik hem een honderdje toe
Oh how you'd have a happy life, if you did the things you like
Ik deze voor m'n dochter:quote:
Wat heb ik dit vaak geneuriet toen ze klein waren.
Special lady, drive me crazy 🎶
(Blijkt nu sexy lady te zijn, maar zo had ik het niet onthouden)
Als we nu toch bezig zijn, onthou deze ook even, voor als ze nog ietsje ouder is:quote:
[..]
Ik deze voor m'n dochter:
Special lady, drive me crazy 🎶
(Blijkt nu sexy lady te zijn, maar zo had ik het niet onthouden)
Pissige bui gegarandeerd!
***
Op 28 februari 2012 19:20 schreef lezzer en op 31 augustus 2013 21:27 schreef DancingPhoebe:Jezus, Vanyel, wat een fantastische tips geef jij toch altijd!
Hoop herkenning.
Ik vond het regelmatig fucking zwaar. Dochter 1 was een huilbaby met zware koemelkallergie en reflux. Dat ging gelukkig steeds beter en ze werd een leuk eigenwijs kind. Toen kwam dochter 2.. weer een huilbaby maar nu zonder medische achtergrond. Dit bleek een hele pittige dame te zijn.
Ondertussen zijn de 17 en 13 en is het een stuk makkelijker geworden. Ze zijn niet meer compleet afhankelijk van mij, doen heel veel zelfstandig. Maar die puberbuien soms..... af en toe weet ik echt niet wat ik daar mee aan moet.
Ik vond het regelmatig fucking zwaar. Dochter 1 was een huilbaby met zware koemelkallergie en reflux. Dat ging gelukkig steeds beter en ze werd een leuk eigenwijs kind. Toen kwam dochter 2.. weer een huilbaby maar nu zonder medische achtergrond. Dit bleek een hele pittige dame te zijn.
Ondertussen zijn de 17 en 13 en is het een stuk makkelijker geworden. Ze zijn niet meer compleet afhankelijk van mij, doen heel veel zelfstandig. Maar die puberbuien soms..... af en toe weet ik echt niet wat ik daar mee aan moet.
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Wij hebben een dochter van bijnaaaaa 1,5 jaar oud (over 4 dagen precies) en ik herken veel van wat je zegt. Ze is erg ondernemend en druk, altijd actief en aan het bewegen. Speelt het liefst met ons, al gaat het steeds beter om zichzelf te vermaken. Speelt graag actief: klimmen, staan bij haar keukentje, glijden van de glijbaan en met spulletjes rondlopen. Vooral de nachten zijn soms kut, ze slaapt nog niet de hele nacht door (2x gedaan in 1,5 jaar tijd) en ja, dat is soms vermoeiend. Maar het is wel heel leuk om iedere dag weer nieuwe dingen te zien die ze zegt, begrijpt en kan. Maar ja, het is in die zin beklemmend, omdat je weinig tot geen tijd voor jezelf hebt, behalve 's avonds van half 8 tot half 10/10 uur. Ja, dat hoort erbij en daar heb ik zelf voor gekozen, maar toch. Aan de ene kant mis ik dat mini-meisje, aan de andere kant ben ik blij dat ze groter wordt en alles steeds duidelijker aan kan geven. Komt er nog een tweede als het ons gegeven is? Daar twijfelen we heel hard over. Mochten we er nog voor willen gaan, dan pas als dochter minimaal drie jaar oud is.
En ja, dat 'aan staan' en waakvlammetje heb ik ook. Mijn grootste angst is dat haar iets overkomt. Het houdt me niet echt actief bezig, maar ik vind het altijd weer heel fijn als ik haar 's avonds weer veilig in m'n armen kan sluiten. Het is inderdaad een gevoel van 'ik heb nu iemand die van mij afhankelijk is en ik heb iemand van wie ik zo ongelooflijk veel houd, mijn eigen vlees en bloed'. Als je dat kwijt zou raken, poh, moet er niet aan denken. Ze heeft papa en oma en de gastouder die heel goed voor haar zorgen, maar toch, als moeder blijf je dat alert zijn altijd houden (denk ik).
Maar je kunt toch ook een avond in de regen buiten staan en jezelf afranselen met brandnetels? Dat is tenminste niet blijvend. (😉)quote:
Komt er nog een tweede als het ons gegeven is? Daar twijfelen we heel hard over. Mochten we er nog voor willen gaan, dan pas als dochter minimaal drie jaar oud is.
Die van ons is over 2 weken 1.5 en slaapt wel al een jaar door, maar zelfs dan nog is het vermoeiendquote:
Wij hebben een dochter van bijnaaaaa 1,5 jaar oud (over 4 dagen precies) en ik herken veel van wat je zegt. Ze is erg ondernemend en druk, altijd actief en aan het bewegen. Speelt het liefst met ons, al gaat het steeds beter om zichzelf te vermaken. Speelt graag actief: klimmen, staan bij haar keukentje, glijden van de glijbaan en met spulletjes rondlopen. Vooral de nachten zijn soms kut, ze slaapt nog niet de hele nacht door (2x gedaan in 1,5 jaar tijd) en ja, dat is soms vermoeiend. Maar het is wel heel leuk om iedere dag weer nieuwe dingen te zien die ze zegt, begrijpt en kan. Maar ja, het is in die zin beklemmend, omdat je weinig tot geen tijd voor jezelf hebt, behalve 's avonds van half 8 tot half 10/10 uur. Ja, dat hoort erbij en daar heb ik zelf voor gekozen, maar toch. Aan de ene kant mis ik dat mini-meisje, aan de andere kant ben ik blij dat ze groter wordt en alles steeds duidelijker aan kan geven. Komt er nog een tweede als het ons gegeven is? Daar twijfelen we heel hard over. Mochten we er nog voor willen gaan, dan pas als dochter minimaal drie jaar oud is.
pfoeeii wat een leeftijd.
Just skip all the layers and go straight to the crazy!
quote:
[..]
Maar je kunt toch ook een avond in de regen buiten staan en jezelf afranselen met brandnetels? Dat is tenminste niet blijvend. (😉)
***
ChipsZak.
That's hot.
Ik heb geen kinderen en wil ze ook niet. Denk ik. Ik twijfel soms maar als ik er dan weer eentje zie dan krijg ik de rillingen. Maar wat ik wilde zeggen is dat deze heus in bladen staan (o.a. de Linda.) maar je zult ze waarschijnlijk niet hebben gezien. Dat weet ik want ik heb soms wat twijfel. En dan kijk ik eens of en hoe vaak mensen spijt hebben en waarom. Om te checken of dat ook redenen voor mij zouden kunnen zijn.quote:
Eindelijk. Goed topic.
https://www.linda.nl/pers(...)en-legenestsyndroom/
https://www.linda.nl/nieuws/moederdag-enquete-moeder-moeilijk/
https://www.libelle.nl/sh(...)-taboe-te-doorbreken
https://marieclaire.nl/ar(...)spijt-van-mijn-kind/
https://www.cjg043.nl/hel(...)jn-kind-tips-advies/
https://www.jmouders.nl/parentale-burn-out-symptomen/
Geen willekeurig blaadje maar toch:
https://www.rtlnieuws.nl/(...)een-maar-leuk-praten
https://www.intermediair.(...)F%2Fwww.google.nl%2F
https://dadventures.nl/va(...)rschap-niet-leuk-is/
Je had ook een Nederlandse podcast: Dad or alive. Daar is ook een aflevering over de vreselijke eerste twee jaar.
Er zijn echt veel verhalen over spijt en dingen niet leuk vinden. En de typische blaadjes hebben het hier gewoon over. Ook als je zoekt op bijvoorbeeld ‘mijn kind spuugzat’ kom je zoveel tegen. Er is gewoon veel. Bovenstaande is misschien maar 1% van alles wat ik ooit gelezen heb,
.
[*] I kill a bitch with a potato peeler for the skrilla.
[*] You wanna mess with a motherfucker that skydives out of a plane to give the Statue of Liberty high fives, doing drive-by’s and miss you with five tries?
[*] You wanna mess with a motherfucker that skydives out of a plane to give the Statue of Liberty high fives, doing drive-by’s and miss you with five tries?
Spijt van je kinderen hebben is nog steeds een enorm taboe. Ik denk dat veel ouders wel anoniem hun verhaal durven te doen en dan nog worden ze vaak met de grond gelijk gemaakt. Want het is toch heel bijzonder, een kind krijgen. Of je krijgt van die verhalen over miskramen of niet zwanger kunnen raken. Ja dat is heel naar, maar totaal niet relevant.quote:Op maandag 13 februari 2023 11:40 schreef ChipsZak. het volgende:
[..]
Ik heb geen kinderen en wil ze ook niet. Denk ik. Ik twijfel soms maar als ik er dan weer eentje zie dan krijg ik de rillingen. Maar wat ik wilde zeggen is dat deze heus in bladen staan (o.a. de Linda.) maar je zult ze waarschijnlijk niet hebben gezien. Dat weet ik want ik heb soms wat twijfel. En dan kijk ik eens of en hoe vaak mensen spijt hebben en waarom. Om te checken of dat ook redenen voor mij zouden kunnen zijn.
https://www.linda.nl/pers(...)en-legenestsyndroom/
https://www.linda.nl/nieuws/moederdag-enquete-moeder-moeilijk/
https://www.libelle.nl/sh(...)-taboe-te-doorbreken
https://marieclaire.nl/ar(...)spijt-van-mijn-kind/
https://www.cjg043.nl/hel(...)jn-kind-tips-advies/
https://www.jmouders.nl/parentale-burn-out-symptomen/
Geen willekeurig blaadje maar toch:
https://www.rtlnieuws.nl/(...)een-maar-leuk-praten
https://www.intermediair.(...)F%2Fwww.google.nl%2F
https://dadventures.nl/va(...)rschap-niet-leuk-is/
Je had ook een Nederlandse podcast: Dad or alive. Daar is ook een aflevering over de vreselijke eerste twee jaar.
Er zijn echt veel verhalen over spijt en dingen niet leuk vinden. En de typische blaadjes hebben het hier gewoon over. Ook als je zoekt op bijvoorbeeld ‘mijn kind spuugzat’ kom je zoveel tegen. Er is gewoon veel. Bovenstaande is misschien maar 1% van alles wat ik ooit gelezen heb,
Het is ok om spijt te hebben. Je kunt immers niks aan dat gevoel doen. Punt is wel dat je dit niet aan je kinderen laat merken en dat is iets wat me toch wel lastig lijkt.
De (korte) fase dat je een peuter en een baby/dreumes hebt, of een dreumes en kleuter, of iets in die trant, is nogal heftig. Wij zaten toen precies middenin de pandemie, dus geen opvang, geen school, geen opa en oma, niks.
Inmiddels zijn onze kinderen ouder en is de rust wedergekeerd. Ze gaan naar school, hebben hun eigen vriendjes, sport en clubjes. De jongste heeft nu bijna zijn zwemdiploma's, dus ook daar geen zorgen meer over binnenkort.
Achteraf vind ik het erg meevallen. Je moet je instellen op een paar tropenjaren, maar als het goed is weet je dit wanneer je aan kinderen begint. Toch gaan die paar jaar snel voorbij als je erop terugkijkt en dan kom ik tot de conclusie dat het het allemaal dubbel en dwars waard is. Inmiddels kunnen we alles zo makkelijk doen met onze kinderen en is het vooral erg gezellig thuis (niet meer vermoeiend). We gaan de komende jaren veel reizen met elkaar, daar kan ik erg naar uitkijken.
Wat ik vaak zie is dat ouders van 3 of meer kinderen het erg zwaar hebben en al helemaal als de kinderen erg dicht op elkaar zitten qua leeftijden. Ik begrijp die keuze niet zo goed. Waarom voor een 3e gaan, terwijl je het met twee kinderen al niet kan bolwerken? Dit soort beslissingen zie ik veel om me heen en dan vraag ik me af waarom mensen dit doen. Soms lijkt het alsof ze het zichzelf bewust zo moeilijk mogelijk maken.
Ik heb best wat vrienden die bewust kindvrij zijn en al praten ze daar altijd erg trots over, ik zou niet met ze willen ruilen. Alles wat ik de afgelopen negen jaar heb meegemaakt (zwangerschap, bevalling, alle fasen van de kindertijd) had ik niet willen missen, al was het soms zwaar.
Het ouderschap is niet het makkelijkste pad, maar voor mij is het het meest betekenisvolle en leerzame pad waar ik veel voldoening uithaal.
Inmiddels zijn onze kinderen ouder en is de rust wedergekeerd. Ze gaan naar school, hebben hun eigen vriendjes, sport en clubjes. De jongste heeft nu bijna zijn zwemdiploma's, dus ook daar geen zorgen meer over binnenkort.
Achteraf vind ik het erg meevallen. Je moet je instellen op een paar tropenjaren, maar als het goed is weet je dit wanneer je aan kinderen begint. Toch gaan die paar jaar snel voorbij als je erop terugkijkt en dan kom ik tot de conclusie dat het het allemaal dubbel en dwars waard is. Inmiddels kunnen we alles zo makkelijk doen met onze kinderen en is het vooral erg gezellig thuis (niet meer vermoeiend). We gaan de komende jaren veel reizen met elkaar, daar kan ik erg naar uitkijken.
Wat ik vaak zie is dat ouders van 3 of meer kinderen het erg zwaar hebben en al helemaal als de kinderen erg dicht op elkaar zitten qua leeftijden. Ik begrijp die keuze niet zo goed. Waarom voor een 3e gaan, terwijl je het met twee kinderen al niet kan bolwerken? Dit soort beslissingen zie ik veel om me heen en dan vraag ik me af waarom mensen dit doen. Soms lijkt het alsof ze het zichzelf bewust zo moeilijk mogelijk maken.
Ik heb best wat vrienden die bewust kindvrij zijn en al praten ze daar altijd erg trots over, ik zou niet met ze willen ruilen. Alles wat ik de afgelopen negen jaar heb meegemaakt (zwangerschap, bevalling, alle fasen van de kindertijd) had ik niet willen missen, al was het soms zwaar.
Het ouderschap is niet het makkelijkste pad, maar voor mij is het het meest betekenisvolle en leerzame pad waar ik veel voldoening uithaal.
Ik heb absoluut geen spijt. Maar ik ben wel erg blij dat ik werk. Want ik zou wel gek worden zo nu en dan, als ik er 24/7 mee bezig moest zijn, jaar in jaar uit.
Ik vind het fijn om op het werk even geen moeder te zijn. Maar gewoon mezelf. Mezelf helemaal richten op leuke zaken en zo.
Ik vind/vond het vooral zwaar om als alleenstaande moeder alle ballen hoog te houden. Huiswerk begeleiding, administratie, huis schoon houden. Juiste boodschappen in huis hebben. Op tijd denken aan afspraken en bepaalde spullen mee naar school.
Edit: terwijl ik dit typte herinnerde ik me dat ik eigenlijk een ouder/kind gesprek op school had. Dus ik had m’n post afgebroken en met kind in de oksel naar school gerend. Maar we waren op tijd
Maar ik geniet er wel van het moederschap. Ik zou het voor geen goud willen missen. Maar soms vraag ik me wel af of ik wel een goede moeder ben. Of ik niet te laks ben. Of ik wel een leuke moeder ben. Zeker wanneer ik chagrijnig ben, of overprikkeld…
Maar ik krijg heel veel knuffels en liefde . Dus dat zal wel goed zitten
Soms stel ik mij een leven voor zonder haar, dan word ik misselijk bij de gedachte. Dus nee. Geen spijt. Absoluut niet.
Nog even en we gaan samen vormen en hopen op een tweede. Dan zal dat sowieso anders zijn als toen met m’n dochter samen. Maar al helemaal als er nog een kleintje bij komt
[ Bericht 28% gewijzigd door LadyTagliatelle op 13-02-2023 15:39:26 ]
Ik vind het fijn om op het werk even geen moeder te zijn. Maar gewoon mezelf. Mezelf helemaal richten op leuke zaken en zo.
Ik vind/vond het vooral zwaar om als alleenstaande moeder alle ballen hoog te houden. Huiswerk begeleiding, administratie, huis schoon houden. Juiste boodschappen in huis hebben. Op tijd denken aan afspraken en bepaalde spullen mee naar school.
Edit: terwijl ik dit typte herinnerde ik me dat ik eigenlijk een ouder/kind gesprek op school had. Dus ik had m’n post afgebroken en met kind in de oksel naar school gerend. Maar we waren op tijd
Maar ik geniet er wel van het moederschap. Ik zou het voor geen goud willen missen. Maar soms vraag ik me wel af of ik wel een goede moeder ben. Of ik niet te laks ben. Of ik wel een leuke moeder ben. Zeker wanneer ik chagrijnig ben, of overprikkeld…
Maar ik krijg heel veel knuffels en liefde . Dus dat zal wel goed zitten
Soms stel ik mij een leven voor zonder haar, dan word ik misselijk bij de gedachte. Dus nee. Geen spijt. Absoluut niet.
Nog even en we gaan samen vormen en hopen op een tweede. Dan zal dat sowieso anders zijn als toen met m’n dochter samen. Maar al helemaal als er nog een kleintje bij komt
[ Bericht 28% gewijzigd door LadyTagliatelle op 13-02-2023 15:39:26 ]
Born to Lose, but Built to Win.
Welke pandemie dan, in welk land? Als jouw kinderen 8 en 6 zijn zoals je eerder aangaf dan waren ze in de covid lockdowns in elk geval geen peuter en baby.quote:
De (korte) fase dat je een peuter en een baby/dreumes hebt, of een dreumes en kleuter, of iets in die trant, is nogal heftig. Wij zaten toen precies middenin de pandemie, dus geen opvang, geen school, geen opa en oma, niks.
disclaimer
Daarom zeg ik "iets in die trant". Het begin van de pandemie is nu bijna drie jaar geleden, ze waren 3 en 5, een peuter en kleuter.quote:
[..]
Welke pandemie dan, in welk land? Als jouw kinderen 8 en 6 zijn zoals je eerder aangaf dan waren ze in de covid lockdowns in elk geval geen peuter en baby.
Ben je thuis/als moeder niet jezelf?quote:
Ik heb absoluut geen spijt. Maar ik ben wel erg blij dat ik werk. Want ik zou wel gek worden zo nu en dan, als ik er 24/7 mee bezig moest zijn, jaar in jaar uit.
Ik vind het fijn om op het werk even geen moeder te zijn. Maar gewoon mezelf.
Ik vind het vooral zwaar om alle ballen hoog te houden. Huiswerk begeleiding, administratie, huis schoon houden. Juiste boodschappen in huis hebben. Op tijd denken aan afspraken en bepaalde spullen mee naar school.
Maar ik geniet er wel van.
Als ik hoor hoe anderen het ouderschap omschrijven, dan zou ik gillend gek worden. Altijd aan staan, nooit meer iets voor jezelf doen, het nooit los kunnen laten, je altijd zorgen maken. Het lijkt me erg vermoeiend om er zo in te staan.
Zelf ervaar ik het gelukkig niet zo.
Zelf ervaar ik het gelukkig niet zo.
Nee dan ben ik Harmquote:
[..]
Ben je thuis/als moeder niet jezelf?
Born to Lose, but Built to Win.
He gelukkig!quote:
Als ik hoor hoe anderen het ouderschap omschrijven, dan zou ik gillend gek worden. Altijd aan staan, nooit meer iets voor jezelf doen, het nooit los kunnen laten, je altijd zorgen maken. Het lijkt me erg vermoeiend om er zo in te staan.
Zelf ervaar ik het gelukkig niet zo.
