Het ouderschap niet leuk vinden

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 12:13 schreef SQ het volgende:

[..]
OUD / Het minst leuke aan je kinderen #3

Ja daar zou ie ook goed passen

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 12:14 schreef Ireth het volgende:
Ik zit met enige heimwee dit topic te lezen...

Hier 1 kind, 19 jaar en dus hard op weg naar volwassenheid. Het enige waarbij "mahaaaam" geroepen wordt is als ze dat ene zeer belangrijke truitje niet kan vinden (die dan natuurlijk onderin de berg wasgoed in haar kamer ligt) of als er dringend iets gehaald moet worden en zij op school zit of te weinig saldo heeft...

Geen handje meer in mijn hand, geen tripjes meer naar het park om vol verwondering krokussen te zien of hertjes te aaien. Geen kind wat tegen je aankruipt op de bank om samen sinterklaasjournaal te kijken. Geen spontane natte kusjes meer...

Alle tijd voor mezelf...

Maar wie ben ik ook alweer??

Als je t zo stelt heb je maar 19 jaar weggegooid.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 09:12 schreef Mr_Belvedere het volgende:

[..]
Dit. 100% Dit.

[ afbeelding ]

Nou heb ik er natuurlijk maar één, maar hoogzwanger zijn vond ik echt de horror en tien keer erger dan het verzorgen van mijn pasgeboren baby.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 12:14 schreef Ireth het volgende:
Ik zit met enige heimwee dit topic te lezen...

Hier 1 kind, 19 jaar en dus hard op weg naar volwassenheid. Het enige waarbij "mahaaaam" geroepen wordt is als ze dat ene zeer belangrijke truitje niet kan vinden (die dan natuurlijk onderin de berg wasgoed in haar kamer ligt) of als er dringend iets gehaald moet worden en zij op school zit of te weinig saldo heeft...

Geen handje meer in mijn hand, geen tripjes meer naar het park om vol verwondering krokussen te zien of hertjes te aaien. Geen kind wat tegen je aankruipt op de bank om samen sinterklaasjournaal te kijken. Geen spontane natte kusjes meer...

Alle tijd voor mezelf...

Maar wie ben ik ook alweer??

Het is heel dubbel. Als ik naar mijn 8 jarige kijk die steeds meer haar eigen ding gaat doen wordt ik daar soms een beetje sipjes van. Natuurlijk is het de normale gang van zaken, maar het gaat zo snel.

Dat terwijl ik als ik weer eens met een krijsend en spartelende 2 jarige onder mijn armen over straat loop omdat ie niet naar huis wil denk, kan ik niet de tijd een beetje voor uit draaien?

Het zwaarste vind ik de verantwoordelijkheid, het idee dat ik verantwoordelijk ben voor het leven en het geluk van mijn kind (nu 7). Ik maak me ook constant zorgen als er iets kleins is: is ze wel gelukkig? Moet ik niet x, y of z doen om haar leven nog leuker te maken? Doe ik het wel goed???
Als ze klein zijn, is eten en knuffelen genoeg. Dat is makkelijk. Hoe ouder ze zijn, hoe ingewikkelder hun behoeften eigenlijk. Qua tijd kost het misschien minder, maar qua zorgen niet...

En dat je tijd nooit meer van jou is; het idee dat je altijd op ieder moment gebeld kan worden omdat er iets met je kind is.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 12:48 schreef SaskiaR het volgende:
Het zwaarste vind ik de verantwoordelijkheid, het idee dat ik verantwoordelijk ben voor het leven en het geluk van mijn kind (nu 7). Ik maak me ook constant zorgen als er iets kleins is: is ze wel gelukkig? Moet ik niet x, y of z doen om haar leven nog leuker te maken? Doe ik het wel goed???
Als ze klein zijn, is eten en knuffelen genoeg. Dat is makkelijk. Hoe ouder ze zijn, hoe ingewikkelder hun behoeften eigenlijk. Qua tijd kost het misschien minder, maar qua zorgen niet...

En dat je tijd nooit meer van jou is; het idee dat je altijd op ieder moment gebeld kan worden omdat er iets met je kind is.

Heb ik echt geen last van. Die van mij zijn nu 13 en 8 jaar oud.
Ze mogen nu ook leren dat ze meer dingen zelf mogen oplossen en doen. Ik zal altijd voor ze klaarstaan, dat wel. Maar dat ze meer zelfstandig zijn nu is ook heerlijk.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 12:14 schreef Ireth het volgende:
Ik zit met enige heimwee dit topic te lezen...

Hier 1 kind, 19 jaar en dus hard op weg naar volwassenheid. Het enige waarbij "mahaaaam" geroepen wordt is als ze dat ene zeer belangrijke truitje niet kan vinden (die dan natuurlijk onderin de berg wasgoed in haar kamer ligt) of als er dringend iets gehaald moet worden en zij op school zit of te weinig saldo heeft...

Geen handje meer in mijn hand, geen tripjes meer naar het park om vol verwondering krokussen te zien of hertjes te aaien. Geen kind wat tegen je aankruipt op de bank om samen sinterklaasjournaal te kijken. Geen spontane natte kusjes meer...

Alle tijd voor mezelf...

Maar wie ben ik ook alweer??

Oef ja, het is zo gemakkelijk om jezelf kwijt te raken in al die jaren zorgen. Het is ook belangrijk om daar in de tropenjaren aandacht voor te houden, maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 12:51 schreef MissButterflyy het volgende:

[..]
Heb ik echt geen last van. Die van mij zijn nu 13 en 8 jaar oud.
Ze mogen nu ook leren dat ze meer dingen zelf mogen oplossen en doen. Ik zal altijd voor ze klaarstaan, dat wel. Maar dat ze meer zelfstandig zijn nu is ook heerlijk.

Ja maar dat gevoel uitzetten is wel lastig

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 12:48 schreef SaskiaR het volgende:
Het zwaarste vind ik de verantwoordelijkheid, het idee dat ik verantwoordelijk ben voor het leven en het geluk van mijn kind (nu 7). Ik maak me ook constant zorgen als er iets kleins is: is ze wel gelukkig? Moet ik niet x, y of z doen om haar leven nog leuker te maken? Doe ik het wel goed???
Als ze klein zijn, is eten en knuffelen genoeg. Dat is makkelijk. Hoe ouder ze zijn, hoe ingewikkelder hun behoeften eigenlijk. Qua tijd kost het misschien minder, maar qua zorgen niet...

En dat je tijd nooit meer van jou is; het idee dat je altijd op ieder moment gebeld kan worden omdat er iets met je kind is.

Hoe ouder ze worden, hoe meer je ze ook kunt helpen om juist hun eigen problemen op te lossen, hun eigen leven leuk te maken, goed voor zichzelf te zorgen. Ik denk dat dat toch wel heel belangrijke dingen zijn die je je kind kunt meegeven.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 12:19 schreef Lokasenna het volgende:

Nou heb ik er natuurlijk maar één, maar hoogzwanger zijn vond ik echt de horror en tien keer erger dan het verzorgen van mijn pasgeboren baby.

Het is voor iedereen anders natuurlijk. En dat mag ook! Ik bedoelde er geen kwaad mee. Excuses als dat wel zo over kwam.

Toevallig had ik het hier een tijdje geleden met een vriendin over. We kwamen tot de conclusie dat we het ouderschap niet direct niet leuk vinden, maar dat het wel echt anders en zwaarder was dan we van tevoren hadden gedacht. En daar vrede mee vinden, dat heeft gewoon even tijd nodig.

Het allerkutste van ouderschap is imo toch wel ziek zijn en geen oppas kunnen regelen. Even indenken dat je 40 graden koorts heb, ijlend barstende koppijn , spugen. En dan de hele dag thuis bent met een stuiterende peuter. De hel is er niets bij.

Wat heb ik dit vaak geneuriet toen ze klein waren.
En iets later ook nog wel.

Hier zaten ze vrij vlot op elkaar en dat was niet helemaal gepland. If I could turn back time had ik daar toch liever een jaartje extra tussen gehad.
Maar dan nog was er nog heel veel gedoe geweest waar ik echt graag zonder had gewild.
Maar goed... zo langzaam aan lijken ze (13 en 15) op hun pootjes te gaan landen en heb ik over tijd voor mezelf echt niet meer te klagen.

Oef, dikke vette tropenjaren, dat sowieso.

Ik heb er eentje en hoewel het echt een droomkind is (slaapt al sinds de geboorte goed, vanaf 6.5 maand met gemak 12/13 uur achter elkaar, kan overal mee naar toe, speelt makkelijk alleen etc) vind ik alles bij elkaar genomen het ouderschap idd pittig. Werk/zorg is bij ons zoveel mogelijk 50/50, ruim de tijd voor een sociaal leven, we reizen veel, daar ligt het niet aan. Als je alles onder elkaar zet denk je: nou, niks meer aan doen. Maar ergens belast het me toch, sowieso die hele moederrol. Ik weet niet eens waar het aan ligt. Gelukkig rust er wel steeds minder taboe op klagen over/bespreekbaar maken van het lastige ouderschap. Althans, mijn vriendinnen en ik zijn daar onderling heel open over. Goddank, want ik zou doodgaan als ik de schone schijn moet ophouden.

Ik weet ook niet of hier ooit een tweede komt. Ik denk het niet. Ik heb het gevoel dat we het ons daar een stuk moeilijker mee gaan maken. Hoe lief en schattig een klein baby'tje ook is. Als ik om me heen kijk naar vrienden die wel een 2e hebben dan kan ik daar ook niet echt jaloers op zijn.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 13:32 schreef roos94 het volgende:
Het allerkutste van ouderschap is imo toch wel ziek zijn en geen oppas kunnen regelen. Even indenken dat je 40 graden koorts heb, ijlend barstende koppijn , spugen. En dan de hele dag thuis bent met een stuiterende peuter. De hel is er niets bij.

En dit. En dan is 1 of 2 dagen oppas niet eens genoeg, want je wilt nog een beetje fatsoenlijk uitzieken. En dan kan je man thuis zijn, maar uiteindelijk sta je toch "aan". En dat bevordert het hele genezingsproces ook niet echt

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 13:27 schreef Phaidra het volgende:
Toevallig had ik het hier een tijdje geleden met een vriendin over. We kwamen tot de conclusie dat we het ouderschap niet direct niet leuk vinden, maar dat het wel echt anders en zwaarder was dan we van tevoren hadden gedacht. En daar vrede mee vinden, dat heeft gewoon even tijd nodig.

Herkenbaar, ook heel fijn dat je hierover gewoon eerlijk kan zijn met je directe omgeving. Spuien met vrienden helpt al veel..

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 13:45 schreef ZarB het volgende:
Als ik om me heen kijk naar vrienden die wel een 2e hebben dan kan ik daar ook niet echt jaloers op zijn.

Snap ik. Ik ben ook jaloers op de vrienden die het bij eentje hebben gelaten..

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 12:48 schreef SaskiaR het volgende:
En dat je tijd nooit meer van jou is; het idee dat je altijd op ieder moment gebeld kan worden omdat er iets met je kind is.

Ik kreeg een tijdje geleden dus dat telefoontje toen ik aan het werk was: ‘Je kind is in elkaar gezakt, we hebben 112 gebeld, ze ligt in de ambulance.’

Ik werk vlakbij de school van de kinderen. Ik heb letterlijk alles laten vallen en ben echt als een halve zool naar school geracet. Daarna achterin die ambulance met sirenes en alles naar het ziekenhuis. Ik heb me nog nooit zó ziek van ellende gevoeld.

Met dochter is alles goedgekomen; we weten nu (een paar maanden later) dat haar niks ernstigs mankeert. Maar ik zei altijd al dat ik, sinds de oudste er is, altijd ergens een waakvlammetje voel waarin ik me bewust ben van hun bestaan. Ook als ik een weekendje weg ben zónder hen ofzo. Sinds dit gebeuren is het vlammetje meer een Duindorps vreugdevuur maar in elk geval sta ik dus nog steeds nooit écht uit en ik denk dat dat zo blijft.

Het wordt allemaal beter in de zin dat ze een keer ophouden met zichzelf krijsend ter aarde storten en je niet langer jankend onder kotsen, maar dat waakvlammetje had ik me nooit gerealiseerd pre-kind en vind ik ook best heftig. Maar geloof best dat niet iedereen dat heeft; mijn man bijvoorbeeld al niet

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 14:14 schreef Jentin het volgende:

[..]
Ik kreeg een tijdje geleden dus dat telefoontje toen ik aan het werk was: ‘Je kind is in elkaar gezakt, we hebben 112 gebeld, ze ligt in de ambulance.’

Ik werk vlakbij de school van de kinderen. Ik heb letterlijk alles laten vallen en ben echt als een halve zool naar school geracet. Daarna achterin die ambulance met sirenes en alles naar het ziekenhuis. Ik heb me nog nooit zó ziek van ellende gevoeld.

Met dochter is alles goedgekomen; we weten nu dat haar niks ernstigs mankeert. Maar ik zei altijd al dat ik, sinds de oudste er is, altijd ergens een waakvlammetje voel waarin ik me bewust ben van hun bestaan. Ook als ik een weekendje weg ben zónder hen ofzo. Sinds dit gebeuren is het vlammetje meer een Duindorps vreugdevuur maar in elk geval sta ik dus nog steeds nooit écht uit en ik denk dat dat zo blijft.

Het wordt allemaal beter in de zin dat ze een keer ophouden met zichzelf krijsend ter aarde storten en je niet langer jankend onder kotsen, maar dat waakvlammetje had ik me nooit gerealiseerd pre-kind en vind ik ook best heftig. Maar geloof best dat niet iedereen dat heeft; mijn man bijvoorbeeld al niet

Wat eng, gelukkig was alles goed!

Maar dat ja... het begint bij niet rustig kunnen lezen of theedrinken omdat er steeds 'mama' wordt geroepen (nu nog steeds ook al is ze 7) en het eindigt met gebeld worden voor een ongeluk ofzo. Al zijn ze 40, dit gaat nooit weg.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 14:14 schreef Jentin het volgende:

[..]
Ik kreeg een tijdje geleden dus dat telefoontje toen ik aan het werk was: ‘Je kind is in elkaar gezakt, we hebben 112 gebeld, ze ligt in de ambulance.’

Ik werk vlakbij de school van de kinderen. Ik heb letterlijk alles laten vallen en ben echt als een halve zool naar school geracet. Daarna achterin die ambulance met sirenes en alles naar het ziekenhuis. Ik heb me nog nooit zó ziek van ellende gevoeld.

Met dochter is alles goedgekomen; we weten nu (een paar maanden later) dat haar niks ernstigs mankeert. Maar ik zei altijd al dat ik, sinds de oudste er is, altijd ergens een waakvlammetje voel waarin ik me bewust ben van hun bestaan. Ook als ik een weekendje weg ben zónder hen ofzo. Sinds dit gebeuren is het vlammetje meer een Duindorps vreugdevuur maar in elk geval sta ik dus nog steeds nooit écht uit en ik denk dat dat zo blijft.

Het wordt allemaal beter in de zin dat ze een keer ophouden met zichzelf krijsend ter aarde storten en je niet langer jankend onder kotsen, maar dat waakvlammetje had ik me nooit gerealiseerd pre-kind en vind ik ook best heftig. Maar geloof best dat niet iedereen dat heeft; mijn man bijvoorbeeld al niet

Wat schrikken zeg. Dat waakvlammetje wat je beschrijft herken ik, als moeder, al te goed. Ik noem het "aan staan". Ook als ik niet bij dochter in de buurt ben. Ik had het hier laatst over met een mannelijke vriend, vader van een dochter van 7 maanden, en die keek me totaal niet begrijpend aan. Hij vertelde dat een kindloos weekendje voor zijn vrouw niet altijd zo aanlokkelijk leek als voor hem (hij gaat het liefst elke week). Ze zegt vaak: "nee joh, hoef niet zo nodig weg, ben moe". Hij denkt dan: maar van een weekendje zonder kind knap je toch op, hoe kan je daar te moe voor zijn? Toen vertelde ik hem dus over dat waakvlammetje, dus dat een weekendje weg helemaal niet per se ontspannen hoeft te zijn. Zeker niet als het maar kort is, als je daarvoor nog last minute wat moet regelen. Áls je dus al op je tandvlees loopt dan schakel je niet zomaar naar "modus ontspan".

Voor hem als vader was het heel zwart wit: je bent fysiek bij je kind (belastend) of je bent het niet (ontspannen).

Ik denk dat het vooral een moeder-ding is. Onderdeel van de oh zo fijne "mental load".

Ja dat! Mijn man gaat best vaak een week weg voor zijn plezier. Ik ga heel soms een dag of 2-3 weg voor werk en dan moet ik nog van alles regelen zodat dochter onder de pannen is. Ik kan het natuurlijk ook niet doen, maar dan zit ik echt niet rustig.

Mijn man biedt ook vaak aan dat ik ook best een weekend/weekje weg kan, lekker op vakantie. Maar dat wil ik dus helemaal niet... enerzijds omdat daar zoveel geregel aan hangt, anderzijds omdat ik gewoon mijn kind niet kan missen. Ze is zo leuk en ze wordt zo snel groot, straks als ze het huis uit is ga ik wel op vakantie Mijn man snapt dat dus ook niet.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 14:30 schreef ZarB het volgende:

[..]

Voor hem als vader was het heel zwart wit: je bent fysiek bij je kind (belastend) of je bent het niet (ontspannen).

Ik denk dat het vooral een moeder-ding is. Onderdeel van de oh zo fijne "mental load".

Ik heb het niet.

Wel dat ik besef hoe fragiel het leven is, en hoe kwetsbaar je als ouder bent. Zowel wanneer er iets met mijn kind zou gebeuren, als wanneer mij iets zou overkomen waardoor zij haar moeder kwijtraakt.

Maar als mijn dochter in goede handen is, dan sta ik niet 'aan', ook niet een beetje.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 15:06 schreef Viv het volgende:

[..]
Ik heb het niet.

Wel dat ik besef hoe fragiel het leven is, en hoe kwetsbaar je als ouder bent. Zowel wanneer er iets met mijn kind zou gebeuren, als wanneer mij iets zou overkomen waardoor zij haar moeder kwijtraakt.

Maar als mijn dochter in goede handen is, dan sta ik niet 'aan', ook niet een beetje.

+1. Ik laat ze ook alleen maar achter als ik het vertrouw. En als ik hun eigen vader niet kan vertrouwen, dan, sja

Moet wel zeggen dat dit makkelijker werd met de jaren. Toen ik 1 baby had kon ik het ook nog niet zo goed.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 15:06 schreef Viv het volgende:

[..]
Ik heb het niet.

Wel dat ik besef hoe fragiel het leven is, en hoe kwetsbaar je als ouder bent. Zowel wanneer er iets met mijn kind zou gebeuren, als wanneer mij iets zou overkomen waardoor zij haar moeder kwijtraakt.

Maar als mijn dochter in goede handen is, dan sta ik niet 'aan', ook niet een beetje.

Compleet dit
Maar merk ook in mijn omgeving wel dat ik daarin een minderheid onder de moeders ben

Dat is hier wel afhankelijk van hoe het met ze gaat. Is er stront aan de knikker, sta ik aan, wie ze ook heeft.
Valt dat mee: heb ik kinderen?

quote:

Op vrijdag 10 februari 2023 11:53 schreef Molo het volgende:

[..]
Oh jezus, hadden jullie samen helemaal niet over gehad of aangevoeld wanneer er weer zin en mogelijkheid toe was?

Nope haha
Totaal niet mee bezig geweest. Ik dan. Maar man blijkbaar wel in z’n hoofd haha