[Vuelta] Etappe 11: Villaviciosa - Alto de La Farrapona #1

Etapa 11: Villaviciosa - Alto de La Farrapona. Lagos de Somiedo, 170 km

Dat was nog best een spannende finale, daar in Suances. Leek het in eerste instantie niet echt op, want in het begin van de rit kreeg de kleine kopgroep een gigantisch grote voorsprong. Meerdere renners werden in die kopgroep gemeld, maar uiteindelijk bleken er maar vier renners vooraan te rijden. Twee Nederlanders, een Belg en een Bask. Alle vlaggetjesfanaten konden hun hart dus ophalen. Zo zagen Renaat en José al vrij snel dat Van Moer toch wel echt dé motor vooraan was. Wat zijn we toch ook allemaal navelstaarders he, eng eigenlijk. Goed, die kopgroep kreeg heel snel 12 minuten, toen dachten we eigenlijk wel dat ze het zouden halen. Waren bepaalde ploegen het toch niet mee eens, onder meer Mitchelton-Scott en Astana besloten het tempo toch wat te verhogen. Gedurende de dag staken nog wel meer ploegen zo nu en dan een mannetje bij, waardoor de kopgroep makkelijk gecontroleerd kan worden. Zo'n grote voorsprong zie je tegenwoordig bijna nooit meer, maar het blijkt dat het makkelijk kan als de kopgroep niet te groot is. Onderweg zagen we dat Sam Bennett op een kort klimmetje van drie keer niets al moest lossen, de declassering van de rit daarvoor is blijkbaar mentaal hard aangekomen. Dat lijkt me althans een verklaring, je zou normaal toch niet denken dat hij de eerste is die moet lossen. Zonder Bennett reden we naar Suances, de kopgroep werd richting de finale weer ingerekend. Eenmaal in de straten van Suances volgde er nog een kleine lus, na een kansloze poging van Willie Smit (de zoveelste) probeerde Cavagna het nog maar eens. Cavagna kreeg Ivo Oliveira met zich mee, blijkbaar durft de tweeling het zo nu en dan aan om gescheiden rond te rijden. Al kwamen Rui en Ivo uiteindelijk samen over de streep. Ivo had het brommertje een beetje opgeblazen en kon Cavagna niet meer volgen. Cavagnazelf maakte ook niet gigantisch veel indruk, hij werd op een kilometer of vier van het eind weer ingereken door het peloton waar Amador bezig was aan een indrukwekkende beurt. Richting de laatste lastige bocht van de rit, op twee kilometer van het eind, zagen we dat Roglic goed gebracht werd. Zowaar uitstekend werk van Paul Martens, het mag vermeld worden. De steile slotkilometer in Suances werd vrij chaotisch, de controle was snel verdwenen. Guillaume Martin probeerde daarvan te profiteren, hij ging sluipenderwijs in de aanval. Carapaz reageerde, terwijl Roglic even totaal uit beeld was. Een paar tellen later was hij ineens toch in beeld en ging hij er als een raket vandoor, ze zagen hem nooit meer terug. Zijn derde ritzege, neemt toch vrij bizarre vormen aan, vooral de manier waarop. Ook omdat in ieder geval mijn gedachte was dat dit toch meer een aankomst voor de Aranburu's van deze wereld ging zijn, maar dat soort types kwamen zichzelf toch lichtelijk tegen aan het eind. Met Roglic en Grosssssschartner eindigden er toch twee klassementsrenners vooraan, daarna kwamen met Bagioli en Aranburu de puncheurs pas. Carapaz kwam zichzelf ook behoorlijk tegen, hij eindigde pas als 14e. Op een gaatje, dat eerst gegeven werd, toen weer niet en toen weer wel. Drie seconden tussen Roglic en hem, met de bonificaties erbij stonden de heren gelijk in het klassement. Omdat Roglic als je alle etappes bij elkaar optelt vaker vooraan is geëindigd neemt hij de rode leiderstrui over. Met een ex aequo trekken we het weekend in. De heren renners krijgen na de lastige aankomst in Suances nu twee aankomsten voorgeschoteld die nog veel lastiger zijn. Zondag gaan we naar de gevreesde Angliru, eerst trekken we naar La Farrapona terwijl we onderweg zo ongeveer alle bekende Asturische bergen tegenkomen.




De eerste Asturische bergrit gaat van start in Villaviciosa, een plaats waar nog nooit een rit is vertrokken of aangekomen. Desondanks komen we hier wel praktisch ieder jaar, als we ons in Asturië bevinden fietsen we met enige regelmaat door deze stad met 14.000 inwoners. Vorig jaar waren we hier nog, toen we van San Vicentie de la Barquera naar Oviedo reden. Hetzelfde kan gezegd worden van 2013, ook toen fietsen we van Oviedo naar Oviedo, om toen te eindigen op de Alto del Naranco. Bij die gelegenheid fietsen we ook door Villaviciosa. In 2014 en 2018 werd er dan weer naar Lagos de Covadonga gefietst, een klim die we dit jaar gelukkig overslaan. Maar goed, als je naar Lagos de Covadonga fietst kom je meestal ook door dit stadje. Vrij bekend terrein dus eigenlijk, al zullen we er nooit uitgebreid bij stil hebben gestaan. Villaviciaso is een belangrijke stad als het gaat over cider. Dat produceren ze hier bij de vleet, volgens het roadbook zijn ze zelfs de Spaanse hoofdstad van de cider. Blijkbaar wordt er hier ook veel melk geproduceerd, daarnaast leunen ze in Villaviciosa erg op het toerisme. Een deel van de gemeente ligt ook aan de Ria de Villaviciosa, waar we fraaie natuur tegenkomen en een aantal strandjes. De lokale riviermonding schijnt de grootste te zijn van heel Asturië, dat zijn feiten om trots op te zijn. De haven van Tazones schijnt vrij mooi te zijn, maar da's best ver weg van het dorp Villaviciosa zelf. Inwoners van deze gemeente noemen we ook wel Maliayos, de bekendste Maliayo is Marcelino, de knettergekke trainer maar goede trainer die om dubieuze redenen buiten werd gegooid bij Valencia. De burgemeester vraagt in het roadbook ook aandacht voor Jaime “El Purrio”, Samuel Meana, Pepe Obaya, de broers Tirador (Toni en Tivín), Secundino Crespo, Luis Tuya, Carreño, Ángel Hevia, Germán Oriyés, Luis Villazón, Paco Fernández Díaz, Manolo Madrera, Enrique y Gelasio Laguna en Alfredín (die van Lombarda). Onder andere, er zijn er nog meer. Geen idee wie al die mensen zijn, maar een aantal schijnen in ieder geval betrokken te zijn bij de het organiseren van de koers Circuito Ntra. Señora del Portal. Een van de oudste koersen van Spanje, naar het schijnt. Al 84 keer georganiseerd. Een amateurkoers, die vaak wordt gewonnen door renners die ik zelfs niet ken. Maar wel leuk, ze hebben hier dus wel iets met de koers. Er is ook een Club Ciclista Villaviciosa, daar hebben we niets op tegen. Keizer Karel V schijnt per ongeluk ooit aangespoeld te zijn in de haven hier, terwijl hij eigenlijk onderweg was naar Santander. Dat gebeurde in 1517, ze hebben meer dan 500 jaar moeten wachten op een belangrijkere gebeurtenis.



We gaan van start aan de rand van Villaviciosa, tussen de appelbomen en de ciderhuizen door gaan we meteen naar het zuiden fietsen. Eigenlijk gaat het direct na de neutralisatie bergop, dat is nog eens een manier om een rit te beginnen. De Alto de Campa begint na een kilometer koers, we gaan vervolgens 8,3 kilometer omhoog aan 4% gemiddeld. Deze beklimming van de derde categorie wordt nooit heel steil, al zit er wel een keer een kilometer aan 6% tussen. Het is een klim die we twee jaar geleden nog van de andere kant beklommen, zoals eigenlijk iedere klim tijdens deze rit vaker de revue passeert. Na 9,3 kilometer komen we boven op deze klim, hier gaat naar alle waarschijnlijk een sterke vlucht van de dag ontstaan. Je zou hier zelfs lollige situaties kunnen creëren door mannetjes mee te sturen, zomaar een gratis tip voor Jumbo. De rit wordt overigens integraal uitgezonden, ik geef het maar vast mee. Daardoor kunnen we dit ganse spektakel live volgen, is toch geweldig?




Na de klim rijden we zes kilometer over een behoorlijk bochtige en glooiende weg. Het gaat een tijd naar beneden, paar lastige bochten onderweg. Wat dorpjes tussendoor ook, vooral daar liggen er ineens allerlei bochten verstopt. Het gaat ook een paar keer omhoog, vrij onstuimig begin van de rit. In de buurt van Nava, een dorp waar we ook bijna jaarlijks te vinden zijn, gaat het vier kilometer naar beneden. Dit afdalinkje stelt minder voor, de scherpe bochten zijn zelfs op één hand te tellen als je iets teveel vuurwerkjes hebt afgestoken. In Nava komen we weer een paar bochtjes tegen, buiten dit dorpje fietsen we over een brede weg verder. Die weg blijft ook aardig bochtig, golvend ook. In tien kilometer tijd komen we 200 meter hoger uit, het is weer van dat. We fietsen naar San Julián, een dorpje waar we ondertussen al vaak genoeg zijn geweest. Je kan hier beginnen aan de Faya de los Lobos, dat klimmetje hebben we de afgelopen jaren zo vaak bedwongen dat de organisatie ervoor heeft gekozen 'm dit jaar over te slaan. In plaats daarvan blijven we een tijd door de vallei fietsen, waar de weg desalniettemin ook blijft stijgen. Al zullen de bochten meer opvallen, buitten San Julián is het draaien en keren geblazen. We bereiken een oprit richting de lokale snelweg, die brede en redelijk rechte weg volgen we tot in San Martín del Rey Aurelio. Vanuit deze plaats fietsen we door de vallei van de Rio Nalon richting La Pola Laviana, een weg die we ieder jaar weer terug zien keren. Om moedeloos van te worden, er zijn wegen in mijn eigen omgeving die ik minder goed ken vermoedelijk. Om extra moedeloos van te worden: morgen gaat de rit van start in La Pola Laviana, we fietsen dan vanuit die stad eerst naar San Martín del Rey Aurelio. Je ontkomt er niet aan, niet te doen, niet te doen, niet te doen. Tussen de twee steden is het een tijd zo goed als vlak, meer informatie krijgen jullie voorlopig niet van mij. Voorbij La Pola Laviana komen we een rotonde tegen, waar we rechtsaf slaan. We verlaten de vallei en rijden een kilometer of vier vals plat omhoog, alvorens de volgende klim van de dag begint. De Alto de la Colladonna, volgens de organisatie zeven kilometer lang aan 6,5% gemiddeld. Eerste categorie, we kennen als het goed is deze ploert ondertussen. Zat in 2014 in het parcours, ook toen gingen we naar La Farrapona. In 2017 zat ie er ook in, toen we naar Gijón gingen. Organisatie heeft zelfs een profiel voor deze klim in elkaar gedraaid, omdat ze zo hun best hebben gedaan gaan we die cijfers maar voor waarheid aannemen. In mijn aantekeningen staat nochtans dat de klim eigenlijk acht kilometer lang is aan 6,3% gemiddeld, maar afijn. Steil stukje in het begin, na een vals platte kilometer. Vervolgens vooral veel werk aan 7% richting de top.




Na 56 kilometer bereiken we de top van deze klim. De afdaling van de Colladonna is ongeveer zes kilometer lang en best lastig. Het is bochtig, het gaat vrij steil naar beneden en het asfalt is niet al te best. Wel een fraaie omgeving om doorheen te fietsen, maar door alle korte en snelle bochten achter elkaar moeten de renners toch even flink geconcentreerd zijn. Beneden komen we uit in Cabañaquinta. Hier slaan we rechtsaf, waarna we een tijd behoorlijk rechtdoor gaan fietsen in een vallei. Toch al snel een kilometer of 15 over dezelfde weg, die behoorlijk vlak is. Ook hier wat kleine hoogteverschillen, uiteraard. Een naam mag dat evenwel niet hebben, het wordt een vrij lange overbruggingsfase. De weg wordt steeds breder en rechter. Even later fietsen we door Moreda, hierna komen we een tijd lang alleen nog maar rotondes tegen. Voor die tijd waren er af en toe wat bochten aanwezig, nu gaat het op de rotondes na rechtdoor. Bergen links en rechts, veel groen, af en toe een kerkje. Kilometers aftellen verder, en af en toe even kijken naar de Rio Aller. In de buurt van Santa Cruz steken we na een paar bochten de rivier over, daarna rijden we een aantal kilometer verder langs de volgende rivier. Langs de Lena gaan we naar Pola de Lena, een plaats die werkelijk ieder jaar in het parcours zit. Het is een belangrijk knooppunt, je kan vanuit deze stad snel aan enkele beklimmingen beginnen. Vooral de Cobertoria is een favoriet van de organisatie, de voet van die klim ligt in Pola de Lena. Normaal ben ik niet zo'n voorstander van herhaling, maar in Pola de Lena eindigt ook vaak een rit in de Ronde van Asturië. In het verleden wonnen onder meer Amets Txurruka en Igor Anton daar, dan kun je bij mij niet meer stuk natuurlijk. Van Santa Cruz naar Pola de Lena fietsen we een kleine acht kilometer over een vrij vlakke weg, die bovendien steeds breed is. Af en toe wat bochten, maar niets van enig belang. Na 85 kilometer komen we uit in Pola de Lena, een stad die met recht spuuglelijk genoemd mag worden. De laatste keer dat de Vuelta a Asturias eindigde in Pola de Lena won Carlos Quintero, voor Orluis Aular en Richard Carapaz. Dat was in 2019, de editie van 2020 ging niet door. Zowel in 2018 als 2019 wist Carapaz het eindklassement te winnen, Asturië is een geliefd stukje Spanje voor de Ecuadoriaan. In de gaten houden. Quintero was toen lachwekkend hard op de brommer overigens, namens Manzana Postobom ook nog eens.



Vorig jaar reden we door Pola de Lena nadat we de Cobertoria afgedaald hadden, op weg naar La Cubilla. Daar zou Fuglsang winnen, uiteindelijk. Waar we toen naar beneden reden gaan we nu omhoog, zoals ieder jaar is ook nu de Alto de Cobertoria weer van de partij. Nou, goed, oké, ik moet niet liegen. Hij heeft ook wel eens ontbroken, maar 2014, 2015, 2017, 2019 en 2020 is een aardig rijtje. In 2017 en 2019 beklommen we 'm wel van de andere kant, het is van 2014 en 2015 geleden dat we nog eens vanuit Pola de Lena omhoog gingen. De steilste kant, deze kant van de Cobertoria. De organisatie heeft 'm zelfs nog wat zwaarder gemaakt, erg geniepig van Escartin en co. Ze spreken over 9,9 kilometer aan 9%, terwijl het in werkelijkheid eerder 9,8 kilometer aan 8,8% is. Ja, schokkende verschillen. Afronden mag ik doen, de organisatie moet binnen de lijntjes kleuren. Enfin, het is lastig dus, enorm lastig. Vooral in het middelste gedeelte van de klim komen we een aantal kilometer aan meer dan 10% tegen, we gaan zelfs naar 11,5%. Er zitten zelfs nog wat steilere stroken tussen, tot 15%. Pas richting de top wordt het iets makkerlijk, een kilometertje aan 7% en een vals platte kilometer vlak voor we boven zijn. Blijft desalniettemin een behoorlijk uitputtende klim. Een lichtelijk verwarrende klim ook, door de brede weg heb je niet het idee zo steil omhoog te gaan. Na 95 kilometer komen we boven op deze klim van de eerste categorie, in de wetenschap dat het nog erger had kunnen zijn. Je kan van de Cobertoria doorsteken naar de Gamoniteiro, een klim die stelselmatig wordt genegeerd door de organisatie. Ook dit jaar weer geen Gamoniteiro, bedrog. Ooit gaat het lukken, tot die tijd zal ik het moeten blijven vermelden. Ik kan ook vermelden dat Vinokourov ooit een aankomst bergop won op La Cobertoria, in de fantastische Vuelta van 2006. Valverde werd toen vakkundig afgedroogd, mooi werk.




De andere kant van de Cobertoria is ook niet echt makkelijk, het gaat acht kilometer lang aan 8,6% naar beneden. Er zitten een paar extra steile kilometers tussen, waarin het aan 10% naar beneden gaat. In het verleden heeft deze afdaling alleen vrij weinig problemen opgeleverd, bij mijn weten. De weg is breed, dat maakt het altijd een stuk makkelijker. Stelt dus eigenlijk geen reet voor, deze hele afdaling, ondanks de nodige bochten. Beneden in Santa Marina slaan we rechtsaf, daarna rijden we voor de zoveelste keer door een vallei die ik ondertussen al minstens vier keer heb beschreven. Soms rijden we van de San Lorenzo naar de Cobertoria, nu weer andersom. Het komt op hetzelfde neer. Een kilometer of 20 over een brede weg, de eerste tien grofweg in dalende lijn, daarna een kilometer of tien vooral vals plat omhoog. Af en toe een wat steiler knikje omhoog, maar veel stelt het niet voor. Wel een leuke omgeving. Bergen, groen, tunneltjes, het is hier hartstikke mooi. Omdat we hier ieder jaar zijn is mijn enthousiasme alleen eventjes wat minder. Zonde, want we fietsen ook langs een meer dat heel mooi is, in de omgeving van het meer zie je ook allerlei prachtige bergtoppen. Op het laatste punt slaan we linksaf en gaan we overwegen omhoog fietsen door de kloof die de rivier Teverga heeft uitgesleten. Is ook vrij fenomenaal, heerlijk tussen de rotswanden door. Er is hier ook een berenpad, een fiets- en wandelpad langs de grote weg. Als je mazzel hebt kom je hier een echte beer te tegen, het schijnt mogelijk te zijn. Er is ook een weg dwars over het meer, daar kun je ook fietsen. Weinig mis mee allemaal, maar op zich mogen we dit in 2021 best een keer overslaan @Unipublic. Goed, na de tocht door de kloof komen we wat dorpjes tegen. Terwijl het steeds een beetje lafjes vals plat omhoog gaat en terwijl we door een paar tunneltjes rijden zien we uiteindelijk Entrago, even verderop komen we uit in San Martín. Paar bochtjes en een rotonde hier, daarna rijden we over een brede en vals platte weg verder naar de tussensprint. Die tussensprint volgt na 126 kilometer in Teverga. Maar da's een rivier, geen dorp. Dus ik denk dat we gaan sprinten in het water, ofzo. Je zal vroeger maar op een waterfiets hebben gereden, ben je mooi in het voordeel.



Na de tussensprint, die geografisch gezien eerder in het gehucht La Plaza plaatsvindt, bereiken we al snel de voet van de volgende klim van de dag. We ruilen het vals platte werk in voor straffe kost, de Puerto de San Lorenzo staat op het punt van beginnen. Ook deze klim heeft de afgelopen jaren vaak gefigureerd in de Vuelta, de combinatie met de Cobertoria is een veelvoorkomende. In 2019 beklommen we ook deze klim, maar wel van de andere kant. De laatste keer dat we 'm van deze kant bedwongen was in 2014, toen we ook naar La Farrapona gingen. Die rit was dus vrij vergelijkbaar met deze rit, die conclusie kun je ondertussen wel trekken. In 2015 reden we ook over de Cobertoria, maar sloegen we na de afdaling rechtsaf om te klimmen naar Ermita de Alba. Geen San Lorenzo toen, deze klim komt dus net iets minder vaak voor dan de Cobertoria. Langs deze kant is de San Lorenzo tien kilometer lang, het gaat gemiddeld aan 8,6% omhoog. Je zou ook kunnen stellen dat ie 11 kilometer lang is, dan pik je nog een vals platte kilometer aan 3% mee in de buurt van de tussensprint. In het begin is de klim nog niet eens zo buitengewoon lastig, de eerste vier kilometer beginnen we vrij braaf. Daarna wordt het wel lachen, na een kilometer aan 9% krijgen we met drie kilometer aan 10% te maken. Daarna zelfs een kilometer aan 13%, vlak voor de top ook nog eens. Richting de top blijft het steil, al wordt het wel iets minder lastig. Geen slecht moment om een bommetje te gooien, me dunkt. Na 136 kilometer komen we boven op deze beklimming van de eerste categorie, op de top genieten we van een prachtig uitzicht over de omgeving. De San Lorenzo is sowieso een fraaie klim. Een brede weg omhoog door het groene Asturias, niet slecht.




De andere kant van de San Lorenzo is ook vrij pittig, het gaat tien kilometer aan 8,5% naar beneden. Da's eigenlijk gewoon praktisch hetzelfde als de andere kant, qua lengte en gemiddelde althans. In de praktijk ziet het er toch nog iets anders uit, deze kant van de klim kent een vlakke kilometer halverwege. Dat wil zeggen dat het de rest van de tijd nog steiler omlaag gaat. Vooral in het begin komen we een aantal scherpe bochten tegen, maar mede dankzij de brede weg is ook deze afdaling goed te doen. Wel wat lastiger dan de Cobertoria, zou ik zeggen. Maar alsnog niet buitengewoon lastig. Na die lastige aanvangsfase is het een paar kilometer wat makkelijker, alleen als we bijna beneden zijn in La Riera komen we weer flink wat bochten tegen. Paar haarspeldbochten ook, maar de weg blijft continu vrij breed en het asfalt lijkt ook vrij behoorlijk te zijn. Niet fantastisch, maar acceptabel. Beneden in La Riera slaan we scherp linksaf, daarna rijden we een aantal kilometer langs de rivier Somiedo. Vijf kilometer lang volgen we een enorm bochtige weg die door een smalle kloof leidt. Een groene kloof, al komen we ook af en toe wat rotswanden tegen. Het is in het begin even vlak, maar na een tijd begint het weer wat omhoog te gaan. De slotklim begint nog niet officieel, maar we pakken al wat vals plat werk mee. De omgeving wordt pittoresker en pittoresker, de rotswanden komen steeds meer in beeld. Ze hangen soms zelfs half over de weg heen, erg fraai. We fietsen ook door drie korte tunneltjes, die zijn helemaal mooi. Zodra we uitkomen bij het Embalse la Malva bereiken we het voorlopige hoogtepunt. Tunneltje, rotswand, water, groen, alles komt bij elkaar. We slaan voorbij de tunnel en voorbij het stuwmeertje linksaf, rijden een nieuwe tunnel in en beginnen aan de slotklim.



We gaan klimmen naar Lagos de Somiedo, de klim die we beter kennen als La Farrapona. In 2014 waren we hier voor het laatst, de organisatie sprak toen net als nu over 16,5 kilometer aan 6,2% gemiddeld. De klim van eerste categorie is alleen nog een paar kilometer langer, want we tellen het minder steile werk op voorhang gewoon mee. Na twee kilometer aan 4% laat de organisatie het feest pas beginnen, doen alsof de klim van start gaat met twee kilometer aan 5,5% spreekt blijkbaar meer tot de verbeelding. We fietsen nog steeds door een enorm fraaie omgeving, de kloof die een ander riviertje heeft uitgesleten wordt nu gevolgd. Het blijft groen en rotsachtig, de weg blijft breed. Klimtechnisch gezien merken we vooral dat La Farrapona een behoorlijk onregelmatige klim is. Het gaat twee kilometer aan ongeveer 3% omhoog, we wisselen een aantal vlakkere stroken af met wat steiler werk. Na het wat vlakkere werk gaat het een kilometer aan 7,5% omhoog, terwijl we ook weer een tunneltje tegenkomen. Toffe bergtoppen in de verte ook, het blijft een fraaie omgeving. Enkele mazzelaars wonen hier zelfs, zo rijden we door de dorpjes Veigas en Villarin. Na nog een steile kilometer aan 7,5%, met zelfs een strook tot 12,5%, gaan we kort even naar beneden voorbij Arbellales. Merkwaardig stukje wel, ineens komen we een paar steile haarspeldbochten tegen in de buurt van dit gehucht. De weg is hier ook wat smaller geworden. Het blijft steil tot in de laatste haarspeldbocht, daarna nemen we ineens een korte duik naar beneden. Toch een paar scherpe bochten in dit stuk, maar we gaan al heel snel weer omhoog. Net voor de helft van de klim volgt er een kilometer aan 6%. Eerst een steil stuk aan 8%, daarna zwakt het af richting 4%. In de twee kilometer daarna blijft het makkelijk, een zo goed als vlakke kilometer en daarna eentje aan 5%. Moet wel zeggen dat het vrij opvallend is hoe erg het officiële profiel verschilt van het kaartje van altimetrias. Ik vertrouw eigenlijk altijd op de altimetriasgoden, maar omdat de kaartjes van de Vuelta dit jaar enigszins te volgen zijn gebruik ik ze maar. De kans is dus aanwezig dat er in dit geval weinig van het kaartje van de Vuelta klopt en dat het net wat anders in elkaar zit, dit voorbehoud geef ik jullie graag mee. Linksom of rechtsom gaat het in de laatste 5,5 kilometer van de klim steil omhoog. De Vuelta lijkt hier weer in de oude val te zijn getrapt dat men niet het gemiddelde van de kilometer aangeeft, maar het hoogste percentage dat men tijdens die kilometer haalt. Na een kilometer aan 8,5%, daar is enige overeenstemming over, volgt er een kilometer aan 9,5%. Ook dat kunnen we door de vingers zien. Op iets meer dan drie kilometer van het eind gaat het aan 10% omhoog, volgens de organisatie dan. Altimetrias houdt het liever op 9%, La Flamme Rouge lijkt het daar ook op te houden. Eigenlijk gaat het profiel hieronder dus compleet volkomen kut zijn, zoals we van de organisatie gewend waren de afgelopen jaren. Jammer. Van kilometers aan 11 en zelfs 12% is geen sprake. Nee, het gaat richting de top aan 9% omhoog. Met steilste stroken tot 12%, dat dan weer wel. Eigenlijk klopt een groot deel van de beschrijving van de klim dus niet, lekker rommelig. Schuld van Unipublic. Ligt niet aan mij, natuurlijk. Enfin, in de slotkilometer blijft het aan 8% omhoog gaan. Lastige klim joh, dat zonder enige twijfel.

Het officiële profiel, dat in het begin nog redelijk klopt maar aan het eind totaal niet meer:


AltimetriasGoden, zoals altijd accuraat.


Na 170 kilometer bereiken we de top van La Farrapona, de klim die eindigt op de grens tussen Asturië en Castilië en Leon. Prachtige klim, welk percentage je er ook aan plakt. Het is eigenlijk continu mooi, al worden de vergezichten in de buurt van de top helemaal prachtig. In de buurt van de top komen we nog wat bochten tegen, daarna gaat het redelijk rechtdoor terwijl het terrein een wat meer open karakter krijgt. Aan het eind fietsen we de parkeerplaats op, hier ligt de streep getrokken. Het wordt de derde keer in de geschiedenis dat er een rit aankomt op La Farrapona. De klim debuteerde in 2011, bij die gelegenheid ging de overwinninng naar de vluchters. Rein Taaramae wist te winnen. Achter hem werd een gouden koppel van Geox tweede en derde. Juan José Cobo deelde een eerste tik uit aan het lachwekkende koppel van Sky, Wiggins en Froome. Ploeggenoot David de la Fuente werd een paar tellen later derde. Mooie tijden waren dat. Een dag later zouden we naar de Angliru gaan, waar Cobo nog eens zijn duivels zou ontbinden. Dat gaan we dit jaar herhalen, eerst La Farrapona en dan de Angliru. Over herhalen gesproken, de tweede aankomst op La Farrapona volgde in 2014. De winst ging toen wél naar een van de klassementrenners. Het zou een vergelijkbare rit zijn met die van vandaag. Colladona, Cobertoria, San Lorenzo, Farrapona. Het enige verschil was dat we na de Colladona omreden naar de Cordal, om die voor de Cobertoria ook even mee te pakken. De Cordal gaan we morgen doen, de nieuwe Cordal is nu de Campa aan het begin van de rit. In 2014 was Froome er weer bij, hij was nu beter bij de zaak dan in 2011. Al moest hij alsnog lijdzaam toezien dat zijn grootste concurrent wegreed. Blijkbaar was dit ook de rit dat Rovny en Brambilla gingen knokken op de fiets, blijft een vreemde sport. In de steile slotkilometers van de Farrapona gingen Contador en Froome in de aanval. Rodriguez en Valverde moesten lossen, net als de rest uiteraard. In de slotkilometer ging Contador nog eens in de aanval en Froome had daar geen antwoord op. Contador won, met 15 seconden voorsprong op Froome. Valverde kwam een seconde of 50 later binnen, Rodriguez verloor een minuut. Er kan gekoerst worden op La Farrapona, zoveel is duidelijk.



De Alto de la Farrapona ligt in het Parque Natural de Somiedo. De grenzen van natuurpark Somiedo vallen samen met die van de gemeente Somiedo in Spanje (regio Asturië). In 1988 werd het gebied tot Nationaal park uitgeroepen, en in 2000 verklaarde de UNESCO het tot biosfeerreservaat. De bekendste soorten in het gebied zijn de Cantabrische bruine beer (een ondersoort van de bruine beer) en het auerhoen. In het gebied zijn ongeveer 1125 soorten vaatplanten gevonden en 180 soorten gewervelde dieren, waaronder ook de wolf. Nuttige informatie, hè? De finislocatie wordt ook wel Lagos de Somiedo genoemd, want in de buurt van de top liggen een aantal meertjes. Lagos de Covadonga, maar dan anders. Enige verwarrende is dat ze die meren ook wel de Lagos de Saliencia noemen, naar de andere rivier in deze buurt. Maakt verder weinig uit, kicken meertjes. Je schijnt in deze omgeving tevens op beersafari te kunnen gaan. Lekker met een gids op zoek naar de bruine beer, die hier in alle veiligheid en vrijheid kan leven. Grote populatie, zeggen ze. Een ander leuk element van de klim vind ik de vele hutjes die je hier tegenkomt. Teitos noemen ze die dingen, dit zijn de traditionele, rietgedekte stenen hutten. Deze hebben gediend als schuilplaats in de lente/zomer voor honderden regionale herders wanneer zij de dieren lieten grazen. Lekker primitief, goed man. Nouja, verder is het hier gewoon mooi. Dat is het wel zo'n beetje, denk ik. Hoewel het ook wel opmerkelijk is dat de weg na de parkeerplaats plots stopt. Je kan langs de andere kant naar beneden, maar dan moet je over een grindweg. Stel je voor dat ze daar nog eens een laagje asfalt overheen mieteren, dan krijgen we er ineens een paar opties bij. Enfin, voorlopig volstaat dit ook wel.



In startplaats Villaviciosa wordt het overdag 24 graden. Wat? Is het stiekem toch september? Merkwaardig. Geen kans op regen en amper wind, heerlijk weertje man. In Pola de Somiedo, in de buurt van de voet van de slotklim, wordt het 18 graden. Weing kans op regen daar, wel iets meer wind vanuit het zuiden. Dan zou het op de slotklim wel schuin tegenwind zijn, mogelijk geen recordtijd. Boven op de berg is het een paar graden frisser, maar al met al een prima dag. Beginnen doen we om 12:24 officieel, vanaf 12:10 kunnen we inschakelen bij Canvas (!), niet bij één. Dit omdat er later op de dag een veldrit verreden wordt, de befaamde Koppenbergcross. Niet meer op 1 november dankzij het altijd walgelijke Flanders Classics en de langste lul van de wereld, Tomas Van Den Spiegel. Na het onvermijdelijke nieuws is de cross op het hoofdkanaal te volgen, Renaat en José worden weggedrukt richting Canvas. Wel een integrale uitzending, wat tijdens deze rit waarschijnlijk ook geen overbodige luxe is. Meteen klimmen in het begin, moet haast wel de moeite waard zijn. Na het veldrijden moeten we rond 16:20 switchen, maar dat merken we tegen die tijd vanzelf. Aankomst wordt verwacht tussen 16:59 en 17:33.



Dit moet haast wel een lollige rit worden. Loodzwaar, mogen we wel stellen. Koninginnenrit, enzo. Er is wel één klein probleempje. De rit van morgen. We moeten morgen nog naar de Angliru, de zwaarste klim van het stel. Dat is een korte rit, maar de renners gaan alsnog grote bang hebben. Deze rit gaat dienen als een voorgerecht, een opwarmertje. Hier gaat er nog wat extra vermoeidheid in de benen kruipen, waardoor de rit van zondag extra spectaculair gaat worden. Slechts 100 kilometer, dat wordt zonder enige twijfel een topshow. Het is de vraag of deze rit ook een topshow wordt. Het is eerder een soort van investering. Eerst iedereen vermoeien om daarna keihard toe te slaan. Zoiets. Derhalve sluit ik niet uit dat dit een gouden kans is voor de vluchters. Veel kansen hebben ze ook nog niet echt gehad, dus het mag ook wel. Al hangt het altijd af van de ploegen. Als Movistar ineens weer gekke dingen van plan is loopt het anders af, met dat soort dingen moet je altijd rekening houden. Misschien is er iemand wel zo gek om op de San Lorenzo al te gaan. Ik denk alleen dat die kans relatief klein is. Het begin van de rit zal veel duidelijkheid brengen, de staat van de kopgroep gaat uiteraard ook een rol spelen. Als Sjors Bennett weer mee is ofzo krijg je weer een andere koers. Nouja, enfin, etc. Allemaal gelul. Ik denk dat het een halve snipperdag wordt met het oog op de rit van zondag. Derhalve, vluchters. Klassementsrenners bestoken elkaar pas in de laatste steile kilometers van de Alto de la Farrapona. Hopelijk heb ik het mis. Zou kunnen, want deze Vuelta is tot nu toe best aardig geweest, best goed zelfs. Als ze die lijn doortrekken wordt het nu ook leuk. Maarja, ik blijf bij de vluchters. Het worden wel sterke vluchters, gezien die klim in het begin.
1. Kuss. Gewoon, om te lachen. Schuift mee in de vroege vlucht en maakt het af. Lukte overigens een paar dagen geleden niet echt, maar dit is weer een andere dag. Op Moncalvillo was hij weer ouderwets lachwekkend slecht. Blijft wisselvallig, maar als het zo'n dag is doe je er niets aan.
2. Woods. Heeft z'n overwinning al binnen, dus nu mag het niet meer zijn dan een tweede plaats.
3. Martin. Guilaume, om precies te zijn. Lekker punten verzamelen voor de bergtrui, geen energie meer over hebben aan het eind. Klassiekertje.
4. Lopez. Miniatuurklimmer Juanpe. Lijkt voorlopig niet echt van het aanvallen te zijn, dus dit is een vrij kansloze suggestie. Maar dat zijn ze allemaal. Zul je zien dat Kuss bij Roglic moet blijven, en Woods bij Carthy. Sta je dan, met je eindeloze geleuter. Desalniettemin, piepkleine klimmertjes zijn altijd een feest om naar te kijken dus hup Juanpe.
5. Formolo. Geen idee, je moet wat.

Wat een raar moment net jongens.

Carthy is wel echt een druiloor, beetje rustig aan doen bij een aankomst op een heuvel.

Nog nooit van m'n leven gezien.

Renaat en José, waar zijn jullie?

Hoe komen jullie erbij dat hij het rood niet droeg? Hij was gewoon in beeld, in het rood.

Blijft een merkwaardige sport.

Wielrennen is een ingewikkelde sport. Dat zijn ook teksten.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2020 12:59 schreef Jason22 het volgende:
Vuelta & schaatsen, wat een dag

Gerapporteerd.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2020 13:14 schreef Koffieplanter het volgende:
Champou en Mader, ik zie het helemaal zitten.

Geen liefde voor Juanpe?

Burgos zit klaar.

Het piept en het kraakt in het peloton.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2020 13:40 schreef showtimer het volgende:
Wat heeft Welles ontbeten?

Heb jij Perichon dit ooit zien doen?

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2020 13:42 schreef showtimer het volgende:

[..]

Is dit satire?

Kappen met die act.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2020 13:44 schreef showtimer het volgende:

[..]

Ga je ook naar de meisjes van Michel kijken?

Tweede scherm.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2020 13:47 schreef Slobeend het volgende:

[..]

Wij hebben schaatsen op het tweede scherm.

Niet toegestaan in WLR.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2020 13:48 schreef maxi-mus het volgende:

[..]

Kan dit? @:rellende_rotscholier

Als het aan mij zou liggen was dit strafbaar.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2020 13:50 schreef maxi-mus het volgende:

[..]

Strafbaar door middel van notes of moeten we meer denken aan kampen?

Lobotomie.

Jammer Giejoom.

Max Kanter, bijzondere suggestie José.

Abandon Dlamini, dat meen je nie.

Dat wordt weer genieten.

Marco!

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2020 14:39 schreef Frozen-assassin het volgende:

[..]

Waarom tweet hij dat steeds? Wat boeit het me waar hij staat

Steef is een aandachtshoer.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2020 14:45 schreef showtimer het volgende:

[..]

Stevie kennelijk ook.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Die jongen heeft nu al twee jaar lang preventief geen koers uitgereden.

Egg zit op de fiets alsof hij ieder moment in huilen kan uitbarsten.

Nietes.

In de kopgroep zijn ze ook fan van de cross.

Eg van de weg dankzij Martin, ook een manier om je concurrenten uit te schakelen.

Gaudu is aan het slapen.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2020 16:19 schreef Steven184 het volgende:
Met Bobbie ook trouwens

Steven184

Zappen jongens.

Het fossiele duo Sherwen en Liggett.

RIP aan de nabestaanden.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2020 16:28 schreef Momo het volgende:

[..]

Een stijgende lijn. Jammer voor hem alleen dat hij na deze vuelta naar Israël gaat.

Jammer? Hij krijgt ergens tussen de drie en vijf miljoen per jaar.

Gerben in z'n eentje voor de bezemwagen, ach.

Uh, oké.

Ach nee, Vrome.

Vingerhoedje gaat niet echt hard.

Ai, Chaves.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2020 16:58 schreef Slobeend het volgende:
[ twitter ]

Sunweb is wel weer heerlijk aan het plakken, inderdaad.