GC General Chat
Hier kun je praten over van alles en nog wat. Eigenlijk alles wat niet in een van de andere rubrieken thuishoort.
Welkom bij een nieuw deel van "Vraag wat je wil".
Soms vraag je je wel eens af hoe bepaalde zaken in elkaar steken, hoe zou het zijn om een specifiek beroep te hebben. Wat beweegt mensen met een bijzondere hobby. Daarom hebben wij deze reeks op FOK! in het leven geroepen. Hier bieden wij mensen extra anonieme mogelijkheid om vragen te beantwoorden. De personen die zich kunnen opgeven in dit topic: GC / [Vraag wat je wil]: een inventarisatie. (andere feedback mag ook in dat topic). krijgen toegang tot het VraagWatJeWil account en kunnen via dit account een paar dagen vragen van jullie beantwoorden. Dit account blijft van de persoon totdat het volgende deel in de reeks geopend wordt.
Dit deel kunnen we vragen stellen aan iemand die door een aangeboren afwijking onvruchtbaar werd geacht maar toch vader is geworden. Dus als je benieuwd bent welke medisch kunst en vliegwerk daar aan te pas gekomen is, welke weerslag onvruchtbaarheid op een relatie heeft en of het vaderschap is wat hij hoopte, vraag het hier.
Wacht even totdat de ondervraagde zichzelf introduceert alvorens te reageren.
Soms vraag je je wel eens af hoe bepaalde zaken in elkaar steken, hoe zou het zijn om een specifiek beroep te hebben. Wat beweegt mensen met een bijzondere hobby. Daarom hebben wij deze reeks op FOK! in het leven geroepen. Hier bieden wij mensen extra anonieme mogelijkheid om vragen te beantwoorden. De personen die zich kunnen opgeven in dit topic: GC / [Vraag wat je wil]: een inventarisatie. (andere feedback mag ook in dat topic). krijgen toegang tot het VraagWatJeWil account en kunnen via dit account een paar dagen vragen van jullie beantwoorden. Dit account blijft van de persoon totdat het volgende deel in de reeks geopend wordt.
Dit deel kunnen we vragen stellen aan iemand die door een aangeboren afwijking onvruchtbaar werd geacht maar toch vader is geworden. Dus als je benieuwd bent welke medisch kunst en vliegwerk daar aan te pas gekomen is, welke weerslag onvruchtbaarheid op een relatie heeft en of het vaderschap is wat hij hoopte, vraag het hier.
Wacht even totdat de ondervraagde zichzelf introduceert alvorens te reageren.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Zo, dit is best even spannend... Ondanks een schuilnaam e.d. voelt meedoen aan een topic als dit als spannend: ik vertel wel wat over mezelf. Aan de andere kant weet ik weer een steuntje in de rug kan geven. Dus... hier ben ik.
Ik ben dus onvruchtbaar van mezelf: door een aangeboren afwijking (die vooral hormonale uitwerking heeft) is er '100% sap, 0% zaad'. Dat is heel vervelend als je kinderen wil krijgen. Dat is de fase waarin ik een paar jaar geleden zat. Uiteindelijk was er een medisch geitenpaadje om de juiste hormonen op de juiste plekken te krijgen. Resultaat: met wat medisch ingrijpen maakte ik toch wat zaadcellen aan. Het resultaat is een über bijdehandte dochter van een jaar of drie...
Wat wil ik met dit topic? Tja, enerzijds mijn verhaal doen (zonder in al te veel medische details te treden, ook vanwege herkenbaarheid), anderzijds om wellicht een steuntje in de rug te zijn voor andere 'wensvaders/moeders'.
Ik leerde een jaar of zeven geleden mijn partner kennen. We waren beide geen 20 meer, dus heb ik dit snel gedeeld: het kan een breekpunt zijn in een relatie, dus als het dat dan wordt, dan maar gelijk. Voor mijn partner was het gelukkig geen probleem: we gingen de 'medische malle molen in' (MMM genoemd...) en na een paar jaar konden we met een IVF-traject in.
Wat mij opviel was dat vruchtbaarheid enorm vrouwelijk is... Mannen praten er amper over. Dat is op zich wel begrijpelijk (ook ik heb een speciale account). Aan de andere kant zijn de statistieken ook wel weer zo: (bron: Freya, de vereniging van mensen met vruchtbaarheidsproblemen
- 1 op de 6 stellen heeft medische hulp nodig (variërend van een aangepaste Pil en aangepaste leefstijl tot aan heftige operaties)
- van die aantallen ligt de oorzaak als volgt: 30% bij de man; 30% bij de vrouw; 30% bij beide partners. In 10% wordt geen oorzaak gevonden.
Wat wil ik wel delen?
- ervaringen van het omgaan met niet-vruchtbaar zijn: dit is echt existentieel ("waarom besta ik als ik geen kinderen kan krijgen"? "Wie verzorgt mij en staat mij bij op het laatste moment?", dat idee...)
- ervaringen van het medische traject (vanuit mannelijk oogpunt)
Waar heb ik minder behoefte aan?
- pochen met "1x raak", "zal ik het voordoen": de wereld heeft m.i. geen behoefte aan dat soort offspring
En gelijk de eerste vraag:
Ik ben dus onvruchtbaar van mezelf: door een aangeboren afwijking (die vooral hormonale uitwerking heeft) is er '100% sap, 0% zaad'. Dat is heel vervelend als je kinderen wil krijgen. Dat is de fase waarin ik een paar jaar geleden zat. Uiteindelijk was er een medisch geitenpaadje om de juiste hormonen op de juiste plekken te krijgen. Resultaat: met wat medisch ingrijpen maakte ik toch wat zaadcellen aan. Het resultaat is een über bijdehandte dochter van een jaar of drie...
Wat wil ik met dit topic? Tja, enerzijds mijn verhaal doen (zonder in al te veel medische details te treden, ook vanwege herkenbaarheid), anderzijds om wellicht een steuntje in de rug te zijn voor andere 'wensvaders/moeders'.
Ik leerde een jaar of zeven geleden mijn partner kennen. We waren beide geen 20 meer, dus heb ik dit snel gedeeld: het kan een breekpunt zijn in een relatie, dus als het dat dan wordt, dan maar gelijk. Voor mijn partner was het gelukkig geen probleem: we gingen de 'medische malle molen in' (MMM genoemd...) en na een paar jaar konden we met een IVF-traject in.
Wat mij opviel was dat vruchtbaarheid enorm vrouwelijk is... Mannen praten er amper over. Dat is op zich wel begrijpelijk (ook ik heb een speciale account). Aan de andere kant zijn de statistieken ook wel weer zo: (bron: Freya, de vereniging van mensen met vruchtbaarheidsproblemen
- 1 op de 6 stellen heeft medische hulp nodig (variërend van een aangepaste Pil en aangepaste leefstijl tot aan heftige operaties)
- van die aantallen ligt de oorzaak als volgt: 30% bij de man; 30% bij de vrouw; 30% bij beide partners. In 10% wordt geen oorzaak gevonden.
Wat wil ik wel delen?
- ervaringen van het omgaan met niet-vruchtbaar zijn: dit is echt existentieel ("waarom besta ik als ik geen kinderen kan krijgen"? "Wie verzorgt mij en staat mij bij op het laatste moment?", dat idee...)
- ervaringen van het medische traject (vanuit mannelijk oogpunt)
Waar heb ik minder behoefte aan?
- pochen met "1x raak", "zal ik het voordoen": de wereld heeft m.i. geen behoefte aan dat soort offspring
En gelijk de eerste vraag:
Ja, wel een DNA-test laten doen. Nee, geen duidelijk beeld. Genetica is ingewikkeld en leidt niet altijd tot een duidelijk antwoord. Met mijn aandoening zelf is goed te leven (ik word net zo oud als anderen, ik moet alleen meer letten op eten en bewegen).quote:Op maandag 16 september 2019 11:02 schreef Dimachaerus het volgende:
heb je wel dna check laten doen ?
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Had je hier echt last van? Dat je dus het gevoel hebt dat je enkel bestaat om te kunnen voortplanten?quote:Op maandag 16 september 2019 11:15 schreef VraagWatJeWil het volgende:
"waarom besta ik als ik geen kinderen kan krijgen"? "Wie verzorgt mij en staat mij bij op het laatste moment?
Of dus bang te zijn 'eenzaam' te zijn later? Want lijkt me niet de juiste beweegredenen voor kinderen.
-edit-
Vraag: nam/neem je het jezelf kwalijk? Je bent er natuurlijk mee geboren en wist het al een tijdje, dus dat zal het wat anders maken dan wanneer je er pas 'op het moment zelf' achterkomt.
En, geen idee hoe dat werkt verder, maar kan je het hele traject nog een keer door voor een 2e? Is die wens er überhaupt?
En als laatst; was adoptie ook een optie voor jullie?
[ Bericht 11% gewijzigd door Bosbeetle op 16-09-2019 11:49:59 ]
Vraag: nam/neem je het jezelf kwalijk? Je bent er natuurlijk mee geboren en wist het al een tijdje, dus dat zal het wat anders maken dan wanneer je er pas 'op het moment zelf' achterkomt.
En, geen idee hoe dat werkt verder, maar kan je het hele traject nog een keer door voor een 2e? Is die wens er überhaupt?
En als laatst; was adoptie ook een optie voor jullie?
[ Bericht 11% gewijzigd door Bosbeetle op 16-09-2019 11:49:59 ]
Ik zal de vraag laten staan maar zou je de volgende keer even de Openingspost willen lezenquote:
heb je wel dna check laten doen ?
quote:Wacht even totdat de ondervraagde zichzelf introduceert alvorens te reageren.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Mijn partner is niet-aangeboren-onvruchtbaar. Gelukkig hebben we allebei geen kinderwens.
Waar wij tegenaan lopen is het feit dat werkelijk élke voor-altijd-single loser op onze FB-vriendenlijst nu ineens toch iemand treft om zich mee voort te planten. En dan krijgen wij van tigmiljoen mensen tegelijk te horen: "Zelfs <voor-altijd-single loser> heeft nu een baby.. is het voor jullie niet ook eens tijd..?"
Nee. Het is voor ons nooit baby-tijd. Wij zijn sinds dit jaar allebei 35+ en kunnen met moeite onze planten en onszelf in leven houden. Bovendien wíllen we geen kinderen.
Vraag aan VWJW: had je het erg gevonden als je geen kind had gekregen? En zo ja, waarom?
Waar wij tegenaan lopen is het feit dat werkelijk élke voor-altijd-single loser op onze FB-vriendenlijst nu ineens toch iemand treft om zich mee voort te planten. En dan krijgen wij van tigmiljoen mensen tegelijk te horen: "Zelfs <voor-altijd-single loser> heeft nu een baby.. is het voor jullie niet ook eens tijd..?"
Nee. Het is voor ons nooit baby-tijd. Wij zijn sinds dit jaar allebei 35+ en kunnen met moeite onze planten en onszelf in leven houden. Bovendien wíllen we geen kinderen.
Vraag aan VWJW: had je het erg gevonden als je geen kind had gekregen? En zo ja, waarom?
Mon 'en!
De woordkeuze in de inleiding klinkt zwaar, dat snap ik, maar het voelt wel echt zo. Kijk, ik wilde niet aan kinderen denken voordat ik mijn huidige partner leerde kennen. Mijn eerdere scharrels en daarna ook nog een wat serieuzere relatie waren niet de vrouwen waarmee ik aan kinderen dacht. Met mijn huidige partner was dat al vrij snel anders, wat waarschijnlijk ook mede door de leeftijd komt.quote:Op maandag 16 september 2019 11:23 schreef Cue_ het volgende:
[..]
Had je hier echt last van? Dat je dus het gevoel hebt dat je enkel bestaat om te kunnen voortplanten?
Of dus bang te zijn 'eenzaam' te zijn later? Want lijkt me niet de juiste beweegredenen voor kinderen.
Wanneer je beide kinderen wilt dan is dat voor de meeste mensen leuk, een 'geheimpje' waar je 'op oefent' in de slaapkamer of meer exotische locatie. Daar volgt dan een zwangerschap uit.
In ons geval was dat dus een vruchtbaarheidstraject. En dat zet je in met het idee dat je ouder wilt/gaat worden. Voor ons wat de kinderwens veel bezoeken aan een behandelkamer in een ziekenhuis met echo-apparaten e.d. De existentiële gevoelens treden dan dus in: wanneer er geen vooruitgang lijkt te zijn en er tegen je wordt gezegd "dat het ook wel eens niet goed af zou kunnen lopen".
De beweegreden van kinderen is dus niet existentieel, maar wel het niet kunnen vervullen van een bestaande kinderwens.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ik heb mijzelf nooit wat kwalijk genomen: mijn aandoening is er en daar kan ik niets aan veranderen. Het kunnen doorlopen van een traject met honderden injecties (echt waar) en uiteindelijk een operatie om zaadcellen te halen uit weefsel uit mijn testikels, ja, dat kan wel. Gelukkig was dat laatste onder narcosequote:
Vraag: nam/neem je het jezelf kwalijk? Je bent er natuurlijk mee geboren en wist het al een tijdje, dus dat zal het wat anders maken dan wanneer je er pas 'op het moment zelf' achterkomt.
En, geen idee hoe dat werkt verder, maar kan je het hele traject nog een keer door voor een 2e? Is die wens er überhaupt?
En als laatst; was adoptie ook een optie voor jullie?
. Een tweede kan er niet meer komen helaas. Daar hebben we het moeilijk mee gehad, maar daar hebben we ons bij neergelegd en mede hierom kunnen we (denk ik) veel meer genieten van de dochter die we wel hebben gekregen.
De adoptievraag heeft ons wel even bezig gehouden (als alternatief voor). Het is echter een traject dat zo mogelijk nog complexer is dan een medisch traject. Nederlandse kinderen adopteren is zo goed als onmogelijk (door het systeem van jeugdzorg en de heersende rechtsopvatting die uitgaat van het zo lang mogelijk vasthouden aan het 'biologische gezin').
Buitenlandse kinderen zijn ook niet eenvoudig hier te krijgen (nog los van de kosten)... We hebben ons er uiteindelijk niet in hoeven verdiepen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Bosbeetle op 16-09-2019 12:01:36 ]
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Heb je ooit adoptie overwogen?
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Ik herken heel erg wat je zegt: de 'is je partner al zwanger?', 'wordt het niet eens tijd voor...?' e.d.quote:
Mijn partner is niet-aangeboren-onvruchtbaar. Gelukkig hebben we allebei geen kinderwens.
Waar wij tegenaan lopen is het feit dat werkelijk élke voor-altijd-single loser op onze FB-vriendenlijst nu ineens toch iemand treft om zich mee voort te planten. En dan krijgen wij van tigmiljoen mensen tegelijk te horen: "Zelfs <voor-altijd-single loser> heeft nu een baby.. is het voor jullie niet ook eens tijd..?"
Nee. Het is voor ons nooit baby-tijd. Wij zijn sinds dit jaar allebei 35+ en kunnen met moeite onze planten en onszelf in leven houden. Bovendien wíllen we geen kinderen.
Vraag aan VWJW: had je het erg gevonden als je geen kind had gekregen? En zo ja, waarom?
Als je geen kinderwens hebt (of bewust afziet van het willen krijgen van kinderen) dan is vruchtbaarheidsproblematiek geen probleem. Mijn partner en ik hebben een gezonde relatie (waar seks gewoon een onderdeel van is). Alleen die zaadcellen, ja, die waren er dus niet. Daar heb ik het wel een tijd moeilijk mee gehad en ik was daarom ook heel erg blij en dankbaar dat we een zwangerschap hadden (en een gezond kind). Wat we hadden gedaan als het niet was gelukt? Tja, daar zijn we uiteindelijk niet aan toe gekomen, maar ik denk dat het uiteindelijk een donor zou zijn geworden (na veel gesprekken e.d.)
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Hoe kom je daarachter? Worden alle jongens in Nederland daar standaard op getest of hoe zit dat?quote:
Ik ben dus onvruchtbaar van mezelf: door een aangeboren afwijking (die vooral hormonale uitwerking heeft) is er '100% sap, 0% zaad'.
Somebody that I used to know
Auwquote:
[..]
Ik heb mijzelf nooit wat kwalijk genomen: mijn aandoening is er en daar kan ik niets aan veranderen. Het kunnen doorlopen van een traject met honderden injecties (echt waar) en uiteindelijk een operatie om zaadcellen te halen uit weefsel uit mijn testikels, ja, dat kan wel. Gelukkig was dat laatste onder narcose
Een tweede kan er niet meer komen helaas. Daar hebben we het moeilijk mee gehad, maar daar hebben we ons bij neergelegd en mede hierom kunnen we (denk ik) veel meer genieten van de dochter die we wel hebben gekregen.
De adoptievraag heeft ons wel even bezig gehouden (als alternatief voor). Het is echter een traject dat zo mogelijk nog complexer is dan een medisch traject. Nederlandse kinderen adopteren is zo goed als onmogelijk (door het systeem van jeugdzorg en de heersende rechtsopvatting die uitgaat van het zo lang mogelijk vasthouden aan het 'biologische gezin').
Buitenlandse kinderen zijn ook niet eenvoudig hier te krijgen (nog los van de kosten)... We hebben ons er uiteindelijk niet in hoeven verdiepen.
Waarom was een zaaddonor geen alternatief?
De adoptievraag heeft ons wel even bezig gehouden (als alternatief voor). Het is echter een traject dat zo mogelijk nog complexer is dan een medisch traject. Nederlandse kinderen adopteren is zo goed als onmogelijk (door het systeem van jeugdzorg en de heersende rechtsopvatting die uitgaat van het zo lang mogelijk vasthouden aan het 'biologische gezin').quote:
Op Buitenlandse kinderen zijn ook niet eenvoudig hier te krijgen (nog los van de kosten)... We hebben ons er uiteindelijk niet in hoeven verdiepen.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ik vind het supertof dat je hierover in gesprek wil! Wat je zegt, het is best een taboe voor mannen.
Zelf wilde ik nooit per se kinderen. Toen kwam ik er rond mijn 20e achter dat er een aanzienlijke kans is dat ik zowel verminderd vruchtbaar ben als vroegtijdig in de overgang zal gaan (elk probleem "loopt" sterk in één kant van mijn familie, vruchtbaarheidsproblemen ook in mindere mate in de vervroegde-overgangkant). En ondanks dat ik nooit een kinderwens had gehad, vond ik dat toch moeilijk.
Ben ik dan wel een echte vrouw? Wil ik misschien tóch wél kinderen? Wanneer moet ik dat dan besluiten? Wat is mijn "deadline"? Wat zijn de alternatieven? Etc.
Inmiddels ben ik 27 en heb ik nog steeds (of weer) geen kinderwens. Ik zou er wel voor open staan als mijn partner ze later toch graag zou willen, maar ik zie me ook prima gelukkig op leeftijd raken zonder. Toch is die vanzelfsprekendheid van de "keuze" wel weg bij mij. Ik kan me ook wel wat storen aan de uitspraak "kinderen nemen".
Mijn ouders hebben heel erg veel MMM moeten doorstaan voor mij, en hun relatie heeft het best moeilijk gehad met het verschil in intensiteit van de kinderwens. Mijn moeder moest en zou, mijn vader "leek het wel leuk" (en kan zich dat nu niet meer voorstellen, hij ging 180 graden om toen ik verscheen, 100% pappa als levensdoel). Beide denken ze dat ze wellicht/waarschijnlijk uit elkaar waren gegaan als het uiteindelijk toch niet gelukt was.
Hoe heeft bij jullie dat hele proces de relatie beïnvloedt of (indien van toepassing) bedreigd? Ik kan me inbeelden dat het voor mijn ouders lastiger was omdat zij het niet wisten voordat ze begonnen met proberen, in tegenstelling tot bij jullie. Maar toch lijkt me dat niet makkelijk. Hoe kijk je daarop terug?
Zelf wilde ik nooit per se kinderen. Toen kwam ik er rond mijn 20e achter dat er een aanzienlijke kans is dat ik zowel verminderd vruchtbaar ben als vroegtijdig in de overgang zal gaan (elk probleem "loopt" sterk in één kant van mijn familie, vruchtbaarheidsproblemen ook in mindere mate in de vervroegde-overgangkant). En ondanks dat ik nooit een kinderwens had gehad, vond ik dat toch moeilijk.
Ben ik dan wel een echte vrouw? Wil ik misschien tóch wél kinderen? Wanneer moet ik dat dan besluiten? Wat is mijn "deadline"? Wat zijn de alternatieven? Etc.
Inmiddels ben ik 27 en heb ik nog steeds (of weer) geen kinderwens. Ik zou er wel voor open staan als mijn partner ze later toch graag zou willen, maar ik zie me ook prima gelukkig op leeftijd raken zonder. Toch is die vanzelfsprekendheid van de "keuze" wel weg bij mij. Ik kan me ook wel wat storen aan de uitspraak "kinderen nemen".
Mijn ouders hebben heel erg veel MMM moeten doorstaan voor mij, en hun relatie heeft het best moeilijk gehad met het verschil in intensiteit van de kinderwens. Mijn moeder moest en zou, mijn vader "leek het wel leuk" (en kan zich dat nu niet meer voorstellen, hij ging 180 graden om toen ik verscheen, 100% pappa als levensdoel). Beide denken ze dat ze wellicht/waarschijnlijk uit elkaar waren gegaan als het uiteindelijk toch niet gelukt was.
Hoe heeft bij jullie dat hele proces de relatie beïnvloedt of (indien van toepassing) bedreigd? Ik kan me inbeelden dat het voor mijn ouders lastiger was omdat zij het niet wisten voordat ze begonnen met proberen, in tegenstelling tot bij jullie. Maar toch lijkt me dat niet makkelijk. Hoe kijk je daarop terug?
Your opinion of me is none of my business.
Dat is een goede vraag. In mijn geval was de vruchtbaarheid een afgeleide van de aandoening: ik kwam niet vanzelf in puberteit. Terwijl ik dus allerlei leeftijdsgenoten zag groeien (en zij gingen zich ook met andere onderwerpen bezig houden), bleef ik 'achter'. Van artsen krijg je dan te horen: joh, komt vanzelf, maak je niet druk... Dat gold ook bij onderzoeken door de schoolarts. Ik denk dat hij/zij (weet ik niet meer) mij heeft onderzocht toen ik nog niet persé in puberteit hoefde te zijn (waarschijnlijk rond 12/13/14 jaar).quote:Op maandag 16 september 2019 12:11 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Hoe kom je daarachter? Worden alle jongens in Nederland daar standaard op getest of hoe zit dat?
Uiteindelijk gingen we op mijn 17e gingen we een stuk verder en toen bleek na wat onderzoeken dat er wel wat aan de hand was, waaronder dus onvruchtbaarheid (met de mededeling dat er wel een geitenpaadje is, wanneer de partner er is).
Op je 17e geldt onvruchtbaarheid niet als een probleem, maar ik wist dus wel dat het speelde. En dus wist ik dat dat ook een ding was in een relatie.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Hoeveel sperma was er nodig om haar zwanger te krijgen? Een eetlepel? Een theelepel? Een druppeltje?
Gelukkig was het onder narcose heh...quote:
[..]
Auw
Waarom was een zaaddonor geen alternatief?
Zonder gekheid, ik weet niet of ik van te voren zou hebben getekend voor die operatie (die heet een TESE: testicular sperm extraction). Maar kenmerkend voor de medische mallemolen is dat je er positief in stapt en gaandeweg wat pessimistischer wordt (totdat je een positieve zwangerschapstest hebt). En ook kenmerkend is dat je steeds een stapje verder gaat voor die kinderwens. Je laat mensen toe op plekken waar dat normaalgesproken iets is tussen partners en gaat daar dus steeds verder in. Sommige mensen verliezen hun partner of zichzelf in zo'n situatie... Soms zegt men in het ziekenhuis dat het klaar is...
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Maar.. waarom was adoptie wél een mogelijk alternatief en een spermadonor niet?quote:
[..]
Gelukkig was het onder narcose heh...
Zonder gekheid, ik weet niet of ik van te voren zou hebben getekend voor die operatie (die heet een TESE: testicular sperm extraction). Maar kenmerkend voor de medische mallemolen is dat je er positief in stapt en gaandeweg wat pessimistischer wordt (totdat je een positieve zwangerschapstest hebt). En ook kenmerkend is dat je steeds een stapje verder gaat voor die kinderwens. Je laat mensen toe op plekken waar dat normaalgesproken iets is tussen partners en gaat daar dus steeds verder in. Sommige mensen verliezen hun partner of zichzelf in zo'n situatie... Soms zegt men in het ziekenhuis dat het klaar is...
Dat vrouwen op gegeven moment een kinderwens ontwikkelen en hun eierstokken voelen rammelen kan ik mee inkomen, maar hoe ervaar jij dit?
Mag ik je vandaag weer eens irriteren?
Wat fijn voor jullie dat het gelukt is en interessant om jouw ervaringen en perspectief te lezen. Ik heb nu geen vraag maar lees wel mee.
What's the name of the game?
Uiteindelijk zijn er bij die operatie een stuk of 10(!) bruikbare zaadcellen gevonden, waarvan er na een Ivf-behandeling één is uitgegroeid tot de mooiste meid van de hele wereldquote:
Hoeveel sperma was er nodig om haar zwanger te krijgen? Een eetlepel? Een theelepel? Een druppeltje?
(al snap ik natuurlijk dat andere mannen dat van hun eigen dochters zullen zeggen 
)Normaal gesproken zitten er ergens tussen de 20 en 50 miljoen zaadcellen per milliliter. En worden er minder dan 1 miljoen zaadcellen per milliliter gevonden dan is dat reden voor IVF. Bij mij was het dus nog veel minder dan dat. Maar uiteindelijk gold de biologische werkelijkheid: voor een baby zijn één zaadcel en één eicel genoeg...
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Adoptie hebben we het over gehad. En ook een donor hebben we het wel over gehad. Uiteindelijk kwamen we daar niet aan toe, omdat we dus een eigen kindje hebben gekregen.quote:
[..]
Maar.. waarom was adoptie wél een mogelijk alternatief en een spermadonor niet?
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dankje!quote:
[..]
Adoptie hebben we het over gehad. En ook een donor hebben we het wel over gehad. Uiteindelijk kwamen we daar niet aan toe, omdat we dus een eigen kindje hebben gekregen.
Jullie dochter is écht één uit miljoenen
Ah, oké. Ik dacht: misschien had je al één of andere afwijking bij geboorte, wat dus al bekend was toen je baby was. Maar je bent daar dus in je puberteit achter gekomen.quote:
[..]
Dat is een goede vraag. In mijn geval was de vruchtbaarheid een afgeleide van de aandoening: ik kwam niet vanzelf in puberteit. Terwijl ik dus allerlei leeftijdsgenoten zag groeien (en zij gingen zich ook met andere onderwerpen bezig houden), bleef ik 'achter'. Van artsen krijg je dan te horen: joh, komt vanzelf, maak je niet druk... Dat gold ook bij onderzoeken door de schoolarts. Ik denk dat hij/zij (weet ik niet meer) mij heeft onderzocht toen ik nog niet persé in puberteit hoefde te zijn (waarschijnlijk rond 12/13/14 jaar).
Uiteindelijk gingen we op mijn 17e gingen we een stuk verder en toen bleek na wat onderzoeken dat er wel wat aan de hand was, waaronder dus onvruchtbaarheid (met de mededeling dat er wel een geitenpaadje is, wanneer de partner er is).
Op je 17e geldt onvruchtbaarheid niet als een probleem, maar ik wist dus wel dat het speelde. En dus wist ik dat dat ook een ding was in een relatie.
Somebody that I used to know
Er zit heel veel in jouw post. Onder andere dat jij de uitkomst bent van een traject. Dat is een invalshoek die ik nog niet zo had bekeken. Dank je wel daarvoor. Misschien moeten we daar los van dit topic eens over doorpraten (ook over hoe we dit onze dochter moeten vertellen e.d.).quote:
Ik vind het supertof dat je hierover in gesprek wil! Wat je zegt, het is best een taboe voor mannen.
Zelf wilde ik nooit per se kinderen. Toen kwam ik er rond mijn 20e achter dat er een aanzienlijke kans is dat ik zowel verminderd vruchtbaar ben als vroegtijdig in de overgang zal gaan (elk probleem "loopt" sterk in één kant van mijn familie, vruchtbaarheidsproblemen ook in mindere mate in de vervroegde-overgangkant). En ondanks dat ik nooit een kinderwens had gehad, vond ik dat toch moeilijk.
Ben ik dan wel een echte vrouw? Wil ik misschien tóch wél kinderen? Wanneer moet ik dat dan besluiten? Wat is mijn "deadline"? Wat zijn de alternatieven? Etc.
Inmiddels ben ik 27 en heb ik nog steeds (of weer) geen kinderwens. Ik zou er wel voor open staan als mijn partner ze later toch graag zou willen, maar ik zie me ook prima gelukkig op leeftijd raken zonder. Toch is die vanzelfsprekendheid van de "keuze" wel weg bij mij. Ik kan me ook wel wat storen aan de uitspraak "kinderen nemen".
Mijn ouders hebben heel erg veel MMM moeten doorstaan voor mij, en hun relatie heeft het best moeilijk gehad met het verschil in intensiteit van de kinderwens. Mijn moeder moest en zou, mijn vader "leek het wel leuk" (en kan zich dat nu niet meer voorstellen, hij ging 180 graden om toen ik verscheen, 100% pappa als levensdoel). Beide denken ze dat ze wellicht/waarschijnlijk uit elkaar waren gegaan als het uiteindelijk toch niet gelukt was.
Hoe heeft bij jullie dat hele proces de relatie beïnvloedt of (indien van toepassing) bedreigd? Ik kan me inbeelden dat het voor mijn ouders lastiger was omdat zij het niet wisten voordat ze begonnen met proberen, in tegenstelling tot bij jullie. Maar toch lijkt me dat niet makkelijk. Hoe kijk je daarop terug?
Of je een kinderwens hebt of niet vind ik lastig in te schatten. Het zal voor iedereen anders zijn, maar logisch geredeneerd moet het er bij iedereen wel in zitten (bij vrouwen wellicht meer dan bij mannen). En dus is het cliché van de ‘klepperende eierstokken’ en ‘biologische klok’ niet voor niets een cliché: zonder dat zou de mens als soort wel eens kunnen uitsterven.
Maar goed, Ik had pas écht een kinderwens toen ik mijn huidige partner leerde kennen. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat het onvruchtbaar zijn ook een soort escape was: ik hoefde er niet over na te denken, omdat ik niet vruchtbaar ben… Maar ik weet nog heel erg goed hoe blij we waren dat men in het ziekenhuis zaadcellen vond. En dat we een positieve zwangerschapstest hadden. Heeft het de roze wolk meer roze gemaakt? Geen idee. Wel ben ik smoorverliefd op mijn beide dames…
En dat maakt onze situatie wellicht wat anders dan van anderen. Wij wisten precies waar we aan toe waren: aandoening X heeft effect Y. Dat kunnen we ondervangen met medicatie Z. En daar begin je dan aan: eerst optimistisch en wanneer dat niet (goed) werkt, ja, dan slaat de vertwijfeling echt wel toe: gaat het wel goedkomen? En dus de existentiële vragen als: waar leef ik eigenlijk voor? Ook hiervoor geldt: het is een fase (net zoals "het is een fase" voor allerlei dingen met kinderen als mantra wordt gebruikt).
Mijn partner en ik hebben elkaar niet verloren in het hele traject, integendeel zou ik zeggen... Maar ik snap goed dat dat bij sommigen anders kan zijn, zeker wanneer er uiteindelijk geen zwangerschap volgt.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dat mag! Welkomquote:
Wat fijn voor jullie dat het gelukt is en interessant om jouw ervaringen en perspectief te lezen. Ik heb nu geen vraag maar lees wel mee.
En dank je wel voor de reactie.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Voor mij geldt dat ik ook graag met een kinderwagen met kind wilde, waarmee ik dan allerlei leuke dingen kon doen. Dus: ja, naast klepperende eierstokken zullen er ook rammelende testikels zijn. Bij mij in ieder geval wel.quote:
Dat vrouwen op gegeven moment een kinderwens ontwikkelen en hun eierstokken voelen rammelen kan ik mee inkomen, maar hoe ervaar jij dit?
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dat klopt: statistisch gezien is het een uit miljoenen. Maar je zou ook kunnen zeggen: 1 uit 10 zaadcellenquote:
[..]
Dankje!
Jullie dochter is écht één uit miljoenen
. Wij houden het liever op een wonder, wat ook voorkomt uit onze levensovertuiging: we hebben beiden een christelijke achtergrond.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dat is dus datgene waar wij nu mee zitten. En waar we met onze dochter iets mee moeten. Enerzijds hebben al onze familieleden kinderen (voor zover ze daar aan toe zijn), dus zou je zeggen niet-erfelijk. Anderzijds is genetica complex (en weten we heel veel nog niet). Het kan dus zijn dat er toch wel iets erfelijks is.quote:
De aandoening die je onvruchtbaarheid veroorzaakt is niet op een of andere manier erfelijk?
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dat klopt: de afwijking is aangeboren, maar hebben we pas ontdekt rond mijn 17e.quote:
[..]
Ah, oké. Ik dacht: misschien had je al één of andere afwijking bij geboorte, wat dus al bekend was toen je baby was. Maar je bent daar dus in je puberteit achter gekomen.
[ Bericht 5% gewijzigd door VraagWatJeWil op 16-09-2019 15:27:33 ]
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Kan me voorstellen dat dat lastig is, en als het dan toch wel iets is dat zeg maar in de genen rondzwerft, of het dan sterker is bij de generatie die er toch na komt, terwijl die er anders niet zou zijn.quote:
[..]
Dat is dus datgene waar wij nu mee zitten. En waar we met onze dochter iets mee moeten. Enerzijds hebben al onze familieleden kinderen (voor zover ze daar aan toe zijn), dus zou je zeggen niet-erfelijk. Anderzijds is genetica complex (en weten we heel veel nog niet). Het kan dus zijn dat er toch wel iets erfelijks is.
Hebben je ouders/grootouders/overgrootouders broers of zussen die ondanks een huwelijk kinderloos zijn/waren?
Met sommige afwijkingen is het ook gewoon zo dat het weinig meer voorkomt omdat de gezinnen veel kleiner zijn, iets waarbij je een kans van 1 op 7 hebt komt tegenwoordig in minder gezinnen voor dan vroeger toen veel gezinnen 5 tot 10 kinderen hadden.
Vandaar ook vooral of het bij de generatie van je grootouders en overgrootouders voorkomt (en daarvoor nog, indien je over de genealogie zou beschikken).
Vandaar ook vooral of het bij de generatie van je grootouders en overgrootouders voorkomt (en daarvoor nog, indien je over de genealogie zou beschikken).
Ik denk dat het verschil tussen "het kan niet > toch wel!" en "kinderwens > proberen > het kan niet?" weleens best groot kan zijn ja. Interessant wel.quote:
[..]
Er zit heel veel in jouw post. Onder andere dat jij de uitkomst bent van een traject. Dat is een invalshoek die ik nog niet zo had bekeken. Dank je wel daarvoor. Misschien moeten we daar los van dit topic eens over doorpraten (ook over hoe we dit onze dochter moeten vertellen e.d.).
Of je een kinderwens hebt of niet vind ik lastig in te schatten. Het zal voor iedereen anders zijn, maar logisch geredeneerd moet het er bij iedereen wel in zitten (bij vrouwen wellicht meer dan bij mannen). En dus is het cliché van de ‘klepperende eierstokken’ en ‘biologische klok’ niet voor niets een cliché: zonder dat zou de mens als soort wel eens kunnen uitsterven.
Maar goed, Ik had pas écht een kinderwens toen ik mijn huidige partner leerde kennen. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat het onvruchtbaar zijn ook een soort escape was: ik hoefde er niet over na te denken, omdat ik niet vruchtbaar ben… Maar ik weet nog heel erg goed hoe blij we waren dat men in het ziekenhuis zaadcellen vond. En dat we een positieve zwangerschapstest hadden. Heeft het de roze wolk meer roze gemaakt? Geen idee. Wel ben ik smoorverliefd op mijn beide dames…
En dat maakt onze situatie wellicht wat anders dan van anderen. Wij wisten precies waar we aan toe waren: aandoening X heeft effect Y. Dat kunnen we ondervangen met medicatie Z. En daar begin je dan aan: eerst optimistisch en wanneer dat niet (goed) werkt, ja, dan slaat de vertwijfeling echt wel toe: gaat het wel goedkomen? En dus de existentiële vragen als: waar leef ik eigenlijk voor? Ook hiervoor geldt: het is een fase (net zoals "het is een fase" voor allerlei dingen met kinderen als mantra wordt gebruikt).
Mijn partner en ik hebben elkaar niet verloren in het hele traject, integendeel zou ik zeggen... Maar ik snap goed dat dat bij sommigen anders kan zijn, zeker wanneer er uiteindelijk geen zwangerschap volgt.
Mijn ouders hebben me overigens pas vrij laat verteld over de hele situatie (toen ik al volwassen was). Stiekem ben ik daar wel blij om, want ik heb gewoon normaal kind kunnen zijn zonder teveel rekening te houden met mijn ouders. Ik heb de hele "IK BEN GEADOPTEERD" fase met verve doorgelopen en heb heel veel "ik haat jullie" kunnen roepen, zonder me ooit bezwaard te voelen. Tegelijkertijd heb ik me ook op elk moment wat ik me kan herinneren onvoorwaardelijk geliefd en geaccepteerd gevoeld, dus alle rebellie was lekker veilig.
Ik weet echter ook dat iedereen er anders mee om gaat. Sommige mensen maken zelfs van de hele MMM een "eerste fotoboek" met begeleidende tekst. Ik denk dat er voor alle opties wel wat te zeggen valt, heel eerlijk gezegd, los van dat ik heel blij ben met hoe mijn ouders ermee om zijn gegaan. Ik was ook geen subtiel kind, dus ik had iedereen om me heen gevraagd of zij een "moeilijke baby" waren, of een "ongelukje" of iets ertussen in, als ik het toen had geweten. Ik denk dat 't wel goed is dat die situatie nooit heeft plaatsgevonden.
Ik ben wel heel blij dat ze het me uiteindelijk wel verteld hebben. En dat ik alle vragen mocht stellen die ik wilde (kan mijn adhd hierdoor komen, bijvoorbeeld?). Maar ik heb het nooit ervaren als een "ding".
Ik ben christelijk opgevoed, en als klein hummeltje had ik besloten dat de hemel een hele rij kinderen had die aan 't wachten waren om geboren te worden. Mijn ouders waren de allerliefste ooit, dus die had ik al ver vantevoren uitgezocht, en gereserveerd. Daarom hadden mijn ouders mij gekregen en niet een ander kind, want ik had hen uitgekozen. En sorry als ze daardoor wat langer op me moesten wachten, maar voordringen was onbeleefd.
Dat kon ik me allemaal al lang niet meer echt herinneren, maar mijn moeder is dat heel erg bijgebleven en dat heeft haar toen heel erg (positief) geraakt. Dat soort kleine weetjes waren ook wel fijn om terug te horen, want de eerste gedachte is toch "shit, misschien heb ik ze als kind heel veel onbewust gekwetst hiermee", en om dan te horen dat dit soort dingen juist bij zijn gebleven is wel fijn.
Your opinion of me is none of my business.
Tja, geen idee dus. Vanuit familie en verdere familie komt het beeld naar voren dat ze eigenlijk allemaal kinderen hebben kunnen krijgen voor zover ze daar aan toe waren (in ieder geval voor zover ik ze ken...). Dus daarom laten we e.e.a. maar uitzoeken. En mocht onze dochter hetzelfde hebben als ik dan weten we wat we moeten doen, dat scheelt ook wel veel.quote:
Met sommige afwijkingen is het ook gewoon zo dat het weinig meer voorkomt omdat de gezinnen veel kleiner zijn, iets waarbij je een kans van 1 op 7 hebt komt tegenwoordig in minder gezinnen voor dan vroeger toen veel gezinnen 5 tot 10 kinderen hadden.
Vandaar ook vooral of het bij de generatie van je grootouders en overgrootouders voorkomt (en daarvoor nog, indien je over de genealogie zou beschikken).
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Oh dan ben ik heel benieuwd (en als dat een heel andere richting opgaat dan je bedoeld had met dit topic of gewoon niet reageren, doe je maar alsof je het niet gelezen hebquote:
[..]
Dat klopt: statistisch gezien is het een uit miljoenen. Maar je zou ook kunnen zeggen: 1 uit 10 zaadcellen
); voelde het dan ook niet 'gek' om de MMM in te gaan? Is daar nog een soort twijfel in geweest of God het dan niet zo bedoeld heeft voor jullie?
Op woensdag 9 september 2020 20:31 schreef Fred_B het volgende:
Meke is de Hans Wiegel van FOK.
De beste mod die we nooit hebben gehad.
Meke is de Hans Wiegel van FOK.
De beste mod die we nooit hebben gehad.
Dat is ook weer zo, succes daarmee (indien nodig).quote:
[..]
Tja, geen idee dus. Vanuit familie en verdere familie komt het beeld naar voren dat ze eigenlijk allemaal kinderen hebben kunnen krijgen voor zover ze daar aan toe waren (in ieder geval voor zover ik ze ken...). Dus daarom laten we e.e.a. maar uitzoeken. En mocht onze dochter hetzelfde hebben als ik dan weten we wat we moeten doen, dat scheelt ook wel veel.
Dank voor je openhartigheid.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Dr.Mikey
Games Crew van het jaar 2013
Heb je het boek de Passie Vrucht gelezen?
They wish to cure us. But I say to you, WE are the cure!
"WHAT IF YOU'RE RIGHT AND THEY'RE WRONG?"
R.I.P DTS.
"WHAT IF YOU'RE RIGHT AND THEY'RE WRONG?"
R.I.P DTS.
Heb jij de OP gelezen?quote:
Heb je het boek de Passie Vrucht gelezen?
Heel andere context
Op woensdag 9 september 2020 20:31 schreef Fred_B het volgende:
Meke is de Hans Wiegel van FOK.
De beste mod die we nooit hebben gehad.
Meke is de Hans Wiegel van FOK.
De beste mod die we nooit hebben gehad.
Ik dacht bij het lezen van de OP ook wel aan dat syndroom van Kleinfelder, daar waar de hoofdpersoon uit De Passievrucht ook aan lijdt.quote:
[..]
Heb jij de OP gelezen?
quote:
[..]
Dat is ook weer zo, succes daarmee (indien nodig).
Dank voor je openhartigheid.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 9% gewijzigd door VraagWatJeWil op 16-09-2019 15:00:19 ]Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dit soort vragen zijn helemaal prima hoor!quote:
[..]
Oh dan ben ik heel benieuwd (en als dat een heel andere richting opgaat dan je bedoeld had met dit topic of gewoon niet reageren, doe je maar alsof je het niet gelezen heb
In mijn beleving ben je aan de randen van het leven (geboorte, rouw en trouw) vaak veel 'ontvankelijker' voor de meer brede en existentiële kijk op het leven. Jouw vraag past eigenlijk heel goed en zet me ook wel even aan het denken. Dank je wel!Er zijn veel invalshoeken hierop mogelijk: ongewenste kinderloosheid is van alle tijden. In het begin van het Oude Testament staat al zo'n verhaal: Abraham en Sara konden geen kinderen krijgen, maar kregen dankzij ingrijpen van God uiteindelijk toch een zoon: Isaak. Zo zijn er nog wel meer voorbeelden. De Abrahamistische levensovertuigingen (Joods, Islamitisch en Christelijk) hebben om die reden veel empathie voor ongewenste kinderloosheid - en wellicht daarom ook is er (voor zover ik weet) eigenlijk geen taboe op vruchtbaarheidsbehandelingen (mits binnen een huwelijk e.d.)
Voor ons was het christelijke aspect geen issue om een traject in te gaan. We zijn beide van het nuchtere, logische en rationele denken. Tijdens ons traject ging het in het contact met artsen over cijfers (hormoonwaardes, groottes van eicellen, aantallen zaadcellen e.d.). Tegelijkertijd hebben we beide (ik iets meer dan mijn partner denk ik) ruimte voor reflectie gezocht in niet-wetenschappelijke benaderingen. Mijn geloof heeft mij daarbij wel geholpen. Ik ben niet echt van de stichtelijke woorden, maar vond er wel steun aan, zeker wanneer de uitslagen keer op keer tegen vielen.
We waren dan ook heel erg blij en dankbaar toen er uiteindelijk een zwangerschap was - en later een perfecte bevalling van een kerngezonde dochter. We hebben beide de overtuiging dat dit geen toeval is, maar een wonder: onze dochter is ons gegeven. Misschien denken we dit juist wel omdat we zo rationeel, wetenschappelijk en logisch onze keuzes maken.
In gesprekken over een tweede kwam dit ook naar voren: willen we deze one in a million nog een keer proberen af te dwingen? We wisten dat de kans heel erg klein is dat het nog een keer zou lukken gezien het eerdere traject (rationeel, wetenschappelijk e.d.). Maar wat ook meespeelde: we hebben gevraagd om een wonder en we kregen een wonder. 'Mag' je dat dan een tweede keer doen? Uiteindelijk hebben we het niet gedaan en genieten we elke dag van het wonder dat ons wel ten deel is gevallen.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Zo, dit komt wel even binnen zeg… Ik weet niet goed wat ik hier op zeggen moet, anders dan dat het echt wel raakt, in positieve zin. Dank je wel! De metafoor is wel erg pakkend: die gaan we echt nog wel een keer gebruiken.quote:
[..]
Ik denk dat het verschil tussen "het kan niet > toch wel!" en "kinderwens > proberen > het kan niet?" weleens best groot kan zijn ja. Interessant wel.
Mijn ouders hebben me overigens pas vrij laat verteld over de hele situatie (toen ik al volwassen was). Stiekem ben ik daar wel blij om, want ik heb gewoon normaal kind kunnen zijn zonder teveel rekening te houden met mijn ouders. Ik heb de hele "IK BEN GEADOPTEERD" fase met verve doorgelopen en heb heel veel "ik haat jullie" kunnen roepen, zonder me ooit bezwaard te voelen. Tegelijkertijd heb ik me ook op elk moment wat ik me kan herinneren onvoorwaardelijk geliefd en geaccepteerd gevoeld, dus alle rebellie was lekker veilig.
Ik weet echter ook dat iedereen er anders mee om gaat. Sommige mensen maken zelfs van de hele MMM een "eerste fotoboek" met begeleidende tekst. Ik denk dat er voor alle opties wel wat te zeggen valt, heel eerlijk gezegd, los van dat ik heel blij ben met hoe mijn ouders ermee om zijn gegaan. Ik was ook geen subtiel kind, dus ik had iedereen om me heen gevraagd of zij een "moeilijke baby" waren, of een "ongelukje" of iets ertussen in, als ik het toen had geweten. Ik denk dat 't wel goed is dat die situatie nooit heeft plaatsgevonden.
Ik ben wel heel blij dat ze het me uiteindelijk wel verteld hebben. En dat ik alle vragen mocht stellen die ik wilde (kan mijn adhd hierdoor komen, bijvoorbeeld?). Maar ik heb het nooit ervaren als een "ding".
Ik ben christelijk opgevoed, en als klein hummeltje had ik besloten dat de hemel een hele rij kinderen had die aan 't wachten waren om geboren te worden. Mijn ouders waren de allerliefste ooit, dus die had ik al ver vantevoren uitgezocht, en gereserveerd. Daarom hadden mijn ouders mij gekregen en niet een ander kind, want ik had hen uitgekozen. En sorry als ze daardoor wat langer op me moesten wachten, maar voordringen was onbeleefd.
Dat kon ik me allemaal al lang niet meer echt herinneren, maar mijn moeder is dat heel erg bijgebleven en dat heeft haar toen heel erg (positief) geraakt. Dat soort kleine weetjes waren ook wel fijn om terug te horen, want de eerste gedachte is toch "shit, misschien heb ik ze als kind heel veel onbewust gekwetst hiermee", en om dan te horen dat dit soort dingen juist bij zijn gebleven is wel fijn.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ik heb het boek niet gelezen, maar heb met dank aan Wikipedia wel de plot bekeken. Deze situatie is op ons niet van toepassing.quote:
[..]
Ik dacht bij het lezen van de OP ook wel aan dat syndroom van Kleinfelder, daar waar de hoofdpersoon uit De Passievrucht ook aan lijdt.
[ Bericht 14% gewijzigd door VraagWatJeWil op 16-09-2019 15:11:37 ]
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Die zijn gebruikt om andere embryo's te maken. Deze waren geen van alle levensvatbaar...quote:
Wat is er met die 9 andere zaadcellen gebeurd?
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ochquote:
[..]
Die zijn gebruikt om andere embryo's te maken. Deze waren geen van alle levensvatbaar...
Haha, geniet van jullie dochter in ieder geval!quote:
[..]
Zo, dit komt wel even binnen zeg… Ik weet niet goed wat ik hier op zeggen moet, anders dan dat het echt wel raakt, in positieve zin. Dank je wel! De metafoor is wel erg pakkend: die gaan we echt nog wel een keer gebruiken.
En je mag me altijd DM'en als je over een tijdje toch nog een vraag hebt ofzo. Ik ben niet heel actief (meer) op fok, maar kijk nog wel af en toe.
Your opinion of me is none of my business.
Als vrouw die momenteel zwanger is na IVF (en dus heel goed beseffend hoe ingrijpend en pijnlijk dat traject is): Waarom hebben jullie ervoor gekozen om beiden 'vrijwillig' al deze ellende te ondergaan van hormonen spuiten, bijwerkingen, ziekenhuisafspraken en 0.0 garanties? Waarom niet 'gewoon' een zaaddonor?
En als atheïst zie ik mijn zwangerschap niet als wonder, maar ben ik enorm dankbaar dat de medische wetenschap al zo ver gekomen is. Ik respecteer dat jullie daar anders in staan en vind het ook mooi hoe je daar steun en relativering in kan vinden. Alleen: Ik ken verhalen van artsen die het heel jammer vinden dat 'hun' inzet wordt weggeschreven richting God. Uiteindelijk is jullie kindje natuurlijk niet ontstaan door een hand van boven (wat je nog kunt zeggen bij stellen die na 10 jaar ineens wel raak schieten bv), maar door een hele reeks behandelingen volgens een heel specifiek protocol, wat uiteindelijk gelukkig deed wat het hoorde te doen. Hoe kijk jij hier tegenaan?
En als atheïst zie ik mijn zwangerschap niet als wonder, maar ben ik enorm dankbaar dat de medische wetenschap al zo ver gekomen is. Ik respecteer dat jullie daar anders in staan en vind het ook mooi hoe je daar steun en relativering in kan vinden. Alleen: Ik ken verhalen van artsen die het heel jammer vinden dat 'hun' inzet wordt weggeschreven richting God. Uiteindelijk is jullie kindje natuurlijk niet ontstaan door een hand van boven (wat je nog kunt zeggen bij stellen die na 10 jaar ineens wel raak schieten bv), maar door een hele reeks behandelingen volgens een heel specifiek protocol, wat uiteindelijk gelukkig deed wat het hoorde te doen. Hoe kijk jij hier tegenaan?
Ik vraag me nu af of t hier over t syndroom van Kallmann gaat. Een jongeman in mijn familie heeft dit syndroom. Bij hem ontdekt toen hij net 16 was en de kinderarts is meteen met de behandeling om goed in de puberteit te komen gestart nog voor alle onderzoeken waren afgerond. Hij heeft nog geen vaste relatie maar ik heb de indruk dat hij denkt dat t krijgen van een kind t.z.t. best wel te doen is. Als ik dan jouw verslag erover lees is dat wel ff slikken.....
Ga fietsen jij !! ikke niet hoor..
Dan zou ik me maar eens gaan verdiepen in de biochemiequote:
En als atheïst zie ik mijn zwangerschap niet als wonder
ik doe er onderzoek naar en vind het al niet te bevatten dat meiose gewoon vaak goed gaat....
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Alweer een diepzinnige, mooie vraag, dank je wel! Maar bovenal natuurlijk heel, heel, heel erg gefeliciteerd met jouw zwangerschap!quote:
Als vrouw die momenteel zwanger is na IVF (en dus heel goed beseffend hoe ingrijpend en pijnlijk dat traject is): Waarom hebben jullie ervoor gekozen om beiden 'vrijwillig' al deze ellende te ondergaan van hormonen spuiten, bijwerkingen, ziekenhuisafspraken en 0.0 garanties? Waarom niet 'gewoon' een zaaddonor?
En als atheïst zie ik mijn zwangerschap niet als wonder, maar ben ik enorm dankbaar dat de medische wetenschap al zo ver gekomen is. Ik respecteer dat jullie daar anders in staan en vind het ook mooi hoe je daar steun en relativering in kan vinden. Alleen: Ik ken verhalen van artsen die het heel jammer vinden dat 'hun' inzet wordt weggeschreven richting God. Uiteindelijk is jullie kindje natuurlijk niet ontstaan door een hand van boven (wat je nog kunt zeggen bij stellen die na 10 jaar ineens wel raak schieten bv), maar door een hele reeks behandelingen volgens een heel specifiek protocol, wat uiteindelijk gelukkig deed wat het hoorde te doen. Hoe kijk jij hier tegenaan?
Ik denk dat we voor een eigen behandeling hebben gekozen, omdat er perspectief was. En toen de uitslagen tegen vielen, we niet gelijk wilden opgeven. En dan zit je in die medische mallemolen waar je niet zomaar uitstapt. En juist het perspectief op een eigen kind maakte dat wij daar voor zijn gegaan – tot aan die TESE en de daaropvolgende IVF/ICSI aan toe. We hebben geen moment gesproken over donor als alternatief voor een eigen kind tijdens het traject. Vanzelfsprekend wisten we dat het een optie was, maar dan pas nadat we een definitief nee hadden gekregen in het ziekenhuis.
Over jouw atheïstische levenshouding: ja, die kan ik goed begrijpen. Ons traject is natuurlijk ook mogelijk geworden na een wetenschappelijke exercitie van vele jaren. 20 jaar geleden hadden wij waarschijnlijk geen kind kunnen krijgen, nu wel. Wij hebben dan ook nooit onze waardering voor de mensen van het ziekenhuis onder stoelen of banken geschoven. Wij zijn de mensen in het ziekenhuis juist heel erg dankbaar. Zonder hen was er geen zwangerschap geweest.
Tegelijkertijd merkten we ook dat het voor het ziekenhuis routine is: echo hier, punctie daar… In een ziekenhuis gaat het om andere zaken: cijfers, bloedwaarden, groottes van embryo’s e.d. Die benadering is helemaal waar. Maar toch is dat denk ik niet het hele verhaal: ondanks alle wetenschap en medicatie is het begin van het leven uiteindelijk de resultante van een eicel en een zaadcel. Dat moet uiteindelijk leiden tot een embryo. En dat embryo moet uiteindelijk innestelen. En de zwangerschap moet goed verlopen. Dit zijn zaken waar ook een ziekenhuis uiteindelijk geen invloed op heeft. Die invloed kun je toeschrijven aan toeval, aan de juiste natuurlijk pH-waardes in je baarmoeder o.i.d. of op bovennatuurlijke hulp.
In een eerdere reactie zei ik dat ik denk dat bij situaties ‘aan de randen van het leven’ de eigen levensovertuiging in sterkere mate naar voren komt. Mystiek is er en dat blijft zo denk ik, ook aan de randen van het leven. Sterker nog, juist aan de randen van het leven..
[ Bericht 0% gewijzigd door VraagWatJeWil op 16-09-2019 16:04:27 ]
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Tja, veel mensen die een medisch traject in gaan denken dat ze bij de 'Lucky few' horen bij wie het allemaal wel mee valt. Uiteindelijk volgt de koude douche vanzelf: er zijn geen garanties op een goede afloop. Mijn beeld is dat bij veel stellen na een IVF-traject achteraf zeggen dat het erg tegenviel. Dat geldt zowel fysiek als mentaal. In de helft van de gevallen is het allemaal de moeite waard geweest (er komt een kindje) en in de andere helft van de gevallen niet...quote:
Ik vraag me nu af of t hier over t syndroom van Kallmann gaat. Een jongeman in mijn familie heeft dit syndroom. Bij hem ontdekt toen hij net 16 was en de kinderarts is meteen met de behandeling om goed in de puberteit te komen gestart nog voor alle onderzoeken waren afgerond. Hij heeft nog geen vaste relatie maar ik heb de indruk dat hij denkt dat t krijgen van een kind t.z.t. best wel te doen is. Als ik dan jouw verslag erover lees is dat wel ff slikken.....
Wat helpt is de juiste partner met wie je zo'n traject in wil. Dat gold voor mijn kant van het verhaal, maar ook die van mijn partner. Een IVF-traject is heftig, vooral voor de vrouw natuurlijk. Gelukkig voorziet menig ziekenhuis ook in psychologische bijstand. Die kun je echt nodig hebben. Wij hadden daar eerst wat gêne bij, maar het was echt heel behulpzaam.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Oké, niet als godswonder maar als medisch wonder. Of als het wel vanzelf goed gaat, als statistisch wonderquote:
[..]
Dan zou ik me maar eens gaan verdiepen in de biochemie
Ik besef inmiddels héél goed hoe ongelooflijk veel er fout kan gaan en wat een wonder het dan toch is dat het zo vaak wel goed gaat. Alleen voor mij komt dat niet van een deïteit Dit kan ik me heel goed voorstellenquote:
[..]
Alweer een diepzinnige, mooie vraag, dank je wel! Maar bovenal natuurlijk heel, heel, heel erg gefeliciteerd met jouw zwangerschap!
Ik denk dat we voor een eigen behandeling hebben gekozen, omdat er perspectief was. En toen de uitslagen tegen vielen, we niet gelijk wilden opgeven. En dan zit je in die medische mallemolen waar je niet zomaar uitstapt. En juist het perspectief op een eigen kind maakte dat wij daar voor zijn gegaan – tot aan die TESE en de daaropvolgende IVF/ICSI aan toe. We hebben geen moment gesproken over donor als alternatief voor een eigen kind tijdens het traject. Vanzelfsprekend wisten we dat het een optie was, maar dan pas nadat we een definitief nee hadden gekregen in het ziekenhuis.
Je begint ergens aan, onderschat het misschien (?) en verlegt dan stukje bij beetje je grenzen.Ik snap wat je bedoelt. Volgens jou komt het vonkje dat alle medische ingrediënten uiteindelijk ook succesvol maakt, van boven. In mijn eigen woorden. Zeg ik dat goed? En volgens mij is dat vonkje gewoon toeval, of misschien iets wat we gewoon nog niet ontdekt hebben.quote:Over jouw atheïstische levenshouding: ja, die kan ik goed begrijpen. Ons traject is natuurlijk ook mogelijk geworden na een wetenschappelijke exercitie van vele jaren. 20 jaar geleden hadden wij waarschijnlijk geen kind kunnen krijgen, nu wel. Wij hebben dan ook nooit onze waardering voor de mensen van het ziekenhuis onder stoelen of banken geschoven. Wij zijn de mensen in het ziekenhuis juist heel erg dankbaar. Zonder hen was er geen zwangerschap geweest.
Tegelijkertijd merkten we ook dat het voor het ziekenhuis routine is: echo hier, punctie daar… In een ziekenhuis gaat het om andere zaken: cijfers, bloedwaarden, groottes van embryo’s e.d. Die benadering is helemaal waar. Maar toch is dat denk ik niet het hele verhaal: ondanks alle wetenschap en medicatie is het begin van het leven uiteindelijk de resultante van een eicel en een zaadcel. Dat moet uiteindelijk leiden tot een embryo. En dat embryo moet uiteindelijk innestelen. En de zwangerschap moet goed verlopen. Dit zijn zaken waar ook een ziekenhuis uiteindelijk geen invloed op heeft. Die invloed kun je toeschrijven aan toeval, aan de juiste natuurlijk pH-waardes in je baarmoeder o.i.d. of op bovennatuurlijke hulp.
In een eerdere reactie zei ik dat ik denk dat bij situaties 'aan de randen van het leven' de eigen levensovertuiging in sterkere mate naar voren komt. Mystiek is er en dat blijft zo denk ik, ook aan de randen van het leven. Sterker nog, juist aan de randen van het leven..
Over dat laatste - wat dat vonkje is - gebruikt met in het Engels wel eens God only knows en (bij juridische geschillen) als term voor overmacht an act of God. Dat wil niet zeggen dat ze daar alles aan onze lieve Heer voorleggen. Zoals al gezegd: ik ben niet echt van de stichtelijke woorden en wil ook niet alles aan de geboorte van onze dochter aan onze lieve Heer toeschrijven. Het is wel zo dat je zoekt naar de juiste termen om iets weer te geven. Los van de levensbeschouwelijke benadering (die ik hier echt wel heb), is er ook nog de verwondering, die @Bosbeetle mooi beschreef.quote:
[..]
Oké, niet als godswonder maar als medisch wonder. Of als het wel vanzelf goed gaat, als statistisch wonder
[..]
Dit kan ik me heel goed voorstellen
[..]
Ik snap wat je bedoelt. Volgens jou komt het vonkje dat alle medische ingrediënten uiteindelijk ook succesvol maakt, van boven. In mijn eigen woorden. Zeg ik dat goed? En volgens mij is dat vonkje gewoon toeval, of misschien iets wat we gewoon nog niet ontdekt hebben.
En dat is eigenlijk ook wel waar ik het over had: mystiek (verwondering) zal er blijven, want wetenschap is niet een volledige verklaring: er is ruimte voor andersoortige uitleg bij het (in jouw woorden) 'medische wonder' van het ontstaan van het leven.
Ik denk dat we (jij en ik) elkaar uiteindelijk wel kunnen vinden in de redenering dat het ontstaan van nieuw leven meer is dan wetenschap: het is heel bijzonder, ook al hebben kijken we levensbeschouwelijk wellicht anders naar dit soort onderwerpen.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Hoe heb je de MMM ervaren? Zelf zit ik er nu midden in, maar ervaar dat het heel erg vrouw georiënteerd is en de man er na de donatie gewoon niet meer toe doet.
In ons geval zijn beide zijden van de relatie zeer verminderd vruchtbaar. Voor ons is juist het moment dat ze "mevrouw investeerdertje" roepen in de wachtkamer en "investeerdertje u mag daar in de hoek gaan zitten wachten", alhoewel nog wel naast mevrouw, een dingetje wat pijn doet. Alsof je er gewoon niet toe doet. Dit kan ook komen omdat we hard op weg zijn naar embryo 15 en het pessimisme wat je zelf al aan geeft.
Ik zelf ben er in mijn omgeving juist altijd erg open over en kom er gewoon voor uit dat het niet wil. Zit immers ook in de leeftijd dat iedereen om mij heen begint te werpen en scheelt zoveel nare vragen.
Hebben jullie nog nare ervaringen opgedaan verder? (Rare vraag, maar vooral uit de hoop dat we niet alleen staan) zoals overstimulatie etc? Of artsen die het niet raar vinden dat je als man bij *elk* gesprek bent met een arts maar als je er dan eens niet bent ze mild klagen? (Voor andere lezers: als je altijd mee gaat zit je er echt vaak).
In ons geval zijn beide zijden van de relatie zeer verminderd vruchtbaar. Voor ons is juist het moment dat ze "mevrouw investeerdertje" roepen in de wachtkamer en "investeerdertje u mag daar in de hoek gaan zitten wachten", alhoewel nog wel naast mevrouw, een dingetje wat pijn doet. Alsof je er gewoon niet toe doet. Dit kan ook komen omdat we hard op weg zijn naar embryo 15 en het pessimisme wat je zelf al aan geeft.
Ik zelf ben er in mijn omgeving juist altijd erg open over en kom er gewoon voor uit dat het niet wil. Zit immers ook in de leeftijd dat iedereen om mij heen begint te werpen en scheelt zoveel nare vragen.
Hebben jullie nog nare ervaringen opgedaan verder? (Rare vraag, maar vooral uit de hoop dat we niet alleen staan) zoals overstimulatie etc? Of artsen die het niet raar vinden dat je als man bij *elk* gesprek bent met een arts maar als je er dan eens niet bent ze mild klagen? (Voor andere lezers: als je altijd mee gaat zit je er echt vaak).
Ik vind het fijn om te lezen dat het jullie toch is gelukt om een prachtige dochter op de wereld te zetten.
Het hele proces van zwanger worden, zwanger zijn en bevallen wordt zo 'normaal' bevonden dat velen er niet bij stil staan hoe complex het eigenlijk is.
Zelf geen problemen met de vruchtbaarheid, maar zie het wel in mijn naaste omgeving hoeveel verdriet dat met zich mee kan brengen.
Verder heb ik geen vragen, je verhaal is duidelijk.
Dank je wel!
Het hele proces van zwanger worden, zwanger zijn en bevallen wordt zo 'normaal' bevonden dat velen er niet bij stil staan hoe complex het eigenlijk is.
Zelf geen problemen met de vruchtbaarheid, maar zie het wel in mijn naaste omgeving hoeveel verdriet dat met zich mee kan brengen.
Verder heb ik geen vragen, je verhaal is duidelijk.
Dank je wel!
Als zelf ook onvruchtbare man zijnde ( ook met 100% sap 0% zaad ), merk ik dat ik het lastig vind dat het bijna niet mogelijk blijkt te zijn om de mogelijkheden alvast te laten uitzoeken.
Daarvoor moet je een directe kinderwens hebben, die er op dit moment simpelweg niet is. In de toekomst zou ik (denk ik) wel graag kinderen willen.
Hoe ben jij hiermee omgegaan?
Daarvoor moet je een directe kinderwens hebben, die er op dit moment simpelweg niet is. In de toekomst zou ik (denk ik) wel graag kinderen willen.
Hoe ben jij hiermee omgegaan?
Krijg je vaak te maken met vervelende opmerkingen als; nou dan laat mij je vriendin maar eens onder handen nemen bohohohoho.
U MAD?
Dank je wel voor je verhaal. Ik herken er veel in, in alle punten die je maakt. De medische mallemolen is inderdaad een heftig ding. En ook een ding dat veel op vrouwen is gericht. In ons geval bestond het traject uit twee delen: een om mij 'vruchtbaar te krijgen' en IVF/ICSI-traject daarna. Het eerste deel was echt op mij gericht.quote:
Hoe heb je de MMM ervaren? Zelf zit ik er nu midden in, maar ervaar dat het heel erg vrouw georiënteerd is en de man er na de donatie gewoon niet meer toe doet.
In ons geval zijn beide zijden van de relatie zeer verminderd vruchtbaar. Voor ons is juist het moment dat ze "mevrouw investeerdertje" roepen in de wachtkamer en "investeerdertje u mag daar in de hoek gaan zitten wachten", alhoewel nog wel naast mevrouw, een dingetje wat pijn doet. Alsof je er gewoon niet toe doet. Dit kan ook komen omdat we hard op weg zijn naar embryo 15 en het pessimisme wat je zelf al aan geeft.
Ik zelf ben er in mijn omgeving juist altijd erg open over en kom er gewoon voor uit dat het niet wil. Zit immers ook in de leeftijd dat iedereen om mij heen begint te werpen en scheelt zoveel nare vragen.
Hebben jullie nog nare ervaringen opgedaan verder? (Rare vraag, maar vooral uit de hoop dat we niet alleen staan) zoals overstimulatie etc? Of artsen die het niet raar vinden dat je als man bij *elk* gesprek bent met een arts maar als je er dan eens niet bent ze mild klagen? (Voor andere lezers: als je altijd mee gaat zit je er echt vaak).
Toen de TESE uiteindelijk was geweest mochten we naar de andere kant van de afdeling: gyneacologie. En dan ben je van patiënt ineens leverancier van zaadcellen. Dat gaat soms op een nogal ontactische wijze: je zegt dat je uit een TESE komt (met wat gevonden zaadcellen) en dan nog vragen ze of ik een vrouw heb zwanger gemaakt, dat idee...
. Dat is inderdaad nogal frustrerend, zeker omdat je er vaak al gespannen e.d. naar uitkijkt. Erg vervelend was dat idd. Ik merkte trouwens wel dat dat arts afhankelijk was. De meeste artsen vonden het helemaal prima en behandelden mij alsof ik deel 'van het team' was. Een enkele richtte zich alleen op mijn partner. Dat was dan wel irritant idd... Al met al waren wij over ons ziekenhuis erg tevreden. Het leveren van donaties hoefde ik niet meer te doen na de TESE. Voor die tijd natuurlijk wel. Dat was altijd deprimerend: met een potje naar een 'productiekamer': iedereen weet wat je gaat doen. Er is een plastic bank, veel doekjes en schoomaakmiddel en de ruimte is voorzien van de nodige hoeveelheid geplastificeerde instructies met "goed schoonmaken", bevlekte tijdschriften uit lang vervlogen tijden en een vage p*rn film maken het af...
Lees dit voor een inkijkjeHet traject zelf was ook voor ons met ups en downs. Dan weer eens goed nieuws, dan weer een slecht nieuws. Het IVF-traject was uiteindelijk maar een paar stimulatierondes. Daarna was de medicatie goed afgesteld en ging alles goed. 9 maanden later kwam de kleine meid de wereld in. Ik ben op een of twee echo's na altijd mee geweest. Mijn partner was ook elke keer met mij mee (op een keertje bloedprikken na misschien).
Over je opmerking: hoe vertel je het je omgeving: tja, daar hadden wij een mooie 'lijn' voor: familie en vrienden wisten het wel. Leidinggevenden hebben we het ook verteld. Een dergelijke behandeling heeft impact, mogelijk dus ook op je werk. Dan moet je dat dus voor zijn. Voor de periode na de terugplaatsing hadden wij van te voren gezegd dat we pa na de eerste echo met nieuws zouden komen (+/- 7 weken na terugplaatsing). Dat zou ons meer zekerheid geven (een positieve test is het begin en na de eerste echo met kloppend hartje is er veel zekerheid) en bij een negatieve uitkomst zouden wij meer tijd hebben om eerst e.e.a. samen te verwerken.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Nee.quote:
Voel je je minder mannelijk omdat je in feite onvruchtbaar bent?
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Goede vraag zeg! Knap vooral ook dat je zelf hier al mee bezig bent zonder directe kinderwens.quote:
Als zelf ook onvruchtbare man zijnde ( ook met 100% sap 0% zaad ), merk ik dat ik het lastig vind dat het bijna niet mogelijk blijkt te zijn om de mogelijkheden alvast te laten uitzoeken.
Daarvoor moet je een directe kinderwens hebben, die er op dit moment simpelweg niet is. In de toekomst zou ik (denk ik) wel graag kinderen willen.
Hoe ben jij hiermee omgegaan?
Je zegt dat je "100% sap, 0% zaad" hebt. Weet je daarvan ook de oorzaak? Dat maakt het wel makkelijker om in bijvoorbeeld (online) lotgenoten te zoeken of contact op te nemen met een patiëntenvereniging. De Nederlandse zorg is erg goed, maar ook behoudend. Ze zullen geen vruchtbaarheidsbehandeling starten zonder directe kinderwens. Dit vanwege kosten, maar ook belasting voor jou als patiënt.
In mijn geval was het een bekende oorzaak. Ik heb daar qua vruchtbaarheid niets mee gedaan, totdat ik mijn huidige partner leerde kennen. Nadat we gingen samenwonen zijn we vrij snel een traject in gegaan, omdat we wisten dat het toch een tijdje zou duren en we dan maar beter al aan de gang konden zijn.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Nee, eigenlijk nooit, om drie redenen:quote:
Krijg je vaak te maken met vervelende opmerkingen als; nou dan laat mij je vriendin maar eens onder handen nemen bohohohoho.
- ik ben terughoudend qua vertellen van de situatie
- als ik vertel wat ik ervoor heb gedaan' om vader te worden dan is het eerder een 'respect' dan 'zal ik er overheen'.
- er loopt een dochter rond thuis...
Ten slotte heb ik nog wat standaard oneliners achter hand in de trant van: 'de wereld heeft al genoeg van jouw soort', 'je kan mijn partner helemaal niet aan', etc. Maar die heb ik eigenlijk nooit nodig
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dank je wel voor je reactie!quote:Op maandag 16 september 2019 18:14 schreef Crabapple het volgende:
Ik vind het fijn om te lezen dat het jullie toch is gelukt om een prachtige dochter op de wereld te zetten.
Het hele proces van zwanger worden, zwanger zijn en bevallen wordt zo 'normaal' bevonden dat velen er niet bij stil staan hoe complex het eigenlijk is.
Zelf geen problemen met de vruchtbaarheid, maar zie het wel in mijn naaste omgeving hoeveel verdriet dat met zich mee kan brengen.
Verder heb ik geen vragen, je verhaal is duidelijk.
Dank je wel!
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dank je wel! En mocht je wel wat willen weten, shoot!quote:
Wat fijn voor jullie dat het gelukt is en interessant om jouw ervaringen en perspectief te lezen. Ik heb nu geen vraag maar lees wel mee.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ik reageer morgen even iets uitgebreider ☺️quote:
[..]
Dank je wel voor je verhaal. Ik herken er veel in, in alle punten die je maakt. De medische mallemolen is inderdaad een heftig ding. En ook een ding dat veel op vrouwen is gericht. In ons geval bestond het traject uit twee delen: een om mij 'vruchtbaar te krijgen' en IVF/ICSI-traject daarna. Het eerste deel was echt op mij gericht.
Toen de TESE uiteindelijk was geweest mochten we naar de andere kant van de afdeling: gyneacologie. En dan ben je van patiënt ineens leverancier van zaadcellen. Dat gaat soms op een nogal ontactische wijze: je zegt dat je uit een TESE komt (met wat gevonden zaadcellen) en dan nog vragen ze of ik een vrouw heb zwanger gemaakt, dat idee...
Het leveren van donaties hoefde ik niet meer te doen na de TESE. Voor die tijd natuurlijk wel. Dat was altijd deprimerend: met een potje naar een 'productiekamer': iedereen weet wat je gaat doen. Er is een plastic bank, veel doekjes en schoomaakmiddel en de ruimte is voorzien van de nodige hoeveelheid geplastificeerde instructies met "goed schoonmaken", bevlekte tijdschriften uit lang vervlogen tijden en een vage p*rn film maken het af...
Het traject zelf was ook voor ons met ups en downs. Dan weer eens goed nieuws, dan weer een slecht nieuws. Het IVF-traject was uiteindelijk maar een paar stimulatierondes. Daarna was de medicatie goed afgesteld en ging alles goed. 9 maanden later kwam de kleine meid de wereld in. Ik ben op een of twee echo's na altijd mee geweest. Mijn partner was ook elke keer met mij mee (op een keertje bloedprikken na misschien).
Over je opmerking: hoe vertel je het je omgeving: tja, daar hadden wij een mooie 'lijn' voor: familie en vrienden wisten het wel. Leidinggevenden hebben we het ook verteld. Een dergelijke behandeling heeft impact, mogelijk dus ook op je werk. Dan moet je dat dus voor zijn. Voor de periode na de terugplaatsing hadden wij van te voren gezegd dat we pa na de eerste echo met nieuws zouden komen (+/- 7 weken na terugplaatsing). Dat zou ons meer zekerheid geven (een positieve test is het begin en na de eerste echo met kloppend hartje is er veel zekerheid) en bij een negatieve uitkomst zouden wij meer tijd hebben om eerst e.e.a. samen te verwerken.
Nu heb ik ook een vraag aan jou: je zegt dat je onderzoek doet naar meiose. Kijk je dan ook anders naar het leven? En wat voor impact heeft een topic als dit (van iemand die afhankelijk is geweest van onderzoek als het jouwe)? Sta je zo in je werk dat je dat doet voor patiënten en voor het creëren van nieuw leven?quote:
[..]
Dan zou ik me maar eens gaan verdiepen in de biochemie
Hmm, misschien ietwat zware vragen, maar bij nadere lezing van de posts zag ik deze en dat triggerde toch wel.
En misschien een goed onderwerp voor een volgende "vraag wat je wil" aan een "biochemicus"
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wij werken samen met een groep die aan meiose werken. Dus ik werk onder andere aan meiose. Ik ben ook geen groepsleider dus zeggen dat ik onderzoek naar iets doe is een beetje een overstatement.quote:
[..]
Nu heb ik ook een vraag aan jou: je zegt dat je onderzoek doet naar meiose. Kijk je dan ook anders naar het leven? En wat voor impact heeft een topic als dit (van iemand die afhankelijk is geweest van onderzoek als het jouwe)? Sta je zo in je werk dat je dat doet voor patiënten en voor het creëren van nieuw leven?
Hmm, misschien ietwat zware vragen, maar bij nadere lezing van de posts zag ik deze en dat triggerde toch wel.
En misschien een goed onderwerp voor een volgende "vraag wat je wil" aan een "biochemicus"
Ik ben veel meer fundamenteel bezig, wellicht dat men er ooit wat aan heeft maar ik ben veel meer geïntresseerd in hoe het werkt. Wij hebben alleen nog maar gekeken naar hoe het werkt in muizen (en honden) als alles goed gaat, en ben eigenlijk ook liever niet bezig met toepassingen. Maar dat staat helemaal los van deze vraag wat je wil.
[ Bericht 4% gewijzigd door Bosbeetle op 16-09-2019 22:52:46 ]
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Waarom heb jij een aantal jaar moeten wachten op je IVF behandeling? Als het genetisch probleem bekend is vanaf je geboorte kon/kan je hier een spoedaanvraag voor indienen.
Edit; ik lees nu pas dat je pas vanaf je 17de de molen inging. Ik heb zelf een afwijking in mijn dna waardoor mijn chromosonen niet op de juiste plaats staan. Hierdoor kon ik het traject al binnen een aantal maanden starten indien gewenst.
Edit; ik lees nu pas dat je pas vanaf je 17de de molen inging. Ik heb zelf een afwijking in mijn dna waardoor mijn chromosonen niet op de juiste plaats staan. Hierdoor kon ik het traject al binnen een aantal maanden starten indien gewenst.
Wat knap dat je dit durft te delen
Ik heb zelf geen problemen met vruchtbaarheid, maar zie in mijn directe omgeving veel mensen die er problemen mee hebben en weet dat het een heel lastig en heftig traject is.
Waarom is het onmogelijk om een tweede kind te krijgen? Zou je niet weer hetzelfde traject kunnen volgen?
Denk je dat jullie 'anders' omgaan met jullie dochter, omdat het bij jullie niet vanzelfsprekend was om een kindje te krijgen?
Ik heb zelf geen problemen met vruchtbaarheid, maar zie in mijn directe omgeving veel mensen die er problemen mee hebben en weet dat het een heel lastig en heftig traject is.
Waarom is het onmogelijk om een tweede kind te krijgen? Zou je niet weer hetzelfde traject kunnen volgen?
Denk je dat jullie 'anders' omgaan met jullie dochter, omdat het bij jullie niet vanzelfsprekend was om een kindje te krijgen?
Ah zo, dat is inderdaad een andere tak van wetenschap.quote:
[..]
Wij werken samen met een groep die aan meiose werken. Dus ik werk onder andere aan meiose. Ik ben ook geen groepsleider dus zeggen dat ik onderzoek naar iets doe is een beetje een overstatement.
Ik ben veel meer fundamenteel bezig, wellicht dat men er ooit wat aan heeft maar ik ben veel meer geïntresseerd in hoe het werkt. Wij hebben alleen nog maar gekeken naar hoe het werkt in muizen (en honden) als alles goed gaat, en ben eigenlijk ook liever niet bezig met toepassingen. Maar dat staat helemaal los van deze vraag wat je wil.
Maar, uiteindelijk is veel toegepast onderzoek ooit begonnen met fundamenteel onderzoek. Dus wie weet...
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
We hebben niet hoeven wachten. Een klein jaar nadat we elkaar leerden kennen gingen we naar de fertiliteitsafdeling van het ziekenhuis. Tussen mijn 17e en toen (rond mij 32e) wist ik van de aandoening, maar had ik geen kinderwens. Het traject om mij vruchtbaar te krijgen duurde twee jaar (aan medicatie). Nadat de TESE was geweest ging het vrij snel: na enkele weken hadden we al een afspraak bij de gyneacologie voor mijn partner.quote:
Waarom heb jij een aantal jaar moeten wachten op je IVF behandeling? Als het genetisch probleem bekend is vanaf je geboorte kon/kan je hier een spoedaanvraag voor indienen.
Edit; ik lees nu pas dat je pas vanaf je 17de de molen inging. Ik heb zelf een afwijking in mijn dna waardoor mijn chromosonen niet op de juiste plaats staan. Hierdoor kon ik het traject al binnen een aantal maanden starten indien gewenst.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Het is inderdaad een heftig traject, zowel mentaal als fysiek. Uiteindelijk was het allemaal waard en valt dat weer in het niet bij de gebroken nachten nadat de kleine er isquote:
Wat knap dat je dit durft te delen
Ik heb zelf geen problemen met vruchtbaarheid, maar zie in mijn directe omgeving veel mensen die er problemen mee hebben en weet dat het een heel lastig en heftig traject is.
Waarom is het onmogelijk om een tweede kind te krijgen? Zou je niet weer hetzelfde traject kunnen volgen?
Denk je dat jullie 'anders' omgaan met jullie dochter, omdat het bij jullie niet vanzelfsprekend was om een kindje te krijgen?
Het krijgen van een tweede is lastig, omdat er geen zaadcellen meer zijn: alles wat bij de TESE is gevonden is gebruikt. En dat heeft geleid tot 1 embryo wat dus is uitgegroeid tot onze dochter. Ik zal dus opnieuw vruchtbaar gemaakt moeten worden: een proces van zo’n twee jaar lang elke week een stuk of 6 spuiten met hormonen toedienen (met alle bijwerkingen) is voor ons al erg zwaar. Daarna moet er waarschijnlijk weer een TESE worden uitgevoerd (weer een operatie dus) en moeten we ook weer een IVF traject in. De kans dat dat allemaal nog een keer goed gaat is erg klein.
Wat ook geldt: we hebben nu al een kleine (de vorige keer was dat niet zo natuurlijk). Dat verandert de dynamiek hierdoor. En we willen vooral ook genieten van de jonge dame nu. We ontnemen ons best veel wanneer we ons helemaal weer focussen op een tweede (waarvan de komst dan ook nog eens niet heel waarschijnlijk is). Daarom hebben we de knoop doorgehakt: het is goed zo, we zijn dankbaar voor de kleine die we hebben gekregen.
Of we anders met haar omgaan? Geen idee. Ik zie om mij heen veel liefdevolle ouders die allemaal wat andere stijlen qua eten, opvoeden, spelen e.d. hebben. We verwennen de kleine natuurlijk wel, maar zeggen vaker nee dan ja op allerlei verzoeken (waar dan ook geen gedoe over is). Ook zijn we echt wel streng wanneer dat moet en hebben ook gewoon discussies over bord leeg eten, naar bed gaan en filmpjes kijken op de ipad. Dus eigenlijk net een gewoon gezin dus
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Het lijkt er erg uit je verhaal op dat een spermadonor niet echt is overwogen.
Zijn al vragen over gesteld, maar toch nog wat vragen.
Zag je dat niet als een optie omdat
1. Traject daarmee waarschijnlijk minder complex is. Minder onzekerheid over dat het misschien niet zou lukken?
2. Om er zeker van te zijn dat je genetisch geen vruchtbaarheidsproblemen doorgeeft aan je kind?
Je sprak ook over dat een tweede kind niet mogelijk is. Ook daarbij dus bewust spermadonor niet als optie gezien?
Hoewel ik begrijp dat je het liefst een kind hebt wat op je lijkt, dus jouw DNA lijkt het hebben van een (gezond) kind het meest belangrijke.
Dus vind het erg opvallend dat donor optie heel erg afwezig lijkt te zijn geweest. Of is dat meer hoe je het verhaal hebt geschreven?
Zijn al vragen over gesteld, maar toch nog wat vragen.
Zag je dat niet als een optie omdat
1. Traject daarmee waarschijnlijk minder complex is. Minder onzekerheid over dat het misschien niet zou lukken?
2. Om er zeker van te zijn dat je genetisch geen vruchtbaarheidsproblemen doorgeeft aan je kind?
Je sprak ook over dat een tweede kind niet mogelijk is. Ook daarbij dus bewust spermadonor niet als optie gezien?
Hoewel ik begrijp dat je het liefst een kind hebt wat op je lijkt, dus jouw DNA lijkt het hebben van een (gezond) kind het meest belangrijke.
Dus vind het erg opvallend dat donor optie heel erg afwezig lijkt te zijn geweest. Of is dat meer hoe je het verhaal hebt geschreven?
Eerst denken, dan typen
Je geeft zelf het antwoord eigenlijk al: we wilden het liefst een kind van onszelf. De donoroptie hebben we echt wel besproken, maar zou voor ons pas in beeld komen wanneer het eigen vruchtbaarheidstraject was uitgeput. Overigens is een donor ook niet zomaar geregeld, dat duurt ook zomaar een paar jaar, hoewel daar ook weer om hem te zeilen is.quote:
Het lijkt er erg uit je verhaal op dat een spermadonor niet echt is overwogen.
Zijn al vragen over gesteld, maar toch nog wat vragen.
Zag je dat niet als een optie omdat
1. Traject daarmee waarschijnlijk minder complex is. Minder onzekerheid over dat het misschien niet zou lukken?
2. Om er zeker van te zijn dat je genetisch geen vruchtbaarheidsproblemen doorgeeft aan je kind?
Je sprak ook over dat een tweede kind niet mogelijk is. Ook daarbij dus bewust spermadonor niet als optie gezien?
Hoewel ik begrijp dat je het liefst een kind hebt wat op je lijkt, dus jouw DNA lijkt het hebben van een (gezond) kind het meest belangrijke.
Dus vind het erg opvallend dat donor optie heel erg afwezig lijkt te zijn geweest. Of is dat meer hoe je het verhaal hebt geschreven?
Afijn, los van het proces tot aan de bevalling is er ook het proces na de bevalling: je moet een kind opvoeden. En ik denk dat ik moeilijk vrede had kunnen hebben met een kind van donorzaad als er nog een minieme kans op een kind van eigen zaad mogelijk zou zijn geweest. De vraag "had ik maar..." en "zou het niet toch..." zouden aan ons (vooral mij) vreten denk ik. Om die reden vinden we het nu ook prima: nog een keer het traject hoeft niet voor ons niet. En ook een donor hoeven we niet.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Je zei dat in je jeugd een genetische afwijking is gevonden. Gebruik je daar momenteel ook medicijnen voor? Injecties of gels?
Moest je voor al die injecties naar de huisarts of heb je ze zelf gedaan?
Misschien een vreemde vraag: kan je ruiken?
Moest je voor al die injecties naar de huisarts of heb je ze zelf gedaan?
Misschien een vreemde vraag: kan je ruiken?
Dankzij Panhypopituarisme ben ik ook onvruchtbaar en zit nu oa aan het mannelijk hormoon Nebido, dit was voor mij één van de eerste hormonen waar ik iets van merkte (baardgroei bijvoorbeeld), de voorgaande 20 jaar met injecties, zalfjes, pillen heb ik nooit wat van gemerkt.
Gebruik jij nu ook nog een hormoon?, en heb je van deze en eventueel voorgaande hormonen altijd wel de werkzaamheid van gemerkt?.
Gebruik jij nu ook nog een hormoon?, en heb je van deze en eventueel voorgaande hormonen altijd wel de werkzaamheid van gemerkt?.
The humans are dead, The humans are dead, We used poisonous gases
And we poisoned their asses,It had to be done, So that we could have fun
And we poisoned their asses,It had to be done, So that we could have fun
Nu dit is "gelukt" is je leven nu zoals je het altijd hebt gewenst of mist er nog steeds wat? een zoon misschien?quote:
[..]
Dankje!
Jullie dochter is écht één uit miljoenen
Mag ik je vandaag weer eens irriteren?
Ik snap waar je naar toe wilt. Wil je meer weten, PM maar even. Ik wilde het nu vooral over de onvruchtbaarheid hebben, los van de oorzaak.quote:
Je zei dat in je jeugd een genetische afwijking is gevonden. Gebruik je daar momenteel ook medicijnen voor? Injecties of gels?
Moest je voor al die injecties naar de huisarts of heb je ze zelf gedaan?
Misschien een vreemde vraag: kan je ruiken?
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ook hiervoor geldt, ik wilde niet focussen op mijn aandoening, maar op de onvruchtbaarheid. PM maar even voor meer informatie, ik kan je wel wat vertellen over mijn situatie.quote:
Dankzij Panhypopituarisme ben ik ook onvruchtbaar en zit nu oa aan het mannelijk hormoon Nebido, dit was voor mij één van de eerste hormonen waar ik iets van merkte (baardgroei bijvoorbeeld), de voorgaande 20 jaar met injecties, zalfjes, pillen heb ik nooit wat van gemerkt.
Gebruik jij nu ook nog een hormoon?, en heb je van deze en eventueel voorgaande hormonen altijd wel de werkzaamheid van gemerkt?.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Vwjw..
Als vrouw in een zoveelste IVF traject vind ik je openheid erg verfrissend.. Ik merk dat ik de ivf erg naar mezelf toetrekt en dat ik mn Lief soms onbedoeld buitensluit.
Jullie hadden een andere aanloop waarbij eerst de "focus" op jou lag.. hoe kon je dat met je vrouw delen?
Hoe werkte dat voor jullie tijdens het ivf traject ?
Tnx!
Als vrouw in een zoveelste IVF traject vind ik je openheid erg verfrissend.. Ik merk dat ik de ivf erg naar mezelf toetrekt en dat ik mn Lief soms onbedoeld buitensluit.
Jullie hadden een andere aanloop waarbij eerst de "focus" op jou lag.. hoe kon je dat met je vrouw delen?
Hoe werkte dat voor jullie tijdens het ivf traject ?
Tnx!
Rabarberbarbarabarbarbarenbaardenbarbierbarbierbarbaren
K&W / Barrels Buitenlandse Boerderijtje
K&W / Barrels Buitenlandse Boerderijtje
Hier hebben wij het thuis echt wel een paar keer over gehad: willen we nog een keer een poging doen? Uiteindelijk besloten we dat niet te doen. Kleine kans, zekere bijwerkingen en de waarschijnlijke kater na afloop. Plus, wat ik eerder in dit topic zei, hadden we levensbeschouwelijke opvattingen: we vroegen een wonder en we kregen er een. Dat "durfden" we niet... (durven is niet helemaal het juiste woord, maar ik weet even niet iets beters).quote:
[..]
Nu dit is "gelukt" is je leven nu zoals je het altijd hebt gewenst of mist er nog steeds wat? een zoon misschien?
Uiteindelijk is ons gezin nu compleet. En dat zijn we heel gelukkig mee.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Hier kom ik op terug. Ik zit de hele dag mobiel, morgen kan ik wat meer zeggen. Daarom doe ik dat liever even op een toets. De vraag is namelijk erg goed! Dank je wel daarvoor!quote:
Vwjw..
Als vrouw in een zoveelste IVF traject vind ik je openheid erg verfrissend.. Ik merk dat ik de ivf erg naar mezelf toetrekt en dat ik mn Lief soms onbedoeld buitensluit.
Jullie hadden een andere aanloop waarbij eerst de "focus" op jou lag.. hoe kon je dat met je vrouw delen?
Hoe werkte dat voor jullie tijdens het ivf traject ?
Tnx!
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Het had ook anders kunnen aflopen, een gehandicapt kind bijvoorbeeld. Vergeet niet dat je maar een minieme genetische bijdrage heb gegeven. De kans op een afwijking is daartegen dan vrij groot. wat dit betreft: ik neem aan dat je kind nu volledig gezond is? Of ben je daar niet zeker van?quote:
[..]
Hier hebben wij het thuis echt wel een paar keer over gehad: willen we nog een keer een poging doen? Uiteindelijk besloten we dat niet te doen. Kleine kans, zekere bijwerkingen en de waarschijnlijke kater na afloop. Plus, wat ik eerder in dit topic zei, hadden we levensbeschouwelijke opvattingen: we vroegen een wonder en we kregen er een. Dat "durfden" we niet... (durven is niet helemaal het juiste woord, maar ik weet even niet iets beters).
Uiteindelijk is ons gezin nu compleet. En dat zijn we heel gelukkig mee.
Mag ik je vandaag weer eens irriteren?
Ik herken het welquote:
[..]
Had je hier echt last van? Dat je dus het gevoel hebt dat je enkel bestaat om te kunnen voortplanten?
Of dus bang te zijn 'eenzaam' te zijn later? Want lijkt me niet de juiste beweegredenen voor kinderen.
Ook wij zijn kinderloos gebleven
En ook ik, mijn partner niet zo zeer, heb mijn exact dezelfde vragen afgevraagd
De eenzaamheid is niet de reden bij mijn, maar toch een stukje jaloersie naar ouders met kinderen...
Wel vader of moederdag... wel bezoek van kinderen of kleinkinderen terwijl ik dat nooit zal mogen beleven
Ongewenst kinderloos hiero.quote:
Had je hier echt last van? Dat je dus het gevoel hebt dat je enkel bestaat om te kunnen voortplanten?
Of dus bang te zijn 'eenzaam' te zijn later? Want lijkt me niet de juiste beweegredenen voor kinderen.
Ikzelf had nooit van die rammelende testikels zoals TS het omschreef, dus ik had hier geen last van. Mijn vrouw daarentegen wel. Het was meer een combinatie van die twee, zingeving aan het leven én bang voor eenzaamheid op latere leeftijd.
Als niets meer baat kan een worst geen kwaad.
Op dinsdag 7 december 2010 12:50 schreef yvonne het volgende:
Beste moderator UIO_AMS
Stuur een mod weg.
Op dinsdag 7 december 2010 12:50 schreef yvonne het volgende:
Beste moderator UIO_AMS
Stuur een mod weg.
Wat kost dit totale traject, wie heeft het allemaal betaald en hebben overwegingen rondom de ecologische voetafdruk van kinderen ooit n rol gespeeld in de overweging op jullie wens in te gaan?
Gewenst kinderloos hier, vasectomie en iedere dag nog blij om. Vind dat dat geluid ook we eens wat vaker gehoord mag worden, dat sacraliserende beeld van kinderen die zin aan het leven geven is wel heel conservatief.quote:
[..]
Ik herken het wel
Ook wij zijn kinderloos gebleven
En ook ik, mijn partner niet zo zeer, heb mijn exact dezelfde vragen afgevraagd
De eenzaamheid is niet de reden bij mijn, maar toch een stukje jaloersie naar ouders met kinderen...
Wel vader of moederdag... wel bezoek van kinderen of kleinkinderen terwijl ik dat nooit zal mogen beleven
Thanks! Oorzaak zal zeer waarschijnlijk hormonaal zijn, beschadiging van de hypofyse. Ik ben niet iemand die dit graag met een groep zou willen delen oid, de mogelijkheden zoek ik inderdaad online wel op. Maar dat blijft toch een soort van algemene richtlijn wat eventuele mogelijkheden zouden kunnen zijn, die niet per sé op mij van toepassing zouden hoeven zijn.quote:
[..]
Goede vraag zeg! Knap vooral ook dat je zelf hier al mee bezig bent zonder directe kinderwens.
Je zegt dat je "100% sap, 0% zaad" hebt. Weet je daarvan ook de oorzaak? Dat maakt het wel makkelijker om in bijvoorbeeld (online) lotgenoten te zoeken of contact op te nemen met een patiëntenvereniging. De Nederlandse zorg is erg goed, maar ook behoudend. Ze zullen geen vruchtbaarheidsbehandeling starten zonder directe kinderwens. Dit vanwege kosten, maar ook belasting voor jou als patiënt.
In mijn geval was het een bekende oorzaak. Ik heb daar qua vruchtbaarheid niets mee gedaan, totdat ik mijn huidige partner leerde kennen. Nadat we gingen samenwonen zijn we vrij snel een traject in gegaan, omdat we wisten dat het toch een tijdje zou duren en we dan maar beter al aan de gang konden zijn.
Oh well. Die onzekerheid zal niet weggaan totdat ik een directe kinderwens krijg denk ik. Niks aan te doen.
Ik weet niet of je dat kan beantwoorden, mogelijk is het gewoon een gebrek aan mijn zijde en ik bedoel zeker geen disrespect, maar je geeft aan dat iedereen begrip en respect heeft voor het traject en wat je doormaakt.
Ik heb dat begrip en respect niet gelijk (automatisch), zelf ben ik gesteriliseerd omdat ik geen behoefte heb aan kinderen. Voor mij lijkt het (zeker als religieus persoon) me behoorlijk voor de hand liggen om geen kinderen te 'proberen' te krijgen, als dit niet kan. Dat dat jammer is (kan zijn) als die behoefte er wel is, dat snap ik. Dat het tijd kan kosten om over de teleurstelling heen te komen dat het niet voor je weg is gelegd, ook. Dat je dan een (duur) medisch traject in gaat om alsnog kinderen te 'proberen' te krijgen, dat snap ik niet.
Mocht je geen zin hebben om hier toelichting op te geven 'omdat ze het toch niet snapt', no offense taken. Ik zou zelf misschien ook geen zin hebben om het aan een 'non believer', uit te leggen.
Ik heb dat begrip en respect niet gelijk (automatisch), zelf ben ik gesteriliseerd omdat ik geen behoefte heb aan kinderen. Voor mij lijkt het (zeker als religieus persoon) me behoorlijk voor de hand liggen om geen kinderen te 'proberen' te krijgen, als dit niet kan. Dat dat jammer is (kan zijn) als die behoefte er wel is, dat snap ik. Dat het tijd kan kosten om over de teleurstelling heen te komen dat het niet voor je weg is gelegd, ook. Dat je dan een (duur) medisch traject in gaat om alsnog kinderen te 'proberen' te krijgen, dat snap ik niet.
Mocht je geen zin hebben om hier toelichting op te geven 'omdat ze het toch niet snapt', no offense taken. Ik zou zelf misschien ook geen zin hebben om het aan een 'non believer', uit te leggen.
And the druids turn to stone...
Wat jij schetst is een onderbelichte kant van deze samenleving, een samenleving waarin het normaal is om kinderen te krijgen en waar het niet hebben van kinderen als 'niet normaal' wordt beschouwd.quote:
Ik weet niet of je dat kan beantwoorden, mogelijk is het gewoon een gebrek aan mijn zijde en ik bedoel zeker geen disrespect, maar je geeft aan dat iedereen begrip en respect heeft voor het traject en wat je doormaakt.
Ik heb dat begrip en respect niet gelijk (automatisch), zelf ben ik gesteriliseerd omdat ik geen behoefte heb aan kinderen. Voor mij lijkt het (zeker als religieus persoon) me behoorlijk voor de hand liggen om geen kinderen te 'proberen' te krijgen, als dit niet kan. Dat dat jammer is (kan zijn) als die behoefte er wel is, dat snap ik. Dat het tijd kan kosten om over de teleurstelling heen te komen dat het niet voor je weg is gelegd, ook. Dat je dan een (duur) medisch traject in gaat om alsnog kinderen te 'proberen' te krijgen, dat snap ik niet.
Mocht je geen zin hebben om hier toelichting op te geven 'omdat ze het toch niet snapt', no offense taken. Ik zou zelf misschien ook geen zin hebben om het aan een 'non believer', uit te leggen.
Voorbeeld: Het is normaal om thuis te blijven als je kroost ziek is, de werkgever heeft hier (uiteraard) alle begrip voor. (vliegen met een huilende baby, kamertje voor het kolven en wat nog meer is de standaard), in vele ergere maten als je kind een bepaalde ziekte heeft en op het punt staat te overlijden kun je van alle kanten op support rekenen, de werkgever geeft je alle ruimte (wat natuurlijk logisch is)
Als bewust kinderloos stel zien wij ook de andere kant, als onze hond ziek is snapt de werkgever ineens niet dat je er voor hem wil zijn, als de laatste uren aangebroken zijn moet je jezelf maar schikken aan het werkritme, het overlijden van je trouw gezinslid (viervoeter) schijnt dan ineens niet meer belangrijk te zijn, je dient op te draven voor je diensten.
alles wat met kinderen te maken heeft schijnt uitzondering te zijn, maar is er iets bijzonders aan je huisdier dan is het ineens de omgedraaide wereld.
zelfde is in een restaurant, als een baby de hele ruimte vult met een strontlucht of gejank dan moet iedereen dat maar accepteren, maar een hond die rustig licht te slapen onder een tafel vinden me maar vies en raar.
en dat alles staat volledig terzijde aan de steeds maar aeer terug komende vraag: willen jullie geen minderen? of wanneer komen er kinderen?
we leven in een rare wereld
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 18-09-2019 00:04:26 ]
Helemaal eens met wat hierboven staat. Kinderen lijken de norm te zijn en als vanzelfsprekendheid allerlei privileges (voor de ouder) op te roepen zonder dat het alternatief (geen kinderen krijgen) eens als uitgangspunt wordt genomen.quote:
[..]
Wat jij schetst is een onderbelichte kant van deze samenleving, een samenleving waarin het normaal is om kinderen te krijgen en waar het niet hebben van kinderen als 'niet normaal' wordt beschouwd.
Voorbeeld: Het is normaal om thuis te blijven als je kroost ziek is, de werkgever heeft hier (uiteraard) alle begrip voor. (vliegen met een huilende baby, kamertje voor het kolven en wat nog meer is de standaard), in vele ergere maten als je kind een bepaalde ziekte heeft en op het punt staat te overlijden kun je van alle kanten op support rekenen, de werkgever geeft je alle ruimte (wat natuurlijk logisch is)
Als bewust kinderloos stel zien wij ook de andere kant, als onze hond ziek is snapt de werkgever ineens niet dat je er voor hem wil zijn, als de laatste uren aangebroken zijn moet je jezelf maar schikken aan het werkritme, het overlijden van je trouw gezinslid (viervoeter) schijnt dan ineens niet meer belangrijk te zijn, je dient op te draven voor je diensten.
alles wat met kinderen te maken heeft schijnt uitzondering te zijn, maar is er iets bijzonders aan je huisdier dan is het ineens de omgedraaide wereld.
zelfde is in een restaurant, als een baby de hele ruimte vult met een strontlucht of gejank dan moet iedereen dat maar accepteren, maar een hond die rustig licht te slapen onder een tafel vinden me maar vies en raar.
en dat alles staat volledig terzijde aan de steeds maar aeer terug komende vraag: willen jullie geen minderen? of wanneer komen er kinderen?
we leven in een rare wereld
Edit: bewust kinderloos zou op z’n minst dezelfde privileges moeten hebben en misschien zelfs mee, bijvoorbeeld goedkopere vliegtickets. Van vliegschaamte naar kindschaamte.
En ik wil je topic niet kapen, maar de vanzelfsprekendheid waarmee kinderen krijgen hier bejubeld wordt mag ook wel wat meer kritiek krijgen in plaats van de bewondering en lof. Daarbij, adopteren is ook n optie. Het gaat in de eerste plaats om de bevrediging van een eigen behoefte, dat mag, maar dat is niet vanzelfsprekend heilig.
[ Bericht 10% gewijzigd door #ANONIEM op 18-09-2019 00:13:40 ]
Ja jongens, de kinderen die dankzij mensen als TS worden geboren wassen jouw billen als je dat aan het eind van je leven zelf niet meer kunt.
crap in = crap out
Kindschaamte en het gelijk stellen van een mens met een huisdier, tuurlijk
Adoptie is bovendien echt wezenlijk anders dan een kind van je eigen DNA
Adoptie is bovendien echt wezenlijk anders dan een kind van je eigen DNA
Oh how you'd have a happy life, if you did the things you like
De afwijking die ik heb was voor ons geen beletsel om een poging te wagen. Genetische defecten zijn er bij iedereen in meer of mindere mate. Soms zie je dat bij de geboorte (of bij prenatale screening), zoals bij Down. Soms zie je dat na een jaar of 17, zoals bij mij. Bij sommige andere mensen leiden genetische defecten (of eigenlijk afwijkingen) tot borstkanker of verhoogde kans op hart- en vaatziekten...quote:
[..]
Het had ook anders kunnen aflopen, een gehandicapt kind bijvoorbeeld. Vergeet niet dat je maar een minieme genetische bijdrage heb gegeven. De kans op een afwijking is daartegen dan vrij groot. wat dit betreft: ik neem aan dat je kind nu volledig gezond is? Of ben je daar niet zeker van?
Wat ik hiermee wil zeggen is: absolute zekerheid op een perfect gezond kind heb je nooit - tenzij je nooit aan kinderen gaat beginnen... Voor zover wij (en het consultatiebureau e.d.) kunnen zien is onze dochter kerngezond. Gelukkig maar...
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Jullie kunnen toch al goedkopere vliegtickets enzovoort kopen?quote:
[..]
Helemaal eens met wat hierboven staat. Kinderen lijken de norm te zijn en als vanzelfsprekendheid allerlei privileges (voor de ouder) op te roepen zonder dat het alternatief (geen kinderen krijgen) eens als uitgangspunt wordt genomen.
Edit: bewust kinderloos zou op z’n minst dezelfde privileges moeten hebben en misschien zelfs mee, bijvoorbeeld goedkopere vliegtickets. Van vliegschaamte naar kindschaamte.
En ik wil je topic niet kapen, maar de vanzelfsprekendheid waarmee kinderen krijgen hier bejubeld wordt mag ook wel wat meer kritiek krijgen in plaats van de bewondering en lof. Daarbij, adopteren is ook n optie. Het gaat in de eerste plaats om de bevrediging van een eigen behoefte, dat mag, maar dat is niet vanzelfsprekend heilig.
En adopteren vind ik juist meer iets voor honden.
Vaderdag/moederdag waren tot onze dochter er was inderdaad pijnlijke momenten. Een niet-vervulde kinderwens is een deel van je leven (net zoals het verlies van een ouder/broer/geliefde dat is). Dat bepaalt niet alles, maar is op gezette momenten (feestdagen vaak, maar ook verjaardagen met kinderen bijvoorbeeld) toch een pijnlijk gemis.quote:
[..]
Ik herken het wel
Ook wij zijn kinderloos gebleven
En ook ik, mijn partner niet zo zeer, heb mijn exact dezelfde vragen afgevraagd
De eenzaamheid is niet de reden bij mijn, maar toch een stukje jaloersie naar ouders met kinderen...
Wel vader of moederdag... wel bezoek van kinderen of kleinkinderen terwijl ik dat nooit zal mogen beleven
Dat van die kleinkinderen kan ook wel een ding zijn: wanneer je geen kinderen kunt krijgen dan heb je ook veel minder kans op kleinkinderen (het kan wel met samengestelde gezinnen bijvoorbeeld). Daarmee is zo’n kinderwens ook op langere termijn wel een ding. Niet dat het voor ons speelde in het traject, maar nu ik het lees: ja, inderdaad, dat is ook zo’n ding...
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |