[Vraag wat je wil] aan een 'onvruchtbare' vader

quote:

Op maandag 16 september 2019 15:27 schreef B.ertha het volgende:
Als vrouw die momenteel zwanger is na IVF (en dus heel goed beseffend hoe ingrijpend en pijnlijk dat traject is): Waarom hebben jullie ervoor gekozen om beiden 'vrijwillig' al deze ellende te ondergaan van hormonen spuiten, bijwerkingen, ziekenhuisafspraken en 0.0 garanties? Waarom niet 'gewoon' een zaaddonor?

En als atheïst zie ik mijn zwangerschap niet als wonder, maar ben ik enorm dankbaar dat de medische wetenschap al zo ver gekomen is. Ik respecteer dat jullie daar anders in staan en vind het ook mooi hoe je daar steun en relativering in kan vinden. Alleen: Ik ken verhalen van artsen die het heel jammer vinden dat 'hun' inzet wordt weggeschreven richting God. Uiteindelijk is jullie kindje natuurlijk niet ontstaan door een hand van boven (wat je nog kunt zeggen bij stellen die na 10 jaar ineens wel raak schieten bv), maar door een hele reeks behandelingen volgens een heel specifiek protocol, wat uiteindelijk gelukkig deed wat het hoorde te doen. Hoe kijk jij hier tegenaan?

Alweer een diepzinnige, mooie vraag, dank je wel! Maar bovenal natuurlijk heel, heel, heel erg gefeliciteerd met jouw zwangerschap!

Ik denk dat we voor een eigen behandeling hebben gekozen, omdat er perspectief was. En toen de uitslagen tegen vielen, we niet gelijk wilden opgeven. En dan zit je in die medische mallemolen waar je niet zomaar uitstapt. En juist het perspectief op een eigen kind maakte dat wij daar voor zijn gegaan – tot aan die TESE en de daaropvolgende IVF/ICSI aan toe. We hebben geen moment gesproken over donor als alternatief voor een eigen kind tijdens het traject. Vanzelfsprekend wisten we dat het een optie was, maar dan pas nadat we een definitief nee hadden gekregen in het ziekenhuis.

Over jouw atheïstische levenshouding: ja, die kan ik goed begrijpen. Ons traject is natuurlijk ook mogelijk geworden na een wetenschappelijke exercitie van vele jaren. 20 jaar geleden hadden wij waarschijnlijk geen kind kunnen krijgen, nu wel. Wij hebben dan ook nooit onze waardering voor de mensen van het ziekenhuis onder stoelen of banken geschoven. Wij zijn de mensen in het ziekenhuis juist heel erg dankbaar. Zonder hen was er geen zwangerschap geweest.

Tegelijkertijd merkten we ook dat het voor het ziekenhuis routine is: echo hier, punctie daar… In een ziekenhuis gaat het om andere zaken: cijfers, bloedwaarden, groottes van embryo’s e.d. Die benadering is helemaal waar. Maar toch is dat denk ik niet het hele verhaal: ondanks alle wetenschap en medicatie is het begin van het leven uiteindelijk de resultante van een eicel en een zaadcel. Dat moet uiteindelijk leiden tot een embryo. En dat embryo moet uiteindelijk innestelen. En de zwangerschap moet goed verlopen. Dit zijn zaken waar ook een ziekenhuis uiteindelijk geen invloed op heeft. Die invloed kun je toeschrijven aan toeval, aan de juiste natuurlijk pH-waardes in je baarmoeder o.i.d. of op bovennatuurlijke hulp.

In een eerdere reactie zei ik dat ik denk dat bij situaties ‘aan de randen van het leven’ de eigen levensovertuiging in sterkere mate naar voren komt. Mystiek is er en dat blijft zo denk ik, ook aan de randen van het leven. Sterker nog, juist aan de randen van het leven..

[ Bericht 0% gewijzigd door VraagWatJeWil op 16-09-2019 16:04:27 ]

quote:

Op maandag 16 september 2019 15:38 schreef deedeetee het volgende:
Ik vraag me nu af of t hier over t syndroom van Kallmann gaat. Een jongeman in mijn familie heeft dit syndroom. Bij hem ontdekt toen hij net 16 was en de kinderarts is meteen met de behandeling om goed in de puberteit te komen gestart nog voor alle onderzoeken waren afgerond. Hij heeft nog geen vaste relatie maar ik heb de indruk dat hij denkt dat t krijgen van een kind t.z.t. best wel te doen is. Als ik dan jouw verslag erover lees is dat wel ff slikken.....

Tja, veel mensen die een medisch traject in gaan denken dat ze bij de 'Lucky few' horen bij wie het allemaal wel mee valt. Uiteindelijk volgt de koude douche vanzelf: er zijn geen garanties op een goede afloop. Mijn beeld is dat bij veel stellen na een IVF-traject achteraf zeggen dat het erg tegenviel. Dat geldt zowel fysiek als mentaal. In de helft van de gevallen is het allemaal de moeite waard geweest (er komt een kindje) en in de andere helft van de gevallen niet...

Wat helpt is de juiste partner met wie je zo'n traject in wil. Dat gold voor mijn kant van het verhaal, maar ook die van mijn partner. Een IVF-traject is heftig, vooral voor de vrouw natuurlijk. Gelukkig voorziet menig ziekenhuis ook in psychologische bijstand. Die kun je echt nodig hebben. Wij hadden daar eerst wat gêne bij, maar het was echt heel behulpzaam.

quote:

Op maandag 16 september 2019 16:42 schreef B.ertha het volgende:

[..]

Oké, niet als godswonder maar als medisch wonder. Of als het wel vanzelf goed gaat, als statistisch wonder Ik besef inmiddels héél goed hoe ongelooflijk veel er fout kan gaan en wat een wonder het dan toch is dat het zo vaak wel goed gaat. Alleen voor mij komt dat niet van een deïteit
[..]

Dit kan ik me heel goed voorstellen Je begint ergens aan, onderschat het misschien (?) en verlegt dan stukje bij beetje je grenzen.
[..]

Ik snap wat je bedoelt. Volgens jou komt het vonkje dat alle medische ingrediënten uiteindelijk ook succesvol maakt, van boven. In mijn eigen woorden. Zeg ik dat goed? En volgens mij is dat vonkje gewoon toeval, of misschien iets wat we gewoon nog niet ontdekt hebben.

Over dat laatste - wat dat vonkje is - gebruikt met in het Engels wel eens God only knows en (bij juridische geschillen) als term voor overmacht an act of God. Dat wil niet zeggen dat ze daar alles aan onze lieve Heer voorleggen. Zoals al gezegd: ik ben niet echt van de stichtelijke woorden en wil ook niet alles aan de geboorte van onze dochter aan onze lieve Heer toeschrijven. Het is wel zo dat je zoekt naar de juiste termen om iets weer te geven. Los van de levensbeschouwelijke benadering (die ik hier echt wel heb), is er ook nog de verwondering, die @Bosbeetle mooi beschreef.

En dat is eigenlijk ook wel waar ik het over had: mystiek (verwondering) zal er blijven, want wetenschap is niet een volledige verklaring: er is ruimte voor andersoortige uitleg bij het (in jouw woorden) 'medische wonder' van het ontstaan van het leven.

Ik denk dat we (jij en ik) elkaar uiteindelijk wel kunnen vinden in de redenering dat het ontstaan van nieuw leven meer is dan wetenschap: het is heel bijzonder, ook al hebben kijken we levensbeschouwelijk wellicht anders naar dit soort onderwerpen.

quote:

Op maandag 16 september 2019 18:00 schreef investeerdertje het volgende:
Hoe heb je de MMM ervaren? Zelf zit ik er nu midden in, maar ervaar dat het heel erg vrouw georiënteerd is en de man er na de donatie gewoon niet meer toe doet.

In ons geval zijn beide zijden van de relatie zeer verminderd vruchtbaar. Voor ons is juist het moment dat ze "mevrouw investeerdertje" roepen in de wachtkamer en "investeerdertje u mag daar in de hoek gaan zitten wachten", alhoewel nog wel naast mevrouw, een dingetje wat pijn doet. Alsof je er gewoon niet toe doet. Dit kan ook komen omdat we hard op weg zijn naar embryo 15 en het pessimisme wat je zelf al aan geeft.

Ik zelf ben er in mijn omgeving juist altijd erg open over en kom er gewoon voor uit dat het niet wil. Zit immers ook in de leeftijd dat iedereen om mij heen begint te werpen en scheelt zoveel nare vragen.

Hebben jullie nog nare ervaringen opgedaan verder? (Rare vraag, maar vooral uit de hoop dat we niet alleen staan) zoals overstimulatie etc? Of artsen die het niet raar vinden dat je als man bij *elk* gesprek bent met een arts maar als je er dan eens niet bent ze mild klagen? (Voor andere lezers: als je altijd mee gaat zit je er echt vaak).

Dank je wel voor je verhaal. Ik herken er veel in, in alle punten die je maakt. De medische mallemolen is inderdaad een heftig ding. En ook een ding dat veel op vrouwen is gericht. In ons geval bestond het traject uit twee delen: een om mij 'vruchtbaar te krijgen' en IVF/ICSI-traject daarna. Het eerste deel was echt op mij gericht.

Toen de TESE uiteindelijk was geweest mochten we naar de andere kant van de afdeling: gyneacologie. En dan ben je van patiënt ineens leverancier van zaadcellen. Dat gaat soms op een nogal ontactische wijze: je zegt dat je uit een TESE komt (met wat gevonden zaadcellen) en dan nog vragen ze of ik een vrouw heb zwanger gemaakt, dat idee... . Dat is inderdaad nogal frustrerend, zeker omdat je er vaak al gespannen e.d. naar uitkijkt. Erg vervelend was dat idd. Ik merkte trouwens wel dat dat arts afhankelijk was. De meeste artsen vonden het helemaal prima en behandelden mij alsof ik deel 'van het team' was. Een enkele richtte zich alleen op mijn partner. Dat was dan wel irritant idd... Al met al waren wij over ons ziekenhuis erg tevreden.

Het leveren van donaties hoefde ik niet meer te doen na de TESE. Voor die tijd natuurlijk wel. Dat was altijd deprimerend: met een potje naar een 'productiekamer': iedereen weet wat je gaat doen. Er is een plastic bank, veel doekjes en schoomaakmiddel en de ruimte is voorzien van de nodige hoeveelheid geplastificeerde instructies met "goed schoonmaken", bevlekte tijdschriften uit lang vervlogen tijden en een vage p*rn film maken het af... Lees dit voor een inkijkje

Het traject zelf was ook voor ons met ups en downs. Dan weer eens goed nieuws, dan weer een slecht nieuws. Het IVF-traject was uiteindelijk maar een paar stimulatierondes. Daarna was de medicatie goed afgesteld en ging alles goed. 9 maanden later kwam de kleine meid de wereld in. Ik ben op een of twee echo's na altijd mee geweest. Mijn partner was ook elke keer met mij mee (op een keertje bloedprikken na misschien).

Over je opmerking: hoe vertel je het je omgeving: tja, daar hadden wij een mooie 'lijn' voor: familie en vrienden wisten het wel. Leidinggevenden hebben we het ook verteld. Een dergelijke behandeling heeft impact, mogelijk dus ook op je werk. Dan moet je dat dus voor zijn. Voor de periode na de terugplaatsing hadden wij van te voren gezegd dat we pa na de eerste echo met nieuws zouden komen (+/- 7 weken na terugplaatsing). Dat zou ons meer zekerheid geven (een positieve test is het begin en na de eerste echo met kloppend hartje is er veel zekerheid) en bij een negatieve uitkomst zouden wij meer tijd hebben om eerst e.e.a. samen te verwerken.

quote:

Op maandag 16 september 2019 18:48 schreef phoenyx het volgende:
Voel je je minder mannelijk omdat je in feite onvruchtbaar bent?

Nee.

quote:

Op maandag 16 september 2019 19:07 schreef Classic_Smoseby het volgende:
Als zelf ook onvruchtbare man zijnde ( ook met 100% sap 0% zaad ), merk ik dat ik het lastig vind dat het bijna niet mogelijk blijkt te zijn om de mogelijkheden alvast te laten uitzoeken.

Daarvoor moet je een directe kinderwens hebben, die er op dit moment simpelweg niet is. In de toekomst zou ik (denk ik) wel graag kinderen willen.

Hoe ben jij hiermee omgegaan?

Goede vraag zeg! Knap vooral ook dat je zelf hier al mee bezig bent zonder directe kinderwens.

Je zegt dat je "100% sap, 0% zaad" hebt. Weet je daarvan ook de oorzaak? Dat maakt het wel makkelijker om in bijvoorbeeld (online) lotgenoten te zoeken of contact op te nemen met een patiëntenvereniging. De Nederlandse zorg is erg goed, maar ook behoudend. Ze zullen geen vruchtbaarheidsbehandeling starten zonder directe kinderwens. Dit vanwege kosten, maar ook belasting voor jou als patiënt.

In mijn geval was het een bekende oorzaak. Ik heb daar qua vruchtbaarheid niets mee gedaan, totdat ik mijn huidige partner leerde kennen. Nadat we gingen samenwonen zijn we vrij snel een traject in gegaan, omdat we wisten dat het toch een tijdje zou duren en we dan maar beter al aan de gang konden zijn.

quote:

Op maandag 16 september 2019 21:02 schreef de_boswachter het volgende:
Krijg je vaak te maken met vervelende opmerkingen als; nou dan laat mij je vriendin maar eens onder handen nemen bohohohoho.

Nee, eigenlijk nooit, om drie redenen:
- ik ben terughoudend qua vertellen van de situatie
- als ik vertel wat ik ervoor heb gedaan' om vader te worden dan is het eerder een 'respect' dan 'zal ik er overheen'.
- er loopt een dochter rond thuis...

Ten slotte heb ik nog wat standaard oneliners achter hand in de trant van: 'de wereld heeft al genoeg van jouw soort', 'je kan mijn partner helemaal niet aan', etc. Maar die heb ik eigenlijk nooit nodig

quote:

Op maandag 16 september 2019 18:14 schreef Crabapple het volgende:
Ik vind het fijn om te lezen dat het jullie toch is gelukt om een prachtige dochter op de wereld te zetten.

Het hele proces van zwanger worden, zwanger zijn en bevallen wordt zo 'normaal' bevonden dat velen er niet bij stil staan hoe complex het eigenlijk is.

Zelf geen problemen met de vruchtbaarheid, maar zie het wel in mijn naaste omgeving hoeveel verdriet dat met zich mee kan brengen.

Verder heb ik geen vragen, je verhaal is duidelijk.

Dank je wel!

Dank je wel voor je reactie!

quote:

Op maandag 16 september 2019 13:27 schreef -marz- het volgende:
Wat fijn voor jullie dat het gelukt is en interessant om jouw ervaringen en perspectief te lezen. Ik heb nu geen vraag maar lees wel mee.

Dank je wel! En mocht je wel wat willen weten, shoot!

quote:

Op maandag 16 september 2019 15:45 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Dan zou ik me maar eens gaan verdiepen in de biochemie ik doe er onderzoek naar en vind het al niet te bevatten dat meiose gewoon vaak goed gaat....

Nu heb ik ook een vraag aan jou: je zegt dat je onderzoek doet naar meiose. Kijk je dan ook anders naar het leven? En wat voor impact heeft een topic als dit (van iemand die afhankelijk is geweest van onderzoek als het jouwe)? Sta je zo in je werk dat je dat doet voor patiënten en voor het creëren van nieuw leven?

Hmm, misschien ietwat zware vragen, maar bij nadere lezing van de posts zag ik deze en dat triggerde toch wel.

En misschien een goed onderwerp voor een volgende "vraag wat je wil" aan een "biochemicus"

quote:

Op maandag 16 september 2019 22:36 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Wij werken samen met een groep die aan meiose werken. Dus ik werk onder andere aan meiose. Ik ben ook geen groepsleider dus zeggen dat ik onderzoek naar iets doe is een beetje een overstatement.

Ik ben veel meer fundamenteel bezig, wellicht dat men er ooit wat aan heeft maar ik ben veel meer geïntresseerd in hoe het werkt. Wij hebben alleen nog maar gekeken naar hoe het werkt in muizen (en honden) als alles goed gaat, en ben eigenlijk ook liever niet bezig met toepassingen. Maar dat staat helemaal los van deze vraag wat je wil.

Ah zo, dat is inderdaad een andere tak van wetenschap. Maar, uiteindelijk is veel toegepast onderzoek ooit begonnen met fundamenteel onderzoek. Dus wie weet...

quote:

Op maandag 16 september 2019 23:12 schreef BadderAapje het volgende:
Waarom heb jij een aantal jaar moeten wachten op je IVF behandeling? Als het genetisch probleem bekend is vanaf je geboorte kon/kan je hier een spoedaanvraag voor indienen.

Edit; ik lees nu pas dat je pas vanaf je 17de de molen inging. Ik heb zelf een afwijking in mijn dna waardoor mijn chromosonen niet op de juiste plaats staan. Hierdoor kon ik het traject al binnen een aantal maanden starten indien gewenst.

We hebben niet hoeven wachten. Een klein jaar nadat we elkaar leerden kennen gingen we naar de fertiliteitsafdeling van het ziekenhuis. Tussen mijn 17e en toen (rond mij 32e) wist ik van de aandoening, maar had ik geen kinderwens. Het traject om mij vruchtbaar te krijgen duurde twee jaar (aan medicatie). Nadat de TESE was geweest ging het vrij snel: na enkele weken hadden we al een afspraak bij de gyneacologie voor mijn partner.

quote:

Op dinsdag 17 september 2019 05:24 schreef CaVaBien het volgende:
Wat knap dat je dit durft te delen

Ik heb zelf geen problemen met vruchtbaarheid, maar zie in mijn directe omgeving veel mensen die er problemen mee hebben en weet dat het een heel lastig en heftig traject is.

Waarom is het onmogelijk om een tweede kind te krijgen? Zou je niet weer hetzelfde traject kunnen volgen?
Denk je dat jullie 'anders' omgaan met jullie dochter, omdat het bij jullie niet vanzelfsprekend was om een kindje te krijgen?

Het is inderdaad een heftig traject, zowel mentaal als fysiek. Uiteindelijk was het allemaal waard en valt dat weer in het niet bij de gebroken nachten nadat de kleine er is

Het krijgen van een tweede is lastig, omdat er geen zaadcellen meer zijn: alles wat bij de TESE is gevonden is gebruikt. En dat heeft geleid tot 1 embryo wat dus is uitgegroeid tot onze dochter. Ik zal dus opnieuw vruchtbaar gemaakt moeten worden: een proces van zo’n twee jaar lang elke week een stuk of 6 spuiten met hormonen toedienen (met alle bijwerkingen) is voor ons al erg zwaar. Daarna moet er waarschijnlijk weer een TESE worden uitgevoerd (weer een operatie dus) en moeten we ook weer een IVF traject in. De kans dat dat allemaal nog een keer goed gaat is erg klein.

Wat ook geldt: we hebben nu al een kleine (de vorige keer was dat niet zo natuurlijk). Dat verandert de dynamiek hierdoor. En we willen vooral ook genieten van de jonge dame nu. We ontnemen ons best veel wanneer we ons helemaal weer focussen op een tweede (waarvan de komst dan ook nog eens niet heel waarschijnlijk is). Daarom hebben we de knoop doorgehakt: het is goed zo, we zijn dankbaar voor de kleine die we hebben gekregen.

Of we anders met haar omgaan? Geen idee. Ik zie om mij heen veel liefdevolle ouders die allemaal wat andere stijlen qua eten, opvoeden, spelen e.d. hebben. We verwennen de kleine natuurlijk wel, maar zeggen vaker nee dan ja op allerlei verzoeken (waar dan ook geen gedoe over is). Ook zijn we echt wel streng wanneer dat moet en hebben ook gewoon discussies over bord leeg eten, naar bed gaan en filmpjes kijken op de ipad. Dus eigenlijk net een gewoon gezin dus

quote:

Op dinsdag 17 september 2019 09:03 schreef Piger het volgende:
Het lijkt er erg uit je verhaal op dat een spermadonor niet echt is overwogen.

Zijn al vragen over gesteld, maar toch nog wat vragen.
Zag je dat niet als een optie omdat
1. Traject daarmee waarschijnlijk minder complex is. Minder onzekerheid over dat het misschien niet zou lukken?
2. Om er zeker van te zijn dat je genetisch geen vruchtbaarheidsproblemen doorgeeft aan je kind?

Je sprak ook over dat een tweede kind niet mogelijk is. Ook daarbij dus bewust spermadonor niet als optie gezien?


Hoewel ik begrijp dat je het liefst een kind hebt wat op je lijkt, dus jouw DNA lijkt het hebben van een (gezond) kind het meest belangrijke.
Dus vind het erg opvallend dat donor optie heel erg afwezig lijkt te zijn geweest. Of is dat meer hoe je het verhaal hebt geschreven?

Je geeft zelf het antwoord eigenlijk al: we wilden het liefst een kind van onszelf. De donoroptie hebben we echt wel besproken, maar zou voor ons pas in beeld komen wanneer het eigen vruchtbaarheidstraject was uitgeput. Overigens is een donor ook niet zomaar geregeld, dat duurt ook zomaar een paar jaar, hoewel daar ook weer om hem te zeilen is.

Afijn, los van het proces tot aan de bevalling is er ook het proces na de bevalling: je moet een kind opvoeden. En ik denk dat ik moeilijk vrede had kunnen hebben met een kind van donorzaad als er nog een minieme kans op een kind van eigen zaad mogelijk zou zijn geweest. De vraag "had ik maar..." en "zou het niet toch..." zouden aan ons (vooral mij) vreten denk ik. Om die reden vinden we het nu ook prima: nog een keer het traject hoeft niet voor ons niet. En ook een donor hoeven we niet.

quote:

Op dinsdag 17 september 2019 10:24 schreef ThaBrain het volgende:
Je zei dat in je jeugd een genetische afwijking is gevonden. Gebruik je daar momenteel ook medicijnen voor? Injecties of gels?
Moest je voor al die injecties naar de huisarts of heb je ze zelf gedaan?

Misschien een vreemde vraag: kan je ruiken?

Ik snap waar je naar toe wilt. Wil je meer weten, PM maar even. Ik wilde het nu vooral over de onvruchtbaarheid hebben, los van de oorzaak.

quote:

Op dinsdag 17 september 2019 10:34 schreef m0j0 het volgende:
Dankzij Panhypopituarisme ben ik ook onvruchtbaar en zit nu oa aan het mannelijk hormoon Nebido, dit was voor mij één van de eerste hormonen waar ik iets van merkte (baardgroei bijvoorbeeld), de voorgaande 20 jaar met injecties, zalfjes, pillen heb ik nooit wat van gemerkt.

Gebruik jij nu ook nog een hormoon?, en heb je van deze en eventueel voorgaande hormonen altijd wel de werkzaamheid van gemerkt?.

Ook hiervoor geldt, ik wilde niet focussen op mijn aandoening, maar op de onvruchtbaarheid. PM maar even voor meer informatie, ik kan je wel wat vertellen over mijn situatie.

quote:

Op dinsdag 17 september 2019 10:43 schreef klappernootopreis het volgende:

[..]

Nu dit is "gelukt" is je leven nu zoals je het altijd hebt gewenst of mist er nog steeds wat? een zoon misschien?

Hier hebben wij het thuis echt wel een paar keer over gehad: willen we nog een keer een poging doen? Uiteindelijk besloten we dat niet te doen. Kleine kans, zekere bijwerkingen en de waarschijnlijke kater na afloop. Plus, wat ik eerder in dit topic zei, hadden we levensbeschouwelijke opvattingen: we vroegen een wonder en we kregen er een. Dat "durfden" we niet... (durven is niet helemaal het juiste woord, maar ik weet even niet iets beters).

Uiteindelijk is ons gezin nu compleet. En dat zijn we heel gelukkig mee.

quote:

Op dinsdag 17 september 2019 12:51 schreef Barreltje het volgende:
Vwjw..

Als vrouw in een zoveelste IVF traject vind ik je openheid erg verfrissend.. Ik merk dat ik de ivf erg naar mezelf toetrekt en dat ik mn Lief soms onbedoeld buitensluit.

Jullie hadden een andere aanloop waarbij eerst de "focus" op jou lag.. hoe kon je dat met je vrouw delen?

Hoe werkte dat voor jullie tijdens het ivf traject ?

Tnx!

Hier kom ik op terug. Ik zit de hele dag mobiel, morgen kan ik wat meer zeggen. Daarom doe ik dat liever even op een toets. De vraag is namelijk erg goed! Dank je wel daarvoor!

quote:

Op dinsdag 17 september 2019 12:58 schreef klappernootopreis het volgende:

[..]

Het had ook anders kunnen aflopen, een gehandicapt kind bijvoorbeeld. Vergeet niet dat je maar een minieme genetische bijdrage heb gegeven. De kans op een afwijking is daartegen dan vrij groot. wat dit betreft: ik neem aan dat je kind nu volledig gezond is? Of ben je daar niet zeker van?

De afwijking die ik heb was voor ons geen beletsel om een poging te wagen. Genetische defecten zijn er bij iedereen in meer of mindere mate. Soms zie je dat bij de geboorte (of bij prenatale screening), zoals bij Down. Soms zie je dat na een jaar of 17, zoals bij mij. Bij sommige andere mensen leiden genetische defecten (of eigenlijk afwijkingen) tot borstkanker of verhoogde kans op hart- en vaatziekten...

Wat ik hiermee wil zeggen is: absolute zekerheid op een perfect gezond kind heb je nooit - tenzij je nooit aan kinderen gaat beginnen... Voor zover wij (en het consultatiebureau e.d.) kunnen zien is onze dochter kerngezond. Gelukkig maar...