De rechtszaak van Michael P, Anne Faber #7

quote:

'Michael P. botste met scooter tegen Anne Faber op'

Moordverdachte Michael P. heeft aan de politie verklaard hoe hij Anne Faber is tegengekomen. Hij zou, toen hij met zijn scooter op pad was, tegen haar op zijn gebotst.

Na deze botsing, op 29 september in de buurt van de Aventurijnkliniek waar P. verbleef, zou er een woordenwisseling zijn ontstaan waarna P. de 25-jarige Utrechtse onder bedreiging van een mes zou hebben verkracht en uiteindelijk vermoord.

P. was op dat moment, zoals het AD al eerder meldde, met de scooter op inbrekerspad. Anne Faber was op die bewuste 29 september vanuit haar woonplaats Utrecht een eindje gaan fietsen, toen plots het weer omsloeg.

Ook heeft P. tijdens politieverhoren niet aangegeven spijt te hebben van zijn daad, meldt De Telegraaf op basis van bronnen.

Het AD meldde eerder al dat P. het lichaam van Anne Faber eerst op een andere plek had verborgen en pas later in de auto van zijn moeder naar Zeewolde bracht. Daar werd op 12 oktober het lichaam van Faber uiteindelijk op aanwijzing van verdachte P. gevonden.

quote:

Het OM vermoedt dat Michael P. de Utrechtse Anne Faber verkrachtte voor hij haar om het leven bracht. Na haar dood heeft hij haar met de auto naar Zeewolde gebracht. P. moet binnenkort een persoonlijkheidsonderzoek ondergaan bij het Pieter Baan Centrum.

Op basis van de onderzoeksbevindingen is volgens het OM nu de verdenking dat P. Anne van haar vrijheid heeft beroofd, verkracht en om het leven heeft gebracht. Hoe dat precies is gebeurd kan nog niet met zekerheid worden vastgesteld en wordt nog onderzocht. In de auto die P. tot zijn beschikking had zijn bloedsporen van Anne aangetroffen.

De 25-jarige Anne Faber uit Utrecht verdween op vrijdagavond 29 september, toen ze niet meer thuis kwam na een fietstocht in de regio Utrecht. Anne vertrok rond 17.00 uur, toen het nog zonnig was. Die avond sloeg het weer om en kwam Anne kwam in een hoosbui terecht en is die avond op P. gestuit. De veroordeelde zedendelinquent verbleef in het kader van een resocialisatietraject bij de forensisch psychiatrische kliniek Altrecht Aventurijn. In 2012 werd hij in hoger beroep veroordeeld tot een celstraf van twaalf jaar, omdat hij twee minderjarige meisjes onder dreiging van een nepwapen had verkracht.

P. kwam in beeld bij de politie nadat zijn dna werd aangetroffen op de jas van Anne. Die werd door een voorbijganger gevonden op een fietspad bij Huis ter Heide. Later werd haar fiets gevonden in een vijver in Huis ter Heide, net als haar tas die even verderop lag. Na zijn aanhouding zat P. ruim twee weken in zogeheten beperking, wat betekent dat hij alleen contact mocht hebben met zijn advocaat. Die beperking is nu opgeheven.

Op 10 januari is de eerste zitting in de zaak. Dat is een zogeheten pro forma zitting, waarbij beide partijen hun onderzoekswensen bekend maken. De zaak wordt dan niet inhoudelijk behandeld.

https://www.ad.nl/binnenland/michael-p-wordt-verdacht-van-moord-en-verkrachting-anne-faber~ac77f7d6/

quote:

zaterdag 26 mei 2018 08:33 schreef Ryan3 het volgende:
Aangrijpende reportage over Wim Faber, vader van Anne, die onderzoek deed naar hoe de rechtsgang verliep tegen verdachte in eerder delict:

Wim Faber deed eigen onderzoek naar de moord op zijn dochter: 'Ik zoek de pijn op die Anne heeft ervaren'

Faber stelt hierbij vast dat de voorzitter van het gerechtshof, prof. mr. dr. Rinus Otte, die de straf verlaagde van Michael P. van 16 naar 11 jaar wrs wel het eea te verwijten valt. Zie deze passage uit artikel:

[..]

Het moet realistischer en goedkoper, geen deskundigen met particuliere mening, klassieke opsluiting, als dat niet lukt moeten we treuren om het afglijden van iemand, niet meer dan dat en okee, staat wel haaks op maatschappelijke verlangen naar meer veiligheid.

What the...

quote:

Gefaald

Van der Winkel reageerde vandaag met een ongebruikelijk lange reactie op de kritiek van Wim Faber. Hij verwerpt het verwijt dat de rechtsgang in 2012 heeft gefaald, omdat de rechters van het hof niet alleen besloten om Michael P. geen tbs met dwangverpleging op te leggen, maar ook de gevangenisstraf van zestien jaar waartoe de rechtbank hem veroordeelde te verlagen naar twaalf.

Volgens Van der Winkel was dat weliswaar aanzienlijk lager dan de straf die de rechtbank oplegde, maar nog steeds relatief hoog als P.'s leeftijd (20) in aanmerking nam en zijn beperkte strafblad. Bovendien konden de rechters geen tbs opleggen, omdat er door deskundigen geen stoornis kon worden vastgesteld.
Stoornis

Volgens Faber hebben de rechters zich onvoldoende ingespannen om aanwijzingen te vinden voor een stoornis, ,,terwijl er zoveel signalen waren die verontrustend waren. Ik zie die inspanning nergens. Ik ben ervan overtuigd dat men met een actievere houding andere conclusies had getrokken."

Faber vindt dat het hof ten onrechte geen deskundigen nader heeft ondervraagd op de zitting. Ook zegt hij het onbegrijpelijk te vinden dat verklaringen buiten beschouwing werden gelaten van getuigen die Michael P. hoorden zeggen dat hij ,,trots" was op zijn daad, en ,,dat een droom was uitgekomen."
Vooringenomen

Volgens Faber hebben alle drie rechters die het oordeel velden gefaald, maar bij voorzitter Rinus Otte denkt hij zelfs aan vooringenomenheid. In artikelen die Otte schreef en in debatten, gaf hij er meermalen blijk van geen groot fan te zijn van het tbs-systeem. Rapporten van gedragsdeskundigen neemt hij niet of nauwelijks serieus, aldus Faber. Hij noemt het ,,particuliere meningen."

Volgens Faber duidt dat erop dat Otte de rapportage van de Reclassering van 2012 waarin stond dat er sprake was van een hoog gevaar voor herhaling, niet of nauwelijks serieus neemt, ,,of tenminste niet naar waarde inschat. En als dat zo is, dan heeft hij alle schijn tegen. Kunt u mij uitleggen hoe zo iemand rechter kan zijn?"
https://www.telegraaf.nl/(...)ie-hof-onbevredigend

quote:

‘Knettergekke’ Michael P. zocht altijd naar de extremen

Jeugdvrienden noemden Michael P. ‘knettergek’. Een geuzennaam, vond hij. Van onze verslaggever Yelle Tieleman verschijnt dinsdag het boek Hoe kon dit gebeuren? over de jeugdjaren van de moordenaar van Anne Faber. Een voorpublicatie.

Michaels vriendengroep bestaat uit ongeveer tien jongens. Ze hangen veel rond in de buurt van de skatebaan in Zeewolde, tegenover basisschool ’t Wold, de oude school van Michael. Daar hebben de jongens elkaar leren kennen. Zittend op brommers of scooters gaan de joints van hand tot hand. Voorbijgangers krijgen nare verwensingen naar het hoofd geslingerd. Michael, hij is een dan een jaar of 16, doet vaak mee en scheldt met ernstige ziektes, iets waar hij daarna hard om moet lachen. Blowen slaat hij echter over. Hij moet er niks van hebben. Michael maakt liever op een andere manier indruk.

Op YouTube staat een filmpje waarop goed te zien is hoe hij dat doet. Gek gemaakt door zijn maatjes rijdt Michael met zijn scooter rondjes over het skatepark. Eerst rijdt hij een halfpipe op en af. Dat gaat maar nét goed. Aangemoedigd door de joelende jongens besluit Michael dat het nog iets extremer kan dan van deze simpele obstakels af te springen. Hij stuurt de scooter van het skatepark af en rijdt over het grasveld naar een grashelling. Na ongeveer 100 meter draait hij om, trekt de gashendel open en stormt weer de helling af. Dan rijdt hij in volle vaart op de skatebaan af, maar die is omheind door een klein heuveltje.

Als Michael over het heuveltje scheurt, wordt hij gelanceerd en valt hij hard op het asfalt. De scooter landt meters verderop. Iedereen moet hard lachen en Michael nog het hardst. De harde smak op de skatebaan heeft Michael geen pijn gedaan. Zijn pijngrens is erg hoog. Veel hoger dan bij zijn vrienden.

Een paar weken later rijdt Michael op zijn scooter door Zeewolde. Hij heeft een goede bui en trekt de gashendel van zijn opgevoerde scooter eens goed open. Met ruim 80 kilometer per uur vliegt hij door de straten. Maar dan maakt hij een fout. Michael schat een bocht verkeerd in, begaat een ongelukkige stuurfout en crasht. De scooter is kapot en Michael breekt zijn enkel. Maar hij geeft geen kick. Alsof er niets is gebeurd loopt hij weg, tot grote verbazing van zijn vrienden. Hoe kan het dat hij geen pijn heeft?

Ook in de talloze vechtpartijen waarin hij en zijn hanggroep belanden, laat Michael zien dat een beetje pijn voor hem geen probleem is. Bij een van die vechtpartijen weet hij definitief het respect van de groep te winnen. Michael krijgt van alle kanten klappen en moet zelfs kopstoten incasseren. Toch weet hij van geen wijken, blijft rechtop staan en komt als winnaar uit de strijd. Zijn vrienden noemen hem knettergek en Michael is trots op die geuzennaam. Hij heeft definitief een vriendengroep gevonden.

De skatebaan is niet de enige hangplek waar de groep van Michael te vinden is. De jongens kiezen ook vaak de bossen aan de rand van Zeewolde als chillplek. Het Horsterwold ten zuiden van Zeewolde is groot genoeg om rustig en anoniem ongein uit te halen. Het bos, aangelegd in de jaren 80, is een van de grootste aaneengesloten loofbossen van Nederland. Het hart van het bos is de Stille Kern, ruim 1100 hectare groot. Het kenmerkt zich door bos, struweel, graslanden en moeras en is goed begaanbaar door de vele wandel- en ruiterpaden. Het is bij veel wandelaars populair. Michael leert het bos in de loop der jaren goed kennen. Het wordt een van zijn lievelingsplekken.

Ook diep in het bos gaan de joints van hand tot hand, maar Michael blijft de pretsigaretten overslaan. Wel slikt hij in die tijd ritalinpillen, die door de huisarts zijn voorgeschreven om zijn drukke gedrag een beetje te temperen. Michaels vrienden zien hem regelmatig ‘knoeperds’ van pillen wegslikken.

Het dichtbegroeide en afgelegen bos blijkt niet alleen de ideale plek om rustig een joint te roken. Het is bovendien de perfecte plek om illegaal vuurwerk af te steken. Als de donkere maanden aanbreken en het illegale vuurwerk weer in omloop raakt, is Michael avond aan avond te vinden in de krochten van het bos. Het is werkelijk de ideale plek. De knallen zijn tot in het dorp te horen en áls de politie al zou komen, weten de jongens snel genoeg te vluchten. Ze kennen het bos op hun duimpje en kunnen elk bospad dromen.

Bevriend zijn met Michael zorgt er in die periode voor dat je wordt nagekeken in het dorp. Michael staat niet goed bekend in Zeewolde en een vriendschap met hem straalt slecht op je af. Maar stigma weegt niet op tegen de voordelen, vinden zijn vrienden. Verre van zelfs.

Michael krijgt van zijn ouders honderden euro’s zakgeld per maand. Veel meer dan zijn vrienden, die zaterdags vakkenvullen voor een extra zakcentje. Michael werkt soms in de palletfabriek van zijn vader en oom, maar doet dat alleen als hij daar zin in heeft. Hij toont zich dan een nuttige en behulpzame kracht. En werkt hij niet, dan krijgt hij alsnog zijn toelage. Naast de honderden euro’s van zijn ouders krijgt hij vaak nieuwe spullen. Komt er een nieuw model van zijn favoriete scootermerk op de markt? Michael vraagt en krijgt. En hij geeft zijn oude scooter dan meteen weg aan een van zijn vrienden. Hetzelfde gebeurt met fietsen, PlayStation-modellen en dure merkkleding. Hij hoeft het maar te vragen en hij krijgt het. Michael is niet anders gewend en maakt er handig gebruik van. Maar hij is niet gierig. Als hij zijn oude spullen weggeeft, hoeft hij er niets voor terug. Geld interesseert Michael niet zoveel. Michaels vrienden profiteren er gretig van.

Dat doen ze helemaal als ze op de leeftijd komen dat de jongens alcohol gaan drinken. Michael loopt regelmatig een van beide kroegen van zijn ouders binnen om er met een fles sterkedrank weer uit te komen. De gratis drank smaakt de vrienden van Michael uitstekend. En als ze in andere kroegen zijn, is Michael niet te beroerd om rondjes bier te halen. Het maakt het uitgaansleven van Zeewolde een stuk levendiger voor de vriendengroep.

,,Hier kun je een wijf verkrachten en haar dan achterlaten. Vastbinden aan een boom. Dan wordt ze verslonden door de beesten. En vinden ze haar nooit meer.’’ Zijn vrienden horen hem meewarig aan. Ach, het is Michael maar. Die zegt wel vaker gekke dingen en ze besteden er verder geen aandacht aan. Michael zal het vaker roepen, ook op andere plekken in het bos bij Zeewolde. Maar zijn vrienden doen er niets mee.

Zodra Michael 18 jaar is, haalt hij zo snel als mogelijk zijn rijbewijs. Michael stapt al enigszins ervaren in de lesauto, want hij heeft menig avond doorgebracht in auto’s van vrienden. Rondjes rijdend over het industrieterrein van Zeewolde maakte hij zich het schakelen en sturen snel meester. Uiteraard krijgt hij van zijn ouders een auto en hoeft hij er zelf niet voor te betalen. Michael kiest na lang dubben voor een blauwe Nissan Navara, een grote pick-uptruck. Michael heeft er een nieuwe hobby bij, want het rijden in de truck vindt hij geweldig. De inwoners van Zeewolde zien hem dan niet meer op de scooter door het dorp scheuren, maar in zijn nieuwste aanwinst. De auto geeft Michael veel vrijheid en zorgt er vooral voor dat de uitgaansavonden niet meer beperkt zijn tot Zeewolde.

Op een avond kijken zijn vrienden raar op als Michael weer eens met een apart idee komt. ,,Kom, we gaan naar het Zandpad in Utrecht. Lekker hoeren neuken.’’ Michaels vrienden willen dat wel meemaken en stappen in. Midden in de nacht scheuren ze opeens met hoge snelheid over de snelweg naar Utrecht. Eenmaal in de Domstad sluiten ze aan in een file van langzaam rijdende auto’s die langs de hoerenbootjes beweegt. Ze kijken hun ogen uit. Michael toont zich niet al te kieskeurig. Hij parkeert de auto en loopt bij de eerste de beste rondborstige dame die op de ruit van haar boot tikt naar binnen. Michaels vrienden gieren het uit van het lachen. Had hij dan niet op z’n minst een knappere dame kunnen kiezen? Als hij terugkomt, zegt hij dat de anderen ook wel even mogen. Michael betaalt. Dat laten zijn vrienden zich geen tweede keer zeggen, al tonen ze zich kieskeuriger als ze de tientallen prostituees voorbijlopen. Na afloop rijden ze lachend terug naar Zeewolde. Dit soort avonden kun je alleen beleven met Michael.

Onder aanmoediging van twee van zijn vrienden verandert Michael van opvatting over drugsgebruik. Aart en Danny, beiden vier jaar ouder dan Michael en beiden vrachtwagenchauffeur, hebben een sterke invloed op hem. Een leven als chauffeur zou Michael wel zien zitten, ware het niet dat een afwijking aan zijn linkeroog, waardoor hij scheel kijkt, een dergelijke carrière in de weg zit.

Aart en Danny gebruiken regelmatig cocaïne en halen Michael over met hen mee te doen. Zijn eerste snuif geeft hem een euforisch gevoel dat hij nog niet eerder mee heeft gemaakt. De adrenalinerush die door zijn lichaam schiet heeft een verslavende uitwerking op hem. In een mum van tijd staat de contactenlijst van zijn mobiele telefoon vol met nummers van drugsdealers uit de buurt. Door de royale maandelijkse bijdrage die hij van zijn ouders krijgt, heeft Michael ook geen enkel probleem om zijn cocaïneverslaving te bekostigen.

Zijn oude vriendengroep moet weinig hebben van het cocaïnegebruik van Michael, Aart en Danny. De groep valt uit elkaar en Michael trekt dan eigenlijk alleen nog op met Aart en Danny. Zijn andere vrienden ziet hij nauwelijks meer. Vrijwel iedere nacht is hij op pad met zijn twee maten. En steeds vaker zijn ze op zoek naar cocaïne. Avondjes chillen veranderen steeds vaker in rondtoeren in de truck van Michael, waarbij ook stevig wordt gedronken door de bijrijders. En de afhankelijkheid van het witte Colombiaanse goedje groeit met de dag...