Enkele spelregels:
- Vragen om een diagnose is niet de bedoeling;
- Trollen en op een andere manier grappig doen is niet gewenst;
- Stel je vraag zo duidelijk mogelijk;
- 'Claim' de specialist niet;
- en uiteraard is de algemene policy van FOK! natuurlijk ook op dit topic van toepassing.
En tot slot: Bedenk dat het mogelijk erg druk kan zijn in het topic en dat onze specialist tijd nodig heeft om een antwoord te formuleren, en dat je dus niet per direct een antwoord hebt op je vraag. Zie je dat er meerdere vragen staan waar nog geen antwoord op is, wacht dan eventjes met het invoeren van je eigen vraag.
Game on!
[ Bericht 2% gewijzigd door Samzz op 16-01-2017 20:28:18 ]
Gezien uw specialiteit in persoonlijkheidsproblemen vroeg ik mij dit heel erg af. Met een schizoïde/schizotypische persoonlijkheidsstoornis merk ik dat ik vaak in dipjes terecht komt. De hulp die ik kreeg bij het GGZ was ik absoluut niet tevreden mee super onprofessioneel. Zou ik er baat bij hebben deze dipjes gewoon te laten overwaaien zoals iedereen of toch nog eens een specialist zoeken? Ook merk ik dat het lastig is voor mij om te functioneren in een relatie, wat mij dan weer wat depri maakt. Zou ik met deze klachten het toch nog eens ergens moeten proberen? Ik zie door de bomen het bos niet zo.
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 16-01-2017 20:29:19 ]
Bedankt. Hallo allemaal, ik hoop dat we er een goede, doch ook plezierige avond van kunnen maken en dat ik iets kan bijdragen vanavond.quote:Op maandag 16 januari 2017 20:29 schreef Samzz het volgende:
Welkom, Freudin. We zijn blij dat je dit voor ons wilt doen!
Goedenavond. Tja, dipjes heeft iedereen, lastig dus op basis van je vraag goed in te schatten wat je moet doen. Maar als je zegt dat je niet tevreden was over de hulp bij de GGZ vraag ik me af hoe diep je dipjes gaan. Als dat een dag of misschien 2 of 3 is, kan ik me voorstellen dat het past bij wat we allemaal hebben en dat het 'over laten waaien' passend is, maar als het langerdurend is en je je daarbij ook steeds erg terugtrekt, kan het zijn dat je meer nodig hebt. Misschien eens googlen op een instelling die gespecialiseerd is in persoonlijkheidsstoornissen en daar eens gaan praten? Succesquote:Op maandag 16 januari 2017 20:28 schreef Argo het volgende:
Hoi alvast bedankt voor de hulp, en tijd die je vrij maakt hiervoor!
Gezien uw specialiteit in persoonlijkheidsproblemen vroeg ik mij dit heel erg af. Met een schizoïde/schizotypische persoonlijkheidsstoornis merk ik dat ik vaak in dipjes terecht komt. De hulp die ik kreeg bij het GGZ was ik absoluut niet tevreden mee super onprofessioneel. Zou ik er baat bij hebben deze dipjes gewoon te laten overwaaien zoals iedereen of toch nog eens een specialist zoeken? Ook merk ik dat het lastig is voor mij om te functioneren in een relatie, wat mij dan weer wat depri maakt. Zou ik met deze klachten het toch nog eens ergens moeten proberen? Ik zie door de bomen het bos niet zo.
Dank je. Ook goedenavondquote:
Op Momenteel heb ik eigenlijk maar 3 vragen.
Welke boeken raad jij aan als je moeite hebt om contact te maken met mensen (vrouwen).
Welke boeken vind je zelf tof?
Hoe snel zou jij het "beoordelen"voor dat iemand 'rijp' is voor een psycholoog?
Thx alvast
Bedankt! Denk dat ik het eens op ga pakken! Fijne avond nog.quote:
[..]
Goedenavond. Tja, dipjes heeft iedereen, lastig dus op basis van je vraag goed in te schatten wat je moet doen. Maar als je zegt dat je niet tevreden was over de hulp bij de GGZ vraag ik me af hoe diep je dipjes gaan. Als dat een dag of misschien 2 of 3 is, kan ik me voorstellen dat het past bij wat we allemaal hebben en dat het 'over laten waaien' passend is, maar als het langerdurend is en je je daarbij ook steeds erg terugtrekt, kan het zijn dat je meer nodig hebt. Misschien eens googlen op een instelling die gespecialiseerd is in persoonlijkheidsstoornissen en daar eens gaan praten? Succes
Leuk dat je dit doet.
Jij ookquote:
[..]
Bedankt! Denk dat ik het eens op ga pakken! Fijne avond nog.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 16-01-2017 20:38:46 ]
)Ik vermoed dat Freudin een antwoord aan het typen is op de vraag van K44Squote:
.Als je moeite hebt contact te maken met mensen vraag ik me af of je met je hoofd in een boek moet duikenquote:
Super tof dat je vrij tijd maakt!
Momenteel heb ik eigenlijk maar 3 vragen.
Welke boeken raad jij aan als je moeite hebt om contact te maken met mensen (vrouwen).
Welke boeken vind je zelf tof?
Hoe snel zou jij het "beoordelen"voor dat iemand 'rijp' is voor een psycholoog?
Thx alvast
. Juist het opzoeken van mensen, ook al vind je dat nog zo eng, is meer een stap in de richting van contact. Er zijn wel diverse zelfhulpboeken waar je misschien eens in kunt lezen, zoals 'leven in je leven' van Jeffrey Young, over schema's die mensen hebben ontwikkeld om zichzelf staande te houden in de wereld of 'hou me vast' van Sue Johnson (zij heeft ook nog andere boeken geschreven) voor mensen met relatieproblemen en hoe je jezelf in een relatie kunt ontwikkelen. Die laatste vraag vind ik onduidelijk, misschien is het indirect een vraag over jezelf?Ik ben benieuwd wat jouw ervaring is met het behandelen van matig tot zware depressies met behulp van cognitieve gedragstherapie. Hoe groot is de kans op succes, en werkt het voor veel mensen?
(Scherpe moderators trouwens, goed bezig!
)Dank je wel. We gaan er een goedquote:
e avond van maken, toch?Fijn om te horen Rickertman.quote:
Op Maar wat, als contact maken ansich het probleem niet is?quote:
[..]
Als je moeite hebt contact te maken met mensen vraag ik me af of je met je hoofd in een boek moet duiken
Nee, geen indirecte vraag over mezelf. Ik was benieuwd of er een bepaald teken/moment is wanneer je iemand het beste kan adviseren om eens langs een psycholoog te gaan... Maar dat is natuurlijk vrijwel onmogelijk.
Nog een laatste vraag: Wat is jouw mening over NLP?
Zo, dat is een heel uitgebreide vraag. Eens kijken of ik m naar voldoening kan beantwoorden. De behandeling van een depressie is niet altijd gelijkaardig, dat ligt aan of hoe diep en hoe lang een depressie duurt en hoe iemand op behandeling reageert. Maar ongeveer kun je denken aan 20 sessies bij een niet te diepe depressie en bij iemand bij wie er niet veel daarnaast aan de hand is. Als een behandeling onvoldoende aanslaat, omdat blijkt dat er bijvorobeeld een persoonlijkheidsstoornis onder ligt, kun je, mits de depressie niet teveel op de voorgrond ligt, heel goed de persoonlijkheidsstoornis behandelen. Daarbij negeer je de depressie niet, maar als de PS wordt behandeld, zie je vaak dat de depressieve klachten ook opklaren.quote:
Hoe lang duurt de behandeling van een depressie? Ik begreep dat er een bepaald aantal behandelingen nodig was en als het dan nog niet voorbij is, er een andere oorzaak zou zijn die dan eerst behandeld moet worden. Maar hoe goed slaat zo'n behandeling aan als de depressie nog steeds voortduurt, kan je een depressie 'negeren' en de behandeling focussen op het andere probleem bijvoorbeeld een persoonlijkheidsstoornis? (ik hoop dat dat een beetje een duidelijke vraag was
mooiquote:
Ook goed om te horen.Deze gedachten zijn zeer vervelend en irritant, maar behalve dat je jezelf vreselijk voelt na deze gedachten, kan je er verder nog wat aan of mee doen?
Als hier iets mee gedaan kan worden ga ik zeker hulp zoeken daarom vraag ik het nog eenmaal. Sorry en nogmaals bedankt.
Zelfdoding, je hoort vaak van naasten dingen als "dit had ik nooit verwacht" en van mensen die iets verder van de persoon staan dingen als "Hij was altijd zo vrolijk".
Zijn er tekenen? Kan je zoiets in sommige gevallen toch zien aankomen? In het geval van een depressie lijkt het altijd zo uit het niets te komen, als er sprake is van een lang ziektebed ja..dan wordt het toch meestal gewoon geuit.
En...mocht je als behandelend psychotherapeut iemand treffen die serieus met deze optie bezig is, hoe ga je daar mee om?
Als contact maken an sich het probleem niet is, dan heb je misschien iets aan de boeken die ik je tiptequote:
[..]
Maar wat, als contact maken ansich het probleem niet is?
Nee, geen indirecte vraag over mezelf. Ik was benieuwd of er een bepaald teken/moment is wanneer je iemand het beste kan adviseren om eens langs een psycholoog te gaan... Maar dat is natuurlijk vrijwel onmogelijk.
Nog een laatste vraag: Wat is jouw mening over NLP?
. Als iemand echt niet meer zijn kamer uit komt, niet meer op contact reageert, het idee heeft dat de wereld het slecht met hem voor heeft, hij voortdurend praat over zelfmoord, dat zijn iig momenten waarop je een huisarts kunt/moet inschakelen.
NLP heb ik geen persoonlijke ervaring mee, ik kan daar dan ook niet over oordelen.
Ik kom uit een familie waar veel (milde en heftiger) depressies voorkomen. Ik ben er tot nu toe sterker en misschien wel gelukkiger uitgekomen. Ik hoop ooit kinderen te krijgen en vraag me af wat je als ouder zou kunnen doen om je kinderen tegen dit soort dingen te wapenen?
En dan bedoel ik niet typische kreten als "liefde geven" en "begrip tonen", maar heb je concrete voorbeelden?
Top! Thxquote:
[..]
Als contact maken an sich het probleem niet is, dan heb je misschien iets aan de boeken die ik je tipte
Als iemand echt niet meer zijn kamer uit komt, niet meer op contact reageert, het idee heeft dat de wereld het slecht met hem voor heeft, hij voortdurend praat over zelfmoord, dat zijn iig momenten waarop je een huisarts kunt/moet inschakelen.
NLP heb ik geen persoonlijke ervaring mee, ik kan daar dan ook niet over oordelen.
Succes met de lawine van vragen!
Ik heb ook een vraag.
Ik ken iemand die nu al 7 jaar met depressieklachten rond loopt. (Moe, slechte coordinatie, fijne motoriek die achteruit gaat, geheugen is echt een ramp geworden, paniekaanvallen, moeite met bv simpele administratie begrijpen enz enz)
Toch kan ze geen oorzaak vinden. (Trauma, jeugd e.d.)
Nu zag ik laatst een laatste stukje van een docu (niet helemaal gezien dus ik kan het verkeerd begrepen hebben) van iemand (in de usa) die last had van dezelfde klachten en daar kwamen ze na een tijd er achter dat de tussenmuren van haar huis vol zaten met zwarte schimmel die voor de klachten zorgde.
Zou zo iets ook bij haar het geval kunnen zijn? Zijn er andere factoren bekend die voor dit soort klachten kunnen zorgen?
CGT kan goed werken bij matig tot zware depressies waarbij ook goed moet worden gekeken of medicatie een positieve bijdrage kan leveren. De kans op succes is lastig in te schatten, ik weet niet of daar cijfers van bekend zijn, maar CGT blijkt wel een goede mogelijkheid tot succes. Het wordt moeilijker als er andere problemen zijn die de depressie bemoeilijken, versterken, zoals andere stoornissen, persoonlijkheidsstoornissen of als iemand al meerdere depressies heeft gehad. Het werkt voor redelijk wat mensen, maar niet altijd is het afdoende of krijgt iemand na een aantal jaren opnieuw een depressie. Het belangrijkste bij een dergelijke behandeling is denk ik juist ook kijken wat je kunt doen bij terugval en hoe je op tijd kunt ingrijpen.quote:
Hoi Freudin, tof dat je dit doet.
Ik ben benieuwd wat jouw ervaring is met het behandelen van matig tot zware depressies met behulp van cognitieve gedragstherapie. Hoe groot is de kans op succes, en werkt het voor veel mensen?
(Scherpe moderators trouwens, goed bezig!
Kun je je eigen verhaal doen? het hoeft niet zo uitgebreid, maar dan heb ik tenminste met jou te makenquote:
In plaats van zelf een verhaal te typen, laat ik maar schaamteloos verwijzen naar het topic van iemand anders:
R&P / 25+ en nog steeds geen idee wat je met je leven moet doen.
Zit met min of meer hetzelfde verhaal
Bij voorbaat dank!
Verhaal:
[..]
Deze gedachten lijken me niet zo samen te vallen met de PS waarover je spreekt, maar eerder met angstgedachten die veel mensen kunnen hebben en die we wel dwanggedachten kunnen noemen. Die kunnen zeer vervelend zijn, dat klopt, en vaak kun je je moeilijk los maken van deze gedachten. Maar daar kun je zeker met behandeling iets mee, gericht op het leren accepteren dat we allemaal dit soort gedachten hebben en dat het niet erg is, maar dat je ze voorbij kunt laten gaan zonder er zoveel aandacht aan te geven. Ik hoop dat je een goede behandeling kunt vinden voor jezelf. Heel veel succes ermeequote:
Misschien nog een vraag weet niet of het in uw veld ligt maar het is een beetje rustig. Ik heb vaker last van opdringerige gedachten, zou dit samen kunnen liggen met een schizotypischepersoonlijkheidsstoornis?
Deze gedachten zijn zeer vervelend en irritant, maar behalve dat je jezelf vreselijk voelt na deze gedachten, kan je er verder nog wat aan of mee doen?
Als hier iets mee gedaan kan worden ga ik zeker hulp zoeken daarom vraag ik het nog eenmaal. Sorry en nogmaals bedankt.
Eerst maar eens in gesprek gaan met betreffende client wat maakt dat hij/zij alle hulp die je aanbiedt weigert. Het lijkt dan alsof je heel erg je best moet doen om de client te helpen en hij/zij het stelselmatig afwijst. Ik weet niet of dat zo is, maar dat klinkt wel zo. Soms kan het nodig zijn iemand echt een tijd te laten nadenken wat hij wel wil, misschien een korte time out geven van een maand oid? Behalve als er te grote risico's zijn op suïcide, dan zou ik toch wat steviger aangeven dat als hij behandeling weigert dat er op termijn een gedwongen behandeling van zou moeten komen.quote:
Wat zou je aanraden/aanbevelen bij een langdurige depressie waarbij de betreffende client pertinent weigert om antidepressiva te gebruiken en ook niet openstaat voor mindfullness of praatgroepjes?
Nouja, 25 jaar dus, tijdje geleden afgestudeerd aan de uni. Heb een baan gevonden met zicht op vast contract, alleen blijft het gevoel een beetje knagen of dit nou hetgeen is wat ik echt wil? Ik mis echt een beetje een doel in mijn leven, klooi maar wat aan... Geen idee wat ik nou echt wil.quote:
[..]
Kun je je eigen verhaal doen? het hoeft niet zo uitgebreid, maar dan heb ik tenminste met jou te maken
Aan de ene kant ben ik nu in de opbouwende fase en mag ik heel blij zijn dat ik überhaupt kans heb op een vast contract in deze tijd. Aan de andere kant, ik ben nu nog jong, hoeveel spijt krijg ik later als ik er niet wat meer uit heb gehaald door bijv mijn baan op te zeggen en nog een paar maanden had gereisd door bijv Zuid-Amerika?
Het liefst zou ik gewoon weer 18 zijn en mijn studietijd opnieuw mogen doen, en er dan wat meer uit hebben gehaald... Maarja, met terugwerkende kracht redeneren kan iedereen.
Ja, soms zijn er tekenen, niet altijd helaas. Tekenen kunnen zijn als iemand weinig contact meer maakt, contact afhoudt, veel in bed ligt, niet meer naar het werk/studie gaat, al in behandeling is maar met weinig positiviteit over de behandeling praat ed. Als ik dit in mijn werk tegenkom zal ik proberen te bespreken hoe serieus iemand nadenkt over zelfmoord, hoe vaak, hoe regelmatig en hoe ver deze gedachten gaan. Het serieus nemen is heel belangrijk en in geval van ernstig risico zal ik een behandelend psychiater vragen een risicoinschatting te doen.quote:
Ik gooi er meteen even een zware vraag tegenaan, mede doordat het helaas weer veel in het nieuws is de laatste tijd.
Zelfdoding, je hoort vaak van naasten dingen als "dit had ik nooit verwacht" en van mensen die iets verder van de persoon staan dingen als "Hij was altijd zo vrolijk".
Zijn er tekenen? Kan je zoiets in sommige gevallen toch zien aankomen? In het geval van een depressie lijkt het altijd zo uit het niets te komen, als er sprake is van een lang ziektebed ja..dan wordt het toch meestal gewoon geuit.
En...mocht je als behandelend psychotherapeut iemand treffen die serieus met deze optie bezig is, hoe ga je daar mee om?
Hoe zorg je dat je -vroeg of laat- niet terugvalt in een depressie of opnieuw depressief raakt? Zijn er hier "gouden regels" voor? En zijn er hier ook boeken over geschreven en welke raad je aan?
Mocht er tijd zijn/geen belangrijker vragen zou ik hierop verder willen vragen:quote:
[..]
Ja, soms zijn er tekenen, niet altijd helaas. Tekenen kunnen zijn als iemand weinig contact meer maakt, contact afhoudt, veel in bed ligt, niet meer naar het werk/studie gaat, al in behandeling is maar met weinig positiviteit over de behandeling praat ed. Als ik dit in mijn werk tegenkom zal ik proberen te bespreken hoe serieus iemand nadenkt over zelfmoord, hoe vaak, hoe regelmatig en hoe ver deze gedachten gaan. Het serieus nemen is heel belangrijk en in geval van ernstig risico zal ik een behandelend psychiater vragen een risicoinschatting te doen.
Ik ken mensen die die tekenen vertonen en "alleen" depressief zijn, maar niet suicidaal zijn (of met suicidale gedachtes rondlopen), zijn er tekenen specifiek voor suicidale gedachtes/acties?
Dank je wel, ik doe het graagquote:
Tof dat je dit doet! Dank je wel daarvoor!
Ik kom uit een familie waar veel (milde en heftiger) depressies voorkomen. Ik ben er tot nu toe sterker en misschien wel gelukkiger uitgekomen. Ik hoop ooit kinderen te krijgen en vraag me af wat je als ouder zou kunnen doen om je kinderen tegen dit soort dingen te wapenen?
En dan bedoel ik niet typische kreten als "liefde geven" en "begrip tonen", maar heb je concrete voorbeelden?
Jeetje, wat heftig, dan betekent het dat je vaker te maken hebt gehad met familieleden die somber, depressief waren en in behandeling waren enzo. Ja, ik denk dat je je kinderen vooral kunt helpen door open te zijn over je eigen gevoelens, door steunend, maar ook begrenzend naar hen te zijn, door ze ook uit te leggen dat het leven niet altijd makkelijk is en dat er soms dagen zijn waarop je je zelf ook rot voelt. En wat je dan helpt om te doen, praten met anderen, geknuffeld worden door je kinderen en/of partner ed. En als ze zich niet lekker in hun vel voelen er voor ze te zijn, maar ook te laten zien dat er nog iets anders is dan die sombere gevoelens, dus het even leren opzij te zetten voor iets leuks bijvoorbeeld. Ik hoop dat je hier iets aan hebt Dankquote:
[..]
Top! Thx
Succes met de lawine van vragen!
Bedankt voor het antwoordquote:
[..]
Ja, soms zijn er tekenen, niet altijd helaas. Tekenen kunnen zijn als iemand weinig contact meer maakt, contact afhoudt, veel in bed ligt, niet meer naar het werk/studie gaat, al in behandeling is maar met weinig positiviteit over de behandeling praat ed. Als ik dit in mijn werk tegenkom zal ik proberen te bespreken hoe serieus iemand nadenkt over zelfmoord, hoe vaak, hoe regelmatig en hoe ver deze gedachten gaan. Het serieus nemen is heel belangrijk en in geval van ernstig risico zal ik een behandelend psychiater vragen een risicoinschatting te doen.
. Het is niet direct dat ik vermoedens heb in mijn vriendenkring maar met het nieuws van de laatste dagen dan denk ik hier wel eens aan.Heb het helaas wel meegemaakt met een klasgenoot, zo fiets je samen richting thuis na een dagje school, zo word je klas bijeengeroepen met de hele directie erbij en krijg je te horen dat die klasgenoot er niet meer is
.Jij ook welkom. Het klinkt wel heel ernstig wat je beschrijft? Is er goed onderzoek gedaan bij deze persoon? Ik bedoel, zijn er ook lichamelijke onderzoeken gedaan, zoals testen van de schildklier, ziekte van lyme, een degeneratieve ziekte zoals dementie ed. Is er wel een behandeling voor depressie gedaan of loopt deze persoon gewoon door met deze klachten? Iig zijn er dus andere oorzaken mogelijk. Misschien eens een goed onderzoek bij huisarts laten doen en anders maar eens op zoek naar een psychotherapeut die een persoonsgerichte behandeling doet.quote:Op maandag 16 januari 2017 20:49 schreef valentijn101 het volgende:
Welkom op het forum
Ik heb ook een vraag.
Ik ken iemand die nu al 7 jaar met depressieklachten rond loopt. (Moe, slechte coordinatie, fijne motoriek die achteruit gaat, geheugen is echt een ramp geworden, paniekaanvallen, moeite met bv simpele administratie begrijpen enz enz)
Toch kan ze geen oorzaak vinden. (Trauma, jeugd e.d.)
Nu zag ik laatst een laatste stukje van een docu (niet helemaal gezien dus ik kan het verkeerd begrepen hebben) van iemand (in de usa) die last had van dezelfde klachten en daar kwamen ze na een tijd er achter dat de tussenmuren van haar huis vol zaten met zwarte schimmel die voor de klachten zorgde.
Zou zo iets ook bij haar het geval kunnen zijn? Zijn er andere factoren bekend die voor dit soort klachten kunnen zorgen?
Ik merk dat ik al langere tijd (jaren) somber door het leven ga met de nodige gevolgen die steeds erger lijken te worden waarbij ik nu op het punt ben aanbeland dat ik niks meer wil, niks meer doe, baan wil opzeggen en eigenlijk maar gewoon de hele dag thuis wil zijn. Je kunt wel zeggen dat mijn levenslust weg is. Het ergste is nog dat ik, hoe ik het zelf noem, niks meer voel. De leuke dingen niet maar ook de slechte dingen niet, bijvoorbeeld ingrijpende familieomstandigheden.
Inmiddels al enkele keren bij de huisarts geweest met beide keren een verwijzing naar een 2 verschillende psychologen. Maar ik kan me daar niet openen, ik vertel niet alles of ik lieg zelfs omdat ik het gevoel heb dat ik er met een lullige opdrachtje of een tip voor een goed boek elke keer vandaan kom. Volgens mij is dat niet het station voor mij en heb ik op het moment een beetje het gevoel alsof er niks is wat mij nog kan helpen.
Heb jij een idee wat ik hiermee kan of waar ik terecht kan voor wel goede hulp?
Goh, je hebt me toch een mooie term bedacht zeg. Ik wist niet dat er zoveel lifecrissisen mogelijk warenquote:Op maandag 16 januari 2017 20:55 schreef Gary_Oak het volgende:
Welke tips kan je geven voor mensen met een quarterlifecrisis die na het afstuderen doodsbang zijn dat ze een burgerlijke loonslaaf worden? Het cliché jaartje reizen? In een groepstherapie? Parttime werken?
. Tsja, als ik dit lees sta je voor de keuze van je leven . Het klinkt alsof je alles wat je noemt met cynisme tegemoet gaat. Dan kan ik me voorstellen dat geen van de keuzes die je maakt ook de juiste blijkt te zijn, omdat je steeds in staat bent jezelf naar beneden te halen met dat je keuze maar belachelijk is, te burgerlijk, te cliché. Wat naar dat je met zoveel angst naar je komende leven kijkt. Zou het iets zijn om te kijken waar je echt blij van wordt, waar je passie ligt en dat iig niet uit het oog te verliezen. Het leven is niet altijd zonnig, maar een regelmatig leven leiden is ook niet het einde van de wereld. Als je hier echt zo in vastloopt zou therapie best iets kunnen zijn, maar dan hoop ik wel dat je je ook open wilt stellen en kijken naar of het je iets goeds kan opleveren. Succes ermee Dankjewel, zal het in mijn groepstherapie bespreken.quote:
[..]
Goh, je hebt me toch een mooie term bedacht zeg. Ik wist niet dat er zoveel lifecrissisen mogelijk waren
En tof dat je je tijd neemt om dit te doen. Hierdoor merk ik dat allerlei momenten waarbij mensen (enorme) ups en downs hebben, ik redelijk stabiel ervaar.
Wat soms best jammer is en soms ook niet altijd even gezond volgens mij.
Zijn er methodes om dit te doorbreken? Dus meer te ervaren op emotioneel gebied, ipv dit weg te stoppen/weg te relativeren?
Ach ja, dat zou ik soms ook wel willen, terug kunnen gaan en andere keuzes makenquote:
[..]
Nouja, 25 jaar dus, tijdje geleden afgestudeerd aan de uni. Heb een baan gevonden met zicht op vast contract, alleen blijft het gevoel een beetje knagen of dit nou hetgeen is wat ik echt wil? Ik mis echt een beetje een doel in mijn leven, klooi maar wat aan... Geen idee wat ik nou echt wil.
Aan de ene kant ben ik nu in de opbouwende fase en mag ik heel blij zijn dat ik überhaupt kans heb op een vast contract in deze tijd. Aan de andere kant, ik ben nu nog jong, hoeveel spijt krijg ik later als ik er niet wat meer uit heb gehaald door bijv mijn baan op te zeggen en nog een paar maanden had gereisd door bijv Zuid-Amerika?
Het liefst zou ik gewoon weer 18 zijn en mijn studietijd opnieuw mogen doen, en er dan wat meer uit hebben gehaald... Maarja, met terugwerkende kracht redeneren kan iedereen.
. Maar ja, precies zoals jij het zegt en we kunnen niet terug. we hebben het te doen met wat we hebben. Wel tof voor je dat je een vaste baan hebt, dat is een zegen in deze tijd, toch? Maar ja, als je pas 25 bent, dan ligt je leven toch nog helemaal voor je? Die reis die kan toch nog altijd? Misschien als je wat gespaard hebt in je huidige werk. Denk eens na over wat je in je werk zo trekt, waar haal je je positiviteit uit, waar ligt je passie, waar kun je je ei in kwijt? Zet het eens allemaal op een rijtje, maak bijvoorbeeld een overzicht van alle plussen en minnen mbt de betreffende reis en je werk en geef daar wegingen aan van 1-10 en kijk dan eens waar het zwaartepunt ligt. En wees dan eerlijk naar jezelf, want je kunt wel op reis gaan en alle schepen achter je verbranden, maar als je terugkomt moet je toch weer opnieuw ene baan zoeken en begint je zoektocht misschien wel weer opnieuw Ik denk niet dat er gouden regels voor zijn, maar je kunt jezelf bijvoorbeeld wel helpen door een soort signaleringsplan te maken of terugvalpreventieplan. Hierin kun je dan noteren in oplopende mate van lijdenslast welke klachten je hebt en hoe je daar op reageert, dus een fase 1-2 en 3 bijvoorbeeld. In dit overzicht zet je dan ook wat je moet doen om het niet op te laten lopen, dus hoe je op tijd in kunt grijpen. Hier helpen vaak heel concrete stappen in, bijvoorbeeld niet in je bed gaan liggen als je somber bent, maar een half uur buiten gaan wandelen, je niet terugtrekken in je huis, maar contacten onderhouden. Er zijn vast boeken over geschreven, maar daar heb ik geen persoonlijke ervaring mee. Misschien kan ik er nog eens op terugkomen, later.quote:
Hallo Freudin! Welkom en wat ontzettend tof dat je meewerkt aan deze special. Bedankt voor je tijd!
Hoe zorg je dat je -vroeg of laat- niet terugvalt in een depressie of opnieuw depressief raakt? Zijn er hier "gouden regels" voor? En zijn er hier ook boeken over geschreven en welke raad je aan?
Tekenen voor suicidale gedachten/acties zijn als iemand spullen in huis haalt voor een zelfmoordpoging, bijvoorbeeld pillen 'spaart', als deze persoon tussendoor steeds opmerkingen maakt die hierop lijken ed.quote:
[..]
Mocht er tijd zijn/geen belangrijker vragen zou ik hierop verder willen vragen:
Ik ken mensen die die tekenen vertonen en "alleen" depressief zijn, maar niet suicidaal zijn (of met suicidale gedachtes rondlopen), zijn er tekenen specifiek voor suicidale gedachtes/acties?
Wat afgrijselijk. Dat wil je niet meemaken.quote:
[..]
Bedankt voor het antwoord
Heb het helaas wel meegemaakt met een klasgenoot, zo fiets je samen richting thuis na een dagje school, zo word je klas bijeengeroepen met de hele directie erbij en krijg je te horen dat die klasgenoot er niet meer is
Och, wat ontzettend naar om te lezen. Klinkt alsof je al zo lang met jezelf loopt te slepen dat langzamerhand alle plezier wegvalt en je dus ook niets meer kunt voelen. Het klinkt alsof je iets stevigers nodig hebt dan een psycholoog in de eerste lijn. Je moet een trapje hoger, denk ik. Dus vraag je huisarts naar een verwijzing naar de 2e lijnszorg, naar een psychotherapeut. Ik lees dat je jezelf en dus ook de ander, ook voor de gek houdt, dus je hebt ook een therapeut nodig die daar doorheen kan prikken, maar ook moet je jezelf bij de kladden grijpen en nu eens echt gaan praten over hoe het met je gaat. Vraag om een persoonsgerichte therapie, die dieper gaat dan alleen het doen van opdrachtjes, maar die op zoek gaat naar wie jij bent en waarom je doet zoals je doet. Sterktequote:
Hoi Freudin, leuk dat je dit doet.
Ik merk dat ik al langere tijd (jaren) somber door het leven ga met de nodige gevolgen die steeds erger lijken te worden waarbij ik nu op het punt ben aanbeland dat ik niks meer wil, niks meer doe, baan wil opzeggen en eigenlijk maar gewoon de hele dag thuis wil zijn. Je kunt wel zeggen dat mijn levenslust weg is. Het ergste is nog dat ik, hoe ik het zelf noem, niks meer voel. De leuke dingen niet maar ook de slechte dingen niet, bijvoorbeeld ingrijpende familieomstandigheden.
Inmiddels al enkele keren bij de huisarts geweest met beide keren een verwijzing naar een 2 verschillende psychologen. Maar ik kan me daar niet openen, ik vertel niet alles of ik lieg zelfs omdat ik het gevoel heb dat ik er met een lullige opdrachtje of een tip voor een goed boek elke keer vandaan kom. Volgens mij is dat niet het station voor mij en heb ik op het moment een beetje het gevoel alsof er niks is wat mij nog kan helpen.
Heb jij een idee wat ik hiermee kan of waar ik terecht kan voor wel goede hulp?
Zeker, was heel onwerkelijk terwijl ik helemaal niet zo veel contact met hem had.quote:
[..]
Wat afgrijselijk. Dat wil je niet meemaken.
Dit was het eerste jaar samen maar ik kan me nog herinneren dat ik met min 10 in de winter terug naar ons deel van Breda fietste, ik merkte nog op dat het wel werd tijd voor lente want al die grijze dagen kan nog eens een winterdepressie opleveren, niet wetende dat hij dus al zijn leven lang kampte met depressies.
Vooral verder zoekenquote:
Hoe vind ik duurzame vreugde in dit zinloos bestaan?
. Het klinkt alsof je niet echt een duidelijke vraag hebt. Als dat wel zo is, wil je die dan specificeren? : Wat is nou precies het verschil tussen een psychiater een psycholoog en een psychotherapeut?Met die laatste twee heb ik dan zelf ervaring maar gezien de staat waarin ik verkeerde ben ik vergeten wat ik nou bij de een had besproken en wat bij de ander
.Dank je ik zal weer eens een balletje opgooien bij de huisarts.quote:
[..]
Och, wat ontzettend naar om te lezen. Klinkt alsof je al zo lang met jezelf loopt te slepen dat langzamerhand alle plezier wegvalt en je dus ook niets meer kunt voelen. Het klinkt alsof je iets stevigers nodig hebt dan een psycholoog in de eerste lijn. Je moet een trapje hoger, denk ik. Dus vraag je huisarts naar een verwijzing naar de 2e lijnszorg, naar een psychotherapeut. Ik lees dat je jezelf en dus ook de ander, ook voor de gek houdt, dus je hebt ook een therapeut nodig die daar doorheen kan prikken, maar ook moet je jezelf bij de kladden grijpen en nu eens echt gaan praten over hoe het met je gaat. Vraag om een persoonsgerichte therapie, die dieper gaat dan alleen het doen van opdrachtjes, maar die op zoek gaat naar wie jij bent en waarom je doet zoals je doet. Sterkte
Als je denkt dat je iemand nodig hebt die je in je dagelijks leven van tips en adviezen voorziet is een coach prima, denk ik. Maar als je nog helemaal niet het idee hebt dat je stappen verder bent gekomen, is het dan niet beter om of een second opinion te laten doen, of een andere therapeut te zoeken? Er zijn mogelijkheden om met een andere therapeut of via een specialistisch onderzoek helder te krijgen waarom je behandeling is vastgelopen. Zo doorgaan lijkt in ieder geval niet de meest passende optie.quote:
Wanneer is het beter om met een behandeling te stoppen? Ik ben nu zelf 4 jaar onder behandeling en ik ben er een beetje klaar mee... Er lijkt geen schot in te zitten (mn behandelaar zegt dat ik grote stappen zet, ikzelf zie dat niet zo). Soms denk ik dat het beter is om de psycholoog in te wisselen voor een coach. Hoe denk jij daarover?
quote:Op maandag 16 januari 2017 21:14 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Dankjewel, zal het in mijn groepstherapie bespreken.
Gezien de vragen die nog beantwoord moeten worden en de gelimiteerde tijd, is de vraag of je dit zelf kunt googlen, want zoals je zelf aangeeft is het een vraag die je prima zelf kunt googlenquote:
Mocht je nog tijd hebben voor een vraag, en dit is een simpele google vraag die ik zelf zou kunnen opzoeken
Met die laatste twee heb ik dan zelf ervaring maar gezien de staat waarin ik verkeerde ben ik vergeten wat ik nou bij de een had besproken en wat bij de ander
.quote:Op maandag 16 januari 2017 21:31 schreef Samzz het volgende:
[..]
Gezien de vragen die nog beantwoord moeten worden en de gelimiteerde tijd, is de vraag of je dit zelf kunt googlen, want zoals je zelf aangeeft is het een vraag die je prima zelf kunt googlen
Ik ga aan de slag.
Niet zo'n makkelijke vraag hoor. Maar ik kan me voorstellen dat je hiermee ook aan mooie momenten voorbij gaat. Wat kan helpen is meer vertellen over wat je bezig houdt, tijd nemen om om je heen te kijken wat je hebt en wat je meemaakt. Het klinkt alsof je van het een naar het andere stapt en niet voldoende tijd neemt om je te realiseren hoe het was.quote:
Ik ben erg goed om alles te relativeren, dit gaat automatisch.
Hierdoor merk ik dat allerlei momenten waarbij mensen (enorme) ups en downs hebben, ik redelijk stabiel ervaar.
Wat soms best jammer is en soms ook niet altijd even gezond volgens mij.
Zijn er methodes om dit te doorbreken? Dus meer te ervaren op emotioneel gebied, ipv dit weg te stoppen/weg te relativeren?
Wandelen, sporten, de buitenlucht opzoeken. Mensen denken wel eens dat het onzin is, maar dat is het echt niet. De zon bevat vitamines die we nodig hebben om ons goed te voelen, maar ook de buitenlucht die je inademt waardoor je opfrist helpt om je beter te voelen. Vandaar dat er in diverse therapieen voor depressies gewerkt wordt met sporten en buitenlucht (runningtherapy bijv). Daarnaast lieve mensen om je heen verzamelen bij wie je terecht kunt als je je rot voelt, zorgen dat je jezelf ook uitspreekt over hoe je je voelt en soms gewoon eens iets leuks doen als je je slecht voelt. Goed eten, niet te vet, veel groente, de geijkte dingenquote:Op maandag 16 januari 2017 21:31 schreef brandlex het volgende:
Zijn er eenvoudige dingen die iedereen kan doen om de kans op een depressie te verkleinen?
. Maar iets lekkers tussendoor mag ook he, ik bedoel niet dat je moet leven als een monnik, ik weet ook niet of monniken nou daadwerkelijk gelukkiger zijn in het leven Ik bedoel te zeggen dat het bestaan niets uitmaakt, het is er gewoon. En voor mij betekent dat een lichaam, bewustzijn, deelname aan een maatschappij, etc. Dit resulteert in verplichte mentale en fysieke inspanning, waaraan ik niet per se een waardeoordeel koppel, maar in ieder geval word ik verwacht wat te doen, of ik sterf een pijnlijke dood. Die inspanning heeft echter geen betekenis, niets heeft betekenis, niets maakt uit. Hoe is er met die onweerlegbare wetenschap nog duurzame vreugde te bereiken?quote:
[..]
Vooral verder zoeken
Ik vraag me af (een wat aparte vraag) in hoeverre een therapeut zich realiseert dat een cliënt de therapeut kan zien als de eigen ouder. En niet als therapeut. Dat maakt dus dat de situatie bij het begin van de gesprekken, al niet goed zit.
Nu is het handig als ik een voorbeeld zou hebben (zelf heb ik veel therapeuten gehad, bijna altijd vrouwelijke) maar die heb even niet. Ik weet alleen wel dat ik gaandeweg alle therapieën heb gedacht: maar dénken ze wel aan die mogelijkheid, dat ik hen zie als moeder? Als mijn moeder dus.
Als er geen vragen zijn dan kan je hier verder: VBL / Voetbal Inside #1443 Heil Hyballaquote:
Hebben jullie nog vragen, anders ga ik nog een stukje VI kijken
Ja, als je op deze manier tegen het leven aankijkt, begrijp ik wel dat het een soort van onmogelijkheid is om dat te bereiken. Je ziet het leven als iets dat nutteloos is, dat er maar is om geleefd te worden, maar waaruit je niet speciaal iets kunt bereiken. In feite is dat natuurlijk ook zo, het leven is er niet voor ons om iets te bereiken an sich. Toch is het ook zo dat we hier zijn en een soort van verplicht aan onszelf en onze naasten zijn om iets van het leven te maken. Misschien wil je ook niet zien dat het leven ook mooie kanten heeft, maar zoek je vooral in je hoofd naar een oplossing of een soort hogere macht, net als veel van ons. Veel mensen vinden dat in het geloof of in iets goeds doen voor hun medemens. Ik kan je hier in dit kleine gesprekje niet ineens een mooi levensdoel voor ogen geven, maar ik hoop wel dat je ook naar de kleine dingen in je eigen leven kunt gaan kijken die misschien wel veel mooier en betekenisvoller zijn dan je nu denkt. En anders, ga eens met mensen in je omgeving praten die dit wel kunnen, misschien kun je iets van ze leren. Sterktequote:
[..]
Ik bedoel te zeggen dat het bestaan niets uitmaakt, het is er gewoon. En voor mij betekent dat een lichaam, bewustzijn, deelname aan een maatschappij, etc. Dit resulteert in verplichte mentale en fysieke inspanning, waaraan ik niet per se een waardeoordeel koppel, maar in ieder geval word ik verwacht wat te doen, of ik sterf een pijnlijke dood. Die inspanning heeft echter geen betekenis, niets heeft betekenis, niets maakt uit. Hoe is er met die onweerlegbare wetenschap nog duurzame vreugde te bereiken?
Een nieuwe therapeut is lastig. Waarschijnlijk ga ik van de spv'er weer terug naar een psycholoog maar dat is de 4de al.quote:
[..]
Als je denkt dat je iemand nodig hebt die je in je dagelijks leven van tips en adviezen voorziet is een coach prima, denk ik. Maar als je nog helemaal niet het idee hebt dat je stappen verder bent gekomen, is het dan niet beter om of een second opinion te laten doen, of een andere therapeut te zoeken? Er zijn mogelijkheden om met een andere therapeut of via een specialistisch onderzoek helder te krijgen waarom je behandeling is vastgelopen. Zo doorgaan lijkt in ieder geval niet de meest passende optie.
Wat vind jij beter; een psycholoog aangesloten bij de GGZ of een vrijgevestigde? Is er een kwaliteitsverschil?
Dankjewel.quote:
[..]
Ja, als je op deze manier tegen het leven aankijkt, begrijp ik wel dat het een soort van onmogelijkheid is om dat te bereiken. Je ziet het leven als iets dat nutteloos is, dat er maar is om geleefd te worden, maar waaruit je niet speciaal iets kunt bereiken. In feite is dat natuurlijk ook zo, het leven is er niet voor ons om iets te bereiken an sich. Toch is het ook zo dat we hier zijn en een soort van verplicht aan onszelf en onze naasten zijn om iets van het leven te maken. Misschien wil je ook niet zien dat het leven ook mooie kanten heeft, maar zoek je vooral in je hoofd naar een oplossing of een soort hogere macht, net als veel van ons. Veel mensen vinden dat in het geloof of in iets goeds doen voor hun medemens. Ik kan je hier in dit kleine gesprekje niet ineens een mooi levensdoel voor ogen geven, maar ik hoop wel dat je ook naar de kleine dingen in je eigen leven kunt gaan kijken die misschien wel veel mooier en betekenisvoller zijn dan je nu denkt. En anders, ga eens met mensen in je omgeving praten die dit wel kunnen, misschien kun je iets van ze leren. Sterkte
Ja hoor, ik denk dat therapeuten zich dat wel degelijk realiseren. Dat is op zich niet zo erg hoor, het is ook wel begrijpelijk als je een therapeut hebt waar je alles tegen kunt vertellen, die tijd voor je neemt, die naar je luistert en je ook nog eens spiegelt in wat je doet en wat je zegt, dat je aan die persoon gevoelens en herinneringen koppelt van je eigen moeder (of vader). En in een psychotherapie is dit soms ook een noodzakelijke bijkomstigheid om te leren omgaan met wat je hebt gemist in je leven vroeger, of wat je had willen hebben van (een van) je ouders, om dat te leren herkennen en verdragen en uiteindelijk ook te leren dat je dat aan jezelf kunt gaan geven. Ik wil je wel een tip geven: als je dat zo ervaart, bespreek het ook met je therapeut. Laat ze het niet zelf uitzoeken, maar maak er voor jezelf therapie van. Daar heb je denk ik meer aan dan te denken 'wat zou de therapeut over me denken'. Bespreek het dus!quote:
Hoi Freudin, ik heb ook een vraag.
Ik vraag me af (een wat aparte vraag) in hoeverre een therapeut zich realiseert dat een cliënt de therapeut kan zien als de eigen ouder. En niet als therapeut. Dat maakt dus dat de situatie bij het begin van de gesprekken, al niet goed zit.
Nu is het handig als ik een voorbeeld zou hebben (zelf heb ik veel therapeuten gehad, bijna altijd vrouwelijke) maar die heb even niet. Ik weet alleen wel dat ik gaandeweg alle therapieën heb gedacht: maar dénken ze wel aan die mogelijkheid, dat ik hen zie als moeder? Als mijn moeder dus.
Hoi Freudin, de positieve kant is er zeer zeker. Maar wat ik bedoelde te zeggen is de negatieve kant ervan. Stel: angst voor moeder wordt dus angst voor therapeut. En dat in allerlei vormen en gradaties. Als dat niet zichtbaar is, dat er zo'n angst is, loopt de therapie scheef. De associatie neemt de therapie over.quote:
[..]
Ja hoor, ik denk dat therapeuten zich dat wel degelijk realiseren. Dat is op zich niet zo erg hoor, het is ook wel begrijpelijk als je een therapeut hebt waar je alles tegen kunt vertellen, die tijd voor je neemt, die naar je luistert en je ook nog eens spiegelt in wat je doet en wat je zegt, dat je aan die persoon gevoelens en herinneringen koppelt van je eigen moeder (of vader). En in een psychotherapie is dit soms ook een noodzakelijke bijkomstigheid om te leren omgaan met wat je hebt gemist in je leven vroeger, of wat je had willen hebben van (een van) je ouders, om dat te leren herkennen en verdragen en uiteindelijk ook te leren dat je dat aan jezelf kunt gaan geven. Ik wil je wel een tip geven: als je dat zo ervaart, bespreek het ook met je therapeut. Laat ze het niet zelf uitzoeken, maar maak er voor jezelf therapie van. Daar heb je denk ik meer aan dan te denken 'wat zou de therapeut over me denken'. Bespreek het dus!
Ik zou niet weten waarom het lastig is, behalve dat je zorgverzekeraar misschien niet alles vergoed. Maar heb je wel eens gedacht aan een psychotherapeut? Of heb je dat traject al bewandeld? Ik kan zo 1-2-3 niet zeggen dat er kwaliteitsverschil zit tussen GGZ en vrijgevestigd, domweg omdat er goede en minder goede therapeuten bij beiden zitten. Je moet weten dat een SPV'er niet echt therapie geeft, maar eerder ondersteunende gesprekken. Als je nog nooit een inzichtgevende therapie hebt gedaan en je hebt de psychologische mogelijkheden om dat te doen (en je durft een dergelijk lang traject aan), dan kun je eens kijken of je meer die kant op wil. Je huisarts kan vast met je meedenken! Good luckquote:
[..]
Een nieuwe therapeut is lastig. Waarschijnlijk ga ik van de spv'er weer terug naar een psycholoog maar dat is de 4de al.
Wat vind jij beter; een psycholoog aangesloten bij de GGZ of een vrijgevestigde? Is er een kwaliteitsverschil?
Freudin, ook jij heel erg bedankt voor je bondige, maar duidelijke antwoorden!
Ja maar dan blijft mijn tip toch staan: bespreek het, want als je je angsten niet bespreekt, zullen ze dus ook niet opgelost worden. Pas als je durft die stap te nemen, het lijkt heel eng, maar als je een kleine stap genomen hebt kan je ineens merken hoe makkelijk het is om nog een tap te nemen, kun je ook verder groeien. Dus doen zou ik zeggen! Therapeuten vinden het prettig als je ze vertelt wat je aan ze beleeft, want dan kunnen ze je beter helpen.quote:
[..]
Hoi Freudin, de positieve kant is er zeer zeker. Maar wat ik bedoelde te zeggen is de negatieve kant ervan. Stel: angst voor moeder wordt dus angst voor therapeut. En dat in allerlei vormen en gradaties. Als dat niet zichtbaar is, dat er zo'n angst is, loopt de therapie scheef. De associatie neemt de therapie over.
Nou heel erg bedankt, Samzz. Dank jullie wel allemaal voor jullie interessante, pijnlijke, intrigerende vragen. Ik hoop dat ik een klein steentje heb mogen bijdragen. Ik vond het iig leuk om te doen en helemaal niet zo eng als ik in eerste instantie had gedachtquote:
We zijn zo wel een beetje door de geplande tijd heen. Ik wil jullie bedanken voor jullie vragen, geduld en vooral de leuke manier van reageren.
Freudin, ook jij heel erg bedankt voor je bondige, maar duidelijke antwoorden!
Heel erg bedankt voor je tijd Freudinquote:
[..]
Nou heel erg bedankt, Samzz. Dank jullie wel allemaal voor jullie interessante, pijnlijke, intrigerende vragen. Ik hoop dat ik een klein steentje heb mogen bijdragen. Ik vond het iig leuk om te doen en helemaal niet zo eng als ik in eerste instantie had gedacht
.quote:
[..]
Heel erg bedankt voor je tijd Freudin
.[ Bericht 12% gewijzigd door Samzz op 16-01-2017 23:23:43 ]