Blue Monday Special: Q&A met een psychotherapeut

Ik gooi er meteen even een zware vraag tegenaan, mede doordat het helaas weer veel in het nieuws is de laatste tijd.

Zelfdoding, je hoort vaak van naasten dingen als "dit had ik nooit verwacht" en van mensen die iets verder van de persoon staan dingen als "Hij was altijd zo vrolijk".

Zijn er tekenen? Kan je zoiets in sommige gevallen toch zien aankomen? In het geval van een depressie lijkt het altijd zo uit het niets te komen, als er sprake is van een lang ziektebed ja..dan wordt het toch meestal gewoon geuit.

En...mocht je als behandelend psychotherapeut iemand treffen die serieus met deze optie bezig is, hoe ga je daar mee om?

quote:

Op maandag 16 januari 2017 20:42 schreef K44S het volgende:

[..]

Maar wat, als contact maken ansich het probleem niet is?

Nee, geen indirecte vraag over mezelf. Ik was benieuwd of er een bepaald teken/moment is wanneer je iemand het beste kan adviseren om eens langs een psycholoog te gaan... Maar dat is natuurlijk vrijwel onmogelijk.

Nog een laatste vraag: Wat is jouw mening over NLP?

Als contact maken an sich het probleem niet is, dan heb je misschien iets aan de boeken die ik je tipte .

Als iemand echt niet meer zijn kamer uit komt, niet meer op contact reageert, het idee heeft dat de wereld het slecht met hem voor heeft, hij voortdurend praat over zelfmoord, dat zijn iig momenten waarop je een huisarts kunt/moet inschakelen.
NLP heb ik geen persoonlijke ervaring mee, ik kan daar dan ook niet over oordelen.

Tof dat je dit doet! Dank je wel daarvoor!

Ik kom uit een familie waar veel (milde en heftiger) depressies voorkomen. Ik ben er tot nu toe sterker en misschien wel gelukkiger uitgekomen. Ik hoop ooit kinderen te krijgen en vraag me af wat je als ouder zou kunnen doen om je kinderen tegen dit soort dingen te wapenen?

En dan bedoel ik niet typische kreten als "liefde geven" en "begrip tonen", maar heb je concrete voorbeelden?

quote:

Op maandag 16 januari 2017 20:46 schreef Freudin het volgende:

[..]

Als contact maken an sich het probleem niet is, dan heb je misschien iets aan de boeken die ik je tipte .

Als iemand echt niet meer zijn kamer uit komt, niet meer op contact reageert, het idee heeft dat de wereld het slecht met hem voor heeft, hij voortdurend praat over zelfmoord, dat zijn iig momenten waarop je een huisarts kunt/moet inschakelen.
NLP heb ik geen persoonlijke ervaring mee, ik kan daar dan ook niet over oordelen.

Top! Thx

Succes met de lawine van vragen!

Welkom op het forum
Ik heb ook een vraag.
Ik ken iemand die nu al 7 jaar met depressieklachten rond loopt. (Moe, slechte coordinatie, fijne motoriek die achteruit gaat, geheugen is echt een ramp geworden, paniekaanvallen, moeite met bv simpele administratie begrijpen enz enz)
Toch kan ze geen oorzaak vinden. (Trauma, jeugd e.d.)
Nu zag ik laatst een laatste stukje van een docu (niet helemaal gezien dus ik kan het verkeerd begrepen hebben) van iemand (in de usa) die last had van dezelfde klachten en daar kwamen ze na een tijd er achter dat de tussenmuren van haar huis vol zaten met zwarte schimmel die voor de klachten zorgde.

Zou zo iets ook bij haar het geval kunnen zijn? Zijn er andere factoren bekend die voor dit soort klachten kunnen zorgen?

quote:

Op maandag 16 januari 2017 20:39 schreef BerryBoterham het volgende:
Hoi Freudin, tof dat je dit doet.

Ik ben benieuwd wat jouw ervaring is met het behandelen van matig tot zware depressies met behulp van cognitieve gedragstherapie. Hoe groot is de kans op succes, en werkt het voor veel mensen?

(Scherpe moderators trouwens, goed bezig! )

CGT kan goed werken bij matig tot zware depressies waarbij ook goed moet worden gekeken of medicatie een positieve bijdrage kan leveren. De kans op succes is lastig in te schatten, ik weet niet of daar cijfers van bekend zijn, maar CGT blijkt wel een goede mogelijkheid tot succes. Het wordt moeilijker als er andere problemen zijn die de depressie bemoeilijken, versterken, zoals andere stoornissen, persoonlijkheidsstoornissen of als iemand al meerdere depressies heeft gehad. Het werkt voor redelijk wat mensen, maar niet altijd is het afdoende of krijgt iemand na een aantal jaren opnieuw een depressie. Het belangrijkste bij een dergelijke behandeling is denk ik juist ook kijken wat je kunt doen bij terugval en hoe je op tijd kunt ingrijpen.

quote:

Op maandag 16 januari 2017 20:43 schreef MAHL het volgende:
In plaats van zelf een verhaal te typen, laat ik maar schaamteloos verwijzen naar het topic van iemand anders:

R&P / 25+ en nog steeds geen idee wat je met je leven moet doen.

Zit met min of meer hetzelfde verhaal Tips?

Bij voorbaat dank!

Verhaal:

[..]

Kun je je eigen verhaal doen? het hoeft niet zo uitgebreid, maar dan heb ik tenminste met jou te maken

quote:

Op maandag 16 januari 2017 20:44 schreef Argo het volgende:
Misschien nog een vraag weet niet of het in uw veld ligt maar het is een beetje rustig. Ik heb vaker last van opdringerige gedachten, zou dit samen kunnen liggen met een schizotypischepersoonlijkheidsstoornis?

Deze gedachten zijn zeer vervelend en irritant, maar behalve dat je jezelf vreselijk voelt na deze gedachten, kan je er verder nog wat aan of mee doen?

Als hier iets mee gedaan kan worden ga ik zeker hulp zoeken daarom vraag ik het nog eenmaal. Sorry en nogmaals bedankt.

Deze gedachten lijken me niet zo samen te vallen met de PS waarover je spreekt, maar eerder met angstgedachten die veel mensen kunnen hebben en die we wel dwanggedachten kunnen noemen. Die kunnen zeer vervelend zijn, dat klopt, en vaak kun je je moeilijk los maken van deze gedachten. Maar daar kun je zeker met behandeling iets mee, gericht op het leren accepteren dat we allemaal dit soort gedachten hebben en dat het niet erg is, maar dat je ze voorbij kunt laten gaan zonder er zoveel aandacht aan te geven. Ik hoop dat je een goede behandeling kunt vinden voor jezelf. Heel veel succes ermee

Welke tips kan je geven voor mensen met een quarterlifecrisis die na het afstuderen doodsbang zijn dat ze een burgerlijke loonslaaf worden? Het cliché jaartje reizen? In een groepstherapie? Parttime werken?

quote:

Op maandag 16 januari 2017 20:44 schreef YokiKater het volgende:
Wat zou je aanraden/aanbevelen bij een langdurige depressie waarbij de betreffende client pertinent weigert om antidepressiva te gebruiken en ook niet openstaat voor mindfullness of praatgroepjes?

Eerst maar eens in gesprek gaan met betreffende client wat maakt dat hij/zij alle hulp die je aanbiedt weigert. Het lijkt dan alsof je heel erg je best moet doen om de client te helpen en hij/zij het stelselmatig afwijst. Ik weet niet of dat zo is, maar dat klinkt wel zo. Soms kan het nodig zijn iemand echt een tijd te laten nadenken wat hij wel wil, misschien een korte time out geven van een maand oid? Behalve als er te grote risico's zijn op suïcide, dan zou ik toch wat steviger aangeven dat als hij behandeling weigert dat er op termijn een gedwongen behandeling van zou moeten komen.

quote:

Op maandag 16 januari 2017 20:45 schreef Rabieluh het volgende:
Ik gooi er meteen even een zware vraag tegenaan, mede doordat het helaas weer veel in het nieuws is de laatste tijd.

Zelfdoding, je hoort vaak van naasten dingen als "dit had ik nooit verwacht" en van mensen die iets verder van de persoon staan dingen als "Hij was altijd zo vrolijk".

Zijn er tekenen? Kan je zoiets in sommige gevallen toch zien aankomen? In het geval van een depressie lijkt het altijd zo uit het niets te komen, als er sprake is van een lang ziektebed ja..dan wordt het toch meestal gewoon geuit.

En...mocht je als behandelend psychotherapeut iemand treffen die serieus met deze optie bezig is, hoe ga je daar mee om?

Ja, soms zijn er tekenen, niet altijd helaas. Tekenen kunnen zijn als iemand weinig contact meer maakt, contact afhoudt, veel in bed ligt, niet meer naar het werk/studie gaat, al in behandeling is maar met weinig positiviteit over de behandeling praat ed. Als ik dit in mijn werk tegenkom zal ik proberen te bespreken hoe serieus iemand nadenkt over zelfmoord, hoe vaak, hoe regelmatig en hoe ver deze gedachten gaan. Het serieus nemen is heel belangrijk en in geval van ernstig risico zal ik een behandelend psychiater vragen een risicoinschatting te doen.

Hallo Freudin! Welkom en wat ontzettend tof dat je meewerkt aan deze special. Bedankt voor je tijd!

Hoe zorg je dat je -vroeg of laat- niet terugvalt in een depressie of opnieuw depressief raakt? Zijn er hier "gouden regels" voor? En zijn er hier ook boeken over geschreven en welke raad je aan?

quote:

Op maandag 16 januari 2017 21:00 schreef Freudin het volgende:

[..]

Ja, soms zijn er tekenen, niet altijd helaas. Tekenen kunnen zijn als iemand weinig contact meer maakt, contact afhoudt, veel in bed ligt, niet meer naar het werk/studie gaat, al in behandeling is maar met weinig positiviteit over de behandeling praat ed. Als ik dit in mijn werk tegenkom zal ik proberen te bespreken hoe serieus iemand nadenkt over zelfmoord, hoe vaak, hoe regelmatig en hoe ver deze gedachten gaan. Het serieus nemen is heel belangrijk en in geval van ernstig risico zal ik een behandelend psychiater vragen een risicoinschatting te doen.

Mocht er tijd zijn/geen belangrijker vragen zou ik hierop verder willen vragen:

Ik ken mensen die die tekenen vertonen en "alleen" depressief zijn, maar niet suicidaal zijn (of met suicidale gedachtes rondlopen), zijn er tekenen specifiek voor suicidale gedachtes/acties?

quote:

Op maandag 16 januari 2017 20:46 schreef Tanin het volgende:
Tof dat je dit doet! Dank je wel daarvoor!

Ik kom uit een familie waar veel (milde en heftiger) depressies voorkomen. Ik ben er tot nu toe sterker en misschien wel gelukkiger uitgekomen. Ik hoop ooit kinderen te krijgen en vraag me af wat je als ouder zou kunnen doen om je kinderen tegen dit soort dingen te wapenen?

En dan bedoel ik niet typische kreten als "liefde geven" en "begrip tonen", maar heb je concrete voorbeelden?

Dank je wel, ik doe het graag Jeetje, wat heftig, dan betekent het dat je vaker te maken hebt gehad met familieleden die somber, depressief waren en in behandeling waren enzo. Ja, ik denk dat je je kinderen vooral kunt helpen door open te zijn over je eigen gevoelens, door steunend, maar ook begrenzend naar hen te zijn, door ze ook uit te leggen dat het leven niet altijd makkelijk is en dat er soms dagen zijn waarop je je zelf ook rot voelt. En wat je dan helpt om te doen, praten met anderen, geknuffeld worden door je kinderen en/of partner ed. En als ze zich niet lekker in hun vel voelen er voor ze te zijn, maar ook te laten zien dat er nog iets anders is dan die sombere gevoelens, dus het even leren opzij te zetten voor iets leuks bijvoorbeeld. Ik hoop dat je hier iets aan hebt

quote:

Op maandag 16 januari 2017 20:48 schreef K44S het volgende:

[..]

Top! Thx

Succes met de lawine van vragen!

Dank

quote:

Op maandag 16 januari 2017 21:00 schreef Freudin het volgende:

[..]

Ja, soms zijn er tekenen, niet altijd helaas. Tekenen kunnen zijn als iemand weinig contact meer maakt, contact afhoudt, veel in bed ligt, niet meer naar het werk/studie gaat, al in behandeling is maar met weinig positiviteit over de behandeling praat ed. Als ik dit in mijn werk tegenkom zal ik proberen te bespreken hoe serieus iemand nadenkt over zelfmoord, hoe vaak, hoe regelmatig en hoe ver deze gedachten gaan. Het serieus nemen is heel belangrijk en in geval van ernstig risico zal ik een behandelend psychiater vragen een risicoinschatting te doen.

Bedankt voor het antwoord . Het is niet direct dat ik vermoedens heb in mijn vriendenkring maar met het nieuws van de laatste dagen dan denk ik hier wel eens aan.

Heb het helaas wel meegemaakt met een klasgenoot, zo fiets je samen richting thuis na een dagje school, zo word je klas bijeengeroepen met de hele directie erbij en krijg je te horen dat die klasgenoot er niet meer is .

quote:

Op maandag 16 januari 2017 20:49 schreef valentijn101 het volgende:
Welkom op het forum
Ik heb ook een vraag.
Ik ken iemand die nu al 7 jaar met depressieklachten rond loopt. (Moe, slechte coordinatie, fijne motoriek die achteruit gaat, geheugen is echt een ramp geworden, paniekaanvallen, moeite met bv simpele administratie begrijpen enz enz)
Toch kan ze geen oorzaak vinden. (Trauma, jeugd e.d.)
Nu zag ik laatst een laatste stukje van een docu (niet helemaal gezien dus ik kan het verkeerd begrepen hebben) van iemand (in de usa) die last had van dezelfde klachten en daar kwamen ze na een tijd er achter dat de tussenmuren van haar huis vol zaten met zwarte schimmel die voor de klachten zorgde.

Zou zo iets ook bij haar het geval kunnen zijn? Zijn er andere factoren bekend die voor dit soort klachten kunnen zorgen?

Jij ook welkom. Het klinkt wel heel ernstig wat je beschrijft? Is er goed onderzoek gedaan bij deze persoon? Ik bedoel, zijn er ook lichamelijke onderzoeken gedaan, zoals testen van de schildklier, ziekte van lyme, een degeneratieve ziekte zoals dementie ed. Is er wel een behandeling voor depressie gedaan of loopt deze persoon gewoon door met deze klachten? Iig zijn er dus andere oorzaken mogelijk. Misschien eens een goed onderzoek bij huisarts laten doen en anders maar eens op zoek naar een psychotherapeut die een persoonsgerichte behandeling doet.

Hoi Freudin, leuk dat je dit doet.

Ik merk dat ik al langere tijd (jaren) somber door het leven ga met de nodige gevolgen die steeds erger lijken te worden waarbij ik nu op het punt ben aanbeland dat ik niks meer wil, niks meer doe, baan wil opzeggen en eigenlijk maar gewoon de hele dag thuis wil zijn. Je kunt wel zeggen dat mijn levenslust weg is. Het ergste is nog dat ik, hoe ik het zelf noem, niks meer voel. De leuke dingen niet maar ook de slechte dingen niet, bijvoorbeeld ingrijpende familieomstandigheden.

Inmiddels al enkele keren bij de huisarts geweest met beide keren een verwijzing naar een 2 verschillende psychologen. Maar ik kan me daar niet openen, ik vertel niet alles of ik lieg zelfs omdat ik het gevoel heb dat ik er met een lullige opdrachtje of een tip voor een goed boek elke keer vandaan kom. Volgens mij is dat niet het station voor mij en heb ik op het moment een beetje het gevoel alsof er niks is wat mij nog kan helpen.

Heb jij een idee wat ik hiermee kan of waar ik terecht kan voor wel goede hulp?

quote:

Op maandag 16 januari 2017 20:55 schreef Gary_Oak het volgende:
Welke tips kan je geven voor mensen met een quarterlifecrisis die na het afstuderen doodsbang zijn dat ze een burgerlijke loonslaaf worden? Het cliché jaartje reizen? In een groepstherapie? Parttime werken?

Goh, je hebt me toch een mooie term bedacht zeg. Ik wist niet dat er zoveel lifecrissisen mogelijk waren . Tsja, als ik dit lees sta je voor de keuze van je leven . Het klinkt alsof je alles wat je noemt met cynisme tegemoet gaat. Dan kan ik me voorstellen dat geen van de keuzes die je maakt ook de juiste blijkt te zijn, omdat je steeds in staat bent jezelf naar beneden te halen met dat je keuze maar belachelijk is, te burgerlijk, te cliché. Wat naar dat je met zoveel angst naar je komende leven kijkt. Zou het iets zijn om te kijken waar je echt blij van wordt, waar je passie ligt en dat iig niet uit het oog te verliezen. Het leven is niet altijd zonnig, maar een regelmatig leven leiden is ook niet het einde van de wereld. Als je hier echt zo in vastloopt zou therapie best iets kunnen zijn, maar dan hoop ik wel dat je je ook open wilt stellen en kijken naar of het je iets goeds kan opleveren. Succes ermee

Wanneer is het beter om met een behandeling te stoppen? Ik ben nu zelf 4 jaar onder behandeling en ik ben er een beetje klaar mee... Er lijkt geen schot in te zitten (mn behandelaar zegt dat ik grote stappen zet, ikzelf zie dat niet zo). Soms denk ik dat het beter is om de psycholoog in te wisselen voor een coach. Hoe denk jij daarover?