R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Blue Monday Special: Q&A met een psychotherapeut
CGT kan goed werken bij matig tot zware depressies waarbij ook goed moet worden gekeken of medicatie een positieve bijdrage kan leveren. De kans op succes is lastig in te schatten, ik weet niet of daar cijfers van bekend zijn, maar CGT blijkt wel een goede mogelijkheid tot succes. Het wordt moeilijker als er andere problemen zijn die de depressie bemoeilijken, versterken, zoals andere stoornissen, persoonlijkheidsstoornissen of als iemand al meerdere depressies heeft gehad. Het werkt voor redelijk wat mensen, maar niet altijd is het afdoende of krijgt iemand na een aantal jaren opnieuw een depressie. Het belangrijkste bij een dergelijke behandeling is denk ik juist ook kijken wat je kunt doen bij terugval en hoe je op tijd kunt ingrijpen.quote:Op maandag 16 januari 2017 20:39 schreef BerryBoterham het volgende:
Hoi Freudin, tof dat je dit doet.
Ik ben benieuwd wat jouw ervaring is met het behandelen van matig tot zware depressies met behulp van cognitieve gedragstherapie. Hoe groot is de kans op succes, en werkt het voor veel mensen?
(Scherpe moderators trouwens, goed bezig!)
Kun je je eigen verhaal doen? het hoeft niet zo uitgebreid, maar dan heb ik tenminste met jou te makenquote:
In plaats van zelf een verhaal te typen, laat ik maar schaamteloos verwijzen naar het topic van iemand anders:
R&P / 25+ en nog steeds geen idee wat je met je leven moet doen.
Zit met min of meer hetzelfde verhaalTips?
Bij voorbaat dank!
Verhaal:
[..]
Deze gedachten lijken me niet zo samen te vallen met de PS waarover je spreekt, maar eerder met angstgedachten die veel mensen kunnen hebben en die we wel dwanggedachten kunnen noemen. Die kunnen zeer vervelend zijn, dat klopt, en vaak kun je je moeilijk los maken van deze gedachten. Maar daar kun je zeker met behandeling iets mee, gericht op het leren accepteren dat we allemaal dit soort gedachten hebben en dat het niet erg is, maar dat je ze voorbij kunt laten gaan zonder er zoveel aandacht aan te geven. Ik hoop dat je een goede behandeling kunt vinden voor jezelf. Heel veel succes ermeequote:Op maandag 16 januari 2017 20:44 schreef Argo het volgende:
Misschien nog een vraag weet niet of het in uw veld ligt maar het is een beetje rustig. Ik heb vaker last van opdringerige gedachten, zou dit samen kunnen liggen met een schizotypischepersoonlijkheidsstoornis?
Deze gedachten zijn zeer vervelend en irritant, maar behalve dat je jezelf vreselijk voelt na deze gedachten, kan je er verder nog wat aan of mee doen?
Als hier iets mee gedaan kan worden ga ik zeker hulp zoeken daarom vraag ik het nog eenmaal. Sorry en nogmaals bedankt.
Welke tips kan je geven voor mensen met een quarterlifecrisis die na het afstuderen doodsbang zijn dat ze een burgerlijke loonslaaf worden? Het cliché jaartje reizen? In een groepstherapie? Parttime werken?
Eerst maar eens in gesprek gaan met betreffende client wat maakt dat hij/zij alle hulp die je aanbiedt weigert. Het lijkt dan alsof je heel erg je best moet doen om de client te helpen en hij/zij het stelselmatig afwijst. Ik weet niet of dat zo is, maar dat klinkt wel zo. Soms kan het nodig zijn iemand echt een tijd te laten nadenken wat hij wel wil, misschien een korte time out geven van een maand oid? Behalve als er te grote risico's zijn op suïcide, dan zou ik toch wat steviger aangeven dat als hij behandeling weigert dat er op termijn een gedwongen behandeling van zou moeten komen.quote:
Wat zou je aanraden/aanbevelen bij een langdurige depressie waarbij de betreffende client pertinent weigert om antidepressiva te gebruiken en ook niet openstaat voor mindfullness of praatgroepjes?
Nouja, 25 jaar dus, tijdje geleden afgestudeerd aan de uni. Heb een baan gevonden met zicht op vast contract, alleen blijft het gevoel een beetje knagen of dit nou hetgeen is wat ik echt wil? Ik mis echt een beetje een doel in mijn leven, klooi maar wat aan... Geen idee wat ik nou echt wil.quote:
[..]
Kun je je eigen verhaal doen? het hoeft niet zo uitgebreid, maar dan heb ik tenminste met jou te maken
Aan de ene kant ben ik nu in de opbouwende fase en mag ik heel blij zijn dat ik überhaupt kans heb op een vast contract in deze tijd. Aan de andere kant, ik ben nu nog jong, hoeveel spijt krijg ik later als ik er niet wat meer uit heb gehaald door bijv mijn baan op te zeggen en nog een paar maanden had gereisd door bijv Zuid-Amerika?
Het liefst zou ik gewoon weer 18 zijn en mijn studietijd opnieuw mogen doen, en er dan wat meer uit hebben gehaald... Maarja, met terugwerkende kracht redeneren kan iedereen.
Heb je zelf een mooi/leuk/interessant verhaal, anoniem natuurlijk, over een patient die je niet snel zult vergeten?
Opeenvolgend worden de vragen van Rabieluh, Tanin en Valentijn beantwoord.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Ja, soms zijn er tekenen, niet altijd helaas. Tekenen kunnen zijn als iemand weinig contact meer maakt, contact afhoudt, veel in bed ligt, niet meer naar het werk/studie gaat, al in behandeling is maar met weinig positiviteit over de behandeling praat ed. Als ik dit in mijn werk tegenkom zal ik proberen te bespreken hoe serieus iemand nadenkt over zelfmoord, hoe vaak, hoe regelmatig en hoe ver deze gedachten gaan. Het serieus nemen is heel belangrijk en in geval van ernstig risico zal ik een behandelend psychiater vragen een risicoinschatting te doen.quote:
Ik gooi er meteen even een zware vraag tegenaan, mede doordat het helaas weer veel in het nieuws is de laatste tijd.
Zelfdoding, je hoort vaak van naasten dingen als "dit had ik nooit verwacht" en van mensen die iets verder van de persoon staan dingen als "Hij was altijd zo vrolijk".
Zijn er tekenen? Kan je zoiets in sommige gevallen toch zien aankomen? In het geval van een depressie lijkt het altijd zo uit het niets te komen, als er sprake is van een lang ziektebed ja..dan wordt het toch meestal gewoon geuit.
En...mocht je als behandelend psychotherapeut iemand treffen die serieus met deze optie bezig is, hoe ga je daar mee om?
Hallo Freudin! Welkom en wat ontzettend tof dat je meewerkt aan deze special. Bedankt voor je tijd!
Hoe zorg je dat je -vroeg of laat- niet terugvalt in een depressie of opnieuw depressief raakt? Zijn er hier "gouden regels" voor? En zijn er hier ook boeken over geschreven en welke raad je aan?
Hoe zorg je dat je -vroeg of laat- niet terugvalt in een depressie of opnieuw depressief raakt? Zijn er hier "gouden regels" voor? En zijn er hier ook boeken over geschreven en welke raad je aan?
Mocht er tijd zijn/geen belangrijker vragen zou ik hierop verder willen vragen:quote:
[..]
Ja, soms zijn er tekenen, niet altijd helaas. Tekenen kunnen zijn als iemand weinig contact meer maakt, contact afhoudt, veel in bed ligt, niet meer naar het werk/studie gaat, al in behandeling is maar met weinig positiviteit over de behandeling praat ed. Als ik dit in mijn werk tegenkom zal ik proberen te bespreken hoe serieus iemand nadenkt over zelfmoord, hoe vaak, hoe regelmatig en hoe ver deze gedachten gaan. Het serieus nemen is heel belangrijk en in geval van ernstig risico zal ik een behandelend psychiater vragen een risicoinschatting te doen.
Ik ken mensen die die tekenen vertonen en "alleen" depressief zijn, maar niet suicidaal zijn (of met suicidale gedachtes rondlopen), zijn er tekenen specifiek voor suicidale gedachtes/acties?
"Dit? Dit zijn mijn oorlogswonden, heb jarenlang oorlog gevoerd met mezelf, maar ik heb gewonnen!"
Dank je wel, ik doe het graagquote:
Tof dat je dit doet! Dank je wel daarvoor!
Ik kom uit een familie waar veel (milde en heftiger) depressies voorkomen. Ik ben er tot nu toe sterker en misschien wel gelukkiger uitgekomen. Ik hoop ooit kinderen te krijgen en vraag me af wat je als ouder zou kunnen doen om je kinderen tegen dit soort dingen te wapenen?
En dan bedoel ik niet typische kreten als "liefde geven" en "begrip tonen", maar heb je concrete voorbeelden?
Jeetje, wat heftig, dan betekent het dat je vaker te maken hebt gehad met familieleden die somber, depressief waren en in behandeling waren enzo. Ja, ik denk dat je je kinderen vooral kunt helpen door open te zijn over je eigen gevoelens, door steunend, maar ook begrenzend naar hen te zijn, door ze ook uit te leggen dat het leven niet altijd makkelijk is en dat er soms dagen zijn waarop je je zelf ook rot voelt. En wat je dan helpt om te doen, praten met anderen, geknuffeld worden door je kinderen en/of partner ed. En als ze zich niet lekker in hun vel voelen er voor ze te zijn, maar ook te laten zien dat er nog iets anders is dan die sombere gevoelens, dus het even leren opzij te zetten voor iets leuks bijvoorbeeld. Ik hoop dat je hier iets aan hebt 
Dankquote:
[..]
Top! Thx
Succes met de lawine van vragen!
Bedankt voor het antwoordquote:
[..]
Ja, soms zijn er tekenen, niet altijd helaas. Tekenen kunnen zijn als iemand weinig contact meer maakt, contact afhoudt, veel in bed ligt, niet meer naar het werk/studie gaat, al in behandeling is maar met weinig positiviteit over de behandeling praat ed. Als ik dit in mijn werk tegenkom zal ik proberen te bespreken hoe serieus iemand nadenkt over zelfmoord, hoe vaak, hoe regelmatig en hoe ver deze gedachten gaan. Het serieus nemen is heel belangrijk en in geval van ernstig risico zal ik een behandelend psychiater vragen een risicoinschatting te doen.
. Het is niet direct dat ik vermoedens heb in mijn vriendenkring maar met het nieuws van de laatste dagen dan denk ik hier wel eens aan.Heb het helaas wel meegemaakt met een klasgenoot, zo fiets je samen richting thuis na een dagje school, zo word je klas bijeengeroepen met de hele directie erbij en krijg je te horen dat die klasgenoot er niet meer is
.
Recht zo die gaat, braaf zo die heen.
Jij ook welkom. Het klinkt wel heel ernstig wat je beschrijft? Is er goed onderzoek gedaan bij deze persoon? Ik bedoel, zijn er ook lichamelijke onderzoeken gedaan, zoals testen van de schildklier, ziekte van lyme, een degeneratieve ziekte zoals dementie ed. Is er wel een behandeling voor depressie gedaan of loopt deze persoon gewoon door met deze klachten? Iig zijn er dus andere oorzaken mogelijk. Misschien eens een goed onderzoek bij huisarts laten doen en anders maar eens op zoek naar een psychotherapeut die een persoonsgerichte behandeling doet.quote:Op maandag 16 januari 2017 20:49 schreef valentijn101 het volgende:
Welkom op het forum
Ik heb ook een vraag.
Ik ken iemand die nu al 7 jaar met depressieklachten rond loopt. (Moe, slechte coordinatie, fijne motoriek die achteruit gaat, geheugen is echt een ramp geworden, paniekaanvallen, moeite met bv simpele administratie begrijpen enz enz)
Toch kan ze geen oorzaak vinden. (Trauma, jeugd e.d.)
Nu zag ik laatst een laatste stukje van een docu (niet helemaal gezien dus ik kan het verkeerd begrepen hebben) van iemand (in de usa) die last had van dezelfde klachten en daar kwamen ze na een tijd er achter dat de tussenmuren van haar huis vol zaten met zwarte schimmel die voor de klachten zorgde.
Zou zo iets ook bij haar het geval kunnen zijn? Zijn er andere factoren bekend die voor dit soort klachten kunnen zorgen?
Hoi Freudin, leuk dat je dit doet.
Ik merk dat ik al langere tijd (jaren) somber door het leven ga met de nodige gevolgen die steeds erger lijken te worden waarbij ik nu op het punt ben aanbeland dat ik niks meer wil, niks meer doe, baan wil opzeggen en eigenlijk maar gewoon de hele dag thuis wil zijn. Je kunt wel zeggen dat mijn levenslust weg is. Het ergste is nog dat ik, hoe ik het zelf noem, niks meer voel. De leuke dingen niet maar ook de slechte dingen niet, bijvoorbeeld ingrijpende familieomstandigheden.
Inmiddels al enkele keren bij de huisarts geweest met beide keren een verwijzing naar een 2 verschillende psychologen. Maar ik kan me daar niet openen, ik vertel niet alles of ik lieg zelfs omdat ik het gevoel heb dat ik er met een lullige opdrachtje of een tip voor een goed boek elke keer vandaan kom. Volgens mij is dat niet het station voor mij en heb ik op het moment een beetje het gevoel alsof er niks is wat mij nog kan helpen.
Heb jij een idee wat ik hiermee kan of waar ik terecht kan voor wel goede hulp?
Ik merk dat ik al langere tijd (jaren) somber door het leven ga met de nodige gevolgen die steeds erger lijken te worden waarbij ik nu op het punt ben aanbeland dat ik niks meer wil, niks meer doe, baan wil opzeggen en eigenlijk maar gewoon de hele dag thuis wil zijn. Je kunt wel zeggen dat mijn levenslust weg is. Het ergste is nog dat ik, hoe ik het zelf noem, niks meer voel. De leuke dingen niet maar ook de slechte dingen niet, bijvoorbeeld ingrijpende familieomstandigheden.
Inmiddels al enkele keren bij de huisarts geweest met beide keren een verwijzing naar een 2 verschillende psychologen. Maar ik kan me daar niet openen, ik vertel niet alles of ik lieg zelfs omdat ik het gevoel heb dat ik er met een lullige opdrachtje of een tip voor een goed boek elke keer vandaan kom. Volgens mij is dat niet het station voor mij en heb ik op het moment een beetje het gevoel alsof er niks is wat mij nog kan helpen.
Heb jij een idee wat ik hiermee kan of waar ik terecht kan voor wel goede hulp?
Goh, je hebt me toch een mooie term bedacht zeg. Ik wist niet dat er zoveel lifecrissisen mogelijk warenquote:Op maandag 16 januari 2017 20:55 schreef Gary_Oak het volgende:
Welke tips kan je geven voor mensen met een quarterlifecrisis die na het afstuderen doodsbang zijn dat ze een burgerlijke loonslaaf worden? Het cliché jaartje reizen? In een groepstherapie? Parttime werken?
. Tsja, als ik dit lees sta je voor de keuze van je leven . Het klinkt alsof je alles wat je noemt met cynisme tegemoet gaat. Dan kan ik me voorstellen dat geen van de keuzes die je maakt ook de juiste blijkt te zijn, omdat je steeds in staat bent jezelf naar beneden te halen met dat je keuze maar belachelijk is, te burgerlijk, te cliché. Wat naar dat je met zoveel angst naar je komende leven kijkt. Zou het iets zijn om te kijken waar je echt blij van wordt, waar je passie ligt en dat iig niet uit het oog te verliezen. Het leven is niet altijd zonnig, maar een regelmatig leven leiden is ook niet het einde van de wereld. Als je hier echt zo in vastloopt zou therapie best iets kunnen zijn, maar dan hoop ik wel dat je je ook open wilt stellen en kijken naar of het je iets goeds kan opleveren. Succes ermee
Wanneer is het beter om met een behandeling te stoppen? Ik ben nu zelf 4 jaar onder behandeling en ik ben er een beetje klaar mee... Er lijkt geen schot in te zitten (mn behandelaar zegt dat ik grote stappen zet, ikzelf zie dat niet zo). Soms denk ik dat het beter is om de psycholoog in te wisselen voor een coach. Hoe denk jij daarover?
Opeenvolgend worden de vragen van MAHL, Midnightb00m, tanin, Rabieluh, Mynickname, Drug en Elvi beantwoord.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Dankjewel, zal het in mijn groepstherapie bespreken.quote:
[..]
Goh, je hebt me toch een mooie term bedacht zeg. Ik wist niet dat er zoveel lifecrissisen mogelijk waren
En tof dat je je tijd neemt om dit te doen.
Ik ben erg goed om alles te relativeren, dit gaat automatisch.
Hierdoor merk ik dat allerlei momenten waarbij mensen (enorme) ups en downs hebben, ik redelijk stabiel ervaar.
Wat soms best jammer is en soms ook niet altijd even gezond volgens mij.
Zijn er methodes om dit te doorbreken? Dus meer te ervaren op emotioneel gebied, ipv dit weg te stoppen/weg te relativeren?
Hierdoor merk ik dat allerlei momenten waarbij mensen (enorme) ups en downs hebben, ik redelijk stabiel ervaar.
Wat soms best jammer is en soms ook niet altijd even gezond volgens mij.
Zijn er methodes om dit te doorbreken? Dus meer te ervaren op emotioneel gebied, ipv dit weg te stoppen/weg te relativeren?
Ik zou jullie willen vragen de vragen even bij je te houden tot de tot nu toe gestelde vragen beantwoord kunnen worden. Bedankt!
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Ach ja, dat zou ik soms ook wel willen, terug kunnen gaan en andere keuzes makenquote:
[..]
Nouja, 25 jaar dus, tijdje geleden afgestudeerd aan de uni. Heb een baan gevonden met zicht op vast contract, alleen blijft het gevoel een beetje knagen of dit nou hetgeen is wat ik echt wil? Ik mis echt een beetje een doel in mijn leven, klooi maar wat aan... Geen idee wat ik nou echt wil.
Aan de ene kant ben ik nu in de opbouwende fase en mag ik heel blij zijn dat ik überhaupt kans heb op een vast contract in deze tijd. Aan de andere kant, ik ben nu nog jong, hoeveel spijt krijg ik later als ik er niet wat meer uit heb gehaald door bijv mijn baan op te zeggen en nog een paar maanden had gereisd door bijv Zuid-Amerika?
Het liefst zou ik gewoon weer 18 zijn en mijn studietijd opnieuw mogen doen, en er dan wat meer uit hebben gehaald... Maarja, met terugwerkende kracht redeneren kan iedereen.
. Maar ja, precies zoals jij het zegt en we kunnen niet terug. we hebben het te doen met wat we hebben. Wel tof voor je dat je een vaste baan hebt, dat is een zegen in deze tijd, toch? Maar ja, als je pas 25 bent, dan ligt je leven toch nog helemaal voor je? Die reis die kan toch nog altijd? Misschien als je wat gespaard hebt in je huidige werk. Denk eens na over wat je in je werk zo trekt, waar haal je je positiviteit uit, waar ligt je passie, waar kun je je ei in kwijt? Zet het eens allemaal op een rijtje, maak bijvoorbeeld een overzicht van alle plussen en minnen mbt de betreffende reis en je werk en geef daar wegingen aan van 1-10 en kijk dan eens waar het zwaartepunt ligt. En wees dan eerlijk naar jezelf, want je kunt wel op reis gaan en alle schepen achter je verbranden, maar als je terugkomt moet je toch weer opnieuw ene baan zoeken en begint je zoektocht misschien wel weer opnieuw
Ik denk niet dat er gouden regels voor zijn, maar je kunt jezelf bijvoorbeeld wel helpen door een soort signaleringsplan te maken of terugvalpreventieplan. Hierin kun je dan noteren in oplopende mate van lijdenslast welke klachten je hebt en hoe je daar op reageert, dus een fase 1-2 en 3 bijvoorbeeld. In dit overzicht zet je dan ook wat je moet doen om het niet op te laten lopen, dus hoe je op tijd in kunt grijpen. Hier helpen vaak heel concrete stappen in, bijvoorbeeld niet in je bed gaan liggen als je somber bent, maar een half uur buiten gaan wandelen, je niet terugtrekken in je huis, maar contacten onderhouden. Er zijn vast boeken over geschreven, maar daar heb ik geen persoonlijke ervaring mee. Misschien kan ik er nog eens op terugkomen, later.quote:
Hallo Freudin! Welkom en wat ontzettend tof dat je meewerkt aan deze special. Bedankt voor je tijd!
Hoe zorg je dat je -vroeg of laat- niet terugvalt in een depressie of opnieuw depressief raakt? Zijn er hier "gouden regels" voor? En zijn er hier ook boeken over geschreven en welke raad je aan?
Tekenen voor suicidale gedachten/acties zijn als iemand spullen in huis haalt voor een zelfmoordpoging, bijvoorbeeld pillen 'spaart', als deze persoon tussendoor steeds opmerkingen maakt die hierop lijken ed.quote:
[..]
Mocht er tijd zijn/geen belangrijker vragen zou ik hierop verder willen vragen:
Ik ken mensen die die tekenen vertonen en "alleen" depressief zijn, maar niet suicidaal zijn (of met suicidale gedachtes rondlopen), zijn er tekenen specifiek voor suicidale gedachtes/acties?
Wat afgrijselijk. Dat wil je niet meemaken.quote:
[..]
Bedankt voor het antwoord
Heb het helaas wel meegemaakt met een klasgenoot, zo fiets je samen richting thuis na een dagje school, zo word je klas bijeengeroepen met de hele directie erbij en krijg je te horen dat die klasgenoot er niet meer is
Och, wat ontzettend naar om te lezen. Klinkt alsof je al zo lang met jezelf loopt te slepen dat langzamerhand alle plezier wegvalt en je dus ook niets meer kunt voelen. Het klinkt alsof je iets stevigers nodig hebt dan een psycholoog in de eerste lijn. Je moet een trapje hoger, denk ik. Dus vraag je huisarts naar een verwijzing naar de 2e lijnszorg, naar een psychotherapeut. Ik lees dat je jezelf en dus ook de ander, ook voor de gek houdt, dus je hebt ook een therapeut nodig die daar doorheen kan prikken, maar ook moet je jezelf bij de kladden grijpen en nu eens echt gaan praten over hoe het met je gaat. Vraag om een persoonsgerichte therapie, die dieper gaat dan alleen het doen van opdrachtjes, maar die op zoek gaat naar wie jij bent en waarom je doet zoals je doet. Sterktequote:
Hoi Freudin, leuk dat je dit doet.
Ik merk dat ik al langere tijd (jaren) somber door het leven ga met de nodige gevolgen die steeds erger lijken te worden waarbij ik nu op het punt ben aanbeland dat ik niks meer wil, niks meer doe, baan wil opzeggen en eigenlijk maar gewoon de hele dag thuis wil zijn. Je kunt wel zeggen dat mijn levenslust weg is. Het ergste is nog dat ik, hoe ik het zelf noem, niks meer voel. De leuke dingen niet maar ook de slechte dingen niet, bijvoorbeeld ingrijpende familieomstandigheden.
Inmiddels al enkele keren bij de huisarts geweest met beide keren een verwijzing naar een 2 verschillende psychologen. Maar ik kan me daar niet openen, ik vertel niet alles of ik lieg zelfs omdat ik het gevoel heb dat ik er met een lullige opdrachtje of een tip voor een goed boek elke keer vandaan kom. Volgens mij is dat niet het station voor mij en heb ik op het moment een beetje het gevoel alsof er niks is wat mij nog kan helpen.
Heb jij een idee wat ik hiermee kan of waar ik terecht kan voor wel goede hulp?
Zeker, was heel onwerkelijk terwijl ik helemaal niet zo veel contact met hem had.quote:
[..]
Wat afgrijselijk. Dat wil je niet meemaken.
Dit was het eerste jaar samen maar ik kan me nog herinneren dat ik met min 10 in de winter terug naar ons deel van Breda fietste, ik merkte nog op dat het wel werd tijd voor lente want al die grijze dagen kan nog eens een winterdepressie opleveren, niet wetende dat hij dus al zijn leven lang kampte met depressies.
Recht zo die gaat, braaf zo die heen.
Vooral verder zoekenquote:
Hoe vind ik duurzame vreugde in dit zinloos bestaan?
. Het klinkt alsof je niet echt een duidelijke vraag hebt. Als dat wel zo is, wil je die dan specificeren?
Blue Monday Special: Q&A met een psychotherapeut
