R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Blue Monday Special: Q&A met een psychotherapeut
Dankjewel, zal het in mijn groepstherapie bespreken.quote:Op maandag 16 januari 2017 21:12 schreef Freudin het volgende:
[..]
Goh, je hebt me toch een mooie term bedacht zeg. Ik wist niet dat er zoveel lifecrissisen mogelijk waren. Tsja, als ik dit lees sta je voor de keuze van je leven
. Het klinkt alsof je alles wat je noemt met cynisme tegemoet gaat. Dan kan ik me voorstellen dat geen van de keuzes die je maakt ook de juiste blijkt te zijn, omdat je steeds in staat bent jezelf naar beneden te halen met dat je keuze maar belachelijk is, te burgerlijk, te cliché. Wat naar dat je met zoveel angst naar je komende leven kijkt. Zou het iets zijn om te kijken waar je echt blij van wordt, waar je passie ligt en dat iig niet uit het oog te verliezen. Het leven is niet altijd zonnig, maar een regelmatig leven leiden is ook niet het einde van de wereld. Als je hier echt zo in vastloopt zou therapie best iets kunnen zijn, maar dan hoop ik wel dat je je ook open wilt stellen en kijken naar of het je iets goeds kan opleveren. Succes ermee
En tof dat je je tijd neemt om dit te doen. 
Ik ben erg goed om alles te relativeren, dit gaat automatisch.
Hierdoor merk ik dat allerlei momenten waarbij mensen (enorme) ups en downs hebben, ik redelijk stabiel ervaar.
Wat soms best jammer is en soms ook niet altijd even gezond volgens mij.
Zijn er methodes om dit te doorbreken? Dus meer te ervaren op emotioneel gebied, ipv dit weg te stoppen/weg te relativeren?
Hierdoor merk ik dat allerlei momenten waarbij mensen (enorme) ups en downs hebben, ik redelijk stabiel ervaar.
Wat soms best jammer is en soms ook niet altijd even gezond volgens mij.
Zijn er methodes om dit te doorbreken? Dus meer te ervaren op emotioneel gebied, ipv dit weg te stoppen/weg te relativeren?
Ik zou jullie willen vragen de vragen even bij je te houden tot de tot nu toe gestelde vragen beantwoord kunnen worden. Bedankt!
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Ach ja, dat zou ik soms ook wel willen, terug kunnen gaan en andere keuzes makenquote:
[..]
Nouja, 25 jaar dus, tijdje geleden afgestudeerd aan de uni. Heb een baan gevonden met zicht op vast contract, alleen blijft het gevoel een beetje knagen of dit nou hetgeen is wat ik echt wil? Ik mis echt een beetje een doel in mijn leven, klooi maar wat aan... Geen idee wat ik nou echt wil.
Aan de ene kant ben ik nu in de opbouwende fase en mag ik heel blij zijn dat ik überhaupt kans heb op een vast contract in deze tijd. Aan de andere kant, ik ben nu nog jong, hoeveel spijt krijg ik later als ik er niet wat meer uit heb gehaald door bijv mijn baan op te zeggen en nog een paar maanden had gereisd door bijv Zuid-Amerika?
Het liefst zou ik gewoon weer 18 zijn en mijn studietijd opnieuw mogen doen, en er dan wat meer uit hebben gehaald... Maarja, met terugwerkende kracht redeneren kan iedereen.
. Maar ja, precies zoals jij het zegt en we kunnen niet terug. we hebben het te doen met wat we hebben. Wel tof voor je dat je een vaste baan hebt, dat is een zegen in deze tijd, toch? Maar ja, als je pas 25 bent, dan ligt je leven toch nog helemaal voor je? Die reis die kan toch nog altijd? Misschien als je wat gespaard hebt in je huidige werk. Denk eens na over wat je in je werk zo trekt, waar haal je je positiviteit uit, waar ligt je passie, waar kun je je ei in kwijt? Zet het eens allemaal op een rijtje, maak bijvoorbeeld een overzicht van alle plussen en minnen mbt de betreffende reis en je werk en geef daar wegingen aan van 1-10 en kijk dan eens waar het zwaartepunt ligt. En wees dan eerlijk naar jezelf, want je kunt wel op reis gaan en alle schepen achter je verbranden, maar als je terugkomt moet je toch weer opnieuw ene baan zoeken en begint je zoektocht misschien wel weer opnieuw 
Ik denk niet dat er gouden regels voor zijn, maar je kunt jezelf bijvoorbeeld wel helpen door een soort signaleringsplan te maken of terugvalpreventieplan. Hierin kun je dan noteren in oplopende mate van lijdenslast welke klachten je hebt en hoe je daar op reageert, dus een fase 1-2 en 3 bijvoorbeeld. In dit overzicht zet je dan ook wat je moet doen om het niet op te laten lopen, dus hoe je op tijd in kunt grijpen. Hier helpen vaak heel concrete stappen in, bijvoorbeeld niet in je bed gaan liggen als je somber bent, maar een half uur buiten gaan wandelen, je niet terugtrekken in je huis, maar contacten onderhouden. Er zijn vast boeken over geschreven, maar daar heb ik geen persoonlijke ervaring mee. Misschien kan ik er nog eens op terugkomen, later.quote:
Hallo Freudin! Welkom en wat ontzettend tof dat je meewerkt aan deze special. Bedankt voor je tijd!
Hoe zorg je dat je -vroeg of laat- niet terugvalt in een depressie of opnieuw depressief raakt? Zijn er hier "gouden regels" voor? En zijn er hier ook boeken over geschreven en welke raad je aan?
Tekenen voor suicidale gedachten/acties zijn als iemand spullen in huis haalt voor een zelfmoordpoging, bijvoorbeeld pillen 'spaart', als deze persoon tussendoor steeds opmerkingen maakt die hierop lijken ed.quote:
[..]
Mocht er tijd zijn/geen belangrijker vragen zou ik hierop verder willen vragen:
Ik ken mensen die die tekenen vertonen en "alleen" depressief zijn, maar niet suicidaal zijn (of met suicidale gedachtes rondlopen), zijn er tekenen specifiek voor suicidale gedachtes/acties?
Wat afgrijselijk. Dat wil je niet meemaken.quote:
[..]
Bedankt voor het antwoord
Heb het helaas wel meegemaakt met een klasgenoot, zo fiets je samen richting thuis na een dagje school, zo word je klas bijeengeroepen met de hele directie erbij en krijg je te horen dat die klasgenoot er niet meer is.
Och, wat ontzettend naar om te lezen. Klinkt alsof je al zo lang met jezelf loopt te slepen dat langzamerhand alle plezier wegvalt en je dus ook niets meer kunt voelen. Het klinkt alsof je iets stevigers nodig hebt dan een psycholoog in de eerste lijn. Je moet een trapje hoger, denk ik. Dus vraag je huisarts naar een verwijzing naar de 2e lijnszorg, naar een psychotherapeut. Ik lees dat je jezelf en dus ook de ander, ook voor de gek houdt, dus je hebt ook een therapeut nodig die daar doorheen kan prikken, maar ook moet je jezelf bij de kladden grijpen en nu eens echt gaan praten over hoe het met je gaat. Vraag om een persoonsgerichte therapie, die dieper gaat dan alleen het doen van opdrachtjes, maar die op zoek gaat naar wie jij bent en waarom je doet zoals je doet. Sterktequote:
Hoi Freudin, leuk dat je dit doet.
Ik merk dat ik al langere tijd (jaren) somber door het leven ga met de nodige gevolgen die steeds erger lijken te worden waarbij ik nu op het punt ben aanbeland dat ik niks meer wil, niks meer doe, baan wil opzeggen en eigenlijk maar gewoon de hele dag thuis wil zijn. Je kunt wel zeggen dat mijn levenslust weg is. Het ergste is nog dat ik, hoe ik het zelf noem, niks meer voel. De leuke dingen niet maar ook de slechte dingen niet, bijvoorbeeld ingrijpende familieomstandigheden.
Inmiddels al enkele keren bij de huisarts geweest met beide keren een verwijzing naar een 2 verschillende psychologen. Maar ik kan me daar niet openen, ik vertel niet alles of ik lieg zelfs omdat ik het gevoel heb dat ik er met een lullige opdrachtje of een tip voor een goed boek elke keer vandaan kom. Volgens mij is dat niet het station voor mij en heb ik op het moment een beetje het gevoel alsof er niks is wat mij nog kan helpen.
Heb jij een idee wat ik hiermee kan of waar ik terecht kan voor wel goede hulp?
Zeker, was heel onwerkelijk terwijl ik helemaal niet zo veel contact met hem had.quote:
[..]
Wat afgrijselijk. Dat wil je niet meemaken.
Dit was het eerste jaar samen maar ik kan me nog herinneren dat ik met min 10 in de winter terug naar ons deel van Breda fietste, ik merkte nog op dat het wel werd tijd voor lente want al die grijze dagen kan nog eens een winterdepressie opleveren, niet wetende dat hij dus al zijn leven lang kampte met depressies.
Recht zo die gaat, braaf zo die heen.
Vooral verder zoekenquote:
Hoe vind ik duurzame vreugde in dit zinloos bestaan?
. Het klinkt alsof je niet echt een duidelijke vraag hebt. Als dat wel zo is, wil je die dan specificeren?
Mocht je nog tijd hebben voor een vraag, en dit is een simpele google vraag die ik zelf zou kunnen opzoeken : Wat is nou precies het verschil tussen een psychiater een psycholoog en een psychotherapeut?
Met die laatste twee heb ik dan zelf ervaring maar gezien de staat waarin ik verkeerde ben ik vergeten wat ik nou bij de een had besproken en wat bij de ander.
: Wat is nou precies het verschil tussen een psychiater een psycholoog en een psychotherapeut?Met die laatste twee heb ik dan zelf ervaring maar gezien de staat waarin ik verkeerde ben ik vergeten wat ik nou bij de een had besproken en wat bij de ander
.
Recht zo die gaat, braaf zo die heen.
Dank je ik zal weer eens een balletje opgooien bij de huisarts.quote:
[..]
Och, wat ontzettend naar om te lezen. Klinkt alsof je al zo lang met jezelf loopt te slepen dat langzamerhand alle plezier wegvalt en je dus ook niets meer kunt voelen. Het klinkt alsof je iets stevigers nodig hebt dan een psycholoog in de eerste lijn. Je moet een trapje hoger, denk ik. Dus vraag je huisarts naar een verwijzing naar de 2e lijnszorg, naar een psychotherapeut. Ik lees dat je jezelf en dus ook de ander, ook voor de gek houdt, dus je hebt ook een therapeut nodig die daar doorheen kan prikken, maar ook moet je jezelf bij de kladden grijpen en nu eens echt gaan praten over hoe het met je gaat. Vraag om een persoonsgerichte therapie, die dieper gaat dan alleen het doen van opdrachtjes, maar die op zoek gaat naar wie jij bent en waarom je doet zoals je doet. Sterkte
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Als je denkt dat je iemand nodig hebt die je in je dagelijks leven van tips en adviezen voorziet is een coach prima, denk ik. Maar als je nog helemaal niet het idee hebt dat je stappen verder bent gekomen, is het dan niet beter om of een second opinion te laten doen, of een andere therapeut te zoeken? Er zijn mogelijkheden om met een andere therapeut of via een specialistisch onderzoek helder te krijgen waarom je behandeling is vastgelopen. Zo doorgaan lijkt in ieder geval niet de meest passende optie.quote:
Wanneer is het beter om met een behandeling te stoppen? Ik ben nu zelf 4 jaar onder behandeling en ik ben er een beetje klaar mee... Er lijkt geen schot in te zitten (mn behandelaar zegt dat ik grote stappen zet, ikzelf zie dat niet zo). Soms denk ik dat het beter is om de psycholoog in te wisselen voor een coach. Hoe denk jij daarover?
quote:Op maandag 16 januari 2017 21:14 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Dankjewel, zal het in mijn groepstherapie bespreken.
Gezien de vragen die nog beantwoord moeten worden en de gelimiteerde tijd, is de vraag of je dit zelf kunt googlen, want zoals je zelf aangeeft is het een vraag die je prima zelf kunt googlenquote:
Mocht je nog tijd hebben voor een vraag, en dit is een simpele google vraag die ik zelf zou kunnen opzoeken
Met die laatste twee heb ik dan zelf ervaring maar gezien de staat waarin ik verkeerde ben ik vergeten wat ik nou bij de een had besproken en wat bij de ander
.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Zijn er eenvoudige dingen die iedereen kan doen om de kans op een depressie te verkleinen?
Van een idioot kun je nooit een discussie winnen.
quote:Op maandag 16 januari 2017 21:31 schreef Samzz het volgende:
[..]
Gezien de vragen die nog beantwoord moeten worden en de gelimiteerde tijd, is de vraag of je dit zelf kunt googlen, want zoals je zelf aangeeft is het een vraag die je prima zelf kunt googlen
Ik ga aan de slag.
Recht zo die gaat, braaf zo die heen.
Niet zo'n makkelijke vraag hoor. Maar ik kan me voorstellen dat je hiermee ook aan mooie momenten voorbij gaat. Wat kan helpen is meer vertellen over wat je bezig houdt, tijd nemen om om je heen te kijken wat je hebt en wat je meemaakt. Het klinkt alsof je van het een naar het andere stapt en niet voldoende tijd neemt om je te realiseren hoe het was.quote:
Ik ben erg goed om alles te relativeren, dit gaat automatisch.
Hierdoor merk ik dat allerlei momenten waarbij mensen (enorme) ups en downs hebben, ik redelijk stabiel ervaar.
Wat soms best jammer is en soms ook niet altijd even gezond volgens mij.
Zijn er methodes om dit te doorbreken? Dus meer te ervaren op emotioneel gebied, ipv dit weg te stoppen/weg te relativeren?
Wandelen, sporten, de buitenlucht opzoeken. Mensen denken wel eens dat het onzin is, maar dat is het echt niet. De zon bevat vitamines die we nodig hebben om ons goed te voelen, maar ook de buitenlucht die je inademt waardoor je opfrist helpt om je beter te voelen. Vandaar dat er in diverse therapieen voor depressies gewerkt wordt met sporten en buitenlucht (runningtherapy bijv). Daarnaast lieve mensen om je heen verzamelen bij wie je terecht kunt als je je rot voelt, zorgen dat je jezelf ook uitspreekt over hoe je je voelt en soms gewoon eens iets leuks doen als je je slecht voelt. Goed eten, niet te vet, veel groente, de geijkte dingenquote:Op maandag 16 januari 2017 21:31 schreef brandlex het volgende:
Zijn er eenvoudige dingen die iedereen kan doen om de kans op een depressie te verkleinen?
. Maar iets lekkers tussendoor mag ook he, ik bedoel niet dat je moet leven als een monnik, ik weet ook niet of monniken nou daadwerkelijk gelukkiger zijn in het leven
Ik bedoel te zeggen dat het bestaan niets uitmaakt, het is er gewoon. En voor mij betekent dat een lichaam, bewustzijn, deelname aan een maatschappij, etc. Dit resulteert in verplichte mentale en fysieke inspanning, waaraan ik niet per se een waardeoordeel koppel, maar in ieder geval word ik verwacht wat te doen, of ik sterf een pijnlijke dood. Die inspanning heeft echter geen betekenis, niets heeft betekenis, niets maakt uit. Hoe is er met die onweerlegbare wetenschap nog duurzame vreugde te bereiken?quote:
[..]
Vooral verder zoeken
Hoi Freudin, ik heb ook een vraag.
Ik vraag me af (een wat aparte vraag) in hoeverre een therapeut zich realiseert dat een cliënt de therapeut kan zien als de eigen ouder. En niet als therapeut. Dat maakt dus dat de situatie bij het begin van de gesprekken, al niet goed zit.
Nu is het handig als ik een voorbeeld zou hebben (zelf heb ik veel therapeuten gehad, bijna altijd vrouwelijke) maar die heb even niet. Ik weet alleen wel dat ik gaandeweg alle therapieën heb gedacht: maar dénken ze wel aan die mogelijkheid, dat ik hen zie als moeder? Als mijn moeder dus.
Ik vraag me af (een wat aparte vraag) in hoeverre een therapeut zich realiseert dat een cliënt de therapeut kan zien als de eigen ouder. En niet als therapeut. Dat maakt dus dat de situatie bij het begin van de gesprekken, al niet goed zit.
Nu is het handig als ik een voorbeeld zou hebben (zelf heb ik veel therapeuten gehad, bijna altijd vrouwelijke) maar die heb even niet. Ik weet alleen wel dat ik gaandeweg alle therapieën heb gedacht: maar dénken ze wel aan die mogelijkheid, dat ik hen zie als moeder? Als mijn moeder dus.
Als er geen vragen zijn dan kan je hier verder: VBL / Voetbal Inside #1443 Heil Hyballaquote:
Hebben jullie nog vragen, anders ga ik nog een stukje VI kijken
Recht zo die gaat, braaf zo die heen.
Er is nog ruimte voor het beantwoorden van een paar vragen.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Ja, als je op deze manier tegen het leven aankijkt, begrijp ik wel dat het een soort van onmogelijkheid is om dat te bereiken. Je ziet het leven als iets dat nutteloos is, dat er maar is om geleefd te worden, maar waaruit je niet speciaal iets kunt bereiken. In feite is dat natuurlijk ook zo, het leven is er niet voor ons om iets te bereiken an sich. Toch is het ook zo dat we hier zijn en een soort van verplicht aan onszelf en onze naasten zijn om iets van het leven te maken. Misschien wil je ook niet zien dat het leven ook mooie kanten heeft, maar zoek je vooral in je hoofd naar een oplossing of een soort hogere macht, net als veel van ons. Veel mensen vinden dat in het geloof of in iets goeds doen voor hun medemens. Ik kan je hier in dit kleine gesprekje niet ineens een mooi levensdoel voor ogen geven, maar ik hoop wel dat je ook naar de kleine dingen in je eigen leven kunt gaan kijken die misschien wel veel mooier en betekenisvoller zijn dan je nu denkt. En anders, ga eens met mensen in je omgeving praten die dit wel kunnen, misschien kun je iets van ze leren. Sterktequote:
[..]
Ik bedoel te zeggen dat het bestaan niets uitmaakt, het is er gewoon. En voor mij betekent dat een lichaam, bewustzijn, deelname aan een maatschappij, etc. Dit resulteert in verplichte mentale en fysieke inspanning, waaraan ik niet per se een waardeoordeel koppel, maar in ieder geval word ik verwacht wat te doen, of ik sterf een pijnlijke dood. Die inspanning heeft echter geen betekenis, niets heeft betekenis, niets maakt uit. Hoe is er met die onweerlegbare wetenschap nog duurzame vreugde te bereiken?
Een nieuwe therapeut is lastig. Waarschijnlijk ga ik van de spv'er weer terug naar een psycholoog maar dat is de 4de al.quote:
[..]
Als je denkt dat je iemand nodig hebt die je in je dagelijks leven van tips en adviezen voorziet is een coach prima, denk ik. Maar als je nog helemaal niet het idee hebt dat je stappen verder bent gekomen, is het dan niet beter om of een second opinion te laten doen, of een andere therapeut te zoeken? Er zijn mogelijkheden om met een andere therapeut of via een specialistisch onderzoek helder te krijgen waarom je behandeling is vastgelopen. Zo doorgaan lijkt in ieder geval niet de meest passende optie.
Wat vind jij beter; een psycholoog aangesloten bij de GGZ of een vrijgevestigde? Is er een kwaliteitsverschil?
Dankjewel.quote:
[..]
Ja, als je op deze manier tegen het leven aankijkt, begrijp ik wel dat het een soort van onmogelijkheid is om dat te bereiken. Je ziet het leven als iets dat nutteloos is, dat er maar is om geleefd te worden, maar waaruit je niet speciaal iets kunt bereiken. In feite is dat natuurlijk ook zo, het leven is er niet voor ons om iets te bereiken an sich. Toch is het ook zo dat we hier zijn en een soort van verplicht aan onszelf en onze naasten zijn om iets van het leven te maken. Misschien wil je ook niet zien dat het leven ook mooie kanten heeft, maar zoek je vooral in je hoofd naar een oplossing of een soort hogere macht, net als veel van ons. Veel mensen vinden dat in het geloof of in iets goeds doen voor hun medemens. Ik kan je hier in dit kleine gesprekje niet ineens een mooi levensdoel voor ogen geven, maar ik hoop wel dat je ook naar de kleine dingen in je eigen leven kunt gaan kijken die misschien wel veel mooier en betekenisvoller zijn dan je nu denkt. En anders, ga eens met mensen in je omgeving praten die dit wel kunnen, misschien kun je iets van ze leren. Sterkte
Ja hoor, ik denk dat therapeuten zich dat wel degelijk realiseren. Dat is op zich niet zo erg hoor, het is ook wel begrijpelijk als je een therapeut hebt waar je alles tegen kunt vertellen, die tijd voor je neemt, die naar je luistert en je ook nog eens spiegelt in wat je doet en wat je zegt, dat je aan die persoon gevoelens en herinneringen koppelt van je eigen moeder (of vader). En in een psychotherapie is dit soms ook een noodzakelijke bijkomstigheid om te leren omgaan met wat je hebt gemist in je leven vroeger, of wat je had willen hebben van (een van) je ouders, om dat te leren herkennen en verdragen en uiteindelijk ook te leren dat je dat aan jezelf kunt gaan geven. Ik wil je wel een tip geven: als je dat zo ervaart, bespreek het ook met je therapeut. Laat ze het niet zelf uitzoeken, maar maak er voor jezelf therapie van. Daar heb je denk ik meer aan dan te denken 'wat zou de therapeut over me denken'. Bespreek het dus!quote:
Hoi Freudin, ik heb ook een vraag.
Ik vraag me af (een wat aparte vraag) in hoeverre een therapeut zich realiseert dat een cliënt de therapeut kan zien als de eigen ouder. En niet als therapeut. Dat maakt dus dat de situatie bij het begin van de gesprekken, al niet goed zit.
Nu is het handig als ik een voorbeeld zou hebben (zelf heb ik veel therapeuten gehad, bijna altijd vrouwelijke) maar die heb even niet. Ik weet alleen wel dat ik gaandeweg alle therapieën heb gedacht: maar dénken ze wel aan die mogelijkheid, dat ik hen zie als moeder? Als mijn moeder dus.
Hoi Freudin, de positieve kant is er zeer zeker. Maar wat ik bedoelde te zeggen is de negatieve kant ervan. Stel: angst voor moeder wordt dus angst voor therapeut. En dat in allerlei vormen en gradaties. Als dat niet zichtbaar is, dat er zo'n angst is, loopt de therapie scheef. De associatie neemt de therapie over.quote:
[..]
Ja hoor, ik denk dat therapeuten zich dat wel degelijk realiseren. Dat is op zich niet zo erg hoor, het is ook wel begrijpelijk als je een therapeut hebt waar je alles tegen kunt vertellen, die tijd voor je neemt, die naar je luistert en je ook nog eens spiegelt in wat je doet en wat je zegt, dat je aan die persoon gevoelens en herinneringen koppelt van je eigen moeder (of vader). En in een psychotherapie is dit soms ook een noodzakelijke bijkomstigheid om te leren omgaan met wat je hebt gemist in je leven vroeger, of wat je had willen hebben van (een van) je ouders, om dat te leren herkennen en verdragen en uiteindelijk ook te leren dat je dat aan jezelf kunt gaan geven. Ik wil je wel een tip geven: als je dat zo ervaart, bespreek het ook met je therapeut. Laat ze het niet zelf uitzoeken, maar maak er voor jezelf therapie van. Daar heb je denk ik meer aan dan te denken 'wat zou de therapeut over me denken'. Bespreek het dus!
Ik zou niet weten waarom het lastig is, behalve dat je zorgverzekeraar misschien niet alles vergoed. Maar heb je wel eens gedacht aan een psychotherapeut? Of heb je dat traject al bewandeld? Ik kan zo 1-2-3 niet zeggen dat er kwaliteitsverschil zit tussen GGZ en vrijgevestigd, domweg omdat er goede en minder goede therapeuten bij beiden zitten. Je moet weten dat een SPV'er niet echt therapie geeft, maar eerder ondersteunende gesprekken. Als je nog nooit een inzichtgevende therapie hebt gedaan en je hebt de psychologische mogelijkheden om dat te doen (en je durft een dergelijk lang traject aan), dan kun je eens kijken of je meer die kant op wil. Je huisarts kan vast met je meedenken! Good luckquote:Op maandag 16 januari 2017 21:44 schreef Elvi het volgende:
[..]
Een nieuwe therapeut is lastig. Waarschijnlijk ga ik van de spv'er weer terug naar een psycholoog maar dat is de 4de al.
Wat vind jij beter; een psycholoog aangesloten bij de GGZ of een vrijgevestigde? Is er een kwaliteitsverschil?
We zijn zo wel een beetje door de geplande tijd heen. Ik wil jullie bedanken voor jullie vragen, geduld en vooral de leuke manier van reageren.
Freudin, ook jij heel erg bedankt voor je bondige, maar duidelijke antwoorden!
Freudin, ook jij heel erg bedankt voor je bondige, maar duidelijke antwoorden!
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Ja maar dan blijft mijn tip toch staan: bespreek het, want als je je angsten niet bespreekt, zullen ze dus ook niet opgelost worden. Pas als je durft die stap te nemen, het lijkt heel eng, maar als je een kleine stap genomen hebt kan je ineens merken hoe makkelijk het is om nog een tap te nemen, kun je ook verder groeien. Dus doen zou ik zeggen! Therapeuten vinden het prettig als je ze vertelt wat je aan ze beleeft, want dan kunnen ze je beter helpen.quote:
[..]
Hoi Freudin, de positieve kant is er zeer zeker. Maar wat ik bedoelde te zeggen is de negatieve kant ervan. Stel: angst voor moeder wordt dus angst voor therapeut. En dat in allerlei vormen en gradaties. Als dat niet zichtbaar is, dat er zo'n angst is, loopt de therapie scheef. De associatie neemt de therapie over.
Nou heel erg bedankt, Samzz. Dank jullie wel allemaal voor jullie interessante, pijnlijke, intrigerende vragen. Ik hoop dat ik een klein steentje heb mogen bijdragen. Ik vond het iig leuk om te doen en helemaal niet zo eng als ik in eerste instantie had gedachtquote:
We zijn zo wel een beetje door de geplande tijd heen. Ik wil jullie bedanken voor jullie vragen, geduld en vooral de leuke manier van reageren.
Freudin, ook jij heel erg bedankt voor je bondige, maar duidelijke antwoorden!
Heel erg bedankt voor je tijd Freudinquote:
[..]
Nou heel erg bedankt, Samzz. Dank jullie wel allemaal voor jullie interessante, pijnlijke, intrigerende vragen. Ik hoop dat ik een klein steentje heb mogen bijdragen. Ik vond het iig leuk om te doen en helemaal niet zo eng als ik in eerste instantie had gedacht
.
Recht zo die gaat, braaf zo die heen.
quote:
[..]
Heel erg bedankt voor je tijd Freudin
En met dit laatste woord van dank, dit topic sticky en dus gesloten voor reacties .
[ Bericht 12% gewijzigd door Samzz op 16-01-2017 23:23:43 ]
.[ Bericht 12% gewijzigd door Samzz op 16-01-2017 23:23:43 ]
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Blue Monday Special: Q&A met een psychotherapeut
