Hooggevoelige (HSP) en Hooggevoelige Strong-Willed (HSS) Kinderen

quote:

Op zondag 18 december 2016 08:36 schreef Loj het volgende:
Dank Morretje nog op de reactie op de angsten. Ik ben "bang" hoe Ow straks op gewoon de prentenboeken gaat reageren. En terwijl ik dit schrijf denk ik: boeiend hoe mijn kind dan reageert, als ze hem maar serieus nemen. Tnx!

Onze zoon zat in groep 1 regelmatig met zijn handen voor zijn oren tijdens het voorlezen. Nu in groep 2 heeft hij dat niet meer nodig en geniet hij van het voorlezen. Wat heel erg geholpen heeft is dat de juf hem heel serieus nam; ze bereidde hem voor op verhalen waarin S zich teveel zou kunnen inleven en zorgde altijd dat er zorgzaam kindje naast S zat. En als het echt te eng was mocht S in de leeshoek zelf een boekje gaan lezen.

Mevr Mus, heerlijk dat jouw kleuter z'n ei kwijt kan bij de judo!
Overlopende hoofdjes… ik weet het niet zo goed. Wat de jongste (7) hier nog wel eens doet als ze in bed ligt en niet kan slapen, is luisteren naar de regenboogtrap. Toen ze hoorde dat er ook nog “de piekerballon” bestaat, vroeg ze of ze die ook mocht.
Overdag wil ze wel even tabletten of tv kijken. En buiten spelen, maar dat doet ze nu wat minder in de winter. Knutselen/kleien e.d. doet ze ook graag.
Succes met bespreken, hopelijk geeft dat wat rust.

quote:

Op zondag 18 december 2016 08:36 schreef Loj het volgende:
Hier helpt hele dagen niets inplannen heel goed tegen de overprikkeling. Gewoon helemaal niets, nog geen boodschapje. Alleen met z'n viertjes.

Dat doen wij ook heel veel! Ik probeer daar ook altijd 1 weekend-dag voor vrij te houden..
Daar knappen we allemaal weer van op

quote:

Op zondag 18 december 2016 08:33 schreef Jopie78 het volgende:

[..]

Projecteer je hiermee niet jouw faalangst/onzekerheid op hem?

Je doet het goed! Laat de statistieken los, hij hoeft niet mee te komen, met niemand niet. Hij hoeft zich alleen comfortabel te voelen in elke situatie. Als je een paar jaar verder bent, komen zijn leeftijdsgenoten ook niet mee met hem..

Nogmaals, van een vreemde op het internet, die zich herkent in jouw (zoons) verhaal, JE DOET HET GOED!

Dank je wel

quote:

Op maandag 19 december 2016 21:35 schreef Skoap het volgende:

[..]

Dat doen wij ook heel veel! Ik probeer daar ook altijd 1 weekend-dag voor vrij te houden..
Daar knappen we allemaal weer van op

Dat proberen wij ook, om in elk geval 1 dag in het weekend vrij te houden.
Ik moet zeggen dat wij daar ook allemaal wel weer van opknappen.

quote:

Op zaterdag 17 december 2016 13:51 schreef AwayTL het volgende:

[..]

Oh ja goede tip! Welke dekking moet je dan hebben? Weet je dat zo?

Ook een goed punt over dat het zich terug betaald als wij ons ook flexibel opstellen naar hem toe.

Iemand nog tips voor smalle joggingbroekjes? De meisjesvariant van de action zitten prima, maar zijn zo snel verwassen .

http://www.zorgwijzer.nl/vergoeding/speltherapie

Lang verhaal, voor wie het wil lezen, hieronder in spoiler

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Musique, ik heb je verhaal gelezen. Heftig.
Met het risico dat ik de plank volledig missla, is het eerste woord dat in mij opkomt "begrenzen".
Grenzen geven een kind ook duidelijkheid en veiligheid. Mijn aloude stokpaardje: Geef een kind de ruimte, maar niet de leegte.
_{Oftewel, ruimte is begrensd.}

quote:

Op woensdag 21 december 2016 09:24 schreef Moonah het volgende:
Musique, ik heb je verhaal gelezen. Heftig.
Met het risico dat ik de plank volledig missla, is het eerste woord dat in mij opkomt "begrenzen".
Grenzen geven een kind ook duidelijkheid en veiligheid. Mijn aloude stokpaardje: Geef een kind de ruimte, maar niet de leegte.
_{Oftewel, ruimte is begrensd.}

Dat ^

quote:

Op woensdag 21 december 2016 09:24 schreef Moonah het volgende:
Musique, ik heb je verhaal gelezen. Heftig.
Met het risico dat ik de plank volledig missla, is het eerste woord dat in mij opkomt "begrenzen".
Grenzen geven een kind ook duidelijkheid en veiligheid. Mijn aloude stokpaardje: Geef een kind de ruimte, maar niet de leegte.
_{Oftewel, ruimte is begrensd.}

Mooie Moonah!

Ik gaf mijn oudste ook de ruimte binnen duidelijke grenzen. Grenzen lagen soms laag, soms hoger. Soms net over zijn eigen grens heen. In bepaalde periodes soms ook wat korter. Maar vooral duidelijkheid. En vooral in vakanties, en voordat hij naar school ging overzicht in de dagen brengen. Redelijk vast ritme (maar niet te strikt ivm vastroesten gewoontes), op gekke dagen overzicht maken met tekeningen. Misschien kun je iets met pictogrammen?

Mijn oudste gaf ook snel speelgoed weg, maar dat was vooral angst. Andere kindjes hoefden maar te kijken en hij gaf het al. Zelfs als ze het niet wilden
Hem steeds opnieuw uitgelegd dat als hij de dingen weggeeft, hij er zelf niet meer mee kan spelen en of hij dat echt wilde. Na een lange periode kwam hij erachter dat hij soms dingen echt ging missen en hield hij dingen beter vast. Hem dus vooral geleerd om ook echt naar zichzelf te luisteren, niet alleen naar anderen..

Thanks Moonah. Ik denk dat je helemaal gelijk hebt. Ik vind het echter zo verdomd moeilijk om mijn grenzen te stellen. De keren dat ik het strikt doe, en dat is best regelmatig, heeft dat extreme driftbuien tot gevolg (en de ander wordt dan boos op mij omdat ik boos ben op haar zus. Die roept: "in de hoek mama Stout! In de hoek mama!" Dat is namelijk hun ultieme straf") Ik ben dan in conflict met mezelf: ben ik te streng? Ben ik te hard? En dat voelt ze hartstikke goed aan. Waardoor ik nog meer getest word.

Als ik haar laat kiezen tussen 2 dingen, bijv. 2 paar sokken 's ochtends, of 2 dingen op brood: kaas of zoet, dan kan ze bijna niet kiezen. En als ze dan gekozen heeft, en haar zus wil vervolgens wat anders, dan wil zij dat ook weer. Moet ik dan vasthouden aan haar eerste keuze? Ik vind van wel, want ze heeft gekozen. Maar als ik dat doe, is er weer een driftbui.

Vanochtend was het weer raak. Ik had de kat binnengelaten terwijl zij dat had willen doen. Gevolg: een half uur lang in een hoekje zitten mokken en huilen.

Sommige dingen passen bij hun peuterleeftijd, die ook niet makkelijk is voor hunzelf. Sommige dingen passen daar niet bij, waardoor ik vermoedens heb van HSS en HSP. Maar hoe kan je dat toetsen? Zeker op hun leeftijd lijkt me dat lastig.

Ik ben onlangs begonnen met de klok. Als de grote wijzer op de 9 staat, gaan we naar boven. Als de wijzer op de 11 staat, gaan we zus en zo... Dat lijkt te helpen en lijkt ze te begrijpen. Nog wel gemok, maar geen enorme strijd meer.

Ook tel ik vaak. 's Avonds na het eten gaan we naar boven om de pyjama aan te doen. Als ik tot 5 heb geteld moeten ze bij de trap zijn. Als ik tot 5 heb geteld moeten ze hun jas hebben gepakt. Als ik tot 5 heb geteld moeten ze in hun autostoeltje zitten. Enz. Dat helpt ook enigszins. Hoewel de moeilijke van de 2 de laatste tijd steeds weer haar grenzen opzoekt waardoor er weer een conflict komt. Ik heb tot 5 geteld en ze zit niet in haar stoeltje, dus zet ik haar er in. Woede! Boos! Driftbui! Zich zo stijf maken als een plank zodat ik de riempjes niet dichtkrijg. Want ze wil het zelf gedaan hebben. En ik voel me weer rot. Ga aan mezelf twijfelen, wat doe ik toch verkeerd? Zit ik met een jankend kind in de auto.

's Avonds voor het slapen gaan nemen we altijd de dag met ze door. Dat vinden ze fijn en ze luisteren daar graag naar. Ook nemen we dan de komende dag met ze door. Wat gaan we doen? En wanneer gaan we dat doen? Ook dat lijken ze te waarderen.

Goed idee om met pictogrammen te werken, daar ben ik nog niet aan begonnen. Misschien een idee om een uur-schema te maken zodat ze meer regelmaat hebben. Daar hebben ze blijkbaar enorm veel behoefte aan.

Bedankt voor het lezen van mijn epistels. Alleen al het van me afschrijven maakt dat ik me iets relaxter voel.

Niet twijfelen aan jezelf. Je bent zoekende naar wat het beste werkt.
Ik denk dat je de driftbuien ook mag begrenzen. Maar daar heb ik makkelijk praten mee. Mijn kind heeft ze nauwelijks gehad.

Wij gebruiken deze: https://www.gezinnig.nl/weekplanner-voor-kids.html groot succes hier, maar L is wel iets ouder (4)

Had je ook al gelezen over temperamentvolle kinderen? Misschien vind je daar ook wat herkenning & tips: http://www.evabronsveld.n(...)tvolle_kinderen.html

Musique, ik herken veel van wat je zegt. Dat extreem opmerkzame en vooral ook de eindeloze drifbuien om ogenschijnlijk niets. Moeilijk hè? Mjin zoon is inmiddels bijna 5 en wat ik nu weet is dat het minder wordt. Het faseert echt uit als ze meer grip krijgen op hun gevoelens en ze beter onder woorden kunnen brengen. Hij kan nog steeds vrij heftig reageren, maar het is nu altijd te snappen en ook steeds vaker verdriet in plaats van alleen maar boosheid. Bovendien gaat het veel sneller over en rollen we niet van de ene boze bui in de andere. Wat mij helpt is dat ik weet dat mijn kind zijn eigen grenzen kent en deze durft uit te spreken. Ik hoef niet zo snel bang te zijn dat hij dingen tegen zijn zin doet. Zeker bij een meisje dat zo graag lief is en iedereen naar de zin maakt, lijkt het me een fijn idee dat ze ook voor zichzelf op komt.

Wat ik ook geleerd heb is dat consequent zijn om het consequent zijn niet werkt. Hoe harder ik besluit een grens te stellen 'omdat hij het toch moet leren', hoe meer hij zich vastbeet. Er zijn op een dag 1001 dingen die niet kunnen en mogen dus ik hoeft niet per se een voorbeeld te stellen. Liever geef ik het voorbeeld door zelf flexibel te zijn en niet mijn zin door te drijven. Tellen werkte mede daardoor ook echt averechts. De druk van het moeten lokt vooral verzet uit. Ik probeer dat te vervangen met meedenken "wat moeten we nog doen voordat we weggaan? Je weet dat je in het stoeltje moet als we met de auto gaan, ga je vast zitten"

Begrenzen van keuzes zou ik in dat licht vooral doen omdat kiezen vaak overweldigend is. Mijn zoon had soms moeite met het idee dat je moet kiezen dus dat je ook iets niet kiest en dat je proces eindeloos kunt herhalen door steeds op je keuze terug te komen. Daar kon hij enorm van in de war raken. Dus in jouw voorbeeld zou ik haar misschien wel een keer op de keus terug laten komen maar niet drie keer. En dat ook benoemen "ik snap dat je het heel lastig vindt om te kiezen. Ik maak nu een boterham kaas voor je. Als je straks nog zoet wilt, dan mag dat". Tenzij de boterham al gesmeerd is, dan is het jammer en dan leer je dus dat het soms anders gaat dan je dacht. Sowieso werken hier dat soort voldongen feiten veel beter dan ik die grenzen stel om het grenzen stellen.

Ik volg nu een post-doctorale opleiding en ben daarom ook veel bezig met de ontwikkeling van kinderen. Aansluitend op het begrenzen van driftbuien is een van de dingen die ik daaruit oppik dat het als ouders vooral belangrijk is om kinderen te helpen hun gevoelens te kanaliseren. Dus zij gooien hun woede, angst en verdriet naar buiten en jij pakt dat op. Je ontwart het gevoel, probeert een oorzaak te vinden en soms een oplossing, geeft er woorden aan en maakt het behapbaar. Uiteindelijk gaat het kind dat internaliseren. Dat betekent dus niet dat je driftbuien moet voorkomen of moet afkappen maar dat je je kind leert om ermee om te gaan.

En tot slot: dat je andere dochter jou bestraffend toespreekt is heel normaal Jonge kinderen hebben nog niet het besef dat mama-die-boos-is dezelfde is mama-die-lief-is. Dus op zo'n moment bén je ook echt een boze enge vrouw die op mama lijkt. Als ze maar blijven ervaren dat je ook vanzelf weer gewoon mama wordt, dan leren ze dat vanzelf Inderdaad niet twijfelen hoor, en zeker niet daardoor!

Mooie waardevolle post CS, ik +1 op alles even

Jij kunt zo mooi nuanceren ClubSoda!

Skoap, superbedankt voor je links! Daar kan ik zeker wat mee!! Als ik de beschrijving van temperamentvolle kinderen lees, daar herken ik mijn dochter(s) 100% in terug. Echter vraag ik me af wat het verschil is tussen temperamentvolle kinderen en HSP in combi met HSS. Ik vind dat de raakvlakken heel erg overeen komen. Hoe dan ook, er zijn zo te lezen meer kinderen met dezelfde eigenschappen als mijn dochter en alleen al dat is voor mij fijn te lezen. Ik voelde me er zo alleen in.

ClubSoda, wat weet je mijn tegenstrijdige gevoel goed te verwoorden en te verklaren Ontzettend bedankt voor je verhelderende post. Ook het gedrag van mijn andere dochter naar mij toe als ik weer een conflict heb met haar zus. Ik begrijp het nu iets beter. Ik vind het zó naar, de hele tijd conflicten en strijd. Let wel: soms zijn er ook weken waarin het uitzonderlijk goed gaat en er nauwelijks strijd is. Maar zeker nu, met een broertje op komst, voelt ze de spanning van de naderende bevalling en het onbekende van de tijd daarna. Ik denk dat het op dit moment ook extra zwaar maakt.

Twinkly, wat herkenbaar, het gedrag van jouw zoon! Het lichamelijke affectie zoeken herken ik: iedere ochtend na het opstaan hebben we samen een knuffelkwartiertje Als papa thuis komt van zijn werk, dan gooien ze hem uit enthousiasme bijna op de grond Hij wordt platgeknuffeld! Ook het aandacht vragen is herkenbaar. Ik voel me soms letterlijk leeggezogen na een paar uurtjes met mijn meiden. Vanochtend gingen we kleien. Vanaf 10 uur heb ik geprobeerd om er even 2 minuten tussenuit te knijpen om onze kippen buiten te laten (die lopen vrij rond in de achtertuin), maar het heeft tot 12 uur geduurd tot ik de kans kreeg. Ik moet daar echt een balans in zien te vinden, het doseren van aandacht.

Wat een herkenbare post Musique.

Hoe gaat het bij iedereen met de feestdagen?
Hier is de koek wel aardig op merk ik.
De klapper was afgelopen woensdag. Eva had kerstdiner op school tot 19.15. Het ging enorm goed en ook thuis was ze super enthousiast.
Om 19.45 ging ze naar bed. En daar kwam alle spanning eruit. Boos! Met knuffel gooien, eigenlijk met alles waarbij ze het gevoel had veilig te kunnen gooien (toch niets kapot willen maken maar echt gooien om het eruit te gooien) en krijsen. KRIJSEN!
We hebben vanalles geprobeerd. Van stevig bij ons houden tot ernaast zitten en er 'zijn'. Opties aanbieden (samen in het grote bed slapen, liedjes zingen, voorlezen), maar ze was niet bereikbaar leek het.
Ze was echt de weg kwijt.
Uiteindelijk zijn We toch samen in ons bed beland en terwijl ze daar boos lag te zijn heb ik even mijn telefoon gepakt. Er kwamen allemaal foto's binnen van het kerstdiner.
Ik kreeg Eva zo ver dat We ze samen hebben gekeken en al pratend hierover kwam ze tot rust. Gelukkig waren er 40 foto's
Daarna nog een verhaaltje voorgelezen. Net voor 22.00 sliep ze.
Maar jemig zo had ik ze nog nooit gezien.
Ze leek helemaal de weg kwijt.

Gelukkig hadden we de dag erna weer een afspraak met de mevrouw van het JOT en heb ik de situatie aangekaart.
Eigenlijk hebben we goed gehandeld, maar ik kreeg wel als tip mee om tussen het vrolijke stuitermoment beneden en het naar bed gaan, eerst een rustmoment te creëren. Die hadden we nu een beetje overgeslagen.

Op het moment is bijna alles strijd. Iedere dag heeft ze hoofdpijn/buikpijn/noem maar op.

Maar....ze kan sinds deze week ook ineens veel beter vertellen hoe ze zich voelt en waarom. En dat helpt.

/einde dagboek

Och Danic, wat heavy! En ik herken het gedrag van mijn kleine meisje in jouw dochter. Ik kan me voorstellen dat je er even doorheen zit.

Is diarree een teken van overprikkeld zijn Twinkly? Mijn meisje heeft ook vaak diarree. Of ze zit helemaal verstopt, dat gebeurt ook nog wel eens. Wat stom dat ze jouw kind naast de drukste van de klas hebben gezet

Hier gisteren 3 verschrikkelijke driftbuien gehad. Ik was zo gevloerd dat ik tijdens de laatste driftbui niet meer de puf had om op haar te reageren. Het was tijdens het eten en ik heb stoïcijns mijn bord leeggegeten. Mijn man probeerde nog wel te sussen maar kon niet tot haar doordringen. Na een half uur was het over en was het net alsof er niets was gebeurd.
Vandaag slechts één driftbui, ook weer tijdens het eten. Gelukkig konden we die vrij snel onder controle krijgen. Het lastige is dat ik tijdens een driftbui nauwelijks contact met haar krijg en dat ze eigenlijk nog te klein is om uit te drukken wat ze voelt.

Morgen krijgen we een Nederlandse dame op bezoek die hier in de buurt woont. Ze heeft erg veel met autistische kinderen en hun families gewerkt. Ze heeft ook ervaring met ADD, ADHD, oppositionele gedragsstoornis en hooggevoelige kinderen, plus een flink aantal gedegen opleidingen hierin. Ik verwacht geen wonderen maar hoop wel een aantal handvatten van haar te kunnen krijgen.

Wie weet heeft die dame wel een paar handvatten Musique dat zou fijn zijn .

Onze jongste had van de week na het kerstdiner op school een nogal onrustig nachtje, wakker geworden en paar uur wakker gelegen. Ik heb haar de volgende ochtend maar laten uitslapen, ze werd anderhalf uur later dan normaal wakker dus ze had het blijkbaar ook nodig, want dat doet ze normaal gesproken nooit.

Danic en musique wat heftig zeg...

Twinkly ook al zo een overprikkeld manneke.

Hier valt het eigenlijk reuze mee, maar goed hier komt het meestal na de ellende..

quote:

Op woensdag 21 december 2016 00:53 schreef Musique het volgende:
Lang verhaal, voor wie het wil lezen, hieronder in spoiler

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Musique, ik herken heel veel van wat je schrijft van mijn I. Ze schelen in leeftijd ook heel weinig trouwens (I wordt over een maand 3 jaar). Het enige waarin I echt anders is, is dat zij altijd vol enthousiasme naar de opvang gaat. Van de opvang hebben wij de feedback gekregen dat ze een meisje is dat een erg sterke wil heeft, en ook heel duidelijk voor- en afkeuren heeft voor bepaalde kinderen en leidsters. Ze is ook behoorlijk haantje de voorste en tegelijkertijd kan ze ook ineens stil en teruggetrokken zijn.

Wat volgens mij wel een dingetje kan zijn, zo kan ik me voorstellen, is dat jouw meisje onderdeel is van een tweeling en omdat haar zusje kennelijk anders is, lijkt zij er nu uit te springen en wellicht vaak ook op een negatieve manier omdat ze wat opvoeding betreft wat meer een uitdaging is. Omdat ik alleen I heb en dus niet kan vergelijken, heb ik ook niet het idee of het gevoel dat er iets bijzonders aan de hand is, in de zin dat ik niet beter weet eigenlijk, ze is 'gewoon' I. Van mijn omgeving, mijn familie bijvoorbeeld en dus ook het kdv, begrijp ik wel dat ze opvalt door haar sterke en uitgesproken karaktertje. Ook zien wij zelf, en ook dat krijgen we terug van onze omgeving, dat ze heel opmerkzaam is en heel veel registreert van haar omgeving.

Wat betreft de opvoeding.. ik merk dat I ook echt goed gedijt bij een duidelijke structuur. Nu hebben we vakantie en ze is ook echt van slag. Ook veel moeilijke momenten de afgelopen twee dagen, drift- en dramabuien. Dan ben ik 'stomme mama', gaat ze veel slaan, hysterisch reageren op een terechtwijzing, weigeren mee te merken etc. en zit ze zichzelf erg dwars. Daar tussendoor is ze dan weer heel zorgzaam, speelt ze moedertje over haar poppen en is ze heel aanhankelijk.

Wat ik merk is dat ze heel gevoelig is voor het benoemen van het positieve, want ze trekt het zich ook enorm aan als ik boos op haar ben of gewoon duidelijk grenzen aangeef. Het is heel belangrijk dat ik na zoiets ook meteen weer benoem dat ik haar wel echt lief vind en heel veel van haar houd. Vanavond op bed begon ik met benoemen wat ik allemaal fijn vond vandaag. Alle lieve en leuke dingen die zij heeft gedaan, en de dingen die we samen deden. Dat vond ze echt geweldig. Ik zou dus dat als 'tip' mee willen geven: heel veel positieve feedback geven en veel bevestiging.

Musique, jij omschrijft mijn J. Ik herken echt een heleboel.

quote:

Op dinsdag 27 december 2016 21:34 schreef Franny_G het volgende:
Wat volgens mij wel een dingetje kan zijn, zo kan ik me voorstellen, is dat jouw meisje onderdeel is van een tweeling en omdat haar zusje kennelijk anders is, lijkt zij er nu uit te springen en wellicht vaak ook op een negatieve manier omdat ze wat opvoeding betreft wat meer een uitdaging is.

Klopt helemaal!

Voor ons was dit niet alleen vanuit onszelf maar ook vanuit de buitenwereld. D is het lieve, leuke, spontane meisje. De spring in het veld. J is wat nukkiger en wat ongrijpbaarder. Maar ook veel gevoeliger, behulpzamer en socialer. Maar dat laatste ziet niet iedereen. En ik denk dat daar ook een heel groot deel van de frustratie zit.

Wat hier heel goed hielp is het terugkoppelen. Achteraf steeds bespreken wat er is gebeurd, wat er mis ging, wie welk aandeel waar in had en waarom. Door het bespreekbaar te maken kon ik ook uitleggen waarom ik ook boos was geworden. En het weer goedmaken. Verder heeft J echt quality time nodig en ben ik er steeds beter in geworden om het nukkige vooraf een bui om te turnen door een time-in. Dat werkt niet als ze al "te ver" is maar het moment daarvoor wel.

En we complimenteren haar als we zien dat ze zelf een driftbui kan afwenden of een zelf een oplossing zoekt. Maar ze is natuurlijk wel iets ouder dan jouw meisje.

In elk geval komen we in rustiger vaarwater. Maar ik herken het hele op eieren lopen en de stress en onmacht die het geeft, zeker als je ook nog eens hoogzwanger bent.

quote:

Op dinsdag 27 december 2016 21:34 schreef Franny_G het volgende:

Wat ik merk is dat ze heel gevoelig is voor het benoemen van het positieve, want ze trekt het zich ook enorm aan als ik boos op haar ben of gewoon duidelijk grenzen aangeef. Het is heel belangrijk dat ik na zoiets ook meteen weer benoem dat ik haar wel echt lief vind en heel veel van haar houd. Vanavond op bed begon ik met benoemen wat ik allemaal fijn vond vandaag. Alle lieve en leuke dingen die zij heeft gedaan, en de dingen die we samen deden. Dat vond ze echt geweldig. Ik zou dus dat als 'tip' mee willen geven: heel veel positieve feedback geven en veel bevestiging.

Herkenbaar... onze I trekt het zich enorm aan als je boos bent of duidelijk grenzen aangeeft. Dan is het vaak huilen en wegkruipen. Ik blijf heel erg benoemen dat ik haar gedrag dan niet ok vindt maar dat ik haar een hele lieve fijne meid vindt.

Het positieve benoemen doen we ook, maar ze lijkt complimentjes soms ook wel lastig te vinden.

Ik ga eens kijken of er nog te onderhandelen valt over de pyjamadag die de dames hier in gedachten hebben... zonnetje schijnt dus ik wilde ze toch maar even mee naar buiten nemen voor de frisse neus en de vitamientjes .

Wat fijn, zoveel herkenning!

Franny, wat heerlijk dat jouw meisje zo graag naar de opvang gaat! De mijne vinden het maar so-so, maar ik heb ook het idee dat het komt omdat er weinig met ze gecommuniceerd wordt. Ze gaan al 2 jaar lang een paar dagdelen naar de crèche en spreken nog steeds geen Frans. Sinds 3 maanden hebben we een Mexicaanse studente in huis, die ons ook helpt met de kinderen, en de meiden spreken nu al veel meer Spaans als de 3 woorden Frans die ze kunnen. Er is maar één crèche in de plaats waar in woon en daar zijn we van afhankelijk. Ik zou ook nog voor een gastouder kunnen kiezen, maar dan geef ik toch liever de voorkeur aan de crèche omdat ze daar met meer kinderen in contact komen.

Positieve feedback geven is iets wat ik sinds een tijdje doe, ter plekke en nog een keer herhalen voor het slapen gaan als we de dag doornemen. "Ik vind dat je zus en zo heel goed hebt gedaan", of "papa en mama zijn heel trots op jou omdat je 2 boterhammen met korstjes hebt opgegeten". Ze ligt dan te glimmen van trots

Ik heb ook geleerd dat ik in de ik-vorm tegen haar moet praten: ik vind het niet leuk als je zo doet, ipv je bent vervelend. Daar wordt ze minder hysterisch van.

Kyara, waar jij tegen aanloopt met J en D, dat heb ik precies zo met L en I. I is de "makkelijke" en doet gelijk met de groep mee als er wat gevraagd wordt. Dat is zo op de crèche, en ook bij de dansles. Ze stapt gewoon wat makkelijker tussen de Franse kindjes door en ook al verstaat ze niet alles in het Frans, dat maakt haar niet uit, ze kopieert gewoon de andere kinderen. L. daarentegen is echt een kat-uit-de-boom kijkend, stiller meisje. Wat veel mensen niet opmerken is dat ze enorm lief, aanhankelijk en sociaal is.

Fijn dat je in rustiger vaarwater komt met je drietal. Ik kan me voorstellen dat het erg pittige jaren zijn geweest!

Wij vieren feest want L. is al 4 dagen driftbui-vrij

Afgelopen week is de mevrouw bij ons geweest om wat handvatten aan te reiken die we gelijk hebben toegepast, en het wierp direct zijn vruchten af. Ze heeft een mooi verslag geschreven en zo hebben we ook alles nog op papier. Vandaag is ze weer een paar uurtjes geweest, om te observeren en wat laatste tips te geven. Een heel fijn mens waar ik het goed mee kan vinden.

Eigenlijk zei zij in grote lijnen hetzelfde als Moonah. Begrenzen. Niet teveel laten kiezen want kiezen is nog (te) moeilijk voor ze. Bijv. hun haarelastiekjes mogen ze wel kiezen (ik noem maar wat), maar geen ontbijttafel volzetten om ze te laten kiezen wat ze willen eten. Beter een broodje geven wat jij ter plekke voor ze klaarmaakt. En dan zelf ook hetzelfde eten, anders willen ze hun broodje niet. Duidelijk tegen ze zijn en ook doorpakken na 3 keer waarschuwen. Niet op een gemene manier, maar kinderen gedijen goed bij duidelijkheid. Met kookwekkertje werken: als het kipje gaat piepen gaan we van tafel. Eventueel met pictogrammen werken, maar ze kunnen nog geen klokkijken, dus heel gedetailleerd hoeft nog niet. Wel dagelijks dezelfde volgorde van zaken aanhouden voor de structuur. Enz. Dit zal niet voor ieder kind werken, maar vooralsnog gedijen die van mij zich er goed bij. Ik ben blij dat ik deze stap heb gezet, het geeft zoveel meer rust in huis!

[ Bericht 10% gewijzigd door Musique op 29-12-2016 15:46:40 ]

Musique, wat fijn dat zij met jullie mee heeft kunnen denken en dat daar zoveel concreets uit is gekomen. Het is gek hoe eigenlijk zo op het eerste gezicht vrij eenvoudige dingen een groot verschil kunnen maken he. Succes!! (En wil je misschien in het peutertopic even een fotootje van je meisjes showen? Ik ben heel benieuwd naar ze!)

Musique, wat fijn om te lezen dat je het goed kan vinden met die mevrouw en dat jullie er ook wat aan hebben!

Gelukkig nieuwjaar iedereen!
Hoe is het met de hooggevoelige kindjes? Het vuurwerk geknal alweer te boven? Gelukkig is er hier in Frankrijk geen vuurwerk. Het is hier muisstil op straat, óók tijdens oud en nieuw.

Hier gaat het goed. Afgelopen vrijdag en zaterdag wel wat lastig, want opa en oma kwamen hier een paar nachtjes logeren ivm de jaarwisseling. Dat is natuurlijk een verandering van situatie en L. had daar duidelijk even moeilijk mee en was zaterdag de hele dag overprikkeld. We moesten op onze tenen lopen zaterdag, maar we hebben wél een paar driftbuien kunnen voorkomen Zondag waren ze gewend aan opa en oma en toen ging het gelijk een stuk beter. Gisteren zijn opa en oma weer weggegaan en daar hebben we ze goed op voorbereid, dat gaf geen problemen.

[ Bericht 16% gewijzigd door Musique op 05-01-2017 09:46:21 ]

Ah, kijk ze nou. Wat groot ook alweer! Echte peutertjes.
Hier was de overgang van een week vakantie en dan weer naar het kdv gaan ook heel groot voor I. Vanochtend kreeg ze een huilbui, vlak voor we weggingen, en ze hing om m'n nek, moest haar ook op m'n arm nemen. Gelukkig kan de leidster daar goed op inspelen: I mocht haar meteen helpen bij de visjes voeren en dat vindt ze heel erg leuk om te doen. Het is voor mij deze vakantie ook wel duidelijk geworden hoeveel I heeft aan duidelijke structuur en regelmaat. In het begin van de vakantie was ze echt van slag, en dat kwam tot uiting in veel slaan en boos zijn. En nu is het ook weer even heel spannend om naar het kdv te gaan.

In het peutertopic heb ik van de week nog een foto gepost van I, Musique. Maar ik zet het anders wel even in het foto topic.

Gelukkig nieuwjaar.
Hier geen driftbuien. Maar op nieuwjaarsdag wel moeite met inslapen. Uiteindelijk zijn we samen naar mijn bed gegaan waar het inslapen wel lukte

Ze hebben hier beiden door het vuurwerk heen geslapen. Ik moet bijna zeggen dat dat dan ook het enige positieve is

Eva vroeg oudejaarsdag al of ze dan maandag weer naar school mocht en wastafel duidelijk teleurgesteld dat dat niet mocht.
Wees gaan momenteel van de ene boze bui in de andere. Het zijn geen driftbuien, maar boze, koppige buien.
Gezicht op onweer en armen over elkaar. Heel dwars. Niet willen praten en als ze dan wat zegt dan 'weet ik het niet'.

Ik heb er heel veel moeite mee, eerlijk gezegd. Ik hoop dat alles vanaf maandag weer beter wordt.
Nu nog zorgen dat ik hierdoor niet ga opzien tegen de vakanties

Danic, werk je al met dagplanningen? Ik merkte dat het bij Chris veel rust gaf tijdens de vakantie. Alle dagen waren wel anders, maar in ieder geval wel redelijk duidelijk aan het begin van de dag. Soms deed ik er ook een vraagteken bij met de opmerking "als het zonnig iets wil ik graag naar buiten, anders doen we binnen iets". Zo'n onbekend iets was dan wel afgeblokt.. Zo overleefden we die vakanties wel. Soms ook op zijn verzoek een schoolwerkje ingepland(iets geprint van internet). De vakantie voelde dan niet erg vrij, maar een gekalmeerd kind is ook wat waard. Nu hij 9 is heeft hij het niet meer nodig. De jongste ook niet, dan zijn de vakanties toch weer anders..

Edit:ik tekende ze vaak tijdens het ontbijt zelf. Met hem ernaast, wist hij gelijk hoe het zat en kon ik soms ergens een extra plaatje tekenen. Hing er een meter memoblaadjes onder elkaar

Dat doen we inderdaad al. Maar hij is natuurlijk in een schoolweek meer gevuld dan in de vakantie.
Dat is wel een goede om over na te denken

quote:

Op vrijdag 18 november 2016 18:42 schreef Stormqueen het volgende:
Maakt het wat uit of het allemaal wetenschappelijk is onderbouwd? Het gaat hier om situaties die ouders herkennen en daar graag ervaringen over uitwisselen. Niet om het innemen van een stelling om daar een fijn debat over te kunnen voeren. Graag dus de focus op ervaringen.

Sinds wanneer is wetenschap en aantoonbaarheid onbelangrijk? Leuk al die ervaringen, maar natuurlijk vindt iedere moeder of vader zijn/haar kinderen geweldig en heel speciaal. Zo zijn mijn kinderen ook de beste ter wereld.

Structuur, regelmaat, liefde, echte aandacht en een beetje geduld, duidelijke regels met duidelijke consequenties. En dan maar hopen dat het goed komt.

En oja, iets meer mannelijke rolmodellen die de goedbedoelde maar verstikkende mutserigheid van veel lieve moeders in dit topic een beetje 'lcuhtiger' make. Want jeumig wat serieus allemaal.

Ik laat die van mij gewoon wel eens lekker op hun bek gaan, als het niet al te gevaarlijk is raap ik ze op, bedenk samen met ze hoe dat nou kon gebeuren en hoppa verder. Daar worden ze ook een stuk minder hoogsensitief van.. als je elk piepje gaat zitten voeden met Oeh's en Aah's dan krijg je van die onzelfstandige zeurkousen.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 22:18 schreef Spanky78 het volgende:

[..]


Ik laat die van mij gewoon wel eens lekker op hun bek gaan, als het niet al te gevaarlijk is raap ik ze op, bedenk samen met ze hoe dat nou kon gebeuren en hoppa verder. Daar worden ze ook een stuk minder hoogsensitief van.. als je elk piepje gaat zitten voeden met Oeh's en Aah's dan krijg je van die onzelfstandige zeurkousen.

De belangrijkheid van een komma. Nu raap je je kinderen alleen maar op als het niet te gevaarlijk is om ze op te rapen

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 23:14 schreef Omentielvo het volgende:

[..]

De belangrijkheid van een komma. Nu raap je je kinderen alleen maar op als het niet te gevaarlijk is om ze op te rapen

Godver. Scherp (en inderdaad niet al te best opgeschreven door mij, maargoed)

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 22:18 schreef Spanky78 het volgende:

[..]

Sinds wanneer is wetenschap en aantoonbaarheid onbelangrijk? Leuk al die ervaringen, maar natuurlijk vindt iedere moeder of vader zijn/haar kinderen geweldig en heel speciaal. Zo zijn mijn kinderen ook de beste ter wereld.

Structuur, regelmaat, liefde, echte aandacht en een beetje geduld, duidelijke regels met duidelijke consequenties. En dan maar hopen dat het goed komt.

En oja, iets meer mannelijke rolmodellen die de goedbedoelde maar verstikkende mutserigheid van veel lieve moeders in dit topic een beetje 'lcuhtiger' make. Want jeumig wat serieus allemaal.

Ik laat die van mij gewoon wel eens lekker op hun bek gaan, als het niet al te gevaarlijk is raap ik ze op, bedenk samen met ze hoe dat nou kon gebeuren en hoppa verder. Daar worden ze ook een stuk minder hoogsensitief van.. als je elk piepje gaat zitten voeden met Oeh's en Aah's dan krijg je van die onzelfstandige zeurkousen.

het gaat er om dat er kennelijk behoefte aan is om over ervaringen te praten. Daar is een forum voor. En als jij die behoefte niét hebt zijn we even goede vrienden natuurlijk
Maar het dan meteen weer op mutserigheid gooien vind ik echt weer een beetje jammer.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 23:19 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

het gaat er om dat er kennelijk behoefte aan is om over ervaringen te praten. Daar is een forum voor. En als jij die behoefte niét hebt zijn we even goede vrienden natuurlijk
Maar het dan meteen weer op mutserigheid gooien vind ik echt weer een beetje jammer.

Noem het dan niet quasi-wetenschappelijk HSP of weetikhet. Noem het : jonge kinderen: hoe kan ik omgaan met hun gedrag

Ik vind het best zorgelijk dat er zo gemakkelijk allerlei labeltjes en stoornissen op kinderen worden geplakt omdat ze misschein introvert, een beetje gevoelig of zelfs slechts door een fase met wat meer uitgesproken gedrag gaan. Het is normaal dat kinderen soms gevoelig gedrag vertonen, alles wordt meteen zo in het medische getrokken. Het komt op mij over alsof je er een stickertje op moet plakken, want dan komt dat gedrag tenminste ergens vandaan (het labeltje) en heb je er als ouder geen schuld aan ofzo.

Overigens vind ik dit topic echt wel een schoolvoorbeeld van mutserigheid en conformisme. Dat is niet met alle topics zo in OUD, maar de zalverige toon en het 'begrip' onderling is hier soms misselijkmakend.

Ik hoef inderdaad niet te reageren. Echter dat wilde ik wel, omdat ik een ander geluid wilde laten horen. Inderdaad vanwege ook die mutserigheid. Jouw opmerking was de druppel: alsf feiten er niet toe doen, slecht 'het gevoel'. Alsof je godverdikke in een ani-vaccinatietopic terecht bent gekomen.

Feiten doen er inderdaad niet altijd toe. Het ligt echt geheel aan het doel wat je voor ogen hebt.

Overigens heb ik zelf niets met hooggevoeligheid en dergelijken. Maar ik vind dat er ook een plaats mag zijn om zulke dingen te bespreken. Er hoeft niet altijd een wijze redder op te staan om de OUD-mutsen te behoeden voor zichzelf

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 23:31 schreef Stormqueen het volgende:
Feiten doen er inderdaad niet altijd toe. Het ligt echt geheel aan het doel wat je voor ogen hebt.

Overigens heb ik zelf niets met hooggevoeligheid en dergelijken. Maar ik vind dat er ook een plaats mag zijn om zulke dingen te bespreken. Er hoeft niet altijd een wijze redder op te staan om de OUD-mutsen te behoeden voor zichzelf

Best, maar is het dan niet handiger om niet van dat soort quasi-wetenschappelijke ttermen te gebruiken en gewoon over gedrag te spreken ipv een stoornis die niet bestaat of bewezen kan worden.

Want wat dat betreft doen voor mij de feiten er wel toe. Je kunt vanalles roepen, maar een beetje gefundeerd mag het wel zijn. Als je praat over je eigen ervaring en gevoel prima. Maar hier heeft men het over hun kinderen met hoogsensitiviteit, dat ze dan nog een kekke 3 letterige afkorting bedenken... Echt enorm misleidend.

Ik ben wel met spanky in dezen, al zal ik me na deze post er dan ook niet meer mee bemoeien tbv het topic. Wel vind ik het heel goed dat in de OP wel expliciet staat dat het geen stoornis is.

Zelf vind ik het wel 'akelig' om die terminologie zo te verzwaren. Zo zitten in elke klas wel kinderen die hoog-intelligent zijn maar laag-motorisch ontwikkeld, en vice versa, en dat brengt vast uitdagingen met zich mee, maar ik denk wel dat de kracht van semantiek in het spreken over zulke zaken heel sterk is, en soms sterker dan je eigenlijk zou willen.

Vooral wanneer de 'kenmerken' zo inclusief beschreven zijn in de link dat letterlijk elk kind dat ik ken in de beschrijving past:
"Mijn kind ontspant van activiteiten die zowel leuk als ontspannend zijn zoals kapla, lego, knutselen, een eind fietsen."

Ontspannen van een ontspannende taak, wow.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 23:48 schreef Spanky78 het volgende:

[..]

Best, maar is het dan niet handiger om niet van dat soort quasi-wetenschappelijke ttermen te gebruiken en gewoon over gedrag te spreken ipv een stoornis die niet bestaat of bewezen kan worden.

Want wat dat betreft doen voor mij de feiten er wel toe. Je kunt vanalles roepen, maar een beetje gefundeerd mag het wel zijn. Als je praat over je eigen ervaring en gevoel prima. Maar hier heeft men het over hun kinderen met hoogsensitiviteit, dat ze dan nog een kekke 3 letterige afkorting bedenken... Echt enorm misleidend.

Deels eens, behalve dat het verder gaat dan gedrag dat nog onder de noemer 'normaal' valt. Bij mij is het zo dat ik het gebruik als een google zoekterm om maar te kunnen voorkomen dat het gelabelt hoeft te worden. Ik denk namelijk dat mijn zoon best goed kan functioneren als IK maar mijn gedrag aan ga passen aan wat hij nodig heeft en hem handvatten kan geven om wel normaal door het leven te kunnen gaan. Om dat te kunnen doen moet ik anders handelen dan dat in mijn aard zit.

Jij hebt het over je kind laten vallen en weer oprapen als het mis gaat. Mijn kind zal al niet in een situatie komen waarbij het enigszins mogelijk is om te kunnen vallen, dat vallen en opstaan werkt dus niet, omdat hij uit zichzelf niet valt. Aan mij de taak om te stimuleren dat hij wel zijn hoofd stoot en daarvan kan leren.

Nu zal je waarschijnlijk zeggen, dan zet je hem in een situatie waar hij dat gewoon moet. Als ik dat ga doen, dan weet ik zeker dat hij nooit meer in die situatie normaal kan handelen. Hij raakt in paniek. Een heel ander soort paniek als een kind mee maakt die niet iets ingewikkelder bedraad is. Dat kan ik zeggen, omdat ik ook een kind heb waarbij ik dat allemaal wel kan doen en wel kan handelen naar hoe mijn aard denkt zoiets op te kunnen lossen. Die laat ik vallen en bij de volgende keer zal hij het niet meer doen.

De term is gewoon heel duidelijk voor mensen die een kind hebben die je net wat anders moet benaderen om ervoor te zorgen dat ze later weerbaar zijn. Dat ze niet instorten onder de druk van social media, dat ze hun hoofd durven te stoten, dat ze door ze bepaalde richtlijnen mee te krijgen wel normaal kunnen functioneren in een maatschappij die zij eigenlijk overweldigend vinden.

Dus je kan vallen over de terminologie of je kan gewoon accepteren dat wij niets meer of minder doen dan onze kinderen opvoeden en klaar maken voor een wereld waar zij niet perse aan toe zijn, maar wel mee overweg moeten kunnen. Ik kan dit alleen door de ervaring van anderen, omdat die manier van opvoeden niet in mijn natuur zit.

Het is geen garantie dat het goed gaat, maar ik heb zo het idee dat een dergelijke aanpak best wel wat probleemgevallen gaat schelen op lange termijn.

Wat ik dus wil voorkomen is dat hij zo'n speciaal sneeuwvlokje wordt en ik wil wel dat hij normaal mee kan draaien in de maatschappij. Dat zal me een hoop zorgen schelen.

Ben het wel eens met dat het een nogal generieke omschrijving is en dat je alles er wel onder kan hangen als je wilt. Sommige zullen er misbruik van maken dat geloof ik ook, maar de mensen die hier posten zitten wel met een kind dat situaties wat bijzonder handelt en hebben uit de beschikbare informatie gefiltert wat wel en niet op gaat voor hun kind.

quote:

Op vrijdag 18 november 2016 17:09 schreef Isdatzo het volgende:
.

Ik krijg hier een ernstig "mijn kutkoter is een 'special snowflake' gevoel" van. Strong willed kinderen.. jezus. Het zijn gewoon kinderen. Doe normaal.

Dit dus.
Imho zijn het vooral helicopterouders die al deze problemen veroorzaken

Ik ben er ook geen voorstander van, dit soort termen. In de beschrijvingen herken ik heel erg mijn oudste (niet alles, maar wel veel) en een aantal van die eigenschappen hebben me echt een hoop energie gekost en kosten me soms nogsteeds veel energie , maar de tweede hier, die veel minder aan deze eigenschappen voldoet, kost me misschien op andere momenten net zoveel energie. Wat mij betreft heet dat ook gewoon opvoeden. En wellicht relativeert het als je merkt dat een ander kind, anders bedraad, op andere momenten ook veel 'opvoeding vergt' en helemaal niet zoveel makkelijker is dan misschien in eerste instantie leek. Ik vind zelf makkelijk en moeilijk ook vervelende en vaak onterechte termen.

Als het echt zo ernstig is dat je er helemaal niet meer uitkomt met de opvoeding, of dat er wellicht toch echt grootse problemen in de ontwikkeling van het kind opspelen, dan lijkt me het me zinvol om er een naam aan te geven.

[ Bericht 0% gewijzigd door groofskendezoveelste op 07-01-2017 09:41:59 ]

Dit topic is er om ervaringen te delen. Voel je je aangesproken, dan schrijf je mee en anders niet.
Ik heb zelf ook weinig met de etiketjes en inderdaad, het komt quasi-wetenschappelijk over en sommige ouders slaan er wellicht in door. Toch herkende ik hier wat dingen van mijn eigen kind in de beschrijving van anderen, en dat is dan ook de meerwaarde: dat je met elkaar kunt meedenken en tips over en weer kunt geven. Dat is alles.

Je maatschappijkritiek, en je meningen over opvoeding en de ouders van tegenwoordig zou ik bewaren voor de opiniepagina van de Volkskrant.