Hooggevoelige (HSP) en Hooggevoelige Strong-Willed (HSS) Kinderen #2

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 16:26 schreef Twinkly het volgende:

[..]

Dit is waarschijnlijk het ideaalbeeld van iedere ouder en dat zal ook iedere ouder in dit topic voor zijn of haar kind willen. Maar kun je je ook inleven in ouders waarvan het kind met de handen op de oren in de gang onder de kapstok gaat zitten omdat er teveel prikkels zijn? Of de ouders van een kind dat zo druk wordt van alle prikkels dat het niet meer aanspreekbaar is op zijn gedrag?
Kun je je voorstellen dat die ouders dan misschien proberen om daar een oplossing voor te vinden? Dat ze bijvoorbeeld eerst kijken en overleggen met het kind waar het zich in geval van teveel prikkels even terug kan trekken of dat ze overleggen om wat eerder naar huis te gaan voordat het het kind allemaal teveel wordt?
Want daar gaat dit topic over. Wij willen net als iedereen dat onze kinderen klaar zijn voor de niet altijd even aardige buitenwereld.

Wat zou er gebeuren als dat kind gewoon eens even lekker onder die kapstok bleef zitten? En wat als er dan een ander kindje komt om te vragen of ze/hij komt spelen (ik heb dit bijna letterlijk meegemaakt, waar mijn dochter overigens dat kindje ging halen - is ze niet geweldig?!?-)? En weet je toen mijn dochter eens een ongeluk had toen ik haar ging halen bij het KDV was dat zielige meisje degene die haar kwam troosten. Lossen dit soort problemen zich soms niet ook gewoon op zonder ingrijpen van ouders? Juist door ingrijpen kun je 'raar/moeilijk' gedrag versterken. Soms is juist geen aandacht voor het afwijkende gedrag, maar aandacht voor het andere een oplossing. Wij denken wel eens altijd maar wat te moeten doen en maken onszelf daarmee belangrijker dan het kind zelf.

Just a thought.

En soms is het gewoon tijd om naar huis te gaan. Moe, klaar, hoppa, wegwezen.

En ja; jullie hebben vast vanalles geprobeerd, dat weet ik niet maar je kunt zonder aannames ook niets zeggen hierover natuurlijk.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 16:45 schreef Spanky78 het volgende:

[..]

Ik kan me absoluut voorstellen dat dat bij elk kind anders is. Maar uiteindelijk zijn kinderen het product van hun ouders. Niet alleen genetisch, maar juist ook qua opvoeding en gedrag. Wat mijn persoonlijke ervaring is, is dat een kind gewoon jou nadoet. Dus als jij je aan je kind vastklampt en je eigenwaarde daaruit haalt, doet dat kind dat bij jou.

Zelf ben ik helemaal geen 'normaal' mens en zijn mijn kinderen dat ook niet. Ze zullen toch moeten leren leven in een 'normale' wereld. Iedereen heeft zo zijn moeilijkheden en problemen, daar ontken ik niets van.

En ja, op een bepaalde manier sta ik wel een 'doe-maar-normaal' opvoeding voor. Want er zijn straks 9 miljard mensen op deze aarde, waarvan mijn kinderen er 2 zijn. Zo speciaal zijn ze nu ook weer niet, ikzelf ook niet. Dus een opvoeding waarbij het kind 'god's gift to humanity' is, daar ben ik niet voor. Overigens ben ik niet zo extreem hoor, als ouder wil je dat je kinderen gelukkig zijn en daar doen wij samen ons uiterste best voor.

Maar de invloed van ouders / de opvoeding is niet 100% he. Ik heb een zoon voor wie jouw benadering prima zou werken. Maar ik heb ook een zoon die wat anders in elkaar steekt. Dat heeft niks te maken met overbescherming of dat wij hem als 'gods gift to humanity' behandelen. De wereld overweldigt hem, hij beleeft alles heel intens, dreigt soms te verzuipen in alle indrukken. Net zoals ik een kind dat niet kan zwemmen niet in het diepe gooi, zou ik mijn kind niet met zijn handen over zijn oren onder de kapstok achterlaten (om maar even te linken aan dit voorbeeld).

Ik zie het als mijn taak als ouder om mijn kinderen te ondersteunen zodat hij zich uiteindelijk staande kunnen houden in de maatschappij. En mijn ene zoon maakt die stappen richting zelfstandigheid nou eenmaal makkelijker en vooral met grotere stappen dan de andere.

Spanky, je hebt echt geen idee he...
Je hebt geen idee wie ik ben (en verder heb je volgens mij nooit ergens op mij gereageerd)

Ik ben absoluut niet onzeker over hoe ik ben als ouder en waar ik voor sta. En je hebt geen idee hoe ik om ga met mijn kinderen.
Lees maar eens terug in andere topics...
En ik wou hier alleen even kwijt dat ik me onwijs kut voel omdat m'n oudste zo'n verdriet heeft bij de bso...dat hij al dagen van te voren loopt te huilen, alleen om een bso...

En jij gaat ff doen alsof je het weer beter weet....
Maar weet je prima: ik houd m'n mond hier wel, ben je er al eentje kwijt. Dat is toch wat je wil! En weet je, misschien bereik je nu wel dat ik toch een onzekere helikoptermoeder ga worden, want jij zorgt er nu voor dat er nu niemand meer is die me andere begripvolle inzichten kan geven....
Dus dank!

_{oké, ietsje overdreven maar ben nu gewoon boos
Maar ik houd het wel bij enkele fok moeders die ik op fb messenger heb ipv hier}

En groofs, ik doe alles voor mijn kinderen ja... maar dat kan echt wel met een eigen leven hebben hoor.
Ja ik ben heel veel vrienden kwijt geraakt en heb eigenlijk alleen nog wat moeders als vriendinnen. Maar ik werk iedere week met heel veel plezier en ga regelmatig weg zonder kids en laat ze bij opa en oma waar ze zich fijn voelen. En willen ze niet, ga ik een week later... daar voelen vriendje en ik ons prima bij.

[ Bericht 0% gewijzigd door Loj op 07-02-2017 20:02:59 ]

Oké, sterkte ermee. Het waren jouw woorden die ik citeerde en ik schrok ervan.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 17:31 schreef Loj het volgende:
Spanky, je hebt echt geen idee he...
Je hebt geen idee wie ik ben (en verder heb je volgens mij nooit ergens op mij gereageerd)

Ik ben absoluut niet onzeker over hoe ik ben als ouder en waar ik voor sta. En je hebt geen idee hoe ik om ga met mijn kinderen.
Lees maar eens terug in andere topics...
En ik wou hier alleen even kwijt dat ik me onwijs kut voel omdat m'n oudste zo'n verdriet heeft bij de bso...dat hij al dagen van te voren loopt te huilen, alleen om een bso...

En jij gaat ff doen alsof je het weer beter weet....
Maar weet je prima: ik houd m'n mond hier wel, ben je er al eentje kwijt. Dat is toch wat je wil! En weet je, misschien bereik je nu wel dat ik toch een onzekere helicoptermoeder ga worden, want jij zorgt er nu voor dat er nu niemand meer is die me andere begripvolle inzichten kan geven....
Dus dank!

_{oké, ietsje overdreven maar ben nu gewoon boos
Maar ik houd het wel bij enkele fok moeders die ik op fb messenger heb ipv hier}

En groofs, ik doe alles voor mijn kinderen ja... maar dat kan echt wel met een eigen leven hebben hoor.
Ja ik ben heel veel vrienden kwijt geraakt en heb eigenlijk alleen nog wat moeders als vriendinnen. Maar ik werk iedere week met heel veel plezier en ga regelmatig weg zonder kids en laat ze bij opa en oma waar ze zich fijn voelen. En willen ze niet, ga ik een week later... daar voelen vriendje en ik ons prima bij.

Guttegut zeg.. iemand zegt iets op internet waar je het niet mee eens bent (of misschien legt 'ie juist wel de vinger op de zere plek?) in plaats van allemaal lieve woordjes. En wat is je reactie? Boe-hoe, nou ik ga weg hoor!

De ironie is groot. Met de mentale weerbaarheid van een boterhamzakje snap ik wel dat het problematisch is om je kinderen te leren dat niet alles leuk en kusjekroel is, en dat niet alle nieuwe dingen verschrikkelijk zijn.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 17:11 schreef Mevr_Mus het volgende:

[..]

Maar de invloed van ouders / de opvoeding is niet 100% he. Ik heb een zoon voor wie jouw benadering prima zou werken. Maar ik heb ook een zoon die wat anders in elkaar steekt. Dat heeft niks te maken met overbescherming of dat wij hem als 'gods gift to humanity' behandelen. De wereld overweldigt hem, hij beleeft alles heel intens, dreigt soms te verzuipen in alle indrukken. Net zoals ik een kind dat niet kan zwemmen niet in het diepe gooi, zou ik mijn kind niet met zijn handen over zijn oren onder de kapstok achterlaten (om maar even te linken aan dit voorbeeld).

Ik zie het als mijn taak als ouder om mijn kinderen te ondersteunen zodat hij zich uiteindelijk staande kunnen houden in de maatschappij. En mijn ene zoon maakt die stappen richting zelfstandigheid nou eenmaal makkelijker en vooral met grotere stappen dan de andere.

Met dat kind ga je dus wel extra vaak zwemmen Ipv krampachtig zelf te gaan zwemmen als het kind niet durft.

De wereld overweldigt mij ook. Toch moet ik er mee omgaan. Kop in het zand steken verandert daar niets aan.

Spanky, hoewel ik het niet geheel (maar ook echt voor een groot deel wel) met je eens ben, wilde ik even zeggen dat ik je posts dit keer echt veel constructiever vond dan de vorige keer.

Maar in het kort over de bso situatie. Zou jij jouw kind daar dan gewoon heen laten gaan en elke dag/keer dat het opspeelt dealen met de situatie totdat het over gaat?

Hoe zou je dan met jouw kind om gaan? Zou je er mee praten, zo ja wat zeg je dan? En verwacht je dan dat het beter gaat of geef je alleen uitleg over dat de situatie gewoon zo is en dat je moet werken, punt uit, sorry?

Wat zou dan voor jou het punt zijn om er wat mee te gaan doen? Is dat in tijd uit te drukken of in een punt waarbij jij denkt dat het de spuigaten uitloopt? (In de hypothetische situatie dat de situatie zichzelf niet oplost)

Dit is oprechte interesse, want ik merk bij mezelf ook wel dat ik af en toe te veel invul voor de oudste, omdat ik denk dat hij het spannend vind. Zo was er laatst een situatie dat hij bij een nieuw kindje ging spelen en hij mij vroeg daar te blijven met hem. Nou oke, als hij het spannend vind prima. Na een uurtje waren ze nog niet echt aan het spelen en toen heb ik maar voorgesteld dat ik zou gaan en of hij dan wilde blijven. Dat was ook prima ineens en hebben ze heerlijk samen gespeeld.

Ik geef toe dat ik echt wel eens denk dat ik hem moet beschermen terwijl het gewoon na een uurtje wel los loopt. Dat vind ik best een lastige grens.

Ze gaan bij ons thuis wel gewoon naar alles mee en ze logeren ook bij vrienden van ons terwijl wij er niet zijn. Wij zijn de eerste en enige met kinderen in onze vriendengroeppen dus dat ze ons af en toe aankijken alsof we gestoord zijn als hij een druftbui heeft neem ik maar voor lief.

Waar ik ook wel tegen aan loop is trouwens het deel onbegrip. Dat het heel lastig praten is met andere mensen met kinderen die niet zo in extremen reageren. Dat je het hebt over vakanties, waarbij ik dan zeg dat ik heel graag door canada zou willen trekken als ze groter zijn en dat ze dan een heel pleidooi beginnen over dat dat nu ook heel mooi kan. Dat ik dan weer uitleg dat ik dat nog niet zo zie zitten met de oudste en dat de wederpartij mijn bewering wil ontkrachten met 'nee, dat kan echt heel goed met de leeftijd die ze nu hebben. Je moet het gewoon doen!!'

Dat ik dan denk: ja, ok thnx he, ik weet zelf echt wel wat wel en niet mogelijk is met mijn kind hoor .

Maar ik weet niet of dit specifiek voor hier is of dat dit algemeen een ding is.

Het is geen exacte wetenschap natuurlijk, er is niet 1 manier die voor elk (snel geprikkeld) kind werkt. Ik dacht ooit ook dat ik mijn kind zou helpen door een zetje over die drempel te geven, maar blijkbaar kan dat backfiren en voor je het weet heb je een kind dat zich gedraagt alsof het ptss heeft. Heel erg pijnlijk om aan te zien, heel erg moeilijk om weer uit te komen. Het is een enorm kwetsbaar gebied waarbinnen je je begeeft, en het heeft mij jaren ouderschap gekost om te snappen waar ik een duwtje moet geven en waar ik hem de tijd moet gunnen.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 17:54 schreef Twinkly het volgende:

[..]

En dat is volgens mij heel normaal en voor mij ook herkenbaar. Je gaat om met de mensen waarmee je aansluiting hebt en dat verandert gedurende je leven.

Nou, dit. Elke ouder die ik ken kan hier over mee praten. Je ontwikkelt als mens, ook als je geen kinderen krijgt. Sommigen ontwikkelen in dezelfde richting mee, anderen gaan een andere kant op dan jij. Laten we vooral niet doen alsof het heel bijzonder is dat je leven er niet meer uitziet zoals het deed toen je nog geen kinderen had.

Dat heeft inderdaad gewoon hoe het leven loopt en welke keuzes je daarin maakt. Niet gerelateerd aan het hebben van een kind waar je 'teveel bovenop' zou zitten of een kind dat snel overprikkelt is.

Ik heb nog steeds dezelfde vriendinnengroep van 11 vrouwen en vriend nog dezelfde van 6 man. Ik ga alleen minder vaak uit dan vroeger, maar zij inmiddels ook.

Wellicht dat het nog veranderd als zij ook kinderen krijgen, maar ik denk het niet.

[ Bericht 43% gewijzigd door AwayTL op 07-02-2017 20:16:05 ('die jij kent' over het hoofd gezien, sorry!) ]

Wel elke ouder, want dan vallen jullie dus onder de groep mensen die in dezelfde richting ontwikkelen

hee Loj, wat bij mij opkwam als mogelijke oplossing die misschien niet voor de hand ligt.. Als hij nou eens een tijdje een extra dag naar de bso zou gaan op een rustige dag? Een week tussenpoos is heel veel en ik heb het idee dat hij er daardoor meer tegenop gaat zien. Hier een tijdje gehad met peuter toen hij door omstandigheden een tijdje maar 1x naar kdv ging, toen hij weer 2x ging vond hij t leuker.. nou is die van jou ouder, maar wellicht helpt t toch?

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 19:53 schreef AwayTL het volgende:
Spanky, hoewel ik het niet geheel (maar ook echt voor een groot deel wel) met je eens ben, wilde ik even zeggen dat ik je posts dit keer echt veel constructiever vond dan de vorige keer.

Maar in het kort over de bso situatie. Zou jij jouw kind daar dan gewoon heen laten gaan en elke dag/keer dat het opspeelt dealen met de situatie totdat het over gaat?

Hoe zou je dan met jouw kind om gaan? Zou je er mee praten, zo ja wat zeg je dan? En verwacht je dan dat het beter gaat of geef je alleen uitleg over dat de situatie gewoon zo is en dat je moet werken, punt uit, sorry?

Wat zou dan voor jou het punt zijn om er wat mee te gaan doen? Is dat in tijd uit te drukken of in een punt waarbij jij denkt dat het de spuigaten uitloopt? (In de hypothetische situatie dat de situatie zichzelf niet oplost)

Dit is oprechte interesse, want ik merk bij mezelf ook wel dat ik af en toe te veel invul voor de oudste, omdat ik denk dat hij het spannend vind. Zo was er laatst een situatie dat hij bij een nieuw kindje ging spelen en hij mij vroeg daar te blijven met hem. Nou oke, als hij het spannend vind prima. Na een uurtje waren ze nog niet echt aan het spelen en toen heb ik maar voorgesteld dat ik zou gaan en of hij dan wilde blijven. Dat was ook prima ineens en hebben ze heerlijk samen gespeeld.

Ik geef toe dat ik echt wel eens denk dat ik hem moet beschermen terwijl het gewoon na een uurtje wel los loopt. Dat vind ik best een lastige grens.

Ze gaan bij ons thuis wel gewoon naar alles mee en ze logeren ook bij vrienden van ons terwijl wij er niet zijn. Wij zijn de eerste en enige met kinderen in onze vriendengroeppen dus dat ze ons af en toe aankijken alsof we gestoord zijn als hij een druftbui heeft neem ik maar voor lief.

Ja, ik ken de situatie niet exact, maar mijn kinderen hebben afscheid nemen ook niet altijd leuk of makkelijk gevonden. Dat gaat in perioden, met name dan op het kdv. Na een vakantie is het weer lastiger dan als je in het ritme zit.

We besteden er vooraf niet extra aandacht aan, maar als er een drama ontstaat gaan we niet meteen en kind krijsend achterlaten. Al was het maar om de leidster niet op te schepen met een krijsend kind. Maargoed. Het is wel gebeurd en dan leg ik uit dat ik weg moet, maar dat ik of mama haar weer komt halen na het spelen. Dan even aan de leidster geven en even afspreken samen te zwaaien bij de auto of naar mij op de fiets ofzo. Afleiden door een leuk werkje te bedenken.

BSO gaat ook niet altijd van harte, ik zou er wel het gesprek over aangaan. Mijn dochters zijn best goed in staat om er even over te praten. Hebben we het over wat er wel leuk aan is en het feit dat ze moeten wordt niet im frage gesteld. Het is meer: je gaat, maar hoe kunnen we dat dan voor jou wat leuker maken. Kun je misschien iets aan de leidster vragen, of even de juf vragen mee te lopen? (ik laat mijn kind dat dan in de ochtend aan de juf vragen, onde rmijn begeleiding). Wat wel eens is gebeurd is dat mijn dochter dan vroeg of ze bij een vriendinnetje op een andere bso groep mocht gaan spelen. En dan was alles weer ok. In ieder geval is bij ons de aanpak dat ze met onze hulp zelf kunnen proberen de situatie die er is en waar ze niets aan kunnen veranderen voor hun leuker kunnen maken.

Dus ik ga niets voor ze regelen, maar ik sta als het ware achter ze als ze het zelf gaan regelen (of mijn vrouw). De oudste regelt nu alles zelf zonder hulp op de meeste plekken en is ook gewend dat we haar steunen zodra ze het nodig heet, maar dat zij zelf in actie moet komen.

Zal vast niet met elk kind zo makkelijk gaan, maar dit is zoals wij ermee omgaan.

Nogmaals: we worden dus niet boos, of dumpen haar niet. We duwen haar niet naar binnen. We proberen haar zelf zover te krijgen te zeggen wat ze wil, de situatie zo te maken dat het iig acceptabel is. Hoe vaker dat gebeurt, hoe meer zelfvertrouwen ze erin lijken te krijgen zelf hun situatie te veranderen.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 15:40 schreef groofskendezoveelste het volgende:

Maar Loi, je spreekt zelf ook nogal in extremen. Je doet alles voor ze, probeert ze in alles te volgen, je bent (al je?) vrienden kwijtgeraakt... Poeh, ik schrik daar ook van hoor. Zou het niet zo kunnen zijn dat je je kinderen te zeer centraal stelt in je leven? Zou het niet heel gezond zijn voor ze om te zien dat mama ook nog een leven naast haar gezin en kinderen heeft? dat ze zien dat mama plezier maakt met vrienden, af en toe even vergeet dat haar kinderen er ook nog omheen drentelen?

Misschien dat dat niet direct een concreet antwoord is op je vragen van nu (het bso-verhaal), maar ik kan me wel voorstellen dat jouw levensinstelling (of hoe noem ik dat?) bepaald gedrag wel in de hand werkt of in stand houdt bij je kinderen.

Hier denk ik ook regelmatig over na, soms n.a.v. wat ik hier op het forum lees, maar ook heel vaak na gesprekken met ouders op school over hun kinderen. Ik had laatst ook nog zo'n gesprek, over een jongen die helemaal is vastgelopen in de examenklas en niet meer naar school komt wegens psychosomatische klachten. Al een paar jaar probeer ik met de ouders te praten over wat mij opvalt bij hem en welke gedrags- en denkpatronen daarachter zitten. Maar mijn conclusie is dat de ouders deze problematische patronen in stand hebben gehouden en eigenlijk zelfs mede de bron ervan zijn. En wat is het verschrikkelijk moeilijk om dat de ouders te laten inzien, want inzicht hebben in je eigen patronen, die je ook overdraagt op je kind, is gigantisch moeilijk.

Het kan dus helemaal geen kwaad om af en toe ook zo naar jezelf te kijken. Kip en ei, is moeilijk om te ontwarren, maar ik geloof dus zeker ook dat bepaald gedrag met alle goede bedoelingen door ouders kan worden gestimuleerd/kan verergeren/kan worden bevestigd. Wat daarbij ook een rol speelt is dat veel ouders zich herkennen in hun kind en dan komt er ook een hoop projectie bij.

Het is dus wel jammer als je heel stekelig gaat reageren op het moment dat iemand je daarop probeert te wijzen, want hoe vervelend ook: dit is wel wat je als ouder ook moet doen: kritisch kijken naar je eigen aandeel, gedrag en je patronen die onbewust of bewust meespelen, hoe moeilijk dat ook is. Maar als je kind niet goed functioneert, of bepaalde problemen heeft, dan is dat volgens mij noodzakelijk om te doen.

Ik ben het er wel mee eens dat de manier waarop dit nu in dit topic gebeurt niet bepaald subtiel is en dat het daarom ook averechts werkt. Ik heb bijvoorbeeld met de ouders van de leerling waarover ik schreef wel meerdere gesprekken gevoerd, het laatste gesprek duurde anderhalf uur en toen leek er eindelijk een kwartje te vallen. Het is niet zo dat ik die jongen nou beter ken dan z'n eigen ouders, het is wel zo dat je als buitenstaander soms veel scherper en sneller ziet waar iets mis gaat en welke patronen er zijn in het gedrag van ouders versus kind. Open staan voor dergelijke feedback is cruciaal en kan voor jezelf enorm leerzaam zijn.

Maar een forum is daarvoor niet de aangewezen plek, geloof ik.

Chris zit een beetje op de grens. Hij was erg gevoelig als peuter en kleuter, maar heeft inmiddels veel geleerd. Dat betekend aan de ene kant wel zoveel mogelijk de grenzen opzoeken, omdat het normale dingen zijn. En in andere gevallen bescherm je ze, omdat een veilig gevoel ook nodig is om op te groeien. Het is een moeilijke balans, ook omdat een kind al veranderlijk is en het echt per dag kan verschillen.
Soms is er een grens waar je niet overheen komt. Het kind wordt niet rustig, kalm, voelt zich niet veilig, is compleet in paniek en blijft dat.. Dan kun je proberen wat je wil, maar dat schiet niet op.

Ik zie ouders hier vaak zoeken naar oplossingen. Hoe zorg ik dat mijn kind bij de opvang wel blij is, hoe het afscheid wel beter gaat etc. Het ene kind kan dat makkelijker dan het andere.
Mijn oudste was daar ook heel anders in dan de jongste. De oudste was veel voorzichtiger, gevoeliger, angstiger. De jongste vind het allemaal wel best. Bij de jongste kom ik die grenzen tegen bij normale dingen (van 2 meter hoog springen), bij de oudste lagen die grenzen zoveel lager (van stoeprand springen was al spannend), en elke keer als ouder weer proberen die grenzen op te rekken zodat het kind normaal mee kan met andere leeftijdsgenoten. Het is soms best frustrerend voor een kind, om vaak tegen dingen aan te lopen. En als je grenzen bij veel dagelijkse dingen laag liggen, dan kun je gewoon niet bij alles zeggen "hup, doe effe normaal". Dan zoek je voor een paar dingen de grens op om hem te laten groeien, en bij de rest blijf je binnen de grenzen. Die pak je later wel aan..