Hooggevoelige (HSP) en Hooggevoelige Strong-Willed (HSS) Kinderen #2

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 14:42 schreef Spanky78 het volgende:

[..]

Er wordt helemaal niet inhoudelijk gereageerd. Heb je überhaupt gelezen wat ik zeg?

Dat ik vind dat je een gulden middenweg moet opzoeken, waarbij je kind niet in een ijsbad hoeft te donderen zodra ze op school komen. Mijn mening is dat opvoeden ook gedoseerd loslaten is in inderdaad een behoorlijk harde wereld. Waartegen je je baby eerst 100% probeert te beschermen en daarna stapje voor stapje (en met pijn en moeite) je kind loslaat in de grote boze buitenwereld.

Een kind wordt ongelukkig als je ze niet enigzins wapent tegen wat er buiten gebeurt. En nee, je hoeft daarbij helemaal niet onaardig te doen, je kind te kwetsen oid. En ja, natuurlijk heb je thuis een enorm veilige omgeving en ben jij hopelijk het baken van rust en vertrouwen van jouw kind...

Maar dat is toch precies waar Loj tips bij vraagt?
/ /

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 14:59 schreef _Ophelia_ het volgende:

[..]

Maar dat is toch precies waar Loj tips bij vraagt?
/ /

En mijn tip is dat je niet altijd moet meeveren.

En waarom zo denigrerend reageren? Ik typ gewoon nederlands.

LE, met de donkere kamer ik dacht het al en Tnx en Oph ook... kusjekroel enzo!

Spanky, ik snap oprecht niet waarom je hier blijft posten terwijl je het zo anders ziet... Wat wil je ermee bereiken? Ik denk dat hier een groep ouders zitten die tegen dezelfde soort problemen aanlopen en daar graag over overleggen en ideeen uitwisselen. Sorry, maar ik heb jouw ideeen aandachtig doorgelezen en herken me hier niet in (en ik vermoed zo dat ik niet de enige ben), maar geef je ook echt niet op alle punten ongelijk.

Ik irriteer me wel aan de manier waarop je telkens weer hier jouw mening probeert door te drukken.
Oprechte vraag:
wat wil je hiermee bereiken?
Dat we het straks allemaal met je eens zijn?
Dat we het topic sluiten?
Dat er in de op een linkje staat naar jouw ideeen over het topic?
Of vind je het gewoon leuk om mensen telkens weer duidelijk te maken dat het hun eigen schuld is/om te rellen?

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 15:14 schreef Spanky78 het volgende:

[..]

En mijn tip is dat je niet altijd moet meeveren.

En waarom zo denigrerend reageren? Ik typ gewoon nederlands.

Omdat je dus niet hebt gelezen dat ik al niet volledig mee veer omdat hij gewoon naar de bso moet...

Jullie kunnen ook allemaal eoiaou doen en niet zo scherp op elkaar reageren. Er zijn hier meerdere meningen vertegenwoordigd. Ben je het er niet mee eens, prima, maar laat het afglijden en neem het niet persoonlijk op. Er is toch geen onderwerp waar zoveel verschillende meningen over zijn dan over opvoeden

quote:

Op zondag 5 februari 2017 20:35 schreef Loj het volgende:
Even een vraagje...
Zijn er hier ook kinderen die naar de bso gaan? En hoe gaat dat?
Het ie hier namelijk drama en vooral heel veel verdriet... en ik weet het even niet meer...
Ik heb volgende week al een gesprek gepland, maar ik weet niet of dat gaat helpen..

Gezeur en gezeik in een spoiler..

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Maar Loi, je spreekt zelf ook nogal in extremen. Je doet alles voor ze, probeert ze in alles te volgen, je bent (al je?) vrienden kwijtgeraakt... Poeh, ik schrik daar ook van hoor. Zou het niet zo kunnen zijn dat je je kinderen te zeer centraal stelt in je leven? Zou het niet heel gezond zijn voor ze om te zien dat mama ook nog een leven naast haar gezin en kinderen heeft? dat ze zien dat mama plezier maakt met vrienden, af en toe even vergeet dat haar kinderen er ook nog omheen drentelen?

Misschien dat dat niet direct een concreet antwoord is op je vragen van nu (het bso-verhaal), maar ik kan me wel voorstellen dat jouw levensinstelling (of hoe noem ik dat?) bepaald gedrag wel in de hand werkt of in stand houdt bij je kinderen.

Ik vond vroeger niks heerlijker dan als een soort aanhangsel van mijn ouders mee te gaan naar een bbq met al hun vrienden (en diens kinderen)... Zien leven doet leven (zien loslaten en genieten, doet loslaten en genieten wellicht?), ouder zijn is voorleven, nou ja, dat soort termen... je weet wel

Ik vind Spankies bijdragen erg zinvol en vaak minder extreem dan wat hier vaak gesteld en verteld wordt.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 14:42 schreef Spanky78 het volgende:

[..]

Dat ik vind dat je een gulden middenweg moet opzoeken, waarbij je kind niet in een ijsbad hoeft te donderen zodra ze op school komen. Mijn mening is dat opvoeden ook gedoseerd loslaten is in inderdaad een behoorlijk harde wereld. Waartegen je je baby eerst 100% probeert te beschermen en daarna stapje voor stapje (en met pijn en moeite) je kind loslaat in de grote boze buitenwereld.

Een kind wordt ongelukkig als je ze niet enigzins wapent tegen wat er buiten gebeurt. En nee, je hoeft daarbij helemaal niet onaardig te doen, je kind te kwetsen oid. En ja, natuurlijk heb je thuis een enorm veilige omgeving en ben jij hopelijk het baken van rust en vertrouwen van jouw kind...

Nergens heb ik gezegd dat je geen rekening moet houden met gevoelens van je kind. Nergens heb ik het over je kind keihard opvoeden, a la Richard Krajicek. Nee. Ik heb het over liefdevol voorbereiden op een volwaardige plaats in de maatschappij.

Ik bedoelde hier letterlijk sneeuwvlokje, want een kind is uniek, maar voor de rest van de wereld zijn al die kinderen een pak sneeuw. En dat is prima. Wij hebben allebei de leukste en liefste en mooiste kinderen op de wereld. Maar de juf heeft er duizenden gezien. En ze zijn allemaal gewoon kleine mensjes, iets heel normaals. Met wat kleine verschillen in uiterlijk en karakter... met enorme verschillen in opvoeding. Mijns inziens heb ik helemaal niets denigrerends en verkeerds gezegds, het is jullie eigen interpretatie ervan.

Nogmaals wil ik maar weer aangeven dat volgens mij het gedrag van je kind een spiegel is van jezelf. Dus kijk in die spiegel en verander je eigen gedrag ipv je kind te willen veranderen.

Dit klinkt toch prima inlevend, reëel en gezond?

Ik kan in elk geval voor mezelf ook de momenten terughalen waarop ik er teveel bovenop zat bij mijn kinderen... Om ze te helpen, of juist bij te sturen... Meestal werkte het averechts en bleken ze hun draai makkelijker en sneller te vinden als ik het liet gaan en gewoon vertrouwen had (of probeerde te hebben).

Een te grote focus op dingen is ook niet goed, het trekt dingen uit zijn verband. Wat aandacht krijgt, groeit...

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 14:42 schreef Spanky78 het volgende:

[..]

Er wordt helemaal niet inhoudelijk gereageerd. Heb je überhaupt gelezen wat ik zeg?

Dat ik vind dat je een gulden middenweg moet opzoeken, waarbij je kind niet in een ijsbad hoeft te donderen zodra ze op school komen. Mijn mening is dat opvoeden ook gedoseerd loslaten is in inderdaad een behoorlijk harde wereld. Waartegen je je baby eerst 100% probeert te beschermen en daarna stapje voor stapje (en met pijn en moeite) je kind loslaat in de grote boze buitenwereld.

Een kind wordt ongelukkig als je ze niet enigzins wapent tegen wat er buiten gebeurt. En nee, je hoeft daarbij helemaal niet onaardig te doen, je kind te kwetsen oid. En ja, natuurlijk heb je thuis een enorm veilige omgeving en ben jij hopelijk het baken van rust en vertrouwen van jouw kind...

Nergens heb ik gezegd dat je geen rekening moet houden met gevoelens van je kind. Nergens heb ik het over je kind keihard opvoeden, a la Richard Krajicek. Nee. Ik heb het over liefdevol voorbereiden op een volwaardige plaats in de maatschappij.

Ik bedoelde hier letterlijk sneeuwvlokje, want een kind is uniek, maar voor de rest van de wereld zijn al die kinderen een pak sneeuw. En dat is prima. Wij hebben allebei de leukste en liefste en mooiste kinderen op de wereld. Maar de juf heeft er duizenden gezien. En ze zijn allemaal gewoon kleine mensjes, iets heel normaals. Met wat kleine verschillen in uiterlijk en karakter... met enorme verschillen in opvoeding. Mijns inziens heb ik helemaal niets denigrerends en verkeerds gezegds, het is jullie eigen interpretatie ervan.

Nogmaals wil ik maar weer aangeven dat volgens mij het gedrag van je kind een spiegel is van jezelf. Dus kijk in die spiegel en verander je eigen gedrag ipv je kind te willen veranderen.

Maargoed, jouw me uit, verketter me. Roep de mods erbij. Ik heb niets fout gedaan.

Die laatste alinea had je weg mogen laten maar verder ben ik het met deze (!) post eens.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 15:18 schreef Loj het volgende:
LE, met de donkere kamer ik dacht het al en Tnx en Oph ook... kusjekroel enzo!

Spanky, ik snap oprecht niet waarom je hier blijft posten terwijl je het zo anders ziet... Wat wil je ermee bereiken? Ik denk dat hier een groep ouders zitten die tegen dezelfde soort problemen aanlopen en daar graag over overleggen en ideeen uitwisselen. Sorry, maar ik heb jouw ideeen aandachtig doorgelezen en herken me hier niet in (en ik vermoed zo dat ik niet de enige ben), maar geef je ook echt niet op alle punten ongelijk.

Ik irriteer me wel aan de manier waarop je telkens weer hier jouw mening probeert door te drukken.
Oprechte vraag:
wat wil je hiermee bereiken?
Dat we het straks allemaal met je eens zijn?
Dat we het topic sluiten?
Dat er in de op een linkje staat naar jouw ideeen over het topic?
Of vind je het gewoon leuk om mensen telkens weer duidelijk te maken dat het hun eigen schuld is/om te rellen?

Het feit dat ik er een andere visie op nahoud dan jij, wil toch niet zeggen dat ik hem dan maar voor me moet houden omdat jij je daar wellicht ongemakkelijk bij voelt? Wat ik er mee wil bereiken is dat je nog eens nadenkt over andere manieren waarop het wellicht ook kan. Niet omdat het allemaal zo goed gaat, juist omdat je aangeeft problemen te zien in het gedrag van je kind. Je vraagt tenslotte om advies.

Je hoeft het helemaal niet met me eens te zijn en echt, er zijn veel ergere dingen die mensen hun kinderen aandoen dan veel liefde en aandacht geven. Ik probeer je er wel op te wijzen dat als problemen ontstaan bij gebruikmaking van manier X, meer van manier X wellicht niet de richting is om je probleem op te lossen.

Ik lees in jouw posts (en misschien heb ik het mis, een forum is nogal oppervlakkig) een enorme onzekerheid en een zeer fanatieke manier van moeder zijn. Ik geloof oprecht dat dat uit liefde is, maar ik denk te lezen dat je doorslaat. Kinderen smelten niet in de regen, ze gaan niet dood van een teleurstelling en ze moeten soms gewoon wennen aan een wereld die helaas kei- en keihard is. Dat jij ze als ouder dan met alle liefde opvangt is prima, maar je kunt helaas de wereld niet aanpassen zodat je kind nooit een moeilijk moment meemaakt, teleurgesteld raakt of gekwetst is. Sterker nog, als een kind dat niet gedoseerd tegenkomt is de klap des te harder als zoiets toch gebeurt. Dt begint bij het afscheid nemen en naar de BSO, maar eindigt ook bij rouwverwerking op de dag dat jij er niet meer bent (hopelijk worden je kinderen ouder dan jij) of bij het moment dat jouw kind ontslagen wordt, gaat scheiden of (god verhoede) zelf een kind kwijtraakt.

Het is ook wel begrijpelijk dat je in de weerstand stand gaat, dat is je goed recht. En natuurlijk, het is niet echt persoonlijk bedoeld, maar hey de opvoeding van je kind is een persoonlijk ding, dus ik snap wel dat het als een persoonlijke aanval voelt. Misschien is het toch een idee eens na te denken waarom je daar dan zo heftig op reageert.

Ik wilde je (omdat ik denk dat je oprecht bent) toch laten weten wat ik vind. Zie het als een compliment, ik ben eerlijk tegen je. Dus doe ermee wat je wilt. In dit topic heb ik net zoveel recht om mijn mening te ventileren als een ander. Volgens mij doe ik dat beschaafd maar wel direct en eerlijk.

Het klinkt misschien gek, maar ik lees juist de posts van mensen die het helemaal anders doen dan ik met interesse, wie weet leer ik er iets van.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 16:26 schreef Twinkly het volgende:

[..]

Dit is waarschijnlijk het ideaalbeeld van iedere ouder en dat zal ook iedere ouder in dit topic voor zijn of haar kind willen. Maar kun je je ook inleven in ouders waarvan het kind met de handen op de oren in de gang onder de kapstok gaat zitten omdat er teveel prikkels zijn? Of de ouders van een kind dat zo druk wordt van alle prikkels dat het niet meer aanspreekbaar is op zijn gedrag?
Kun je je voorstellen dat die ouders dan misschien proberen om daar een oplossing voor te vinden? Dat ze bijvoorbeeld eerst kijken en overleggen met het kind waar het zich in geval van teveel prikkels even terug kan trekken of dat ze overleggen om wat eerder naar huis te gaan voordat het het kind allemaal teveel wordt?
Want daar gaat dit topic over. Wij willen net als iedereen dat onze kinderen klaar zijn voor de niet altijd even aardige buitenwereld.

Natuurlijk zoek je naar een balans die voor iedereen werkzaam is. En ook ik ben wel eens eerder naar huis gegaan, heb me wel eens gefrustreerd gevoeld omdat het toch niet zo makkelijk ging als ik had gehoopt, ... Maar het heeft me eigenlijk nooit weerhouden om het gewoon weer te proberen, en nog eens, en nog eens... Ik denk dat mijn kinderen niet heel gemiddeld zijn, maar als het zo extreem is als jij het beschrijft, dan klinkt het me toch wel als een behoorlijk groot probleem in de oren en niet zozeer als een wat lastige karaktertrek.

Oh en mijn kinderen zijn regelmatig niet aanspreekbaar geweest op hun gedrag. Door over-enthousiasme, overprikkeld, etc... Dat heeft me uiteindelijk nooit weerhouden dingen te ondernemen. Ze hebben (gelukkig) nooit met hun oren dicht onder een kapstok gezeten, dus dat is lastiger inleven.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 16:21 schreef Twinkly het volgende:

[..]

Ik vermoed dat iedereen in dit topic het hier mee eens is. Ja, ook met het spiegelen.
Waaruit maak jij op dat wij het zo niet aanpakken? Kun je je ook voorstellen dat je bij bepaalde kinderen meer moeite moet doen om ze los te peuteren, dat het minder vanzelfsprekend gaat en dat dat vanuit het kind komt en niet per se vanuit een te beschermende opvoeding? Dat een doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg aanpak niet altijd werkt?
Want als je je er niet in in kunt leven, dan heeft hier mee schrijven helemaal geen zin.

Ik kan me absoluut voorstellen dat dat bij elk kind anders is. Maar uiteindelijk zijn kinderen het product van hun ouders. Niet alleen genetisch, maar juist ook qua opvoeding en gedrag. Wat mijn persoonlijke ervaring is, is dat een kind gewoon jou nadoet. Dus als jij je aan je kind vastklampt en je eigenwaarde daaruit haalt, doet dat kind dat bij jou.

Zelf ben ik helemaal geen 'normaal' mens en zijn mijn kinderen dat ook niet. Ze zullen toch moeten leren leven in een 'normale' wereld. Iedereen heeft zo zijn moeilijkheden en problemen, daar ontken ik niets van.

En ja, op een bepaalde manier sta ik wel een 'doe-maar-normaal' opvoeding voor. Want er zijn straks 9 miljard mensen op deze aarde, waarvan mijn kinderen er 2 zijn. Zo speciaal zijn ze nu ook weer niet, ikzelf ook niet. Dus een opvoeding waarbij het kind 'god's gift to humanity' is, daar ben ik niet voor. Overigens ben ik niet zo extreem hoor, als ouder wil je dat je kinderen gelukkig zijn en daar doen wij samen ons uiterste best voor.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 16:26 schreef Twinkly het volgende:

[..]

Dit is waarschijnlijk het ideaalbeeld van iedere ouder en dat zal ook iedere ouder in dit topic voor zijn of haar kind willen. Maar kun je je ook inleven in ouders waarvan het kind met de handen op de oren in de gang onder de kapstok gaat zitten omdat er teveel prikkels zijn? Of de ouders van een kind dat zo druk wordt van alle prikkels dat het niet meer aanspreekbaar is op zijn gedrag?
Kun je je voorstellen dat die ouders dan misschien proberen om daar een oplossing voor te vinden? Dat ze bijvoorbeeld eerst kijken en overleggen met het kind waar het zich in geval van teveel prikkels even terug kan trekken of dat ze overleggen om wat eerder naar huis te gaan voordat het het kind allemaal teveel wordt?
Want daar gaat dit topic over. Wij willen net als iedereen dat onze kinderen klaar zijn voor de niet altijd even aardige buitenwereld.

Wat zou er gebeuren als dat kind gewoon eens even lekker onder die kapstok bleef zitten? En wat als er dan een ander kindje komt om te vragen of ze/hij komt spelen (ik heb dit bijna letterlijk meegemaakt, waar mijn dochter overigens dat kindje ging halen - is ze niet geweldig?!?-)? En weet je toen mijn dochter eens een ongeluk had toen ik haar ging halen bij het KDV was dat zielige meisje degene die haar kwam troosten. Lossen dit soort problemen zich soms niet ook gewoon op zonder ingrijpen van ouders? Juist door ingrijpen kun je 'raar/moeilijk' gedrag versterken. Soms is juist geen aandacht voor het afwijkende gedrag, maar aandacht voor het andere een oplossing. Wij denken wel eens altijd maar wat te moeten doen en maken onszelf daarmee belangrijker dan het kind zelf.

Just a thought.

En soms is het gewoon tijd om naar huis te gaan. Moe, klaar, hoppa, wegwezen.

En ja; jullie hebben vast vanalles geprobeerd, dat weet ik niet maar je kunt zonder aannames ook niets zeggen hierover natuurlijk.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 16:45 schreef Spanky78 het volgende:

[..]

Ik kan me absoluut voorstellen dat dat bij elk kind anders is. Maar uiteindelijk zijn kinderen het product van hun ouders. Niet alleen genetisch, maar juist ook qua opvoeding en gedrag. Wat mijn persoonlijke ervaring is, is dat een kind gewoon jou nadoet. Dus als jij je aan je kind vastklampt en je eigenwaarde daaruit haalt, doet dat kind dat bij jou.

Zelf ben ik helemaal geen 'normaal' mens en zijn mijn kinderen dat ook niet. Ze zullen toch moeten leren leven in een 'normale' wereld. Iedereen heeft zo zijn moeilijkheden en problemen, daar ontken ik niets van.

En ja, op een bepaalde manier sta ik wel een 'doe-maar-normaal' opvoeding voor. Want er zijn straks 9 miljard mensen op deze aarde, waarvan mijn kinderen er 2 zijn. Zo speciaal zijn ze nu ook weer niet, ikzelf ook niet. Dus een opvoeding waarbij het kind 'god's gift to humanity' is, daar ben ik niet voor. Overigens ben ik niet zo extreem hoor, als ouder wil je dat je kinderen gelukkig zijn en daar doen wij samen ons uiterste best voor.

Maar de invloed van ouders / de opvoeding is niet 100% he. Ik heb een zoon voor wie jouw benadering prima zou werken. Maar ik heb ook een zoon die wat anders in elkaar steekt. Dat heeft niks te maken met overbescherming of dat wij hem als 'gods gift to humanity' behandelen. De wereld overweldigt hem, hij beleeft alles heel intens, dreigt soms te verzuipen in alle indrukken. Net zoals ik een kind dat niet kan zwemmen niet in het diepe gooi, zou ik mijn kind niet met zijn handen over zijn oren onder de kapstok achterlaten (om maar even te linken aan dit voorbeeld).

Ik zie het als mijn taak als ouder om mijn kinderen te ondersteunen zodat hij zich uiteindelijk staande kunnen houden in de maatschappij. En mijn ene zoon maakt die stappen richting zelfstandigheid nou eenmaal makkelijker en vooral met grotere stappen dan de andere.

Spanky, je hebt echt geen idee he...
Je hebt geen idee wie ik ben (en verder heb je volgens mij nooit ergens op mij gereageerd)

Ik ben absoluut niet onzeker over hoe ik ben als ouder en waar ik voor sta. En je hebt geen idee hoe ik om ga met mijn kinderen.
Lees maar eens terug in andere topics...
En ik wou hier alleen even kwijt dat ik me onwijs kut voel omdat m'n oudste zo'n verdriet heeft bij de bso...dat hij al dagen van te voren loopt te huilen, alleen om een bso...

En jij gaat ff doen alsof je het weer beter weet....
Maar weet je prima: ik houd m'n mond hier wel, ben je er al eentje kwijt. Dat is toch wat je wil! En weet je, misschien bereik je nu wel dat ik toch een onzekere helikoptermoeder ga worden, want jij zorgt er nu voor dat er nu niemand meer is die me andere begripvolle inzichten kan geven....
Dus dank!

_{oké, ietsje overdreven maar ben nu gewoon boos
Maar ik houd het wel bij enkele fok moeders die ik op fb messenger heb ipv hier}

En groofs, ik doe alles voor mijn kinderen ja... maar dat kan echt wel met een eigen leven hebben hoor.
Ja ik ben heel veel vrienden kwijt geraakt en heb eigenlijk alleen nog wat moeders als vriendinnen. Maar ik werk iedere week met heel veel plezier en ga regelmatig weg zonder kids en laat ze bij opa en oma waar ze zich fijn voelen. En willen ze niet, ga ik een week later... daar voelen vriendje en ik ons prima bij.

[ Bericht 0% gewijzigd door Loj op 07-02-2017 20:02:59 ]

Oké, sterkte ermee. Het waren jouw woorden die ik citeerde en ik schrok ervan.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 17:31 schreef Loj het volgende:
Spanky, je hebt echt geen idee he...
Je hebt geen idee wie ik ben (en verder heb je volgens mij nooit ergens op mij gereageerd)

Ik ben absoluut niet onzeker over hoe ik ben als ouder en waar ik voor sta. En je hebt geen idee hoe ik om ga met mijn kinderen.
Lees maar eens terug in andere topics...
En ik wou hier alleen even kwijt dat ik me onwijs kut voel omdat m'n oudste zo'n verdriet heeft bij de bso...dat hij al dagen van te voren loopt te huilen, alleen om een bso...

En jij gaat ff doen alsof je het weer beter weet....
Maar weet je prima: ik houd m'n mond hier wel, ben je er al eentje kwijt. Dat is toch wat je wil! En weet je, misschien bereik je nu wel dat ik toch een onzekere helicoptermoeder ga worden, want jij zorgt er nu voor dat er nu niemand meer is die me andere begripvolle inzichten kan geven....
Dus dank!

_{oké, ietsje overdreven maar ben nu gewoon boos
Maar ik houd het wel bij enkele fok moeders die ik op fb messenger heb ipv hier}

En groofs, ik doe alles voor mijn kinderen ja... maar dat kan echt wel met een eigen leven hebben hoor.
Ja ik ben heel veel vrienden kwijt geraakt en heb eigenlijk alleen nog wat moeders als vriendinnen. Maar ik werk iedere week met heel veel plezier en ga regelmatig weg zonder kids en laat ze bij opa en oma waar ze zich fijn voelen. En willen ze niet, ga ik een week later... daar voelen vriendje en ik ons prima bij.

Guttegut zeg.. iemand zegt iets op internet waar je het niet mee eens bent (of misschien legt 'ie juist wel de vinger op de zere plek?) in plaats van allemaal lieve woordjes. En wat is je reactie? Boe-hoe, nou ik ga weg hoor!

De ironie is groot. Met de mentale weerbaarheid van een boterhamzakje snap ik wel dat het problematisch is om je kinderen te leren dat niet alles leuk en kusjekroel is, en dat niet alle nieuwe dingen verschrikkelijk zijn.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 17:11 schreef Mevr_Mus het volgende:

[..]

Maar de invloed van ouders / de opvoeding is niet 100% he. Ik heb een zoon voor wie jouw benadering prima zou werken. Maar ik heb ook een zoon die wat anders in elkaar steekt. Dat heeft niks te maken met overbescherming of dat wij hem als 'gods gift to humanity' behandelen. De wereld overweldigt hem, hij beleeft alles heel intens, dreigt soms te verzuipen in alle indrukken. Net zoals ik een kind dat niet kan zwemmen niet in het diepe gooi, zou ik mijn kind niet met zijn handen over zijn oren onder de kapstok achterlaten (om maar even te linken aan dit voorbeeld).

Ik zie het als mijn taak als ouder om mijn kinderen te ondersteunen zodat hij zich uiteindelijk staande kunnen houden in de maatschappij. En mijn ene zoon maakt die stappen richting zelfstandigheid nou eenmaal makkelijker en vooral met grotere stappen dan de andere.

Met dat kind ga je dus wel extra vaak zwemmen Ipv krampachtig zelf te gaan zwemmen als het kind niet durft.

De wereld overweldigt mij ook. Toch moet ik er mee omgaan. Kop in het zand steken verandert daar niets aan.

Spanky, hoewel ik het niet geheel (maar ook echt voor een groot deel wel) met je eens ben, wilde ik even zeggen dat ik je posts dit keer echt veel constructiever vond dan de vorige keer.

Maar in het kort over de bso situatie. Zou jij jouw kind daar dan gewoon heen laten gaan en elke dag/keer dat het opspeelt dealen met de situatie totdat het over gaat?

Hoe zou je dan met jouw kind om gaan? Zou je er mee praten, zo ja wat zeg je dan? En verwacht je dan dat het beter gaat of geef je alleen uitleg over dat de situatie gewoon zo is en dat je moet werken, punt uit, sorry?

Wat zou dan voor jou het punt zijn om er wat mee te gaan doen? Is dat in tijd uit te drukken of in een punt waarbij jij denkt dat het de spuigaten uitloopt? (In de hypothetische situatie dat de situatie zichzelf niet oplost)

Dit is oprechte interesse, want ik merk bij mezelf ook wel dat ik af en toe te veel invul voor de oudste, omdat ik denk dat hij het spannend vind. Zo was er laatst een situatie dat hij bij een nieuw kindje ging spelen en hij mij vroeg daar te blijven met hem. Nou oke, als hij het spannend vind prima. Na een uurtje waren ze nog niet echt aan het spelen en toen heb ik maar voorgesteld dat ik zou gaan en of hij dan wilde blijven. Dat was ook prima ineens en hebben ze heerlijk samen gespeeld.

Ik geef toe dat ik echt wel eens denk dat ik hem moet beschermen terwijl het gewoon na een uurtje wel los loopt. Dat vind ik best een lastige grens.

Ze gaan bij ons thuis wel gewoon naar alles mee en ze logeren ook bij vrienden van ons terwijl wij er niet zijn. Wij zijn de eerste en enige met kinderen in onze vriendengroeppen dus dat ze ons af en toe aankijken alsof we gestoord zijn als hij een druftbui heeft neem ik maar voor lief.

Waar ik ook wel tegen aan loop is trouwens het deel onbegrip. Dat het heel lastig praten is met andere mensen met kinderen die niet zo in extremen reageren. Dat je het hebt over vakanties, waarbij ik dan zeg dat ik heel graag door canada zou willen trekken als ze groter zijn en dat ze dan een heel pleidooi beginnen over dat dat nu ook heel mooi kan. Dat ik dan weer uitleg dat ik dat nog niet zo zie zitten met de oudste en dat de wederpartij mijn bewering wil ontkrachten met 'nee, dat kan echt heel goed met de leeftijd die ze nu hebben. Je moet het gewoon doen!!'

Dat ik dan denk: ja, ok thnx he, ik weet zelf echt wel wat wel en niet mogelijk is met mijn kind hoor .

Maar ik weet niet of dit specifiek voor hier is of dat dit algemeen een ding is.

Het is geen exacte wetenschap natuurlijk, er is niet 1 manier die voor elk (snel geprikkeld) kind werkt. Ik dacht ooit ook dat ik mijn kind zou helpen door een zetje over die drempel te geven, maar blijkbaar kan dat backfiren en voor je het weet heb je een kind dat zich gedraagt alsof het ptss heeft. Heel erg pijnlijk om aan te zien, heel erg moeilijk om weer uit te komen. Het is een enorm kwetsbaar gebied waarbinnen je je begeeft, en het heeft mij jaren ouderschap gekost om te snappen waar ik een duwtje moet geven en waar ik hem de tijd moet gunnen.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2017 17:54 schreef Twinkly het volgende:

[..]

En dat is volgens mij heel normaal en voor mij ook herkenbaar. Je gaat om met de mensen waarmee je aansluiting hebt en dat verandert gedurende je leven.

Nou, dit. Elke ouder die ik ken kan hier over mee praten. Je ontwikkelt als mens, ook als je geen kinderen krijgt. Sommigen ontwikkelen in dezelfde richting mee, anderen gaan een andere kant op dan jij. Laten we vooral niet doen alsof het heel bijzonder is dat je leven er niet meer uitziet zoals het deed toen je nog geen kinderen had.

Dat heeft inderdaad gewoon hoe het leven loopt en welke keuzes je daarin maakt. Niet gerelateerd aan het hebben van een kind waar je 'teveel bovenop' zou zitten of een kind dat snel overprikkelt is.

Ik heb nog steeds dezelfde vriendinnengroep van 11 vrouwen en vriend nog dezelfde van 6 man. Ik ga alleen minder vaak uit dan vroeger, maar zij inmiddels ook.

Wellicht dat het nog veranderd als zij ook kinderen krijgen, maar ik denk het niet.

[ Bericht 43% gewijzigd door AwayTL op 07-02-2017 20:16:05 ('die jij kent' over het hoofd gezien, sorry!) ]