OOR Oorlog en Defensie
Oorlogen en conflicten - zoals Rusland-Oekraïne - en andere internationale (militaire) conflicten kun je hier bespreken, evenals alles op het gebied van defensie, zoals materiaal, missies, selectieprocedures, collega's etc.
Militair advocaat Sébas Diekstra keert Defensie de rug toe [interview]
Na bijna 16 jaar trouwe dienst, eerst als beroepsmilitair en sinds 2012 als reserveofficier, neemt advocaat Sébas Diekstra afscheid van Defensie. De reden? Het ministerie van Defensie heeft de afgelopen jaren meerdere pogingen ondernomen om zijn werk als advocaat te frustreren. Tegenover Follow the Money doet Diekstra zijn verhaal.
In 2000 ging Sébas Diekstra in militaire dienst. ‘Om drie keer per week onder de zonnebank te gaan,’ grapt hij, wijzend naar zijn oude dienstfoto. ‘Wat een bruine kop hè?’ Dan, meer serieus: ‘Ik wilde graag mensen helpen en zo een verschil maken.’ Het ironische is dat ditzelfde rechtvaardigheidsgevoel hem 16 jaar later dwingt om afscheid te nemen van Defensie: ‘Het is een emmer die langzaam is volgelopen.’
‘Zo, jij maakt vrienden’
Diekstra’s militaire CV laat een niet onverdienstelijke carrière zien. Begonnen als BBT’er, beroepsmilitair bepaalde tijd, volgde Diekstra de opleiding tot onderofficier bij de Koninklijke Marechaussee (KMar). Van daaruit ging hij operationeel aan de slag bij dit krijgsmachtsonderdeel en besloot hij naast zijn politiewerkzaamheden rechten te gaan studeren. Hierdoor kon hij in 2006 doorstromen naar de Koninklijke Militaire Academie (KMA). Na een periode als teamcommandant binnen de operaties van de KMar werd hij niet veel later militair jurist bij de Korpsstaf en adviseur van de Commandant, destijds luitenant-generaal Dick van Putten.
Het was in deze laatste functie dat hij voor het eerst werd geconfronteerd met het gebrekkige vermogen van de militaire en ambtelijke leiding om kritiek te incasseren. ‘Ik werkte destijds nog bij de Korpsstaf van de Marechaussee en was plaatsvervangend hoofd van de juridische afdeling, die met name intern onderzoek naar personeel deed. In het Nederlands Juristenblad werd een artikel van mij gepubliceerd dat ging over het in mijn ogen vreemde fenomeen van de officier-raadsman. Militairen kunnen namelijk worden bijgestaan door een raadsman die geen enkele juridische opleiding heeft genoten, en hier zette ik mijn professionele vraagtekens bij. Toen merkte ik hoe snel kritiek wordt afgestraft. Ik kreeg mails doorgestuurd van collega’s met opmerkingen erboven zoals: “zo, jij maakt vrienden”. Naar beneden scrollend zag ik een generaal die op zijn zachtst gezegd geprikkeld was door mijn artikel en blijkbaar de noodzaak voelde daar intern bombarie over te maken.’
Diekstra voelde zich bij Defensie niet meer op zijn plek en besloot een veelbelovende militaire carrière te verruilen voor een loopbaan als advocaat. ‘Veel mensen in mijn omgeving waren verrast. Waarom zou ik in godsnaam weggaan bij Defensie? Kort daarvoor had ik de majoorscursus gevolgd en ik was bezig met het vervolg van mijn militaire carrière in de operationele hoek. Ik verdiende prima en Defensie heeft ook goede secundaire arbeidsvoorwaarden. Desalniettemin merkte ik dat mijn hart meer lag bij het praktische aspect van mensen direct bijstaan, en dat kun je als advocaat meer dan als militair. Ik ging er 1000 euro per maand op achteruit, maar de voldoening die ik uit dit werk haal, maakt dat het dubbel en dwars waard.’
Het enthousiasme voor zijn carrièreswitch werd echter niet gedeeld door de legerleiding, vertelt hij. ‘We strijden in mijn ogen allemaal voor het recht in Nederland en de Nederlandse rechtsstaat, en zouden onderling dus weinig te verbergen moeten hebben. Dat was echter niet de beleving van de legerleiding. Toen ik wegging, behandelde ik namelijk ook zaken van medewerkers van de Marechaussee die naar aanleiding van intern onderzoek een bepaald verwijt werd gemaakt. Zij vroegen bijvoorbeeld om mijn bijstand tijdens een hoorzitting bij de commandant of een strafrechtelijk verhoor. Iemand binnen de Korpsstaf ergerde zich eraan dat ik “van kant was gewisseld,” en enkele personen binnen de hogere legerleiding zagen mij als een “overloper,” zo werd mij door een aantal ex-collega’s toevertrouwd.’ Het bevreemdt hem, zeker omdat hij ook regelmatig in zaken aan de zijde van Defensie heeft gestaan. Bijvoorbeeld in de Srebrenica-zaak, waarin hij plaatsvervangend Dutchbat-commandant Rob Franken bijstond.
Spraakmakende rechtszaken
Ondanks de weerzin die hij blijkbaar oproept in sommige militaire gelederen, heeft Diekstra met de meesten van zijn oud-collega’s nog altijd goed contact: ‘Met sommigen van hen ben ik opgegroeid binnen de organisatie en dat zijn een soort buddy’s. In dienst maak je nu eenmaal vrienden voor het leven. De kritiek vanuit de korpsdirectie kwam mij daarom ook snel ter ore: men vond het “niet kunnen” dat iemand uit hun midden zich regelmatig publiekelijk zo kritisch uitliet over Defensie. Ik heb zelfs signalen ontvangen dat ze aan het onderzoeken waren of ze mij daarvoor “konden aanpakken”.’
De spanningen met zijn oud-werkgever zouden alleen nog maar oplopen naarmate het aantal spraakmakende rechtszaken toenam. Zo verdedigde Diekstra een grote groep mariniers die uit functie werd gezet op verdenking van drugshandel, nam hij de verdediging op zich van voormalig MIVD-agent I.A., ‘de Windhond,’ die door de dienst in Afghanistan werd achtergelaten en hierdoor in gevaar kwam, maar pakte hij ook de zaak op van marechaussees die werden ontslagen voor het leeghalen van een snoepautomaat in de Koninklijke Stallen. Vooral deze laatste zaak werd hem niet in dank afgenomen door zijn voormalig leidinggevenden.
Diekstra: ‘Ik heb mij in deze zaak erg boos gemaakt om de doodeenvoudige reden dat een marechaussee die het niet gelukt was de snoepautomaat leeg te halen, niet werd ontslagen, in tegenstelling tot degenen die het wél was gelukt. Het gaat natuurlijk met name om de intentie en de uitvoeringshandeling. Ik vind het aan de samenleving niet uit te leggen dat je bij nota bene de KMar medewerkers hebt rondlopen die wel getracht hebben om te stelen, maar er nog werken omdat ze daarin niet succesvol waren. Veel oud-collega’s ergeren zich hier ook aan, en terecht. Uiteraard ving ik in deze periode veelvuldig op dat men mij bij mijn oud-werkgever niet meer zo aardig vond. Ik heb dat heel lang gezien als individuele meningen waar ik me maar niet te veel van moest aantrekken. Tijdens het afscheid van de vorige voorzitter van de militaire vakbond ACOM werd mij echter duidelijk hoe gevoelig een en ander lag bij de legertop. De toenmalig commandant KMar, Hans Leijtens, noemde mij daar bij zijn begroeting “pain in the ass”. Gelet op mijn rol als advocaat van de individuele militair is dat toch eigenlijk wel een soort compliment, maar zo was het kennelijk niet bedoeld.’
Wob-verzoeken zetten kwaad bloed
Terugkijkend begon het besef te dagen dat het om meer ging dan alleen ‘individuele meningen,’ toen Diekstra vanaf 2013 militairen begon bij te staan die waren betrokken bij diverse schietincidenten. Toen hij in de media werd gepresenteerd als advocaat én reserve-officier, schoot dat bij Defensie in het verkeerde keelgat. Diekstra: ‘Er werd mij vanuit Defensie gevraagd om het te melden als ik in de media zou verschijnen als reserve-officier. Een vreemd verzoek, met name omdat ik niet verantwoordelijk ben voor wat een journalist opschrijft. Het laat ook zien dat ze als organisatie blijkbaar de behoefte voelen om openbare uitingen nauwlettend in de gaten te houden — niet alleen die van werknemers, maar ook van actieve reservisten.’
Daarnaast denkt hij dat ook het gerichte gebruik van de Wet Openbaarheid Bestuur (Wob) en het gebruik van via deze weg verkregen informatie ten behoeve van cliënten, veel kwaad bloed heeft gezet bij Defensie. Zo stond hij in 2014 nog een marechaussee bij die op Schiphol per ongeluk iemand had neergeschoten. Ze had niet goed gecontroleerd of het dienstpistool leeg was. Diekstra redeneerde dat er te weinig wordt getraind met veiligheidsprocedures en onderbouwde dit met informatie die hij naar boven had gekregen via de Wob. Hij ontdekte dat er binnen Defensie ruim vijf maal per maand een zogeheten ‘ongecontroleerd schot’ valt, en bracht dit nieuws naar buiten via onder meer de Telegraaf.
‘Het is ook zo dat heel veel misstanden, zoals de gevolgen van gebrekkige training en materieel voor personele veiligheid, binnenskamers blijven,’ zegt Diekstra. ‘Dat komt gewoon door die gesloten cultuur binnen Defensie. In mijn tijd heb ik ook dingen gezien waar de honden geen brood van lusten, maar die komen niet zomaar naar buiten. Maar dit inzicht in de organisatie helpt me wel in mijn werk als militair advocaat, want ik kan gericht binnen de organisatie de vinger op de zere plek leggen. Maar dat wordt me natuurlijk niet in dank afgenomen.’
In de zomer van 2014 eiste Diekstra onderzoek naar het aftappen van advocaten en hun cliënten door de MIVD en vroeg samen met enkele andere collega’s opheldering aan de minister. In diezelfde periode kwam naar buiten dat een 26-jarige sergeant van de Luchtmacht naar Syrië was vertrokken om zich aan te sluiten bij IS. ‘In het licht van een artikel over het laagdrempelige tap-beleid van de MIVD gaf ik een reactie aan de Telegraaf. Dat verhaal ging onder meer over het aftappen van militairen in het buitenland. Ik zei dat het treurig was dat de MIVD kennelijk meer tijd kwijt is met het afluisteren van advocaten dan met het opsporen van mogelijke aspirant-IS-strijders in de eigen gelederen. De dag van publicatie was er ook een algemeen overleg in de Tweede Kamer, waar minister Hennis van Defensie liet weten de opmerking weinig smaakvol te vinden. Maar het was gewoon een stelling op basis van een aantal zaken die mij bekend zijn geworden, en de minister heeft me nog niet overtuigd dat het anders is. Sterker nog: ik weet nu dat de MIVD wordt ingezet om negatieve blogberichtjes van medewerkers actief te onderzoeken, maar dat de dienst ondertussen geen zicht krijgt op aspirant-IS-strijders in hun midden. Dan kun je wel stellen dat er iets mis is met de prioriteiten. Nee, laat ik het zo zeggen: dan ben je als ambtelijke en politieke leiding echt het spoor bijster.’
Poging tot beïnvloeding
Waar gaat het volgens Diekstra precies mis? ‘Defensie heeft de bizarre reflex ontwikkeld om meer capaciteiten te pompen in imagobeheer dan in de veiligheid van de Nederlandse staat. Ik zie dat als onnodige beperking van een zelfregulerend systeem, want sommige zaken moeten gewoon in de openbaarheid komen. Politiek gezien is het ook maar goed dat minister Hennis niet alles weet wat er gebeurt binnen haar ministerie, anders zou ze elke week onder vuur liggen en zich in de Kamer moeten ingraven.’
Het afgelopen jaar besloot Defensie om Diekstra indirect te benaderen via zijn commandant bij de reservisten: ‘Ik hoorde via mijn huidige commandant bij 1CMI dat de hogere legerleiding hem er op had aangesproken dat ik door de media werd opgevoerd als advocaat en hoofdofficier bij het reservepersoneel van de Landmacht. Men maakte zich er kennelijk druk over dat een “insider” kritisch is.’
Afgelopen maand was voor Diekstra de maat vol. ‘Mijn commandant belde mij op 31 augustus op over een Wob-verzoek dat ik had gedaan. De legerleiding had mijn commandant benaderd om hem te bevragen over het feit dat ik als advocaat een Wob-verzoek had gedaan, en de commandant belde mij daarom op. Het was een kort gesprek, en hij zou mij nog even aangeven waar het precies over ging. Op het moment dat mijn commandant mij benaderde en zei “je hebt een Wob-verzoek ingediend”… Dat moment, daar gaat het al fout. Dat betekent namelijk dat de hogere legerleiding contact met je commandant heeft opgenomen en hem op de hoogte heeft gesteld van een lopend Wob-verzoek. Geen idee wat ze hem als opdracht hebben meegegeven, maar hij is wel even bij mij gaan informeren voor ze, en met een zeker doel. Ik schrik daarvan, want dit kan in redelijkheid niet anders gezien worden dan als een poging mij te beïnvloeden als advocaat. Het rare is ook dat Defensie reservisten wil met bepaalde specialismen: er lopen advocaten, journalisten, ondernemers en ambtenaren rond. Noem maar op, we komen uit alle windstreken. Juist die specifieke deskundigheid waar ze naar eigen zeggen om staan te springen, blijkt nu een liability.
De vraag is hoe men de andere reserveofficieren, zoals de journalisten en advocaten, geprobeerd heeft te manipuleren en of dat ook is gelukt. De vraag is dan welk effect dat op het civiele werk van die journalist of advocaat heeft gehad. Wat ze in de wervingsfolder neerzetten als je kracht, werd in mijn geval een stok om mee te slaan.
De volgende dag, 1 september jongstleden, sms’te zijn commandant dat hij het Wob-verzoek van Diekstra onder ogen had gekregen en dat hij hem daarover wilde bellen. ‘Dat was het moment dat ik dacht: hier gaan jullie een grens over en stappen jullie van Defensie mijn praktijk binnen als advocaat. De hogere legerleiding had zelfs het verzoek doorgestuurd, terwijl mijn commandant daar echt niets, maar dan ook niets mee te maken heeft. Op 2 september kwam opeens antwoord op mijn Wob-verzoek. Op het moment dat ik het besluit zag, was het mij wel duidelijk waarom men twee dagen voor het besluit mijn commandant had ingeschakeld: kennelijk om mij te beïnvloeden niets met de informatie te doen. Zoals zo vaak binnen Defensie doet men alles om het imago te beschermen, ook al gaat het om misstanden die publiekelijk aan de kaak gesteld zouden moeten worden.’
Pijn in het hart
Diekstra verwijt zijn commandant niets, de hogere legerleiding en de minister daarentegen wel: ‘Hij is als commandant ook maar gebruikt om mij te beïnvloeden, maar als advocaat ben ik het aan mijn cliënten verplicht om een grens te stellen als ik voel dat men mij probeert te manipuleren. Het ergste vind ik: het doet pijn aan mijn hart. Het is een lange carrière die ik toch enigszins gedwongen moet stoppen. Ik kan het namelijk niet aan mijzelf, maar ook niet aan mijn militaire cliënten verantwoorden dat ik nevenwerkzaamheden verricht waarbinnen men mij probeert te beïnvloeden, mogelijk ten nadele van de belangenbehartiging aan mijn cliënten.'
‘Defensie heb ik altijd een prachtige organisatie gevonden, met veel mannen en vrouwen op wie ik nog altijd zeer trots ben, maar dit is het moment dat ik moet afzwaaien,’ zegt hij resoluut. Maar: ‘Dit pijnlijke besluit zorgt er in ieder geval voor dat ik mijzelf als militair advocaat in de spiegel kan blijven aankijken en vol overtuiging kan blijven strijden voor de belangen van de individuele militair.’
Reactie van het ministerie van Defensie
‘Defensie heeft kennis genomen van het artikel dat ingaat op een enkele concrete casus maar waarin vooral persoonlijke bespiegelingen van reserve-majoor Diekstra de boventoon voeren. Het uitoefenen van de functie van advocaat in combinatie met het zijn van reserveofficier bij de krijgsmacht komt vaker voor en staat niet ter discussie binnen Defensie. Wel kan dit in bepaalde situaties als ongemakkelijk worden ervaren.
‘Uiteraard worden er bij een organisatie waar meer dan vijftigduizend mensen werken wel eens fouten gemaakt. Defensie herkent zich echter niet in het beeld dat Diekstra schetst dat de krijgsmacht een gesloten bolwerk is waarin kritiek geven niet mogelijk is. Iedere klacht nemen we serieus. Uit cijfers die in het jaarverslag van Defensie staan, blijkt dat in de afgelopen jaren het aantal meldingen van medewerkers juist is toegenomen. Dat is een positieve ontwikkeling. We begrijpen ook dat kritiek uiten of kritiek ontvangen lastig is en het heeft daarom onze aandacht.’
FTM
Na bijna 16 jaar trouwe dienst, eerst als beroepsmilitair en sinds 2012 als reserveofficier, neemt advocaat Sébas Diekstra afscheid van Defensie. De reden? Het ministerie van Defensie heeft de afgelopen jaren meerdere pogingen ondernomen om zijn werk als advocaat te frustreren. Tegenover Follow the Money doet Diekstra zijn verhaal.
In 2000 ging Sébas Diekstra in militaire dienst. ‘Om drie keer per week onder de zonnebank te gaan,’ grapt hij, wijzend naar zijn oude dienstfoto. ‘Wat een bruine kop hè?’ Dan, meer serieus: ‘Ik wilde graag mensen helpen en zo een verschil maken.’ Het ironische is dat ditzelfde rechtvaardigheidsgevoel hem 16 jaar later dwingt om afscheid te nemen van Defensie: ‘Het is een emmer die langzaam is volgelopen.’
‘Zo, jij maakt vrienden’
Diekstra’s militaire CV laat een niet onverdienstelijke carrière zien. Begonnen als BBT’er, beroepsmilitair bepaalde tijd, volgde Diekstra de opleiding tot onderofficier bij de Koninklijke Marechaussee (KMar). Van daaruit ging hij operationeel aan de slag bij dit krijgsmachtsonderdeel en besloot hij naast zijn politiewerkzaamheden rechten te gaan studeren. Hierdoor kon hij in 2006 doorstromen naar de Koninklijke Militaire Academie (KMA). Na een periode als teamcommandant binnen de operaties van de KMar werd hij niet veel later militair jurist bij de Korpsstaf en adviseur van de Commandant, destijds luitenant-generaal Dick van Putten.
Het was in deze laatste functie dat hij voor het eerst werd geconfronteerd met het gebrekkige vermogen van de militaire en ambtelijke leiding om kritiek te incasseren. ‘Ik werkte destijds nog bij de Korpsstaf van de Marechaussee en was plaatsvervangend hoofd van de juridische afdeling, die met name intern onderzoek naar personeel deed. In het Nederlands Juristenblad werd een artikel van mij gepubliceerd dat ging over het in mijn ogen vreemde fenomeen van de officier-raadsman. Militairen kunnen namelijk worden bijgestaan door een raadsman die geen enkele juridische opleiding heeft genoten, en hier zette ik mijn professionele vraagtekens bij. Toen merkte ik hoe snel kritiek wordt afgestraft. Ik kreeg mails doorgestuurd van collega’s met opmerkingen erboven zoals: “zo, jij maakt vrienden”. Naar beneden scrollend zag ik een generaal die op zijn zachtst gezegd geprikkeld was door mijn artikel en blijkbaar de noodzaak voelde daar intern bombarie over te maken.’
Diekstra voelde zich bij Defensie niet meer op zijn plek en besloot een veelbelovende militaire carrière te verruilen voor een loopbaan als advocaat. ‘Veel mensen in mijn omgeving waren verrast. Waarom zou ik in godsnaam weggaan bij Defensie? Kort daarvoor had ik de majoorscursus gevolgd en ik was bezig met het vervolg van mijn militaire carrière in de operationele hoek. Ik verdiende prima en Defensie heeft ook goede secundaire arbeidsvoorwaarden. Desalniettemin merkte ik dat mijn hart meer lag bij het praktische aspect van mensen direct bijstaan, en dat kun je als advocaat meer dan als militair. Ik ging er 1000 euro per maand op achteruit, maar de voldoening die ik uit dit werk haal, maakt dat het dubbel en dwars waard.’
Het enthousiasme voor zijn carrièreswitch werd echter niet gedeeld door de legerleiding, vertelt hij. ‘We strijden in mijn ogen allemaal voor het recht in Nederland en de Nederlandse rechtsstaat, en zouden onderling dus weinig te verbergen moeten hebben. Dat was echter niet de beleving van de legerleiding. Toen ik wegging, behandelde ik namelijk ook zaken van medewerkers van de Marechaussee die naar aanleiding van intern onderzoek een bepaald verwijt werd gemaakt. Zij vroegen bijvoorbeeld om mijn bijstand tijdens een hoorzitting bij de commandant of een strafrechtelijk verhoor. Iemand binnen de Korpsstaf ergerde zich eraan dat ik “van kant was gewisseld,” en enkele personen binnen de hogere legerleiding zagen mij als een “overloper,” zo werd mij door een aantal ex-collega’s toevertrouwd.’ Het bevreemdt hem, zeker omdat hij ook regelmatig in zaken aan de zijde van Defensie heeft gestaan. Bijvoorbeeld in de Srebrenica-zaak, waarin hij plaatsvervangend Dutchbat-commandant Rob Franken bijstond.
Spraakmakende rechtszaken
Ondanks de weerzin die hij blijkbaar oproept in sommige militaire gelederen, heeft Diekstra met de meesten van zijn oud-collega’s nog altijd goed contact: ‘Met sommigen van hen ben ik opgegroeid binnen de organisatie en dat zijn een soort buddy’s. In dienst maak je nu eenmaal vrienden voor het leven. De kritiek vanuit de korpsdirectie kwam mij daarom ook snel ter ore: men vond het “niet kunnen” dat iemand uit hun midden zich regelmatig publiekelijk zo kritisch uitliet over Defensie. Ik heb zelfs signalen ontvangen dat ze aan het onderzoeken waren of ze mij daarvoor “konden aanpakken”.’
De spanningen met zijn oud-werkgever zouden alleen nog maar oplopen naarmate het aantal spraakmakende rechtszaken toenam. Zo verdedigde Diekstra een grote groep mariniers die uit functie werd gezet op verdenking van drugshandel, nam hij de verdediging op zich van voormalig MIVD-agent I.A., ‘de Windhond,’ die door de dienst in Afghanistan werd achtergelaten en hierdoor in gevaar kwam, maar pakte hij ook de zaak op van marechaussees die werden ontslagen voor het leeghalen van een snoepautomaat in de Koninklijke Stallen. Vooral deze laatste zaak werd hem niet in dank afgenomen door zijn voormalig leidinggevenden.
Diekstra: ‘Ik heb mij in deze zaak erg boos gemaakt om de doodeenvoudige reden dat een marechaussee die het niet gelukt was de snoepautomaat leeg te halen, niet werd ontslagen, in tegenstelling tot degenen die het wél was gelukt. Het gaat natuurlijk met name om de intentie en de uitvoeringshandeling. Ik vind het aan de samenleving niet uit te leggen dat je bij nota bene de KMar medewerkers hebt rondlopen die wel getracht hebben om te stelen, maar er nog werken omdat ze daarin niet succesvol waren. Veel oud-collega’s ergeren zich hier ook aan, en terecht. Uiteraard ving ik in deze periode veelvuldig op dat men mij bij mijn oud-werkgever niet meer zo aardig vond. Ik heb dat heel lang gezien als individuele meningen waar ik me maar niet te veel van moest aantrekken. Tijdens het afscheid van de vorige voorzitter van de militaire vakbond ACOM werd mij echter duidelijk hoe gevoelig een en ander lag bij de legertop. De toenmalig commandant KMar, Hans Leijtens, noemde mij daar bij zijn begroeting “pain in the ass”. Gelet op mijn rol als advocaat van de individuele militair is dat toch eigenlijk wel een soort compliment, maar zo was het kennelijk niet bedoeld.’
Wob-verzoeken zetten kwaad bloed
Terugkijkend begon het besef te dagen dat het om meer ging dan alleen ‘individuele meningen,’ toen Diekstra vanaf 2013 militairen begon bij te staan die waren betrokken bij diverse schietincidenten. Toen hij in de media werd gepresenteerd als advocaat én reserve-officier, schoot dat bij Defensie in het verkeerde keelgat. Diekstra: ‘Er werd mij vanuit Defensie gevraagd om het te melden als ik in de media zou verschijnen als reserve-officier. Een vreemd verzoek, met name omdat ik niet verantwoordelijk ben voor wat een journalist opschrijft. Het laat ook zien dat ze als organisatie blijkbaar de behoefte voelen om openbare uitingen nauwlettend in de gaten te houden — niet alleen die van werknemers, maar ook van actieve reservisten.’
Daarnaast denkt hij dat ook het gerichte gebruik van de Wet Openbaarheid Bestuur (Wob) en het gebruik van via deze weg verkregen informatie ten behoeve van cliënten, veel kwaad bloed heeft gezet bij Defensie. Zo stond hij in 2014 nog een marechaussee bij die op Schiphol per ongeluk iemand had neergeschoten. Ze had niet goed gecontroleerd of het dienstpistool leeg was. Diekstra redeneerde dat er te weinig wordt getraind met veiligheidsprocedures en onderbouwde dit met informatie die hij naar boven had gekregen via de Wob. Hij ontdekte dat er binnen Defensie ruim vijf maal per maand een zogeheten ‘ongecontroleerd schot’ valt, en bracht dit nieuws naar buiten via onder meer de Telegraaf.
‘Het is ook zo dat heel veel misstanden, zoals de gevolgen van gebrekkige training en materieel voor personele veiligheid, binnenskamers blijven,’ zegt Diekstra. ‘Dat komt gewoon door die gesloten cultuur binnen Defensie. In mijn tijd heb ik ook dingen gezien waar de honden geen brood van lusten, maar die komen niet zomaar naar buiten. Maar dit inzicht in de organisatie helpt me wel in mijn werk als militair advocaat, want ik kan gericht binnen de organisatie de vinger op de zere plek leggen. Maar dat wordt me natuurlijk niet in dank afgenomen.’
In de zomer van 2014 eiste Diekstra onderzoek naar het aftappen van advocaten en hun cliënten door de MIVD en vroeg samen met enkele andere collega’s opheldering aan de minister. In diezelfde periode kwam naar buiten dat een 26-jarige sergeant van de Luchtmacht naar Syrië was vertrokken om zich aan te sluiten bij IS. ‘In het licht van een artikel over het laagdrempelige tap-beleid van de MIVD gaf ik een reactie aan de Telegraaf. Dat verhaal ging onder meer over het aftappen van militairen in het buitenland. Ik zei dat het treurig was dat de MIVD kennelijk meer tijd kwijt is met het afluisteren van advocaten dan met het opsporen van mogelijke aspirant-IS-strijders in de eigen gelederen. De dag van publicatie was er ook een algemeen overleg in de Tweede Kamer, waar minister Hennis van Defensie liet weten de opmerking weinig smaakvol te vinden. Maar het was gewoon een stelling op basis van een aantal zaken die mij bekend zijn geworden, en de minister heeft me nog niet overtuigd dat het anders is. Sterker nog: ik weet nu dat de MIVD wordt ingezet om negatieve blogberichtjes van medewerkers actief te onderzoeken, maar dat de dienst ondertussen geen zicht krijgt op aspirant-IS-strijders in hun midden. Dan kun je wel stellen dat er iets mis is met de prioriteiten. Nee, laat ik het zo zeggen: dan ben je als ambtelijke en politieke leiding echt het spoor bijster.’
Poging tot beïnvloeding
Waar gaat het volgens Diekstra precies mis? ‘Defensie heeft de bizarre reflex ontwikkeld om meer capaciteiten te pompen in imagobeheer dan in de veiligheid van de Nederlandse staat. Ik zie dat als onnodige beperking van een zelfregulerend systeem, want sommige zaken moeten gewoon in de openbaarheid komen. Politiek gezien is het ook maar goed dat minister Hennis niet alles weet wat er gebeurt binnen haar ministerie, anders zou ze elke week onder vuur liggen en zich in de Kamer moeten ingraven.’
Het afgelopen jaar besloot Defensie om Diekstra indirect te benaderen via zijn commandant bij de reservisten: ‘Ik hoorde via mijn huidige commandant bij 1CMI dat de hogere legerleiding hem er op had aangesproken dat ik door de media werd opgevoerd als advocaat en hoofdofficier bij het reservepersoneel van de Landmacht. Men maakte zich er kennelijk druk over dat een “insider” kritisch is.’
Afgelopen maand was voor Diekstra de maat vol. ‘Mijn commandant belde mij op 31 augustus op over een Wob-verzoek dat ik had gedaan. De legerleiding had mijn commandant benaderd om hem te bevragen over het feit dat ik als advocaat een Wob-verzoek had gedaan, en de commandant belde mij daarom op. Het was een kort gesprek, en hij zou mij nog even aangeven waar het precies over ging. Op het moment dat mijn commandant mij benaderde en zei “je hebt een Wob-verzoek ingediend”… Dat moment, daar gaat het al fout. Dat betekent namelijk dat de hogere legerleiding contact met je commandant heeft opgenomen en hem op de hoogte heeft gesteld van een lopend Wob-verzoek. Geen idee wat ze hem als opdracht hebben meegegeven, maar hij is wel even bij mij gaan informeren voor ze, en met een zeker doel. Ik schrik daarvan, want dit kan in redelijkheid niet anders gezien worden dan als een poging mij te beïnvloeden als advocaat. Het rare is ook dat Defensie reservisten wil met bepaalde specialismen: er lopen advocaten, journalisten, ondernemers en ambtenaren rond. Noem maar op, we komen uit alle windstreken. Juist die specifieke deskundigheid waar ze naar eigen zeggen om staan te springen, blijkt nu een liability.
De vraag is hoe men de andere reserveofficieren, zoals de journalisten en advocaten, geprobeerd heeft te manipuleren en of dat ook is gelukt. De vraag is dan welk effect dat op het civiele werk van die journalist of advocaat heeft gehad. Wat ze in de wervingsfolder neerzetten als je kracht, werd in mijn geval een stok om mee te slaan.
De volgende dag, 1 september jongstleden, sms’te zijn commandant dat hij het Wob-verzoek van Diekstra onder ogen had gekregen en dat hij hem daarover wilde bellen. ‘Dat was het moment dat ik dacht: hier gaan jullie een grens over en stappen jullie van Defensie mijn praktijk binnen als advocaat. De hogere legerleiding had zelfs het verzoek doorgestuurd, terwijl mijn commandant daar echt niets, maar dan ook niets mee te maken heeft. Op 2 september kwam opeens antwoord op mijn Wob-verzoek. Op het moment dat ik het besluit zag, was het mij wel duidelijk waarom men twee dagen voor het besluit mijn commandant had ingeschakeld: kennelijk om mij te beïnvloeden niets met de informatie te doen. Zoals zo vaak binnen Defensie doet men alles om het imago te beschermen, ook al gaat het om misstanden die publiekelijk aan de kaak gesteld zouden moeten worden.’
Pijn in het hart
Diekstra verwijt zijn commandant niets, de hogere legerleiding en de minister daarentegen wel: ‘Hij is als commandant ook maar gebruikt om mij te beïnvloeden, maar als advocaat ben ik het aan mijn cliënten verplicht om een grens te stellen als ik voel dat men mij probeert te manipuleren. Het ergste vind ik: het doet pijn aan mijn hart. Het is een lange carrière die ik toch enigszins gedwongen moet stoppen. Ik kan het namelijk niet aan mijzelf, maar ook niet aan mijn militaire cliënten verantwoorden dat ik nevenwerkzaamheden verricht waarbinnen men mij probeert te beïnvloeden, mogelijk ten nadele van de belangenbehartiging aan mijn cliënten.'
‘Defensie heb ik altijd een prachtige organisatie gevonden, met veel mannen en vrouwen op wie ik nog altijd zeer trots ben, maar dit is het moment dat ik moet afzwaaien,’ zegt hij resoluut. Maar: ‘Dit pijnlijke besluit zorgt er in ieder geval voor dat ik mijzelf als militair advocaat in de spiegel kan blijven aankijken en vol overtuiging kan blijven strijden voor de belangen van de individuele militair.’
Reactie van het ministerie van Defensie
‘Defensie heeft kennis genomen van het artikel dat ingaat op een enkele concrete casus maar waarin vooral persoonlijke bespiegelingen van reserve-majoor Diekstra de boventoon voeren. Het uitoefenen van de functie van advocaat in combinatie met het zijn van reserveofficier bij de krijgsmacht komt vaker voor en staat niet ter discussie binnen Defensie. Wel kan dit in bepaalde situaties als ongemakkelijk worden ervaren.
‘Uiteraard worden er bij een organisatie waar meer dan vijftigduizend mensen werken wel eens fouten gemaakt. Defensie herkent zich echter niet in het beeld dat Diekstra schetst dat de krijgsmacht een gesloten bolwerk is waarin kritiek geven niet mogelijk is. Iedere klacht nemen we serieus. Uit cijfers die in het jaarverslag van Defensie staan, blijkt dat in de afgelopen jaren het aantal meldingen van medewerkers juist is toegenomen. Dat is een positieve ontwikkeling. We begrijpen ook dat kritiek uiten of kritiek ontvangen lastig is en het heeft daarom onze aandacht.’
FTM
Verrassendquote:Overleg Defensie en vakbonden opgeschort
DEN HAAG - Het overleg tussen het ministerie van Defensie en de vakbonden over een volledig arbeidsvoorwaardenakkoord is opgeschort. Volgens een verklaring van de vakbonden vrijdag ,,frustreert'' minister Jeanine Hennis-Plasschaert het overleg.
Defensie heeft naar eigen zeggen te maken met ,,Rijksbrede ontwikkelingen'' die van invloed zijn op het geld dat beschikbaar is voor de arbeidsvoorwaarden. De effecten hiervan moeten volgens het ministerie eerst nader worden bestudeerd.
Vorig jaar april kwam Hennis een eerste deelakkoord overeen met de vakbonden over verbetering van de arbeidsvoorwaarden. Daarin was onder meer een loonsverhoging van 0,8 procent afgesproken. Uitwerking van deze afspraken kan nu vertraging oplopen, aldus Defensie.
Volgens de vakbonden is het overleg over verdere invulling van de arbeidsvoorwaarden op het laatste moment door het ministerie geannuleerd. De opstelling zal voor veel onrust binnen de organisatie gaan zorgen, menen de vakbonden.
Bron
ow nee.....
quote:Op vrijdag 30 september 2016 19:57 schreef AchJa het volgende:
[..]
En wederom tot zover het "goud" van de organisatie..._!
quote:Het personeel, bestaand uit burgers en militairen, is het belangrijkste kapitaal van Defensie. Zorg voor en welbevinden van de medewerkers heeft dan ook alle aandacht, waarbij normen en waarden hoog in het vaandel staan. Daarom is Defensie een aantrekkelijke werkgever voor brede groepen in de samenleving (mannen, vrouwen, jongeren, allochtonen). Bron
wat een grap. En dan raar opkijken dat de werving niet loopt, jonge mensen het zinkende schip verlaten en dat de rest van de populatie ontevreden is 
Dit dus... Weer het summum van betrouwbaar werkgeverschap...quote:
[..]
[..]
Duizenden militairen doen niet mee aan verplichte fitheidstest
Het is niet de eerste keer dat militairen trainingen missen. De conditietests zijn „veel te vrijblijvend”, luidt de kritiek.
Duizenden militairen die een verplichte fitheidstest moeten ondergaan bij de krijgsmacht, leggen deze niet af. Dit blijkt uit interne stukken van Defensie. 16.400 militairen moeten de Fysieke Inzetbaarheid Test (FIT) ondergaan, maar 7.800 van hen deden dit niet.
De FIT is een aanvulling op de Defensie Conditie Proef, waarmee de basisfitheid wordt gemeten. De FIT is bedoeld voor militairen (vrijwel alleen bij de Landmacht) die worden ingezet op zwaardere posten, en die fysiek getrainder moeten zijn. De test bestaat uit het verplaatsen met zware bepakking, een hindernisbaan, tillen en dragen van zware objecten en het afleggen van een snelmars.
Het is niet de eerste keer dat militairen trainingen missen. In mei bleek uit de beantwoording van Kamervragen al dat 13.000 militairen niet hadden deelgenomen aan de Defensie Conditie Proef. 37.000 militairen hadden eraan moeten meedoen. Minister Hennis (Defensie, VVD), schreef toen: „De conditie van een militair is tijdens de hele loopbaan van groot belang [...] Defensie neemt maatregelen die het aantal afgelegde proeven moeten verhogen.”
Nu blijkt dat veel militairen ook de zwaardere test niet doen. In de stukken schrijft de secretaris-generaal van Defensie dat bij de cijfers „enige nuanceringen” te maken zijn. Zo kunnen militairen die de Defensie Conditie Proef niet hebben gedaan óók de aanvullende FIT niet doen – bijvoorbeeld als ze uitgezonden zijn en geen trainingsfaciliteiten hebben.
Een woordvoerder stelt dat de cijfers „een scheef beeld” geven. Commandanten kunnen hun manschappen ontslaan van de verplichting de test af te leggen, als zij voldoende fit zijn – bijvoorbeeld net na een zware oefening. De woordvoerder: „Het klopt dat veel minder mensen de test afleggen dan die tot de ‘doelgroep’ behoren, maar dat is dus niet altijd een probleem. Wij merken juist dat de FIT heel goed werkt, en dat onze mensen fitter zijn geworden.”
Reservemajoor en advocaat militair recht Sébas Diekstra vindt dat de tests „veel te vrijblijvend” zijn. „Als militairen tijdens hun initiële opleiding zakken voor de fysieke testen kunnen zij zonder pardon ontslagen worden, maar daarna heeft het niet-afleggen geen enkel gevolg meer.”
Van de 16.400 militairen die de FIT wél deden zakten er slechts 72.
NRC
Het is niet de eerste keer dat militairen trainingen missen. De conditietests zijn „veel te vrijblijvend”, luidt de kritiek.
Duizenden militairen die een verplichte fitheidstest moeten ondergaan bij de krijgsmacht, leggen deze niet af. Dit blijkt uit interne stukken van Defensie. 16.400 militairen moeten de Fysieke Inzetbaarheid Test (FIT) ondergaan, maar 7.800 van hen deden dit niet.
De FIT is een aanvulling op de Defensie Conditie Proef, waarmee de basisfitheid wordt gemeten. De FIT is bedoeld voor militairen (vrijwel alleen bij de Landmacht) die worden ingezet op zwaardere posten, en die fysiek getrainder moeten zijn. De test bestaat uit het verplaatsen met zware bepakking, een hindernisbaan, tillen en dragen van zware objecten en het afleggen van een snelmars.
Het is niet de eerste keer dat militairen trainingen missen. In mei bleek uit de beantwoording van Kamervragen al dat 13.000 militairen niet hadden deelgenomen aan de Defensie Conditie Proef. 37.000 militairen hadden eraan moeten meedoen. Minister Hennis (Defensie, VVD), schreef toen: „De conditie van een militair is tijdens de hele loopbaan van groot belang [...] Defensie neemt maatregelen die het aantal afgelegde proeven moeten verhogen.”
Nu blijkt dat veel militairen ook de zwaardere test niet doen. In de stukken schrijft de secretaris-generaal van Defensie dat bij de cijfers „enige nuanceringen” te maken zijn. Zo kunnen militairen die de Defensie Conditie Proef niet hebben gedaan óók de aanvullende FIT niet doen – bijvoorbeeld als ze uitgezonden zijn en geen trainingsfaciliteiten hebben.
Een woordvoerder stelt dat de cijfers „een scheef beeld” geven. Commandanten kunnen hun manschappen ontslaan van de verplichting de test af te leggen, als zij voldoende fit zijn – bijvoorbeeld net na een zware oefening. De woordvoerder: „Het klopt dat veel minder mensen de test afleggen dan die tot de ‘doelgroep’ behoren, maar dat is dus niet altijd een probleem. Wij merken juist dat de FIT heel goed werkt, en dat onze mensen fitter zijn geworden.”
Reservemajoor en advocaat militair recht Sébas Diekstra vindt dat de tests „veel te vrijblijvend” zijn. „Als militairen tijdens hun initiële opleiding zakken voor de fysieke testen kunnen zij zonder pardon ontslagen worden, maar daarna heeft het niet-afleggen geen enkel gevolg meer.”
Van de 16.400 militairen die de FIT wél deden zakten er slechts 72.
NRC
Jaja Sebas Diekstra... Koud defensie verlaten en nu gaan mekkeren over de FIT...
Daarbij hebben de FIT en de DCP totaal geen rechtspositionele waarde. Waarbij het bij de FIT zelfs voldoende is om "deel te nemen aan", dus hoe die 72 gezakt zijn is mij een volkomen raadsel.
Daarbij hebben de FIT en de DCP totaal geen rechtspositionele waarde. Waarbij het bij de FIT zelfs voldoende is om "deel te nemen aan", dus hoe die 72 gezakt zijn is mij een volkomen raadsel.
Hangt er wel een beetje af van welke FIT je gedaan hebt he... (FIT 1 t/m 6, 6 is de zwaarste)quote:Op maandag 3 oktober 2016 10:51 schreef detaris het volgende:
Ik heb die test zelfs gedaan als vlootbaal. Mensen die de FIT niet halen
Loop hem gewoon om de twee jaar. Bij ons het niet afgevinkt hebben van FIT/DCP gelijk aan niet deelnemen aan inzetten en geloof dat zelfs je bevordering bevroren wordt zolang je niet beide behaald heb.
Bij de korporaal komt men met persoonlijke ideeën. Met de ideeën van de korporaal gaat men weg.
Ik heb hem 2 keer gedaan, de eerste keer met de logistiek en de tweede keer met de infanteristen. Weet niet meer welk nummerquote:
[..]
Hangt er wel een beetje af van welke FIT je gedaan hebt he... (FIT 1 t/m 6, 6 is de zwaarste)
Paar mensen konden toen niet bevorderd worden omdat die test een vereiste was. Op zich een goede zaak. Ik vind wel dat Defensie iets moet met die DCP. Een keer in het jaar pushups en situps doen en ik ben blijkbaar fit genoeg
En dat mag dus helemaal niet omdat beide tests (volgens mij nog steeds) in de testfase zitten.quote:
Loop hem gewoon om de twee jaar. Bij ons het niet afgevinkt hebben van FIT/DCP gelijk aan niet deelnemen aan inzetten en geloof dat zelfs je bevordering bevroren wordt zolang je niet beide behaald heb.
quote:
Loop hem gewoon om de twee jaar. Bij ons het niet afgevinkt hebben van FIT/DCP gelijk aan niet deelnemen aan inzetten en geloof dat zelfs je bevordering bevroren wordt zolang je niet beide behaald heb.
Even twee zaken loskoppelen, de DCP is defensiebreed, de FIT is alleen KL. Beide hebben GEEN rechtspositionele gevolgen bij het niet halen. Dat commandanten eigen regelgeving gaan verzinnen doet daar niets aan af. Voor de DCP staat dat bv hier omschreven:quote:
Paar mensen konden toen niet bevorderd worden omdat die test een vereiste was. Op zich een goede zaak. Ik vind wel dat Defensie iets moet met die DCP. Een keer in het jaar pushups en situps doen en ik ben blijkbaar fit genoeg
De FIT is niet defensiebreed dus heeft dat al helemaal geen rechtspositionele waarde aangezien iedereen tegenwoordig een aanstelling bij de krijgsmacht heeft.quote:Geen rechtspositionele gevolgen
Om de DCP met succes te kunnen afleggen moet je één keer per jaar fit genoeg zijn. De werkgever zou ernaar moeten streven dat zijn medewerkers constant fysiek fit zijn. De mogelijkheden om die fitheid op peil te houden worden echter al meer dan tien jaar ondermijnd door bezuinigingen en inkrimpingen. Daardoor zijn er onvoldoende faciliteiten beschikbaar. Zolang dat niet verbetert, stemmen wij niet in met het koppelen van rechtspositionele gevolgen aan het zakken voor de Defensie conditieproef.
En ja ik ken ook commandanten die vinden dat je "gestraft" moet worden als je 1 van de twee of beide niet haalt alleen gaan ze allemaal nat, simpel zat.
Voorheen had je FIT 1 t/m 4, dat is nu FIT 1 t/m 6 geworden. Maar goed, maakt verder ook niet zoveel uit, welke FIT je moet afleggen is afhankelijk van je functie en de zwaarte van je werkzaamheden, wat dat betreft is dat een eerlijker systeem dan de DCP aangezien er ook geen leeftijdsdiscriminatie en onderscheid in geslacht gemaakt wordt (behalve het overslaan van een aantal hindernissen maar daar lever je dan weer tijd voor in).quote:Ik heb hem 2 keer gedaan, de eerste keer met de logistiek en de tweede keer met de infanteristen. Weet niet meer welk nummer
En ja, ik vind ook dat iedere militair op zijn niveau die eisen dient te halen maar aan de andere kant zaagt defensie aan alle primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden en het zg. "goud van de organisatie" levert al decenia lang in. Dus wat dat betreft is het niet zo raar dat men niet zo hard meer loopt voor de baas.
Voor DCP zou wmb prima een nul-lijn mogen zijn per eenheid die ongeacht geslacht of leeftijd voor eenieder gelijk is.
Bij de korporaal komt men met persoonlijke ideeën. Met de ideeën van de korporaal gaat men weg.
Als je ziet wat de verschillen qua eis tussen de geslachten nu al zijn... De jongste categorie vrouw moet minder doen dan de oudste categorie man...quote:
Voor DCP zou wmb prima een nul-lijn mogen zijn per eenheid die ongeacht geslacht of leeftijd voor eenieder gelijk is.
Eea zal best een reden hebben maar dat ga je dus nooit gelijk trekken.
Ik neem aan dat niemand mij beschuldigt van complotdenken als ik stel dat juist de mensen die vrezen geen goed resultaat te halen oververtegenwoordigd zijn bij het verzuimen.quote:
Duizenden militairen doen niet mee aan verplichte fitheidstest
Het is niet de eerste keer dat militairen trainingen missen. De conditietests zijn „veel te vrijblijvend”, luidt de kritiek.
Duizenden militairen die een verplichte fitheidstest moeten ondergaan bij de krijgsmacht, leggen deze niet af. Dit blijkt uit interne stukken van Defensie. 16.400 militairen moeten de Fysieke Inzetbaarheid Test (FIT) ondergaan, maar 7.800 van hen deden dit niet.
De FIT is een aanvulling op de Defensie Conditie Proef, waarmee de basisfitheid wordt gemeten. De FIT is bedoeld voor militairen (vrijwel alleen bij de Landmacht) die worden ingezet op zwaardere posten, en die fysiek getrainder moeten zijn. De test bestaat uit het verplaatsen met zware bepakking, een hindernisbaan, tillen en dragen van zware objecten en het afleggen van een snelmars.
Het is niet de eerste keer dat militairen trainingen missen. In mei bleek uit de beantwoording van Kamervragen al dat 13.000 militairen niet hadden deelgenomen aan de Defensie Conditie Proef. 37.000 militairen hadden eraan moeten meedoen. Minister Hennis (Defensie, VVD), schreef toen: „De conditie van een militair is tijdens de hele loopbaan van groot belang [...] Defensie neemt maatregelen die het aantal afgelegde proeven moeten verhogen.”
Nu blijkt dat veel militairen ook de zwaardere test niet doen. In de stukken schrijft de secretaris-generaal van Defensie dat bij de cijfers „enige nuanceringen” te maken zijn. Zo kunnen militairen die de Defensie Conditie Proef niet hebben gedaan óók de aanvullende FIT niet doen – bijvoorbeeld als ze uitgezonden zijn en geen trainingsfaciliteiten hebben.
Een woordvoerder stelt dat de cijfers „een scheef beeld” geven. Commandanten kunnen hun manschappen ontslaan van de verplichting de test af te leggen, als zij voldoende fit zijn – bijvoorbeeld net na een zware oefening. De woordvoerder: „Het klopt dat veel minder mensen de test afleggen dan die tot de ‘doelgroep’ behoren, maar dat is dus niet altijd een probleem. Wij merken juist dat de FIT heel goed werkt, en dat onze mensen fitter zijn geworden.”
Reservemajoor en advocaat militair recht Sébas Diekstra vindt dat de tests „veel te vrijblijvend” zijn. „Als militairen tijdens hun initiële opleiding zakken voor de fysieke testen kunnen zij zonder pardon ontslagen worden, maar daarna heeft het niet-afleggen geen enkel gevolg meer.”
Van de 16.400 militairen die de FIT wél deden zakten er slechts 72.
NRC
Dit berichtje deed me direct denken aan die andere beroepsgroep waarvan de samenleving verwachjt dat ze fit zijn.
http://www.rtlnieuws.nl/n(...)plichte-fitheidstest
De sporttoets is sinds twee jaar verplicht voor alle 40.000 agenten die een wapen dragen. 22.000 agenten slaagden voor de Fysieke Vaardigheidssporttoets, terwijl 3500 agenten zakten. De andere agenten deden de toets niet.
...
Uit onderzoek van de Universiteit van Utrecht uit 2013 blijkt dat 53 procent van de agenten overgewicht heeft en dat bijna één op de tien agenten lijdt aan obesitas. Agenten zijn gemiddeld ook zwaarder dan de gemiddelde Nederlander.
...
Met andere woorden: slechts van 55% van de politie-agenten die een vuurwapen dragen weten we dat ze 'voldoende' fit zijn, hierbij aantekende dat die fitheidstest conditioneel gezien weinig om het lijf heeft, iedereen die 3 keer per week op een normale manier sport zou dat met twee vingers in de neus moeten halen.
Dat overgewicht kan nog een beetje worden gerelativeerd maar dat bijna 10% obesitas heeft is nogal problematisch. Zo zwaar weeg je niet omdat je groot en gespierd bent zolang je niet een extreem goede bodybuilder bent die flink wat doping heeft gebruikt.
Het blijken vooral de oudere politie-agenten te zijn die de kantjes ervan aflopen:
Uit de cijfers blijkt dat agenten vanaf hun veertigste steeds meer moeite krijgen met hun conditie. 15 procent van de veertigers zakt en dat loopt bij de 60-plussers op tot ruim 23 procent. Mannen bij de politie blijken minder sportief dan hun vrouwelijke collega’s. 15 procent van de mannelijke deelnemers zakt, bij de vrouwen ligt dat percentage op 10 procent.
Of dat de mannen het slechter doen weet ik niet, er moet ook rekening mee worden gehouden dat de standaarden voor de dames meer dan evenredig (meer dan wat op basis van het verschil in testosteron, spierkracht en mogelijkheden gerechtvaardigd kan worden) lager liggen.
Wat offtopic maar wellicht zijn er gemeenschappelijke oorzaken en verklaringen, in beide gevallen zou de overheid toch moeten ingrijpen, lijkt mij.
Nog even meer ontopic.
„Als militairen tijdens hun initiële opleiding zakken voor de fysieke testen kunnen zij zonder pardon ontslagen worden, maar daarna heeft het niet-afleggen geen enkel gevolg meer.”
Dit is natuurlijk niet handig.
Zonder pardon ontslaan hoef je wat mij betreft nooit te doen, ook niet tijdens de opleiding (ik ben nu eenmaal soft), maar je kan toch wel bij het zakken afspraken maken, een sportprogramma samenstellen, wekelijks onder begeleiding laten trainen zodat de vooruitgang of het gebrek daaraan snel wordt gemerkt en zo...
Hoe moeilijk kan het zijn? Zelfs ik ben niet zo soft dat ik dit begrijp.
[ Bericht 1% gewijzigd door Bram_van_Loon op 04-10-2016 23:15:37 ]
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Zoals Achja zegt: er zitten geen rechtspositionele gevolgen aan het niet afleggen of halen van die testen na je initiële opleiding.
Komen die gevolgen er wel dan schept dat ook verplichtingen voor Defensie. Bijvoorbeeld de mogelijkheid om te sporten en begeleiding te krijgen onder werktijd. Logisch, want fit zijn is onderdeel van het militair zijn.
En daar wringt de schoen. In praktijk komt daar namelijk helemaal niets van terecht.
Mijn chef ziet mij al aankomen met de mededeling dat ik even ga sporten onder werktijd.
Want de LTZ vacature neemt mijn werk namelijk wel even over terwijl ik in de sportschool zit.
Defensie moet een keuze maken. Wil je iedereen topfit krijgen? Dan moet je in de investeren in je mensen en stoppen met continue roofbouw te plegen op militairen.
Komen die gevolgen er wel dan schept dat ook verplichtingen voor Defensie. Bijvoorbeeld de mogelijkheid om te sporten en begeleiding te krijgen onder werktijd. Logisch, want fit zijn is onderdeel van het militair zijn.
En daar wringt de schoen. In praktijk komt daar namelijk helemaal niets van terecht.
Mijn chef ziet mij al aankomen met de mededeling dat ik even ga sporten onder werktijd.
Want de LTZ vacature neemt mijn werk namelijk wel even over terwijl ik in de sportschool zit.
Defensie moet een keuze maken. Wil je iedereen topfit krijgen? Dan moet je in de investeren in je mensen en stoppen met continue roofbouw te plegen op militairen.
Nou nee hoor, dat heeft tal van oorzaken van bv blessures, oefeningen, uitzending, werkzaamheden en weet ik veel wat, dat kun je ook lezen in het commentaar van de woordvoerder.quote:
[..]
Ik neem aan dat niemand mij beschuldigt van complotdenken als ik stel dat juist de mensen die vrezen geen goed resultaat te halen oververtegenwoordigd zijn bij het verzuimen.
Wat heeft het dragen van een wapen met je conditie te maken? Als het nou een MAG was akkoord maar het gaat om een pistool...quote:Met andere woorden: slechts van 55% van de politie-agenten die een vuurwapen dragen weten we dat ze 'voldoende' fit zijn.
Dat gebeurt dus ook. Die Diekstra zwamt maar wat. Bij het begin van de opleiding krijg je een nul meting en weet je precies waar je staat. Aan het eind van de opleiding dien je de eis te halen en daar zit een heel opwerktraject aan vast.quote:Dit is natuurlijk niet handig.
Zonder pardon ontslaan hoef je wat mij betreft nooit te doen, ook niet tijdens de opleiding (ik ben nu eenmaal soft), maar je kan toch wel bij het zakken afspraken maken, een sportprogramma samenstellen, wekelijks onder begeleiding laten trainen zodat de vooruitgang of het gebrek daaraan snel wordt gemerkt en zo...
Ook al loop je aan het begin van de opleiding nog geen 100 meter hard aan het eind dien je aan de eis te voldoen. Daarbij is het natuurlijk ook een bud vergelijking... als je op school je examen niet haalt zak je ook, maar als jij op je werk hetzelfde examen nog een keer doet en je haalt een onvoldoende word je ook niet ontslagen. Dat zou een mooie boel worden.
En verder wat detaris zegt.
Dat begrijp ik maar zo'n groot deel wat daardoor afhaakt?quote:
[..]
Nou nee hoor, dat heeft tal van oorzaken van bv blessures, oefeningen, uitzending, werkzaamheden en weet ik veel wat, dat kun je ook lezen in het commentaar van de woordvoerder.
Niet mijn suggestie, de huidige regelgeving. De politie-agenten die een vuurwapen dragen moeten die test afleggen, degenen die er geen dragen (lees: mogen dragen) niet.quote:Wat heeft het dragen van een wapen met je conditie te maken? Als het nou een MAG was akkoord maar het gaat om een pistool...
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
Dat lijkt me inderdaad de logische consequentie.quote:
Komen die gevolgen er wel dan schept dat ook verplichtingen voor Defensie. Bijvoorbeeld de mogelijkheid om te sporten en begeleiding te krijgen onder werktijd.
Het is gemakkelijk om de soldaten topfit te krijgen als je daar maar een voldoende groot aantal uren per week aan besteedt.
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Niet alleen soldaten. Alle militairen. Dus ook de onderofficieren en officieren.quote:
[..]
Dat lijkt me inderdaad de logische consequentie.
Het is gemakkelijk om de soldaten topfit te krijgen als je daar maar een voldoende groot aantal uren per week aan besteedt.
En op papier zijn er wel een hoop dingen mogelijk. Maar als je directe collega's voornamelijk vacatures zijn heb je daar geen tijd voor.
Defensie slaat Luchtmachtdagen volgend jaar over
quote:De Luchtmachtdagen die in de zomer van 2017 op de basis Volkel gehouden zouden worden, gaan niet door.
Toekomstig commandant Rob van den Heuvel van de vliegbasis Volkel zei woensdag dat door de missies in het buitenland de inzetbaarheid van F16's en helikopters is uitgeput.
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
In principe zijn er volop gelegenheden om te sporten. Er zijn sportlessen, hardlooprondjes, iedere kazerne heeft uitgebreide sportfaciliteiten. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een chef bezwaar had als ik 'onder werktijd' een uurtje (of twee, of drie) ging sporten. Verder wordt deelname aan allerlei sportactiviteiten ook nog aangemoedigd.quote:
Zoals Achja zegt: er zitten geen rechtspositionele gevolgen aan het niet afleggen of halen van die testen na je initiële opleiding.
Komen die gevolgen er wel dan schept dat ook verplichtingen voor Defensie. Bijvoorbeeld de mogelijkheid om te sporten en begeleiding te krijgen onder werktijd. Logisch, want fit zijn is onderdeel van het militair zijn.
En daar wringt de schoen. In praktijk komt daar namelijk helemaal niets van terecht.
Mijn chef ziet mij al aankomen met de mededeling dat ik even ga sporten onder werktijd.
Want de LTZ vacature neemt mijn werk namelijk wel even over terwijl ik in de sportschool zit.
Defensie moet een keuze maken. Wil je iedereen topfit krijgen? Dan moet je in de investeren in je mensen en stoppen met continue roofbouw te plegen op militairen.
Sommige militairen beweren sporttests niet afgelegd te hebben omdat ze het 'te druk' hadden. Je krijgt een heel jaar de tijd om dat te doen! Het afleggen van die beide tests kost hooguit 6 uur in totaal.
Als ze militairen gemiddeld fitter willen krijgen (omdat het doel van een militair is om inzetbaar te zijn voor het gevecht), dan kunnen ze beter iets aan de leeftijdsopbouw doen. Het wordt meer en meer een club van oude mannen. En iemand van 50 is gewoon minder fit dan iemand van 20. Dat scheelt heel, heel veel en valt met sportlessen niet op te vangen.
The End Times are wild
Wat dat betreft zit er wel een wezenlijk verschil tussen de KL en de rest van de krijgsmacht. Waar het bij de KL de normaalste zaak van de wereld is om 4 uur per week te gaan sporten en niemand kijkt daar van op. Bij de KLU zitten ze je dom aan te kijken en hebben ze ook maar recht op 2 uur sport per week. En op een schip bij de KM is het helemaal lastig rennen, komt bij dat ze de sportaccomodaties zoals de sintelbaan in Den Helder weer lekker makkelijk ruim buiten Willemsoord aangelegd hebben...quote:
[..]
In principe zijn er volop gelegenheden om te sporten. Er zijn sportlessen, hardlooprondjes, iedere kazerne heeft uitgebreide sportfaciliteiten. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een chef bezwaar had als ik 'onder werktijd' een uurtje (of twee, of drie) ging sporten. Verder wordt deelname aan allerlei sportactiviteiten ook nog aangemoedigd.
Sommige militairen beweren sporttests niet afgelegd te hebben omdat ze het 'te druk' hadden. Je krijgt een heel jaar de tijd om dat te doen! Het afleggen van die beide tests kost hooguit 6 uur in totaal.
Als ze militairen gemiddeld fitter willen krijgen (omdat het doel van een militair is om inzetbaar te zijn voor het gevecht), dan kunnen ze beter iets aan de leeftijdsopbouw doen. Het wordt meer en meer een club van oude mannen. En iemand van 50 is gewoon minder fit dan iemand van 20. Dat scheelt heel, heel veel en valt met sportlessen niet op te vangen.
Kan misschien van pas komen.quote:
Defensie slaat Luchtmachtdagen volgend jaar over
[..]
NWS / Poetin maakt Russen bang voor nucleaire oorlog met VS
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
ff de boel opstoken, bericht hier en daar een beetje bewerkenquote:
[..]
Kan misschien van pas komen.
NWS / Poetin maakt Russen bang voor nucleaire oorlog met VS
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Ach, Berlijn ligt toch al binnen bereik van de Iskanders...quote:
[..]
Kan misschien van pas komen.
NWS / Poetin maakt Russen bang voor nucleaire oorlog met VS
Mooiste comment was wel dat dit besluit genomen was door het gebrek aan een luchtmacht.quote:
Defensie slaat Luchtmachtdagen volgend jaar over
[..]
1/10 Van de rappers dankt zijn bestaan in Amerika aan de Nederlanders die zijn voorouders met een cruiseschip uit hun hongerige landen ophaalde om te werken op prachtige plantages.
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
De kruik gaat zolang te water tot ze barst.quote:Op woensdag 12 oktober 2016 23:53 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:
[..]
Mooiste comment was wel dat dit besluit genomen was door het gebrek aan een luchtmacht.
Daarbij had ik dit soort evenementen al veel eerder laten sneuvelen. Het is niet dat het geld bij de plinten omhoog klotst.
Als ik oorlogswacht loop(12 wacht uur per dag) dan heb ik in mijn af tijd echt wel wat beters te doen zoals ontbijten of slapen. En rennen kan inderdaad totaal niet, op de meeste schepen is niet eens een loopband aan boordquote:
[..]
Wat dat betreft zit er wel een wezenlijk verschil tussen de KL en de rest van de krijgsmacht. Waar het bij de KL de normaalste zaak van de wereld is om 4 uur per week te gaan sporten en niemand kijkt daar van op. Bij de KLU zitten ze je dom aan te kijken en hebben ze ook maar recht op 2 uur sport per week. En op een schip bij de KM is het helemaal lastig rennen, komt bij dat ze de sportaccomodaties zoals de sintelbaan in Den Helder weer lekker makkelijk ruim buiten Willemsoord aangelegd hebben...
heb je 12 maanden per jaar oorlogswacht?quote:
[..]
Als ik oorlogswacht loop(12 wacht uur per dag) dan heb ik in mijn af tijd echt wel wat beters te doen zoals ontbijten of slapen. En rennen kan inderdaad totaal niet, op de meeste schepen is niet eens een loopband aan boord
Maar goed, het moet in het aard van het beestje zitten om jezelf fit te houden.
Behulpzaam als een waterkraan.
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
Naja ze hebben een grote PR waarde om toch nog enige binding met de burger te behouden.quote:
[..]
De kruik gaat zolang te water tot ze barst.
Daarbij had ik dit soort evenementen al veel eerder laten sneuvelen. Het is niet dat het geld bij de plinten omhoog klotst.
Ergens is het triest dat we zover weg zijn dat het niet meer mogelijk is.
1/10 Van de rappers dankt zijn bestaan in Amerika aan de Nederlanders die zijn voorouders met een cruiseschip uit hun hongerige landen ophaalde om te werken op prachtige plantages.
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
Dat is tegenwoordig niet in de gehele defensieorganisatie vanzelfsprekend. Volop mogelijkheden als je werk bestaat uit het volgen van lesjes, oefenen,sporten, je wapen schoonmaken en voor je kast zitten. Operationele eenheden hebben dit idd hoog het vaandel.quote:
[..]
In principe zijn er volop gelegenheden om te sporten. Er zijn sportlessen, hardlooprondjes, iedere kazerne heeft uitgebreide sportfaciliteiten. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een chef bezwaar had als ik 'onder werktijd' een uurtje (of twee, of drie) ging sporten. Verder wordt deelname aan allerlei sportactiviteiten ook nog aangemoedigd.
Toen ik Doorn werkte liepen wij met de staf twee keer in de week gezamenlijk rondje door het bos en klikte we regelmatig aan bij de standaard sportlessen van de compagnieën. Dat heb ik verder nooit meer gezien bij onderdelen van de KM (m.u.v. varende plaatsingen) en de Haagse stolp waar ik nu zit.
Meerdere malen meegemaakt dat collega's door een chef worden aangesproken op het sporten onder werktijd. Zelf doe ik dat ook, onder het adagium 'als de dienst dit toelaat'. Met andere woorden, eerst je werk af. En dat is nu net het probleem tegenwoordig, veel collega's krijgen hun werk in 40 uur niet meer af.
In principe klinkt allemaal en prachtig en staat mooi het op papier. De realiteit is anders.
Ik hoef alleen de DCP te doen. 20 pushups, 30 situps en even snel 2400 meter lopen. Vervolgens een geïrriteerde sportsergeant omdat ik de laatste 2-3 minuten lekker ga dribbelen.quote:Sommige militairen beweren sporttests niet afgelegd te hebben omdat ze het 'te druk' hadden. Je krijgt een heel jaar de tijd om dat te doen! Het afleggen van die beide tests kost hooguit 6 uur in totaal.
Kost een uurtje incl. soppen.De gemiddelde leeftijd van militairen in Nederland ligt rond de 35. Ten opzichte van de rest van de overheid, waar deze leeftijd 50+ is, een jonge organisatie.quote:Als ze militairen gemiddeld fitter willen krijgen (omdat het doel van een militair is om inzetbaar te zijn voor het gevecht), dan kunnen ze beter iets aan de leeftijdsopbouw doen. Het wordt meer en meer een club van oude mannen. En iemand van 50 is gewoon minder fit dan iemand van 20. Dat scheelt heel, heel veel en valt met sportlessen niet op te vangen.
Dit is wel aan het veranderen. Door het langer doorwerken en het later ingaan van de UGM vergrijst de militaire populatie. Daarnaast loopt de werving niet en verlaten militairen in fase 2 vroegtijdig de organisatie.
De prognose van Defensie voor dit jaar: (uit de personeelsrapportage van een paar weken terug)
Instroom militairen en burgerpersoneel: 4099 VTE
Uitstroom (zowel regulier als irregulier): 4797 VTE
Toch weer een delta van 698 pax. Voor het zoveelste jaar op rij en bovenop een personeelsbestand dat al dramatisch is gevuld en aan het vergrijzen is.
Kortom de "oudere" militair blijft zitten waar hij/ zij zit en de militairen <35 verlaten het zinkende schip.
En al hebben ze wel een loopband... Altijd goed tijdens een beetje zeegang...quote:
[..]
Als ik oorlogswacht loop(12 wacht uur per dag) dan heb ik in mijn af tijd echt wel wat beters te doen zoals ontbijten of slapen. En rennen kan inderdaad totaal niet, op de meeste schepen is niet eens een loopband aan boord
Die crosstrainers zijn pas link bij een mooie seastatequote:
[..]
En al hebben ze wel een loopband... Altijd goed tijdens een beetje zeegang...
Sterker nog defensie werkt zelf heel hard mee om de organisatie versneld te laten vergrijzen.quote:
[..]
[..]
[..]
De gemiddelde leeftijd van militairen in Nederland ligt rond de 35. Ten opzichte van de rest van de overheid, waar deze leeftijd 50+ is, een jonge organisatie.
Dit is wel aan het veranderen. Door het langer doorwerken en het later ingaan van de UGM vergrijst de militaire populatie. Daarnaast loopt de werving niet en verlaten militairen in fase 2 vroegtijdig de organisatie.
De prognose van Defensie voor dit jaar: (uit de personeelsrapportage van een paar weken terug)
Instroom militairen en burgerpersoneel: 4099 VTE
Uitstroom (zowel regulier als irregulier): 4797 VTE
Toch weer een delta van 698 pax. Voor het zoveelste jaar op rij en bovenop een personeelsbestand dat al dramatisch is gevuld en aan het vergrijzen is.
Kortom de "oudere" militair blijft zitten waar hij/ zij zit en de militairen <35 verlaten het zinkende schip.
Door het strooien met fase 3 contracten in het verleden (iedereen kan wel 10 niet/slecht functionerende collegas aanwijzen hier) hebben de hoge heren nu het wijze besluit genomen om bij de KLu de deur richting fase 3 helemaal dicht te gooien. In de excellsheets is de verdeling fase 1/2/3 immers niet correct.
Gevolg: een sterk gedemotiveerde groep jonge collegas die na hun fase 1 massaal op zoek gaan maar de uitgang en een ervaren groep dertigers met een aflopend fase 2 contract die zonder pardon de deur worden gewezen.
Ik zou de berekeningen weleens willen zien waaruit blijkt dat het huidig beleid goedkoper is dan de oude BBT/BOT structuur. Het personeelsbestand wordt ouder, je zult meer moeten gaan opleiden door de hogere doorstroom en je verliest ervaring.
Het maakt ook weinig uit. Vroeger werd ook echt niet iedereen BOT'er. Daarbij is er niet gestrooid met fase 3 contracten maar mensen zijn op basis van de toenmalige organisatie fase 3 geworden. Dat daarna personeelsreductie 39 (bezuiniging) doorgevoerd werd kun je defensie moeilijk aanrekenen.quote:
[..]
Sterker nog defensie werkt zelf heel hard mee om de organisatie versneld te laten vergrijzen.
Door het strooien met fase 3 contracten in het verleden (iedereen kan wel 10 niet/slecht functionerende collegas aanwijzen hier) hebben de hoge heren nu het wijze besluit genomen om bij de KLu de deur richting fase 3 helemaal dicht te gooien. In de excellsheets is de verdeling fase 1/2/3 immers niet correct.
Gevolg: een sterk gedemotiveerde groep jonge collegas die na hun fase 1 massaal op zoek gaan maar de uitgang en een ervaren groep dertigers met een aflopend fase 2 contract die zonder pardon de deur worden gewezen.
Ik zou de berekeningen weleens willen zien waaruit blijkt dat het huidig beleid goedkoper is dan de oude BBT/BOT structuur. Het personeelsbestand wordt ouder, je zult meer moeten gaan opleiden door de hogere doorstroom en je verliest ervaring.
Maar dat hele fps systeem is natuurlijk weer een selectief "wel de lusten niet de lasten" gewinkel geweest uit buitenlandse keukens.
In de tijd van de BOT en BBT contracten ging je ook een stuk eerder met leeftijdsontslag.
Op basis van de situatie toen heeft defensie natuurlijk die BOT aanstellingen toegekend.
Over een jaar of twee komen we tot de conclusie dat fps3 te vol zit met ouderen in de hogere officier- en onderofficiersrangen. Knelpuntcatagorien dus. Daar durf ik wel een kratje op te zetten.
Op basis van de situatie toen heeft defensie natuurlijk die BOT aanstellingen toegekend.
Over een jaar of twee komen we tot de conclusie dat fps3 te vol zit met ouderen in de hogere officier- en onderofficiersrangen. Knelpuntcatagorien dus. Daar durf ik wel een kratje op te zetten.
Oh dat zeker, iedereen snapt ook wel dat als je de mensen langer aan het werk houdt het ergens spaak gaat lopen. Of zouden ze dat bij bak 1 echt niet begrijpen?quote:
In de tijd van de BOT en BBT contracten ging je ook een stuk eerder met leeftijdsontslag.
Op basis van de situatie toen heeft defensie natuurlijk die BOT aanstellingen toegekend.
Over een jaar of twee komen we tot de conclusie dat fps3 te vol zit met ouderen in de hogere officier- en onderofficiersrangen. Knelpuntcatagorien dus. Daar durf ik wel een kratje op te zetten.
Overigens als men het FPS volledig naar USA model had ingevoerd, dus ook de lasten dan was er ook geen probleem geweest. 20 Jaar dienen en met pensioen, sommigen blijven langer maar dat was het dan ook. Maar ja, dat was vast te duur.
Bak 1 gaat hier ook hard op getroffen wordenquote:
[..]
Oh dat zeker, iedereen snapt ook wel dat als je de mensen langer aan het werk houdt het ergens spaak gaat lopen. Of zouden ze dat bij bak 1 echt niet begrijpen?
Overigens als men het FPS volledig naar USA model had ingevoerd, dus ook de lasten dan was er ook geen probleem geweest. 20 Jaar dienen en met pensioen, sommigen blijven langer maar dat was het dan ook. Maar ja, dat was vast te duur.
Die bepalen de ontslagleeftijd ook niet.Amerikaanse systeem is inderdaad te duur. Je ziet nu dat de VS en de UK ook tot die conclusie zijn gekomen en het versneld gaan afbouwen.
Dat ben ik nog nergens tegen gekomen, wel dat mensen te lui zijn om te sporten. Misschien dat het bij het DHC het onderhoudspersoneel dusdanig druk heeft dat het niet kan, maar ik moet de eerste leidinggevende nog tegenkomen die het niet toestaat of alleen twee uur per week sport toelaat.quote:
Bij de KLU zitten ze je dom aan te kijken en hebben ze ook maar recht op 2 uur sport per week.
bronquote:40 studenten gaan binnenkort bij het leger werken. Ze worden reservist, maar hoeven niet in helikopters te vliegen of te schieten op een vijand. Ze werken één dag per week als technicus, programmeur of iets anders dat bij hun studie past.
"Maar je wordt als reservist wel een militair, dus moet je kunnen wat militairen ook kunnen", zegt Klaas Meijer van Defensie. "Alleen ligt de nadruk daar niet op. Voor studenten ligt de nadruk op werkervaring opdoen en wij krijgen jonge, enthousiaste mensen met kennis binnen die we kunnen gebruiken om bijvoorbeeld tijdelijke problemen op te lossen."
Van een studenten-reservist wordt verwacht dat 'ie één keer in de week komt werken bij Defensie. Je rang is 'korporaal' en zo word je ook betaald. Als je op je studie meer studiepunten haalt, groei je ook in rang.
Gijs zit in het derde jaar van z'n studie Geschiedenis en begint binnenkort als 'reservemilitair'. "Ik wil graag ergens terechtkomen waar ik aan de slag kan als analist. Daar kan ik bijvoorbeeld terreinanalyses gaan doen, voordat de krijgsmacht wordt uitgezonden.
Nu zijn er bijvoorbeeld Nederlandse militairen uitgezonden naar Mali, daar had ik dan een analyse voor kunnen maken van de lokale gebruiken daar. Zodat ze vooraf weten waar manschappen terecht komen en hoe ze daarmee om moeten gaan."
We krijgen niet de tests die commando's krijgen, dus die doorsta ik wel.
Gijs, studentenreservist
"En ja, ik heb ook gehoord dat je een basistraining krijgt. En je wordt bijvoorbeeld psychologisch en fysiek gecontroleerd. Daarom ben ik al aan het sporten geslagen. Maar we hoeven niet dezelfde tests te doen die commando's krijgen, dus ik heb er wel vertrouwen in dat ik die doorsta."
Leonoor is bezig met haar eigen koekjeswebshop, maar moet binnenkort toch echt met een wapen leren schieten.
Leonoor studeert Bestuurskunde en gaat ook aan de slag als reservist. "Tijdens de introductieweek kwam ik advertenties van Defensie tegen en het leek me wel wat. Zo kan ik mijn steentje bijdragen op mijn eigen manier. Ik heb m'n scriptie onder meer geschreven over leiderschap, dus het is interessant om eens te kijken naar het leiderschap in zo'n grote organisatie."
"Ik ga aan de slag bij Defensity College, daar richten ze zich er specifiek op om hoogopgeleide studenten geïnteresseerd te krijgen in Defensie. In de tijd dat ik in Leiden heb gestudeerd, heb ik een groot netwerk opgebouwd onder studenten, dus ik denk dat ik daar wel wat kan bijdragen."
Wat betreft die trainingen zegt Leonoor: "Ik hoop dat ik er doorheen kom, ik ben studentenfit zeg maar. Maar ik hockey en zwem ook, dus dat moet wel goed komen. Maar misschien moet ik me voor de zekerheid ook maar iets meer gaan voorbereiden."
Verana studeert Technische Bedrijfskunde en wordt deze week reservist bij de marine. "Ik heb gesolliciteerd en begin deze week of volgende week bij de ICT-afdeling. Daar zijn ze aan het reorganiseren en daar hebben ze een frisse blik voor nodig bij bepaalde onderdelen. Daarom is het voor hun handig dat er studenten komen en voor ons om wat we leren toe te passen."
"Ik hoorde erover tijdens een praatje op de TU Delft en toen heb ik me aangemeld. Ze legden toen al uit dat je als reservist wel uitgezonden kúnt worden, maar alleen als je daar zelf mee instemt. En als ik al zou willen, zou daar nog een heel traject aan vooraf gaan."
In Afghanistan zorgden reservisten voor de kennis die wij niet hadden.
Klaas Meijer, Defensie
Het is dus niet zo dat reservisten alleen worden ingeschakeld als de vijand aan de grens staat, maar ze kunnen dus wel worden uitgezonden. Klaas Meijer van Defensie legt uit: "In Afghanistan bijvoorbeeld, zijn reservisten zelfs uitgezonden. Niet om te vechten, maar om ons te helpen bij de wederopbouw. Maar wel als ze dat echt zelf wilden."
"In Uruzgan kwamen we in zo'n achtergesteld gebied terecht, dat we voor de wederopbouw daar niet de kennis in huis hadden. Maar doordat we reservisten hadden die wél over die kennis beschikten, konden we toch aan de slag."
quote:Je rang is 'korporaal' en zo word je ook betaald. Als je op je studie meer studiepunten haalt, groei je ook in rang.
Goed spul, man, die A400M Grizzly. 
Zo goed dat de Duitsers samen met de Fransen J-Herculessen gaan aanschaffen en poolen. Want de C-130 is wendbaarder en kan beter opereren van onverharde airstrips, wat ze meer geschikt maakt voor Special Operations. Dan ga je je zo langzamerhand toch afvragen waar de Grizzly dan WEL goed voor is...
Artikel in Der Spiegel (Duits)
Zo goed dat de Duitsers samen met de Fransen J-Herculessen gaan aanschaffen en poolen. Want de C-130 is wendbaarder en kan beter opereren van onverharde airstrips, wat ze meer geschikt maakt voor Special Operations. Dan ga je je zo langzamerhand toch afvragen waar de Grizzly dan WEL goed voor is...
Artikel in Der Spiegel (Duits)
- "Blind faith in your leaders, or in anything, will get you killed" Bruce Springsteen - War
- Door controle aan de landsgrenzen op te heffen kan men nu grenzenloos gaan controleren...
- Privacy Matters
- Door controle aan de landsgrenzen op te heffen kan men nu grenzenloos gaan controleren...
- Privacy Matters
Wederom een uitstekend stuk van Dieuwertje Kuijpers:
FTMquote:Nederland speelt Stratego op amateurniveau
Uit militair-wetenschappelijk hoek klinkt al geruime tijd de kritiek dat Nederland geen ‘grand strategy’ heeft. Wat houdt dit precies in en, nog belangrijker, waarom heeft Nederland zo’n strategie precies nodig? Voor deel twee in deze serie over strategische armoede sprak Follow the Money diverse militairen en wetenschappers die deze noodzaak toelichten.
Nederland kent een zeer beperkt aantal wetenschappers dat zich buigt over ‘grand strategy’: de integrale bevordering en bescherming van nationale belangen via zowel de militaire, bondgenootschappelijke als de diplomatieke weg. Kennelijk is het geen thema waar ons land erg warm voor loopt. Paul van Hooft, onlangs gepromoveerd aan de UvA op het onderwerp en momenteel werkzaam bij European University Institute te Florence voor een onderzoek over de toekomst van Amerikaanse macht in Europa, heeft weinig Nederlandse vakgenoten. ‘Toen ik nog aan het promoveren was, benaderde een Kamerlid mij omdat hij iets meer wilde begrijpen van het grotere defensie-plaatje. Hij was zelf op onderzoek uit gegaan, had begrepen dat wat hij zocht ‘grand strategy’ heette en zocht daarna iemand in Nederland. Dat ik toen al bij de eerste Google-zoekresultaten hoorde, is alleszeggend voor hoe weinig mensen in Nederland zich bezighouden met geopolitieke kwesties.’
Strategisch analfabetisme
Niels Woudstra, verbonden aan de Nederlandse Defensie Academie (NLDA) als universitair hoofddocent operationele analyse, hekelt met name het gebrek aan strategie bij degenen die erover dienen te beslissen: de politici. ‘Uit een Kamerbrief van minister Kamp uit 2014 bleek dat Nederland geen strategie had voor de vitale telecom-infrastructuur. Wij begonnen hier pas over na te denken toen de mogelijke buitenlandse overname van de KPN-infrastructuur aan de orde was. Als wij een grand strategy hadden gehad, waren we hier proactief en niet reactief mee omgegaan.’
Vanuit de wetenschap klinkt steevast gelijkgestemde kritiek: Nederland heeft geen grand strategy. Zo constateerde professor Herman van Amersfoort (NLDA) in zijn afscheidsrede dat Nederland 'strategisch gezien de weg kwijt is,’ en professor Isabelle Duyvestein (Universiteit Leiden) sprak van ‘strategisch analfabetisme’.
Aangezien de coördinatie van de staatsmiddelen die nodig worden geacht om een (gewapend) conflict te beginnen (of te voorkomen) bij het kabinet ligt, spelen Haagse denktanks zoals Clingendael en The Hague Center for Security Studies (HCSS) slechts een marginale rol. Zij kunnen de diverse ministeries adviseren, maar het is nog altijd het kabinet dat bepaalt of het ook daadwerkelijk wat doet met de verworven inzichten.
Haagse inkapseling
Dat denktanks invloed uitoefenen op het beleid blijkt uit de praktijk: niet alleen worden ze door ministeries uitgenodigd om bepaald onderzoek te doen, ook is er een zekere roulatie in personeelsbestand tussen respectievelijk denktanks, semi-overheid zoals TNO, en overheid (ministeries). Dit werpt de vraag op of denktanks zoals Clingendael, dat voor 30 procent afhankelijk is van subsidies vanuit het ministerie van Buitenlandse Zaken en Defensie, wel genoeg afstand van ‘het Haagse’ nemen.
Hoewel Washington ruim 400 denktanks kent en er veel meer intellectuele uitwisseling plaatsvindt, bekroop dit gevoel van zorg ook Harvard-professor Stephan Walt. In een column voor Foreign Policy beklaagde hij zich over het gegeven dat denktank-symposia niet verder kijken dan de heersende Washington-consensus en bijeenkomsten met name worden bevolkt door ‘the usual suspects: prominent foreign-policy practitioners, policy wonks, and public figures whose views are already familiar to anyone who’s been paying attention to the travails of U.S. foreign policy.’
Toch is deze ‘Haagse inkapseling’ niet alleen aan de denktanks te wijten, constateert Paul van Hooft. Ook de universiteiten die deze toekomstige medewerkers aanleveren treft blaam. ’Veel academici en politici zijn nog blijven hangen in de jaren ’90, toen alles internationaal de goede kant op leek te gaan: economische groei, steeds meer democratieën, meer internationale instituties, sterke afname van interstatelijke conflicten. Dat het lang geleden is dat er een grootschalige oorlog plaatsvond, betekent niet dat de interstatelijke competitie is verdwenen.’
Deze competitie komt in het curriculum weinig aan bod, terwijl er onder studenten wel vraag naar is. ‘Misschien komt het omdat studenten toch iets vaker de krant lezen,’ grapt Van Hooft. ‘Het vindt wel plaats, maar op een zeer beperkt aantal plaatsen, en door maar een paar onderzoekers. De discrepantie met wat medewerkers bij Buitenlandse Zaken en Defensie doen en wat overwegend gedoceerd wordt, is groot. Het vertaalt zich ook in ontbrekend politiek draagvlak binnen de samenleving. Door dat gebrek aan draagvlak is er weinig drang binnen Den Haag om hier veel tijd aan te besteden.’
Maritieme strategie
Maar er wordt in Nederland toch wel nagedacht over buitenlands beleid en geopolitiek? Van Hooft: ‘Er is in Nederland wel degelijk kennis aanwezig over veel van de onderdelen die voor strategisch denken belangrijk zijn. Zo is er veel kennis over veiligheid, maar dat gaat vaak over conflictsituaties, vredesbewaring, de oorzaken van burgeroorlogen — operationele kennis. Dat is echt niet gelijk te stellen aan strategie. Strategie is meer dan het eindeloze, jaarlijkse debat over percentages in de defensiebegroting. Het zou moeten gaan over hoe we de verschillende middelen van de staat effectief bij elkaar te brengen om nationale belangen te behartigen op het internationale terrein. Dat betekent het stellen van grote vragen. Wat willen wij bereiken? Welke wereld hebben wij liever? Wat moeten wij daarvoor doen? Diplomatie, de krijgsmacht, handel, inlichtingen en promotie van waarden horen daar allemaal bij. Het is meer dan alleen conflicten beëindigen, of vredesbewaring, of opbouw.’
‘Er is een strategische onbalans: tussen doelstellingen, plannen en middelen,’ voegt Niels Woudstra toe. ‘Zo denk ik dat er bijvoorbeeld goede redenen zijn om meer in te zetten op een maritieme strategie dan nu gebeurt. Nederland heeft als maritiem land unieke belangen. Wij staan tegelijkertijd hoog genoteerd in de top van economische landen, maritieme economieën en de globaliseringsindex. Tevens hebben we een hoge exportquote. Wij zijn een Europees handelsknooppunt en de Nederlandse functie als “hub” is zeer belangrijk voor onze welvaart. Als we dit bekijken vanuit neo-realistisch perspectief, beginnen de Nederlandse belangen in de Oost- en Zuid-Chinese Zee en eindigen ze in de haven van Rotterdam.
‘We hebben te maken met dreigingen en uitdagingen van statelijke actoren, zoals China en Rusland, maar ook met niet-statelijke actoren, zoals terroristen, zeerovers, afvaldumpers en smokkelaars. We kunnen niet alles aan Hank the Yank overlaten. Zeker ook aangezien Amerika in toenemende mate zijn knopen telt en vindt dat Europa meer zijn eigen broek moet ophouden. Het beschermen van de handelsbelangen is onlosmakelijk verbonden met de zeestrijdkrachten. In de Gouden Eeuw was die verbondenheid nog duidelijker: koopvaardijschepen waren uitgerust met kanonnen. Onze moderne zeestrijdkrachten bestaan overigens steeds vaker uit eenheden van alle krijgsmachtdelen.’
Internationale macht
Juist het nadenken over de positie van Nederland in de wereld is belangrijk, beargumenteert ook Van Hooft: ‘het onderliggende probleem is dat wij de afgelopen twintig jaar niet meer over internationale macht hebben willen praten. Dit betekent dat veel van de huidige, stabiele orde — de instituties, de EU, de ngo’s — alleen mogelijk was binnen een internationale orde met een buitengewoon grote Amerikaanse macht. Dat betekent ook weer niet dat wij kritiekloos naar het Amerikaans beleid moeten kijken, of dat Europa niet veel heeft gedaan om die orde inhoud te geven. Maar zonder die Amerikaanse macht — zowel economisch, diplomatiek, of ideologisch en ook militair — was de huidige orde niet mogelijk geweest.
‘Tegelijkertijd moeten wij ons wel existentiële vragen stellen: wat betekent dit voor Nederland? Kunnen kleine staten een strategie hebben of moeten ze accepteren wat ze krijgen? Hebben ze iets te kiezen? Jazeker. Kleine staten kunnen zich afwenden en afzijdig houden; ze kunnen bondgenoten steunen; internationale instituties steunen. Nederland heeft sinds de Tweede Wereldoorlog voornamelijk het laatste gedaan, en zowel op Europa als op de trans-Atlantische relatie ingezet — de eerste voor onze economische betrekkingen, de tweede voor onze veiligheid. De afgelopen vijf à tien jaar stonden beide onder druk door binnenlandse politiek die steeds meer naar binnen gekeerd is, zoals overigens ook in de rest van Europa. Minder doen is ook een keuze, maar wel een met risico’s.’
Nederland moet ook voor zichzelf kunnen nadenken, redeneert hij. ‘Degenen binnen de wetenschap die het dichtst op strategische vraagstukken zitten, zijn overwegend historici van moderne geschiedenis — hetzij Amerikanistiek of trans-Atlantische betrekkingen. Dit zegt veel, zo niet alles.’
Gebrek aan staatsmanschap
Volgens Woudstra vormen belangen een goed instrument om deze keuzes op te baseren. Hij benadrukt dat het Nederlands belang geen monolithisch blok vormt, maar dat er diverse belangen zijn te rangschikken: ‘Vitale belangen zijn gekoppeld aan het voortbestaan van de Nederlandse staat, de ouderwetse staatsveiligheid. Nationale belangen zijn vaak onderhevig aan keuze en compromis; zo kan het in het nationale belang zijn om vrede en veiligheid te bevorderen in het buitenland, maar als dit niet meteen lukt staat het voortbestaan van Nederland niet direct op het spel. Daarnaast zijn nog verlengde belangen, namelijk de belangen die we gemeenschappelijk hebben met bondgenoten.’
Woudstra is name kritisch op het gebrek om zelfs vitale belangen te onderkennen: ‘Op het moment dat de KPN-infrastructuur in buitenlandse handen dreigt te vallen vraagt men zich pas af of daar geen strategische belangen mee zijn gemoeid. Dat lijkt mij evident. Er wordt maar mondjesmaat nagedacht over de veiligheid van kritieke infrastructuur in tijden van globalisering. Als we dan toch iets doen met hybride oorlogsvoering, dan hebben we eigenlijk nog maar recent ingezet op cyber, maar dan vooral in de defensieve sfeer. Offensief staat het nog in de kinderschoenen, terwijl China en de Rusland zich op dit gebied voortvarend bewegen. Ontwikkelingen waar wij niet direct de consequenties van ondervinden verdwijnen al snel in de vergetelheid, maar zijn hiermee niet minder prangend. Wat zijn bijvoorbeeld de strategische gevolgen van een Rotterdamse haven in Chinese handen? Of wat te denken van de radicalisering in Turkije? Erdogan is waarschijnlijk liever een gerespecteerde leider van islamitische landen dan de minst populaire leider van de NAVO-landen. De zaken zijn zich nu al aan het uitkristalliseren: de rol van het Turkse leger als hoeder van de seculiere staat is definitief voorbij, de islamisering zal doorzetten en ik verwacht dat het kemalisme binnen tien jaar de deur uit is. Hiermee komt mogelijk ook het einde van Turkije als NAVO-bondgenoot in zicht. Wat betekent deze strategische verschuiving voor Nederland? De politieke elite is niet gewend om zo ver vooruit te denken. Zij denkt in termen van vier jaar: hoe staan we ervoor in de peilingen? Er is een gebrek aan staatsmanschap in Nederland, maar er zit ook iets van naïveteit bij. Zo van: het ernstigste scenario, dat overkomt ons niet.’
Van Hooft deelt deze analyse: ‘Politiek en intellectueel ontbreekt het aan systematisch nadenken over strategie, vooral over klassieke veiligheidskwesties zoals de verhoudingen tussen de grote staten op de lange termijn.’ Woudstra: ‘Bij de krijgsmacht wordt hier wel over nagedacht, ook in academische kring, maar de invloed daarvan is beperkt.’
Gebrekkig besef
Van Hooft wijt de eerder genoemde Nederlandse naïveteit niet alleen aan de relatief veilige situatie waar Europa zich in bevindt, maar is ook kritisch over het gebrekkige besef van de consequenties die bepaalde keuzes hebben gehad: ‘Nederland heeft ingezet op de NAVO, maar dat was ook een keuze met gevolgen. De NAVO draait om de Verenigde Staten en hun militaire capaciteiten. Wat doen wij bijvoorbeeld als de Verenigde Staten opeens niet meer zo aanwezig zijn in Europa? Het is nota bene onderwerp in de komende presidentsverkiezingen: de Republikeinse kandidaat Trump gaf aan niet langer onvoorwaardelijke steun te willen bieden aan bondgenoten, maar ook president Obama en minister van Defensie Robert Gates geven aan dat Europa de eigen broek moet ophouden. Vanuit de Verenigde Staten wordt onomwonden duidelijk gemaakt dat zij minder bereid zijn de veiligheidskosten van Europa te dragen in de toekomst.
‘De scenario’s die de VS zouden dwingen zo’n keuze te maken zijn makkelijk voor te stellen, ook al zouden ze aan de andere kant van de wereld plaatsvinden,’ gaat Van Hooft verder. ‘Bijvoorbeeld, wat als het Noord-Koreaanse regime instort? Het is moeilijk te bedenken hoe het nog eeuwig stand kan houden. Het is een zwakke staat, maar wel eentje met kernwapens, en een waarbij zelfs een relatief vreedzaam einde van het regime — ook moeilijk te bedenken hoe — grote gevolgen zal hebben voor Oost-Azië. Vreedzame hereniging met Zuid-Korea? Bij wie hoort dat nieuwe Korea dan? De Chinese of Amerikaanse invloedssfeer? Dat is het West- en Oost-Duitsland-probleem, maar dan veel gevaarlijker — waarbij het niet gaat om een instortende macht, maar om een rijzende. En zo’n crisis zou alle aandacht van de VS vragen en zou ten koste gaan van Europa.
‘Maar ook binnen Europa zijn er genoeg scenario’s te bedenken die de orde verstoren. Brexit en het Russische revanchisme zijn er twee die al zijn uitgekomen. Wat doen wij met een kleinere rol voor het Verenigd Koninkrijk? Als de NAVO ons centrale bondgenootschap vormt, is Duitsland een goede partner, maar willen we dat Duitsland de strategische teneur binnen Europa bepaalt? Wij werken veel samen met andere kleine Europese staten, maar wie is daadwerkelijk effectief? Waarom kijken we altijd over de Fransen heen? De centrale rol van de NAVO heeft ook ons denken bepaald over wat er binnen Europa mogelijk is, aangezien hele generaties Nederlandse beleidsmakers en denkers via de NAVO-instituties zijn opgeleid.
’Er is nog maar weinig politiek debat in Nederland over strategie. Het is te zeer naar binnen gekeerd, te zeer reactief. Nu zie je dat er ineens een vlucht naar voren wordt genomen inzake terreur en vluchtelingen. Er zijn ook te weinig instituties om geconcentreerd en constant naar belangen en oplossingen te kijken. De experts die al bijna tien jaar geleden een kentering in Russisch beleid zagen, werden genegeerd. Degenen die eerder signaleerden dat de wereld complexer en onzekerder wordt, werden genegeerd en er werd gekort op alles. Kortom, er zijn veel institutionele en politiek-culturele veranderingen nodig om effectiever onze belangen na te jagen.’
Een succesvolle grand strategy
Wat is er dan nodig voor een succesvolle grand strategy? Zowel Woudstra als Van Hooft benadrukken de integrale benadering van geopolitiek. ‘De krijgsmacht of militaire middelen moeten niet gelijkgesteld worden aan oorlog. Afschrikking, geruststelling, dwang zijn de belangrijkere politieke functies,’ aldus van Hooft. ‘In die zin zijn kernwapens elke dag sinds 1945 “gebruikt” voor afschrikking: ze veranderen de politieke berekeningen van tegenstanders, rivalen en vrienden. Amerikaanse militaire macht — conventioneel en nucleair — heeft veel staten afgeschrikt om de orde aan te tasten. Het Nederlandse debat wil dit niet accepteren, dat zie je bijvoorbeeld terug in de discussie over eenzijdige ontwapening en kernwapenvrije zones. Nadenken over strategie wordt onterecht gelijkgesteld met militarisme.’
Woudstra concludeert: ‘We moeten ook kritisch kijken naar welke rol instituties zouden moeten spelen: wat werkt, en wat werkt niet? De Verenigde Naties leveren een zeer adequaat volkenrechtelijk kader, en zouden zich dan ook daartoe moeten beperken. De NAVO is een waardengemeenschap gebaseerd op collectieve veiligheid en daar dient het accent dus vooral op te liggen: op de veiligheidsgaranties voor het vrije Westen. Wat mij betreft zou de EU niet meer moeten willen zijn dan een interne markt, en een instelling die ervoor zorgt dat de vier vrijheden worden gegarandeerd. Op die manier kun je ook ruimte bieden aan belangendiversiteit binnen Europa, maar maximaliseren wij wel de bestaande internationale samenwerkingsverbanden. Je moet een konijn niet leren vliegen, en een vogel geen holen laten graven.’
Volgens zowel Woudstra als Van Hooft denkt Nederland niet tot nauwelijks na over zijn positie in zowel de wereld, worden existentiële vragen over het hoe en waarom van ons veiligheidsbeleid niet graag gesteld en ontwijkt Den Haag vakkundig kritische herevaluaties van eerder genomen beleidskeuzes. Hierdoor is Nederland onvoldoende in staat het nationaal belang door middel van een grand strategy te operationaliseren. Oftewel: de eerder genoemde diagnoses van strategische armoede en analfabetisme lijken meer dan terecht.
Wat zijn de gevolgen van deze diagnose — een structureel strategisch tekort — voor de diverse krijgsmachtdelen? In het derde deel van deze reeks zal Follow the Money de consequenties van het strategisch tekort op materieel, operationeel en personeel niveau uiteenzetten voor de Marine, Landmacht, Luchtmacht en Marechaussee. Wordt dus vervolgd.
Op 31 oktober spreekt Dieuwertje Kuijpers met Niels Woudstra en anderen op de conferentie Waar is de vijand in gebouw Felix Meritis te Amsterdam. De conferentie staat geheel in het teken van het strategisch tekort.
Door Rob de Wijk.quote:De perversiteit van doorrekening
Het CPB neemt veiligheid wel mee, maar de welvaartseffecten zijn alleen positief als er bezuinigd wordt. Dan kun je geld aan leukere dingen uitgeven.
Het gevolg is dat politie, AIVD en defensie voortdurend zijn gekort. Hoe groot de schade is van deze perverse aanpak, is inmiddels wel duidelijk. Nu de veiligheidsproblemen rond Europa alleen maar toenemen worden maatregelen hals over kop teruggedraaid. Maar afbreken gaat sneller dan opbouwen.
Is van Trouw, hele artikel hier te lezen.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |