OOR Oorlog en Defensie
Oorlogen en conflicten - zoals Rusland-Oekraïne - en andere internationale (militaire) conflicten kun je hier bespreken, evenals alles op het gebied van defensie, zoals materiaal, missies, selectieprocedures, collega's etc.
Militair advocaat Sébas Diekstra keert Defensie de rug toe [interview]
Na bijna 16 jaar trouwe dienst, eerst als beroepsmilitair en sinds 2012 als reserveofficier, neemt advocaat Sébas Diekstra afscheid van Defensie. De reden? Het ministerie van Defensie heeft de afgelopen jaren meerdere pogingen ondernomen om zijn werk als advocaat te frustreren. Tegenover Follow the Money doet Diekstra zijn verhaal.
In 2000 ging Sébas Diekstra in militaire dienst. ‘Om drie keer per week onder de zonnebank te gaan,’ grapt hij, wijzend naar zijn oude dienstfoto. ‘Wat een bruine kop hè?’ Dan, meer serieus: ‘Ik wilde graag mensen helpen en zo een verschil maken.’ Het ironische is dat ditzelfde rechtvaardigheidsgevoel hem 16 jaar later dwingt om afscheid te nemen van Defensie: ‘Het is een emmer die langzaam is volgelopen.’
‘Zo, jij maakt vrienden’
Diekstra’s militaire CV laat een niet onverdienstelijke carrière zien. Begonnen als BBT’er, beroepsmilitair bepaalde tijd, volgde Diekstra de opleiding tot onderofficier bij de Koninklijke Marechaussee (KMar). Van daaruit ging hij operationeel aan de slag bij dit krijgsmachtsonderdeel en besloot hij naast zijn politiewerkzaamheden rechten te gaan studeren. Hierdoor kon hij in 2006 doorstromen naar de Koninklijke Militaire Academie (KMA). Na een periode als teamcommandant binnen de operaties van de KMar werd hij niet veel later militair jurist bij de Korpsstaf en adviseur van de Commandant, destijds luitenant-generaal Dick van Putten.
Het was in deze laatste functie dat hij voor het eerst werd geconfronteerd met het gebrekkige vermogen van de militaire en ambtelijke leiding om kritiek te incasseren. ‘Ik werkte destijds nog bij de Korpsstaf van de Marechaussee en was plaatsvervangend hoofd van de juridische afdeling, die met name intern onderzoek naar personeel deed. In het Nederlands Juristenblad werd een artikel van mij gepubliceerd dat ging over het in mijn ogen vreemde fenomeen van de officier-raadsman. Militairen kunnen namelijk worden bijgestaan door een raadsman die geen enkele juridische opleiding heeft genoten, en hier zette ik mijn professionele vraagtekens bij. Toen merkte ik hoe snel kritiek wordt afgestraft. Ik kreeg mails doorgestuurd van collega’s met opmerkingen erboven zoals: “zo, jij maakt vrienden”. Naar beneden scrollend zag ik een generaal die op zijn zachtst gezegd geprikkeld was door mijn artikel en blijkbaar de noodzaak voelde daar intern bombarie over te maken.’
Diekstra voelde zich bij Defensie niet meer op zijn plek en besloot een veelbelovende militaire carrière te verruilen voor een loopbaan als advocaat. ‘Veel mensen in mijn omgeving waren verrast. Waarom zou ik in godsnaam weggaan bij Defensie? Kort daarvoor had ik de majoorscursus gevolgd en ik was bezig met het vervolg van mijn militaire carrière in de operationele hoek. Ik verdiende prima en Defensie heeft ook goede secundaire arbeidsvoorwaarden. Desalniettemin merkte ik dat mijn hart meer lag bij het praktische aspect van mensen direct bijstaan, en dat kun je als advocaat meer dan als militair. Ik ging er 1000 euro per maand op achteruit, maar de voldoening die ik uit dit werk haal, maakt dat het dubbel en dwars waard.’
Het enthousiasme voor zijn carrièreswitch werd echter niet gedeeld door de legerleiding, vertelt hij. ‘We strijden in mijn ogen allemaal voor het recht in Nederland en de Nederlandse rechtsstaat, en zouden onderling dus weinig te verbergen moeten hebben. Dat was echter niet de beleving van de legerleiding. Toen ik wegging, behandelde ik namelijk ook zaken van medewerkers van de Marechaussee die naar aanleiding van intern onderzoek een bepaald verwijt werd gemaakt. Zij vroegen bijvoorbeeld om mijn bijstand tijdens een hoorzitting bij de commandant of een strafrechtelijk verhoor. Iemand binnen de Korpsstaf ergerde zich eraan dat ik “van kant was gewisseld,” en enkele personen binnen de hogere legerleiding zagen mij als een “overloper,” zo werd mij door een aantal ex-collega’s toevertrouwd.’ Het bevreemdt hem, zeker omdat hij ook regelmatig in zaken aan de zijde van Defensie heeft gestaan. Bijvoorbeeld in de Srebrenica-zaak, waarin hij plaatsvervangend Dutchbat-commandant Rob Franken bijstond.
Spraakmakende rechtszaken
Ondanks de weerzin die hij blijkbaar oproept in sommige militaire gelederen, heeft Diekstra met de meesten van zijn oud-collega’s nog altijd goed contact: ‘Met sommigen van hen ben ik opgegroeid binnen de organisatie en dat zijn een soort buddy’s. In dienst maak je nu eenmaal vrienden voor het leven. De kritiek vanuit de korpsdirectie kwam mij daarom ook snel ter ore: men vond het “niet kunnen” dat iemand uit hun midden zich regelmatig publiekelijk zo kritisch uitliet over Defensie. Ik heb zelfs signalen ontvangen dat ze aan het onderzoeken waren of ze mij daarvoor “konden aanpakken”.’
De spanningen met zijn oud-werkgever zouden alleen nog maar oplopen naarmate het aantal spraakmakende rechtszaken toenam. Zo verdedigde Diekstra een grote groep mariniers die uit functie werd gezet op verdenking van drugshandel, nam hij de verdediging op zich van voormalig MIVD-agent I.A., ‘de Windhond,’ die door de dienst in Afghanistan werd achtergelaten en hierdoor in gevaar kwam, maar pakte hij ook de zaak op van marechaussees die werden ontslagen voor het leeghalen van een snoepautomaat in de Koninklijke Stallen. Vooral deze laatste zaak werd hem niet in dank afgenomen door zijn voormalig leidinggevenden.
Diekstra: ‘Ik heb mij in deze zaak erg boos gemaakt om de doodeenvoudige reden dat een marechaussee die het niet gelukt was de snoepautomaat leeg te halen, niet werd ontslagen, in tegenstelling tot degenen die het wél was gelukt. Het gaat natuurlijk met name om de intentie en de uitvoeringshandeling. Ik vind het aan de samenleving niet uit te leggen dat je bij nota bene de KMar medewerkers hebt rondlopen die wel getracht hebben om te stelen, maar er nog werken omdat ze daarin niet succesvol waren. Veel oud-collega’s ergeren zich hier ook aan, en terecht. Uiteraard ving ik in deze periode veelvuldig op dat men mij bij mijn oud-werkgever niet meer zo aardig vond. Ik heb dat heel lang gezien als individuele meningen waar ik me maar niet te veel van moest aantrekken. Tijdens het afscheid van de vorige voorzitter van de militaire vakbond ACOM werd mij echter duidelijk hoe gevoelig een en ander lag bij de legertop. De toenmalig commandant KMar, Hans Leijtens, noemde mij daar bij zijn begroeting “pain in the ass”. Gelet op mijn rol als advocaat van de individuele militair is dat toch eigenlijk wel een soort compliment, maar zo was het kennelijk niet bedoeld.’
Wob-verzoeken zetten kwaad bloed
Terugkijkend begon het besef te dagen dat het om meer ging dan alleen ‘individuele meningen,’ toen Diekstra vanaf 2013 militairen begon bij te staan die waren betrokken bij diverse schietincidenten. Toen hij in de media werd gepresenteerd als advocaat én reserve-officier, schoot dat bij Defensie in het verkeerde keelgat. Diekstra: ‘Er werd mij vanuit Defensie gevraagd om het te melden als ik in de media zou verschijnen als reserve-officier. Een vreemd verzoek, met name omdat ik niet verantwoordelijk ben voor wat een journalist opschrijft. Het laat ook zien dat ze als organisatie blijkbaar de behoefte voelen om openbare uitingen nauwlettend in de gaten te houden — niet alleen die van werknemers, maar ook van actieve reservisten.’
Daarnaast denkt hij dat ook het gerichte gebruik van de Wet Openbaarheid Bestuur (Wob) en het gebruik van via deze weg verkregen informatie ten behoeve van cliënten, veel kwaad bloed heeft gezet bij Defensie. Zo stond hij in 2014 nog een marechaussee bij die op Schiphol per ongeluk iemand had neergeschoten. Ze had niet goed gecontroleerd of het dienstpistool leeg was. Diekstra redeneerde dat er te weinig wordt getraind met veiligheidsprocedures en onderbouwde dit met informatie die hij naar boven had gekregen via de Wob. Hij ontdekte dat er binnen Defensie ruim vijf maal per maand een zogeheten ‘ongecontroleerd schot’ valt, en bracht dit nieuws naar buiten via onder meer de Telegraaf.
‘Het is ook zo dat heel veel misstanden, zoals de gevolgen van gebrekkige training en materieel voor personele veiligheid, binnenskamers blijven,’ zegt Diekstra. ‘Dat komt gewoon door die gesloten cultuur binnen Defensie. In mijn tijd heb ik ook dingen gezien waar de honden geen brood van lusten, maar die komen niet zomaar naar buiten. Maar dit inzicht in de organisatie helpt me wel in mijn werk als militair advocaat, want ik kan gericht binnen de organisatie de vinger op de zere plek leggen. Maar dat wordt me natuurlijk niet in dank afgenomen.’
In de zomer van 2014 eiste Diekstra onderzoek naar het aftappen van advocaten en hun cliënten door de MIVD en vroeg samen met enkele andere collega’s opheldering aan de minister. In diezelfde periode kwam naar buiten dat een 26-jarige sergeant van de Luchtmacht naar Syrië was vertrokken om zich aan te sluiten bij IS. ‘In het licht van een artikel over het laagdrempelige tap-beleid van de MIVD gaf ik een reactie aan de Telegraaf. Dat verhaal ging onder meer over het aftappen van militairen in het buitenland. Ik zei dat het treurig was dat de MIVD kennelijk meer tijd kwijt is met het afluisteren van advocaten dan met het opsporen van mogelijke aspirant-IS-strijders in de eigen gelederen. De dag van publicatie was er ook een algemeen overleg in de Tweede Kamer, waar minister Hennis van Defensie liet weten de opmerking weinig smaakvol te vinden. Maar het was gewoon een stelling op basis van een aantal zaken die mij bekend zijn geworden, en de minister heeft me nog niet overtuigd dat het anders is. Sterker nog: ik weet nu dat de MIVD wordt ingezet om negatieve blogberichtjes van medewerkers actief te onderzoeken, maar dat de dienst ondertussen geen zicht krijgt op aspirant-IS-strijders in hun midden. Dan kun je wel stellen dat er iets mis is met de prioriteiten. Nee, laat ik het zo zeggen: dan ben je als ambtelijke en politieke leiding echt het spoor bijster.’
Poging tot beïnvloeding
Waar gaat het volgens Diekstra precies mis? ‘Defensie heeft de bizarre reflex ontwikkeld om meer capaciteiten te pompen in imagobeheer dan in de veiligheid van de Nederlandse staat. Ik zie dat als onnodige beperking van een zelfregulerend systeem, want sommige zaken moeten gewoon in de openbaarheid komen. Politiek gezien is het ook maar goed dat minister Hennis niet alles weet wat er gebeurt binnen haar ministerie, anders zou ze elke week onder vuur liggen en zich in de Kamer moeten ingraven.’
Het afgelopen jaar besloot Defensie om Diekstra indirect te benaderen via zijn commandant bij de reservisten: ‘Ik hoorde via mijn huidige commandant bij 1CMI dat de hogere legerleiding hem er op had aangesproken dat ik door de media werd opgevoerd als advocaat en hoofdofficier bij het reservepersoneel van de Landmacht. Men maakte zich er kennelijk druk over dat een “insider” kritisch is.’
Afgelopen maand was voor Diekstra de maat vol. ‘Mijn commandant belde mij op 31 augustus op over een Wob-verzoek dat ik had gedaan. De legerleiding had mijn commandant benaderd om hem te bevragen over het feit dat ik als advocaat een Wob-verzoek had gedaan, en de commandant belde mij daarom op. Het was een kort gesprek, en hij zou mij nog even aangeven waar het precies over ging. Op het moment dat mijn commandant mij benaderde en zei “je hebt een Wob-verzoek ingediend”… Dat moment, daar gaat het al fout. Dat betekent namelijk dat de hogere legerleiding contact met je commandant heeft opgenomen en hem op de hoogte heeft gesteld van een lopend Wob-verzoek. Geen idee wat ze hem als opdracht hebben meegegeven, maar hij is wel even bij mij gaan informeren voor ze, en met een zeker doel. Ik schrik daarvan, want dit kan in redelijkheid niet anders gezien worden dan als een poging mij te beïnvloeden als advocaat. Het rare is ook dat Defensie reservisten wil met bepaalde specialismen: er lopen advocaten, journalisten, ondernemers en ambtenaren rond. Noem maar op, we komen uit alle windstreken. Juist die specifieke deskundigheid waar ze naar eigen zeggen om staan te springen, blijkt nu een liability.
De vraag is hoe men de andere reserveofficieren, zoals de journalisten en advocaten, geprobeerd heeft te manipuleren en of dat ook is gelukt. De vraag is dan welk effect dat op het civiele werk van die journalist of advocaat heeft gehad. Wat ze in de wervingsfolder neerzetten als je kracht, werd in mijn geval een stok om mee te slaan.
De volgende dag, 1 september jongstleden, sms’te zijn commandant dat hij het Wob-verzoek van Diekstra onder ogen had gekregen en dat hij hem daarover wilde bellen. ‘Dat was het moment dat ik dacht: hier gaan jullie een grens over en stappen jullie van Defensie mijn praktijk binnen als advocaat. De hogere legerleiding had zelfs het verzoek doorgestuurd, terwijl mijn commandant daar echt niets, maar dan ook niets mee te maken heeft. Op 2 september kwam opeens antwoord op mijn Wob-verzoek. Op het moment dat ik het besluit zag, was het mij wel duidelijk waarom men twee dagen voor het besluit mijn commandant had ingeschakeld: kennelijk om mij te beïnvloeden niets met de informatie te doen. Zoals zo vaak binnen Defensie doet men alles om het imago te beschermen, ook al gaat het om misstanden die publiekelijk aan de kaak gesteld zouden moeten worden.’
Pijn in het hart
Diekstra verwijt zijn commandant niets, de hogere legerleiding en de minister daarentegen wel: ‘Hij is als commandant ook maar gebruikt om mij te beïnvloeden, maar als advocaat ben ik het aan mijn cliënten verplicht om een grens te stellen als ik voel dat men mij probeert te manipuleren. Het ergste vind ik: het doet pijn aan mijn hart. Het is een lange carrière die ik toch enigszins gedwongen moet stoppen. Ik kan het namelijk niet aan mijzelf, maar ook niet aan mijn militaire cliënten verantwoorden dat ik nevenwerkzaamheden verricht waarbinnen men mij probeert te beïnvloeden, mogelijk ten nadele van de belangenbehartiging aan mijn cliënten.'
‘Defensie heb ik altijd een prachtige organisatie gevonden, met veel mannen en vrouwen op wie ik nog altijd zeer trots ben, maar dit is het moment dat ik moet afzwaaien,’ zegt hij resoluut. Maar: ‘Dit pijnlijke besluit zorgt er in ieder geval voor dat ik mijzelf als militair advocaat in de spiegel kan blijven aankijken en vol overtuiging kan blijven strijden voor de belangen van de individuele militair.’
Reactie van het ministerie van Defensie
‘Defensie heeft kennis genomen van het artikel dat ingaat op een enkele concrete casus maar waarin vooral persoonlijke bespiegelingen van reserve-majoor Diekstra de boventoon voeren. Het uitoefenen van de functie van advocaat in combinatie met het zijn van reserveofficier bij de krijgsmacht komt vaker voor en staat niet ter discussie binnen Defensie. Wel kan dit in bepaalde situaties als ongemakkelijk worden ervaren.
‘Uiteraard worden er bij een organisatie waar meer dan vijftigduizend mensen werken wel eens fouten gemaakt. Defensie herkent zich echter niet in het beeld dat Diekstra schetst dat de krijgsmacht een gesloten bolwerk is waarin kritiek geven niet mogelijk is. Iedere klacht nemen we serieus. Uit cijfers die in het jaarverslag van Defensie staan, blijkt dat in de afgelopen jaren het aantal meldingen van medewerkers juist is toegenomen. Dat is een positieve ontwikkeling. We begrijpen ook dat kritiek uiten of kritiek ontvangen lastig is en het heeft daarom onze aandacht.’
FTM
Na bijna 16 jaar trouwe dienst, eerst als beroepsmilitair en sinds 2012 als reserveofficier, neemt advocaat Sébas Diekstra afscheid van Defensie. De reden? Het ministerie van Defensie heeft de afgelopen jaren meerdere pogingen ondernomen om zijn werk als advocaat te frustreren. Tegenover Follow the Money doet Diekstra zijn verhaal.
In 2000 ging Sébas Diekstra in militaire dienst. ‘Om drie keer per week onder de zonnebank te gaan,’ grapt hij, wijzend naar zijn oude dienstfoto. ‘Wat een bruine kop hè?’ Dan, meer serieus: ‘Ik wilde graag mensen helpen en zo een verschil maken.’ Het ironische is dat ditzelfde rechtvaardigheidsgevoel hem 16 jaar later dwingt om afscheid te nemen van Defensie: ‘Het is een emmer die langzaam is volgelopen.’
‘Zo, jij maakt vrienden’
Diekstra’s militaire CV laat een niet onverdienstelijke carrière zien. Begonnen als BBT’er, beroepsmilitair bepaalde tijd, volgde Diekstra de opleiding tot onderofficier bij de Koninklijke Marechaussee (KMar). Van daaruit ging hij operationeel aan de slag bij dit krijgsmachtsonderdeel en besloot hij naast zijn politiewerkzaamheden rechten te gaan studeren. Hierdoor kon hij in 2006 doorstromen naar de Koninklijke Militaire Academie (KMA). Na een periode als teamcommandant binnen de operaties van de KMar werd hij niet veel later militair jurist bij de Korpsstaf en adviseur van de Commandant, destijds luitenant-generaal Dick van Putten.
Het was in deze laatste functie dat hij voor het eerst werd geconfronteerd met het gebrekkige vermogen van de militaire en ambtelijke leiding om kritiek te incasseren. ‘Ik werkte destijds nog bij de Korpsstaf van de Marechaussee en was plaatsvervangend hoofd van de juridische afdeling, die met name intern onderzoek naar personeel deed. In het Nederlands Juristenblad werd een artikel van mij gepubliceerd dat ging over het in mijn ogen vreemde fenomeen van de officier-raadsman. Militairen kunnen namelijk worden bijgestaan door een raadsman die geen enkele juridische opleiding heeft genoten, en hier zette ik mijn professionele vraagtekens bij. Toen merkte ik hoe snel kritiek wordt afgestraft. Ik kreeg mails doorgestuurd van collega’s met opmerkingen erboven zoals: “zo, jij maakt vrienden”. Naar beneden scrollend zag ik een generaal die op zijn zachtst gezegd geprikkeld was door mijn artikel en blijkbaar de noodzaak voelde daar intern bombarie over te maken.’
Diekstra voelde zich bij Defensie niet meer op zijn plek en besloot een veelbelovende militaire carrière te verruilen voor een loopbaan als advocaat. ‘Veel mensen in mijn omgeving waren verrast. Waarom zou ik in godsnaam weggaan bij Defensie? Kort daarvoor had ik de majoorscursus gevolgd en ik was bezig met het vervolg van mijn militaire carrière in de operationele hoek. Ik verdiende prima en Defensie heeft ook goede secundaire arbeidsvoorwaarden. Desalniettemin merkte ik dat mijn hart meer lag bij het praktische aspect van mensen direct bijstaan, en dat kun je als advocaat meer dan als militair. Ik ging er 1000 euro per maand op achteruit, maar de voldoening die ik uit dit werk haal, maakt dat het dubbel en dwars waard.’
Het enthousiasme voor zijn carrièreswitch werd echter niet gedeeld door de legerleiding, vertelt hij. ‘We strijden in mijn ogen allemaal voor het recht in Nederland en de Nederlandse rechtsstaat, en zouden onderling dus weinig te verbergen moeten hebben. Dat was echter niet de beleving van de legerleiding. Toen ik wegging, behandelde ik namelijk ook zaken van medewerkers van de Marechaussee die naar aanleiding van intern onderzoek een bepaald verwijt werd gemaakt. Zij vroegen bijvoorbeeld om mijn bijstand tijdens een hoorzitting bij de commandant of een strafrechtelijk verhoor. Iemand binnen de Korpsstaf ergerde zich eraan dat ik “van kant was gewisseld,” en enkele personen binnen de hogere legerleiding zagen mij als een “overloper,” zo werd mij door een aantal ex-collega’s toevertrouwd.’ Het bevreemdt hem, zeker omdat hij ook regelmatig in zaken aan de zijde van Defensie heeft gestaan. Bijvoorbeeld in de Srebrenica-zaak, waarin hij plaatsvervangend Dutchbat-commandant Rob Franken bijstond.
Spraakmakende rechtszaken
Ondanks de weerzin die hij blijkbaar oproept in sommige militaire gelederen, heeft Diekstra met de meesten van zijn oud-collega’s nog altijd goed contact: ‘Met sommigen van hen ben ik opgegroeid binnen de organisatie en dat zijn een soort buddy’s. In dienst maak je nu eenmaal vrienden voor het leven. De kritiek vanuit de korpsdirectie kwam mij daarom ook snel ter ore: men vond het “niet kunnen” dat iemand uit hun midden zich regelmatig publiekelijk zo kritisch uitliet over Defensie. Ik heb zelfs signalen ontvangen dat ze aan het onderzoeken waren of ze mij daarvoor “konden aanpakken”.’
De spanningen met zijn oud-werkgever zouden alleen nog maar oplopen naarmate het aantal spraakmakende rechtszaken toenam. Zo verdedigde Diekstra een grote groep mariniers die uit functie werd gezet op verdenking van drugshandel, nam hij de verdediging op zich van voormalig MIVD-agent I.A., ‘de Windhond,’ die door de dienst in Afghanistan werd achtergelaten en hierdoor in gevaar kwam, maar pakte hij ook de zaak op van marechaussees die werden ontslagen voor het leeghalen van een snoepautomaat in de Koninklijke Stallen. Vooral deze laatste zaak werd hem niet in dank afgenomen door zijn voormalig leidinggevenden.
Diekstra: ‘Ik heb mij in deze zaak erg boos gemaakt om de doodeenvoudige reden dat een marechaussee die het niet gelukt was de snoepautomaat leeg te halen, niet werd ontslagen, in tegenstelling tot degenen die het wél was gelukt. Het gaat natuurlijk met name om de intentie en de uitvoeringshandeling. Ik vind het aan de samenleving niet uit te leggen dat je bij nota bene de KMar medewerkers hebt rondlopen die wel getracht hebben om te stelen, maar er nog werken omdat ze daarin niet succesvol waren. Veel oud-collega’s ergeren zich hier ook aan, en terecht. Uiteraard ving ik in deze periode veelvuldig op dat men mij bij mijn oud-werkgever niet meer zo aardig vond. Ik heb dat heel lang gezien als individuele meningen waar ik me maar niet te veel van moest aantrekken. Tijdens het afscheid van de vorige voorzitter van de militaire vakbond ACOM werd mij echter duidelijk hoe gevoelig een en ander lag bij de legertop. De toenmalig commandant KMar, Hans Leijtens, noemde mij daar bij zijn begroeting “pain in the ass”. Gelet op mijn rol als advocaat van de individuele militair is dat toch eigenlijk wel een soort compliment, maar zo was het kennelijk niet bedoeld.’
Wob-verzoeken zetten kwaad bloed
Terugkijkend begon het besef te dagen dat het om meer ging dan alleen ‘individuele meningen,’ toen Diekstra vanaf 2013 militairen begon bij te staan die waren betrokken bij diverse schietincidenten. Toen hij in de media werd gepresenteerd als advocaat én reserve-officier, schoot dat bij Defensie in het verkeerde keelgat. Diekstra: ‘Er werd mij vanuit Defensie gevraagd om het te melden als ik in de media zou verschijnen als reserve-officier. Een vreemd verzoek, met name omdat ik niet verantwoordelijk ben voor wat een journalist opschrijft. Het laat ook zien dat ze als organisatie blijkbaar de behoefte voelen om openbare uitingen nauwlettend in de gaten te houden — niet alleen die van werknemers, maar ook van actieve reservisten.’
Daarnaast denkt hij dat ook het gerichte gebruik van de Wet Openbaarheid Bestuur (Wob) en het gebruik van via deze weg verkregen informatie ten behoeve van cliënten, veel kwaad bloed heeft gezet bij Defensie. Zo stond hij in 2014 nog een marechaussee bij die op Schiphol per ongeluk iemand had neergeschoten. Ze had niet goed gecontroleerd of het dienstpistool leeg was. Diekstra redeneerde dat er te weinig wordt getraind met veiligheidsprocedures en onderbouwde dit met informatie die hij naar boven had gekregen via de Wob. Hij ontdekte dat er binnen Defensie ruim vijf maal per maand een zogeheten ‘ongecontroleerd schot’ valt, en bracht dit nieuws naar buiten via onder meer de Telegraaf.
‘Het is ook zo dat heel veel misstanden, zoals de gevolgen van gebrekkige training en materieel voor personele veiligheid, binnenskamers blijven,’ zegt Diekstra. ‘Dat komt gewoon door die gesloten cultuur binnen Defensie. In mijn tijd heb ik ook dingen gezien waar de honden geen brood van lusten, maar die komen niet zomaar naar buiten. Maar dit inzicht in de organisatie helpt me wel in mijn werk als militair advocaat, want ik kan gericht binnen de organisatie de vinger op de zere plek leggen. Maar dat wordt me natuurlijk niet in dank afgenomen.’
In de zomer van 2014 eiste Diekstra onderzoek naar het aftappen van advocaten en hun cliënten door de MIVD en vroeg samen met enkele andere collega’s opheldering aan de minister. In diezelfde periode kwam naar buiten dat een 26-jarige sergeant van de Luchtmacht naar Syrië was vertrokken om zich aan te sluiten bij IS. ‘In het licht van een artikel over het laagdrempelige tap-beleid van de MIVD gaf ik een reactie aan de Telegraaf. Dat verhaal ging onder meer over het aftappen van militairen in het buitenland. Ik zei dat het treurig was dat de MIVD kennelijk meer tijd kwijt is met het afluisteren van advocaten dan met het opsporen van mogelijke aspirant-IS-strijders in de eigen gelederen. De dag van publicatie was er ook een algemeen overleg in de Tweede Kamer, waar minister Hennis van Defensie liet weten de opmerking weinig smaakvol te vinden. Maar het was gewoon een stelling op basis van een aantal zaken die mij bekend zijn geworden, en de minister heeft me nog niet overtuigd dat het anders is. Sterker nog: ik weet nu dat de MIVD wordt ingezet om negatieve blogberichtjes van medewerkers actief te onderzoeken, maar dat de dienst ondertussen geen zicht krijgt op aspirant-IS-strijders in hun midden. Dan kun je wel stellen dat er iets mis is met de prioriteiten. Nee, laat ik het zo zeggen: dan ben je als ambtelijke en politieke leiding echt het spoor bijster.’
Poging tot beïnvloeding
Waar gaat het volgens Diekstra precies mis? ‘Defensie heeft de bizarre reflex ontwikkeld om meer capaciteiten te pompen in imagobeheer dan in de veiligheid van de Nederlandse staat. Ik zie dat als onnodige beperking van een zelfregulerend systeem, want sommige zaken moeten gewoon in de openbaarheid komen. Politiek gezien is het ook maar goed dat minister Hennis niet alles weet wat er gebeurt binnen haar ministerie, anders zou ze elke week onder vuur liggen en zich in de Kamer moeten ingraven.’
Het afgelopen jaar besloot Defensie om Diekstra indirect te benaderen via zijn commandant bij de reservisten: ‘Ik hoorde via mijn huidige commandant bij 1CMI dat de hogere legerleiding hem er op had aangesproken dat ik door de media werd opgevoerd als advocaat en hoofdofficier bij het reservepersoneel van de Landmacht. Men maakte zich er kennelijk druk over dat een “insider” kritisch is.’
Afgelopen maand was voor Diekstra de maat vol. ‘Mijn commandant belde mij op 31 augustus op over een Wob-verzoek dat ik had gedaan. De legerleiding had mijn commandant benaderd om hem te bevragen over het feit dat ik als advocaat een Wob-verzoek had gedaan, en de commandant belde mij daarom op. Het was een kort gesprek, en hij zou mij nog even aangeven waar het precies over ging. Op het moment dat mijn commandant mij benaderde en zei “je hebt een Wob-verzoek ingediend”… Dat moment, daar gaat het al fout. Dat betekent namelijk dat de hogere legerleiding contact met je commandant heeft opgenomen en hem op de hoogte heeft gesteld van een lopend Wob-verzoek. Geen idee wat ze hem als opdracht hebben meegegeven, maar hij is wel even bij mij gaan informeren voor ze, en met een zeker doel. Ik schrik daarvan, want dit kan in redelijkheid niet anders gezien worden dan als een poging mij te beïnvloeden als advocaat. Het rare is ook dat Defensie reservisten wil met bepaalde specialismen: er lopen advocaten, journalisten, ondernemers en ambtenaren rond. Noem maar op, we komen uit alle windstreken. Juist die specifieke deskundigheid waar ze naar eigen zeggen om staan te springen, blijkt nu een liability.
De vraag is hoe men de andere reserveofficieren, zoals de journalisten en advocaten, geprobeerd heeft te manipuleren en of dat ook is gelukt. De vraag is dan welk effect dat op het civiele werk van die journalist of advocaat heeft gehad. Wat ze in de wervingsfolder neerzetten als je kracht, werd in mijn geval een stok om mee te slaan.
De volgende dag, 1 september jongstleden, sms’te zijn commandant dat hij het Wob-verzoek van Diekstra onder ogen had gekregen en dat hij hem daarover wilde bellen. ‘Dat was het moment dat ik dacht: hier gaan jullie een grens over en stappen jullie van Defensie mijn praktijk binnen als advocaat. De hogere legerleiding had zelfs het verzoek doorgestuurd, terwijl mijn commandant daar echt niets, maar dan ook niets mee te maken heeft. Op 2 september kwam opeens antwoord op mijn Wob-verzoek. Op het moment dat ik het besluit zag, was het mij wel duidelijk waarom men twee dagen voor het besluit mijn commandant had ingeschakeld: kennelijk om mij te beïnvloeden niets met de informatie te doen. Zoals zo vaak binnen Defensie doet men alles om het imago te beschermen, ook al gaat het om misstanden die publiekelijk aan de kaak gesteld zouden moeten worden.’
Pijn in het hart
Diekstra verwijt zijn commandant niets, de hogere legerleiding en de minister daarentegen wel: ‘Hij is als commandant ook maar gebruikt om mij te beïnvloeden, maar als advocaat ben ik het aan mijn cliënten verplicht om een grens te stellen als ik voel dat men mij probeert te manipuleren. Het ergste vind ik: het doet pijn aan mijn hart. Het is een lange carrière die ik toch enigszins gedwongen moet stoppen. Ik kan het namelijk niet aan mijzelf, maar ook niet aan mijn militaire cliënten verantwoorden dat ik nevenwerkzaamheden verricht waarbinnen men mij probeert te beïnvloeden, mogelijk ten nadele van de belangenbehartiging aan mijn cliënten.'
‘Defensie heb ik altijd een prachtige organisatie gevonden, met veel mannen en vrouwen op wie ik nog altijd zeer trots ben, maar dit is het moment dat ik moet afzwaaien,’ zegt hij resoluut. Maar: ‘Dit pijnlijke besluit zorgt er in ieder geval voor dat ik mijzelf als militair advocaat in de spiegel kan blijven aankijken en vol overtuiging kan blijven strijden voor de belangen van de individuele militair.’
Reactie van het ministerie van Defensie
‘Defensie heeft kennis genomen van het artikel dat ingaat op een enkele concrete casus maar waarin vooral persoonlijke bespiegelingen van reserve-majoor Diekstra de boventoon voeren. Het uitoefenen van de functie van advocaat in combinatie met het zijn van reserveofficier bij de krijgsmacht komt vaker voor en staat niet ter discussie binnen Defensie. Wel kan dit in bepaalde situaties als ongemakkelijk worden ervaren.
‘Uiteraard worden er bij een organisatie waar meer dan vijftigduizend mensen werken wel eens fouten gemaakt. Defensie herkent zich echter niet in het beeld dat Diekstra schetst dat de krijgsmacht een gesloten bolwerk is waarin kritiek geven niet mogelijk is. Iedere klacht nemen we serieus. Uit cijfers die in het jaarverslag van Defensie staan, blijkt dat in de afgelopen jaren het aantal meldingen van medewerkers juist is toegenomen. Dat is een positieve ontwikkeling. We begrijpen ook dat kritiek uiten of kritiek ontvangen lastig is en het heeft daarom onze aandacht.’
FTM
Verrassendquote:Overleg Defensie en vakbonden opgeschort
DEN HAAG - Het overleg tussen het ministerie van Defensie en de vakbonden over een volledig arbeidsvoorwaardenakkoord is opgeschort. Volgens een verklaring van de vakbonden vrijdag ,,frustreert'' minister Jeanine Hennis-Plasschaert het overleg.
Defensie heeft naar eigen zeggen te maken met ,,Rijksbrede ontwikkelingen'' die van invloed zijn op het geld dat beschikbaar is voor de arbeidsvoorwaarden. De effecten hiervan moeten volgens het ministerie eerst nader worden bestudeerd.
Vorig jaar april kwam Hennis een eerste deelakkoord overeen met de vakbonden over verbetering van de arbeidsvoorwaarden. Daarin was onder meer een loonsverhoging van 0,8 procent afgesproken. Uitwerking van deze afspraken kan nu vertraging oplopen, aldus Defensie.
Volgens de vakbonden is het overleg over verdere invulling van de arbeidsvoorwaarden op het laatste moment door het ministerie geannuleerd. De opstelling zal voor veel onrust binnen de organisatie gaan zorgen, menen de vakbonden.
Bron
ow nee.....
quote:Op vrijdag 30 september 2016 19:57 schreef AchJa het volgende:
[..]
En wederom tot zover het "goud" van de organisatie..._!
quote:Het personeel, bestaand uit burgers en militairen, is het belangrijkste kapitaal van Defensie. Zorg voor en welbevinden van de medewerkers heeft dan ook alle aandacht, waarbij normen en waarden hoog in het vaandel staan. Daarom is Defensie een aantrekkelijke werkgever voor brede groepen in de samenleving (mannen, vrouwen, jongeren, allochtonen). Bron
wat een grap. En dan raar opkijken dat de werving niet loopt, jonge mensen het zinkende schip verlaten en dat de rest van de populatie ontevreden is 
Dit dus... Weer het summum van betrouwbaar werkgeverschap...quote:
[..]
[..]
Duizenden militairen doen niet mee aan verplichte fitheidstest
Het is niet de eerste keer dat militairen trainingen missen. De conditietests zijn „veel te vrijblijvend”, luidt de kritiek.
Duizenden militairen die een verplichte fitheidstest moeten ondergaan bij de krijgsmacht, leggen deze niet af. Dit blijkt uit interne stukken van Defensie. 16.400 militairen moeten de Fysieke Inzetbaarheid Test (FIT) ondergaan, maar 7.800 van hen deden dit niet.
De FIT is een aanvulling op de Defensie Conditie Proef, waarmee de basisfitheid wordt gemeten. De FIT is bedoeld voor militairen (vrijwel alleen bij de Landmacht) die worden ingezet op zwaardere posten, en die fysiek getrainder moeten zijn. De test bestaat uit het verplaatsen met zware bepakking, een hindernisbaan, tillen en dragen van zware objecten en het afleggen van een snelmars.
Het is niet de eerste keer dat militairen trainingen missen. In mei bleek uit de beantwoording van Kamervragen al dat 13.000 militairen niet hadden deelgenomen aan de Defensie Conditie Proef. 37.000 militairen hadden eraan moeten meedoen. Minister Hennis (Defensie, VVD), schreef toen: „De conditie van een militair is tijdens de hele loopbaan van groot belang [...] Defensie neemt maatregelen die het aantal afgelegde proeven moeten verhogen.”
Nu blijkt dat veel militairen ook de zwaardere test niet doen. In de stukken schrijft de secretaris-generaal van Defensie dat bij de cijfers „enige nuanceringen” te maken zijn. Zo kunnen militairen die de Defensie Conditie Proef niet hebben gedaan óók de aanvullende FIT niet doen – bijvoorbeeld als ze uitgezonden zijn en geen trainingsfaciliteiten hebben.
Een woordvoerder stelt dat de cijfers „een scheef beeld” geven. Commandanten kunnen hun manschappen ontslaan van de verplichting de test af te leggen, als zij voldoende fit zijn – bijvoorbeeld net na een zware oefening. De woordvoerder: „Het klopt dat veel minder mensen de test afleggen dan die tot de ‘doelgroep’ behoren, maar dat is dus niet altijd een probleem. Wij merken juist dat de FIT heel goed werkt, en dat onze mensen fitter zijn geworden.”
Reservemajoor en advocaat militair recht Sébas Diekstra vindt dat de tests „veel te vrijblijvend” zijn. „Als militairen tijdens hun initiële opleiding zakken voor de fysieke testen kunnen zij zonder pardon ontslagen worden, maar daarna heeft het niet-afleggen geen enkel gevolg meer.”
Van de 16.400 militairen die de FIT wél deden zakten er slechts 72.
NRC
Het is niet de eerste keer dat militairen trainingen missen. De conditietests zijn „veel te vrijblijvend”, luidt de kritiek.
Duizenden militairen die een verplichte fitheidstest moeten ondergaan bij de krijgsmacht, leggen deze niet af. Dit blijkt uit interne stukken van Defensie. 16.400 militairen moeten de Fysieke Inzetbaarheid Test (FIT) ondergaan, maar 7.800 van hen deden dit niet.
De FIT is een aanvulling op de Defensie Conditie Proef, waarmee de basisfitheid wordt gemeten. De FIT is bedoeld voor militairen (vrijwel alleen bij de Landmacht) die worden ingezet op zwaardere posten, en die fysiek getrainder moeten zijn. De test bestaat uit het verplaatsen met zware bepakking, een hindernisbaan, tillen en dragen van zware objecten en het afleggen van een snelmars.
Het is niet de eerste keer dat militairen trainingen missen. In mei bleek uit de beantwoording van Kamervragen al dat 13.000 militairen niet hadden deelgenomen aan de Defensie Conditie Proef. 37.000 militairen hadden eraan moeten meedoen. Minister Hennis (Defensie, VVD), schreef toen: „De conditie van een militair is tijdens de hele loopbaan van groot belang [...] Defensie neemt maatregelen die het aantal afgelegde proeven moeten verhogen.”
Nu blijkt dat veel militairen ook de zwaardere test niet doen. In de stukken schrijft de secretaris-generaal van Defensie dat bij de cijfers „enige nuanceringen” te maken zijn. Zo kunnen militairen die de Defensie Conditie Proef niet hebben gedaan óók de aanvullende FIT niet doen – bijvoorbeeld als ze uitgezonden zijn en geen trainingsfaciliteiten hebben.
Een woordvoerder stelt dat de cijfers „een scheef beeld” geven. Commandanten kunnen hun manschappen ontslaan van de verplichting de test af te leggen, als zij voldoende fit zijn – bijvoorbeeld net na een zware oefening. De woordvoerder: „Het klopt dat veel minder mensen de test afleggen dan die tot de ‘doelgroep’ behoren, maar dat is dus niet altijd een probleem. Wij merken juist dat de FIT heel goed werkt, en dat onze mensen fitter zijn geworden.”
Reservemajoor en advocaat militair recht Sébas Diekstra vindt dat de tests „veel te vrijblijvend” zijn. „Als militairen tijdens hun initiële opleiding zakken voor de fysieke testen kunnen zij zonder pardon ontslagen worden, maar daarna heeft het niet-afleggen geen enkel gevolg meer.”
Van de 16.400 militairen die de FIT wél deden zakten er slechts 72.
NRC
Jaja Sebas Diekstra... Koud defensie verlaten en nu gaan mekkeren over de FIT...
Daarbij hebben de FIT en de DCP totaal geen rechtspositionele waarde. Waarbij het bij de FIT zelfs voldoende is om "deel te nemen aan", dus hoe die 72 gezakt zijn is mij een volkomen raadsel.
Daarbij hebben de FIT en de DCP totaal geen rechtspositionele waarde. Waarbij het bij de FIT zelfs voldoende is om "deel te nemen aan", dus hoe die 72 gezakt zijn is mij een volkomen raadsel.
Hangt er wel een beetje af van welke FIT je gedaan hebt he... (FIT 1 t/m 6, 6 is de zwaarste)quote:Op maandag 3 oktober 2016 10:51 schreef detaris het volgende:
Ik heb die test zelfs gedaan als vlootbaal. Mensen die de FIT niet halen
Loop hem gewoon om de twee jaar. Bij ons het niet afgevinkt hebben van FIT/DCP gelijk aan niet deelnemen aan inzetten en geloof dat zelfs je bevordering bevroren wordt zolang je niet beide behaald heb.
Bij de korporaal komt men met persoonlijke ideeën. Met de ideeën van de korporaal gaat men weg.
Ik heb hem 2 keer gedaan, de eerste keer met de logistiek en de tweede keer met de infanteristen. Weet niet meer welk nummerquote:
[..]
Hangt er wel een beetje af van welke FIT je gedaan hebt he... (FIT 1 t/m 6, 6 is de zwaarste)
Paar mensen konden toen niet bevorderd worden omdat die test een vereiste was. Op zich een goede zaak. Ik vind wel dat Defensie iets moet met die DCP. Een keer in het jaar pushups en situps doen en ik ben blijkbaar fit genoeg
En dat mag dus helemaal niet omdat beide tests (volgens mij nog steeds) in de testfase zitten.quote:
Loop hem gewoon om de twee jaar. Bij ons het niet afgevinkt hebben van FIT/DCP gelijk aan niet deelnemen aan inzetten en geloof dat zelfs je bevordering bevroren wordt zolang je niet beide behaald heb.
quote:
Loop hem gewoon om de twee jaar. Bij ons het niet afgevinkt hebben van FIT/DCP gelijk aan niet deelnemen aan inzetten en geloof dat zelfs je bevordering bevroren wordt zolang je niet beide behaald heb.
Even twee zaken loskoppelen, de DCP is defensiebreed, de FIT is alleen KL. Beide hebben GEEN rechtspositionele gevolgen bij het niet halen. Dat commandanten eigen regelgeving gaan verzinnen doet daar niets aan af. Voor de DCP staat dat bv hier omschreven:quote:
Paar mensen konden toen niet bevorderd worden omdat die test een vereiste was. Op zich een goede zaak. Ik vind wel dat Defensie iets moet met die DCP. Een keer in het jaar pushups en situps doen en ik ben blijkbaar fit genoeg
De FIT is niet defensiebreed dus heeft dat al helemaal geen rechtspositionele waarde aangezien iedereen tegenwoordig een aanstelling bij de krijgsmacht heeft.quote:Geen rechtspositionele gevolgen
Om de DCP met succes te kunnen afleggen moet je één keer per jaar fit genoeg zijn. De werkgever zou ernaar moeten streven dat zijn medewerkers constant fysiek fit zijn. De mogelijkheden om die fitheid op peil te houden worden echter al meer dan tien jaar ondermijnd door bezuinigingen en inkrimpingen. Daardoor zijn er onvoldoende faciliteiten beschikbaar. Zolang dat niet verbetert, stemmen wij niet in met het koppelen van rechtspositionele gevolgen aan het zakken voor de Defensie conditieproef.
En ja ik ken ook commandanten die vinden dat je "gestraft" moet worden als je 1 van de twee of beide niet haalt alleen gaan ze allemaal nat, simpel zat.
Voorheen had je FIT 1 t/m 4, dat is nu FIT 1 t/m 6 geworden. Maar goed, maakt verder ook niet zoveel uit, welke FIT je moet afleggen is afhankelijk van je functie en de zwaarte van je werkzaamheden, wat dat betreft is dat een eerlijker systeem dan de DCP aangezien er ook geen leeftijdsdiscriminatie en onderscheid in geslacht gemaakt wordt (behalve het overslaan van een aantal hindernissen maar daar lever je dan weer tijd voor in).quote:Ik heb hem 2 keer gedaan, de eerste keer met de logistiek en de tweede keer met de infanteristen. Weet niet meer welk nummer
En ja, ik vind ook dat iedere militair op zijn niveau die eisen dient te halen maar aan de andere kant zaagt defensie aan alle primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden en het zg. "goud van de organisatie" levert al decenia lang in. Dus wat dat betreft is het niet zo raar dat men niet zo hard meer loopt voor de baas.
Voor DCP zou wmb prima een nul-lijn mogen zijn per eenheid die ongeacht geslacht of leeftijd voor eenieder gelijk is.
Bij de korporaal komt men met persoonlijke ideeën. Met de ideeën van de korporaal gaat men weg.
Als je ziet wat de verschillen qua eis tussen de geslachten nu al zijn... De jongste categorie vrouw moet minder doen dan de oudste categorie man...quote:
Voor DCP zou wmb prima een nul-lijn mogen zijn per eenheid die ongeacht geslacht of leeftijd voor eenieder gelijk is.
Eea zal best een reden hebben maar dat ga je dus nooit gelijk trekken.
Ik neem aan dat niemand mij beschuldigt van complotdenken als ik stel dat juist de mensen die vrezen geen goed resultaat te halen oververtegenwoordigd zijn bij het verzuimen.quote:
Duizenden militairen doen niet mee aan verplichte fitheidstest
Het is niet de eerste keer dat militairen trainingen missen. De conditietests zijn „veel te vrijblijvend”, luidt de kritiek.
Duizenden militairen die een verplichte fitheidstest moeten ondergaan bij de krijgsmacht, leggen deze niet af. Dit blijkt uit interne stukken van Defensie. 16.400 militairen moeten de Fysieke Inzetbaarheid Test (FIT) ondergaan, maar 7.800 van hen deden dit niet.
De FIT is een aanvulling op de Defensie Conditie Proef, waarmee de basisfitheid wordt gemeten. De FIT is bedoeld voor militairen (vrijwel alleen bij de Landmacht) die worden ingezet op zwaardere posten, en die fysiek getrainder moeten zijn. De test bestaat uit het verplaatsen met zware bepakking, een hindernisbaan, tillen en dragen van zware objecten en het afleggen van een snelmars.
Het is niet de eerste keer dat militairen trainingen missen. In mei bleek uit de beantwoording van Kamervragen al dat 13.000 militairen niet hadden deelgenomen aan de Defensie Conditie Proef. 37.000 militairen hadden eraan moeten meedoen. Minister Hennis (Defensie, VVD), schreef toen: „De conditie van een militair is tijdens de hele loopbaan van groot belang [...] Defensie neemt maatregelen die het aantal afgelegde proeven moeten verhogen.”
Nu blijkt dat veel militairen ook de zwaardere test niet doen. In de stukken schrijft de secretaris-generaal van Defensie dat bij de cijfers „enige nuanceringen” te maken zijn. Zo kunnen militairen die de Defensie Conditie Proef niet hebben gedaan óók de aanvullende FIT niet doen – bijvoorbeeld als ze uitgezonden zijn en geen trainingsfaciliteiten hebben.
Een woordvoerder stelt dat de cijfers „een scheef beeld” geven. Commandanten kunnen hun manschappen ontslaan van de verplichting de test af te leggen, als zij voldoende fit zijn – bijvoorbeeld net na een zware oefening. De woordvoerder: „Het klopt dat veel minder mensen de test afleggen dan die tot de ‘doelgroep’ behoren, maar dat is dus niet altijd een probleem. Wij merken juist dat de FIT heel goed werkt, en dat onze mensen fitter zijn geworden.”
Reservemajoor en advocaat militair recht Sébas Diekstra vindt dat de tests „veel te vrijblijvend” zijn. „Als militairen tijdens hun initiële opleiding zakken voor de fysieke testen kunnen zij zonder pardon ontslagen worden, maar daarna heeft het niet-afleggen geen enkel gevolg meer.”
Van de 16.400 militairen die de FIT wél deden zakten er slechts 72.
NRC
Dit berichtje deed me direct denken aan die andere beroepsgroep waarvan de samenleving verwachjt dat ze fit zijn.
http://www.rtlnieuws.nl/n(...)plichte-fitheidstest
De sporttoets is sinds twee jaar verplicht voor alle 40.000 agenten die een wapen dragen. 22.000 agenten slaagden voor de Fysieke Vaardigheidssporttoets, terwijl 3500 agenten zakten. De andere agenten deden de toets niet.
...
Uit onderzoek van de Universiteit van Utrecht uit 2013 blijkt dat 53 procent van de agenten overgewicht heeft en dat bijna één op de tien agenten lijdt aan obesitas. Agenten zijn gemiddeld ook zwaarder dan de gemiddelde Nederlander.
...
Met andere woorden: slechts van 55% van de politie-agenten die een vuurwapen dragen weten we dat ze 'voldoende' fit zijn, hierbij aantekende dat die fitheidstest conditioneel gezien weinig om het lijf heeft, iedereen die 3 keer per week op een normale manier sport zou dat met twee vingers in de neus moeten halen.
Dat overgewicht kan nog een beetje worden gerelativeerd maar dat bijna 10% obesitas heeft is nogal problematisch. Zo zwaar weeg je niet omdat je groot en gespierd bent zolang je niet een extreem goede bodybuilder bent die flink wat doping heeft gebruikt.
Het blijken vooral de oudere politie-agenten te zijn die de kantjes ervan aflopen:
Uit de cijfers blijkt dat agenten vanaf hun veertigste steeds meer moeite krijgen met hun conditie. 15 procent van de veertigers zakt en dat loopt bij de 60-plussers op tot ruim 23 procent. Mannen bij de politie blijken minder sportief dan hun vrouwelijke collega’s. 15 procent van de mannelijke deelnemers zakt, bij de vrouwen ligt dat percentage op 10 procent.
Of dat de mannen het slechter doen weet ik niet, er moet ook rekening mee worden gehouden dat de standaarden voor de dames meer dan evenredig (meer dan wat op basis van het verschil in testosteron, spierkracht en mogelijkheden gerechtvaardigd kan worden) lager liggen.
Wat offtopic maar wellicht zijn er gemeenschappelijke oorzaken en verklaringen, in beide gevallen zou de overheid toch moeten ingrijpen, lijkt mij.
Nog even meer ontopic.
„Als militairen tijdens hun initiële opleiding zakken voor de fysieke testen kunnen zij zonder pardon ontslagen worden, maar daarna heeft het niet-afleggen geen enkel gevolg meer.”
Dit is natuurlijk niet handig.
Zonder pardon ontslaan hoef je wat mij betreft nooit te doen, ook niet tijdens de opleiding (ik ben nu eenmaal soft), maar je kan toch wel bij het zakken afspraken maken, een sportprogramma samenstellen, wekelijks onder begeleiding laten trainen zodat de vooruitgang of het gebrek daaraan snel wordt gemerkt en zo...
Hoe moeilijk kan het zijn? Zelfs ik ben niet zo soft dat ik dit begrijp.
[ Bericht 1% gewijzigd door Bram_van_Loon op 04-10-2016 23:15:37 ]
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Zoals Achja zegt: er zitten geen rechtspositionele gevolgen aan het niet afleggen of halen van die testen na je initiële opleiding.
Komen die gevolgen er wel dan schept dat ook verplichtingen voor Defensie. Bijvoorbeeld de mogelijkheid om te sporten en begeleiding te krijgen onder werktijd. Logisch, want fit zijn is onderdeel van het militair zijn.
En daar wringt de schoen. In praktijk komt daar namelijk helemaal niets van terecht.
Mijn chef ziet mij al aankomen met de mededeling dat ik even ga sporten onder werktijd.
Want de LTZ vacature neemt mijn werk namelijk wel even over terwijl ik in de sportschool zit.
Defensie moet een keuze maken. Wil je iedereen topfit krijgen? Dan moet je in de investeren in je mensen en stoppen met continue roofbouw te plegen op militairen.
Komen die gevolgen er wel dan schept dat ook verplichtingen voor Defensie. Bijvoorbeeld de mogelijkheid om te sporten en begeleiding te krijgen onder werktijd. Logisch, want fit zijn is onderdeel van het militair zijn.
En daar wringt de schoen. In praktijk komt daar namelijk helemaal niets van terecht.
Mijn chef ziet mij al aankomen met de mededeling dat ik even ga sporten onder werktijd.
Want de LTZ vacature neemt mijn werk namelijk wel even over terwijl ik in de sportschool zit.
Defensie moet een keuze maken. Wil je iedereen topfit krijgen? Dan moet je in de investeren in je mensen en stoppen met continue roofbouw te plegen op militairen.
Nou nee hoor, dat heeft tal van oorzaken van bv blessures, oefeningen, uitzending, werkzaamheden en weet ik veel wat, dat kun je ook lezen in het commentaar van de woordvoerder.quote:
[..]
Ik neem aan dat niemand mij beschuldigt van complotdenken als ik stel dat juist de mensen die vrezen geen goed resultaat te halen oververtegenwoordigd zijn bij het verzuimen.
Wat heeft het dragen van een wapen met je conditie te maken? Als het nou een MAG was akkoord maar het gaat om een pistool...quote:Met andere woorden: slechts van 55% van de politie-agenten die een vuurwapen dragen weten we dat ze 'voldoende' fit zijn.
Dat gebeurt dus ook. Die Diekstra zwamt maar wat. Bij het begin van de opleiding krijg je een nul meting en weet je precies waar je staat. Aan het eind van de opleiding dien je de eis te halen en daar zit een heel opwerktraject aan vast.quote:Dit is natuurlijk niet handig.
Zonder pardon ontslaan hoef je wat mij betreft nooit te doen, ook niet tijdens de opleiding (ik ben nu eenmaal soft), maar je kan toch wel bij het zakken afspraken maken, een sportprogramma samenstellen, wekelijks onder begeleiding laten trainen zodat de vooruitgang of het gebrek daaraan snel wordt gemerkt en zo...
Ook al loop je aan het begin van de opleiding nog geen 100 meter hard aan het eind dien je aan de eis te voldoen. Daarbij is het natuurlijk ook een bud vergelijking... als je op school je examen niet haalt zak je ook, maar als jij op je werk hetzelfde examen nog een keer doet en je haalt een onvoldoende word je ook niet ontslagen. Dat zou een mooie boel worden.
En verder wat detaris zegt.
Dat begrijp ik maar zo'n groot deel wat daardoor afhaakt?quote:
[..]
Nou nee hoor, dat heeft tal van oorzaken van bv blessures, oefeningen, uitzending, werkzaamheden en weet ik veel wat, dat kun je ook lezen in het commentaar van de woordvoerder.
Niet mijn suggestie, de huidige regelgeving. De politie-agenten die een vuurwapen dragen moeten die test afleggen, degenen die er geen dragen (lees: mogen dragen) niet.quote:Wat heeft het dragen van een wapen met je conditie te maken? Als het nou een MAG was akkoord maar het gaat om een pistool...
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
Dat lijkt me inderdaad de logische consequentie.quote:
Komen die gevolgen er wel dan schept dat ook verplichtingen voor Defensie. Bijvoorbeeld de mogelijkheid om te sporten en begeleiding te krijgen onder werktijd.
Het is gemakkelijk om de soldaten topfit te krijgen als je daar maar een voldoende groot aantal uren per week aan besteedt.
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Niet alleen soldaten. Alle militairen. Dus ook de onderofficieren en officieren.quote:
[..]
Dat lijkt me inderdaad de logische consequentie.
Het is gemakkelijk om de soldaten topfit te krijgen als je daar maar een voldoende groot aantal uren per week aan besteedt.
En op papier zijn er wel een hoop dingen mogelijk. Maar als je directe collega's voornamelijk vacatures zijn heb je daar geen tijd voor.
Defensie slaat Luchtmachtdagen volgend jaar over
quote:De Luchtmachtdagen die in de zomer van 2017 op de basis Volkel gehouden zouden worden, gaan niet door.
Toekomstig commandant Rob van den Heuvel van de vliegbasis Volkel zei woensdag dat door de missies in het buitenland de inzetbaarheid van F16's en helikopters is uitgeput.
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |