Uit onderzoeken naar de situatie in Nederland doemt het beeld op dat er een aanzienlijke kloof bestaat tussen laag en hoog opgeleiden. Nederland komt als koploper uit de bus wanneer gekeken wordt naar de mate waarin klassenverschil bepalend is voor rekenvaardigheid van kinderen. En ook als kinderen met gelijke cognitieve vaardigheden worden vergeleken behalen kinderen uit de hogere sociale milieus een hoger opleidingsniveau. En zorgelijke ontwikkeling wat mij betreft waar wel wat aan gedaan mag worden alhoewel vast niet elke politieke partij in Nederland dat zal beamen. Partijen die de elite vertegenwoordigen zoals de VVD en D66 zullen er veelal vast anders over denken. De elite van tegenwoordig zit niet te wachten op een gelijk speelveld. De hoogopgeleide klasse in Nederland trekt zich namelijk steeds meer terug en zondert zich af van de milieus waar kinderen wel extra hulp van buiten nodig hebben om te kunnen klimmen op de maatschappelijke ladder.quote:woensdag 4 november 2015
De Amerikaanse Droom in crisis
Eigen kroost eerst
Vijftien jaar na Bowling Alone laat Robert Putnam in zijn nieuwe boek Our Kids zien dat Amerika voor veel mensen alles behalve the land of opportunity is. Hoe staat het met de kansen van ‘our kids’ in Nederland?
door Casper Thomas
EEN HORIZONTAAL uitgestoken wijsvinger en middelvinger, een ‘V’ op z’n kant. Als waren die vingers een schaar. Dat gebaar maakt Robert Putnam om de zoveel minuten tijdens ons gesprek over zijn nieuwste boek Our Kids: The American Dream in Crisis. Een grafiek met twee lijnen die steeds verder uit elkaar lopen, dat vat volgens Putnam de geschiedenis van de Verenigde Staten gedurende de afgelopen halve eeuw samen. Of het nu gaat om inkomens, schooluitval of echtscheidingen, de grafieken van Our Kids weerspiegelen een van de belangrijkste thema’s uit het publieke debat van de laatste twee jaar: groeiende ongelijkheid tussen hoger en lager opgeleiden. Een kloof tussen de haves en de have-nots die steeds groter wordt. Die haves hebben van alles meer: een stimulerende thuissituatie, deelname aan verenigingen, goed onderwijs. Die have nots hebben gebrek aan dat alles. En die twee groepen leven in toenemende mate van elkaar gescheiden.
We zijn op Nuffield College, Oxford, de tijdelijke basis van waaruit Robert Putnam Europa aandoet om dit deel van de wereld te vertellen over toenemende segregatie waarvan vooral kinderen de dupe zijn. Hij is gedurende een trimester aan de Britse universiteit verbonden als visiting scholar. Hij heeft net acht maanden non-stop rondreizen door de Verenigde Staten achter de rug. Sinds Our Kids verscheen wil iedereen van Putnam horen. Hij houdt Amerika een spiegel voor waarin te zien is hoe de sociale mobiliteit is gekelderd in de afgelopen decennia. En naarmate de race om het Amerikaanse presidentschap verder op stoom komt, wil het hele politieke spectrum hem op de thee hebben om te horen hoe dat komt. ‘Ik kan de volgende zin niet uitspreken zonder onbescheiden te klinken, en ik verontschuldig me daarvoor, maar ik heb met nagenoeg alle presidentskandidaten gesproken over Our Kids’, zegt Putnam.
Het is niet de eerste keer dat Putnam de rol van politieke fluisteraar speelt. Hij was de Thomas Piketty van de jaren negentig. Zijn bestseller Bowling Alone was het boek waarover iedereen het toen had. Met Bowling Alone maakte Putnam de wereld vertrouwd met het begrip ‘sociaal kapitaal’, waarvan de voorraad sinds de jaren zestig flink geslonken is, concludeerde hij. Een wereld van sociale betrokkenheid, vrijwilligerswerk en bloeiend verenigingsleven had volgens hem plaatsgemaakt voor een geatomiseerde samenleving van eenzaam tv-kijken en onderling wantrouwen. Putnam (die in zijn jeugd een fervent bowler was) koos een perfecte metafoor: de eenzame figuur op de kegelbaan. Amerika’s volkssport nummer één, traditioneel beoefend door duizenden bowling leagues, gereduceerd tot een individuele bezigheid, als ware het vissen. Zijn these was omstreden, en hij kwam er later deels op terug, maar het maakte Putnam wereldberoemd.
IN ZIJN NIEUWSTE boek grijpt Putnam terug op wat de stichtingsmythe van het moderne Amerika is geworden: the American Dream, als term gemunt door de publiekshistoricus James Truslow Adams in zijn boek The Epic of America en door Putnam omschreven als ‘de belofte dat iedereen, ongeacht zijn of haar achtergrond, een eerlijke start krijgt in het leven’. Dat ideaal, zo laat Putnam zien, ligt in duigen, vernietigd door een halve eeuw van toenemende segregatie, inkomensongelijkheid en een hogere klasse die de eigen levenssfeer afbakent. Letterlijk, met een hek om de grote tuin, en figuurlijk door voor hun kinderen een pad uit te zetten waardoor ze de minder bevoordeelden nauwelijks meer tegenkomen. Sportclubs, buurten en scholen zijn homogene klasse-enclaves geworden. Op die manier is het uit het oog, uit het hart. ‘Dat is mijn verhaal’, zegt Putnam, met een vol stemgeluid dat op hoog volume de kleine kamer vult. ‘Het verdwijnen van een bezorgdheid om andermans kinderen.’
Natuurlijk is de Amerikaanse droom precies dat: een ideale voorstelling. Maar Our Kids laat zien dat er een realiteit bestond die erg dicht bij die droom kwam: Port Clinton, Ohio, halverwege de vorige eeuw, een stad waar klasse wel bestaat, maar nauwelijks wordt ervaren. Wie arm is, voelt zich niet zo. Wie rijk is (relatief dan, de onderlinge inkomensverschillen zijn beperkt) doet daar een beetje besmuikt over. Kinderen worden geboren in stabiele huishoudens, met twee ouders. Vader meestal aan het werk, moeder meestal thuis. In dat stadje in de midwest groeide Robert Putnam op. Hij kreeg zijn high school-diploma op 1 juni 1959, samen met 150 klasgenoten. 1150 van de 6500 inwoners van Port Clinton juichten ze toe. ‘Familie of niet, de mensen van Port Clinton beschouwden de graduates als “onze kinderen”’, schrijft Putnam.
Het is een slimme manier om sociale verandering in beeld te brengen. Leg kinderen vast als ze jong en hoopvol zijn, spoel dan door naar een paar decennia later en kijk wat er van ze geworden is. De bbc scoorde er een hitserie mee, Seven Up. Het is de reden waarom volwassenen overal ter wereld schoolreünies bezoeken, of juist mijden. Voor Our Kids zocht Putnam zijn oud-klasgenoten een halve eeuw later op. Bijna allemaal waren ze hoger op de sociaal-economische ladder geëindigd dan hun ouders. Don, die een vader had die met twee fabrieksbanen het gezin onderhield, ging naar de universiteit en werd priester. Of neem Jesse en Cheryl, die als zwarte kinderen tegen institutioneel racisme opliepen, de weg naar hoger onderwijs alsnog vonden, huizen kochten en een comfortabel middenklassebestaan verwierven.
FAST FORWARD een halve eeuw. Putnam omschrijft het hedendaagse Port Clinton als een ‘split-screen American nightmare’. Deïndustrialisering heeft een einde gemaakt aan werkzekerheid voor lagere klassen. In grote delen van de stad groeit bijna de helft van de kinderen op in armoede. Veertig procent van de kinderen wordt geboren buiten het huwelijk. Drugsgebruik en criminaliteit zijn enorm toegenomen. Grote uitzondering is Catawba Island, de lommerrijke wijk aan de rand van het meer waar Port Clinton aan ligt. Daar woont de rijke bovenlaag, met kinderen die, zoals Putnam het optekent uit de monden van schoolbestuurders, ‘hun bmw convertible parkeren op het schoolplein naast krakkemikkige busjes die onderdak bieden aan thuisloze kinderen’.
De vertegenwoordigers van de huidige generatie kinderen die aan het woord komen in Putnams boek ervaren Amerika als alles behalve het land van de onbegrensde mogelijkheden. Putnam en zijn team interviewden Mark, een achttienjarige jongen wiens vader in de gevangenis zit, die tijdelijke baantjes aaneenrijgt en die graag hoger onderwijs wil volgen maar geen idee heeft hoe die wens te vervullen. Ze spraken met Kayla, die opgroeit in een gezin dat constant wisselt van samenstelling wanneer nieuwe stiefvaders met kinderen hun intrede doen. Ze spraken ook met Andrew, zoon uit een middenklassegezin van kleine ondernemers, die door zijn ouders naar voetbal werd gereden en een stage kon regelen via een vriend van zijn vader. Andrew zit op de universiteit en onderhoudt een diepe vriendschapsband met zijn ouders. Al deze vignetten, zo licht Putnam toe, dienen ter ondersteuning van de simpele waarheid die hij wil verkondigen: ‘Als je de kinderen in Port Clinton in 1950 vergelijkt met die kinderen in Port Clinton nu, dan is de opportunity gap dramatisch toegenomen.’
Putnams onderzoek naar de staat van jong Amerika begon tien jaar geleden, in een seminar voor studenten politicologie op Harvard. ‘De groep voerde een discussie over altruïsme’, vertelt Putnam. ‘De algemene aanname was dat jongeren in toenemende mate aan vrijwilligerswerk doen. Een studente, zelf van een relatief arme achtergrond, meende dat het vooral gold voor welvarende kinderen, die vrijwilligerswerk zagen als een manier om aan hun cv te werken, en zo in de smaak te vallen bij de toelatingscommissies van de universiteit. Ik adviseerde dit verder te onderzoeken. De uitkomsten waren verrassend. Ik verwachtte dat verschillen in vrijwilligerswerk vooral zouden samenvallen met ras, maar dat bleek niet zo te zijn. Er was inderdaad wel een groot klasseverschil.’
Putnams studente wilde niet verder in de wetenschap. Ze ging naar een business school en werd een succesvolle ondernemer. Putnam, geholpen door tientallen onderzoeksassistenten, ging door met haar onderzoek. De data, aangevuld met uitgebreid veldonderzoek in verschillende Amerikaanse steden, leverden steeds hetzelfde beeld op: een groeiende kloof of het nu ging om inkomen, sociaal kapitaal of werkloosheid. Hoger opgeleiden stonden aan de ene kant van de kloof, lager opgeleiden aan de andere kant. Dit klassenverschil was de bepalende factor voor zo ongeveer alles in het leven. Hoger opgeleiden krijgen later kinderen, zijn minder vaak alleenstaand en – een favoriete indicator van Putnam – eten vaker samen een avondmaaltijd met het hele gezin.
Destijds, toen hij Bowling Alone had geschreven, was Putnam ook een veelgevraagd adviseur in Europa. De Britse pers bestempelde hem in 2001 als ‘Tony Blair’s favourite new guru’, De vorige Franse president Nicolas Sarkozy ging bij hem te rade. De Bondsdag stelde een commissie in die moest onderzoeken in hoeverre Duitsland te lijden had onder afnemend sociaal kapitaal. Ook de Lage Landen raakten in de ban van de Putnam-these. Zijn werk werd ook hier onderdeel van het sociaal-wetenschappelijk debat. Jet Bussemaker, toenmalig staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport en druk bezig met het aanmoedigen van actief burgerschap, vroeg Putnam op gesprek. Allemaal werden ze getriggerd door Putnams voorspelling van destijds dat Europa de Verenigde Staten volgde met tien jaar vertraging.
WORDT NA de uitputting van sociaal kapitaal de verschraling van de kansen van ‘onze kinderen’ ook in Nederland onderwerp van gesprek? Het lijkt er wel op. Vorige week vergaderde de Tweede Kamer over de onderwijsbegroting. Een groeiende tweedeling in het onderwijs was een van de onderwerpen die het debat domineerden. Het politieke spectrum in de breedte, met uitzondering van de vvd en de pvv, sprak de bezorgdheid uit dat de onderwijskansen van kinderen uit hoogopgeleide en uit laagopgeleide gezinnen steeds meer uiteen beginnen te lopen. Onder meer de vroege voorsortering in het Nederlands onderwijs, waarbij leerlingen na de basisschool richting vmbo, havo of vwo stromen, het nieuwe leenstelsel dat een extra barrière opwerpt voor het volgen van hoger onderwijs en de toename van ‘schaduwonderwijs’ in de vorm van huiswerkbegeleiding en private scholen werden genoemd als bedreigingen voor de kansengelijkheid in Nederland. Eerder die week interviewde dagblad Trouw minister van Onderwijs Jet Bussemaker. Zij constateerde dat ‘de emancipatiefunctie’ van het onderwijs in gevaar is nu rijke ouders hun kinderen in toenemende mate laten bijspijkeren buiten het reguliere onderwijs om.
Uiteraard klinkt er ook nu weer kritiek op Putnam. Los van het noodzakelijke academisch geredetwist over cijfers, variabelen en indicatoren roept hij bij veel critici een zekere irritatie op. Illustratief is de bespreking van journalist Nicholas Lemann in The New York Review of Books. ‘Er zijn weinig prominente academici die het milieu uit, zeg, Happy Days – dat zich afspeelt in het middenwesten in de jaren vijftig om het Amerika van de jaren 1970 gerust te stellen – zo diep bevredigend vinden als Putnam’, schrijft Lemann. ‘Hij voelt zich aangetrokken tot specifieke aspecten van het gemeenschapsleven, zoals de centrale rol van het football team, de onschuld als het gaat om seks en drugs, en alomtegenwoordigheid van moeders die meer bezig zijn om voor kinderen te zorgen dan aan hun carrière werken.’ Het lijkt aardig bedoeld, maar de ondertoon is vilein: Putnam, die de lelieblanke, conservatieve, heteroseksuele cultuur van de jaren vijftig verheerlijkt.
Natuurlijk heeft Putnams contrapunt voor het huidige Amerika onmiskenbare schaduwzijden, met de rassenwetten als pijnlijkste voorbeeld. Maar de auteur van Our Kids is daar niet blind voor. Opvallend is ook het aantal keren dat vrouwelijke geïnterviewden in zijn boek vertellen dat ze stopten met werk of studie zodra er getrouwd werd. Putnam wegzetten als een oude conservatief die terugverlangt naar de tijd van Mad Men seizoen 1 is dan ook voorbijgaan aan zijn voornaamste punt: de privé-omstandigheden waarin kinderen een halve eeuw geleden opgroeiden, verschilden niet dramatisch naar gelang klasse. Ook als je aan de onderkant van de sociaal-economische ladder geboren werd, lagen er mogelijkheden voor je open. Geholpen door staat, buren en gemeenschap kon iemand zijn milieu ontstijgen.
Anno 2015 is dat een stuk moeilijker geworden. Niemand kan met zekerheid voorspellen hoe de tieners die in Our Kids aan het woord komen zullen eindigen, maar het is duidelijk dat ze over minder hulpbronnen beschikken dan de arme kinderen uit Putnams jeugd. Het is misschien wel Putnams belangrijkste boodschap, en meteen de reden waarom het zinloos is zijn werk proberen te vatten in een culturele tegenstelling tussen progressief en conservatief: wat er gewonnen is aan gelijkheid tussen de seksen en tussen rassen is er verloren gegaan aan gelijkheid tussen klassen. Hoogopgeleiden keren naar binnen, ongeacht geslacht of achtergrond.
Putnam heeft dan ook een andere missie met zijn boek dan zijn progressieve criticasters hem verwijten. Het gaat hem niet om een terugkeer naar de jaren vijftig, maar om een herstel van de mentaliteit van de progressive era, het tijdvak daarvoor dat de egalitaire samenleving van de naoorlogse jaren mogelijk maakte. ‘Dat was een tijd waarin mensen publieke keuzes maakten die de ongelijkheden tussen klassen kleiner maakten. De high school deed zijn intrede, vier jaar vervolgonderwijs voor iedereen. Politiek was dat geen easy sell. De rijken moesten ervan overtuigd worden dat het in ieders belang is om de ongelijkheid beperkt te houden. Dat is precies de uitdaging waar we nu voor staan.’ En dus pleit Putnam in Our Kids voor ingrepen die de opportunity gap kleiner maken, zoals vroegschools onderwijs, gemengde wijken en buitenschoolse activiteiten voor kansarme kinderen.
Putnam voelt de tijdgeest in zijn land andermaal feilloos aan. In 2013 ging de Amerikaanse National Book Award naar The Unwinding of America van de New Yorker-journalist George Packer. Het boek vertelt aan de hand van individuele levens hoe het verdwijnen van de zware industrie als economische motor grote delen van Amerika ontwrichtte. Plaats van handeling is Youngstown, Ohio, op twee uur rijden van Port Clinton. En natuurlijk was er Thomas Piketty die met evenveel tamtam eenzelfde punt maakte als Putnam nu: we leven in een tijd van toenemende ongelijkheid. Piketty trakteerde zijn lezers op grafieken die lieten zien welke wereld er is verdwenen in de afgelopen decennia. Toen Putnam in 1959 zijn diploma kreeg in Port Clinton hadden de Verenigde Staten een hoogste belastingschijf van negentig procent. De progressive era als begin van een tijd van kleine sociaal-economische tegenstellingen werd deels mogelijk gemaakt door een economische politiek die tegenwoordig zelfs de meest linkse partijen in Europa als absurd voorkomt.
Maar er is een belangrijk verschil tussen Pikketty en Putnam: de Franse econoom richt zich op een gezichtsloze één procent die zich een toenemend deel van de welvaart weet toe te eigenen. Putnams boek is er een, zoals hij schrijft, ‘zonder upper class villains’. En met lower class victims, zou je daaraan kunnen toevoegen. Want de dupe van een ongelijke samenleving zijn allereerst kinderen die buiten de veilige zone van het stabiele, betrokken gezin worden geboren. ‘Maar uiteindelijk is iedereen slechter af als gevolg van ongelijkheid. Economen becijferen de kosten van de groeiende kloof op honderden miljarden op de lange termijn’, zegt Putnam. ‘Toen we begonnen met dit project was ons doel de opportunity gap tot het belangrijkste binnenlandse onderwerp van de presidentsverkiezingen van 2016 te maken.’ Putnam windt er geen doekjes om: ‘I want to change America.’
MOET NEDERLAND zich zorgen maken om haar kinderen? In ieder geval wordt het aanzwellende publieke debat over kansenongelijkheid geschraagd door een groeiende stapel onderzoeken naar de afgesloten leefwerelden van hoog- en laagopgeleiden. Vorig jaar oktober brachten het Sociaal en Cultureel Planbureau en de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid samen het rapport Gescheiden werelden? uit. Daaruit kwam een beeld naar voren van een Nederland dat anno 2015 het midden houdt tussen Port Clinton 1950 en Port Clinton 2015. Het scp constateerde ‘vrij grote sociale afstand’ tussen lager en hoger opgeleiden. Gezinsvorming, sociale contacten, alles speelde zich voornamelijk af in kringen van gelijk opleidingsniveau. ‘Tussen lager en hoger opgeleiden bestaat enige segregatie in de woonomgeving, op school en op het werk, maar vergeleken met andere landen is die segregatie (nog) niet sterk’, concludeerden de onderzoekers.
Eerder deze maand bracht een groep onderzoekers van de Radboud Universiteit een onderzoek uit dat het beeld van gescheiden werelden bevestigt. In Opleiding als sociale scheidslijn schrijven Marloes de Lange, Maarten Wolbers en Jochem Tolsma dat ‘in Nederland opleiding een belangrijke scheidslijn is op tal van maatschappelijke domeinen. Er is een aanzienlijke kloof tussen hoger en lager opgeleiden op het vlak van de arbeidsmarkt, attitudes, politieke participatie en gezondheid.’ Het drietal constateert ook een toegenomen ‘homogamie’ oftewel trouwen binnen de eigen klasse. Hoogopgeleiden doen meer aan vrijwilligerswerk, en zijn beter in staat te voorkomen dat hun kinderen lager op de sociaal-economische ladder eindigen dan zijzelf.
Dat die twee gescheiden werelden bestaan, wil echter nog niet zeggen dat ze verder uiteen zijn gedreven, is de conclusie in Opleiding als sociale scheidslijn. Terugblikkend komen de onderzoekers tot het oordeel dat, in tegenstelling tot wat Putnam laat zien voor de Verenigde Staten, de kloof tussen hoog- en laagopgeleid in de afgelopen dertig jaar in elk geval niet groter is geworden. Eenzelfde geluid klinkt in Een kloof van alle tijden, een bundel samengesteld door Herman van der Werfhorst, hoogleraar sociologie aan de Universiteit van Amsterdam. Ja, hoog- en laagopgeleid leven goeddeels in gescheiden werelden, maar van een sterk gegroeide kloof is niet per se sprake. Het is vooral de samenstelling van de groepen aan weerszijden van de kloof die is veranderd. In 1960 telde men 85.000 hoger opgeleiden, in 2011 waren dat er meer dan drie miljoen, oftewel 27 procent van de beroepsbevolking. Die cijfers komen uit een essay van Mark Bovens met de titel Opleiding als nieuwe sociale scheidslijn. Wat nieuw is, constateert Bovens, ‘is de opkomst van hoger opgeleiden als een tamelijk homogene sociale groep’. Die hoogopgeleiden domineren de politiek (Bovens muntte eerder de term ‘diplomademocratie’) en kunnen zich goed organiseren om hun belangen te bestendigen.
De vraag is wat de gevolgen van die gescheiden werelden zijn voor toekomstige generaties. Our Kids van Robert Putnam bevat een belangrijke waarschuwing op dit punt: veel data die worden gebruikt lopen meestal een paar decennia achter op de werkelijkheid. Generaties worden met elkaar vergeleken op het moment dat er iets te vergelijken valt: een behaald inkomensniveau of een behaalde opleiding. Over waar iemand eindigt op de sociaal-economische ladder is pas wat zinnigs te zeggen wanneer hij of zij halverwege de dertig is, op z’n vroegst. Wie kijkt naar sociale mobiliteit is als ‘een astronoom die naar de sterren kijkt’: je ziet wat jaren geleden gebeurde, niet wat er nu gebeurt. Het is een belangrijke reden waarom de ongelijkheid in Port Clinton kon groeien zonder dat het al te veel opviel: het kwam niet direct naar voren in de cijfers. Vandaar Putnams focus op ‘onze kinderen’, en de kansen die zij hebben. Die kinderen zijn een windvaan voor de samenleving in de toekomst.
Wie met die bril naar Nederland kijkt, ziet een zorgelijk beeld. Eén op de negen kinderen in Nederland groeit op in armoede, zo rapporteert de Kinderombudsman, en dat is meer dan tien jaar geleden. Anno 2015 leven vierhonderdduizend kinderen in armoede, waarvan driekwart jonger is dan twaalf. Uit onderzoek van de Universiteit van Michigan naar de mate waarin klassenverschil bepalend was voor de rekenvaardigheid van kinderen kwam Nederland als koploper uit de bus. Dit onderzoek staat model voor het onderwijs als geheel. ‘Zelfs als kinderen uit hogere en lagere sociale milieus over dezelfde cognitieve vaardigheden beschikken, dan behalen kinderen uit hogere sociale milieus een hoger opleidingsniveau dan kinderen uit lagere sociale milieus, omdat de ouders van de eerstgenoemde groep van kinderen het nut van onderwijs vaker inzien’, concluderen de onderzoekers in Opleiding als sociale scheidslijn.
HET IS TEKENEND voor de situatie die uiteindelijk heeft geleid tot Putnams conclusie dat er ‘twee Amerika’s’ zijn – dat van hoogopgeleide gezinnen die alle zeilen kunnen bijzetten om kun kroost vooruit te helpen: hun sterke netwerken, hun financiële middelen waarmee bijspijkercursussen en huiswerkbegeleiding kunnen worden gekocht, versus het Amerika van kinderen die geboren worden in laagopgeleide gezinnen waar die hulpbronnen niet ter beschikking staan. Wat Our Kids óók laat zien, is hoe belangrijk het voor de toekomst van kinderen is dat ze niet worden opgesloten in een kansarm milieu. Die kinderen uit het Port Clinton van de jaren vijftig die de sociaal-economische ladder beklommen deden dat vaak met hulp, steun en advies niet zozeer van hun eigen ouders, maar van andere ouders. De sportcoach die hielp met invullen van formulieren voor een studiebeurs, het kind dat aan tafel mocht aanschuiven bij een gezin dat wél elke dag samen at en waar onderwerpen werden besproken waar het thuis niet over ging. Dat is de verloren wereld die Putnam oproept in Our Kids, een tijd waarin de verantwoordelijkheid voor kinderen een gedeelde was, van alle ouders, voor alle kinderen. En juist op dat punt verandert Nederland in een land dat de Verenigde Staten achterna gaat: een land waarin de hoogopgeleide klasse zich op zichzelf terugtrekt en haar nageslacht in toenemende mate opvoedt afgezonderd van de kinderen die er níet vanzelf wel komen.
http://www.groene.nl/artikel/eigen-kroost-eerst
Het is een klassiek staaltje 'blaming the poor'. In dit geval voor de afgenomen sociale mobiliteit (door sommigen zelfs een gewenste ontwikkeling).quote:Op vrijdag 10 juni 2016 14:44 schreef Pietverdriet het volgende:
@ klopkoek, neen, ik begin niet over wat anders, ik zeg dat ouders verantwoordelijk zijn voor hun kinderen en deze op te voeden.
Net was het nog victim blaiming, nu is het klassiek blaming the poor.quote:Op vrijdag 10 juni 2016 19:23 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Het is een klassiek staaltje 'blaming the poor'. In dit geval voor de afgenomen sociale mobiliteit (door sommigen zelfs een gewenste ontwikkeling).
Het slaat nergens op.
Kom jij dan niet met een onzinvraag die dingen suggereert welke nooit zijn gezegd.quote:Op vrijdag 10 juni 2016 19:33 schreef Pietverdriet het volgende:
[..]
Net was het nog victim blaiming, nu is het klassiek blaming the poor.
Make your mind up.
Slachtofferrol via proxy.
En vertel eens wat er mis is met ouders die hun kinderen voorlezen, helpen met huiswerk, zorgen dat ze hun huiswerk maken, een keer meenemen naar een museum? En kom nu niet met een lament.
Je draait. Je weet dat ik gelijk heb en je wilt het niet toegeven.quote:Op vrijdag 10 juni 2016 19:37 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Kom jij dan niet met een onzinvraag die dingen suggereert welke nooit zijn gezegd.
Overigens zien we nu net de omgekeerde tendens onder rijke ouders.
Ga toch weg man. Een van de feiten is dat rijke ouders steeds vaker bijlessen, huiswerkbegeleiding, examenklassen e.d. zijn gaan regelen.quote:Op vrijdag 10 juni 2016 19:40 schreef Pietverdriet het volgende:
[..]
Je draait. Je weet dat ik gelijk heb en je wilt het niet toegeven.
Je bent per definitie al een deelnemer in de maatschappij. De rest is eigen-verantwoordelijkheid moralisme, bedoeld om de samenleving te individualiseren.quote:Op vrijdag 10 juni 2016 10:46 schreef Perrin het volgende:
[..]
Sneu maar waar. Misschien dat het populaire thema 'participatiemaatschappij' daar nog wat verandering in gaat brengen.
Niet zeuren dat iemand anders het moet regelen, maar zelf van de bank komen en actie ondernemen is best een goed principe wat mij betreft.
Lees trouwens eens de openingspost door.quote:Op vrijdag 10 juni 2016 19:40 schreef Pietverdriet het volgende:
[..]
Je draait. Je weet dat ik gelijk heb en je wilt het niet toegeven.
Het is zo jammer dat de samenleving geperverteerd is geraakt door angelsaksische propaganda. Dat betekent dat je altijd als tweede eindigt. Je volgt wat anderen doen.quote:Op vrijdag 10 juni 2016 20:05 schreef deelnemer het volgende:
[..]
Je bent per definitie al een deelnemer in de maatschappij. De rest is eigen-verantwoordelijkheid moralisme, bedoeld om de samenleving te individualiseren.
quote:Op vrijdag 10 juni 2016 20:30 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Lees trouwens eens de openingspost door.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Zou het nou echt aan de ouders liggen, of is het toch ook het systeem?
Blaming the victim; blaming the poor - het komt op hetzelfde neer.
http://www.trouw.nl/tr/nl(...)e-er-niet-meer.dhtml
Bewust of niet, het is een feit dat wij onze troeven bij het grof vuil hebben gegooid terwijl wij dat waar de Americanen en Engelsen in uitblinken niet zo goed kunnen en willen doen. Zoals Louis van Gaal zei op zijn hoogtepunt als coach: "je moet uitgaan van je eigen kracht".quote:Op vrijdag 10 juni 2016 20:34 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Het is zo jammer dat de samenleving geperverteerd is geraakt door angelsaksische propaganda. Dat betekent dat je altijd als tweede eindigt. Je volgt wat anderen doen.
Een voordeel dat Nederland had tov de grotere markten en landen was hoe goed het land was georganiseerd. Daardoor kon het concurreren met veel grotere landen. Dat is nu helemaal weg.
Ik weet wel zeker dat de Amerikanen bewust zand in de ogen strooit van de Europeanen. Ze zijn er kampioen in om zichzelf te verkopen als vrije markt.
Een feit is dat als jij als ouder liever voor de SBS treurbuis hangt en je kinderen niet voorleest, nooit eens in aanraking laat komen met cultuur, niet helpt met hun huiswerk en niet zorgt dat ze hun huiswerk maken, ze namen geeft als Presilla, etc, ze dan duidelijk slechtere schoolresultaten hebben. Iets wat jij hier ook impliciet toegeeft.quote:Op vrijdag 10 juni 2016 19:47 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Ga toch weg man. Een van de feiten is dat rijke ouders steeds vaker bijlessen, huiswerkbegeleiding, examenklassen e.d. zijn gaan regelen.
Nature + Nurturequote:Op zaterdag 11 juni 2016 10:19 schreef Bondsrepubliek het volgende:
Regelmatig wordt in discussies over sociale mobiliteit ook gewezen op erfelijkheid van intelligentie. Zeker nu hoogopgeleid steeds vaker trouwt met hoogopgeleid kan dat als een verklaring gebruikt worden voor de afname van sociale mobiliteit. Maar is dat wel terecht en zie je dat daadwerkelijk terug in de genen van mensen?
Krijgen intelligente mensen slimmer nageslacht?
Als ouders " ff langskomen " als de kinderen slechte cijfers halen is het niet zo een wonder dat echt goede leraren het elders gaan zoeken.quote:Op vrijdag 10 juni 2016 23:46 schreef Bram_van_Loon het volgende:
[..]
[ afbeelding ]
Ik heb hier ook al vaak op gewezen, bron en al, dat is aan dovemansoren gericht. Ik heb het nu niet specifiek over Piet, ik spreek in het algemeen. Die invloed begint al sterk op de lage school: een lage school in een villawijk vs. een lage school in een kansenwijk: nogal verschillende leerlingen, nogal een verschil in begeiding thuis, nogal verschillende vriendjes, maar even slechte leraren. Dan kan je wat extra geld besteden aan die scholen (gelukkig dat wel) maar als de kwaliteit van de leraar niet omhoog gaat dan wordt het niets.
Waarom is het eerste plaatje verwijderd?
Dit is dat andere plaatje.quote:Op vrijdag 10 juni 2016 23:46 schreef Bram_van_Loon het volgende:
Waarom is het eerste plaatje verwijderd?
De participatiemaatschappij betekent dat je lokaal sociaal en solidair bent, en landelijk uitgaat van eigenverantwoordelijkheid. Het landelijke raamwerk stelt 'ieder voor zich' en de lokale uitvoering stelt 'solidair samenwerken'.quote:Op vrijdag 10 juni 2016 20:34 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Het is zo jammer dat de samenleving geperverteerd is geraakt door angelsaksische propaganda. Dat betekent dat je altijd als tweede eindigt. Je volgt wat anderen doen.
Een voordeel dat Nederland had tov de grotere markten en landen was hoe goed het land was georganiseerd. Daardoor kon het concurreren met veel grotere landen. Dat is nu helemaal weg.
Ik weet wel zeker dat de Amerikanen bewust zand in de ogen strooit van de Europeanen. Ze zijn er kampioen in om zichzelf te verkopen als vrije markt.
Dat speelt ook mee inderdaad. Mede daardoor werd de relatieve bevolkingsdichtheid ten volle benut. Toch zou ik de kwaliteit van het openbaar bestuur (efficient, integer en coherent/integraal werken) en de georganiseerdheid van het land niet uitvlakken. Aan de ene kant internationaal bekend als creatief, egalitair en met een grote persvrijheid, maar ook zeker wel als een goed georganiseerd land hoor....quote:Op vrijdag 10 juni 2016 23:53 schreef Bram_van_Loon het volgende:
[..]
Bewust of niet, het is een feit dat wij onze troeven bij het grof vuil hebben gegooid terwijl wij dat waar de Americanen en Engelsen in uitblinken niet zo goed kunnen en willen doen. Zoals Louis van Gaal zei op zijn hoogtepunt als coach: "je moet uitgaan van je eigen kracht".
Of dat die goede organisatie onze grot ekracht was weet ik niet, ik ben geneigd te stellen dat onze grootste kracht was dat we een inclusieve maatschappij hadden waarin iedereen goede kansen kreeg om zich te ontwikkelen waardoor we weinig talent verspilden. Dat is iets wat onhaalbaar is voor de Amercanen en de Engelsen en wat langzaam maar zeker minder haalbaar wordt voor ons.
http://www.nytimes.com/20(...)n-the-poor.html?_r=0quote:Professor Banerjee suggests the spread of welfare aversion around the world might be an American confection. “Many governments have economic advisers with degrees from the United States who share the same ideology,” he said. “Ideology is much more pervasive than the facts.”
Ik heb al zo vaak suggesties gedaan. Bijv. de noodzaak tot investeringen in infrastructuur en gebouwen. Dat is ook een zwak punt van de Duitse economie trouwens...quote:Op zondag 12 juni 2016 09:45 schreef Pietverdriet het volgende:
Maar klopkoek, vertel eens, wat is nu een oplossing zoals jij die ziet, want ik zie jou alleen maar klagen en schelden
Investeren in infra en gebouwen is goed voor betere schoolresultaten van kinderen in achterstand milieus? Leg uit.quote:Op zondag 12 juni 2016 12:38 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Ik heb al zo vaak suggesties gedaan. Bijv. de noodzaak tot investeringen in infrastructuur en gebouwen. Dat is ook een zwak punt van de Duitse economie trouwens...
Dit is tevens relatief gunstig voor de sociale mobiliteit en gespreide loonsontwikkeling.
Ik hoef niet iets uit te leggen dat nooit is gezegd.quote:Op zondag 12 juni 2016 12:42 schreef Pietverdriet het volgende:
[..]
Investeren in infra en gebouwen is goed voor betere schoolresultaten van kinderen in achterstand milieus? Leg uit.
In the Economist van dit weekeinde stond dat schoolgebouw geen effect hadden op de leerprestaties. Vooral betere docenten helpen. Echter, schoolgebouwen zijn zichtbaar voor de ouders en ouders maken de schoolkeuze.quote:Op zondag 12 juni 2016 12:42 schreef Pietverdriet het volgende:
[..]
Investeren in infra en gebouwen is goed voor betere schoolresultaten van kinderen in achterstand milieus? Leg uit.
In Amsterdam maken ambtenaren de keuze.quote:Op zondag 12 juni 2016 13:39 schreef GSbrder het volgende:
[..]
In the Economist van dit weekeinde stond dat schoolgebouw geen effect hadden op de leerprestaties. Vooral betere docenten helpen. Echter, schoolgebouwen zijn zichtbaar voor de ouders en ouders maken de schoolkeuze.
Je bent de hele tijd aan het ageren tegen mijn stelling dat schoolprestaties beter worden als ouders meer aandacht besteden aan hun kinderen en loopt dat blaiming the poor te noemen. Betere schoolprestaties en vervolgonderwijs lijken mij duidelijk de basis van sociale mobiliteit, en als ik je vraag wat jij dan verbeterd zou willen zien omdat je alleen maar kankert en klaagt, draai je, mompel je wat over gebouwen en infrastructuur als antwoord op sociale mobiliteit te verbeteren.quote:Op zondag 12 juni 2016 13:25 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Ik hoef niet iets uit te leggen dat nooit is gezegd.
Natuurlijk is postcodebeleid, etnisch profileren en apartheid alleen dikke prima wanneer het de machthebbers goed uit komt.quote:Op zondag 12 juni 2016 14:13 schreef Paper_Tiger het volgende:
[..]
In Amsterdam maken ambtenaren de keuze.
Apartheid is in Nederland een bewuste keuze van diverse groepen.quote:Op zondag 12 juni 2016 14:55 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Natuurlijk is postcodebeleid, etnisch profileren en apartheid alleen dikke prima wanneer het de machthebbers goed uit komt.
Dat klopt.quote:Op zaterdag 11 juni 2016 22:57 schreef Klopkoek het volgende:
In ieder geval is het vrij dom om nogal blindelings de mores van anderen te volgen. Dan ben je altijd net te laat.
Ja. Het lijkt me verstandig om niet al te veel mensen in de politieke en ambtelijke top te hebben die daar economie of iets dergelijks hebben gestudeerd.quote:Herinner je nog dit voorbeeld?
Dus doen die ambtenaren wat jij wil, en sturen ze dat proces.quote:Op zondag 12 juni 2016 14:58 schreef Paper_Tiger het volgende:
[..]
Apartheid is in Nederland een bewuste keuze van diverse groepen.
Ambtenaren frustreren de vrije schoolkeuze en verpesten het onderwijs #nederlandisussrquote:Op zondag 12 juni 2016 15:10 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Dus doen die ambtenaren wat jij wil, en sturen ze dat proces.
Nog afgezien van het feit dat het niet waar is. Het is geen optimale en bewuste keuze (in een neutraal vacuum) en het is geen natuurstaat. En het heeft al helemaal niets te maken met vrijheid.
Zegt iemand die de maffia ook een stel ambtenaren vondquote:Op zondag 12 juni 2016 15:18 schreef Paper_Tiger het volgende:
[..]
Ambtenaren frustreren de vrije schoolkeuze en verpesten het onderwijs #nederlandisussr
Ken heel wat zeer atheïstische linksstemmers die hun kinderen naar roomblanke gristelijke scholen sturenquote:Op zondag 12 juni 2016 14:55 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Natuurlijk is postcodebeleid, etnisch profileren en apartheid alleen dikke prima wanneer het de machthebbers goed uit komt.
Natuurlijk. Die clubs werken precies hetzelfde.quote:Op zondag 12 juni 2016 15:24 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Zegt iemand die de maffia ook een stel ambtenaren vond
Nee, de maffia neemt minder beschermgeld, die hebben belang bij dat je kan groeienquote:Op zondag 12 juni 2016 16:43 schreef Paper_Tiger het volgende:
[..]
Natuurlijk. Die clubs werken precies hetzelfde.
Ik zou ook de voorkeur aan die club geven boven de overheid. De maffia heeft tenminste menselijke trekjes.quote:Op zondag 12 juni 2016 16:44 schreef Pietverdriet het volgende:
[..]
Nee, de maffia neemt minder beschermgeld, die hebben belang bij dat je kan groeien
De maffia en hun jurisdictie is een Libertarisch experiment, maar dat terzijde (en offtopic)quote:Op zondag 12 juni 2016 16:43 schreef Paper_Tiger het volgende:
[..]
Natuurlijk. Die clubs werken precies hetzelfde.
Ja, en de blanke anti-apartheids elite stuurden hun kinderen graag naar de goede scholen.quote:Op zondag 12 juni 2016 16:24 schreef Pietverdriet het volgende:
[..]
Ken heel wat zeer atheïstische linksstemmers die hun kinderen naar roomblanke gristelijke scholen sturen
De overheid niet natuurlijkquote:Op zondag 12 juni 2016 16:44 schreef Pietverdriet het volgende:
[..]
Nee, de maffia neemt minder beschermgeld, die hebben belang bij dat je kan groeien
De enige types die cash met credit verwarren zijn armen en politici.quote:Op zondag 12 juni 2016 16:43 schreef Paper_Tiger het volgende:
[..]
Natuurlijk. Die clubs werken precies hetzelfde.
Wat is de relevantie van deze opmerking?quote:Op zondag 12 juni 2016 23:31 schreef GSbrder het volgende:
[..]
De enige types die cash met credit verwarren zijn armen en politici.
Je hebt nog steeds geen antwoord gegeven hoe jij sociale mobiliteit zou willen verbeteren.quote:Op zondag 12 juni 2016 18:25 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Ja, en de blanke anti-apartheids elite stuurden hun kinderen graag naar de goede scholen.
Dat maakte hun idealen niet minder oprecht...
Imtech ook...quote:Op zondag 12 juni 2016 23:52 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Wat is de relevantie van deze opmerking?
Het is ook nog eens onwaar. Bankiers horen ook bij deze groep.
Dat heb ik wel gedaan.quote:Op maandag 13 juni 2016 00:04 schreef Pietverdriet het volgende:
[..]
Je hebt nog steeds geen antwoord gegeven hoe jij sociale mobiliteit zou willen verbeteren.
Hier is iets dat ik al eerder benoemde: het dankzij VVD usurpators hoge aantal kinderen die opgroeien in armoede (naar westerse maatstaven).quote:Op maandag 13 juni 2016 00:04 schreef Pietverdriet het volgende:
[..]
Je hebt nog steeds geen antwoord gegeven hoe jij sociale mobiliteit zou willen verbeteren.
Doe eens een linkje, ik heb het niet gezien tot nu toequote:
Dat is geen antwoord op mijn vraag, wordt eens concreet.quote:Op maandag 13 juni 2016 08:54 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Hier is iets dat ik al eerder benoemde: het dankzij VVD usurpators hoge aantal kinderen die opgroeien in armoede (naar westerse maatstaven).
http://www.rtlnieuws.nl/n(...)gen-over-kansen-kind
Jezelf citeren, altijd goed.quote:
Nee hoor, ook politici zijn schuldig. Zij bailen de banken, zij geven het verkeerde voorbeeld, zij gebruiken hun politieke macht.quote:Op maandag 13 juni 2016 09:27 schreef Klopkoek het volgende:
Het is nogal typisch om te doen alsof de schuldenmaatschappij en casinokapitalisme zich beperkt tot de armen. Dat is weer dat typische onderdrukkersspelletje.
Doe even niet zo huichelachtig en onoprecht. Voorgenomen regelgeving om dit daadwerkelijk aan te pakken ('too big to fail' scenarios) stond bij jou op #1 voor 'grootste irritaties'. Het verplaatsen van risico's voor de belastingbetaler naar risico's & lasten voor de aandeelhouder/kapitaalbezitter zou weleens de concurrentiepositie en economie kunnen schaden - dit is het standaard riedeltje. Dat is een feit. Politici de schuld geven is de befaamde cop-out strategy.quote:Op maandag 13 juni 2016 09:29 schreef GSbrder het volgende:
[..]
Nee hoor, ook politici zijn schuldig. Zij bailen de banken, zij geven het verkeerde voorbeeld, zij gebruiken hun politieke macht.
Waarom denk je dat die voorgenomen regelgeving voor irritaties zorgt? Omdat overheidsinterventie niets doet aan evt. 'too big to fail' zijn. Je krijgt de risico's niet waar je ze hebben wil als je continu in paniek raakt wanneer wat spaarcentjes van de burgers kwijt kunnen raken. Net zoals de overheid niet in staat is Big Pharma kleiner te maken met regeltjes en controleurs of Big Oil minder belangrijk met haar accijnzen en concessies.quote:Op maandag 13 juni 2016 10:04 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Doe even niet zo huichelachtig en onoprecht. Voorgenomen regelgeving om dit daadwerkelijk aan te pakken ('too big to fail' scenarios) stond bij jou op #1 voor 'grootste irritaties'. Het verplaatsen van risico's voor de belastingbetaler naar risico's & lasten voor de aandeelhouder/kapitaalbezitter zou weleens de concurrentiepositie en economie kunnen schaden - dit is het standaard riedeltje. Dat is een feit. Politici de schuld geven is de befaamde cop-out strategy.
Goed stuk! Dit zou iedereen moeten beluisteren.quote:Op zaterdag 11 juni 2016 10:19 schreef Bondsrepubliek het volgende:
Regelmatig wordt in discussies over sociale mobiliteit ook gewezen op erfelijkheid van intelligentie. Zeker nu hoogopgeleid steeds vaker trouwt met hoogopgeleid kan dat als een verklaring gebruikt worden voor de afname van sociale mobiliteit. Maar is dat wel terecht en zie je dat daadwerkelijk terug in de genen van mensen?
Krijgen intelligente mensen slimmer nageslacht?
Ken je de affaire Buikhuisen?quote:Op zondag 19 juni 2016 17:34 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Goed stuk! Dit zou iedereen moeten beluisteren.
De opmerking dat ongewenste uitkomsten (bij dit onderwerp) ook wel eens in de la verdwijnen schrok ik van. Maar niemand is ongevoelig voor de macht van de broodheren natuurlijk
Kom je daar nu weer mee? Die man heeft zelf collegas kallgestelt.quote:Op zondag 19 juni 2016 19:57 schreef Pietverdriet het volgende:
[..]
Ken je de affaire Buikhuisen?
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Wouter_Buikhuisen
Jij vind het toch zo erg als wetenschappelijke resultaten niet gewenst zijn? Of ben je daar ook selectief in?quote:Op zondag 19 juni 2016 20:01 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Kom je daar nu weer mee? Die man heeft zelf collegas kallgestelt.
Nou die Buikhuizen discussie werd gewoon in alle openheid gevoerd, dus het is niet zo dat het daar diep weggestopt in een la verdween.quote:Op zondag 19 juni 2016 20:13 schreef Pietverdriet het volgende:
[..]
Jij vind het toch zo erg als wetenschappelijke resultaten niet gewenst zijn? Of ben je daar ook selectief in?
http://nos.nl/artikel/213(...)er-schooladvies.htmlquote:Kinderen van hoogopgeleide ouders krijgen hoger schooladvies
VANDAAG, 01:55 BINNENLAND, ECONOMIE
Kinderen van hoogopgeleide ouders krijgen vaker een hoger schooladvies dan kinderen met dezelfde Cito-score, maar met ouders met een lager onderwijsniveau. Dat blijkt uit onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS).
Hiervoor werden 19.000 jongeren gevolgd die in het schooljaar 1999/2000 in de brugklas van het voortgezet onderwijs zaten. Twaalf jaar lang werd hun studievoortgang bekeken.
Havo en vwo
De verschillen waren vooral groot bij kinderen met een Cito-score tussen de 537 en 544, een score die past bij een advies voor havo of vwo. Van ouders met een lage of middelbare opleiding kreeg ongeveer de helft het advies dat bij deze score hoort. Van de kinderen van hogeropgeleide ouders was dat bijna zeven op de tien.
Het CBS heeft niet onderzocht waarom deze adviezen van elkaar verschillen.
Onderwijsniveau
Aan het einde van hun schoolloopbaan blijken de kinderen van hogeropgeleide ouders gemiddeld een hoger onderwijsniveau te hebben gehaald dan de andere kinderen met dezelfde Cito-score. Opnieuw zijn de verschillen het grootst binnen de groep met een Cito-score die past bij een havo- of een havo/vwo-advies.
Van de groep met hogeropgeleide ouders haalde 62 procent een hbo- of wo-diploma. Van de middelbaar opgeleide ouders was dat 44 procent en van de lageropgeleide ouders 34 procent.
Onderwijsinspectie
In april van dit jaar concludeerde de onderwijsinspectie in het rapport De Staat van het Onderwijs ook al dat kinderen die dezelfde talenten hebben, op school minder vaak dezelfde kansen krijgen.
De inspectie volgde gedurende veertien jaar kinderen van hoog- en laagopgeleide ouders. Ze hadden een vergelijkbaar IQ, waarmee ze in principe een vmbo-advies hadden moeten krijgen. De helft van de kinderen van hoogopgeleide ouders begon echter hun middelbare school op havo- of vwo-niveau. Slechts een kwart van de kinderen met laagopgeleide ouders kreeg zo'n hoger advies.
Niets nieuws onder de zon. Een belangrijke bepalende factor is het advies van de leraar die het kind zogenaamd zo goed kent, die leraren zijn ook maar mensen en worden beïnvloed door wie de ouders zijn. Als een kind ouders heeft die een arts en een ingenieur zijn dan zal hij ceteris paribus wat hogere verwachtingen hebben dan wanneer het kind ouders heeft die een schoonmaakster en productiemedewerker zijn. Voor een deel is dat ook best logisch, die leraar beredeneert dat de ouders zelf het VWO hebben gedaan en dat ze het kind kunnen helpen als het ooit vastloopt met het huiswerk en het leren voor de vakken.quote:Op donderdag 8 september 2016 07:35 schreef Bondsrepubliek het volgende:
[..]
http://nos.nl/artikel/213(...)er-schooladvies.html
Of dat zo'n leraar denkt dat hoogopgeleide ouders kapitaalkrachtiger zijn (wat in de regel ook wel zo zal zijn) en daarom in staat zijn ondersteuning te betalen als hun kinderen moeite hebben met de leerstof.quote:Op zaterdag 10 september 2016 01:18 schreef Bram_van_Loon het volgende:
[..]
Niets nieuws onder de zon. Een belangrijke bepalende factor is het advies van de leraar die het kind zogenaamd zo goed kent, die leraren zijn ook maar mensen en worden beïnvloed door wie de ouders zijn. Als een kind ouders heeft die een arts en een ingenieur zijn dan zal hij ceteris paribus wat hogere verwachtingen hebben dan wanneer het kind ouders heeft die een schoonmaakster en productiemedewerker zijn. Voor een deel is dat ook best logisch, die leraar beredeneert dat de ouders zelf het VWO hebben gedaan en dat ze het kind kunnen helpen als het ooit vastloopt met het huiswerk en het leren voor de vakken.
Bovendien zijn juist op die jonge leeftijd de milieufactoren relatief belangrijk en die zijn beter voor de kindjes die hoogopgeleide ouders hebben. De oplossing? Een goede doorstroming in twee richtingen op latere leeftijd en in hogere jaren waarbij je ervoor zorgt dat de kindjes die van het VMBO komen dezelfde basis krijgen als de kindjes die direct op het VWO starten. In het ideale geval zouden die kindjes ook Latijn en/of Grieks moeten kunnen volgen als de overige vakken goed genoeg gaan dat ze die extra ballast kunnen hebben. Laat hen maar aansluiten bij een gymnasiumklas voor die vakken. Zoveel zijn het er niet die het willen dus dat is wel te overzien.
Link naar het hele artikel:quote:De bijlesindustrie
Extra ondersteuning, duur betaald
Mooie diploma’s worden steeds belangrijker, ook als statussymbool. Daardoor floreren de huiswerkinstituten, waar vooral veel havo- en vwo-scholieren gebruik van maken. Het effect? Een groeiende kansenongelijkheid in het onderwijs.
door Jaap Tielbeke
DOODSE STILTE in lokaal 162 van het Thomas a Kempis-college in Arnhem-Noord. Het is half vier ’s middags, de laatste bel is al gegaan, schoonmakers rollen hun poetskarretjes door de verlaten gangen, maar in deze klas zitten nog zeven leerlingen geconcentreerd over hun boeken gebogen. De docente kijkt ontspannen toe vanachter het bureau, op haar tablet controleert ze of iedereen aanwezig is. Als op een tafeltje achter in het lokaal een blauw kaartje rechtop wordt gezet, snelt ze er naartoe, waarna op fluistertoon een overhoring van de lesstof volgt.
Dit is een huiswerkgroep van Studiekring, met honderdtien afdelingen het grootste studiebegeleidingsinstituut in Nederland. Voor Mila (12) was de overgang van de basisschool naar havo 1 een forse stap: plots kreeg ze bergen huiswerk en moest ze studeren voor examens. Hoe ze dat precies moest aanpakken, wist ze niet goed: ‘Als ik thuiskwam las ik de stof een keertje door en dan was ik vaak na een kwartiertje al klaar.’ Tijdens een ouderavond kwam haar mentor met het voorstel om wat extra studiehulp in te schakelen, een idee dat haar ouders direct omarmden. ‘Als mijn moeder zich met mijn huiswerk ging bemoeien, kregen we soms ruzie’, zegt Mila lachend.
Het helpt, die extra uren die ze nu op school doorbrengt: haar cijfers zijn verbeterd en de strijd met haar moeder is verleden tijd. Wanneer ze haar opdrachten voor Frans af heeft, vinkt ze in een blitse app op haar telefoon de taak af, voegt een notitie toe over haar ‘verbeterpunten’ en begint aan het volgende vak. ‘Het zijn wel lange dagen’, zucht ze. ‘Soms ben ik pas om kwart over zes thuis. Maar dan hoef ik gelukkig niets meer voor school te doen.’
De ‘bijlesindustrie’ heeft de afgelopen jaren een enorme vlucht genomen: steeds meer leerlingen worden buiten de reguliere lesuren bijgespijkerd door studiecoaches. Algemene huiswerkbegeleiding, faalangstcursussen, brugklastraining, vakspecifieke bijlessen, examentrainingen – aanbieders van onderwijsondersteuning hebben een uitgebreide menukaart. Hoeveel huiswerkinstituten er precies zijn is gissen: lang niet elke instantie staat officieel geregistreerd. De Landelijke Vereniging van Studiebegeleidingsinstituten (lvsi) schat dat er inmiddels zo’n zeshonderd professionele instituten zijn, waarvan sommige meerdere afdelingen hebben. Het cbs berekende dat het bedrag dat huishoudens besteden aan private onderwijsactiviteiten, ook wel ‘schaduwonderwijs’ genoemd, tussen 2003 en 2015 is verdubbeld: van 75 miljoen naar 150 miljoen.
Voor leerlingen kan studiebegeleiding een benodigd zetje in de rug zijn, voor sommige ouders biedt het welkome pedagogische assistentie en ook scholen maken dankbaar gebruik van de diensten van externe onderwijsondersteuning. Maar ‘schaduwonderwijs’ is een paraplubegrip dat verschillende soorten dienstverleners omvat – van bijbeunende studenten op Marktplaats, tot idealistische vrijwilligersorganisaties, tot professionele instituten – waardoor prijs en kwaliteit sterk variëren. Voor professionele begeleiding, zoals die van Studiekring, betalen ouders al gauw een paar honderd euro per maand. Kinderen uit minder gegoede gezinnen zijn eerder aangewezen op de diensten van liefdadigheidsorganisaties, waarvan de educatieve meerwaarde niet altijd helder is.
Niet nieuw, wel waar.quote:Op donderdag 8 september 2016 07:35 schreef Bondsrepubliek het volgende:
[..]
http://nos.nl/artikel/213(...)er-schooladvies.html
"De Nederlandse economie is permanent beschadigd"twitter:_basjacobs twitterde op zaterdag 10-09-2016 om 12:43:05Bas Jacobs - Langdurige stagnatie? Je gaat het pas zien als je het door hebt - ESB: https://t.co/KTqpkzwrSc reageer retweet
twitter:_basjacobs twitterde op maandag 22-08-2016 om 15:52:33Private schulden niet gedaald, publieke schulden gestegen 2008-2015 - CBS: https://t.co/62kroQLKSd https://t.co/ZuhzVzwK7y reageer retweet
Mandel: "Wij zullen geen traan laten voor Maastricht. De eenheidsakte is een ondemocratische onderneming: sociale achteruitgang, aanslag op de democratische vrijheden, versterkte repressie tegen de zwaksten, uitdieping van de ‘duale maatschappij’... wat uitmondt in een ... heropleving van racisme en neofascisme en verscherpte agressie tegen de volkeren van de Derde Wereld."twitter:ewaldeng twitterde op zondag 04-09-2016 om 09:06:43Ernest Mandel, Maastricht: autopsie van een mislukking #eurouit 1993https://t.co/pJt10juGOA reageer retweet
Dat helpt ook goed.quote:Op zaterdag 10 september 2016 08:32 schreef Bondsrepubliek het volgende:
[..]
Of dat zo'n leraar denkt dat hoogopgeleide ouders kapitaalkrachtiger zijn (wat in de regel ook wel zo zal zijn) en daarom in staat zijn ondersteuning te betalen als hun kinderen moeite hebben met de leerstof.
Dat is toch niets nieuws onder de zon?quote:Op zaterdag 10 september 2016 19:36 schreef Klopkoek het volgende:
Bas Jacobs - Langdurige stagnatie? Je gaat het pas zien als je het door hebt
Hetzelfde verhaal als dat de SP in de jaren 80 al waarschuwde voor tal van slechte ontwikkelingen die nu in volle bloei zijn. De socialisten hebben het zien aankomen en ze hebben ons gewaarschuwd.quote:Op zaterdag 10 september 2016 19:36 schreef Klopkoek het volgende:
"De Nederlandse economie is permanent beschadigd"twitter:_basjacobs twitterde op zaterdag 10-09-2016 om 12:43:05Bas Jacobs - Langdurige stagnatie? Je gaat het pas zien als je het door hebt - ESB: https://t.co/KTqpkzwrSc reageer retweet
twitter:_basjacobs twitterde op maandag 22-08-2016 om 15:52:33Private schulden niet gedaald, publieke schulden gestegen 2008-2015 - CBS: https://t.co/62kroQLKSd https://t.co/ZuhzVzwK7y reageer retweet
Mandel: "Wij zullen geen traan laten voor Maastricht. De eenheidsakte is een ondemocratische onderneming: sociale achteruitgang, aanslag op de democratische vrijheden, versterkte repressie tegen de zwaksten, uitdieping van de ‘duale maatschappij’... wat uitmondt in een ... heropleving van racisme en neofascisme en verscherpte agressie tegen de volkeren van de Derde Wereld."twitter:ewaldeng twitterde op zondag 04-09-2016 om 09:06:43Ernest Mandel, Maastricht: autopsie van een mislukking #eurouit 1993https://t.co/pJt10juGOA reageer retweet
en dat al in 1993 – indrukwekkend"
Niet slecht voor een oude vastgeroeste Marxist.
80% van Nederland denkt:quote:Op zaterdag 10 september 2016 21:35 schreef Bram_van_Loon het volgende:
Dat is toch niets nieuws onder de zon?
Dat bijles nut heeft is met name een gevolg van het gegeven dat individueel onderwijs altijd effectiever is dan klassikaal onderwijs.quote:Op zaterdag 10 september 2016 21:35 schreef Bram_van_Loon het volgende:
Dat helpt ook goed.
Het is natuulijk de bedoeling dat je geen voordeel hebt als je dit soort bijles kan betalen aangezien de kwaliteit van het publieke onderwijs goed genoeg is dat het niets meer toevoegt, het feit dat zoveel mensen wel voordeel denken te halen uit bijles geeft te denken over de staat van ons onderwijs.
Ja, Rutte heeft ons dat wijs proberen te maken. Blijkbaar met succes.quote:Op zaterdag 10 september 2016 21:46 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
80% van Nederland denkt:
1) dat de economie het niet slechter doet dan omringende landen
2) dat we 'slachtoffer' zijn van de internationale ontwikkelingen, en secundair van de erfenis van vorige kabinetten.
Beiden zijn verre van helemaal waar.
Lijkt me een boude stelling. Niet?quote:Op zaterdag 10 september 2016 21:51 schreef Janneke141 het volgende:
[..]
Dat bijles nut heeft is met name een gevolg van het gegeven dat individueel onderwijs altijd effectiever is dan klassikaal onderwijs.
Neuh, die durf ik wel aan.quote:Op zaterdag 10 september 2016 22:04 schreef Klopkoek het volgende:
Lijkt me een boude stelling. Niet?
Waarom is dat dan het model niet op Harvard of Oxford van nu of 100 jaar terug.quote:
Omdat er meer is op een school dan alleen vakinhoudelijk leren - in ieder geval op een basis- of middelbare school. Dat gaat voor (top-)universiteiten niet direct op, maar men zou wel kunnen stellen dat daar een ander type leerling rondloopt.quote:Op zaterdag 10 september 2016 22:16 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Waarom is dat dan het model niet op Harvard of Oxford van nu of 100 jaar terug.
Geld is geen probleem daar. Zeker 200 jaar terug.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |