SPOILER

Vrijdagavond 20 maart.
Mijn man en ik zitten op de bank en hebben besloten dat we er maar beter vanuit kunnen gaan dat het nog een week duurt voor we onze zoon gaan ontmoeten.

Zaterdag 21 maart, ik ben 41 weken zwanger.
Ik word wakker met het gevoel dat ik in bed plas. In mijn droom voel ik iets knappen. Ik voel of ik echt serieus een bedplasser ben geworden, maar het is loos alarm. Ik spring uit bed, voor zover je in hoogzwangere staat nog van springen mag spreken, en hobbel zo snel als ik kan naar het toilet. Daar kom ik tot de ontdekking dat ik geen urine verlies maar vruchtwater. Ik hups naar de wastafel voor een potje om daar wat water in op te vangen. Stop twee maandverbanden in mijn onderbroek, rol een handdoek tussen mijn benen en waggel terug naar bed. Terwijl ik het bed in kruip maak ik mijn man T wakker, vertel wat er is gebeurd, zet de wekker op negen uur en we proberen nog wat te slapen. Het vruchtwater is helder, dus de verloskundige kunnen we om negen uur bellen.

Om vier uur moet ik poepen, om vijf over vier ook, maar dan komt er niets meer uit. Dit doet best zeer, zullen dit dan weeën zijn? Ik ga weer terug naar bed en vertel T dat ik waarschijnlijk weeën heb. Hij start zijn weeënapp en gaat het bed uit. Waar ik geen last heb van nesteldrang, vindt hij het tijd voor de grote schoonmaak. Ik hoor de stofzuiger door het huis gaan, hoor de wasmachine draaien, zie hoe de logeerkamer wordt opgeruimd.

Ondertussen kan ik mijn weeën niet opvangen. Ik ga onder de douche zitten, want daar zou het minder van worden, zitten kan ik niet tijdens de weeën dus dan moet ik staan. Ik word er chagrijnig van en een halfuur later sta ik in de slaapkamer te schuifelen met mijn man. Een super romantisch moment, maar een wee later vind ik mezelf hangend tegen de muur aan. T houdt nog steeds de regelmaat van de weeën bij (ik roep 'ja' als het begint en 'klaar' als het voorbij is) en vertelt me dat ze om de vier minuten komen en dat al twee uur lang. Hij gaat de vk bellen.

Ze is er rond half acht, ziet hoe ik worstel met een wee en vertelt me dat ik me moet ontspannen. Ja, dat weet ik zelf ook wel, maar als ik dat zou kunnen zou ik dat wel doen hè?!?! Ik hou me in en kijk hulpeloos naar T. Ze checkt hoeveel ontsluiting ik heb en het doet zoveel pijn! Ik voel me zo'n watje, elke vrouw kan dit aan en ik lig te kermen als een speenvarken.
Krap 1cm ontsluiting, na 3 1/2 uur weeën. Niet fijn, ik voel de moed in mijn schoenen zinken. Ze gaat weer weg en zegt over drie uur weer terug te zijn. Ik zie dat je het boek 'duik in je weeën' hebt liggen, zorg dat je je kan ontspannen.

Samen met T ga ik op bed liggen, tussen de weeën door dommel ik weg. Om vervolgens gelanceerd te worden door een wee. Ze komen ondertussen om de twee, drie minuten en ik probeer alles om ze op te vangen. Kwispelen onder de douche, gehurkt, op handen en knieën, hangen aan de deur, geklemd tussen twee muren, hangend aan T, niets werkt. Het enige wat een beetje helpt is focussen op mijn ademhaling, dus dat is wat T doet, samen met mij door een wee ademen.

Om elf uur is de vk terug en weet ik niet meer waar ik het zoeken moet tijdens de weeën. Heel, heel, heel positief had 2 cm ontsluiting. The fuck! Na 7 uur 2 centimeter, in dit tempo zou ik 35 uur doen over 10cm! De verloskundige stelt voor om naar het ziekenhuis te gaan voor pijnstilling en misschien weeënopwekkers. In tegenstelling tot eerdere voornemens ga ik hier mee akkoord. Ik bied nog eens mijn excuses aan dat ik zo'n watje ben en terwijl zij het ziekenhuis belt om te vertellen dat we er aan komen pakken we onze spullen. Daarna stappen we de auto in. Wij voorop, de verloskundige er achter aan.

Zaterdagmiddag en het is druk in het centrum en mijn man rijdt in zijn zenuwen verkeerd, trapt middenin in een wee vol op de rem omdat er een eikel de verkeersregels van een rotonde niet begrijpt en dan zijn we bij het ziekenhuis.

Het is druk, heel druk. Bij de ingang staan ballonnen, overal lopen ouders met kinderen, in de foyer staan een goochelaar, een clown en een vent die ballondieren maakt. Iets verderop staan ze te basketballen, het lijkt een scène uit een slechte comedy. Dit is overigens niet allemaal ter ere van mijn bezoek en de komst van Frits, het is open dag in het ziekenhuis. En op elke afdeling is wat te doen!

Voordeel is wel dat er bij de lift medewerkers staan die ervoor zorgen dat er een lift komt en ook dat niemand het in zijn hoofd haalt om bij ons in de lift te stappen.

Op de verloskamer word ik aan de ctg gelegd. De verpleegkundige helpt me met het weg zuchten van de weeën, de gyn toucheert me. 2 cm. We besluiten dat een ruggenprik een verstandige keuze is in mijn situatie. Ze vraagt of ik de nadelen van de prik ken. Uit mijn hoofd dreun ik ze op, er is een reden dat ik dit tot aan het begin van mijn bevalling niet wilde.

Met alleen een OKshirt aan, rol ik de gang weer op. Onderweg wat weeën opvangend. Het is nog steeds open dag en T houdt nauwlettend in de gaten of ik tijdens een wee niet één van de bezoekers shockeer door het laken van me af te trappen en mijn blote hol te laten zien.

De ruggenprik wordt gezet terwijl ik wat weeën weg zucht, een anesthesiemedewerker voor haar schenen trap (per ongeluk) en dan zijn we klaar om terug naar de verlosafdeling te gaan. Tot er een alarm afgaat en Frits dipt met zijn hartslag. Mijn man staat op dat moment even te praten met een bekende en schrikt zich kapot als hij mij ziet liggen met een zuurstofmasker op. Al vrij vlot trekt baby zijn hartslag weer bij en ook mijn man is dan weer wat gerust gesteld. De anesthesist roept tot ziens en ik zeg dat ik dat toch eigenlijk niet in de planning heb. Lachend worden we uitgezwaaid. Ik krijg van de geweldige lieve verpleegkundige te horen dat ik ondanks de pijn toch zo positief over kom.

We gaan weer door de feestvreugde naar de verloskamer, ik kan ook weer lachen tijdens de weeën en de neiging om mensen die in de weg lopen een klap te geven is ook verdwenen.

Toucheren, katheter inbrengen, weeën het doet me allemaal niets meer. Na tien uur pijn heb ik rust, heerlijk. Ik klets wat met mijn lief en kan eindelijk weer ontspannen.

Dan blijft de hartslag van Frits vlak en komt de gyn binnen om een bloedgassentest uit te voeren. Het resultaat is niet wat ze hoopte en ons eigenwijsje heeft ondertussen ook in het vruchtwater gepoept. Over een uur zal ze de test nog een keer uit te voeren, maar nu eerst gaan er weeënopwekkers aangezet worden. Die 3 cm moeten echt meer worden. Ze vertelt ons dat we rekening moeten houden met de eventuele keuze voor een keizersnede.

Vijf minuten na haar vertrek staat de verpleegkundige naast mijn bed, de keizersnede is een reëel scenario geworden. Ik geef aan dat ik dan graag met ruggenprik wil en asap mijn baby bij me wil en mocht dit niet mogelijk zijn dat Frits dan bij T. op de borst moet.
Ze schrijft alles op en geeft aan dat mijn man mee gaat met Frits, zij hem aanpakt van de gyn en dat normaliter bij een spoedkeizersnede de baby pas in de uitslaapkamer bij de moeder komt. Weten wat er misschien gaat gebeuren geeft me rust.

Na een wee gaat Frits zijn hartslag van 160 naar 60. De alarmbellen gaan weer af. Ook mijn bloeddruk daalt flink, maar hersteld zich redelijk goed.

T gaat naar het toilet en twee seconde daarna staat de gyn in de kamer. De keuze is aan ons, maar Frits laat duidelijk blijken dat hij het niet meer naar zijn zin heeft in mijn buik. De gyn geeft aan dat het heel waarschijnlijk een keizersnee gaat worden. Ik laat een paar tranen en vraag of ze heel even wil wachten met de rest van de info tot mijn man terug is. Geen enkel probleem gelukkig.

Voor ons gevoel hebben we serieus nog een keuze. Er wordt weer getoucheerd, 4cm en de baby zit nog hoog. Een vacuüm is geen optie. Ik mag nog blijven proberen, maar we hebben al een keuze gemaakt. Liever een keizersnee dan de kans lopen dat hij er iets aan over houdt of zelfs overlijdt.
Op deze manier hoef ik niet onder algehele narcose, kunnen mijn man en ik samen de geboorte van onze zoon beleven en is de kans het grootst dat we beiden relatief ongeschonden uit de strijd gaan komen.

Binnen een kwartier lig ik op de OK. De anesthesist zegt lachend dat hij gelijk had met zijn tot ziens. Ik krijg een nieuwe ruggenprik en T. krijgt groene operatie kleding aan.
Als ik helemaal vastgebonden ben (zo voelt het tenminste) komt T ook binnen. We kijken elkaar aan en ik voel de rust in mijn lijf terug keren.

Dan voel ik wat gefrummel en blijkt dat ze al aan het snijden zijn. Een ogenblik later zien we onze zoon geboren worden. Heel even is hij stil en dan strekt hij zijn armen en begint hij te huilen. De opluchting bij mij is groot, hij doet het!

T. gaat mee met de kinderarts en bij mij halen ze de placenta eruit. Iedereen die op de OK is komt me feliciteren. En iemand vraagt hoe hij onze zoon heet. Voor het eerst zeg ik zijn naam tegen iemand anders dan mijn man. Dat voelt zo bijzonder!

Dan zie ik mijn man binnenkomen met onze zoon. Frits doet het zo goed dat hij bij me mag komen liggen terwijl ze me dichtnaaien. Hij is zo mooi en zo klein en hij lijkt zo ontzettend op zijn vader. Ik ben op slag verliefd. T en ik kijken elkaar aan en dan weer naar Frits. Tegelijk met een best irritant gepiep word ik draaierig en voel ik me wegzakken. Mijn bloeddruk zakt, samen met mijn hartslag. Dit is waarom ik eigenlijk geen ruggenprik wilde. Ik benoem het en er wordt iets bij gespoten. Ik keer weer terug in de echte wereld. Dan zitten er genoeg nietjes in mijn buik en wordt Frits weer meegenomen, mijn man gaat er uiteraard meteen achteraan. De boodschap was heel duidelijk: verlies onze zoon niet uit het oog!

Op de uitslaapkamer zie ik ze een paar minuten later terug, krijg ik onze mooie baby weer op mijn borst, toegedekt met warme dekens en komt de verpleegkundige helpen met aanleggen. Ik moet er rekening mee houden dat dit niet meteen lukt, dat het even duurt voor we het beiden snappen. Binnen 10 seconden ligt hij aan mijn tepel te lurken alsof hij nooit iets anders deed.

In de dagen die volgen blijkt dat mijn man en ik ook in het zorgen voor onze zoon een team zijn. De angst dat ik geen moedergevoel zou hebben blijkt gelukkig volledig ongegrond. De liefde die ik voel voor dit kleine jongetje is zo groot en met niets wat ik ooit heb gevoeld te vergelijken.

Ik heb me drie weken een ontzettende faalhaas gevoeld. De persfase, daar zag ik tegenop, maar dat ik de weeën niet zou kunnen handelen is nooit in me opgekomen. Langzaam maar zeker komt het besef dat Frits er waarschijnlijk ook na 36 uur weeën niet zonder ingrijpen geboren had kunnen worden. Ik kan ondertussen zonder tranen terugdenken aan het stuk bevalling thuis, dus dat is een stap in de goede richting.

quote:

Op vrijdag 17 april 2015 21:54 schreef Lovechild het volgende:
Ik ben benieuwd naar de eerste bevallingsverhalen vanuit (nou ja, niet rechtstreeks ) het nieuwe Haga Moeder&Kind Centrum (Den Haag dus). Ben er vanavond geweest. Chique bedoening hoor. Ben benieuwd hoe het ervaren gaat worden. Nog 2 weken!

quote:

Op vrijdag 17 april 2015 22:12 schreef Mariposas het volgende:
cholula, mooi opgeschreven.
En uitgerekend een open dag, wat errug.

[..]

In juli of augustus kan ik hopelijk mijn verhaal doen.

quote:

Op vrijdag 17 april 2015 21:54 schreef Lovechild het volgende:
Ik ben benieuwd naar de eerste bevallingsverhalen vanuit (nou ja, niet rechtstreeks ) het nieuwe Haga Moeder&Kind Centrum (Den Haag dus). Ben er vanavond geweest. Chique bedoening hoor. Ben benieuwd hoe het ervaren gaat worden. Nog 2 weken!

quote:

Op vrijdag 17 april 2015 22:17 schreef kwakz0r het volgende:
mooi opgeschreven cholula! ik herken veel, ook al begon het bij mij met een inleiding in het ziekenhuis. maar hoe je beschrijft dat je ineens een heel ander scenario voor je hebt enzo...

@lovechild is het mooi? ik vind het zo jammer dat het in oktober nog niet af was... daar kan je partner ook bij je slapen als je moet blijven he?

SPOILER

Het is woensdagavond, ik heb twee drukke dagen gehad met cursussen voor m'n nieuwe baan. Ik ben 35+4 weken zwanger. We liggen in bed wat te praten en te lachen als ik kramp krijg aan de rechterkant van m'n buik. Ik denk dat het door het lachen komt, ga op m'n rechterzij liggen en trek m'n benen op. Dat helpt wel wat. Ik blijf even zo liggen en de kramp gaat weg. Ik kan m'n benen ook weer wat strekken.
Opeens heb ik het idee dat ik plas en zeg dat ook tegen vrouw: "I think I am peeing!". Eerst moet ik wat lachen, maar dan besef ik dat ik het niet kan stoppen. We hebben een dichte prullenbak naast het bed staan en ik zwiep mezelf uit het bed om gehurkt te proberen het water op te vangen. Het blijft lopen en is roze van kleur, het ruikt wat zoetig. We beseffen allebei dat het vruchtwater is. Voor mijn gevoel gutst het uit me, maar achteraf hoor ik dat het reuze meeviel.
Ik herinner me dat je moet gaan liggen als je vliezen breken dus dat doe ik. Mijn telefoon ligt naast m'n bed en ik wil de verloskundige bellen. Die staat onder 'Zon' in mijn telefoon. Ik krijg het woord niet goed ingetoetst, want ik ben begonnen met trillen (adrenaline?). Pas na 5 pogingen kan ik eindelijk bellen. We worden gerust gesteld en mogen richting ziekenhuis komen, maar ze zegt al wel dat we opgevangen gaan worden door een gyn en niet door de vk, want het is te vroeg voor hen én ze is bezig met een andere bevalling. Prima.
Wij naar het ziekenhuis en daar mag ik aan het CTG. Na een nacht met wat onderzoeken mag ik naar boven, naar de afdeling. Ik moet daar 48 uur blijven op z'n minst en krijg bedrust voorgeschreven. In die 48 uur krijgen we uitleg over wat er waarschijnlijk gaat gebeuren met mij en met ons kindje, nu we weten dat hij te vroeg geboren gaat worden. We wachten namelijk maximaal 10 dagen, tot 37 weken. Dan ga ik ingeleid worden. De verpleging is echt super, we zijn van alles op de hoogte en zijn voor ons gevoel goed voorbereid.
Na 48 uur mag ik naar huis, met bedrust! Ik krijg iedere dag thuiscontrole en moet donderdag bij de gyn komen. Dan wordt de afspraak voor het inleiden gemaakt.

Maandagochtend (ik ben 36+1 week zwanger) tijdens de thuiscontrole lig ik aan het CTG en zijn er wat harde buiken te zien. Ik voel ze niet. De verpleegkundige zegt dat er niets aan de hand is en wenst me een fijne dag.
Vrouw en ik hebben 's avonds altijd een buikmomentje, waarbij ze mijn buik vasthoudt. We maken een leuke foto, want de kat ligt ook bij mij op schoot. Opeens zegt vrouw dat mijn buik aan het samentrekken is. Ik voel er zelf niets van. Een tijdje later gebeurt het weer en ik houd mijn handen op mijn buik, zodat ik het zelf ook kan voelen.
We gaan naar bed en vrouw smeert mijn buik in, wat we iedere avond doen. Ik zeg tegen haar: "ik heb het gevoel dat dit de laatste keer is, gek he?". Tijdens het insmeren krijg ik weer een harde buik en voel ik een soort menstruatiekramp. Ik benoem het naar mijn vrouw. We gaan nog wat lezen en ze houdt haar hand op mijn buik. Zodra ik zeg: "ik heb weer kramp" zegt zij "je hebt weer een harde buik".
Het is ondertussen maandagavond 22.30u en ik grap: "ik ben op dinsdag geboren, en jij?" Ze weet het niet en we zoeken het op. Ze blijkt ook op dinsdag geboren te zijn. "Nou, dat zou wel leuk zijn he, dat we alledrie op dinsdag geboren zijn!". Om de 20 minuten krijg ik krampen en harde buiken. We pakken de weeëntimer-app er bij en ik bel ondertussen het ziekenhuis, want ik moest al vroeg bellen i.v.m. de gebroken vliezen. Ik krijg te horen dat ik nog niet hoef te komen en dat ik moet proberen om te gaan slapen (want dat gaat lukken met weeën en adrenaline etc. ;') ).
Binnen een uur komen de weeën om de 5 minuten en houden ze bijna een minuut aan. We bellen weer en we mogen naar het ziekenhuis. We zijn er binnen 20 minuten en ik blijk al 3cm ontsluiting te hebben. Ik zeg dat ik graag een ruggenprik wil en krijg die meteen eentje. Tijdens het zetten voel ik me duizelig en begin ik te zweten. Ik val bijna flauw en vrouw moet me overeind houden. Zodra alles goed zit word ik neergelegd. Er is iets niet goed met mijn bloeddruk, maar na 5 minuten voel ik me beter en is de bloeddruk ook weer goed. Met de baby is alles goed. Ik val in slaap, want het is 3.00u.
Om 7.30u word ik wakker gemaakt door een verpleger en de gyn toucheert me. 9cm ontsluiting! Heerlijk, ik heb er doorheen geslapen. We bellen mijn moeder, want ik wil dat ze bij de bevalling is en met 9cm gaat het vast niet lang meer duren. Mams is er al snel, ze woont op de hoek. Er wordt mij verteld dat de ruggenprik uitgezet wordt en eerst helemaal uitgewerkt moet zijn voordat ik mag gaan persen. Dat wist ik niet! Ik moet nog 2 uur wachten en steeds sterkere weeën opvangen voordat er iets kan gebeuren. Dat was een behoorlijke domper en ik was er even door van slag. Ik was in de veronderstelling dat ik met ruggenprik mocht persen (misschien wat naïef, of teveel OBEM USA gekeken?).

Om 12.00u mag ik eindelijk gaan persen. Ik heb een kramp in mijn been, er zit ergens een zenuw klem. Ik kan mijn been daardoor niet goed naar me toe trekken en als ik dat eenmaal wel gedaan heb, kan ik niet meer loslaten en ontspannen. Een verpleger vertelt me dat je bij een eerste kindje gemiddeld een uur perst. Ik houd mezelf voor dat ik om 13.00u mijn kindje in mijn armen ga hebben, dat valt reuze mee.
Door de kramp in mijn been kan ik me maar moeilijk concentreren op het persen. Toch doe ik het hartstikke goed, volgens iedereen om me heen. Vrouw helpt me met mijn been en mams zorgt voor natte washandjes en bekertjes water met een rietje, we zijn een perfect team zo. Om 12.45u denk ik: nog maar 15 minuten! Om 13.00u blijkt dat de baby moeilijk het hoekje om komt en zeg ik: "ik kan niet meer, ik ben kapot". De gyn wordt meteen gehaald want iedereen kan het blijkbaar zien aan me dat ik niet meer kan.
De gyn is een aardige man met een heel prettige stem. Door al het gedoe heen kan ik hem heel goed volgen. Hij vertelt precies wat hij gaat doen, hij gaat de vacuümpomp gebruiken en een knip zetten. Prima, doe maar, dan is het tenminste voorbij. Ik voel een hoop gerommel en gedoe in m'n vagina maar het kan me niets schelen. Er komt weer een wee, de gyn zet een knip, ik pers en hij trekt de baby uit me. Sjaak begint meteen te huilen, apgarscore is 9 (ik weet niet wat het is, maar ik vind het goed klinken) en mag op mij liggen. We horen al dat hij over een uur naar boven moet, naar de kraamafdeling, maar hij mag een uur bij me liggen.
We zijn verliefd en genieten een uur lang met z'n drietjes van elkaar. Van de placenta voel ik niets en ondertussen wordt er ook gehecht. Dat gebeurt met een stagiaire ernaast dus alles wordt langzaam en netjes gedaan, terwijl alles wordt toegelicht.
Sjaak en vrouw gaan naar boven en ik ga douchen en omkleden voordat ik ook naar boven gebracht wordt.

Uiteindelijk liggen we nog 19 dagen in het ziekenhuis, Sjaak moet eerst goed leren drinken en wordt vervolgens hartstikke ziek, hij krijgt RS en stopt een paar keer met ademen. Na 19 dagen doet hij het hartstikke goed en mogen we eindelijk naar huis!

quote:

Op zondag 19 april 2015 19:05 schreef Spees_Eend het volgende:
Mooi weer, C's! I bevallingsverhalen. Keep 'em coming!

SPOILER

Op woensdagavond 22 april ben ik 28+6 weken zwanger. Exact de termijn waarbij ik de vorige zwangerschap in het ziekenhuis belandde met hypertensie die uiteindelijk resulteerde in pe/hellp, waardoor ik met 33+5 via een spoedks beviel van een dysmatuur maar gezond kindje. De angst voor herhaling is er, de kans op herhaling ook. 'Maar vrijwel altijd treedt zoiets een volgende keer later in de zwangerschap op' is ons gezegd. Daar houden we ons aan vast: mochten we dit nog een keer meemaken, dan met een gunstigere termijn en dus minder gevolgen voor alle partijen. Dus dat ik bij 28+6 regelmatige harde buiken heb vind ik niet heel zorgwekkend, daar ik geen bloeddrukklachten heb op het moment. Maar na een hele aflevering Prison Break kijken wordt me duidelijk dat ze wel erg vaak komen, en ik ga ze timen. Gewoon, voor de zekerheid. Elke 5 minuten ongeveer. Niet erg, want ze zijn niet pijnlijk, dus bij deze termijn en een derde kindje is dit wel normaal te noemen. Na nog een aflevering Prison Break wil ik naar bed. De nesteldrang viert hoogtij bij mij, en ik besef me dat de harde buiken ook wel een signaal kunnen zijn van dat ik te veel van mijn lijf heb gevraagd vandaag of de afgelopen dagen. Ik val snel in slaap en word om 00:30 wakker met harde buiken en dit keer wel buikpijn. Ik voel me ook niet lekker, moet bijna overgeven, en lig klappertandend in bed te rillen van de kou. Ik denk dat ik griep krijg, neem een gaviscon in en 2 paracetamol en probeer weer te slapen. Tevergeefs, want de buikpijn is heftig. Steeds heftiger. En er is geen sprake meer van harde buiken, mijn buik is in zijn totaliteit keihard. Ik voel me er niet gerust onder, maar ik wil niet de angst laten spreken, dus ik neem nogmaals paracetamol en doe mijn best de pijn uit te zingen. Na uren van draaien, woelen, af en toe overgeven, en voortdurende pijn maak ik om 5:30 mijn lief wakker. Dat we iemand moeten bellen. We besluiten om niet heel veel haast te maken: als we nog een uurtje wachten dan worden de jongetjes uit zichzelf wakker en kunnen ze ontspannen aan hun dag beginnen, ipv dat ze midden in de nacht in pyjama bij een oppas worden gedropt. Ik geef nog een paar keer over, lief vraagt of we echt geen haast moeten maken, en ik meen van niet. Rond 7 uur bellen we vrienden van ons waar we de jongetjes kunnen brengen, en terwijl lief ze aankleedt ga ik de badkamer in om mezelf aan te kleden, waar ik een enorme hoeveelheid bloedverlies in mijn broek zie. Het zijn geen druppels, het is een menstruatie op zijn heftigste dag. Meteen is daar de baksteen in mijn maag: dit is niet goed. Dit is Niet Goed. Terwijl ik met mijn ene hand mijn schoenen aan doe, bel ik met mijn andere hand het zkhs, waar we tien minuten later zijn.

Ik word aan een ctg gelegd, waar er meteen een hartslag wordt gevonden, die de mijne blijkt te zijn, niet van de baby. Twee verloskundigen en twee verpleegkundigen staan om me heen, lief houdt mijn hand vast. Een van de verloskundigen maakt een echo, we kunnen mee kijken, en we zien het allemaal tegelijk: complete stilte op het scherm. Na duizendmiljoen echo's weet je wat je hoort te zien op dat beeld, en wij zagen het niet: het geruststellende geknipper van een stevig kloppend hartje. Ons kindje lag compleet stil te zijn. De verloskundige heeft ondertussen de gyn (die de ks vorige keer heeft gedaan en ons ook deze zwangerschap begeleidt) aan de telefoon en zegt: 'Je moet nu komen J. Je moet echt nu komen.' Ik weet wat ze gaat zeggen, ik hoor de paniek ook in haar stem, en iets in mij hoopt dat ze het nog even niet doet, laten we nog heel even doen alsof we niet weten wat hier aan de hand is, maar uiteraard zegt ze het toch, de woorden die alles, al-les zullen veranderen, op de dag dat ik 29 weken zwanger ben: 'Ik zie geen hartslag. Jullie kindje leeft niet meer.'

Lief huilt, ik slik vooral wat tranen weg omdat ik de grootsheid van dit bericht nog niet kan of wil bevatten. Ons zo gewenste derde kindje, ons meisje dat ongetwijfeld met bruine ogen en blonde krullen door het leven zou huppelen, met twee grote broers aan haar zij, kind van licht en liefde, zou niet meer leven, zou nooit bij ons mogen opgroeien. We zijn verbijsterd en intens verdrietig. Veel tijd om het te laten bezinken is er niet, want grote vraag is wat de oorzaak is hiervan en wat we moeten doen om mij hier zo goed mogelijk uit te krijgen. Op een buikecho meent de echoscopist een hematoom van 17 cm bij de lever te zien: een dusdanig ernstige situatie dat ik ervoor naar een academisch ziekenhuis overgeplaatst moet: het Erasmus in Rotterdam, een uur rijden van onze woonplaats, simpelweg omdat er dichterbij geen plek is. Zodra ik stabiel genoeg ben, mag ik bevallen, wordt er gezegd. Tussen alles door blijf ik de afschuwelijke buikpijn van vannacht hebben en ik krijg een morfine-injectie die me niet alleen van de pijn af helpt maar ook lekker suf maakt: niet te veel kunnen denken blijkt soms heel prettig.

Eenmaal in Rotterdam verandert het verhaal iets, want de echoscopisten daar stellen vast dat er geen leverhematoom is, maar dat het bloed dat eerder op de echo werd gezien van de placenta af kwam. En daarmee is meteen de doodsoorzaak vast gesteld: een placentaloslating, gezien mijn bloedwaardes tgv (wederom..) hellp. Inmiddels is het 23 april, laat in de middag, en ik ga me steeds slechter voelen. Ik lig op de IC, ik wil eten, maar omdat men nog niet duidelijk heeft of ik onder het mes ga (waarom weet ik niet goed) willen ze me nuchter houden. Ik ben 29 weken zwanger, mijn kind zit levenloos in mijn buik, ik heb al bijna 24 uur niets gegeten, en ik moet nuchter blijven, wtf echt. Ik beticht ze van sadisme, maar dat helpt niets, er mag niet gegeten worden. Wel mag ik pijnstilling, godzijdank. Via het infuus krijg ik van alles, maar de pijn wordt alleen maar erger. Na wederom wat kotspartijen mag ik een morfinepompje, waar ik hoge verwachtingen van heb, maar ook dat doet maar weinig. Ik begrijp het niet, de morfine van vanmorgen werkte toch ook? En dan ineens komt het bij me binnen: ik heb terugkerende buikpijnen die ik weg moet zuchten, ik heb weeen! De gynaecoloog toucheert me en beaamt dit: bmm is volledig verstreken en ik heb 4 cm ontsluiting. Ik vind het mentaal enorm zwaar om te gaan bevallen: het vooruitzicht van keiharde arbeid leveren en vervolgens met lege handen te staan maakt me verdrietig. Maar ik besef dat dit is wat we gaan doen: hier kom ik niet onderuit, en ik zet de knop om: dit gaan we tot een goed einde brengen. Dat verdient zij, maar wij ook.

De weeen zijn pijnlijk, en omdat ik niet van het bed af mag vanwege alle toeters en bellen aan mijn lijf kan ik niet anders dan ze liggend op mijn rug opvangen. Ontzettend klote vind ik dat. Als mijn lief me op een gegeven moment vraagt wat hij nog voor me kan doen en ik hem toesnauw dat hij GEWOON EVEN NIET TEGEN ME MOET PRATEN JA weet ik dat het einde in zicht is. En inderdaad, vlak erna voel ik een heel lichte persdrang. Ik vraag de gyn of ze wil controleren hoe ver ik ben, en ze zegt dat ik het goed aanvoel: ik heb volledige ontsluiting en bij de volgende perswee mag ik mee persen. De persweeen bij mijn eerste bevalling waren overweldigend: deze zijn bijna lieflijk te noemen. Wel pijnlijk, maar er zit net genoeg tijd tussen om op adem te komen en ik ervaar dit laatste stukje dan ook niet als zwaar. Lief houdt mijn hoofd vast, ik concentreer me volledig op wat mijn lijf van me vraagt en na slechts 17 minuten persen wordt Elva Silke geboren. Ze wordt op mijn buik gelegd: het allermooiste meisje van de wereld. Ze is sprookjesachtig mooi, ik wist niet dat het kon, en ze straalt een zachtheid uit waar we diep door geroerd zijn. Haar namen passen haar perfect. Ze is 1388 gram, en ze is de meisjesversie van haar grote broer, waarmee ze vanaf nu haar verjaardag deelt, want ook zij is op 24 april geboren. De gyn vraagt me nogmaals te persen, voor de placenta zeker? zeg ik, maar nee, die is er al. 'Er zitten nog wat stolsels'. Ik pers er vervolgens 1500ml aan bloed en stolsels uit, een aardige hoeveelheid, blijkbaar.

Wij huilen, want wat een wreed lot is dit alles. Maar de vrede die ze uitstraalt is troostend, ik vind het verbazingwekkend. En daar, in die donkere IC-kamer in een ziekenhuis ver van ons huis, kleedt de liefde van mijn leven onze pasgeboren dochter voor het eerst aan, met de grootst mogelijk zachtheid. Ik vind dat ik heel verdrietig moet zijn, maar op dit moment ben ik vooral enorm trots. Trots op hem en wie hij is, trots dat we weer ouders zijn geworden van zo'n fantastisch kind, trots dat we zo'n liefdevol warm gezin zijn, en ondanks de nachtmerrie die dit is voel ik aan alles dat het goed komt met ons.

Elva mag bij me blijven zo lang als wij dat willen, en ze vertrekt pas uit het ziekenhuis als ik dat ook doe: zes dagen later. Zes dagen van hard werken voor mijn lijf met veel teleurstellend nieuws op medisch vlak, maar ook zes dagen van voortdurend bij Elva kunnen zijn. Wij wilden een derde kindje, en wij kregen een prachtig exemplaar. Op maandag 4 mei gaan we afscheid van haar nemen, maar ook vieren dat ze geboren is. Want hoewel we haar nooit zullen zien opgroeien tot dat huppelende meisje met blonde haartjes en bruine ogen, zal ze altijd deel van dit gezin uitmaken. En dit gezin is een prachtige plek om te zijn <3.

SPOILER

Op donderdag 26 maart ga ik voor controle naar het ziekenhuis. In mijn achterhoofd heb ik de gedachte dat als mijn bloeddruk gewoon nog oké is, ik terug mag naar de verloskundige. Maar omdat ik wat lichte klachten heb (sterretjes zien en wat minder beweging voelen) en het vruchtwater vorige week al niet heel veel meer was heb ik daar een hard hoofd in.
De bloeddrukmeter bij de gynaecoloog zegt een onderdruk van 100 en dat is toch echt te hoog. De gynaecoloog stuurt me naar de kraamafdeling om daar een half uur aan de CTG en automatische bloeddrukmeter te liggen. Ook moet ik even wat urine inleveren om te checken op eiwitten.
Het CTG filmpje is keurig, Tim heeft het nog prima naar z’n zin in mijn buik. Maar mijn bloeddruk is te hoog, ik zit gemiddeld 15 punten hoger dan vorige week en dat is teveel. Mijn urine blijkt gelukkig nog wel schoon te zijn, dus geen zwangerschapsvergiftiging.
De verpleegkundige gaat overleggen met de arts wat ze met me willen doen. Dat duurt een tijdje, maar uiteindelijk is het oordeel: We gaan inleiden! Het nieuwe protocol van het ziekenhuis is, dat ze bij 37 weken of meer niet meer aan medicijnen gaan beginnen maar gaan inleiden. En laat mij nou precies 37 weken zwanger zijn. We spreken af dat ik zaterdag terug kom voor de inleiding. Zaterdagochtend mag ik dan om 7.15 bellen hoe laat we welkom zijn. Ik krijg ook nog een folder mee over de verschillende vormen van inleiden.

Vrijdag 27 maart is een rare dag, wetende dat Tim waarschijnlijk in het weekend al geboren gaat worden. Ik koop nog een pakje in maat 50, want een 37 weker zal heus niet zo groot zijn, toch? Verder heb ik alle tijd om nog wat laatste dingetjes te regelen. Ik slaap gelukkig goed.

Zaterdag 28 maart bel ik om 7.15 met het ziekenhuis en krijg te horen dat er genoeg plek is en we rond 8.00 uur verwacht worden. Gelukkig had ik daar al rekening mee gehouden en was ik al onder de douche geweest. Om exact 8 uur lopen we de kraamafdeling op en krijgen na wat papierwerk een mooie kraamsuite toegewezen, waar we ons installeren.
Rond 8.30 wordt mijn bloeddruk en pols opgemeten. Bloeddruk is (uiteraard…)weer keurig nu, pols wel wat hoog. Maar er gaat toch gewoon ingeleid worden. De verloskundige bespreekt de twee opties, ballon of gel. Ik zeg de voorkeur te hebben voor gel maar de verloskundige zegt dat een ballon bij hoge bloeddruk en mijn termijn een betere optie is en ik laat me overtuigen.
Dan gaat ze voelen of er al wat ontsluiting is en dit blijkt, net zoals bij Anne, al 3cm te zijn! Dat is nog eens een mooie meevaller. Geen ballon of gel nodig, mijn vliezen kunnen meteen gebroken worden.
Maar jeetje, wat een akelig gevoel is dat. Ik word even helemaal niet goed, het lijkt alsof ik flauw ga vallen. Mijn bloeddruk zakt naar 90/50, wat voor mij natuurlijk historisch laag is. Ik word helemaal plat gelegd en daarna moet ik een paar glazen ranja drinken. Dan gaat het wel weer.

Nu de vliezen zijn gebroken, is het afwachten of ik vanzelf weeën ga krijgen. Hier wachten we ongeveer anderhalf uur op, maar er gebeurt niets. Dan toch maar aan de weeënopwekkers.
De laagste doseringen doen nog steeds niet veel. Ik zie af en toe een klein piekje op de monitor maar voel nog weinig. Ik ben nog heel relaxt en de dosis wordt steeds een beetje opgehoogd. Pas rond een uur of 1 worden de krampjes weeën en dan wordt het al snel wat minder grappig.
Vanaf half twee heb ik eigenlijk één grote weeënstorm. Er zit zo weinig tijd tussen de weeën dat het me amper nog lukt om ze goed op te vangen. Ik kan geen houding meer vinden. Zitten, liggen, hangen, lopen…het is allemaal erg vervelend. Rond kwart voor drie smeek ik zo’n beetje om een ruggenprik, maar de verloskundige voelt al 6 cm ontsluiting en verwacht dat het nu zo snel zal gaan dat een ruggenprik niet meer haalbaar is. De laatste drie kwartier ontsluitingsweeën ervaar ik echt als allesbehalve leuk en erg pijnlijk.

Om half vier denk ik persdrang te voelen. Ik heb 8 cm ontsluiting en ze gaan alles alvast klaarzetten. Een paar minuten later heb ik dan ook al 10 cm ontsluiting en mag gaan persen. Ik ben helemaal kapot van de weeënstorm en ben blij dat het er bijna op zit.
De verloskundige zegt dat het hoofdje al staat …en dan vallen de weeën helemaal weg. De verloskundige wacht een minuut af maar er gebeurt niets meer. Dan zet ze de weeënopwekkers op de hoogste stand om een goede perswee op te wekken. Dit duurt nog zes minuten (lijkt wel een eeuwigheid) en dan komt er een goede wee. Met drie keer persen wordt onze zoon Tim geboren! Wat ben ik blij dat het erop zit! Hij is prachtig en heeft een hele bos donker haar, wat een verrassing!

Tim wordt bij me gelegd en ik voel me meteen weer de oude. Tim lijkt het goed te doen met een eerste apgarscore van 9, maar krijgt een puntje aftrek omdat hij wat raar huilt. Het lijkt wat kreunend. De verloskundige besluit hem na het wegen (3745 gram maar liefst!) even in de couveuse te leggen om hem even bij te laten komen. Zijn temperatuur blijkt ook wat laag te zijn.
Terwijl Tim in de couveuse ligt, wordt de placenta probleemloos geboren en extra goed gecontroleerd omdat er bij Anne een stuk was achtergebleven. Daarna wordt de schade bij mij bekeken en besloten dat er toch wel wat hechtingen nodig zijn.

SPOILER

Terwijl ik gehecht wordt, horen we Tim nog steeds wat kreunen. De kinderarts komt even luisteren maar hoort niets bijzonders. Na een uurtje is zijn temperatuur wat gestegen en mag hij aangekleed worden, maar dan ziet de verpleegkundige ineens dat hij wat grauw begint te zien. De kinderarts wordt direct teruggeroepen en de saturatie van Tim wordt gemeten, die erg laag (56) blijkt te zijn. De kinderarts besluit Tim te verplaatsen naar de couveuseafdeling, waar hij aan de zuurstofondersteuning wordt gelegd. Mijn man gaat met hem mee. Ik ga nog even douchen en word dan ook naar de couveuseafdeling gerold.

De uren erna wordt Tim geobserveerd op de couveuseafdeling. Mijn man belt onze ouders om te vertellen dat Tim is geboren maar geen goede start heeft. Met de zuurstofondersteuning is Tims saturatie goed, maar hij blijft kreunend ademhalen. Na een tijd van observatie wordt besloten om te gaan overleggen met het gespecialiseerde ziekenhuis in Veldhoven, omdat hij beademing nodig lijkt te hebben en ze dit in Den Bosch niet kunnen geven. Veldhoven besluit dat ze hem komen halen. Wat een schrik…ons mannetje van een paar uur oud moet naar een gespecialiseerd ziekenhuis. Vanuit Veldhoven wordt een team naar Den Bosch gestuurd om Tim op te halen. Een neonatoloog, twee verpleegkundigen en twee ambulancebroeders arriveren met een speciale transportcouveuse. Tim wordt nog even geobserveerd door de neonatoloog en daarna wordt hij onder narcose gebracht zodat ze de beademingstube kunnen inbrengen. Tim krijgt surfactant, een medicijn wat de longrijping bevordert, omdat dit het probleem lijkt te zijn. Ook wordt er uit voorzorg direct gestart met antibiotica.
Rond 22.30 is Tim stabiel genoeg voor transport. Hij gaat met de ambulance naar Veldhoven. Er wordt overlegd of ik ‘goed genoeg’ ben om met de auto naar Veldhoven te gaan of dat ze voor mij ook een ambulance moeten regelen, maar ik besluit zelf dat ik prima met de auto kan. We gaan even terug naar de kraamsuite om onze spullen op te halen, een verpleegkundige rijdt me vervolgens met de rolstoel naar de uitgang van het ziekenhuis en dan rijden we met de auto naar Veldhoven.
Daar arriveren we rond 23.30 uur en Tim is inmiddels al geïnstalleerd op een kamer in de hoek van de NICU afdeling. Een verpleegkundige zit bij hem en hij oogt rustig. We mogen er de eerste twee nachten allebei slapen omdat ik nog patiënt ben vanwege mijn bloeddruk en mijn man dus als rooming-in kan blijven.

De volgende ochtend lijkt het al de goede kant op te gaan met Tim en wordt hij al gedetubeerd. Hij ligt daarna twee dagen aan de beademingsondersteuning in de vorm van CPAP. De eerste dag lijkt hij dit redelijk op te pikken, maar de tweede dag krijgt hij het heel zwaar. Zijn ademhaling loopt op tot 120 keer per minuut, zijn zuurstofbehoefte neemt steeds toe en je kunt zien dat hij het heel pittig heeft. Op de longfoto’s zijn zijn longen nog maar heel licht zichtbaar, wat betekent dat hij een ergere vorm van IRDS (infant respiratory distress symdrome) heeft dan in eerste instantie werd ingeschat. We horen dat dit heel uniek is met zijn geboortetermijn van 37 weken, normaal gesproken komt dit bijna alleen voor bij baby’s geboren voor de 32 weken.
Maandagavond is zijn zuurstofbehoefte weer opgelopen naar 100% en wordt besloten dat het echt noodzakelijk is dat Tim weer terug gaat aan de volledige beademing. Een heftige stap en ook beangstigend, want dit had niemand verwacht. In de nacht van maandag op dinsdag gaat Tim weer onder narcose en terug aan de beademing. Omdat hij al zo groot en sterk is, vecht hij tegen de beademing en op zich is dat een goed teken, maar in dit geval echt niet te bedoeling. Daarom krijgt Tim morfine om hem wat rustiger te houden. Ook wordt er nog een hartecho gemaakt om te kijken of er geen bijkomende problemen zijn met het hart. Dit blijkt gelukkig niet zo te zijn. Wel wordt er een klein gaatje geconstateerd tussen de hartboezems, maar dat zou vanzelf dicht moeten groeien.

Tim heeft drie dagen nodig om het zuurstofgehalte weer af te bouwen. Donderdagavond is het moment gekomen waarop ze hem weer willen detuberen. Ik vind het erg spannend, want wie zegt dat het nu wel goed zal gaan? Maar gelukkig pikt hij het meteen beter op dan de eerste keer. Zijn ademhaling is al rustiger en het zuurstofgehalte kan al vlot worden afgebouwd.
Op vrijdagochtend trekt Tim het slangetje van de CPAP uit zijn neus en mag hij het proberen met het zuurstofbrilletje, weer een stap in de goede richting. Dit gaat zo goed, dat ze in Veldhoven vinden dat hij nu te goed is voor een verblijf op de NICU en terug mag naar het ziekenhuis in Den Bosch.

Op zaterdagochtend wordt Tim weer per ambulance naar Den Bosch gebracht. Daar verblijft hij uiteindelijk nog een ruime week en wordt in die week langzaamaan een draadloze baby. Grappig is dat hij het allemaal zelf lijkt te willen regelen.Op dinsdag mag het zuurstofbrilletje eraf nadat hij het telkens uit zijn neus trekt en bewijst ook zonder te kunnen. Dinsdagavond mag hij al van alle monitoring af. Op woensdag trekt hij zijn sonde eruit en mag hij van de neonatoloog wel een dagje zonder proberen. Dit pikt hij goed op en drinkt voldoende. De laatste dagen gebeurt er dus eigenlijk niets medisch meer, maar Tim moet nog wel bewijzen dat hij in gewicht kan groeien. Als hij dat ook laat zien, wordt besloten dat we op zondag naar huis mogen. En zo verlaten we na 16 dagen uiteindelijk het ziekenhuis met een gezonde baby.

quote:

Op maandag 4 mei 2015 21:03 schreef L-E het volgende:
Er was veel luchtigheid, veel liefde, wat een geluk om te voelen hoe je gedragen wordt door anderen als het leven even wat zwaarder is.

quote:

Op maandag 4 mei 2015 21:03 schreef L-E het volgende:
Dank voor alle mooie woorden, voor alle kaarsjes, voor alle steunbetuigingen voor vandaag. We hebben een prachtige dag gehad, eerst met ons vieren afscheid genomen van Elva, en aansluitend een minifeestje gevierd met de mensen om ons heen, omdat ze is geboren, omdat Sticker twee werd, omdat Oudste zijn A-diploma haalde. Er was veel luchtigheid, veel liefde, wat een geluk om te voelen hoe je gedragen wordt door anderen als het leven even wat zwaarder is. Elva blijft altijd bij ons, dat is nu al voelbaar. Goed om te weten dat de wereld aan haar denkt

SPOILER

Op donderdag 23 april 2015 melden we ons om 07:00 bij de balie.
We worden naar een verloskamer gebracht en ik mag op het bed voor de CTG. Voor een half uur, maar dit loopt uiteraard weer flink uit. Om 07:55 komt iemand me bevrijden en kan ik even wat lopen en bewegen. Heb al maaaaanden enorm last van mn bekken en zo'n verlosbed ligt niet zo heel erg lekker. Om 08:30 komt eindelijk de verloskundige. Zn naam is Ton en het is een enorm leuke man. Hij toucheert me wat weer vreselijk pijn doet, want mn baarmoedermond ligt naar achteren en gekanteld. Ik verwacht net zoals bij de jongens nog helemaal dicht te zitten. (Er wordt dan een ballonkatheter geplaatst) Maar tot onze grote verbazing heb ik al 3 centimeter ontsluiting! Om 08:37 prikt hij mn vliezen door. Dit voelt weer enorm apart. En elke keer als ik moet lachen gutst er een plens vruchtwater mee uit

We wachten tot de weeën zelf komen. We hebben de tijd nog wel en weer lig ik vanaf 08:45 een uur aan de CTG. Gelukkig mag ik op mn zij, dit is wat fijner. Helaas komt er geen wee en krijg ik om 10:45 het infuus met weeënopwekkers. Om 11:41 heb ik een eerste wee wat ik wat weg moet zuchten en dit komt steeds iets krachtiger. Om 12:40 heb ik ze regelmatig elke 2 minuten. Om 14:00 weer toucheren. Ik denk op een centimeter of 8 te zitten maar helaas. Slechts 4 centimeter.
Ze schroeven het infuus naar standje maximaal en nu krijg ik echt serieus pijnlijke weeën. Wie nog tegen me praat kan het na een wee herhalen, want ik hoor het niet eens. Ik zit helemaal in mn bubbel. Om een uur of 15:00 vraag ik hoelaat het is, J.ohan antwoord met 3 uur en ik zeg dat mama nu met J.elte op het schoolplein staat om R.ienk op te halen.

Vervolgens krijg ik weer een wee en pers ik wat mee. Ik voel de baby zakken! Ik roep dat de baby komt en Ton zegt dat hij nog niets ziet. Johan vertelt hem dat toen ik dat bij Jelte zei hij er 5 minuten later ook was en Ton vertelt me dat ik mn gevoel mag gaan volgen. Ik lig nog steeds op mn zij, moet ik niet op mn rug? Ik ben op slag helemaal in de war, want bij de jongens moest ik op mn rug liggen. Ton zegt dat dit ook prima is als ik het zo het beste kan (ver)werken. Dus ik blijf liggen, knijp J.ohan zn handen nog fijner en ik pers tijdens weeën. Ik voel de baby steeds verder zakken.

Bij de volgende wee weet ik dat hij bij het eindpunt is. Ik schrik en stop per direct met persen. Dit gaat te pijn doen! Maar bij de volgende wee besef ik dat ie er toch echt uit moet en ik pers. Ik voel hem komen, wat is dit intens! Bij de volgende wee is zn hoofdje geboren en voel wat gefrunnik. De navelstreng zit weer eens om de nek.
Vervolgens vraagt hij of ik straks mn been kan optillen. Ik snap er niks van en begrijp hem niet. De laatste wee; ik schreeuw en met al mn kracht pers ik de baby er helemaal uit. In een fractie van een seconden gooit de verpleegkundige mn bovenste been omhoog en lanceert de verloskundige de baby tussen mn benen door naast me op het bed.
Het is 15:06 uur. Hielke Jorrit is geboren. Hij is zo klein, zo glibberig en zoo mooi Wat een fijne bevalling was dit. Had helemaal zelf de regie en heb het zo intens ervaren.
Geweldig.

quote:

Op donderdag 7 mei 2015 10:28 schreef danic het volgende:
Wat een mooie bevalling zo zeg Vlindur

Maar eh. ...om 07.80????

SPOILER

De hele zwangerschap is best gemakkelijk verlopen. De tijd vloog voorbij. De laatste weken vallen me echter zwaar. Ik slaap heel slecht, heb veel voorweeën en ben ontzettend moe. Daarnaast vind ik de naderende bevalling (weer) heel spannend. Hoe zal het gaan nadat de vorige keer een keizersnede is geworden? En wat als het heel snel gaat? G moet nog naar Zweden als ik 37,5 week zwanger ben. Stel je voor... Gelukkig blijft de baby rustig zitten en is papa in elk geval in Nederland als de bevalling start.

2 juni
Ik heb een controle-afspraak bij de gynaecoloog en ben 38 weken en 5 dagen zwanger. Ik vertel hem dat ik heel slecht slaap en zo ontzettend moe ben. De gynaecoloog wil eerst de controles doen en hier dan even over doorpraten. Tijdens het meten van de bloeddruk geeft hij aan dat ik, als ik wil, een nachtje met slaapmedicatie in het ziekenhuis mag slapen om bij te tanken. Het valt me op dat mijn bloeddruk plots wat hoger is en het komt in me op dat dit vaker gebeurt vlak voor de bevalling zich aandient. Maar gelijk daarmee denk ik: dat kan niet, deze baby komt écht niet voor de 40 weken. De gynaecoloog voelt aan mijn buik en maakt een echo. De baby ligt een beetje ingedaald maar nog niet vast. En het is geen grote baby, de 7 pond zal ze niet halen. Het vruchtwater is nog voldoende. Weer aan tafel licht hij toe hoe het gaat als ik in het ziekenhuis kom blijven slapen. Het lijkt mij wel een goed idee, tenminste, ik ben geloof ik blij met álles wat ervoor kan zorgen dat ik de resterende weken nog "draaglijk" kan doorbrengen. De gynaecoloog belt de afdeling door dat ik me de volgende dag om 21.30 uur kom melden.

's Avonds ga ik op tijd naar bed maar kan ik weer de slaap niet vatten. Lang na middernacht val ik uiteindelijk in slaap.

3 juni
Om precies 4.00 uur word ik wakker met een zwaar, pijnlijk gevoel in mijn onderbuik. Weer een voorwee, denk ik. Met mijn slaperige hoofd loop ik naar de wc. Als mijn blaas leeg is, zal de kramp wel afnemen. Eenmaal op de wc voel ik ineens wat lopen. Het is niet veel, maar toch weet ik gelijk: vruchtwater. Ik loop snel naar de slaapkamer om een kraamverband te pakken om te zien of het helder is. Helaas niet, het is echt "drab". Ik maak G wakker en zeg wat bibberig dat mijn vliezen zijn gebroken en de baby in het vruchtwater gepoept heeft. Dan zal ik wel gelijk moeten bellen...

Ik bel de verloskamers en moet inderdaad naar het ziekenhuis komen vanwege het vruchtwater, maar ook omdat de baby volgens de gegevens niet ingedaald was. De vrouw aan de telefoon vraagt of ik al weeën heb. Ik geef aan van niet, maar ook dat ik de indruk heb dat ik het as we speak wat voel opkomen. G belt E, die de kinderen zal komen ophalen. Later zie ik op zijn telefoon dat dit om 4.07 uur is geweest.

Ik kleed me aan en voel de weeën opkomen. Een felle, drukkende, venijnige pijn helemaal onderin mijn buik. Er zitten gelukkig steeds een paar minuten tussen, maar de sterkte van de weeën is onmiskenbaar: dit gaat doorzetten. Hoewel een deel van mij het nog helemaal niet gelooft. Rond 4.20 uur stapt de oppas binnen. Ik hang dan tegen een deurpost en ik voel me gevangen tussen de neiging om in de wee te duiken en de neiging te doen of er nog niet echt iets aan de hand is. De weeën zijn heel snel serieus geworden en ik weet dat het snel gaat, zo snel dat ik me er niet helemaal aan durf toe te geven. Een paar minuten later stappen we in de auto. Met maxi cosi en vluchttas. Dit is heel surrealistisch. Maar ook heel echt. Het gaat snel, voel ik. Maar tegelijk durf ik het niet echt te geloven: wat als ik straks nog maar 5 cm. ontsluiting heb? Dit doet echt pijn. Ik probeer de wee zijn werk te laten doen, niet bang zijn, doorademen. Bij elke wee voel ik wat vruchtwater lopen en ik zeg een paar keer "gatver, dit is zó smerig!". Al snel voel ik dat mijn lijf wat begint mee te duwen bij de toppen van de weeën. O jee...

Tegen 5.00 uur komen we bij het ziekenhuis aan. We parkeren bij de hoofdingang. Tijdens het stukje van de auto naar de deur komt er weer een wee en ik kan alleen maar denken: "naar binnen!" De hoofdingang is op slot; we moeten de nachtingang hebben. Zo snel als ik kan, lopen we om gebouw heen. Binnen is het uitgestorven. We lopen langs het restaurant en ik vang bij een tafeltje oergeluiden makend weer een wee op. Snel doorlopen. We komen bij de verlosafdeling en we moeten ons ook nog melden. Waarom, denk ik? Doorlopen! De verpleegkundige hoort ons al aankomen, denk ik. Ik loop de kamer in en vang bij het keukentje weer een wee op. De verpleegkundige vraagt of ik persgevoel heb en dat beaam ik. "Dat kunnen we hier niet hebben", zegt ze en ik moet op het bed gaan liggen. Er ligt al een CTG-band klaar. Het lukt niet. Ik zit op de rand van het bed. Weer een wee, ik kan niet gaan liggen. Maar het moet en op de één of andere manier rol ik mezelf op het bed.

De arts-assistent komt binnen en voelt gelijk: volledige ontsluiting, persen maar. Het is 5.00 uur. Ik voel me opgelucht en bang tegelijk. Help. Ik ben net wakker, het gaat me te snel, ik wil helemaal niet nu een baby eruit persen. Het doet pijn. Maar het moet. Na een wee waarin ik nog weinig voel gebeuren, vraag ik wat paniekerig of het dit keer wel gaat lukken (Emma is met een keizersnede geboren omdat ze een sterrenkijker was en er niet uit kon). De arts-assistent zegt dat de baby er hoe dan ook uit komt. Ik ben bang dat ze dat zo zegt omdat ze denkt dat het niet gaat lukken. Niet aan denken, doorpersen. Dan voel ik ineens toch heel duidelijk de baby zakken. Help. Ik voel het hoofd de bocht om gaan. En weer terugzakken. Dat zegt de arts-assistent ook. Ik zeg "gelukkig!" Want ik wil dit niet, het doet pijn, ik durf niet, ik ben bang. Al die gedachtes hoor ik mezelf ergens in het hele gebeuren ook jammeren. Maar ik verman mezelf. Het moet. De arts-assistent zegt dat de baby het wat moeilijk heeft bij de weeën en ze een knip gaat zetten. Nee, dan maar nóg harder persen, denk ik. Dat doe ik, en dan voel ik het hoofd. Het brandt en ik zie het plaatje van de yoga voor me van het staande hoofde. Dit past niet! Ik voel met mijn hand en voel een gerimpeld, heel harig stukje hoofd. Ik moet mijn hand weghalen van de arts-assistent want ze kunnen anders niet zien wat er gebeurt. Dan duw ik door, voel ik het hoofdje geboren worden en glibbert de baby uit me. Ik voel het precies. Schouders, lijfje, beentjes, voetjes. Een kleine, warme, plakkerige baby wordt op mijn borst gelegd.

Iris. Ze is er. Wat ben ik opgelucht, zó opgelucht. Het is goed, het is klaar, het hoeft niet meer. Dit is het meisje dat ons gezin compleet maakt. Wat is ze klein! En zo anders dan haar zusjes! Wat is dit geweldig. De bubbel waar ik mijn zwangerschap in het doorgebracht plopt en ik ben ineens weer helemaal aanwezig. Yes! Een gezonde dochter erbij! Iedereen mag het weten! Het is 5.20 uur.

En o ja, die avond slaap ik dus inderdaad in het ziekenhuis... maar met een veel betere reden!

SPOILER

8 maart 2015
Om 5 uur 's nachts word ik wakker van een wee. Ik denk dat het weer oefenweeën zijn, dus ik probeer weer in slaap te komen. 5 uur is nog veel te vroeg. Het lukt niet, de weeën blijven terug komen. Na een tijdje is Marvin ook wakker. Ik meld hem dat ik weeën heb, maar dat ik niet zeker weet of het al begonnen is. Op mijn telefoon zit een weeëntimer, dus die pak ik erbij. Na een paar weeën geeft hij aan dat dit toch wel het echte werk is. Ik besluit nog even door te gaan met timen. Het moest tenslotte een uur lang elke 5 minuten of iets in die richting. Half 9 staan we op en bellen we het ziekenhuis. Ons kindje ligt namelijk in stuit en dus moet ik onder begeleiding van een gynaecoloog bevallen. De vrouw aan de andere kant van de lijn stelt een paar vragen en we mogen komen.
9 uur
We zijn in het ziekenhuis. We krijgen een kamer toegewezen, maak jezelf maar comfortabel. Een beetje onwennig, maar we kennen de kraamsuites van het Jeroen Bosch goed, vanwege de info avond eerder dit jaar. Blij dat we deze al gezien hadden 'voor de zekerheid' want ik bleek bij de extra groeiecho een eigenwijsje aan het bakken te zijn. Ze ligt in stuit en draait de komende weken ook niet meer waardoor ik met 35 weken na een mislukte draaipoging overgedragen word aan het ziekenhuis. Komt maar weinig voor hoor, ze kan nog gerust draaien hoor. Dus die 2% kans of wat is het, dat zijn wij. Maar ik kies toch voor een natuurlijke bevalling en daarom zit ik met bijna 41 weken nog te wachten. Had ik voor een keizersnede gekozen, dan had ze 2 weken eerder al worden gehaald.
Ik word even aan een ctg gelegd. Daarop zijn heel licht de weeën te zien. Ik zucht even, ja ik voel ze toch echt wel hoor. "Geen zorgen, zolang ze iets doen, maakt het niet uit wat de monitor zegt." Aldus de verpleging. Na een half uurtje hebben ze genoeg gezien. Ik word weer 'vrij gelaten' en we mogen nu doen wat we willen. Even naar buiten, rondwandelen, douchen. Ik besluit toch om maar op de kamer te blijven, de weeën kunnen hier goed opgevangen worden, ik heb een bed om op te leunen, stoel om te zitten. Buiten weet ik het allemaal niet.
11 uur
"Hallo mevrouw, ik kom even kijken hoe ver u al bent." Hup broek uit en checken maar. Het is de eerste keer, en ik vind het allemaal maar gek. Het doet ook wat zeer en uiteindelijk zegt ze dat het een krappe 2 cm is. "We komen over 2 uur nog een keer kijken want we weten niet of deze ontsluiting er al was, of dat deze nu door de weeën is veroorzaakt." Nou moe, denk ik. Ik ben al 6 uur bezig, en ik heb pas 2 cm. En dan weet ze niet eens zeker of dat door deze weeën komt of door de voorweeën. Ik word er een beetje moedeloos van. Maar Marvin is positief, hey nog maar 8 te gaan.
Tussen 13.00 en 14.00 uur
Weer wordt er gekeken, en weer een vreemde hand naar binnen. 3cm, ik vloek in mezelf. In 2 uur maar 1 cm opgeschoten. Dan duurt het dus nog 14 uur ofzo. Weer even aan de ctg, en dan is het wel weer klaar. Weer wordt er gezegd dat ik nog wel even mag rondlopen. Ik vind de weeën wel erg lastig opvangen zo langzamerhand, dus ik durf niet de gang op. Ik ga uiteindelijk maar onder de douche zitten. Het water is heerlijk, maar het helpt me geen zak. Ik heb flink pijn en ik laat het weten ook.
15.00
De hypnobirthing technieken die tot nog toe redelijk hebben geholpen laten me in de steek. Ik begin te huilen en vraag om een ruggenprik. "Nou mevrouw, laten we eerst maar eens kijken hoe ver u bent." Nou vooruit maar weer. Een krappe 4cm zegt ze en de moed zakt in mijn schoenen. Er zit vooruitgang in, zeggen ze doodleuk en weg zijn ze weer. Ik probeer toch de technieken van hypnobirthing maar weer. Ik wilde tenslotte zonder pijnstilling.
15.00 - 18.00
Ik zucht en puf en kreun de weeën weg en elke keer komen ze kijken en schiet ik niks op. Ondertussen leggen ze me ook aan de weeënopwekkers, want de weeën zakken wat weg. Deze werken vrij goed, want al gauw weet ik niet meer waar ik het zoeken moet. God wat doet dit zeer zeg. Rond 18.00 komen ze nog een keer, en ik vraag weer om pijnstilling. Weer gaan ze eerst even kijken en hoera bijna 7cm. Ook deze keer wordt er eigenlijk geen gehoor gegeven aan mijn verzoek. Dan lopen ze de deur uit en mijn vliezen breken. Kut, denk ik, dat is nadelig bij een stuitbevalling, en ik druk op het knopje. Ze komen weer terug en checken nog een keer. Jemig moet dat? Ja, dat moet, want zonder vliezen kunnen ze goed voelen wat de ontsluiting nou echt is. Nee, nog steeds 7cm. En dan heeft ze ook nog eens in het vruchtwater gepoept. "Dat is vrij normaal hoor bij stuitkindjes. Want die billen worden zo geduwd, he." Maar godzijdank worden de opwekkers in ieder geval uit gezet. Ik heb er weinig aan, want niet al te lang daarna komen de eerste persweeën aanzetten. Ik wist dit, bij een stuit, komen de persweeën eerder, maar het komt toch als een klap in het gezicht. Als het maar opschiet nu. Vanaf dit moment wordt het allemaal een grote waas. Ergens roep ik dat ik persweeën heb, maar ik heb niet het idee dat ze me geloven. Ik vraag nog een keer om pijnstilling. Pas om 19.00, na een uur persweeën wegzuchten wordt er eindelijk gehoor aan gegeven. Wil ik de ruggenprik of pethidine. Voor de ruggenprik is het voor mij te laat. Ik weet dat ik dan nog wel even kan wachten tot de anesthesie beschikbaar is, en dan moet ik ook nog eens overeind komen enzo. Nee, doe mij die prik pethidine maar, hoor ik mezelf zeggen. Iets wat ik nooit wilde, doe ik nou toch. Maar ook na een uur persweeën zit ik nog steeds op 7cm en ik zie mezelf niet binnen 4 uur nog bevallen. De uitwerktijd van de prik. Of ja, dan mogen ze weer een nieuwe zetten. Eigenlijk werkt de prik maar 2 uur en eigenlijk alleen de scherpe randjes eraf. Schijt, denk ik, als het maar minder wordt. En inderdaad, vrij snel worden de persweeën weer gewone weeën en hou ik het weer wat beter vol. Ook zak ik tussen de weeën in een soort roes. Heerlijk weg van de wereld, de ctg staat aan, ik krijg af en toe water aangeboden met een rietje, maar 2 uur lang gaat alles aan me voorbij. Ik slaap half, puf een wee weg, en slaap weer half.
20.30
De prik is uitgewerkt, de persweeën komen langzaam terug. Adem in en puf puf puuuuuf, adem in en puf puf puuuf.. En dat nog twee uur lang. Ik weet niet hoe ik dat volgehouden heb.
Rond 22.30
Ik schreeuw alles bij elkaar als er weer een perswee komt, houd dit nog eens op? Ze checken weer de ontsluiting en ik hoor ze 7cm zeggen en begin te huilen. Ik kan dit niet langer zeg ik tegen mijn man. Ik kan het niet, snij ze er maar uit, ik ben er klaar mee. "Wanneer heb je voor het laatst geplast?" Ja, lang geleden. Dus hup katheter erin en inderdaad er komt een hoop uit. Misschien helpt het. Ik heb er een hard hoofd in. De gynaecoloog komt even kijken. Ik ben er klaar mee, zeg ik tegen hem. Ik wil even voelen wat er tijdens een wee gebeurd, zegt hij. Ja goed hoor. Kan nooit meer zeer doen dan dit. Heb ik het even mis. De wee komt, en hij gaat nog even lopen voelen. Ik schreeuw het uit en het kan me niks schelen. Hij zegt van alles, maar ik krijg er niet veel van mee. Iets van 'ligt tegen endeldarm' hoor ik. Dit moet wel het beste kind ooit worden, het mooiste en het liefste, want dit is niet leuk. Het is het waard.... Toch?
23.00
De verloskundige komt nog eens kijken en constateert weer 7cm. "Het wordt waarschijnlijk een keizersnede" zegt ze. Ik durf het bijna niet te geloven. Die worden met een ruggenprik gedaan bedenk ik me, dan ben ik van de pijn af. "Ja doe maar." Roep ik. De gynaecoloog moet nog even goedkeuren, maar ze is vrij zeker dat hij dezelfde conclusie zal trekken. Even later krijgt ze gelijk, ook de gynaecoloog zegt het verlossende woord. 'Keizersnede'. Ik zucht diep en zeg "mogen die weeën dan eindelijk eens weg." Die heb ik nou niet meer nodig. "We kunnen iets geven tegen de weeën." Zegt iemand. "Ja graag" roep ik. "Dat werkt maar tijdelijk." Hoor ik. "Alles beter dan dit." Zeg ik nog. En ik zucht/schreeuw nog een perswee of 2 weg. De prik gaat erin, de laatste perswee, en voor ik het weet is de pijn weg. Ik kan weer lachen. Kut van die keizersnede, maar ik heb mijn best gedaan, hoor. Ik kan weer om me heen kijken en zie dat het al half 12 is. Wordt het nog wel een zondagskindje? Of toch maandag 9 maart, bij 41 weken precies De OK is nog in gebruik, maar ze zijn al aan het afronden. Waarschijnlijk dus 9 maart. Ik voel me opmerkelijk rustig voor iemand die binnen een uur opengesneden zal worden. Het doemscenario, maar nu ineens toch niet. Ons kindje komt eraan.
Na de keizersnede zullen we in een andere kamer komen, dus moet Marvin onze spullen bij elkaar zetten. In de opwinding trekt hij de rits van de luiertas kapot en hij vindt dit heel erg. Ik probeer hem gerust te stellen, het is maar een tas. Maar hij is toch van slag. Er gebeurd gewoon ineens teveel.
23.45
Ik word naar de verkoeverkamer gereden, daar doen ze alvast wat voorbereidingen. Ik krijg een blauw schort aan, plakkers op mijn borst en schouders. Haarnetje op. Marvin mag even omkleden, en ik word naar de OK gereden. Daar wordt alles rustig aangesloten. En ik moet even op mijn zij liggen, hup de ruggenprik erin. Mooi op tijd, want de weeën begonnen weer terug te komen. Mijn benen worden heerlijk warm en ik voel niks meer. Ze checken het nog even door in mijn benen te prikken ofzo, want iemand vraagt of ik het voel en ik vraag me af wat hij bedoelt. Blauw scherm wordt omhoog gehesen, warme gloed over mijn bovenlijf als ze een soort ballon met warme lucht laten vollopen. Iemand stopt een watje in mijn neus. "Dat is extra zuurstof, voor de baby." Zegt hij. Ik ben zijn naam al kwijt. Marvin is ondertussen weer terug, en gaat naast me zitten. Hij kijkt nerveus, van wat ik kan zien dan, want hij is volledig in blauw gekleed en ik zie alleen zijn ogen. Ik ben blij dat hij er is.
Ze beginnen, en er wordt flink aan mijn buik gesjord, maar ik voel geen pijn meer.
0.22
"Als je nu opstaat kun je je dochter geboren zien worden." Zegt iemand. Bang als hij is, staat hij toch eventjes op en spiekt over het scherm naar zijn dochter. Hij knikt even en gaat gauw weer zitten. En dan is ze daar. Heel even mag ik kijken, het kleine frummeltje wordt boven het scherm gehouden en ik voel een traan opkomen. Voordat deze kan vallen is ze weer weg. Hey, waar gaat ze nou heen. De kinderarts moet haar bekijken. Maar Marvin mag mee, gelukkig. Later zie ik op de foto's dat hij toch de navelstreng nog even mocht doorknippen. Een formaliteit, bij een keizersnede, maar voor mij heel belangrijk. Ik ben blij dat hij het doet. De gynaecoloog vraagt me hoe ze heet. En ik mag haar naam hardop zeggen tegen een vreemde. Het voelt gek, maar ook heel normaal. Yuna zeg ik. Spel het even, oh met een N, ik dacht een D. Stom watje in mijn neus.
Een hele lange tijd later, wat hoogstens 5 minuten moet zijn geweest, komen ze weer terug. Papa Marvin met onze dochter. Ik lach, en ik krijg het niet van mijn gezicht af. Ik probeer uit alle macht te kijken naar ons kindje, maar zie weinig. Ze wordt in een wiegje gelegd en ze proberen het zo te draaien dat ik kan kijken. Ondertussen ronden ze de operatie af en na een tijdje wordt het scherm weggehaald en krijg ik onze dochter op mijn buik. Huid op huid. Zonder dat ik er om vroeg, wordt me dit gegeven en ik ben dankbaar. Ik geniet intens van dit moment. We worden naar de verkoeverkamer gereden en daar stellen ze me wat vragen over de ruggenprik enzo. Ondertussen blijf ik naar haar kijken. Eenmaal terug op de kamer helpen ze me met aanleggen. Ik weet niet of het binnen het uur was, maar het gaat goed. Natuurtalent noemen ze haar. Op het bord wordt haar naam gezet, met de statistieken. 3320 gram en 48cm. Bij een stuit wordt de lengte normaal niet gemeten maar, toch even gedaan want ze strekte zelf haar beentjes zo goed. Beschuit met roze muisjes worden half vergeten want ze is er, en ik kan alleen maar naar haar kijken.

In de dagen die volgen merk ik hoe zwaar het herstel eigenlijk is. Maar deze pijn maakt me niet zo uit, alles beter dan die weeën. Zelfs die eerste keer poepen, terwijl de katheter nog gewoon aangesloten is, op de postoel. Wat een gedoe. Bij het geven van de borstvoeding die heel goed op gang komt, voel ik af en toe een nawee en dat is heel vervelend. Slapeloze nachten, pijnlijke tepels, stuwing en oh zo langzaam naar de wc schuifelen. Het herstel duurt me veel te lang. Maar, dit is het beste, mooiste en liefste kindje ooit. En ze is het allemaal waard, elke dag.

SPOILER

Bevallingsverhaal

Op 11 mei om 01:15 moet ik naar de wc om te plassen. Als ik terugkom en in bed ga liggen voel ik ineens een soort van menstruatiepijn die ik toch wel even weg moet zuchten. Ik denk er niet al te veel over na, maar na zo’n 10-15 minuten speelt hetzelfde gevoel weer op en met deze regelmaat blijft het komen. Om 02:30 moet ik echt puffen om het gevoel weg te krijgen. Ik maak T wakker en zeg dat ik naar beneden ga zodat hij nog even lekker kan slapen. Ik geef ook aan dat ik denk dat het oefenweeën zijn en het nog maar de vraag is of er iets door zal zetten. Ik ga beneden zitten, speel wat met m’n telefoon, maak wat puzzels uit een boekje en eet twee boterhammen en nog wat tijgernootjes die nog op tafel lagen. Ik gebruik een weeëntimer om te kijken naar de regelmaat en de duur van de weeën. Ze komen om de 8-20 minuten en duren tussen de 35 seconden en een minuut. Ze zijn behoorlijk heftig, ik hang over de tafel en tegen de muur om ze op te vangen. Tussendoor probeer ik een paar minuten slaap te pakken, maar dit gaat erg moeizaam. Om 7:30 komt T beneden en ik zeg dat hij toch niks voor me kan doen en dus gewoon moet gaan werken. De hele dag gaat het eigenlijk zo verder, ik vang de weeën op waar mogelijk, rechtopstaand tegen de kledingkast, hangend over bed, zittend of liggend gaat echt niet.

Om 11:30 bel ik de verloskundige en krijg de assistente aan de lijn. Zij geeft aan dat het er niet op lijkt dat het echt begonnen is omdat ik geen slijm verlies en de regelmaat nog mist. Ik ga zo door tot het 19:00 is en ik het wel erg moeilijk mee krijg door de vermoeidheid en pijn. T is inmiddels thuis en zegt dat ik echt moet bellen. Ik krijg A aan de lijn en ik geef aan dat ik graag wil weten waar ik voor de nacht aan toe ben, omdat ik nog zo’n nacht (en dag?) niet ga trekken. Gelukkig wil ze ondanks de onregelmatigheid langskomen en om 20:00 staat ze op de stoep. De weeën komen inmiddels om de 5 à 6 minuten en duren nog net geen minuut. Als A probeert te voelen of ik al ontsluiting heb lukt het haar niet om mijn baarmoedermond te voelen omdat het hoofdje van ons kindje al heel diep ligt. Ze kan nu niks doen, maar zal tussen 0:00 en 0:30 terugkomen om te kijken of er iets veranderd is in de situatie. Tussen 20:30 en 23:00 verander ik langzaam in een hoopje ellende, de weeën zijn nu echt regelmatig. Om 23:30 belt T A weer op om te zeggen dat ze echt eerder moet komen, want ik hou het niet meer vol. Als ze hier is zegt ze dat ze inderdaad ziet dat onze koppies nu heel anders staan dan een paar uur eerder. Wederom lukt het niet om te voelen of er ontsluiting is, maar daar de gehele situatie belt ze toch het ziekenhuis om te vragen of ik een ruggenprik kan krijgen zodat ik de komende nacht uit kan rusten om zo wat fitter aan ‘het echte werk’ te beginnen. Om 00:25 zitten we met de maxi-cosi op de achterbank in de auto op weg naar het ziekenhuis. We realiseren ons dat we niet meer thuis zullen komen zonder derde gezinslid bij ons.

In het ziekenhuis moet ik eerst een half uur aan de CTG om te checken hoe onze kleine op mijn weeën reageert, vervolgens worden mijn vliezen gebroken en wordt er 2 à 3 centimeter ontsluiting geconstateerd. Ons kindje krijgt sensors op het hoofdje zodat ik van de CTG kan en naar de verkoeverkamer gereden kan worden voor de ruggenprik. Wanneer dit alles gebeurt is het inmiddels al 01:40. T mag niet mee, dus hij gaat even naar huis om voor wat eten te zorgen en wat laatste dingetjes klaar te zetten en op te ruimen. In de verkoeverkamer was het even 5 minuten wachten op de anesthesist. De ruggenprik werd gezet en vervolgens werd de katheter geplaatst. Ik moest nog een half uur blijven liggen. Op een gegeven moment pufte ik drie keer zacht en vroeg aan de verpleegkundige die mee was waarom ik moest puffen, was dit nu een wee? Ik zat inderdaad op de top van een wee op dat moment, wat een verschil met die heftigheid van eerder! 5 minuten later voelde ik ze zelfs helemaal niet meer, wat een enorme opluchting.

Om 03:08 was ik terug op de verloskamer en gingen we proberen wat te slapen. Om 03:35 kwamen de assistent gynaecoloog en verpleegkundige weer binnen om te kijken hoeveel ontsluiting ik inmiddels had, 6 centimeter al! Om 05:45 kwamen ze terug en had ik nog steeds 6 centimeter, tijd voor weeënopwekkers! Om 07:05 had ik 7à 8 centimeter. Iets later kreeg ik ineens het gevoel dat ik heel erg nodig moest toiletteren, dus ik vroeg hoe dat moest. Ik begreep dat ik niet naar de wc kon met al die toeters en bellen aan me, maar de aandrang was echt enorm. De verpleegkundige haalde gelijk de verloskundige op, ik snapte er niks van, dit was toch niet zo’n big deal? Toen ze terugkwamen werd me uitgelegd dat ik waarschijnlijk persdrang had, maar ik absoluut nog niet mee mocht persen in verband met nog niet ver genoeg gevorderde ontsluiting. Ik moest de persweeën wegpuffen. Op het begin ging dit nog wel, het was hooguit erg vervelend, maar na een uur ging het niet meer. Het wegpuffen was veranderd in een soort van wegschreeuwen doormiddel van oerkreten. Elke 2 minuten lag ik een ruime halve minuut te schreeuwen van de druk onderin en van de pijn die daarbij mee kwam. Dit was absoluut het ergste gedeelte van de bevalling, nog nooit eerder had ik zo’n oerdrang gehad waar ik verder niks mee mocht doen.

Om 08:00 bel ik de verpleegkundige om aan te geven dat het nu écht niet meer gaat, ik raak totaal uitgeput en de druk op mijn stuitje is bijna niet meer te harden. De verpleegkundigen zeggen dat de verloskundige er zo aankomt. ‘Zo’ blijkt echter nog een half uur te duren, nog een half uur waarin ik alleen maar kan schreeuwen als een wild dier tijdens de weeën. Ik zou de twee verpleegkundigen die constant zeggen ‘knap hoor’, ‘goed gedaan’, etc. wel hun hoofd af willen bijten, maar daar heb ik echt geen energie meer voor. Om 08:30 is dan eindelijk de verloskundige daar, het is Y, die ik toevallig de donderdag daarvoor nog had gezien tijdens de controle. Ik doe een schietgebedje en hoop zo enorm dat ik op 10 centimeter zit en godzijdank is het inderdaad zo, ik mag meepersen! Ik pers eerst op mijn rug, maar ons kindje ligt nog te hoog en komt niet goed naar beneden. De verloskundige voelt even hoe het ervoor ligt en het blijkt dat het in kruinligging ligt, waardoor de draai moeilijker gemaakt kan worden, ongunstig dus. Vanaf 08:45 moet ik eerst tot 09:30 passief meepersen, op mijn zij dus. Op deze manier kan het kindje wat lager komen te liggen zodat ik het er hopelijk toch nog gewoon uit kan krijgen. Op mijn zij persen was enorm vervelend, het gevoel van het tegenhouden van de persweeën kwam haast weer terug.

Om 09:30 mocht ik weer actief persen. Na een stuk of 10 persweeën bleek dat het kindje toch moeilijk verder naar beneden kwam en zei Y dat ze me nog 3 persweeën gaf voordat ze de gynaecoloog zou bellen. Ik vroeg wat dit inhield en vreesde voor een keizersnee. Ik was inmiddels al 32 uur bezig vanaf de eerste pijnlijke oefenweeën, het zou me toch zeker niet overkomen dat al dat werk eigenlijk voor niets was geweest? Y vertelde dat ze zouden proberen het kindje te halen met behulp van een vacuümpomp en anders zou het inderdaad een keizersnee worden. Tijdens de volgende persweeën zette ik alles op alles om ons kindje toch nog zoveel mogelijk zelf op de wereld te zetten. De gynaecoloog kwam binnen en ‘zette’ (is dat hoe je dat zegt) de vacuümpomp. Ik perste enorm hard mee en ging overduidelijk over mijn lichamelijke grenzen heen, maar dat kon me op dat moment niks schelen. Tussen de weeën door lag ik in een soort van roes in bed, ik had die tijd echt nodig om me op te maken voor de volgende perswee. Na drie keer persen voelde ik iets met veel geweld langs mijn stuitje naar buiten komen. Er begon iets te huilen en na nog een keer persen voelde ik iets kleiners dan eerder naar buiten glibberen.

Binnen 5 seconden had ik ineens ons kindje op mijn borst. Het bloedde, poepte en plaste me onder, maar ik kon alleen maar heel beduusd naar dit kleine minimensje kijken. T zei ineens ‘het is… het is… een meisje!’ en hij moest huilen. Gek genoeg was ik helemaal vergeten dat ons kindje ook nog een geslacht had, terwijl ik eerder niet kon wachten dit te weten! Een meisje! Een lief klein meisje dat vanaf nu echt bij ons hoorde, voor altijd! Wat een enorm geluk overspoelde me op dat moment. T mocht de navelstreng doorknippen en terwijl ik de placenta er nog uit moest persen en gehecht moest worden kon ik alleen maar kijken naar onze prachtige N.ora O.livia. Het cliché dat je ‘daar toch niks meer van voelt als ze er eenmaal is’ bleek echter niet waar. Natuurlijk was ik door de dolle heen, maar wat een bitch waren die hechtingen en ook de geboorte van de placenta was echt geen pretje. Het alles overspoelende gevoel van liefde en van trots maakten alles natuurlijk wel goed.

Wat ik als heel heftig, maar ook heel mooi heb ervaren is dat het eigenlijk binnen 5 minuten ging van keizersnee naar een poepend meisje op je borst, wat een achtbaan aan emoties!

De nasleep van de bevalling was wel redelijk heftig, toen ik probeerde op te staan om naar de wc te gaan en om te douchen viel ik bijna flauw. De verpleegkundigen moesten me weer op bed terugzetten en daar duurde het wel weer even voor de duizelingen weg waren. Ook op het potje kreeg ik mijn blaas niet goed leeg geplast dus moest ik weer een katheter en daardoor ook 24 of 48 uur in het ziekenhuis blijven. De volgende ochtend kon ik weer een paar passen lopen en heb ik even gedoucht. Het lopen ging echter alleen als ik met mijn handen mijn billen bij elkaar hield omdat mijn stuitje zo’n enorme opdonder had gehad. Om 12 uur kregen we te horen dat we naar huis mochten, echter wel met de katheter. Twee dagen later zou ik terug moeten komen om deze te laten verwijderen en om te kijken of mijn blaas zich weer voldoende hersteld had. De eerste dag was die katheter heerlijk, niet zelf hoeven denken aan plassen, wat een verademing na de zwangerschap! De tweede dag zetten er echter allemaal problemen op, ik drukte de slang per ongeluk dicht tijdens het slapen, de zak trok vacuüm en mijn blaas begon enorm geïrriteerd te voelen. Gelukkig bleek de volgende ochtend in het ziekenhuis alles in orde en mochten we nu echt naar huis om lekker te genieten van onze prachtige dochter.

Inmiddels zijn we een ruime week verder, een week vol nieuwe indrukken en gevoelens die we niet voor mogelijk hadden kunnen houden. Dankzij een geweldige kraamhulp gaan we met vertrouwen de komende tijd in samen met ons lieve kleine meisje!

SPOILER

De aanloop
Omdat ik overtijd loop, stelt de vk voor om me te strippen, om te kijken of dat de boel op gang brengt zodat we een inleiding kunnen voorkomen. Tussen 40+6 en 41+2 word ik drie keer gestript. Elke keer levert het een cm ontsluiting op, dus na de derde keer zit ik al op 3cm. De hele zwangerschap heb ik amper last gehad van harde buiken en ook oefenweeën heb ik nog niet gehad, dus die 3cm zijn volledig 'gratis', wat me moed geeft.

Helaas leidt het strippen verder nergens toe, dus met 41+3 heb ik een afspraak in het ziekenhuis voor een CTG, echo en gesprek met de gyn. De CTG en echo zijn prima, maar de gyn stelt vast dat m'n vruchtwater al iets minder wordt, dus heel lang moeten we niet meer wachten (maar dat was ik met 41+3 sowieso niet van plan). De vk en gyn overleggen en spreken af dat de vk de volgende ochtend mijn vliezen thuis mag breken om te kijken of dat het laatste zetje is wat mijn lijf nodig heeft om toch zelf te beginnen.

De bevalling
Zo gezegd, zo gedaan en de volgende ochtend om 09.20u breekt de vk mijn vliezen bij ons thuis. Ze komt een uurtje later terug om te kijken of het al wat doet. Opnieuw 'krijg' ik er een cm bij, maar buiten wat kleine krampjes gebeurt er weinig. De gyn had me 2 uur gegeven om zelf te beginnen, anders moet de vk me alsnog insturen. Als die 2 uur om zijn, komt de vk opnieuw langs. Ik geef aan dat ik nu wel weeën heb, maar dat er nog weinig regelmaat in zit. En eerlijk is eerlijk: ik zit nog steeds behoorlijk relaxed op de bank en puf vooral voor de vorm mee.
De vk twijfelt en belt opnieuw met de dienstdoende gyn. Hij gaat akkoord met opnieuw 2 uur afwachten, maar dan moet ik écht duidelijk gaan bevallen, anders word ik medisch. Als ook die 2 uur om zijn, heb ik wel weeën, maar nog steeds vindt de vk me iets te relaxed voor een bevallende vrouw (en ik geef haar geen ongelijk). Maar opnieuw levert het me weer ontsluiting op; ik zit inmiddels op ruim 5cm!

De vk stuurt me door naar het ziekenhuis om 'doorgeleid' te worden m.b.v. weeënopwekkers (ze verwacht dat ik maar een "snufje" nodig zal hebben). Om 14.30u wordt het infuus aangesloten en niet veel later krijg ik te horen dat ik op 6cm zit. De weeën zetten nu wel goed door en het puffen is niet meer voor de sier. Maar het lukt me wonderbaarlijk goed om ze op te vangen en aangezien ik zonder al te veel moeite al op 6(!)cm zit, heb ik er volledig vertrouwen in; dit kan ik! De verpleegkundige die dienst heeft ook, want ze geeft aan dat het volgens haar nooit lang meer kan duren voordat we ons kindje hebben!

De weeën worden heftiger en het wegpuffen wordt lastiger. Maar als ik al zo makkelijk op 6cm ben gekomen, moet het nu wel echt opschieten, denk ik nog. Niet dus... De weeën gaan steeds meer zeer doen en gaan over in rugweeën. Stiekem hoop ik dat dit alles me al weer 1-2cm heeft opgeleverd, want dan komt het einde al bijna in zicht. Maar niets is minder waar; bij elke volgende check blijf ik steken op die 6cm... De moed zakt me in de schoenen; het ging zo voorspoedig en nu het 'echte' werk begonnen is, sta ik opeens stil. Ik geef aan mijn man aan dat ik het op deze manier niet lang meer volhou. Het infuus is inmiddels al meerdere malen verhoogd, en hoewel het z'n werk doet (de weeën worden heviger), levert het me qua ontsluiting niets op.
4 uur nadat het infuus aangesloten is, weet ik niet meer hoe ik moet zitten/liggen, mijn man duwt zo hard als hij kan in mijn rug, maar het helpt niet meer. En nog steeds krijg ik te horen dat ik op 6cm zit.

Rond 18.30u geef ik aan dat ik het echt niet meer trek en de mogelijkheden qua pijnbestrijding worden doorgenomen. Ik kies voor de ruggenprik. Het lijkt een eeuwigheid te duren (valt in werkelijkheid best mee), maar uiteindelijk word ik naar de OK gereden. De ruggenprik wordt gezet en er wordt gecheckt of-ie z'n werk goed doet. Ik moet nog steeds aardig puffen, dus de dosis wordt nog iets verhoogd. Pijnvrij ben ik zeker niet (verre van), maar het is wel weer draaglijk. Rond 20u ben ik terug op de verloskamer. De ruggenprik lijkt steeds een beetje beter te gaan werken, want de weeën worden weer minder. Ik kan me niet voorstellen dat er nu wel wat gebeurd qua ontsluiting, maar opeens gaat het vrij hard. Al gauw krijg ik te horen dat ik op 7, 8 en zelfs 9,5cm zit. Als de nachtdienst zich rond 23.00/23.30u meldt, heb ik volledige ontsluiting! De vk voelt grondig en kan nergens meer iets van een obstakel vinden; volledige ontsluiting, geen 'randjes' en de kleine ligt al goed diep. We zijn er klaar voor dus, nu alleen nog wachten op persdrang.

Als die uitblijft, wordt de ruggenprik lager gezet en uiteindelijk helemaal uit. De vk geeft aan dat ik moet roepen als ik aandrang krijg. We wachten een half uur, een uur, anderhalf uur, maar... helemaal niets! Daar lig je dan, met je volledige ontsluiting... De weeën komen inmiddels weer terug (ook in m'n rug), maar die oerkracht waar iedereen over praat kan ik met de beste wil van de wereld niet ontdekken. De vk geeft aan dat ik tijdens een wee alvast zachtjes mag proberen te persen, maar ik heb geen idee hoe. Ik doe alsof ik moet poepen en trek wat moeilijke gezichten, maar het schiet niet op.
Vanwege de rugweeën hou ik het op m'n rug niet meer vol, dus de vk raadt me aan om op handen en knieën achterstevoren op het bed te gaan zitten. Bij elke wee probeer ik persen (al heb ik nog steeds geen flauw idee wat ik aan het doen ben) en blijkbaar zakt de kleine nog wat verder.

Ik voel inmiddels wel een beetje druk tijdens een wee, maar het is duidelijk dat ik het zonder die oerkracht moet doen waarbij je lijf het overneemt en je er alleen maar in mee hoeft te gaan. Toch pers ik alsof m'n leven er vanaf hangt. Ik vraag wel 10x aan de vk of er überhaupt wel iets gebeurt en hoewel ze 'ja' zegt, geloof ik er niks van.
Ik draai weer op mijn rug en dan voel ik het hoofdje af en toe wat dieper zakken en weer terugfloepen. Als het hoofdje staat doet het ontzettend veel zeer, maar ik ben er ook ontzettend blij mee; pas dan geloof ik dat al het persen ook echt wat doet en dat de afgelopen drie kwartier niet voor niets waren (ik had al visioenen van keizersnedes).

De vk moedigt me aan en roept dat ik het zo goed doe en dat het nu écht niet lang meer kan duren. Mijn man buift zich naar m'n oor en fliustert hoe trots hij op me is. Ik gooi al m'n kracht in de volgende paar persweeën en opeens roept de vk "Kijk dan richting je buik!" Ik wil nog bij mezelf denken 'Hoezo dat dan?', maar ik doe langzaam m'n ogen open. Nog voordat ik iets kan zien, hoor ik een klein huiltje en voel ik een klein glibberig lijfje. Binnen een seconde tillen ze haar op en zie ik haar; onze kleine meid! Ze wordt direct op m'n buik gelegd en ik kan m'n ogen niet meer van haar afhalen. Ik stamel alleen maar "Ze is er, kijk nou, ze is er!" en ik ben compleet in de wolken. Om 3.21u zijn we dan eindelijk papa en mama geworden!

(18 uur sinds dat m'n vliezen gebroken waren en 13 uur nadat het infuus aangesloten werd, maar ze is er eindelijk!)

De 'aftermath'
Onze kleine E. mag eerst ruim een uur bij me blijven liggen terwijl de vk mijn knip hecht. Ik krijg er maar weinig van mee. De kleine en ik worden helemaal nagekeken, maar we doen het beiden prima. Ze wordt gewogen en blijkt maar liefst 7,5 pond te wegen! Papa geeft haar eerste flesje en ik kan me geen mooier beeld voorstellen dan dat moment; mijn man met onze kleine meid in zijn armen

2 uur na de bevalling word ik van alles ontkoppeld; het infuus, de katheter en de ruggenprik worden verwijderd. Als ik me goed voel, mag ik wel even gaan douchen. Ik sta net 2 minuten onder de douche en keuvel met de vk over welke douchegel ik wil. Ze zegt dat ik voorzichtig mag proberen te plassen. Nog voordat ik iets kan doen, begint er van alles te stromen. Ik geef aan dat ik niets deed en dat het me wel heel veel bloed lijkt. De vk kijkt bezorgd en ik moet zo snel mogelijk terug op bed gaan liggen, terwijl het bloed uit me blijft gutsen: ik heb een fluxus. Op 2 minuten tijd verlies ik zo'n 1,5 liter bloed en er is één en al commotie om me heen. Ik onderga het vrij gelaten, maar mijn man is inmiddels lijkbleek geworden en kijkt toe met ons kleintje in zijn armen.
Gelukkig is alles snel onder controle. Mijn baarmoeder trok blijkbaar niet goed samen en daardoor verloor ik zoveel bloed. De vk 'masseert' mijn buik als een gek, om te zorgen dat-ie alsnog samentrekt. Het infuus en de katheter worden weer terug aangesloten.

Uiteindelijk moeten we nog een nachtje extra blijven, zodat ze mijn baarmoeder en bloedverlies in de gaten kunnen houden.

Ondanks het vrij bizarre verloop ('gratis' op 6cm komen, dan blijven hangen en vervolgens 4u met volledige ontsluiting wachten op persdrang die niet komt), ben ik vooral heel blij en dankbaar dat ik het uiteindelijk toch nog zelf heb kunnen doen.
Ik kan niet zeggen dat ik opnieuw zou tekenen voor zo'n bevalling, maar dit is hoe het is gegaan en dat is prima

SPOILER

Dinsdag 23 juni kwam Vlindur op bezoek. Mooi 2 dagen voor mijn bevalling nog even een dag doorbrengen met mijn vriendin en haar 2 jongste zoons. Ik voelde me niet helemaal fit, maar met 38 weken en 6 dagen zwangerschap kon ik ook niet verwachten dat ik in topconditie zou zijn. Maandagavond had ik een heleboel ballonnetjes opgeblazen om in de kinderwagenbak te leggen zodat kater Dexter zijn interesse misschien zou verliezen. Bij het één na laatste ballonnetje verloor ik een scheutje vocht. Het rook niet zoet. Zal vast geen vruchtwater zijn geweest. En het bleef ook bij die ene scheut.
Vlindur en ik gingen naar J, een andere vriendin van me, op kraamvisite bij de poes om naar de eventuele nieuwe poesjes van Vlindur te gaan kijken. J vond dat mijn buik in omvang was afgenomen en ik vertelde het ‘ballonnenverhaal’. J (kraamverpleegkundige van beroep) vermoedde dat het wel eens een hoge vliesscheur geweest kon zijn. Ik had geen idee. Ik wist alleen dat ik me eigenlijk met de minuut minder prettig begon te voelen en we gingen terug naar mijn huis. Daar vond Vlindur me klammig en aangezien ik me ook echt naar voelde, heb ik de poli gynaecologie gebeld en verteld wat er aan de hand was. Ik moest maar komen en zou gezien worden door dokter D. Er werd eerst een CTG gemaakt en mijn bloeddruk werd gemeten. Die was iets hoog. Het CTG was redelijk netjes, Koens hartslag was wel wat hoog (170-180) en de mijne ook. Ik had geen enkele beweging in de weeënlijn en de kindbewegingen waren goed. Na een klein uurtje werd ik opgeroepen door de dokter die vertelde dat het CTG goed was, maar dat ze over mijn bloeddruk en mijn toestand niet heel tevreden was. Ze verrichtte inwendig onderzoek om te kijken of ik nog steeds (net als de week ervoor) 1 cm ontsluiting had en constateerde dat het nu meer 1-2 was. Ze deed iets wat achteraf gezien waarschijnlijk strippen is geweest en daarna belde ze naar de kraamafdeling om te melden dat ze mij graag een paar uur geobserveerd wilde zien. Onderweg naar de kraamafdeling kreeg ik harde buiken. Dacht ik. De eerste 2 waren harde buiken, daarna voelden ze toch anders. Op de verlosafdeling kreeg ik een mooie kamer (met tv) en werd weer aan het CTG gelegd. Waar de weeënlijn zonet nog vlakker dan vlak was, was het nu een hobbelig landschap. De verpleegkundige voelde aan mijn buik en zei dat het niet overkwam als harde buiken en dat ze me maar even goed in de gaten moesten houden. De anderhalf uur die volgden kwamen de weeën vaker. Niet elke paar minuten 1 minuut lang, maar elke minuut ongeveer 20 seconden lang. De arts kwam weer kijken en constateerde dat ik meer ontsluiting had en ging de klinisch verloskundige halen om te kijken of deze tot dezelfde conclusie kwam. En ja, 3-4 cm. Ik werd om 18:30 aangemeld voor OK en ineens ging het in sneltreinvaart. Mijn man moest nog komen, die was thuis met de oudste, maar gelukkig was er tijd om even te wachten. Man kwam binnen toen de ruggenprik gezet werd, strakke timing!
Op 23 juni om 19:35 kwam Koen ter wereld. 2 dagen voor de geplande datum. Ik heb hem geboren zien worden door een ‘kijkluik’ in het operatiedoek en tijdens het hechten heeft hij, dik ingepakt, bij me gelegen. Op de verkoever heeft Koen in alleen een luier bovenop me gelegen, heerlijk huid op huid. Daar heeft hij ook zijn eerste flesje gekregen. Wàt een verschil met 6 jaar geleden, toen Thijs om 12:07 werd geboren en ik hem om half 2 pas weer zag op de afdeling, aangekleed en met zijn buikje vol.

quote:

Op zondag 5 juli 2015 17:55 schreef Vlindur het volgende:
Koen wilde ook gewoon op de 23e geboren worden zoals Hielke

SPOILER

Vrijdag 13 maart:
Controle in het ziekenhuis (Erasmus/Sophia Kinderziekenhuis). Alles ziet er goed uit. De meiden groeien goed. Volgens de arts die ik toen had, moest ik meer aankomen. Ik was op dat moment 10 kilo aangekomen, maar het mochten er totaal wel 20 worden. Ik vond dat een beetje gek, als de baby’s maar goed groeien.

Zaterdag 14 maart:
Verjaardag van een vriend. Hij wil het niet echt groots vieren. We hebben daarom bedacht dat de mannen lekker naar het casino gaan en de vrouwen lekker naar de sauna. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben op dat moment 30+6, dus nog niet aan het einde van mijn zwangerschap. Ik geniet volop, lekker in het bubbelbad, de sauna, het zwembad, kruidenbad etc.

Zondag 15 maart:
Ik hou deze dag al wat vocht vast. Ik volg keurig het advies op van de arts, want in 1 dag ben ik 3 kilo aangekomen. Even in de gaten houden dus.

Maandag 16 maart:
Nog steeds zoveel vocht. Ik krijg amper mijn schoenen aan. Ik ga met mijn moeder naar Breda, want ik wil alvast een voedings-bh kopen. Mijn moeder helpt me mijn schoenen aan te trekken, want alleen lukt het me niet. Mijn vriend vind dat ik het ziekenhuis moet bellen. Ik zeg dat ik dat na het winkelen wel doe. Na het winkelen vraagt hij of ik al heb gebeld. Dat heb ik op dat moment nog niet gedaan. Ik wil eerst even eten. We eten met zijn 3en wat en daarna bel ik. Ik moet langskomen. Ik ga aan de CTG, er wordt bloed geprikt en ik moet urine inleveren. Uiteindelijk (na een paar uur) blijkt er niks aan de hand te zijn en mag ik weer naar huis. Mijn moeder gaat met een gerust hart naar mijn vader toe. Ik ga naar bed, want ik ben moe. Mijn vriend gaat ook op bed liggen, maar kijkt nog wat tv. Rond 23:00 schrik ik wakker. Mijn vriend vraagt wat ik doe. Het bed is nat, dus ik vraag of ik misschien in bed heb geplast. Ik ga naar de WC en ga plassen. Maar als ik op sta, loopt er weer vocht langs mijn benen. Ik pak een bakje en probeer wat op te vangen. Er zitten wel wat vlokjes in. We bellen het ziekenhuis en ik moet weer komen. Eerst weer aan de CTG. Daarna wordt er een echo gemaakt. Daarop is te zien dat de meiden nog genoeg vruchtwater hebben. De arts wil toch ook even met een eendenbek kijken. Het blijkt dat inderdaad mijn vliezen zijn gebroken. Nou ja, van 1 baby. Ze hadden allebei een eigen binnenste vlies. Ik word opgenomen in het ziekenhuis. Ik heb op dat moment geen weeën. Als ik iets ga voelen, moet ik op het knopje drukken. Dan krijg ik weeënremmers. Ook krijg ik een longrijpingsspuit, omdat ik pas 31+1 ben. Ik ga slapen en mijn vriend gaat naar huis.

Dinsdag 17 maart:
Tijdens de nacht ga ik wel iets voelen. Ik druk op het knopje en ik word aan de CTG gelegd. Ik heb inderdaad weeën. Ik krijg weeënremmers via het infuus. Ik ga weer slapen. Al kan ik nog niet echt slapen. Ik blijf mijn buik wel voelen en denk dat dit harde buiken zijn. Die heb ik tijdens de zwangerschap niet gehad, dus ik weet ook niet hoe die voelen. Het voelt niet echt fijn en ik vraag me af hoe ik ooit moet bevallen zonder pijnbestrijding. ’s Morgens krijg ik een ontbijt. Ik heb nog steeds last van harde buiken. Er komt een zuster langs en die ziet aan mij dat het niet helemaal lekker gaat. Ze wil mij als eerste van de zaal aan de CTG hebben en heeft aan de artsen gevraagd eerst bij mij langs te komen tijdens het lopen van de visite. Ik eet eerst rustig mijn ontbijt op. Tijdens de CTG wordt duidelijk dat ik weeën heb en dat het niet goed gaat met de kleinste baby. Haar hartslag dipt bij iedere wee. Ook blijk ik 7-8 cm ontsluiting te hebben. Het waren helemaal geen harde buiken, maar weeën. Ik moet mijn vriend bellen en zeggen dat hij moet komen. Dat doe ik ook. Hij komt er aan. De artsen worden wat drukker en zijn met elkaar aan het overleggen. Ik moet nog een keer mijn vriend bellen en zeggen dat hij door moet rijden. Dit is om 9:37. Ik word gelijk weggereden en ik hoor de artsen iets zeggen over code rood. Ik word naar de O.K. gereden en ga daar heel hard huilen, omdat ik niet weet wat er allemaal op me af komt. Ze gaan de meiden halen, omdat het echt niet goed gaat. Ik word platgespoten en om 9.53 is N.oor er en om 9.54 is L.iv er. Ik ben onder volledige narcose. Mijn vriend stapt binnen als de baby’s er net zijn. Er moet vanalles gebeuren en daar is hij allemaal bij.
Als ik wakker word op de uitslaapkamer rond 12:00 zegt de zuster, we gaan naar boven naar je man en je baby. Ik was zo suf en kon alleen maar denken, ik heb toch 2 baby’s. Dat was gelukkig ook zo. N lag op unit 1 en daar gingen we eerst naar toe. Ze werd bij me gelegd. Wat was ze klein. 1386 gram. Daarna gingen we naar L op unit 3. Daar heb ik alleen naar gekeken in de couveuse. Zij woog 1770 gram, een stukje zwaarder.
Op 20 maart worden we al overgeplaatst naar het SFG in Rotterdam. De meiden doen het te goed voor het Sophia.

Totaal onverwacht zo vroeg bevallen (31+2). Tijdens het verblijf in het ziekenhuis hebben we een blog bijgehouden op www.noorenliv.nl Deze website is afgeschermd met een wachtwoord. Wil je meer lezen, PM/DM dan even voor het wachtwoord. De site werkt alleen niet altijd even goed. Op een iPad werkt hij al helemaal niet, maar sommige mensen komen er vanaf hun PC ook niet op. Waar dat aan ligt, ik weet het niet.
Nu zijn de meiden gelukkig thuis en gaat het goed met ze. Al moet N van de week geopereerd worden. Hartkatheterisatie. We hopen dat het daarna wel klaar is met alle zorgen. Natuurlijk blijven we zorgen houden, omdat de meiden prematuur geboren zijn.

SPOILER

Vanaf 20 weken is al bekend dat onze zoon groot is. Vanaf dan volgen meerdere groeiecho’s en een suikertest. Bij de groeiecho’s volgt hij mooi zijn eigen lijntje, de bovenlijn.

Met 39 weken heb ik een afspraak bij de gynaecoloog en zij wil een inwendig onderzoek doen om te kinken of er al iets gaande is. Er blijkt nog niets te gebeuren, hier ben ik niet verbaasd over omdat ik vanaf begin af aan al het idee heb dat hij “te laat” gaat komen en ik ook nog niets geen oefen weeën of harde buiken heb.
De gynaecoloog wil mij binnen een week weer op de poli hebben voor opnieuw inwendig onderzoek en eventueel strippen.
De volgende afspraak heb ik bij de klinisch verloskundige en zij ziet de noodzaak van inwendig onderzoek en strippen niet in want, “het lichaam maakt de kinderen zo groot als het lichaam uit kan poepen”.
Met een dubbel gevoel en een afspraak voor als ik 41 weken ben gaan wij weer naar huis.
Vrede met wachten want als onze zoon er nog niet aan toe is om geboren te worden, dan is dat goed. Maar de gynaecoloog wil graag het beginnende zetje geven op een doordeweekse dag, mocht het dan niet lukken en een keizersnede worden is in ieder geval iedereen in huis.

Die week gaat voorbij nog steeds zonder harde buiken of iets dergelijks.
Donderdag 4 juni moet ik mij om 10.00uur melden voor een echo en daarna CTG.
De echo laat weer zien dat het een flinke jongen is (4770 gram komt uit de berekening) en de CTG is hartstikke mooi. De verloskundige vraagt mij wat ik wil. Mijn man en ik hebben hier uitgebreid over na kunnen denken en hebben besloten dat als de kleine man het goed doet en mijn lichaam er nog niet klaar voor is wij willen afwachten. Strippen vinden we oké en vliezen breken mocht er al voldoende ontsluiting zijn ook.
Gedoe met ballonnetjes, veters en tabletten enzo wil ik liever niet, mijn gevoel zegt dat dat niet gaat werken.
De verloskundige doet inwendig onderzoek en ziet wel iets vooruitgang in vergelijking met twee weken daarvoor en gaat overleggen met de dienstdoend gynaecoloog.
Ze komt terug en verteld ons dat de gynaecoloog gezien het gewicht toch wil dat wij ons die middag om 17.00uur komen melden en ze dan het zogenaamde ballonnetje gaan plaatsen. De gynaecoloog is optimistisch en denkt dat ze dan de ochtend erna de vliezen kunnen breken.

Met dit nieuws gaan we naar huis en daar gaan we nog snel als wervelwind door het huis heen zodat alles netjes is als we weer thuis komen.

Om 17.00uur melden we ons op de kraamafdeling en worden we mee genomen naar de verloskamer waar ik eerst weer aan het CTG gelegd wordt. Na een tijdje wordt het ballonnetje geplaatst, en echt wat een enorm naar/vervelend/pijnlijk is dat zeg!
Daarna nog even aan het CTG en dan worden we naar mijn kamer gebracht.
Daar gezellig met man nog even gekletst en wat televisie gekeken, maar wat ligt dat bed vervelend zeg ik krijg er pijn in mijn rug van die komt en gaat. Met man afgesproken dat hij nog lekker een nachtje thuis gaat slapen omdat hij de komende tijd vast geen hele nachten slaap meer krijgt. Als man naar huis is trek ik mijn pyjama aan en ga proberen te slapen maar ik vind het wel erg spannend en krijg ondertussen ook last van krampen in mijn buik die steeds heviger worden, zou het dan toch gaan beginnen?
De nachtdienst komt aan het begin van de nacht nog even langs, vragen of ik wat wil om ge slapen, maar dit wil ik niet. De laatste weken prima geslapen dus een nachtje wat minder is niet zo erg. Uiteindelijk dut ik nog wel even in en wordt rond 2.30uur wakker omdat ik naar de wc moet. Daar valt de ballon eruit en meteen voelt mijn buik rustiger.
De verpleging hierover geïnformeerd en zij gaan overleggen met de verloskundige. Even later komt ze terug om te vertellen dat de verloskundige het een goed teken vind en dat het waarschijnlijk betekend dat ik nu voldoende ontsluiting heb. Dus hup snel nog even terug naar bed om te slapen want om 7.00uur komt man terug en wordt ik naar de verloskamer gebracht.
Ik kan echter niet meer slapen en ga er om 5.45uur maar uit om te gaan douchen. Als ik om 6.15uur de gang op kom opzoek naar de wasmand voor de vuile handdoeken kom ik de verpleging tegen en ze stelt voor om mij maar alvast naar de verloskamer te brengen en de CTG aan te sluiten en dit doen we. Ik stuur mijn man nog snel een berichtje dat ik al naar de verloskamer wordt gebracht en hij maar even op de afdeling moet vragen waar hij mij kan vinden.
Mijn man komt aan en het wachten gaat beginnen, het is druk de de verpleging weet niet hoelaat de verloskundige komt. Uiteindelijk komen ze rond 8.30uur. Inwendig onderzoek wijst uit dat er eigenlijk niets veranderd is ten aan zien van gister. Wat enorm balen!
Tegen 9.30uur komt de gynaecoloog en die verteld mij dat ze hadden verwacht dat de ballon wel zijn werk zou doen maar dat dit helaas niet het geval was maar ze gezien de grote van het kind en mijn overgewicht toch door wouden gaan met inleiden en mij dus niet naar huis gingen sturen nu maar dat hij een hormoon veter in zou gaan brengen, dit wou hij graag zelf doen (later hoor ik dat ze allemaal ernstige twijfels hebben gehad of de ballon wel goed had gezeten, de verloskundige zegt van wel en ik geloof dit ook.).
Er wordt uitgelegd dat de veter 12 tot 24 uur werkt en er dus morgenochtend verder gekeken wordt maar dat het zeker wel kan dat de veter mijn lichaam een zetje geeft en het uit zichzelf gaat beginnen.
Door mijn overgewicht moet ik 2 infusen hebben tijdens de bevalling dus ze willen nu alles nog rustig is graag vast de eerste inbrengen en het liefst al twee. Ik wordt hier een beetje chagrijnig van want meneer komt toch niet en dan zit ik ook nog met dat stomme infuus.
Maar goed doe dan maar, dan blijkt dat ik moeilijk te prikken ben en uiteindelijk heeft de verpleegkundige een ader gevonden. Bovenop mijn rechterhand, de meest onhandige plek zo ongeveer die je je kan bedenken maar oké ik laat het maar over mij heen komen.
Eind van de ochtend mag ik weer terug naar de afdeling. Nou dit was toch niet zo als ik het mij bedacht had. Hier komt nog bij dat we nu onze ouders moeten gaan inlichten want man zou de volgende dag met onze vaders naar zijn werk gaan naar de open dag en als ik iets niet wou was dat “iedereen” wist dat ik ging bevallen.
Man heb ik die middag naar huis gestuurd want ik was overal even helemaal klaar mee.
Stom lichaam, stomme zwangerschap en stomme alles!
Savonds komen mijn ouders, broertje en schoonzus nog even op visite.
In mijn lichaam gebeurd wel wat want er zijn continue pijntjes en krampen voelbaar maar nog wel goed te doen dus man gaat ook die nacht weer naar huis om te slapen.
Snachts wordt ik wakker van de krampen dus bel netjes de verpleging maar zo snel als ze de CTG aansluiten is er ook niets meer aan de hand.

Zaterdag 6 juni
De verpleging komt optijd bij mij met handdoeken om te wassen, maar dit heb ik al gedaan en ben al aangekleed. Dus hup weer aan de CTG, dit keer maar gewoon op de afdeling eerst.
Ook de verloskundige komt op de afdeling om te beoordelen hoe het met de ontsluiting is en ze verteld me dat ik een ruime 2cm heb en dat ze het wel aandurft om te vliezen te gaan breken vandaag. Dus hup na het ontbijt op naar de verloskamer.

Bij het breken van de vliezen blijkt dat de baby in het vruchtwater gepoept heeft, maar hier wordt erg luchtig over gedaan dus ik maak mij ook geen zorgen. De CTG is al die tijd namelijk nog steeds prima!
Ook moet het 2e infuus geprikt worden maar dit wil niet zo makkelijk, na een mislukte poging wordt de IC gebeld, zij kunnen vaak beter prikken maar helaas, deze verpleegkundige prikt ook de eerste keer mis. Uiteindelijk zit het 2e infuus, ook in mijn rechterarm dus gelukkig niet aan beide kanten beperkt.
Tegen 10.00uur wordt het infuus met wee opwekkers aangesloten aangezien mijn lichaam de hint van de gebroken vliezen niet oppakt. Het infuus wordt steeds wat hoger gezet tot ik rond 13.00uur toch echt wel serieuze weeën (in mijn rug vooral) heb, op de CTG zijn ze echter nauwelijks zichtbaar en het infuus wordt nog een stapje hoger gezet.
De middag is een grote roes, weeën wisselde zich af tussen buik en rug zonder rust tussendoor. Om 17.30uur wordt er weer getoucheerd en blijk ik nog steeds maar 3,5cm te hebben. Op dat moment weet ik niet meer waar ik het zoeken moet, al die pijn en het doet helemaal niets dat kan ik niet lang meer aan en vraag of ze niet wat aan die rugpijn kunnen doen. Er wordt mij verteld dat ze daar de handige uitvinding ruggeprik voor hebben en of ik dat dan wil. Nou heel graag! Een uur later zit hij erin en ik voel mij meteen stukken beter, alle pijn is weg en ik kan weer fatsoenlijk ademhalen!
De wee opwekkers worden nog wat hoger gezet maar het maakt mij niet uit, ik voel toch niets! Ik app nog even met de familie dat de kleine nog op zich laat wachten en ze zich geen zorgen moeten maken en ik slaap nog even.
Om 22.00uur heb ik 8 a 9 cm ontsluiting maar vinden ze het toch wat raar dat de kleine zo hoog blijft zitten. Er wordt nog een extra echo gemaakt en met de blaaskatheter gedraaid omdat die misschien ervoor zorgt dat de kleine niet verder in kan dalen.
Ook moet ik proberen te persen, wat ik volgens de gynaecoloog doe maar helaas zorgt het er niet voor dat de kleine verder zakt.

Om 23.15uur wordt er besloten dat het een keizersnee gaat worden en vanaf dan gaat het erg snel! 2e infuus wordt aangesloten, operatiejasje aan, sieraden uit enzovoorts.
Rond middernacht zijn we op de OK en wordt de nieuwe ruggeprik gezet wat gelukkig goed gaat aangezien mijn grootste angst een keizersnee onder narcose is.
Als ik weer lig na het zetten van de ruggeprik voel ik langzaam mijn benen zwaar worden en verlies ik de controle erover, heel vreemd gevoel. Nog even heb ik het gevoel alsof mijn benen op een luchtbedden in het water dobberen en dan zijn ze er gewoon niet meer.
Man is ondertussen in zijn mooie blauwe pakje bij mij achter het blauwe scherm komen zitten. We praten wat over koetjes en kalfjes volgens mij en ineens hoor ik dat hij bijna geboren wordt en dan ineens horen we een huiltje en wordt er een baby boven het scherm uitgehouden helaas niet duidelijk en zie ik alleen zijn billen. Daarna gaat hij naar de hoek van de OK en wordt nagekeken door de kinderarts. Na wat een eeuwigheid leek te duren komt man daar aan met in zijn armen onze zoon, B.enjamin <3

Helaas lig ik zo dat B. niet meteen bij mij kan liggen en kan ik hem alleen maar zien en horen want de kleine man heeft honger en schreeuwt het uit en sabbelt driftig op zijn handjes met veel gesmak.
Er wordt regelmatig gevraagd of ik mij goed voel en al die tijd kan ik ja antwoorden ondanks dat ik door alle adrenaline onbedwingbaar lig te trillen, tot ik moet hoesten en ik het gevoel heb dat ik maar heel oppervlakkig kan hoesten en dus ook ademen. Ik zeg rustig tegen de anesthesie assistent dat het niet goed gaat en dat de verdoving omhoog lijkt te komen.
Hij kantelt de operatie tafel anders en begint met de infusen te rommelen, op dat moment wordt ik erg misselijk en roep volgens mij zo ongeveer dat ik een bakje nodig heb omdat ik moet spugen. De verpleegkundige komt direct met een bakje aan lopen en ik krijg via het infuus iets tegen de misselijkheid was gelukkig bijna direct werkt.
Na enige tijd voel ik mij weer goed en kan ik ook weer doorademen, wat een opluchting.
Tegen die tijd zijn ze bijna klaar met hechten en gaat mijn man vast met B. naar de afdeling. Enige tijd later wordt ik door de anesthesist en assistent ook terug gebracht naar de afdeling.

Tijdens de overdracht vang ik op dat ik veel bloed ben verloren (1200cc) en een paar flinke bloeddrukdalingen heb gehad maar dat ik goed reageerde op medicatie.

Eenmaal op de kamer geïnstalleerd kan ik dan eindelijk echt kennismaken met mijn zoon. Ongestoord liggen we ruime tijd huid op huid bij elkaar en worden we geholpen met aanleggen. Het drinken lijkt meteen goed te gaan gelukkig.
Uiteindelijk zijn we tegen 4.00uur klaar om te gaan slapen, man slaapt snel maar ik. Ik kan alleen maar verliefd naar dat mooie mannetje kijken in dat wiegje naast mijn bed.

quote:

Op donderdag 16 juli 2015 22:33 schreef -ik86-[/url] het volgende:
B. was uiteindelijk 4718gram
Dat en de grootte van zijn hoofd en verkeerde ligging was de reden dat hij niet verder zakte en het dus op de "normale" manier niet wou.

SPOILER

De laatste buikfoto


De eerste kennismaking met L, de foto die ik kreeg te zien. Niet echt een schattige foto...


Eindelijk bij me

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 22:15 schreef DJMO het volgende:
morgen eens kijken of ik mijn bevalling kan uitschrijven. Niet dat er veel aan was dit keer

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 22:19 schreef FANN het volgende:

[..]

dat klinkt raar... hoeveelste bevalling is dat dan?

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 22:19 schreef DJMO het volgende:

[..]

de vierde

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 22:38 schreef Mariposas het volgende:
Jawel, is het Haga Juliana kamer 6. en idd dr K.
Hij was 4250 gr.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 22:14 schreef Beppiie het volgende:
Ja zit nu een beetje terug te lezen, die boven mij is super heftig! Die van jou nog niet gezien!

En idd zo voelde het ook, ik denk door de ruggeprik. De volgende dag stond ik beschuit met muisjes te maken voor de kraamvisite, maar dat mocht niet van mijn kraamzorgster

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 22:49 schreef mignonne het volgende:

[..]

oooooh wacht ff nieuw ziekenhuis sorry! ik dacht al van heuh ik herken die kamer helemaal niet maar dat klopt dus

wel echt een verbetering dat die reanimatietafels nu op de kamer zelf staan zeg!
Een lekker spekje dus die L.!

SPOILER

6 juli 2015
Ik schrik om 05:45 wakker van een harde knak en zit meteen (voor zover dat kan hoogzwanger) rechtovereind in bed. Ik ben 39 weken en 6 dagen zwanger en heb ondanks al 1,5e week voorwerk er geen vertrouwen meer in dat dit kind spontaan zal komen. Ik geloof er niks van dat mijn vliezen zijn gebroken, maar sta toch maar op en ga naar het toilet. Daar verlies ik na het plassen nog wel een beetje vocht. Ik vang het op en doe een maandverbandje in. Ik zie vlokjes en alles ruikt zoet. Ik begin dan te geloven dat het misschien toch mijn vliezen zijn geweest. Ik loop weer naar boven en ga in bed liggen. Daar krijg ik een kramp die toch wel vies veel pijn doet. Mijn man ligt beneden op de bank te slapen omdat ik te hard lag te snurken. Ik stuur hem een berichtje dat ik denk dat de bevalling is begonnen, maar dat ik het hem nog wel laat weten bij de volgende wee. Mijn man komt echter direct naar boven en al snel voel ik een volgende kramp. Half versuft plaats ik hier nog een berichtje en als niet lang daarna de volgende wee, want dat geloof ik inmiddels, komt, pak ik mijn weeëntimer erbij.

De weeën komen meteen om de 3-4 minuten en houden 40 seconden tot een minuut aan. Ik ben naar beneden geklommen en lig op de bank zo goed mogelijk alles op te vangen. Ik wil vooral doodstil liggen en ben tijdens een wee compleet in mezelf gekeerd. Tussendoor geef ik een paar keer over. Na een uur zeg ik voorzichtig dat ik de verloskundige al wil bellen. Man vraagt of dat niet te vroeg is en stiekem ben ik daar ook bang voor. Wanneer ik echter tussen twee weeën op dat moment geen respijt krijg, zeg ik dat hij toch moet bellen. De verloskundige wil mij zelf spreken en komt er daarna direct aan. Om half 8 staat ze voor de deur en toucheert ze me. Ik zit op 2 centimeter en alles is volledig verweekt. De weeën komen dan zo’n beetje om de 2 minuten. Ze vindt dat ik de weeën heel goed op weet te vangen, maar ik ben ervan overtuigd dat ze dat tegen iedereen zeggen. Zonder tegenbericht komt haar collega om 12 uur terug en ze raadt me aan om onder de douche te gaan.

Hoewel douchen me het slechtste idee ooit lijkt, ga ik toch onder de douche. Maar ik heb het al snel koud, weet me geen houding te geven en wordt misselijk van het water op mijn lichaam. Wanneer ik onder de douche vandaan kom, duurt het lang voor ik weer comfortabel op de bank lig. Al snel vind ik het niet leuk meer, heel dat bevallen. Ik raak in paniek als ik denk dat ik nog naar het ziekenhuis moet en wil dat dan ook zo snel mogelijk achter de rug hebben. Om 9 uur bel ik de verloskundige dat ik naar het ziekenhuis wil omdat ik tegen de reis opzie. Daar is ze mee akkoord. Mijn man belt een taxi en ik vang weeën op terwijl we de laatste dingen in de vluchttas gooien en op de taxi wachten.

De taxichauffeur lijkt niet heel blij met een barende dame in zijn auto. Zijn auto ruikt nieuw en ik gok dat hij er niet op zit te wachten dat ik zijn mooie leren bekleding verpest. De rit naar het ziekenhuis stelt niks voor, maar het lijkt een eeuwigheid te duren. Terwijl man een rolstoel voor me gaat halen zet de taxichauffeur me midden op de weg af. Ik strompel naar een bankje en ga zitten puffen. De taxichauffeur zet echter mijn vluchttas midden op de weg neer en rijdt weg. Tussen een wee door weet ik die vluchttas nog dichterbij te zetten en man komt me snel ophalen en rijdt me naar de afdeling. Daar worden we op kamer 4 gelegd, aan het eind van de gang. Letterlijk 5 meter van mans werkplek vandaan. Maar dit is de kamer, hier gaan we het doen.

Ik ga zitten op de bank en vang op mijn manier weeën op. Ik adem rustig in en uit en tel met de ademhaling mee. Ik kan iedere keer 10 tot 14 keer meezuchten en dan is de wee over. Op die manier houd ik grip op waar ik in mijn wee zit. Tussen weeën door staar ik stil om me heen. Ik zit helemaal in mijn eigen wereld en bied daar meerdere keren mijn excuus voor aan. Dat het zo wel een heel lange dag wordt voor mijn man en de verpleegkundige.

Om kwart voor 11 voel ik weer paniek opkomen. Ik geef aan dat ik nu best graag zou hebben dat er even iemand komt kijken hoe het gaat. De verpleegkundige haalt de verloskundige en deze constateert dat ik dan op 4 cm zit. Ik snauw tussendoor erg onvriendelijk dat ze me niet aan moet raken als ik een wee heb. Ik geef aan dat ik pijnstilling wil, dat heb ik al vanaf het begin geroepen. Als een gaatje vullen bij de tandarts verdoofd wordt, dan mag een bevalling ook wel aangenamer worden gemaakt is mijn insteek. De verloskundige geeft aan dat ze dat nog te vroeg vindt en dat ik het zo goed doe dat het misschien niet nodig is. Ik heb het gevoel dat ik gestraft word omdat ik volgens haar zo goed doe (wat ik overigens nog steeds niet geloof). Ze zegt om 12 uur terug te komen en dan de optie pijnstilling nogmaals te bespreken. Ze geeft aan dat ik lekker moet gaan douchen, dat zou goed voor me zijn.

Dus ik bevind me weer onder de douche, waar ik het eigenlijk nog steeds niet naar mijn zin heb. Ik knijp er na een kwartier dan ook weer onderuit en ga op het bed liggen. Ik zit in een bepaalde houding waarin ik me kan concentreren en ik blijf tot de persfase dan ook in exact dezelfde houding zitten. Om twaalf uur komt de verloskundige terug en ik zit nog steeds op 4 centimeter. De moed zakt me in de schoenen en ik begin te doemdenken. Mijn hoofd is mijn grootste vijand en ik voel weer paniek. Wel bespreken we de pijnstillingsopties en ik geef aan het pompje te willen. Dat gaat ze dan ook regelen. Ze neemt afscheid van me omdat ik over word gedragen.

Dan begint de medische rataplan. Ik word aan allerlei monitoren gelegd en blijf weeën wegpuffen. Ik word een half uur gemonitord en zodra dat goed is wordt er een infuus geprikt en gaan ze de medicijnen regelen. Er komt een andere verpleegkundige met een co binnen. Ze vinden het een goed moment om de co uit te leggen hoe die pomp aangesloten moet worden en werkt. Helaas weet de verpleegkundige dat zelf ook niet zo goed en ze staat te klooien. Ik vervloek haar in mijn hoofd hardgrondig, want ze schiet maar niet op. Om tien voor 2 krijg ik mijn nieuwe beste vriend in mijn handen en ik druk op de groene knop en wacht op verlichting. Als ik die na 10 minuten nog niet voel vraag ik aan de co die op de kamer is gebleven of er vrouwen zijn waarbij de pijnstilling niet werkt. Hij lacht schaapachtig dat hij dat niet weet, maar dat hij vermoedt van niet.

Om tien over 2 beginnen de weeën hun scherpe randjes te verliezen. Ik kan in de korte tijd tussen weeën weer ontspannen. En zo dit ik dan meetellend, half versteend op bed weeën weg te puffen. Dat knopje piept dat aangeeft dat er pijnstilling wordt gegeven piept me niet vaak genoeg. De verloskundige van het ziekenhuis (of is dat een gynaecoloog?) komt binnen, met een leerling verloskundige om kwart over 3 met de mededeling dat ze willen kijken hoe ver ik ben. Ze verwachten dat de pijnstilling zorgt dat de ontsluiting niet genoeg vordert en in dat geval willen ze opwekkers gaan geven. De gedachte alleen al zorgt dat ik in paniek raak. Ik vind het al zo heftig, ondanks pijnstilling. Ik wil dat helemaal niet nog heftiger. Ik voel me een watje en geloof ze, alweer, niet als ze zeggen dat ik het zo goed doe. Gelukkig zijn de opwekkers niet nodig, want ik zit inmiddels op 8 cm.

Om half 4 voel ik iets wat in de verte op poepen lijkt. Ik denk dat ik nog zo ver kan zijn, want een kwartier geleden zat ik nog op 8 cm en zeg er dus niks over. Om kwart voor 4 kan ik niet meer ontkennen dat ik persdrang heb. De verpleegkundige haalt de verloskundige er weer bij. Een ander dit keer. Om iets over 4 toucheert ze me en zegt ze dat ik mee mag gaan persen. Graag zelfs. Die persweeën wegpuffen is niet mijn hobby en het gaat me ook niet heel goed af. Ze pakken mijn knopje af en ik vind ze bijzonder naar.

Ik trek mijn knieën op en begin te persen. Ik zeg dat het voelt alsof ik aan het poepen ben en ze geven aan dat dit de bedoeling is. Ik luister naar de aanwijzingen die ik krijg en volg ze braaf op. Tijdens een wee vang ik iets op over meconium, vruchtwater en poep. Na de wee vraag ik of ze in het vruchtwater heeft gepoept, maar ik blijk zelf de schuldige te zijn. Bevallen is alle schaamte voorbij, ik ben alleen maar opgelucht dat de baby niet in het vruchtwater heeft gepoept. Tussen het persen door weet ik zelfs weer een beetje te praten. De verloskundige vraagt of er een spuit met opwekkers klaar ligt, want ze vindt dat ik veel te veel praatjes krijg. Wederom paniek, ik wil helemaal geen spuit. De wee erna geef ik alles wat ik heb. Ik vraag mijn man en de verpleegkundige of ze mijn benen vast kunnen pakken zodat ik daar geen energie aan hoef te verspillen en al snel staat het hoofdje. Mijn man is zo stom om te kijken en geeft toe dat Robbie Williams helemaal gelijk had: It’s like watching your favorite pub burn down. Ik mag dan absoluut niet meepersen en moet zuchten. Dus dat doe ik maar braaf. Wanneer de volgende wee komt voel ik het lijfje uit me glibberen en voor ik het weet ligt er om 16:32 een kind op mijn borst. Mijn kind. Ik begrijp er niks van. Wat hebben we nou helemaal gedaan? Gebeurt dit echt? Word ik niet zo wakker? Man staat met tranen in zijn ogen te kijken. Ik kan alleen maar trillen en vol ongeloof staren. Ik fluister “Hallo meisje” en vertel haar dat ik het leuk van haar vind dat ze besluit erbij te zijn op haar verjaardag.

En zo begint zij haar leven en wij ons leven als ouders. Ik word gehecht, wat haarscheurtjes en vertel degene die me hecht dat ik ze dankbaar ben voor alle goede zorgen, maar dat ik haar nu toch even een heel naar mens vind. Het geboortehotel waar we naartoe zouden gaan zit vol. We kunnen of naar een ander geboortehotel of naar huis. We kiezen het laatste. En zo komt het dat we om 8 uur weer thuis zijn. Ik begrijp er die dag allemaal maar weinig van, het besef komt later pas. Maar nu ze er is, is ze niet meer weg te denken.

SPOILER

Maandag 20 juli

Vandaag ben ik precies 41 weken zwanger. Omdat ik graag thuis wil bevallen heeft de verloskundige met de controle bij 40w2d voorgesteld om een strippoging te gaan doen. Zaterdagavond was de eerste poging, maar behalve een beetje gerommel gebeurde er niet veel. Wel was er een centimeter ontsluiting (na het strippen 2cm), dus er was ook niet helemaal niets gebeurd. Zondagochtend verloor ik de slijmprop, maar de rest van de dag was het juist heel erg rustig in mijn buik, geen harde buik te bekennen. Pas in de avond begint het nog weer even te rommelen, maar het zakt na twee uur ook weer af en ik val in slaap.

Vandaag, maandag dus, komt de VK in de avond langs voor een tweede poging. Ik heb inmiddels twee centimeter ontsluiting. Na het strippen blijft ze nog even wat napraten en ik begin al wat krampen te krijgen. Als ze weg is ga ik ontspannen in bed liggen, maar het gerommel zakt al snel weer af en ook nu val ik in slaap.

Dinsdag 21 juli
Vandaag hebben we de overtijdcontrole in het ziekenhuis. Op bed heb ik 's ochtends af en toe een fikse harde bui, of lichte wee, hoe je het wilt zien. In het ziekenhuis wordt een ctg gemaakt en een echo van het vruchtwater. Alle controles zijn goed en we mogen afwachten tot donderdag, dan gaan ze de tests herhalen. Zijn ze dan minder, dan wordt ik vrijdag ingeleid. In het ziekenhuis en ook onderweg naar huis merk ik dat de lichte weeën blijven komen, ongeveer vier keer per uur. Thuis eten we een broodje, maak ik een boodschappenlijstje voor vriend en ga stofzuigen. Ik begin toch maar de weeën te timen, want ze worden al wat gevoeliger. Met een app hou ik een hele tijd bij wat de regelmaat is, maar die is ver te zoeken. Dan 5 minuten, dan 8, of 11, een paar keer 7 en ineens weer 12. Wel duren ze vrijwel allemaal een minuut of langer, en moet ik me echt wel even concentreren als ze komen. De halve middag kijk ik Modern Family op de bank en daarna maak ik nog een snelle pizza van een kant-en-klaar-bodem voor ons avondeten. Terwijl ik in de keuken sta moet ik af en toe wel even tegen het aanrecht leunen om een wee op te vangen. Onder het eten spreken we af dat we even kijken hoe het om een uur of negen is, maar dat we dan in ieder geval de VK even bellen dat het wel erg onrustig is en we misschien ’s nachts weer gaan bellen. Maar vlak na het eten zwakt het ineens weer helemaal af, er zit 14 en 20 minuten tussen weeën. Ik ga er al vanuit dat het toch weer vals alarm was. Ik baal wel. Hoewel het de hele dag nog wel goed te doen was, worden de krampen toch echt wel wat heviger en ik vraag me af wat het betekent voor het echt werk.

Tegen half elf gaan we naar bed en ineens lijkt er toch meer regelmaat in te komen. De weeën worden nu echt pittiger en ik moet ze wegzuchten. Ik loop rondjes en steun op het bed tijdens de weeën. Maar regelmaat, die wil maar niet komen. Het protocol is bellen bij weeën die een minuut of langer aanhouden en om de vijf minuten komen. Een minuut haal ik makkelijk, maar die 5.. het blijft hangen in 6/7/8 minuten.

Woensdag 22 juli
Tegen 01.00 uur besluiten we toch de VK maar te bellen, ik het niet het idee dat ik ooit bij die 5 minuten ga komen. Ze komt er meteen aan en voelt een ontsluiting van 3 centimeter. Fijn, de hele dag al in de weer, hoewel goed te handelen, maar slechts een centimetertje resultaat. Ze stelt voor om de vliezen te gaan breken, zodat ik hopelijk het laatste zetje krijg. Om 01.50 uur breekt ze de vliezen en daarna ga ik onder de douche staan. Binnen een paar minuten komen de weeën vaker en worden ze heviger, maar ik kan ze nog goed opvangen. Tegen half drie gaat de VK weg, om 05.00 uur komt ze weer kijken. Ik sta eerst heel lang rechtop in de douche tegen de muur met de waterstraal op mijn rug. Later ga ik nog in bad. De weeën zijn nu echt niet leuk meer en het kost behoorlijk veel moeite om ze op te vangen. Als de VK om 05.00 uur terug komt ben ik geloof ik inmiddels over op behoorlijke oerkreten om de weeën op te kunnen vangen. Ze vraagt hoe het gaat, ik kan nog net "niet meer leuk" uitbrengen, ik ben helemaal in mezelf gekeerd en 'zing' iedere wee weg, waarbij de toonhoogte aangeeft hoe de pijn verloopt.. Ik vraag of het wel helpt, dus ze neemt me mee onder de douche vandaan om te voelen. Omdat het heftige uurtjes waren, heb ik nog even goede hoop voor de ontsluiting, maar helaas, het is 5 centimeter. Op zich geen hele slechte score, maar nog 5 hele centimeters te gaan..

Opnieuw ga ik onder de douche, waar ik nog anderhalf uur weeën opvang. Ik brul hele weeën lang oerkreten uit en ben totaal in mezelf gekeerd. Ik vind het echt niet meer leuk en voel me een beetje boos. Het moet straks verdorie toch wel opgeschoten zijn, dit duurt zo lang! Hoe moet ik dit nog uren volhouden?

Om 07.30 uur gaan we opnieuw kijken wat de stand is. Een enorme teleurstelling, 6 centimeter! Een lullig centimetertje na anderhalf uur brullen en pijn opvangen. Ik reken even verder en de moed zakt me echt in de schoenen. Hoe. Moet. Ik. Dit. Doen??? Ik zeg tegen de VK dat ik soms zoveel druk voel van onderen. Ze zegt dat het hoofdje heel diep ligt en ik daardoor misschien al wat persdrang voel soms. Ik roep dat ik het niet kan, dat het echt niet gaat, dat het niet opschiet. Ik hoor haar vertellen dat we naar het ziekenhuis kunnen voor pijnstilling, maar dat dat echt geen leuk uur wordt. Dan moet ik nog in de auto, ze moeten een ctg maken, voordat er echt verlichting is wordt het eerst alleen nog maar erger. Dat klinkt ook niet aantrekkelijk.. Ze zegt dat ik echt moet proberen om me over te geven aan de pijn, dat ik het goed doe. Ik denk bij mezelf dat ik het daar niet mee eens ben. Het schiet voor geen meter op en ik heb ook niet het gevoel dat ik echt goed bezig ben. Ik ben inmiddels al een paar uur iedere wee aan het opvangen met een langgerekte brul, een soort oerzingen. Maar aangezien ik niet echt een andere oplossing zie blijf ik maar liggen en 'zing' mezelf wee voor wee door de tijd.

De persdrang wordt steeds sterker, ik heb meer en meer het gevoel dat ik mee moet drukken. Ik zeg dat tegen de VK en een half uur na de teleurstellende 6 centimeter voelt ze opnieuw. Wat blijkt? 8! Ondanks de pijn voel ik iets van positieve energie. 8 voelt als een soort van in de buurt van de 10. Misschien komt er dan toch een einde aan. Ondertussen gaan de weeën door en wordt de persdrang steeds sterker. Wat een kloterig gevoel! Steeds meer gaat het vanzelf, ik duw mee, mijn lichaam wil gewoon niet anders en ik heb er steeds minder controle over. De VK voelt en zegt dat er nog een klein randje staat, wat eerst weg moet. Ik denk en roep 'neeneeneenee, nog meer van deze?' . Ja. Helaas. Nog meer van deze. Tijdens de weeën gaat ze proberen het randje weg te masseren. Ik schreeuw, wat een pijn doet dat! Ergens onderweg (een uur of 8 blijkbaar) is ook de kraamverzorgster binnengekomen. Ik krijg het half mee en steek nog een arm omhoog als begroeting. Het duurt nog anderhalf uur voordat ik bewust mee krijg dat ze er is en hoe ze eruit ziet.

Om 08.25 uur mag ik gaan persen. Ik ben blij dat ik eindelijk bij het laatste stukje ben, misschien gaat het toch gewoon lukken!
De persfase vind ik zwaar en vermoeiend, maar iets beter te doen. Waar de laatste uren bestonden uit stukjes rust afgewisseld met stukjes pijn en enige wanhoop, wordt de rust nu afgewisseld met iets nuttigs, namelijk persen. Het duurt een tijdje, maar dan merk ik inderdaad dat er iets veranderd onder in mijn buik. Ik begin door te krijgen waar ik naartoe moet met de druk. Toch jammer ik nog een paar keer dat het echt niet lukt en niet gaat passen. De VK zegt dat ze echt wel voelt dat het hoofdje verder komt. Maar hij moet de bocht om en dat is een lastig stukje. Ze stelt voor om een stuk op de baarkruk te doen, om zo de zwaartekracht mee te hebben. Ik vind het een rare gewaarwording, maar merk wel dat het helpt.

De harttonen van de baby blijven heel lang goed, maar beginnen na ongeveer een uur toch te dippen bij het persen. De VK wil dat ik weer ga liggen. Er moet nu echt schot in de zaak komen, anders moeten we naar het ziekenhuis zegt ze. Dat wil ik echt niet! Ik probeer me een voorstelling te maken van de weg naar het ziekenhuis in de staat waarin ik me nu bevind en het lijkt me erger dan alles wat ik in de afgelopen uren heb meegemaakt samen. Ik zou niet eens weten hoe ik nu van het bed zou moeten komen, laat staan in een auto! Ik zet alles op alles en pers met al mijn kracht. Ondertussen woelt ze met haar vingers om ruimte te maken en ik schreeuw het uit wanneer ze dat doet tijdens het persen, wat een klotegevoel!

Dan zegt ze dat het hoofdje ver genoeg is voor een knip en dat het thuis gaat lukken. Ik ben enorm opgelucht en een knip lijkt me een prima idee. Eigenlijk maakt het me allemaal niet meer uit, die baby moet gewoon naar buiten! Nu! Ik krijg verdoving tijdens een wee en weet eigenlijk niet meer of er ik er iets van voel. Bij de volgende wee gaat de VK knippen de kraamverzorgster duwt mee op mijn buik. Tijdens de wee voel ik alles en tegelijkertijd niks. Het is een geheel van pijn en druk en ik hou me alleen bezig met wat ik zelf kan en moet doen, en dat is persen met alles wat ik in me heb. Ik hoor, zie of voel geen knip en merk ook niet bewust iets van het drukken op mijn buik. En dan is er een hoofdje! Ik zie het in een flits en na nog een keer heel hard persen voel ik ineens verlichting en glibbert er een mensje mijn buik op. Een echt klein minimensje! Onvoorstelbaar!! Met armpjes, en beentjes en alles! De VK zegt 'nou papa, en wat is het?'. Ik kan het niet zien maar hoor vriend zeggen, ' een meisje toch?' We hebben een dochter! Alle clichés blijken waar. De pijn, al die uren, mijn gevoel dat het nooit op zou houden. Het kan me allemaal geen bal meer schelen. Hier ligt gewoon een meisje! Ons meisje!

SPOILER

Op 4 augustus ben ik uitgerekend. En jawel, om 00.30 breken mijn vliezen! Lang leve het kraamverband Vol verwachting klopt ons hart, maar er gebeurt niets. Geen wee te bekennen. 's Ochtends komt de verloskundige langs, maar die kan er weinig aan doen. 's Avonds belt ze nog eens, na overleg met de gyn wil ze graag dat we naar het ziekenhuis gaan voor een ctg. Die is prima; maar er wordt meegedeeld dat ik nu zeker niet meer thuis mag bevallen, wat ik eigenlijk graag wilde. Ze geven me tot donderdagochtend 6 augustus om het zelf op gang te laten komen, anders moet ik ingeleid worden.
Woensdag de 5e gaan we nog eens langs voor een ctg, weer prima.
In de nacht van woensdag op donderdag heb ik al wat lichte rugweeën, maar het zet niet door. Dus staan we donderdag 6 augustus om 7 uur in de inleidingskamer. Ik baal wel, want ik had graag thuis willen bevallen, en bovendien moet ik nu met 2 andere vrouwen in een kamer liggen wachten tot er wat gebeurt. Meer privacy was erg fijn geweest.
Om 8 uur wordt er voor het eerst gevoeld en heb ik al 2 cm ontsluiting, dus er is wel íets gebeurd! Ik krijg een zetpil in m'n onderkant en moet nu 4 uur wachten of die ervoor gaat zorgen dat mijn baarmoedermond gaat verstrijken. En om 13 uur is dat inderdaad zo en mag ik naar de verloskamer
Daar gaat het infuus erin en nemen de weeën eindelijk toe in sterkt en worden ze ook meer regelmatig. Het zijn alleen maar rugweeën, ik heb de hele bevalling geen buikwee gevoeld.
Tot 14.45 uur is het nog wel te doen qua pijn, ik kan nog een tijdschrift lezen en nog even naar de wc. Dan heb ik 4 cm ontsluiting. Maar daarna wordt het steeds heftiger en pijnlijker. Het infuus met weeënopwekkers wordt teruggezet omdat de weeën nu om de anderhalve minuut komen. Ik krijg 2 paracetamols maar bedenk me al snel en vraag om 15.15 toch om echte pijnstillers. Om 15.50 kan de verloskundige pas kijken, maar dan heb ik al 7 cm ontsluiting en vindt ze het beter om gewoon zo door te gaan, want ze verwacht dat het erg snel zal gaan.
Dat klopt, om 16.40 heb ik volledige ontsluiting, maar dat uurtje is wel het zwaarste ooit: zoveel pijn!!!! Bij elke wee zuig ik zoveel lucht in als ik kan en hijg uit als een paard dat de marathon gelopen heeft, maar het helpt weinig. Bij elke wee span ik mijn rug- en bilspieren aan, zodat tussen de weeën alles aangespannen blijft en het dus de hele tijd pijn doet.
Om 16.41 mag ik persen. Ik doe mijn best, maar - ik citeer het verslag - ik heb een 'matige perstechniek' en ben 'zeer moeilijk te instrueren' Tsss, doe het effe zelf met je nuttige advies ja! Vooral het feit dat ik niet mag schreeuwen negeer ik lekker: ik schreeuw, krijs en grunt als een ouwe rocker.
Helaas heeeft het weinig effect, want N.'s hartje heeft het zwaar. Om 17.05 krijg ik een knip (met een 'zeer botte schaar' volgens het verslag; mijn man zag de gyn zagen in mijn hoela alsof het een plankje was... ) en een vacuumpomp. Na nog 3 keer persen is ze er, onze Nora!
Ze wordt heel even op mijn borst gelegd en mijn man mag de navelstreng doorknippen, maar ze is helemaal blauw, dus ze wordt snel weggehaald. Iedereen inclusief mijn man rent de kamer uit. De placenta hobbelt er meteen uit en de gyn hecht me supersnel. Ik vraag nog aan haar 'is het een jongetje of een meisje?' maar ze heeft niet opgelet. D Na een minuut of 15 komt een verpleegster zeggen dat het goed gaat met onze dochter dan gaat zij ook weg en lig ik daar in m'n eentje. Gelukkig is er wifi dus kan ik meteen iedereen vertellen dat onze dochter geboren is!
Mijn man heeft dus alles gezien, onze N. aan de beademing enzo - hij vond het vreselijk, maar gelukkig ging het snel beter. Na 20 min. komt de couveuse langs voordat N. naar de couveuseafdeling gaat. Ze is al helemaal roze en heel mooi
Ik mag eindelijk douchen en dan naar boven om bij N. te zijn Gelukkig mag ze die avond al van de beademing af en doet ze het nu supergoed!

Achteraf dus niet de fijne thuisbevalling die ik wilde, maar het gaat nu eenmaal zoals het gaat. En gezien haar lastige start was het maar beter dat we in het ziekenhuis waren. Het ging heel snel en deed best veel pijn, maar achteraf was het eigenlijk prima te doen.

quote:

Op donderdag 17 september 2015 18:17 schreef Mariposas het volgende:
Wtf, een zeer botte schaar en daar knippen ze mee? wat klinkt dat naar zeg!

Up voor nieuwe verhalen!

SPOILER

Het is donderdag avond 3 september. Ik ben 35 weken en nog volop aan het werk en kijk uit naar mijn verlof dat 11 september zou in gaan.
We hebben bezoek ’s avonds en tegen 11 uur voel ik opeens vocht lopen, ik vind dit wel een beetje verdacht. Ik loop naar de wc, maar zie daar niet echt wat, ik ga even op de wc zitten en ik voel weer wat lopen? Ik dacht echt dat ik incontinent aan het worden was. Aangezien wij bezoek hebben zeg ik verder niks tegen mijn man. We gaan naar bed tegen 1:00 waar ik op dat moment al spijt van heb, veel te laat, hoe ga ik morgen ooit mijn bed uit komen. Ik ga liggen draai mij om en voel weer wat vocht lopen? Ik sprint uit bed en er vormt zich een plasje op de grond. Ok. Dit is niet meer normaal en ik besluit de VK te bellen. Die vraagt of ik een bepaalde zoete geur herken, ik vind eigenlijk van niet. Zij denkt toch dat het afscheiding is? Ik zeg nog tegen haar “Ja maar er ligt een hele plas op de grond” En ik dacht nog “Jeetje als dit afscheiding is, hoe kan ik dan ooit nog met goed fatsoen de deur uit” Nu ben ik al iemand die het niet makkelijk vindt om te bellen, dus ik dwing verder ook nergens op aan. De VK zegt een plastic zakje in mijn onderbroek te doen om wat vocht op te vangen en zo geschiedde. Ik ga naar beneden haal 2 plastic zakjes en ga weer liggen. Ik verlies weer een guts vocht en denk “Tja en nou wat?” Ze heeft ook niet gezegd dat ik terug moest bellen als ik weer vocht zou verliezen. Ik ben even helemaal in de war en besluit maar te gaan slapen. Ik denk dat het iets van 3 uur is als ik weer wakker word, ik heb ondertussen behoorlijk wat vocht verloren en ik bel de VK dan toch maar weer. Ik vertel haar met ondertussen toch wel een trillende stem wat er aan de hand is en ze komt er gelijk aan.
Ik probeer mijn man wakker te krijgen en dit lukt niet. Ondertussen loopt er allemaal vocht langs mijn benen. De kraamverbanden liggen op zolder en daar ligt ons bezoek te slapen. Ik vind het allemaal even niet meer zo leuk. Maar ik wil ook niet dat de VK aanbelt en dat L misschien wakker wordt. Ik besluit een handdoek tussen mijn benen te proppen en beneden op de VK te wachten zodat ik de deur op kan doen.
De VK is er gelukkig snel en ruikt aan het plastic zakje en zegt “Ja ruik nou eens, ruik je die zoete geur niet?” Ik ruik niks :’) Maar zegt dus inderdaad dat ze denkt dat het vruchtwater is en ik moet gelijk naar het ziekenhuis. Ze belt dat wij er aan komen. Ik terug naar boven en probeer weer mijn man wakker te krijgen. Dit lukt weer niet. Echt fantastisch zo’n diep slaper. Ik sta daar maar vruchtwater te lekken en vindt het ondertussen echt niet leuk meer. Na 3 minuten krijg ik hem eindelijk wakker maar het duurt nog wel een paar minuten voordat hij beseft wat ik allemaal tegen hem zeg. Echt fantastisch zoiets. Ik begin spullen in een tas te gooien en de VK belt terug. Ik moet gaan liggen want de baby is nog niet ingedaald. Dus ik ging gelijk braaf liggen en mijn man moest mijn tas inpakken, dit zorgt voor fantastische discussies midden in de nacht. Ondertussen het bezoek wakker gemaakt, uitgelegd wat er aan de hand was en of zij in de ochtend op L konden passen, dit was gelukkig mogelijk. Ik krijg thuis nog even een huilbui van 1 minuut, gebroken vliezen met 35 weken vind ik toch niet echt leuk.

We komen in het ziekenhuis aan ik word aan de CTG gelegd en krijg te horen wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Ik zal uiteindelijk vanaf vrijdag t/m maandag ochtend in het ziekenhuis liggen en ik word goed in de gaten gehouden. Op maandag krijg ik de keuze, of naar huis en daar afwachten wat er gebeurt of in het ziekenhuis afwachten tot maximaal 37 weken, dan zou ik worden ingeleid. Ik kies er voor om naar huis te gaan. Ik moet wel elke dag terug komen voor een CTG en 2x per week bloedprikken. Dinsdag ga ik terug voor de CTG en alles is nog goed. Ook wordt er bloed afgenomen, ik krijg te horen dat 1 van waardes iets verhoogd is (ik vraag bewust niet welke waarde, ik wil niet gaan google’en), het is niks om je nu al zorgen over te maken, maar ik zal iets vaker geprikt gaan worden.
Ik maak een nieuwe afspraak voor de CTG van woensdag en ga weer naar huis.
Dinsdag avond begin ik last van mijn rug te krijgen en ik vind dit een beetje verdacht, bij L. heb ik enkel rug weeën gehad, dus ik vrees het ergste. Het komt en het gaat, ik time het een beetje, maar soms blijft het opeens weer 30/45 min rustig. Ik overleg even met mijn man en we besluiten het even af te wachten. ’s Avonds naar het ziekenhuis terwijl je ook een kind thuis hebt zorgt voor een boel geregel, dus ik wil eerst zeker weten dat het serieus is. Het is al een paar keer eerder ook wat wezen rommelen en ik heb geen zin voor jan l*l die kant op die gaan. We gaan slapen. Ik word tegen 3 uur wakker van de pijn in mijn rug. Ik ga naar de w.c. daar tref ik bloed aan in mijn kraamverband en weet dat ik nu sowieso het ziekenhuis moet bellen. Ik bel en ja hoor ik moet langskomen. Ik bel mijn ouders of ze L. in het ziekenhuis kunnen ophalen en we gaan die kant op. Als we aankomen is het kneiter druk en we moeten best even wachten in de centrale ruimte. Mijn man is er super geïrriteerd over, mij doet het niet zoveel. Ik zit daar wel prima met een slapende L op mijn schoot. Ik geniet eigenlijk nog even L zo dicht bij me te hebben. Tegen 4? uur nemen ze ons mee naar de verloskamers, ik merk dat ik daar toch wel wat zenuwachtig van word, ojee, de verloskamers al, zij denken ook dat het nu echt begonnen is.
Ik word aangesloten aan de CTG en vrij snel komen mijn ouders binnen wandelen en ik vraag ze Luc mee te nemen en weg te gaan, ik heb geen zin meer om met mensen te praten. En vind het te druk in de kamer. Ik vertel de zuster van mijn vorige bevalling en hoe snel het ging. Ook vertel ik dat ik toen niet serieus werd genomen en dat de CTG mijn rug weeën niet registreerde en dat ik mij echt verloren heb gevoeld toen. Het wordt al vrij snel wat zwaarder, ik heb moeite met op bed blijven liggen voor die stomme CTG en sta geregeld op van het bed, de hartslag van de kleine is dan niet te meten, maar ze kunnen mij wat. Ik moet en zal staan. Ze laten ons best een tijd alleen, ik denk dat er tegen half 6 een VK komt, ze legt nog wat dingen uit, dat ze nu niet gaat toucheren want gebroken vliezen en kans op infectie en vraagt mij een cijfer te geven voor de pijn die ik heb. Ik zeg 3, misschien 4? En ondertussen krijg ik een rugwee die ik op vang. De VK zegt daarna dat ik veel te stoer ben en ik duidelijk meer last heb van de weeën dan ik aangeef. Ze laten ons weer even alleen. Tegen kwart voor 7 komt de VK weer binnen en ik vind het ondertussen allemaal al een stuk minder prettig. Ze zegt dat ze mijn beval verslag van de vorige keer regel voor regel heeft gelezen en ze mij snel komt toucheren omdat ze het idee heeft dat he nu echt begonnen is en ik de vorige keer ook zo snel ging. Ze is terug rond 7:15, ze toucheert mij, ik heb 4 centimeter. F. krijgt zo’n ding in/op zijn hoofd waarmee ze zijn hartslag in de gaten kunnen houden. Het is 7:35? En ik weet niet meer hoe ik het heb. De weeen volgen zich in rap tempo op en ik voel al wat druk beneden. Ik geef dit ook aan. Ik word weer getoucheerd, 6 centimeter! De VK laat een zuster en arts assistent op mijn kamer achter, ze denkt echt dat het niet lang meer gaat duren. Het is 7:50 en ik weet niet meer hoe ik het heb, ik heb het idee dat ik al moet persen, maar hoe kan dit nou, ik had zojuist nog maar 6 centimeter. Ik lig op mijn zij en hang bij elke wee aan mijn man zijn arm en ik weet niet meer hoe ik dit nog onder controle kan houden, het zo enorm heftig. Het is denk 7:55 als ik gil dat ik NU moet persen en dat ik het niet tegen kan houden. De arts assistent heeft redelijk wat paniek in haar stem als ze zegt dat ik NIET mag persen. Het team is nog niet gereed. Ik doe een halfslachtige poging het tegen te houden, maar het is gewoon te sterk. Ik roep terug dat het echt niet lukt en weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik raak een beetje in paniek, hoe ga ik dit tegen houden? Daar is de VK, ze zegt dat ik op mijn rug mag gaan liggen en mee mag persen. Pfff gelukkig. Ik draai op mijn rug en ze zegt mijn benen naar mij toe te trekken, ik geef aan dat dit echt niet meer gaat, gelukkig pakken een zuster en mijn man een been van mij vast en regelen dit voor mij. Daar is weer een perswee, ik pers 4x en daar is hij dan. Jeetje wat een kracht en geweld. Ik ben er helemaal onderdersteboven van. Ik had nog zo uitgekeken naar de persfase, een soort van rust zou dat zijn, maar dat was nu helemaal niet zo. De overgang van ontsluitingsfase naar persen was zo heftig. De VK zegt mij hem aan te pakken, maar het lukt mij niet, ik ben helemaal kapot. Gelukkig begint hij gelijk te huilen en hij krijgt een apgar score van 9/10/10. Dat is goed! Hij mag iets van 20 min bij mij liggen, wel helemaal ingepakt in een lading doeken. Dan komt de kinderarts die grapt dat ze nog in “burger” is (haar normale kleren) Ik weet het allemaal weer zo te regelen dat ik precies beval tussen de wisseling van de wacht. Ze onderzoekt F en hij is gelukkig helemaal gezond. Maar ja, te vroeg, dus hij moet weg in de couveuse naar de neonatologie. Dit wist ik van te voren en ik genoot er al van dat hij toch nog zo lang bij mij heeft mogen liggen en nog belangrijker het al zo goed deed. Hij had zijn ogen open, zat rond te kijken, en probeert al aan te happen! Ik had niet meer kunnen wensen. Mijn man gaat mee naar de neonatologie, dat hadden we van te voren zo afgesproken. Daar lig je dan, raar, zonder baby en zonder man. Maar ik was zo enorm kapot van de bevalling dat ik het ook ergens wel prima vond. Voordat iedereen weg gaat vanaf mijn kamer laat de VK nog even iedereen voor mij klappen, ze zegt dat ze dit niet vaak mee maakt, wat een snelheid en wat een kracht en wat heb ik het goed gedaan. Ik vond dat echt heel lief. Als iedereen weg is behalve de zuster, arts assistent en de VK, wordt er gekeken wat de schade is. Het ging zo snel dat ik angstig vraag: “Uhm ben ik niet helemaal kapot daar beneden?” Maar nee, 2 kleine hechtingen zijn er nodig en de arts assistent vraagt of zij het mag doen onder leiding van de VK. Ik vind het allemaal prima. Zo word ik gehecht en lig ondertussen gezellig met de VK te kletsen over haar werk en daarna ook met de arts assistent. Je moet toch wat als je daar ligt te wachten
Als ik gehecht ben moet ik eerst van de zuster wat eten voordat ik mag douchen. Ik werk met moeite een beschuit met muisjes weg en ga douchen. Daarna regelt de zuster gelijk dat ze mij naar F. toebrengt die op de neonatologie in een wiegje ligt. Hij hoeft gelukkig niet in de couveuse te blijven.
Ik zie hem daar liggen en wordt overspoeld door liefde, jeetje wat is hij klein, jeetje wat is hij lief, nou waarom moet hij nou daar liggen en kan hij niet gewoon met mij mee terug naar mijn kamer. Nadat ik 30 min daar heb gezeten weet ik ook niet meer zo goed wat ik nu eens moet gaan doen. Ik besluit toch maar terug te gaan naar mijn kamer. Daar lig je dan, net bevallen maar zonder baby. Jeetje wat raar.
Maar ik weet dat hij daar in goede handen is. En dat is het belangrijkste!
Gelukkig mag hij 1 dag later al weer van de neonatologie af, hij doet het zo goed. En 1 dag later mogen wij tegen alle verwachtingen in terug naar huis. We rijden terug, met 2 kinderen op de achterbank en ik ben zo trots. Mijn gezin! Jeetje wat een rijkdom

quote:

Op vrijdag 18 september 2015 01:18 schreef vronie het volgende:
Wat een mooi verhaal meis goed gedaan.
Maar als jullie ooit een derde kind wensen maak je man dan met heel veel kabaal wakker

SPOILER

De vorige keer ben ik bevallen bij 38+2. Vanaf het begin had ik al het gevoel dat ik daar dit keer wel overheen zou gaan en zelfs wel over de 40 weken…
De vorige keer bevallen in het ziekenhuis en net een inleiding voorkomen. Ik liep met gebroken vliezen, maar het begon toch uit zichzelf..

Al een week of 3 voor de bevalling denk ik de slijmprop verloren te hebben. Vanaf toen ook regelmatig last van harde buiken. Ik moet er erg opletten wat ik wel en niet kan.
Het warme weer is net wat voorbij en ik slaap eindelijk wat beter.. Dan wordt zoon ziek. Hij is zo ziek als een hond en ik denk “laat de bevalling asjeblieft nog even wachten tot zoon weer beter is. Ondertussen voel ik steeds gerommel in mijn buik en geef dit ook aan bij de controle bij de verloskundige. Dit kan allemaal voorwerk zijn. Wel vind zij mijn hartslag wat hoger als anders. De week erop is mijn hartslag nog wat hoger, maar er zijn geen aanwijzingen voor iets anders. Ik denk steeds: “zou dit een teken zijn?”
De week voor de bevalling verlies ik steeds wat vocht. In mijn ogen geen vruchtwater, maar dunne afscheiding. En ik denk nog.. “hee, dit had ik de vorige keer ook vlak voor de bevalling”.
Vrijdag 11 september valt het me op dat ik de baby al de hele ochtend amper heb gevoeld. Uiteindelijk bel ik toch maar de vk, zij belt mij 10 min later meteen terug. Ze wil dat ik naar de praktijk kom. Terwijl ik in de wachtkamer zit voel ik een soort wee opkomen achter het schaambot. Ik vertel dit haar en ze voelt aan mijn buik. Maar je hebt een harde buik, zegt ze! Ik voel werkelijk waar niks in mijn buik, alleen echt achter het schaambot. Ze meet mijn bloeddruk en die is weer een stuk hoger. Ze wil dat ik op de wc over een stokje plas, maar dit lukt niet. Ik krijg een glas water en nog steeds lukt het me niet.. Dat gevoel achter het schaambot blijft elke 20 min ofzo terugkomen. De vk wil me nog even toucheren, maar er is niks aan de hand. Ook checkt ze of ik echt geen vruchtwater verlies.. maar niks aan de hand. Het hartje klopt ook gewoon mooi, maar voor mijn geruststelling stuurt ze me door naar het ziekenhuis voor een ctg. Voor ik wegga zegt ze nog dat dit nog wel eens zo een week door kan gaan met rommelen, maar dat ik moet bellen als ik denk dat het serieus is. Mijn man is inmiddels ook van zn werk naar huis gekomen en we gaan naar het ziekenhuis.
Daar moet ik in een potje plassen. (waar ze uiteindelijk niks mee doen, vanwege goede ctg). Zodra ik op dat bed ga liggen voel ik enorm veel beweging. Toch willen ze een ctg. Ik lig daar een poosje en de ctg krijg volgens de vk een 10! Ze zegt: er worden wel steeds om de 10 min harde buiken geregisteerd. Ik zeg nog dat ik dat al de hele tijd voel.. dat ik denk dat ik weeën heb. Ze zegt: “we zullen zien of dit iets brengt, maar ik denk dat je gewoon harde buiken hebt en licht voorwerk”. Ze maakt nog even een echo en bekijkt alles nog eens goed en dan gaan we naar huis..
Thuis blijft dat gevoel achter t schaambot steeds om de 10 a 15 min aanhouden. Volgens mij heb ik toch echt lichte weeën. Af en toe moet ik ook even een paar tellen stil staan en dan is het weer weg. De avond gaat voorbij en ik besluit op tijd te gaan slapen.. je weet het maar nooit.. Ik neem een paracetamol en een kruik mee in bed. Ik doezel wat, maar kan niet echt goed in slaap komen vanwege die “weeën”. Ik merk dat als ik ga lopen, het gevoel iets sterker wordt, dus ik besluit de fitnessbal mee te nemen naar de slaapkamer. Het is dan rond 0.00 uur. Ik zit daar maar en zit daar maar. Om de 2 a 5 min voel ik licht iets opkomen wat steeds 20 sec aanhoudt. Rond 0.45 houdt dit max iets van 40 sec aan. Ik maak man wakker. Moeten we hiervoor de vk bellen? Maar je puft niet eens! Zegt mijn man.. Nee dat weet ik, maar ik denk echt dat dit wel echt is. Ik voel ook licht druk van onder. Ik bel mijn moeder wakker dat ze hier moet komen om op zoon te passen. Man belt rond 1.15 de vk en zij staat rond 1.30 op de stoep. Ze zegt lachend “maar meissie, weet je wel dat je al op 7 cm zit?!” Waat?? Dat kan niet! Ik puf amper, het doet geen zeer.. de vorige keer was het veeeeeeel erger… etc. Het voelt meer als een iritante kramp die heel kort aanhoudt. Ze zegt dat het nu nooit lang meer kan duren en stelt ons voor de keuze: (ik wilde graag in het ziekenhuis bevallen) Of we moeten NU de auto in. En dan is het de baby opvangen in het ziekenhuis en hopen dat je vliezen onderweg niet breken in de auto, want dan halen we het niet. (ziekenhuis is zo’n 18 min met de auto) of we blijven thuis en dan kan je in alle rust thuis bevallen. Ze verteld erbij dat ze een noodkoffer bij zich heeft etc. 2 tellen twijfel ik, maar besluit toch thuis te blijven. Bang dat ik in de auto beval. Meteen zet ze man aan t werk. Strijkplank, emmer, vuilniszakken, kruiken vullen, kleertjes pakken en voorverwarmen, bedzeil erop etc. Ondertussen zit ik tussen de weeën door redelijk vrolijk te kletsen met de vk. Ondertussen belt zij ook de kraamzorg. Opeens worden de weeen toch wat sterker en ik voel dat ik niet goed adem. Ik zeg dat mijn gezicht begint te tintelen en mn handen raar voelen. De vk ademt met me mee. Diep in door de neus en lang uit door de mond.. en dan gaat het weer goed. Ondertussen zit ik nog steeds op de bal. De kraamzorg komt rond 4.00 binnen en ik voel steeds meer druk. Ik durf niet vd bal af te komen, want dan wordt de druk erger. Toch klim ik op bed. De vk zegt dat er nog 1 klein randje zit en ze gaat de vliezen breken.
Ik voel gewoon letterlijk de baby in me naar beneden vallen! Hier schrik ik zo enorm van, dus ik raak wat in paniek. Meteen gaat de turbo op, de persweeen komen meteen. Ik zeg nog half in tranen dat ik dit echt niet kan tegenhouden, maar dat hoeft ook niet zegt de vk. Ik pers en ooh wat maak ik dit gevoel bewust mee. (vorige keer had ik remifentanil en was ik half stoned) Ik voel gewoon zo goed hoe ze eruit komt. 6 persweeen en daar is ze! Ooooh je bent zo klein! Roep ik huilend. Op dat moment wordt zoon wakker en roept hij: “maaamaaa, baby!”  Ze is geboren op 12 september om 4.25 uur.

We zijn dus wel over de termijn van de vorige keer heen gegaan, maar die 40 weken heb ik net niet gehaald. 39w5d

quote:

Op maandag 21 september 2015 15:35 schreef IsabellaMariaAnna het volgende:
Dat klinkt heel fijn stoel!

Maarre... waar was die strijkplank voor?

quote:

Op maandag 21 september 2015 15:35 schreef IsabellaMariaAnna het volgende:
Dat klinkt heel fijn stoel!

Maarre... waar was die strijkplank voor?

quote:

Op maandag 21 september 2015 15:38 schreef gestreeptestoel het volgende:

[..]

Om alle spullen op uit te stallen

quote:

Op maandag 21 september 2015 15:37 schreef LuDann het volgende:
Wat een superbevalling stoel!

[..]

Kreukels een beetje uit de baby strijken denk ik. Is mooier op de foto.

quote:

Op donderdag 24 september 2015 15:21 schreef Mariposas het volgende:
Jee, je bent inderdaad als een hogesnelheidstrein ontsloten! mooi verhaal!
Er op terugkijkend, vond je het ook de heftige en medische bevalling waar je bang voor was?

SPOILER

Ik liep door tot precies 41 weken. Maar vanaf de 40 weken werd ik ontzettend ongeduldig en met de dag chagrijniger. Ik wilde mijn kindje leren kennen; dat gevoel kent elke moeder wel. Het was in de zomer van 2013 en het was warm; mijn voeten waren enorm en ik was er gewoon klaar mee. Elke dag was er wat mij betreft al één teveel. Maar goed; vrijdags had ik het helemaal gehad. In plaats van naar de verjaardag te gaan van een familielid waarbij ik ongetwijfeld weer door iedereen ondervraagd zou worden 'wanneer het nou eens tijd was', zijn mijn partner en ik naar de bioscoop geweest. Even niet aan een bevalling denken!

De dag erop deed ik net alsof ik niet van plan was om te bevallen. We gingen winkelen en het was letterlijk een shop till you drop; zoveel winkels die we afgelopen hebben! Helemaal leuk. Ik dacht totaal niet meer aan bevallen. Totdat ik 's avonds rond een uur of elf buikpijn kreeg. Het voelde nog niet hevig ofzo, en ik dacht: het zullen wel weer oefenweeën zijn ofzo, want echte weeën doen vast meer pijn. Ik ging weer uit bed en zette de computer aan - beetje forummen, je kent het wel. Om een uur of drie was ik er klaar mee en ben ik gewoon naar bed gegaan en ben ik in een overheerlijke slaap gevallen. Ik werd uitgerust wakker op zondagochtend. Ik had alleen zo'n onbestemd gevoel - mijn buik voelde erg gespannen. Ik belde het ziekenhuis op, want ik had ons mannetje al een tijdje niet meer voelen schoppen terwijl hij altijd erg aanwezig was. Ik mocht tussen de middag langs komen. Na een ctg bleek dat hij wild aan het bewegen was en er geen wolkje aan de lucht was.

De gynaecoloog vond het desalniettemin nodig om mij van onderen te controleren. Ze voelde en schrok een beetje. Ik had al 5 centimeter ontsluiting. Ze ging overleggen met haar collega's en uiteindelijk mocht ik zelf beslissen of ik wilde blijven of naar huis wilde gaan. Ik koos ervoor om weer naar huis te gaan (het ziekenhuis zit op een kwartier afstand). Als er wat was moest ik bellen en anders maandags terugkomen voor een controle en eventuele inleiding bespreken. Eenmaal thuis ben ik de keuken gaan opruimen, stofzuigen, bedden verschonen... Daarna orange is the new black gekeken; een keer of twee onder de douche gesprongen, etc. 's Avonds patatjes besteld, want ik had geen zin om te koken. Op een gegeven moment kwamen de weeën weer terug. In het ziekenhuis hadden ze mij verteld dat ik moest bellen als de weeën ongeveer om de vijf minuten kwamen. Maar ja, de ene wee kwam om de 12 minuten, de andere om de 3 minuten, dan weer 4 minuten later en dan weer een minuut of 7 later; dus er viel niet echt peil op te trekken.

Mijn partner zei: zal ik anders bellen dat we er aan komen? Maar ik zei: nee, ik wil nog even deze aflevering afkijken; het is de laatste van het seizoen. Daarna nog een keer gaan douchen en toen was het al rond 22:00 's avonds. Nadat ik onder de douche vandaan kwam met buikpijn zei ik: oké, we gaan. Deze baby komt er aan, want ik begin het nu echt wel te voelen In de auto kwamen de weeën steeds sneller. Mijn partner moest van mij de drempels wat rustiger nemen - ik bleef rustig tegen de glazen wand van het ziekenhuis wachten op hem toen hij de auto parkeerde op de normale parkeerplaats. Ik waggelde zelf naar de verloskamer toe. Eenmaal op de verloskamer van het ziekenhuis merkte ik dat ik een beetje bloedverlies had. Dat was normaal volgens de verpleegster (dat wist ik niet?). Ik had toen nog maar 6 centimeter ontsluiting. Ik vond het best wel teleurstellend. Ik dacht dat het wat sneller zou gaan. Ik begon me te vervelen en liep een beetje rond, ging nog een keer douchen (ik vond het echt heerlijk ontspannend) en vervolgens weer op bed liggen.

Ineens begon het wel heel erg pijn te doen. Ik schrok ervan. Een flinke pijnscheut die ik eigenlijk niet echt goed kon hebben. Daarna volgde de ene wee zich sneller op dan de andere en kon ik het niet meer opvangen en begon ik boos te worden. Ik zei tegen mijn partner dat hij de dokter moest halen, omdat ik pijnstilling wilde. De dokter kwam er aan en zei: nou, dat gaat niet gebeuren, daar is het al te laat voor. Hij had me onderzocht en ik had al bijna volledige ontsluiting. Hij prikte mijn vliezen door. Er kwam een enorme golf water uit, voor mijn gevoel. Vervolgens kwamen er gelijk persweeën. Ze vroegen of ik het nog op kon houden, maar ik schreeuwde van niet; dus ik mocht persen. Ik riep eerst dat het niet ging lukken; de dokter riep van wel - nou ja, even een korte golf van paniek waardoor ik iets van: AARRRGGHHHH, riep ofzo. Maar dan heel hard en hoog

Daarna zei de dokter dat ik me moest concentreren en beter mijn best moest doen - en was ik pisbeledigd en had ik zoiets van: fine, whatever, wat jij wil. *PERS*. Ik dacht alleen dat het persen ontzettend pijn zou gaan doen, dus ik durfde niet voluit te persen. Ik durfde er geen kracht achter te zetten, zeg maar. De tweede keer al wat meer. De derde keer dacht ik: oké, weet je? Dit gaat inderdaad pijn doen, maar dat moet dan maar *VOLUIT PERSEN* en toen vloog de baby er met een noodgang uit. Dat ging razendsnel. Ik had 1 hechting nodig en 600 ml bloed verloren. Vervolgens knipte mijn partner de navelstreng door en werd mijn zoontje op mij neergelegd.

Het enige wat ik kon denken was: oh, mag ik alsjeblieft douchen? Ik voel me zo vies van alles. Maar ik moest eerst drinken, beschuit met muisjes eten (om 02:06 's nachts) en even blijven zitten. Uiteindelijk maakte ik uit mezelf aanstalten om op te staan en op eigen kracht naar de douche te gaan. De verpleegster zei: als je je duizelig voelt, gelijk weer gaan zitten hoor - en terwijl ze dat zei verdween haar stem naar de achtergrond en hoorde ik haar niet goed meer. Ik ging op bed zitten en dacht even van: whooo. Hahaha. Twee minuten daarna ben ik opgestaan en gaan douchen. Met mij was alles goed, met de baby was alles goed.

Ik mocht wel bijslapen tot een uur of 09:00, maar dat was meer omdat ze de baby in de gaten wilde houden omdat er meconium in het vruchtwater zat. Ik heb van 4 tot 9 geslapen en ben om half tien met de maxi cosi incl. baby zelf het ziekenhuis uitgelopen. Mijn partner hield de ziekenhuistas vast. Appeltje eitje, dat doen we eventjes! 49 centimeter en 3260 gram.

SPOILER

Zaterdag 19 September

Ik ben 41+1 weken zwanger, en hoewel ik ongeduldig begin te raken voel ik me nog goed, wandel nog hele stukken en slaap ik nog prima. In de nacht van vrijdag op zaterdag word ik wakker van milde krampen, die toch wel regelmatig komen. Ik time ze 3 uur lang, maar val daarna weer in slaap. De Duutser laat ik rustig slapen, met het idee dat als de bevalling toch begint in ieder geval één van ons uitgerust is. De volgende morgen vertel ik de Duutser over de krampen, en wordt hij toch wel een beetje zenuwachtig. De hele dag blijven de krampen zo nu en dan komen. We besluiten een wandeling te maken, en lopen door een groot park bij ons in de buurt. De Duutser is dol op foto’s maken van eenden en maakt nog een paar foto’s. Ook één van een reiger. Op een whatsappje van familie of er al wat aan de gang is lieg ik, maar stuur een foto van de Duutser die foto’s aan het maken is van de reiger. M’n zusje antwoord en zegt dat het beter zou zijn als het een ooievaar was geweest…

Gedurende de dag blijven de krampen komen en gaan, maar zijn ze niet echt pijnlijk. Pas na het avondeten beginnen ze echt pijnlijk te worden. Om 8 uur komen de weeën met enige regelmaat, maar nog niet regelmatig genoeg. Om half 11 besluiten we maar gewoon naar bed te gaan. Als ik om 11 uur in eens om de 3 minuten weeën krijg, zijn we weer uit bed en gaan we richting het ziekenhuis. In het ziekenhuis aangekomen moet ik eerst een half uur aan de ctg, waarna de verloskundige kijkt hoeveel ontsluiting ik heb. Ik blijk nog helemaal geen ontsluiting te hebben, en ben behoorlijk teleurgesteld. De VK raadt ons aan om een blokje te gaan lopen. Dus, om middernacht op zaterdagavond gaan wij een blokje lopen door Berlijn. Helaas is het redelijk koud, en hebben we ons daar niet echt op voorbereid. We hadden allebei een fleecetrui aan, en ik draag nu 2 fleecetruien over elkaar. De Duutser is behoorlijk koud, en het enige andere warme wat we bij ons hebben is mijn badjas. Dus, die trekt de Duutser aan. Stel je voor, 2 mensen op zaterdagavond, midden in de stad. De ene die zo nu en dan moet stoppen om een wee weg te werken, de andere in een badjas. Mensen onderweg naar een feestje moeten wel gelachen hebben. Wij ook wel, maar meestal stond het huilen me nader dan het lachen, want als deze weeën niets deden, hoe zou ik dit ooit volhouden?

We lopen zo een uur door de stad, en gaan dan weer terug naar het ziekenhuis. Daar maakt de vk een bed voor ons op, zij heeft er een hard hoofd in dat er vandaag nog iets gaat gebeuren, maar gezien mijn termijn wil ze me ook niet meer terugsturen. Ik moet weer aan de ctg. Ik ben de hele avond al een beetje misselijk, en na een tijd aan de ctg komt alles eruit. Na een dik uur word ik afgekoppeld van de ctg, en ga plassen. Daar zie ik dat ik redelijk wat bloed verloren heb. De VK kijkt weer naar m’n ontsluiting, en nu blijk ik 5-6 cm ontsluiting te hebben. Ik ben opgelucht dat er eindelijk wat gebeurd. Ook blij dat ik van de ctg af ben, want nu kan ik m’n tanden poetsen nadat ik gekotst heb. Prioriteiten…Ik denk dat ik het zo niet vol kan houden, en vraag om een ruggenprik. We gaan naar een andere kamer, waar de vk bloed afneemt en een infuus aanlegt. Dan is het wachten op de ruggenprik. Al deze tijd lig ik aan de ctg en lig ik dus op m’n rug. Dit vind ik vervelend, maar kan het niet veranderen. Vlak voordat de anesthesist er is kijkt de vk nog een keer naar de ontsluiting, en blijk ik volledige ontsluiting te hebben. Het gaat snel, het is nu 4 uur. Er komt dus geen ruggenprik meer. Ik mag gaan persen. Eerst snap ik niet zo goed wat ik moet doen, maar langzaam snap ik het. Alleen, m’n adem inhouden en persen vind ik lastig, ik wil liever persen tijdens het uitblazen. Ook poep ik op dit moment, en ik merk nog hoe erg het stinkt. Langzaam voel ik de baby zakken. Ik ben hyper-bewust van alles wat er gebeurd om me heen, maar ik snap geen Duits meer. De Duutser moet alles wat de vk zegt vertalen in het Engels. Ik hoor het Duits wel, maar het komt niet meer binnen. De weeën hebben een flinke pauze ertussen, en in die pauze maak ik grapjes (vast hele stomme..). Ik merk ook alles wat er om mee heen gebeurd. De gyn die binnenkomt en zich voorstelt (een man, heel ongewoon in Duitsland), de 2e vk die haar naambordje afdoet, de gyn die nog eens op de ctg drukt om de hartslag van de baby beter te volgen, de warme handdoeken die klaargelegd worden en mijn nachthemd dat open geknoopt wordt. Op een gegeven moment roept de vk er nog een vk bij, die moet helpen. De ene vk vertelt me hardhandig waar ik heen moet persen, en de andere duwt heel erg hard op m’n buik. Dit doet meer zeer dan de persweeën. Later verteld de Duutser me dat hij dit het moeilijkst vond om te zien, omdat ze zo hardhandig was. Na een tijdje staat het hoofd. In mijn hoofd begrijp ik nog niet helemaal dat het nu bijna voorbij is, maar nog een wee later voel ik wat uit m’n lijf glibberen. Ik heb geen tranen, alleen maar verwondering in opluchting, blij dat het voorbij is, en zo verwonderd dat dit kleine, luide wezen in mij zat.

De kleine man doet het gelijk enorm goed, en schreeuwt 20 minuten lang alles bij elkaar. Als de placenta er is, en wij deze bewonderd hebben (nadat de vk gevraagd heeft wat we ermee willen doen. Niets natuurlijk) word de baby bij mij aan de borst gelegd. Nadat hij aan een kant gedronken heeft wordt hij gewogen en gemeten, en aan de andere kant gelegd. Tijdens dit alles is de gyn bij me aan het knutselen (ik ben ingescheurd en heb een aantal hechtingen nodig. Geen idee hoeveel, de gyn heeft me naderhand niets verteld), en bewonderd de Duutser z’n baby. Ik ben vooral verbaasd, dat dit echt is. Als de kleine man ook de andere kant gedronken heeft word hij in een wiegje gelegd, moet ik gaan zitten en staan, en gaan we met z’n 3en (de baby in z’n rolwiegje, de duutser en ik) naar het toilet waar ik verplicht moet plassen. Daarna worden we opgehaald en gaan we naar de afdeling waar we de volgende 2 dagen verblijven. Dat was niet zo’n pretje, maar dat is een ander verhaal.

Al met al kijk ik heel positief terug op de bevalling. Toen het eenmaal echt begon was het ook bijna over. Om 12 uur ’s nachts werden we naar buiten gestuurd om een rondje te wandelen, en om 4.55 was kleine T. er. Hij was 4130 gram en 53 cm. En nu ligt hij op de borst van de Duutser te slapen, en is het al bijna normaal dat hij bij ons hoort. Wat een rijkdom!

quote:

Op woensdag 7 oktober 2015 14:07 schreef Jagärtrut het volgende:
Hier mijn verhaal. Ik denk dat niet alles klopt, want ik kan me veel dingen niet meer herinneren. Hoe de pijn voelde, bijvoorbeeld. Gek is dat!

SPOILER

Zaterdag 19 September

Ik ben 41+1 weken zwanger, en hoewel ik ongeduldig begin te raken voel ik me nog goed, wandel nog hele stukken en slaap ik nog prima. In de nacht van vrijdag op zaterdag word ik wakker van milde krampen, die toch wel regelmatig komen. Ik time ze 3 uur lang, maar val daarna weer in slaap. De Duutser laat ik rustig slapen, met het idee dat als de bevalling toch begint in ieder geval één van ons uitgerust is. De volgende morgen vertel ik de Duutser over de krampen, en wordt hij toch wel een beetje zenuwachtig. De hele dag blijven de krampen zo nu en dan komen. We besluiten een wandeling te maken, en lopen door een groot park bij ons in de buurt. De Duutser is dol op foto’s maken van eenden en maakt nog een paar foto’s. Ook één van een reiger. Op een whatsappje van familie of er al wat aan de gang is lieg ik, maar stuur een foto van de Duutser die foto’s aan het maken is van de reiger. M’n zusje antwoord en zegt dat het beter zou zijn als het een ooievaar was geweest…

Gedurende de dag blijven de krampen komen en gaan, maar zijn ze niet echt pijnlijk. Pas na het avondeten beginnen ze echt pijnlijk te worden. Om 8 uur komen de weeën met enige regelmaat, maar nog niet regelmatig genoeg. Om half 11 besluiten we maar gewoon naar bed te gaan. Als ik om 11 uur in eens om de 3 minuten weeën krijg, zijn we weer uit bed en gaan we richting het ziekenhuis. In het ziekenhuis aangekomen moet ik eerst een half uur aan de ctg, waarna de verloskundige kijkt hoeveel ontsluiting ik heb. Ik blijk nog helemaal geen ontsluiting te hebben, en ben behoorlijk teleurgesteld. De VK raadt ons aan om een blokje te gaan lopen. Dus, om middernacht op zaterdagavond gaan wij een blokje lopen door Berlijn. Helaas is het redelijk koud, en hebben we ons daar niet echt op voorbereid. We hadden allebei een fleecetrui aan, en ik draag nu 2 fleecetruien over elkaar. De Duutser is behoorlijk koud, en het enige andere warme wat we bij ons hebben is mijn badjas. Dus, die trekt de Duutser aan. Stel je voor, 2 mensen op zaterdagavond, midden in de stad. De ene die zo nu en dan moet stoppen om een wee weg te werken, de andere in een badjas. Mensen onderweg naar een feestje moeten wel gelachen hebben. Wij ook wel, maar meestal stond het huilen me nader dan het lachen, want als deze weeën niets deden, hoe zou ik dit ooit volhouden?

We lopen zo een uur door de stad, en gaan dan weer terug naar het ziekenhuis. Daar maakt de vk een bed voor ons op, zij heeft er een hard hoofd in dat er vandaag nog iets gaat gebeuren, maar gezien mijn termijn wil ze me ook niet meer terugsturen. Ik moet weer aan de ctg. Ik ben de hele avond al een beetje misselijk, en na een tijd aan de ctg komt alles eruit. Na een dik uur word ik afgekoppeld van de ctg, en ga plassen. Daar zie ik dat ik redelijk wat bloed verloren heb. De VK kijkt weer naar m’n ontsluiting, en nu blijk ik 5-6 cm ontsluiting te hebben. Ik ben opgelucht dat er eindelijk wat gebeurd. Ook blij dat ik van de ctg af ben, want nu kan ik m’n tanden poetsen nadat ik gekotst heb. Prioriteiten…Ik denk dat ik het zo niet vol kan houden, en vraag om een ruggenprik. We gaan naar een andere kamer, waar de vk bloed afneemt en een infuus aanlegt. Dan is het wachten op de ruggenprik. Al deze tijd lig ik aan de ctg en lig ik dus op m’n rug. Dit vind ik vervelend, maar kan het niet veranderen. Vlak voordat de anesthesist er is kijkt de vk nog een keer naar de ontsluiting, en blijk ik volledige ontsluiting te hebben. Het gaat snel, het is nu 4 uur. Er komt dus geen ruggenprik meer. Ik mag gaan persen. Eerst snap ik niet zo goed wat ik moet doen, maar langzaam snap ik het. Alleen, m’n adem inhouden en persen vind ik lastig, ik wil liever persen tijdens het uitblazen. Ook poep ik op dit moment, en ik merk nog hoe erg het stinkt. Langzaam voel ik de baby zakken. Ik ben hyper-bewust van alles wat er gebeurd om me heen, maar ik snap geen Duits meer. De Duutser moet alles wat de vk zegt vertalen in het Engels. Ik hoor het Duits wel, maar het komt niet meer binnen. De weeën hebben een flinke pauze ertussen, en in die pauze maak ik grapjes (vast hele stomme..). Ik merk ook alles wat er om mee heen gebeurd. De gyn die binnenkomt en zich voorstelt (een man, heel ongewoon in Duitsland), de 2e vk die haar naambordje afdoet, de gyn die nog eens op de ctg drukt om de hartslag van de baby beter te volgen, de warme handdoeken die klaargelegd worden en mijn nachthemd dat open geknoopt wordt. Op een gegeven moment roept de vk er nog een vk bij, die moet helpen. De ene vk vertelt me hardhandig waar ik heen moet persen, en de andere duwt heel erg hard op m’n buik. Dit doet meer zeer dan de persweeën. Later verteld de Duutser me dat hij dit het moeilijkst vond om te zien, omdat ze zo hardhandig was. Na een tijdje staat het hoofd. In mijn hoofd begrijp ik nog niet helemaal dat het nu bijna voorbij is, maar nog een wee later voel ik wat uit m’n lijf glibberen. Ik heb geen tranen, alleen maar verwondering in opluchting, blij dat het voorbij is, en zo verwonderd dat dit kleine, luide wezen in mij zat.

De kleine man doet het gelijk enorm goed, en schreeuwt 20 minuten lang alles bij elkaar. Als de placenta er is, en wij deze bewonderd hebben (nadat de vk gevraagd heeft wat we ermee willen doen. Niets natuurlijk) word de baby bij mij aan de borst gelegd. Nadat hij aan een kant gedronken heeft wordt hij gewogen en gemeten, en aan de andere kant gelegd. Tijdens dit alles is de gyn bij me aan het knutselen (ik ben ingescheurd en heb een aantal hechtingen nodig. Geen idee hoeveel, de gyn heeft me naderhand niets verteld), en bewonderd de Duutser z’n baby. Ik ben vooral verbaasd, dat dit echt is. Als de kleine man ook de andere kant gedronken heeft word hij in een wiegje gelegd, moet ik gaan zitten en staan, en gaan we met z’n 3en (de baby in z’n rolwiegje, de duutser en ik) naar het toilet waar ik verplicht moet plassen. Daarna worden we opgehaald en gaan we naar de afdeling waar we de volgende 2 dagen verblijven. Dat was niet zo’n pretje, maar dat is een ander verhaal.

Al met al kijk ik heel positief terug op de bevalling. Toen het eenmaal echt begon was het ook bijna over. Om 12 uur ’s nachts werden we naar buiten gestuurd om een rondje te wandelen, en om 4.55 was kleine T. er. Hij was 4130 gram en 53 cm. En nu ligt hij op de borst van de Duutser te slapen, en is het al bijna normaal dat hij bij ons hoort. Wat een rijkdom!

quote:

Op woensdag 7 oktober 2015 14:07 schreef Jagärtrut het volgende:
Hier mijn verhaal. Ik denk dat niet alles klopt, want ik kan me veel dingen niet meer herinneren. Hoe de pijn voelde, bijvoorbeeld. Gek is dat!

SPOILER

Zaterdag 19 September

Ik ben 41+1 weken zwanger, en hoewel ik ongeduldig begin te raken voel ik me nog goed, wandel nog hele stukken en slaap ik nog prima. In de nacht van vrijdag op zaterdag word ik wakker van milde krampen, die toch wel regelmatig komen. Ik time ze 3 uur lang, maar val daarna weer in slaap. De Duutser laat ik rustig slapen, met het idee dat als de bevalling toch begint in ieder geval één van ons uitgerust is. De volgende morgen vertel ik de Duutser over de krampen, en wordt hij toch wel een beetje zenuwachtig. De hele dag blijven de krampen zo nu en dan komen. We besluiten een wandeling te maken, en lopen door een groot park bij ons in de buurt. De Duutser is dol op foto’s maken van eenden en maakt nog een paar foto’s. Ook één van een reiger. Op een whatsappje van familie of er al wat aan de gang is lieg ik, maar stuur een foto van de Duutser die foto’s aan het maken is van de reiger. M’n zusje antwoord en zegt dat het beter zou zijn als het een ooievaar was geweest…

Gedurende de dag blijven de krampen komen en gaan, maar zijn ze niet echt pijnlijk. Pas na het avondeten beginnen ze echt pijnlijk te worden. Om 8 uur komen de weeën met enige regelmaat, maar nog niet regelmatig genoeg. Om half 11 besluiten we maar gewoon naar bed te gaan. Als ik om 11 uur in eens om de 3 minuten weeën krijg, zijn we weer uit bed en gaan we richting het ziekenhuis. In het ziekenhuis aangekomen moet ik eerst een half uur aan de ctg, waarna de verloskundige kijkt hoeveel ontsluiting ik heb. Ik blijk nog helemaal geen ontsluiting te hebben, en ben behoorlijk teleurgesteld. De VK raadt ons aan om een blokje te gaan lopen. Dus, om middernacht op zaterdagavond gaan wij een blokje lopen door Berlijn. Helaas is het redelijk koud, en hebben we ons daar niet echt op voorbereid. We hadden allebei een fleecetrui aan, en ik draag nu 2 fleecetruien over elkaar. De Duutser is behoorlijk koud, en het enige andere warme wat we bij ons hebben is mijn badjas. Dus, die trekt de Duutser aan. Stel je voor, 2 mensen op zaterdagavond, midden in de stad. De ene die zo nu en dan moet stoppen om een wee weg te werken, de andere in een badjas. Mensen onderweg naar een feestje moeten wel gelachen hebben. Wij ook wel, maar meestal stond het huilen me nader dan het lachen, want als deze weeën niets deden, hoe zou ik dit ooit volhouden?

We lopen zo een uur door de stad, en gaan dan weer terug naar het ziekenhuis. Daar maakt de vk een bed voor ons op, zij heeft er een hard hoofd in dat er vandaag nog iets gaat gebeuren, maar gezien mijn termijn wil ze me ook niet meer terugsturen. Ik moet weer aan de ctg. Ik ben de hele avond al een beetje misselijk, en na een tijd aan de ctg komt alles eruit. Na een dik uur word ik afgekoppeld van de ctg, en ga plassen. Daar zie ik dat ik redelijk wat bloed verloren heb. De VK kijkt weer naar m’n ontsluiting, en nu blijk ik 5-6 cm ontsluiting te hebben. Ik ben opgelucht dat er eindelijk wat gebeurd. Ook blij dat ik van de ctg af ben, want nu kan ik m’n tanden poetsen nadat ik gekotst heb. Prioriteiten…Ik denk dat ik het zo niet vol kan houden, en vraag om een ruggenprik. We gaan naar een andere kamer, waar de vk bloed afneemt en een infuus aanlegt. Dan is het wachten op de ruggenprik. Al deze tijd lig ik aan de ctg en lig ik dus op m’n rug. Dit vind ik vervelend, maar kan het niet veranderen. Vlak voordat de anesthesist er is kijkt de vk nog een keer naar de ontsluiting, en blijk ik volledige ontsluiting te hebben. Het gaat snel, het is nu 4 uur. Er komt dus geen ruggenprik meer. Ik mag gaan persen. Eerst snap ik niet zo goed wat ik moet doen, maar langzaam snap ik het. Alleen, m’n adem inhouden en persen vind ik lastig, ik wil liever persen tijdens het uitblazen. Ook poep ik op dit moment, en ik merk nog hoe erg het stinkt. Langzaam voel ik de baby zakken. Ik ben hyper-bewust van alles wat er gebeurd om me heen, maar ik snap geen Duits meer. De Duutser moet alles wat de vk zegt vertalen in het Engels. Ik hoor het Duits wel, maar het komt niet meer binnen. De weeën hebben een flinke pauze ertussen, en in die pauze maak ik grapjes (vast hele stomme..). Ik merk ook alles wat er om mee heen gebeurd. De gyn die binnenkomt en zich voorstelt (een man, heel ongewoon in Duitsland), de 2e vk die haar naambordje afdoet, de gyn die nog eens op de ctg drukt om de hartslag van de baby beter te volgen, de warme handdoeken die klaargelegd worden en mijn nachthemd dat open geknoopt wordt. Op een gegeven moment roept de vk er nog een vk bij, die moet helpen. De ene vk vertelt me hardhandig waar ik heen moet persen, en de andere duwt heel erg hard op m’n buik. Dit doet meer zeer dan de persweeën. Later verteld de Duutser me dat hij dit het moeilijkst vond om te zien, omdat ze zo hardhandig was. Na een tijdje staat het hoofd. In mijn hoofd begrijp ik nog niet helemaal dat het nu bijna voorbij is, maar nog een wee later voel ik wat uit m’n lijf glibberen. Ik heb geen tranen, alleen maar verwondering in opluchting, blij dat het voorbij is, en zo verwonderd dat dit kleine, luide wezen in mij zat.

De kleine man doet het gelijk enorm goed, en schreeuwt 20 minuten lang alles bij elkaar. Als de placenta er is, en wij deze bewonderd hebben (nadat de vk gevraagd heeft wat we ermee willen doen. Niets natuurlijk) word de baby bij mij aan de borst gelegd. Nadat hij aan een kant gedronken heeft wordt hij gewogen en gemeten, en aan de andere kant gelegd. Tijdens dit alles is de gyn bij me aan het knutselen (ik ben ingescheurd en heb een aantal hechtingen nodig. Geen idee hoeveel, de gyn heeft me naderhand niets verteld), en bewonderd de Duutser z’n baby. Ik ben vooral verbaasd, dat dit echt is. Als de kleine man ook de andere kant gedronken heeft word hij in een wiegje gelegd, moet ik gaan zitten en staan, en gaan we met z’n 3en (de baby in z’n rolwiegje, de duutser en ik) naar het toilet waar ik verplicht moet plassen. Daarna worden we opgehaald en gaan we naar de afdeling waar we de volgende 2 dagen verblijven. Dat was niet zo’n pretje, maar dat is een ander verhaal.

Al met al kijk ik heel positief terug op de bevalling. Toen het eenmaal echt begon was het ook bijna over. Om 12 uur ’s nachts werden we naar buiten gestuurd om een rondje te wandelen, en om 4.55 was kleine T. er. Hij was 4130 gram en 53 cm. En nu ligt hij op de borst van de Duutser te slapen, en is het al bijna normaal dat hij bij ons hoort. Wat een rijkdom!

quote:

Op woensdag 7 oktober 2015 14:52 schreef Shopaholic1984 het volgende:

[..]

Ik had jullie wel willen zien lopen
Na lang wachten is jullie kleine T er. Lekker genieten nu!

quote:

Op donderdag 8 oktober 2015 13:19 schreef Jagärtrut het volgende:

[..]

Ik wou nu dat er we er een foto van gemaakt hadden!

Het meest frustrerende gedeelte van mn bevalling ben ik nog vergeten.. Savonds om 9 uur op de bank, terwijl ik vrij heftige weeën had kwam de duutser ermee dat hij toch twijfels had over de jongensnaam die we hadden gekozen. Uiteindelijk hebben we op het laatste moment nog een andere naam gekozen...

SPOILER

Ik heb het gevoel dat deze baby minder lang binnen blijft chillen dan Max, die destijds met 41.6 is geboren. Dit vooral vanwege het voorwerk eigenlijk, ook al zegt dat natuurlijk niks
Ik maak me aan het begin van de week nog druk om een afgesloten weg naar het ziekenhuis hier in de stad, en de week ervoor om de auto die nog in de garage staat, en het nog te halen rijbewijs van m’n lief. Verder zijn er een aantal kleine dingen die nog geregeld moeten worden. Mijn vluchttas bijvoorbeeld! En ohja, we moeten nog even een magnetron kopen.
Woensdag klussen we de badkamer nog even (bijna) af! We komen er wel!

In de nacht van woensdag op donderdag kan k maar moeilijk slapen. Boekje gelezen, internet al uit. Nog steeds geen slaap. Wél krampen. Lichte krampen, voorwerk. Het blijft aanhouden, en ik besluit rond half 1 mijn weeëntimerapp eens te gebruiken! Handig ding! Mijn voorwerk komt om de 5 minuten en houdt zo’n minuut aan. Maar de krampen doen nog geen pijn. Even zuchten en het is voorbij, makkelijk uit te houden. Zo gaan we nog wel even door neem ik me voor. Dan draai ik me om in bed en verlies ik een handjevol vocht.

Ik maak m’n lief dan maar eens wakker de baby is nog steeds niet ingedaald, dus ik blijf netjes liggen. Ik begin helemaal te shaken van spanning Holy shit, het gaat gebeuren, waaat, dit zag ik even niet aankomen *triltriltril* *klappertand* Lief vraagt of ik t koud heb, maar nee dit zijn de zenuwen! Superirritant, want het wil niet stoppen. Lief is ook dik in spanning, schrok zich rot
Lief belt de VK, ik hoor dat mijn favoriet de telefoon opneemt Zo dankbaar, ik weet nog steeds niet hoe ik het met een ander had moeten doen (dezelfde VK als bij Max )!
VK komt checken, baby maakt nog geen aanstalten om verder vast te zakken, maar ze voelt geen navelstreng langs het hoofdje, en hij ligt goed genoeg om een beetje rond te kunnen waggelen.
Baarmoedermond is aan het verweken, ze kan er 1 vinger insteken.
Eigenlijk twijfelt ze of het wel vruchtwater is wat ik verlies, dus ik begin me al te verontschuldigen shit, lig ik hier gewoon incontinent te zijn Maarrrr de amnicator says yes, dus goddank
Waarschijnlijk is het ergens hoog gescheurd.
VK gaat weer naar huis, we moeten weer bellen als er weeën om de 4/5 mins komen. We proberen nog wat te slapen. Mja :’) dat gaat natuurlijk niet. Ik pak snel nog even wat dingen in, zet de instellingen van m’n fototoestel goed, ga nog maar eens plassen voor de 50e keer..
De weeën zijn prachtig mild, ik krijg hele mooie pauzes tussendoor. Ze komen inmiddels om de 2 minuten, maar zijn totaal nog niet sterk en duren ineens nog maar 30sec gemiddeld. Toch maar even bellen, want eigenlijk moesten we bellen als ze om de 4/5 mins kwamen.. Gebeld: we mogen doorgaan tot de weeën echt sterk worden. Lief masseert mijn onderrug en dat is fijn.

Ik grap tegen lief dat als het zo doorgaat, ik superblij ben zo rustig heb ik het bij Max nooit mogen ervaren, daar was het een 6u durende weeënstorm, dus ik ben megablij met de pauzes.
Ik ga er wel vanuit dat het dan een hele tijd gaat duren. Maar ons kindje komt er gewoon aan vandaag of morgen hebben we er eentje bij

Weeën gaan soms iets meer voorstellen, maar het wisselt zich af. Een wee van een volle minuut, daarna weer eentje van maar 20 seconden. Een nepwee.
Om 5u staat ineens de VK weer voor de deur. Ze kon niet slapen Doet checks, niet veel veranderd, behalve dat de bmm nu voor ¾ verstreken is. Ontsluiting staat op een ruime centimeter.
Ze zegt om 8u weer terug te komen tenzij de weeën eerder niet weg te werken zijn.
Weeën worden nu wel steeds sterker, en ik moet echt gaan puffen. Dit begint ergens op te lijken.

Om 7u vraag ik of lief VK kan bellen, want ik vind het te moeilijk worden. Dit moet echt niet te lang gaan duren merk ik, want ik kan er toch weinig mee. Het masseren is soms nog fijn, maar meestal op de verkeerde plek, te hard of juist te zacht. Ik begin aanraking steeds minder te verdragen.
Als de VK komt heb ik het moeilijk, maar niet moeilijk genoeg. Ik heb inmiddels 4 cm ontsluiting. G gaat de vliezen (verder) breken, en waarschuwt me dat de weeën vanaf dan echt wel sterker worden. En dat worden ze. We doen ons best, samen, het gaat goed! Puffen, ademhalen, samen, alles.
Bij de volgende check, een uur later, ben ik 7-8 cm ontsloten, en staat er nog een randje aan de voorkant :’( neeee dat randje, ik haat dat randje. G zegt me op handen en knieën te gaan, dat dat vaak bevorderlijk werkt bij een randje aan de voorkant. Okay, handen en knieën, op het bed. Ik pak de bedrand en knijp en knijp. De weeën konden dus nóg erger.

Ik ben teleurgesteld in mezelf, ik had gehoopt dat het me 10jaar na de eerste bevalling wél zou lukken. Ik wist toch wat er zou komen? Waarom kan ik me dan niet blijven concentreren op het puffen? Waarom kan ik het niet loslaten? Bij elke wee wil ik bijten, knijpen en tegenhouden. Ik moet er tegen vechten, maar ik wil het zo graag gewoon over me heen laten komen. Ik wil het zo zo zo graag kunnen loslaten, zodat de baby eruit kan. Maar elke keer houd ik mijn buik vast, en moet er op drukken aan de onderkant, want het doet zo’n pijn
Dezelfde pijn als bij Max aan het eind. Een pijn van binnen, achter mijn schaambot, een holle pijn, alsof er een knallende luchtbel zit. G ziet het, en herkent het uit het partusverslag van Max.
Ik moet blijven ademen, elke keer na de pauze tussen de weeën begin ik weer vol goede moed aan de volgende, maar de goede moed verdwijnt meteen bij het hoogtepunt van de wee, ik jank en ik gil, maar ook dat helpt niet. Soms pest mijn buik me, door een wee te laten hangen, nét over het hoogtepunt heen, en net niet lang genoeg om te sterven.

Ik begin nu ook steeds vaker aan het eind van een wee druk van onder te voelen. Nu al? :’( ik ben er nog lang niet! G helpt me, ze ziet dat ik het moeilijk heb, ze erkent dat die pijn achter m’n schaambot verschrikkelijk is, dat het me wederom niet makkelijk gemaakt wordt. Ik huil.
Mijn lief huilt ook, zonder geluid. Hij weet zich geen raad, al dat natuurgeweld. Zoveel pijn. Ik heb geen idee eigenlijk, wat hij doet. Hij staat naast me, half achter me en steunt me op elke manier die hij op dat moment weet, maar ik hoef niks, geen aanraking. Gelukkig is zijn aanwezigheid genoeg voor me. Ook G wijkt niet meer van m’n zijde, hangt over mijn bed en zegt me dat ik er niet tegen moet vechten. Ze proberen me allebei te laten concentreren op mijn ademhaling.
“Ik wacht nog 3 weeën af, en dan ga ik weer even kijken”, dit helpt wel, nog 3 weeën en dan weten we meer, dat is te overzien. Helaas, om 8:30 is het randje nog niet over het hoofdje te schuiven. Nog 3 weeën. In de tussentijd is er ook nog een kraamhulp gearriveerd, die durft me 1 keer streng toe te spreken op mijn ademhaling, en dat ik niet moet schreeuwen en ik keur haar vervolgens geen blik meer waardig trut
Om 8:40 is t randje afgeschoven en mag ik gaan persen.

Om 8:47 ligt Alex nog met z’n beentjes in me, want Matthijs mag hem uit me halen. Helaas gaat dit mis haha, want hij heeft z’n armen onder mijn been door en Alex glibbert.
GIEF mijn kind ! Wat is hij klein Wat is hij mooi
Janken!

_{Later hoor ik van mijn moeder (ohja die hobbelde ook nog in huis vanaf 2u ofzo, voor Max) dat G. een rampscenario in haar hoofd heeft gehad. Alex daalde pas tijdens het persen, en bleek in kruinligging te liggen. Tussen de twee persweeën in is hij spontaan gedraaid in achterhoofdsligging.
Ze kwam later nog vertellen dat ze niet weet wat het is, en waarom het is, maar omdat allebei mijn kinders pas net voor of tijdens het persen gingen indalen denkt ze dat er iets aan de anatomie van mijn binnenkantje daarvoor zorgt. Max heeft destijds ook een rare draai gemaakt, toen was hij alleen al half uit me? Geen idee of dat kan. Hij brak toen ook zijn sleutelbeen
Die stekende holle pijn achter mijn schaambot is ook een raar ietsje, maar G denkt dat dat er ook mee te maken heeft.
Ik ga bij een evt. volgende gewoon maar in het ZH bevallen geloof ik.}

Van die dingen:
- verwarming op de slaapkamer werkt ineens niet koud!!! oud huis, enkel glas, hoog plafond VK is wel 10 keer naar die knop gelopen om hem weer eens te proberen
- lief had energiekoeken voor me boven gelegd. Ik hoefde niet Hij en de VK wel hangen ze daar om me heen met die evergreenwalm.
- Ik had dus welgeteld 2 kleertjes maat 50 Moeders is zelfs 44 gaan halen nohjoh!
- wederom geen schade aan d'n onderkant

quote:

Op maandag 12 oktober 2015 11:22 schreef kuifmees het volgende:
Mooi verhaal Pinquit! Mooie naam.

De naam van je VK heb je wel 1 keer volledig opgeschreven, weet niet of dat de bedoeling was?

SPOILER

Dinsdag 8 september 2015 ga ik naar het ziekenhuis voor mijn wekelijkse controle, ik ben dan 38 weken en 3 dagen zwanger. We weten al een tijd dat Frummel geboren zal worden met een keizersnede maar die dag horen we de geboortedatum van ons kind, mits hij of zij zich niet eerder meldt. We wilden de datum niet eerder weten, maar nu ontkomen we er niet meer aan.

Alle controles zijn weer goed, Frummel is de laatste weken super goed gegroeid en mijn bloeddruk blijft keurig (100/60).
En dan zegt de gynaecoloog die ons al die tijd fantastisch begeleidt: "Maandag 14 september 2015 staat de keizersnede gepland, jullie worden uiterlijk maandag papa en mama."
We gaan weer naar huis met de wetenschap dat we nog maximaal 6 dagen met z'n tweeën zijn. Onze omgeving vist naar de datum maar deze houden we voor onszelf (dat is ook de reden dat we 'm zelf niet eerder wilden weten).

Zondagavond 13 september 2015 heb ik regelmatige krampen. Zou Frummel dan toch zijn of haar eigen moment kiezen? Ik app wat met een vriendin en besluit te gaan timen. De krampen komen om de 6 minuten en houden een minuut aan. Na ruim 2 uur spring ik onder de douche en de krampen houden onmiddellijk op. Prima, Frummel komt niet eerder en we gaan naar bed met de wetenschap dat we morgen papa en mama zijn. Dat ons leven vanaf morgen voorgoed anders is. Dat ons zo enorm gewenste kindje geboren zal worden. Dat onze grootste wens in vervulling gaat. We praten nog wat en wrijven over mijn buik.

Het duurt heel lang voor we in slaap vallen maar die maandagochtend, 14 september 2015, schrik ik wakker van de krant die op de deurmat valt. En ik ben meteen klaarwakker want vandaag is de dag!! Ik ben 39 weken en 2 dagen zwanger.
We moeten ons om 09.15 uur melden in het ziekenhuis en we vertrekken om 08.55 uur van huis met op de achterbank van onze stationcar (lekker burgerlijk) een nog lege Maxi Cosi. We worden goed ontvangen in het ziekenhuis en de verpleegkundige begeleidt ons naar de kamer waar we de komende dagen zullen verblijven. Het glazen bakje in de hoek van de kamer ontroert me. Daarin ligt over een paar uur onze Frummel misschien wel.
De verpleegkundige loopt met ons een vragenlijst door en vertelt dat we rond 10.45 uur aan de beurt zullen zijn.

Als zij de kamer uitloopt, pakken wij de ziekenhuistas uit, kletsen samen wat en we kijken op de iPad naar 'Ik vertrek, 10 jaar later' via uitzending gemist. Tegen 10.30 uur komt de verpleegkundige vertellen dat er een spoedkeizersnede tussendoor is gekomen en dat we daarom een uur later dan gepland aan de beurt zijn. Man besluit een aflevering van een serie terug te kijken, ik speel een spelletje op mijn telefoon. Om 11.40 uur is daar opnieuw de verpleegkundige, we moeten inmiddels rekening houden met minstens 13.30 uur. Er zijn meerdere spoedgevallen tussendoor gekomen. We blijven er allebei heel nuchter onder (man figuurlijk, ik ook letterlijk). Behalve dat ik inmiddels behoorlijk honger en nog veel meer dorst heb, besef ik me dat we niet mogen klagen. Ik speel nog een spelletje, we kletsen nog wat, we wrijven over mijn buik en we bekijken nog een keer de proefdrukken van de geboortekaartjes als om 13.25 uur de verpleegkundige binnenkomt met de mededeling dat ik het operatieschort aan mag gaan trekken en we over 10 minuten naar OK vertrekken.

Dan is er ineens toch veel spanning en ik praat nog meer dan ik normaal al doe terwijl ik me in het prachtige blauwe gewaad steek. Ik ga in het ziekenhuisbed liggen en dan vertrekken we. Op weg naar de OK, op weg naar ons kindje.
Tegen 13.40 uur zijn we in de tussenruimte waar mijn infuus geprikt wordt. Ik ben altijd heel goed te prikken maar deze verpleegkundige lukt het niet en na 2 mislukte pogingen in mijn hand, lukt het gelukkig in één keer in de holte van mijn elleboog. Man heeft een spannend blauw pak aan met nog mooiere groene klompen en we maken nog een selfie.

Dan gaan zo ongeveer alle alarmbellen af die er maar zijn en zien we veel dokters en nog meer verplegend personeel richting een OK rennen. Er is duidelijk iets heel goed mis. Bijna een uur wachten we in de tussenruimte als de rust gelukkig terugkeert op de OK-afdeling.

Mijn eigen rust is inmiddels ver te zoeken, want ik weet dat het moment nu daar is. Ik wrijf over mijn buik terwijl de tranen over mijn wangen biggelen. Man kroelt door mijn haar en de verpleegkundige kletst wat tegen me. Dan rijden we de OK binnen en moet ik van mijn bed op de operatietafel klimmen. Al het personeel stelt zich voor en ik herken de gynaecoloog. Dat stelt me gerust. Iedereen geeft aan op de hoogte te zijn van mijn bevalplan, wat i.v.m. mijn verleden wat uitgebreider is en vooral heel belangrijk voor mij is. Alles wat er gebeurt of gedaan moet worden, wordt me steeds duidelijk verteld. Heel fijn, want dat was een van mijn wensen.

Er volgt weer een vragenlijst en dan plaatst de anesthesist de ruggenprik. Wat een gek gevoel! Mijn bloeddruk daalt behoorlijk en ik krijg daarom wat in mijn infuus ingespoten. Ik heb er verder geen last van, voel me goed en ben niet misselijk of wat dan ook.

Dan worden ineens alle doeken opgehangen en daar schrik ik zo van, dat ik enorm in paniek raak. Waar ik bang voor was, gebeurt dan toch. De gynaecoloog heeft het meteen in de gaten en trekt het doek in een ruk weer weg. Men verontschuldigt zich en mijn man en de gynaecoloog praten op me in om me uit de paniekaanval te halen. Dat lukt snel en we kunnen door.
Mijn buik wordt ontsmet en aan iedereen wordt gevraagd of er gestart kan worden.
Om 14.55 uur maakt de gynaecoloog de incisie. De operatielamp boven mijn hoofd spiegelt, dus stiekem kan ik meekijken. De verpleegkundige vraagt waarom ik steeds zo omhoog kijk en ik biecht op dat ik het fantastisch vind om te zien. Ze kijkt omhoog en ziet dan wat ik zie. Ze aait over mijn arm en vindt me dapper zegt ze.

Dan, even na 15.00 uur, laat de operatieassistente het blauwe doek op ons verzoek zakken. Ons kindje gaat geboren worden...
Om 15.03 uur tilt de gynaecoloog het hoofdje van ons kindje uit mijn buik. Frummel huilt direct en mijn baarmoeder doet zijn werk en laat ook het lijfje geboren worden. De gynaecoloog navelt gauw af, pakt ons kindje goed vast en draait het naar ons toe. We mogen zelf kijken wat we gekregen hebben.
Het is overduidelijk, we hebben een ZOON! Natuurlijk hebben we een zoon. Het klopt gewoon. Onze zoon! Hij plast direct over mijn buik en hij laat de wereld horen dat hij geboren is.
De gynaecoloog geeft hem aan de kinderarts en naast mijn hoofd wordt onze zoon even gauw nagekeken. Ik huil en ben zo blij. Man huilt ook en knipt symbolisch nog een stukje navelstreng door. Dan wordt onze zoon op mijn borst gelegd. Alles gaat goed en alles zit erop en eraan!

De gynaecoloog vraagt me hoe hij gaat heten en voor het eerst spreek ik zijn naam hardop uit tegen iemand anders dan mijn man. Onze zoon heet .... (PB mag als je zijn naam wilt weten).

Drie kwartier lang ligt hij op mijn borst, terwijl ik gehecht word. Hier krijgen we niks van mee. Mijn bloeddruk daalt ergens ook nog een keer flink maar ook dat merk ik niet. We genieten van het moment en man huilt zijn mondkapje nat.
Wat is hij mooi en zo compleet! Verwondering en intens geluk.

Dan worden alle doeken weggehaald en krijgen we de felicitaties van iedereen op de OK. Ik word met een soort plaat terug in het ziekenhuisbed geschoven en ze rijden ons naar de vercouver ruimte. Daar verblijven we hooguit 5 minuten, de anesthesist loopt nog even binnen en feliciteert ons, evenals een OK-assistente die wij kennen en ons toevallig ziet liggen.
Dan worden we opgehaald en richting de afdeling gebracht. We rijden door de gangen van het ziekenhuis, waar het leven gewoon verder draait. Sommige mensen kijken, andere niet. Ik vind het zo gek, het gewone leven gaat door terwijl ons net het allermooiste is overkomen. Ik straal blijkbaar en de verpleegkundige zegt dat ik er zo gelukkig uit zie. Zo voel ik me ook. Want kijk nu toch wat voor prachtmannetje er op mijn borst ligt!

Eenmaal terug op de afdeling gunt de verpleegkundige ons alle tijd om even bij te komen en te knuffelen. Rond 17.00 uur komt ze terug op de kamer en doet ze de controles. Dan mag man onze zoon aankleden en hij geeft hem ook zijn eerste flesje. Ik word ook gewassen en krijg mijn nachthemd aan. Daar liggen we dan met z'n drietjes, wat een rijkdom!

Tegen 17.45 uur besluiten we dat de buitenwereld ook mag weten dat onze zoon er is. We leggen hem in het glazen bakje wat me die ochtend nog zo ontroerde, en bellen onze ouders, onze broers en zussen en onze Oma's. Iedereen is verrast en blij en wil meteen komen kijken. Die avond ontvangen we (te)veel visite, de daaropvolgende dagen is het ook erg druk aan mijn bed. Het gaat ons wat te hard, maar het lukt ons zelf niet om nee te zeggen, en het verplegend personeel grijpt op ons verzoek in. Heel fijn!

Iedere dag komt de gynaecoloog even kijken hoe het gaat en woensdag vertelt ze dat we donderdag naar huis mogen. Naar huis, dat is wat we willen, samen met onze zoon .
Donderdagochtend, 17 september 2015, komt de kinderarts onze zoon nakijken. Alles is goed, we mogen definitief naar huis!
Man haalt de auto, laadt alle spullen in en na het plaatsen van een blauwe prikker op het geboortebord verlaten we het ziekenhuis met onze zoon! We arriveren om 10.45 uur thuis en we hebben onze jassen nog niet uit, of de kraamhulp belt aan. Een fantastisch mens! Ze heeft geweldig goed voor ons drieën gezorgd en enorm veel rekening gehouden met mij. We kijken terug op een fijne kraamtijd!
En voor onze lieve zoon: De wereld is mooier met jou!

quote:

Op maandag 19 oktober 2015 16:12 schreef Mariposas het volgende:
Wat een mooie kennismaking, Malteser!
Maar ik krijg echt de bibbers van het lezen over je geplande keizersnede, het lijkt me zo'n vreselijk eng idee. Vriendin van mij is 13 dagen na mij bevallen middels een geplande ks, en ik werd er gewoon een beetje naar van toen ik wist wanneer ze aan de beurt was.

quote:

Op maandag 19 oktober 2015 16:21 schreef Mariposas het volgende:
Nee, maar een keizersnede lijkt mij gewoon echt heel erg eng. Het idee dat mensen in je gaan snijden. Toen ik geen persweeën kreeg was ik ook best bang dat het zo uitdraaien op een keizersnede. Een spoedkeizersnede lijkt me dan nog minder erg, want dan heb je niet tijd om er over na te denken of je ervaart het als een opluchting omdat je uitgeput bent. Ik ben ook nooit geopereerd ofzo, dus ook echt geen ervaring met chirurgische ingrepen, maar het heeft me altijd een eng idee geleken.

SPOILER

Echter voor mij was het alternatief, vaginaal bevallen, vele malen enger.

quote:

Op maandag 19 oktober 2015 16:25 schreef Malteser het volgende:

[..]

Ik snap wat je bedoelt. Het is en blijft natuurlijk een operatie.

SPOILER

Echter voor mij was het alternatief, vaginaal bevallen, vele malen enger.

SPOILER

Woensdagavond 14 oktober voel ik menstruatie actie krampen tijdens het avondeten. Tot nu toe had ik die alleen 's nachts dus het zou weleens een voorbode kunnen zijn. Donderdag (15-10-2015) om 4:15 word ik wakker van een zeurende pijn die ik meteen herken. Ik voel het een kwartiertje aan en al snel moet ik de pijn weg puffen. Om 4:40 zegt mijn man dat hij gaat bellen met de vk. De dienstdoende vk vraagt mij aan de lijn: of ik bezwaar heb dat de vk in opleiding mee komt. Nee hoor zeg ik. Ze komen er meteen aan. Binnen een kwartier zijn ze er. Of ze de bevalling mag doen vraagt de vk. 'Ze kan gewoon alles hoor maar ze is nog wat onzeker'. Ach ja kan mij het schelen. Ze gaat eerst toucheren. 'Ik denk 4 cm maar voel jij ook nog maar even zegt ze tegen de vk. Ik denk o nee hè gaan we alles dubbel doen? Maar ik zeg er niks van.
Het is inderdaad 4 cm. De VK vraagt aan de stagiaire: en wat gaan we nu doen? Ze zegt we blijven hier. 'Ja en wat nog meer?' Spullen klaar leggen zegt ze terwijl ze wat staat te drentelen. Ja zegt de vk, maar je moet nu wel IETS gaan doen. Fuck denk ik, dat heb ik, een stagiaire met weinig eigen initiatief. Even overweeg ik te zeggen dat ik haar niet wil. Maar een wee zorgt ervoor dat ik dat vergeet. Om zes uur komt de kraamhulp. Ik hoor haar aan de stagiaire vragen: hoeveelste jaars ben jij ? Vierde zegt ze maar dit is mijn derdejaars stage. En dan spreekt ze de legendarische woorden: die moet ik overdoen. En ik denk alleen: Hoezo die moet je OVERDOEN?

Ik moet nog even plassen en als ik op de wc zit hoor ik de oudste uit zijn bed komen en naar beneden gaan. Ik roep hem voor een kus en een knuffel. En prompt heb ik 10 minuten geen wee meer Rond 6:15 heb ik 7 cm ontsluiting. De overweging is om de vliezen te breken of daarmee wachten. Omdat ik het nog op kan vangen wachten ze ermee. Tot 6:45. Ik zit op bijna 10 cm. De vk staat klaar om de vliezen te breken maar omdat de kans groot is dat de baby er meteen achteraan komt moeten ze wachten tot mijn man er is. Die is even een boterham eten. Of ze hem moeten halen? Nee laat hem maar even eten zeg ik Zodra hij er is breekt ze mijn vliezen. De baby heeft in het vruchtwater gepoept en wat ze al dacht klopt: ik krijg direct persdrang.

'Er staat nog een randje dus je mag nog niet persen,' zegt de stagiaire. Ik zeg dat dat echt niet gaat. 'Dat moet,' zegt ze. NEE zeg ik, JA dat moet zegt zij. Ik raak wat in paniek. Het begint een welles-nietes discussie te worden. Inmiddels heeft de vk haar handschoenen aangetrokken en zegt heel rustig tegen mij: 'wat je niet tegen kan houden kun je niet tegenhouden. Ik ga je helpen' En ze neemt het direct over, ze basht de stagiair nog net niet opzij. Als een gek begint ze het randje weg te masseren want niet persen is geen optie. Helaas had de vk in opleiding nog niet de ervaring om te anticiperen op deze situatie.
Terwijl ik pers hoor ik onze dochter van twee: paaaaappaaaaa ik ben wakker! Mijn kind zeg ik, ik hoor mijn kind, terwijl ik pers. Oma is in huis gelukkig. Ik roep meer gekke dingen tijdens het persen geloof ik. Ik roep dat het niet gaaaaaaat, kijk vervolgens mijn man aan die links van me zit en vraag kalm hoe het met hem gaat of hij het nog trekt om vervolgens weer verder te gaan met persen. Hij maakt zich meer zorgen om mij zegt ie nog.

En dan na twee minuten ( het leken uren) is hij daar, onze tweede zoon, ons derde kindje. We zijn compleet

quote:

Op woensdag 28 oktober 2015 20:20 schreef Mariposas het volgende:
Dit is wel een van de grappigste bevallingsverhalen die ik heb gelezen. mooi!
En god, die stagiaire. kan wel indenken waarom ze de stage moest overdoen, en ik hoop dat ze snel verbetert of misschien afvraagt of ze niet moet switchen naar ern administratieve studie ofzo.

quote:

Op woensdag 28 oktober 2015 20:46 schreef Mariposas het volgende:
Oh dat is wel sneu ja. En jong ja. Vriendinnetje van een meisje op stal is deze zomer afgestudeerd als verloskundige. T kind duimt nog. nou zal dat haar als verloskundige echt niet minder maken, maar ik zou toch niet een duimende verloskundige naast me willen hebben staan.

quote:

Op woensdag 28 oktober 2015 20:04 schreef Estrys het volgende:
Mijn verhaal

SPOILER

Woensdagavond 14 oktober voel ik menstruatie actie krampen tijdens het avondeten. Tot nu toe had ik die alleen 's nachts dus het zou weleens een voorbode kunnen zijn. Donderdag (15-10-2015) om 4:15 word ik wakker van een zeurende pijn die ik meteen herken. Ik voel het een kwartiertje aan en al snel moet ik de pijn weg puffen. Om 4:40 zegt mijn man dat hij gaat bellen met de vk. De dienstdoende vk vraagt mij aan de lijn: of ik bezwaar heb dat de vk in opleiding mee komt. Nee hoor zeg ik. Ze komen er meteen aan. Binnen een kwartier zijn ze er. Of ze de bevalling mag doen vraagt de vk. 'Ze kan gewoon alles hoor maar ze is nog wat onzeker'. Ach ja kan mij het schelen. Ze gaat eerst toucheren. 'Ik denk 4 cm maar voel jij ook nog maar even zegt ze tegen de vk. Ik denk o nee hè gaan we alles dubbel doen? Maar ik zeg er niks van.
Het is inderdaad 4 cm. De VK vraagt aan de stagiaire: en wat gaan we nu doen? Ze zegt we blijven hier. 'Ja en wat nog meer?' Spullen klaar leggen zegt ze terwijl ze wat staat te drentelen. Ja zegt de vk, maar je moet nu wel IETS gaan doen. Fuck denk ik, dat heb ik, een stagiaire met weinig eigen initiatief. Even overweeg ik te zeggen dat ik haar niet wil. Maar een wee zorgt ervoor dat ik dat vergeet. Om zes uur komt de kraamhulp. Ik hoor haar aan de stagiaire vragen: hoeveelste jaars ben jij ? Vierde zegt ze maar dit is mijn derdejaars stage. En dan spreekt ze de legendarische woorden: die moet ik overdoen. En ik denk alleen: Hoezo die moet je OVERDOEN?

Ik moet nog even plassen en als ik op de wc zit hoor ik de oudste uit zijn bed komen en naar beneden gaan. Ik roep hem voor een kus en een knuffel. En prompt heb ik 10 minuten geen wee meer Rond 6:15 heb ik 7 cm ontsluiting. De overweging is om de vliezen te breken of daarmee wachten. Omdat ik het nog op kan vangen wachten ze ermee. Tot 6:45. Ik zit op bijna 10 cm. De vk staat klaar om de vliezen te breken maar omdat de kans groot is dat de baby er meteen achteraan komt moeten ze wachten tot mijn man er is. Die is even een boterham eten. Of ze hem moeten halen? Nee laat hem maar even eten zeg ik Zodra hij er is breekt ze mijn vliezen. De baby heeft in het vruchtwater gepoept en wat ze al dacht klopt: ik krijg direct persdrang.

'Er staat nog een randje dus je mag nog niet persen,' zegt de stagiaire. Ik zeg dat dat echt niet gaat. 'Dat moet,' zegt ze. NEE zeg ik, JA dat moet zegt zij. Ik raak wat in paniek. Het begint een welles-nietes discussie te worden. Inmiddels heeft de vk haar handschoenen aangetrokken en zegt heel rustig tegen mij: 'wat je niet tegen kan houden kun je niet tegenhouden. Ik ga je helpen' En ze neemt het direct over, ze basht de stagiair nog net niet opzij. Als een gek begint ze het randje weg te masseren want niet persen is geen optie. Helaas had de vk in opleiding nog niet de ervaring om te anticiperen op deze situatie.
Terwijl ik pers hoor ik onze dochter van twee: paaaaappaaaaa ik ben wakker! Mijn kind zeg ik, ik hoor mijn kind, terwijl ik pers. Oma is in huis gelukkig. Ik roep meer gekke dingen tijdens het persen geloof ik. Ik roep dat het niet gaaaaaaat, kijk vervolgens mijn man aan die links van me zit en vraag kalm hoe het met hem gaat of hij het nog trekt om vervolgens weer verder te gaan met persen. Hij maakt zich meer zorgen om mij zegt ie nog.

En dan na twee minuten ( het leken uren) is hij daar, onze tweede zoon, ons derde kindje. We zijn compleet

quote:

Op woensdag 28 oktober 2015 21:00 schreef Estrys het volgende:
Mijn man die bijna van zijn graatje ging hoor. Daarom die boterham.

quote:

Op woensdag 28 oktober 2015 20:47 schreef mignonne het volgende:

[..]

wie?

SPOILER

Volgens mij heet ze Anouk!

SPOILER

Zondag 11 oktober 2015 meld ik mij om 21.00 uur voor een CTG. Hoewel de kleine overdag nog van zich heeft laten horen nemen de bewegingen in de avond af. Aan de CTG laat de kleine een mooie hartslag zien. De dienstdoende verpleegkundige heeft mij al vaker gesproken en weet dat de stress bij mij tot hier zit. Ik heb een afspraak met de verloskundige staan voor 13 oktober, en ze spreekt met mij af dat ik 12 oktober een extra CTG krijg, niet omdat het nodig is, maar voor mijn gemoedsrust. Tevens laat ze in mijn dossier opnemen dat 13 oktober 2015 een eventuele inleiddatum wordt afgesproken. De baby heeft een mooie termijn, en ze begrijpt goed dat we het zat zijn. Ik voeg er nog aan toe dat ik niet ingeleid hoef te worden als het niet noodzakelijk is, maar dat het wel fijn is om te weten waar we aan toe zijn.

Maandag 12 oktober lig ik dus wederom aan de CTG. Na een halfuur komt een onbekend gezicht naar mij toe en ze stelt zich voor als de dienstdoende vroedvrouw. Ze vraagt naar de geschiedenis, en waarom ik een inleiding wil bespreken. Ik dreun wederom de afgelopen 2 maanden op, en ze zegt dat uit de CTG's blijkt dat de baby in goede conditie is, en dat het beter is om te blijven zitten. Maar omdat er morgen een plan van aanpak op de agenda staat stelt ze voor dat ze overlegt met de aanwezige gynaecoloog zodat ik dinsdag niet hoef terug te komen. Ik vind het prima, en licht per whatsapp mijn man in. Wel jammer dat hij er niet bij is, ik baal stiekem een beetje, omdat ik zoveel gezichten heb gezien, en iedereen een andere mening heeft, varierend van de baby met spoed halen via een keizersnede met 34 weken, tot wachten tot en met mijn uitgerekende datum.
Na bijna 3 kwartier komt ze terug, met de vraag wat ik ervan vindt als ik ingeleid word? Nu?? Roep ik verbaasd uit. Ze begint te lachen. "Nee", zegt ze, "het protocol is dat ik een inwendig onderzoek doe om te kijken hoe het er voor staat. Als de boel potdicht zit, wordt je vanavond opgenomen, en krijg je een ballon om je baarmoedermond te rijpen. Als je ontsluiting hebt mag je vanavond naar huis, en moet je je morgen om 5 voor 7 melden." Ze legt verder uit dat een inleiding waarbij de ontsluiting niet vordert, risico geeft op een spoedkeizersnede. Ik vraag of het verschil maakt als ik ervoor kies om bijv. een week te wachten, maar ze geeft aan dat ik wegens verminderd vruchtwater sowieso kandidaat ben op een spoedkeizersnede. Ik krijg de tijd om mijn man te bellen, en te overleggen. We besluiten samen om voor een inleiding te kiezen omdat de risico's gelijk blijven, maar de stress in een week extra niet minder wordt. Ergens voel ik mij schuldig, en vind ik mijn keuze egoistisch. Als de vroedvrouw mij toucheert blijk ik echter al 2 centimeter ontsluiting te hebben, en is mijn baarmoedermond verstreken. Ze besluit mij gelijk te strippen om alles verder op gang te helpen. Opgelucht ga ik naar huis, blij en zenuwachtig. Als alles goed gaat houden we morgen onze kleine man in onze armen!

13 oktober 2015 staan we keurig netjes om 5 voor 7 in het ziekenhuis. We worden begeleid naar een verloskamer, bepakt met een gigantische koffer vol spullen die we uiteindelijk niet nodig blijken te hebben. De verpleegkundige legt uit dat zij de voorbereiding doet, en dat daarna de dagploeg begint. Verder legt ze uit wat de bedoeling is, mijn vliezen zullen worden gebroken, en ik krijg een infuus om de weeën op te wekken. Om 7.28 worden mijn vliezen gebroken en het infuus aangezet. Ik blijk snachts een cm ontsluiting cadeau te hebben gekregen. De nieuwe verpleegkundige geeft aan dat ze 4 weeen per 10 minuten willen zien, en dat dat doorgaans wel een tijd kan duren. Per uur wordt bekeken of de weeenopwekkers verhoogd of verlaagd moeten worden. Ze gaat even koffie drinken . Prompt krijg ik mijn eerste krampje. Nog geen 5 minuten later de tweede. En daarna de derde. Binnen een half uur worden de krampen irritant en volgen ze elkaar om de 2 minuten op. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan, en sla licht paniekerig om mij heen. Ze volgen elkaar zo snel op dat ik ook totaal geen tijd heb om mijzelf te herpakken. Ik heb ook geen pufcursus gehad. De verpleegkundige laat mij zien hoe ik moet puffen. Mijn man gaat naast mij zitten en geeft mij zijn hand om fijn te knijpen tijdens de weeen. Ik puf, en heb na 3 keer door dat elke wee 5 pufriedeltjes bevat. Bij de volgende wee knijp ik in zijn hand en tel af. Dit helpt mij om de knop om te zetten. De klinisch verloskundige toucheert mij wederom, en ruim anderhalf uur na het breken van mijn vliezen zit ik op een geweldige score van 4 cm ontsluiting. Met 1 cm in anderhalf uur in gedachte, vraag ik of ik een ruggenprik mag. Hoewel ik de weeen onder controle krijg, ga ik dit geen 6+ uur volhouden.

Ik moet wachten tot ik 2 zakken vol vocht via mijn infuus binnen krijg, en tot de anesthesist tijd voor mij heeft. Dit zou een half uur tot een uur moeten duren. De weeen worden steeds pijnlijker, maar ik blijf aftellen en knijpen. Denk ik, maar mijn man voelt er niks van. Tussen twee weeen in komt er een vrouw binnen, zij hoort bij iets wat ze in het ziekenhuis 'Complementaire zorg' noemen, en ze vraagt of ik interesse heb in een hand of voet massage. Ik geef aan dat ik daar geen interesse in heb, aangezien de weeen om de 2 minuten komen en ik mijn aandacht daarbij nodig heb. Vervolgens vraagt ze of ik interesse heb in een lavendelgeurtje bij het bed, dat werkt kalmerend. Ik vind het prima, waarop ze een mand tevoorschijn tovert met verschillende pluche bolletjes in diverse kleuren. Welke kleur ik dan graag zou willen? Tijdens het wegpuffen van wederom een wee zeg ik zo vriendelijk mogelijk, vind je het heel erg als mij dat nu NIET interesseert?! Mijn man schiet in de lach, en vraagt om een blauwe, aangezien wij een zoon krijgen. Later complimenteert hij mij dat ik zo rustig antwoord gaf, hij had allang gevraagd of ze wilde opflikkeren met haar kleurtjes

Dan komt de verpleegkundige binnen met de mededeling dat alles gereed is voor de ruggenprik. Ik word naar boven gereden, en tijdens dat korte stukje krijg ik de een na de andere wee te verwerken. Als de anesthesist alle gegevens heeft ingevoerd en haar apparatuur klaar heeft gezet, moet ik op de rand van het bed gaan zitten, met een bolle rug. Nog steeds komen de weeen in rap tempo, en het kost mij moeite om overeind te komen, maar uiteindelijk lukt het. De prik wordt gezet, er wordt een vloeistof ingespoten, en ik mag weer op mijn rug gaan liggen. Het zou circa 20 minuten duren voor ik effect zou merken, maar ik voel direct de pijn afnemen, tot het moment dat ik niets meer voel. Ik ben nu al uw grootste fan! Zeg ik tegen de anesthesist.

Als ik 10 minuten op mijn kamer lig, komt de verloskundige langs met de vraag hoe het gaat, en of ze mij mag toucheren. Ik voel niets meer, geef ik aan, waarop zij zegt dat zij ook niets meer voelt; ik heb namelijk volledige ontsluiting. De ruggenprik wordt direct uitgezet en we wachten af tot ik de persweeen voel. We weten niet of de weeenstorm onderweg naar boven voor 6 cm heeft gezorgd, of dat de ruggenprik mij dusdanig deed ontspannen dat de rest vanzelf ging, maar het is wel snel gegaan. Ik besluit nog even mijn ogen dicht te doen, en wat slaap te pakken.
Een half uur later word ik wakker, en automatisch kijk ik op de monitor. De hartslag van de baby blijft steken tussen de 60 en de 70. Dit is ook opgemerkt door de verloskundige en verpleegkundige, want ze komt direct aan met de mededeling dat ons zoontje het moeilijk heeft en dat er iets moet gebeuren. Ik moet op mijn zij gaan liggen, in de hoop dat dat helpt. Omdat ik nog volledig verdoofd ben, helpen ze mij 4 man sterk op mijn zij. Dit is tevens het engste moment van de bevalling, het voelt alsof ik elk moment uit bed kan vallen.

Zijn hartslag blijft dippen dus de baby moet nú komen. Ik vraag hoe dat gaat, zonder persdrang. Ik krijg de mogelijkheid om het zelf te proberen, en als dit niet lukt, wordt het een spoedkeizersnede. Ik vervloek mij zelf omdat ik perse een ruggenprik wilde hebben. Mijn man en de verloskundige stellen mij gerust, de keuze voor een ruggenprik was op dat moment de beste optie, waar iedereen achterstond. Niemand had de snelle ontsluiting kunnen voorspellen. Mijn benen worden in dwangbuizen gedaan (hoe heten die dingen eigenlijk?) en de verloskundige legt uit dat zij in de gaten houd wanneer ik een perswee krijg, en hoe ik dan moet persen. Ik leg uit dat ik moeite heb met het controleren van mijn ademhaling, dat ik geneigd ben om te stoppen met ademen, en of ze hier goed in wil coachen. Dat doet ze echt super! Bij een perswee geeft ze heel goed aan dat ik diep moet inademen, en hoe ik moet persen. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar krijg, maar bij de 5e perswee moet ik zuchten, en de verloskundige haalt in een recordtempo ons zoontje te voorschijn en legt hem op mijn buik. Ik ben enigszins verbouwereerd, want het was de bedoeling dat mijn man hem zou aanpakken. Lang de tijd om er over na te denken krijg ik niet. Ik kijk op mijn buik, en begin te huilen. Ons zoontje, zo perfect, zo klein. Ik kijk mijn man aan en ook hij staat met tranen in zijn ogen en vertelt hoe trots hij op mij is, hoe goed ik het gedaan heb. Als liefde leven wordt, krijgt geluk een naam. Onze G.uido A.lexander is geboren

SPOILER

Ik heb deze zwangerschap veel meer voorwerk en duidelijke harde buiken dan bij de andere 2 kinderen. Daar had ik eigenlijk helemaal geen noemenswaardig voorwerk. Gek gevoel wel, weet niet zo goed wat ik er van moet denken dus ik denk er maar niets van. Als het door gaat zetten dan zet het vast vanzelf een keertje door en zo niet dan niet.
Dinsdag 3 november, de UD! woehoe enzo. En het rommelt. De hele dag door wat menstruatiepijntjes maar alleen als ik er bij nadenk. Ik verlies wat bloed, en later op de dag een enorme slijmprop en ik blijf steeds wat bloed verliezen. De krampjes stoppen niet. Ik vertel het aan Wup. Ik ben zelf nog niet per se 100% overtuigd van dat het door gaat zetten, maar goed, mocht het toch beginnen dan kan ze anticiperen was het idee. 's avonds en 's nachts rommelt het wat door, tot ik in slaap dommel, wakker wordt en de oudste naast me in bed vind. Ik dommel weer in slaap, en word wakker van B. die de jongste ook in bed legt bij ons en zelf naar A. haar bed vertrekt. Ja bedankt hè vervolgens spoken de meiden omstebeurt elk uur en rommelt het een klein beetje door. Genoeg om net niet helemaal lekker van in slaap te vallen. Maar... somehow, word k de volgende ochtend gewoon wakker zonder baby Maar wel volledig brak. Het is woensdag, de meiden moet ik om 12:00 uur uit school halen en daarna tot 18:30 entertainen en daar zie ik best wel tegen op zo brak. Ik app mn moeder of ze toevallig vrij is en of ze de meiden op wil halen uit school en ze bezig wil houden, geen punt zegt ze. Fijn, kan ik nog even slapen. Ik spreek Wup, die ook verbaasd was over dat de wekker gewoon afging 's morgens in plaats van de telefoon, ze vraagt of ik behoefte heb om gestript te worden. Ik weet het niet zo, ik wil vooral slapen nu eigenlijk Het gerommel is nu wel gestopt. Na even bijgeslapen te hebben spreken we elkaar weer. Ze geeft aan dat ze gewoon wel eventjes langs komt en dan kijken we wel hoe en wat. Ik weet nog steeds niet wat ik wil
Rond een uur of 3 geloof ik doen we wat controles, Wup geeft aan dat het hoofd van de baby volledig ingedaald ligt, fijn dat scheelt weer toestanden. Na nog wat twijfels denk ik bij mezelf ach what the hell, strip maar gewoon en dan zien we wel wat er gebeurd. Heb ik die ervaring ook ns... Ik heb 3 cm, na strippen 4. Ik app mn moeder weer of ze het okay vindt om de meiden bij haar te laten logeren. Mn arme moeder die net op een woensdagmiddag de hele middag in de indoorspeelhel heeft gezeten, inmiddels helemaal gesloopt. Maar geen enkel probleem vond ze. Held! Ik app B. ook; of ik dan ook weet of de baby dan vanavond geboren wordt. *gnork* weet ik veel
Ik voel wel weer wat gerommel, ben benieuwd. Het blijft de hele tijd dat ik met wup praat wel gewoon doorrommelen, lijkt voor mn gevoel wel een soort regelmaat in te zitten maar t is nou ook weer niet zo overdreven aanwezig dat ik het echt een begin durf te noemen. Wup gaat even boodschappen doen en ik ga maar douchen ofzo kijken of t wat doet. B. komt thuis en besteld Chinees. Ik zie mezelf al nasi door mn neus heen kotsen straks maar heb eigenlijk toch best wel honger dus eet maar gewoon wat. Na het eten is mn conclusie eigenlijk dat ik geen verschil voel met vanmiddag, gerommel, krampjes. Teveel om te negeren maar te weinig om overduidelijk van te zeggen yes dit is het. Ik heb zo'n hendigsjieke app gedownload (ook weer zo'n must have ervaring tegenwoordig!) dus ga boven maar eens even een uurtje timen. Om 19:00 lig ik in bed in t donker, na wat timen blijken de krampen toch wel met enige regelmaat te komen, en vooral, ze duren langer dan een minuut. Ik time alleen het deel dat ik het echt aanwezig voel, niet het aanloopje, maar ook dat duurt langer dan een minuut. Goh zou het dan toch?
Wup overlegt met me, wat we eerder ook al besproken hebben, wat wil ik? Eventueel zou vliezen breken een optie kunnen zijn, maar dan moet er wel echt behoorlijk wat veranderd zijn van binnen ten opzichte van vanmiddag. Ik vind het echt een dilemma en besluit het af te laten hangen van haar bevinding. Ik weet dat ze bij het kleinste beetje twijfel de vliezen niet zo breken, hoe hoog of laag ik ook zou springen om het wel te doen, dus ik vind dat wel een goede graadmeter maarja en dan, er is genoeg veranderd van binnen, nu 4-5 cm, en in combinatie met de regelmatige krampen concluderen we dat de bevalling sowieso voorzichtig begonnen is. Maar dan is de keuze aan mij, wel of niet breken, wat haar betreft kan het, maar ik moet de knoop doorhakken. Aan de ene kant ben ik bang dat er straks niets gebeurd of dat het meconium is, dat zou best ruk zijn, zacht uitgedrukt. Aan de andere kant, bij de andere twee kinderen had ik binnen 5-10 minuten na breken van de vliezen direct knalweeën. Blijkbaar zijn die vliezen de aan-knop voor mijn lijf. Ik geef aan dat ze ze maar moet breken.
Het heeft wat voeten in aarde maar t lukt. Helder vruchtwater, pfoe! Opluchting. Wup voelt flink haar op het hoofd van de baby *vind ik leuk* door die opmerking word ik direct in een klap teruggeworpen in de babytijd van de meiden. Dat haaaaaar en kijk ik nog meer uit naar de komst van onze zoon. Hoe zou ie zijn? Zou hij net zoveel haar hebben of een beetje? Bruin of zwart? Kom maar op met die bevalling.
Ik ga douchen, het is dan iets na 20:00 uur. Ik voel in een half uur tijd de weeën opbouwen. Eerst nog van dezelfde krampen als 's middags, maar ze nemen toe in kracht en er zitten er wat bij die ik op de top weg moet zuchten. Nou het begin is er! Zo blijf k dus een poos in het donker in mn eentje onder de douche zitten, mn cocon op aan het zoeken. Er schiet alleen van alles door mn hoofd, van de praktische kanten van de bevalling (hebben we eigenlijk wel 2 gewone emmers?) tot de meiden (hoe gaan we dat regelen met ophalen?)
Ik waggel naar beneden naar het toilet na een half uur en hoor Wup en B. keuvelen over van alles. B. hangt een heel verhaal op over een sinterklaas-dvd en wat dat voor succes was voor de meiden. Ik denk terug aan Sinterklaas vorig jaar, wat waren ze onder de indruk, die snoetjes <3 ik krijg spontaan zin in 5 december dit jaar. Oh dan moet ik wel nog cadeautjes kopen voor de baby niet vergeten! ARGH Ga In Die Cocon Mensch sluit jezelf nou een beetje af! Ik wil weer naar boven waggelen maar krijg dan een wee die me iets meer doet denken aan bevallen. B. vraagt iets over die sint-dvd maar ik ben niet in staat om in 1 keer te antwoorden. Lijkt er meer op. Ik parkeer mezelf weer onder de douche, geen idee hoe laat het dan is, uur of 21:00? Ergens daarna komt de kraamzorg dan binnen, fijn! team compleet. De weeën beginnen ook toe te nemen in intensiteit, ik moet ze nu echt allemaal wegpuffen en vind ze steeds pijnlijker worden. Het zal tegen 21:45 ofzo zijn dat ik onder de douche vandaan wil. De douche helpt me niet meer bij het opvangen en ik wil op mn zij liggen. Dat lijkt me in de badkamer niet zo'n succes dus ik besluit naar boven te gaan. Ik ga op bed liggen op mn zij, dat helpt, ik lig best comfi zo. Wup komt ook naar boven en B. ook. Zijn helft van het bed schuiven ze een stukje opzij. B. grapt dat we moeten stofzuigen onder het bed wat waar is, maar dat terzijde Hij houdt mn hand vast en verder laat iedereen me met rust. De stille aanwezigheid is zo fijn. Ik vind het nu niet leuk meer en denk fuck ik kap er mee. Een golf misselijkheid overvalt me, shit toch die nasi, hebben we een bakje hier? denk ik terwijl ik de wee weg puf.
Wup vraagt of ik behoefte heb aan nog een keer voelen hoe ver het is. Van haar hoeft het niet, zij gelooft het wel. Ik twijfel, ik weet dat het vordert, dat voel ik. Ik voel dat de weeën veranderen, het omslagpunt komt er aan, denk ik. Ik vind de weeën echt écht niet leuk meer en ben toch wel nieuwsgierig waar we staan. Het is 22:00. Voel maar. "flinterdun, hoofd mooi gedaald, 5 cm" Wait whut? er komt weer een wee, ik krijg hem niet helemaal goed weggepuft. Ik hoor wup nog zeggen, derde kind, je weet zelf ook dat ie er zo doorheen kan schieten. En ik bedenk me dat ze gelijk heeft. Tegelijk heb ik het idee dat mn buik veranderd. Wát gebeurd hier in vredesnaam? Ik raak totaal in de war van die 5 cm gecombineerd met wat ik voel. Het klopt niet met elkaar. Ik en mn eigenwijze hoofd ook, waarom wil je het dan ook weten denk ik. Er komt weer een wee, ik voel hoe mijn lijf vanzelf mee perst en ik ben nu helemaal de draad kwijt. Ik denk whatever, het zal wel, ik kan er nu echt helemaal niets meer mee die weeën. B. en wup geven support en de kraamverzorgster komt zich boven aansluiten bij het gezelschap. Weer een wee of 2 later en mn lijf perst nu uit alle macht mee, onmiskenbaar, niet tegen te houden. Ik voel de baby direct zakken, denk nog oei bolle kop... en pers dan nog een keer. Ik lig nog op mn zij, maar twijfel of dat nou wel of niet fijn ligt. Uiteindelijk draai ik me toch op mn rug, dat ligt beter. Nog een wee en weer dat hoofd wat dieper komt. Wup geeft aan mn benen te pakken. Ohja, laat ik dat doen. Volgende wee geloof ik, of die daarna, en er is een flink stuk van het hoofd wat blijft staan en heel langzaam weer terugzakt. Wup laat me zn hoofd voelen. Ooooh haar! maar ook au Daarna weer persen, mijn god wat doet dit zeer. Iets meer rustig aan oprekken was misschien wel fijn geweest, ik weet dat ik er doorheen moet dus pers door, uiteindelijk voel ik het hoofd geboren worden aan het eind van de wee. Heb ik weer denk ik nog bij mezelf... Ik pers uit alle macht mee voor de schouders en wup helpt op haar beurt, wat mis je die kracht van de wee dan zeg!
En dan ineens, dan ligt ie op mn buik, het is voorbij! hij is er! Een jongetje, een zoon! Ik besef me ineens weer waar we zijn, kijk omhoog naar mn eigen half geschilderde plafond, B. naast me die glimt van trots en het blauw roze hoopje op mn borst. Oooooooh wat heeft ie een boel haar!
De boel wordt in gang gezet voor de placenta en ik vind het inene best spannend worden. Ik voel een soort vacuum, voordat de placenta er is zal het wel loslopen met het bloedverlies, maar daarna komt het er op aan. Ik heb ontzettend veel vertrouwen in de kundigheid van Wup en de helpende handen van de kraam maar ah please? Kunnen we nog heel even tien minuten genieten van dit moment
De placenta komt. Gátverdamme Hij is weer huge Volgens mij vergelijkbaar met die van E. destijds. Geen wonder dat ie zo lekker groeide. Er vloeit wat maar het lijkt mee te vallen. Alles prima, hoera. Paar minuten later siepelt er toch nog wat voel ik. Ik geef het aan bij wup die gelijk een paar stolsels uitduwt. Christus te paard ik vloek... mn oerdegelijke kraam geeft aan dat k daar best even voor mag vloeken want dat doet zeer. Gelukkig Na nog wat handelingen stopt het vloeien verder. Alles bij elkaar 850 cc schoon aan de haak. Ik ben best trots op mezelf, das toch best beschaafd als ik zo afga op het formaat van die placenta... En ik ben ontzettend blij met Wup en haar adequate optreden. Ik denk terug aan de bevalling van E., hoe anders zeg! Actie maar zonder hysterie. Er wordt gehecht, het oude litteken van een van de knippen is iets gescheurd. Dat viel te verwachten, het zal me allemaal roesten, ik heb een zoon!! en wat voor een <3 ik vind hem op A. lijken, en dan zie ik weer wat van E. en dan toch weer A. en E. en ooooh wat zijn we verliefd
Uiteindelijk blijkt A. 4300 gram te wegen, 30 gram zwaarder dan zn jongste zus, maar ook bijna een week later bevallen. Hij drinkt direct goed aan de borst en heeft donkere oogjes <3 zoveel moois te ontdekken, wát een cadeautje deze bevalling.

quote:

Op vrijdag 6 november 2015 22:25 schreef mignonne het volgende:
Zooo B. is naar boven met A. en steelt even een knuffelmomentje voordat ik ook naar boven kom dus ik dacht laat ik ze wat tijd gunnen en ondertussen mn verhaal opschrijven Ik schreef een halve roman ondertussen. Ah well. Wellicht laat k het staan, wellicht niet. Nu slapen.

SPOILER

Ik heb deze zwangerschap veel meer voorwerk en duidelijke harde buiken dan bij de andere 2 kinderen. Daar had ik eigenlijk helemaal geen noemenswaardig voorwerk. Gek gevoel wel, weet niet zo goed wat ik er van moet denken dus ik denk er maar niets van. Als het door gaat zetten dan zet het vast vanzelf een keertje door en zo niet dan niet.
Dinsdag 3 november, de UD! woehoe enzo. En het rommelt. De hele dag door wat menstruatiepijntjes maar alleen als ik er bij nadenk. Ik verlies wat bloed, en later op de dag een enorme slijmprop en ik blijf steeds wat bloed verliezen. De krampjes stoppen niet. Ik vertel het aan Wup. Ik ben zelf nog niet per se 100% overtuigd van dat het door gaat zetten, maar goed, mocht het toch beginnen dan kan ze anticiperen was het idee. 's avonds en 's nachts rommelt het wat door, tot ik in slaap dommel, wakker wordt en de oudste naast me in bed vind. Ik dommel weer in slaap, en word wakker van B. die de jongste ook in bed legt bij ons en zelf naar A. haar bed vertrekt. Ja bedankt hè vervolgens spoken de meiden omstebeurt elk uur en rommelt het een klein beetje door. Genoeg om net niet helemaal lekker van in slaap te vallen. Maar... somehow, word k de volgende ochtend gewoon wakker zonder baby Maar wel volledig brak. Het is woensdag, de meiden moet ik om 12:00 uur uit school halen en daarna tot 18:30 entertainen en daar zie ik best wel tegen op zo brak. Ik app mn moeder of ze toevallig vrij is en of ze de meiden op wil halen uit school en ze bezig wil houden, geen punt zegt ze. Fijn, kan ik nog even slapen. Ik spreek Wup, die ook verbaasd was over dat de wekker gewoon afging 's morgens in plaats van de telefoon, ze vraagt of ik behoefte heb om gestript te worden. Ik weet het niet zo, ik wil vooral slapen nu eigenlijk Het gerommel is nu wel gestopt. Na even bijgeslapen te hebben spreken we elkaar weer. Ze geeft aan dat ze gewoon wel eventjes langs komt en dan kijken we wel hoe en wat. Ik weet nog steeds niet wat ik wil
Rond een uur of 3 geloof ik doen we wat controles, Wup geeft aan dat het hoofd van de baby volledig ingedaald ligt, fijn dat scheelt weer toestanden. Na nog wat twijfels denk ik bij mezelf ach what the hell, strip maar gewoon en dan zien we wel wat er gebeurd. Heb ik die ervaring ook ns... Ik heb 3 cm, na strippen 4. Ik app mn moeder weer of ze het okay vindt om de meiden bij haar te laten logeren. Mn arme moeder die net op een woensdagmiddag de hele middag in de indoorspeelhel heeft gezeten, inmiddels helemaal gesloopt. Maar geen enkel probleem vond ze. Held! Ik app B. ook; of ik dan ook weet of de baby dan vanavond geboren wordt. *gnork* weet ik veel
Ik voel wel weer wat gerommel, ben benieuwd. Het blijft de hele tijd dat ik met wup praat wel gewoon doorrommelen, lijkt voor mn gevoel wel een soort regelmaat in te zitten maar t is nou ook weer niet zo overdreven aanwezig dat ik het echt een begin durf te noemen. Wup gaat even boodschappen doen en ik ga maar douchen ofzo kijken of t wat doet. B. komt thuis en besteld Chinees. Ik zie mezelf al nasi door mn neus heen kotsen straks maar heb eigenlijk toch best wel honger dus eet maar gewoon wat. Na het eten is mn conclusie eigenlijk dat ik geen verschil voel met vanmiddag, gerommel, krampjes. Teveel om te negeren maar te weinig om overduidelijk van te zeggen yes dit is het. Ik heb zo'n hendigsjieke app gedownload (ook weer zo'n must have ervaring tegenwoordig!) dus ga boven maar eens even een uurtje timen. Om 19:00 lig ik in bed in t donker, na wat timen blijken de krampen toch wel met enige regelmaat te komen, en vooral, ze duren langer dan een minuut. Ik time alleen het deel dat ik het echt aanwezig voel, niet het aanloopje, maar ook dat duurt langer dan een minuut. Goh zou het dan toch?
Wup overlegt met me, wat we eerder ook al besproken hebben, wat wil ik? Eventueel zou vliezen breken een optie kunnen zijn, maar dan moet er wel echt behoorlijk wat veranderd zijn van binnen ten opzichte van vanmiddag. Ik vind het echt een dilemma en besluit het af te laten hangen van haar bevinding. Ik weet dat ze bij het kleinste beetje twijfel de vliezen niet zo breken, hoe hoog of laag ik ook zou springen om het wel te doen, dus ik vind dat wel een goede graadmeter maarja en dan, er is genoeg veranderd van binnen, nu 4-5 cm, en in combinatie met de regelmatige krampen concluderen we dat de bevalling sowieso voorzichtig begonnen is. Maar dan is de keuze aan mij, wel of niet breken, wat haar betreft kan het, maar ik moet de knoop doorhakken. Aan de ene kant ben ik bang dat er straks niets gebeurd of dat het meconium is, dat zou best ruk zijn, zacht uitgedrukt. Aan de andere kant, bij de andere twee kinderen had ik binnen 5-10 minuten na breken van de vliezen direct knalweeën. Blijkbaar zijn die vliezen de aan-knop voor mijn lijf. Ik geef aan dat ze ze maar moet breken.
Het heeft wat voeten in aarde maar t lukt. Helder vruchtwater, pfoe! Opluchting. Wup voelt flink haar op het hoofd van de baby *vind ik leuk* door die opmerking word ik direct in een klap teruggeworpen in de babytijd van de meiden. Dat haaaaaar en kijk ik nog meer uit naar de komst van onze zoon. Hoe zou ie zijn? Zou hij net zoveel haar hebben of een beetje? Bruin of zwart? Kom maar op met die bevalling.
Ik ga douchen, het is dan iets na 20:00 uur. Ik voel in een half uur tijd de weeën opbouwen. Eerst nog van dezelfde krampen als 's middags, maar ze nemen toe in kracht en er zitten er wat bij die ik op de top weg moet zuchten. Nou het begin is er! Zo blijf k dus een poos in het donker in mn eentje onder de douche zitten, mn cocon op aan het zoeken. Er schiet alleen van alles door mn hoofd, van de praktische kanten van de bevalling (hebben we eigenlijk wel 2 gewone emmers?) tot de meiden (hoe gaan we dat regelen met ophalen?)
Ik waggel naar beneden naar het toilet na een half uur en hoor Wup en B. keuvelen over van alles. B. hangt een heel verhaal op over een sinterklaas-dvd en wat dat voor succes was voor de meiden. Ik denk terug aan Sinterklaas vorig jaar, wat waren ze onder de indruk, die snoetjes <3 ik krijg spontaan zin in 5 december dit jaar. Oh dan moet ik wel nog cadeautjes kopen voor de baby niet vergeten! ARGH Ga In Die Cocon Mensch sluit jezelf nou een beetje af! Ik wil weer naar boven waggelen maar krijg dan een wee die me iets meer doet denken aan bevallen. B. vraagt iets over die sint-dvd maar ik ben niet in staat om in 1 keer te antwoorden. Lijkt er meer op. Ik parkeer mezelf weer onder de douche, geen idee hoe laat het dan is, uur of 21:00? Ergens daarna komt de kraamzorg dan binnen, fijn! team compleet. De weeën beginnen ook toe te nemen in intensiteit, ik moet ze nu echt allemaal wegpuffen en vind ze steeds pijnlijker worden. Het zal tegen 21:45 ofzo zijn dat ik onder de douche vandaan wil. De douche helpt me niet meer bij het opvangen en ik wil op mn zij liggen. Dat lijkt me in de badkamer niet zo'n succes dus ik besluit naar boven te gaan. Ik ga op bed liggen op mn zij, dat helpt, ik lig best comfi zo. Wup komt ook naar boven en B. ook. Zijn helft van het bed schuiven ze een stukje opzij. B. grapt dat we moeten stofzuigen onder het bed wat waar is, maar dat terzijde Hij houdt mn hand vast en verder laat iedereen me met rust. De stille aanwezigheid is zo fijn. Ik vind het nu niet leuk meer en denk fuck ik kap er mee. Een golf misselijkheid overvalt me, shit toch die nasi, hebben we een bakje hier? denk ik terwijl ik de wee weg puf.
Wup vraagt of ik behoefte heb aan nog een keer voelen hoe ver het is. Van haar hoeft het niet, zij gelooft het wel. Ik twijfel, ik weet dat het vordert, dat voel ik. Ik voel dat de weeën veranderen, het omslagpunt komt er aan, denk ik. Ik vind de weeën echt écht niet leuk meer en ben toch wel nieuwsgierig waar we staan. Het is 22:00. Voel maar. "flinterdun, hoofd mooi gedaald, 5 cm" Wait whut? er komt weer een wee, ik krijg hem niet helemaal goed weggepuft. Ik hoor wup nog zeggen, derde kind, je weet zelf ook dat ie er zo doorheen kan schieten. En ik bedenk me dat ze gelijk heeft. Tegelijk heb ik het idee dat mn buik veranderd. Wát gebeurd hier in vredesnaam? Ik raak totaal in de war van die 5 cm gecombineerd met wat ik voel. Het klopt niet met elkaar. Ik en mn eigenwijze hoofd ook, waarom wil je het dan ook weten denk ik. Er komt weer een wee, ik voel hoe mijn lijf vanzelf mee perst en ik ben nu helemaal de draad kwijt. Ik denk whatever, het zal wel, ik kan er nu echt helemaal niets meer mee die weeën. B. en wup geven support en de kraamverzorgster komt zich boven aansluiten bij het gezelschap. Weer een wee of 2 later en mn lijf perst nu uit alle macht mee, onmiskenbaar, niet tegen te houden. Ik voel de baby direct zakken, denk nog oei bolle kop... en pers dan nog een keer. Ik lig nog op mn zij, maar twijfel of dat nou wel of niet fijn ligt. Uiteindelijk draai ik me toch op mn rug, dat ligt beter. Nog een wee en weer dat hoofd wat dieper komt. Wup geeft aan mn benen te pakken. Ohja, laat ik dat doen. Volgende wee geloof ik, of die daarna, en er is een flink stuk van het hoofd wat blijft staan en heel langzaam weer terugzakt. Wup laat me zn hoofd voelen. Ooooh haar! maar ook au Daarna weer persen, mijn god wat doet dit zeer. Iets meer rustig aan oprekken was misschien wel fijn geweest, ik weet dat ik er doorheen moet dus pers door, uiteindelijk voel ik het hoofd geboren worden aan het eind van de wee. Heb ik weer denk ik nog bij mezelf... Ik pers uit alle macht mee voor de schouders en wup helpt op haar beurt, wat mis je die kracht van de wee dan zeg!
En dan ineens, dan ligt ie op mn buik, het is voorbij! hij is er! Een jongetje, een zoon! Ik besef me ineens weer waar we zijn, kijk omhoog naar mn eigen half geschilderde plafond, B. naast me die glimt van trots en het blauw roze hoopje op mn borst. Oooooooh wat heeft ie een boel haar!
De boel wordt in gang gezet voor de placenta en ik vind het inene best spannend worden. Ik voel een soort vacuum, voordat de placenta er is zal het wel loslopen met het bloedverlies, maar daarna komt het er op aan. Ik heb ontzettend veel vertrouwen in de kundigheid van Wup en de helpende handen van de kraam maar ah please? Kunnen we nog heel even tien minuten genieten van dit moment
De placenta komt. Gátverdamme Hij is weer huge Volgens mij vergelijkbaar met die van E. destijds. Geen wonder dat ie zo lekker groeide. Er vloeit wat maar het lijkt mee te vallen. Alles prima, hoera. Paar minuten later siepelt er toch nog wat voel ik. Ik geef het aan bij wup die gelijk een paar stolsels uitduwt. Christus te paard ik vloek... mn oerdegelijke kraam geeft aan dat k daar best even voor mag vloeken want dat doet zeer. Gelukkig Na nog wat handelingen stopt het vloeien verder. Alles bij elkaar 850 cc schoon aan de haak. Ik ben best trots op mezelf, das toch best beschaafd als ik zo afga op het formaat van die placenta... En ik ben ontzettend blij met Wup en haar adequate optreden. Ik denk terug aan de bevalling van E., hoe anders zeg! Actie maar zonder hysterie. Er wordt gehecht, het oude litteken van een van de knippen is iets gescheurd. Dat viel te verwachten, het zal me allemaal roesten, ik heb een zoon!! en wat voor een <3 ik vind hem op A. lijken, en dan zie ik weer wat van E. en dan toch weer A. en E. en ooooh wat zijn we verliefd
Uiteindelijk blijkt A. 4300 gram te wegen, 30 gram zwaarder dan zn jongste zus, maar ook bijna een week later bevallen. Hij drinkt direct goed aan de borst en heeft donkere oogjes <3 zoveel moois te ontdekken, wát een cadeautje deze bevalling.

quote:

Op vrijdag 6 november 2015 22:43 schreef danic het volgende:

[..]



En ik lolde om 'Christus te paard'

quote:

Op vrijdag 6 november 2015 23:59 schreef oh-oh het volgende:
Volgens mij is het precies gegaan zoals je hoopte he?
Echt supertof
En wat is ie knap!

quote:

Op zaterdag 7 november 2015 06:42 schreef Spees_Eend het volgende:
Goed verhaal Mignonne! Wat kan dat snel gaan van 5cm naar VO

En dat duwen voor stolsels doet zo fokking pijn ja, gelukkig hield het daar deze keer bij op voor je!

Dat staand hoofdje is natuurlijk extra breed door die helm van haar er nog tussen, je moest vast ook 12 cm ontsluiting hebben

t klinkt als een fijne bevalling

quote:

Op zaterdag 7 november 2015 08:03 schreef Estrys het volgende:
Mooi verhaal mignonne. En je meiden? Kwamen die dezelfde avond nog of de volgende ochtend?

quote:

Op zaterdag 7 november 2015 08:33 schreef pinquit het volgende:
Wauw Mignon klinkt zo relaxed allemaal nasi door je neus whehehehee