Bevallingsverhalen deel 20

Hoe zwaar was B nu uiteindelijk?

Blijft mooi om te lezen, bevallingsverhalen.

B. was uiteindelijk 4718gram
Dat en de grootte van zijn hoofd en verkeerde ligging was de reden dat hij niet verder zakte en het dus op de "normale" manier niet wou.

Het was inderdaad alles bij elkaar een lange bevalling maar ik ben heel blij dat ze ons alle kans hebben gegeven vaginaal te bevallen zeker omdat er eerst gesproken werd over inleiden tijdens kantoortijden zodat als het een keizersnee werd dat niet midden in de nacht zou hoeven. De gynaecoloog die dat zei stond uiteindelijk snachts te opereren en heeft B. om 0.57uur ter wereld geholpen
Als B. het niet al die tijd zo goed gedaan had hadden ze ook al veel eerder ingegrepen. Ze waren allemaal erg verbaasd dat hij niet reageerde op alles wat er gebeurde. Hij bleef al die tijd een mooie hartslag houden.

quote:

Op donderdag 16 juli 2015 22:33 schreef -ik86-[/url] het volgende:
B. was uiteindelijk 4718gram
Dat en de grootte van zijn hoofd en verkeerde ligging was de reden dat hij niet verder zakte en het dus op de "normale" manier niet wou.

Ik snap het. Wat een flinkerd!
Wel vreemd dat de vk zei dat je lichaam het kind zo groot maakt als het uit kan poepen. Dat is helaas echt niet altijd het geval. Ik ken er ook zo een die toch echt niet paste (middelste dochter).

Ik post dit mobiel Den weet niet hoe ik een spoiler ervan moet maken. Maar bij deze mijn verhaal:

De bevalling was lang en zwaar. Zondagochtend 19 juli 2015 om half 7 begonnen er al krampen te komen maar nog niet echt heftig. Toen was ik 39 weken en 1 dag zwanger. De krampen kwamen soms regelmatig om het kwartier, maar soms ook een uur niks. Toen dacht ik al dat er al iets begonnen was. Zondagnacht is het echt menes geworden. Ik had nog niet geslapen toen om 12 uur de krampen regelmatiger werden. Ik ben naar beneden gegaan en heb de rest van de nacht weeën opgevangen en weg gepuft in de woonkamer. Ondertussen wel blijven rondlopen om de zwaartekracht te helpen om het misschien vlotter te laten gaan. Om 4 uur heb ik Kevin wakker gemaakt om de verloskundige te bellen omdat ik toen volgens de timer al 2 uur lang ween van anderhalve minuut had die elke 4 minuten kwamen. Kevin belde en we mochten naar het ziekenhuis komen. Daar keek de vk hoe het was met de ontsluiting. Nog maar 2 centimeter en mijn baarmoederhals was nog niet helemaal verstreken. We mochten nog 2 uur wachten of het nog op zou schieten, maar de weeën werden onregelmatiger en minder heftig. Dus maar terug naar huis gegaan. Daarna een hele dag thuis weeën opgevangen. De weeen zaten voornamelijk in mijn benen. Van mijn buik voelde ik niks, maar mijn benen verkrampten ontzettend bij elke wee. Om 11 uur terug naar de vk gebeld en op aanraden van haar onder de douche gaan staan. Hier kon ik mijn draai niet vinden, maar merkte ik wel dat de weeën beter terug op gang kwamen en terug regelmatiger werden. Om 4 uur smiddags moest ik weer bellen en om 5 uur reden we terug naar het zh. Toen bleek ik wel 5 cm ontsluiting te hebben en mijn baarmoedermond was volledig verstreken. Het had dus wel wat gedaan dus we mochten blijven. Omdat ik de weeen voornamelijk in mijn benen voelde hebben ze een bad voor me gevuld. Dit gaf niet veel verlichting. Daarna terug naar de kraamsuite op een skippy bal. Daar kon ik de weeen beter op opvangen. Om 9 uur nog een keer gekeken naar de voortgang. Er was helaas niets bij gekomen bij de ontsluiting. Dus werden mijn vliezen gebroken. De weeen werden toen wel moeilijker om op te vangen en heftiger. Om 11 uur nog een keer gekeken naar de ontsluiting. Nog steeds weinig voortgang. Dus werd er besloten om mij aan de weeën opwekkers te leggen. Meteen kreeg ik de vraag of ik daar pijnstilling bij in overweging wilde nemen. Ik heb aangegeven dat ik dit wel wilde. Toen werd alles uit de kast getrokken. Er stond 5 man aan mijn bed met monitoren, infuus in mijn hand, sensoren op mijn buik voor Kyara en de weeën monitor, plakkers op mijn borst met sensoren, katheter, bloeddrukmeter aan mijn rechterarm die automatisch elk kwartier oppompt, infuus met vocht naar mijn hand en wee opwekkers naar mijn hand en de ruggenprik werd gezet door de anesthesist. Toen kreeg Kyara het moeilijk. De hartslag dipte telkens bij een wee. Dit vonden ze zorgwekkend en ik vermoed dat ik niet ver van een keizersnede af heb gezeten. Ze besloten de wee opwekkers af te zetten en mij aan de zuurstof te leggen om te zorgen dat het met Kyara weer beter ging. Ondertussen kon ik rusten en Kyara deed het meteen een stuk beter. En mijn eigen weeën bleven doorgaan. Na een tijdje rusten heeft de vk om 2 uur snachts nog een keer gevoeld hoe ver mijn ontsluiting was en toen zat ik blijkbaar ineens aan volledige ontsluiting. Toen hebben ze nog een uurtje gewacht zodat Kyara nog wat verder zakte en mocht ik om 3 uur gaan persen. Omdat het mijn eerste kindje is mocht ik er een uur over doen zei de vk. Maar persen met een ruggenprik is niet zo heel makkelijk. Tegenover mij hing een warmtelamp die elk kwartier piepte. Toen hij voor de derde keer piepte wist ik dat ik nog een kwartier had om te persen. Anders moest er weer overlegd worden met de Gyn. Hierdoor ben ik heel hard gaan persen en heeft de vk ook nog een knip gezet. Maar om 03:56 kreeg ik eindelijk een glibberig lijfje op mijn buik. En daarna maken die twee dagen weeen en alle slangetjes die nog aan mij zaten niks meer uit. Zelfs de vk die aan het hechten was heb ik me weinig van aangetrokken. Ik was blij en opgelucht dat met kyara alles goed ging. Dus was echt een zware bevalling. Het enige wat ik niet heb gehad is weeën remmers. Verder alles wat voor kan komen. Net geen keizersnede. Maar ook dat scheelde niet veel.

T was een lange weg voor jullie dame er was... nu lekker genieten van Kyara

Maandagochtend 20 Juli: om 05:00 word ik wakker en voor de vierde keer die nacht plas ik ca. 1/4 liter. Sinds anderhalve week ligt mijn blaas zo verdrukt dat ik alleen kan plassen als ik lange tijd heb gelegen, dus 's nachts komt alles eruit. Dit veroorzaakt krampen door de plotselinge verplaatsing van mijn baarmoeder. De pijn blijft nu echter aanhouden, dus ik ga uit bed. Slapen lukt toch niet meer. Ik ben bang dat het toch een blaasontsteking moet zijn, ik ga naar de huisarts, maar er wordt niet gevonden. Ook de vk die ik bel vindt het niet op een blaasontsteking lijken. Bevallen, dan gaat het wel weer over. Ik heb al 2 weken voorwerk maar ik geloof niet dat een bevalling er snel aan zit te komen

Ik ben van plan om naar de stad te gaan en te lunchen, maar ik merk rond een uur of 11:00 dat de pijn in mijn baarmoeder ook in steken komt. Ongeveer om de 8 a 10 minuten, soms zit er 5 minuten tussen, en het duurt ongeveer 40 seconden. Maar echt pijnlijk is het niet, meer ongemakkelijk. Dit gaat zo de hele dag door, maar het wordt toch wat pijnlijker en korter op elkaar. Ook de slijmprop verlies ik in delen. Ik pomp de fitnessbal maar op. Als mijn man thuiskomt eten we een pizza, terwijl ik om de zoveel tijd een wee opvang, want ik weet nu wel vrij zeker dat dit weeën zijn. Als er een wee komt leg ik mijn hoofd naar achter, doe m'n ogen dicht, en adem in en uit, terwijl ik helemaal ontspan. Zo zit ik helemaal in mijn eigen wereld. Om 22:15 heb ik weeën om de 3-4 minuten die een minuut duren, mijn man belt daarom de verloskundige. Ik verwacht dat ik nu op 1-2 cm zit, maar de verloskundige die om 22:30 komt en toucheert constateert 5 cm. Wow, dat was makkelijk! En de weeën zijn nog steeds heel goed te handelen! We gaan naar het ziekenhuis.

Als de vk om 0:30 in het ziekenhuis komt, blijk ik nog steeds 5 cm ontsluiting te hebben. Bummer. Ik wil niet dat mijn vliezen worden gebroken, ik wil dat de bevalling zo natuurlijk mogelijk verloopt en ik ben bang voor plots heftige weeën of een weeenstorm. Ik neem een douche, maar ik ben me te bewust van de waterverspilling , dus ik blijf er maar 15 minuten onder. Mijn man heeft met de yogacursus allerlei massagetechnieken geleerd, maar ik vraag me af wie dat in vredesnaam zou willen, hij moet van me afblijven. Hij mag alleen z'n handen op m'n ruggengraat drukken tijdens een wee. Hij doet het echter niet zo goed als ik zou willen dus doe ik het voornamelijk zelf maar. Ik zit eigenlijk helemaal in mijn eigen wereld tijdens een wee. Op m'n zij op bed liggen is de rugpijn beter te doen. Plots voel ik om 02:00 uur een soort schop van binnen en het water stroomt langs m'n benen. Vliezen gebroken! Het is helder. Als ik even later weer wordt getoucheerd, blijk ik 6 cm ontsluiting te hebben. Wtf, dit schiet niet meer op! Echt leuk is het niet meer, ik ben bij vlagen enorm misselijk en kots ook een aantal malen restanten pizza en gal op, en als ik weer een douche neem overweeg ik pijnbestrijding. Maar dit wil ik eigenlijk echt niet, ik heb ook in m'n geboorteplan staan dat dit eerst echt uitvoering uit m'n hoofd gepraat moet worden. Ik besluit echter vol te houden, en als ik om 03:45 op 8 cm ontsluiting zit, heb ik weer goede moed. Dit gaat mij lukken!

Als de verloskundige weer komt om 4:30 merkt zij op dat ik een soort overgeef-geluiden aan het maken ben, en bij het toucheren constateert ze volledige ontsluiting. Er staat nog een randje en ik voel totaal geen persdrang, dus er wordt nog gewacht. 20 minuten later word ik gekatheteriseerd om te kijken of dit helpt. Er komt niets uit mijn blaas, maar het doet reteveel pijn en ik jammer dat ze dat ding er alsjeblieft nu uit moet halen.

Om 5:30 mag ik dan uiteindelijk actief gaan persen, al heb ik nog steeds geen obligatoire persweeen. Het bed wordt omgebouwd zodat ik zittend kan gaan persen kan gaan persen, conform mijn geboorteplan. Ik begrijp echter totaal niet wat de bedoeling is. Ik weet de techniek wel van de yogacursus, maar ik snap niet dat ik dit allemaal zelf moet doen en hoe lang en hoe vaak. Ik moet tegen de vingers van de vk persen, daardoor weet ik welke richting ik op moet persen, maar het schiet voor geen meter op. Ik mag op de baarkruk, maar het hoofdje blijft hoog zitten, en ik snap er geen zak van. Dit hoort toch de fase te zijn waar je volledig wordt overgegeven aan je lichaam, en dat je niet anders kan dan meepersen? Ik voel dit alles niet, ik pers maar mee als ik een soort kramp in mijn baarmoeder voel. Het is vreselijk vermoeiend, het er komt nauwelijks schot in, ik kan na 40 minuten niet meer en ik smeek: doe iets!! De krampen nemen ook af en besloten wordt dat ik om 05:00 uur overgedragen wordt en bijstimulatie met oxytocine krijg. Als ik opsta van de baarkruk merk ik meteen dat ik van onderen door het persen mega opgezwollen ben, en ik zeg dan ook dat ik me net een baviaan voel. Valt wel mee zegt de vk. Ja ja. Ik loop naderhand nog dagen wijdbeens en in het verslag staat: zeer gezwollen labia en perineum.

Het infuus wordt aangesloten en gedurende 3 uur steeds maar verhoogd. Ik lig steeds min of meer roerloos half te slapen met een deken over me, want ik heb het ijskoud. Ik voel warempel een paar keer in die drie uur een obligatoire perswee! Om 08:00 uur komen er verloskundigen de kamer binnen en ik moet ineens aan de bak: ik mag persen. Weer geen obligatoire persdrang te bekennen. Ik moet op mijn rug persen, wat een vreselijke houding is dit. Dodelijk vermoeiend. Waarom houdt niemand mijn benen vast of iets? Na een half uur ben ik echt kapot. Van mij mogen ze nu de pomp pakken, laat hun het maar doen. Dit denk ik echter alleen maar, want ik zeg vrijwel niets gedurende de hele persfase, ik heb m'n ogen dicht en zit in mijn eigen wereld, alleen met persen doe ik ze open. Ik weet zeker dat er niets gebeurt, maar de ziekenhuisverloskundige en de 1elijnsverloskundige die er ook nog steeds bij is, verzekeren me dat er wel vordering is, maar de baby zakt steeds 2 mm en weer 1 mm terug. Eigenlijk wil ik hierdoor het liefst constant blijven persen, want van die zogenaamde persweeen op de monitor waar steeds 2 minuten tussen zit, merk ik qua kracht toch niets. Ik voel alleen een kramp en dat is het moment dat ik moet persen. Na een eeuwigheid zeggen ze me dat ze haartjes zien, en vragen of ik mee wil kijken met de spiegel. Dit wil ik niet, ik wil niet zien hoe langzaam het gaat en het terugzakt. Ondertussen wens ik dat dit alsjeblieft op mag schieten, wat een hel is dit, die baby moet er uit, dan kan ik eindelijk slapen. Ik voel me belazerd dat ik geen obligatoire persdrang heb en dit zelf maar moet doen.

Na weer een eeuwigheid voel ik een enorme druk, en als ze me in de spiegel laten kijken zie ik het hoofdje voor de helft geboren worden. Het ziet er bizar uit, en ik vraag me af wat dat boven zijn hoofdje is, ik vermoed en vrees mijn clitoris. Ik besluit gewoon min of meer continu door te persen en nu alles op alles te zetten. Ik zweet me echt kapot, maar ik wil niets drinken, alleen door, door, door. De ring of fire? Die voel ik niet. Wel zie ik op een gegeven moment ook een nek en schouder tussen mijn benen. Ik snap er voor de zoveelste keer weer geen zak van, het lijfje moet er toch zo uitfloepen? Mijn benen worden door 2 verloskundigen in mijn nek gelegd. Ik heb geen idee wat er allemaal gebeurt, maar de schouder van de baby blijkt klem te zitten, en ze proberen deze achter het schaambot vandaan te krijgen door handdruk van buitenaf. Maar al snel word ik gedirigeerd om op handen en knieën te komen. HOE DAN? Er hangt een baby half uit me! Ik heb geen idee hoe, maar ik zit op handen en knieën. Ze roepen me dat ik moet blijven persen, maar ik snap er nu helemaal niets meer van, want ik moet ook buiten die nepweeen persen. Ik ben nu wel een beetje in paniek, want ik weet echt niet wat ik moet doen en waarom en roep dit ook, maar ik pers maar mee want het schijnt echt Menes te zijn. Ik weet nog steeds niet wat er aan de hand is. Later hoor ik dat er haast was want de hartslag van L ging omlaag, ze zijn met een hand naar binnen gaan om de schouder af te halen. Met succes, want op 21 juli 2015 om 9:29, 1,5 uur na de tweede persfase, wordt L geboren. De navelstreng wordt meteen doorgeknipt en L wordt opgevangen door de kinderarts. Compleet overdonderd en ontredderd blijf ik op handen en voeten achter, en ze draaien me op m'n rug. Ik ben opgelucht dat het voorbij is, maar compleet in de war dat mijn baby meteen wordt weggehaald. Gelukkig hoor ik heel snel gehuil van mijn L, en ik krijg een foto van mijn man van L te zien. Na kort onderzoek door de kinderarts mag hij dan eindelijk bij me liggen en krijg ik van de gynaecoloog (die Barbie's bevalling ook heeft gedaan, leuk feitje voor tussendoor) te horen wat er zojuist is gebeurd. Het boeit me echter niets, want hij is er dan: ons kindje! Ik kan niets zeggen, alleen maar staren naar dit wezentje. De slaap en moeheid ben ik direct vergeten.

Bonus foto's:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 1% gewijzigd door Mariposas op 28-07-2015 22:19:01 ]

Ik probeer het kort te houden .
Donderdag waren we bij de gyn, daar de afspraak gemaakt om de volgende ochtend in te leiden met 41+5.
Donderdag rond 20u begonnen de weeën, waren al snel niet te harden, kwamen heel snel achter elkaar en heel heftig.
Om +/- 02u kwam de VK, had pas 1cm ontsluiting . Mijn vriend ging selfies maken met mij, vond ie grappig omdat ik zo achterlijk liep te doen van de pijn. Kan er nu wel om lachen. Toen huilde ik.
Om 07 uur werd ik ontvangen in het ZH voor het inleiden. Vraag me niet hoe ik de auto ingeklommen ben.
11 uur heb ik huilend om een ruggeprik gevraagd en vanaf toen heb ik telkens een paar uur geslapen. Mijn beste vriendin kwam ook langs, ook gezellig voor m'n vriend als ik lag te slapen.
Om 19u had ik 10cm en moest ik nog een paar minuten wachten voordat ik mocht persen dus ik ging even candycrushen. Toen voelde ik ineens echt heel veel druk op mijn bekken en toen mocht ik persen. Met 5 minuten persen was het kindje eruit.


Ohja ik heb rollende aders en ik ben door 3artsen in totaal 10 keer misgeprikt. De anasthesist prikte daarentegen in 1x goed.

[ Bericht 2% gewijzigd door Beppiie op 28-07-2015 22:02:58 ]

Pfoee heftig Mariposas!

Beppiee

En Dan zeiden ze hier dat ik het verhaal schreef alsof ik een dagje maar de dierentuin was geweest..

Maar jij schrijft t ook alsof je n brood bij de bakker ging halen!

Ja zit nu een beetje terug te lezen, die boven mij is super heftig! Die van jou nog niet gezien!

En idd zo voelde het ook, ik denk door de ruggeprik. De volgende dag stond ik beschuit met muisjes te maken voor de kraamvisite, maar dat mocht niet van mijn kraamzorgster

morgen eens kijken of ik mijn bevalling kan uitschrijven. Niet dat er veel aan was dit keer

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 22:15 schreef DJMO het volgende:
morgen eens kijken of ik mijn bevalling kan uitschrijven. Niet dat er veel aan was dit keer

dat klinkt raar... hoeveelste bevalling is dat dan?

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 22:19 schreef FANN het volgende:

[..]

dat klinkt raar... hoeveelste bevalling is dat dan?

de vierde

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 22:19 schreef DJMO het volgende:

[..]

de vierde

ah... oké

Mooi verhaal Mariposas Moet heftig geweest zijn. Hoe zwaar was L. nou? Je foto's zijn niet van het haga of wel? Welke arts was dat dan want bij mijn weten werkt dr K. nog in het haga of was het een blonde stevige dame?

Wat heftig, Mariposas. Wel prachtige foto's

Jawel, is het Haga Juliana kamer 6. en idd dr K.
Hij was 4250 gr.

Jeetje mariposas, ik krijg het helemaal benauwd van het persgedeelte van je verhaal wat heftig.

Jeetje Mariposas wat een heftig verhaal! En die eerste foto die je van hem kreeg...

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 22:38 schreef Mariposas het volgende:
Jawel, is het Haga Juliana kamer 6. en idd dr K.
Hij was 4250 gr.

oooooh wacht ff nieuw ziekenhuis sorry! ik dacht al van heuh ik herken die kamer helemaal niet maar dat klopt dus

wel echt een verbetering dat die reanimatietafels nu op de kamer zelf staan zeg!
Een lekker spekje dus die L.!

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 22:14 schreef Beppiie het volgende:
Ja zit nu een beetje terug te lezen, die boven mij is super heftig! Die van jou nog niet gezien!

En idd zo voelde het ook, ik denk door de ruggeprik. De volgende dag stond ik beschuit met muisjes te maken voor de kraamvisite, maar dat mocht niet van mijn kraamzorgster

Dat was ook in maart 2013

quote:

Op dinsdag 28 juli 2015 22:49 schreef mignonne het volgende:

[..]

oooooh wacht ff nieuw ziekenhuis sorry! ik dacht al van heuh ik herken die kamer helemaal niet maar dat klopt dus

wel echt een verbetering dat die reanimatietafels nu op de kamer zelf staan zeg!
Een lekker spekje dus die L.!

Ja het zijn wel fijne kamers hoor. Lekker ruim en alles is op de kamer zelf. Mooi dat die tafel er was, want anders was mijn man en kind ook nog de kamer uit geweest. En ook zo dat je wel alles vanuit je bed kan zien.
Huiselijk is het niet, maar goed ik heb d schilderijen of warme miurkleuren ook eigenlijk niet echt gemist.

Heftige bevallingen Zomerzon en Mariposas!

Mariposas: Dat gedeelte over dat persen is echt herkenbaar, hoewel het bij jou nog heftiger was - zo te lezen - dan bij mij.

Beppiie die van jou klinkt zo heel voorspoedig, op de slotzin na dan! Moest wel lachen om het 'nog even candycrushen voor het persen'.

Jeetje Maripos, heftig hoor, pffoei De foto dat hij eindelijk blij je ligt

Haha Beppie candy crush dat zou wel het laatste zijn geweest waar ik zin in gehad zou hebben

Jeetje zomerzon, gelukkig werd het geen keizersnede!

Wauw Mariaposas. En ik dacht dat het bij mij heftig was...
Beppiie bij jou was het inderdaad snel gepiept.
Ik ben ook blij dat het geen keizersnede is geworden. Maar als het nodig was geweest had ik er vrede mee gehad. Als zij het maar had overleefd. Want het cliché is echt waar. Als je ze haar dan op je buik krijgt gelegd dan verdwijnt alles om je heen.

Jemig meiden, wat een heftigheid allemaal. Lijkt me niet leuk maar hoop dat jullie er wel goed op terug kunnen kijken.

Ik heb ook mijn/ons verhaal maar eens uitgewerkt...

20-6-2015 aka 40.6...

Ik ben inmiddels bijna een week overtijd. Een week waarin mijn bloeddruk het nodig vindt nog even omhoog te schieten, maar zelfs na een check in het ziekenhuis zit het allemaal nog prima en ik blijf gewoon onder controle bij de vlossen. Ondanks de bloeddruk-uitschieters en de (milde) zwangerschapsuiker vindt niemand het nog nodig om eerder in te grijpen en inleiden gebeurd echt pas op zijn vroegst met 42 weken. Prima, zolang Henk het goed heeft en doet hoeft het van mij ook niet. Wel wordt er aangeboden om te kijken of er gestript kan worden. Normaal gesproken doen ze dat op de dag van 41 weken, maar aangezien Ruud die avond moet werken als er geen baby is vraag ik of het misschien een dag eerder zou kunnen, de zaterdag. En zo gezegd zo gedaan! Voor we die ochtend richting Minke's zwemles vertrekken bel ik de vlos van dienst (stiekum mijn favoriet ook) en we spreken af dat ze rond 13 uur bij ons thuis komt om te zien wat ze kan doen. Als ze er is voelt ze meteen dat er al flink wat op weg is: 2cm en na de strippoging zelfs al richting de 3! Ze geeft aan dat ze een goed gevoel heeft maar mocht het nou toch niet geholpen hebben dan mag ik maandag weer bellen. Ze gaat weer weg en ik grap nog "tot straks"

Het duurt niet lang of het valt me op dat er toch wel wat rommelt in mijn onderbuik... zou het dan toch? Rond half 4 neemt R. Minke even mee naar het dorp waar het jaarmarkt is met kinderkermis. Ik ga effe lekker onder de douche staan... Als het echt was zou het doorzetten meende ik me te herinneren... en dat doet het toch wel?! Als R. terug komt zeg ik dat het me een goed idee lijkt als we mijn moeder bellen om te vragen of Minke mag komen logeren. Misschien dat het helpt? We bellen haar en ze was toevallig onderweg naar Amsterdam voor het verjaardagsfeest van mijn stiefzusje dus nu droppen ze daar het kado en komen via ons weer naar huis en nemen Minke mee. Ik kook nog, we spelen een spelletje, en ondertussen voel ik de weeen (want dat zijn het volgens mij echt wel, maar nog lang niet pijnlijk) steeds regelmatiger en sneller op mekaar komen. Zolang ik lekker kan rondlopen is het allemaal heel prima te hebben nog. Rond 19 uur staat mijn moeder met man op de stoep. R. biedt ze nog koffie aan (ik drentel stevig rond en probeer niks te laten merken) en begint nog hele gesprekken... Na een kwartier ben ik het zat en vraag ze of dit misschien ook morgen kan en werk ze de deur uit. Zodra ze weg zijn kijken we mekaar aan... vlos maar bellen dan? Ik vraag me af of het echt al echt is maar beter dat ze effe komt en ziet hoe het er voor staat.

19.35 uur: de vlos komt binnen en kijkt het zo es aan... ze vindt me nog erg veel praatjes hebben maar ziet ook wel dat het op de piekjes wat lastiger wordt. We gaan naar boven om te kijken hoe ver het er mee is. Mijn bloeddruk is behoorlijk hoog (ja duh, als je tijdens een wee gaat meten ) en ze gaat toucheren.

19.50: 7cm al! Eigelijk was het plan poliklinisch bij het ziekenhuis te bevallen maar de vlos durft het niet meer aan... Ze is bang dat als de vliezen breken de baby niet lang daarna ook komt en het is minstens 20 minuten rijden. Het is effe schakelen, voorral voor R. maar gelukkig hadden we toch het hele kraampakket in huis dus geen paniek R. wordt aan het werk gezet om alles klaar te zetten en de vlos gaat alles uit de auto halen en belt de kraamzorg. Ik word weer onder de douche gezet Daar voel ik al snel persdrang maar nog steeds is het best te hebben allemaal. Alles is zo anders en relaxter als bij Minkes bevalling!

20.10: Ik word onder de douche uit geholpen, althans met afdrogen helpen ze want bukken is geen optie meer, dat zorgt voor acute persneigingen. In de slaapkamer ligt een celstof matje op de grond zodat ik daarop nog effe lekker kan heen en weer hupsen terwijl we het plan opmaken. De vlos heeft me goed door en geeft aan dat ze denkt dat ik niet in bed wil maar misschien wel op de baarkruk? Ja, lijkt me een heel strak plan... alleen hoe kom ik daar op? Nou gewoon ploffen, niet heel handig en ik land enigzins scheef maar met dat mijn billen de rand raken breken de vliezen en zet ook de eerste perswee ongeveer al in en ik geef er gewoon aan toe. Ik probeer nog wat te verschuiven op de kruk voor de volgende wee maar echt handig lukt dat niet, dan maar scheef bevallen Er blijkt in het vruchtwater te zijn gepoept maar nu nog naar het ziekenhuis is zeker geen optie Perswee 2 dient zich aan en hoewel het nu dan echt pijnlijk wordt is het ook al weer bijna voorbij, het hoofdje staat! De vlos vraagt of ik hem zo zelf wil aanpakken, ik antwoord beduusd dat ik dat nog niet weet... het gaat best rap allemaal. Ondertussen komt de kraam binnen en stelt zich voor. Ik stel me ook nog netjes voor en zeg dat ik effe bezig ben

20.25: Perswee 3, er valt niets meer te zuchten of rustig aan te doen, hij glibbert er zo uit... zo glibberig dat ie bijna uit mijn handen valt maar gelukkig heeft de vlos hem wel stevig beet. Onze kleine man is er... Ik zie dat ook hij totaal overrompelt is door de snelheid want hij doet het echt wel maar is helemaal stil. Hij wordt effe opgewreven voor ie een keel op zet om te laten weten dat ie er echt wel is. Onze Fedde

De schade bij mij is wel wat groter dan toen bij Minke maar toch mogen we eerst effe lekker genietne van onze zoon voor het hechtfestijn begint. We maken van de gelegenheid gebruik om snel Minke te bellen voor ze naar bed gaat, we hadden haar tenslotte beloofd als eerste DE naam te vertellen en dat moet nog net lukken. Mijn moeder gelooft het ook haast niet als we bellen dat haar 3e kleinzoon al geboren is, ze waren zelf pas amper thuis.

Eind goed, al goed

Lijn

Ahw Lijn wat een mooi verhaal zo

Nou nou Lijnloos! Dat ging rap! Als t toch bij iedereen zo gaat..

Lijn, wat een mooi verhaal! Wat ging je snel joh! En op de kruk thuis, wauw Ben je blij met hoe het is gegaan?

Ja ik kijk er echt heel fijn op terug. Hoe het ging, ondanks de snelheid toch ook heel relaxed. En die baarkruk ja, nooit gedacht eerder maar ineens was het een godsgeschenk! Heel dat bed niet aangeraakt

Wat een mooi verhaal Lijnloos! Klinkt heel soepel, heb je het ook zo ervaren?

Jeetje wat snel en fijn klinkt dat lijnloos! Mooi!

En de baarkruk, kan me voorstellen dat dat fijn is met goede persweeën. Voor mij was het de grootste fout tijdens m'n bevalling. Geen aanrader als je je 40 minuten een ongeluk perst. (en dan ook zonder resultaat)

He klinkt bijna alsof je effe ging poepen
Wat een relaxed verhaal zo! Echt een contrast met mariposas. Heel fijn dat het zo is gegaan!

Mariposas, jemig, wat een uitputtingsslag. Wat heb jij moeten knokken voor je kleine man zeg. Het lijkt me frustrerend als je niet voelt wat je moet voelen.

Lijnloos, wat een contrast met Mariposas. Fijn dat je toch lekker thuis hebt kunnen bevallen en dat alles zo vlot is gegaan.

Ik heb mijn verhaal ook maar eens opgeschreven. In een spoiler, want erg lang.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Goh Kris, jij weer een heftige ontsluitingsfase en dan plop jij dat kind er zo even uit! Je hebt het nog heel lang zonder pijnstilling moeten doen eigenlijk! Lijkt me pittig om meteen zulke heftige weeën te hebben, dat had ik gelukkig weer niet.

Ik heb trouwens echt niets gevoeld van het hechtingen. Ik en de hechter zaten lekker te keuvelen over mijn en haar reis door Israël. dat is denk ik het voordeel van een bavianendoos, zo gezwollen dat je niets meer voelt, ook het branden bij het plassen niet.

Heerlijk lijn, dat het zo soepel ging!

En Kris, wat mooi geschreven

Mijn verhaal is lang niet zo denderend ..

ik moest me op woensdag 11-03 melden om zeven uur, dus ik stond om vijf voor zeven op de afdeling, met koffer + kinderen, die in de verloskamer afscheid zouden nemen van mijn dikke buik. Kreeg te horen dat ik pas donderdag verwacht werd, volgens het systeem. Ik had gelukkig m'n afsprakenkaart bij me, ik was niet van plan om weg te gaan, desnoods riepen ze maar extra personeel op

Om iets voor achten de kinderen uitgezwaaid, ik werd aan de ctg gelegd en infuus met zoutloplossing werd vast gezet. Om iets over achten kwam de gyn m'n vliezen breken, wat lastig ging omdat hij zo laag lag, uiteindelijk heeft ze de vliezen gebroken met het naaldje van de hartlijn die op michaels hoofd moest worden vast gemaakt.

om 9 uur werd de weeënopwekker aagesloten, om tien uur gaf ik aan m'n ruggenprik te willen hebben. Arts gaf aan dat dat eigelijk als eerste had gemoeten maar door de rommelige start vergeten was. Ik werd naar de verkoever gereden waar de anesthesist de ruggenprik zette. Hij verwonderde zich erover dat ik uit mezelf de juiste houding aannaam (het was de derde keer dat ik voor een ruggenprik ging ) . Terug naar de verloskamer waar ik wegdoezelde. Om iets voor half een voelde ik persdrang.

Er kwam een verpleegkundige die me zei dat het geen persweeën konden zijn, en dat ik het door de ruggenprik vast verkeerd voelde. Ze zette de pomp nog wat harder. Ik heb het vijf minuten aangekeken en opnieuw laten bellen. Dit keer snauwde ik haar toe dat ik een arts wilde zien en die ging ze verbouwereerd halen. Even later werd ik getoucheerd en ik had volledige ontsluiting. Ik moest de neiging onderdrukken om mijn tong uit te steken. Het persen schoot voor mijn gevoel niet op en om kwart voor twee vroeg ik of ze me alsblieft wilde helpen met een cupje of vacuumpomp. De arts die er bij kwam zei gortdroog: je kunt het prima zelf, als ik je moet helpen wordt het een keizersnede. Ik keek haar verdwaasd aan en keek toen naar de klok. Ik vroeg of ik nog genoeg tijd had om hem voor z'n zus geboren te laten worden. Na een laatste flinke perswee werd hij om 13:53 geboren (z'n zus was er om 13:56 ) . Totaal geen schade, placenta compleet. Van de weeën nauwelijks iets gemerkt; vrijwel door de hele ontsluitingsfase heen liggen slapen. Alles op film en 's avonds om acht uur was ik weer thuis. De rolstoel werd gebruikt voor m'n bagage; ik verdomde het om daar in te gaan zitten. Ik wilde achter de kinderwagen lopen.

Hehe, die DJ, niest die baby er zo uit.

Best veel vrij heftige verhalen hier! Die van mij is wel mild daarbij vergeleken

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat ontzettend mooi geschreven IMA!

Ima mooi eind aan je verhaal

IMA wat een uitputtingsslag, maar wel een met een fantastisch einde

Wat een mooie bevalling ima en met een prachtig resultaat!

Wow IMA, wat heb je vreselijk hard gewerkt, en wat een prachtig resultaat. . Goed gedaan!

IMA wat mooi met heel herkenbaar gevoel dat alles vergeten is na de eerste blik op je baby

ahw IMA de inspanning en de ontlading

Oh geweldig, krijg er tranen van in mijn ogen. Dat gevoel dat je een meisje hebt, dat ze er echt is, jullie meisje! .

Mooi geschreven IMA en met prachtig resultaat inderdaad

Was het dubbel en dwars waard en bedankt voor de schrijf-complimentjes!

Hier ook maar eens mijn verhaal!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.