Depressie & Angst #115

quote:

Op donderdag 27 november 2014 06:18 schreef artelligence het volgende:

[..]

Nee, geen 'onverklaarbare' lichamelijke klachten

Dat is fijn
Ik werd van elk stukje eraf grieperig. Ik hoop dat t zou makkelijk blijft gaan voor jou.

quote:

Op donderdag 27 november 2014 06:18 schreef artelligence het volgende:

[..]

Nee, geen 'onverklaarbare' lichamelijke klachten

Fijn inderdaad. Ik hoop dat het zo blijft. Ik heb na afbouwen gemerkt dat mijn gevoelens een stuk sterker werden (omdat de afvlakking weg was en ik mij niet eens zo bewust was van die afvlakking) en slaapproblemen waar ik nogsteeds last van heb, maar het wordt iig beter.

quote:

Op donderdag 27 november 2014 08:18 schreef zomertje het volgende:

[..]

Dat is fijn
Ik werd van elk stukje eraf grieperig. Ik hoop dat t zou makkelijk blijft gaan voor jou.

Ja maar dat grieperige gevoel had ik ook en dat werd me ook verteld. Dus daar hield ik al rekening mee

quote:

Op donderdag 27 november 2014 08:51 schreef Californium het volgende:

[..]

Fijn inderdaad. Ik hoop dat het zo blijft. Ik heb na afbouwen gemerkt dat mijn gevoelens een stuk sterker werden (omdat de afvlakking weg was en ik mij niet eens zo bewust was van die afvlakking) en slaapproblemen waar ik nogsteeds last van heb, maar het wordt iig beter.

Ik ben van mijn 20ste tot 24ste ervan af geweest, maar niet op de juiste manier. Op een gegeven moment vergat ik te nemen en besloot zelf om maar te stoppen, terwijl ik nog lang niet 'normaal' kon functioneren. Tot ik in een neerwaartse spiraal terecht kwam van slapeloosheid > angsten > slapeloosheid > angsten. Toen weer consult aangevraagd en besloten om weer te beginnen. Slaapproblemen heb ik altijd gehad, dus ik kan bij een periode van slapeloosheid/onrustige nachten niet zo makkelijk wijzen naar het afbouwproces. Ondanks het feit dat gevoelens en ups en downs heftiger worden wil ik juist minder afvlakking. Ik hoop bijvoorbeeld ook dat mijn libido weer toeneemt en wil af van het gevoel dat ik afhankelijk ben van SSRI's. Ik heb zoveel goede stappen gemaakt de laatste jaren, dat heeft me gesterkt in het proces. Voor de rest moet ik dingen blijven ondernemen en de goede flow doorzetten. En dus ook zonder AD Mocht het niet goed gaan, dan vraag ik weer een consult aan, maar nu voel ik me zoveel sterker en zelfverzekerder dan ik jarenlang ben geweest. Voetbalwedstrijden van Ajax bijwonen, vliegen naar NYC en in Manhattan rondwandelen, reizen met OV, überhaupt een bioscoop, kroeg of het centrum van Amsterdam bezoeken. Allemaal dingen die ik nooit voor mogelijk hield van mijn 16e tot 26e.

Klinkt goed. Ik vond het heel opvallend dat ik ineens bij bepaalde dingen emoties had die ik lange tijd niet had, was weer even wennen. Maar het klinkt wel alsof je weer lekker in je vel zit! Fijn is dat. Ik heb het geluk gehad niet zo lang te hoeven slikken en dat mijn echt depressieve periode redelijk kort was. Ik had zeker al jaren geleden hulp moeten gaan zoeken en heb ook jaren een beetje op het randje geleefd toen het ineens kantelde maar toen ging het gelijk naar heel extreem! Ik ben nog elke dag bang dat ik weer ga kantelen maar ik werk hard aan volledig herstel !

quote:

Op donderdag 27 november 2014 10:31 schreef Californium het volgende:
Klinkt goed. Ik vond het heel opvallend dat ik ineens bij bepaalde dingen emoties had die ik lange tijd niet had, was weer even wennen. Maar het klinkt wel alsof je weer lekker in je vel zit! Fijn is dat. Ik heb het geluk gehad niet zo lang te hoeven slikken en dat mijn echt depressieve periode redelijk kort was. Ik had zeker al jaren geleden hulp moeten gaan zoeken en heb ook jaren een beetje op het randje geleefd toen het ineens kantelde maar toen ging het gelijk naar heel extreem! Ik ben nog elke dag bang dat ik weer ga kantelen maar ik werk hard aan volledig herstel !

Die angst voor terugval die herken ik wel ja.

En ik ben bang dat ik toch een basis aan medicijnen nodig heb, zelfs met de medicijnen heb ik nog depressieve trekjes.

quote:

Op donderdag 27 november 2014 10:31 schreef Californium het volgende:
Klinkt goed. Ik vond het heel opvallend dat ik ineens bij bepaalde dingen emoties had die ik lange tijd niet had, was weer even wennen. Maar het klinkt wel alsof je weer lekker in je vel zit! Fijn is dat. Ik heb het geluk gehad niet zo lang te hoeven slikken en dat mijn echt depressieve periode redelijk kort was. Ik had zeker al jaren geleden hulp moeten gaan zoeken en heb ook jaren een beetje op het randje geleefd toen het ineens kantelde maar toen ging het gelijk naar heel extreem! Ik ben nog elke dag bang dat ik weer ga kantelen maar ik werk hard aan volledig herstel !

Die angst voor terugval is erg naar he. Heb er zelf ook last van, al kom ik er stukje bij beetje steeds meer overheen. Accepteren dat het inderdaad KAN, is imo al een hele grote stap. Alleen kun je gerust er op vertrouwen dat je veel meer kennis en ervaring hebt en daardoor minder snel dezelfde situatie voor de kiezen zult krijgen.

Zo ik had hier iemand een poos geleden een update beloofd maar nooit echt meer aan gedacht of aan toe gekomen. Dus bij deze kom ik maar eens een update brengen van mijzelf.

Tegenwoordig loop ik stage in Amsterdam. Loop daar nu 3 maanden geloof ik en loop op dit moment een complete afdeling in me eentje. Omdat binnenkort de inspectie langskomt en mijn collega belangrijkere dingen te doen heeft momenteel. En dat loopt buitengewoon goed. Het werk red ik best goed als ik een beetje doorwerk. Het is alleen wel erg energie vretend en aan het einde van de dag ben ik wel echt uitgeteld. Maar in ruil krijg ik straks wel een weekje vrij van stage dus dat is wel lekker. Verder mag ik als het werk af is gewoon naar huis ongeacht of ik me uren haal of niet.

Verder loopt het wel redelijk al zeg ik het zelf. Enkele leuke mensen leren kennen waar ik toch wel zeer regelmatig mee om ga. Ik kom meer onder de mensen hierdoor en dat voelt wel beter. Al is het alleen opstaan en alleen naar bed om het eventjes zo te zeggen wel zwaar voor me. Na een lange dag werken valt het mij steeds best zwaar dat als ik thuis kom ik niet rustig kan zitten maar zal moeten koken enzovoort. Uiteindelijk doet een ander dat niet voor me en dat mis ik wel. Maar zit praktisch iedere vrijdag avond bij vrienden nu en dat doet mij wel goed. Gewoon het feit dat er mensen zijn die er voor je zijn enzovoort. Al is het gevoel dat ik het allemaal zelf moet doen en er alleen voor sta niet helemaal weg. Het besef dat dat niet zo is komt wel langzaam binnen denk ik?

En zoals hierboven geschreven ook hier wel angst voor terugval. Me psycholochische traject zit er inmiddels ook alweer op. En kreeg van die man uiteindelijk mee dat ik zelf alles meer moet relativeren. Omdat hij merkte dat als het even positief is ik alles door een soort rare roze bril ga zien. En als het dan mis gaat ik snel heel erg terugval omdat ineens die bril afvalt en ik de werkelijkheid weer zie. Terwijl dat ook niet echt de werkelijkheid is maar een negatief beeld. Maargoed dit heb ik opgenomen met mijn begeleiders en daar werken we dan ook rustig aan nu.

Hoop hierbij een beetje een update gegeven te hebben. Als je nog vragen hebt kun je ze gewoon stellen natuurlijk haha.

Edit: Laatste tijd trouwens enkele grote feesten bijgewoond en via daar heb ik wel wat mensen leren kennen die hetzelfde denken als mij. En toch een paar leuke vriendschappen opgebouwd. Tenminste zoals ik dat nu zien kan dus tjah is mooi haha.

Goed om te horen Raggingbull

Hmmm, hier misschien ook maar eens meepraten. Ik ben altijd al een 'zenuwachtig' type geweest maar het lijkt wel alsof het erger wordt. Ik ben een beetje autistisch maar heb ook last van angsten. Ik ben eigenlijk nooit bang voor 'echt enge dingen', maar voor sociale situaties des te meer. Ik ben heel tough, rationeel en nuchter maar ik herken mezelf soms niet als ik alleen door een supermarkt loop en dan bij de kassa sta. Zoiets simpels. De stad vind ik ook al jaren doodeng. Als het ergens druk is of als ik niet weg kan. Soms kan ik niet eens oogcontact maken. In een grote groep verzuip ik, tenzij het met alleen maar mannen is . Eén op één heb ik nooit ergens last van en lachen mijn vrienden me uit als ik vertel dat ik een beetje autistisch ben en sociaal nogal awkward ben. Ik stoor me nogal aan mezelf in situaties waarin ik 'verzuip', juist omdat ik mezelf niet herken en me dan schaam. Dan ben ik ineens helemaal verlegen en benauwd en kom ik niet uit de verf. Ik haat dat echt. Dan is het alsof ik van boven op mezelf neerkijk. Ik ben nu bezig met oefenen, extra vaak naar de supermarkt en zo maar het voelt zo stom. Ik ben nogal een trots type en ik durf er dus met niemand over te praten dat ik bang ben voor zulke simpele dingen. Doe ik het wel is het met zelfspot. Soms ben ik heel bewust met mezelf aan het praten in mijn hoofd, stap voor stap sta ik dan stil bij wat er gebeurt in zo'n situatie maar dan kan ik er soms nog niets mee omdat ik dan bijna buiten adem ben van het benauwd zijn. Behalve de agorafobie durf ik ook maar moeilijk berichtjes te openen, e-mailtjes en zo. Het heeft allemaal met sociale angst te maken. En met het feit dat ik introvert ben denk ik, en me geen raad weet met extraverte mensen, althans niet in een groep. Ik voel me daar soms bijna door geïntimideerd. Ik merk - al observerend - ook op dat zelfs in een groep mensen die elkaar nooit meer gaan zien er altijd van die schreeuwers zijn en ik ben echt zo iemand die daar dan gewoon is om haar ding te doen (zoals een toets maken voor iets waar je thuis op hebt geoefend en waarvoor je dan één keer naar een gebouw moet) en daarna ook meteen wegloopt want wat moet ik daar verder? Terwijl ik dan ook mensen zie die bespreken hoe ze het ervaren hebben na afloop en zelfs e-mailadressen uitdelen en ik begrijp dat gewoon niet, ik reageer daar echt anders op blijkbaar. Ik ben wel goed in aangepast gedrag trouwens, dus ik kan wel doen alsof als ik het het waard vind zoals in een klas maar dat kost me wel èrg veel moeite en energie.

Nou ja, ik moest dit even kwijt ondanks mijn schaamte dus dan maar hier. Ik moet er echt af dus ik ga even wat bijlezen hier. Ik ben nu dus aan het oefenen maar als dit nog lang duurt moet ik toch eens naar medicatie gaan kijken. Liever niet maar misschien moet ik het mezelf niet te moeilijk maken.

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 01:28 schreef Grunge. het volgende:
Hmmm, hier misschien ook maar eens meepraten. Ik ben altijd al een 'zenuwachtig' type geweest maar het lijkt wel alsof het erger wordt. Ik ben een beetje autistisch maar heb ook last van angsten. Ik ben eigenlijk nooit bang voor 'echt enge dingen', maar voor sociale situaties des te meer. Ik ben heel tough, rationeel en nuchter maar ik herken mezelf soms niet als ik alleen door een supermarkt loop en dan bij de kassa sta. Zoiets simpels. De stad vind ik ook al jaren doodeng. Als het ergens druk is of als ik niet weg kan. Soms kan ik niet eens oogcontact maken. In een grote groep verzuip ik, tenzij het met alleen maar mannen is . Eén op één heb ik nooit ergens last van en lachen mijn vrienden me uit als ik vertel dat ik een beetje autistisch ben en sociaal nogal awkward ben. Ik stoor me nogal aan mezelf in situaties waarin ik 'verzuip', juist omdat ik mezelf niet herken en me dan schaam. Dan ben ik ineens helemaal verlegen en benauwd en kom ik niet uit de verf. Ik haat dat echt. Dan is het alsof ik van boven op mezelf neerkijk. Ik ben nu bezig met oefenen, extra vaak naar de supermarkt en zo maar het voelt zo stom. Ik ben nogal een trots type en ik durf er dus met niemand over te praten dat ik bang ben voor zulke simpele dingen. Doe ik het wel is het met zelfspot. Soms ben ik heel bewust met mezelf aan het praten in mijn hoofd, stap voor stap sta ik dan stil bij wat er gebeurt in zo'n situatie maar dan kan ik er soms nog niets mee omdat ik dan bijna buiten adem ben van het benauwd zijn. Behalve de agorafobie durf ik ook maar moeilijk berichtjes te openen, e-mailtjes en zo. Het heeft allemaal met sociale angst te maken. En met het feit dat ik introvert ben denk ik, en me geen raad weet met extraverte mensen, althans niet in een groep. Ik voel me daar soms bijna door geïntimideerd. Ik merk - al observerend - ook op dat zelfs in een groep mensen die elkaar nooit meer gaan zien er altijd van die schreeuwers zijn en ik ben echt zo iemand die daar dan gewoon is om haar ding te doen (zoals een toets maken voor iets waar je thuis op hebt geoefend en waarvoor je dan één keer naar een gebouw moet) en daarna ook meteen wegloopt want wat moet ik daar verder? Terwijl ik dan ook mensen zie die bespreken hoe ze het ervaren hebben na afloop en zelfs e-mailadressen uitdelen en ik begrijp dat gewoon niet, ik reageer daar echt anders op blijkbaar. Ik ben wel goed in aangepast gedrag trouwens, dus ik kan wel doen alsof als ik het het waard vind zoals in een klas maar dat kost me wel èrg veel moeite en energie.

Nou ja, ik moest dit even kwijt ondanks mijn schaamte dus dan maar hier. Ik moet er echt af dus ik ga even wat bijlezen hier. Ik ben nu dus aan het oefenen maar als dit nog lang duurt moet ik toch eens naar medicatie gaan kijken. Liever niet maar misschien moet ik het mezelf niet te moeilijk maken.

Het lijkt een grote stap, maar ik zou toch hulp zoeken. Als ik het zo lees dan is er zeker wat aan te doen. Je bent nml niet de enige met dit soort problemen. (ja, t klinkt nu makkelijk gezegd, ik heb er ook heel lang over gedaan om de stap te zetten, maar ben er wel heel blij mee)

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 02:27 schreef zomertje het volgende:

[..]

Het lijkt een grote stap, maar ik zou toch hulp zoeken. Als ik het zo lees dan is er zeker wat aan te doen. Je bent nml niet de enige met dit soort problemen. (ja, t klinkt nu makkelijk gezegd, ik heb er ook heel lang over gedaan om de stap te zetten, maar ben er wel heel blij mee)

Dank je voor je reactie. Ik heb in het verleden - als moeilijke puber - vaak bij therapeuten gelopen en ben later nogal een trots, arrogant (maar wel altijd vriendelijk) type geworden. Ik ben erg ambitieus geworden en streng voor mezelf. Het voelt als een stap terug om toe te geven aan mijn angsten. Zoals gezegd weet niemand het, tenzij ik het een beetje gekscherend heb verteld. Ik heb jaren geen mobiele telefoon gehad, ik moest er niet aan denken. Niemand geloofde dat natuurlijk en dan zei ik: "Het is echt waar, ik ben een beetje autistisch." Lekker luchtig. Maar ik ben doodsbang voor onverwachte gebeurtenissen - de deurbel, telefoons - en het was heerlijk om geen mobiele telefoon te hebben. Gelukkig ben ik wel assertief geworden en heb ik bepaalde kanten van mezelf geaccepteerd inmiddels. Mijn vrienden weten dat ik niet open doe als ze onverwacht langskomen. Daar ben ik gewoon eerlijk over, net als over het opnemen van mijn telefoon of het reageren van een berichtje. Die 'autistische' kant heb ik geaccepteerd. Maar dat ik niet een dagje naar Amsterdam durf en met heel veel moeite mijn eigen (veel kleinere stad) bezoek weet niemand. Daar schaam ik me kapot voor. Een paar jaar geleden ging ik in dat stuk van de trein zitten waar de deuren staan, want ik durfde die gangen met mensen niet in. En dat gezeik in supermarkten steeds. Of als ik overdag op de fiets zit. Ik word helemaal verlegen. Ik haat dat totaal. Ik ben nogal streng voor mezelf, ik huil bijna nooit, ik vind mezelf verantwoordelijk voor alles. Gevoelens relativeer ik altijd. Ik mag niet eens piekeren en doe dat dus nooit. Ik dwing mezelf vaak om iets te doen. Maar dat het waarschijnlijk - dat drong pas een paar jaar geleden tot me door - allemaal komt omdat ik als lief, verlegen en totaal niet assertief meisje werd gepest van mijn basisschooltijd tot mijn zestiende - lang! - maakt dat ik er niet aan toe kan geven. Da autistische, dat was er altijd al. Prima, heeft ook echt wel z'n charmes. Maar die angsten. Die komen duidelijk daardoor. En dat gun ik 'ze' niet. En ik vind het ook zo moeilijk om te begrijpen, want ik ben echt blij met mezelf. Maar alles verandert op sommige momenten, tot bijna hyperventileren aan toe. Paniek. Altijd dat gevoel om er nooit helemaal bij te kunnen horen, net als vroeger. Sommige dingen komen er fysiek uit, dan kan ik zo rationeel zijn als ik wil maar dan ben ik nog buiten adem. Ik haat dat. Ik heb allerlei lichamelijke klachten gehad door het onderdrukken van mijn emoties. Want ik praat ook gewoon nooit, ik probeer altijd pragmatisch te denken. Soms moet ik drinken om genoeg lef te hebben om mijn mailbox te openen. How sad.

Jeetje, dit en het vorige verhaal heb ik nooit verteld. Maar ik ben het met je eens, als dit niet minder wordt moet ik hulp zoeken. Ik heb het aan mijn huisarts verteld en een psycholoog toegewezen gekregen maar dat is al een half jaar geleden en ik heb nog geen contact met de psycholoog opgenomen. Want: zelf doen zelf doen zelf doen. Trots en arrogant en weten dat het zo irrationeel is. Ik ga nog even door met oefenen, morgen weer simpele kleine dingen doen als naar de supermarkt. Maar ik houd het voorlopig nog even hier, in dit topic.

[ Bericht 1% gewijzigd door Grunge. op 28-11-2014 04:37:00 ]

Wauw! Hoe herkenbaar Grunge! Ik heb inmiddels mezelf 'getraind' om de baas te zijn van heel veel van deze angsten (supermarkt, trein, de stad in enz). En bij heel veel dingen doe ik inderdaad nog steeds 'alsof' ik geen angst heb en acteer ik mezelf er een beetje uit. Maar zelfs de gepest tot mijn 16e en het niet willen toegeven om het hen niet te "gunnen" en het zelf willen doen is heel herkenbaar, over persoonlijke gevoelens praten deed ik ook niet, soms zeg ik helemaal niets.

Ik weet dat hulp zoeken moeilijk is, maar goed, ik ben uiteindelijk in een hele diepe depressie terecht gekomen en dat had ik achteraf graag willen voorkomen.

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 04:29 schreef Grunge. het volgende:

[..]

Dank je voor je reactie. Ik heb in het verleden - als moeilijke puber - vaak bij therapeuten gelopen en ben later nogal een trots, arrogant (maar wel altijd vriendelijk) type geworden. Ik ben erg ambitieus geworden en streng voor mezelf. Het voelt als een stap terug om toe te geven aan mijn angsten. Zoals gezegd weet niemand het, tenzij ik het een beetje gekscherend heb verteld. Ik heb jaren geen mobiele telefoon gehad, ik moest er niet aan denken. Niemand geloofde dat natuurlijk en dan zei ik: "Het is echt waar, ik ben een beetje autistisch." Lekker luchtig. Maar ik ben doodsbang voor onverwachte gebeurtenissen - de deurbel, telefoons - en het was heerlijk om geen mobiele telefoon te hebben. Gelukkig ben ik wel assertief geworden en heb ik bepaalde kanten van mezelf geaccepteerd inmiddels. Mijn vrienden weten dat ik niet open doe als ze onverwacht langskomen. Daar ben ik gewoon eerlijk over, net als over het opnemen van mijn telefoon of het reageren van een berichtje. Die 'autistische' kant heb ik geaccepteerd. Maar dat ik niet een dagje naar Amsterdam durf en met heel veel moeite mijn eigen (veel kleinere stad) bezoek weet niemand. Daar schaam ik me kapot voor. Een paar jaar geleden ging ik in dat stuk van de trein zitten waar de deuren staan, want ik durfde die gangen met mensen niet in. En dat gezeik in supermarkten steeds. Of als ik overdag op de fiets zit. Ik word helemaal verlegen. Ik haat dat totaal. Ik ben nogal streng voor mezelf, ik huil bijna nooit, ik vind mezelf verantwoordelijk voor alles. Gevoelens relativeer ik altijd. Ik mag niet eens piekeren en doe dat dus nooit. Ik dwing mezelf vaak om iets te doen. Maar dat het waarschijnlijk - dat drong pas een paar jaar geleden tot me door - allemaal komt omdat ik als lief, verlegen en totaal niet assertief meisje werd gepest van mijn basisschooltijd tot mijn zestiende - lang! - maakt dat ik er niet aan toe kan geven. Da autistische, dat was er altijd al. Prima, heeft ook echt wel z'n charmes. Maar die angsten. Die komen duidelijk daardoor. En dat gun ik 'ze' niet. En ik vind het ook zo moeilijk om te begrijpen, want ik ben echt blij met mezelf. Maar alles verandert op sommige momenten, tot bijna hyperventileren aan toe. Paniek. Altijd dat gevoel om er nooit helemaal bij te kunnen horen, net als vroeger. Sommige dingen komen er fysiek uit, dan kan ik zo rationeel zijn als ik wil maar dan ben ik nog buiten adem. Ik haat dat. Ik heb allerlei lichamelijke klachten gehad door het onderdrukken van mijn emoties. Want ik praat ook gewoon nooit, ik probeer altijd pragmatisch te denken. Soms moet ik drinken om genoeg lef te hebben om mijn mailbox te openen. How sad.

Jeetje, dit en het vorige verhaal heb ik nooit verteld. Maar ik ben het met je eens, als dit niet minder wordt moet ik hulp zoeken. Ik heb het aan mijn huisarts verteld en een psycholoog toegewezen gekregen maar dat is al een half jaar geleden en ik heb nog geen contact met de psycholoog opgenomen. Want: zelf doen zelf doen zelf doen. Trots en arrogant en weten dat het zo irrationeel is. Ik ga nog even door met oefenen, morgen weer simpele kleine dingen doen als naar de supermarkt. Maar ik houd het voorlopig nog even hier, in dit topic.

Ik herken heel veel in je verhaal. En wilde het ook altijd zelf doen, voelde als falen om hulp te zoeken. Maar ik ben wel blij dat ik het uiteindelijk heb gedaan. Het heeft me mn leven weer teruggegeven.

Je kunt blijven oefenen, maar als je ondertussen jezelf weer overal de schuld van geeft en veel stress ervaart dan vraag ik me af of het beter wordt. Allereerst moet je leren voor jezelf te zorgen, wat heb je echt nodig? En dat is niet 'het allemaal zelf doen', dat doe je onbewust omdat je de goedkeuring nodig hebt van de buitenwereld denk ik.

Bovenstaande is maar 1 van de dingen waar een psycholoog je mee zou kunnen helpen. Je de handleiding helpen vinden hoe t voor jou wel gaat werken.

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 09:37 schreef Californium het volgende:
Wauw! Hoe herkenbaar Grunge! Ik heb inmiddels mezelf 'getraind' om de baas te zijn van heel veel van deze angsten (supermarkt, trein, de stad in enz). En bij heel veel dingen doe ik inderdaad nog steeds 'alsof' ik geen angst heb en acteer ik mezelf er een beetje uit. Maar zelfs de gepest tot mijn 16e en het niet willen toegeven om het hen niet te "gunnen" en het zelf willen doen is heel herkenbaar, over persoonlijke gevoelens praten deed ik ook niet, soms zeg ik helemaal niets.

Ik weet dat hulp zoeken moeilijk is, maar goed, ik ben uiteindelijk in een hele diepe depressie terecht gekomen en dat had ik achteraf graag willen voorkomen.

Ik ben ook in die diepe depressie beland, en dat had ik ook graag willen voorkomen. Ook ik wist niet wat ik aan moest en hulp zoeken had ik nooit geleerd. Zelf doen was normaal, niet zeuren en doorgaan. Dat hield op gegeven moment gewoon op, het ging helemaal niet meer. Niks ging meer. Dan moet je wel.

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 10:04 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik ben ook in die diepe depressie beland, en dat had ik ook graag willen voorkomen. Ook ik wist niet wat ik aan moest en hulp zoeken had ik nooit geleerd. Zelf doen was normaal, niet zeuren en doorgaan. Dat hield op gegeven moment gewoon op, het ging helemaal niet meer. Niks ging meer. Dan moet je wel.

Dit dus

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 12:32 schreef Elvi het volgende:
Speaking of 'zelf doen': ik voel me een beetje in de steek gelaten door mijn omgeving. Ik laat weten dat het niet lekker loopt en er komt gewoon geen respons. Ik word er een beetje moedeloos van.

Dat is niet fijn, net als je even wat aanspraak nodig hebt.

Hallo Ik kom hier eens meelezen. Kamp ook al jaren met depressies en angsten. Zit nu middenin intakes en onderzoeken bij de GGZ.
Sommige verhalen van jullie zijn erg herkenbaar, qua gevoelens, angsten, acties etc. Altijd fijn om te weten dat je niet de enige bent.

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 15:12 schreef JeuneFemme het volgende:
Hallo Ik kom hier eens meelezen. Kamp ook al jaren met depressies en angsten. Zit nu middenin intakes en onderzoeken bij de GGZ.
Sommige verhalen van jullie zijn erg herkenbaar, qua gevoelens, angsten, acties etc. Altijd fijn om te weten dat je niet de enige bent.

Het scheelt enorm als je weet dat je niet de enige bent (niet dat die wetenschap jouw persoonlijke situatie meteen helemaal geneest ofzo, maar toch ).

Wees welkom en schroom niet met vragen te komen

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 12:32 schreef Elvi het volgende:
Speaking of 'zelf doen': ik voel me een beetje in de steek gelaten door mijn omgeving. Ik laat weten dat het niet lekker loopt en er komt gewoon geen respons. Ik word er een beetje moedeloos van.

Is het echt helemaal 'geen respons', of niet wat je had gewild?
Het gaat ook over de mail van je psych zeker? Wat nog meer?

quote:

Op donderdag 27 november 2014 18:38 schreef Raggingbull het volgende:
Zo ik had hier iemand een poos geleden een update beloofd maar nooit echt meer aan gedacht of aan toe gekomen. Dus bij deze kom ik maar eens een update brengen van mijzelf.

Tegenwoordig loop ik stage in Amsterdam. Loop daar nu 3 maanden geloof ik en loop op dit moment een complete afdeling in me eentje. Omdat binnenkort de inspectie langskomt en mijn collega belangrijkere dingen te doen heeft momenteel. En dat loopt buitengewoon goed. Het werk red ik best goed als ik een beetje doorwerk. Het is alleen wel erg energie vretend en aan het einde van de dag ben ik wel echt uitgeteld. Maar in ruil krijg ik straks wel een weekje vrij van stage dus dat is wel lekker. Verder mag ik als het werk af is gewoon naar huis ongeacht of ik me uren haal of niet.

Verder loopt het wel redelijk al zeg ik het zelf. Enkele leuke mensen leren kennen waar ik toch wel zeer regelmatig mee om ga. Ik kom meer onder de mensen hierdoor en dat voelt wel beter. Al is het alleen opstaan en alleen naar bed om het eventjes zo te zeggen wel zwaar voor me. Na een lange dag werken valt het mij steeds best zwaar dat als ik thuis kom ik niet rustig kan zitten maar zal moeten koken enzovoort. Uiteindelijk doet een ander dat niet voor me en dat mis ik wel. Maar zit praktisch iedere vrijdag avond bij vrienden nu en dat doet mij wel goed. Gewoon het feit dat er mensen zijn die er voor je zijn enzovoort. Al is het gevoel dat ik het allemaal zelf moet doen en er alleen voor sta niet helemaal weg. Het besef dat dat niet zo is komt wel langzaam binnen denk ik?

En zoals hierboven geschreven ook hier wel angst voor terugval. Me psycholochische traject zit er inmiddels ook alweer op. En kreeg van die man uiteindelijk mee dat ik zelf alles meer moet relativeren. Omdat hij merkte dat als het even positief is ik alles door een soort rare roze bril ga zien. En als het dan mis gaat ik snel heel erg terugval omdat ineens die bril afvalt en ik de werkelijkheid weer zie. Terwijl dat ook niet echt de werkelijkheid is maar een negatief beeld. Maargoed dit heb ik opgenomen met mijn begeleiders en daar werken we dan ook rustig aan nu.

Hoop hierbij een beetje een update gegeven te hebben. Als je nog vragen hebt kun je ze gewoon stellen natuurlijk haha.

Edit: Laatste tijd trouwens enkele grote feesten bijgewoond en via daar heb ik wel wat mensen leren kennen die hetzelfde denken als mij. En toch een paar leuke vriendschappen opgebouwd. Tenminste zoals ik dat nu zien kan dus tjah is mooi haha.

Fijn dat je een update geeft Ben heel blij voor je dat je nieuwe mensen hebt leren kennen. En wat ik dikgedrukt heb lijkt me een goed inzicht waar je wat mee kunt.

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 09:37 schreef Californium het volgende:
Wauw! Hoe herkenbaar Grunge! Ik heb inmiddels mezelf 'getraind' om de baas te zijn van heel veel van deze angsten (supermarkt, trein, de stad in enz). En bij heel veel dingen doe ik inderdaad nog steeds 'alsof' ik geen angst heb en acteer ik mezelf er een beetje uit. Maar zelfs de gepest tot mijn 16e en het niet willen toegeven om het hen niet te "gunnen" en het zelf willen doen is heel herkenbaar, over persoonlijke gevoelens praten deed ik ook niet, soms zeg ik helemaal niets.

Ik weet dat hulp zoeken moeilijk is, maar goed, ik ben uiteindelijk in een hele diepe depressie terecht gekomen en dat had ik achteraf graag willen voorkomen.

Het kost extra veel energie, zoals Grunge al zei, maar zorgt er wel voor dat je dingen niet of minder vermijdt en dus dat de angst/vermijding of whatever, in elk geval niet nog erger wordt. Dus het heeft ook iets positiefs. Sommige dingen moet je gewoon om jezelf nog enigszins staande te kunnen houden.

Ik doe het zelf ook en denk regelmatig dat ik dat niet meer ga volhouden en dan wil ik het ook niet meer. Maar ik blijf het doen. Als ik het niet doe, krijg ik grotere problemen.

Klopt! Ik vind het alleen zo jammer want ik vind mezelf dan zo nep en dan gaat mijn onzekere zelf het overnemen en dan ga ik weer nadenken over dat ik mezelf nep vind, dat ik mezelf daarom niets waard vind en wat als andere mensen erachter komen dat….

Issues!

Omdat een stelletje lullo's op jullie liepen te haten terwijl ze zelf aan het uitzoeken waren wie ze waren en jullie makkelijke doelwitten waren wil nog niet zeggen dat jullie niets zijn. Fuck hun, wie zijn zij uiteindelijke? Voor wie leef je nou? Laat dat kut trauma van tig jaren geleden; toen iedereen nog een klote blaag was die geen fuck van de wereld wist, achter je. Je bent nu een heel persoon, niet die onzekere ziel van toen.

Geef nul shits om wat anderen denken, jij bent je eigen persoon net als iedereen, niet meer, niet minder. Ben er fucking trots op.

/rant

Klootzak!

quote:

Op zaterdag 29 november 2014 00:52 schreef Californium het volgende:

[..]

Sorry kon het niet laten.

quote:

Op zaterdag 29 november 2014 00:53 schreef HostiMeister het volgende:

[..]

Sorry kon het niet laten.

. Mijn edit-knop faalt!

quote:

Op zaterdag 29 november 2014 00:54 schreef Californium het volgende:

[..]

. Mijn edit-knop faalt!

MOet ik verder nog iets aanpassen of is het naar je gading

quote:

Op zaterdag 29 november 2014 00:57 schreef HostiMeister het volgende:

[..]

MOet ik verder nog iets aanpassen of is het naar je gading

Neuh! Je weet wat ik van je denk!

Ik kan niets meer terugediten Fok! faalt!

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 09:37 schreef Californium het volgende:
Wauw! Hoe herkenbaar Grunge! Ik heb inmiddels mezelf 'getraind' om de baas te zijn van heel veel van deze angsten (supermarkt, trein, de stad in enz). En bij heel veel dingen doe ik inderdaad nog steeds 'alsof' ik geen angst heb en acteer ik mezelf er een beetje uit. Maar zelfs de gepest tot mijn 16e en het niet willen toegeven om het hen niet te "gunnen" en het zelf willen doen is heel herkenbaar, over persoonlijke gevoelens praten deed ik ook niet, soms zeg ik helemaal niets.

Ik weet dat hulp zoeken moeilijk is, maar goed, ik ben uiteindelijk in een hele diepe depressie terecht gekomen en dat had ik achteraf graag willen voorkomen.

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 10:03 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik herken heel veel in je verhaal. En wilde het ook altijd zelf doen, voelde als falen om hulp te zoeken. Maar ik ben wel blij dat ik het uiteindelijk heb gedaan. Het heeft me mn leven weer teruggegeven.

Je kunt blijven oefenen, maar als je ondertussen jezelf weer overal de schuld van geeft en veel stress ervaart dan vraag ik me af of het beter wordt. Allereerst moet je leren voor jezelf te zorgen, wat heb je echt nodig? En dat is niet 'het allemaal zelf doen', dat doe je onbewust omdat je de goedkeuring nodig hebt van de buitenwereld denk ik.

Bovenstaande is maar 1 van de dingen waar een psycholoog je mee zou kunnen helpen. Je de handleiding helpen vinden hoe t voor jou wel gaat werken.

Dank jullie wel . Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik voel me zo'n stumper soms, daarom ontken ik het ook altijd. Maar zoals gezegd krijg ik er dan steeds fysiek last van dus ik moet er toch echt iets aan doen.

quote:

Op zaterdag 29 november 2014 00:51 schreef HostiMeister het volgende:
Omdat een stelletje lullo's op jullie liepen te haten terwijl ze zelf aan het uitzoeken waren wie ze waren en jullie makkelijke doelwitten waren wil nog niet zeggen dat jullie niets zijn. Fuck hun, wie zijn zij uiteindelijke? Voor wie leef je nou? Laat dat kut trauma van tig jaren geleden; toen iedereen nog een klote blaag was die geen fuck van de wereld wist, achter je. Je bent nu een heel persoon, niet die onzekere ziel van toen.

Geef nul shits om wat anderen denken, jij bent je eigen persoon net als iedereen, niet meer, niet minder. Ben er fucking trots op.

/rant

Ik ben het helemaal met je eens en ik kan je zeggen dat ik mezelf erg leuk vindt en dat zij nooit iets bereikt hebben, op welk niveau dan ook. Ik kan dat rationeel constant tegen mezelf zeggen maar het is blijkbaar iets wat toch z'n littekens achter heeft gelaten. En dat vind ik stom, gênant, onbegrijpelijk en onnodig, maar het is er wel. Het komt niet in mijn hoofd voor, het komt eruit als ik bijna ga hyperventileren of ineens - boem! - in een verlegen meisje verander als ik mensen van die leeftijd moet benaderen . Dat zegt dus genoeg. Het is echt dat pesten want in mijn tienertijd was dat het ergst. En met tieners heb ik het meeste moeite. Zo debiel. Vandaar ook die kassa-angst natuurlijk . School was mijn grootste nachtmerrie totdat ik weer ging studeren op mijn 24e, ook niet voor niets zo laat natuurlijk. En toen deed ik het ook gewoon en natuurlijk viel het mee. Maar wat was het een grote angst, ook al kon ik dat niet accepteren van mezelf omdat het niet past bij de persoon die ik geworden ben, niet dat verlegen, lieve meisje van toen dat zich rustig in haar haar liet spugen zonder iets terug te doen. Daarom was het vannacht ook voor het eerst dat ik dit uitte, niemand weet dit.

Cognitieve therapie werkt trouwens wel het beste voor mij dus mocht dit nog even zo doorgaan zal ik dat weer gaan doen. Ik heb ooit een tijdje bij een hele goede cognitieve therapeut gelopen en die heeft een paar zinnen tegen me gezegd die me nog steeds helpen.

quote:

Op zaterdag 29 november 2014 01:21 schreef Grunge. het volgende:
Cognitieve therapie werkt trouwens wel het beste voor mij dus mocht dit nog even zo doorgaan zal ik dat weer gaan doen. Ik heb ooit een tijdje bij een hele goede cognitieve therapeut gelopen en die heeft een paar zinnen tegen me gezegd die me nog steeds helpen.

En welke zinnen zijn dat? Cognitieve therapie slaat bij mij in ieder geval (nog) niet aan.

Jouw verhaal is overigens (voor een deel) best herkenbaar.

quote:

Op zondag 23 november 2014 22:40 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]
Misschien een idee om haar je situatie na een korte tijd te vertellen. Overval je haar er niet per direct mee, maar wacht je ook niet te lang.

Gedaan en sindsdien is het contact een stuk minder geworden.

quote:

Op zaterdag 29 november 2014 21:31 schreef TvhN het volgende:

[..]

En welke zinnen zijn dat? Cognitieve therapie slaat bij mij in ieder geval (nog) niet aan.

Jouw verhaal is overigens (voor een deel) best herkenbaar.

Ik had destijds een oudere, mannelijke heel objectieve en zakelijke psycholoog, precies waar ik om had gevraagd (behalve dat 'oudere' dan, specifiek. Maar ik praat wel makkelijker met mannen over het algemeen. Seksistisch van mij maar ik vond dat wel belangrijk). Ik had veel ervaring met vrouwelijke therapeuten die meepraatten met wat ik zei en ik wilde gewoon de waarheid en dingen rationeel bekijken. Ik had destijds angsten die samenhingen met mijn uiterlijk (nu nog steeds trouwens). Ik voelde me dik, mijn gebit was niet wit genoeg en ik had een Picasso-gezicht door mijn scheve neus was wat ik dacht. Met hem heb ik dat toen allemaal heel rationeel bekeken en zei hij ook dingen als dat ik vrij stevig was maar niet dik wat een verademing was omdat de meeste mensen zeiden dat ik 'helemáál niet dik' was. Ik kreeg nooit feedback die eerlijk was (wat op zich al best moeilijk is als het op uiterlijk neerkomt natuurlijk), altijd sociaal acceptabel. Over mijn gezicht zei hij dat ik 'aanzienlijk mooier was dan andere meisjes die hij dagelijks zag' en dat ik me daar flink op verkeek. En dat ik een aparte neus had maar dat dat niet erg was. Juist omdat hij ook zo eerlijk was over andere dingen zoals mijn gewicht wat feitelijk wel wat minder kon kon ik dit ook goed ter harte nemen. Dat is iets waar ik nog regelmatig aan denk. Hij gaf me wat ik nodig had. Hij zei het ook niet om me te versieren of zo want daar was hij echt teveel een 'professortype' voor. Hij zei ook rustig dat mijn neus wel wat scheef was bijvoorbeeld. Dat heb ik nodig. Ik heb veel therapie gehad in mijn leven maar meestal was het alleen luisteren, beamen en angsten ontkrachten maar er werden dus ook dingen ontkracht waarvan ik wist dat ik ze niet verbeelde zoals mijn brede heupen. Ik heb ook weleens een stukje uit mijn voortanden gehad en dan zeiden veel mensen ook rustig dat ze het niet eens zagen en dat het helemaal niet erg was. Aardig, maar ik heb daar niets aan.

Nog even als update op mijn vorige verhaal trouwens: ik heb mezelf altijd voorgehouden dat als mijn gewicht en gebit goed genoeg voor mij zouden zijn mijn angsten ook als sneeuw zouden verdwijnen. Donderdag krijg ik een flinke oppepper voor mijn gebit, de facings die ik al had worden dan namelijk vervangen door wittere en qua gewicht ben ik ook niet ver van mijn 'streefgewicht'. Ik ben zo benieuwd wat dat doet.

quote:

Op zaterdag 29 november 2014 21:31 schreef TvhN het volgende:

[..]

En welke zinnen zijn dat? Cognitieve therapie slaat bij mij in ieder geval (nog) niet aan.

Jouw verhaal is overigens (voor een deel) best herkenbaar.

Wat voor therapie werkt voor jou trouwens goed, of beter dan cognitieve in ieder geval?

quote:

Op maandag 1 december 2014 05:56 schreef Grunge. het volgende:

[..]

Ik had destijds een oudere, mannelijke heel objectieve en zakelijke psycholoog, precies waar ik om had gevraagd (behalve dat 'oudere' dan, specifiek. Maar ik praat wel makkelijker met mannen over het algemeen. Seksistisch van mij maar ik vond dat wel belangrijk). Ik had veel ervaring met vrouwelijke therapeuten die meepraatten met wat ik zei en ik wilde gewoon de waarheid en dingen rationeel bekijken. Ik had destijds angsten die samenhingen met mijn uiterlijk (nu nog steeds trouwens). Ik voelde me dik, mijn gebit was niet wit genoeg en ik had een Picasso-gezicht door mijn scheve neus was wat ik dacht. Met hem heb ik dat toen allemaal heel rationeel bekeken en zei hij ook dingen als dat ik vrij stevig was maar niet dik wat een verademing was omdat de meeste mensen zeiden dat ik 'helemáál niet dik' was. Ik kreeg nooit feedback die eerlijk was (wat op zich al best moeilijk is als het op uiterlijk neerkomt natuurlijk), altijd sociaal acceptabel. Over mijn gezicht zei hij dat ik 'aanzienlijk mooier was dan andere meisjes die hij dagelijks zag' en dat ik me daar flink op verkeek. En dat ik een aparte neus had maar dat dat niet erg was. Juist omdat hij ook zo eerlijk was over andere dingen zoals mijn gewicht wat feitelijk wel wat minder kon kon ik dit ook goed ter harte nemen. Dat is iets waar ik nog regelmatig aan denk. Hij gaf me wat ik nodig had. Hij zei het ook niet om me te versieren of zo want daar was hij echt teveel een 'professortype' voor. Hij zei ook rustig dat mijn neus wel wat scheef was bijvoorbeeld. Dat heb ik nodig. Ik heb veel therapie gehad in mijn leven maar meestal was het alleen luisteren, beamen en angsten ontkrachten maar er werden dus ook dingen ontkracht waarvan ik wist dat ik ze niet verbeelde zoals mijn brede heupen. Ik heb ook weleens een stukje uit mijn voortanden gehad en dan zeiden veel mensen ook rustig dat ze het niet eens zagen en dat het helemaal niet erg was. Aardig, maar ik heb daar niets aan.

Nog even als update op mijn vorige verhaal trouwens: ik heb mezelf altijd voorgehouden dat als mijn gewicht en gebit goed genoeg voor mij zouden zijn mijn angsten ook als sneeuw zouden verdwijnen. Donderdag krijg ik een flinke oppepper voor mijn gebit, de facings die ik al had worden dan namelijk vervangen door wittere en qua gewicht ben ik ook niet ver van mijn 'streefgewicht'. Ik ben zo benieuwd wat dat doet.

Toch denk ik persoonlijk dat dat soort dingen wel een beetje zullen helpen, maar niet de essentie zijn van het probleem. Ik weet alleen niet of ik dat goed uitgelegd krijgt.

Men vind je aardig om wie je bent, niet om hoe je eruit ziet. Tenzij je iets extreems hebt wat afwijkt of waar mensen misschien van schrikken ofzo. In mn vriendenkring zitten ook dikke, lange, dunne, kleine mensen. En t zijn mn vrienden om hoe ze zijn

quote:

Op woensdag 3 december 2014 22:57 schreef Poesopstokje het volgende:
Ik kom even spammen
FHF / FHF Kerstbuddies gezocht/aangeboden

Ja hoi!

Wil je best meeten maar te ver helaas

quote:

Op woensdag 3 december 2014 23:03 schreef Poesopstokje het volgende:

[..]

Is bedoeld voor iedereen die er behoefte aan heeft. Heb het rondgespamt in R&P, aangezien er hier best wel veel mensen komen die (denk ik..) misschien wel een buddy kunnen gebruiken in deze periode

Ik heb er wel behoefte aan maar zit aan mijn ouders vast

quote:

Op woensdag 3 december 2014 23:25 schreef Poesopstokje het volgende:

[..]

Wil je ruilen?

Misschien wel, maar we kennen elkaars situatie niet

hier alweer een tijd niet geweest.
Veel angsten momenteel, vooral voor de overbuurvrouw
Ik ben laatst opnieuw opgenomen geweest en ik ben inmiddels alweer ontslagen en terug naar mijn eigen afdeling.
Maar het loopt echt niet soepel, veel angst, voor de overbuurvrouw, voor dat ze mij misschien weer opnemen, wat de mri scan resultaten zullen zeggen en vooral voor mijn ouders voor kerst.
Bah. Was het maar weer lente.

quote:

Op woensdag 3 december 2014 22:57 schreef Poesopstokje het volgende:
Ik kom even spammen
FHF / FHF Kerstbuddies gezocht/aangeboden

Wat een leuk idee Tof dat je al iemand hebt gevonden ook.
Elk jaar met kerst zitten hier in d&a inderdaad meerdere eenzame mensen te klagen over hoe stom kerst is dus hopelijk gaat dit wat opleveren .

quote:

Op woensdag 3 december 2014 23:14 schreef Miniem het volgende:

[..]

Ik heb er wel behoefte aan maar zit aan mijn ouders vast

Waarom?

quote:

Op woensdag 3 december 2014 23:48 schreef summer2bird het volgende:
hier alweer een tijd niet geweest.
Veel angsten momenteel, vooral voor de overbuurvrouw
Ik ben laatst opnieuw opgenomen geweest en ik ben inmiddels alweer ontslagen en terug naar mijn eigen afdeling.
Maar het loopt echt niet soepel, veel angst, voor de overbuurvrouw, voor dat ze mij misschien weer opnemen, wat de mri scan resultaten zullen zeggen en vooral voor mijn ouders voor kerst.
Bah. Was het maar weer lente.

Wat is er met de overbuurvrouw?

-------------

Ik had maandag autismeonderzoek, volgende week donderdag het tweede deel en daarna zou er een uitslag moeten zijn.

Vrijdagochtend drie afspraken achter elkaar: arts, psycholoog en daarna bij een maatschappelijk werkster over afwijzing Wajong. Vooral dat laatste maakt me erg zenuwachtig omdat ik niet weet hoe het gaat lopen.

[ Bericht 1% gewijzigd door kuolema op 04-12-2014 01:21:03 ]

Zo, ben nog steeds een beetje slaperig maar here goes

quote:

Op donderdag 4 december 2014 00:14 schreef kuolema het volgende:

[..]

Wat een leuk idee Tof dat je al iemand hebt gevonden ook.
Elk jaar met kerst zitten hier in d&a inderdaad meerdere eenzame mensen te klagen over hoe stom kerst is dus hopelijk gaat dit wat opleveren .

Klopt wel idd. Toen ik nog veel op het DAC kwam, werd daar ook een kerstbrunch georganiseerd juist omdat zoveel mensen die "iets" hebben zovaak (juist met de feestdagen) kampen met bijvoorbeeld eenzaamheid. Leuk initiatief wel, ik ga het straks even lezen

quote:

-------------

Ik had maandag autismeonderzoek, volgende week donderdag het tweede deel en daarna zou er een uitslag moeten zijn.

Vrijdagochtend drie afspraken achter elkaar: arts, psycholoog en daarna bij een maatschappelijk werkster over afwijzing Wajong. Vooral dat laatste maakt me erg zenuwachtig omdat ik niet weet hoe het gaat lopen.

Je bent druk bezig geweest Lekker zo!
Dat laatste gesprek zou je (hopelijk) nog wel eens veel aan kunnen hebben.
Wat ik altijd deed was er "blanco" heen gaan (of in elk geval proberen) en maar zien wat er ging gebeuren. (maar uiteraard ging ik wel van tevoren dat gesprek zeg maar simuleren hoe het zou kunnen lopen (en vaak nog negatief ook, maar dan viel het achteraf meestal wel weer mee)).

quote:

Op woensdag 3 december 2014 23:48 schreef summer2bird het volgende:
hier alweer een tijd niet geweest.
Veel angsten momenteel, vooral voor de overbuurvrouw
Ik ben laatst opnieuw opgenomen geweest en ik ben inmiddels alweer ontslagen en terug naar mijn eigen afdeling.
Maar het loopt echt niet soepel, veel angst, voor de overbuurvrouw, voor dat ze mij misschien weer opnemen, wat de mri scan resultaten zullen zeggen en vooral voor mijn ouders voor kerst.
Bah. Was het maar weer lente.

Pff, het zit jou ook niet mee in je leven Een hoop gedoe, maar hopelijk komt er wel wat goeds uit.
Tis tenminste wel positief dat ze er bij jou al zo vroeg bij waren (kwa diagnostisering en behandeling etc).

Waarom gaan ze bij jou trouwens een scan maken als ik vragen mag?

quote:

Op donderdag 4 december 2014 00:14 schreef kuolema het volgende:

[..]

Wat is er met de overbuurvrouw?

-------------

Heb autisme met zeer snel last van geluid. Zij draagt continu hakken, dat hoor je overal, draait harde muziek en slaat met deuren.
Ik heb het er eens met haar over gehad maar dan krijg je een bitchy commentaar terug.
Begeleiding zegt er ook steeds wat van maar zodra ze weg zijn gaat ze gewoon door.

quote:

Op donderdag 4 december 2014 12:24 schreef magnetronkoffie het volgende:
Zo, ben nog steeds een beetje slaperig maar here goes

[..]

Klopt wel idd. Toen ik nog veel op het DAC kwam, werd daar ook een kerstbrunch georganiseerd juist omdat zoveel mensen die "iets" hebben zovaak (juist met de feestdagen) kampen met bijvoorbeeld eenzaamheid. Leuk initiatief wel, ik ga het straks even lezen

[..]

Je bent druk bezig geweest Lekker zo!
Dat laatste gesprek zou je (hopelijk) nog wel eens veel aan kunnen hebben.
Wat ik altijd deed was er "blanco" heen gaan (of in elk geval proberen) en maar zien wat er ging gebeuren. (maar uiteraard ging ik wel van tevoren dat gesprek zeg maar simuleren hoe het zou kunnen lopen (en vaak nog negatief ook, maar dan viel het achteraf meestal wel weer mee)).

[..]

Pff, het zit jou ook niet mee in je leven Een hoop gedoe, maar hopelijk komt er wel wat goeds uit.
Tis tenminste wel positief dat ze er bij jou al zo vroeg bij waren (kwa diagnostisering en behandeling etc).

Waarom gaan ze bij jou trouwens een scan maken als ik vragen mag?

Och, ik had het erger kunnen hebben en nog steeds bij mijn ouders kunnen wonen

Ze maken een scan omdat ze willen uitsluiten dat er iets aan de hand is in mijn hoofd wat er niet hoort, tumor, hersenbeschadiging.
Omdat ik nogal van karakter veranderd was de laatste paar maanden.

quote:

Op donderdag 4 december 2014 13:04 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Heb autisme met zeer snel last van geluid. Zij draagt continu hakken, dat hoor je overal, draait harde muziek en slaat met deuren.
Ik heb het er eens met haar over gehad maar dan krijg je een bitchy commentaar terug.
Begeleiding zegt er ook steeds wat van maar zodra ze weg zijn gaat ze gewoon door.

Okee. Balen dat ze er dan toch geen rekening mee houdt, kun je verder niets mee.
Misschien koptelefoon of oordopjes gebruiken als ze lawaai maakt?

Ik kan ook eigenlijk niet zonder koptelefoon het huis uit ... maar de mijne is stuk (de zoveelste ) en heb nu een goedkopere maar die sluit geen omgevingsgeluid af.

quote:

Op maandag 1 december 2014 05:56 schreef Grunge. het volgende:

[..]

Wat voor therapie werkt voor jou trouwens goed, of beter dan cognitieve in ieder geval?

Dat weet ik (nog) niet. EMDR bijvoorbeeld had weinig effect.

Ik heb gemerkt dat ik (bij hulpverleners) de laatste tijd makkelijker kan aangeven wat ik wel en niet wil/durf. Het blijft moeilijk, maar ik durf nu bijvoorbeeld zelf aan te geven dat ik liever niet bel om een nieuwe afspraak te maken of mail als er iets is, dan heb ik dan liever heb dat zij mij bellen (wat ik ook niet leuk vind, maar dan kom ik er niet onderuit en hoef ik niet uren erover te stressen en het uit te stellen). Nu zorg ik er daarmee voor dat ik dingen die ik eng vind kan vermijden, dus dat is misschien niet zo goed, maar aan de andere kant is het niet durven aangeven dat ik iets niet wil ook vermijding Ik zie het wel als een goede verandering, het kan me een boel stress besparen.

[ Bericht 26% gewijzigd door kuolema op 05-12-2014 21:58:50 ]

De psycholoog was vandaag ziek, ik had eigenlijk wel iets dat ik wilde bespreken. Heb me namelijk nooit helemaal op mijn gemak gevoeld bij mijn vader, en nu mijn zus net het huis uit is ben ik ontzettend aan het twijfelen of ik weer terug zal gaan naar mijn moeder. Daar ben ik niet voor niets weggegaan toen, was echt drama, ruzies. Vooral met mijn zus, die nu dus weg is. Maar met mijn stiefvader kan ik het ook totaal niet vinden. Door die twijfels wordt dat nare gevoel van hier wonen, uitgelicht. Ik weet niet hoe ik een beslissing moet nemen.

quote:

Op donderdag 4 december 2014 19:00 schreef kuolema het volgende:

[..]

Okee. Balen dat ze er dan toch geen rekening mee houdt, kun je verder niets mee.
Misschien koptelefoon of oordopjes gebruiken als ze lawaai maakt?

Ik kan ook eigenlijk niet zonder koptelefoon het huis uit ... maar de mijne is stuk (de zoveelste ) en heb nu een goedkopere maar die sluit geen omgevingsgeluid af.

Die is ook stuk Heb hem pas een maand. Altijd draadbreuk bij de plug.
Damn. Ik kan echt niet zonder.

Sorry voor dagboekachtige posts Dit topic is mijn alternatieve psych

De sju is volledig uit dit topic. Lijkt me een goed teken!

2e dag vandaag zonder AD. Merk nog niets, maar ben het wel vaker een dag vergeten. Benieuwd hoe ik aan het einde van de week of einde van de komende twee weken terug kan kijken. En inderdaad een goed teken sitting_elfling

quote:

Op dinsdag 9 december 2014 07:46 schreef sitting_elfling het volgende:
De sju is volledig uit dit topic. Lijkt me een goed teken!

Persoonlijk zou ik niet die analogie gebruiken, maar ik zie wel welke kant je opgaat
Anyway, ik had wel wat te melden maar niet wat d&a betreft dus heb ik 't elders gepost

quote:

Op dinsdag 9 december 2014 08:17 schreef artelligence het volgende:
2e dag vandaag zonder AD. Merk nog niets, maar ben het wel vaker een dag vergeten. Benieuwd hoe ik aan het einde van de week of einde van de komende twee weken terug kan kijken. En inderdaad een goed teken sitting_elfling

Das altijd spannend ja, ik wou nog meer tikken maar ik heb heel wild gedroomd en nog een beetje warrig dus laat ik dat maar evenzitten
Maar succes wou ik je wel nog even wensen

Afgelopen zaterdag voor het eerst in 2.5 jaar weer eens truffels gedaan met vrienden. Was enorm zenuwachtig en bang. In mijn hoofd was er eigenlijk geen serieus scenario waarin dit goed zou gaan. Dit kon alleen maar fout gaan. Maar ik besloot het te laten varen en (omdat ik al wel ervaring heb met dit spul) het gewoon te doen.

En het ging super goed! :) Had 4 uur lang de tijd van mijn leven. Af en toe sloop de angst er wel in, maar meer dan ooit voel ik de laatste tijd hoe ik er goed mee om kan gaan. De strijd lijk ik langzaamaan toch echt te winnen. Ik was al voorzichtig door de lichtste soort truffels te nemen (ik weet hoe gevoelig ik ben voor dit spul) en het bij mij op de kamer in dus een vertrouwde omgeving te doen.

Ik ben niet echt tot diepe levensinzichten gekomen, maar het gaf zo'n boost om te zien dat waar mijn brein vrijwel 100% overtuigd was van naderend onheil, er niks gebeurde! Dit geeft me zo'n kick in combinatie met het vertrouwen in mezelf wat ik al gewonnen heb. Ik merk gewoon dat het niet te veel nadenken zijn vruchten afwerpt. Ik accepteer dat het altijd wel fout KAN gaan, alleen voel gewoon dat ik mezelf dusdanig ontwikkeld heb dat er vertrouwen is in mijn eigen kunnen en de kans klein is dat ik mijn fouten herhaal.

Afijn, voor zover mijn leven.

quote:

Op dinsdag 9 december 2014 07:46 schreef sitting_elfling het volgende:
De sju is volledig uit dit topic. Lijkt me een goed teken!

Bij mij een slecht teken. Trek me terug omdat het niet lekker gaat. Hoe actiever, des te beter.

quote:

Op dinsdag 9 december 2014 11:01 schreef duracellkonijntje het volgende:
Afgelopen zaterdag voor het eerst in 2.5 jaar weer eens truffels gedaan met vrienden. Was enorm zenuwachtig en bang. In mijn hoofd was er eigenlijk geen serieus scenario waarin dit goed zou gaan. Dit kon alleen maar fout gaan. Maar ik besloot het te laten varen en (omdat ik al wel ervaring heb met dit spul) het gewoon te doen.

En het ging super goed! :) Had 4 uur lang de tijd van mijn leven. Af en toe sloop de angst er wel in, maar meer dan ooit voel ik de laatste tijd hoe ik er goed mee om kan gaan. De strijd lijk ik langzaamaan toch echt te winnen. Ik was al voorzichtig door de lichtste soort truffels te nemen (ik weet hoe gevoelig ik ben voor dit spul) en het bij mij op de kamer in dus een vertrouwde omgeving te doen.

Ik ben niet echt tot diepe levensinzichten gekomen, maar het gaf zo'n boost om te zien dat waar mijn brein vrijwel 100% overtuigd was van naderend onheil, er niks gebeurde! Dit geeft me zo'n kick in combinatie met het vertrouwen in mezelf wat ik al gewonnen heb. Ik merk gewoon dat het niet te veel nadenken zijn vruchten afwerpt. Ik accepteer dat het altijd wel fout KAN gaan, alleen voel gewoon dat ik mezelf dusdanig ontwikkeld heb dat er vertrouwen is in mijn eigen kunnen en de kans klein is dat ik mijn fouten herhaal.

Afijn, voor zover mijn leven.

nice! Ik heb er geen ervaringen mee, heb het ook nooit gedurfd. Maar ben altijd jaloers op de positieve verhalen die ik hoor over geestverruimende middelen.

Mijn huiswerk aan het maken voor mijn sessie donderdag Damn wat haat ik mijn leven weer eens!

quote:

Op dinsdag 9 december 2014 21:47 schreef Californium het volgende:
Mijn huiswerk aan het maken voor mijn sessie donderdag Damn wat haat ik mijn leven weer eens!

Hoezo?

quote:

Op dinsdag 9 december 2014 11:01 schreef duracellkonijntje het volgende:
Afgelopen zaterdag voor het eerst in 2.5 jaar weer eens truffels gedaan met vrienden. Was enorm zenuwachtig en bang. In mijn hoofd was er eigenlijk geen serieus scenario waarin dit goed zou gaan. Dit kon alleen maar fout gaan. Maar ik besloot het te laten varen en (omdat ik al wel ervaring heb met dit spul) het gewoon te doen.

En het ging super goed! :) Had 4 uur lang de tijd van mijn leven. Af en toe sloop de angst er wel in, maar meer dan ooit voel ik de laatste tijd hoe ik er goed mee om kan gaan. De strijd lijk ik langzaamaan toch echt te winnen. Ik was al voorzichtig door de lichtste soort truffels te nemen (ik weet hoe gevoelig ik ben voor dit spul) en het bij mij op de kamer in dus een vertrouwde omgeving te doen.

Ik ben niet echt tot diepe levensinzichten gekomen, maar het gaf zo'n boost om te zien dat waar mijn brein vrijwel 100% overtuigd was van naderend onheil, er niks gebeurde! Dit geeft me zo'n kick in combinatie met het vertrouwen in mezelf wat ik al gewonnen heb. Ik merk gewoon dat het niet te veel nadenken zijn vruchten afwerpt. Ik accepteer dat het altijd wel fout KAN gaan, alleen voel gewoon dat ik mezelf dusdanig ontwikkeld heb dat er vertrouwen is in mijn eigen kunnen en de kans klein is dat ik mijn fouten herhaal.

Afijn, voor zover mijn leven.

Wat fijn om te lezen dit . Ik ben echt blij voor je.

Wat mij betreft gaat het de laatste tijd eigenlijk heel erg goed met me. Ik heb geen gekke dingen meer gedaan, en ik lijk de gedachten (als ik ze al heb) veel beter onder controle te kunnen houden.
Er zijn alleen nog af en toe de vlagen van angst (ik noem ze zelf angstaanvallen), die soms lijken te ontstaan door herinneringen aan gebeurtenissen. Maar ik weet inmiddels dat m'n beste vriendin echt geniaal is als het op geruststellen aankomt, en me tot nu toe elke keer weer rustig heeft weten te krijgen. Het is een fijn gevoel om te weten dat ze voor me klaar staat wanneer ik haar nodig heb .
Wel is er één ding veranderd. Ik heb namelijk niet meer dezelfde psychiater als eerst. Het klikte gewoon niet tussen ons, en na het een aantal gesprekken te hebben aangezien, heb ik toch besloten om ermee te stoppen. Binnenkort heb ik mijn eerste gesprek met een andere psychiater.

Ik wens jullie allemaal veel kracht, sterkte en geluk toe. En wil jullie nogmaals bedanken voor alle steun en advies tot nu toe.

Ik lees een paar mooie verhalen hier, wat fijn!! Ook voor jou AdoraBelle, wat gaaf om te lezen!

Hier gaat het, op de (normale en te verwachten) feestdagenstress na, best aardig. Ik probeer niet teveel te schoppen tegen alles wat met kerst/oud en nieuw te maken heeft maar dat kost nog verdomd veel moeite
Veel angsten overwonnen en ik zie aanmerkelijk minder beren op de weg de laatste maanden. Van depressieve klachten is ook geen sprake, ondanks dat ik meer wiebel in deze periode. Best fijn om te merken dat ik het dus blijkbaar wél kan
De meeste klachten die ik op het moment heb zijn gerelateerd aan ADHD en dat is aardig goed te hanteren.

quote:

Op woensdag 10 december 2014 01:11 schreef minthy het volgende:
Ik lees een paar mooie verhalen hier, wat fijn!! Ook voor jou AdoraBelle, wat gaaf om te lezen!

Hier gaat het, op de (normale en te verwachten) feestdagenstress na, best aardig. Ik probeer niet teveel te schoppen tegen alles wat met kerst/oud en nieuw te maken heeft maar dat kost nog verdomd veel moeite
Veel angsten overwonnen en ik zie aanmerkelijk minder beren op de weg de laatste maanden. Van depressieve klachten is ook geen sprake, ondanks dat ik meer wiebel in deze periode. Best fijn om te merken dat ik het dus blijkbaar wél kan
De meeste klachten die ik op het moment heb zijn gerelateerd aan ADHD en dat is aardig goed te hanteren.

Kerst en oud en nieuw overleef je ook wel weer

quote:

Op woensdag 10 december 2014 01:11 schreef minthy het volgende:
Ik lees een paar mooie verhalen hier, wat fijn!! Ook voor jou AdoraBelle, wat gaaf om te lezen!

Hier gaat het, op de (normale en te verwachten) feestdagenstress na, best aardig. Ik probeer niet teveel te schoppen tegen alles wat met kerst/oud en nieuw te maken heeft maar dat kost nog verdomd veel moeite
Veel angsten overwonnen en ik zie aanmerkelijk minder beren op de weg de laatste maanden. Van depressieve klachten is ook geen sprake, ondanks dat ik meer wiebel in deze periode. Best fijn om te merken dat ik het dus blijkbaar wél kan
De meeste klachten die ik op het moment heb zijn gerelateerd aan ADHD en dat is aardig goed te hanteren.

En dit vind ik dan weer heel leuk om te lezen. Fijn dat het best aardig tegen je gaat en dat je toch een soort vertrouwen in jezelf hebt gekregen (als ik dat goed lees hoor, anders mag je me corrigeren).

.

quote:

Op woensdag 10 december 2014 00:19 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Hoezo?

Werd me gewoon even duidelijk hoe verneukt Ik was. Vandaag is het weer beter. Had ik al verteld dat ik aan het daten was.... Ben er nu pas achter hoe moeilijk dat is als je constant bang bent om niet gemogen te worden... maar hij is echt leuk en het kwam volledig uit onverwachtse hoek terwijl ik niet op zoek was... heel erg dubbel wel

Fijn de goede verhalen hierboven

Ik begin vandaag aan week 6 met mn nieuwe medicijnen. Het lijkt goed aan te slaan nu, geen paniekaanvallen meer Wel nog veel moe en niet helemaal spanningsvrij. Nog even afwachten dus.

Ik heb me een tijdje stil gehouden, juist omdat het slechter gaat. Gister was echt even een dieptepunt van de afgelopen tijd. Wellicht dat het (deels) te maken heeft met de aankomende feestdagen waar ik ontzettend tegenop kijk, al sinds mijn moeder is overleden. Ik ben er nu achter dat ik écht de dokter moet contacten, want dit kan zo niet langer

quote:

Op woensdag 10 december 2014 00:40 schreef AdoraBelle het volgende:

[..]

Wat fijn om te lezen dit . Ik ben echt blij voor je.

Wat mij betreft gaat het de laatste tijd eigenlijk heel erg goed met me. Ik heb geen gekke dingen meer gedaan, en ik lijk de gedachten (als ik ze al heb) veel beter onder controle te kunnen houden.
Er zijn alleen nog af en toe de vlagen van angst (ik noem ze zelf angstaanvallen), die soms lijken te ontstaan door herinneringen aan gebeurtenissen. Maar ik weet inmiddels dat m'n beste vriendin echt geniaal is als het op geruststellen aankomt, en me tot nu toe elke keer weer rustig heeft weten te krijgen. Het is een fijn gevoel om te weten dat ze voor me klaar staat wanneer ik haar nodig heb .
Wel is er één ding veranderd. Ik heb namelijk niet meer dezelfde psychiater als eerst. Het klikte gewoon niet tussen ons, en na het een aantal gesprekken te hebben aangezien, heb ik toch besloten om ermee te stoppen. Binnenkort heb ik mijn eerste gesprek met een andere psychiater.

Ik wens jullie allemaal veel kracht, sterkte en geluk toe. En wil jullie nogmaals bedanken voor alle steun en advies tot nu toe.

Fijn dat je iemand hebt om je op te vangen wanneer het tegenzit. Ik begrijp hoe vervelend die angstaanvallen kunnen zijn en wanneer je er een krijgt, realiseer je zo goed als je kunt dat het slechts een reactie is op een herinnering. Het heeft vaak niks met het hier en nu te maken en je hebt zelf altijd de controle over je eigen leven.

quote:

Op woensdag 10 december 2014 08:31 schreef Californium het volgende:

[..]

Werd me gewoon even duidelijk hoe verneukt Ik was. Vandaag is het weer beter. Had ik al verteld dat ik aan het daten was.... Ben er nu pas achter hoe moeilijk dat is als je constant bang bent om niet gemogen te worden... maar hij is echt leuk en het kwam volledig uit onverwachtse hoek terwijl ik niet op zoek was... heel erg dubbel wel

Ja soms heb je even zo'n baalmoment he. Dan zie je iedereen om je heen lekker (schijnbaar) onbezorgd bezig en dan denk je: waarom ik niet? Fijn dat je een date hebt. Ik ga vanmiddag ook wat drinken met iemand die ik recentelijk heb ontmoet. Voelt wel als een stap, maar heb er ook wel zin in. Ik merk wel dat ik veel meer vertrouwen in iemand moet hebben voor ik iets aan durf te gaan.

quote:

Op woensdag 10 december 2014 13:32 schreef RipMcPants het volgende:
Ik heb me een tijdje stil gehouden, juist omdat het slechter gaat. Gister was echt even een dieptepunt van de afgelopen tijd. Wellicht dat het (deels) te maken heeft met de aankomende feestdagen waar ik ontzettend tegenop kijk, al sinds mijn moeder is overleden. Ik ben er nu achter dat ik écht de dokter moet contacten, want dit kan zo niet langer

Ah naar man. Wil je naar een psych?

quote:

Op woensdag 10 december 2014 13:33 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Ah naar man. Wil je naar een psych?

Willen is een groot woord. Heb het al twee keer eerder geprobeerd, zonder resultaat Maar ik weet wel dat ik op de huidige manier eigenlijk niet meer verder kan/wil.

quote:

Op woensdag 10 december 2014 13:34 schreef RipMcPants het volgende:

[..]

Willen is een groot woord. Heb het al twee keer eerder geprobeerd, zonder resultaat Maar ik weet wel dat ik op de huidige manier eigenlijk niet meer verder kan/wil.

Wat ging er die 2 keer mis?
Werden je klachten niet serieus genomen?

quote:

Op woensdag 10 december 2014 14:58 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Wat ging er die 2 keer mis?
Werden je klachten niet serieus genomen?

Mijn huidige therapeut zegt dat het nog het belangrijkste is dat je een klik hebt met de behandelaar. Dat is nodig om te slagen. Gelukkig heb ik die wel nu, maar de eerste keer ook niet. En dat liep dus een stuk minder goed.

quote:

Op woensdag 10 december 2014 14:58 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Wat ging er die 2 keer mis?
Werden je klachten niet serieus genomen?

Oh, dat is het zeker niet. Ik kon goed overweg met mijn behandelaars en had ook zeker wel het gevoel dat ze mij serieus namen.

Feit is alleen dat er niets constructiefs verbeterde. Als ik na een sessie naar huis ging was ik opgelucht. Ik was alles kwijt en kon er weer tegen. Alleen dat gevoel hield nooit lang aan.

quote:

Op woensdag 10 december 2014 17:56 schreef RipMcPants het volgende:

[..]

Oh, dat is het zeker niet. Ik kon goed overweg met mijn behandelaars en had ook zeker wel het gevoel dat ze mij serieus namen.

Feit is alleen dat er niets constructiefs verbeterde. Als ik na een sessie naar huis ging was ik opgelucht. Ik was alles kwijt en kon er weer tegen. Alleen dat gevoel hield nooit lang aan.

Hier hetzelfde probleem. Binnenkort medicatie maar eens proberen.