Dit topic bevat heftige ervaringen. Moet je nog bevallen en kun je slecht tegen negatieve bevallingsverhalen, overweeg dan om dit topic te skippen.
Zwangerschap is een hele normale lichaamsfunctie van een vrouw en een bevalling is daar het logische gevolg van. Meestal gaat het goed, maar soms loopt het anders. Zo zien we dat niet voor iedereen een zwangerschap vanzelfsprekend is, niet voor iedereen is de roze wolk vanzelfsprekend (zowel tijdens als na de zwangerschap), maar wat nou als bevallen een 'ding' is?
Cijfers varieren maar 1-15% van de vrouwen ervaren hun bevalling als een traumatische gebeurtenis. (1% van vrouwen met ongecompliceerde bevalling tot 15% van vrouwen met bijvoorbeeld een vroeggeboorte)
Vandaar dit topic. Om steun te hebben bij elkaar, om het verhaal te kunnen doen, elkaar tips te geven eventueel.
Trauma is een heel relatief begrip, wat voor de één een enorm trauma is, is voor de ander no big deal. Omgekeerd komt het ook voor. Vrouwen die op papier alles hebben gehad wat er mis kon gaan en die toch heel tevreden terugkijken op hun bevalling. Het is nadrukkelijk niet de bedoeling om een waardeoordeel te vellen over wie er wel of geen recht heeft op het stickertje trauma, of de ervaring een trauma waard was of niet. Dat doet er namelijk niet toe, het feit blijft dat het trauma er al zit en dat is iets waar iemand verder mee moet. Veel vrouwen, juist ook diegenen zonder duidelijke medische complicatie, krijgen veelvuldig te horen "ah joh, dat viel toch wel mee? Mijn bevalling was veel erger en ik heb ook geen trauma." Of "nou joh, het is lekker achter de rug, hij is er nu, dan is het toch goed." Zo eenvoudig werkt het helaas niet, en juist dit onbegrip kan er voor zorgen dat iemand doorschiet in bijvoorbeeld een depressie omdat er angst ontstaat om te praten over de ervaringen en gevoelens.
Als voorbeeld voor ervaringen zou je kunnen denken aan medische complicaties die je als dusdanig beangstigend hebt ervaren waardoor je geen volgend kind zou willen, het gevoel van intense paniek tijdens de bevalling waardoor je als het ware bijna buiten jezelf treedt en geen grip meer hebt op je lijf. Het gevoel niet gehoord/gezien te zijn tijdens je bevalling zoals bijvoorbeeld alleen gelaten met pijn of geen pijnstilling gekregen ondanks sterke pijnstillingswens. Maar ook een angst die je hebt opgedaan nog voordat je uberhaupt ooit bevallen bent, wat je wellicht wel van een zwangerschap af houdt/hield. Er zijn legio redenen waar vrouwen een negatieve of traumatische ervaring van kunnen hebben, jammer genoeg wordt dit onderwerp nog veel te vaak gebagatelliseerd.
Ten slotte... Ook vaders lopen een kans op bijvoorbeeld een post traumatische stress stoornis. Met name na complicaties die de gezondheid van moeder of kind ernstig in gevaar brengen zijn een risicofactor.
[ Bericht 3% gewijzigd door mignonne op 01-07-2014 23:12:49 ]
[ Bericht 69% gewijzigd door geppie op 02-07-2014 00:58:21 ]
anyroads, ik zie toch behoorlijk wat vrouwen die een trauma of op zijn minst gezegd negatieve ervaring hebben met hun bevalling die forse invloed heeft nog in de periode na de bevalling of in de aanloop naar een volgend kind. Veel van deze vrouwen spreken zich niet hardop uit, ik hoop dat hier een ruimte kan zijn waar dat gevoel wel is dat dat kan en mag, ongeacht grondslag van geboortetrauma.Voor nog wat achtergrondinfo over tokofobie en bevallings-gerelateerde ptss:
http://www.lkpz.nl/patienten-ptss.php
http://en.m.wikipedia.org/wiki/Tokophobia
http://www.artsennet.nl/n(...)or-maar-is-taboe.htm
https://www.umcg.nl/NL/UM(...)na_de_bevalling.aspx
quote:
gelukkig studeer ik op iets heel anders af 
Het heeft best even geduurd voor ik hier overheen was. Ik was te vastberaden om de bv te laten slagen omdat ik het gevoel had dat ik bij de bevalling gefaald had. Ik heb best diep gezeten na de bevalling. Kon Sofie niet los laten en was bang voor de hechting tussen haar en mij.quote:Op woensdag 1 december 2010 11:02 schreef kaatjejannie het volgende:
Als de vk me wil hechten blijkt dat ik erg veel bloed verlies. Er wordt een aantal keer op de alarmknop gedrukt en staat voor mijn gevoel binnen no-time de kamer vol met mensen. Volgens N zijn het er een stuk of 5/6. Ik word plat gelegd , ons meisje wordt bij mijn man op de arm gelegd (ze plast gelijk maar even over hem heen ) en ik krijg een zuurstof kapje voor. De arts-assistent kijkt met een eendebek waar het bloed vandaan komt. De knip, mijn baarmoedermond, of mijn baarmoeder. Ze zien het niet en er wordt besloten dat ik naar de ok moet. Ik mag mijn man en meisje nog een kus geven en weg ben ik.
Ik vraag in de lift of ze alsjeblieft goed voor mijn man en kind willen zorgen. Ik ben bang ze niet meer te zien. Ik zie zo voor me dat mijn meisje zonder mij opgroeit. Op de ok is het heel erg koud. Ik beef als een rietje. Ik ben blij als ik onder narcose ga, dan heb ik het niet meer zo koud.
Als ik om 20.45 bij kom heb ik het nog steeds zo koud. Ik krijg 2 warmte dekens en een dekbed. Ik vraag gelijk naar mijn meisje. Ongeveer een kwartiertje later komt mijn man met mijn meisje. Ik ben erg blij ze te zien. Ik ben alleen nogal van de wereld. Onze Ilse wordt op mijn borst gelegd. N heeft de tijd van mijn operatie met Ilse op de verloskamer gezeten. Toen deze weer nodig was is hij naar een kraamkamer gebracht. Daar lag een vrouw met haar kindje en kraamvisite, en N zat daar met kind, en zonder vrouw. Zonder te weten wat er met mij aan de hand was.
Gelukkig mocht N deze nacht bij mij slapen. Ik dacht dat ik amper een oog dicht zou kunnen doen, maar tussen de pogingen tot voeden door heb ik als een blok geslapen. De gynaecoloog die me geopereerd heeft komt zondagochtend bij me langs. Hij verteld me dat ik 2.5 liter bloed verloren heb en dat ik 4 zakken bloed gekregen heb. Hoe het komt is nog niet duidelijk. Het heeft waarschijnlijk te maken met mijn stolling. Hij verteld me dat ik nog niet eens mag denken om ooit nog thuis te bevallen. Dit had ook heel anders af kunnen lopen.
Ook heeft het hele diepe sporen achter gelaten bij mijn man. Hij was net vader geworden en zat met zijn pasgeboren dochter in de verloskamer. Niet wetend hoe het met mij was, wanneer ik terug kwam en of ik überhaupt nog wel terug kwam. Het was druk die dag, dus na 20 minuten is hij met Sofie verplaatst naar een kraam kamer. Daar zat hij dan, met kind. Op een kamer waar ook nog een andere vrouw lag samen met haar man en pasgeboren kind.
Hij heeft hier best even last van gehad. We hebben een nabespreking gehad met de gyn en we hebben aangegeven dat dit niet wenselijk was.
Bij de tweede was de angst er voor herhaling. Die angst was er vooral bij ons. Ik wilde perse niet naar de OK, ik wilde nu gelijk mijn baby bij me, en bij me houden. Dit hebben we ook vooraf besproken met een verpleegkundige.
Tijdens de bevalling moest er een gyn aanwezig zijn. Dat bleek dezelfde gyn te zijn als die me geopereerd had na de bevalling van sofie. Dit gaf mij enorm veel vertrouwen. Nu moest het wel goed komen.
Tijdens het hechten was het nog even spannend, maar de gyn besloot het op de verloskamer te proberen. Om mij en Luuk niet te scheiden. Ik vond dat zo fijn, ik had het idee dat ze echt naar me luisterden, en rekening met me hielden.
Afin. Het verdriet om de bevalling kwam vooral naar boven toen anderen om ons heen en masse kinderen kregen. Het bracht me iedere keer terug naar het punt van de bevalling van Billie toen ik iets in m'n buik voelde knappen en vervolgens het gevoel had dat ik leegliep. Dat gevoel, dat punt in de bevalling is als PTSS erkend door de huisarts. Ik ben behandeld bij een psycholoog met een bepaalde methode en het verdriet om de bevalling an sich is wel veel minder zo niet zo goed als weg.
Maar de angst voor herhaling is zó groot.
. Ik durf niet te gaan voor een tweede, maar Billie brengt zoveel geluk, liefde en gezelligheid. Daar wil ik wel meer van 
. Mignonne heeft me al eens geïnformeerd over werkwijzes in ziekenhuizen (ik mag niet thuis bevallen, maar goed, dat wou ik toch al niet) als een patiënt bekend is met fluxus. Desalniettemin blijf ik dus de angst houden. Het gevoel dat ik speel met de dood en man en kind moet achterlaten. Of dan misschien wel twee kinderen. Ik ben wel benieuwd hoe anderen de stap naar een tweede (of derde, vierde, vijfde?) kindje hebben durven zetten na een ervaring zoals KJ heeft meegemaakt. En ik ook min of meer. Of misschien juist een advies hebben, met wie ik zoiets kan bespreken
.
voor jullie allebei.ik kan me je angst heel goed voorstellen kuukske. En ik weet nog kj dat ik echt een soort opluchting voelde toen je kwam vertellen dat het bij Luuk zoveel beter was gegaan. Wat kan zo'n ervaring dan een verschil maken he.
Kuuks, lastig te zeggen, het hangt er denk ik ook een beetje van af wat je wilt qua advies. Ben je vooral op zoek naar informatie rondom herhaalkans en eventueel medische stappen die jij/zij dan nemen dan kun je gerust een keer een afspraak maken bij een verloskundige of via dr huisarts zelfs met een gynaecoloog.
Een huisarts is sowieso geen slecht startpunt. Hij/zij is al bekend met jouw situatie zeg maar, wellicht dat een oriënterend gesprek daar meer richting zou kunnen geven? Er zijn tegenwoordig ook steeds meer zwangerschapscoaches, een stapje onder een psycholoog nog zeg maar,. Zoals WupWup een tijdje geleden ergens zei, die helpen je met het ordenen van je gedachten, in perspectief zetten enz. Zou ook nog een optie kunnen zijn.
Hoewel er dus niets medisch ernstigs aan de hand was, heb ik wel heel Heel Veel pijn gehad, vanwege het handelen van gyn en vk. Dat was juist waarom ik van te voren niet in het zkh wilde bevallen - ik was bang dat er niet geluisterd maar gewoon gedaan zou worden. En zo geschiedde.SPOILERNa een uur is Margriet terug en ze complimenteert me. “Zo fijn om nog vrouwen te zien die het zelf doen. Al dat gedoe met pijnstilling steeds.” Ze is een vk van de oude stempel en ik vind dat wel okee. Ze toucheert me opnieuw. 9,5 cm. “Wacht even”, zegt ze. Ze wroet wat en ik geef een brul. Dát doet zeer, zeg! $#$@#$!
“Zo”, zegt Margriet, “10 centimeter. Nu nog even wachten op je persweeën en dan mag je gaan persen.” Ik wil uitleggen dat ik de baby liever naar beneden wil ademen, maar ik ben zo overbluft door haar handelen en haar stellige toon dat ik niets zeg. Blijkbaar is dit de laatste fase. De vpk komt ook en ze gaan vanalles klaar zetten. Ik kijk toe en voel opwinding. Blijkbaar komt de baby nu echt snel! Dat is fijn, want mijn lijf is alleen maar bezig met de baby en wil niets van eten of drinken weten. Dat boeit mij niet, maar W. vindt dat erg lastig.
Maar ja, die persweeën. Bij de volgende wee duw ik mee wat ik kan. Die druk naar beneden is er wel, maar die oerkracht die iedereen altijd noemde, die voel ik niet. Maar ja, ik vond de weeën ook niet pijnlijk tot dusver, dus wellicht ervaar ik het ander. Ik pers in elk geval uit alle macht. Half staand, zittend op m’n bal… maar ik voel niet dat er iets gebeurt en ook margriet geeft aan dat het niet opschiet. W. krijgt het erg warm en de verpleegkundige komt achter me zitten. Dat werkt niet. Ik ken haar niet en ik voel me totaal niet op m’n gemak met haar zo dichtbij. De frequentie van de weeën neemt af tot eens per 5 minuten en ik begin te balen. Waar is nou die oerkracht? Waarom laten ze me niet met rust? Ik probeer dit aan te geven, maar het wordt weggewuifd en ook W. valt me niet bij. Dan laat ik het maar over me heen komen en ik pers uit alle macht tijdens een wee.
Maar het schiet niet op en Margriet dirigeert me op bed. Dat wilde ik niet, maar ja… “Nu gaan we het op mijn manier doen”, zegt ze.
Ik moet m’n benen naar me toe te trekken, kin op de borst, en persen. W. zit naast me, maar gaat inmiddels bijna van z’n stokje. Ik word boos. Moet ik het nou écht alleen doen? Maar nee, hij zit al snel weer naast me en stelt me tussen de weeën door gerust. Ik doe m’n uisterste best, maar het duurt te lang en Diane sluit het syntocine-infuus aan. “Je weeën zijn gewoon niet sterk genoeg”, zegt ze.
Ik mopper – ik wilde geen wee-opwekkers, ik ben bang voor wat dat kan veroorzaken. Overbodig, want er gebeurt niets. De weeën komen om de drie-vijf minuten en worden niet sterker. Het infuus gaat omhoog, en omhoog maar het doet niets en stiekem ben ik daar wel blij mee. Zie je wel, mijn lijf wil het zélf doen!
Om 15.00 uur deelt Margriet mede dat ze de gyn gaat oppiepen. “Het duurt te lang.” W. blikt op de ctg en die is nog steeds prima. Ik protesteer, maar er wordt niet geluisterd.
Voor ik het goed en wel in de gaten heb, staat er een mannelijke gyn aan het einde van m’n bed. Hij stelt zich voor en legt dan uit dat het niet genoeg vordert en dat ze me gaan helpen. Hij gaat verdoven en de vacuümpomp gebruiken. Ik heb geeneens tijd om bang te worden: de spuit gaat erin en ik schreeuw, want het doet pijn. Ik ben daar nauwelijks van bekomen of er volgt een wee en als die wee voorbij is, schuift hij de vacuümpomp erin. Nu schreeuw ik niet meer – ik GIL. Ik krijs. Ik hoor maar ik kan het niet helpen want het doet pijn, Pijn, PIJN. Zo ongelofelijk pijn en het lijkt zo lang te duren en ik worstel maar ze houden me tegen en W. gaat opnieuw bijna onderuit. Ik huil en ik snik en ik wil dat hij stopt, maar dat doet hij niet. Dan zit de pomp en de gyn legt uit dat ik drie weeën mag persen, anders wordt het een keizersnede. Ik denk nog: “Oh ja, de keizersnede als pressiemiddel, alsof ik niet genoeg m’n best doe.”
Maar dan komt er weer een wee en ik pers en pers, terwijl ik mezelf vertel dat ik m’n gezicht moet ontspannen want anders zie ik er straks zo stom uit op de foto’s.
Bij de derde perswee gebeurt er weer vanalles tegelijk: de pomp ‘plopt’ een aantal keer en dat doet heel erg zeer, Margriet hangt op m’n buik mee te duwen en dat doet zeer, en ik huil weer want het brandt en doet zeer. Maar ze moedigen me allemaal aan, en dan volgt er nog één wee en ik schreeuw want het doet pijn, pijn en dan… dan hoor ik “Ze is er al!” en wordt er een schreeuwend, blauwig roze meisje op m’n buik gelegd.
En nu? Nu heb ik mede hierdoor een ppd, al gaat het zeker de goede kant op. Ik heb slapeloze nachten gehad toen ik een uitsteijkje moest maken, omdat er weer iemand 'daar' aan de slag ging. M'n spiraal heb ik 7 maanden voor me uitgeschoven.
Maar het komt wel goed. Ik weet dat ze (in elk geval de vk) naar hun beste kunnen hebben gehandeld. Het zou me ook niet van een tweede afhouden. Maar ik heb wel flink de tijd nodig o het ern plekje te geven.
KJ ik heb je verhaal met een brok in mijn keel zitten lezen. Wàt een herkenning.
Ik ben dan niet op de OK geweest, maar ben in de verloskamer zo'n 3,2 liter bloed verloren. Dit hebben ze onder controle gekregen met rectale medicatie en medicatie via een infuus.
Het zuurstofkapje was ik vergeten, maar heb ik ook gehad. Ze konden bij mij niet ontdekken waardoor de bloeding veroorzaakt werd en binnen een paar minuten hebben ze placenta er echt uitgejenkt! Daarna hebben ze met zijn tweeën heel hard op mijn buik geduwd om enerzijds de bloeding te stoppen en anderzijds het zicht voor de 3e vk zo goed mogelijk te maken. Zij zat tussen mijn benen naar binnen te kijken op zoek naar de oorzaak. Er liepen nog 3 mensen rond die bezig waren met mijn gegevens, celstofmatjes vervangen en weet ik nog meer.
Wat op mijn netvlies gebrand staat is het gezicht van de stagiaire op dat moment. (Toevallig een studiegenoot van Mignonne
). Terwijl ze zo bezig waren vroeg ik of iemand mij kon vertellen of dit goed ging komen....De verloskundige keek weg (Toevallig? ) en zij gaf heel eerlijk (maar zeer pijnlijk) toe dat ze dat op dat moment niet konden zeggen. Haar blik vol medelijden.
Dat kwam zo hard aan! Ik stond op het punt mijn vriend en twee kleine kindjes alleen achter te laten
mijn vriend vertelde later ook dat hij al dacht dat hij twee kaartjes moest gaan regelen....
Achteraf hoorde ik dat het reanimatieteam al klaarstond op de gang.
Ik heb 3 zakken bloed gehad en ook mijn vriend mocht die nacht blijven slapen. Hij is overal wat er die nacht nog gebeurde (controles, danic op de po
) doorheen geslapen. De volgende dag om 13.00 was ik al thuis en voelde me kiplekker.
Pas een maand of 3 later heb ik aan de bel getrokken omdat ik steeds slechter in mijn vel kwam te zitten. Ik heb zelfs een paar keer gedreigd ergens anders te gaan wonen. Totaal ontoerekeningsvatbaar. Ook ik heb de diagnose ptss gekregen. De behandeling is inmiddels afgerond en het gaat goed met me. Maar dit topic haalt veel naar boven en raakt me behoorlijk.
Toch ben ik er blij mee. Gewoon, om de simpele reden dat het fijn is om ervaringen te delen en je ei kwijt te kunnen.
Het is voor ons wel doorslaggevend geweest in de beslissing voor nog een kindje. Die komt er niet. Het is goed zo, we zijn compleet en genieten van onze mooie meiden.
Hey klinkt bijna als een aanranding. Dit moet toch niet mogen op deze manier
maar ik heb een PTSS over gehouden aan mijn laatste bevalling (waarvoor ik EMDR krijg nu). Iedereen die dat verhaal leest of hoort snapt wel waarom. Gekke is, mijn eerste bevalling was op papier echt een eitje, en ook dat moest ik verwerken. Het blijft een life-event natuurlijk, met een heel scala aan emoties en angsten die allemaal de revue passeren in een aantal uur. Dat doet logischerwijs veel met je 
Succes met je emdr traject, ik hoop dat je er goed baat bjj zult hebben.
Danic ik wist niet dat je een behandeling hebt gekreven voor de ptss, of dat is me iig ontgaan. Wil je er wat over kwijt het traject zeg maar?
wat goed!!quote:
Even een zijspoor: het uwv verklaarde mij 'ziek maar niet tgv bevalling' en wij hebben met succes bezwaar gemaakt. We hebben onder andere het onderzoek van Claire Stramrood bijgesloten wat mignonne linkt, een heel heldere uiteenzetting van de cijfers van ptss icm pe/hellp. De arts die het bezwaar behandelde gaf aan dat dit zwaar had gewogen bij de beslissing.
Goeie tip ook zeg.
- maar we werden vooral heel serieus genomen, in alles. Nu weet ik dat ons verhaal ook bij de gyns indruk heeft gemaakt en dat geeft wel een stukje rust: zij zullen een evt volgende keer er echt bovenop zitten. Ik heb heel lang gedacht: nog een zwangerschap is Russische roulette, maar dat raak ik steeds meer kwijt. Hoe meer ik vertrouwen ik mijn lichaam terug krijg, hoe minder dat zwangerzijnisdoodgaan-idee leeft, zeg maar. Je kan ook overwegen om in therapie daar nog wat verder in te duiken, het is heftige materie maar los komen van die angst zal zo veel rust en vrijheid geven 
Kuuks en KJ
Edit: Cwen, danic en LE ook
voor jullieIk, normaliter 100% ijskonijn, weet nog steeds niet zo goed wat ik met mijn gevoel over de bevalling aanmoet.
Het is bij mij nu 'al' drie maanden geleden, maar ik kan de geuren, de sfeer, alles nog zo terughalen. Bij het lezen van de post van Mignonne in het FB topic kreeg ik al tranen in mijn ogen. Ik heb mijn bevallingsverhaal opgeschreven, maar wil er nu niets meer van weten, teruglezen en dus weer beleven ben ik echt nog niet aan toe.
Het feit dat ik eigenlijk nog helemaal niet wilde bevallen helpt overigens ook niet echt mee. Ik ben nog steeds van mening dat de jongens er nog niet klaar voor waren. Natuurlijk waren ze 'voldragen' maar zíj waren er nog niet klaar voor, anders was de bevalling wel vanzelf of op zijn minst na het strippen en breken van de vliezen op gang gekomen. Ook dat voelt voor mij nog steeds als falen. En hoe vaak mijn man ook zegt dat hij heel trots op me is omdat ik de jongens zo lang heb kunnen dragen, ik blijf dat gevoel van falen houden. Mijn lieve S had bij een natuurlijke bevalling misschien helemaal geen uitgezakte navelstreng gehad. Dat zijn natuurlijk hersenspinsels achteraf, maar het spookt wel regelmatig door mijn hoofd. Ik heb helaas nooit meer kunnen vragen of de placenta nu echt al functie aan het verliezen was. Ik heb de foto's van de placenta gezien en het zag er helemaal niet uit als een placenta die verkalkt was (voor zover ik mijn placenta vergeleek met verkalkte varianten). En natuurlijk ben ik een leek als het daarom gaat, maar het zag er gewoon net zo uit als de placenta van L en die was perfect. Waarom moesten mijn jongens eigenlijk zo geforceerd geboren worden? Ik heb hun geboortedatum uitgekozen en dat voelt niet goed, dat hadden ze zelf moeten doen.
Ik weet wel dat ik nooit meer wil bevallen, de angst dat er iets mis kon gaan was ditkeer voor de bevalling al aanwezig, met name gevoed door het feit dat een mama uit mijn zwemclubje de bevalling niet overleefd heeft drie maanden na de geboorte van L. Dat heeft er destijds ook behoorlijk ingehakt. Gelukkig is mijn gezin compleet met drie kindjes, maar ik had voor deze ervaring altijd in mijn hoofd mezelf aan te willen bieden als draagmoeder, mocht mijn zusje geen kinderen kunnen krijgen. Dat is voor mij en ook voor mijn man definitief van de baan, we zitten wat dat betreft gelukkig op één lijn.
[ Bericht 2% gewijzigd door _NIKKI_ op 01-07-2014 23:13:28 ]
Dit. Cwen, heb je hier ooit nog met ze over gesproken naderhand?quote:
Cwen ik heb je bevallingsverhaal eerder al gelezen en nu ik dit weer lees wordt ik gewoon weer boos! Wat zijn ze ongelooflijk over je grenzen gegaan zeg!
Hey klinkt bijna als een aanranding. Dit moet toch niet mogen op deze manier
Het heeft best een lange voorloop gehad. Toen Rosalie zo'n 3 maanden was heb ik aan de bel getrokken bij de ha. Hij besloot dat ik eerst maar weer aan de pil moest, mede omdat ik had aangegeven het gevoel te hebben dat mijn hormonen op hol geslagen waren. Zeer hormonaal was ik, dan weer lachen, dan weer huilen.
Ik heb de pil drie maanden de tijd gegeven en ik merkte iets verbetering, maar toch ook weer niet. Moeilijk uit te leggen. Enerzijds voelde ik me rustiger, maar ik merkte ook dat dat maar van korte duur was en kon dan echt om niks exploderen.
Ik ben na 3 maanden terug gegaan naar de ha en die heeft mij doorverwezen naar een psych. Ik kreeg een vrij jong meisje (jaar of 28 gok ik) en ik merkte dat ze mij niet begreep. Ik vind het soms moeilijk om goed weer te geven wat ik nu denk of voel en ik hoopte dat zij me hierin kon begeleiden. Maar helaas keek ze alleen naar de problemen die ik benoemde en zocht de oorzaak in mij als persoon. Ze kaartte ADHD aan. En hoewel ik hiervan niet stond te kijken, had ik niet het idee dat dit nou het probleem was. Ik werd doorgestuurd naar een psychiater, voor een 2nd opinion, maar ook omdat alleen een psychiater een dergelijke diagnose mag stellen.
Al snel gaf hij aan niet te denken aan ADHD en dat hij mij ook geen borderliner vond
Schijnbaar had die doos in haar verslag meegeven dat hij hiernaar moest kijken! Hij heeft dat echt wel 3x herhaald en ik voelde me echt kwaad worden op die psychologe.Pas na een half uurtje in het gesprek kwam het op mijn bevalling en hoe de nasleep hiervan was. Hij zijn toen letterlijk: "maar dan ben je dus bijna overleden?"
Dat deed me zo ontzettend veel. Ik heb het tot die tijd namelijk nooit bij zijn naam genoemd. Ik zei dat ik kantje boord heb gelegen of dat het niet goed met me ging, maar het respectvolle woord 'overleden' gebruikte ik niet.
Op het moment dat hij dit zei gingen bij mij de sluizen open. Hij toetste wat in op zijn scherm, draaide het terug en vroeg me de tekst te lezen, de titel had hij weggescrold. Het was een en al herkenbaarheid. En dat ging dus over een PTSS.
Ik ben doorverwezen naar een psychologe die gespecialiseerd is in EMDR. Ik heb toen gelijk aangegeven een andere psycholoog te willen dan voorheen, wat daarin had ik geen vertrouwen. Dat was geen probleem.
Eerlijk gezegd heb ik maar 2 sessies EMDR gehad. De eerste keer was het meest heftig. Ze zat naast me en ik moest met mijn ogen haar vinger volgen. Tegelijkertijd moest ik het beeld voor me halen wat het meest traumatisch was en vertellen wat ik zag, hoe ik me voelde en als ik wilde...zelfs wat ik rook. Alles wat ik ervaarde kon ik eruit gooien. Niet denken, gelijk roepen.
Ik ben door alle 'negatieve' emoties heengegaan. Verdriet, angst, schuldgevoel, paniek, noem ze maar op. Door dat te verwoorden kreeg ik al meer lucht.
De opmerking van de psych dat het nooit zal veranderen in een leuke ervaring, maar dat het een herinnering moet zijn waaraan ik moet kunnen terugdenken, zonder het gevoel te krijgen dat ik dood ga, hielp ook goed.
De bevalling en nasleep zullen niet meer veranderen, de manier waarop je ernaar kijkt wel.
Ik heb die periode ook zo'n 6 weken niet gewerkt. Inmiddels heb ik dat weer opgebouwd en ben ik weer volledig aan het werk en heb geen behandelingen meer. Het is allemaal heel snel gegaan, na de diagnose.
Ik hoor vaak 'goh, das ook snel gegaan bij jou'. Enerzijds ben ik dan trots dat me dat gelukt is, anderzijds vraag ik me dan af hoe zo'n opmerking bedoeld is. Positief, of hoor ik erin terug dat ze de conclusie trekken dat het dus zo erg wel niet geweest zou zijn......
Ja mooi, ik denk dat dat idd het belangrijkste doel vaak is van de verwerking van zulke ervaringen. Dat je erop terug leert te kijken zonder constant diezelfde emoties of stress weer opnieuw te ervaren.quote:
...
De bevalling en nasleep zullen niet meer veranderen, de manier waarop je ernaar kijkt wel.
...
En jeetje joh, dat het zo snel gegaan is vanaf moment dat je op de juiste plek zat geeft naar mijn idee eigk alleen maar juist overduidelijk aan dat het dus echt die bevalling was wat het probleem was, en niet een onderliggend persoonlijkheids probleem of wat dan ook.
Wel vreselijk confronterend lijkt me, die woorden van de psychiater, als je angst ineens zo bij de naam genoemd wordt. Fijn wel dat hij wel opmerkzaam was daarin.
Mijn verhaal staat hier trouwens
Dus dan denk ik weer dat ik gezien wordt als een aansteller of iemand die overdrijft. God wat kan een mens stom denken zeg. Want ik weet donders goed hoe alles gegaan is en dat ik daarin niet overdrijf.En Mignonne, het was zeker confronterend toen die psychiater het bij de naam noemde. Ik weet nog dat het op een donderdag was en dat ik vervolgens een aantal dagen heel slecht ben geweest. Ik kreeg paniekaanvallen en wilde niet meer naar buiten. Toen ik dat laatste opmerkte (taken buitenshuis, zoals boodschappen doen, uitstellen), ben ik het bewust gaan opzoeken. Dus juíst naar buiten gaan. Om verergering te voorkomen. En dat hielp.
Ik ben daar ook net te koppig voor om dat te laten gebeuren.
Net als dat ik een jaar of 10 terug van een paard ben gegooid. Ik kwam slecht terecht, maar ben er gelijk weer opgeklommen. Toen iedereen daar bewonderenswaardig op reageerde antwoordde ik met: "ja dahaag! Híj gooit me op de grond, dan zal hij me nu dragen ook
".En soms is die houding dan prettig om te hebben.
quote:Op dinsdag 1 juli 2014 23:06 schreef _NIKKI_ het volgende:
Mignonne, held!
Kuuks en KJ
Edit: Cwen, danic en LE ook
Ik, normaliter 100% ijskonijn, weet nog steeds niet zo goed wat ik met mijn gevoel over de bevalling aanmoet.
Het is bij mij nu 'al' drie maanden geleden, maar ik kan de geuren, de sfeer, alles nog zo terughalen. Bij het lezen van de post van Mignonne in het FB topic kreeg ik al tranen in mijn ogen. Ik heb mijn bevallingsverhaal opgeschreven, maar wil er nu niets meer van weten, teruglezen en dus weer beleven ben ik echt nog niet aan toe.
Het feit dat ik eigenlijk nog helemaal niet wilde bevallen helpt overigens ook niet echt mee. Ik ben nog steeds van mening dat de jongens er nog niet klaar voor waren. Natuurlijk waren ze 'voldragen' maar zíj waren er nog niet klaar voor, anders was de bevalling wel vanzelf of op zijn minst na het strippen en breken van de vliezen op gang gekomen. Ook dat voelt voor mij nog steeds als falen. En hoe vaak mijn man ook zegt dat hij heel trots op me is omdat ik de jongens zo lang heb kunnen dragen, ik blijf dat gevoel van falen houden. Mijn lieve S had bij een natuurlijke bevalling misschien helemaal geen uitgezakte navelstreng gehad. Dat zijn natuurlijk hersenspinsels achteraf, maar het spookt wel regelmatig door mijn hoofd. Ik heb helaas nooit meer kunnen vragen of de placenta nu echt al functie aan het verliezen was. Ik heb de foto's van de placenta gezien en het zag er helemaal niet uit als een placenta die verkalkt was (voor zover ik mijn placenta vergeleek met verkalkte varianten). En natuurlijk ben ik een leek als het daarom gaat, maar het zag er gewoon net zo uit als de placenta van L en die was perfect. Waarom moesten mijn jongens eigenlijk zo geforceerd geboren worden? Ik heb hun geboortedatum uitgekozen en dat voelt niet goed, dat hadden ze zelf moeten doen.
Ik weet wel dat ik nooit meer wil bevallen, de angst dat er iets mis kon gaan was ditkeer voor de bevalling al aanwezig, met name gevoed door het feit dat een mama uit mijn zwemclubje de bevalling niet overleefd heeft drie maanden na de geboorte van L. Dat heeft er destijds ook behoorlijk ingehakt. Gelukkig is mijn gezin compleet met drie kindjes, maar ik had voor deze ervaring altijd in mijn hoofd mezelf aan te willen bieden als draagmoeder, mocht mijn zusje geen kinderen kunnen krijgen. Dat is voor mij en ook voor mijn man definitief van de baan, we zitten wat dat betreft gelukkig op één lijn.
ik weet niet zoveel te zeggen. We hebben al veel gepraat voordat je beviel, ik had het zo graag anders gezien voor je. Ik hoop echt dat je het een plek kunt geven. Pas je goed op jezelf? Als het je boven het hoofd groeit trek aan de bel hoor. Ik hoop dat je je ook gesterkt voelt door de verhalen van anderen daarin.Dat gevoel, dat je het misschien niet zal overleven, dat heb ik denk ik verdrongen. Ik maakte grapjes op weg naar de ok, zodat ik de realiteit niet onder ogen hoefde te komen. En nog steeds wil ik er liever niet aan denken. Ook op mijn man heeft het bloedverlies veel indruk gemaakt. Vorige week was ik voor het eerst na de bevalling ongesteld en het was heftiger dan ik was gewend. Dat vertelde ik mijn man en zijn reactie was: "houd je het alsjeblieft goed in de gaten schat." Bij hem zit de angst er ook nog goed in. En ook ik voelde me er die heftige dagen niet prettig bij, ik heb er letterlijk beroerd van geslapen. Dat zijn van die momenten dat dat ik me realiseer dat de bevalling toch meer indruk heeft gemaakt dan ik hoop of denk.
Jouw verhaal staat nog nergens, begrijp ik? Kun je er met je man goed over praten?Ja mijn verhaal staat ergens in het huidige bevallingentopic. Ergens rond half maart. Ik weet niet hoe ik hem moet linken want ik zit mobiel en heb überhaupt nog nooit een link naar een post geplaatst.quote:
Nikki
voor jullie allemaal.Ik doe namelijk wel stoer, maar de angst voor het einde van mijn zwangerschap wordt wel met de week erger.
(In anderhalve dag veranderde mn perfecte 35 weken zwangerschap in een mislukte inleiding ivm hellp)
Maar ik wil laten zien dat ik het wel kan! Ik wil mn kindje vers uit de buik zien. Ik wil dat mn kindje meteen op mn buik wordt gelegd. Ik wil een van de eerste zijn die mn kindje aanraakt. Ik wil mn kindje bij me hebben. Ik wil mn kindje kunnen showen. Ik wil bv kunnen geven.
Ik wil heel veel, maar ben ook wel heel bang voor een nieuwe teleurstelling. En stiekem bereid ik me hier ook op voor, ik zie mezelf ook dit keer niet normaal bevallen.
Wij zijn wel weer snel voor de tweede gegaan, omdat ik bang was dat ik anders niet zou durven..
En niet eens echt durven op t punt van herhaling. Maar meer dat t nog een papa's kindje wordt, omdat ik er in het begin niet was, dat ik weer geen productie heb of dat ik weer tegen vriendje zeg: als je moet kiezen, kies voor mij....
Ik heb bij Ow gefaald... (En nu weet ik dat er mensen zijn, die zeggen: praat niet zo raar. Maar ik denk dat jullie mij snappen)
Ik heb 5 weken na mijn bevalling nog een bloeding gehad. Ik was rond 22.00 naar bed gegaan en rond middernacht kwam mijn vriend. Ik werd daar wakker van en besefte me dat ik in iets warms en plakkerigs lag. Ik weet nog dat ik zei "waar lig ik nou in?" Erin pakte en me rot schrok.
Ik ben uit bed gestapt zo snel als ging en toen voelde ik iets uit me glijden. Ik dacht echt even dat ik mijn baarmoeder verloor. Het bleek een enorm stolsel te zijn. Ik zat op de wc, als verlamd naar dat stolsel te kijken en me serieus af te vragen of dit het dan was? Ging ik dan nu alsnog dood?
We hebben als een idioot de hap gebeld. Het stolsel maar meegenomen, want het zag er echt uit als een ingewand
Het paste net in een bakje van de chinees, zo groot.Ik werd afgescheept met de mededeling dat het waarschijnlijk een heftige eerste menstruatie was, terwijl ik nog steeds niet helemaal klaar was met vloeien na de bevalling. Ik kreeg een kuur primolut wat de menstruatie moest stilleggen. Kuur duurde 10 dagen. Na het stoppen zou binnen 3 dagen een gewone menstruatie moeten volgen. Ik heb dit medicijn vroeger wel eens geslikt als tiener wanneer ik op kamp ging en mijn menstruatie wilde uitstellen terwijl ik nog niet aan de pil was. Ik was dus bekend ermee.
Echter, er gebeurde niets. Ik heb er over gebeld en toen kreeg ik doodleuk te horen dat dit kon gebeuren. Bij sommige vrouwen stopte het bloeden niet. Ook na die 10 dagen kwam er geen kunstmatige menstruatie op gang, waardoor ik ernstig mijn twijfels heb dat ze het juist hadden.
En Sjeen, je hebt zeker gelijk. Mijn vriend wilde tijdens beide bevallingen niets zien down under en bij de laatste bevalling zat hij stilletjes toe te kijken hoe ik weggleed. Hij had zijn jongste op zijn blote borst liggen en terwijl hij daar langzaam een trauma opliep werd er ff mijn placenta op een tafeltje naast hem geplemd
Hoe ver ben je nu? Word je goed begeleid, ook mentaal? Dat falen voelt zo kut, zo verdrietig. Ik hoop zo dat dit een mooiere ervaring voor je wordt.Nikki, ik zal het morgen opzoeken, ik vind het zonder link ook wel
Enorm schrikken als er iets niet helemaal goed gaat, kan me voorstellen dat op zo'n bijzonder moment in je leven (mijn vrouw was echt in een andere wereld) zoiets nog heftiger aankomt.
Het verhaal van Cwen greep me nog het meest aan, dat de artsen en vpk niet luisteren... pfff.. wat een nachtmerrie.
Het 'hoort' niet. Het is ergens ook gewoon lastig natuurlijk, de geboorte van een kind hoort een blij iets te zijn en dat loopt vaak door elkaar heen, die emoties, blij met je kind, maar niet met de manier waarop.
En idd, een taboe. Terwijl het gek genoeg wel een sport lijkt om bijna een soort van op te scheppen (gechargeerd) over zware bevallingen van 3 dagen en 47 hechtingen en zulks. Uiteindelijk hoor je dan toe te voegen dat het t allemaal waard was en dat je het zo vergeten was, ofzo.
Ik hoop echt dat er meer aandacht en begrip voor komt. En zeker ook voor vaders.
En spanky, ben het idd met je eens dat het in de zorgverlening ook absoluut beter kan daaromtrent. Situaties zoals bij Cwen zouden niet moeten kunnen
maar ook de nazorg bijvoorbeeld die ontbreekt vaak, nagesprekken worden niet altijd even actief aangeboden en er wordt zo weinig geluisterd en teveel gekeken naar de feitjes en resultaten. ) dus weinig te klagen over de zorgverlening, maar als ik anderen iets mee zou kunnen geven is dat het wel: ga in gesprek met je hulpverlener, een prettig gesprek kan de manier waarop je terug kijkt op iets echt compleet veranderen. Een nagesprek zou standaard moeten zijn, eigenlijk.Geen excuus overigens, want als je een traumatische ervaring hebt dan hoop je op steun uit je omgeving en die hoor je ook te krijgen.
Veel sterkte allemaal, en hopelijk krijgt het allemaal wel een plekje.
+1 ik had zo graag nog met mijn gyn willen spreken, alleen werkte zij slechts tijdelijk in ons ziekenhuis en toen ik mijn nacontrole had was ze al weg.quote:
Ik weet niet of ik het ooit al ergens heb gemeld, maar wij hebben een paar maanden na de bevalling een gesprek gehad met de anesthesist uit mijn verhaal en dat was zo fijn, echt een stukje verwerking, heel helend. Wij zijn vol lof over ons ziekenhuis (een warm bad, wat een fijne mensen daar
Loj ik hoop oprecht dat deze bevalling een mooie ervaring wordt. En wat LE zegt, kun je je angsten wel goed bespreken met VK/gyn? Ik kreeg vlak voor mijn bevalling de tip van Mignonne om op te schrijven hoe ik zou willen dat de bevalling zou gaan. Dat heb ik gedaan en dat heeft denk ik wel als effect gehad dat ik met een positiever gevoel de bevalling ben ingegaan. Wellicht is het ook iets voor jou?
Danic, ik kan me het verhaal over het stolsel nog herinneren. Wat zul je daarvan geschrokken zijn, zeker na de ervaring die je net een paar weken eerder had gehad na de bevalling. En wat een horken bij die HAP.
Ik ben nog steeds heel blij met alle adviezen die je me hebt gegeven voor de bevalling. En ja, gelukkig ben ik een prater. Maar ik kan heel veel vertellen op de automatische piloot, alsof het niet over mezelf gaat. En dan kan ik nog zoveel praten, als ik niet het gevoel heb dat het over mezelf gaat helpt het me ook niet verder. Daarom ben ik een paar weken geleden af en toe met iemand (zusje of man) écht gaan praten over de gebeurtenissen. Hoe zij het beleefd hebben en hoe ik het beleefd heb en dat helpt. Het is fijn om te horen hoe zij dit ervaren hebben, want sommige momenten zijn in mijn hoofd ook een beetje wazig. Het helpt mij de puzzelstukjes te ordenen en daardoor de chaos rondom de bevalling in mijn hoofd wat te verminderen. En ik ben ervan overtuigd dat het goed gaat komen, over een tijdje. Het hoeft nu ook nog niet ik heb de tijd, het beheerst niet mijn leven dus ik kan alles rustig een plekje gaan proberen te geven. Voor nu is de bevalling in mijn hoofd opgesplitst in twee stukken, enerzijds een fijne bevalling met als afsluiting de geboorte van T, anderzijds de paniek rondom de geboorte van S en het bloedverlies bij mezelf. Ik hoop dat het ooit gewoon één stuk wordt met een mooi en een iets minder mooi stuk.quote:
[..]
Voor mijn zusje blijkt deze ervaring zo heftig geweest te zijn dat ze niet meer thuis wil bevallen mocht ze ooit zwanger raken. En toch ga ik er alles aan doen om haar in te laten zien dat dit soort situaties zijn eerder uitzondering dan regel, want ik wil niet dat zij met angst de bevalling in gaat.
Ja, in principe is een nacontrole bij 6 weken na de bevalling standaard. Zowel bij de verloskundige als de gynaecoloog, maar er is bedroevend weinig ruimte voor ervaringen eigenlijk.quote:
Ik weet niet of ik het ooit al ergens heb gemeld, maar wij hebben een paar maanden na de bevalling een gesprek gehad met de anesthesist uit mijn verhaal en dat was zo fijn, echt een stukje verwerking, heel helend. Wij zijn vol lof over ons ziekenhuis (een warm bad, wat een fijne mensen daar
Er wordt wel gevraagd naar hoe je de zorg hebt ervaren, er wordt gevraagd naar hoe je lichamelijk hersteld bent en eventueel nog wat dingen gecontroleerd. In sommige gevallen, wanneer het een gecompliceerde bevalling is geweest vooral wordt daar kort nog even op ingegaan, maar er wordt eigenlijk maar zelden gevraagd van 'hoe was het nou voor jou?'
Zonde eigk, gemiste kans. Ik geloof echt in wat jij al eerder aan gaf, dat je gewoon ook mentaal moet herstellen van een bevalling, ook als ie volgens boekje gaat.
Zit best wat in denk ik. Ik merk dat ik het ook lastig vind zelf, je wilt iemand die nog 'moet' niet onnodig bang maken, vertrouwen geven in het proces etc. Maar anderzijds vind ik het ook echt niet wenselijk dat er een taboesfeer rondom dit onderwerp hangt.quote:Op woensdag 2 juli 2014 00:02 schreef Franny_G het volgende:
Misschien is het ook wel een taboe vanwege de disclaimer ook hier: het is heel confronterend voor mensen die nog een baby willen of bezig zijn er eentje te krijgen. Het is wel leuk om een 'smeuïg' verhaal te horen misschien, maar een echt serieus verhaal over een heel zware bevalling, dan komt het allemaal te dichtbij.
Geen excuus overigens, want als je een traumatische ervaring hebt dan hoop je op steun uit je omgeving en die hoor je ook te krijgen.
Veel sterkte allemaal, en hopelijk krijgt het allemaal wel een plekje.
Maar goed, ik las in Z&G al dat er iemand is die zelf last heeft van tokofobie, dan lijkt het me toch wel gepast om nog even een waarschuwing te plaatsen I guess.
Nee, helemaal niet. Ik was daar de eerste tijd na de bevalling helemaal niet mee bezig, en toen ik ermee aan de slag ging, zag ik de noodzaak niet meer zo. Ik kan het niet ongedaan maken, de vk is met pensioen en de gyn heb ik nauwelijks gesproken.quote:
Oh, triopost, Cwen dat vroeg ik me ook nog af of jij nog gesprekken hebt gehad? Wat is jouw autonomie met voeten getreden zeg, jemig
Ergens zou ik het graag nog terugkoppelen, om het anderen te besparen. Maar ik betwijfel of er iets mee gedaan wordt. Meestal is er bij zulk ingrijpen sprake van maternale of foetale nood en doet de methode er niet zo toe. Dat dat hier niet het geval was, is niet de fout van de gyn, maar de vk. Verkeerde communicatie.
De 6 weken nacontrole heb ik trouwens nooit meer gehad. We wilden al geen 2e kindje, maar mocht het toch ooit aan de orde zijn, dan neem ik het allemaal wel mee.
Loj
Ik zal daarna wel proberen te reageren op de anderen voor zover ik iets met de ervaring 'kan'.
Mijn bevalling liep ook heel anders dan doorsnee. Maar juist door de goede hulp en veel gesprekken weinig last gehad van alles. Wel een milde pnd gehad, maar dat was aan andere dingen toe te wijzen dan de bevalling..quote:
Ik hoop echt dat er meer aandacht en begrip voor komt. En zeker ook voor vaders.
En spanky, ben het idd met je eens dat het in de zorgverlening ook absoluut beter kan daaromtrent. Situaties zoals bij Cwen zouden niet moeten kunnen
Wat begon als simpele thuisbevalling eindigde in een weekje ziekenhuis.. Bevalling ingestuurd met hyperventileren. Weeenstormpje, en daarna hectisch gedoe met knip, vacuümpomp, totaalruptuur over andere zijde dan knip, en hechtingen op de OK. Maar alles om mijn jochie dat tijdens de bevalling in nood zat er gezond uit te krijgen. Gelukkig werd het grijze jochie al heel vlot wat roziger. Daarna nog gedoe om hem aan het eten te krijgen (hoofdpijn), wat 2 nachten neonatologie werden omdat hij te hard afviel (mijn 8 pond kind tussen de 5 ponders, reusje)..
Na een weekje waren we eindelijk thuis. In die week veel gesprekken gehad, al besefte ik me toen de ernst eigenlijk nog niet. Met de verpleging echt dagelijks vaak even zitten, vond dat vooral lief. De hechtende gyn die nog even langskwam op dag 3 en me vertelde dat ik "toch wel erg aan flarden lag" en "het hechten was een flinke puzzel". Toen begon te dagen dat. De verpleegsters niet voor niks zo lief waren. De huisarts kwam thuis nog even langs, die vroeg nog of ik de kleine niks kwalijk nam. De kraam die 2dagen extra regelde en precies het type was dat ik nodig had. Zowel bij de vk en gyn ook nagesprekken gehad. Alles bij elkaar genoeg aandacht voor de situatie.
Ik had/heb eigenlijk nog het meeste last van de reacties van de mensen om me heen. Als ik maar een deel van het verhaal vertel, dan reageren ze geschokt. De directe familie reageerden ook veel heftiger dan ik ooit gedaan heb. Waarop ik me afvroeg of ik iets gemist had ofzo..
Ook van de vk het aanbod gehad om voor een tweede zwangerschap eerst nog eens te praten. Daar heb ik geen gebruik van gemaakt. En nr 2 werd een hele fijne bevalling. Dat was wel erg fijn. Het kan toch wel normaal, dus het ligt echt niet aan mijn lijf, maar gewoon pech, zoals ik al dacht.
De zorg kan heel veel maken of breken als je zelf in zo'n afhankelijke situatie zit. Het lijkt soms van dat lopende band werk, alsof ze met poppen werken ipv mensen.. Wat hun misschien een uurtje werk bespaard kan iemand maanden (fysiek/psychische) ellende besparen...
Ik herken mezelf niet volledig in de verhalen maar op bepaalde punten zie ik wel raakvlakken. Ik ben heel open mijn bevalling in gegaan en uiteindelijk is er van alles gebeurd waar ik nooit rekening mee had gehouden.
Ontsluiting thuis ging heel soepel maar na een uur persen toch naar het ziekenhuis. Uiteindelijk 2 liter bloed verloren, geknipt, vacuumpomp en placenta verwijdering op de ok.
Dat is ook hoe ik het ervaar, alsof het niet over mijzelf gaat. Ik heb wel opgeschreven hoe de bevalling is geweest en hier toen veel met mijn vriend over gepraat. Het nagesprek in het zkh heeft me wel wat wijzer gemaakt maar het was met een arts die niet bij mijn bevalling aanwezig was, en dus alleen het partusverslag kendequote:
En ja, gelukkig ben ik een prater. Maar ik kan heel veel vertellen op de automatische piloot, alsof het niet over mezelf gaat. En dan kan ik nog zoveel praten, als ik niet het gevoel heb dat het over mezelf gaat helpt het me ook niet verder.
Nu heb ik deze week het nagesprek met m'n vk, wellicht dat ik daar meer aan heb. Al heeft zij niet de hele bevalling meegemaakt, ze werd afgelost toen we in de verloskamer waren.
Daar ga ik wel melding van maken dat ik dat ververlend vond; ik had graag van begin tot eind met dezelfde vk beleefd. Het opscheppen herken ik niet, ik heb juist dat ik het verhaal af lijk te zwakken als ik het vertel. Alsof ik me er toch voor schaam dat ik het niet helemaal zelf heb kunnen doenquote:
En idd, een taboe. Terwijl het gek genoeg wel een sport lijkt om bijna een soort van op te scheppen (gechargeerd) over zware bevallingen van 3 dagen en 47 hechtingen en zulks. Uiteindelijk hoor je dan toe te voegen dat het t allemaal waard was en dat je het zo vergeten was, ofzo.
Het is nu nog heel vers, F is vandaag 7 weken, maar het voelt dus nog echt alsof ik het niet was. Alsof het het verhaal is van iemand anders. Ik ben benieuwd of dat zo blijft of dat het gewoon moet bezinken.
Het opscheppen hoor ik wel vaak om me heen, zeker tijdens een zwangerschap. Er is tijdens het uitwisselen van bevallingsverhalen altijd wel iemand die het net even erger heeft gehad, ofzo.
Ik ben bijna 7 jaar verder en heb het nog wel een beetje. Vooral omdat de omgeving veel heftiger reageert als ik het nu vertel, dan ik zelf reageerde. Alsof het verhaal niet over mezelf ging maar iemand anders. Het is niet meer zo sterk als de eerste weken/maanden. Er wordt ook gewoon minder over gepraat, en bevalling nr2 gaf me ook een positief verhaal ernaast. Ik sla het complete verhaal nr1 maar over bij zwangerenquote:
Het is nu nog heel vers, F is vandaag 7 weken, maar het voelt dus nog echt alsof ik het niet was. Alsof het het verhaal is van iemand anders. Ik ben benieuwd of dat zo blijft of dat het gewoon moet bezinken.
Maar ook het bagatelliseren. Ik weet nog dat ik vertelde dat het niet goed met me ging en Hulp had gezocht. Mijn zusje gaf toen aan ervan te schrikken en niet had begrepen dat het zó heftig was geweest. Toen ik vertelde dat het om 3,2 liter ging, vertelde ze dat haar schoonzus ruim 5 liter was verloren, maar dat die nergens last van had.
Ja eeehm. ...Fijn voor haar.
Ik heb toen wel aangegeven dat ik haar reactie niet fijn vond omdat het me het gevoel gaf dat ze vond dat ik me aanstelde/overdreef.
Ik vond het prettig om dat uit te spreken en we hebben dat ook wel rechtgezet.
Daarin ook wel mijn tip: krijg je het gevoel niet serieus genomen te worden, zeg dat dan.
Mensen weten vaak niet eens wat ze met hun opmerkingen bij je doen en wat voor gevoel jou dat geeft.
Vooralsnog heb ik geen nare gevoelens als ik terug denk aan de bevalling, ik blijf heel nuchter denken dat het nu eenmaal zo is gegaan. Maar geen idee wat er gebeurd als we eens aan een nr 2 gaan denken
Danic, dat uitspreken is ook goed. Mijn moeder was eerst een beetje gepikeerd dat we pas 4 uur na de bevalling belde met het nieuws. Maar een paar dagen later vertelde ze me dat ze opeens het besef had dat het ook wel heel anders had kunnen aflopen.
Ik werd me hier ook pas echt bewust van na de tweede bevalling. Het contrast in hoeveelheid hulp van de zorg was groot(tijdens en achteraf). En bij de tweede toch ook ruim voldoende.quote:
Deepfreeze, wat enorm fijn dat je zo goed bent opgevangen. Zo zie je maar dat de zorg echt kan maken of breken met welk gevoel je terug kijkt op de bevalling.
DF wat goed zeg zoveel zorg! Zo hoort het imho ook, de aandacht en mensen eromheen!!
Danic ik herken ook wel wat je schrijft ja. Mijn moeder met name was heel boos dat ze niet in het ziekenhuis langs mocht komen en ze vond het ook niet leuk dat ik maar 1 hooguit 2 korte bezoekjes per dag kon hebben. Mn schoonmoeder was juist weer beledigd dat ik het niet trok als ze langer dan 2 uur bleven (4 man sterk), en als ik zei ik heb veel bloed verloren dan was het altijd achja, hoort er een beetje bij hè?
Nu was mijn hoeveelheid bloedverlies niet zorgwekkend in die zin dat ik niet kantje boord ben geweest of hoe je het ook noemt, maar ik heb idd wel ervaren dat er heel makkelijk overheen gestapt werd. En ook dat er vrij gemakkelijk geroepen werd wie er allemaal méér bloed zou hebben verloren. Stom genoeg heb ik zelf ook nooit heel expliciet benoemd hoeveel het dan was. Alleen mn vader was er wat stilletjes over. Mn moeder heeft bij de laatste bevalling (thuis, op zolder...) ook vrij veel gevloeid, de verloskundige wilde toen een ambulance bellen en toen stopte het uiteindelijk. Hoeveel bloedverlies het was is niet bekend maar toch. Ik had het idee dat die herinnering toch ook wel een beetje terugkwam. Misschien ook wel een soort coping mechanisme wellicht. Voor je ouders is de gedachte ook niet niks natuurlijk dat het ook wel eens heel anders had kunnen gaan.
Ondanks dat mijn bevalling dankzij allerlei ingrepen 12 uur duurde, ging het voor mijn gevoel als een sneltrein voorbij. Ik had na de bevalling echt het gevoel dat ik bepaalde stukken gemist had. Dankzij mijn man en het bevalverslag dat ik heb opgevraagd, heb ik al het gebeurde toch als een puzzel in elkaar kunnen zetten zodat het verhaal voor mij weer compleet was.
Ik ben het er helemaal mee eens dat je ook mentaal van een bevalling moet herstellen. En dat niemand voor een ander kan bepalen dat iets als traumatisch 'mag' worden ervaren.
Nu ik hard richting due date ga, bekruipt me wel steeds meer de angst van hetgeen Cwen is overkomen. Dat was al zonder dat ik haar verhaal heb gelezen. Dit heb ik samen met mijn man ook uitvoerig besproken met de gyn en samen hebben we een bevalplan gemaakt.
Toch heb ik, ondanks het ingrijpen bij de vorige bevalling, toentertijd geen paniekaanvallen gekregen. Dat was mijn grootste angst. Ik had de lorazepam in mijn tas zitten voor de zekerheid.. voor als het voor mijn gevoel uit de hand zou lopen. Maar wat hier al geschreven werd door iemand, door een juiste begeleiding kun je een goede bevallingservaring maken of breken. Bij mij is die toen gemaakt
Desondanks toch weer angst voor paniekaanvallen. We zullen het zien. Ik ga al een heel stuk stabieler deze bevalling tegemoet, dat scheelt al de helft
. Ik kom hier op een later moment dus denk ik nog wel op terug. voor de moedige dames hier die zo open kunnen en durven te zijn over hun gevoel!Twinkle, ben jij bekend met paniekaanvallen? Al van voor de eerste zwangerschap? Hoe gaat het nu?
Mijn vk heeft me ook tijdens de zwangerschap gevraagd naar angsten.. Het enige dat ik kon zeggen "ik heb de eerste bevalling overleefd en die was drastisch genoeg. Veel erger kan een tweede toch niet worden".. Ze moest wel wat gniffelen om mijn nuchtere kijkquote:
Desondanks toch weer angst voor paniekaanvallen. We zullen het zien. Ik ga al een heel stuk stabieler deze bevalling tegemoet, dat scheelt al de helft
De vpk op neo die in het dossier van mijn zoon schreef 'Moeder is nog erg vermoeiend'quote:
Zo'n dossier kan heel nuttig zijn. Mits het naar waarheid wordt ingevuld.
loog inderdaad Ik hoop het.quote:Op woensdag 2 juli 2014 12:13 schreef Franny_G het volgende:
Bedoelde ze niet 'vermoeid' ipv 'vermoeiend'?
Ik ben dus zo'n bevallingsindianenverhalenverteller.
In de eerste plaats omdat ik altijd graag overdrijf en omdat m'n bevalling op papier heftig was, maar ik dat op dat moment niet zo ervaren heb.Maar stiekem leidt mijn indianenverhaal ook gelijk een beetje af van het verse naar adem snakkende kindje op m'n borst waarvan alleen ik lijk te merken dat het niet goed gaat, de ruim 8ponder aan het zuurstof tussen de minibaby's, en dag drie waarop er opeens heel veel bloed uit mijn baby komt en ik haast zeker weet dat ie dood gaat.
Want ik zoveel als ik van indianenverhalen hou, zoveel haat ik meewarige blikken.
+1 ik denk dat mensen vaak al een hoop voor elkaar invullen. En soms is het heel moeilijk om je te verplaatsen in de ander zonder volledige informatie. De meesten zullen het vaak helemaal niet zo bedoeld hebben.quote:
Ik vond het prettig om dat uit te spreken en we hebben dat ook wel rechtgezet.
Daarin ook wel mijn tip: krijg je het gevoel niet serieus genomen te worden, zeg dat dan.
Mensen weten vaak niet eens wat ze met hun opmerkingen bij je doen en wat voor gevoel jou dat geeft.
In ons bevallingsdossier zijn gegevens niet juist weergegeven. Zo heeft onze zoon tijdens het persen bijna 3 uur vastgezeten in mij; in het dossier staat dat ik 1,5 uur persweeën heb gehad. Tevens is zijn hoofdomtrek bij de geboorte niet juist opgeschreven. Daar hadden wij geen erg in, tot bij het eerste bezoek aan het CB de vpk daar opmerkte dat in die 4 weken (is dat na 4 weken, dat eerste bezoek?) zijn hoofd wel erg veel zou zijn gegroeid...quote:
Er zijn bij mijn bevalling echt fouten gemaakt. Ik heb veel groeiecho's gehad, en met 33 weken was het hoofd van onze zoon al ter grootte van een kind van 44 weken. Ik kreeg hem er gewoon niet uit. Na 3 uur aanklooien met een studente is uiteindelijk de gyn erbij gehaald. Die greep meteen de tang om onze zoon eruit te trekken. Dat ik schade heb opgelopen is nog tot daar aan toe, dat heb ik redelijk verwerkt (al merk ik er toch enigszins bitter en verdrietig op blijf terugkijken). Maar dat er door het te lang aankijken wrs schade aan onze zoon is ontstaan vind ik lastig te verkroppen. Het valt niet te bewijzen, dat zijn slechts zeer ernstige vermoedens. Feit dat er gegevens niet correct zijn weergegeven versterkt die vermoedens...
Ik wilde eerst niet reageren in dit topic, immers, al bijna 8 jaar geleden (
). Maar toch blijft het knagen. Ik heb dat wel een beetje, zeker nu ik jullie verhalen lees. Ik heb het juist dus andersom, andere mensen zeggen dat ik een zware bevalling had, maar ik heb relatief kort weeen gehad (van 2 uur 's nachts tot 18:00) en mijn zus zat anderhalve dag te puffen.
Ik heb diep respect voor jullie dames
even de bevalling in het kort in een spoiler:
Het ergste vond ik nog geen eens de bevalling, maar het feit dat ik Larissa maar 0,1 seconde zag na de bevalling, en dat iedereen haar al uitgebreid kon bekijken in de andere kamer voordat ik haar uberhaupt goed kon bekijken. Het klinkt raar, maar ik wilde van iedereen (zeker die van mijn partner), de eerste reactie zien. En ik wilde haar gewoon presenteren.SPOILERIk had last van een vernauwd bekken, en Larissa kon er gewoon niet uit. Helaas kwamen ze daar pas achter toen mijn persweeen steeds minder werden (of waren dat wel persweeen? Ik had ook niet dat oer-gevoel tenslotte).
Van een thuisbevalling op de kruk ging het naar een ziekenhuisbevalling, eerst met wee opwekkers (yippieeee), inclusief duwen op mijn buik, daarna een vacuumpomp met weer mensen die aan mij zaten te sjorren en continu aan het voelen waren, naar een keizersnede.
Niet alleen moeilijk, maar onmogelijk... tenzij ze zelf in een vergelijkbare situatie hebben gezeten. Maar idd, ze bedoelen het meestal niet slecht. Ze hebben gewoon geen idee...quote:
En soms is het heel moeilijk om je te verplaatsen in de ander zonder volledige informatie. De meesten zullen het vaak helemaal niet zo bedoeld hebben.
Jawel, het relativeert wel om dit topic te lezen. Daarom baal ik ook zo dat ik me nog steeds druk kan maken over hoe het bij mij is verlopen...quote:
Zijn er ook dames die zelf denken van: "het valt wel mee, want [insert andere vrouw] had het nog zwaarder!"?
Een plaatsje heeft het nog niet gekregen, maar de scherpe rand is er vanaf en ik denk er vooral gewoon liever niet meer aan. Het ergste vond ik nog dat ik niet van de geboorte van mijn kind kon genieten. Dat ik niet meer aan mijn meisje dacht door de pijn, ik wilde gewoon dat het ophield, dat ik kon slapen. Een volgende bevalling wordt beter. Dan ga ik naar het ziekenhuis voor een geplande keizersnede, ben ik uitgerust en ga ik alles meemaken en overal van genieten. Dat denkbeeld hou ik me nu aan vast. Volgende keer gaat het zoals IK het wil.
nou, ik vind het niet heel raar hoor, eigenlijk. Soms bekruipt je dat gevoel van 'Wat als...', ik heb dat ook nog steeds met vlagen. En Isa wordt volgende week 10quote:
[..]
Jawel, het relativeert wel om dit topic te lezen. Daarom baal ik ook zo dat ik me nog steeds druk kan maken over hoe het bij mij is verlopen...
Ik wel een beetje. Door de verhalen die ik hier soms lees, maar vooral na de bevallingen van mijn schoonzusje omdat ik die van dichterbij mee maakte. 2 kinderen, beide heftige zwangerschappen met moeheid en misselijkheid, beide bevallingen van 4 dagen bezig met amper slaap. En dan geen kracht meer over voor het persen. Nog wat gedoe met een ruggenprik en koorts bij de 1e en een inleiding bij de 2e. Dan ben je wel echt kapot na de tijd..quote:
Zijn er ook dames die zelf denken van: "het valt wel mee, want [insert andere vrouw] had het nog zwaarder!"?
Nou ik ook wel, maar voor mij werd goed gezorgd.
Bevalling zijn niet te vergelijken, vrouwen ook niet. En de zorg ook niet..
Ik denk dat het wel scheelt of je er iets aan over houdt of niet. In jullie geval is er wel "iets" wat je vaak tegenkomt en je eraan kan herinneren.quote:
Jawel, het relativeert wel om dit topic te lezen. Daarom baal ik ook zo dat ik me nog steeds druk kan maken over hoe het bij mij is verlopen...
Ik prijs mezelf dan ook gelukkig met een bevalling waar ik prima op terug kijk en die ik zo nog een keer over zou doen.
Ik wil even reageren op dit stukje. Als psycholoog weet ik redelijk veel over EMDR en het is eigenlijk geen therapie die je iets "leert", in die zij dat het slechts werkt op het trauma waarvoor je emdr hebt ingezet. Dus stel dat je het krijgt voor het verwerken van bevalling 1, dan heb je het ook weer nodig voor bevalling 2 als die je ook weer een trauma oplevert. Het is niet dat je het door EMDR in de toekomst eventueel zelf kan doen.quote:
Ja dat lijkt me wel een soort copingmechanisme idd. Als het ware afstand nemen van de situatie om er nog enigszins normaal naar te kunnen kijken. Eigenlijk lijkt het een beetje op wat je bij EMDR enzo ook leert. Om afstand te nemen van de ervaring en het 'neutraal' te bekijken ipv hyperemotioneel om het maar zo te noemen. Ik denk dat dat een normaal fenomeen is waar op zich niets mis mee is.
Hoe EMDR werkt is lastig uit te leggen, maar het heeft te maken met de koppeling tussen herinnering en de betekenis die je er aan hebt gegeven. Door overstimulatie van het werkgeheugen (je moet terugdenken aan het trauma, of een stuk daarvan, als het ware naar de foto ervan die je in gedachten voor je moet zien) en tegelijkertijd gaat de therapeut je afleiden door je te vragen zijn of haar vingers (of een lichtje) te volgen. Door die combinatie gaat je werkgeheugen op tilt en komen er allerlei gedachten rondom het trauma boven; je koppelt als het ware de gebeurtenis en betekenis los en je kan daardoor een andere, minder heftige, betekenis krijgen. De herinnering blijft, maar de heftigheid neemt af.
Overigens wil ik nog wel meegeven dat een psycholoog bezoeken soms een grote stap is, maar dat je juist daar je verhaal kwijt kan. De oordelen als "maar het viel toch wel mee?" Of *maar ik had dat ook, maar ik heb toch ook nergens last van?* doen er niet toe. Het gaat immers niet om een feitelijke gebeurtenis, maar om je eigen persoonlijke betekenis van het gebeurde. Het werkt heel snel, vaak zijn 1 of 2 EMDR sessies genoeg.
Ik heb verder niet alles gelezen (ik heb nog geen kinderen dus ik pas er een beetje mee op anders durf ik straks niet meer), maar wil wel iedereen veel sterkte wensen!
Er is geen goed of fout in therapie hoor. Zoals ik schreef; vaak kan het heel snel gaan bij een trauma wat een eenmalige gebeurtenis betreft, maar sommige mensen hebben meer nodig, dat is ook niet ongewoon of fout. Sorry als je dat zo opvatte!quote:
Doe ik dan iets heel erg niet goed, nu ik al 8 maanden emdr krijg?
Met je andere woorden zeg je precies wat ik ergens eerder ook al bedoelde. Mooi duidelijk verwoord zo. Het gaat niet om wàt er gebeurd is, en ook niet hoe dat jn verhouding staat tot ervaringen van een ander of wat ik daar zelf over denk, zowel als professional als ook als moeder/vrouw. Het gaat erom wat er uiteindelijk in dat hoofd met die herinnering gebeurd, de feiten doen dan niet zoveel meer ter zake eigenlijk.
Ik hoor vaker over mensen die na 2 keer klaar zijn, dat ik daar onzeker van word zegt alles over mij natuurlijkquote:
[..]
Er is geen goed of fout in therapie hoor. Zoals ik schreef; vaak kan het heel snel gaan bij een trauma wat een eenmalige gebeurtenis betreft, maar sommige mensen hebben meer nodig, dat is ook niet ongewoon of fout. Sorry als je dat zo opvatte!
Ik heb mijn bevallingsverhaal nooit gepost, dus even in een notendop. Vanwege PE ingeleid met 35 weken. Ik lag al in het ziekenhuis maar ik ging uit van inleiden met 37 weken, echter stond men 's morgens aan mijn bed dat de bevalling per direct opgewekt ging worden. Vanwege de verdenking op het een of ander waardoor ik, indien nodig, niet onder narcose zou mogen kreeg ik meteen een ruggenprik. Mijn lichaam was er natuurlijk nog niet klaar voor dus er werd begonnen met gel. De ctg liet al vrij snel wee-achtige activiteit zien en als ik op mijn rug lag voelde ik wel iets, maar buiten dat ik niks binnen kon houden merkte ik niks en vond ik het vooral heel erg saai. De eerste nacht stond de gyn al aan mijn bed dat de ctg van mini niet zo mooi was en mocht ik alleen nog maar op mijn zij liggen. De avond daarna, 3x gel verder en flink wat wee-activiteit op de ctg had ik nog maar 1 cm ontsluiting. Ik mocht gaan slapen met de mededeling dat men de volgende ochtend ging bespreken hoe verder en dat één van de mogelijkheden een rustdag was.
Die nacht stond de gyn naast mijn bed dat ze mini nu gingen halen. Ik had totaal niet verwacht dat het een ks zou worden dus was behoorlijk overrompeld. De ks vond ik verschrikkelijk, het trillen, het geduw en getrek en tijdens het hechten had ik steeds het idee dat het gevoel weer terug kwam in mijn benen. Ik heb wel nog gehoord dat er ergens een bloeding was en dat dit gehecht is maar op het moment zelf maakte ik me vooral zorgen om mini die te vroeg was en het helemaal niet zo goed deed. Op de uitslaapkamer wilde ik vervolgens alleen maar slapen, ik was zo ontzettend moe.
Tijdens de eerste punctie heb ik een flinke nabloeding gehad en ik was nu ook weer heel bang voor veel bloedverlies en ik had steeds het gevoel dat er sloten bloed uitkwamen. Gelukkig was dit niet het geval, ik vloeide bijna niet. Daar was een reden voor want eind van de ochtend stond de vk aan mijn bed dat er een tampon was ingebracht vanwege een bloeding. Die moest er weer uit, ok, doen we ff dacht ik, maar dat ging niet zo makkelijk. Uiteindelijk ging de gyn nog 1x zelf proberen alvorens we naar de ok zouden gaan. Gelukkig lukte het nu wel en er kwam een halve meter verband uit, vol bloed. Logisch dus dat ik niet vloeide. Uiteindelijk ben ik tussen de 1000 en 1500 cc bloed verloren. Ik vraag me nog altijd af wat er nou eigenlijk aan de hand is geweest en wat er zou zijn gebeurd als ik vaginaal bevallen zou zijn. Tijdens de nacontrole heb ik dit niet kunnen vragen, de gyn vroeg nog net niet wat ik kwam doen, ging ter plekke de overdrachtsbrief lezen en zijn belangrijkste gespreksonderwerp was anti-conceptie. Toch een beetje jammer dat we door hem een paar jaar eerder waren doorverwezen vanwege het ontbreken van zaadcellen. Ik heb mijn dossier ook opgevraagd maar daar kon ik ook niet uit opmaken wat er nu precies aan de hand is geweest.
De traagheid van het eerste deel, de snelheid van de ks en daarbij ook nog een mini die het niet goed deed heeft uiteindelijk flink indruk op mij gemaakt. Ook dat ik alleen maar wilde slapen vind ik achteraf lastig, hoe het met mini ging boeide me niet.
Ik vind het ook nog steeds moeilijk dat ik mini maar heel even heb gezien. Ik had hem zo graag aan willen pakken en op mijn buik leggen, bewonderen, ruiken, aanraken. Mijn eerste herinnering is mini met gitzwarte haartjes, armen en benen gespreid die boven een zwart doek omhoog werd gehouden. De volgende dat hij in de couveuse lag aan de beademing.
Ik ben nog drie keer kort zwanger geweest maar heb de gedachte aan bevallen telkens verdrongen. En enerzijds baal ik ontzettend dat ik niet in de herkansing mag want ik had ook graag een ongecompliceerde bevalling gehad met een verse baby op mijn buik. Anderzijds ben ik stiekem ook wel blij dat ik nooit meer hoef te bevallen, de paniek en emoties die bij me omhoog komen als ik er al aan denk zijn dusdanig dat ik daar echt iets mee had moeten doen dan.
Ik vind het vooral fijn dat ik niet de enige ben die de bevalling als verschrikkelijk heeft ervaren. Om mij heen wordt dit niet zo ervaren dus ik heb me daar wel heel alleen in gevoeld. Ik heb het denk ik ook wel gebagatelliseerd voor mezelf omdat het niet verschrikkelijk en een hel mocht zijn.
En nu ben ik leeg, alleen al door er over na te denken en hier neer te zetten, is toch weer confronterend,
Even een dikke
voor al het oude en nieuwere zeer.Hier liep het ook niet allemaal zoals gehoopt. Of zelf maanden te voren vastgelegd in mijn dossier.
De bevalling van oudste was een 23 uur durende hel, waarbij ik na een doorwaakte nacht vol pijn, bijna 7 uur lang heb moeten wachten op de beloofde ruggenprik. "De anesthesist komt zo!" heb ik 300x moeten aanhoren. En toen de anesthesist er eindelijk was.... had ik 5 cm ontsluiting en mocht ik geen ruggenprik meer
Verslagen was ik (al vanaf de 4e maand stond er in dikke letters op mijn dossier dat ik wilde bevallen met ruggenprik), en toen werd er al gauw besloten de prik toch te plaatsen. Toen deze weer werd uit gezet bleven de persweeen uit. 2 uur lang heb ik geperst. Ik had geen flauw idee wat ik aan het doen was, ik ijlde van de koorts en wilde alleen maar rust en weg uit dat bed.
Er was twijfel of baby wel goed lag. Echoapparaat er bij gehaald, telefoontjes over en weer, dreigementen "we geven je nog 10 minuten, dan gaan we naar de OK".
Ik geloofe er niet meer in dat er ooit nog een baby ging komen, had genoeg gehad en reageerde op n gegeven moment nergens meer op. Toen kreeg ik een flinke knip, vacuümpomp die een paar keer losschoot en ineens lag er een baby op mijn borst. Grijs en blauw, met een puntig hoofdje
Op dat moment kreeg ik vleugels
De bevalling van 2e was vergeleken hiermee lichamelijk gezien 'n eitje. Alles korter dan 23 uur vond ik prima
Maar het psychologische aspect zat me dwars. Ik was zo bang dat het weer niet zou lukken, geloofde niet in de kracht van mijn lichaam en geest. Angst en paniek waren de sleutelwoorden.
Maar op geheel eigen kracht, met slechts 20 minuten persen, heb ik mijn zoon op de wereld gezet. Had ik dat eerdere bevaltrauma niet gehad, dan was het een droombevalling geweest.
De bevalling van 3e werd vanwege extreme HG ingeleid met 38 weken. De hele zwangerschap lag ik ziek in bed, op bank of in ziekenhuis. Zelfs 'n paar dagen ervoor wederom opgenomen geweest vanwege uitdroging. Allesbehalve fit dus. Omdat ik niet kon puffen zonder te kotsen (mijn eigen kleren, 2 operatieschortjes en uiteindelijk mijn naakte zelf steeds ondergespuugd) en dus niets kon om de weeën op te vangen, werd ik richting OK gereden (ander ziekenhuis dit keer) voor n ruggenprik.
Die werd scheef gezet
De anesthesiste spoot nog n paar keer wat bij, maar er viel niets aan te doen. Dus mijn ene kant was gevoelloos, en mijn andere kant verging van de pijn. Ik kon niks, alleen maar liggen en wachten tot het over ging. Niet puffen, zuchten of bewegen om de pijn op te vangen. En maagsap met bloed kotsen
De ontsluiting verliep gelukkig vrij vlot, toen mocht ik persen, maar wederom geen fucking perswee te bespeuren!
Persen, kom op!
Hoe dan?? Ik voelde niks, klooide maar wat aan. Geen oergevoel, geen kracht, geen niks meer.
Toen werd er overlegd. Ze wilden bloed afnemen, naalden steken in mijn baby die nog in mijn buik zat, om te zien of hij niet in nood verkeerde.
Wtf
De gyn en de vk liepen de gang op om de benodigde spullen te halen. Maar dit pikte ik niet! No way dat ze in mijn kleintje zouden gaan prikken met hun enge naalden!!
Met alles dat ik in me had, vanuit m'n tenen, probeerde ik mijn baby er uit te krijgen. "Oh M., ik voel wat ik voel wat!" Hij keek en schrok zich rot
Het hoofdje van m'n baby hing er uit. M. rende de gang op om de arts te halen. Die knipte de navelstreng door die om het nekje gedraaid zat, et voilà: zoon nummer 3
Ook hier onvolledige of onjuist ingevulde bevalverslagen.
Wat is dan het nut daarvan, als je toch niet de juiste informatie erin verwerkt?
Bevallen is geen pretje, niemand die t voor z'n lol doet.
Maar in mijn beleving gingen er bij mij meerdere dingen fout onder het mom van "ooops, kan gebeuren".
Of nou ja, niet echt fout. Maar het had ook anders gekund. Dan had ik misschien met een wat fijner gevoel kunnen terugkijken. Nu word ik er voornamelijk heel verdrietig en boos van
[ Bericht 6% gewijzigd door Kersjes op 02-07-2014 23:34:03 ]
Ik ben bijna 26 weken nu LE. Ik wou heel graag terug naar de vk. Daar voel ik me normaler en meer gehoord dan bij de gyn. Toch moet ik naar de gyn terug met 35 weken..
Ik vond jouw verhaal zo "heftig", maar toch ook zo herkenbaar.
Dank Nikki voor de tip. Ik ben idd ook al langzaam bezig met m'n geboorteplan. Maar het is zo lastig, ik heb er nog geen vertrouwen in dat het op de natuurlijke wijze gaat lukken. En ik wil het zo graag, maar zonder vertrouwen kom ik nergens.
Ik word trouwens zo moe van mensen die dan zeggen: ga weer voor een ks, anders heb je straks van onder en op de buik een litteken
Mijn nacontrole sloeg trouwens ook nergens op. Computer was stuk, dus ik moest eerst vertellen wat ik kwam doen
Cwen, je ging met zoveel vertrouwen je bevalling in (tot de inleiding dan) t is gewoon oneerlijk hoe t is gegaan!Opscheppen, bah... Als men ernaar vraagt probeer ik t altijd met een lach te vertellen. Gelukkig prikken slechts een paar mensen er doorheen.
Twinkle, hoop dat je ervaring dit keer beter wordt.Tankgirl, verhalen van hier helpen mij wel om t ook positiever te maken. Ze waren bang voor zoveel complicaties bij mij. die er allemaal niet zijn gekomen door de deskundigheid en het ingrijpen van de vk/gyn. Het had veel erger kunnen worden en ja dat lees ik hier soms ook. Dat helpt mij om te relativeren.
Poezebeest, je verhaal. Wat een herkenning. Hier stonden ze ook midden in de nacht voor m'n neus met de mededeling: spoedks.
Ik vind het ook nog steeds moeilijk dat ik mini maar heel even heb gezien. Ik had hem zo graag aan willen pakken en op mijn buik leggen, bewonderen, ruiken, aanraken
En dit helemaal.. Ik heb Ow niet eens gezien, alleen gehoord. Ik was door alle chaos m'n bril vergeten.
Mijn eerste herinnering is dan ook dat ze hem op me leggen bij de neo. En dat ik eerst vraag of ze zeker weten of dit kind van mij is (vriendje was teruggestuurd naar de suite). M'n tweede herinnering is dat ik vraag of ik hem mag aanleggen. Dat ze nee roepen en dat een zuster hem snel een fles geeft.
sorry dat ik hier vooral ego over mezelf praat... Ik weet niet, maar ben momenteel heel erg met mezelf bezig..
En als ik nu echt moet zeggen wat ik het ergst vind van de hele bevalling, dan is dat echt dat ik S maar een minuut gezien heb voor hij weggereden werd naar de neo. En als ik dan foto's kijk van S op de neo dan vind ik dat echt heel naar om te zien. Ik heb een foto van S met een zuster en als ik die foto zie krijg ik horrorgevoelens. De blik in haar ogen, totaal geen liefde en zo heeft S dan zijn eerste uren beleefd.
Hij weet het later zelf vast niet, maar ik vind het heel erg. Gelukkig waren zijn papa en mijn zusje regelmatig bij hem, maar het blijft steken. Oh en waar ik zelfs een beetje
om ben. Ze hebben geen foto's gemaakt van toen S geboren werd. En dat vind ik echt zo jammer. Van T en L heb ik zo'n heerlijke pasgeboren natte baby foto, maar van S niets. Mijn zusje deed de foto's maar gaf de camera aan de stagiaire/verpleegkundige met de vraag of zij wilde fotograferen omdat mijn zusje T vasthield. En er is dus gewoon geen enkele gemaakt. Oh maar lieve L-E, je moet niet vergelijken! Geen verhaal en geen persoon is hetzelfde, dus ook elke therapie ziet er anders uit. EMDR werkt "vaak" snel; daar staat het om bekend, maar het kan alleen snel werken als er aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan. Ik kan je zo tig redenen noemen waarom EMDR langduriger nodig is, dus zo "ongewoon", is het niet. Jij bent uniek, dus wat je nodig hebt is uniek.quote:
[..]
Ik hoor vaker over mensen die na 2 keer klaar zijn, dat ik daar onzeker van word zegt alles over mij natuurlijk
Dank je voor je fijne reactiequote:
[..]
Oh maar lieve L-E, je moet niet vergelijken! Geen verhaal en geen persoon is hetzelfde, dus ook elke therapie ziet er anders uit. EMDR werkt "vaak" snel; daar staat het om bekend, maar het kan alleen snel werken als er aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan. Ik kan je zo tig redenen noemen waarom EMDR langduriger nodig is, dus zo "ongewoon", is het niet. Jij bent uniek, dus wat je nodig hebt is uniek.
Het duurt me inmiddels gewoon echt te lang. Ik weet dat die gedachte me niet vooruit helpt, maar het voelt soms zo uitzichtloos en dat maakt heel verdrietig. Het gevoel van falen tijdens die zwangerschap en bevalling was enorm, nu faal ik ook nog eens in beter worden. Het gaat op en neer, en nu zit ik even in de 'neer' merk ik Ik weet wel dat er sprake is van meerdere trauma's bij mij en dat het daardoor wat langer duurt is vast heel logisch.Poezebeest, wat een verhaal joh
Verdenking op hellp wellicht? En je kindje niet meteen bij je hebben is hels, zo onnatuurlijk. Dat is het moment waar je je hele zwangerschap van droomt, die eerste ontmoeting met je kindje, en dat wordt dan zo bruut verstoord. Heel naar. Mocht je echt nog meer willen weten over wat er in je dossier staat en wat er nu precies is gebeurd, kun je daar een afspraak over maken met de gyn of vk. Ik zelf heb een enorme behoefte aan informatie, aan feiten, maar dat ben ik. Daar weer in duiken haalt ook wel veel omhoog, is mijn ervaring.Loj, heb je minder vertrouwen in de gyn dan de vk? Komt dat door je vorige ervaring? Ik weet nog dat ik jouw verhaal las en daar angstig van werd, en jij me toen heel lief ging gerust stellen dat de kans op hellp zooo klein is, haha. Hoe ervaar je deze zwangerschap mentaal gezien? Is daar aandacht en ruimte voor door de zorgverleners?
Sowieso word ik plaatsvervangend boos op sommige hulpverleners
Bij mij zijn er heel wat dingen gebeurd maar elke keer zeiden ze heel duidelijk waarom het werd gedaan. Dan snap je het beter en heb je daar wat eerder vrede mee misschien, omdat je beseft wat het anders voor consequenties voor jou en je kindje kan hebben.
Kersjes ook.. wat een verhalen
. Vind het heel erg voor jullie en hoop dat het ooit ergens een plaatsje mag krijgen als dat nog niet gebeurd is Daar is dit topic toch voor? Ik denk dat de meesten die hier lezen of posten iets naars hebben meegemaakt. Of we zitten nog in het verwerkingsproces, of het nare komt weer even naar boven... Zo kun je in ieder geval je ei even kwijt.quote:
sorry dat ik hier vooral ego over mezelf praat... Ik weet niet, maar ben momenteel heel erg met mezelf bezig..
En wat een doos van een zuster zeg! Zeker in neo horen ze beter te weten...
Fijn dat dit topic er is. Poezebeest, ik denk dat als je nu nog verdriet hebt en er een bak emoties op je af komt, je zeker ook eens kunt gaan praten met een psycholoog.
Zelf heb ik de stap naar de verloskundige gezet vandaag. Even geïnformeerd of ik met hen niet eens kan praten over wat er is gebeurd en wat hun rol is bij een volgende bevalling. Dat voelt wel goed eigenlijk.
Loj
.LE, dank voor je uitgebreide reactie.
Heel lief Gek toch hè, dat dingen (bewust...??) verkeerd worden vastgelegd...quote:
Ook hier onvolledige of onjuist ingevulde bevalverslagen.
Wat is dan het nut daarvan, als je toch niet de juiste informatie erin verwerkt?
Bevallen is geen pretje, niemand die t voor z'n lol doet.
Maar in mijn beleving gingen er bij mij meerdere dingen fout onder het mom van "ooops, kan gebeuren".
Ik denk dat dát me nog het meeste stoort, dat er niet eerlijk over is gedaan.
Want ja, waar mensen werken kunnen fouten gemaakt worden. Hoe triest ook, maar soms heb je 'pech'. Maar ben er dan als arts/VK aub eerlijk over...
Sowieso krijg ik de indruk dat bij veel dames hier de pijn er vooral in zit dat er niet goed is gecommuniceerd. Of dat vrouwen niet écht gehoord zijn. Zó belangrijk als je met mensen werkt. Zéker bij zoiets heftigs als een nieuw leven baren. Ik heb heel wat verschillende artsen/-assistenten gezien tijdens mijn zwangerschap en bevalling, en ze verschilden echt dag en nacht in hun benadering/inlevingsvermogen etc.
Ik had dit topic al eerder gelezen, wilde er eerst niet in reageren. Maar het haalt wel herinneringen terug. En gisteren bleef ik er echt weer een beetje in hangen... Dank voor de begripvolle reacties.quote:
[..]
Daar is dit topic toch voor? Ik denk dat de meesten die hier lezen of posten iets naars hebben meegemaakt. Of we zitten nog in het verwerkingsproces, of het nare komt weer even naar boven... Zo kun je in ieder geval je ei even kwijt.
Vandaag schijnt het zonnetje weer.Ik weet niet of ik blijf meelezen... Sterkte dames.
Ondanks mijn heftige ervaring kan ik overtuigd zeggen dat er bij mij goed voor me gezorgd is.
Iedereen was heel lief voor me. Als er even niks gezegd werd, werd er na een tijdje aan me verteld dat ze niks tegen me zeiden omdat ze alle aandacht bij hun werk nodig hadden en ze nú moesten handelen en geen tijd hadden om uitleg te geven.
Dat vond ik echt prima. Zorg eerst maar dat ik blijf leven, dan praten we daarna wel...
De opmerking van de stagiaire (oneerbiedige benaming volgens mij, Mignonne Hoe heet dat) dat ze niet konden zeggen dat het goed ging komen was heel heftig en heeft wel een belangrijke rol in mijn verwerking en trauma gehad, maar was tenminste wel eerlijk.
Ik ben kort er even boos over geweest en gedacht dat ze dan beter niets had kunnen zeggen, maar dat had ik ook niet fijn gevonden. Ik ben blij dat ze eerlijk is geweest. Het gaf de ernst van de realiteit goed weer (mocht ik weer eens denken dat ik een aansteller ben).
Nadat de rust was wedergekeerd zijn alle personeelsleden meermaals bij me geweest om te vragen hoe het ging en hebben er twee zelfs tegen me gezegd dat ze vonden dat ik zo goed meewerkte.
Ik vond dat bijzonder, want ik had nou niet echt een keus....
Tijdens één van de emdr sessies ben ik daar nog wel heel verdrietig/geschokt over geweest: dat ik in een bijna-dood-ervaring dus niets doe. Ik vecht niet, ik schreeuw niet, ik laat alles maar gebeuren...
Ik vond dat een enge gedachte, maar nu ik het opschrijf besef ik me dat het ook zo kan zijn dat ik op dat moment volledig op de kunde van het personeel vertrouwde. ...
Maar ik herken het wel. Ik heb óók niets gedaan toen de gyn dat ding in me ramde, ik heb 'm niet geschopt, of mensen geslagen... En mijn man heeft ook niet geprotesteerd. Soms kan ik daar nog wel boos om zijn, want mijn man moest mijn spreekbuis zijn, dus waarom deed ie dat niet? Tegelijkertijd weet ik ook dat het snel ging, dat hij overdonderd was en dat ik het hem niet écht kwalijk kan nemen. Er werd niet gecommuniceerd en ik betwijfel of hij daar iets aan had kunnen doen. Maar je idee van niets doen herken ik, hoewel dat niet betekent dat er geen gevecht was.
Hier haak ik aanquote:
Sowieso krijg ik de indruk dat bij veel dames hier de pijn er vooral in zit dat er niet goed is gecommuniceerd. Of dat vrouwen niet écht gehoord zijn. Zó belangrijk als je met mensen werkt. Zéker bij zoiets heftigs als een nieuw leven baren.
.Aan het begin van m'n eerste bevalling is er compleet niet naar me geluisterd. Om 22.00 uur ingestuurd naar het ziekenhuis met gebroken vliezen en meconiumhoudend vruchtwater maar nog zonder weeën. Tijdens de CTG kwamen die wel, heel laag onderin m'n rug. Ze werden niet opgepikt met de registratie. We hebben een tijd moeten wachten op terugkoppeling van de CTG en ze bleven komen, nog wel goed te doen, maar netjes om de 5 minuten. Dat kon echt niet volgens de verpleegkundige, ik had last van m'n rug, moest niet zeuren en m'n man moest naar huis. Ga slapen en 's morgens starten met inleiden. Ehm...slapen kan ik echt niet, daarvoor voel ik die weeen echt al te goed en ik wil dat m'n man blijft. Dan krijg je een slaappil. Die heb ik geweigerd, ik kan niet eens een paracetamol wegkrijgen. Jee, hebben we zo'n zeur. Een arts-assistent(?) heeft besloten dat ik dan een injectie zou krijgen om te slapen (achteraf gezien moet dat pethidine geweest zijn). Maar m'n man moet wel blijven van mij. Het mag echt niet. Ik heb zo m'n best gedaan om het anders te krijgen, maar onverbiddelijk. Ik moest niet zo paniekerig doen. En toen kwam de altijd brave ik naar boven en heb m'n man naar huis laten sturen terwijl ik dat echt niet wilde. Om 07.00 uur mocht hij zich weer melden. Daarna ben ik 'op slot' gegaan. Ik durfde tot de dagploeg begon niet op de 'hulpknop' te drukken ook al werden de weeën sterker en moest ik ontzettend nodig plassen (mocht m'n bed niet uit vanwege de injectie).
Terugdenken aan m'n eerste bevalling...nog steeds tranen ook al is het al vier jaar terug.
Depressief geworden, bang weer zwanger te worden. Uiteindelijk zelf toch besloten voor en tweede te gaan. Gesprek met verloskundige vooraf over angst, begeleiding en beleid na fluxus (ja, ik ook al). Later, tijdens follow-up molazwangerschap, ook nog gesprekken met de gynaecoloog. En ook psychische hulp die volgde op de depressie.
Nu ondertussen bevallen van m'n tweede dochter, 6 weken geleden. Een voor mij heftige ervaring. Heel goed voorbereid wat begeleiding betreft en dat is ook goed verlopen. En ook zelf goed voorbereid. Maar...weer begonnen met gebroken vliezen en gelijk heel hard huilen, paniek. M'n man heeft z'n uiterste best gedaan om me te helpen hyperventilatie te voorkomen. Maar de spanning in m'n lijf bleef naar mijn idee. Ik kon het niet, ik kon vond ik niets met de weeën (ehm, in minder dan 2 uur van 1 cm naar volledige ontsluiting). En met persen kreeg de baby het moeilijk, verloskundige schatte in dat het op eigen kracht zou lukken, maar heeft uiteindelijk toch een knip gezet. Ze kreeg me er niet doorheen.
Ik vind het moeilijk om over te praten en reacties zijn niet echt van de een orde dat ik me begrepen voel. Het is toch geweest, je vergeet de pijn toch.
Volgende week nacontrole. Wat kan ik ermee?
En dat ze je zomaar pethidine hebben gegeven kan ik echt niet begrijpen, zulke dingen moeten toch niet kunnen en altijd in goed overleg gaan. Wat moet dat een helse nacht geweest zijn. Je schrijft er niets over, maar is de rest van de bevalling wel naar je geluisterd?
Ik vind het heel knap dat je er zoveel over gepraat hebt en hulp hebt gezocht. En je schrijft over je tweede bevalling dat er een knip gezet moest worden, dat moet je jezelf niet kwalijk nemen hoor. Je hebt enorm je best gedaan en had alleen bij dat stukje even hulp nodig. Dat mág.
Achteraf bleek dat die druk er voor gezorgd heeft dat mijn stuitje en heiligbeen niet helemaal meer goed stonden dus de druk is wel echt flink geweest.
De fysieke nasleep, ik kan nog steeds niet fietsen, sporten of op mijn rug liggen zonder pijn, zorgt er wel voor dat ik geen natuurlijke bevalling meer aan durf.
En als ik dan verhalen lees over je kindje zelf aanpakken etc dan denk ik 'dat wil ik ook maar ik durf niet'.
En ik ben bang dat of ik nou natuurlijk beval of aandring op een ks gezien vorige nasleep dat die kraamweek en verder weer helemaal in teken van pijn staat.
Er zijn vrij weinig foto's van de kraamweek van Olivier (en mij) omdat ik me zo beroerd voelde. Ik kon weinig zelf en had al een zwangerschap van misselijk en overgeven er op zitten. O. huilde veel de eerste zes maanden. De pnd rolde zo over in een ppd.
Ik zou zo graag eens de roze wolk ervaren maar het voelt alsof welke manier van bevallen ik ook kies, ik mezelf weer in de ellende stort.
Maar goed het ging hier om de bevalling en de bevalling an sich verliep prima.
De arts-assistent blijft hier trouwens ook iets volhouden in het verslag wat anatomisch zo ongeveer onmogelijk zou zijn.
Maar dat heeft verder geen gevolgen dus niet erg verder.
In tegenstelling tot Moonah dr verhaal bijvoorbeeld.
[ Bericht 0% gewijzigd door laziness op 04-07-2014 10:29:47 ]
Het is ook heel anders dan mijn ervaring met het ziekenhuis. Echt zo jammer dat je angst waarheid is geworden want totaal onnodig en het kan ook in een ziekenhuis gewoon prettig verlopen.
Ik denk dat dat inderdaad een groot gedeelte van een slechte ervaring is.quote:
[..]
Sowieso krijg ik de indruk dat bij veel dames hier de pijn er vooral in zit dat er niet goed is gecommuniceerd. Of dat vrouwen niet écht gehoord zijn. Zó belangrijk als je met mensen werkt. Zéker bij zoiets heftigs als een nieuw leven baren. Ik heb heel wat verschillende artsen/-assistenten gezien tijdens mijn zwangerschap en bevalling, en ze verschilden echt dag en nacht in hun benadering/inlevingsvermogen etc.
[..]
Althans als ik bij mezelf kijk. Bevalling van de oudste ging ook niet volgens het boekje en uiteindelijk een vacuümpomp met aardig wat tracties, kind wat het ook niet optimaal deed.
Maar ik ben wel echt heel goed opgevangen. Gyn kwam voor we naar huis mochten nog langs om te vragen hoe het met ons ging. Op het moment dat gyn,vvriend en vpk weggingen met baby was er een andere verpleegkundige bij mij. Er is ook gewoon steeds duidelijk gecommuniceerd waarom die pomp nodig was, waarom baby in couveuse lag.HWat er zou gebeuren als ie niet beter ging ademen na 3 kwartier.
Ook nacontrole in het ziekenhuis gehad op verzoek van de gyn en ook bij hem. Als we er last van hadden of bij een volgende zwangerschap er last van zouden hebben konden we altijd een afspraak maken.
Ik heb er gelukkig geen traumatische ervaring aan over gehouden. Voor mijn gevoel was het gewoon pech dat het liep zoals het liep. Ook de reden van zijn slechte start was verklaard door mijn verloskundige. (Al is er 1 zin in het beval verslag waar ik altijd wel even van volschiet, zelfs na bijna 4 jaar).
2e keer was ook weer niet helemaal zoals het moest gaan, maar daarom heb ik ook zoiets van, ik wil niet nog een keer. Maar ook hier weer super opgevangen. Maar het is vooral mijn gevoel van onmacht tijdens die bevalling wat mij het meeste is bijgebleven.
En daarbij heb ik 2 geweldige en gezonde kinderen, dus het is goed zo hier
Oohh dat laatste herken ik ook al zo goed! Dat mijn man niks deed terwijl ik lag te schreeuwen van de pijn, dat hij de mensen niet tegenhield die gewoon halve armen naar binnen ramden, of het infuus alleen maar hoger zetten, hij zag toch wel dat ik pijn had?? Waarom deed hij niks? Maar hij was ook bang, hij wist ook niet wat hij met de situatie aan moest en hij wist ook dat het ziekenhuispersoneel het beste met mij en Isa voor hadden, iets wat ik op dat moment totaaaaal niet zo ervaarde. Ik herinner me een uitspraak van mijn vader, dat hij een co bijna aanviel en zo krachtig op kwam voor mijn moeder, dat wilde ik ook!! Maar iedereen is anders, en ik vraag me af of het verschil zou hebben gemaakt als hij harder op was getreden.quote:
Wat zou je nog willen doen dan, danic? Je gevecht is op dat moment mentaal, niet fysiek, denk ik...
Maar ik herken het wel. Ik heb óók niets gedaan toen de gyn dat ding in me ramde, ik heb 'm niet geschopt, of mensen geslagen... En mijn man heeft ook niet geprotesteerd. Soms kan ik daar nog wel boos om zijn, want mijn man moest mijn spreekbuis zijn, dus waarom deed ie dat niet? Tegelijkertijd weet ik ook dat het snel ging, dat hij overdonderd was en dat ik het hem niet écht kwalijk kan nemen. Er werd niet gecommuniceerd en ik betwijfel of hij daar iets aan had kunnen doen. Maar je idee van niets doen herken ik, hoewel dat niet betekent dat er geen gevecht was.
Lag ik dat dan? Dat is een beetje wat ik me afvraag. Ik heb niet het gevoel dat ik lag te vechten. Ik was alleen maar bang, en voelde me enorm schuldig naar mijn vriend en Eva (nog niet eens zo zeer naar Rosaliequote:
Dat is nou typisch iets waar ik geen moment bij stil heb gestaan, dat je iets moet doen als je bijna dood gaat. Je ligt te vechten voor je leven, is dat niet al hard werken genoeg?
)Lazi, ik heb jouw verhaal nooit helemaal exact meegekregen, maar weet nog wel dat je zo'n last had van je stuitje. Is dat nog steeds zo joh? Kan er niets aan gedaan worden door bijvoorbeeld een osteopaat?
En je mag hief je verhaal toch gewoon kwijt? Het gaat toch niet alleen om de bevalling maar ook om alles wat er omheen speelde wat voor jou een emotionele lading geeft.
Ik twijfel ook nog over een ander stukje in mijn hele proces. Of ik dat hier neer wil zetten. Maar dat gaat vooral over reacties van mensen om me heen tijdens en na de zwangerschap....
En Kursor, wat een horken zeg tijdens die eerste bevalling! Hoezo niet luisteren! Die mensen zijn de liefde voor hun vak al ver voorbij. Als je zo met mensen omgaat heb je het verkeerde beroep gekozen! Allemachtig!
Dat handje is wel anatomisch wel mogelijk hoor.Maar volgens iedereen was er van binnen geen aanwijzing dat dit gebeurd zou zijn omdat je darm dan schade zou moeten hebben.
Maar die man verzint zoiets ook niet lijkt me dus misschien is het een medisch wonder dat er niks te zien was?
Maar zoiets maakt wel duidelijk wat er dus wel voor schade kan zijn. Daar ga je zelf horror scenario's bij bedenken voor een volgende keer
En pijn is wel minder hoor, drie jaar later maar ik heb zoiets van tel mijn zegeningen dat het nu houdbaar is en wie weet wat een volgende bevalling er mee doet. Dat risico wil ik niet lopen.
Dat iets geweest is betekend niet dat het geen mega diepe sporen heeft achter gelaten. Maar een bevalling mag je niet zien als trauma blijkbaar van je omgeving? En ja die pijn die slijt maar bij de één sneller dan de ander en dat de pijn zelf wellicht niet meer voor de geest te halen is betekend niet dat de gevoelens er omheen je niet bij blijven.
Ik vind je ontzettend dapper dat je het weer aangedurfd hebt!
Nu ik hier rustig op mijn stoel zit denk ik alleen maar: Dat hoeft er geen een te flikken bij mij want dan schiet ik uit mijn slof, pak mijn spullen en ga naar een ander zkh!
Maar als je daar eenmaal ligt, dan overkomt het je. Dan laat je het over je heen komen en word je overweldigd.
Ik heb een aantal keren wisseling van de wacht gehad, ik kan me ook echt niet herinneren wie dat ik allemaal aan mijn bed heb gehad ondanks dat ze zich iedere keer netjes voorstelden. Maar ik weet nog wel, vlak voordat ik moest gaan persen en zou blijken dat Djenna de 'knik' niet zou krijgen in het baringskanaal waardoor knip en vacuum noodzakelijk waren (anders zou het op een spoed ks uitdraaien). Dat iemand (waarschijnlijk de gyn) zei: Bevallen mag best pijn doen.
Dat zinnetje staat mij nu, bijna 2 jaar later, nog bij.
Hoezo bepaal jij voor mij of een bevalling pijn mag doen?
Onder welke steen heb jij geleefd?
Is dit een soort van wraakactie omdat jij hels geleden hebt bij (een van) jouw bevalling(en)?
Op dat moment dat het gezegd werd liet ik het over me heen komen. Maar ik weet nog wel, toen het er eenmaal op zat en we op de afdeling lagen, dat dat een van de eerste dingen was die ik tegen mijn man zei. En hij merkte dat ik daar echt pissig over was. Mijn man heeft niet gehoord dat ze dat zeiden. Pas toen was ik in staat om er op te reageren maar toen was het al te laat. Zeker ook omdat ik niet weet wie dat het tegen me gezegd heeft, anders zou ik die persoon er wel mee confronteren. Dat ene zinnetje kan heel veel uit maken.
Ik snap ook niet wat zo'n zinnetje eventueel aan meerwaarde kan hebben
.. Wat heeft het voor zin om zoiets te zeggen tegen een barende Als hulpverlener begeleid je die vrouw dan, met woord of met pijnstilling, dat gaat in overleg uiteraard.
Als je aan het bevallen bent, kom je een beetje in een andere dimensie terecht. Althans, zo ervaarde ik dat. Je bent wel in de werkelijkheid, maar ook weer niet. Daarom is het volgens mij zo lastig om zo alert te zijn dat je goed kunt reageren op wat er gebeurt en wordt gezegd. Ik denk dat het ook een fysiek/mentaal verschijnsel is dat je hersenen zich 'afsluiten' op zulke momenten van grote pijn/angst en dat je dus niet meer zo adequaat of anders reageert.
Dat niet 'vechten' terwijl je bijna doodgaat, is ook zoiets. Je vecht op zo'n moment wel, dat vechten is alleen niet wat je je erbij voorstelt als je daar nu aan denkt (met schoppen, slaan, verbaal geweld, of wat dan ook). Dat speelt zich ook op een heel ander niveau af. Je lichaam concentreert zich volledig op het gebied waar alle energie naar toe moet gaan.
Je kunt ook zeggen: ik heb wel gevochten, anders was ik er nu niet meer geweest.
Want je hebt je leven echt niet alleen te danken aan de hulpverleners op dat moment (waarmee ik hun rol niet wil bagataliseren.)
ik vind het altijd zo vreselijk om te horen wanneer zorgverleners zo enorm op dat verdraaide ctg varen. Totaal ongepast dat er zo voorbij is gegaan aan wat jij aangaf en dat je zomaar zo die pethidine kreeg. En dan ook nog je man die weggestuur werd.
Ik begrijp wel waar je paniekaanval bjj de 2e bevalling vandaan kwam. Dat gebroken vliezen moment brengt je in een klap terug in dat moment van je vorige bevalling.
Opmerkingen over dat t nu toch voorbij is gaan echt voorbij aan wat er achter de oppervlakte schuil gaat. Beyond the point en irrelevant.
Ik was geen fan van een thuisbevalling, een ziekenhuisbevalling leek mij gewoon veiliger, maar in principe kun je dat niet zelfs kiezen en toen bestond hier het geboortehuis nog niet. Ik was heel lang onzeker wat het uiteindelijk ging worden, toch gewoon thuis of in verband met mijn zwangerschapsklachten in het ziekenhuis. Had ik de hele tijd contact met 2 verloskundigen en eindelijk een veilig gevoel opgebouwd, kreeg ik opeens een paar weken voor de uitgerekende termijn net nadat ik de geboorteplan met "mijn" verloskundige had doorgesproken te horen dat ik "medisch " werd en vanaf nu maar naar het ziekenhuis moest voor alle controles en zij mij pas na de geboorte terug gingen zien in de kraamweek.
Pas achteraf besefte ik dat het inhield dat ik bij elk afspraak in het ziekenhuis een ander voor mijn neus had. Het meest vervelende vond ik nog dat ze niet op een lijn lagen, zei de een tegen mij dat ik bij de volgende afspraak maar mijn tas moest meenemen en met een inleiding moest rekenen, kwam ik daar met partner en repte de ander met geen woord meer erover. Ik vraag mij nog steeds af of ik de verloskundige gewoon verkeerd heb begrepen of dat er gewoon geen bed vrij was op dat moment en het niet uitkwam.
Een geboorteplan is volgens mij vooral voor de zwangere geruststellend en een reden om zich vooraf intensief met de geboorte uit elkaar te zetten samen met de eigen verloskundige, maar in het ziekenhuis deden ze er niet veel mee en werd er vooraf aan de geboorte tijdens de afspraken niet meer over gepraat.
Ik had op voorhand een informatieavond in het ziekenhuis bezocht voor het geval dat. Ik weet nog dat ik die avond vertrok met het gevoel zo wil ik het zeker niet, ze gaven vooral uitleg over pijnstilling en de vacuümpomp en het leek mij zo koel en technisch.
Uiteindelijk liep ik een week over tijd en was ik vermoeid door en paar nachten voorweeën, ik had geen idee wat en hoe ik moest voelen, want het was de eerste.
Hoewel ik vooraf zeker was dat ik geen pijnbestrijding wou, was het eerste wat ik in het ziekenhuis vroeg, of ik er een ruggenprik kon krijgen. Ik kon in verband met de vermoeidheid gewoon niet meer tegen de pijn. En omdat ik er geen idee had hoe lang het nog ging duren, wou ik het zekere voor het onzekere nemen. De artsassistente probeerde mij nog te overtuigen om onder de douche te gaan, maar ik was veels te bang dat het achteraf al te laat was en mijn ontsluiting te ver. De anesthesist moest eerst uit bed worden gebeld en het duurde nog bijna een uur voordat die ter plekke was.
Inmiddels was al een wissel van de medewerkers, en hoewel ik op dezelfde manier als 's ochtends zuchtte was het nu opeens niet goed meer.
Tussentijds hadden wij wat rust, toen werden mijn vliezen gebroken en na een tijdje begonnen de persweeën, no way dat ik die nog kon tegenhouden, ik moest mij van een kant op de ander draaien en ik heb maar gewoon naar de aanwijzingen geluisterd, uiteindelijk kwam ook nog de vacuümpomp ten inzet en werd er geknipt.
De meeste beelden van net voor de geboorte zijn onscherp...ik weet nog dat ik achteraf dacht, is het nu al over, ik had geen pijn gehad door de ruggenprik, maar wel steeds het gevoel dat ik het niet goed deed, omdat ik maar 2 keer kon persen op een wee in plaats van 3 tellen en omdat ik steeds weer van ligging moest veranderen.
Door de hele mikmak had ik het gevoel het niet zelfs gedaan te hebben, of dat ik niet genoeg mijn best had gedaan. Ik heb ook het idee dat ze mij niets of weinig hebben verteld over wat ze gingen doen met het infuus of wat de resultaten van het ctg/ draadje in hoofd van de baby waren.
Achteraf las ik ergens in het briefje voor de huisarts over inzet vacuumpomp in verband met foetale nood en toen schrok ik pas heel erg, want tijdens de bevalling had ik helemaal niet de indruk dat het slecht ging met de baby. Bij de nabespreking kon zich de gynaecoloog ook niet meer precies erhinneren en zei ze dat het een soort standaardomschrijving is voor het gebruik van de vacuümpomp.
Vooraf had ik nog zorgen over de vele mensen die aan het bed zouden staan, hoe ik mij ging gedragen, de katheder en of ik nu wel of niet ging poepen, maar op het moment supreme was ik alle schaamte voorbij en maakte het mij niets uit, ik wou er alleen maar vanaf zijn.
Ik moest een nacht blijven en gelukkig lag ik alleen op de kamer, de zusters kwamen gewoon maar heel af en toe langs, ik weet nog dat ik behalve dat ik nog onder indruk van de bevalling was mij ook heel alleen voelde, ik wist eigenlijk niet goed wat ik aan moest met mijn zoontje, dat echte moedergevoel kwam pas in de maanden erna. Later besefte ik mij dat ik misschien gewoon iets vaker had moeten bellen voor de borstvoedingen, ik verliet het ziekenhuis met de gedachte dat het met de borstvoeding wel goed zat. Mijn kraamhulp was een heel jong meisje net van school, mijn kraamweek bestond uit kolven, flesjes geven en bijvoeden, omdat mijn baby de tepel niet goed pakte. Ze kon mij ook niet zo goed helpen met de borstvoeding op gang brengen en ik had er ook geen ervaring mee. Ik kreeg het tijdelijk gewoon niet op de rit om alle handelingen te doen en ook nog slaap te pakken. Aan het einde van de kraamweek was ik nog steeds onzeker wat ik nu moest doen overstappen op kunstvoeding of doorzetten.
Achteraf heb ik een paar keer met mijn partner gepraat, ik kon mij bepaalde dingen
gewoon niet herinneren, mij is tot nu toe nog een raadsel of ik nu wel of niet gevoel in mijn benen had vanwege de ruggenprik.
Het was een bevalling anders dan gehoopt, maar op het moment zelf had ik geen keuze en moest ik maar gewoon in " meegaan".
[ Bericht 10% gewijzigd door Zana op 07-07-2014 07:00:12 ]
Ik mocht geen bv meteen geven door de medicijnen in m'n lichaam. Dat in combinatie met een z'n vroeggeboorte moesten eerst de medicijnen uit m'n lichaam. (Later zei de lactatiedeskundige dat dit niet klopte, maar laat ik maar niet m'n borstvoedingsdrama erbij halen
)Lastig he, dat een onbekende de eerste uren met je baby is bezig geweest, ipv iemand die jezelf hebt uitgekozen.
LE, het Is niet dat ik minder vertrouwen in de gyn heb. Ze hebben echt wel goed gehandeld. Het is meer dat ik bij de vk een persoon ben en bij de gyn (tot nu toe) een nummer. Stond bij de gyn binnen 5 min weer buiten, de vk stelt mij gerust en lacht angsten niet weg
Ik hoopte idd toen zo erg dat t je bespaard bleef, heel stiekem moet ik toegeven dat toen je kwam vertellen dat t toch mis was gegaan (nou ja mis, je hebt een superbaby nu
) ik ff flink heb gehuild. Je was t eerste echte hellp verhaal dat ik toen heb gelezen. Ik vond trouwens (net als Danic) op het moment dat het slecht ging heel aardig, duidelijk en behulpzaam. Toen Ow op de neo lag en ik van het infuus af was werd t minder. Alle aandacht was weg.
En het niets doen, dat voelt raar. Ik herken het wel. Eigenlijk maar op 1 moment hoor, toen ik net aan t magnesiuminfuus ging. Er zat een gyn bij me en in 7 min daalde m'n onderdruk van 110 naar 69. Ik hoefde alleen maar iets tegen de gyn te zeggen, maar ik kon t niet en voelde me wegglijden... Zo bizar, gelukkig zag de gyn dat ook
(Dit stukje laat ik altijd uit m'n verhaal voor buitenstaanders, relativeren he
)Kursor, hoop dat t gesprek bij de nacontrole je een beetje helpt
Ik heb de afgelopen weken met m'n man, moeder, schoonmoeder en vk gepraat. Veel voor mezelf uitgeschreven en gedachtenkronkels geprobeerd te ontwarren. Is aardig gelukt. Vooral teleurstelling over de tweede bevalling omdat die door de paniekgevoelens gelijk al zo gekoppeld is aan de eerste bevalling. Reactie van anderen is dat dat echt niet gek is, je kunt je gevoel niet uitzetten, maar blijkbaar verwacht ik dat wel van mezelf (mijn valkuil
, ik heb 'm na lang zoeken ook hier herkend). Loj, ik hoop dat het goed met je gaat. Ik kan jou en ook Kuukske (gesprek met vk gehad ondertussen?) het boek 'als bevallen spannend is' aanraden. Ik heb het als leidraad gebruikt, hoop dat jullie er ook wat aan kunnen hebben (ooit).
terwijl ik praktisch nooit meer fok online ben trok het me vannacht gewoon aan en ben ik gaan schrijven.
ik heb de tranen in mn ogen staan na het lezen van al jullie verhalen, bedankt voor jullie openheid
Het maakt dat ik merk dat ik bij beide bevallingen een na smaak heb vooral uit angst vooral na de laatste:
Bij de eerste bevalling raakte ik zelf in paniek omdat alles te snel voor mezelf ging en ik merkte geen goede voorbereiding en geen vertrouwen in mijn eigen lijf.
Ik ben uiteindelijk lang niet zoveel bloed verloren als wat ik hier lees, op het nippertje zelfs geen ok gezien maar toch net wat meer dan 1 liter, waarschijnlijk door de slechte conditie van mezelf en het gebruik van diclofenac heeft het er wel voor gezorgd dat ik na ruim 6 weken na de bevalling een middag alleen (met kind) thuis kon zijn. Daarvoor steeds hulp in huis omdat ik snel flauw viel.
Ik herken het omschrijven van angst bij de man ook, zijn paniek in zijn ogen toen ze maar matje voor matje weghaalde maar gelukkig ook de opluchting toen het bloeden vanzelf stopte.
Bij de tweede had ik gelukkig geen angst van te voren. Ik had ook meer vertrouwen in mijn been en ik wist dat ze me qua bloeden in de gaten gingen houden.
Wel merkte ik dat mijn conditie steeds slechter werd waardoor ik "op" raakte. Toen ik voor extra controle ging vanwege te weinig leven voelen herkende ik ook veel van de eerste (daar liep ik de laatste weken ook om de dag voor aan ctg daardoor was mijn man nu niet mee), was ik vooral opgelucht dat alles goed bleek maar ze niet verder gingen wachten en ik de volgende dag ingeleid zou worden.
Wel voor protocol aan ctg. Ik ondertussen man ingelicht dat het morgen echt ging gebeuren en oppas voor dochter geregeld.
Tussendoor moest ik nog anders gaan liggen want signaal kwam niet goed door.
10 min later kwam verpleegkundige binnen, je wordt nu ingeleid de hartslag is niet goed.
Ik mocht mn man niet bellen want ik moest eerst terug aan monitor.
Ik werd naar boven gebracht, infuus geprikt en vliezen gebroken en terug aan ctg en toen mocht ik bellen!
Ik kreeg een slang extra in de baarmoeder gebracht om water toe te voegen want schijnbaar was er bij de
Vliezen door prikken niks vrij gekomen.
Uiteindelijk ging alles naar omstandigheden goed, man was er snel met spullen maar toen bleek de hartslag van de baby nog steeds te constant. Ik kreeg de mededeling dat er zuurstof gecheckt ging worden en als dat niet goed was het een keizersnede zou worden.
Ik raakte in paniek alsof ik nu pas het hele circus besefte, er kon wat met mn kindje zijn!
Door de paniek begon mijn been te krampen en wist ik helemaal niet meer wat te doen.
De gynaecoloog heeft me enorm geholpen en ik mocht zelfs bij 4 cm ligt mee persen, zoon lief werd 20 min later vaginaal geboren!
Alles bleek goed wat een opluchting (dat mn been bleef krampen ben ik vergeten)
Snachts was er ineens op onze kamer veel commotie, kinderarts aan ons bed, dus wij dachten meteen er is toch wat met zijn hart.
Bleek dat hij toch stempel dysmatuur kreeg waardoor hij eerder op zn suiker en bijvoeding had moeten worden getest.
Wij zelf schoten toen in de lach zo van we dachten wat aan zijn hart maar hij is gewoon klein!
Mijn herstel ging voortreffelijk; bloed verlies was ook minimaal ik genoot volop hoe anders als de eerste keer!
Helaas een paar dagen later voelde ik me niet goed, Smiddags nog een goede temp (om 15.00 36.7) om 21.30 was dat 39.8.
Verloskunde gebeld en werd doorgestuurd naar ziekenhuis ivm kraamvrouwkoorts.
Dankzij het goede handelen van mijn man (wat mij betreft hadden we niet gebeld) sloeg de ab snel en goed aan en was ik snel weer thuis.
Ik weet dat elk verhaal anders is en appels en peren niet te vergelijken zijn
Zo op papier denk ik bij mezelf jee stel je niet aan....
Maar ik voel de angst nog zo regelmatig zelfs nu we 1.5 jr verder zijn.
Ik ben er een beetje overbezorgd door geloof ik
Helaas liep het bij mij ook allemaal net ff anders en ik vrees dat ik nog wel even bezig ben met de verwerking, ook omdat ik sommige stukjes mis in mijn geheugen.
Het begint op 10 juli, we gaan voor een groeiecho en controle naar het ziekenhuis, groeiecho is goed, maar mijn bloeddruk is veel te hoog( 156/99) Ik moet direct naar boven voor een ctg en 30min bloeddruk meting. Urine en bloed worden afgenomen en t wachten begint, Mijn bloeddruk blijft te hoog, en ondanks schone urine en bloeduitslag moet ik aan de medicatie en een nacht blijven.
Mijn grote paniekpuntje is tot dan altijd een ziekenhuisopname geweest en ik kan mijn tranen dan ook niet tegen houden.
Nadat ik weer tot rust ben krijg ik n bed toegewezen en man vertrekt om spullen te halen. Die avond lijkt mijn bloeddruk al goed te reageren op de medicatie en de volgende ochtend mag ik na n nieuwe 30min meting lekker naar huis, wel moet ik beloven dat ik thuis rust hou! En de komende periode zal ik ook veel op bed doorbrengen.
Op Donderdag 24 juli vind ik dat mini wel erg rustig is, maar dat gebeurt wel vaker en we hebben 2 dagen geleden controle gehad dus ik probeer het een beetje los te laten, wel zeg ik s'avonds tegen man dat als het morgenochtend nog zo is, ik de afdeling ga bellen.
De volgende ochtend krijg ik erg weinig reactie op de standaard "pest" acties en ook n boterham met vruchtenhagel zorgt niet voor actie, Ik besluit te bellen en 1.5 uur later lig ik aan het ctg en aan de bloeddrukmeter. De ctg laat veel groene blokjes zien ( beweging) dus ik ga er van uit dat madame gewoon gedraaid is, Mijn bloeddruk is wel wat aan de hoge kant maar dat wijt ik aan de spanning. Zoals normaal is bij extra controle krijg ik nog een echo en daarop is een heel rustig kind te zien, er wordt geprikt en geschud maar mini reageert niet, ik moet naar beneden en even iets suikkerrijks eten, dan kijken we over 30min opnieuw.
Ik drink frisdrank en prop flink wat snoepjes naar binnen maar voel erg weinig beweging, en ook de nieuwe echo laat geen danseres zien. Ze gaat overleggen en ik probeer vooral niet in paniek te raken, Al snel komt ze terug en is er besloten mij op te nemen, zo kunnen ze 2x per dag een ctg maken en een echo.
En hoewel ik een opname 10x niks vind, stem ik er nu direct mee in, het gaat immers om mijn kind en in het zh zijn we veilig.
De dag erna ben ik 37 weken zwanger en ik denk nou top! Made it! Kom maar moppie!
De dagen erna blijven de bewegingen minimaal, en op maandag heb ik een gesprek met de gyn. Ik breek en huil een deel van mn onmacht eruit, Ik geef aan er doorheen te zitten en het idee te hebben dat mini er ook wel klaar mee is. ( geen idee waarom ik dat denk)
De gyn heeft alles bekeken en stelt voor dat ik naar huis ga, maar wel dagelijks terugkom voor een ctg en echo, op die voorwaarden stem ik in.
Dinsdag 29-7 heb ik controle, en hoewel ze niet hard schopt beweegt de kleine wel en dus mag ik naar huis.
Woensdag 30-7 lig ik 2 uur aan n ctg en mn bloeddruk wil ook niet echt dalen, als dan op de echo mini ook weer erg stil ligt wordt er druk overlegd en besluiten ze dat ik de volgende dag wordt ingeleidt. Na n inwendig onderzoek blijk ik al 2cm te hebben en vol adrenaline keren wij huiswaarts, morgen gaat het beginnen!
De volgende ochtend bel ik op 6 uur met de afdeling en er is plek, dus om 7 uur mogen we ons melden,om 6:40 vertrekken we met de wetenschap dat we met zn 3en terug zullen komen.
Eenmaal op de verloskamer blijk ik krap 2cm te hebben en wordt besloten dat ik eerst een tabletje krijg.Het is dan 7:15.
In de uren die volgen lig ik aan t ctg, eten we een broodje en spelen spelletjes.
Om 11:15 ben ik geen zak opgeschoten en krijg ik een nieuw tabletje, In de tijd daarna suf ik een beetje, echt even slapen lukt niet.
Om 15:15 heb ik krap 3cm en mn vliezen worden gebroken, wat een gek gevoel is dat.
Mijn lijf krijgt vanaf nu 1 uur de tijd om weeen te krijgen, anders n infuus.
Al snel voel ik krampen in onderbuik en rug en deze krampen nemen duidelijk in kracht toe, maar het ctg registreert ze niet. Na n uur ga ik aan de opwekkers en na 15 minuten vind ik dat al minder fijn, Ik moet af en toe flink zuchten, maar omdat het ctg geen rugweeen en onderbuik registreert besluit de vk dat het infuus omhoog moet, en 30 minuten later nog een keer... Ondanks dat ik nunduidelijk weeen heb... Als de verpleegster het weer hoger wil zetten smeek ik bijna om eerst te toucheren, Als dan de vk komt voor het onderzoek schrikt ze duidelijk van de intensiteit en ze besluit dat ze een drukcatheter wil aanleggen voor inwendige registratie.
Bij het onderzoek blijk ik nog steeds 3 cm te hebben en als ze de catheter wil aanleggen gil ik t echt uit en smeek haar om dr handen weg te halen.
Hoe ga ik dit in godsnaam volbrengen....
De vk adviseert een ruggeprik en ik stem direct in, Het is nu wachten op de anestesist, Dit duurt uiteindelijk een half uur en in dat half uur krijg ik wee op wee op wee, geen pauze en ik weet mezelf geen raad, En tot overmaat van ramp moet ik op bed blijven zitten zodat de prik snel gezet kan worden... Ik snauw man af en schop t voetenkrukje tegen de enkels van de zuster (
) Dan komt mn redder binnen en wordt er geprikt, en al snel voel ik steeds minder, ik mag gaan liggen en hoor mn man zeuren dat ik moet focussen op zijn ogen, en in de verte hoor ik n alarm gaan...
Op dit moment ben ik zelf compleet weg, mijn hartslag daalt drastisch en mijn bloeddruk ook en mini dr hart dipt en ik krijg een injectie in mn been en iets in mn infuus ( heb ik later gehoord)
Als ik zelf weer bijkom vind ik het druk in de kamer en ik vraag mij af wat dokter kwal hier doet ( aanvaring gehad eerder die week met deze arts) later begrijp ik dat hij mijn leven heeft gered.
Als we net denken bij te kunnen komen heb ik het idee persdrang te hebben,dit geef ik aan en hoewel de vk het zich niet kan voorstellen ( 30 min geleden had ik nog 3cm) voelt ze toch even... Volledige ontsluiting, ik mag persen! En na 27 minuten wordt om 20:12 mijn kleine meisje op mijn borst gelegd, mensenkinderen wat hebben wij een hindernisbaan afgelegd en wat was het eng, maar je bent er! Ik knip zelf de navelstreng door en maak je dus los van mij!
Een uur lang lig je naakt bij me, en kind wat ben je prachtig! Een mini me en toch zo enorm.JIJ! We noemen je S.arah!
En nu ben ik 25 dagen verder, en droom ik veel over het ziekenhuis, met wisselende afloop, tranen lopen over mijn wangen als ik bedenk wat er had kunnen gebeuren, en als ik terug denk aan ded angst in man zijn ogen toen ik bijkwam ga ik nog harder huilen.
Het lijkt erop dat de combi van wbloeddrukverlagers en de ruggeprik mij bijna fataal zijn geworden, en ik heb een hoop onbeantwoorde vragen waar ik bij t gesprek met de gyn antwoordt op hoop te krijgen...
En misschien voel je dat nog wel. Dat is zeker nietwaar.
Wanneer heb je het gesprek met de gynaecoloog? Je zou dan (als je zou willen) ook gelijk je begallingsverslag kunnen opvragen. Dan kun je het thuis nog eens (of 10x) nalezen.
11 september heb ik het gesprek met de gynaecoloog, ga het zeker opvragen.quote:
Jemig gewoonmezelf87. De tranen staan in mijn ogen. Ik voelde de paniek helemaal in mijn eigen lijf. Wat een angst moeten jullie gevoeld hebben.
En misschien voel je dat nog wel. Dat is zeker nietwaar.
Wanneer heb je het gesprek met de gynaecoloog? Je zou dan (als je zou willen) ook gelijk je begallingsverslag kunnen opvragen. Dan kun je het thuis nog eens (of 10x) nalezen.
Veel sterkte met het verwerken en maar veel praten.
.Bij mijn eerste heb ik het nagesprek met de gyn die de placentaverwijdering heeft gedaan als 'helpend' ervaren. De flashbacks en horrorgevoelens omtrent dat deel van de bevalling zakten er wat door doordat ik hoorde wat er met me gedaan is (ik was wel bij, maar het ging te snel en deed vreselijk pijn).
Een tijdje terug had ik nog beloofd bij mijn man na te vragen waarom hij altijd flauw valt bij een ruggenprik, maar het lijkt anders dan in jouw geval.
Ik hoop dat het je lukt de gebeurtenissen helder te krijgen voor jezelf en dat je kunt blijven praten
. (En zoals je in Z&G gemerkt hebt, ben ik daar helaas geen goed voorbeeld van geweest.)Wat een heftigheid, kippenvel overtheplace hier
Is een bevallingsverslag trouwens ook ná het gesprek met de gynaecoloog op te vragen, het is voor mij al 5 maanden geleden nml
Je dossier kun je altijd opvragen, daar staat het inquote:
GM, meissie!
Wat een heftigheid, kippenvel overtheplace hier
Is een bevallingsverslag trouwens ook ná het gesprek met de gynaecoloog op te vragen, het is voor mij al 5 maanden geleden nml
Lang verhaal dus niet lezen als je er geen interesse in hebt.
SPOILERIk begin bij de zwangerschap van mijn oudste.
September 2010 ik ben wat grieperig en voel mij opgeblazen. Op mijn werk word ik gebeld door mijn moeder dat mijn vader met spoed wordt opgenomen in het ziekenhuis. De HA denkt aan zijn alvleesklier of zijn galblaas. Het is die dag megadruk op de EHBO dus we zitten er lang. Uiteindelijk wordt hij opgenomen en gaan mijn moeder, zus en ik wat eten. Mijn moeder gaat terug naar mijn vader en mijn zus en ik zitten in het restaurant van het ziekenhuis. Ik vraag ineens aan haar of ze soms wat moet vertellen maar ze zegt van niet. Ik ben later alleen met mijn vader op zijn kamer op de EHBO en moet ineens spugen. Ik denk nog mwah stress en grieperig ben ik altijd in deze tijd van het jaar.
De week erop heb ik ontzettende buikpijn en verwacht mijn menstruatie dan ook. Ik denk nog geeft die nieuwe pil als bijwerking dat het later komt? Als er ’s woensdags nog niks is besluit ik te testen ik heb de test amper weggelegd of er knallen 2 strepen vanaf. Meteen schiet ik in de stress help en nu? Ik begin bijna bij een andere vervanging hoe moet dit? Ik reken even door en als mijn vervanging stopt ga ik pas met verlof niks aan de hand dus. Maar het spugen neemt toe de hele dag door.
We hebben een etentje n.a.v. mijn ouders trouwdag en mijn zus laat hier een echo zien. Zie je wel roep ik uit en ik kan mijn mond dan ook niet meer dichthouden. Ik ben al 3x naar de wc gelopen om over te geven.
Ik kan de kinderen wel het lokaal uitkijken zodat ik kan spugen. Mijn concentratie en energielevel is niks meer ik kan amper nog lopen en elke dag in de auto is een hel want ik moet ruim 30min rijden en overgeven in de auto is geen optie.
Ik bel de HA om te vragen of ik medicatie mag krijgen. Hij weigert dit later en raad iets homeopathisch aan. die week vraag ik het ook aan de vk en zij geeft aan dat de HA dit moet doen en anders moet ik bellen en nemen zij contact met hem op. Ik krijg emesafene voorgeschreven en vestig mijn hoop hier op. Het blijkt niks te helpen op mijn werk functioneer ik niet goed en geef dit zelf ook aan. Ik word naar huis gestuurd met de mededeling dat ik naar de HA moet. Huilend zit ik bij hem en hij ziet nu de ernst wel in. Ik word doorgestuurd naar het ziekenhuis en daar opgenomen met uitdrogingsverschijnselen ik ben dan nog geen 12wk zwanger. 1,5 dag later ben ik weer thuis maar nog te ziek om iets te kunnen.
5dec. Mijn zus straalt als een kernreactor en ik lig bleek op de bank. Het ziekenhuis belt om te vragen hoe het gaat ik geef aan dat ik niks binnenhoud en ik mag weer komen.
Dit herhaalt zich nog enkele keren en ik heb de hoop dat het spugen stop opgegeven.
Ik uit wel mijn zorgen m.b.t. de groei van ons kind in het ziekenhuis. Ik heb een arts-assistente en die wuift dit weg niks aan de hand. Bij de 20wk ik ben dan bijna 21wk zie ik metingen van 18 en 19 wk voorbij komen. Niks ernstigs vinden ze maar mij zit het niet lekker.
De week van 20 april 2011 mijn vader zegt dat ik nu toch wel een plofkop heb gekregen (dank je pap) op zwangerschapszwemmen zegt de zwemjuf zo jij houdt ineens veel vocht vast. En de bekkenfysiotherapeute zegt dat mijn buik toch zo klein is.
28april 2011 ik moet naar het ziekenhuis voor een groeiecho. De echoscopiste zegt het is wel een kleintje en vraag naar mijn bloeddruk. Naar mijn idee is die goed. Ze mag geen mededelingen over de groei doen dat hoor ik bij de gyn. Hup wij terug naar de gyn en ik word eerst geroepen voor de bloeddruk meting. Die is te hoog zegt ze verpleegkundige en ik word aan de bloeddrukpomp gezet. Na 5min gaat ze mijn vriend halen en weer 10 min later mag ik mij boven melden. Daar wordt bloed afgenomen en mijn urine gecheckt. Een spoortje eitwit dus ik mag verkassen naar een andere kamer.
Een dag later staat er een arts-assiste of gio aan mijn bed en vraagt naar de gegevens van de verloskundige want ze willen de groei in kaart brengen. Een dag later krijg ik te horen dat er vanaf wk 20 terug gang in groei te zien. Zie je wel roep ik uit en hier moet ze om lachen. Mijn schoonmoeder is op bezoek en begint weer te zeuren dat ik vast suiker heb en de hoge bloeddruk van zout komt. De arts zegt dat ik absoluut geen suiker heb en het beetje zout deze hoge waardes niet kan veroorzaken.
In het ziekenhuis kijk ik de bruiloft van William en Kate en de woensdag erop mag ik naar huis. Ik ben heel blij want eerst lag ik bij een rustige Finse op de kamer maar daarna met een Chinese die de hele dag haar kind op bezoek heeft, non stop in het chinees in een telefoon ratelt en van het meegenomen Chinees eten moet ik spugen.
Die donderdag thuis wil ik heel graag douchen maar ik ben te moe. Ik val continu in slaap ik wijt dit aan de methyldopa. Het is ook warm dus ik ben afwisselend binnen en dan weer buiten. Ineens voel ik dat ik flauw val. Ik kom bij en bel mijn vriend op. Die zegt ik kom er meteen aan maar ik zeg het gaat wel weer. Hij wil er niks van weten en komt naar huis. Hij wil dat ik naar het ziekenhuis ga maar ik vind dit niet nodig. Hij belt en ik moet toch komen we eten nog ons eten op en ik pak maar weer wat spullen in. Moet ik blijven heb ik tenminste zelf mijn tas ingepakt. Daar aangekomen begint het riedeltje van bloeddruk meten, bloedafname en urine checken weer. Mijn bloeddruk is goed dus ik sta op en wil vertrekken maar dat mag niet want er zit teveel eiwitten in mijn urine.
Ik mag dus weer naar een andere kamer voor ik hallo tegen mijn kamergenote kan zeggen trekt ze het gordijn dicht. Ook aardig denk ik maar goed ik installeer mij weer zeg doei tegen vriend.
Ik voel ineens veel maagzuur opkomen en vraag aan de verpleegkundige of ik wat antagel mag. Dit krijg ik na 3x vragen maar ik heb het amper op of ik kan rennen naar de wc. Ik heb geen tijd meer om de deur op slot te draaien. De verpleegkundige komt kijken en ziet bloed in de wc. Ze vraagt of ik iets roods heb gegeten maar dat is niet zo. Ik bijt haar toe dat ik al bijna 34wk bloed spuug en dat ze dat tot nu toe niet interessant vonden. Ze wil er niks van horen en roept een gio op. Ik word weggereden en aangesloten op allerlei dingen. (katheter auw/ctg/magnesium/infuus) ik sputter hevig tegen het is inmiddels nacht en ik heb geen idee wat er aan de hand is. Ik krijg als reactie dat ik ook mag weigeren dat is niet mijn insteek maar ik voel mij een gekooid dier die er niks van begrijpt. Ik bel vriend wakker er vertel hem ook dat ik nu doordat ik van hem naar het ziekenhuis moest daar nu vast lig.
Dit gaat zo een paar dagen door. Ik ben suf van de magnesium en heb ontzettende dorst. Ik lig alleen op een verloskamer en ze zijn daar niet gewend aan “gewone” patiënten dus ik word vooral alleen gelaten. Eten komt zo nu en dan en ik kan niet van bed dus ik blijf dorst houden. Ik krijg longrijpingsspuiten en er komt een arts in opleiding praten dat ik echt niet zo nog 6wk hoef te liggen.
Ik ben schijnbaar nogal opstandig maar dit komt vooral voort uit dat ik geen idee waarom ik daar lig en ook uit frustratie omdat ik de hele zwangerschap aangemodderd heb en zelfs te horen heb gekregen dat ik mij aanstel.
Zondag 8 mei ik ben dan 34wk zwanger staat er een gyn aan mijn bed en voelt aan mijn buikt zegt 1400 a 1500 gram zo’n kleintje ga ik niet draaien eind deze week krijg je een keizersnede en weg is hij weer. Ik ben eerst te verbouwereerd om iets te doen en bel dan huilend mijn vriend op ze gaan haar deze week al halen met een keizersnede. Hij zegt ik komt er zo aan en ik snik nog neem het fototoestel mee.
14:00 de arts-assistente komt binnen en zegt dat ze het niet vertrouwd en gaat de gyn halen. Die komt een paar min later binnen en zegt ik ga het ok-team terug roepen we gaat het nu halen. Ik zeg nu nou het kan wel tot maandag wachten ze zijn al naar huis het is moederdag. Zijn antwoord dan zijn jullie er niet meer.
Oké zeg ik en besef het eigenlijk niet. We gaan de visite maar afbellen en brengen mijn ouders en schoonouders op de hoogte. We kregen niet meer iedereen te pakken want als ik de kamer afgereden wordt komt er nog visite aan.
15:28 ik hoor een geluid en denk huh? Zuigen ze iets af? Maar het is onze dochter die heel zachtjes huilt. Ik heb geen druk op mijn buik gevoeld dus had het nog niet verwacht. Ik kan met een schuinoog kijken en weg is ze. Ik blijf achter op de ok-tafel en hoor de discussie van de gyn en zijn assistente hoe te hechten.
Op de uitslaapkamer ligt een meisje dat geopereerd is en haar ouders zijn erbij voor de rest is het stil het is zondag. Ik krijg het gewicht door 1710 gram. Oh dat valt nog mee zeg ik waarop de vpk kijkt van huh? Ik zeg de gyn schatte 1400 a 1500 gram.
Mijn bloeddruk wil nog steeds niet dalen maar uiteindelijk mag ik dan toch weg. Daar word ik opgewacht door mijn vriend en een vpk ik mag eigenlijk niet naar mijn baby omdat ik weer aan de magnesium moet. Omdat ze dit wel heel zielig voor mij vinden mag ik er even naar toen. Ik krijg een baby aangereikt maar ik weer er niet veel meer vanaf.
Vanaf dan denk ik dat ik weer normaal kan eten. Dit blijkt niet zo te zijn ik blijf misselijk en geef nog regelmatig over. Ik gooi het op de hormonen uiteindelijk laat ik het wel verder uitzoeken en blijk ik een scheur in mijn middenrif overgehouden te hebben aan het vele spugen. Een operatie kan maar dan mag ik geen kinderwens meer hebben.
Na lang wikken en wegen besluiten we een 2e zwangerschap aan te gaan maar eerst verhuizen. Dat doen we in dec 2012 en januari 2013 blijk ik zwanger van onze 2e te zijn.
Ook deze zwangerschap wordt overheerst door spugen. Ook nu maak ik mij zorgen om de groei maar ook dit wordt weer weggewuifd. Ik moet wel vaak komen voor ctg en bloeddruk meting.
September 2013 ik tref de gio die mij bij mijn oudste heeft opgenomen. Ze herkent mij in eerste instantie niet en vraagt of ik rook. Nee hoezo? Vraag ik. Je buik is te klein zegt ze. En mijn bloeddruk te hoog. Ik word opgenomen wegens hoge bloeddruk maar mag een dag later met wederom spoortjes eitwit in de urine naar huis. Wel moet ik om de dag komen voor een ctg en bloeddrukmeting.
Zij laat mij terug komen bij haar supervisor de gyn die mijn oudste gehaald heeft. Ook hij voelt een klein kindje laat een groeiecho maken die dat bevestigt. Een week later donderdag 19 september moet ik terug komen, hij voelt weer en zegt max 2 a 3 dagen groei maandag moet je je melden voor een inleiding. Een beetje beduusd laat ik bloedprikken want dat moest mocht het toch een ks worden. De hoofdpijn wijt ik dan ook aan spanning. Het laatste weekend thuis pak ik nog wat dingen in. Echt schoonmaken lukt niet, de hoofdpijn wordt erger. Zondagavond zit ik een uur lang jammerend op de wc ik blijf maar spugen en de hoofdpijn is ondragelijk. Vriend besluit het ziekenhuis te bellen en mogen vast komen. Na alle testen blijk ik beginnende pre-eclamsie te hebben. Ze durven een inleiding niet echt aan. De kans dat het ineens rap doorzet is groot dus op dinsdag 24 september dan ben ik 37wk precies krijg ik een ks.
Dit keer geen spoed dus ik maak alles wat bewuster mee. De ruggeprik gaat lastig en het zet zetten doet zeer. Dit keer kan ik meekijken en om 12:07 ik zie een koppie dat chagrijnig kijkt. Ze lijkt niet op haar grote zus vind ik . Haar gewicht is 2385 gram en ze mag bij mij blijven liggen.
Even later hoor ik dat ze toch naar de couveuse moet ze toch wel klein voor d’r termijn en ik heb bloeddrukverlagers gehad. Een dag later mag ze wel bij mij op de kamer. Een meisje dat eigenlijk nog niet geboren had willen worden. Ze kan haar draai maar moeilijk vinden en heeft wel wat prematuren gedrag.
Juli 2014 eindelijk word ik geopereerd en wordt er van alles in mijn buik gedaan om ervoor te zorgen dat er geen maagzuur terug kan. Op dit moment ben ik er nog van aan het herstellen. Het gaat niet zo snel al ik zou willen maar ik kijk positief naar de toekomt ik heb 2 sterke meiden.
Ik heb tijdens mijn 2e zwangerschap in mijn dossier gebladerd en de bd bij mijn oudste was tijdens opname 160/130 heel hoog dus ik had dit zelf totaal niet door ik was alleen heel moe.
Ik hoop dat ondanks dat je herstel nog niet zo wil vlotten, toch in een stijgende lijn blijft voortzetten! Hou vol, je klinkt sterk en komt op mij ook zo over!
Mijn oudste is inmiddels 5 en ik heb het nog steeds best wel moeilijk met hoe die bevalling is gegaan.
Mijn verhaal lijkt een beetje op dat van Kursor.
Ik werd ingeleid, op dag 1 gebeurde er vrijwel niks, op dag 2 wel, Maar CTG registreerde geen weeen, terwijl ik ze echt had. Ik had ook best wel paniek, omdat ze volhielden dat dit alleen maar voorweeen waren. Waardoor ik ervan overtuigd was dat ik het echte werk echt niet aan zou kunnen.
Moest savonds zelfs spugen, maar alsnog werd niet gezien dat ik serieus bezig was. Mijn man moest ook naar huis, en mij werd pethidine opgedrongen, terwijl ik vantevoren heel duideiljk had aangegeven dat absoluut niet te willen.Ik wilde dat mijn man bleef, maar dat mocht echt niet. Dus ik kreeg die pethidine en ik viel gelijk weg, en mn man werd echt naar buiten geduwd.
Daarna elke 5 minuten wakker geworden door erge weeen, maar door de pethidine kon ik bijna niet praten. Nog midden in de nacht mn man gebeld, maar kon ook daar niet uit mn woorden komen. Echt en helse nacht gehad, met een vreselijke nachtzuster. In die nacht verloor ik ook steeds bruinige vloeistof, waardoor ik ook erg bang was dat mijn kindje in het vruchtwater had gepoept. Maar toen ik dat probeerde duidelijk te maken aan die nachtzuster, propte ze me een maandverbandje in mn handen en dat moest ik de volgende dag dan maar aan de vk laten zien.
Volgende ochtend vroeg bleek ik al bijna volledige ontsluiting te hebben. Waar de verpleegsters dolblij over deden maar waar ik zelf alleen maar verdrietiger van werd.
Ik was ondertussen al naar de verloskamer gebracht, terwijl ze nog niet eens m'n man hadden gebeld (hij zou om 7 uur terug komen en als het eerder nodig was, zouden ze hem bellen). Uiteindelijk zelf hem gebeld, kon toen gelukkig weer iets meer praten, en toen hij er was, mocht ik al gaan persen.
Wat ook erg lang duurde, en na elke perswee viel ik gewoon weer weg.
Uiteindeiljk moest de gyn erbij komen met een vacuumpomp en was ik totaal verbaasd toen er uiteindelijk een echte baby op mijn buik lag (terwijl ik iets van 2 uur bezig was met persen). Ook daarna de rest van de dag steeds weggevallen in diepe slaap, gewoon midden in een gesprek kon ik zo wegvallen.
Heb er daarna echt veel last van gehad. Ook naar mijn man toe, ik had heel erg het gevoel dat hij me in de steek had gelaten, omdat ik de hele nacht in m'n eentje die weeen moest opvangen, met die vreselijke nachtzuster die me niet geloofde en elke keer alleen maar boos werd omdat ik niet in bed wou blijven liggen (ja logisch dat je niet kan slapen als je niet blijft liggen!)
Als ik er nu aan terug denk, lukt dat eigenlijk nog steeds niet zonder tranen. Terwijl het toch al 5 jaar geleden is. En mijn tweede bevalling gewoon wel oke ging. Maar ik heb me in mijn leven verder echt nog nooit zo eenzaam en onbegrepen gevoeld als toen. Ik bedoel, ik was nog nooit bevallen, dus ik wist ook niet hoe dat zou moeten voelen, maar ik denk dat er toch wel aanwijzingen genoeg waren dat ik echt bezig was.
Jeetje Tessie wat een heftig verhaal! Het niet herkennen vd weeen door de verpleging is heel herkenbaar....
heb je wel hulp gehad vd verwerking.
Tessie wat klinkt dat als een vreselijke nacht. Ik snap heel goed dat je het er "zelfs" na 5 jaar nog moeilijk mee hebt. Wat een heftige ervaring.
Ik begin zo langzamerhand het hele verhaal rondom mijn bevalling wat meer in perspectief te zien. Eigenlijk is de bevalling prima gegaan, op 6 minuten na. Dat waren dan wel misschien de langste 6 minuten uit mijn leven, maar het waren maar 6 minuten. Misschien maakt het feit dat S er niets aan overgehouden heeft wel heel veel goed. In het begin heb ik daar serieus mijn twijfels over gehad namelijk, inmiddels niet meer. Ik heb ook mijn bevallingsverhaal meerdere keren teruggelezen en eigenlijk is het grootste gedeelte ervan heel mooi.
Ik ben blij dat ik het verhaal toch weer heb teruggelezen en ik kan ook weer zonder al teveel tranen naar de foto's van de bevalling kijken. Confrontatie werkt toch het beste voor mij. Dat confronteren werkt hier ook wel goed inderdaad. Goed om je te beseffen dat het, hoewel even niet leuk, wel gelukkig goed is afgelopen. Die dankbaarheid komt hier ook steeds meer. Zoals ik laatst tegen mijn therapeute zei: 'Het is niet perse een leuk verhaal, maar het is wel ONS verhaal' fr, heftigheid zeg! Ook ik hoop dat je snel herstelt, het is wel een keer mooi geweest.
Tessie, wat een naar verhaal
Heb je dit later nog terug gekoppeld aan het ziekenhuis? Tegen je wil in pethidine krijgen, compleet voorbij gaan aan al jouw angsten.. bah, nare ervaring zeg.Hier kan ik vol trots melden dat na 11 maanden van EMDR het eind eindelijk in zicht is. We zijn nu bezig met 'de laatste restjes', het zit er bijna op
Ik wil nogmaals benadrukken hoe EMDR echt een goede therapievorm is om met iets heel traumatisch te leren dealen. Het was voor mij intens heftig, nam me helemaal in beslag, maar het resultaat mag er zijn. Van 24/7 levend in paniek en doodsangst, naar rust in mijn hoofd en vertrouwen in mijn lijf. Echt een aanrader dus! . Goed zeg, L-E. Ik wist helemaal niet wat EMDR was, maar door het lezen hier heb ik er eea over gelezen. Bijzonder hoe het werkt.
En verder
voor de heftige verhalen... En hier nog 2 dagen... Dan ben ik 35 weken.. De termijn dat het bij Ow mis ging...
En ik ben bang... Zeker nu m'n bloeddruk weer stijgt, het moet goed gaan deze keer!
En ergens heb ik t gevoel dat hij er nu zo snel mogelijk uit moet, maar dat is nergens op gebaseerd.. Ik wil juist dat hij zo lang mogelijk blijft zitten!
Wel positief, bij de gyn was het nu wel fijn. Ze nam de tijd voor me en heeft beloofd naar mij te luisteren. Zo ben ik heel bang voor een inleiding en zei ze tegen mij dat we daar dan gewoon niet aan gaan beginnen. Ze zag aan me hoeveel stress dat bij mij geeft, dus ze zei dat we dan "gewoon" voor een keizersnede gaan.
Ik moet er niet aan denken dat bij mij wat mis zou gaan maar toch maak je je er heel erg druk om het is zo spannend!
Maar bij mijn tweede moest ik helaas weer ingeleid worden, dus moest ik toch weer daarheen. Maar toen ging het duidelijk anders. Mijn man kreeg gelijk een bed, zodat hij hoe dan ook kon blijven slapen, en ze waren allemaal qua gedrag ook bijna overdreven vriendelijk enzo. Stond duidelijk een opmerking in mijn dossier. Was gelukkig ook wel een totaal andere bevalling, zonder problemen. En ook een stuk korter, 12 uurtjes.
Ik duim voor minimaal 37 weken!tessie: fijn dat je ook nog een andere ervaring hebt in dat ziekenhuis. Totaal niet vergelijkbaar, maar ik moest laatst onder narcose voor een kleine ingreep en toevallig was dat ok-team grotendeels hetzelfde als bij de bevalling. Dit keer ging alles heel fijn en zonder complicaties, dat heeft me toch wel veel rust gegeven. Gewoon, dat je een andere associatie bij een situatie hebt
@loj is het bij Hellp ook zo dat het een 2e keer meestal later begint en het milder verloopt? Ik ga voor je duimen dat je nu tot minstens 37wk door kan lopen. Dan heeft je kindje een eerlijkere start.
Getverderrie, ik wordt niet goed van mn dromen over t ziekenhuis... minimaal 2x per week droom ik over het ziekenhuis, de opnames en de verpleging, en hou er dan de hele dag een naar gevoel aan over... BAH! herkenbaar voor iemand?
mijn man noemt het onderdeel van traumaverwerking maar ik heb moeite met de term trauma in relatie tot mezelf... Vind het een nogal zware term voor mn ervaring... Ik ben er toch nog en saar doet t goed... waarom t er dan over hebben...
Zou je dat ook tegen een ander zeggen, die jou vertelt wat haar is overkomen tijdens de bevalling?quote:
mijn man noemt het onderdeel van traumaverwerking maar ik heb moeite met de term trauma in relatie tot mezelf... Vind het een nogal zware term voor mn ervaring... Ik ben er toch nog en saar doet t goed... waarom t er dan over hebben...
nou nee....quote:
[..]
Zou je dat ook tegen een ander zeggen, die jou vertelt wat haar is overkomen tijdens de bevalling?
Ik ben altijd vriendelijker voor anderen dan voor mezelf....Helpt dat je verder, denk je?quote:
[..]
nou nee....
t heeft me lang overeind gehouden... maar ik snap waar je heen wiltquote:
Ik heb de termijn gehaald, daar ben ik al zo blij mee!
Ik let wel echt op ieder pijntje en daar baal ik zelf van, want ik was altijd heel relax....Nu op naar de 37 weken! (En nog ff plannen maken, onbewust had ik m'n hele agenda leeggepland na de 35 weken
)FR, je hebt helemaal gelijk, hellp ontstaat een tweede keer later en de kans is ook kleiner dat er weer hellp ontstaat... M'n angst komt ook gewoon doordat m'n bloeddruk weer lekker aan t schommelen is en ik dat dit keer heel goed aanvoel.,,
Dus nog 4 weken, daar ga ik voor!
En verder GM, laat het toe. Je hoeft je niet groot te houden, het is hoe jij het hebt ervaren! (En ik herken het hoor, ik heb bij Ow bijna alles weggelachen. Maar pas nu kom ik erachter, hoe traumatisch het eigenlijk is geweest..)
Succes bij de gyn vandaag, maak een lijstje met al je vragen!
SPOILERHet gesprek was eigenlijk verrassend bevredigend... Heb alles op tafel kunnen gooien en ze nam er ook echt de tijd voor,
wb mijn bloeddruk: Zoals al vaker gezegd is het een veelgehoorde complicatie vd ruggenprik, maar icm met mijn medicatie daalde hij echt heel (veel te) snel... Dat was niet voorzien, en doordat mijn hartslag en die van saar daalde was t ff hectisch in de kamer, Dit heeft echter geen gevolgen voor de toekomst, Wel staat er in mijn dossier wat er gebeurd is, en moet ik bij een eventuele volgende prik ook echt aangeven dat ik zo reageer.... Positieve is dat bij een volgende zwangerschap minder kans is op hypertensie.
Dan mijn bevalling zelf: Ik heb aangegeven dat ik echt boos ben over t feit dat er niet naar mij is geluisterd toen ik aangaf weeen te hebben, en dat ze het infuus met wee-opwekkers bleven verhogen, waardoor ik in een weeenstorm terecht kwam en dus instemde met n ruggeprik omdat ik geen weg meer wist met de weeen... want ik wilde helemaal geen ruggeprik, en zonder t te hoge infuus denk ik dat ik het zonder had kunnen doen
De klap die ik mentaal heb gekregen heeft tijd nodig om te herstellen, ik heb van haar een nr gekregen van iemand die gespecialiseerd is in psychische problemen bij zwangerschap en na bevallingen, dus zodra ik de verwijzing vd huisarts heb ga ik een afspraak maken.
En het mooiste nieuws van de dag: Er is geen reden waarom wij geen 2e kindje zouden mogen krijgen
Al met al een goede afsluiting, had dit ook nodig merk ik... De gyn vond het fijn om ons als gezin te zien, en vond S.arah een prachtige beloning voor een dramatische zwangerschap
verslag is trouwens aangevraagd, kan ik over 2 weken ophalen.(voor ¤4.50
Dus tijd moet nu de rest doen
Kleiner dan wat?quote:
Dank voor de lieve reacties, ik moest ff weer moed verzamelen om te reageren...
Ik heb de termijn gehaald, daar ben ik al zo blij mee!
Nu op naar de 37 weken! (En nog ff plannen maken, onbewust had ik m'n hele agenda leeggepland na de 35 weken
FR, je hebt helemaal gelijk, hellp ontstaat een tweede keer later en de kans is ook kleiner dat er weer hellp ontstaat... M'n angst komt ook gewoon doordat m'n bloeddruk weer lekker aan t schommelen is en ik dat dit keer heel goed aanvoel.,,
Dus nog 4 weken, daar ga ik voor!
En verder GM, laat het toe. Je hoeft je niet groot te houden, het is hoe jij het hebt ervaren! (En ik herken het hoor, ik heb bij Ow bijna alles weggelachen. Maar pas nu kom ik erachter, hoe traumatisch het eigenlijk is geweest..)
Succes bij de gyn vandaag, maak een lijstje met al je vragen!
Herhalingskans is 25 a 30%, dat is een stuk meer dan de 1% bij een eerste bevalling. Je angsten zijn zo logisch, ik hoop dat je wat rust kan bewaren en nog weet te genieten van je laatste trimester. Op naar de 40 weken!Op een hoge bloeddruk + bijbehorende problemen toch...quote:
[..]
Kleiner dan wat?
Ik dacht dat de kans op weer hellp juist 1-3% zijn..
Ach maakt niet zoveel uit, nog 4 weken...
En dank je, LE
Nee, die is juist groter bij al eerder hellp. Helaas. Doet er niet toe voor jou, want jij gaat zonder complicaties bevallen met 39+6, let op mijn woorden!quote:
[..]
Op een hoge bloeddruk + bijbehorende problemen toch...
Ik dacht dat de kans op weer hellp juist 1-3% zijn..
Ach maakt niet zoveel uit, nog 4 weken...
En dank je, LE
Ik hoop dat je voorspellende gaven hebt!!!!quote:
[..]
Nee, die is juist groter bij al eerder hellp. Helaas. Doet er niet toe voor jou, want jij gaat zonder complicaties bevallen met 39+6, let op mijn woorden!
(Ik had trouwens zelf ook ingezet op 39+6, maar dan wel met een ks
)Ik schop dit topic toch maar omhoog. Had mijn verhaal nog niet opgeschreven bij bevallingsverhalen, maar merk nu aan het einde van de kraamweek dat een heleboel van de kraamtranen en ook wel angst en stress die ik nu voel toch te maken hebben met hoe de bevalling gegaan is, en vooral de dagen erna in het ziekenhuis. Ik relativeer het de hele tijd, en riep al vrij snel dat ik toch wel een goed gevoel had over de bevalling (ik had immers een gezond kindje), maar ik merk nu dat dat helemaal niet zo is.
Goed, hoe is het gegaan? (crosspost met bevallingsverhalen)
Ivm de diagnose zwangerschapsdiabetes mocht ik niet veel verder dan 40 weken doorlopen. Bij de controle met 40 weken precies had ik 2 cm ontsluiting, en besloten we twee dagen later al de inleiding te plannen (ik had inmiddels dacht ik wel vrede met de inleiding, en de 2 cm ontsluiting gaven goede hoop).
Op vrijdag meldde ik me in het ziekenhuis met nog steeds 2 cm ontsluiting en konden direct de vliezen gebroken worden. Ik werd nog eens flink gestript, en aangesloten na een half uur op de syntocine. Er gebeurde eerst niet veel, wat lichte krampen en harde buiken. Het infuus wordt snel opgehoogd door een zuster die bijzonder vrolijk meldde dat het allemaal nog niets voorstelde en nog veel erger zou worden
Op een gegeven moment ga ik op mijn zij liggen (want pijnlijk stuitje) en neemt de pijn in mijn buik snel toe. Ik moet echt puffen. De tokograaf laat nauwelijks activiteit zien en ik ga dus maar rechtop zitten omdat ik vermoed dat mijn buikvet een goede registratie op de zij blokkeert. Er wordt nog steeds elke 20 minuten opgehoogd, en de weeen zien er zittend stevig uit. De meter wordt herijkt want dat kan niet kloppen, en weer een dosis opgehoogd. Ik weet niet wanneer het precies gebeurt, maar ik krijg een interne weeenregistratie (draadje) en een draadje op t hoofd van de baby (en nog een ophoging van t infuus naar 10 eenheden/6.0 ml per uur) en beland in een weeenstorm. Twaalf weeen per kwartier, zonder dat ze echt afnemen tussendoor. Ik kan het niet meer bijbenen of wegpuffen en lig te rillen en te jammeren in bed. Ik probeer te staan en te hangen maar ik tril te hard op mijn benen. Ook mijn vriend kan me nog nauwelijks helpen of bereiken.
Na ongeveer een uur van deze heftige weeen word ik getoucheerd, 3 cm ontsluiting, maar 1 cm erbij...
ik jammer dat ik een epiduraal wil. De vk en verplk zijn het er roerend mee eens en binnen een half uur is het geregeld. De pomp met syntocine gaat meteen uit, zodat ik tijdens het zetten alleen mijn eigen weeen hoef weg te puffen (die zijn ook nog best stevig maar met een echte pauze ertussen van een minuut of wat). Ik denk dat ze daarna eerst vergeten om de pomp weer aan te zetten, want dat duurt even, en ondertussen zien we dat mijn eigen weeen afnemen. De pomp wordt heel langzaam opgehoogd, veel langzamer dan eerder die dag, terwijl ik nu relaxed aan een goed werkende epiduraal hang. Uiteindelijk komt de pomp nu niet hoger dan 3,6 ml/uur...Als de epiduraal nét zit heb ik ineens 5 cm ontsluiting, misschien op die eigen weeen?De weeen nemen niet echt toe lijkt het, vooral niet regelmatig, en waar de hartslag van baby eerst heel regelmatig was begint deze te dippen en pieken. Het is inmiddels 5 uur later, en de ontsluting wordt nog steeds op 5 cm gemeten.... Ik word zelf nu erg zenuwachtig. Er wordt wat bloed bij de baby afgenomen, dat is gelukkig allemaal nog goed, ondanks de dipjes in de hartslag. Er wordt overlegd met de gynaecoloog van dienst over wat er moet gebeuren.
De gyn staat binnen 5 minuten op de kamer, ze vinden het genoeg geweest zo, en willen de baby halen met een keizersnede. Ik stem snel toe, ik maak me zorgen, haal die baby maar snel!
In no time lig ik klaar op de operatietafel, rillend en bevend van de spanning. De anesthesisten maken grapjes met me, en ineens heb ik een baby. De epiduraal lijkt minder goed te werken aan de rehcterkant van mijn buik dus ik word als ik aangeef pijn te hebben nog flink bijgespoten en ook nog remifentanil toegediend per infuus, het plafond draait, en het doet nog steeds pijn. Vervelend getrek hoort er een beetje bij, maar de rechterkant van mijn baarmoeder en buik geven soms scherpe pijn. Mijn baby is er, huilt nog niet, ik heb hem 1 seconde gezien, en ik heb pijn terwijl ze me hechten en alles op zijn plek leggen, ik maak me enorm zorgen.
Gelukkig hoor ik een klein huiltje, en een paar minuten (seconden?) later nog eentje, en dan een goeie huil. Mijn vriend komt er aan met de baby en de anesthesist legt hem op mij. Wat is hij mooi! en wakker! Ik vraag wel tien keer of alles goed is, en nog steeds ril ik en heb ik pijn, maar ik focus me op de baby.
In de verkoeverkamer wordt de baby (vrij hardhandig) bij me aangelegd, en zuigt me mijn eerste tepelkloof
maar dat kan me niks schelen. hij poept over me heen, kan me ook niks schelen. de eerste nacht, de tweede dag en tweede nacht in het ziekenhuis verlopen op zich goed. wel merk ik dat mijn borsten ontzettend zeer doen (de tepels) doordat iedereen er op een andere manier aan trekt, ik heb al flinke kloven. De lactatiekundige zuster kan me maar een beetje helpen, en dezelfde nacht probeert een andere zuster me aan te praten dat ik hem maar wat kunstvoeding erbij moet geven omdat hij vast niet genoeg aan me heeft. Diezelfde zuster wil de baby ook wel meenemen als ik even wil slapen. ga weg! ik wil mijn baby niet meegeven, ik wil hem geen kv geven
ik ben alleen en ik mis mijn man. ik slaap nauwelijks die twee nachten (anderhalf uur max) en huil zelf ook veel, met mijn kapotte tepels, een kindje waar ik niet goed bij kan en die ik niet zelf uit de clip-on crib kan pakken dus steeds moet bellen, en ik weet niet wat ik moet doen. zou hij honger hebben? moet ik niet toch kv gaan geven? is het al ochtend?De laatste nacht zijn we samen in het kraamhotel, daar mag J wel blijven bij ons, en ik voel me een stuk beter. Maar eenmaal thuis stort ik in. Ik raak in paniek als J ook maar even weg moet voor een boodschap en huil heel veel. Ik voel me overvallen door de liefde voor M.elle, maar tegelijk ben ik intens verdrietig en snap ik niet waarom... 's nachts praten we een beetje over de bevalling en komen een paar van de gevoelens en herinneringen al wel naar boven. de afgelopen dagen gebeurt dat steeds vaker, bijvoorbeeld als ik foto's van de keizersnede en M.elle's eerste momenten bekijk. Ik merk soms dat ik fysiek overspoeld word door een angstig gestresst gevoel, wat ik eerst niet goed kan plaatsen, maar wat denk ik toch met de hele ervaring te maken heeft...
En nu weet ik niet zo goed hoe ik dit verhaal moet eindigen... het is meer dat ik het nu van me afgeschreven heb dan dat ik er echt iets mee wil denk ik...
[ Bericht 0% gewijzigd door kwakz0r op 01-11-2014 22:00:29 ]
het vele huilen is herkenbaar maar ook dat wordt beter, duurde hier tot t nagesprek, en nog kan het mij soms aanvliegen.
geef jezelf de tijd om te verwerken ente wennen aan je nieuwe leven.
I know. Het is voor mij wel goed dat ik het nu opgeschreven heb, Van de week wilde ik daar nog niet over nadenken, en nu is het er in elk geval een keertje uit! Ik kan me heel goed voorstellen dat je er flink door van slag bent, hoor. Een bevalling is sowieso heftig, en dan nog de machteloosheid en angst die erbij kwam kijken. Herkenbaar ook, denken 'het is voorbij, alles is goed, klaar!' maar dat je gevoel het daar dan blijkbaar toch niet helemaal mee eens is. Goed dat je erover praat. Dat, en de tijd, doet een hoop.Oh en die bv-begeleiding
.Ik heb me zo goed mogelijk voorbereid op mijn bevalling, hypnobirthing gedaan etc. om zo ontspannen mogelijk te bevallen en liefst ook zo natuurlijk mogelijk en zonder pijnstilling. Er is vrijwel niets terecht gekomen van mijn mooie plannen. Zo heb ik ook de baby nauwelijks kunnen aanleggen voor ik naar de OK gereden werd, en kreeg ik na het wakker worden een gewassen en aangekleed jongetje terug. Elk onderdeel van de bevalling was heftig, de VK heeft dat in het nagesprek ook beaamd.
Ik merk dat het me toch best nog wel een beetje hoog zit. Ik lees veel positieve bevallingsverhalen. Het soms voelt alsof ik heb gefaald omdat mijn verhaal niet zo'n mooi sereen plaatje is. Alsof ik niet goed genoeg heb ontspannen, alsof ik niet sterk genoeg was het zonder pijnstilling te kunnen. Maar dit was mijn bevalling. Niet perfect, maar wel hoe het gelopen is. Het begin van ons avontuur als papa en mama van Kuiken.
Ik weet niet goed wat ik hiermee wil
maar moest er ergens even over babbelen.
. Niks sereen. . Pfff, bevallen is echt heftig. Ik vind het wel heel verdrietig en stom dat je direct na de geboorte weinig tijd hebt gekregen met kuiken en hem toen pas gewassen en aangekleed terug zag.
Ja, het was fantastisch geweest als het wel was gegaan zoals in je plannen en dat verdien je ook echt, maar jij doet het zo goed als moeder en met kuiken en bent daar zo relaxed in dat je wat dat betreft echt mijn voorbeeld bent!
. aww dank je Franny. Ja, volgende keer gaan er ook echt dingen anders, ze zoeken het maar uit met hun "even je aandacht hier, de placenta moet er nog uit" .. Woorden vinden is moeilijk.Stomme vraag hoorquote:
. Maar zou jij nog wel een keer durven na de fluxus? . Dat begrijp ik althans uit deze post. Ik zit daar nog steeds wel mee. Ik durf niet meer . Maar de wens groeit en groeit..Ben je al bij de vk langsgeweest om dit te bespreken? Om de feiten, voorzorgsmaatregelen te weten.quote:Op maandag 10 november 2014 15:28 schreef Kuukske het volgende:
[..]
Stomme vraag hoor
(Bij oudste zelf ook een fluxus gehad en placenta op verloskamer verwijderd)
Ja... de kans op herhaling is groot bij fluxus, maar het is daarmee iets wat ik kan incalculeren. Het scheelt ook dat ik er redelijk snel van ben hersteld, misschien dat ik het anders wel lastiger had gevonden.quote:
[..]
Stomme vraag hoor
Jep. Ben ik geweest. Heb met haar ook de bevalling nog eens besproken. Maar toch hou ik iets in m'n achterhoofd wat knaagt. Dat krijg ik niet wegquote:
[..]
Ben je al bij de vk langsgeweest om dit te bespreken? Om de feiten, voorzorgsmaatregelen te weten.
(Bij oudste zelf ook een fluxus gehad en placenta op verloskamer verwijderd)
. We zijn nu van plan om een gesprek met de gyn te plannen. Maar ik weet niet of dat het gevoel van de angst wegneemt. Maar ik vind het wel knap of ehm.. bemoedigend? om te lezen dat er toch vrouwen zijn die het dan nog durven. Snap je wat ik bedoel?Ik heb begrepen 15% kans op herhaling. Inderdaad een groter risico, maar echt geen zekerheid dat het zich herhaald. Daarnaast heb je een indicatie voor plaats, dus sowieso een ziekenhuisbevalling, maar mag je wel met eigen vk. Verder moest ik al heel vroeg richting ziekenhuis om te voorkomen dat ik bij een snelle bevalling toch thuis/onderweg zou zijn. Bij aankomst in het ziekenhuis gelijk een waaknaald geprikt om indien nodig een infuus aan te sluiten en was vooraf bekend dat er niet even op de placenta gewacht zou worden, maar dat ik direct een spuit met oxytocine zou krijgen. Ze zouden ook actief de nageboorte laten komen. Dus al eerder op buik duwen bijvoorbeeld.quote:
[..]
Ja... de kans op herhaling is groot bij fluxus, maar het is daarmee iets wat ik kan incalculeren. Het scheelt ook dat ik er redelijk snel van ben hersteld, misschien dat ik het anders wel lastiger had gevonden.
Begrijp je hoorquote:Op maandag 10 november 2014 15:41 schreef Kuukske het volgende:
[..]
Jep. Ben ik geweest. Heb met haar ook de bevalling nog eens besproken. Maar toch hou ik iets in m'n achterhoofd wat knaagt. Dat krijg ik niet weg
. Mijn angst voor de bevalling is er ook altijd geweest. Maar sterk wisselend in intensiteit. Kwam ook de bevalling keihard boven ook al had ik er de laatste weken wel redelijk vertrouwen in gekregen. Heftige paniek, maar uitgebreid doorgesproken he ik zou willen dat daar mee om te gaan (ook in bevalplan).Daarom, morgen de vk bellen om de verwijzing naar de gyn. Die kan misschien weer net wat meer details geven dan de vk. Hoewel zij me al een goed beeld gaf.. van een groot whiteboard in een ruimte waar mensen kleurtjes krijgen met opmerkingen enzo. Ik probeer ook die 80% te benaderen, waarbij het zich niet herhaalt.
Je bedoelt dat de vk heeft uitgelegd dat je als 'bijzonder'/eerdere fluxus herkenbaar bent op het bord waarop patiënten vermeld staan voor de artsen/verpleegkundigen?quote:
Erover praten is ook wel heel belangrijk. Dat merk ik wel, beetje laat. Maar beter laat dan nooit.
Daarom, morgen de vk bellen om de verwijzing naar de gyn. Die kan misschien weer net wat meer details geven dan de vk. Hoewel zij me al een goed beeld gaf.. van een groot whiteboard in een ruimte waar mensen kleurtjes krijgen met opmerkingen enzo. Ik probeer ook die 80% te benaderen, waarbij het zich niet herhaalt.
Zat me net te bedenken, mij gaf het (soms) rust om te weten dat ik de afspraak met de vk had dat ze vanaf het begin van de bevalling zou blijven ook als ik overgedragen zou worden. Wetenschap van aanwezigheid stagiaire-vk, vooraf bekend, versterkte dat...mocht de vk even wat anders moeten doen dan zou de stagiaire er zijn.
Maar, om eerlijk naar jou toe te zijn was mijn grootste angst niet de herhaling van de fluxus, maar niet serieus genomen worden/dat er niet naar me geluisterd zou worden.
Ik heb erover gepraat met de artsen, en een speciale verpleegkundige in het ziekenhuis.
Uiteindelijk is het goed gegaan.
Ik vind het ontzettend dapper dat de andere meiden hier het nog wel gedurfd hebben. Ik durf niet meer. Nou is het ook goed zo, met twee meiden. Maar het heeft even geduurd voor ik dat punt bereikt had.
Ik heb geen kansberekening gehoord over een herhaling op fluxus. Alleen dat de kans groter is dan het krijgen van een eerste fluxus en dat ik in het ziekenhuis zou moeten bevallen als ik weer zwanger zou raken.
succes met de beslissing. Het lijkt mij een moeilijk vraagstuk als je erg graag een tweede wilt, maar bang bent voor herhaling.
.Sommige dagen denk ik er ook zo over. Andere dagen niet.quote:
Mijn zus heeft het ook bij beide bevallingen gehad. Ik ga er eigenlijk vanuit dat het een tweede keer weer gebeurt... wie weet valt het mee
Ja dat bord ja.quote:
[..]
Je bedoelt dat de vk heeft uitgelegd dat je als 'bijzonder'/eerdere fluxus herkenbaar bent op het bord waarop patiënten vermeld staan voor de artsen/verpleegkundigen?
Zat me net te bedenken, mij gaf het (soms) rust om te weten dat ik de afspraak met de vk had dat ze vanaf het begin van de bevalling zou blijven ook als ik overgedragen zou worden. Wetenschap van aanwezigheid stagiaire-vk, vooraf bekend, versterkte dat...mocht de vk even wat anders moeten doen dan zou de stagiaire er zijn.
Maar, om eerlijk naar jou toe te zijn was mijn grootste angst niet de herhaling van de fluxus, maar niet serieus genomen worden/dat er niet naar me geluisterd zou worden.
Heel rationeel denkend, weten dat er al veel maatregelen worden getroffen etc. Dat geeft wel een fijn gevoel. Maar ik moet het ook nog van een gyn horen denk ik.
Het gesprek met de gyn heeft ons hier dusdanig gerustgesteld dat we een volgende zwangerschap weer aan durven
Bovenstaande zijn standaard maatregelen, maar geen wetten. Het is altijd verstandig om je vragen en overwegingen met je eigen verloskundige door te spreken en om een goed plan te maken voor de bevalling. Probeer je veilig te voelen en als het even kan, laat je niet inleiden. Dat vergroot namelijk de kans op een fluxus.
Zelf heb ik met mijn laatste bevalling ook een fluxus gehad, op basis van een placentarest. Mocht ik nog eens gaan bevallen, dan zal dat thuis zijn, met waaknaald en een syntocinonspuit
Kuukske, geen idee of je er iets aan hebt, maar een verhaal uit de praktijk: vriendin van mij heeft bij de eerste fluxus gehad (weet niet meer hoeveel bloedverlies), was (ook) een stuk placenta achtergebleven, manuele verwijdering geprobeerd maar lukte niet, later op de OK verwijderd.
Tweede bevalling was in een paar uurtjes gepiept, zonder noemenswaardige problemen of fluxus. Het kán.
En zeker de laatste weken was ik echt bang, bang voor herhaling en angst voor een inleiding. Dat schreef ik hier dan ook 2 maanden geleden..
Ook ik heb deze angst met de gyn besproken en dat was erg fijn. Zo hadden we al een afspraak voor een ks gemaakt want ze nam m'n angst voor een inleiding erg serieus.
Dan nu het positieve:
5 weken geleden ben ik spontaan bevallen en kan ik zeggen dat het echt supergoed en gemakkelijk ging.
Dus echt een tweede kan ook goed gaan...
Als je een littekenbaarmoeder hebt, kan dat de reden zijn van de rest. Als je een afwijkende vorm baarmoeder hebt, kan dat de reden zijn dat de placenta niet makkelijk komt. Maar het kan ook toeval zijn, pech en dus niet herhalen. Een niet goed samentrekkende baarmoeder kan het gevolg zijn van een langdurige bevalling (vermoeidheid) of een inleiding (kunstmatige weeën) of door overrekking (tweeling) en zo nog meer redenen. En dan heb je ook nog fluxus door een knip of door een stollingsstoornis. Daarom is het voor iedereen zo specifiek of de kans op herhaling aannemelijk is of niet zo.
Het lijkt of ik vnl fluxus door placentarest hoor, komt dat veel vaker voor? Of lijkt dat maar zo?
Ik denk niet dat er een 3e komt hier, maar zou het dan ook wel spannend vinden.
Wup, ik vind het bijzonder om te lezen dat fluxus door inleiding kan komen, of dat er dan een grotere kans is in ieder geval. Misschien komt dat omdat ik heel diep in mijn hart nog steeds denk dat mijn bevalling anders zou zijn gegaan als ik niet was ingeleid. En ondanks dat ik er inmiddels wel mee om kan gaan blijft het inleiden toch nog steeds als enorm falen voelen en ik schaam me er echt voor.
En ik herken ook wat Burdie zegt, dat je terugkomt en dat ze je kind aangekleed en gewassen hebben.
Niet dat ik het zelf had kunnen doen, maar ik had het graag gezien in ieder geval.Ze is bij nummer 2 ingeleid omdat de baby maar bleef draaien en dat heeft ook geen probleem of weer fluxus opgeleverd.
Ik weet verder niet precies wat de oorzaak was bij de eerste.
*duikt snel terug onder als lurker*
Voor de tweede was ik wel gewaarschuwd dat ik een tas klaar moest hebben, want bij herhaling belden ze toch echt een ambulance(ik wilde na de eerste absoluut thuis bevallen). Maar het was een vlotte bevalling(iets van 7 uur tegenover 24 uur(met weeënopwekkers en alles erbij toen), en het bloedverlies viel heel erg mee. Ik kreeg wel een hogere dosis van die spuit geloof ik.
Voor mij was het heel fijn dat de tweede bevalling soepel ging. Het was zo anders als de eerste keer, dat van de eerste keer de scherpe randjes af zijn.
Nikki, ik wil je gevoel niet bagetaliseren, maar mens! Schamen voor je bevalling! Je hebt twee voldragen, a terme ventjes met je meegedragen! Jouw lijf heeft zo onwijs zn best gedaan voor die twee.quote:
Ik had een combinatie van overrekking (want tweeling) en een stukje achtergebleven vlies. Ik heb na de verwijdering van de vliezen nog de hele nacht aan een infuus gelegen om de baarmoeder te laten samentrekken.
Wup, ik vind het bijzonder om te lezen dat fluxus door inleiding kan komen, of dat er dan een grotere kans is in ieder geval. Misschien komt dat omdat ik heel diep in mijn hart nog steeds denk dat mijn bevalling anders zou zijn gegaan als ik niet was ingeleid. En ondanks dat ik er inmiddels wel mee om kan gaan blijft het inleiden toch nog steeds als enorm falen voelen en ik schaam me er echt voor.
En ik herken ook wat Burdie zegt, dat je terugkomt en dat ze je kind aangekleed en gewassen hebben.
Ik snap je punt, maar zo voelt het voor mij helaas echt niet.quote:
[..]
Nikki, ik wil je gevoel niet bagetaliseren, maar mens! Schamen voor je bevalling! Je hebt twee voldragen, a terme ventjes met je meegedragen! Jouw lijf heeft zo onwijs zn best gedaan voor die twee.
Ik vind het moeilijk uit te leggen. Het komt er denk ik vooral op neer dat ik vind dat een kindje zijn eigen geboortedag hoort te kiezen (uitzonderingen op medisch gebied daargelaten). Een kindje hoort te komen wanneer het daar zelf klaar voor is, niet omdat de mama het toevallig even niet trekt (daar lees ik op de tweelingen FB net iets te veel verhalen over) of omdat het toevallig één van een tweeling is. Natuurlijk zou ik mijn inleiding kunnen zien als een "uitzondering op medisch gebied", maar zo voelt het niet. Het ging prima met mij, het ging prima met de kindjes, er waren eigenlijk helemaal geen aanwijzingen dat er iets niet goed zat. Toch stonden de artsen erop om in te leiden, omdat de placenta eventueel slechter zou kunnen gaan werken in verband met tweelingzwangerschap. De kindjes waren groot volgens de metingen, maar dat viel achteraf allemaal enorm mee met 3870 gram en 3670 gram. Ik heb gelukkig het inleiden zo lang mogelijk uit kunnen stellen, maar toch heb ik nooit 100% achter die beslissing gestaan en dat zal ik ook nooit staan ook ben ik bang.
39+3quote:
Met welke termijn zijn ze geboren Nikki?
Ik weet dat veel mensen er alles voor over zouden hebben om met die termijn "pas" te bevallen en toch maak ik me er zo druk om.
Ach, tegen de man wiens been wordt geamputeerd zeg je toch ook niet dat hij niet moet zeiken omdat er mensen zijn zonder benen?quote:
[..]
39+3
Ik weet dat veel mensen er alles voor over zouden hebben om met die termijn "pas" te bevallen en toch maak ik me er zo druk om.
Ik kan me voorstellen dat er veel verdriet zit rondom het feit dat het niet jouw beslissing was. Jij wilde dit niet voor je kindjes, en het is toch gebeurd, dat doet zeer. Dat een van je kindjes het dan na die bevalling ook even flink moeilijk heeft helpt ook niet mee in dat gevoel he?
Ik ben wel blij dat ik hier mijn verhaal af en toe kwijt kan, want irl verklaren mensen me regelmatig voor gek, moet ik me niet druk maken want ze zijn nu toch gezond etc., dus ik ben maar gestopt met erover praten.
En je mag en kan tegen die mensen zeggen dat dit jouw proces is, jouw verhaal, en dat niemand daar iets van hoeft te vinden. Ik kan me echt zo druk maken om hoe de impact van een bevalling onder het kleed wordt geschoven
"Natuurlijk is bevallen niet leuk. Maar je hebt een gezond kind, daar gaat het toch om!"quote:
Dat weet je niet nee. En ergens vrede mee hebben kun je niet afdwingen. Tijd zal je helpen daarin, dat geloof ik echt.
En je mag en kan tegen die mensen zeggen dat dit jouw proces is, jouw verhaal, en dat niemand daar iets van hoeft te vinden. Ik kan me echt zo druk maken om hoe de impact van een bevalling onder het kleed wordt geschoven
'Je ken tenminste kindere krijge!' heb ik ook gehoordquote:Op woensdag 19 november 2014 16:28 schreef Burdie het volgende:
[..]
"Natuurlijk is bevallen niet leuk. Maar je hebt een gezond kind, daar gaat het toch om!"
Dat heb ik na mijn mk gehoord. "Nu weet je in elk geval dat je zwanger kunt worden"quote:Op woensdag 19 november 2014 16:30 schreef L-E het volgende:
[..]
'Je ken tenminste kindere krijge!' heb ik ook gehoord
.Dudequote:
[..]
Dat heb ik na mijn mk gehoord. "Nu weet je in elk geval dat je zwanger kunt worden"
Of als je kind op neo ligt: 'Nah, wel lekker dat je geen nachtvoedingen hoeft te geven zeg!'
Seriously, some people...
Ik snap ook niet zo goed waarom zij voor mij willen bepalen wat wel of niet erg is. Ik weet zelf ook wel dat er veel ergere dingen gebeuren rondom bevallingen dan wat ik nu heb meegemaakt, maar dat maakt wat ik heb meegemaakt niet minder erg voor mij. Ofzo.
Ja die!quote:
[..]
Dude
Of als je kind op neo ligt: 'Nah, wel lekker dat je geen nachtvoedingen hoeft te geven zeg!'
Werd zelfs gezegd door de voedingsassistente in het zh
(terwijl ik 's nachts voor de webcam zat te kolven en me de rest van de nacht zorgen lag te maken om mijn kleine couveuse meisje...)
Ja, alsof je een goede nachtrust hebt in de wetenschap dat je kind ergens anders ligt te vechten. Alleen.quote:
[..]
Ja die!
Werd zelfs gezegd door de voedingsassistente in het zh
(terwijl ik 's nachts voor de webcam zat te kolven en me de rest van de nacht zorgen lag te maken om mijn kleine couveuse meisje...)
Ik kan er een boek vol over schrijven, de stomme opmerkingen. Of op zijn minst een topic
Idd ik sluit me helemaal aan bij LE, jouw proces, jouw verhaal, daar hoeft (en heeft!) een ander helemaal niets van te vinden.
Heel, heel soms kan het fijn en verhelderend zijn als iemand de zaken weer even voor je in perspectief zet, weer even je met beide benen op de grond zet. Maar dat is doorgaans maar 1 persoon, wellicht 2 die dat kunnen en dan nog is er ruimte nodig voor jouw gevoelens, dus zonder die te bagatelliseren. Ik begrijp die "joh-het-is-nu-toch-goed" drang van mensen nooit zo.
Overigens, je bent echt niet alleen, er zijn heel erg veel vrouwen die zich hetzelfde voelen als wat jij omschrijft. Bijvoorbeeld moeders van eenlingen die bij 41 of 42 weken worden ingeleid puur onder de noemer tijd. Die zich nog goed voelen, van wie het kind t nog goed doet. Het is bepaald niet ongewoon dat vrouwen daar moeite mee hebben, echt niet.
Was het mijn lichaam dan wel gelukt?
Ik merk dat ik nu na de geboorte ook extra gevoelig ben voor 'geen controle hebben' over dingen. Mijn bevalling was op dat gebied (toch al mijn zwakke plek) wel een dieptepunt en het heeft mijn kraamtijd echt getekend...
M'n angsten heb ik heel duidelijk uitgesproken naar de gyn (maar ook naar anderen).quote:
Zijn er hier eigenlijk vrouwen die na een traumatische bevalling nogmaals zijn bevallen? Hoe bereid je je daar op voor?
(Zo raadde zij mij ook een inleiding af, juist door die angst ervoor).
En ik heb echt alle senarios besproken met m'n vriend en in het bevalplan gezet.
Verder wist ik ook niet wat ik er verder aan kon doen, behalve het gewoon gaan doen...
Volgende week eerste afspraak met de gyn, ik weet dat er alle ruimte is om die angsten te bespreken, dus dat gaan we maar doen.
Lijkt me heel lastig, het is bepaald niet niks wat je hebt meegemaakt, ik kan me ook best voorstellen dat het nog zo groot is dat je niet zo direct in 1 'angst' kunt vatten waar je precies bang voor bent.
Haptonomie zat ik ook aan te denken ja. Heb jij daar ervaring mee?
Ik kan idd niet goed ontcijferen waar de angst nu precies in zit. Ik vond het van begin tot eind niet zo tof, zeg maar. Ik wil geen prematuur kindje, geen spoedkeizersnede, ik wil niet naar een ctg-scherm kijken en zien hoe een hartslag gaat dippen, weten wat dat betekent, en horen dat er inderdaad 'foetale nood' is, ik wil niet onder narcose, ik wil geen longoedeem en een sit-team aan mijn bed en me afvragen wie er gaat koken als ik dood ben want dat kan mijn man helemaal niet - en oh god dan eten ze elke dag pizza ik moet niet dood hoor
- en dan naar de ic, ik wil geen jongetje dat niet ademend ter wereld komt, dat veel te licht is omdat hij het slecht had bij mij, ik wil niet weer dat in een paar uur tijd mijn grootste angsten rondom een bevalling uitkomen terwijl ik zo mijn best heb gedaan goed voor mijn lichaam en mijn kindje te zorgen, ik wil het allemaal niet. Maar niemand heeft een glazen bol, niemand kan mij enige garantie geven over het verloop. Met de wetenschap van hoe bovenstaand verhaal is verlopen hebben wij bewust voor een derde kindje gekozen. Omdat we weigeren de angst te laten bepalen hoe ons gezin er uit ziet. En als het allemaal weer mis gaat, dan dealen we ook daarmee, want zo zijn we. Maar ik wil wel alles op alles zetten om de rust in mezelf te bewaren tijdens die bevalling, want hoe goed of slecht die ook zal gaan, daar kan ik alleen maar profijt van hebben, lijkt me.
Het geluid van een CTG kan sowieso uit, het beeld kan uit en/of weggedraaid zodat jij het niet kunt zien. Er bestaan tegenwoordig zelfs digitale (draadloze!) watervaste ctg's waarmee je bijvoorbeeld zou kunnen douchen.
Ik heb als zwangere/barende geen ervaring met haptonomie. Ik heb wel stage gelopen bij de haptonoom waar Kwakz0r ook is geweest. Misschien wil zij er nog wat over kwijt ook hoe de ervaring voor haar was?
Ik moet zeggen, ik kan weinig met zweef-theorieën enzo, en dat beeld had ik eerlijk gezegd wel van tevoren van haptonomie, maar ik was écht onder de indruk. Wat het doet is eigenlijk jezelf in balans brengen, letterlijk ook. Je basis vinden, je evenwicht zeg maar en je leren om daar steeds naar toe terug te keren. Als het gaat over pijn, maar ook over angsten of emoties dan is het niet ongewoon om te reageren met een vechten of vluchten reactie. De haptonoom leert je om die reacties te herkennen en dan terug te keren naar je stabiele basis zodat je uiteindelijk de pijn bijvoorbeeld, wel ervaart, en het weer kunt laten gaan. Het is lastig te omschrijven, maar ik vond het echt een waardevolle begeleiding van wat ik gezien heb.
SPOILEReen vriendin van mij is haptonoom en psychologe, ze zit in H.oogw.oud. Ik kan vragen voor je of zij denkt dat ze wat voor je zou kunnen betekenen?
quote:
Omdat we weigeren de angst te laten bepalen hoe ons gezin er uit ziet.
ik vind het echt enorm stoer dat je dat gewoon zo durft en doet .+1quote:
[..]
Ik vind jou een hele sterke vrouw. En ik ben zo blij om te lezen hoe goed emdr heeft gedaan voor je.
Ik zou willen dat ik je angsten weg kon nemen. Maar ik duim heel hard voor je
Het ziekenhuis biedt me alle ruimte, dat klopt. De gynaecoloog heeft al aangegeven dat ze enorm veel met mij mee willen bewegen. Zo is het (sinds mijn verhaal, zeggen ze, ik vind het iets te veel eerSPOILERIk ga morgen eerst eens opzoeken waar Hoogwoud in hemelsnaam ligt, oke?
) protocol om met 36 weken naar de anesthesist te gaan om het te hebben over pijnbestrijding, en ook zaken als een evt ruggeprik bij een evt ks (een van de dingen die bij mij dus mis was gelopen), maar als mij dat rust geeft mag ik daar met 20 weken al heen, zei ze. Ik ben nog niet vergeten hoezeer ook zij onder de indruk waren van alles, dus ik heb er alle vertrouwen in dat ze hun best zullen doen dit een prettigere ervaring te laten zijn. En ik moet aangeven wat ik daarvoor nodig heb, gelukkig heb ik nog wel de tijd om dat voor mezelf helder te hebben. Wat ik vooral niet wil is een medisch circus tijdens de zwangerschap, op grond van vorige keer. Ik hoop dat ze daarin met me mee kunnen/willen bewegen. Het zou logisch zijn om enorm veel bd-controles te doen, en urine- en bloedchecks te doen, maar ik wil dat alleen als daar reden toe is. Ik heb het echt nodig dat ik mijn lichaam dat laat aangeven, maar ik weet nog niet hoe zij dat zien. Over een week eerste echo, bij de gyn van de ks ook, dus dat wordt wel een flink gesprek met veel vragen, gok ik Mijn man heeft geen hulp gehad. Of ja, een gesprek met maatschappelijk werk van het zkhs (protocol, dit wordt aangeboden aan ale prematuur-ouders) en meer niet. We zijn wel samen naar de hellp-themadag geweest en dat was voor hem ook heel fijn. De tijd heeft veel van zijn pijn eraf gesleten, merk ik
Eigenlijk moet ik na de nacontrole nog maar wat afsprakrn voor mezelf maken denk ik.
Vind het lastig uit te leggen wat ik er nou precies deed maar ik kon veel beter in contact komen met mijn gevoelens (ook fysiek) en er iets mee doen zodat ik me beter voelde.
Ik ken maar een echte domme reden om bewust voor een kindje te kiezen en dat is om je relatie te redden.
hahaha ) En ik denk niet dat je gyn je teveel eer geeft hoor. Het is treurig maar waar, soms gaan dingen heel lang goed tot het een keer 'goed fout' gaat en dan blijkt dat een kleine aanpassing toch wel heel erg lonend is. Je kunt er ook te ver in doorschieten als zorgverlener, maar dit lijkt me zeker geen onnodig iets.
In mijn laatste stage is een mevrouw helaas overleden vlak na de bevalling, overigens niets met bloeddruk gerelateerd!, en na haar overlijden zijn er dus ook een heleboel veranderingen geweest. Voornamelijk voor wat betreft communicatie maar ook hele simpele handelingen. En dat is echt puur en alleen door dat voorval, dus nouja goed, ik denk wel dat het echt zo is dat het naar aanleiding van jouw verhaal besloten is dat ze alles op alles willen zetten om een herhaling te voorkomen.
Vraag maar dan of ze iets met me kan, als je wil Ja, blijkbaar was de communicatie tussen gynaecologie en anesthesie al heel lang een vervelend dingetje. Veel gemopper over en weer, patienten die daardoor tussen de wal en het schip vielen , en uiteindelijk gebeurt er dan iets heel naars - wat ongetwijfeld ook bij de artsen zelf is nabesproken - en komt er een protocol. Ik nam aan dat er meerdere soortgelijke situaties zijn geweest, maar dat hoeft idd niet eens
Is het toch nog ergens goed voor allemaal 
Haptonomie gaf en geeft mij houvast om goed naar de signalen van mijn lichaam te luisteren en deze beter te herkennen en hier dan ook naar te handelen.
Dus nu een herkansing. Mignonne, wat kun jij dingen toch altijd mooi omschrijven.
En over haptonomie, ik heb het beide zwangerschappen gedaan. Ik vond het heel fijn om één op één bezig te zijn en niet in een groep. Het ging om mij, mijn man en onze kindjes tijdens de sessies.
Met name de tweede zwangerschap heb ik genoten van het even alleen met mijn man en de kindjes bezig zijn, omdat we toch minder tijd hadden om erbij stil te staan dan toen ik zwanger was van de eerste. Ik ben enorm enthousiast over haptonomie, terwijl ik helemaal geen zweverig type ben. Er is ook niet echt iets zweverigs aan eerlijkgezegd.
Ik heb daar geleerd om me te focussen op het maken van ruimte voor de baby die eruit moet. De pijn dus niet ontlopen, maar er juist naartoe gaan in gedachten en focussen op het feit dat er ruimte nodig is om de baby geboren te laten worden. Ik heb geleerd om rustig te ademen en zo heb ik beide bevallingen de weeën heel goed op kunnen vangen. De techniek kwam neer op heel rustig diep inademen en daarna rustig uitademen, niet puffen dus. Ook mijn man heeft veel geleerd, bijvoorbeeld hoe hij mij kon ondersteunen tijdens het persen en tijdens de ontsluitingsfase. Ik heb er in ieder geval tijdens de bevalling veel aan gehad. Natuurlijk zal dat voor iedereen anders zijn, maar dit is mijn ervaring ermee.
Dat wilde ik nog even terugkoppelen naar aanleiding van m'n eerdere Posts in dit topic :-)
.Toen ik vanmiddag de trap opliep verloor ik een nogal groot stolsel met een boel bloed er achteraan. Het liep zo langs het kraamverband en alles zat eronder. Ik schoot in een paniekaanval, was bang dat ik weer teveel zou bloeden en zag alles wat er na de bevalling van C in het ziekenhuis gebeurde weer voor me.
Hoe ik bleef bloeden en ze niet konden vinden waar het vandaan kwam. Hoe de kamer ineens vol stond met mensen die me aan zuurstof en infuus aansloten. Hoe ik wegzakte maar niks kon zeggen. Hoe de gynaecoloog zei dat het nu niet verder moest blijven bloeden anders werd het echt gevaarlijk. En hoe niemand vertelde wat ze nou eigenlijk aan het doen waren met hechten en verdoven. Iets met een gescheurd bloedvat, veel meer kreeg ik er niet van mee.
De VK is vanmiddag even thuis langs geweest en heeft me gelukkig gerustgesteld dat het echt alleen een stolsel was en een boel oud bloed. En het advies om mijn bevallingsverhaal eens goed op te schrijven en nog eens door te nemen met de VK die erbij was.
Ik weet niet zo goed wat ik wil met deze post
. Misschien is het herkenbaar voor iemand? Ik ga het topic maar eens doorlezen.[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 16-03-2016 21:08:24 ]
Helemaal niet gek Razz, het is ook hartstikke eng wat er gebeurd is, en zeker als er (of dat nou met een goede reden was want haast haast, of niet) niet met je gecommuniceerd is.quote:
Ik denk dat mijn bevalling van C nog meer in m'n hoofd zit dan ik dacht
Toen ik vanmiddag de trap opliep verloor ik een nogal groot stolsel met een boel bloed er achteraan. Het liep zo langs het kraamverband en alles zat eronder. Ik schoot in een paniekaanval, was bang dat ik weer teveel zou bloeden en zag alles wat er na de bevalling van C in het ziekenhuis gebeurde weer voor me.
Hoe ik bleef bloeden en ze niet konden vinden waar het vandaan kwam. Hoe de kamer ineens vol stond met mensen die me aan zuurstof en infuus aansloten. Hoe ik wegzakte maar niks kon zeggen. Hoe de gynaecoloog zei dat het nu niet verder moest blijven bloeden anders werd het echt gevaarlijk. En hoe niemand vertelde wat ze nou eigenlijk aan het doen waren met hechten en verdoven. Iets met een gescheurd bloedvat, veel meer kreeg ik er niet van mee.
De VK is vanmiddag even thuis langs geweest en heeft me gelukkig gerustgesteld dat het echt alleen een stolsel was en een boel oud bloed. En het advies om mijn bevallingsverhaal eens goed op te schrijven en nog eens door te nemen met de VK die erbij was.
Ik weet niet zo goed wat ik wil met deze post
Rosalie was zo'n 6 weken oud toen ik 's nachts wakker werd in een grote plas bloed (einde matras) en een enorm stolsel verloor.
Gauw naar de eerste hulp met mijn fluxus nog in het achterhoofd. Mij werd verteld dat het ws een eerste heftige menstruatie was en dat ze de bloeding zouden stoppen met een medicijn. Ik kom ff niet op de naam, maar ik gebruikte het vroeger al om mijn menstruatie uit te stellen (voor kamp oid) toen ik nog niet aan de pil was.
Werkte altijd prima. 3 dagen na stoppen kwam de menstruatie dan op gang.
Dik keer legde het helemaal niks stil en bleef ik nog bijna 2 weken rustig doorvloeien. Als een enorm lange menstruatie. Dat is uiteindelijk vanzelf gestopt.
Toen ik meerdere keren heb gevraagd waarom het het bloeden niet stopte kreeg ik alleen een 'eeeh ja dat gebeurd soms'.
Achteraf heb ik me af laten wimpelen en heb ik niet het idee gehad dat ze überhaupt mijn dossier hebben ingezien.
Toen ik die macht wakker werd in die plas bloed dacht ik alleen maar 'nu ga ik alsnog. Zie je, ik laat ze met zijn drietjes achter
'Zie hier een deel van het trauma wat later een ptss bleek te zijn.
Sorry, mijn verhaal is niet leuk om te lezen, maar geeft wel herkenning.
Volg je lijf en je intuïtie. Die geven heel goed grenzen aan.
Edit: medicijn heet primolut
. De VK gaf aan dat dit nog onder normaal vloeien viel dus er zijn verder geen medicijnen nodig. Maar ik zag mezelf alweer liggen inderdaad.. C is op 5 maart geboren, dus het is nog vers allemaal. Ik moet het misschien ook maar eens opschrijven maar elke keer als ik wil beginnen leg ik het weer weg. Ik ben zo blij dat deze (rot)zwangerschap klaar is, die hele bevalling voelt als het eind van iets naars. Wil ik niet meer aan denken. En C als iets nieuws en goeds, veel leuker om op te focussen.
Nou, wat me zo tegen stond in de communicatie was dat iedereen tijdens het hele gebeuren steeds aan het bellen was.quote:
[..]
Helemaal niet gek Razz, het is ook hartstikke eng wat er gebeurd is, en zeker als er (of dat nou met een goede reden was want haast haast, of niet) niet met je gecommuniceerd is.
Dus de gynaecoloog was aan het verdoven en hechten en begon steeds aan een uitleg, maar dan ging haar telefoon en nam ze op. Dat gebeurde wel een keer of 5 dus de uitleg wat er nou precies gebeurde kwam nooit
. Zelfs toen ik aangaf dat volgens mij de verdoving nog niet werkte ging ze gewoon door totdat m'n man riep dat ik iets zei. OK, zuurstofkapje enzo. Ze hoorde me denk ik niet goed. Maar toch.
Maar die laatste keer spande wel echt de kroon. Daarna was het ook klaar trouwens. Alsof mijn lijf dit nog kwijt moest.
Het leek alsof ik zojuist was bevallen van mn lever
Maar schat echt...luister naar en volg je lijf. Neem alle tijd die u een nodig hebt om dit een plekje te geven.
Ik zoek vooral succesverhalen, waarbij een tweede keer heel fijn verlopen is bijvoorbeeld, het lijkt me dat zoiets best 'helend' kan werken.
(Ik kan nog niet aan bevallen denken zonder paniek, maar 'men' verwacht wel binnenkort een bevalplan, een intake in het ziekenhuis wegens plaatsindicatie, en ik zal er sowieso aan moeten geloven, ben bijna 28 weken zwanger nu. Misschien had ik dit van te voren moeten bedenken
)Bij mijn oudste was ik redelijk onbezorgd en was alles leuk en nieuw. Tot de bevalling. Er gingen wat dingen niet volgens plan en van dat hele persen, snapte ik geen zak. Ik deed maar wat.
Toen raakte ik de tweede keer zwanger en voelde ik veel meer het oergevoel. Ik wilde het liefst de hele dag met twee armen om mijn buik lopen. Daarin verschillen wel dus heel veel.
Maar ik had zin in de bevalling. Ik wist namelijk nu wat ik moest doen! Ik had het immers eerder gedaan.
Ik heb voor mezelf op een rijtje gezet wat er de eerste keer niet goed ging en hoe ik dacht de kans op herhaling te verkleinen. Dit heb ik allemaal duidelijk besproken en bepaalde zaken gewoon geëist. Hier werd ook positief op gereageerd (oudste heeft waarschijnlijk in de persfase mijn blaas gekneusd waardoor ik 2 weken niet kon plassen en ook geen signaal kreeg in mijn hersenen. Waarschijnlijk doordat ik verkeerd ademde dronk ik heel veel en dat heeft alles bemoeilijkt. Ik heb bij de tweede geeist om net voor de persfase gecatheteriseerd te worden zodat ik perste met een lege blaas).
Concreet mijn tips:
- bedenk je dat je dit eerder hebt gedaan. Je weet nu hoe het gaat (ik ken je bevallingsverhaal zo niet dus als ik nu over een trauma heeft wals, dat is niet mijn bedoeling)
- bedenk je waar je bang voor bent en bespreek mogelijke oplossingen/opties hiervoor en neem ze op in je bevalplan
- sta op je strepen als bepaalde zaken heel belangrijk voor je zijn
Praat, praat, praat. M'n vk is thuis langs gekomen om met mij en m'n man mijn bevalplan door te spreken. Ze heeft daar uitgebreid de tijd voor genomen. Als ik medisch zou worden, dan zou de vk blijven (tenzij andere bevalling). Stagiaire vk juist wel erbij (na overleg met Mignonne). Verder was m'n schoonmoeder ook bij de bevalling aanwezig omdat zij mij, net als m'n man, rustig kan krijgen.
Het boek 'als bevallen spannend is' heb ik als leidraad gebruikt bij m'n voorbereiding. Vaak ben ik in paniek geweest vooraf en de laatste dagen echt niet het gevoel er klaar voor te zijn. Direct bij het begin, begonnen met gebroken vliezen, heftig in paniek en hyperventileren. Gelijk m'n eerste bevalling in flashback. Met hulp van man weer bij m'n positieven gekomen en me wat kunnen herpakken. Wel tot het eind moeite gehad met ademhaling, maar kon ook door de heftigheid van de weeën komen. Bij het persen durfde ik net niet tot het uiterste te gaan.
Mijn twee bevallingen kan ik niet los van elkaar zien, maar ik durf wel te zeggen dat ik door de tweede keer de scherpste randen van de eerste keer wat heb kunnen verzachten.
Niet het jubelverhaal dat je wilde horen, maar het geeft wel het gevoel dat ik bij bevallen heb minder heftig gemaakt.
Edit: een warrig, onsamenhangend verhaal geloof ik. Belangrijkste is zorgen dat je je gehoord voelt, dat het om jou gaat en dat duidelijk is hoe jij erin staat en hoe iemand jou kan helpen.
[ Bericht 6% gewijzigd door Kursor op 29-07-2016 22:29:29 ]
Mijn 1e bevalling was avhteraf gezien heftig, ik wad compleet blanco. Pas later bij de verwerking kwam ik erachter dat bepaalde dingen echt diepe indruk op mij hebben gemaakt in negatieve zin. Dat moest een volgende keer wat mij betreft helemaal anders.
Dat heb ik voor mijzelf puntgewijs opgeschreven en in de laatste 10 weken voor de bevalling heel regelmatig doorgesproken in het zkh. Ik wilde er 300% zeker van zijn dat zij wisten wat ik wel/niet wilde.. waarom niet .. wat dat voor mij betekende.
En zo geschiedde. Ook al heb je niet overal invloed op (bloeding, placenta die niet wil komen binnen een bepaalde tijd.. ik noem eens wat). Door je eerste ervaring ben je nu een hoop kennis rijker over hoe je bepaalde dingen wel/niet wil. Maak in dat opzicht op een 'positieve' manier gebruik van het trauma van je eerste bevalling.
Mij heeft dat heel erg geholpen. Ik hoop jou ook!
Ik heb een bevalplan gemaakt waarin precies staat wat ik wel en niet wil, en ik heb een doula ingeschakeld, die er naast mijn vriend voor gaat zorgen dat dat nageleefd gaat worden. Ik vertrouw 100% op mijn vk en dat als ik thuis mag bevallen dit helemaal goed blijft gaan, maar het ziekenhuis blijft voor paniek zorgen en dan is het fijn dat ik nu weet wat mijn rechten zijn, wat mijn wensen zijn en dat ik mensen mee heb die me rustig en ontspannen gaan houden, en ervoor gaan zorgen dat alles zo veel mogelijk loopt als ik wil.
Het boek "Perfecte bevallingen bestaan niet" van Diana Koster heeft mij ook geholpen
Succes vrouw, jij kunt dit
Maar.
Ik heb dus een plaatsindicatie voor het ziekenhuis en hoewel ik het idee dat ik zonder inleiding (en baggerveel hormonen) mogelijk geen fluxus en dus geen plaatsindicatie zou hebben gehad niet zomaar naast me neer kan leggen, valt dat natuurlijk niet uit te sluiten. Dus ik zie dat maar als "nou ja dat moet dan nu eenmaal".
Maar ik heb het idee dat poliklinisch bevallen het risico met zich meebrengt dat de bevalling sneller medisch gaat worden, met alle interventies en gevolgen van dien. Ik voel me wat dat betreft niet veilig in het ziekenhuis: ze hebben daar voor mijn gevoel geen vertrouwen in de mens, maar vertrouwen op metingen, cijfers, protocollen.
Komt er nog bij dat ik de vorige keer met 42 weken dmv een inleiding ben bevallen en er geen enkele garantie is dat de bevalling dit keer wel vanzelf op gang zal komen. Dat kan niemand me garanderen en dat maakt me vooral bang.
(Ik heb zelf overigens ook een plaatsindicatie wegens fluxus na de tweede, andere casus uiteraard, maar ik ga wel thuisbevallen. Dat mag, het is een advies, geen regel of wet.)
@Kursor, heel graag
. Overigens ook bedankt voor alle andere reacties
.Misschien dat ik dat toch ook overweeg, dank jequote:
Ik had bij de tweede een doula. Zij was m'n rots zo niet m'n Kilimanjaro in de branding.
. Was jouw tweede bevalling in het ziekenhuis? En wat vonden ze er daar van dat je een doula mee had?Ik had ook een dramatisch "bevalling" bij de eerste. Ik was heel bang voor een inleiding, en ik had weinig vertrouwen in de gyn.
Tijdens m'n zwangerschap ben ik tussen de 14 en 35 weken naar de vk gegaan om mezelf geen nummertje te voelen.
Toen ik terug moest naar de gyn (hellp en ks bij de eerste) begreep ze m'n angsten voor een inleiding en al het medische gedoe eromheen. Samen met haar heb ik m'n bevalplan bekeken en hadden we ook een geplande ks afgesproken, tenzij hij zich zelf zou aandienen.
Uiteindelijk ben ik met 38.6 spontaan bevallen met echt een superfijne bevalling. Het ging snel, door het lezen van de theorie achter hypnobirthing, met weinig pijn en zonder medische ingrepen. Ondanks dat ik m'n gyn niet eens had gezien hebben ze het allemaal zo relax en natuurlijk mogelijk gehouden.
Het enige medische was dat ze me een waakinfuusje hadden gegeven, dus alleen de naald al in m'n hand, nergens op aangesloten. En dat was alleen omdat ik veel druk bij m'n litteken aangaf. Toen de placenta er was en Js nog rustig op me lag zonder controles, heeft een stagiaire dat waaknaaldje er ook al meteen uitgetrokken, ze hadden er vertrouwen in.
Dus hier een echt succesverhaal
Ja had ook indicatie ivm fluxus. Vonden ze in het ziekenhuis prima, ze heeft onze grenzen bewaakt, geholpen bij keuzes maken maar die wel bij ons laten liggen. Ze heeft stagiaires weggestuurd (stond in bevalplan).quote:
[..]
Misschien dat ik dat toch ook overweeg, dank je
Uiteindelijk moest ik wel een infuus en naar de OK hoor. Placenta's en ik is geen combinatie kennelijk. maar ze zag dingen aan m'n lichaam die het medisch personeel niet zag. En ze werkte fijn samen met de dienstdoende verloskundige.
En minder bloed verloren (1e keer 2 liter, nu uh.. 500 cc ofzo?
, zo weinig dat ik het niet meer weet).Ik wil eigenlijk naar een ander ziekenhuis dit keer, waar ik nog geen traumatische ervaringen heb opgedaan
maar mijn man begrijpt dat niet helemaal... daar kan het immers ook 'fout' gaan. Over een doula denk ik nog na, ik ken er één, maar die vind ik zo enorm zweverig...
.. Ik ben er blij mee zelfs. Een stukje trauma zat bij mij ook in de noodgang maar de OK, en de route erheen. Nu maakte ik die route weer mee maar veel rustiger. Dat maakte de ervaring van de eerste keer veel zachter.
Ik heb m'n doula via de cursus samen bevallen gevonden. Andere stellen hadden haar ingeschakeld en waren zo blij met haar. Maar wij hadden er toen niet voor gekozen. En zweverig, ja, maar ik kan dat wel naast me neerleggen.