Als de bevalling onverhoopt anders loopt.

En thanks allemaal, het doet me wel goed dat veel mensen ons besluit zo bewonderenswaardig vinden. Ik had een beetje verwacht dat men het heel erg dom zou vinden, na de vorige keer

Ik vond de haptonomie echt fijn. Al durf ik niet te zeggen of ik tijdens de bevalling nou echt zo gehandeld heb als ik geleerd had. Maar wat ik er vooral aan heb gehad is enorm veel vertrouwen in wat ik asn J kon hebben, en beter omgaan met veel stress en angst die ik tijdens de zwangerschap had.

Eigenlijk moet ik na de nacontrole nog maar wat afsprakrn voor mezelf maken denk ik.

Vind het lastig uit te leggen wat ik er nou precies deed maar ik kon veel beter in contact komen met mijn gevoelens (ook fysiek) en er iets mee doen zodat ik me beter voelde.

Helemaal niet dom.
Ik ken maar een echte domme reden om bewust voor een kindje te kiezen en dat is om je relatie te redden.

Ohja, 32 km maar, haha echt nooit van gehoord Vraag maar dan of ze iets met me kan, als je wil

Ja, blijkbaar was de communicatie tussen gynaecologie en anesthesie al heel lang een vervelend dingetje. Veel gemopper over en weer, patienten die daardoor tussen de wal en het schip vielen , en uiteindelijk gebeurt er dan iets heel naars - wat ongetwijfeld ook bij de artsen zelf is nabesproken - en komt er een protocol. Ik nam aan dat er meerdere soortgelijke situaties zijn geweest, maar dat hoeft idd niet eens Is het toch nog ergens goed voor allemaal

Respect LE!

Haptonomie gaf en geeft mij houvast om goed naar de signalen van mijn lichaam te luisteren en deze beter te herkennen en hier dan ook naar te handelen.

Ik had gisteren mobiel een hele reactie getypt en toen was ie ineens weg. Dus nu een herkansing.

Mignonne, wat kun jij dingen toch altijd mooi omschrijven.

En over haptonomie, ik heb het beide zwangerschappen gedaan. Ik vond het heel fijn om één op één bezig te zijn en niet in een groep. Het ging om mij, mijn man en onze kindjes tijdens de sessies. Met name de tweede zwangerschap heb ik genoten van het even alleen met mijn man en de kindjes bezig zijn, omdat we toch minder tijd hadden om erbij stil te staan dan toen ik zwanger was van de eerste.
Ik ben enorm enthousiast over haptonomie, terwijl ik helemaal geen zweverig type ben. Er is ook niet echt iets zweverigs aan eerlijkgezegd.
Ik heb daar geleerd om me te focussen op het maken van ruimte voor de baby die eruit moet. De pijn dus niet ontlopen, maar er juist naartoe gaan in gedachten en focussen op het feit dat er ruimte nodig is om de baby geboren te laten worden. Ik heb geleerd om rustig te ademen en zo heb ik beide bevallingen de weeën heel goed op kunnen vangen. De techniek kwam neer op heel rustig diep inademen en daarna rustig uitademen, niet puffen dus. Ook mijn man heeft veel geleerd, bijvoorbeeld hoe hij mij kon ondersteunen tijdens het persen en tijdens de ontsluitingsfase. Ik heb er in ieder geval tijdens de bevalling veel aan gehad. Natuurlijk zal dat voor iedereen anders zijn, maar dit is mijn ervaring ermee.

LE, ik heb je posts gelezen en weet ook van wat meelezen een beetje van wat er is gebeurd. Bij mij was er een andere situatie, maar misschien dat je wel iets aan mijn ervaring/voorbereiding hebt. Ik zal proberen om vandaag een en ander op te schrijven.

Wij hebben vandaag een goed gesprek gehad met de gynaecoloog die Billie mede op de wereld heeft gezet. Ze belichtte de hele bevalling nogmaals, nam alles met ons door bij een evt tweede bevalling. Wat onwijs fijn was dat gesprek.

Dat wilde ik nog even terugkoppelen naar aanleiding van m'n eerdere Posts in dit topic :-)

Fijn Kuukske!

quote:

Op woensdag 16 maart 2016 21:07 schreef Razztwizzle het volgende:
Ik denk dat mijn bevalling van C nog meer in m'n hoofd zit dan ik dacht .

Toen ik vanmiddag de trap opliep verloor ik een nogal groot stolsel met een boel bloed er achteraan. Het liep zo langs het kraamverband en alles zat eronder. Ik schoot in een paniekaanval, was bang dat ik weer teveel zou bloeden en zag alles wat er na de bevalling van C in het ziekenhuis gebeurde weer voor me.

Hoe ik bleef bloeden en ze niet konden vinden waar het vandaan kwam. Hoe de kamer ineens vol stond met mensen die me aan zuurstof en infuus aansloten. Hoe ik wegzakte maar niks kon zeggen. Hoe de gynaecoloog zei dat het nu niet verder moest blijven bloeden anders werd het echt gevaarlijk. En hoe niemand vertelde wat ze nou eigenlijk aan het doen waren met hechten en verdoven. Iets met een gescheurd bloedvat, veel meer kreeg ik er niet van mee.

De VK is vanmiddag even thuis langs geweest en heeft me gelukkig gerustgesteld dat het echt alleen een stolsel was en een boel oud bloed. En het advies om mijn bevallingsverhaal eens goed op te schrijven en nog eens door te nemen met de VK die erbij was.

Ik weet niet zo goed wat ik wil met deze post . Misschien is het herkenbaar voor iemand? Ik ga het topic maar eens doorlezen.

Helemaal niet gek Razz, het is ook hartstikke eng wat er gebeurd is, en zeker als er (of dat nou met een goede reden was want haast haast, of niet) niet met je gecommuniceerd is.

Het is voor mij heel herkenbaar ja. Ik weet niet hoe oud C nu is?
Rosalie was zo'n 6 weken oud toen ik 's nachts wakker werd in een grote plas bloed (einde matras) en een enorm stolsel verloor.

Gauw naar de eerste hulp met mijn fluxus nog in het achterhoofd. Mij werd verteld dat het ws een eerste heftige menstruatie was en dat ze de bloeding zouden stoppen met een medicijn. Ik kom ff niet op de naam, maar ik gebruikte het vroeger al om mijn menstruatie uit te stellen (voor kamp oid) toen ik nog niet aan de pil was.
Werkte altijd prima. 3 dagen na stoppen kwam de menstruatie dan op gang.

Dik keer legde het helemaal niks stil en bleef ik nog bijna 2 weken rustig doorvloeien. Als een enorm lange menstruatie. Dat is uiteindelijk vanzelf gestopt.
Toen ik meerdere keren heb gevraagd waarom het het bloeden niet stopte kreeg ik alleen een 'eeeh ja dat gebeurd soms'.

Achteraf heb ik me af laten wimpelen en heb ik niet het idee gehad dat ze überhaupt mijn dossier hebben ingezien.

Toen ik die macht wakker werd in die plas bloed dacht ik alleen maar 'nu ga ik alsnog. Zie je, ik laat ze met zijn drietjes achter
'

Zie hier een deel van het trauma wat later een ptss bleek te zijn.

Sorry, mijn verhaal is niet leuk om te lezen, maar geeft wel herkenning.

Volg je lijf en je intuïtie. Die geven heel goed grenzen aan.

Edit: medicijn heet primolut

Ik ben tijdens de hele kraamperiode (vooral 1e week) veel stolsels verloren. En groot ook. Ik kende dat helemaal niet van mijn eerste zwangerschap dus vond dat eng en fascinerend tegelijk

Maar die laatste keer spande wel echt de kroon. Daarna was het ook klaar trouwens. Alsof mijn lijf dit nog kwijt moest.
Het leek alsof ik zojuist was bevallen van mn lever

Maar schat echt...luister naar en volg je lijf. Neem alle tijd die u een nodig hebt om dit een plekje te geven.

Dames die het aandurfden om voor een tweede te gaan... Hoe hebben jullie je op die bevalling voorbereid? Ik heb nog altijd het gevoel dat ik niet degene ben die moet bevallen, op zwangerschapsgym voel ik me ook meer een soort stagiaire die meekijkt dan dat het over mij gaat...
Ik zoek vooral succesverhalen, waarbij een tweede keer heel fijn verlopen is bijvoorbeeld, het lijkt me dat zoiets best 'helend' kan werken.
(Ik kan nog niet aan bevallen denken zonder paniek, maar 'men' verwacht wel binnenkort een bevalplan, een intake in het ziekenhuis wegens plaatsindicatie, en ik zal er sowieso aan moeten geloven, ben bijna 28 weken zwanger nu. Misschien had ik dit van te voren moeten bedenken )

Burdie, ik begrijp je verhaal maar ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt. Ik zet het hier toch neer, wellicht kun je er toch iets mee.

Bij mijn oudste was ik redelijk onbezorgd en was alles leuk en nieuw. Tot de bevalling. Er gingen wat dingen niet volgens plan en van dat hele persen, snapte ik geen zak. Ik deed maar wat.

Toen raakte ik de tweede keer zwanger en voelde ik veel meer het oergevoel. Ik wilde het liefst de hele dag met twee armen om mijn buik lopen. Daarin verschillen wel dus heel veel.
Maar ik had zin in de bevalling. Ik wist namelijk nu wat ik moest doen! Ik had het immers eerder gedaan.
Ik heb voor mezelf op een rijtje gezet wat er de eerste keer niet goed ging en hoe ik dacht de kans op herhaling te verkleinen. Dit heb ik allemaal duidelijk besproken en bepaalde zaken gewoon geëist. Hier werd ook positief op gereageerd (oudste heeft waarschijnlijk in de persfase mijn blaas gekneusd waardoor ik 2 weken niet kon plassen en ook geen signaal kreeg in mijn hersenen. Waarschijnlijk doordat ik verkeerd ademde dronk ik heel veel en dat heeft alles bemoeilijkt. Ik heb bij de tweede geeist om net voor de persfase gecatheteriseerd te worden zodat ik perste met een lege blaas).

Concreet mijn tips:
- bedenk je dat je dit eerder hebt gedaan. Je weet nu hoe het gaat (ik ken je bevallingsverhaal zo niet dus als ik nu over een trauma heeft wals, dat is niet mijn bedoeling)
- bedenk je waar je bang voor bent en bespreek mogelijke oplossingen/opties hiervoor en neem ze op in je bevalplan
- sta op je strepen als bepaalde zaken heel belangrijk voor je zijn

Burdie, je zat met de zwangerschap van kuiken mogelijk net wat te ver voor mij met mijn zwangerschap van J, maar misschien dat je je er nog iets van terug kunt halen.

Praat, praat, praat. M'n vk is thuis langs gekomen om met mij en m'n man mijn bevalplan door te spreken. Ze heeft daar uitgebreid de tijd voor genomen. Als ik medisch zou worden, dan zou de vk blijven (tenzij andere bevalling). Stagiaire vk juist wel erbij (na overleg met Mignonne). Verder was m'n schoonmoeder ook bij de bevalling aanwezig omdat zij mij, net als m'n man, rustig kan krijgen.

Het boek 'als bevallen spannend is' heb ik als leidraad gebruikt bij m'n voorbereiding. Vaak ben ik in paniek geweest vooraf en de laatste dagen echt niet het gevoel er klaar voor te zijn. Direct bij het begin, begonnen met gebroken vliezen, heftig in paniek en hyperventileren. Gelijk m'n eerste bevalling in flashback. Met hulp van man weer bij m'n positieven gekomen en me wat kunnen herpakken. Wel tot het eind moeite gehad met ademhaling, maar kon ook door de heftigheid van de weeën komen. Bij het persen durfde ik net niet tot het uiterste te gaan.

Mijn twee bevallingen kan ik niet los van elkaar zien, maar ik durf wel te zeggen dat ik door de tweede keer de scherpste randen van de eerste keer wat heb kunnen verzachten.

Niet het jubelverhaal dat je wilde horen, maar het geeft wel het gevoel dat ik bij bevallen heb minder heftig gemaakt.

Edit: een warrig, onsamenhangend verhaal geloof ik. Belangrijkste is zorgen dat je je gehoord voelt, dat het om jou gaat en dat duidelijk is hoe jij erin staat en hoe iemand jou kan helpen.

[ Bericht 6% gewijzigd door Kursor op 29-07-2016 22:29:29 ]

Ik denk dat de stappen die Danic beschrijft een heel goede leidraad zijn.

Mijn 1e bevalling was avhteraf gezien heftig, ik wad compleet blanco. Pas later bij de verwerking kwam ik erachter dat bepaalde dingen echt diepe indruk op mij hebben gemaakt in negatieve zin. Dat moest een volgende keer wat mij betreft helemaal anders.

Dat heb ik voor mijzelf puntgewijs opgeschreven en in de laatste 10 weken voor de bevalling heel regelmatig doorgesproken in het zkh. Ik wilde er 300% zeker van zijn dat zij wisten wat ik wel/niet wilde.. waarom niet .. wat dat voor mij betekende.

En zo geschiedde. Ook al heb je niet overal invloed op (bloeding, placenta die niet wil komen binnen een bepaalde tijd.. ik noem eens wat). Door je eerste ervaring ben je nu een hoop kennis rijker over hoe je bepaalde dingen wel/niet wil. Maak in dat opzicht op een 'positieve' manier gebruik van het trauma van je eerste bevalling.

Mij heeft dat heel erg geholpen. Ik hoop jou ook!

Ik was vooraf ook best wel bang voor de bevalling. Mijn grootste angst was een herhaling van mijn eerste bevalling en dan voor nummer 2 alsnog naar de OK moeten. Toen bleek dat ze allebei in stuit lagen schreeuwde alles in mij keizersnede. Maar toen ik ook daadwerkelijk ging bevallen (stuk eerder dan gepland dus heb me een stuk minder druk kunnen maken en was ook niet ingelezen of wat dan ook) wilde ik het dolgraag zelf doen (nog liever wilde ik ze binnen houden). Er kwam een soort oergevoel waarbij alles om de kinderen draaide en niet meer om mij.

Ik moet nog bevallen, dus dat deel kan ik weinig over vertellen. Maar hier heeft therapie heel erg geholpen. Heel veel praten, ook met mijn vk, ik heb veel (en lange) controles bij haar. Niet dat die controles zoveel meer voorstellen hoor, maar er is veel tijd en ruimte voor mijn verhaal.
Ik heb een bevalplan gemaakt waarin precies staat wat ik wel en niet wil, en ik heb een doula ingeschakeld, die er naast mijn vriend voor gaat zorgen dat dat nageleefd gaat worden. Ik vertrouw 100% op mijn vk en dat als ik thuis mag bevallen dit helemaal goed blijft gaan, maar het ziekenhuis blijft voor paniek zorgen en dan is het fijn dat ik nu weet wat mijn rechten zijn, wat mijn wensen zijn en dat ik mensen mee heb die me rustig en ontspannen gaan houden, en ervoor gaan zorgen dat alles zo veel mogelijk loopt als ik wil.
Het boek "Perfecte bevallingen bestaan niet" van Diana Koster heeft mij ook geholpen

Succes vrouw, jij kunt dit

Burdie, ik heb je berichtjes zo nu en dan meegekregen en ik denk ook dat je veel baat zult hebben bij specifieke begeleiding rondom het verwerken van je eerste bevalling, voordat je met een beetje vertrouwen de volgende in kan gaan. Je bent echt nog niet te laat! Maar het is inmiddels wel tijd om je hoofd uit het zand te gaan halen... Als je wil, heb ik een adresje voor je.

Ik had bij de tweede een doula. Zij was m'n rots zo niet m'n Kilimanjaro in de branding.

Nou weet je Wup, er spelen voor mij twee dingen mbt de aankomende bevalling (ik heb er gisteren nog lang met mijn man over gesproken). Allereerst heb ik er op zich vertrouwen in dat mijn lichaam dit kan, dat ik het zelf kan en dat het niet per sé een herhaling van zetten hoeft te worden, MITS ik de gelegenheden krijg om het op mijn manier te doen. Dus geen infuus, geen hormonen, geen CTG, zelf mijn houding kiezen, lekker thuis kunnen beginnen, in mijn eigen coconnetje de kans krijgen om de weeën op te vangen en zo natuurlijke endorfines aan te kunnen maken.
Maar.
Ik heb dus een plaatsindicatie voor het ziekenhuis en hoewel ik het idee dat ik zonder inleiding (en baggerveel hormonen) mogelijk geen fluxus en dus geen plaatsindicatie zou hebben gehad niet zomaar naast me neer kan leggen, valt dat natuurlijk niet uit te sluiten. Dus ik zie dat maar als "nou ja dat moet dan nu eenmaal".
Maar ik heb het idee dat poliklinisch bevallen het risico met zich meebrengt dat de bevalling sneller medisch gaat worden, met alle interventies en gevolgen van dien. Ik voel me wat dat betreft niet veilig in het ziekenhuis: ze hebben daar voor mijn gevoel geen vertrouwen in de mens, maar vertrouwen op metingen, cijfers, protocollen.
Komt er nog bij dat ik de vorige keer met 42 weken dmv een inleiding ben bevallen en er geen enkele garantie is dat de bevalling dit keer wel vanzelf op gang zal komen. Dat kan niemand me garanderen en dat maakt me vooral bang.

Burdie, klinkt heel herkenbaar zo. Hier ook geen enkel vertrouwen in ziekenhuis ivm eerste keer en plaatsindicatie vanwege fluxus. Mocht je interesse hebben, dan kan ik je mijn bevalplan wel sturen. Doel was inderdaad om te zorgen dat er niet gemedicaliseerd zou worden, maar dat ik in m'n eigen kracht terug geholpen zou worden.

Zo'n therapie, of begeleiding, neemt ook niet per se je angst weg, maar leert je ermee omgaan. Het is fijn dat je zelf al een aantal specifieke punten kunt aangeven waar je mee zit. Bij een poliklinische bevalling gaat je eigen verloskundige mee en heb je niks te maken met een ctg. Dat infuus wordt mogelijk wel een dingetje, juist vanwege de reden van je plaatsindicatie. Maar goed, je stelt zelf ook dat je veel vertrouwen hebt in het natuurlijk proces en tevens terecht dat een inleiding de kans op fluxus vergroot. Misschien kun je voor jezelf nog het terrein van thuis bevallen verkennen? En het terrein van spontaan baren na 42 weken. En als dat geen optie is, dan lijkt het me heel belangrijk om samen met je verloskundige een bevalplan te maken waar jullie beide achter staan, zodat jij je angst voor onnodige interventies kunt loslaten en kunt vertrouwen op de verloskundige dat ze je wensen honoreert.

(Ik heb zelf overigens ook een plaatsindicatie wegens fluxus na de tweede, andere casus uiteraard, maar ik ga wel thuisbevallen. Dat mag, het is een advies, geen regel of wet.)

Mja, ik vind dat twee hele tricky onderwerpen, ook omdat ik door het ziekenhuis flink bang gemaakt ben voor zowel bevallen zonder infuus als bevallen na 42 weken. En volgens mij wil de vk hier ook aan beide niet meewerken.

@Kursor, heel graag .

Overigens ook bedankt voor alle andere reacties .

quote:

Op zaterdag 30 juli 2016 09:49 schreef Kuukske het volgende:
Ik had bij de tweede een doula. Zij was m'n rots zo niet m'n Kilimanjaro in de branding.

Misschien dat ik dat toch ook overweeg, dank je . Was jouw tweede bevalling in het ziekenhuis? En wat vonden ze er daar van dat je een doula mee had?

Burdie,
Ik had ook een dramatisch "bevalling" bij de eerste. Ik was heel bang voor een inleiding, en ik had weinig vertrouwen in de gyn.
Tijdens m'n zwangerschap ben ik tussen de 14 en 35 weken naar de vk gegaan om mezelf geen nummertje te voelen.
Toen ik terug moest naar de gyn (hellp en ks bij de eerste) begreep ze m'n angsten voor een inleiding en al het medische gedoe eromheen. Samen met haar heb ik m'n bevalplan bekeken en hadden we ook een geplande ks afgesproken, tenzij hij zich zelf zou aandienen.

Uiteindelijk ben ik met 38.6 spontaan bevallen met echt een superfijne bevalling. Het ging snel, door het lezen van de theorie achter hypnobirthing, met weinig pijn en zonder medische ingrepen. Ondanks dat ik m'n gyn niet eens had gezien hebben ze het allemaal zo relax en natuurlijk mogelijk gehouden.
Het enige medische was dat ze me een waakinfuusje hadden gegeven, dus alleen de naald al in m'n hand, nergens op aangesloten. En dat was alleen omdat ik veel druk bij m'n litteken aangaf. Toen de placenta er was en Js nog rustig op me lag zonder controles, heeft een stagiaire dat waaknaaldje er ook al meteen uitgetrokken, ze hadden er vertrouwen in.

Dus hier een echt succesverhaal