OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
WAARSCHUWING
Dit topic bevat heftige ervaringen. Moet je nog bevallen en kun je slecht tegen negatieve bevallingsverhalen, overweeg dan om dit topic te skippen.
Zwangerschap is een hele normale lichaamsfunctie van een vrouw en een bevalling is daar het logische gevolg van. Meestal gaat het goed, maar soms loopt het anders. Zo zien we dat niet voor iedereen een zwangerschap vanzelfsprekend is, niet voor iedereen is de roze wolk vanzelfsprekend (zowel tijdens als na de zwangerschap), maar wat nou als bevallen een 'ding' is?
Cijfers varieren maar 1-15% van de vrouwen ervaren hun bevalling als een traumatische gebeurtenis. (1% van vrouwen met ongecompliceerde bevalling tot 15% van vrouwen met bijvoorbeeld een vroeggeboorte)
Vandaar dit topic. Om steun te hebben bij elkaar, om het verhaal te kunnen doen, elkaar tips te geven eventueel.
Trauma is een heel relatief begrip, wat voor de één een enorm trauma is, is voor de ander no big deal. Omgekeerd komt het ook voor. Vrouwen die op papier alles hebben gehad wat er mis kon gaan en die toch heel tevreden terugkijken op hun bevalling. Het is nadrukkelijk niet de bedoeling om een waardeoordeel te vellen over wie er wel of geen recht heeft op het stickertje trauma, of de ervaring een trauma waard was of niet. Dat doet er namelijk niet toe, het feit blijft dat het trauma er al zit en dat is iets waar iemand verder mee moet. Veel vrouwen, juist ook diegenen zonder duidelijke medische complicatie, krijgen veelvuldig te horen "ah joh, dat viel toch wel mee? Mijn bevalling was veel erger en ik heb ook geen trauma." Of "nou joh, het is lekker achter de rug, hij is er nu, dan is het toch goed." Zo eenvoudig werkt het helaas niet, en juist dit onbegrip kan er voor zorgen dat iemand doorschiet in bijvoorbeeld een depressie omdat er angst ontstaat om te praten over de ervaringen en gevoelens.
Als voorbeeld voor ervaringen zou je kunnen denken aan medische complicaties die je als dusdanig beangstigend hebt ervaren waardoor je geen volgend kind zou willen, het gevoel van intense paniek tijdens de bevalling waardoor je als het ware bijna buiten jezelf treedt en geen grip meer hebt op je lijf. Het gevoel niet gehoord/gezien te zijn tijdens je bevalling zoals bijvoorbeeld alleen gelaten met pijn of geen pijnstilling gekregen ondanks sterke pijnstillingswens. Maar ook een angst die je hebt opgedaan nog voordat je uberhaupt ooit bevallen bent, wat je wellicht wel van een zwangerschap af houdt/hield. Er zijn legio redenen waar vrouwen een negatieve of traumatische ervaring van kunnen hebben, jammer genoeg wordt dit onderwerp nog veel te vaak gebagatelliseerd.
Ten slotte... Ook vaders lopen een kans op bijvoorbeeld een post traumatische stress stoornis. Met name na complicaties die de gezondheid van moeder of kind ernstig in gevaar brengen zijn een risicofactor.
[ Bericht 3% gewijzigd door mignonne op 01-07-2014 23:12:49 ]
Dit topic bevat heftige ervaringen. Moet je nog bevallen en kun je slecht tegen negatieve bevallingsverhalen, overweeg dan om dit topic te skippen.
Zwangerschap is een hele normale lichaamsfunctie van een vrouw en een bevalling is daar het logische gevolg van. Meestal gaat het goed, maar soms loopt het anders. Zo zien we dat niet voor iedereen een zwangerschap vanzelfsprekend is, niet voor iedereen is de roze wolk vanzelfsprekend (zowel tijdens als na de zwangerschap), maar wat nou als bevallen een 'ding' is?
Cijfers varieren maar 1-15% van de vrouwen ervaren hun bevalling als een traumatische gebeurtenis. (1% van vrouwen met ongecompliceerde bevalling tot 15% van vrouwen met bijvoorbeeld een vroeggeboorte)
Vandaar dit topic. Om steun te hebben bij elkaar, om het verhaal te kunnen doen, elkaar tips te geven eventueel.
Trauma is een heel relatief begrip, wat voor de één een enorm trauma is, is voor de ander no big deal. Omgekeerd komt het ook voor. Vrouwen die op papier alles hebben gehad wat er mis kon gaan en die toch heel tevreden terugkijken op hun bevalling. Het is nadrukkelijk niet de bedoeling om een waardeoordeel te vellen over wie er wel of geen recht heeft op het stickertje trauma, of de ervaring een trauma waard was of niet. Dat doet er namelijk niet toe, het feit blijft dat het trauma er al zit en dat is iets waar iemand verder mee moet. Veel vrouwen, juist ook diegenen zonder duidelijke medische complicatie, krijgen veelvuldig te horen "ah joh, dat viel toch wel mee? Mijn bevalling was veel erger en ik heb ook geen trauma." Of "nou joh, het is lekker achter de rug, hij is er nu, dan is het toch goed." Zo eenvoudig werkt het helaas niet, en juist dit onbegrip kan er voor zorgen dat iemand doorschiet in bijvoorbeeld een depressie omdat er angst ontstaat om te praten over de ervaringen en gevoelens.
Als voorbeeld voor ervaringen zou je kunnen denken aan medische complicaties die je als dusdanig beangstigend hebt ervaren waardoor je geen volgend kind zou willen, het gevoel van intense paniek tijdens de bevalling waardoor je als het ware bijna buiten jezelf treedt en geen grip meer hebt op je lijf. Het gevoel niet gehoord/gezien te zijn tijdens je bevalling zoals bijvoorbeeld alleen gelaten met pijn of geen pijnstilling gekregen ondanks sterke pijnstillingswens. Maar ook een angst die je hebt opgedaan nog voordat je uberhaupt ooit bevallen bent, wat je wellicht wel van een zwangerschap af houdt/hield. Er zijn legio redenen waar vrouwen een negatieve of traumatische ervaring van kunnen hebben, jammer genoeg wordt dit onderwerp nog veel te vaak gebagatelliseerd.
Ten slotte... Ook vaders lopen een kans op bijvoorbeeld een post traumatische stress stoornis. Met name na complicaties die de gezondheid van moeder of kind ernstig in gevaar brengen zijn een risicofactor.
[ Bericht 3% gewijzigd door mignonne op 01-07-2014 23:12:49 ]
:)
Wat een mooie stukje voor je studie
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Edit; dit stond een beetje raar.
[ Bericht 69% gewijzigd door geppie op 02-07-2014 00:58:21 ]
[ Bericht 69% gewijzigd door geppie op 02-07-2014 00:58:21 ]
No one can make you feel inferior without your consent - Eleanor Roosevelt
Gare op want mobiel 
anyroads, ik zie toch behoorlijk wat vrouwen die een trauma of op zijn minst gezegd negatieve ervaring hebben met hun bevalling die forse invloed heeft nog in de periode na de bevalling of in de aanloop naar een volgend kind. Veel van deze vrouwen spreken zich niet hardop uit, ik hoop dat hier een ruimte kan zijn waar dat gevoel wel is dat dat kan en mag, ongeacht grondslag van geboortetrauma.
Voor nog wat achtergrondinfo over tokofobie en bevallings-gerelateerde ptss:
http://www.lkpz.nl/patienten-ptss.php
http://en.m.wikipedia.org/wiki/Tokophobia
http://www.artsennet.nl/n(...)or-maar-is-taboe.htm
https://www.umcg.nl/NL/UM(...)na_de_bevalling.aspx
anyroads, ik zie toch behoorlijk wat vrouwen die een trauma of op zijn minst gezegd negatieve ervaring hebben met hun bevalling die forse invloed heeft nog in de periode na de bevalling of in de aanloop naar een volgend kind. Veel van deze vrouwen spreken zich niet hardop uit, ik hoop dat hier een ruimte kan zijn waar dat gevoel wel is dat dat kan en mag, ongeacht grondslag van geboortetrauma.Voor nog wat achtergrondinfo over tokofobie en bevallings-gerelateerde ptss:
http://www.lkpz.nl/patienten-ptss.php
http://en.m.wikipedia.org/wiki/Tokophobia
http://www.artsennet.nl/n(...)or-maar-is-taboe.htm
https://www.umcg.nl/NL/UM(...)na_de_bevalling.aspx
:)
Ik had na de bevalling van de eerste een heftige bloeding. Ik lag binnen 15 minuten in de lift naar de OK. zoals ik al zei ooit in het bevallingsverhalen topic:
Ook heeft het hele diepe sporen achter gelaten bij mijn man. Hij was net vader geworden en zat met zijn pasgeboren dochter in de verloskamer. Niet wetend hoe het met mij was, wanneer ik terug kwam en of ik überhaupt nog wel terug kwam. Het was druk die dag, dus na 20 minuten is hij met Sofie verplaatst naar een kraam kamer. Daar zat hij dan, met kind. Op een kamer waar ook nog een andere vrouw lag samen met haar man en pasgeboren kind.
Hij heeft hier best even last van gehad. We hebben een nabespreking gehad met de gyn en we hebben aangegeven dat dit niet wenselijk was.
Bij de tweede was de angst er voor herhaling. Die angst was er vooral bij ons. Ik wilde perse niet naar de OK, ik wilde nu gelijk mijn baby bij me, en bij me houden. Dit hebben we ook vooraf besproken met een verpleegkundige.
Tijdens de bevalling moest er een gyn aanwezig zijn. Dat bleek dezelfde gyn te zijn als die me geopereerd had na de bevalling van sofie. Dit gaf mij enorm veel vertrouwen. Nu moest het wel goed komen.
Tijdens het hechten was het nog even spannend, maar de gyn besloot het op de verloskamer te proberen. Om mij en Luuk niet te scheiden. Ik vond dat zo fijn, ik had het idee dat ze echt naar me luisterden, en rekening met me hielden.
Het heeft best even geduurd voor ik hier overheen was. Ik was te vastberaden om de bv te laten slagen omdat ik het gevoel had dat ik bij de bevalling gefaald had. Ik heb best diep gezeten na de bevalling. Kon Sofie niet los laten en was bang voor de hechting tussen haar en mij.quote:Op woensdag 1 december 2010 11:02 schreef kaatjejannie het volgende:
Als de vk me wil hechten blijkt dat ik erg veel bloed verlies. Er wordt een aantal keer op de alarmknop gedrukt en staat voor mijn gevoel binnen no-time de kamer vol met mensen. Volgens N zijn het er een stuk of 5/6. Ik word plat gelegd , ons meisje wordt bij mijn man op de arm gelegd (ze plast gelijk maar even over hem heen ) en ik krijg een zuurstof kapje voor. De arts-assistent kijkt met een eendebek waar het bloed vandaan komt. De knip, mijn baarmoedermond, of mijn baarmoeder. Ze zien het niet en er wordt besloten dat ik naar de ok moet. Ik mag mijn man en meisje nog een kus geven en weg ben ik.
Ik vraag in de lift of ze alsjeblieft goed voor mijn man en kind willen zorgen. Ik ben bang ze niet meer te zien. Ik zie zo voor me dat mijn meisje zonder mij opgroeit. Op de ok is het heel erg koud. Ik beef als een rietje. Ik ben blij als ik onder narcose ga, dan heb ik het niet meer zo koud.
Als ik om 20.45 bij kom heb ik het nog steeds zo koud. Ik krijg 2 warmte dekens en een dekbed. Ik vraag gelijk naar mijn meisje. Ongeveer een kwartiertje later komt mijn man met mijn meisje. Ik ben erg blij ze te zien. Ik ben alleen nogal van de wereld. Onze Ilse wordt op mijn borst gelegd. N heeft de tijd van mijn operatie met Ilse op de verloskamer gezeten. Toen deze weer nodig was is hij naar een kraamkamer gebracht. Daar lag een vrouw met haar kindje en kraamvisite, en N zat daar met kind, en zonder vrouw. Zonder te weten wat er met mij aan de hand was.
Gelukkig mocht N deze nacht bij mij slapen. Ik dacht dat ik amper een oog dicht zou kunnen doen, maar tussen de pogingen tot voeden door heb ik als een blok geslapen. De gynaecoloog die me geopereerd heeft komt zondagochtend bij me langs. Hij verteld me dat ik 2.5 liter bloed verloren heb en dat ik 4 zakken bloed gekregen heb. Hoe het komt is nog niet duidelijk. Het heeft waarschijnlijk te maken met mijn stolling. Hij verteld me dat ik nog niet eens mag denken om ooit nog thuis te bevallen. Dit had ook heel anders af kunnen lopen.
Ook heeft het hele diepe sporen achter gelaten bij mijn man. Hij was net vader geworden en zat met zijn pasgeboren dochter in de verloskamer. Niet wetend hoe het met mij was, wanneer ik terug kwam en of ik überhaupt nog wel terug kwam. Het was druk die dag, dus na 20 minuten is hij met Sofie verplaatst naar een kraam kamer. Daar zat hij dan, met kind. Op een kamer waar ook nog een andere vrouw lag samen met haar man en pasgeboren kind.
Hij heeft hier best even last van gehad. We hebben een nabespreking gehad met de gyn en we hebben aangegeven dat dit niet wenselijk was.
Bij de tweede was de angst er voor herhaling. Die angst was er vooral bij ons. Ik wilde perse niet naar de OK, ik wilde nu gelijk mijn baby bij me, en bij me houden. Dit hebben we ook vooraf besproken met een verpleegkundige.
Tijdens de bevalling moest er een gyn aanwezig zijn. Dat bleek dezelfde gyn te zijn als die me geopereerd had na de bevalling van sofie. Dit gaf mij enorm veel vertrouwen. Nu moest het wel goed komen.
Tijdens het hechten was het nog even spannend, maar de gyn besloot het op de verloskamer te proberen. Om mij en Luuk niet te scheiden. Ik vond dat zo fijn, ik had het idee dat ze echt naar me luisterden, en rekening met me hielden.
*poef* nu is het weg
Ik had ook wat KJ had. Na de bevalling kwam de placenta niet mee en verloor ik op de gang naar de OK en in de OK alles bijelkaar 2,2 liter bloed. Ik kreeg geen bloedtransfusie (had nog net genoeg hb-waarde) maar stortte een paar dagen later alsnog thuis in om met de ambu terug te moeten voor een transfusie. Wat uiteindelijk een ijzerinjectie werd.
Afin. Het verdriet om de bevalling kwam vooral naar boven toen anderen om ons heen en masse kinderen kregen. Het bracht me iedere keer terug naar het punt van de bevalling van Billie toen ik iets in m'n buik voelde knappen en vervolgens het gevoel had dat ik leegliep. Dat gevoel, dat punt in de bevalling is als PTSS erkend door de huisarts. Ik ben behandeld bij een psycholoog met een bepaalde methode en het verdriet om de bevalling an sich is wel veel minder zo niet zo goed als weg.
Maar de angst voor herhaling is zó groot.
. Ik durf niet te gaan voor een tweede, maar Billie brengt zoveel geluk, liefde en gezelligheid. Daar wil ik wel meer van 
. Mignonne heeft me al eens geïnformeerd over werkwijzes in ziekenhuizen (ik mag niet thuis bevallen, maar goed, dat wou ik toch al niet) als een patiënt bekend is met fluxus. Desalniettemin blijf ik dus de angst houden. Het gevoel dat ik speel met de dood en man en kind moet achterlaten. Of dan misschien wel twee kinderen.
Ik ben wel benieuwd hoe anderen de stap naar een tweede (of derde, vierde, vijfde?) kindje hebben durven zetten na een ervaring zoals KJ heeft meegemaakt. En ik ook min of meer. Of misschien juist een advies hebben, met wie ik zoiets kan bespreken.
Afin. Het verdriet om de bevalling kwam vooral naar boven toen anderen om ons heen en masse kinderen kregen. Het bracht me iedere keer terug naar het punt van de bevalling van Billie toen ik iets in m'n buik voelde knappen en vervolgens het gevoel had dat ik leegliep. Dat gevoel, dat punt in de bevalling is als PTSS erkend door de huisarts. Ik ben behandeld bij een psycholoog met een bepaalde methode en het verdriet om de bevalling an sich is wel veel minder zo niet zo goed als weg.
Maar de angst voor herhaling is zó groot.
. Ik durf niet te gaan voor een tweede, maar Billie brengt zoveel geluk, liefde en gezelligheid. Daar wil ik wel meer van . Mignonne heeft me al eens geïnformeerd over werkwijzes in ziekenhuizen (ik mag niet thuis bevallen, maar goed, dat wou ik toch al niet) als een patiënt bekend is met fluxus. Desalniettemin blijf ik dus de angst houden. Het gevoel dat ik speel met de dood en man en kind moet achterlaten. Of dan misschien wel twee kinderen. Ik ben wel benieuwd hoe anderen de stap naar een tweede (of derde, vierde, vijfde?) kindje hebben durven zetten na een ervaring zoals KJ heeft meegemaakt. En ik ook min of meer. Of misschien juist een advies hebben, met wie ik zoiets kan bespreken
.
I am the root of all that is evil, but you can call me Kuukske.
[i]All that hurts me makes me stronger[/i] - MR
[i]All that hurts me makes me stronger[/i] - MR
voor jullie allebei.ik kan me je angst heel goed voorstellen kuukske. En ik weet nog kj dat ik echt een soort opluchting voelde toen je kwam vertellen dat het bij Luuk zoveel beter was gegaan. Wat kan zo'n ervaring dan een verschil maken he.
Kuuks, lastig te zeggen, het hangt er denk ik ook een beetje van af wat je wilt qua advies. Ben je vooral op zoek naar informatie rondom herhaalkans en eventueel medische stappen die jij/zij dan nemen dan kun je gerust een keer een afspraak maken bij een verloskundige of via dr huisarts zelfs met een gynaecoloog.
Een huisarts is sowieso geen slecht startpunt. Hij/zij is al bekend met jouw situatie zeg maar, wellicht dat een oriënterend gesprek daar meer richting zou kunnen geven? Er zijn tegenwoordig ook steeds meer zwangerschapscoaches, een stapje onder een psycholoog nog zeg maar,. Zoals WupWup een tijdje geleden ergens zei, die helpen je met het ordenen van je gedachten, in perspectief zetten enz. Zou ook nog een optie kunnen zijn.
:)
Hier geen fluxus, maar een verloskundige en gyn die het graag nog even op vrijdagmiddag vóór vijven af wilden hebben, en daardoor in het laatste deel van de bevalling volledig aan mijn wensen voorbij zijn gegaan.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Hoewel er dus niets medisch ernstigs aan de hand was, heb ik wel heel Heel Veel pijn gehad, vanwege het handelen van gyn en vk. Dat was juist waarom ik van te voren niet in het zkh wilde bevallen - ik was bang dat er niet geluisterd maar gewoon gedaan zou worden. En zo geschiedde.
En nu? Nu heb ik mede hierdoor een ppd, al gaat het zeker de goede kant op. Ik heb slapeloze nachten gehad toen ik een uitsteijkje moest maken, omdat er weer iemand 'daar' aan de slag ging. M'n spiraal heb ik 7 maanden voor me uitgeschoven.
Maar het komt wel goed. Ik weet dat ze (in elk geval de vk) naar hun beste kunnen hebben gehandeld. Het zou me ook niet van een tweede afhouden. Maar ik heb wel flink de tijd nodig o het ern plekje te geven.Home is where the O+ is...
Oh mèn wat een goed maar heftig topic.
KJ ik heb je verhaal met een brok in mijn keel zitten lezen. Wàt een herkenning.
Ik ben dan niet op de OK geweest, maar ben in de verloskamer zo'n 3,2 liter bloed verloren. Dit hebben ze onder controle gekregen met rectale medicatie en medicatie via een infuus.
Het zuurstofkapje was ik vergeten, maar heb ik ook gehad. Ze konden bij mij niet ontdekken waardoor de bloeding veroorzaakt werd en binnen een paar minuten hebben ze placenta er echt uitgejenkt! Daarna hebben ze met zijn tweeën heel hard op mijn buik geduwd om enerzijds de bloeding te stoppen en anderzijds het zicht voor de 3e vk zo goed mogelijk te maken. Zij zat tussen mijn benen naar binnen te kijken op zoek naar de oorzaak. Er liepen nog 3 mensen rond die bezig waren met mijn gegevens, celstofmatjes vervangen en weet ik nog meer.
Wat op mijn netvlies gebrand staat is het gezicht van de stagiaire op dat moment. (Toevallig een studiegenoot van Mignonne
). Terwijl ze zo bezig waren vroeg ik of iemand mij kon vertellen of dit goed ging komen....
De verloskundige keek weg (Toevallig? ) en zij gaf heel eerlijk (maar zeer pijnlijk) toe dat ze dat op dat moment niet konden zeggen. Haar blik vol medelijden.
Dat kwam zo hard aan! Ik stond op het punt mijn vriend en twee kleine kindjes alleen achter te laten
mijn vriend vertelde later ook dat hij al dacht dat hij twee kaartjes moest gaan regelen....
Achteraf hoorde ik dat het reanimatieteam al klaarstond op de gang.
Ik heb 3 zakken bloed gehad en ook mijn vriend mocht die nacht blijven slapen. Hij is overal wat er die nacht nog gebeurde (controles, danic op de po ) doorheen geslapen.
De volgende dag om 13.00 was ik al thuis en voelde me kiplekker.
Pas een maand of 3 later heb ik aan de bel getrokken omdat ik steeds slechter in mijn vel kwam te zitten. Ik heb zelfs een paar keer gedreigd ergens anders te gaan wonen. Totaal ontoerekeningsvatbaar. Ook ik heb de diagnose ptss gekregen. De behandeling is inmiddels afgerond en het gaat goed met me. Maar dit topic haalt veel naar boven en raakt me behoorlijk.
Toch ben ik er blij mee. Gewoon, om de simpele reden dat het fijn is om ervaringen te delen en je ei kwijt te kunnen.
Het is voor ons wel doorslaggevend geweest in de beslissing voor nog een kindje. Die komt er niet. Het is goed zo, we zijn compleet en genieten van onze mooie meiden.
KJ ik heb je verhaal met een brok in mijn keel zitten lezen. Wàt een herkenning.
Ik ben dan niet op de OK geweest, maar ben in de verloskamer zo'n 3,2 liter bloed verloren. Dit hebben ze onder controle gekregen met rectale medicatie en medicatie via een infuus.
Het zuurstofkapje was ik vergeten, maar heb ik ook gehad. Ze konden bij mij niet ontdekken waardoor de bloeding veroorzaakt werd en binnen een paar minuten hebben ze placenta er echt uitgejenkt! Daarna hebben ze met zijn tweeën heel hard op mijn buik geduwd om enerzijds de bloeding te stoppen en anderzijds het zicht voor de 3e vk zo goed mogelijk te maken. Zij zat tussen mijn benen naar binnen te kijken op zoek naar de oorzaak. Er liepen nog 3 mensen rond die bezig waren met mijn gegevens, celstofmatjes vervangen en weet ik nog meer.
Wat op mijn netvlies gebrand staat is het gezicht van de stagiaire op dat moment. (Toevallig een studiegenoot van Mignonne
). Terwijl ze zo bezig waren vroeg ik of iemand mij kon vertellen of dit goed ging komen....De verloskundige keek weg (Toevallig? ) en zij gaf heel eerlijk (maar zeer pijnlijk) toe dat ze dat op dat moment niet konden zeggen. Haar blik vol medelijden.
Dat kwam zo hard aan! Ik stond op het punt mijn vriend en twee kleine kindjes alleen achter te laten
mijn vriend vertelde later ook dat hij al dacht dat hij twee kaartjes moest gaan regelen....
Achteraf hoorde ik dat het reanimatieteam al klaarstond op de gang.
Ik heb 3 zakken bloed gehad en ook mijn vriend mocht die nacht blijven slapen. Hij is overal wat er die nacht nog gebeurde (controles, danic op de po
) doorheen geslapen. De volgende dag om 13.00 was ik al thuis en voelde me kiplekker.
Pas een maand of 3 later heb ik aan de bel getrokken omdat ik steeds slechter in mijn vel kwam te zitten. Ik heb zelfs een paar keer gedreigd ergens anders te gaan wonen. Totaal ontoerekeningsvatbaar. Ook ik heb de diagnose ptss gekregen. De behandeling is inmiddels afgerond en het gaat goed met me. Maar dit topic haalt veel naar boven en raakt me behoorlijk.
Toch ben ik er blij mee. Gewoon, om de simpele reden dat het fijn is om ervaringen te delen en je ei kwijt te kunnen.
Het is voor ons wel doorslaggevend geweest in de beslissing voor nog een kindje. Die komt er niet. Het is goed zo, we zijn compleet en genieten van onze mooie meiden.
Cwen ik heb je bevallingsverhaal eerder al gelezen en nu ik dit weer lees wordt ik gewoon weer boos! Wat zijn ze ongelooflijk over je grenzen gegaan zeg!
Hey klinkt bijna als een aanranding. Dit moet toch niet mogen op deze manier
Hey klinkt bijna als een aanranding. Dit moet toch niet mogen op deze manier
Ik heb alleen de op gelezen, niet de andere reacties want ik vermoed ervaringsverhalen en die wil ik even niet lezen nu 
maar ik heb een PTSS over gehouden aan mijn laatste bevalling (waarvoor ik EMDR krijg nu). Iedereen die dat verhaal leest of hoort snapt wel waarom. Gekke is, mijn eerste bevalling was op papier echt een eitje, en ook dat moest ik verwerken. Het blijft een life-event natuurlijk, met een heel scala aan emoties en angsten die allemaal de revue passeren in een aantal uur. Dat doet logischerwijs veel met je 
maar ik heb een PTSS over gehouden aan mijn laatste bevalling (waarvoor ik EMDR krijg nu). Iedereen die dat verhaal leest of hoort snapt wel waarom. Gekke is, mijn eerste bevalling was op papier echt een eitje, en ook dat moest ik verwerken. Het blijft een life-event natuurlijk, met een heel scala aan emoties en angsten die allemaal de revue passeren in een aantal uur. Dat doet logischerwijs veel met je
Even een zijspoor: het uwv verklaarde mij 'ziek maar niet tgv bevalling' en wij hebben met succes bezwaar gemaakt. We hebben onder andere het onderzoek van Claire Stramrood bijgesloten wat mignonne linkt, een heel heldere uiteenzetting van de cijfers van ptss icm pe/hellp. De arts die het bezwaar behandelde gaf aan dat dit zwaar had gewogen bij de beslissing.
Dat is absoluut waar LE, ik heb idd ook echt een hele poos nodig gehad om weer te landen, me weer meer mezelf te voelen. De behoefte om constant over je ervaring te spreken ook en het verslag 100x na te lezen. Dat hoort er ook bij, idd gewoonweg omdat het nogal een big deal is zo'n bevalling, ook als het allemaal goed gaat.
Succes met je emdr traject, ik hoop dat je er goed baat bjj zult hebben.
Danic ik wist niet dat je een behandeling hebt gekreven voor de ptss, of dat is me iig ontgaan. Wil je er wat over kwijt het traject zeg maar?
Succes met je emdr traject, ik hoop dat je er goed baat bjj zult hebben.
Danic ik wist niet dat je een behandeling hebt gekreven voor de ptss, of dat is me iig ontgaan. Wil je er wat over kwijt het traject zeg maar?
:)
wat goed!!quote:
Even een zijspoor: het uwv verklaarde mij 'ziek maar niet tgv bevalling' en wij hebben met succes bezwaar gemaakt. We hebben onder andere het onderzoek van Claire Stramrood bijgesloten wat mignonne linkt, een heel heldere uiteenzetting van de cijfers van ptss icm pe/hellp. De arts die het bezwaar behandelde gaf aan dat dit zwaar had gewogen bij de beslissing.
Goeie tip ook zeg.
:)
Toch even verder gelezen: Kuukske, wat mij/ons heeft geholpen in het besluit voor een volgend kindje is een fijn gesprek met de gynaecoloog. Echt een goed gesprek waarbij we al onze vragen en angsten en mogelijke scenario's op tafel hebben gegooid. Ze had overal een antwoord op - en dat is al fijn, dat zo'n arts dan niet zegt: Nou, als DAT gebeurt, dan weet ik het ook niet, dan google ik wel even' - maar we werden vooral heel serieus genomen, in alles. Nu weet ik dat ons verhaal ook bij de gyns indruk heeft gemaakt en dat geeft wel een stukje rust: zij zullen een evt volgende keer er echt bovenop zitten. Ik heb heel lang gedacht: nog een zwangerschap is Russische roulette, maar dat raak ik steeds meer kwijt. Hoe meer ik vertrouwen ik mijn lichaam terug krijg, hoe minder dat zwangerzijnisdoodgaan-idee leeft, zeg maar. Je kan ook overwegen om in therapie daar nog wat verder in te duiken, het is heftige materie maar los komen van die angst zal zo veel rust en vrijheid geven
- maar we werden vooral heel serieus genomen, in alles. Nu weet ik dat ons verhaal ook bij de gyns indruk heeft gemaakt en dat geeft wel een stukje rust: zij zullen een evt volgende keer er echt bovenop zitten. Ik heb heel lang gedacht: nog een zwangerschap is Russische roulette, maar dat raak ik steeds meer kwijt. Hoe meer ik vertrouwen ik mijn lichaam terug krijg, hoe minder dat zwangerzijnisdoodgaan-idee leeft, zeg maar. Je kan ook overwegen om in therapie daar nog wat verder in te duiken, het is heftige materie maar los komen van die angst zal zo veel rust en vrijheid geven
Mignonne, held! 
Kuuks en KJ
Edit: Cwen, danic en LE ook voor jullie
Ik, normaliter 100% ijskonijn, weet nog steeds niet zo goed wat ik met mijn gevoel over de bevalling aanmoet.
Het is bij mij nu 'al' drie maanden geleden, maar ik kan de geuren, de sfeer, alles nog zo terughalen. Bij het lezen van de post van Mignonne in het FB topic kreeg ik al tranen in mijn ogen. Ik heb mijn bevallingsverhaal opgeschreven, maar wil er nu niets meer van weten, teruglezen en dus weer beleven ben ik echt nog niet aan toe.
Het feit dat ik eigenlijk nog helemaal niet wilde bevallen helpt overigens ook niet echt mee. Ik ben nog steeds van mening dat de jongens er nog niet klaar voor waren. Natuurlijk waren ze 'voldragen' maar zíj waren er nog niet klaar voor, anders was de bevalling wel vanzelf of op zijn minst na het strippen en breken van de vliezen op gang gekomen. Ook dat voelt voor mij nog steeds als falen. En hoe vaak mijn man ook zegt dat hij heel trots op me is omdat ik de jongens zo lang heb kunnen dragen, ik blijf dat gevoel van falen houden. Mijn lieve S had bij een natuurlijke bevalling misschien helemaal geen uitgezakte navelstreng gehad. Dat zijn natuurlijk hersenspinsels achteraf, maar het spookt wel regelmatig door mijn hoofd. Ik heb helaas nooit meer kunnen vragen of de placenta nu echt al functie aan het verliezen was. Ik heb de foto's van de placenta gezien en het zag er helemaal niet uit als een placenta die verkalkt was (voor zover ik mijn placenta vergeleek met verkalkte varianten). En natuurlijk ben ik een leek als het daarom gaat, maar het zag er gewoon net zo uit als de placenta van L en die was perfect. Waarom moesten mijn jongens eigenlijk zo geforceerd geboren worden? Ik heb hun geboortedatum uitgekozen en dat voelt niet goed, dat hadden ze zelf moeten doen.
Ik weet wel dat ik nooit meer wil bevallen, de angst dat er iets mis kon gaan was ditkeer voor de bevalling al aanwezig, met name gevoed door het feit dat een mama uit mijn zwemclubje de bevalling niet overleefd heeft drie maanden na de geboorte van L. Dat heeft er destijds ook behoorlijk ingehakt. Gelukkig is mijn gezin compleet met drie kindjes, maar ik had voor deze ervaring altijd in mijn hoofd mezelf aan te willen bieden als draagmoeder, mocht mijn zusje geen kinderen kunnen krijgen. Dat is voor mij en ook voor mijn man definitief van de baan, we zitten wat dat betreft gelukkig op één lijn.
[ Bericht 2% gewijzigd door _NIKKI_ op 01-07-2014 23:13:28 ]
Kuuks en KJ
Edit: Cwen, danic en LE ook
voor jullieIk, normaliter 100% ijskonijn, weet nog steeds niet zo goed wat ik met mijn gevoel over de bevalling aanmoet.
Het is bij mij nu 'al' drie maanden geleden, maar ik kan de geuren, de sfeer, alles nog zo terughalen. Bij het lezen van de post van Mignonne in het FB topic kreeg ik al tranen in mijn ogen. Ik heb mijn bevallingsverhaal opgeschreven, maar wil er nu niets meer van weten, teruglezen en dus weer beleven ben ik echt nog niet aan toe.
Het feit dat ik eigenlijk nog helemaal niet wilde bevallen helpt overigens ook niet echt mee. Ik ben nog steeds van mening dat de jongens er nog niet klaar voor waren. Natuurlijk waren ze 'voldragen' maar zíj waren er nog niet klaar voor, anders was de bevalling wel vanzelf of op zijn minst na het strippen en breken van de vliezen op gang gekomen. Ook dat voelt voor mij nog steeds als falen. En hoe vaak mijn man ook zegt dat hij heel trots op me is omdat ik de jongens zo lang heb kunnen dragen, ik blijf dat gevoel van falen houden. Mijn lieve S had bij een natuurlijke bevalling misschien helemaal geen uitgezakte navelstreng gehad. Dat zijn natuurlijk hersenspinsels achteraf, maar het spookt wel regelmatig door mijn hoofd. Ik heb helaas nooit meer kunnen vragen of de placenta nu echt al functie aan het verliezen was. Ik heb de foto's van de placenta gezien en het zag er helemaal niet uit als een placenta die verkalkt was (voor zover ik mijn placenta vergeleek met verkalkte varianten). En natuurlijk ben ik een leek als het daarom gaat, maar het zag er gewoon net zo uit als de placenta van L en die was perfect. Waarom moesten mijn jongens eigenlijk zo geforceerd geboren worden? Ik heb hun geboortedatum uitgekozen en dat voelt niet goed, dat hadden ze zelf moeten doen.
Ik weet wel dat ik nooit meer wil bevallen, de angst dat er iets mis kon gaan was ditkeer voor de bevalling al aanwezig, met name gevoed door het feit dat een mama uit mijn zwemclubje de bevalling niet overleefd heeft drie maanden na de geboorte van L. Dat heeft er destijds ook behoorlijk ingehakt. Gelukkig is mijn gezin compleet met drie kindjes, maar ik had voor deze ervaring altijd in mijn hoofd mezelf aan te willen bieden als draagmoeder, mocht mijn zusje geen kinderen kunnen krijgen. Dat is voor mij en ook voor mijn man definitief van de baan, we zitten wat dat betreft gelukkig op één lijn.
[ Bericht 2% gewijzigd door _NIKKI_ op 01-07-2014 23:13:28 ]
Dit. Cwen, heb je hier ooit nog met ze over gesproken naderhand?quote:
Cwen ik heb je bevallingsverhaal eerder al gelezen en nu ik dit weer lees wordt ik gewoon weer boos! Wat zijn ze ongelooflijk over je grenzen gegaan zeg!
Hey klinkt bijna als een aanranding. Dit moet toch niet mogen op deze manier
Ja hoor Mignonne.
Het heeft best een lange voorloop gehad. Toen Rosalie zo'n 3 maanden was heb ik aan de bel getrokken bij de ha. Hij besloot dat ik eerst maar weer aan de pil moest, mede omdat ik had aangegeven het gevoel te hebben dat mijn hormonen op hol geslagen waren. Zeer hormonaal was ik, dan weer lachen, dan weer huilen.
Ik heb de pil drie maanden de tijd gegeven en ik merkte iets verbetering, maar toch ook weer niet. Moeilijk uit te leggen. Enerzijds voelde ik me rustiger, maar ik merkte ook dat dat maar van korte duur was en kon dan echt om niks exploderen.
Ik ben na 3 maanden terug gegaan naar de ha en die heeft mij doorverwezen naar een psych. Ik kreeg een vrij jong meisje (jaar of 28 gok ik) en ik merkte dat ze mij niet begreep. Ik vind het soms moeilijk om goed weer te geven wat ik nu denk of voel en ik hoopte dat zij me hierin kon begeleiden. Maar helaas keek ze alleen naar de problemen die ik benoemde en zocht de oorzaak in mij als persoon. Ze kaartte ADHD aan. En hoewel ik hiervan niet stond te kijken, had ik niet het idee dat dit nou het probleem was. Ik werd doorgestuurd naar een psychiater, voor een 2nd opinion, maar ook omdat alleen een psychiater een dergelijke diagnose mag stellen.
Al snel gaf hij aan niet te denken aan ADHD en dat hij mij ook geen borderliner vond
Schijnbaar had die doos in haar verslag meegeven dat hij hiernaar moest kijken! Hij heeft dat echt wel 3x herhaald en ik voelde me echt kwaad worden op die psychologe.
Pas na een half uurtje in het gesprek kwam het op mijn bevalling en hoe de nasleep hiervan was. Hij zijn toen letterlijk: "maar dan ben je dus bijna overleden?"
Dat deed me zo ontzettend veel. Ik heb het tot die tijd namelijk nooit bij zijn naam genoemd. Ik zei dat ik kantje boord heb gelegen of dat het niet goed met me ging, maar het respectvolle woord 'overleden' gebruikte ik niet.
Op het moment dat hij dit zei gingen bij mij de sluizen open. Hij toetste wat in op zijn scherm, draaide het terug en vroeg me de tekst te lezen, de titel had hij weggescrold. Het was een en al herkenbaarheid. En dat ging dus over een PTSS.
Ik ben doorverwezen naar een psychologe die gespecialiseerd is in EMDR. Ik heb toen gelijk aangegeven een andere psycholoog te willen dan voorheen, wat daarin had ik geen vertrouwen. Dat was geen probleem.
Eerlijk gezegd heb ik maar 2 sessies EMDR gehad. De eerste keer was het meest heftig. Ze zat naast me en ik moest met mijn ogen haar vinger volgen. Tegelijkertijd moest ik het beeld voor me halen wat het meest traumatisch was en vertellen wat ik zag, hoe ik me voelde en als ik wilde...zelfs wat ik rook. Alles wat ik ervaarde kon ik eruit gooien. Niet denken, gelijk roepen.
Ik ben door alle 'negatieve' emoties heengegaan. Verdriet, angst, schuldgevoel, paniek, noem ze maar op. Door dat te verwoorden kreeg ik al meer lucht.
De opmerking van de psych dat het nooit zal veranderen in een leuke ervaring, maar dat het een herinnering moet zijn waaraan ik moet kunnen terugdenken, zonder het gevoel te krijgen dat ik dood ga, hielp ook goed.
De bevalling en nasleep zullen niet meer veranderen, de manier waarop je ernaar kijkt wel.
Ik heb die periode ook zo'n 6 weken niet gewerkt. Inmiddels heb ik dat weer opgebouwd en ben ik weer volledig aan het werk en heb geen behandelingen meer. Het is allemaal heel snel gegaan, na de diagnose.
Ik hoor vaak 'goh, das ook snel gegaan bij jou'. Enerzijds ben ik dan trots dat me dat gelukt is, anderzijds vraag ik me dan af hoe zo'n opmerking bedoeld is. Positief, of hoor ik erin terug dat ze de conclusie trekken dat het dus zo erg wel niet geweest zou zijn......
Het heeft best een lange voorloop gehad. Toen Rosalie zo'n 3 maanden was heb ik aan de bel getrokken bij de ha. Hij besloot dat ik eerst maar weer aan de pil moest, mede omdat ik had aangegeven het gevoel te hebben dat mijn hormonen op hol geslagen waren. Zeer hormonaal was ik, dan weer lachen, dan weer huilen.
Ik heb de pil drie maanden de tijd gegeven en ik merkte iets verbetering, maar toch ook weer niet. Moeilijk uit te leggen. Enerzijds voelde ik me rustiger, maar ik merkte ook dat dat maar van korte duur was en kon dan echt om niks exploderen.
Ik ben na 3 maanden terug gegaan naar de ha en die heeft mij doorverwezen naar een psych. Ik kreeg een vrij jong meisje (jaar of 28 gok ik) en ik merkte dat ze mij niet begreep. Ik vind het soms moeilijk om goed weer te geven wat ik nu denk of voel en ik hoopte dat zij me hierin kon begeleiden. Maar helaas keek ze alleen naar de problemen die ik benoemde en zocht de oorzaak in mij als persoon. Ze kaartte ADHD aan. En hoewel ik hiervan niet stond te kijken, had ik niet het idee dat dit nou het probleem was. Ik werd doorgestuurd naar een psychiater, voor een 2nd opinion, maar ook omdat alleen een psychiater een dergelijke diagnose mag stellen.
Al snel gaf hij aan niet te denken aan ADHD en dat hij mij ook geen borderliner vond
Schijnbaar had die doos in haar verslag meegeven dat hij hiernaar moest kijken! Hij heeft dat echt wel 3x herhaald en ik voelde me echt kwaad worden op die psychologe.Pas na een half uurtje in het gesprek kwam het op mijn bevalling en hoe de nasleep hiervan was. Hij zijn toen letterlijk: "maar dan ben je dus bijna overleden?"
Dat deed me zo ontzettend veel. Ik heb het tot die tijd namelijk nooit bij zijn naam genoemd. Ik zei dat ik kantje boord heb gelegen of dat het niet goed met me ging, maar het respectvolle woord 'overleden' gebruikte ik niet.
Op het moment dat hij dit zei gingen bij mij de sluizen open. Hij toetste wat in op zijn scherm, draaide het terug en vroeg me de tekst te lezen, de titel had hij weggescrold. Het was een en al herkenbaarheid. En dat ging dus over een PTSS.
Ik ben doorverwezen naar een psychologe die gespecialiseerd is in EMDR. Ik heb toen gelijk aangegeven een andere psycholoog te willen dan voorheen, wat daarin had ik geen vertrouwen. Dat was geen probleem.
Eerlijk gezegd heb ik maar 2 sessies EMDR gehad. De eerste keer was het meest heftig. Ze zat naast me en ik moest met mijn ogen haar vinger volgen. Tegelijkertijd moest ik het beeld voor me halen wat het meest traumatisch was en vertellen wat ik zag, hoe ik me voelde en als ik wilde...zelfs wat ik rook. Alles wat ik ervaarde kon ik eruit gooien. Niet denken, gelijk roepen.
Ik ben door alle 'negatieve' emoties heengegaan. Verdriet, angst, schuldgevoel, paniek, noem ze maar op. Door dat te verwoorden kreeg ik al meer lucht.
De opmerking van de psych dat het nooit zal veranderen in een leuke ervaring, maar dat het een herinnering moet zijn waaraan ik moet kunnen terugdenken, zonder het gevoel te krijgen dat ik dood ga, hielp ook goed.
De bevalling en nasleep zullen niet meer veranderen, de manier waarop je ernaar kijkt wel.
Ik heb die periode ook zo'n 6 weken niet gewerkt. Inmiddels heb ik dat weer opgebouwd en ben ik weer volledig aan het werk en heb geen behandelingen meer. Het is allemaal heel snel gegaan, na de diagnose.
Ik hoor vaak 'goh, das ook snel gegaan bij jou'. Enerzijds ben ik dan trots dat me dat gelukt is, anderzijds vraag ik me dan af hoe zo'n opmerking bedoeld is. Positief, of hoor ik erin terug dat ze de conclusie trekken dat het dus zo erg wel niet geweest zou zijn......
Jeetje Danic. Ik weet niet goed hoe bijna overlijden na de geboorte van je kind 'zo erg wel niet geweest' zou kunnen zijn. Is dat je eigen angst die je projecteert? Ik heb enorm respect voor hoe goed je dat hebt aangepakt en doorstaan. Emdr is geen picknick, dat je je er vol overgave in stort vind ik fantastisch
Ja mooi, ik denk dat dat idd het belangrijkste doel vaak is van de verwerking van zulke ervaringen. Dat je erop terug leert te kijken zonder constant diezelfde emoties of stress weer opnieuw te ervaren.quote:
...
De bevalling en nasleep zullen niet meer veranderen, de manier waarop je ernaar kijkt wel.
...
En jeetje joh, dat het zo snel gegaan is vanaf moment dat je op de juiste plek zat geeft naar mijn idee eigk alleen maar juist overduidelijk aan dat het dus echt die bevalling was wat het probleem was, en niet een onderliggend persoonlijkheids probleem of wat dan ook.
Wel vreselijk confronterend lijkt me, die woorden van de psychiater, als je angst ineens zo bij de naam genoemd wordt. Fijn wel dat hij wel opmerkzaam was daarin.
:)
(Heb overigens even aan de OP een kleine waarschuwing toegevoegd, het klinkt misschien een beetje stom naar een ieder die hier post, zo bedoel ik het niet hoor. Maar ik kan me wel indenken dat als je bang aangelegd bent bijvoorbeeld, dat dit soort ervaringen dan niet helpen. De disclaimer staat er nu, dus lezen is zoals altijd op eigen risico. Post gerust verder.)
:)
Oh, triopost, Cwen dat vroeg ik me ook nog af of jij nog gesprekken hebt gehad? Wat is jouw autonomie met voeten getreden zeg, jemig 
:)
L-E, dat is inderdaad mijn eigen onzekerheid. Door die opmerking ga ik denken dat ik wel heel snel terug ben, dus dat het dus niet zo erg was, anders was ik wel langer weggebleven Dus dan denk ik weer dat ik gezien wordt als een aansteller of iemand die overdrijft. God wat kan een mens stom denken zeg. Want ik weet donders goed hoe alles gegaan is en dat ik daarin niet overdrijf.
En Mignonne, het was zeker confronterend toen die psychiater het bij de naam noemde. Ik weet nog dat het op een donderdag was en dat ik vervolgens een aantal dagen heel slecht ben geweest. Ik kreeg paniekaanvallen en wilde niet meer naar buiten. Toen ik dat laatste opmerkte (taken buitenshuis, zoals boodschappen doen, uitstellen), ben ik het bewust gaan opzoeken. Dus juíst naar buiten gaan. Om verergering te voorkomen. En dat hielp.
Ik ben daar ook net te koppig voor om dat te laten gebeuren.
Net als dat ik een jaar of 10 terug van een paard ben gegooid. Ik kwam slecht terecht, maar ben er gelijk weer opgeklommen. Toen iedereen daar bewonderenswaardig op reageerde antwoordde ik met: "ja dahaag! Híj gooit me op de grond, dan zal hij me nu dragen ook
".
En soms is die houding dan prettig om te hebben.
Dus dan denk ik weer dat ik gezien wordt als een aansteller of iemand die overdrijft. God wat kan een mens stom denken zeg. Want ik weet donders goed hoe alles gegaan is en dat ik daarin niet overdrijf.En Mignonne, het was zeker confronterend toen die psychiater het bij de naam noemde. Ik weet nog dat het op een donderdag was en dat ik vervolgens een aantal dagen heel slecht ben geweest. Ik kreeg paniekaanvallen en wilde niet meer naar buiten. Toen ik dat laatste opmerkte (taken buitenshuis, zoals boodschappen doen, uitstellen), ben ik het bewust gaan opzoeken. Dus juíst naar buiten gaan. Om verergering te voorkomen. En dat hielp.
Ik ben daar ook net te koppig voor om dat te laten gebeuren.
Net als dat ik een jaar of 10 terug van een paard ben gegooid. Ik kwam slecht terecht, maar ben er gelijk weer opgeklommen. Toen iedereen daar bewonderenswaardig op reageerde antwoordde ik met: "ja dahaag! Híj gooit me op de grond, dan zal hij me nu dragen ook
".En soms is die houding dan prettig om te hebben.
quote:Op dinsdag 1 juli 2014 23:06 schreef _NIKKI_ het volgende:
Mignonne, held!
Kuuks en KJ
Edit: Cwen, danic en LE ook
Ik, normaliter 100% ijskonijn, weet nog steeds niet zo goed wat ik met mijn gevoel over de bevalling aanmoet.
Het is bij mij nu 'al' drie maanden geleden, maar ik kan de geuren, de sfeer, alles nog zo terughalen. Bij het lezen van de post van Mignonne in het FB topic kreeg ik al tranen in mijn ogen. Ik heb mijn bevallingsverhaal opgeschreven, maar wil er nu niets meer van weten, teruglezen en dus weer beleven ben ik echt nog niet aan toe.
Het feit dat ik eigenlijk nog helemaal niet wilde bevallen helpt overigens ook niet echt mee. Ik ben nog steeds van mening dat de jongens er nog niet klaar voor waren. Natuurlijk waren ze 'voldragen' maar zíj waren er nog niet klaar voor, anders was de bevalling wel vanzelf of op zijn minst na het strippen en breken van de vliezen op gang gekomen. Ook dat voelt voor mij nog steeds als falen. En hoe vaak mijn man ook zegt dat hij heel trots op me is omdat ik de jongens zo lang heb kunnen dragen, ik blijf dat gevoel van falen houden. Mijn lieve S had bij een natuurlijke bevalling misschien helemaal geen uitgezakte navelstreng gehad. Dat zijn natuurlijk hersenspinsels achteraf, maar het spookt wel regelmatig door mijn hoofd. Ik heb helaas nooit meer kunnen vragen of de placenta nu echt al functie aan het verliezen was. Ik heb de foto's van de placenta gezien en het zag er helemaal niet uit als een placenta die verkalkt was (voor zover ik mijn placenta vergeleek met verkalkte varianten). En natuurlijk ben ik een leek als het daarom gaat, maar het zag er gewoon net zo uit als de placenta van L en die was perfect. Waarom moesten mijn jongens eigenlijk zo geforceerd geboren worden? Ik heb hun geboortedatum uitgekozen en dat voelt niet goed, dat hadden ze zelf moeten doen.
Ik weet wel dat ik nooit meer wil bevallen, de angst dat er iets mis kon gaan was ditkeer voor de bevalling al aanwezig, met name gevoed door het feit dat een mama uit mijn zwemclubje de bevalling niet overleefd heeft drie maanden na de geboorte van L. Dat heeft er destijds ook behoorlijk ingehakt. Gelukkig is mijn gezin compleet met drie kindjes, maar ik had voor deze ervaring altijd in mijn hoofd mezelf aan te willen bieden als draagmoeder, mocht mijn zusje geen kinderen kunnen krijgen. Dat is voor mij en ook voor mijn man definitief van de baan, we zitten wat dat betreft gelukkig op één lijn.
ik weet niet zoveel te zeggen. We hebben al veel gepraat voordat je beviel, ik had het zo graag anders gezien voor je. Ik hoop echt dat je het een plek kunt geven. Pas je goed op jezelf? Als het je boven het hoofd groeit trek aan de bel hoor. Ik hoop dat je je ook gesterkt voelt door de verhalen van anderen daarin.
:)
Danic, wat enorm knap dat je er zo voor gegaan bent na zo'n heftige ervaring.
Dat gevoel, dat je het misschien niet zal overleven, dat heb ik denk ik verdrongen. Ik maakte grapjes op weg naar de ok, zodat ik de realiteit niet onder ogen hoefde te komen. En nog steeds wil ik er liever niet aan denken. Ook op mijn man heeft het bloedverlies veel indruk gemaakt. Vorige week was ik voor het eerst na de bevalling ongesteld en het was heftiger dan ik was gewend. Dat vertelde ik mijn man en zijn reactie was: "houd je het alsjeblieft goed in de gaten schat." Bij hem zit de angst er ook nog goed in. En ook ik voelde me er die heftige dagen niet prettig bij, ik heb er letterlijk beroerd van geslapen. Dat zijn van die momenten dat dat ik me realiseer dat de bevalling toch meer indruk heeft gemaakt dan ik hoop of denk.
Dat gevoel, dat je het misschien niet zal overleven, dat heb ik denk ik verdrongen. Ik maakte grapjes op weg naar de ok, zodat ik de realiteit niet onder ogen hoefde te komen. En nog steeds wil ik er liever niet aan denken. Ook op mijn man heeft het bloedverlies veel indruk gemaakt. Vorige week was ik voor het eerst na de bevalling ongesteld en het was heftiger dan ik was gewend. Dat vertelde ik mijn man en zijn reactie was: "houd je het alsjeblieft goed in de gaten schat." Bij hem zit de angst er ook nog goed in. En ook ik voelde me er die heftige dagen niet prettig bij, ik heb er letterlijk beroerd van geslapen. Dat zijn van die momenten dat dat ik me realiseer dat de bevalling toch meer indruk heeft gemaakt dan ik hoop of denk.
Voor vaders kan het er inderdaad ook flink inhakken, zelfs een bevalling als uit een boekje. De schrik dat je kindje niet gezond is misschien... Hier heeft het ervoor gezorgd dat het bij eentje is gebleven.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ja mijn verhaal staat ergens in het huidige bevallingentopic. Ergens rond half maart. Ik weet niet hoe ik hem moet linken want ik zit mobiel en heb überhaupt nog nooit een link naar een post geplaatst.quote:
Nikki
Wat een fijn topic... voor jullie allemaal.
Ik doe namelijk wel stoer, maar de angst voor het einde van mijn zwangerschap wordt wel met de week erger.
(In anderhalve dag veranderde mn perfecte 35 weken zwangerschap in een mislukte inleiding ivm hellp)
Maar ik wil laten zien dat ik het wel kan! Ik wil mn kindje vers uit de buik zien. Ik wil dat mn kindje meteen op mn buik wordt gelegd. Ik wil een van de eerste zijn die mn kindje aanraakt. Ik wil mn kindje bij me hebben. Ik wil mn kindje kunnen showen. Ik wil bv kunnen geven.
Ik wil heel veel, maar ben ook wel heel bang voor een nieuwe teleurstelling. En stiekem bereid ik me hier ook op voor, ik zie mezelf ook dit keer niet normaal bevallen.
Wij zijn wel weer snel voor de tweede gegaan, omdat ik bang was dat ik anders niet zou durven..
En niet eens echt durven op t punt van herhaling. Maar meer dat t nog een papa's kindje wordt, omdat ik er in het begin niet was, dat ik weer geen productie heb of dat ik weer tegen vriendje zeg: als je moet kiezen, kies voor mij....
Ik heb bij Ow gefaald... (En nu weet ik dat er mensen zijn, die zeggen: praat niet zo raar. Maar ik denk dat jullie mij snappen)
voor jullie allemaal.Ik doe namelijk wel stoer, maar de angst voor het einde van mijn zwangerschap wordt wel met de week erger.
(In anderhalve dag veranderde mn perfecte 35 weken zwangerschap in een mislukte inleiding ivm hellp)
Maar ik wil laten zien dat ik het wel kan! Ik wil mn kindje vers uit de buik zien. Ik wil dat mn kindje meteen op mn buik wordt gelegd. Ik wil een van de eerste zijn die mn kindje aanraakt. Ik wil mn kindje bij me hebben. Ik wil mn kindje kunnen showen. Ik wil bv kunnen geven.
Ik wil heel veel, maar ben ook wel heel bang voor een nieuwe teleurstelling. En stiekem bereid ik me hier ook op voor, ik zie mezelf ook dit keer niet normaal bevallen.
Wij zijn wel weer snel voor de tweede gegaan, omdat ik bang was dat ik anders niet zou durven..
En niet eens echt durven op t punt van herhaling. Maar meer dat t nog een papa's kindje wordt, omdat ik er in het begin niet was, dat ik weer geen productie heb of dat ik weer tegen vriendje zeg: als je moet kiezen, kies voor mij....
Ik heb bij Ow gefaald... (En nu weet ik dat er mensen zijn, die zeggen: praat niet zo raar. Maar ik denk dat jullie mij snappen)
Nikki ik snap je volkomen.
Ik heb 5 weken na mijn bevalling nog een bloeding gehad. Ik was rond 22.00 naar bed gegaan en rond middernacht kwam mijn vriend. Ik werd daar wakker van en besefte me dat ik in iets warms en plakkerigs lag. Ik weet nog dat ik zei "waar lig ik nou in?" Erin pakte en me rot schrok.
Ik ben uit bed gestapt zo snel als ging en toen voelde ik iets uit me glijden. Ik dacht echt even dat ik mijn baarmoeder verloor. Het bleek een enorm stolsel te zijn. Ik zat op de wc, als verlamd naar dat stolsel te kijken en me serieus af te vragen of dit het dan was? Ging ik dan nu alsnog dood?
We hebben als een idioot de hap gebeld. Het stolsel maar meegenomen, want het zag er echt uit als een ingewand
Het paste net in een bakje van de chinees, zo groot.
Ik werd afgescheept met de mededeling dat het waarschijnlijk een heftige eerste menstruatie was, terwijl ik nog steeds niet helemaal klaar was met vloeien na de bevalling. Ik kreeg een kuur primolut wat de menstruatie moest stilleggen. Kuur duurde 10 dagen. Na het stoppen zou binnen 3 dagen een gewone menstruatie moeten volgen. Ik heb dit medicijn vroeger wel eens geslikt als tiener wanneer ik op kamp ging en mijn menstruatie wilde uitstellen terwijl ik nog niet aan de pil was. Ik was dus bekend ermee.
Echter, er gebeurde niets. Ik heb er over gebeld en toen kreeg ik doodleuk te horen dat dit kon gebeuren. Bij sommige vrouwen stopte het bloeden niet. Ook na die 10 dagen kwam er geen kunstmatige menstruatie op gang, waardoor ik ernstig mijn twijfels heb dat ze het juist hadden.
En Sjeen, je hebt zeker gelijk. Mijn vriend wilde tijdens beide bevallingen niets zien down under en bij de laatste bevalling zat hij stilletjes toe te kijken hoe ik weggleed. Hij had zijn jongste op zijn blote borst liggen en terwijl hij daar langzaam een trauma opliep werd er ff mijn placenta op een tafeltje naast hem geplemd
Ik heb 5 weken na mijn bevalling nog een bloeding gehad. Ik was rond 22.00 naar bed gegaan en rond middernacht kwam mijn vriend. Ik werd daar wakker van en besefte me dat ik in iets warms en plakkerigs lag. Ik weet nog dat ik zei "waar lig ik nou in?" Erin pakte en me rot schrok.
Ik ben uit bed gestapt zo snel als ging en toen voelde ik iets uit me glijden. Ik dacht echt even dat ik mijn baarmoeder verloor. Het bleek een enorm stolsel te zijn. Ik zat op de wc, als verlamd naar dat stolsel te kijken en me serieus af te vragen of dit het dan was? Ging ik dan nu alsnog dood?
We hebben als een idioot de hap gebeld. Het stolsel maar meegenomen, want het zag er echt uit als een ingewand
Het paste net in een bakje van de chinees, zo groot.Ik werd afgescheept met de mededeling dat het waarschijnlijk een heftige eerste menstruatie was, terwijl ik nog steeds niet helemaal klaar was met vloeien na de bevalling. Ik kreeg een kuur primolut wat de menstruatie moest stilleggen. Kuur duurde 10 dagen. Na het stoppen zou binnen 3 dagen een gewone menstruatie moeten volgen. Ik heb dit medicijn vroeger wel eens geslikt als tiener wanneer ik op kamp ging en mijn menstruatie wilde uitstellen terwijl ik nog niet aan de pil was. Ik was dus bekend ermee.
Echter, er gebeurde niets. Ik heb er over gebeld en toen kreeg ik doodleuk te horen dat dit kon gebeuren. Bij sommige vrouwen stopte het bloeden niet. Ook na die 10 dagen kwam er geen kunstmatige menstruatie op gang, waardoor ik ernstig mijn twijfels heb dat ze het juist hadden.
En Sjeen, je hebt zeker gelijk. Mijn vriend wilde tijdens beide bevallingen niets zien down under en bij de laatste bevalling zat hij stilletjes toe te kijken hoe ik weggleed. Hij had zijn jongste op zijn blote borst liggen en terwijl hij daar langzaam een trauma opliep werd er ff mijn placenta op een tafeltje naast hem geplemd
Och Loj, ik voel helemaal wat je schrijft Hoe ver ben je nu? Word je goed begeleid, ook mentaal? Dat falen voelt zo kut, zo verdrietig. Ik hoop zo dat dit een mooiere ervaring voor je wordt.
Nikki, ik zal het morgen opzoeken, ik vind het zonder link ook wel
Hoe ver ben je nu? Word je goed begeleid, ook mentaal? Dat falen voelt zo kut, zo verdrietig. Ik hoop zo dat dit een mooiere ervaring voor je wordt.Nikki, ik zal het morgen opzoeken, ik vind het zonder link ook wel
Wat een verhalen. Als vader heb ik alleen maar twee vrij gemakkelijke (wat is gemakkelijk, maargoed) bevallingen meegemaakt. En ik vond het interessant om te lezen hoe jullie dit nu echt hebben ervaren. Jammer ook dat er veel vrouwen een serieus trauma aan over houden. Het komt dan wel bij me op dat de zorg hier ook wel ietsje beter kan...
Enorm schrikken als er iets niet helemaal goed gaat, kan me voorstellen dat op zo'n bijzonder moment in je leven (mijn vrouw was echt in een andere wereld) zoiets nog heftiger aankomt.
Het verhaal van Cwen greep me nog het meest aan, dat de artsen en vpk niet luisteren... pfff.. wat een nachtmerrie.
Enorm schrikken als er iets niet helemaal goed gaat, kan me voorstellen dat op zo'n bijzonder moment in je leven (mijn vrouw was echt in een andere wereld) zoiets nog heftiger aankomt.
Het verhaal van Cwen greep me nog het meest aan, dat de artsen en vpk niet luisteren... pfff.. wat een nachtmerrie.
Whatever...
Wat ik trouwens echt nog wel een dingetje vind, is dat het voor de hele wereld al Heel Lang geleden is dat ik ben bevallen (14 maanden) maar het voor mij soms nog steeds voelt als gisteren. Men lijkt het wel raar te vinden dat ik er nog zo mee zit, ofzo. En van de mensen die weten dat ik in therapie ben voor een ptss vraagt maar echt een handjevol naar hoe het nu met me gaat. Een nare bevalling, het voelt wel een beetje als een taboe waar men niet over spreekt..
Dat is het ook gewoon wel denk ik.
Het 'hoort' niet. Het is ergens ook gewoon lastig natuurlijk, de geboorte van een kind hoort een blij iets te zijn en dat loopt vaak door elkaar heen, die emoties, blij met je kind, maar niet met de manier waarop.
En idd, een taboe. Terwijl het gek genoeg wel een sport lijkt om bijna een soort van op te scheppen (gechargeerd) over zware bevallingen van 3 dagen en 47 hechtingen en zulks. Uiteindelijk hoor je dan toe te voegen dat het t allemaal waard was en dat je het zo vergeten was, ofzo.
Ik hoop echt dat er meer aandacht en begrip voor komt. En zeker ook voor vaders.
En spanky, ben het idd met je eens dat het in de zorgverlening ook absoluut beter kan daaromtrent. Situaties zoals bij Cwen zouden niet moeten kunnen maar ook de nazorg bijvoorbeeld die ontbreekt vaak, nagesprekken worden niet altijd even actief aangeboden en er wordt zo weinig geluisterd en teveel gekeken naar de feitjes en resultaten.
Het 'hoort' niet. Het is ergens ook gewoon lastig natuurlijk, de geboorte van een kind hoort een blij iets te zijn en dat loopt vaak door elkaar heen, die emoties, blij met je kind, maar niet met de manier waarop.
En idd, een taboe. Terwijl het gek genoeg wel een sport lijkt om bijna een soort van op te scheppen (gechargeerd) over zware bevallingen van 3 dagen en 47 hechtingen en zulks. Uiteindelijk hoor je dan toe te voegen dat het t allemaal waard was en dat je het zo vergeten was, ofzo.
Ik hoop echt dat er meer aandacht en begrip voor komt. En zeker ook voor vaders.
En spanky, ben het idd met je eens dat het in de zorgverlening ook absoluut beter kan daaromtrent. Situaties zoals bij Cwen zouden niet moeten kunnen
maar ook de nazorg bijvoorbeeld die ontbreekt vaak, nagesprekken worden niet altijd even actief aangeboden en er wordt zo weinig geluisterd en teveel gekeken naar de feitjes en resultaten.
:)
Ik weet niet of ik het ooit al ergens heb gemeld, maar wij hebben een paar maanden na de bevalling een gesprek gehad met de anesthesist uit mijn verhaal en dat was zo fijn, echt een stukje verwerking, heel helend. Wij zijn vol lof over ons ziekenhuis (een warm bad, wat een fijne mensen daar ) dus weinig te klagen over de zorgverlening, maar als ik anderen iets mee zou kunnen geven is dat het wel: ga in gesprek met je hulpverlener, een prettig gesprek kan de manier waarop je terug kijkt op iets echt compleet veranderen. Een nagesprek zou standaard moeten zijn, eigenlijk.
) dus weinig te klagen over de zorgverlening, maar als ik anderen iets mee zou kunnen geven is dat het wel: ga in gesprek met je hulpverlener, een prettig gesprek kan de manier waarop je terug kijkt op iets echt compleet veranderen. Een nagesprek zou standaard moeten zijn, eigenlijk.
Misschien is het ook wel een taboe vanwege de disclaimer ook hier: het is heel confronterend voor mensen die nog een baby willen of bezig zijn er eentje te krijgen. Het is wel leuk om een 'smeuïg' verhaal te horen misschien, maar een echt serieus verhaal over een heel zware bevalling, dan komt het allemaal te dichtbij.
Geen excuus overigens, want als je een traumatische ervaring hebt dan hoop je op steun uit je omgeving en die hoor je ook te krijgen.
Veel sterkte allemaal, en hopelijk krijgt het allemaal wel een plekje.
Geen excuus overigens, want als je een traumatische ervaring hebt dan hoop je op steun uit je omgeving en die hoor je ook te krijgen.
Veel sterkte allemaal, en hopelijk krijgt het allemaal wel een plekje.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
+1 ik had zo graag nog met mijn gyn willen spreken, alleen werkte zij slechts tijdelijk in ons ziekenhuis en toen ik mijn nacontrole had was ze al weg.quote:
Ik weet niet of ik het ooit al ergens heb gemeld, maar wij hebben een paar maanden na de bevalling een gesprek gehad met de anesthesist uit mijn verhaal en dat was zo fijn, echt een stukje verwerking, heel helend. Wij zijn vol lof over ons ziekenhuis (een warm bad, wat een fijne mensen daar
Loj ik hoop oprecht dat deze bevalling een mooie ervaring wordt. En wat LE zegt, kun je je angsten wel goed bespreken met VK/gyn? Ik kreeg vlak voor mijn bevalling de tip van Mignonne om op te schrijven hoe ik zou willen dat de bevalling zou gaan. Dat heb ik gedaan en dat heeft denk ik wel als effect gehad dat ik met een positiever gevoel de bevalling ben ingegaan. Wellicht is het ook iets voor jou?
Danic, ik kan me het verhaal over het stolsel nog herinneren. Wat zul je daarvan geschrokken zijn, zeker na de ervaring die je net een paar weken eerder had gehad na de bevalling. En wat een horken bij die HAP.
Ik ben nog steeds heel blij met alle adviezen die je me hebt gegeven voor de bevalling. En ja, gelukkig ben ik een prater. Maar ik kan heel veel vertellen op de automatische piloot, alsof het niet over mezelf gaat. En dan kan ik nog zoveel praten, als ik niet het gevoel heb dat het over mezelf gaat helpt het me ook niet verder. Daarom ben ik een paar weken geleden af en toe met iemand (zusje of man) écht gaan praten over de gebeurtenissen. Hoe zij het beleefd hebben en hoe ik het beleefd heb en dat helpt. Het is fijn om te horen hoe zij dit ervaren hebben, want sommige momenten zijn in mijn hoofd ook een beetje wazig. Het helpt mij de puzzelstukjes te ordenen en daardoor de chaos rondom de bevalling in mijn hoofd wat te verminderen. En ik ben ervan overtuigd dat het goed gaat komen, over een tijdje. Het hoeft nu ook nog niet ik heb de tijd, het beheerst niet mijn leven dus ik kan alles rustig een plekje gaan proberen te geven. Voor nu is de bevalling in mijn hoofd opgesplitst in twee stukken, enerzijds een fijne bevalling met als afsluiting de geboorte van T, anderzijds de paniek rondom de geboorte van S en het bloedverlies bij mezelf. Ik hoop dat het ooit gewoon één stuk wordt met een mooi en een iets minder mooi stuk.quote:
[..]
Voor mijn zusje blijkt deze ervaring zo heftig geweest te zijn dat ze niet meer thuis wil bevallen mocht ze ooit zwanger raken. En toch ga ik er alles aan doen om haar in te laten zien dat dit soort situaties zijn eerder uitzondering dan regel, want ik wil niet dat zij met angst de bevalling in gaat.
Ja, in principe is een nacontrole bij 6 weken na de bevalling standaard. Zowel bij de verloskundige als de gynaecoloog, maar er is bedroevend weinig ruimte voor ervaringen eigenlijk.quote:
Ik weet niet of ik het ooit al ergens heb gemeld, maar wij hebben een paar maanden na de bevalling een gesprek gehad met de anesthesist uit mijn verhaal en dat was zo fijn, echt een stukje verwerking, heel helend. Wij zijn vol lof over ons ziekenhuis (een warm bad, wat een fijne mensen daar
Er wordt wel gevraagd naar hoe je de zorg hebt ervaren, er wordt gevraagd naar hoe je lichamelijk hersteld bent en eventueel nog wat dingen gecontroleerd. In sommige gevallen, wanneer het een gecompliceerde bevalling is geweest vooral wordt daar kort nog even op ingegaan, maar er wordt eigenlijk maar zelden gevraagd van 'hoe was het nou voor jou?'
Zonde eigk, gemiste kans. Ik geloof echt in wat jij al eerder aan gaf, dat je gewoon ook mentaal moet herstellen van een bevalling, ook als ie volgens boekje gaat.
:)
Zit best wat in denk ik. Ik merk dat ik het ook lastig vind zelf, je wilt iemand die nog 'moet' niet onnodig bang maken, vertrouwen geven in het proces etc. Maar anderzijds vind ik het ook echt niet wenselijk dat er een taboesfeer rondom dit onderwerp hangt.quote:Op woensdag 2 juli 2014 00:02 schreef Franny_G het volgende:
Misschien is het ook wel een taboe vanwege de disclaimer ook hier: het is heel confronterend voor mensen die nog een baby willen of bezig zijn er eentje te krijgen. Het is wel leuk om een 'smeuïg' verhaal te horen misschien, maar een echt serieus verhaal over een heel zware bevalling, dan komt het allemaal te dichtbij.
Geen excuus overigens, want als je een traumatische ervaring hebt dan hoop je op steun uit je omgeving en die hoor je ook te krijgen.
Veel sterkte allemaal, en hopelijk krijgt het allemaal wel een plekje.
Maar goed, ik las in Z&G al dat er iemand is die zelf last heeft van tokofobie, dan lijkt het me toch wel gepast om nog even een waarschuwing te plaatsen I guess.
:)
Nee, helemaal niet. Ik was daar de eerste tijd na de bevalling helemaal niet mee bezig, en toen ik ermee aan de slag ging, zag ik de noodzaak niet meer zo. Ik kan het niet ongedaan maken, de vk is met pensioen en de gyn heb ik nauwelijks gesproken.quote:
Oh, triopost, Cwen dat vroeg ik me ook nog af of jij nog gesprekken hebt gehad? Wat is jouw autonomie met voeten getreden zeg, jemig
Ergens zou ik het graag nog terugkoppelen, om het anderen te besparen. Maar ik betwijfel of er iets mee gedaan wordt. Meestal is er bij zulk ingrijpen sprake van maternale of foetale nood en doet de methode er niet zo toe. Dat dat hier niet het geval was, is niet de fout van de gyn, maar de vk. Verkeerde communicatie.
De 6 weken nacontrole heb ik trouwens nooit meer gehad. We wilden al geen 2e kindje, maar mocht het toch ooit aan de orde zijn, dan neem ik het allemaal wel mee.
Loj
Home is where the O+ is...
Bedankt Mignonne voor het openen van dit topic en de goede tekst in de OP. Ik denk nog na over wat ik hier zou willen schrijven over mijn eerste bevalling, de keuze voor een tweede kindje en de invloed van de eerste ervaring op m'n tweede bevalling. Misschien lukt het morgen.
Ik zal daarna wel proberen te reageren op de anderen voor zover ik iets met de ervaring 'kan'.
Ik zal daarna wel proberen te reageren op de anderen voor zover ik iets met de ervaring 'kan'.
Mijn bevalling liep ook heel anders dan doorsnee. Maar juist door de goede hulp en veel gesprekken weinig last gehad van alles. Wel een milde pnd gehad, maar dat was aan andere dingen toe te wijzen dan de bevalling..quote:
Ik hoop echt dat er meer aandacht en begrip voor komt. En zeker ook voor vaders.
En spanky, ben het idd met je eens dat het in de zorgverlening ook absoluut beter kan daaromtrent. Situaties zoals bij Cwen zouden niet moeten kunnen
Wat begon als simpele thuisbevalling eindigde in een weekje ziekenhuis.. Bevalling ingestuurd met hyperventileren. Weeenstormpje, en daarna hectisch gedoe met knip, vacuümpomp, totaalruptuur over andere zijde dan knip, en hechtingen op de OK. Maar alles om mijn jochie dat tijdens de bevalling in nood zat er gezond uit te krijgen. Gelukkig werd het grijze jochie al heel vlot wat roziger. Daarna nog gedoe om hem aan het eten te krijgen (hoofdpijn), wat 2 nachten neonatologie werden omdat hij te hard afviel (mijn 8 pond kind tussen de 5 ponders, reusje)..
Na een weekje waren we eindelijk thuis. In die week veel gesprekken gehad, al besefte ik me toen de ernst eigenlijk nog niet. Met de verpleging echt dagelijks vaak even zitten, vond dat vooral lief. De hechtende gyn die nog even langskwam op dag 3 en me vertelde dat ik "toch wel erg aan flarden lag" en "het hechten was een flinke puzzel". Toen begon te dagen dat. De verpleegsters niet voor niks zo lief waren. De huisarts kwam thuis nog even langs, die vroeg nog of ik de kleine niks kwalijk nam. De kraam die 2dagen extra regelde en precies het type was dat ik nodig had. Zowel bij de vk en gyn ook nagesprekken gehad. Alles bij elkaar genoeg aandacht voor de situatie.
Ik had/heb eigenlijk nog het meeste last van de reacties van de mensen om me heen. Als ik maar een deel van het verhaal vertel, dan reageren ze geschokt. De directe familie reageerden ook veel heftiger dan ik ooit gedaan heb. Waarop ik me afvroeg of ik iets gemist had ofzo..
Ook van de vk het aanbod gehad om voor een tweede zwangerschap eerst nog eens te praten. Daar heb ik geen gebruik van gemaakt. En nr 2 werd een hele fijne bevalling. Dat was wel erg fijn. Het kan toch wel normaal, dus het ligt echt niet aan mijn lijf, maar gewoon pech, zoals ik al dacht.
De zorg kan heel veel maken of breken als je zelf in zo'n afhankelijke situatie zit. Het lijkt soms van dat lopende band werk, alsof ze met poppen werken ipv mensen.. Wat hun misschien een uurtje werk bespaard kan iemand maanden (fysiek/psychische) ellende besparen...
Mooi topic Mignonne!
Ik herken mezelf niet volledig in de verhalen maar op bepaalde punten zie ik wel raakvlakken. Ik ben heel open mijn bevalling in gegaan en uiteindelijk is er van alles gebeurd waar ik nooit rekening mee had gehouden.
Ontsluiting thuis ging heel soepel maar na een uur persen toch naar het ziekenhuis. Uiteindelijk 2 liter bloed verloren, geknipt, vacuumpomp en placenta verwijdering op de ok.
Nu heb ik deze week het nagesprek met m'n vk, wellicht dat ik daar meer aan heb. Al heeft zij niet de hele bevalling meegemaakt, ze werd afgelost toen we in de verloskamer waren. Daar ga ik wel melding van maken dat ik dat ververlend vond; ik had graag van begin tot eind met dezelfde vk beleefd.
Het is nu nog heel vers, F is vandaag 7 weken, maar het voelt dus nog echt alsof ik het niet was. Alsof het het verhaal is van iemand anders. Ik ben benieuwd of dat zo blijft of dat het gewoon moet bezinken.
Ik herken mezelf niet volledig in de verhalen maar op bepaalde punten zie ik wel raakvlakken. Ik ben heel open mijn bevalling in gegaan en uiteindelijk is er van alles gebeurd waar ik nooit rekening mee had gehouden.
Ontsluiting thuis ging heel soepel maar na een uur persen toch naar het ziekenhuis. Uiteindelijk 2 liter bloed verloren, geknipt, vacuumpomp en placenta verwijdering op de ok.
Dat is ook hoe ik het ervaar, alsof het niet over mijzelf gaat. Ik heb wel opgeschreven hoe de bevalling is geweest en hier toen veel met mijn vriend over gepraat. Het nagesprek in het zkh heeft me wel wat wijzer gemaakt maar het was met een arts die niet bij mijn bevalling aanwezig was, en dus alleen het partusverslag kendequote:
En ja, gelukkig ben ik een prater. Maar ik kan heel veel vertellen op de automatische piloot, alsof het niet over mezelf gaat. En dan kan ik nog zoveel praten, als ik niet het gevoel heb dat het over mezelf gaat helpt het me ook niet verder.
Nu heb ik deze week het nagesprek met m'n vk, wellicht dat ik daar meer aan heb. Al heeft zij niet de hele bevalling meegemaakt, ze werd afgelost toen we in de verloskamer waren.
Daar ga ik wel melding van maken dat ik dat ververlend vond; ik had graag van begin tot eind met dezelfde vk beleefd. Het opscheppen herken ik niet, ik heb juist dat ik het verhaal af lijk te zwakken als ik het vertel. Alsof ik me er toch voor schaam dat ik het niet helemaal zelf heb kunnen doenquote:
En idd, een taboe. Terwijl het gek genoeg wel een sport lijkt om bijna een soort van op te scheppen (gechargeerd) over zware bevallingen van 3 dagen en 47 hechtingen en zulks. Uiteindelijk hoor je dan toe te voegen dat het t allemaal waard was en dat je het zo vergeten was, ofzo.
Het is nu nog heel vers, F is vandaag 7 weken, maar het voelt dus nog echt alsof ik het niet was. Alsof het het verhaal is van iemand anders. Ik ben benieuwd of dat zo blijft of dat het gewoon moet bezinken.
Fazz, dat laatste heb ik nog steeds, dat het iemand anders verhaal lijkt. Zou dat ook een soort van copingsmechanisme zijn?
Het opscheppen hoor ik wel vaak om me heen, zeker tijdens een zwangerschap. Er is tijdens het uitwisselen van bevallingsverhalen altijd wel iemand die het net even erger heeft gehad, ofzo.
Het opscheppen hoor ik wel vaak om me heen, zeker tijdens een zwangerschap. Er is tijdens het uitwisselen van bevallingsverhalen altijd wel iemand die het net even erger heeft gehad, ofzo.
Ik ben bijna 7 jaar verder en heb het nog wel een beetje. Vooral omdat de omgeving veel heftiger reageert als ik het nu vertel, dan ik zelf reageerde. Alsof het verhaal niet over mezelf ging maar iemand anders. Het is niet meer zo sterk als de eerste weken/maanden. Er wordt ook gewoon minder over gepraat, en bevalling nr2 gaf me ook een positief verhaal ernaast. Ik sla het complete verhaal nr1 maar over bij zwangerenquote:
Het is nu nog heel vers, F is vandaag 7 weken, maar het voelt dus nog echt alsof ik het niet was. Alsof het het verhaal is van iemand anders. Ik ben benieuwd of dat zo blijft of dat het gewoon moet bezinken.
Ja ik herken dat ook. Dat opbieden tegen elkaar.
Maar ook het bagatelliseren. Ik weet nog dat ik vertelde dat het niet goed met me ging en Hulp had gezocht. Mijn zusje gaf toen aan ervan te schrikken en niet had begrepen dat het zó heftig was geweest. Toen ik vertelde dat het om 3,2 liter ging, vertelde ze dat haar schoonzus ruim 5 liter was verloren, maar dat die nergens last van had.
Ja eeehm. ...Fijn voor haar.
Ik heb toen wel aangegeven dat ik haar reactie niet fijn vond omdat het me het gevoel gaf dat ze vond dat ik me aanstelde/overdreef.
Ik vond het prettig om dat uit te spreken en we hebben dat ook wel rechtgezet.
Daarin ook wel mijn tip: krijg je het gevoel niet serieus genomen te worden, zeg dat dan.
Mensen weten vaak niet eens wat ze met hun opmerkingen bij je doen en wat voor gevoel jou dat geeft.
Maar ook het bagatelliseren. Ik weet nog dat ik vertelde dat het niet goed met me ging en Hulp had gezocht. Mijn zusje gaf toen aan ervan te schrikken en niet had begrepen dat het zó heftig was geweest. Toen ik vertelde dat het om 3,2 liter ging, vertelde ze dat haar schoonzus ruim 5 liter was verloren, maar dat die nergens last van had.
Ja eeehm. ...Fijn voor haar.
Ik heb toen wel aangegeven dat ik haar reactie niet fijn vond omdat het me het gevoel gaf dat ze vond dat ik me aanstelde/overdreef.
Ik vond het prettig om dat uit te spreken en we hebben dat ook wel rechtgezet.
Daarin ook wel mijn tip: krijg je het gevoel niet serieus genomen te worden, zeg dat dan.
Mensen weten vaak niet eens wat ze met hun opmerkingen bij je doen en wat voor gevoel jou dat geeft.
Deepfreeze, wat enorm fijn dat je zo goed bent opgevangen. Zo zie je maar dat de zorg echt kan maken of breken met welk gevoel je terug kijkt op de bevalling.
Dus dat gevoel alsof het om een ander gaat is herkenbaar, goed om te horen
Vooralsnog heb ik geen nare gevoelens als ik terug denk aan de bevalling, ik blijf heel nuchter denken dat het nu eenmaal zo is gegaan. Maar geen idee wat er gebeurd als we eens aan een nr 2 gaan denken
Danic, dat uitspreken is ook goed. Mijn moeder was eerst een beetje gepikeerd dat we pas 4 uur na de bevalling belde met het nieuws. Maar een paar dagen later vertelde ze me dat ze opeens het besef had dat het ook wel heel anders had kunnen aflopen.
Vooralsnog heb ik geen nare gevoelens als ik terug denk aan de bevalling, ik blijf heel nuchter denken dat het nu eenmaal zo is gegaan. Maar geen idee wat er gebeurd als we eens aan een nr 2 gaan denken
Danic, dat uitspreken is ook goed. Mijn moeder was eerst een beetje gepikeerd dat we pas 4 uur na de bevalling belde met het nieuws. Maar een paar dagen later vertelde ze me dat ze opeens het besef had dat het ook wel heel anders had kunnen aflopen.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |