Als de bevalling onverhoopt anders loopt.

Loj, waarom mocht je Ow niet aanleggen? Was hij daar echt te klein voor of hadden ze eigenlijk geen goede reden en propten ze er bot gezegd gewoon een fles in?

En als ik nu echt moet zeggen wat ik het ergst vind van de hele bevalling, dan is dat echt dat ik S maar een minuut gezien heb voor hij weggereden werd naar de neo. En als ik dan foto's kijk van S op de neo dan vind ik dat echt heel naar om te zien. Ik heb een foto van S met een zuster en als ik die foto zie krijg ik horrorgevoelens. De blik in haar ogen, totaal geen liefde en zo heeft S dan zijn eerste uren beleefd. Hij weet het later zelf vast niet, maar ik vind het heel erg. Gelukkig waren zijn papa en mijn zusje regelmatig bij hem, maar het blijft steken.

Oh en waar ik zelfs een beetje om ben. Ze hebben geen foto's gemaakt van toen S geboren werd. En dat vind ik echt zo jammer. Van T en L heb ik zo'n heerlijke pasgeboren natte baby foto, maar van S niets. Mijn zusje deed de foto's maar gaf de camera aan de stagiaire/verpleegkundige met de vraag of zij wilde fotograferen omdat mijn zusje T vasthield. En er is dus gewoon geen enkele gemaakt.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 20:59 schreef L-E het volgende:

[..]

Ik hoor vaker over mensen die na 2 keer klaar zijn, dat ik daar onzeker van word zegt alles over mij natuurlijk

Oh maar lieve L-E, je moet niet vergelijken! Geen verhaal en geen persoon is hetzelfde, dus ook elke therapie ziet er anders uit. EMDR werkt "vaak" snel; daar staat het om bekend, maar het kan alleen snel werken als er aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan. Ik kan je zo tig redenen noemen waarom EMDR langduriger nodig is, dus zo "ongewoon", is het niet. Jij bent uniek, dus wat je nodig hebt is uniek.

quote:

Op donderdag 3 juli 2014 09:28 schreef silliegirl het volgende:

[..]

Oh maar lieve L-E, je moet niet vergelijken! Geen verhaal en geen persoon is hetzelfde, dus ook elke therapie ziet er anders uit. EMDR werkt "vaak" snel; daar staat het om bekend, maar het kan alleen snel werken als er aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan. Ik kan je zo tig redenen noemen waarom EMDR langduriger nodig is, dus zo "ongewoon", is het niet. Jij bent uniek, dus wat je nodig hebt is uniek.

Dank je voor je fijne reactie Het duurt me inmiddels gewoon echt te lang. Ik weet dat die gedachte me niet vooruit helpt, maar het voelt soms zo uitzichtloos en dat maakt heel verdrietig. Het gevoel van falen tijdens die zwangerschap en bevalling was enorm, nu faal ik ook nog eens in beter worden. Het gaat op en neer, en nu zit ik even in de 'neer' merk ik Ik weet wel dat er sprake is van meerdere trauma's bij mij en dat het daardoor wat langer duurt is vast heel logisch.

Poezebeest, wat een verhaal joh Verdenking op hellp wellicht? En je kindje niet meteen bij je hebben is hels, zo onnatuurlijk. Dat is het moment waar je je hele zwangerschap van droomt, die eerste ontmoeting met je kindje, en dat wordt dan zo bruut verstoord. Heel naar. Mocht je echt nog meer willen weten over wat er in je dossier staat en wat er nu precies is gebeurd, kun je daar een afspraak over maken met de gyn of vk. Ik zelf heb een enorme behoefte aan informatie, aan feiten, maar dat ben ik. Daar weer in duiken haalt ook wel veel omhoog, is mijn ervaring.

Loj, heb je minder vertrouwen in de gyn dan de vk? Komt dat door je vorige ervaring? Ik weet nog dat ik jouw verhaal las en daar angstig van werd, en jij me toen heel lief ging gerust stellen dat de kans op hellp zooo klein is, haha. Hoe ervaar je deze zwangerschap mentaal gezien? Is daar aandacht en ruimte voor door de zorgverleners?

Loj jeetje .. ondanks dat ik zelf geen bv-persoon ben word ik wel plaatsvervangend boos op de persoon die gauw even een fles in je kind propte, zonder verdere uitleg waarom dat dan niet zou kunnen.

Sowieso word ik plaatsvervangend boos op sommige hulpverleners

Bij mij zijn er heel wat dingen gebeurd maar elke keer zeiden ze heel duidelijk waarom het werd gedaan. Dan snap je het beter en heb je daar wat eerder vrede mee misschien, omdat je beseft wat het anders voor consequenties voor jou en je kindje kan hebben.

Kersjes ook.. wat een verhalen . Vind het heel erg voor jullie en hoop dat het ooit ergens een plaatsje mag krijgen als dat nog niet gebeurd is

quote:

Op donderdag 3 juli 2014 03:20 schreef Loj het volgende:
_{sorry dat ik hier vooral ego over mezelf praat... Ik weet niet, maar ben momenteel heel erg met mezelf bezig..}

Daar is dit topic toch voor? Ik denk dat de meesten die hier lezen of posten iets naars hebben meegemaakt. Of we zitten nog in het verwerkingsproces, of het nare komt weer even naar boven... Zo kun je in ieder geval je ei even kwijt.

En wat een doos van een zuster zeg! Zeker in neo horen ze beter te weten...

Bedankt voor de reacties op mijn stukje.
Fijn dat dit topic er is. Poezebeest, ik denk dat als je nu nog verdriet hebt en er een bak emoties op je af komt, je zeker ook eens kunt gaan praten met een psycholoog.

Zelf heb ik de stap naar de verloskundige gezet vandaag. Even geïnformeerd of ik met hen niet eens kan praten over wat er is gebeurd en wat hun rol is bij een volgende bevalling. Dat voelt wel goed eigenlijk.

Loj .

LE, dank voor je uitgebreide reactie. Heel lief

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 23:26 schreef Kersjes het volgende:

Ook hier onvolledige of onjuist ingevulde bevalverslagen.
Wat is dan het nut daarvan, als je toch niet de juiste informatie erin verwerkt?
Bevallen is geen pretje, niemand die t voor z'n lol doet.
Maar in mijn beleving gingen er bij mij meerdere dingen fout onder het mom van "ooops, kan gebeuren".

Gek toch hè, dat dingen (bewust...??) verkeerd worden vastgelegd...
Ik denk dat dát me nog het meeste stoort, dat er niet eerlijk over is gedaan.
Want ja, waar mensen werken kunnen fouten gemaakt worden. Hoe triest ook, maar soms heb je 'pech'. Maar ben er dan als arts/VK aub eerlijk over...

Sowieso krijg ik de indruk dat bij veel dames hier de pijn er vooral in zit dat er niet goed is gecommuniceerd. Of dat vrouwen niet écht gehoord zijn. Zó belangrijk als je met mensen werkt. Zéker bij zoiets heftigs als een nieuw leven baren. Ik heb heel wat verschillende artsen/-assistenten gezien tijdens mijn zwangerschap en bevalling, en ze verschilden echt dag en nacht in hun benadering/inlevingsvermogen etc.

quote:

Op donderdag 3 juli 2014 13:45 schreef Rumine het volgende:

[..]

Daar is dit topic toch voor? Ik denk dat de meesten die hier lezen of posten iets naars hebben meegemaakt. Of we zitten nog in het verwerkingsproces, of het nare komt weer even naar boven... Zo kun je in ieder geval je ei even kwijt.

Ik had dit topic al eerder gelezen, wilde er eerst niet in reageren. Maar het haalt wel herinneringen terug. En gisteren bleef ik er echt weer een beetje in hangen... Dank voor de begripvolle reacties. Vandaag schijnt het zonnetje weer.

_{Ik weet niet of ik blijf meelezen...} Sterkte dames.

Ik ben het volledig met je eens Moonah. Communicatie is alles!

Ondanks mijn heftige ervaring kan ik overtuigd zeggen dat er bij mij goed voor me gezorgd is.
Iedereen was heel lief voor me. Als er even niks gezegd werd, werd er na een tijdje aan me verteld dat ze niks tegen me zeiden omdat ze alle aandacht bij hun werk nodig hadden en ze nú moesten handelen en geen tijd hadden om uitleg te geven.
Dat vond ik echt prima. Zorg eerst maar dat ik blijf leven, dan praten we daarna wel...

De opmerking van de stagiaire (oneerbiedige benaming volgens mij, Mignonne Hoe heet dat) dat ze niet konden zeggen dat het goed ging komen was heel heftig en heeft wel een belangrijke rol in mijn verwerking en trauma gehad, maar was tenminste wel eerlijk.

Ik ben kort er even boos over geweest en gedacht dat ze dan beter niets had kunnen zeggen, maar dat had ik ook niet fijn gevonden. Ik ben blij dat ze eerlijk is geweest. Het gaf de ernst van de realiteit goed weer (mocht ik weer eens denken dat ik een aansteller ben).

Nadat de rust was wedergekeerd zijn alle personeelsleden meermaals bij me geweest om te vragen hoe het ging en hebben er twee zelfs tegen me gezegd dat ze vonden dat ik zo goed meewerkte.
Ik vond dat bijzonder, want ik had nou niet echt een keus....

Tijdens één van de emdr sessies ben ik daar nog wel heel verdrietig/geschokt over geweest: dat ik in een bijna-dood-ervaring dus niets doe. Ik vecht niet, ik schreeuw niet, ik laat alles maar gebeuren...
Ik vond dat een enge gedachte, maar nu ik het opschrijf besef ik me dat het ook zo kan zijn dat ik op dat moment volledig op de kunde van het personeel vertrouwde. ...

Danic, zover ik kan inschatten was mijn bloedverlies een stuk minder heftig dan bij jou, het ging bij mij geleidelijk, dus het was niet heel acuut. Maar toen mijn bloeddruk dalende was en ik vocht kreeg in mijn infuus om dat te verbeteren en ik me ondertussen best slapjes ging voelen deed ik ook niets. Ik liet het allemaal gewoon over me heen komen. Ik denk dat het is wat jij zegt, vertrouwen in de kunde van de artsen.

Dat is nou typisch iets waar ik geen moment bij stil heb gestaan, dat je iets moet doen als je bijna dood gaat. Je ligt te vechten voor je leven, is dat niet al hard werken genoeg?

Wat zou je nog willen doen dan, danic? Je gevecht is op dat moment mentaal, niet fysiek, denk ik...

Maar ik herken het wel. Ik heb óók niets gedaan toen de gyn dat ding in me ramde, ik heb 'm niet geschopt, of mensen geslagen... En mijn man heeft ook niet geprotesteerd. Soms kan ik daar nog wel boos om zijn, want mijn man moest mijn spreekbuis zijn, dus waarom deed ie dat niet? Tegelijkertijd weet ik ook dat het snel ging, dat hij overdonderd was en dat ik het hem niet écht kwalijk kan nemen. Er werd niet gecommuniceerd en ik betwijfel of hij daar iets aan had kunnen doen. Maar je idee van niets doen herken ik, hoewel dat niet betekent dat er geen gevecht was.

quote:

Op donderdag 3 juli 2014 18:32 schreef Moonah het volgende:

Sowieso krijg ik de indruk dat bij veel dames hier de pijn er vooral in zit dat er niet goed is gecommuniceerd. Of dat vrouwen niet écht gehoord zijn. Zó belangrijk als je met mensen werkt. Zéker bij zoiets heftigs als een nieuw leven baren.

Hier haak ik aan .
Aan het begin van m'n eerste bevalling is er compleet niet naar me geluisterd. Om 22.00 uur ingestuurd naar het ziekenhuis met gebroken vliezen en meconiumhoudend vruchtwater maar nog zonder weeën. Tijdens de CTG kwamen die wel, heel laag onderin m'n rug. Ze werden niet opgepikt met de registratie. We hebben een tijd moeten wachten op terugkoppeling van de CTG en ze bleven komen, nog wel goed te doen, maar netjes om de 5 minuten. Dat kon echt niet volgens de verpleegkundige, ik had last van m'n rug, moest niet zeuren en m'n man moest naar huis. Ga slapen en 's morgens starten met inleiden. Ehm...slapen kan ik echt niet, daarvoor voel ik die weeen echt al te goed en ik wil dat m'n man blijft. Dan krijg je een slaappil. Die heb ik geweigerd, ik kan niet eens een paracetamol wegkrijgen. Jee, hebben we zo'n zeur. Een arts-assistent(?) heeft besloten dat ik dan een injectie zou krijgen om te slapen (achteraf gezien moet dat pethidine geweest zijn). Maar m'n man moet wel blijven van mij. Het mag echt niet. Ik heb zo m'n best gedaan om het anders te krijgen, maar onverbiddelijk. Ik moest niet zo paniekerig doen. En toen kwam de altijd brave ik naar boven en heb m'n man naar huis laten sturen terwijl ik dat echt niet wilde. Om 07.00 uur mocht hij zich weer melden. Daarna ben ik 'op slot' gegaan. Ik durfde tot de dagploeg begon niet op de 'hulpknop' te drukken ook al werden de weeën sterker en moest ik ontzettend nodig plassen (mocht m'n bed niet uit vanwege de injectie).

Terugdenken aan m'n eerste bevalling...nog steeds tranen ook al is het al vier jaar terug.
Depressief geworden, bang weer zwanger te worden. Uiteindelijk zelf toch besloten voor en tweede te gaan. Gesprek met verloskundige vooraf over angst, begeleiding en beleid na fluxus (ja, ik ook al). Later, tijdens follow-up molazwangerschap, ook nog gesprekken met de gynaecoloog. En ook psychische hulp die volgde op de depressie.

Nu ondertussen bevallen van m'n tweede dochter, 6 weken geleden. Een voor mij heftige ervaring. Heel goed voorbereid wat begeleiding betreft en dat is ook goed verlopen. En ook zelf goed voorbereid. Maar...weer begonnen met gebroken vliezen en gelijk heel hard huilen, paniek. M'n man heeft z'n uiterste best gedaan om me te helpen hyperventilatie te voorkomen. Maar de spanning in m'n lijf bleef naar mijn idee. Ik kon het niet, ik kon vond ik niets met de weeën (ehm, in minder dan 2 uur van 1 cm naar volledige ontsluiting). En met persen kreeg de baby het moeilijk, verloskundige schatte in dat het op eigen kracht zou lukken, maar heeft uiteindelijk toch een knip gezet. Ze kreeg me er niet doorheen.

Ik vind het moeilijk om over te praten en reacties zijn niet echt van de een orde dat ik me begrepen voel. Het is toch geweest, je vergeet de pijn toch.

Volgende week nacontrole. Wat kan ik ermee?

Och Kursor, wat ontzettend naar dat ze niet geloofden dat je weeën had. Ik heb dat vaker gehoord, volgens mij bij Burdie. Maar het is echt niet zo zwart wit. Als de ctg zegt dat er geen weeën zijn betekent dat niet dat ze er ook echt niet zijn. Wij hebben mijn rug weeën zelf getimed toen ik zag dat de ctg niets registreerde en daar werd gelukkig wél wat mee gedaan.

En dat ze je zomaar pethidine hebben gegeven kan ik echt niet begrijpen, zulke dingen moeten toch niet kunnen en altijd in goed overleg gaan. Wat moet dat een helse nacht geweest zijn. Je schrijft er niets over, maar is de rest van de bevalling wel naar je geluisterd?

Ik vind het heel knap dat je er zoveel over gepraat hebt en hulp hebt gezocht. En je schrijft over je tweede bevalling dat er een knip gezet moest worden, dat moet je jezelf niet kwalijk nemen hoor. Je hebt enorm je best gedaan en had alleen bij dat stukje even hulp nodig. Dat mág.

De bevalling zelf was hier niet trauma waardig. Ik riep wel dat ik nooit meer wilde direct erna maar dat kwam puur door de pijn en druk die er op had gestaan. Dat wilde ik echt nooit meer.
Achteraf bleek dat die druk er voor gezorgd heeft dat mijn stuitje en heiligbeen niet helemaal meer goed stonden dus de druk is wel echt flink geweest.
De fysieke nasleep, ik kan nog steeds niet fietsen, sporten of op mijn rug liggen zonder pijn, zorgt er wel voor dat ik geen natuurlijke bevalling meer aan durf.
En als ik dan verhalen lees over je kindje zelf aanpakken etc dan denk ik 'dat wil ik ook maar ik durf niet'.
En ik ben bang dat of ik nou natuurlijk beval of aandring op een ks gezien vorige nasleep dat die kraamweek en verder weer helemaal in teken van pijn staat.
Er zijn vrij weinig foto's van de kraamweek van Olivier (en mij) omdat ik me zo beroerd voelde. Ik kon weinig zelf en had al een zwangerschap van misselijk en overgeven er op zitten. O. huilde veel de eerste zes maanden. De pnd rolde zo over in een ppd.
Ik zou zo graag eens de roze wolk ervaren maar het voelt alsof welke manier van bevallen ik ook kies, ik mezelf weer in de ellende stort.

Maar goed het ging hier om de bevalling en de bevalling an sich verliep prima.

De arts-assistent blijft hier trouwens ook iets volhouden in het verslag wat anatomisch zo ongeveer onmogelijk zou zijn.
Maar dat heeft verder geen gevolgen dus niet erg verder.
In tegenstelling tot Moonah dr verhaal bijvoorbeeld.

[ Bericht 0% gewijzigd door laziness op 04-07-2014 10:29:47 ]

En Cwen, ik hoop echt dat je dit verhaal bij het ziekenhuis neergelegd hebt want mijn god. Ik wilde spontaan gaan slaan en schoppen terwijl ik je verhaal las.
Het is ook heel anders dan mijn ervaring met het ziekenhuis. Echt zo jammer dat je angst waarheid is geworden want totaal onnodig en het kan ook in een ziekenhuis gewoon prettig verlopen.

quote:

Op donderdag 3 juli 2014 18:32 schreef Moonah het volgende:

[..]

Sowieso krijg ik de indruk dat bij veel dames hier de pijn er vooral in zit dat er niet goed is gecommuniceerd. Of dat vrouwen niet écht gehoord zijn. Zó belangrijk als je met mensen werkt. Zéker bij zoiets heftigs als een nieuw leven baren. Ik heb heel wat verschillende artsen/-assistenten gezien tijdens mijn zwangerschap en bevalling, en ze verschilden echt dag en nacht in hun benadering/inlevingsvermogen etc.

[..]

Ik denk dat dat inderdaad een groot gedeelte van een slechte ervaring is.
Althans als ik bij mezelf kijk. Bevalling van de oudste ging ook niet volgens het boekje en uiteindelijk een vacuümpomp met aardig wat tracties, kind wat het ook niet optimaal deed.
Maar ik ben wel echt heel goed opgevangen. Gyn kwam voor we naar huis mochten nog langs om te vragen hoe het met ons ging. Op het moment dat gyn,vvriend en vpk weggingen met baby was er een andere verpleegkundige bij mij. Er is ook gewoon steeds duidelijk gecommuniceerd waarom die pomp nodig was, waarom baby in couveuse lag.HWat er zou gebeuren als ie niet beter ging ademen na 3 kwartier.
Ook nacontrole in het ziekenhuis gehad op verzoek van de gyn en ook bij hem. Als we er last van hadden of bij een volgende zwangerschap er last van zouden hebben konden we altijd een afspraak maken.

Ik heb er gelukkig geen traumatische ervaring aan over gehouden. Voor mijn gevoel was het gewoon pech dat het liep zoals het liep. Ook de reden van zijn slechte start was verklaard door mijn verloskundige. (Al is er 1 zin in het beval verslag waar ik altijd wel even van volschiet, zelfs na bijna 4 jaar).

2e keer was ook weer niet helemaal zoals het moest gaan, maar daarom heb ik ook zoiets van, ik wil niet nog een keer. Maar ook hier weer super opgevangen. Maar het is vooral mijn gevoel van onmacht tijdens die bevalling wat mij het meeste is bijgebleven.
En daarbij heb ik 2 geweldige en gezonde kinderen, dus het is goed zo hier

quote:

Op vrijdag 4 juli 2014 08:01 schreef Cwen het volgende:
Wat zou je nog willen doen dan, danic? Je gevecht is op dat moment mentaal, niet fysiek, denk ik...

Maar ik herken het wel. Ik heb óók niets gedaan toen de gyn dat ding in me ramde, ik heb 'm niet geschopt, of mensen geslagen... En mijn man heeft ook niet geprotesteerd. Soms kan ik daar nog wel boos om zijn, want mijn man moest mijn spreekbuis zijn, dus waarom deed ie dat niet? Tegelijkertijd weet ik ook dat het snel ging, dat hij overdonderd was en dat ik het hem niet écht kwalijk kan nemen. Er werd niet gecommuniceerd en ik betwijfel of hij daar iets aan had kunnen doen. Maar je idee van niets doen herken ik, hoewel dat niet betekent dat er geen gevecht was.

Oohh dat laatste herken ik ook al zo goed! Dat mijn man niks deed terwijl ik lag te schreeuwen van de pijn, dat hij de mensen niet tegenhield die gewoon halve armen naar binnen ramden, of het infuus alleen maar hoger zetten, hij zag toch wel dat ik pijn had?? Waarom deed hij niks? Maar hij was ook bang, hij wist ook niet wat hij met de situatie aan moest en hij wist ook dat het ziekenhuispersoneel het beste met mij en Isa voor hadden, iets wat ik op dat moment totaaaaal niet zo ervaarde. Ik herinner me een uitspraak van mijn vader, dat hij een co bijna aanviel en zo krachtig op kwam voor mijn moeder, dat wilde ik ook!! Maar iedereen is anders, en ik vraag me af of het verschil zou hebben gemaakt als hij harder op was getreden.

quote:

Op vrijdag 4 juli 2014 00:30 schreef L-E het volgende:
Dat is nou typisch iets waar ik geen moment bij stil heb gestaan, dat je iets moet doen als je bijna dood gaat. Je ligt te vechten voor je leven, is dat niet al hard werken genoeg?

Lag ik dat dan? Dat is een beetje wat ik me afvraag. Ik heb niet het gevoel dat ik lag te vechten. Ik was alleen maar bang, en voelde me enorm schuldig naar mijn vriend en Eva (nog niet eens zo zeer naar Rosalie )

Lazi, ik heb jouw verhaal nooit helemaal exact meegekregen, maar weet nog wel dat je zo'n last had van je stuitje. Is dat nog steeds zo joh? Kan er niets aan gedaan worden door bijvoorbeeld een osteopaat?
En je mag hief je verhaal toch gewoon kwijt? Het gaat toch niet alleen om de bevalling maar ook om alles wat er omheen speelde wat voor jou een emotionele lading geeft.

Ik twijfel ook nog over een ander stukje in mijn hele proces. Of ik dat hier neer wil zetten. Maar dat gaat vooral over reacties van mensen om me heen tijdens en na de zwangerschap....

Oh en Lazi, dat anatomisch onmogelijke. ...was dat dat vingertje van O, wat eeeh...ergens anders te voorschijn kwam? Zoiets staat me nog bij.

En Kursor, wat een horken zeg tijdens die eerste bevalling! Hoezo niet luisteren! Die mensen zijn de liefde voor hun vak al ver voorbij. Als je zo met mensen omgaat heb je het verkeerde beroep gekozen! Allemachtig!

Ja dat ja, handje elders Dat handje is wel anatomisch wel mogelijk hoor.
Maar volgens iedereen was er van binnen geen aanwijzing dat dit gebeurd zou zijn omdat je darm dan schade zou moeten hebben.
Maar die man verzint zoiets ook niet lijkt me dus misschien is het een medisch wonder dat er niks te zien was?
Maar zoiets maakt wel duidelijk wat er dus wel voor schade kan zijn. Daar ga je zelf horror scenario's bij bedenken voor een volgende keer

En pijn is wel minder hoor, drie jaar later maar ik heb zoiets van tel mijn zegeningen dat het nu houdbaar is en wie weet wat een volgende bevalling er mee doet. Dat risico wil ik niet lopen.

Kursor, wat een nare reacties. Het is geweest en je vergeet de pijn?
Dat iets geweest is betekend niet dat het geen mega diepe sporen heeft achter gelaten. Maar een bevalling mag je niet zien als trauma blijkbaar van je omgeving? En ja die pijn die slijt maar bij de één sneller dan de ander en dat de pijn zelf wellicht niet meer voor de geest te halen is betekend niet dat de gevoelens er omheen je niet bij blijven.

Ik vind je ontzettend dapper dat je het weer aangedurfd hebt!

Kijk en dat onmachtige gevoel, dat niemand je helpt en gewoon maar alles voor je beslist wordt en er armen en dingen in je lijf worden gestoken. Dat is mijn grootste schrik voor bevalling 2. Dat het personeel niet naar jou en je gevoel luistert als jij duidelijk aan geeft wat je voelt. Je gewoon in de steek laat. Dat is echt mijn schrikbeeld.

Nu ik hier rustig op mijn stoel zit denk ik alleen maar: Dat hoeft er geen een te flikken bij mij want dan schiet ik uit mijn slof, pak mijn spullen en ga naar een ander zkh!

Maar als je daar eenmaal ligt, dan overkomt het je. Dan laat je het over je heen komen en word je overweldigd.

Ik heb een aantal keren wisseling van de wacht gehad, ik kan me ook echt niet herinneren wie dat ik allemaal aan mijn bed heb gehad ondanks dat ze zich iedere keer netjes voorstelden. Maar ik weet nog wel, vlak voordat ik moest gaan persen en zou blijken dat Djenna de 'knik' niet zou krijgen in het baringskanaal waardoor knip en vacuum noodzakelijk waren (anders zou het op een spoed ks uitdraaien). Dat iemand (waarschijnlijk de gyn) zei: Bevallen mag best pijn doen.

Dat zinnetje staat mij nu, bijna 2 jaar later, nog bij.
Hoezo bepaal jij voor mij of een bevalling pijn mag doen?
Onder welke steen heb jij geleefd?
Is dit een soort van wraakactie omdat jij hels geleden hebt bij (een van) jouw bevalling(en)?

Op dat moment dat het gezegd werd liet ik het over me heen komen. Maar ik weet nog wel, toen het er eenmaal op zat en we op de afdeling lagen, dat dat een van de eerste dingen was die ik tegen mijn man zei. En hij merkte dat ik daar echt pissig over was. Mijn man heeft niet gehoord dat ze dat zeiden. Pas toen was ik in staat om er op te reageren maar toen was het al te laat. Zeker ook omdat ik niet weet wie dat het tegen me gezegd heeft, anders zou ik die persoon er wel mee confronteren. Dat ene zinnetje kan heel veel uit maken.

Ik snap ook niet wat zo'n zinnetje eventueel aan meerwaarde kan hebben .. Wat heeft het voor zin om zoiets te zeggen tegen een barende

Dat heeft echt geen enkele meerwaarde volgens mij! Ik denk dat iedere barende vrouw tijdens de weeën al wel wéét dat het pijn doet.
Als hulpverlener begeleid je die vrouw dan, met woord of met pijnstilling, dat gaat in overleg uiteraard.

Ja, idioterie, zo'n opmerking.

Als je aan het bevallen bent, kom je een beetje in een andere dimensie terecht. Althans, zo ervaarde ik dat. Je bent wel in de werkelijkheid, maar ook weer niet. Daarom is het volgens mij zo lastig om zo alert te zijn dat je goed kunt reageren op wat er gebeurt en wordt gezegd. Ik denk dat het ook een fysiek/mentaal verschijnsel is dat je hersenen zich 'afsluiten' op zulke momenten van grote pijn/angst en dat je dus niet meer zo adequaat of anders reageert.

Dat niet 'vechten' terwijl je bijna doodgaat, is ook zoiets. Je vecht op zo'n moment wel, dat vechten is alleen niet wat je je erbij voorstelt als je daar nu aan denkt (met schoppen, slaan, verbaal geweld, of wat dan ook). Dat speelt zich ook op een heel ander niveau af. Je lichaam concentreert zich volledig op het gebied waar alle energie naar toe moet gaan.

Je kunt ook zeggen: ik heb wel gevochten, anders was ik er nu niet meer geweest.
Want je hebt je leven echt niet alleen te danken aan de hulpverleners op dat moment (waarmee ik hun rol niet wil bagataliseren.)

Ik heb nooit mijn bevallingsverhaal opgeschreven en herinner mij nu ook alleen maar nog de grote lijnen.
Ik was geen fan van een thuisbevalling, een ziekenhuisbevalling leek mij gewoon veiliger, maar in principe kun je dat niet zelfs kiezen en toen bestond hier het geboortehuis nog niet. Ik was heel lang onzeker wat het uiteindelijk ging worden, toch gewoon thuis of in verband met mijn zwangerschapsklachten in het ziekenhuis. Had ik de hele tijd contact met 2 verloskundigen en eindelijk een veilig gevoel opgebouwd, kreeg ik opeens een paar weken voor de uitgerekende termijn net nadat ik de geboorteplan met "mijn" verloskundige had doorgesproken te horen dat ik "medisch " werd en vanaf nu maar naar het ziekenhuis moest voor alle controles en zij mij pas na de geboorte terug gingen zien in de kraamweek.
Pas achteraf besefte ik dat het inhield dat ik bij elk afspraak in het ziekenhuis een ander voor mijn neus had. Het meest vervelende vond ik nog dat ze niet op een lijn lagen, zei de een tegen mij dat ik bij de volgende afspraak maar mijn tas moest meenemen en met een inleiding moest rekenen, kwam ik daar met partner en repte de ander met geen woord meer erover. Ik vraag mij nog steeds af of ik de verloskundige gewoon verkeerd heb begrepen of dat er gewoon geen bed vrij was op dat moment en het niet uitkwam.
Een geboorteplan is volgens mij vooral voor de zwangere geruststellend en een reden om zich vooraf intensief met de geboorte uit elkaar te zetten samen met de eigen verloskundige, maar in het ziekenhuis deden ze er niet veel mee en werd er vooraf aan de geboorte tijdens de afspraken niet meer over gepraat.
Ik had op voorhand een informatieavond in het ziekenhuis bezocht voor het geval dat. Ik weet nog dat ik die avond vertrok met het gevoel zo wil ik het zeker niet, ze gaven vooral uitleg over pijnstilling en de vacuümpomp en het leek mij zo koel en technisch.
Uiteindelijk liep ik een week over tijd en was ik vermoeid door en paar nachten voorweeën, ik had geen idee wat en hoe ik moest voelen, want het was de eerste.

Hoewel ik vooraf zeker was dat ik geen pijnbestrijding wou, was het eerste wat ik in het ziekenhuis vroeg, of ik er een ruggenprik kon krijgen. Ik kon in verband met de vermoeidheid gewoon niet meer tegen de pijn. En omdat ik er geen idee had hoe lang het nog ging duren, wou ik het zekere voor het onzekere nemen. De artsassistente probeerde mij nog te overtuigen om onder de douche te gaan, maar ik was veels te bang dat het achteraf al te laat was en mijn ontsluiting te ver. De anesthesist moest eerst uit bed worden gebeld en het duurde nog bijna een uur voordat die ter plekke was.
Inmiddels was al een wissel van de medewerkers, en hoewel ik op dezelfde manier als 's ochtends zuchtte was het nu opeens niet goed meer.

Tussentijds hadden wij wat rust, toen werden mijn vliezen gebroken en na een tijdje begonnen de persweeën, no way dat ik die nog kon tegenhouden, ik moest mij van een kant op de ander draaien en ik heb maar gewoon naar de aanwijzingen geluisterd, uiteindelijk kwam ook nog de vacuümpomp ten inzet en werd er geknipt.

De meeste beelden van net voor de geboorte zijn onscherp...ik weet nog dat ik achteraf dacht, is het nu al over, ik had geen pijn gehad door de ruggenprik, maar wel steeds het gevoel dat ik het niet goed deed, omdat ik maar 2 keer kon persen op een wee in plaats van 3 tellen en omdat ik steeds weer van ligging moest veranderen.
Door de hele mikmak had ik het gevoel het niet zelfs gedaan te hebben, of dat ik niet genoeg mijn best had gedaan. Ik heb ook het idee dat ze mij niets of weinig hebben verteld over wat ze gingen doen met het infuus of wat de resultaten van het ctg/ draadje in hoofd van de baby waren.
Achteraf las ik ergens in het briefje voor de huisarts over inzet vacuumpomp in verband met foetale nood en toen schrok ik pas heel erg, want tijdens de bevalling had ik helemaal niet de indruk dat het slecht ging met de baby. Bij de nabespreking kon zich de gynaecoloog ook niet meer precies erhinneren en zei ze dat het een soort standaardomschrijving is voor het gebruik van de vacuümpomp.
Vooraf had ik nog zorgen over de vele mensen die aan het bed zouden staan, hoe ik mij ging gedragen, de katheder en of ik nu wel of niet ging poepen, maar op het moment supreme was ik alle schaamte voorbij en maakte het mij niets uit, ik wou er alleen maar vanaf zijn.
Ik moest een nacht blijven en gelukkig lag ik alleen op de kamer, de zusters kwamen gewoon maar heel af en toe langs, ik weet nog dat ik behalve dat ik nog onder indruk van de bevalling was mij ook heel alleen voelde, ik wist eigenlijk niet goed wat ik aan moest met mijn zoontje, dat echte moedergevoel kwam pas in de maanden erna. Later besefte ik mij dat ik misschien gewoon iets vaker had moeten bellen voor de borstvoedingen, ik verliet het ziekenhuis met de gedachte dat het met de borstvoeding wel goed zat. Mijn kraamhulp was een heel jong meisje net van school, mijn kraamweek bestond uit kolven, flesjes geven en bijvoeden, omdat mijn baby de tepel niet goed pakte. Ze kon mij ook niet zo goed helpen met de borstvoeding op gang brengen en ik had er ook geen ervaring mee. Ik kreeg het tijdelijk gewoon niet op de rit om alle handelingen te doen en ook nog slaap te pakken. Aan het einde van de kraamweek was ik nog steeds onzeker wat ik nu moest doen overstappen op kunstvoeding of doorzetten.

Achteraf heb ik een paar keer met mijn partner gepraat, ik kon mij bepaalde dingen
gewoon niet herinneren, mij is tot nu toe nog een raadsel of ik nu wel of niet gevoel in mijn benen had vanwege de ruggenprik.
Het was een bevalling anders dan gehoopt, maar op het moment zelf had ik geen keuze en moest ik maar gewoon in " meegaan".

[ Bericht 10% gewijzigd door Zana op 07-07-2014 07:00:12 ]

Nikki, de fles werd erin gepropt omdat z'n suikerwaardes (glucose?) slecht waren.
Ik mocht geen bv meteen geven door de medicijnen in m'n lichaam. Dat in combinatie met een z'n vroeggeboorte moesten eerst de medicijnen uit m'n lichaam. (Later zei de lactatiedeskundige dat dit niet klopte, maar laat ik maar niet m'n borstvoedingsdrama erbij halen )

Lastig he, dat een onbekende de eerste uren met je baby is bezig geweest, ipv iemand die jezelf hebt uitgekozen.

LE, het Is niet dat ik minder vertrouwen in de gyn heb. Ze hebben echt wel goed gehandeld. Het is meer dat ik bij de vk een persoon ben en bij de gyn (tot nu toe) een nummer. Stond bij de gyn binnen 5 min weer buiten, de vk stelt mij gerust en lacht angsten niet weg
Ik hoopte idd toen zo erg dat t je bespaard bleef, heel stiekem moet ik toegeven dat toen je kwam vertellen dat t toch mis was gegaan (nou ja mis, je hebt een superbaby nu ) ik ff flink heb gehuild. Je was t eerste echte hellp verhaal dat ik toen heb gelezen.

Ik vond trouwens (net als Danic) op het moment dat het slecht ging heel aardig, duidelijk en behulpzaam. Toen Ow op de neo lag en ik van het infuus af was werd t minder. Alle aandacht was weg.

En het niets doen, dat voelt raar. Ik herken het wel. Eigenlijk maar op 1 moment hoor, toen ik net aan t magnesiuminfuus ging. Er zat een gyn bij me en in 7 min daalde m'n onderdruk van 110 naar 69. Ik hoefde alleen maar iets tegen de gyn te zeggen, maar ik kon t niet en voelde me wegglijden... Zo bizar, gelukkig zag de gyn dat ook
(Dit stukje laat ik altijd uit m'n verhaal voor buitenstaanders, relativeren he )

Kursor, hoop dat t gesprek bij de nacontrole je een beetje helpt

Ging even iets niet goed

Ik ben nog steeds van plan hier een reactie te geven, maar wacht er nog even mee. Even alles laten bezinken ipv er nog dieper induiken.

Ik heb de afgelopen weken met m'n man, moeder, schoonmoeder en vk gepraat. Veel voor mezelf uitgeschreven en gedachtenkronkels geprobeerd te ontwarren. Is aardig gelukt. Vooral teleurstelling over de tweede bevalling omdat die door de paniekgevoelens gelijk al zo gekoppeld is aan de eerste bevalling. Reactie van anderen is dat dat echt niet gek is, je kunt je gevoel niet uitzetten, maar blijkbaar verwacht ik dat wel van mezelf (mijn valkuil , ik heb 'm na lang zoeken ook hier herkend).

Loj, ik hoop dat het goed met je gaat. Ik kan jou en ook Kuukske (gesprek met vk gehad ondertussen?) het boek 'als bevallen spannend is' aanraden. Ik heb het als leidraad gebruikt, hoop dat jullie er ook wat aan kunnen hebben (ooit).

Wat een mooi topic
terwijl ik praktisch nooit meer fok online ben trok het me vannacht gewoon aan en ben ik gaan schrijven.

ik heb de tranen in mn ogen staan na het lezen van al jullie verhalen, bedankt voor jullie openheid

Het maakt dat ik merk dat ik bij beide bevallingen een na smaak heb vooral uit angst vooral na de laatste:

Bij de eerste bevalling raakte ik zelf in paniek omdat alles te snel voor mezelf ging en ik merkte geen goede voorbereiding en geen vertrouwen in mijn eigen lijf.
Ik ben uiteindelijk lang niet zoveel bloed verloren als wat ik hier lees, op het nippertje zelfs geen ok gezien maar toch net wat meer dan 1 liter, waarschijnlijk door de slechte conditie van mezelf en het gebruik van diclofenac heeft het er wel voor gezorgd dat ik na ruim 6 weken na de bevalling een middag alleen (met kind) thuis kon zijn. Daarvoor steeds hulp in huis omdat ik snel flauw viel.

Ik herken het omschrijven van angst bij de man ook, zijn paniek in zijn ogen toen ze maar matje voor matje weghaalde maar gelukkig ook de opluchting toen het bloeden vanzelf stopte.

Bij de tweede had ik gelukkig geen angst van te voren. Ik had ook meer vertrouwen in mijn been en ik wist dat ze me qua bloeden in de gaten gingen houden.
Wel merkte ik dat mijn conditie steeds slechter werd waardoor ik "op" raakte. Toen ik voor extra controle ging vanwege te weinig leven voelen herkende ik ook veel van de eerste (daar liep ik de laatste weken ook om de dag voor aan ctg daardoor was mijn man nu niet mee), was ik vooral opgelucht dat alles goed bleek maar ze niet verder gingen wachten en ik de volgende dag ingeleid zou worden.

Wel voor protocol aan ctg. Ik ondertussen man ingelicht dat het morgen echt ging gebeuren en oppas voor dochter geregeld.
Tussendoor moest ik nog anders gaan liggen want signaal kwam niet goed door.
10 min later kwam verpleegkundige binnen, je wordt nu ingeleid de hartslag is niet goed.
Ik mocht mn man niet bellen want ik moest eerst terug aan monitor.

Ik werd naar boven gebracht, infuus geprikt en vliezen gebroken en terug aan ctg en toen mocht ik bellen!
Ik kreeg een slang extra in de baarmoeder gebracht om water toe te voegen want schijnbaar was er bij de
Vliezen door prikken niks vrij gekomen.
Uiteindelijk ging alles naar omstandigheden goed, man was er snel met spullen maar toen bleek de hartslag van de baby nog steeds te constant. Ik kreeg de mededeling dat er zuurstof gecheckt ging worden en als dat niet goed was het een keizersnede zou worden.

Ik raakte in paniek alsof ik nu pas het hele circus besefte, er kon wat met mn kindje zijn!
Door de paniek begon mijn been te krampen en wist ik helemaal niet meer wat te doen.
De gynaecoloog heeft me enorm geholpen en ik mocht zelfs bij 4 cm ligt mee persen, zoon lief werd 20 min later vaginaal geboren!
Alles bleek goed wat een opluchting (dat mn been bleef krampen ben ik vergeten)
Snachts was er ineens op onze kamer veel commotie, kinderarts aan ons bed, dus wij dachten meteen er is toch wat met zijn hart.
Bleek dat hij toch stempel dysmatuur kreeg waardoor hij eerder op zn suiker en bijvoeding had moeten worden getest.

Wij zelf schoten toen in de lach zo van we dachten wat aan zijn hart maar hij is gewoon klein!

Mijn herstel ging voortreffelijk; bloed verlies was ook minimaal ik genoot volop hoe anders als de eerste keer!
Helaas een paar dagen later voelde ik me niet goed, Smiddags nog een goede temp (om 15.00 36.7) om 21.30 was dat 39.8.
Verloskunde gebeld en werd doorgestuurd naar ziekenhuis ivm kraamvrouwkoorts.

Dankzij het goede handelen van mijn man (wat mij betreft hadden we niet gebeld) sloeg de ab snel en goed aan en was ik snel weer thuis.

Ik weet dat elk verhaal anders is en appels en peren niet te vergelijken zijn
Zo op papier denk ik bij mezelf jee stel je niet aan....
Maar ik voel de angst nog zo regelmatig zelfs nu we 1.5 jr verder zijn.

Ik ben er een beetje overbezorgd door geloof ik

Ongelooflijk dat zoiets natuurlijks als bevallen voor zoveel leed dan zorgen.
Helaas liep het bij mij ook allemaal net ff anders en ik vrees dat ik nog wel even bezig ben met de verwerking, ook omdat ik sommige stukjes mis in mijn geheugen.

Het begint op 10 juli, we gaan voor een groeiecho en controle naar het ziekenhuis, groeiecho is goed, maar mijn bloeddruk is veel te hoog( 156/99) Ik moet direct naar boven voor een ctg en 30min bloeddruk meting. Urine en bloed worden afgenomen en t wachten begint, Mijn bloeddruk blijft te hoog, en ondanks schone urine en bloeduitslag moet ik aan de medicatie en een nacht blijven.
Mijn grote paniekpuntje is tot dan altijd een ziekenhuisopname geweest en ik kan mijn tranen dan ook niet tegen houden.
Nadat ik weer tot rust ben krijg ik n bed toegewezen en man vertrekt om spullen te halen. Die avond lijkt mijn bloeddruk al goed te reageren op de medicatie en de volgende ochtend mag ik na n nieuwe 30min meting lekker naar huis, wel moet ik beloven dat ik thuis rust hou! En de komende periode zal ik ook veel op bed doorbrengen.

Op Donderdag 24 juli vind ik dat mini wel erg rustig is, maar dat gebeurt wel vaker en we hebben 2 dagen geleden controle gehad dus ik probeer het een beetje los te laten, wel zeg ik s'avonds tegen man dat als het morgenochtend nog zo is, ik de afdeling ga bellen.
De volgende ochtend krijg ik erg weinig reactie op de standaard "pest" acties en ook n boterham met vruchtenhagel zorgt niet voor actie, Ik besluit te bellen en 1.5 uur later lig ik aan het ctg en aan de bloeddrukmeter. De ctg laat veel groene blokjes zien ( beweging) dus ik ga er van uit dat madame gewoon gedraaid is, Mijn bloeddruk is wel wat aan de hoge kant maar dat wijt ik aan de spanning. Zoals normaal is bij extra controle krijg ik nog een echo en daarop is een heel rustig kind te zien, er wordt geprikt en geschud maar mini reageert niet, ik moet naar beneden en even iets suikkerrijks eten, dan kijken we over 30min opnieuw.
Ik drink frisdrank en prop flink wat snoepjes naar binnen maar voel erg weinig beweging, en ook de nieuwe echo laat geen danseres zien. Ze gaat overleggen en ik probeer vooral niet in paniek te raken, Al snel komt ze terug en is er besloten mij op te nemen, zo kunnen ze 2x per dag een ctg maken en een echo.
En hoewel ik een opname 10x niks vind, stem ik er nu direct mee in, het gaat immers om mijn kind en in het zh zijn we veilig.
De dag erna ben ik 37 weken zwanger en ik denk nou top! Made it! Kom maar moppie!
De dagen erna blijven de bewegingen minimaal, en op maandag heb ik een gesprek met de gyn. Ik breek en huil een deel van mn onmacht eruit, Ik geef aan er doorheen te zitten en het idee te hebben dat mini er ook wel klaar mee is. ( geen idee waarom ik dat denk)

De gyn heeft alles bekeken en stelt voor dat ik naar huis ga, maar wel dagelijks terugkom voor een ctg en echo, op die voorwaarden stem ik in.

Dinsdag 29-7 heb ik controle, en hoewel ze niet hard schopt beweegt de kleine wel en dus mag ik naar huis.
Woensdag 30-7 lig ik 2 uur aan n ctg en mn bloeddruk wil ook niet echt dalen, als dan op de echo mini ook weer erg stil ligt wordt er druk overlegd en besluiten ze dat ik de volgende dag wordt ingeleidt. Na n inwendig onderzoek blijk ik al 2cm te hebben en vol adrenaline keren wij huiswaarts, morgen gaat het beginnen!

De volgende ochtend bel ik op 6 uur met de afdeling en er is plek, dus om 7 uur mogen we ons melden,om 6:40 vertrekken we met de wetenschap dat we met zn 3en terug zullen komen.
Eenmaal op de verloskamer blijk ik krap 2cm te hebben en wordt besloten dat ik eerst een tabletje krijg.Het is dan 7:15.
In de uren die volgen lig ik aan t ctg, eten we een broodje en spelen spelletjes.

Om 11:15 ben ik geen zak opgeschoten en krijg ik een nieuw tabletje, In de tijd daarna suf ik een beetje, echt even slapen lukt niet.
Om 15:15 heb ik krap 3cm en mn vliezen worden gebroken, wat een gek gevoel is dat.
Mijn lijf krijgt vanaf nu 1 uur de tijd om weeen te krijgen, anders n infuus.
Al snel voel ik krampen in onderbuik en rug en deze krampen nemen duidelijk in kracht toe, maar het ctg registreert ze niet. Na n uur ga ik aan de opwekkers en na 15 minuten vind ik dat al minder fijn, Ik moet af en toe flink zuchten, maar omdat het ctg geen rugweeen en onderbuik registreert besluit de vk dat het infuus omhoog moet, en 30 minuten later nog een keer... Ondanks dat ik nunduidelijk weeen heb... Als de verpleegster het weer hoger wil zetten smeek ik bijna om eerst te toucheren, Als dan de vk komt voor het onderzoek schrikt ze duidelijk van de intensiteit en ze besluit dat ze een drukcatheter wil aanleggen voor inwendige registratie.
Bij het onderzoek blijk ik nog steeds 3 cm te hebben en als ze de catheter wil aanleggen gil ik t echt uit en smeek haar om dr handen weg te halen.
Hoe ga ik dit in godsnaam volbrengen....
De vk adviseert een ruggeprik en ik stem direct in, Het is nu wachten op de anestesist, Dit duurt uiteindelijk een half uur en in dat half uur krijg ik wee op wee op wee, geen pauze en ik weet mezelf geen raad, En tot overmaat van ramp moet ik op bed blijven zitten zodat de prik snel gezet kan worden... Ik snauw man af en schop t voetenkrukje tegen de enkels van de zuster ( )

Dan komt mn redder binnen en wordt er geprikt, en al snel voel ik steeds minder, ik mag gaan liggen en hoor mn man zeuren dat ik moet focussen op zijn ogen, en in de verte hoor ik n alarm gaan...
Op dit moment ben ik zelf compleet weg, mijn hartslag daalt drastisch en mijn bloeddruk ook en mini dr hart dipt en ik krijg een injectie in mn been en iets in mn infuus ( heb ik later gehoord)
Als ik zelf weer bijkom vind ik het druk in de kamer en ik vraag mij af wat dokter kwal hier doet ( aanvaring gehad eerder die week met deze arts) later begrijp ik dat hij mijn leven heeft gered.
Als we net denken bij te kunnen komen heb ik het idee persdrang te hebben,dit geef ik aan en hoewel de vk het zich niet kan voorstellen ( 30 min geleden had ik nog 3cm) voelt ze toch even... Volledige ontsluiting, ik mag persen! En na 27 minuten wordt om 20:12 mijn kleine meisje op mijn borst gelegd, mensenkinderen wat hebben wij een hindernisbaan afgelegd en wat was het eng, maar je bent er! Ik knip zelf de navelstreng door en maak je dus los van mij!
Een uur lang lig je naakt bij me, en kind wat ben je prachtig! Een mini me en toch zo enorm.JIJ! We noemen je S.arah!

En nu ben ik 25 dagen verder, en droom ik veel over het ziekenhuis, met wisselende afloop, tranen lopen over mijn wangen als ik bedenk wat er had kunnen gebeuren, en als ik terug denk aan ded angst in man zijn ogen toen ik bijkwam ga ik nog harder huilen.
Het lijkt erop dat de combi van wbloeddrukverlagers en de ruggeprik mij bijna fataal zijn geworden, en ik heb een hoop onbeantwoorde vragen waar ik bij t gesprek met de gyn antwoordt op hoop te krijgen...

Jemig gewoonmezelf87. De tranen staan in mijn ogen. Ik voelde de paniek helemaal in mijn eigen lijf. Wat een angst moeten jullie gevoeld hebben.
En misschien voel je dat nog wel. Dat is zeker nietwaar.
Wanneer heb je het gesprek met de gynaecoloog? Je zou dan (als je zou willen) ook gelijk je begallingsverslag kunnen opvragen. Dan kun je het thuis nog eens (of 10x) nalezen.

quote:

Op maandag 25 augustus 2014 23:20 schreef danic het volgende:
Jemig gewoonmezelf87. De tranen staan in mijn ogen. Ik voelde de paniek helemaal in mijn eigen lijf. Wat een angst moeten jullie gevoeld hebben.
En misschien voel je dat nog wel. Dat is zeker nietwaar.
Wanneer heb je het gesprek met de gynaecoloog? Je zou dan (als je zou willen) ook gelijk je begallingsverslag kunnen opvragen. Dan kun je het thuis nog eens (of 10x) nalezen.

11 september heb ik het gesprek met de gynaecoloog, ga het zeker opvragen.

Oh gewoonmezelf, wat eng! Ik krijg het bij het lezen al helemaal benauwd. Wat gek toch dat weeën soms niet geregistreerd kunnen worden. Ik lees het wel vaker bij bevallingsverhalen. En die arts die je leven gered heeft... poe.
Veel sterkte met het verwerken en maar veel praten. .

GM, weet je ook of je het nagesprek hebt met de arts die heeft ingegrepen? Als dat niet zo is, dan kan je misschien de afspraak nog veranderen.

Bij mijn eerste heb ik het nagesprek met de gyn die de placentaverwijdering heeft gedaan als 'helpend' ervaren. De flashbacks en horrorgevoelens omtrent dat deel van de bevalling zakten er wat door doordat ik hoorde wat er met me gedaan is (ik was wel bij, maar het ging te snel en deed vreselijk pijn).

Een tijdje terug had ik nog beloofd bij mijn man na te vragen waarom hij altijd flauw valt bij een ruggenprik, maar het lijkt anders dan in jouw geval.

Ik hoop dat het je lukt de gebeurtenissen helder te krijgen voor jezelf en dat je kunt blijven praten . (En zoals je in Z&G gemerkt hebt, ben ik daar helaas geen goed voorbeeld van geweest.)

GM, meissie!
Wat een heftigheid, kippenvel overtheplace hier

_{Is een bevallingsverslag trouwens ook ná het gesprek met de gynaecoloog op te vragen, het is voor mij al 5 maanden geleden nml}

quote:

Op dinsdag 26 augustus 2014 08:54 schreef Rijstebuiltje het volgende:
GM, meissie!
Wat een heftigheid, kippenvel overtheplace hier

_{Is een bevallingsverslag trouwens ook ná het gesprek met de gynaecoloog op te vragen, het is voor mij al 5 maanden geleden nml}

Je dossier kun je altijd opvragen, daar staat het in

Mijn jongste is bijna 1 dus tijd om het boek te sluiten.
Lang verhaal dus niet lezen als je er geen interesse in hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat een verhalen F_R, ik bewonder je dat je ondanks het vele spugen tijdens je 1e zwangerschap een 2e hebt aangedurfd!

Ik hoop dat ondanks dat je herstel nog niet zo wil vlotten, toch in een stijgende lijn blijft voortzetten! Hou vol, je klinkt sterk en komt op mij ook zo over!

Heftig topic dit!
Mijn oudste is inmiddels 5 en ik heb het nog steeds best wel moeilijk met hoe die bevalling is gegaan.
Mijn verhaal lijkt een beetje op dat van Kursor.
Ik werd ingeleid, op dag 1 gebeurde er vrijwel niks, op dag 2 wel, Maar CTG registreerde geen weeen, terwijl ik ze echt had. Ik had ook best wel paniek, omdat ze volhielden dat dit alleen maar voorweeen waren. Waardoor ik ervan overtuigd was dat ik het echte werk echt niet aan zou kunnen.

Moest savonds zelfs spugen, maar alsnog werd niet gezien dat ik serieus bezig was. Mijn man moest ook naar huis, en mij werd pethidine opgedrongen, terwijl ik vantevoren heel duideiljk had aangegeven dat absoluut niet te willen.Ik wilde dat mijn man bleef, maar dat mocht echt niet. Dus ik kreeg die pethidine en ik viel gelijk weg, en mn man werd echt naar buiten geduwd.

Daarna elke 5 minuten wakker geworden door erge weeen, maar door de pethidine kon ik bijna niet praten. Nog midden in de nacht mn man gebeld, maar kon ook daar niet uit mn woorden komen. Echt en helse nacht gehad, met een vreselijke nachtzuster. In die nacht verloor ik ook steeds bruinige vloeistof, waardoor ik ook erg bang was dat mijn kindje in het vruchtwater had gepoept. Maar toen ik dat probeerde duidelijk te maken aan die nachtzuster, propte ze me een maandverbandje in mn handen en dat moest ik de volgende dag dan maar aan de vk laten zien.

Volgende ochtend vroeg bleek ik al bijna volledige ontsluiting te hebben. Waar de verpleegsters dolblij over deden maar waar ik zelf alleen maar verdrietiger van werd.

Ik was ondertussen al naar de verloskamer gebracht, terwijl ze nog niet eens m'n man hadden gebeld (hij zou om 7 uur terug komen en als het eerder nodig was, zouden ze hem bellen). Uiteindelijk zelf hem gebeld, kon toen gelukkig weer iets meer praten, en toen hij er was, mocht ik al gaan persen.
Wat ook erg lang duurde, en na elke perswee viel ik gewoon weer weg.

Uiteindeiljk moest de gyn erbij komen met een vacuumpomp en was ik totaal verbaasd toen er uiteindelijk een echte baby op mijn buik lag (terwijl ik iets van 2 uur bezig was met persen). Ook daarna de rest van de dag steeds weggevallen in diepe slaap, gewoon midden in een gesprek kon ik zo wegvallen.

Heb er daarna echt veel last van gehad. Ook naar mijn man toe, ik had heel erg het gevoel dat hij me in de steek had gelaten, omdat ik de hele nacht in m'n eentje die weeen moest opvangen, met die vreselijke nachtzuster die me niet geloofde en elke keer alleen maar boos werd omdat ik niet in bed wou blijven liggen (ja logisch dat je niet kan slapen als je niet blijft liggen!)

Als ik er nu aan terug denk, lukt dat eigenlijk nog steeds niet zonder tranen. Terwijl het toch al 5 jaar geleden is. En mijn tweede bevalling gewoon wel oke ging. Maar ik heb me in mijn leven verder echt nog nooit zo eenzaam en onbegrepen gevoeld als toen. Ik bedoel, ik was nog nooit bevallen, dus ik wist ook niet hoe dat zou moeten voelen, maar ik denk dat er toch wel aanwijzingen genoeg waren dat ik echt bezig was.

FR, ik heb als lurker meegelezen bij jou beide zwangerschappen, heel heftig, ik hoop dat je snel hersteld en echt ksn gaan genieten.

Jeetje Tessie wat een heftig verhaal! Het niet herkennen vd weeen door de verpleging is heel herkenbaar....
heb je wel hulp gehad vd verwerking.

GM wat een verhaal. Hopelijk krijg je tijdens het gesprek wat meer duidelijkheid over wat er mis ging.

Tessie wat klinkt dat als een vreselijke nacht. Ik snap heel goed dat je het er "zelfs" na 5 jaar nog moeilijk mee hebt. Wat een heftige ervaring.

Ik begin zo langzamerhand het hele verhaal rondom mijn bevalling wat meer in perspectief te zien. Eigenlijk is de bevalling prima gegaan, op 6 minuten na. Dat waren dan wel misschien de langste 6 minuten uit mijn leven, maar het waren maar 6 minuten. Misschien maakt het feit dat S er niets aan overgehouden heeft wel heel veel goed. In het begin heb ik daar serieus mijn twijfels over gehad namelijk, inmiddels niet meer. Ik heb ook mijn bevallingsverhaal meerdere keren teruggelezen en eigenlijk is het grootste gedeelte ervan heel mooi. Ik ben blij dat ik het verhaal toch weer heb teruggelezen en ik kan ook weer zonder al teveel tranen naar de foto's van de bevalling kijken. Confrontatie werkt toch het beste voor mij.

Dat klinkt fijn Nikki Dat confronteren werkt hier ook wel goed inderdaad. Goed om je te beseffen dat het, hoewel even niet leuk, wel gelukkig goed is afgelopen. Die dankbaarheid komt hier ook steeds meer. Zoals ik laatst tegen mijn therapeute zei: 'Het is niet perse een leuk verhaal, maar het is wel ONS verhaal'

fr, heftigheid zeg! Ook ik hoop dat je snel herstelt, het is wel een keer mooi geweest.

Tessie, wat een naar verhaal Heb je dit later nog terug gekoppeld aan het ziekenhuis? Tegen je wil in pethidine krijgen, compleet voorbij gaan aan al jouw angsten.. bah, nare ervaring zeg.

Hier kan ik vol trots melden dat na 11 maanden van EMDR het eind eindelijk in zicht is. We zijn nu bezig met 'de laatste restjes', het zit er bijna op Ik wil nogmaals benadrukken hoe EMDR echt een goede therapievorm is om met iets heel traumatisch te leren dealen. Het was voor mij intens heftig, nam me helemaal in beslag, maar het resultaat mag er zijn. Van 24/7 levend in paniek en doodsangst, naar rust in mijn hoofd en vertrouwen in mijn lijf. Echt een aanrader dus!

Fijn Nikki, en het geeft ook aan hoe belangrijk het is je verhaal op te schrijven en terug te lezen. Ik vind jouw verhaal ook ontzettend mooi (ondanks die spannende 6 minuten) en cruciaal is inderdaad dat het met S goed gaat. .

Goed zeg, L-E. Ik wist helemaal niet wat EMDR was, maar door het lezen hier heb ik er eea over gelezen. Bijzonder hoe het werkt.

Oh LE, wat super! Ik ben blij dat het weer zoveel beter gaat!

En verder voor de heftige verhalen...

En hier nog 2 dagen... Dan ben ik 35 weken.. De termijn dat het bij Ow mis ging...
En ik ben bang... Zeker nu m'n bloeddruk weer stijgt, het moet goed gaan deze keer!

En ergens heb ik t gevoel dat hij er nu zo snel mogelijk uit moet, maar dat is nergens op gebaseerd.. Ik wil juist dat hij zo lang mogelijk blijft zitten!

Wel positief, bij de gyn was het nu wel fijn. Ze nam de tijd voor me en heeft beloofd naar mij te luisteren. Zo ben ik heel bang voor een inleiding en zei ze tegen mij dat we daar dan gewoon niet aan gaan beginnen. Ze zag aan me hoeveel stress dat bij mij geeft, dus ze zei dat we dan "gewoon" voor een keizersnede gaan.

Wat een heftige verhalen hier.. echt respect voor jullie dat jullie er zo open over zijn!

Ik moet er niet aan denken dat bij mij wat mis zou gaan maar toch maak je je er heel erg druk om het is zo spannend!

@L-E Ja we hebben een klacht ingedient bij het ziekenhuis, en later is er nog een gesprek geweest met iemand van de klachtenafhandeling en heeft zij excuses aangeboden en beloofd dat het een volgende keer heel anders zou gaan. Toen dacht ik nog van: nah heb ik toch niks aan, want ik ga hier nooit meer bevallen.
Maar bij mijn tweede moest ik helaas weer ingeleid worden, dus moest ik toch weer daarheen. Maar toen ging het duidelijk anders. Mijn man kreeg gelijk een bed, zodat hij hoe dan ook kon blijven slapen, en ze waren allemaal qua gedrag ook bijna overdreven vriendelijk enzo. Stond duidelijk een opmerking in mijn dossier. Was gelukkig ook wel een totaal andere bevalling, zonder problemen. En ook een stuk korter, 12 uurtjes.

Loj, heftige mijlpaal lijkt me dat, de termijn van vorige keer Ik duim voor minimaal 37 weken!

tessie: fijn dat je ook nog een andere ervaring hebt in dat ziekenhuis. Totaal niet vergelijkbaar, maar ik moest laatst onder narcose voor een kleine ingreep en toevallig was dat ok-team grotendeels hetzelfde als bij de bevalling. Dit keer ging alles heel fijn en zonder complicaties, dat heeft me toch wel veel rust gegeven. Gewoon, dat je een andere associatie bij een situatie hebt

Wat een heftigheid toch hier. Dat ze zo over je grenzen heen kunnen denderen snap ik echt niet. Je voelt als barende toch zelf het beste wat er aan de hand is. En je ontsluit het beste met mensen om je heen die je vertrouwt je partner dus meestal.

@loj is het bij Hellp ook zo dat het een 2e keer meestal later begint en het milder verloopt? Ik ga voor je duimen dat je nu tot minstens 37wk door kan lopen. Dan heeft je kindje een eerlijkere start.

Loj je bent 35+! en mini zit nog bij mama

Getverderrie, ik wordt niet goed van mn dromen over t ziekenhuis... minimaal 2x per week droom ik over het ziekenhuis, de opnames en de verpleging, en hou er dan de hele dag een naar gevoel aan over... BAH! herkenbaar voor iemand?

_{mijn man noemt het onderdeel van traumaverwerking maar ik heb moeite met de term trauma in relatie tot mezelf... Vind het een nogal zware term voor mn ervaring... Ik ben er toch nog en saar doet t goed... waarom t er dan over hebben...}

Ik denk dat je man gelijk heeft, gm. Het is natuurlijk niet niks geweest. Je bent er nog en Saar doet t goed, maar dat neemt niet weg dat het behoorlijk heftig is geweest voor je.

quote:

Op dinsdag 9 september 2014 12:30 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

_{mijn man noemt het onderdeel van traumaverwerking maar ik heb moeite met de term trauma in relatie tot mezelf... Vind het een nogal zware term voor mn ervaring... Ik ben er toch nog en saar doet t goed... waarom t er dan over hebben...}

Zou je dat ook tegen een ander zeggen, die jou vertelt wat haar is overkomen tijdens de bevalling?

quote:

Op dinsdag 9 september 2014 14:31 schreef L-E het volgende:

[..]

Zou je dat ook tegen een ander zeggen, die jou vertelt wat haar is overkomen tijdens de bevalling?

nou nee.... Ik ben altijd vriendelijker voor anderen dan voor mezelf...

Idd, traumaverwerking... Heel herkenbaar, ook je gevoel erbij. Laat het toe, en trek aan de bel als je 't gevoel krijgt dat het je echt belemmert .

quote:

Op dinsdag 9 september 2014 14:36 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

nou nee.... Ik ben altijd vriendelijker voor anderen dan voor mezelf...

Helpt dat je verder, denk je?

quote:

Op dinsdag 9 september 2014 15:32 schreef L-E het volgende:

[..]

Helpt dat je verder, denk je?

t heeft me lang overeind gehouden... maar ik snap waar je heen wilt

Dank voor de lieve reacties, ik moest ff weer moed verzamelen om te reageren...

Ik heb de termijn gehaald, daar ben ik al zo blij mee! Ik let wel echt op ieder pijntje en daar baal ik zelf van, want ik was altijd heel relax....
Nu op naar de 37 weken! (En nog ff plannen maken, onbewust had ik m'n hele agenda leeggepland na de 35 weken )

FR, je hebt helemaal gelijk, hellp ontstaat een tweede keer later en de kans is ook kleiner dat er weer hellp ontstaat... M'n angst komt ook gewoon doordat m'n bloeddruk weer lekker aan t schommelen is en ik dat dit keer heel goed aanvoel.,,

Dus nog 4 weken, daar ga ik voor!

En verder GM, laat het toe. Je hoeft je niet groot te houden, het is hoe jij het hebt ervaren! (En ik herken het hoor, ik heb bij Ow bijna alles weggelachen. Maar pas nu kom ik erachter, hoe traumatisch het eigenlijk is geweest..)
Succes bij de gyn vandaag, maak een lijstje met al je vragen!

vandaag nagesprek gehad bij de gyn

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat ontzettend fijn dat het zo'n goed en verhelderend gesprek is geweest GM. En die hulp inderdaad aannemen. 'Jammer' dar je hier op hebt moeten wachten; was wel prettig geweest als je eerder uitleg had gehad bij bepaalde aspecten

quote:

Op donderdag 11 september 2014 03:19 schreef Loj het volgende:
Dank voor de lieve reacties, ik moest ff weer moed verzamelen om te reageren...

Ik heb de termijn gehaald, daar ben ik al zo blij mee! Ik let wel echt op ieder pijntje en daar baal ik zelf van, want ik was altijd heel relax....
Nu op naar de 37 weken! (En nog ff plannen maken, onbewust had ik m'n hele agenda leeggepland na de 35 weken )

FR, je hebt helemaal gelijk, hellp ontstaat een tweede keer later en de kans is ook kleiner dat er weer hellp ontstaat... M'n angst komt ook gewoon doordat m'n bloeddruk weer lekker aan t schommelen is en ik dat dit keer heel goed aanvoel.,,

Dus nog 4 weken, daar ga ik voor!

En verder GM, laat het toe. Je hoeft je niet groot te houden, het is hoe jij het hebt ervaren! (En ik herken het hoor, ik heb bij Ow bijna alles weggelachen. Maar pas nu kom ik erachter, hoe traumatisch het eigenlijk is geweest..)
Succes bij de gyn vandaag, maak een lijstje met al je vragen!

Kleiner dan wat? Herhalingskans is 25 a 30%, dat is een stuk meer dan de 1% bij een eerste bevalling. Je angsten zijn zo logisch, ik hoop dat je wat rust kan bewaren en nog weet te genieten van je laatste trimester. Op naar de 40 weken!

gm, ik snap niet wat je zegt over minder kans op hypertensie bij een volgende keer? Fijn dat het een goed gesprek was. En enorm opmerkelijk dat jou is verteld dat je niet meer zwanger mag zijn

ik vroeg aan haar hoe groot de kans op hypertensie was bij een volgende zwangerschap, en nu schijnt het bij een 1e zwangerschap veel vaker te gebeuren dan bij een 2e.

Oh, zo. Het stond in de alinea bij de ruggeprik dus ik wist het even niet te koppelen, maar dat hoeft dus ook niet

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 09:39 schreef L-E het volgende:

[..]

Kleiner dan wat? Herhalingskans is 25 a 30%, dat is een stuk meer dan de 1% bij een eerste bevalling. Je angsten zijn zo logisch, ik hoop dat je wat rust kan bewaren en nog weet te genieten van je laatste trimester. Op naar de 40 weken!

Op een hoge bloeddruk + bijbehorende problemen toch...
Ik dacht dat de kans op weer hellp juist 1-3% zijn..

Ach maakt niet zoveel uit, nog 4 weken...

En dank je, LE

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 10:18 schreef Loj het volgende:

[..]

Op een hoge bloeddruk + bijbehorende problemen toch...
Ik dacht dat de kans op weer hellp juist 1-3% zijn..

Ach maakt niet zoveel uit, nog 4 weken...

En dank je, LE

Nee, die is juist groter bij al eerder hellp. Helaas. Doet er niet toe voor jou, want jij gaat zonder complicaties bevallen met 39+6, let op mijn woorden!

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 10:20 schreef L-E het volgende:

[..]

Nee, die is juist groter bij al eerder hellp. Helaas. Doet er niet toe voor jou, want jij gaat zonder complicaties bevallen met 39+6, let op mijn woorden!

Ik hoop dat je voorspellende gaven hebt!!!!

(Ik had trouwens zelf ook ingezet op 39+6, maar dan wel met een ks )

Hoi allemaal,

Ik schop dit topic toch maar omhoog. Had mijn verhaal nog niet opgeschreven bij bevallingsverhalen, maar merk nu aan het einde van de kraamweek dat een heleboel van de kraamtranen en ook wel angst en stress die ik nu voel toch te maken hebben met hoe de bevalling gegaan is, en vooral de dagen erna in het ziekenhuis. Ik relativeer het de hele tijd, en riep al vrij snel dat ik toch wel een goed gevoel had over de bevalling (ik had immers een gezond kindje), maar ik merk nu dat dat helemaal niet zo is.

Goed, hoe is het gegaan? (crosspost met bevallingsverhalen)

Ivm de diagnose zwangerschapsdiabetes mocht ik niet veel verder dan 40 weken doorlopen. Bij de controle met 40 weken precies had ik 2 cm ontsluiting, en besloten we twee dagen later al de inleiding te plannen (ik had inmiddels dacht ik wel vrede met de inleiding, en de 2 cm ontsluiting gaven goede hoop).

Op vrijdag meldde ik me in het ziekenhuis met nog steeds 2 cm ontsluiting en konden direct de vliezen gebroken worden. Ik werd nog eens flink gestript, en aangesloten na een half uur op de syntocine. Er gebeurde eerst niet veel, wat lichte krampen en harde buiken. Het infuus wordt snel opgehoogd door een zuster die bijzonder vrolijk meldde dat het allemaal nog niets voorstelde en nog veel erger zou worden

Op een gegeven moment ga ik op mijn zij liggen (want pijnlijk stuitje) en neemt de pijn in mijn buik snel toe. Ik moet echt puffen. De tokograaf laat nauwelijks activiteit zien en ik ga dus maar rechtop zitten omdat ik vermoed dat mijn buikvet een goede registratie op de zij blokkeert. Er wordt nog steeds elke 20 minuten opgehoogd, en de weeen zien er zittend stevig uit. De meter wordt herijkt want dat kan niet kloppen, en weer een dosis opgehoogd. Ik weet niet wanneer het precies gebeurt, maar ik krijg een interne weeenregistratie (draadje) en een draadje op t hoofd van de baby (en nog een ophoging van t infuus naar 10 eenheden/6.0 ml per uur) en beland in een weeenstorm. Twaalf weeen per kwartier, zonder dat ze echt afnemen tussendoor. Ik kan het niet meer bijbenen of wegpuffen en lig te rillen en te jammeren in bed. Ik probeer te staan en te hangen maar ik tril te hard op mijn benen. Ook mijn vriend kan me nog nauwelijks helpen of bereiken.

Na ongeveer een uur van deze heftige weeen word ik getoucheerd, 3 cm ontsluiting, maar 1 cm erbij... ik jammer dat ik een epiduraal wil. De vk en verplk zijn het er roerend mee eens en binnen een half uur is het geregeld. De pomp met syntocine gaat meteen uit, zodat ik tijdens het zetten alleen mijn eigen weeen hoef weg te puffen (die zijn ook nog best stevig maar met een echte pauze ertussen van een minuut of wat). Ik denk dat ze daarna eerst vergeten om de pomp weer aan te zetten, want dat duurt even, en ondertussen zien we dat mijn eigen weeen afnemen. De pomp wordt heel langzaam opgehoogd, veel langzamer dan eerder die dag, terwijl ik nu relaxed aan een goed werkende epiduraal hang. Uiteindelijk komt de pomp nu niet hoger dan 3,6 ml/uur...Als de epiduraal nét zit heb ik ineens 5 cm ontsluiting, misschien op die eigen weeen?

De weeen nemen niet echt toe lijkt het, vooral niet regelmatig, en waar de hartslag van baby eerst heel regelmatig was begint deze te dippen en pieken. Het is inmiddels 5 uur later, en de ontsluting wordt nog steeds op 5 cm gemeten.... Ik word zelf nu erg zenuwachtig. Er wordt wat bloed bij de baby afgenomen, dat is gelukkig allemaal nog goed, ondanks de dipjes in de hartslag. Er wordt overlegd met de gynaecoloog van dienst over wat er moet gebeuren.

De gyn staat binnen 5 minuten op de kamer, ze vinden het genoeg geweest zo, en willen de baby halen met een keizersnede. Ik stem snel toe, ik maak me zorgen, haal die baby maar snel!

In no time lig ik klaar op de operatietafel, rillend en bevend van de spanning. De anesthesisten maken grapjes met me, en ineens heb ik een baby. De epiduraal lijkt minder goed te werken aan de rehcterkant van mijn buik dus ik word als ik aangeef pijn te hebben nog flink bijgespoten en ook nog remifentanil toegediend per infuus, het plafond draait, en het doet nog steeds pijn. Vervelend getrek hoort er een beetje bij, maar de rechterkant van mijn baarmoeder en buik geven soms scherpe pijn. Mijn baby is er, huilt nog niet, ik heb hem 1 seconde gezien, en ik heb pijn terwijl ze me hechten en alles op zijn plek leggen, ik maak me enorm zorgen.

Gelukkig hoor ik een klein huiltje, en een paar minuten (seconden?) later nog eentje, en dan een goeie huil. Mijn vriend komt er aan met de baby en de anesthesist legt hem op mij. Wat is hij mooi! en wakker! Ik vraag wel tien keer of alles goed is, en nog steeds ril ik en heb ik pijn, maar ik focus me op de baby.

In de verkoeverkamer wordt de baby (vrij hardhandig) bij me aangelegd, en zuigt me mijn eerste tepelkloof maar dat kan me niks schelen. hij poept over me heen, kan me ook niks schelen.

de eerste nacht, de tweede dag en tweede nacht in het ziekenhuis verlopen op zich goed. wel merk ik dat mijn borsten ontzettend zeer doen (de tepels) doordat iedereen er op een andere manier aan trekt, ik heb al flinke kloven. De lactatiekundige zuster kan me maar een beetje helpen, en dezelfde nacht probeert een andere zuster me aan te praten dat ik hem maar wat kunstvoeding erbij moet geven omdat hij vast niet genoeg aan me heeft. Diezelfde zuster wil de baby ook wel meenemen als ik even wil slapen. ga weg! ik wil mijn baby niet meegeven, ik wil hem geen kv geven ik ben alleen en ik mis mijn man. ik slaap nauwelijks die twee nachten (anderhalf uur max) en huil zelf ook veel, met mijn kapotte tepels, een kindje waar ik niet goed bij kan en die ik niet zelf uit de clip-on crib kan pakken dus steeds moet bellen, en ik weet niet wat ik moet doen. zou hij honger hebben? moet ik niet toch kv gaan geven? is het al ochtend?

De laatste nacht zijn we samen in het kraamhotel, daar mag J wel blijven bij ons, en ik voel me een stuk beter. Maar eenmaal thuis stort ik in. Ik raak in paniek als J ook maar even weg moet voor een boodschap en huil heel veel. Ik voel me overvallen door de liefde voor M.elle, maar tegelijk ben ik intens verdrietig en snap ik niet waarom... 's nachts praten we een beetje over de bevalling en komen een paar van de gevoelens en herinneringen al wel naar boven. de afgelopen dagen gebeurt dat steeds vaker, bijvoorbeeld als ik foto's van de keizersnede en M.elle's eerste momenten bekijk. Ik merk soms dat ik fysiek overspoeld word door een angstig gestresst gevoel, wat ik eerst niet goed kan plaatsen, maar wat denk ik toch met de hele ervaring te maken heeft...

En nu weet ik niet zo goed hoe ik dit verhaal moet eindigen... het is meer dat ik het nu van me afgeschreven heb dan dat ik er echt iets mee wil denk ik...

[ Bericht 0% gewijzigd door kwakz0r op 01-11-2014 22:00:29 ]

Geef het tijd kwak! na 9 mnd zwangerschap kun je niet verwachten dat het met 2 weken weer allemaal beter is, zeker niet als je bevalling heftig en anders dan gewenst verloopt...

het vele huilen is herkenbaar maar ook dat wordt beter, duurde hier tot t nagesprek, en nog kan het mij soms aanvliegen.

geef jezelf de tijd om te verwerken ente wennen aan je nieuwe leven.

I know. Het is voor mij wel goed dat ik het nu opgeschreven heb, Van de week wilde ik daar nog niet over nadenken, en nu is het er in elk geval een keertje uit!

Pff, wat een belevenis. Ik kan me heel goed voorstellen dat je er flink door van slag bent, hoor. Een bevalling is sowieso heftig, en dan nog de machteloosheid en angst die erbij kwam kijken. Herkenbaar ook, denken 'het is voorbij, alles is goed, klaar!' maar dat je gevoel het daar dan blijkbaar toch niet helemaal mee eens is. Goed dat je erover praat. Dat, en de tijd, doet een hoop.

Oh en die bv-begeleiding

Fijn dat je zo goed met J. hebt kunnen praten, kwak. Het is heel normaal dat de gevoelens je de eerste weken overspoelen, zeker met een ervaring die niet was zoals je gehoopt had .

Ik plaats het even hier, weet ook anders niet goed waar het moet... even een korte samenvatting van mijn bevalling: ingeleid met 41w6d, weeën werden niet goed geregistreerd waardoor ik geen houding mocht kiezen (terwijl ik ze wel had), meerdere paniekaanvallen, ruggenprik waardoor mijn bloeddruk wegviel, weeën die qua pijn dwars door de ruggenprik heen gingen, nog een paniekaanval, wanhoopsfase, dreigende KS, en daarna een hele mooie uitdrijvingsfase (eentje volgens het boekje) waar ik gelukkig wel goede herinneringen aan heb. Daarna nog een manuele placentaverwijdering + fluxus.

Ik heb me zo goed mogelijk voorbereid op mijn bevalling, hypnobirthing gedaan etc. om zo ontspannen mogelijk te bevallen en liefst ook zo natuurlijk mogelijk en zonder pijnstilling. Er is vrijwel niets terecht gekomen van mijn mooie plannen. Zo heb ik ook de baby nauwelijks kunnen aanleggen voor ik naar de OK gereden werd, en kreeg ik na het wakker worden een gewassen en aangekleed jongetje terug. Elk onderdeel van de bevalling was heftig, de VK heeft dat in het nagesprek ook beaamd.
Ik merk dat het me toch best nog wel een beetje hoog zit. Ik lees veel positieve bevallingsverhalen. Het soms voelt alsof ik heb gefaald omdat mijn verhaal niet zo'n mooi sereen plaatje is. Alsof ik niet goed genoeg heb ontspannen, alsof ik niet sterk genoeg was het zonder pijnstilling te kunnen. Maar dit was mijn bevalling. Niet perfect, maar wel hoe het gelopen is. Het begin van ons avontuur als papa en mama van Kuiken.
Ik weet niet goed wat ik hiermee wil maar moest er ergens even over babbelen.

Hi Burdie, hypnobirthing is allemaal mooi en aardig, maar je hebt zoveel zaken gewoon niet in de hand! Hier heb je je niet op kunnnen voorbereiden. Daarbij denk ik dat vrijwel geen enkele bevalling sereen is! Alhoewel mijn bevalling goed is verlopen, had ik ook een wanhoopsmoment toen ik riep dat ik ermee ging stoppen en het allemaal veel te eng vond. . Niks sereen. . Pfff, bevallen is echt heftig.

Ik vind het wel heel verdrietig en stom dat je direct na de geboorte weinig tijd hebt gekregen met kuiken en hem toen pas gewassen en aangekleed terug zag.

Ja, het was fantastisch geweest als het wel was gegaan zoals in je plannen en dat verdien je ook echt, maar jij doet het zo goed als moeder en met kuiken en bent daar zo relaxed in dat je wat dat betreft echt mijn voorbeeld bent! .

aww dank je Franny. Ja, volgende keer gaan er ook echt dingen anders, ze zoeken het maar uit met hun "even je aandacht hier, de placenta moet er nog uit" .

Burdie en Kwakz0r, ik weet niet wat te zeggen, maar ik lees en voel mee . Woorden vinden is moeilijk.

quote:

Op maandag 10 november 2014 15:07 schreef Burdie het volgende:
aww dank je Franny. Ja, volgende keer gaan er ook echt dingen anders, ze zoeken het maar uit met hun "even je aandacht hier, de placenta moet er nog uit" .

Stomme vraag hoor . Maar zou jij nog wel een keer durven na de fluxus? . Dat begrijp ik althans uit deze post. Ik zit daar nog steeds wel mee. Ik durf niet meer . Maar de wens groeit en groeit..

quote:

Op maandag 10 november 2014 15:28 schreef Kuukske het volgende:

[..]

Stomme vraag hoor . Maar zou jij nog wel een keer durven na de fluxus? . Dat begrijp ik althans uit deze post. Ik zit daar nog steeds wel mee. Ik durf niet meer . Maar de wens groeit en groeit..

Ben je al bij de vk langsgeweest om dit te bespreken? Om de feiten, voorzorgsmaatregelen te weten.
(Bij oudste zelf ook een fluxus gehad en placenta op verloskamer verwijderd)

quote:

Op maandag 10 november 2014 15:28 schreef Kuukske het volgende:

[..]

Stomme vraag hoor . Maar zou jij nog wel een keer durven na de fluxus? . Dat begrijp ik althans uit deze post. Ik zit daar nog steeds wel mee. Ik durf niet meer . Maar de wens groeit en groeit..

Ja... de kans op herhaling is groot bij fluxus, maar het is daarmee iets wat ik kan incalculeren. Het scheelt ook dat ik er redelijk snel van ben hersteld, misschien dat ik het anders wel lastiger had gevonden.

quote:

Op maandag 10 november 2014 15:33 schreef Kursor het volgende:

[..]

Ben je al bij de vk langsgeweest om dit te bespreken? Om de feiten, voorzorgsmaatregelen te weten.
(Bij oudste zelf ook een fluxus gehad en placenta op verloskamer verwijderd)

Jep. Ben ik geweest. Heb met haar ook de bevalling nog eens besproken. Maar toch hou ik iets in m'n achterhoofd wat knaagt. Dat krijg ik niet weg . We zijn nu van plan om een gesprek met de gyn te plannen. Maar ik weet niet of dat het gevoel van de angst wegneemt. Maar ik vind het wel knap of ehm.. bemoedigend? om te lezen dat er toch vrouwen zijn die het dan nog durven. Snap je wat ik bedoel?

quote:

Op maandag 10 november 2014 15:40 schreef Burdie het volgende:

[..]

Ja... de kans op herhaling is groot bij fluxus, maar het is daarmee iets wat ik kan incalculeren. Het scheelt ook dat ik er redelijk snel van ben hersteld, misschien dat ik het anders wel lastiger had gevonden.

Ik heb begrepen 15% kans op herhaling. Inderdaad een groter risico, maar echt geen zekerheid dat het zich herhaald. Daarnaast heb je een indicatie voor plaats, dus sowieso een ziekenhuisbevalling, maar mag je wel met eigen vk. Verder moest ik al heel vroeg richting ziekenhuis om te voorkomen dat ik bij een snelle bevalling toch thuis/onderweg zou zijn. Bij aankomst in het ziekenhuis gelijk een waaknaald geprikt om indien nodig een infuus aan te sluiten en was vooraf bekend dat er niet even op de placenta gewacht zou worden, maar dat ik direct een spuit met oxytocine zou krijgen. Ze zouden ook actief de nageboorte laten komen. Dus al eerder op buik duwen bijvoorbeeld.