Als de bevalling onverhoopt anders loopt.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 10:56 schreef L-E het volgende:
Deepfreeze, wat enorm fijn dat je zo goed bent opgevangen. Zo zie je maar dat de zorg echt kan maken of breken met welk gevoel je terug kijkt op de bevalling.

Ik werd me hier ook pas echt bewust van na de tweede bevalling. Het contrast in hoeveelheid hulp van de zorg was groot(tijdens en achteraf). En bij de tweede toch ook ruim voldoende.

Cwen jouw verhaal heeft toen echt indruk op mij gemaakt. Dat hulpeloos en machteloos voelen. Dat er zomaar door een paar wildvreemden over jouw lot beslist wordt zonder je er echt in te betrekken. Dat je het maar laat gebeuren omdat je overdonderd bent en denkt dat je geen andere keuze hebt.

Ondanks dat mijn bevalling dankzij allerlei ingrepen 12 uur duurde, ging het voor mijn gevoel als een sneltrein voorbij. Ik had na de bevalling echt het gevoel dat ik bepaalde stukken gemist had. Dankzij mijn man en het bevalverslag dat ik heb opgevraagd, heb ik al het gebeurde toch als een puzzel in elkaar kunnen zetten zodat het verhaal voor mij weer compleet was.

Ik ben het er helemaal mee eens dat je ook mentaal van een bevalling moet herstellen. En dat niemand voor een ander kan bepalen dat iets als traumatisch 'mag' worden ervaren.

Nu ik hard richting due date ga, bekruipt me wel steeds meer de angst van hetgeen Cwen is overkomen. Dat was al zonder dat ik haar verhaal heb gelezen. Dit heb ik samen met mijn man ook uitvoerig besproken met de gyn en samen hebben we een bevalplan gemaakt.

Toch heb ik, ondanks het ingrijpen bij de vorige bevalling, toentertijd geen paniekaanvallen gekregen. Dat was mijn grootste angst. Ik had de lorazepam in mijn tas zitten voor de zekerheid.. voor als het voor mijn gevoel uit de hand zou lopen. Maar wat hier al geschreven werd door iemand, door een juiste begeleiding kun je een goede bevallingservaring maken of breken. Bij mij is die toen gemaakt

Desondanks toch weer angst voor paniekaanvallen. We zullen het zien. Ik ga al een heel stuk stabieler deze bevalling tegemoet, dat scheelt al de helft . Ik kom hier op een later moment dus denk ik nog wel op terug.

voor de moedige dames hier die zo open kunnen en durven te zijn over hun gevoel!

Bevalverslag opvragen is ook zo'n goede tip. Mijn dossier heeft echt heel wat gaten in het geheugen kunnen opvullen. _{En ook een einde gemaakt aan de vraag die door mijn hoofd bleef zeuren: 'Ging het nou echt zo slecht met me?' Ik dacht nog een tijdje dat ik naar de IC ging, 'voor de zekerheid' ofzo maar in het dossier staat echt dat ze me instabiel hadden bevonden. Dat was wel een duidelijk antwoord op die vraag.} En nog een tip voor de mensen die dit lezen en wellicht in de toekomst een pe/hellp zullen door maken: zorg dat je veel dingen opschrijft. Of je partner. Of de vpk voor mijn part. Dat geheugenverlies was echt enorm heftig, en ik vind het zo rot dat ik de eerste tijd niemand heb opgedragen hoe de dagen eruit zagen. Wanneer ik naar neo ging voor Sticker, wat er allemaal verder gebeurde, dat had me wel wat houvast gegeven denk ik. Dankzij het dossier weet ik medisch gezien wat er is gebeurd, maar de rest is een vage mist van nare gebeurtenissen.

Twinkle, ben jij bekend met paniekaanvallen? Al van voor de eerste zwangerschap? Hoe gaat het nu?

Die dossiers zijn ook handig inderdaad. Ook omdat mijn man niet alles meer wist door de hectiek.

quote:

[b]Op woensdag 2 juli 2014 11:31 schreef Twinkle20 het volgende:[/b
Desondanks toch weer angst voor paniekaanvallen. We zullen het zien. Ik ga al een heel stuk stabieler deze bevalling tegemoet, dat scheelt al de helft . Ik kom hier op een later moment dus denk ik nog wel op terug.

Mijn vk heeft me ook tijdens de zwangerschap gevraagd naar angsten.. Het enige dat ik kon zeggen "ik heb de eerste bevalling overleefd en die was drastisch genoeg. Veel erger kan een tweede toch niet worden".. Ze moest wel wat gniffelen om mijn nuchtere kijk

Zo'n dossier kan heel nuttig zijn. Mits het naar waarheid wordt ingevuld.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 11:55 schreef Moonah het volgende:
Zo'n dossier kan heel nuttig zijn. Mits het naar waarheid wordt ingevuld.

De vpk op neo die in het dossier van mijn zoon schreef 'Moeder is nog erg vermoeiend' loog inderdaad

Maar serieus, hoezo?

Bedoelde ze niet 'vermoeid' ipv 'vermoeiend'?

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 12:13 schreef Franny_G het volgende:
Bedoelde ze niet 'vermoeid' ipv 'vermoeiend'?

Ik hoop het.

L-E ik heb vanaf mijn 14e een paniekstoornis (ben nu 29). Stress is de grootste veroorzaker. Dus dat proberen we zoveel mogelijk te verbannen

Wat een fijn topic mignonne.

Ik ben dus zo'n bevallingsindianenverhalenverteller. In de eerste plaats omdat ik altijd graag overdrijf en omdat m'n bevalling op papier heftig was, maar ik dat op dat moment niet zo ervaren heb.
Maar stiekem leidt mijn indianenverhaal ook gelijk een beetje af van het verse naar adem snakkende kindje op m'n borst waarvan alleen ik lijk te merken dat het niet goed gaat, de ruim 8ponder aan het zuurstof tussen de minibaby's, en dag drie waarop er opeens heel veel bloed uit mijn baby komt en ik haast zeker weet dat ie dood gaat.

Want ik zoveel als ik van indianenverhalen hou, zoveel haat ik meewarige blikken.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 10:54 schreef danic het volgende:
Ik vond het prettig om dat uit te spreken en we hebben dat ook wel rechtgezet.
Daarin ook wel mijn tip: krijg je het gevoel niet serieus genomen te worden, zeg dat dan.
Mensen weten vaak niet eens wat ze met hun opmerkingen bij je doen en wat voor gevoel jou dat geeft.

+1 ik denk dat mensen vaak al een hoop voor elkaar invullen. En soms is het heel moeilijk om je te verplaatsen in de ander zonder volledige informatie. De meesten zullen het vaak helemaal niet zo bedoeld hebben.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 12:03 schreef L-E het volgende:
Maar serieus, hoezo?

In ons bevallingsdossier zijn gegevens niet juist weergegeven. Zo heeft onze zoon tijdens het persen bijna 3 uur vastgezeten in mij; in het dossier staat dat ik 1,5 uur persweeën heb gehad. Tevens is zijn hoofdomtrek bij de geboorte niet juist opgeschreven. Daar hadden wij geen erg in, tot bij het eerste bezoek aan het CB de vpk daar opmerkte dat in die 4 weken (is dat na 4 weken, dat eerste bezoek?) zijn hoofd wel erg veel zou zijn gegroeid...

Er zijn bij mijn bevalling echt fouten gemaakt. Ik heb veel groeiecho's gehad, en met 33 weken was het hoofd van onze zoon al ter grootte van een kind van 44 weken. Ik kreeg hem er gewoon niet uit. Na 3 uur aanklooien met een studente is uiteindelijk de gyn erbij gehaald. Die greep meteen de tang om onze zoon eruit te trekken. Dat ik schade heb opgelopen is nog tot daar aan toe, dat heb ik redelijk verwerkt (al merk ik er toch enigszins bitter en verdrietig op blijf terugkijken). Maar dat er door het te lang aankijken wrs schade aan onze zoon is ontstaan vind ik lastig te verkroppen. Het valt niet te bewijzen, dat zijn slechts zeer ernstige vermoedens. Feit dat er gegevens niet correct zijn weergegeven versterkt die vermoedens...

Ik wilde eerst niet reageren in dit topic, immers, al bijna 8 jaar geleden ( ). Maar toch blijft het knagen.

Zijn er ook dames die zelf denken van: "het valt wel mee, want [insert andere vrouw] had het nog zwaarder!"?

Ik heb dat wel een beetje, zeker nu ik jullie verhalen lees. Ik heb het juist dus andersom, andere mensen zeggen dat ik een zware bevalling had, maar ik heb relatief kort weeen gehad (van 2 uur 's nachts tot 18:00) en mijn zus zat anderhalve dag te puffen.

Ik heb diep respect voor jullie dames

even de bevalling in het kort in een spoiler:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het ergste vond ik nog geen eens de bevalling, maar het feit dat ik Larissa maar 0,1 seconde zag na de bevalling, en dat iedereen haar al uitgebreid kon bekijken in de andere kamer voordat ik haar uberhaupt goed kon bekijken. Het klinkt raar, maar ik wilde van iedereen (zeker die van mijn partner), de eerste reactie zien. En ik wilde haar gewoon presenteren.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 13:36 schreef Gulara het volgende:
En soms is het heel moeilijk om je te verplaatsen in de ander zonder volledige informatie. De meesten zullen het vaak helemaal niet zo bedoeld hebben.

Niet alleen moeilijk, maar onmogelijk... tenzij ze zelf in een vergelijkbare situatie hebben gezeten. Maar idd, ze bedoelen het meestal niet slecht. Ze hebben gewoon geen idee...

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 15:55 schreef The_Tankgirl het volgende:
Zijn er ook dames die zelf denken van: "het valt wel mee, want [insert andere vrouw] had het nog zwaarder!"?

Jawel, het relativeert wel om dit topic te lezen. Daarom baal ik ook zo dat ik me nog steeds druk kan maken over hoe het bij mij is verlopen...

Jongens wat een verhalen zeg. Cwen, ik vind je verhaal zooo heftig, vooral omdat ik het gevoel van machteloosheid erin zo herken. Mijn bevalling was ook een ramp voor mij. Het duurde lang (dik 3 dagen vanaf de eerste weeën tot de geboorte, met veel pauzes in de weeën, wee-opwekkers en uiteindelijk keizersnede) en de eerste maanden heb ik er heel erg om gehuild. Het gevoel in de steek gelaten te zijn door de verloskundigen die ik 40 weken lang volledig vertrouwde, die ik ook mijn bevalling toevertrouwde, maar doodleuk vertrok toen ik in het zkh werd opgenomen. Al die vreemde gezichten om me heen, niemand die naar me luisterde, wat IK wilde. Ik lag in bed aan ontelbaar veel slangetjes en dingen, 2 nachten amper slaap, mensen die naar mijn idee zeiden dat ik het niet goed deed. Het voelde alsof mijn lichaam niet van mij was. Men deed wat ze wilden, infuus hoger terwijl ik al kapot ging, hand hup naar binnen, ook tijdens een wee terwijl ik het uitschreeuwde van de pijn, ik moest persen, maar mocht niet... De machteloosheid was zoooo overweldigend.

Een plaatsje heeft het nog niet gekregen, maar de scherpe rand is er vanaf en ik denk er vooral gewoon liever niet meer aan. Het ergste vond ik nog dat ik niet van de geboorte van mijn kind kon genieten. Dat ik niet meer aan mijn meisje dacht door de pijn, ik wilde gewoon dat het ophield, dat ik kon slapen. Een volgende bevalling wordt beter. Dan ga ik naar het ziekenhuis voor een geplande keizersnede, ben ik uitgerust en ga ik alles meemaken en overal van genieten. Dat denkbeeld hou ik me nu aan vast. Volgende keer gaat het zoals IK het wil.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 16:24 schreef Moonah het volgende:

[..]

Jawel, het relativeert wel om dit topic te lezen. Daarom baal ik ook zo dat ik me nog steeds druk kan maken over hoe het bij mij is verlopen...

nou, ik vind het niet heel raar hoor, eigenlijk. Soms bekruipt je dat gevoel van 'Wat als...', ik heb dat ook nog steeds met vlagen. En Isa wordt volgende week 10

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 15:55 schreef The_Tankgirl het volgende:
Zijn er ook dames die zelf denken van: "het valt wel mee, want [insert andere vrouw] had het nog zwaarder!"?

Ik wel een beetje. Door de verhalen die ik hier soms lees, maar vooral na de bevallingen van mijn schoonzusje omdat ik die van dichterbij mee maakte. 2 kinderen, beide heftige zwangerschappen met moeheid en misselijkheid, beide bevallingen van 4 dagen bezig met amper slaap. En dan geen kracht meer over voor het persen. Nog wat gedoe met een ruggenprik en koorts bij de 1e en een inleiding bij de 2e. Dan ben je wel echt kapot na de tijd..
Nou ik ook wel, maar voor mij werd goed gezorgd.
Bevalling zijn niet te vergelijken, vrouwen ook niet. En de zorg ook niet..

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 16:24 schreef Moonah het volgende:

Jawel, het relativeert wel om dit topic te lezen. Daarom baal ik ook zo dat ik me nog steeds druk kan maken over hoe het bij mij is verlopen...

Ik denk dat het wel scheelt of je er iets aan over houdt of niet. In jullie geval is er wel "iets" wat je vaak tegenkomt en je eraan kan herinneren.

Moonah ik vind het helemaal niet gek dat je er 'nog steeds' mee bezig bent. En zeker niet omdat je denkt dat je kind er iets aan over herft gehouden. Dat is ook nog steeds mijn grootste angst, dat S straks toch iets blijkt te mankeren als gevolg van zijn zuurstoftekort. De gyn heeft me verzekerd dat ze zich als het haar eigen kind was geen zorgen zou maken, maar ik krijg het niet uit mijn hoofd. En het nare is dat ik vergelijkingsmateriaal heb. Dus als T al 3 weken iets kan, bijvoorbeeld zijn hoofdje optillen, en S kan het dan nog niet, dan krijg ik alweer een naar gevoel. En dat zit waarschijnlijk gewoon tussen mijn oren, maar ik kan er niets aan doen dat ik toch ol zulke dingen let.

Wat een heftige verhalen. Ik vind het zo verdrietig dat een bevalling zo traumatisch kan zijn en dat kennelijk niet alle verzorgenden die ermee te maken hebben zich voldoende kunnen verplaatsen in de aanstaande moeder. Het verhaal van Cwen, vreselijk.

Ik prijs mezelf dan ook gelukkig met een bevalling waar ik prima op terug kijk en die ik zo nog een keer over zou doen.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 11:29 schreef mignonne het volgende:
Ja dat lijkt me wel een soort copingmechanisme idd. Als het ware afstand nemen van de situatie om er nog enigszins normaal naar te kunnen kijken. Eigenlijk lijkt het een beetje op wat je bij EMDR enzo ook leert. Om afstand te nemen van de ervaring en het 'neutraal' te bekijken ipv hyperemotioneel om het maar zo te noemen. Ik denk dat dat een normaal fenomeen is waar op zich niets mis mee is.

Ik wil even reageren op dit stukje. Als psycholoog weet ik redelijk veel over EMDR en het is eigenlijk geen therapie die je iets "leert", in die zij dat het slechts werkt op het trauma waarvoor je emdr hebt ingezet. Dus stel dat je het krijgt voor het verwerken van bevalling 1, dan heb je het ook weer nodig voor bevalling 2 als die je ook weer een trauma oplevert. Het is niet dat je het door EMDR in de toekomst eventueel zelf kan doen.

Hoe EMDR werkt is lastig uit te leggen, maar het heeft te maken met de koppeling tussen herinnering en de betekenis die je er aan hebt gegeven. Door overstimulatie van het werkgeheugen (je moet terugdenken aan het trauma, of een stuk daarvan, als het ware naar de foto ervan die je in gedachten voor je moet zien) en tegelijkertijd gaat de therapeut je afleiden door je te vragen zijn of haar vingers (of een lichtje) te volgen. Door die combinatie gaat je werkgeheugen op tilt en komen er allerlei gedachten rondom het trauma boven; je koppelt als het ware de gebeurtenis en betekenis los en je kan daardoor een andere, minder heftige, betekenis krijgen. De herinnering blijft, maar de heftigheid neemt af.

Overigens wil ik nog wel meegeven dat een psycholoog bezoeken soms een grote stap is, maar dat je juist daar je verhaal kwijt kan. De oordelen als "maar het viel toch wel mee?" Of *maar ik had dat ook, maar ik heb toch ook nergens last van?* doen er niet toe. Het gaat immers niet om een feitelijke gebeurtenis, maar om je eigen persoonlijke betekenis van het gebeurde. Het werkt heel snel, vaak zijn 1 of 2 EMDR sessies genoeg.

Ik heb verder niet alles gelezen (ik heb nog geen kinderen dus ik pas er een beetje mee op anders durf ik straks niet meer), maar wil wel iedereen veel sterkte wensen!

Doe ik dan iets heel erg niet goed, nu ik al 8 maanden emdr krijg?

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 20:34 schreef L-E het volgende:
Doe ik dan iets heel erg niet goed, nu ik al 8 maanden emdr krijg?

Er is geen goed of fout in therapie hoor. Zoals ik schreef; vaak kan het heel snel gaan bij een trauma wat een eenmalige gebeurtenis betreft, maar sommige mensen hebben meer nodig, dat is ook niet ongewoon of fout. Sorry als je dat zo opvatte!

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 20:39 schreef silliegirl het volgende:

[..]

Er is geen goed of fout in therapie hoor. Zoals ik schreef; vaak kan het heel snel gaan bij een trauma wat een eenmalige gebeurtenis betreft, maar sommige mensen hebben meer nodig, dat is ook niet ongewoon of fout. Sorry als je dat zo opvatte!

Ik hoor vaker over mensen die na 2 keer klaar zijn, dat ik daar onzeker van word zegt alles over mij natuurlijk

Een topic vol herkenning, eigenlijk wel heel erg fijn. Mijn bevalling heb ik op het moment zelf niet als heftig ervaren, want ik had me al over gegeven aan de achtbaan waar ik in zat. Maar nu, 2,5 jaar later kan ik er nog steeds niet zonder emotioneel te worden aan terug denken. Ik fiets dagelijks langs het ziekenhuis naar mijn werk en tot zeker een half jaar geleden dacht ik altijd aan die periode.

Ik heb mijn bevallingsverhaal nooit gepost, dus even in een notendop. Vanwege PE ingeleid met 35 weken. Ik lag al in het ziekenhuis maar ik ging uit van inleiden met 37 weken, echter stond men 's morgens aan mijn bed dat de bevalling per direct opgewekt ging worden. Vanwege de verdenking op het een of ander waardoor ik, indien nodig, niet onder narcose zou mogen kreeg ik meteen een ruggenprik. Mijn lichaam was er natuurlijk nog niet klaar voor dus er werd begonnen met gel. De ctg liet al vrij snel wee-achtige activiteit zien en als ik op mijn rug lag voelde ik wel iets, maar buiten dat ik niks binnen kon houden merkte ik niks en vond ik het vooral heel erg saai. De eerste nacht stond de gyn al aan mijn bed dat de ctg van mini niet zo mooi was en mocht ik alleen nog maar op mijn zij liggen. De avond daarna, 3x gel verder en flink wat wee-activiteit op de ctg had ik nog maar 1 cm ontsluiting. Ik mocht gaan slapen met de mededeling dat men de volgende ochtend ging bespreken hoe verder en dat één van de mogelijkheden een rustdag was.
Die nacht stond de gyn naast mijn bed dat ze mini nu gingen halen. Ik had totaal niet verwacht dat het een ks zou worden dus was behoorlijk overrompeld. De ks vond ik verschrikkelijk, het trillen, het geduw en getrek en tijdens het hechten had ik steeds het idee dat het gevoel weer terug kwam in mijn benen. Ik heb wel nog gehoord dat er ergens een bloeding was en dat dit gehecht is maar op het moment zelf maakte ik me vooral zorgen om mini die te vroeg was en het helemaal niet zo goed deed. Op de uitslaapkamer wilde ik vervolgens alleen maar slapen, ik was zo ontzettend moe.

Tijdens de eerste punctie heb ik een flinke nabloeding gehad en ik was nu ook weer heel bang voor veel bloedverlies en ik had steeds het gevoel dat er sloten bloed uitkwamen. Gelukkig was dit niet het geval, ik vloeide bijna niet. Daar was een reden voor want eind van de ochtend stond de vk aan mijn bed dat er een tampon was ingebracht vanwege een bloeding. Die moest er weer uit, ok, doen we ff dacht ik, maar dat ging niet zo makkelijk. Uiteindelijk ging de gyn nog 1x zelf proberen alvorens we naar de ok zouden gaan. Gelukkig lukte het nu wel en er kwam een halve meter verband uit, vol bloed. Logisch dus dat ik niet vloeide. Uiteindelijk ben ik tussen de 1000 en 1500 cc bloed verloren. Ik vraag me nog altijd af wat er nou eigenlijk aan de hand is geweest en wat er zou zijn gebeurd als ik vaginaal bevallen zou zijn. Tijdens de nacontrole heb ik dit niet kunnen vragen, de gyn vroeg nog net niet wat ik kwam doen, ging ter plekke de overdrachtsbrief lezen en zijn belangrijkste gespreksonderwerp was anti-conceptie. Toch een beetje jammer dat we door hem een paar jaar eerder waren doorverwezen vanwege het ontbreken van zaadcellen. Ik heb mijn dossier ook opgevraagd maar daar kon ik ook niet uit opmaken wat er nu precies aan de hand is geweest.

De traagheid van het eerste deel, de snelheid van de ks en daarbij ook nog een mini die het niet goed deed heeft uiteindelijk flink indruk op mij gemaakt. Ook dat ik alleen maar wilde slapen vind ik achteraf lastig, hoe het met mini ging boeide me niet.
Ik vind het ook nog steeds moeilijk dat ik mini maar heel even heb gezien. Ik had hem zo graag aan willen pakken en op mijn buik leggen, bewonderen, ruiken, aanraken. Mijn eerste herinnering is mini met gitzwarte haartjes, armen en benen gespreid die boven een zwart doek omhoog werd gehouden. De volgende dat hij in de couveuse lag aan de beademing.

Ik ben nog drie keer kort zwanger geweest maar heb de gedachte aan bevallen telkens verdrongen. En enerzijds baal ik ontzettend dat ik niet in de herkansing mag want ik had ook graag een ongecompliceerde bevalling gehad met een verse baby op mijn buik. Anderzijds ben ik stiekem ook wel blij dat ik nooit meer hoef te bevallen, de paniek en emoties die bij me omhoog komen als ik er al aan denk zijn dusdanig dat ik daar echt iets mee had moeten doen dan.

Ik vind het vooral fijn dat ik niet de enige ben die de bevalling als verschrikkelijk heeft ervaren. Om mij heen wordt dit niet zo ervaren dus ik heb me daar wel heel alleen in gevoeld. Ik heb het denk ik ook wel gebagatelliseerd voor mezelf omdat het niet verschrikkelijk en een hel mocht zijn.

En nu ben ik leeg, alleen al door er over na te denken en hier neer te zetten, is toch weer confronterend,

Oh, dames toch...
Even een dikke voor al het oude en nieuwere zeer.

Hier liep het ook niet allemaal zoals gehoopt. Of zelf maanden te voren vastgelegd in mijn dossier.
De bevalling van oudste was een 23 uur durende hel, waarbij ik na een doorwaakte nacht vol pijn, bijna 7 uur lang heb moeten wachten op de beloofde ruggenprik. "De anesthesist komt zo!" heb ik 300x moeten aanhoren. En toen de anesthesist er eindelijk was.... had ik 5 cm ontsluiting en mocht ik geen ruggenprik meer
Verslagen was ik (al vanaf de 4e maand stond er in dikke letters op mijn dossier dat ik wilde bevallen met ruggenprik), en toen werd er al gauw besloten de prik toch te plaatsen. Toen deze weer werd uit gezet bleven de persweeen uit. 2 uur lang heb ik geperst. Ik had geen flauw idee wat ik aan het doen was, ik ijlde van de koorts en wilde alleen maar rust en weg uit dat bed.
Er was twijfel of baby wel goed lag. Echoapparaat er bij gehaald, telefoontjes over en weer, dreigementen "we geven je nog 10 minuten, dan gaan we naar de OK".
Ik geloofe er niet meer in dat er ooit nog een baby ging komen, had genoeg gehad en reageerde op n gegeven moment nergens meer op. Toen kreeg ik een flinke knip, vacuümpomp die een paar keer losschoot en ineens lag er een baby op mijn borst. Grijs en blauw, met een puntig hoofdje
Op dat moment kreeg ik vleugels

De bevalling van 2e was vergeleken hiermee lichamelijk gezien 'n eitje. Alles korter dan 23 uur vond ik prima
Maar het psychologische aspect zat me dwars. Ik was zo bang dat het weer niet zou lukken, geloofde niet in de kracht van mijn lichaam en geest. Angst en paniek waren de sleutelwoorden.
Maar op geheel eigen kracht, met slechts 20 minuten persen, heb ik mijn zoon op de wereld gezet. Had ik dat eerdere bevaltrauma niet gehad, dan was het een droombevalling geweest.

De bevalling van 3e werd vanwege extreme HG ingeleid met 38 weken. De hele zwangerschap lag ik ziek in bed, op bank of in ziekenhuis. Zelfs 'n paar dagen ervoor wederom opgenomen geweest vanwege uitdroging. Allesbehalve fit dus. Omdat ik niet kon puffen zonder te kotsen (mijn eigen kleren, 2 operatieschortjes en uiteindelijk mijn naakte zelf steeds ondergespuugd) en dus niets kon om de weeën op te vangen, werd ik richting OK gereden (ander ziekenhuis dit keer) voor n ruggenprik.
Die werd scheef gezet
De anesthesiste spoot nog n paar keer wat bij, maar er viel niets aan te doen. Dus mijn ene kant was gevoelloos, en mijn andere kant verging van de pijn. Ik kon niks, alleen maar liggen en wachten tot het over ging. Niet puffen, zuchten of bewegen om de pijn op te vangen. En maagsap met bloed kotsen
De ontsluiting verliep gelukkig vrij vlot, toen mocht ik persen, maar wederom geen fucking perswee te bespeuren!
Persen, kom op!
Hoe dan?? Ik voelde niks, klooide maar wat aan. Geen oergevoel, geen kracht, geen niks meer.
Toen werd er overlegd. Ze wilden bloed afnemen, naalden steken in mijn baby die nog in mijn buik zat, om te zien of hij niet in nood verkeerde.
Wtf
De gyn en de vk liepen de gang op om de benodigde spullen te halen. Maar dit pikte ik niet! No way dat ze in mijn kleintje zouden gaan prikken met hun enge naalden!!
Met alles dat ik in me had, vanuit m'n tenen, probeerde ik mijn baby er uit te krijgen. "Oh M., ik voel wat ik voel wat!" Hij keek en schrok zich rot
Het hoofdje van m'n baby hing er uit. M. rende de gang op om de arts te halen. Die knipte de navelstreng door die om het nekje gedraaid zat, et voilà: zoon nummer 3

Ook hier onvolledige of onjuist ingevulde bevalverslagen.
Wat is dan het nut daarvan, als je toch niet de juiste informatie erin verwerkt?
Bevallen is geen pretje, niemand die t voor z'n lol doet.
Maar in mijn beleving gingen er bij mij meerdere dingen fout onder het mom van "ooops, kan gebeuren".
Of nou ja, niet echt fout. Maar het had ook anders gekund. Dan had ik misschien met een wat fijner gevoel kunnen terugkijken. Nu word ik er voornamelijk heel verdrietig en boos van

[ Bericht 6% gewijzigd door Kersjes op 02-07-2014 23:34:03 ]

Ik ben bijna 26 weken nu LE. Ik wou heel graag terug naar de vk. Daar voel ik me normaler en meer gehoord dan bij de gyn. Toch moet ik naar de gyn terug met 35 weken..

Ik vond jouw verhaal zo "heftig", maar toch ook zo herkenbaar.

Dank Nikki voor de tip. Ik ben idd ook al langzaam bezig met m'n geboorteplan. Maar het is zo lastig, ik heb er nog geen vertrouwen in dat het op de natuurlijke wijze gaat lukken. En ik wil het zo graag, maar zonder vertrouwen kom ik nergens.

Ik word trouwens zo moe van mensen die dan zeggen: ga weer voor een ks, anders heb je straks van onder en op de buik een litteken

Mijn nacontrole sloeg trouwens ook nergens op. Computer was stuk, dus ik moest eerst vertellen wat ik kwam doen

Cwen, je ging met zoveel vertrouwen je bevalling in (tot de inleiding dan) t is gewoon oneerlijk hoe t is gegaan!

Opscheppen, bah... Als men ernaar vraagt probeer ik t altijd met een lach te vertellen. Gelukkig prikken slechts een paar mensen er doorheen.

Twinkle, hoop dat je ervaring dit keer beter wordt.

Tankgirl, verhalen van hier helpen mij wel om t ook positiever te maken. Ze waren bang voor zoveel complicaties bij mij. die er allemaal niet zijn gekomen door de deskundigheid en het ingrijpen van de vk/gyn. Het had veel erger kunnen worden en ja dat lees ik hier soms ook. Dat helpt mij om te relativeren.

Poezebeest, je verhaal. Wat een herkenning. Hier stonden ze ook midden in de nacht voor m'n neus met de mededeling: spoedks.

Ik vind het ook nog steeds moeilijk dat ik mini maar heel even heb gezien. Ik had hem zo graag aan willen pakken en op mijn buik leggen, bewonderen, ruiken, aanraken

En dit helemaal.. Ik heb Ow niet eens gezien, alleen gehoord. Ik was door alle chaos m'n bril vergeten.
Mijn eerste herinnering is dan ook dat ze hem op me leggen bij de neo. En dat ik eerst vraag of ze zeker weten of dit kind van mij is (vriendje was teruggestuurd naar de suite). M'n tweede herinnering is dat ik vraag of ik hem mag aanleggen. Dat ze nee roepen en dat een zuster hem snel een fles geeft.


_{sorry dat ik hier vooral ego over mezelf praat... Ik weet niet, maar ben momenteel heel erg met mezelf bezig..}

Loj, waarom mocht je Ow niet aanleggen? Was hij daar echt te klein voor of hadden ze eigenlijk geen goede reden en propten ze er bot gezegd gewoon een fles in?

En als ik nu echt moet zeggen wat ik het ergst vind van de hele bevalling, dan is dat echt dat ik S maar een minuut gezien heb voor hij weggereden werd naar de neo. En als ik dan foto's kijk van S op de neo dan vind ik dat echt heel naar om te zien. Ik heb een foto van S met een zuster en als ik die foto zie krijg ik horrorgevoelens. De blik in haar ogen, totaal geen liefde en zo heeft S dan zijn eerste uren beleefd. Hij weet het later zelf vast niet, maar ik vind het heel erg. Gelukkig waren zijn papa en mijn zusje regelmatig bij hem, maar het blijft steken.

Oh en waar ik zelfs een beetje om ben. Ze hebben geen foto's gemaakt van toen S geboren werd. En dat vind ik echt zo jammer. Van T en L heb ik zo'n heerlijke pasgeboren natte baby foto, maar van S niets. Mijn zusje deed de foto's maar gaf de camera aan de stagiaire/verpleegkundige met de vraag of zij wilde fotograferen omdat mijn zusje T vasthield. En er is dus gewoon geen enkele gemaakt.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 20:59 schreef L-E het volgende:

[..]

Ik hoor vaker over mensen die na 2 keer klaar zijn, dat ik daar onzeker van word zegt alles over mij natuurlijk

Oh maar lieve L-E, je moet niet vergelijken! Geen verhaal en geen persoon is hetzelfde, dus ook elke therapie ziet er anders uit. EMDR werkt "vaak" snel; daar staat het om bekend, maar het kan alleen snel werken als er aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan. Ik kan je zo tig redenen noemen waarom EMDR langduriger nodig is, dus zo "ongewoon", is het niet. Jij bent uniek, dus wat je nodig hebt is uniek.

quote:

Op donderdag 3 juli 2014 09:28 schreef silliegirl het volgende:

[..]

Oh maar lieve L-E, je moet niet vergelijken! Geen verhaal en geen persoon is hetzelfde, dus ook elke therapie ziet er anders uit. EMDR werkt "vaak" snel; daar staat het om bekend, maar het kan alleen snel werken als er aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan. Ik kan je zo tig redenen noemen waarom EMDR langduriger nodig is, dus zo "ongewoon", is het niet. Jij bent uniek, dus wat je nodig hebt is uniek.

Dank je voor je fijne reactie Het duurt me inmiddels gewoon echt te lang. Ik weet dat die gedachte me niet vooruit helpt, maar het voelt soms zo uitzichtloos en dat maakt heel verdrietig. Het gevoel van falen tijdens die zwangerschap en bevalling was enorm, nu faal ik ook nog eens in beter worden. Het gaat op en neer, en nu zit ik even in de 'neer' merk ik Ik weet wel dat er sprake is van meerdere trauma's bij mij en dat het daardoor wat langer duurt is vast heel logisch.

Poezebeest, wat een verhaal joh Verdenking op hellp wellicht? En je kindje niet meteen bij je hebben is hels, zo onnatuurlijk. Dat is het moment waar je je hele zwangerschap van droomt, die eerste ontmoeting met je kindje, en dat wordt dan zo bruut verstoord. Heel naar. Mocht je echt nog meer willen weten over wat er in je dossier staat en wat er nu precies is gebeurd, kun je daar een afspraak over maken met de gyn of vk. Ik zelf heb een enorme behoefte aan informatie, aan feiten, maar dat ben ik. Daar weer in duiken haalt ook wel veel omhoog, is mijn ervaring.

Loj, heb je minder vertrouwen in de gyn dan de vk? Komt dat door je vorige ervaring? Ik weet nog dat ik jouw verhaal las en daar angstig van werd, en jij me toen heel lief ging gerust stellen dat de kans op hellp zooo klein is, haha. Hoe ervaar je deze zwangerschap mentaal gezien? Is daar aandacht en ruimte voor door de zorgverleners?

Loj jeetje .. ondanks dat ik zelf geen bv-persoon ben word ik wel plaatsvervangend boos op de persoon die gauw even een fles in je kind propte, zonder verdere uitleg waarom dat dan niet zou kunnen.

Sowieso word ik plaatsvervangend boos op sommige hulpverleners

Bij mij zijn er heel wat dingen gebeurd maar elke keer zeiden ze heel duidelijk waarom het werd gedaan. Dan snap je het beter en heb je daar wat eerder vrede mee misschien, omdat je beseft wat het anders voor consequenties voor jou en je kindje kan hebben.

Kersjes ook.. wat een verhalen . Vind het heel erg voor jullie en hoop dat het ooit ergens een plaatsje mag krijgen als dat nog niet gebeurd is

quote:

Op donderdag 3 juli 2014 03:20 schreef Loj het volgende:
_{sorry dat ik hier vooral ego over mezelf praat... Ik weet niet, maar ben momenteel heel erg met mezelf bezig..}

Daar is dit topic toch voor? Ik denk dat de meesten die hier lezen of posten iets naars hebben meegemaakt. Of we zitten nog in het verwerkingsproces, of het nare komt weer even naar boven... Zo kun je in ieder geval je ei even kwijt.

En wat een doos van een zuster zeg! Zeker in neo horen ze beter te weten...

Bedankt voor de reacties op mijn stukje.
Fijn dat dit topic er is. Poezebeest, ik denk dat als je nu nog verdriet hebt en er een bak emoties op je af komt, je zeker ook eens kunt gaan praten met een psycholoog.

Zelf heb ik de stap naar de verloskundige gezet vandaag. Even geïnformeerd of ik met hen niet eens kan praten over wat er is gebeurd en wat hun rol is bij een volgende bevalling. Dat voelt wel goed eigenlijk.

Loj .

LE, dank voor je uitgebreide reactie. Heel lief

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 23:26 schreef Kersjes het volgende:

Ook hier onvolledige of onjuist ingevulde bevalverslagen.
Wat is dan het nut daarvan, als je toch niet de juiste informatie erin verwerkt?
Bevallen is geen pretje, niemand die t voor z'n lol doet.
Maar in mijn beleving gingen er bij mij meerdere dingen fout onder het mom van "ooops, kan gebeuren".

Gek toch hè, dat dingen (bewust...??) verkeerd worden vastgelegd...
Ik denk dat dát me nog het meeste stoort, dat er niet eerlijk over is gedaan.
Want ja, waar mensen werken kunnen fouten gemaakt worden. Hoe triest ook, maar soms heb je 'pech'. Maar ben er dan als arts/VK aub eerlijk over...

Sowieso krijg ik de indruk dat bij veel dames hier de pijn er vooral in zit dat er niet goed is gecommuniceerd. Of dat vrouwen niet écht gehoord zijn. Zó belangrijk als je met mensen werkt. Zéker bij zoiets heftigs als een nieuw leven baren. Ik heb heel wat verschillende artsen/-assistenten gezien tijdens mijn zwangerschap en bevalling, en ze verschilden echt dag en nacht in hun benadering/inlevingsvermogen etc.

quote:

Op donderdag 3 juli 2014 13:45 schreef Rumine het volgende:

[..]

Daar is dit topic toch voor? Ik denk dat de meesten die hier lezen of posten iets naars hebben meegemaakt. Of we zitten nog in het verwerkingsproces, of het nare komt weer even naar boven... Zo kun je in ieder geval je ei even kwijt.

Ik had dit topic al eerder gelezen, wilde er eerst niet in reageren. Maar het haalt wel herinneringen terug. En gisteren bleef ik er echt weer een beetje in hangen... Dank voor de begripvolle reacties. Vandaag schijnt het zonnetje weer.

_{Ik weet niet of ik blijf meelezen...} Sterkte dames.

Ik ben het volledig met je eens Moonah. Communicatie is alles!

Ondanks mijn heftige ervaring kan ik overtuigd zeggen dat er bij mij goed voor me gezorgd is.
Iedereen was heel lief voor me. Als er even niks gezegd werd, werd er na een tijdje aan me verteld dat ze niks tegen me zeiden omdat ze alle aandacht bij hun werk nodig hadden en ze nú moesten handelen en geen tijd hadden om uitleg te geven.
Dat vond ik echt prima. Zorg eerst maar dat ik blijf leven, dan praten we daarna wel...

De opmerking van de stagiaire (oneerbiedige benaming volgens mij, Mignonne Hoe heet dat) dat ze niet konden zeggen dat het goed ging komen was heel heftig en heeft wel een belangrijke rol in mijn verwerking en trauma gehad, maar was tenminste wel eerlijk.

Ik ben kort er even boos over geweest en gedacht dat ze dan beter niets had kunnen zeggen, maar dat had ik ook niet fijn gevonden. Ik ben blij dat ze eerlijk is geweest. Het gaf de ernst van de realiteit goed weer (mocht ik weer eens denken dat ik een aansteller ben).

Nadat de rust was wedergekeerd zijn alle personeelsleden meermaals bij me geweest om te vragen hoe het ging en hebben er twee zelfs tegen me gezegd dat ze vonden dat ik zo goed meewerkte.
Ik vond dat bijzonder, want ik had nou niet echt een keus....

Tijdens één van de emdr sessies ben ik daar nog wel heel verdrietig/geschokt over geweest: dat ik in een bijna-dood-ervaring dus niets doe. Ik vecht niet, ik schreeuw niet, ik laat alles maar gebeuren...
Ik vond dat een enge gedachte, maar nu ik het opschrijf besef ik me dat het ook zo kan zijn dat ik op dat moment volledig op de kunde van het personeel vertrouwde. ...

Danic, zover ik kan inschatten was mijn bloedverlies een stuk minder heftig dan bij jou, het ging bij mij geleidelijk, dus het was niet heel acuut. Maar toen mijn bloeddruk dalende was en ik vocht kreeg in mijn infuus om dat te verbeteren en ik me ondertussen best slapjes ging voelen deed ik ook niets. Ik liet het allemaal gewoon over me heen komen. Ik denk dat het is wat jij zegt, vertrouwen in de kunde van de artsen.

Dat is nou typisch iets waar ik geen moment bij stil heb gestaan, dat je iets moet doen als je bijna dood gaat. Je ligt te vechten voor je leven, is dat niet al hard werken genoeg?

Wat zou je nog willen doen dan, danic? Je gevecht is op dat moment mentaal, niet fysiek, denk ik...

Maar ik herken het wel. Ik heb óók niets gedaan toen de gyn dat ding in me ramde, ik heb 'm niet geschopt, of mensen geslagen... En mijn man heeft ook niet geprotesteerd. Soms kan ik daar nog wel boos om zijn, want mijn man moest mijn spreekbuis zijn, dus waarom deed ie dat niet? Tegelijkertijd weet ik ook dat het snel ging, dat hij overdonderd was en dat ik het hem niet écht kwalijk kan nemen. Er werd niet gecommuniceerd en ik betwijfel of hij daar iets aan had kunnen doen. Maar je idee van niets doen herken ik, hoewel dat niet betekent dat er geen gevecht was.

quote:

Op donderdag 3 juli 2014 18:32 schreef Moonah het volgende:

Sowieso krijg ik de indruk dat bij veel dames hier de pijn er vooral in zit dat er niet goed is gecommuniceerd. Of dat vrouwen niet écht gehoord zijn. Zó belangrijk als je met mensen werkt. Zéker bij zoiets heftigs als een nieuw leven baren.

Hier haak ik aan .
Aan het begin van m'n eerste bevalling is er compleet niet naar me geluisterd. Om 22.00 uur ingestuurd naar het ziekenhuis met gebroken vliezen en meconiumhoudend vruchtwater maar nog zonder weeën. Tijdens de CTG kwamen die wel, heel laag onderin m'n rug. Ze werden niet opgepikt met de registratie. We hebben een tijd moeten wachten op terugkoppeling van de CTG en ze bleven komen, nog wel goed te doen, maar netjes om de 5 minuten. Dat kon echt niet volgens de verpleegkundige, ik had last van m'n rug, moest niet zeuren en m'n man moest naar huis. Ga slapen en 's morgens starten met inleiden. Ehm...slapen kan ik echt niet, daarvoor voel ik die weeen echt al te goed en ik wil dat m'n man blijft. Dan krijg je een slaappil. Die heb ik geweigerd, ik kan niet eens een paracetamol wegkrijgen. Jee, hebben we zo'n zeur. Een arts-assistent(?) heeft besloten dat ik dan een injectie zou krijgen om te slapen (achteraf gezien moet dat pethidine geweest zijn). Maar m'n man moet wel blijven van mij. Het mag echt niet. Ik heb zo m'n best gedaan om het anders te krijgen, maar onverbiddelijk. Ik moest niet zo paniekerig doen. En toen kwam de altijd brave ik naar boven en heb m'n man naar huis laten sturen terwijl ik dat echt niet wilde. Om 07.00 uur mocht hij zich weer melden. Daarna ben ik 'op slot' gegaan. Ik durfde tot de dagploeg begon niet op de 'hulpknop' te drukken ook al werden de weeën sterker en moest ik ontzettend nodig plassen (mocht m'n bed niet uit vanwege de injectie).

Terugdenken aan m'n eerste bevalling...nog steeds tranen ook al is het al vier jaar terug.
Depressief geworden, bang weer zwanger te worden. Uiteindelijk zelf toch besloten voor en tweede te gaan. Gesprek met verloskundige vooraf over angst, begeleiding en beleid na fluxus (ja, ik ook al). Later, tijdens follow-up molazwangerschap, ook nog gesprekken met de gynaecoloog. En ook psychische hulp die volgde op de depressie.

Nu ondertussen bevallen van m'n tweede dochter, 6 weken geleden. Een voor mij heftige ervaring. Heel goed voorbereid wat begeleiding betreft en dat is ook goed verlopen. En ook zelf goed voorbereid. Maar...weer begonnen met gebroken vliezen en gelijk heel hard huilen, paniek. M'n man heeft z'n uiterste best gedaan om me te helpen hyperventilatie te voorkomen. Maar de spanning in m'n lijf bleef naar mijn idee. Ik kon het niet, ik kon vond ik niets met de weeën (ehm, in minder dan 2 uur van 1 cm naar volledige ontsluiting). En met persen kreeg de baby het moeilijk, verloskundige schatte in dat het op eigen kracht zou lukken, maar heeft uiteindelijk toch een knip gezet. Ze kreeg me er niet doorheen.

Ik vind het moeilijk om over te praten en reacties zijn niet echt van de een orde dat ik me begrepen voel. Het is toch geweest, je vergeet de pijn toch.

Volgende week nacontrole. Wat kan ik ermee?

Och Kursor, wat ontzettend naar dat ze niet geloofden dat je weeën had. Ik heb dat vaker gehoord, volgens mij bij Burdie. Maar het is echt niet zo zwart wit. Als de ctg zegt dat er geen weeën zijn betekent dat niet dat ze er ook echt niet zijn. Wij hebben mijn rug weeën zelf getimed toen ik zag dat de ctg niets registreerde en daar werd gelukkig wél wat mee gedaan.

En dat ze je zomaar pethidine hebben gegeven kan ik echt niet begrijpen, zulke dingen moeten toch niet kunnen en altijd in goed overleg gaan. Wat moet dat een helse nacht geweest zijn. Je schrijft er niets over, maar is de rest van de bevalling wel naar je geluisterd?

Ik vind het heel knap dat je er zoveel over gepraat hebt en hulp hebt gezocht. En je schrijft over je tweede bevalling dat er een knip gezet moest worden, dat moet je jezelf niet kwalijk nemen hoor. Je hebt enorm je best gedaan en had alleen bij dat stukje even hulp nodig. Dat mág.

De bevalling zelf was hier niet trauma waardig. Ik riep wel dat ik nooit meer wilde direct erna maar dat kwam puur door de pijn en druk die er op had gestaan. Dat wilde ik echt nooit meer.
Achteraf bleek dat die druk er voor gezorgd heeft dat mijn stuitje en heiligbeen niet helemaal meer goed stonden dus de druk is wel echt flink geweest.
De fysieke nasleep, ik kan nog steeds niet fietsen, sporten of op mijn rug liggen zonder pijn, zorgt er wel voor dat ik geen natuurlijke bevalling meer aan durf.
En als ik dan verhalen lees over je kindje zelf aanpakken etc dan denk ik 'dat wil ik ook maar ik durf niet'.
En ik ben bang dat of ik nou natuurlijk beval of aandring op een ks gezien vorige nasleep dat die kraamweek en verder weer helemaal in teken van pijn staat.
Er zijn vrij weinig foto's van de kraamweek van Olivier (en mij) omdat ik me zo beroerd voelde. Ik kon weinig zelf en had al een zwangerschap van misselijk en overgeven er op zitten. O. huilde veel de eerste zes maanden. De pnd rolde zo over in een ppd.
Ik zou zo graag eens de roze wolk ervaren maar het voelt alsof welke manier van bevallen ik ook kies, ik mezelf weer in de ellende stort.

Maar goed het ging hier om de bevalling en de bevalling an sich verliep prima.

De arts-assistent blijft hier trouwens ook iets volhouden in het verslag wat anatomisch zo ongeveer onmogelijk zou zijn.
Maar dat heeft verder geen gevolgen dus niet erg verder.
In tegenstelling tot Moonah dr verhaal bijvoorbeeld.

[ Bericht 0% gewijzigd door laziness op 04-07-2014 10:29:47 ]

En Cwen, ik hoop echt dat je dit verhaal bij het ziekenhuis neergelegd hebt want mijn god. Ik wilde spontaan gaan slaan en schoppen terwijl ik je verhaal las.
Het is ook heel anders dan mijn ervaring met het ziekenhuis. Echt zo jammer dat je angst waarheid is geworden want totaal onnodig en het kan ook in een ziekenhuis gewoon prettig verlopen.

quote:

Op donderdag 3 juli 2014 18:32 schreef Moonah het volgende:

[..]

Sowieso krijg ik de indruk dat bij veel dames hier de pijn er vooral in zit dat er niet goed is gecommuniceerd. Of dat vrouwen niet écht gehoord zijn. Zó belangrijk als je met mensen werkt. Zéker bij zoiets heftigs als een nieuw leven baren. Ik heb heel wat verschillende artsen/-assistenten gezien tijdens mijn zwangerschap en bevalling, en ze verschilden echt dag en nacht in hun benadering/inlevingsvermogen etc.

[..]

Ik denk dat dat inderdaad een groot gedeelte van een slechte ervaring is.
Althans als ik bij mezelf kijk. Bevalling van de oudste ging ook niet volgens het boekje en uiteindelijk een vacuümpomp met aardig wat tracties, kind wat het ook niet optimaal deed.
Maar ik ben wel echt heel goed opgevangen. Gyn kwam voor we naar huis mochten nog langs om te vragen hoe het met ons ging. Op het moment dat gyn,vvriend en vpk weggingen met baby was er een andere verpleegkundige bij mij. Er is ook gewoon steeds duidelijk gecommuniceerd waarom die pomp nodig was, waarom baby in couveuse lag.HWat er zou gebeuren als ie niet beter ging ademen na 3 kwartier.
Ook nacontrole in het ziekenhuis gehad op verzoek van de gyn en ook bij hem. Als we er last van hadden of bij een volgende zwangerschap er last van zouden hebben konden we altijd een afspraak maken.

Ik heb er gelukkig geen traumatische ervaring aan over gehouden. Voor mijn gevoel was het gewoon pech dat het liep zoals het liep. Ook de reden van zijn slechte start was verklaard door mijn verloskundige. (Al is er 1 zin in het beval verslag waar ik altijd wel even van volschiet, zelfs na bijna 4 jaar).

2e keer was ook weer niet helemaal zoals het moest gaan, maar daarom heb ik ook zoiets van, ik wil niet nog een keer. Maar ook hier weer super opgevangen. Maar het is vooral mijn gevoel van onmacht tijdens die bevalling wat mij het meeste is bijgebleven.
En daarbij heb ik 2 geweldige en gezonde kinderen, dus het is goed zo hier

quote:

Op vrijdag 4 juli 2014 08:01 schreef Cwen het volgende:
Wat zou je nog willen doen dan, danic? Je gevecht is op dat moment mentaal, niet fysiek, denk ik...

Maar ik herken het wel. Ik heb óók niets gedaan toen de gyn dat ding in me ramde, ik heb 'm niet geschopt, of mensen geslagen... En mijn man heeft ook niet geprotesteerd. Soms kan ik daar nog wel boos om zijn, want mijn man moest mijn spreekbuis zijn, dus waarom deed ie dat niet? Tegelijkertijd weet ik ook dat het snel ging, dat hij overdonderd was en dat ik het hem niet écht kwalijk kan nemen. Er werd niet gecommuniceerd en ik betwijfel of hij daar iets aan had kunnen doen. Maar je idee van niets doen herken ik, hoewel dat niet betekent dat er geen gevecht was.

Oohh dat laatste herken ik ook al zo goed! Dat mijn man niks deed terwijl ik lag te schreeuwen van de pijn, dat hij de mensen niet tegenhield die gewoon halve armen naar binnen ramden, of het infuus alleen maar hoger zetten, hij zag toch wel dat ik pijn had?? Waarom deed hij niks? Maar hij was ook bang, hij wist ook niet wat hij met de situatie aan moest en hij wist ook dat het ziekenhuispersoneel het beste met mij en Isa voor hadden, iets wat ik op dat moment totaaaaal niet zo ervaarde. Ik herinner me een uitspraak van mijn vader, dat hij een co bijna aanviel en zo krachtig op kwam voor mijn moeder, dat wilde ik ook!! Maar iedereen is anders, en ik vraag me af of het verschil zou hebben gemaakt als hij harder op was getreden.

quote:

Op vrijdag 4 juli 2014 00:30 schreef L-E het volgende:
Dat is nou typisch iets waar ik geen moment bij stil heb gestaan, dat je iets moet doen als je bijna dood gaat. Je ligt te vechten voor je leven, is dat niet al hard werken genoeg?

Lag ik dat dan? Dat is een beetje wat ik me afvraag. Ik heb niet het gevoel dat ik lag te vechten. Ik was alleen maar bang, en voelde me enorm schuldig naar mijn vriend en Eva (nog niet eens zo zeer naar Rosalie )

Lazi, ik heb jouw verhaal nooit helemaal exact meegekregen, maar weet nog wel dat je zo'n last had van je stuitje. Is dat nog steeds zo joh? Kan er niets aan gedaan worden door bijvoorbeeld een osteopaat?
En je mag hief je verhaal toch gewoon kwijt? Het gaat toch niet alleen om de bevalling maar ook om alles wat er omheen speelde wat voor jou een emotionele lading geeft.

Ik twijfel ook nog over een ander stukje in mijn hele proces. Of ik dat hier neer wil zetten. Maar dat gaat vooral over reacties van mensen om me heen tijdens en na de zwangerschap....

Oh en Lazi, dat anatomisch onmogelijke. ...was dat dat vingertje van O, wat eeeh...ergens anders te voorschijn kwam? Zoiets staat me nog bij.

En Kursor, wat een horken zeg tijdens die eerste bevalling! Hoezo niet luisteren! Die mensen zijn de liefde voor hun vak al ver voorbij. Als je zo met mensen omgaat heb je het verkeerde beroep gekozen! Allemachtig!

Ja dat ja, handje elders Dat handje is wel anatomisch wel mogelijk hoor.
Maar volgens iedereen was er van binnen geen aanwijzing dat dit gebeurd zou zijn omdat je darm dan schade zou moeten hebben.
Maar die man verzint zoiets ook niet lijkt me dus misschien is het een medisch wonder dat er niks te zien was?
Maar zoiets maakt wel duidelijk wat er dus wel voor schade kan zijn. Daar ga je zelf horror scenario's bij bedenken voor een volgende keer

En pijn is wel minder hoor, drie jaar later maar ik heb zoiets van tel mijn zegeningen dat het nu houdbaar is en wie weet wat een volgende bevalling er mee doet. Dat risico wil ik niet lopen.