De OP is inderdaad warrig, maar er staat - ondanks dat er een SP/PVV spruitjeslucht vanaf walmt die mij niet aanstaat - toch wel zaken in die het overdenken waard zijn.
Ik woon en werk nu al bijna 15 jaar in het buitenland, en als ik dit leven vergelijk met het leven van mijn ouders, dan heb ik een super liberaal leven. Gaan en staan waar ik wil, doen en laten wat ik wil. Weinig verplichtingen, erg bevoorrecht. Dat bevoorrechte gevoel uit zich met name door het leven in een ander land. Iedere keer als ik door ons winkelcentrum loop, en ik zie Japanse families op een bankje met z'n allen een ijsje eten, dan denk ik weer wat is het toch heerlijk om niet tussen Nederlandse horken te hoeven leven. Want die hadden dat bankje al lang gesloopt. In de VS vond ik het heerlijk om 's avonds nog even wat boodschappen te doen. 's Nachts te voet naar de Kroger, die een blok verder lag. Geen lange rijen bij de kassa's, heerlijk rustig. Boodschappen doen wanneer ik dat wil, niet wanneer de vakbond dat wil.
Maar als ik met collega immigranten over het leven in een ander land praat, dan missen we vooral het gevoel ergens bij te horen. Mijn collega's uit India worden daar bijna door verscheurd, omdat het in hun cultuur nog veel belangrijker is om ergens bij te horen. Pervers bijna, vanwege het kastesysteem, dat nog steeds z'n invloed heeft. Maar zij missen hun grote groepen vrienden en kennissen. Een Indiase collega van me had bij z'n huwelijk 4000 mensen uitgenodigd. Wij hadden voor ons huwelijk (door omstandigheden weliswaar, maar toch) twee getuiges die we nog maar een half uurtje kenden. Wij horen nergens meer bij. Ik ben Nederlander, maar voel me alleen nog maar Nederlander als Nederland een medaille wint, of het goed doet op het WK. Ook als ze het slecht doen hoor, maar de rest van het jaar zul je mij zelden over Nederland horen. Maar in de VS hoor je al geluiden om maar niet meer aan de WK mee te doen, vanwege de frictie die dat geeft met Mexicanen die in de VS wonen.
Het is wel eens anders geweest. Toen ik nog een peuter was gingen we in de zomer met de hele familie (opa, oma, ooms, tantes, neefjes en nichtjes) naar een camping. Denk tussen de jaren 74 en 78, toen Nederland het ook aardig deed op EKs en WKs

. We leefden er bijna in een commune, een hele veilige omgeving, waarbij er altijd wel iemand was die een oog op de kleintjes hield. Terugkijkend was ook dat een bevoorrechte positie. "Toen was geluk nog gewoon" - het geluk halen uit het gevoel onderdeel te zijn van iets. Te weten dat je als ukkie kunt vertrouwen op ooms en tantes,
dat je neefjes en nichtjes opgroeien met dezelfde normen en waarden, en dat je je niet in allerlei vreemde bochten hoeft te wringen om onderdeel te zijn van een groep, zonder dat je problemen krijgt met je ouders. Misschien een romantisch beeld, want ik kan me goed voorstellen dat er ooms en tantes waren die een bloedhekel aan elkaar hadden, maar op fotootjes en filmpjes zie je een grote gelukkige familie.
In een maatschappij waarbij je veel culturen hebt, krijg je frictie, omdat je zo veel verschillende normen en waarden hebt. Dit is de frictie waar de PVV en de SP hun winst mee halen.
Uit eigen ervaring - ben getrouwd met een buitenlandse en wij wonen samen in een ander land - kan ik je vertellen dat deze frictie ook best leuk kan zijn. Als je er op bent voorbereid, en je hebt je er op ingesteld om met die andere cultuur om te gaan, dan is dat een geweldige ervaring. Daarnaast kun je als expat of hipo de wereld toch bijna naar je hand zetten, en een vet salaris vergoedt veel, kan ook geluk creeeren.
Maar als je weinig hebt en weinig kent, en veel mensen hebben weinig en hebben weinig kennis, en als je helemaal niet zit te wachten op deze ongein en je wil het liefst naar het Rad van Fortuin kijken, dan heb je een probleem. Dit betekent dat je met het huidige beleid grote groepen hun geluk ontneemt, en dat je constant aan hun stoelpoten aan het zagen bent. Nu zal een liberaal zeggen dat die mensen zich ook aan moeten passen. Moet dan aan Gordon Brown denken, die een dame die klaagde over buitenlanders wegzette als "bigoted woman". Gemakkelijk praten, als je niet in haar huis woont.
Als maatschappij zijn we heel erg druk doende geweest om het "toen was geluk nog gewoon" gevoel aan te pakken. Het gevoel ergens bij te horen is stelselmatig aangevallen. De Zwarte Pieten discussie is een ander voorbeeld. Ja, Zwarte Piet was van oorsprong racistisch. Wel eens een Sjors en Sjimmie uit de jaren 50 gelezen? Nederland was toen racistisch. Je zit nu zo'n boekje met plaatsvervangende schaamte te lezen. Maar realiseer je dat racisme in de mens zit ingebakken.
In Japan zijn ze vaak nog hartstikke bang voor buitenlanders. Maar het is een angst die je af kunt leren, en ik denk dat we daar in Nederland aardig in slagen (het kan nog beter, Nederlanders zijn geen Amerikanen). Juist dan mag je je
heritage koesteren. Kijk met een knipoog terug op die tijd, en ga met respect om met je eigen cultuur.
Lang verhaal, maar de kern is dat mensen, ook de grootste individualisten, behoefte hebben aan het onderdeel zijn van een groep. Liberalen zijn gefocusseerd op het individu. Prima, dat brengt (economisch) veel goeds. Maar verlies dat eerste niet uit het oog. Wat EM hierboven zegt dus, in een zin.
[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 02-07-2014 06:06:45 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson