Depressie & Angst #101: Waar we soms ook wat voorbarig zijn

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 19:20 schreef Gray het volgende:

[..]

Dat is al een goed begin!

Overigens was het bij mij in de vorm van terugkerende gedachten. Als een zwart spookje dat in je oor zat te fluisteren: _{Kill yourself. Come on, just do it. Go kill yourself.}

Daarbij had ik alleen gevoelens van uitzichtloosheid, hopeloosheid en het gevoel te leven in een donkere afgrond.
Nu en dan komen ze terug, maar alleen in zwaarmoedige tijden. Welke ik jaren niet meer had. Overactief denken leidt daar vanzelf toe bij mij, lijkt.
Maar ik herken het nu, en weet ernaar te glimlachen, of het heel even de tijd te geven en alleen maar het voelen om het gevoeld te hebben. Het ebt dan al snel weer weg.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Zwart spookje wat fluisterde? Pfff ik was gewoon de vleesgeworden dood geworden

_{Even spoiler ivm misschien iets te heftige tekst}

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik ben blij dat ik daar vanaf ben. Nu is het wel gewoon telbaar (2 of 3 keer per maand ofzo? Maar de gedachte verdwijnt ook weer heel snel dus ik heb er tot nu toe geen probleem mee). Er is weer ruimte in mn hoofd om dingen te doen en te proberen, terwijl eerst die ene gedachte overheerste en ik alleen daar mee bezig was. Er is nu weer een heel klein dun straaltje hoop waar ik me aan vastklamp, al vind ik het soms wel eng wat er kan gebeuren als ik een tegenslag krijg. Zal ik dan terugvallen of zal het juist veel erger terugkomen?

@Kuo: blijf vooral schrijven. Schrijf alles erin op. Zo kom je echt tot goede inzichten. Het werkt echt, maar je moet jezelf wel dwingen om het te doen.

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 19:42 schreef Elvi het volgende:
Zwart spookje wat fluisterde? Pfff ik was gewoon de vleesgeworden dood geworden

_{Even spoiler ivm misschien iets te heftige tekst}

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik ben blij dat ik daar vanaf ben. Nu is het wel gewoon telbaar (2 of 3 keer per maand ofzo? Maar de gedachte verdwijnt ook weer heel snel dus ik heb er tot nu toe geen probleem mee). Er is weer ruimte in mn hoofd om dingen te doen en te proberen, terwijl eerst die ene gedachte overheerste en ik alleen daar mee bezig was. Er is nu weer een heel klein dun straaltje hoop waar ik me aan vastklamp, al vind ik het soms wel eng wat er kan gebeuren als ik een tegenslag krijg. Zal ik dan terugvallen of zal het juist veel erger terugkomen?

@Kuo: blijf vooral schrijven. Schrijf alles erin op. Zo kom je echt tot goede inzichten. Het werkt echt, maar je moet jezelf wel dwingen om het te doen.

Wie of wat is dat kleine straaltje hoop?

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 20:09 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Wie of wat is dat kleine straaltje hoop?

Ik denk ikzelf? Ik weet het niet. Ik heb heel hard aan mezelf gewerkt en mezelf gedwongen om iets te ondernemen. En nu heb ik wel het idee dat mn leven weer een beetje van de grond komt. Ik ga half juni beginnen met vrijwilligerswerk en mijn taken daar geven me een goede kans op een baan elders omdat ik heel veel ga netwerken. Mn hobbies heb ik ook weer een beetje opgepakt, mn liefdesleven loopt eigenlijk ook wel goed, vriendschappen gaan beter nu ik niet meer als een zwart gat op de bank naast ze zit

Ik denk dat het belangrijk is dat je de hoop vanuit jezelf laat komen zodat je weer meer kan ondernemen en vanuit daar je winkansen verspreiden. In de hoop dat als er 1 ding wegvalt er nog genoeg is om overeind te blijven zeg maar... Maar nog steeds ben ik wel bang voor een terugval als bijvoorbeeld het vrijwilligerswerk te moeilijk blijkt te zijn _{(het is een functie waar je in een normale economische situatie voor betaald zou krijgen )}.

Ik moet denken aan het antwoord van de hoofdpersoon uit Prozac Nation, als haar gevraagd wordt hoe ze in een depressie viel: "Gradually and then suddenly.". Ik denk dat het ook zo met het herstel gaat: geleidelijk, en dan ineens.

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 18:13 schreef magnetronkoffie het volgende:

Heb je niet het gevoel dat je voor jezelf wilt vechten?

Nou, vanmiddag had ik dus even een moment dat ik dacht: hier kan ik aan gaan werken, dit is een van mijn grootste issues (de trigger was sociaal contact waarin ik mijn gevoel ga (over)compenseren in mijn gedrag en er dan een vicieuze cirkel ontstaat) en dit moet ik bespreken in therapie. Toen was het namelijk even verdriet dat ik voelde, terwijl dat meestal woede naar mezelf is. En die woede of haat zorgt ervoor dat ik vind dat ik moet stoppen met alles.
Dus zodra dat verdriet weg is, is mijn motivatie en hoop weer weg. Het klinkt misschien gek.

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 20:18 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ik denk ikzelf? Ik weet het niet. Ik heb heel hard aan mezelf gewerkt en mezelf gedwongen om iets te ondernemen. En nu heb ik wel het idee dat mn leven weer een beetje van de grond komt. Ik ga half juni beginnen met vrijwilligerswerk en mijn taken daar geven me een goede kans op een baan elders omdat ik heel veel ga netwerken. Mn hobbies heb ik ook weer een beetje opgepakt, mn liefdesleven loopt eigenlijk ook wel goed, vriendschappen gaan beter nu ik niet meer als een zwart gat op de bank naast ze zit

Ik denk dat het belangrijk is dat je de hoop vanuit jezelf laat komen zodat je weer meer kan ondernemen en vanuit daar je winkansen verspreiden. In de hoop dat als er 1 ding wegvalt er nog genoeg is om overeind te blijven zeg maar... Maar nog steeds ben ik wel bang voor een terugval als bijvoorbeeld het vrijwilligerswerk te moeilijk blijkt te zijn _{(het is een functie waar je in een normale economische situatie voor betaald zou krijgen )}.

Hoor je wel eens van anderen dat je goed bezig bent? Dat ben je volgens mij namelijk wel.

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 20:42 schreef kuolema het volgende:

[..]

Nou, vanmiddag had ik dus even een moment dat ik dacht: hier kan ik aan gaan werken, dit is een van mijn grootste issues (de trigger was sociaal contact waarin ik mijn gevoel ga (over)compenseren in mijn gedrag en er dan een vicieuze cirkel ontstaat) en dit moet ik bespreken in therapie. Toen was het namelijk even verdriet dat ik voelde, terwijl dat meestal woede naar mezelf is. En die woede of haat zorgt ervoor dat ik vind dat ik moet stoppen met alles.
Dus zodra dat verdriet weg is, is mijn motivatie en hoop weer weg. Het klinkt misschien gek.

Hmm het klopt niet helemaal hierboven. Het is niet zo dat verdriet er per se voor zorgt dat ik motivatie heb - vaak zorgt het er juist voor dat ik dood wil - en ook niet dat ik zonder verdriet geen hoop kan hebben - want als ik vrolijk ben bijvoorbeeld kan ik ook hoop hebben. Maar het ging even over deze situatie vanmiddag. Ik had het idee dat ik echt bij mijn gevoel kwam - ik was niet alleen boos maar vooral verdrietig omdat ik het zo moeilijk heb in sociale contacten. En toen dacht ik dat dit, deze situatie, precies één van de belangrijkste dingen waardoor ik me slecht voel over mezelf, want het komt heel vaak voor, en dat dit dus is waar ik in therapie aan kan werken/het in elk geval kan bespreken. Verdriet maakt kwetsbaar en behoeftig, terwijl ik als ik boos ben op mezelf helemaal niet wil dat het beter gaat, omdat dat niet goed is, niet kan of wat dan ook.

Even iets heel algemeen, de meeste mensen denken toch wel eens aan zelfmoord? Of ben ik nu gek?

Liefdesverdriet, werkloos, uit je huis gekicked, geen geld. Ik kan nog wel doorgaan. En dan zie je zo'n razende intercity dan "snap" ik dat er somsngedachtes naar boven komen. Heb het odee dat er nog wel wat vsn een stigma op zit.

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 21:04 schreef sitting_elfling het volgende:
Even iets heel algemeen, de meeste mensen denken toch wel eens aan zelfmoord? Of ben ik nu gek?

Liefdesverdriet, werkloos, uit je huis gekicked, geen geld. Ik kan nog wel doorgaan. En dan zie je zo'n razende intercity dan "snap" ik dat er somsngedachtes naar boven komen. Heb het odee dat er nog wel wat vsn een stigma op zit.

Ja. Misschien wel 90% van de mensen. Maar het serieus overwegen, er langere tijd aan denken, plannen maken, voorbereidingen treffen etc. is wat minder gewoon.
Mijn psycholoog zei een keer 'ik wil ook wel eens dood'.

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 21:04 schreef sitting_elfling het volgende:
Even iets heel algemeen, de meeste mensen denken toch wel eens aan zelfmoord? Of ben ik nu gek?

Liefdesverdriet, werkloos, uit je huis gekicked, geen geld. Ik kan nog wel doorgaan. En dan zie je zo'n razende intercity dan "snap" ik dat er somsngedachtes naar boven komen. Heb het odee dat er nog wel wat vsn een stigma op zit.

Ik denk wel dat er een flink verschil zit tussen een willekeurige gedachte uit wanhoop en een alsmaar terugkerend, diep snijdend verlangen naar eeuwige rust.

De overeenkomst is wel dat het de geest of 'mind' is die wil ontsnappen aan de huidige situatie. En simpel als de geest is, denkt het direct daar aan. Het denkt niet aan het einde van denken, bevrijding, verlichting; hoe je het ook noemen wil. Het heeft zelfs al moeite met bedenken dat het anders moet denken dan wat het op dat moment doet, want zelfs dat is al een kleine 'dood'. Verandering is het vergaan van een moment.

En een ding is zeker in dit universum: alles verandert. Behalve misschien de menselijke domheid, aldus Einstein.

Overigens net weer lekker gesport a anderhalf uur. Was wat somber vandaag, maar heb het er lekker uit kunnen zweten. Inclusief wat van m'n verkoudheid, want begin nu lekker kleurtjes op te hoesten.
Heb geen avondeten gehad nog, behalve 2 wortels, maar heb eigenlijk ook niet echt trek. Ik ga het toch doen, want ondanks dat er nog een klein vetrandje aan me zit (en dat is in mijn geval meestal wel weinig), wil ik meer spiergroei en kracht kweken. Ik wil goed voor mezelf zorgen, dus moet ik ook goed eten.

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 22:40 schreef Gray het volgende:

[..]

Ik denk wel dat er een flink verschil zit tussen een willekeurige gedachte uit wanhoop en een alsmaar terugkerend, diep snijdend verlangen naar eeuwige rust.

De overeenkomst is wel dat het de geest of 'mind' is die wil ontsnappen aan de huidige situatie. En simpel als de geest is, denkt het direct daar aan. Het denkt niet aan het einde van denken, bevrijding, verlichting; hoe je het ook noemen wil. Het heeft zelfs al moeite met bedenken dat het anders moet denken dan wat het op dat moment doet, want zelfs dat is al een kleine 'dood'. Verandering is het vergaan van een moment.

En een ding is zeker in dit universum: alles verandert. Behalve misschien de menselijke domheid, aldus Einstein.

Ik denk dat sommige ook wel gewoon een continu gevoel hebben van 'het zoeken van rust' .

Ik bedoel, wie wil dat nou niet? Toch? Nu wil ik niet zeggen dat iedereen continu aan zelfmoord denkt maar aan een bepaalde fase waar je ontzettend veel rust en relax momenten hebt.

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 21:04 schreef sitting_elfling het volgende:
Even iets heel algemeen, de meeste mensen denken toch wel eens aan zelfmoord? Of ben ik nu gek?

Liefdesverdriet, werkloos, uit je huis gekicked, geen geld. Ik kan nog wel doorgaan. En dan zie je zo'n razende intercity dan "snap" ik dat er somsngedachtes naar boven komen. Heb het odee dat er nog wel wat vsn een stigma op zit.

Ik heb een passieve doodswens zoals het heet.

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 22:44 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik denk dat sommige ook wel gewoon een continu gevoel hebben van 'het zoeken van rust' .

Ik bedoel, wie wil dat nou niet? Toch? Nu wil ik niet zeggen dat iedereen continu aan zelfmoord denkt maar aan een bepaalde fase waar je ontzettend veel rust en relax momenten hebt.

Klinkt raar uit mijn mond momenteel maar in principe kan je die rust altijd hebben. Die rust kan altijd in je hoofd zitten, ongeacht de onrust daarbuiten.

Bij mij was het een combinatie van gewoon van de problemen af willen zijn (of rust, hoe je het wilt noemen ) en vinden dat ik het niet waard was om te leven.

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 22:59 schreef Miniem het volgende:

[..]

Ik heb een passieve doodswens zoals het heet.

Wie niet?

Ik ben benieuwd hoe de nieuwe Gray, Miniem, S_E, kvd, Elvi, kuo, magnetronkoffie vanover een jaar 50/100 naar onze posts zullen kijken.

.

-nvm-

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 23:11 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik ben benieuwd hoe de nieuwe Gray, Miniem, S_E, kvd, Elvi, kuo, magnetronkoffie vanover een jaar 50/100 naar onze posts zullen kijken.

Waarschijnlijk net als toen ik laatst oude foto's aan het bekijken was; "arme ziel, als je toch eens wist..."

quote:

Op woensdag 4 juni 2014 01:05 schreef Gray het volgende:

[..]

Waarschijnlijk net als toen ik laatst oude foto's aan het bekijken was; "arme ziel, als je toch eens wist..."

Oude foto's ? Je bedoelt toch niet foto's met je ex?

quote:

Op woensdag 4 juni 2014 02:30 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Oude foto's ? Je bedoelt toch niet foto's met je ex?

Neeeeeeej!

Ouder.

quote:

Op woensdag 4 juni 2014 02:33 schreef Gray het volgende:

[..]

Neeeeeeej!

Ouder.

Moet jij niet zo pitten of ben je aan het werk?

Maar idd als ik terugkijk op de 3/4 tal foto's tussen mijn 12 en 18e denk ik, doe wil ik nog een keer doen

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 12:49 schreef Mint_Clansell het volgende:

[..]

Als darmpatient kun je wel eens last krijgen van krampen en zo, volgens de bijsluiter. Ik heb er zelf gelukkig geen last van, hoewel ik wel een beetje een wazig gevoel heb in mijn hoofd.

Je weet dat, voordat die medicijnen echt beginnen te werken, je 4-6 weken verder bent he?

Oh, die lees ik nu pas...weet inderdaad dat het pas na een week of 4-6 begint te werken. Maar als het goed is zijn de eventuele bijwerkingen een stuk minder lang

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 12:23 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Das precies hoe ik het ook aanpak

Ik heb altijd kalmeringsmiddelen liggen en gebruik ze uitsluitend als ik vind dat het noodzakelijk is

Overigens heb ik een tijd gehad dat ik maandenlang ze zowat elke dag nam (met instemming van mn behandelaars btw)

Ik doe dat ook. Ze liggen klaar voor de momenten waarop het echt mis gaat zeg maar (hyperventileren, ramen, deuren, gordijnen dicht, inpakken met dekens op de bank enzovoort) en heb ook altijd een pilletje in mijn portemonnee.
Maar om meteen al preventief te gaan slikken omdat de angst tijdelijk groter wordt door het slikken van AD . Ik zie wel wat er komt, ik ben blij dat ik met aanvallen er nog oxa naast mag slikken en het is een geruststelling te weten dat als het te erg wordt, ik dat ernaast kan gaan slikken.

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 23:11 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Wie niet?

Ik ben benieuwd hoe de nieuwe Gray, Miniem, S_E, kvd, Elvi, kuo, magnetronkoffie vanover een jaar 50/100 naar onze posts zullen kijken.

.

Met die 50 ga ik al richting de 90....ik hoop dat of al weg te zijn, of dat ik heel veel dingen ben vergeten, inclusief het feit dat ik op fok zat

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 21:04 schreef sitting_elfling het volgende:
Even iets heel algemeen, de meeste mensen denken toch wel eens aan zelfmoord? Of ben ik nu gek?

Liefdesverdriet, werkloos, uit je huis gekicked, geen geld. Ik kan nog wel doorgaan. En dan zie je zo'n razende intercity dan "snap" ik dat er somsngedachtes naar boven komen. Heb het odee dat er nog wel wat vsn een stigma op zit.

Ik denk dat de gedachte eraan bij mensen wel eens voorkomt, maar het daadwerkelijk overwegen een stap verder is. Iedereen ziet wel eens zo'n razende intercity en denkt dan 'what if', maar vaak is dat zonder al te veel bijbedoelingen. Op het moment dat het je oprecht beter lijkt, dat je voor je gevoel niks of niemand meer hebt om nog voor te blijven, tja, dan moet je toch maar eens bij jezelf te rade gaan of er actie moet worden ondernomen.

quote:

Op woensdag 4 juni 2014 09:13 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Ik denk dat de gedachte eraan bij mensen wel eens voorkomt, maar het daadwerkelijk overwegen een stap verder is. Iedereen ziet wel eens zo'n razende intercity en denkt dan 'what if', maar vaak is dat zonder al te veel bijbedoelingen. Op het moment dat het je oprecht beter lijkt, dat je voor je gevoel niks of niemand meer hebt om nog voor te blijven, tja, dan moet je toch maar eens bij jezelf te rade gaan of er actie moet worden ondernomen.

Ik denk bij meeste methodes alleen altijd aan wie ik pijn zou doen.

Een trein is kut want je kunt het zo'n machinist niet aan doen of ambulance personeel om 25 stukken van je te vinden. Ophanging? Degene die je gaat vinden is f*cked for life. In het water springen? Misschien zullen ze je nooit vinden , denken ze dat je ergens in thailand zit ofzo. Vergif? Wie weet trek je dat niet en lig je binnen een half uur in het ziekenhuis om je maag leeg te pompen.

Zo blijft er niks over en ga je maar weer verder met je leven.

quote:

Op woensdag 4 juni 2014 09:19 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik denk bij meeste methodes alleen altijd aan wie ik pijn zou doen.

Een trein is kut want je kunt het zo'n machinist niet aan doen of ambulance personeel om 25 stukken van je te vinden. Ophanging? Degene die je gaat vinden is f*cked for life. In het water springen? Misschien zullen ze je nooit vinden , denken ze dat je ergens in thailand zit ofzo. Vergif? Wie weet trek je dat niet en lig je binnen een half uur in het ziekenhuis om je maag leeg te pompen.

Zo blijft er niks over en ga je maar weer verder met je leven.

Ja zo heb ik dat ook wel gehad, denk bijna iedereen wel eens een bepaalde periode.. Hangt idd een stigma op.