OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Cygne: fijn dat je bloeddruk gezakt is en dat ze zo netjes waren bij de apotheek! En bloemen is heel attent. Ik heb hier ook een bos staan, gisteren bezorgd namens man zijn werk.
Hier gaat het wel oké. Ben erg moe maar heb weinig pijn meer en bloedverlies is minimaal nu. Weinig pijn is te verklaren (ik kreeg een doos pijnstillers mee vanuit het ziekenhuis en mag morgen afbouwen). Weinig bloedverlies voelt 'raar', omdat ik gisteren zoveel bloed heb verloren. Zou dat dan normaal zijn? Iemand hier die daar ervaring mee heeft?
[ Bericht 0% gewijzigd door Malteser op 14-08-2014 18:27:44 ]
Hier gaat het wel oké. Ben erg moe maar heb weinig pijn meer en bloedverlies is minimaal nu. Weinig pijn is te verklaren (ik kreeg een doos pijnstillers mee vanuit het ziekenhuis en mag morgen afbouwen). Weinig bloedverlies voelt 'raar', omdat ik gisteren zoveel bloed heb verloren. Zou dat dan normaal zijn? Iemand hier die daar ervaring mee heeft?
[ Bericht 0% gewijzigd door Malteser op 14-08-2014 18:27:44 ]
Ah oké! Dat is fijn om te horen, want het voelde zo gek... Dank Burdie!quote:Op donderdag 14 augustus 2014 18:23 schreef Burdie het volgende:
Ik had na mijn curettage nauwelijks bloedverlies, het was als een hele lichte menstruatie. Dus dat kan zeker.
Ben alleen zo moe. Vandaag nog gesproken met het zkh en ik was toch behoorlijk wat bloed verloren op de OK (700 cc) en later op recovery nog ruim 300 cc. Dus ze vermoeden dat ik daarom nog zo moe ben. Maar vloeien is nu dus nagenoeg niets meer.
Fijn dat het wel oké gaat Malteser. En dat moe zijn blijft nog wel even idd. Flink wat bloed verloren en de narcose moet je lichaam van herstellen. Die rust zou ik dan ook echt nemen. En goed voor je laten zorgen.
Lief van de bloemen!
Lief van de bloemen!
En waar ik de afgelopen anderhalve dag opgelucht was dat het 'schoon' is, is er nu weer ineens veel verdriet. Zo graag hadden we dit mooie cadeautje eind februari in onze armen willen sluiten 
.
En iedereen roept: "Je weet nu in ieder geval dat je zwanger kunt worden. De natuur regelt zichzelf, het vruchtje was niet goed."
Tuurlijk, allemaal waar. Maar dit kindje was al zo welkom, we waren al voorzichtig wat namen aan het roepen. We waren er zo ongelooflijk dolblij mee. En nu is het weg en komt er eind februari geen kindje. Ik zit gewoon even stuk.
.En iedereen roept: "Je weet nu in ieder geval dat je zwanger kunt worden. De natuur regelt zichzelf, het vruchtje was niet goed."
Tuurlijk, allemaal waar. Maar dit kindje was al zo welkom, we waren al voorzichtig wat namen aan het roepen. We waren er zo ongelooflijk dolblij mee. En nu is het weg en komt er eind februari geen kindje. Ik zit gewoon even stuk.
Malteser, dat gevoel gaat nog wel een paar keer terugkomen. Maar t slijt, echt.. En je weet dat je zwanger kunt worden. Maar je wilde dít kindje. Niet weten óf je zwanger kon worden. Geef jezelf iig de tijd om t een plekje te geven. Doe dat op jouw tempo. 
Ach Malteser, zo herkenbaar En wat Cygne zegt, dat gevoel blijft nog wel even en zal altijd wel een plekje houden.
Neem de tijd voor het verwerken en er over te praten met de mensen die je vertrouwd en die geen nare opmerkingen maken. Want dat is wel het laatste wat je wil horen. Maar wat RemcoDelft ook zei, wrs hebben ze het niet eens door wat voor harde opmerkingen ze maken...
Hele dikke knuffel
En wat Cygne zegt, dat gevoel blijft nog wel even en zal altijd wel een plekje houden. Neem de tijd voor het verwerken en er over te praten met de mensen die je vertrouwd en die geen nare opmerkingen maken. Want dat is wel het laatste wat je wil horen. Maar wat RemcoDelft ook zei, wrs hebben ze het niet eens door wat voor harde opmerkingen ze maken...
Hele dikke knuffel
Mensen hebben inderdaad geen idee. Die denken je een hart onder de riem te steken... Maar die hebben het zelf niet meegemaakt.
Tralalalaaa
De afgelopen dagen ging t wel aardig of ik dácht dat t wel aardig ging maar vandaag weer een terugval. Dan doet t even zo verschrikkelijk veel pijn en ben ik zo boos op mezelf. Dat ik helemaal niks kan zelfs niet een kind krijgen. En dan weet ik ook zeker dat dat ook nooit gaat gebeuren. Morgen voel ik me vast weer beter maar vandaag is even rot.
Ach Cygne, wat rot dat je je zo voelt. Dikke knuffel
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Aww, niet boos zijn op jezelf hoor, jij kan er niks aan doen! Snap dat je gevoel nu even wat anders zegt.. Lijkt me erg zwaar, zeker na al die nare dingen de afgelopen tijd, neem even de tijd om verdrietig te zijn. Hoop dat je je morgen inderdaad beter voelt! Ik gun het je zo dat het binnenkort gewoon goed gaat!
Ach Cygne, hoe is het vandaag met je? Hoop wel wat beter dan gisteren.
Niet te streng zijn voor jezelf en naar jezelf toe
Niet te streng zijn voor jezelf en naar jezelf toe
Cygne, Malteser, Lingue en alle anderen hier. Even een dikke voor jullie.
Voor mij komt het moment dat ik twee jaar geleden positief testte en het een paar weken later misging ook weer in zicht. Ondanks dat ik er toen niet heel treurig om was ben ik toch benieuwd naar het kindje. Was het een jongen of een meisje? Hoe zou hij/zij eruit zien? Hoe zou ons leven er nu uit hebben gezien als dat kindje wel geboren was. Soms spoken die vragen even door mijn hoofd. Gelukkig zijn het maar momenten en ben ik vooral heel blij met de kindjes die ik heb en na de mk nog heb mogen krijgen, maar af en toe steekt het wel even.
voor jullie. Voor mij komt het moment dat ik twee jaar geleden positief testte en het een paar weken later misging ook weer in zicht. Ondanks dat ik er toen niet heel treurig om was ben ik toch benieuwd naar het kindje. Was het een jongen of een meisje? Hoe zou hij/zij eruit zien? Hoe zou ons leven er nu uit hebben gezien als dat kindje wel geboren was. Soms spoken die vragen even door mijn hoofd. Gelukkig zijn het maar momenten en ben ik vooral heel blij met de kindjes die ik heb en na de mk nog heb mogen krijgen, maar af en toe steekt het wel even.
Het is ook vreemd. 4 september is ineens heel dichtbij nu, ik zou al bijna moeten werpen dan. Wat anders zou ons leven dan zijn. Maar het rompertje wat er hangt is niet voor die baby, maar voor de nieuwe en dat maakt het een stuk makkelijker.
Ik hoop voor jullie, dat het net zo mag gaan als bij mij. Netjes dit afgerond, en dan weer redelijk snel een nieuwe en ook goede zwangerschap. Je blijft het altijd voelen denk ik. Maat het slijt wel een beetje. Ik denk er iig niet meer elke dag aan. (Al is de nieuwe baby wel een grote hulp daarin)
Benieuwd ben ik ook wel, naar geslacht enzo. Maar daar komen we nooit meer achter. Misschien maar beter, anders wordt het toch weer echter.
Ik hoop voor jullie, dat het net zo mag gaan als bij mij. Netjes dit afgerond, en dan weer redelijk snel een nieuwe en ook goede zwangerschap. Je blijft het altijd voelen denk ik. Maat het slijt wel een beetje. Ik denk er iig niet meer elke dag aan. (Al is de nieuwe baby wel een grote hulp daarin)
Benieuwd ben ik ook wel, naar geslacht enzo. Maar daar komen we nooit meer achter. Misschien maar beter, anders wordt het toch weer echter.
Hier zou 25 september de uitgerekende datum van de eerste mk zijn. 7 maart van deze. Dat zal wel wat blijven steken.
Morgen is t een jaar geleden dat ik voor t eerst ongesteld werd na stoppen met de pil. Een jaar verder en nog niks opgeschoten. Volgens man hebben we volgend jaar echt wel een baby. Maar nu heb ik even t idee dat dat gewoon niet is weggelegd voor ons. Hoe negatief gedacht ook. Het voelt wel zo. Twee keer mis in een half jaar tijd gaat je niet in de koude kleren zitten..
Morgen is t een jaar geleden dat ik voor t eerst ongesteld werd na stoppen met de pil. Een jaar verder en nog niks opgeschoten. Volgens man hebben we volgend jaar echt wel een baby. Maar nu heb ik even t idee dat dat gewoon niet is weggelegd voor ons. Hoe negatief gedacht ook. Het voelt wel zo. Twee keer mis in een half jaar tijd gaat je niet in de koude kleren zitten..
Ik vind de uitgerekende datum ook wel eng dichtbij komen. En dat doet wel veel met mij. Ook mensen die wel doorgroeien en straks rond dezelfde termijn wel een kindje hebben.
Nooit zal ik weten hoe mijn dochtertje zal zijn, op wie ze zal lijken en hoe mijn leven zou worden. En mijn leven Is toch al zoveel anders geworden door haar...
Eind november en de feestdagen worden erg lastig hier. Ik ga proberen rond de feestdagen weg te zijn.
Nooit zal ik weten hoe mijn dochtertje zal zijn, op wie ze zal lijken en hoe mijn leven zou worden. En mijn leven Is toch al zoveel anders geworden door haar...
Eind november en de feestdagen worden erg lastig hier. Ik ga proberen rond de feestdagen weg te zijn.
Mijn ouders waren gisteren hier en dat was fijn maar ook zo vermoeiend. Mijn moeder heeft namelijk nogal een obsessie voor mijn gewicht en mijn huishouden. Altijd al eigenlijk. Die kilo's die ik kwijt was geraakt moest ik er maar afhouden want dan was ik sneller zwanger en zou t ook beter blijven zitten. En volgende maand zou ze wel komen poetsen om het een keer bij te trekken. En goed bedoeld allemaal, echt. Maar het voelt voor mij alsof de miskramen mn eigen schuld zijn omdat ik dik ben en dat ik ook geen goede moeder zou zijn omdat het vies is hier.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.En ze bedoelt t zo lief maar ik voel me toch gekwetst en niet serieus genomen als volwassene. Zeker nu.
Die miskraam weet trouwens ook niet wat ie wil. Een beetje bloed op t maandverband en af en toe wat meer bloed en daarnaar weer niks. En zo al 6 dagen.
Zie nog sterretjes als ik opsta en ben sinds het ritje van en naar het ziekenhuis woensdag niet meer buiten geweest. Ik kan wel zeggen dat ik ernstig behoefte heb aan buitenlucht en afleiding maar mijn lijf wil nog niet zo.quote:
Vloeien is nagenoeg gestopt. Morgen misschien voorzichtig even erop uit met man. Even naar buiten, frisse lucht.
Verder wisselt het. Ben opgelucht dat het achter de rug is. Maar soms ook ineens weer enorm verdrietig dat het misgegaan is. De laatste 2 maanden waren een achtbaan (bruiloft, huwelijksreis, zwanger, Opa overleden, miskraam). En ik merk dat ik enerzijds behoefte heb aan weer een 'gewoon' leven met ritme, zoals voor de bruiloft. Anderzijds is het best chaos in mijn hoofd door alle gebeurtenissen en ben ik (ook lichamelijk) nog niet toe aan werken enz. Ondertussen belt de Arbo wanneer ik weer ga beginnen. En ik kan er geen antwoord op geven. Ik wil weer aan het werk maar werk 40 uur en dat gaat nu nog niet. Verwarring in mijn hoofd. En verdriet.
Hoe is het met jou? Zie je op tegen maandag? En ga je onder narcose of een roesje? En heb je mensen om je heen waarmee je goed kan praten/huilen/delen?
Achtbaan, herkenbaar. In de afgelopen 3 weken is er zoveel gebeurd dat t wel n half jaar lijkt. Ik zie niet echt op tegen maandag. Ben klaar met dat halve bloeden. Krijg volledige narcose. Ik kan er goed over praten met man en vriendinnen vooral. Dat scheelt wel.
Man zei net tegen zijn vader dat we ook onderzoeken krijgen naar de oorzaak. Schoonvader dacht alleen bij mij omdat de oorzaak altijd bij de vrouw ligt. En als t zwanger worden langer duurde dan ook. Volgens hem dan. Ik krijg jeuk van al die goedbedoelde opmerkingen.
Ik hoop dat je je fysiek snel wat beter voelt en emotioneel ook. Gun jezelf de tijd.
Man zei net tegen zijn vader dat we ook onderzoeken krijgen naar de oorzaak. Schoonvader dacht alleen bij mij omdat de oorzaak altijd bij de vrouw ligt. En als t zwanger worden langer duurde dan ook. Volgens hem dan. Ik krijg jeuk van al die goedbedoelde opmerkingen.
Ik hoop dat je je fysiek snel wat beter voelt en emotioneel ook. Gun jezelf de tijd.
Is het bij jou ook weer misgegaan? Verdomme zegquote:Op zaterdag 16 augustus 2014 10:46 schreef Cygne het volgende:
Hier zou 25 september de uitgerekende datum van de eerste mk zijn. 7 maart van deze. Dat zal wel wat blijven steken.
Morgen is t een jaar geleden dat ik voor t eerst ongesteld werd na stoppen met de pil. Een jaar verder en nog niks opgeschoten. Volgens man hebben we volgend jaar echt wel een baby. Maar nu heb ik even t idee dat dat gewoon niet is weggelegd voor ons. Hoe negatief gedacht ook. Het voelt wel zo. Twee keer mis in een half jaar tijd gaat je niet in de koude kleren zitten..
Hier 18 september en 11 januari. Ik begin het er weer enorm moeilijk mee te krijgen van de eerste.. Anders wist ik nu de datum van inleiding al
*knuffel aan jullie allemaal*
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Fijn dat je mensen om je heen hebt waar je goed mee kan praten.quote:
Achtbaan, herkenbaar. In de afgelopen 3 weken is er zoveel gebeurd dat t wel n half jaar lijkt. Ik zie niet echt op tegen maandag. Ben klaar met dat halve bloeden. Krijg volledige narcose. Ik kan er goed over praten met man en vriendinnen vooral. Dat scheelt wel.
Man zei net tegen zijn vader dat we ook onderzoeken krijgen naar de oorzaak. Schoonvader dacht alleen bij mij omdat de oorzaak altijd bij de vrouw ligt. En als t zwanger worden langer duurde dan ook. Volgens hem dan. Ik krijg jeuk van al die goedbedoelde opmerkingen.
Ik hoop dat je je fysiek snel wat beter voelt en emotioneel ook. Gun jezelf de tijd.
En fijn dat je (nog) niet op ziet tegen maandag. Ik had dat ook niet echt, vond het wel spannend. Algehele narcose was voor mij de juiste keuze, niks van meegekregen en toen ik wakker werd was het klaar. En ze waren super lief op de OK. Mocht bijvoorbeeld vanwege 'moeilijk met bloot' ook mijn onderbroek aanhouden. Hebben zij uitgedaan terwijl ik al onder narcose was en toen ik bij kwam, had ik 'm netjes weer aan. Daarna nog wel tig keer moeten verschonen maar goed...
Goedbedoelde opmerkingen
. Hier vliegen ze me ook om de oren. Hier van de week ook genoemd. Trek het nu iets beter (mede dankzij reacties hier) omdat ik me er bewust van ben dat sommige mensen niet weten wat ze moeten zeggen. Ze bedoelen het goed maar het is vaak onwetendheid. Ik hoop dat het maandag goed verloopt voor je.
quote:
[..]
Is het bij jou ook weer misgegaan? Verdomme zeg
Hier 18 september en 11 januari. Ik begin het er weer enorm moeilijk mee te krijgen van de eerste.. Anders wist ik nu de datum van inleiding al
*knuffel aan jullie allemaal*
Vlindur. Confronterend lijkt me dat. Sterkte en knuffel.
Jep. Dit keer na 3 goede echo's. Moeilijk die data. T blijft confronterend.quote:
[..]
Is het bij jou ook weer misgegaan? Verdomme zeg
Hier 18 september en 11 januari. Ik begin het er weer enorm moeilijk mee te krijgen van de eerste.. Anders wist ik nu de datum van inleiding al
*knuffel aan jullie allemaal*
Goedbedoelde opmerkingen. T begon bij de vk al, maandag. Volgende keer gaat vast beter en t kindje is nu bij god. -geloof jij in god?- Nee. "Nou IK wel!
" Continu met zo'n glimlach op dr gezicht. Ik wil niet dat t kind bij god is want ik wilde dat t bij mij bleef. En de vorige keer zei ze ook al dat t de volgende keer wel goed zou gaan. Ik geloof niet dat ik heel vriendelijk was. En man keek zo. 
En verder ging het zo:
"Ik wil een curettage"
"Dat is niet de juiste weg"
Uiteindelijk heeft man moeten bellen om te zeggen dat ik t niet trok. Toen kon er wel wat geregeld worden.
[ Bericht 30% gewijzigd door Cygne op 16-08-2014 21:27:24 ]
Lastig hè Cygne! Dat met de vk . Jij/jullie wilde(n) dit kindje zo graag!
Hier vooral:
"Je weet nu in ieder geval dat je zwanger kan worden."
"Het is de natuur, die regelt zichzelf."
"Hopelijk ben je snel weer zwanger, dan kun je dit vergeten." "
Niet verdrietig zijn, dat is jammer van jullie witte-broods-weken."
. Jij/jullie wilde(n) dit kindje zo graag! Hier vooral:
"Je weet nu in ieder geval dat je zwanger kan worden."
"Het is de natuur, die regelt zichzelf."
"Hopelijk ben je snel weer zwanger, dan kun je dit vergeten." "
Niet verdrietig zijn, dat is jammer van jullie witte-broods-weken."
Mijn tante omschreef t wel mooi.
"Boeit jou dat allemaal. Jij wilt gewoon je kind."
Mijn tante.
Vorige week dr man begraven en nu zo zich om mij bekommeren.
"Boeit jou dat allemaal. Jij wilt gewoon je kind."
Mijn tante.
Vorige week dr man begraven en nu zo zich om mij bekommeren.
Verkeerde topic
[b]Op dinsdag 4 maart 2008 13:44 schreef Zhenar het volgende:[/b]
Spelletjeshater! :( Prinses der Duisternis! :r Eter van kinderen en puppies!!!!! :'( !!!!!
Spelletjeshater! :( Prinses der Duisternis! :r Eter van kinderen en puppies!!!!! :'( !!!!!
Ja sorry. . Stomme mobiel opent soms niet het topic waar ik op klikte.
[b]Op dinsdag 4 maart 2008 13:44 schreef Zhenar het volgende:[/b]
Spelletjeshater! :( Prinses der Duisternis! :r Eter van kinderen en puppies!!!!! :'( !!!!!
Spelletjeshater! :( Prinses der Duisternis! :r Eter van kinderen en puppies!!!!! :'( !!!!!
Dit herken ik zo van bijna 8 weken terug. Zowel het lichamelijke de eerste paar dagen, als het mentale gedeelte.quote:
[..]
Zie nog sterretjes als ik opsta en ben sinds het ritje van en naar het ziekenhuis woensdag niet meer buiten geweest. Ik kan wel zeggen dat ik ernstig behoefte heb aan buitenlucht en afleiding maar mijn lijf wil nog niet zo.
Vloeien is nagenoeg gestopt. Morgen misschien voorzichtig even erop uit met man. Even naar buiten, frisse lucht.
Verder wisselt het. Ben opgelucht dat het achter de rug is. Maar soms ook ineens weer enorm verdrietig dat het misgegaan is. De laatste 2 maanden waren een achtbaan (bruiloft, huwelijksreis, zwanger, Opa overleden, miskraam). En ik merk dat ik enerzijds behoefte heb aan weer een 'gewoon' leven met ritme, zoals voor de bruiloft. Anderzijds is het best chaos in mijn hoofd door alle gebeurtenissen en ben ik (ook lichamelijk) nog niet toe aan werken enz. Ondertussen belt de Arbo wanneer ik weer ga beginnen. En ik kan er geen antwoord op geven. Ik wil weer aan het werk maar werk 40 uur en dat gaat nu nog niet. Verwarring in mijn hoofd. En verdriet.
Hoe is het met jou? Zie je op tegen maandag? En ga je onder narcose of een roesje? En heb je mensen om je heen waarmee je goed kan praten/huilen/delen?
Je eigen leven weer terug willen hebben... Je eigen dingen weer kunnen doen.
Maar neem echt de tijd voor wat je de afgelopen maanden hebt moeten doormaken. Zowel het positieve als het negatieve wat nu overschaduwd. Het moet toch een plekje krijgen.
Kun je niet met de bedrijfsarts afspreken om opbouwend straks te starten? Dan merk je ook goed hoe je lichaam er op reageert want dat is ook niet zomaar weer in orde, vooral niet als je vol aan de bak zou gaan.
Ik vond 2x 4u/week al vermoeiend lichamelijk, maar ik kom uit een andere situatie (burn-out icm zwangerschap wat mis ging).
Niet overhaasten en jezelf de tijd geven iig.
Hoop dat je even buiten kunt zijn geweest, frisse lucht geeft ook weer wat meer ruimte in je hoofd en energie in je lijf ipv alleen maar binnen kunnen zitten. Voelt zo opgesloten...
Volgens mij voelt het als een flinke opluchting Cygne als ik je post zo zie. Sterkte nog met herstel, verwerken en verder .
.
Zo voelt t ook. Inmiddels ook al geplast en infuus eruit. Gyn moest opereren tot 12 en als zij geweest is mag ik lekker naar huis. Ik heb een eigen kamertje en n lieve vpk.
Ze waren wel verbaasd. Om kwart voor 8 mocht ik naar de OK en om half 9 was ik alweer goed bij. Op de afdeling dachten ze dat t niet door was gegaan.
Ze waren wel verbaasd. Om kwart voor 8 mocht ik naar de OK en om half 9 was ik alweer goed bij. Op de afdeling dachten ze dat t niet door was gegaan.
Fijn dat het zo mee gevallen is Cygne! Mocht je snel van de uitslaapkamer weg?
Ik moest toen wat langer blijven omdat mijn hartslag wat laag was (35 bpm
)
Ik moest toen wat langer blijven omdat mijn hartslag wat laag was (35 bpm
)
Fijn dat het achter de rug is, cygne. Neem de tijd om ook dit te verwerken. Dat geld ook voor malteser.
Dat hele 'niet verdrietig zijn' kan ik me boos om maken. Als jij keihard wil gaan zitten janken, dan moet je dat doen. Dat kan heel opluchtend werken, weet ik uit ervaring. En al die goedbedoelde opmerkingen komen van mensen die niet weten wat ze moeten zeggen. Ze hebben ergens wel gelijk, maar dat maakt het echt niet minder kut. Het is hetzelfde als je ernstig zieke opa/oma wie dan ook overlijd. Is ook beter dan, maar het blijft wel flink kut. Eerlijk gezegd, vond ik de miskraam erger dan het verlies van mijn opa/oma. Zij hebben de kans gehad op een leven en een flink leven vaak ook. Het kindje niet. En dat is heel verdrietig.
Dat hele 'niet verdrietig zijn' kan ik me boos om maken. Als jij keihard wil gaan zitten janken, dan moet je dat doen. Dat kan heel opluchtend werken, weet ik uit ervaring. En al die goedbedoelde opmerkingen komen van mensen die niet weten wat ze moeten zeggen. Ze hebben ergens wel gelijk, maar dat maakt het echt niet minder kut. Het is hetzelfde als je ernstig zieke opa/oma wie dan ook overlijd. Is ook beter dan, maar het blijft wel flink kut. Eerlijk gezegd, vond ik de miskraam erger dan het verlies van mijn opa/oma. Zij hebben de kans gehad op een leven en een flink leven vaak ook. Het kindje niet. En dat is heel verdrietig.
Ja mocht snel weg.quote:
Fijn dat het zo mee gevallen is Cygne! Mocht je snel van de uitslaapkamer weg?
Ik moest toen wat langer blijven omdat mijn hartslag wat laag was (35 bpm
Nu wel veel pijn. Hels, echt.
Ik ervaarde mijn mk ook erger dan de dood van m'n opa's en oma's hoor. Voor mijn gevoel was ik gewoon een 'volwaardig' kind verloren. Je stelt je gewoon in op een nieuw leven, kijkt er naar uit etc. Je voelt je al moeder. En dan ineens spat dat nieuwe leven, die visie, dat gevoel, uit elkaar.
Natuurlijk, mijn kind had nooit in het 'echte' leven geleefd... Maar het lijkt soms alsof mensen het dan wegmoffelen onder het mom van, het was nog niet echt iets. Ofzo. 'Mn zoon moet natuurlijk wel een nichtje of neefje krijgen he, niet opgeven!' kreeg ik te horen van m'n broer
Goedbedoeld, maar het laat gewoon zien dat een miskraam echt iets onaantastbaars is voor de buitenwereld.
Zij zien het niet, zij voelen niet die band met het kind, zij voelen hun lijf niet veranderen. Voor hun verandert er echt daadwerkelijk iets als er echt een kind op de wereld is.
Maargoed, ik hoop ook gewoon voor al die onwetende mensen dat ze dat vooral blijven. Dit is niet iets wat ik iemand zou gunnen.
En verder even een dikke voor iedereen hier...
Ik zal aan je denken op 18 september vlindur. Voor mij een hele bijzondere datum ook, toen mocht ik voor het eerst echt moeder worden.
Natuurlijk, mijn kind had nooit in het 'echte' leven geleefd... Maar het lijkt soms alsof mensen het dan wegmoffelen onder het mom van, het was nog niet echt iets. Ofzo. 'Mn zoon moet natuurlijk wel een nichtje of neefje krijgen he, niet opgeven!' kreeg ik te horen van m'n broer
Goedbedoeld, maar het laat gewoon zien dat een miskraam echt iets onaantastbaars is voor de buitenwereld.
Zij zien het niet, zij voelen niet die band met het kind, zij voelen hun lijf niet veranderen. Voor hun verandert er echt daadwerkelijk iets als er echt een kind op de wereld is.
Maargoed, ik hoop ook gewoon voor al die onwetende mensen dat ze dat vooral blijven. Dit is niet iets wat ik iemand zou gunnen.
En verder even een dikke
voor iedereen hier...Ik zal aan je denken op 18 september vlindur. Voor mij een hele bijzondere datum ook, toen mocht ik voor het eerst echt moeder worden.
Tralalalaaa
Gyn is langs geweest. Operatie is gedaan door de aio. Weinig bloedverlies gehad, zei ze en geen bijzonderheden. 
Paracetamol werkte gelukkig.
En ze waren zo lief in t ziekenhuis. Vpk die m'n infuus prikte ging me knuffelen toen ik moest huilen.
En de vpk op de dagbehandeling heeft perfect voor me gezorgd. Van narcose geen last eigenlijk. Niet eens moe.
En ze waren zo lief in t ziekenhuis. Vpk die m'n infuus prikte ging me knuffelen toen ik moest huilen.
En de vpk op de dagbehandeling heeft perfect voor me gezorgd. Van narcose geen last eigenlijk. Niet eens moe.
Overigens zeiden ze dat t wel al flink aan t rommelen maar dat t echt nog wel een poosje had geduurd voordat t echt was losgekomen. Dus een goede keus.
Op de brief zie ik dat ik 100 ml bloed heb verloren.
Op de brief zie ik dat ik 100 ml bloed heb verloren.
Fijn dat ze zo lief voor je waren en dat bloedverliesquote:
Overigens zeiden ze dat t wel al flink aan t rommelen maar dat t echt nog wel een poosje had geduurd voordat t echt was losgekomen. Dus een goede keus.
Op de brief zie ik dat ik 100 ml bloed heb verloren.
!Hier 10 keer zoveel
maar ook super lieve verpleegkundigen! Wat dat betreft niets te klagen.
Dat heeft mij echt een fijn gevoel gegeven.
Gisteren toen de aios en de gyn langskwamen gaf de aios antwoord op alle vragen en deed zij de bespreking. Ik vroeg wie van hun de operatie had gedaan, bleek de aios het te hebben gedaan onder strenge supervisie. Begon de gyn te vertellen dat het een opleidingsziekenhuis is en dat dat kan gebeuren en en en. Ik heb gezegd dat ik voor de operatie al wel door had dat de aios het ging doen en als ik daar een probleem mee had, ik dat vantevoren wel had gezegd en dat ik het zo hartstikke prima vond. Aios helemaal opgelucht.
Vertelde de verpleegkundige van de dagopvang later. Dat zo'n aios nog best vaak afgekat wordt door patienten. Op een echt heel vervelende manier.
Ze heeft het bij mij prima gedaan. Ik heb nauwelijks bloedverlies en geen pijn meer. En ze was heel tof en had een helder antwoord op mijn vragen.
Ik heb ook wel gelachen samen met man. Ik moest voor 7 uur binnen zijn op de afdeling dus beneden gemeld bij de security. Er waren nog meer mensen die op dezelfde afdeling moesten zijn. Al die mensen naar de balie racen. Stel je voor dat er iemand eerder is dan jij. Terwijl er gewoon een planning ligt.
Emotioneel gaat het ook een stuk beter. Nu het lichamelijke gedoe achter de rug is kan ik verder met de verwerking.
Gisteren toen de aios en de gyn langskwamen gaf de aios antwoord op alle vragen en deed zij de bespreking. Ik vroeg wie van hun de operatie had gedaan, bleek de aios het te hebben gedaan onder strenge supervisie. Begon de gyn te vertellen dat het een opleidingsziekenhuis is en dat dat kan gebeuren en en en. Ik heb gezegd dat ik voor de operatie al wel door had dat de aios het ging doen en als ik daar een probleem mee had, ik dat vantevoren wel had gezegd en dat ik het zo hartstikke prima vond. Aios helemaal opgelucht.
Vertelde de verpleegkundige van de dagopvang later. Dat zo'n aios nog best vaak afgekat wordt door patienten. Op een echt heel vervelende manier.
Ze heeft het bij mij prima gedaan. Ik heb nauwelijks bloedverlies en geen pijn meer. En ze was heel tof en had een helder antwoord op mijn vragen.
Ik heb ook wel gelachen samen met man. Ik moest voor 7 uur binnen zijn op de afdeling dus beneden gemeld bij de security. Er waren nog meer mensen die op dezelfde afdeling moesten zijn. Al die mensen naar de balie racen. Stel je voor dat er iemand eerder is dan jij.
Terwijl er gewoon een planning ligt. Emotioneel gaat het ook een stuk beter. Nu het lichamelijke gedoe achter de rug is kan ik verder met de verwerking.
Cygne, wat fijn dat je toch een beetje positief terug kan kijken op iets wat je nooit mee had willen maken.
Fijn Cygne! Ondanks het verdriet toch ook vooral de opluchting. Pas goed op jezelf!
Vraagje van hele andere orde: als het vloeien helemaal voorbij is, mag er weer gesekst worden. Moeten we nu aan AC denken voor de eerste tijd tot er weer een cyclus is? Niet dat we er meteen weer voor willen gaan maar ik was zo blij met een lijf zonder AC en condooms...
Vraagje van hele andere orde: als het vloeien helemaal voorbij is, mag er weer gesekst worden. Moeten we nu aan AC denken voor de eerste tijd tot er weer een cyclus is? Niet dat we er meteen weer voor willen gaan maar ik was zo blij met een lijf zonder AC en condooms...
Je mag weer gemeenschap hebben als je niet meer vloeit. Ook hoef je niet per se anticonceptie te gebruiken. Het nadeel van onbeschermde seks is wel dat het verwarrend is voor jezelf als je cyclus wat later op gang komt dan je verwacht.
Nee hoor, hoeft echt niet .
Enige waarom je eventueel even voorzichtig (condoom) zou willen zijn is dat je zou willen weten of je cyclus weer op de rit is. Mocht je gelijk weer zwanger zijn, dan is dat voor jezelf op dat moment misschien moeilijk te bepalen.
.Enige waarom je eventueel even voorzichtig (condoom) zou willen zijn is dat je zou willen weten of je cyclus weer op de rit is. Mocht je gelijk weer zwanger zijn, dan is dat voor jezelf op dat moment misschien moeilijk te bepalen.
GMTAquote:
Nee hoor, hoeft echt niet
Enige waarom je eventueel even voorzichtig (condoom) zou willen zijn is dat je zou willen weten of je cyclus weer op de rit is. Mocht je gelijk weer zwanger zijn, dan is dat voor jezelf op dat moment misschien moeilijk te bepalen.
Dank voor de antwoorden. Nog maar even over nadenken.
Ik had hier helemaal niet over na willen denken.
Ik had hier helemaal niet over na willen denken
.
Je had nu kleertjes willen uitkiezen of fantaseren over namen.
Gisteren had ik 12 weken moeten zijn. Ook best confronterend. Man is vandaag weer naar zijn werk. Vind ik ook best moeilijk.
Wanneer kan ik eigenlijk weer sporten? Kon t niet tijdens de zwangerschap vanwege misselijkheid en mis t best wel. In de folder van t ziekenhuis stond als je daar aan toe bent maar ik heb de neiging om mezelf te overschatten daarin.
Oh en vier handen op een buik ga ik niet meer kijken. Vind het niet eerlijk dat die meisjes na bv een onenightstand zwanger zijn en zichzelf de pleuris roken gewoon een goede zwangerschap hebben en ik dit door moet maken. Twee keer.
Gisteren had ik 12 weken moeten zijn. Ook best confronterend. Man is vandaag weer naar zijn werk. Vind ik ook best moeilijk.
Wanneer kan ik eigenlijk weer sporten? Kon t niet tijdens de zwangerschap vanwege misselijkheid en mis t best wel. In de folder van t ziekenhuis stond als je daar aan toe bent maar ik heb de neiging om mezelf te overschatten daarin.
Oh en vier handen op een buik ga ik niet meer kijken. Vind het niet eerlijk dat die meisjes na bv een onenightstand zwanger zijn en zichzelf de pleuris roken gewoon een goede zwangerschap hebben en ik dit door moet maken. Twee keer.
Ik ben vier dagen na de curettage weer rustig gaan hardlopen, ik had daarna wel paniek want ik begon weer te vloeien, maar dat bleek mijn menstruatie te zijn. Volgens de gyn mocht ik zodra ik stopte met vloeien doen waar ik zin in had en dus ook sporten.
Inderdaad Cygne, herkenning. We waren al namen aan het roepen, afgelopen maandag zou ik tenslotte 'al' 13 weken zwanger zijn. Helaas mocht het niet zo zijn.
Ik ben na de curettage van woensdag afgelopen maandag weer voorzichtig aan het werk gegaan. De afleiding is fijn maar soms is daar ineens de man met de hamer. Lastig. Ik wil niet meer thuis zitten, maar ik heb ook duidelijk nog niet alles goed op een rij.
Red je het vandaag een beetje alleen? Heb je afleiding? Of heb je daar juist geen behoefte aan?
Hier is het vloeien gestopt. Ik neem in ieder geval aan dat het niet 'zo maar' ineens weer gaat beginnen (mits menstruatie zoals Cholula zegt).... Ik ben blij dat het vloeien over is. Mijn lijf is weer van mij. En nu kunnen mijn man en ik eindelijk genieten van onze wittebroodsweken.
Ik ben na de curettage van woensdag afgelopen maandag weer voorzichtig aan het werk gegaan. De afleiding is fijn maar soms is daar ineens de man met de hamer. Lastig. Ik wil niet meer thuis zitten, maar ik heb ook duidelijk nog niet alles goed op een rij.
Red je het vandaag een beetje alleen? Heb je afleiding? Of heb je daar juist geen behoefte aan?
Hier is het vloeien gestopt. Ik neem in ieder geval aan dat het niet 'zo maar' ineens weer gaat beginnen (mits menstruatie zoals Cholula zegt).... Ik ben blij dat het vloeien over is. Mijn lijf is weer van mij. En nu kunnen mijn man en ik eindelijk genieten van onze wittebroodsweken
.
Ik vind t best moeilijk om alleen te zijn. Dan heb ik ook tijd om te piekeren. Over wat er gaat komen. Hoe vaak moet ik dit nog meemaken en komt er überhaupt nog een kind? Komt het omdat ik te dik ben? Is het mijn straf omdat ik niet in god geloof? Die indruk kreeg ik n beetje van de verloskundige dat zij dat vond. En ik niet alleen maar man en mijn moeder ook. Allerlei onredelijke gedachten.
Hier is t vloeien sinds gisteren weg. Gelukkig maar. Zondag zijn we uitgenodigd om te gaan eten bij mijn schoonouders samen met de zus van man en haar gezin. En eigenlijk wil ik niet omdat t mij confronteert met mijn zo'n gezinnetje gaan wij niet hebben-gevoel. Maar man wil wel graag en ik wil hem niet teleurstellen en ik voel me ook echt n beetje een aansteller zo.
Hier is t vloeien sinds gisteren weg. Gelukkig maar. Zondag zijn we uitgenodigd om te gaan eten bij mijn schoonouders samen met de zus van man en haar gezin. En eigenlijk wil ik niet omdat t mij confronteert met mijn zo'n gezinnetje gaan wij niet hebben-gevoel. Maar man wil wel graag en ik wil hem niet teleurstellen en ik voel me ook echt n beetje een aansteller zo.
Oh Cygne, ik herken het gevoel zo! Zowel de gevoelens over of er nog wel ooit een kind komt maar ook of ik ergens voor 'gestraft' ben.
En dat ik niet wil dat mensen me een aansteller vinden maar dat ik er stiekem in mijn hoofd heel veel last van heb. Ik ben enorm verdrietig maar iedereen zegt dat ik door moet. Ik ben nog slap door laag HB maar iedereen zegt dat dat vanzelf goed komt en dat ik gewoon aan de gang moet, des te eerder heb ik weer ritme.
En mijn verstand weet het allemaal wel maar mijn gevoel...
Voor anderen was het gewoon een miskraam bij 10 weken, voor ons was dit ons kindje wat we helaas niet in onze armen mogen sluiten in februari.
En ja, we moeten door. En ja, een miskraam komt vaak voor. Maar ik ben wel verdrietig. Het waren zulke heftige weken, dat moet ik even verwerken.
Kun je iets gaan ondernemen vanmiddag? Thee drinken met een vriendin? Even een boodschap in de stad? Take care Cygne!
En dat ik niet wil dat mensen me een aansteller vinden maar dat ik er stiekem in mijn hoofd heel veel last van heb. Ik ben enorm verdrietig maar iedereen zegt dat ik door moet. Ik ben nog slap door laag HB maar iedereen zegt dat dat vanzelf goed komt en dat ik gewoon aan de gang moet, des te eerder heb ik weer ritme.
En mijn verstand weet het allemaal wel maar mijn gevoel...
Voor anderen was het gewoon een miskraam bij 10 weken, voor ons was dit ons kindje wat we helaas niet in onze armen mogen sluiten in februari.
En ja, we moeten door. En ja, een miskraam komt vaak voor. Maar ik ben wel verdrietig. Het waren zulke heftige weken, dat moet ik even verwerken.
Kun je iets gaan ondernemen vanmiddag? Thee drinken met een vriendin? Even een boodschap in de stad? Take care Cygne!
Vriendinnen en familie wonen ver weg.
Iedereen zag t wel als ons kind. Gelukkig dat wel. En ik vind zelf dat ik sterk moet zijn maar dat lukt nog niet goed. De oneerlijkheid maakt me zo kwaad. Een jaar geleden met de pil gestopt. Dan denk je dat t wel snel raak zal zijn want jong en gezond. Dat ten eerste al niet. En als t dan een keer raak is gaat t toch mis. Waarom zou ik dan nog proberen?
En t wisselt hoor. Hoe ik me voel. Soms gaat t goed en soms kan ik alleen janken en piekeren.
Iedereen zag t wel als ons kind. Gelukkig dat wel. En ik vind zelf dat ik sterk moet zijn maar dat lukt nog niet goed. De oneerlijkheid maakt me zo kwaad. Een jaar geleden met de pil gestopt. Dan denk je dat t wel snel raak zal zijn want jong en gezond. Dat ten eerste al niet. En als t dan een keer raak is gaat t toch mis. Waarom zou ik dan nog proberen?
En t wisselt hoor. Hoe ik me voel. Soms gaat t goed en soms kan ik alleen janken en piekeren.
Ik snap je... Ik kan me zo voorstellen dat je je zo voelt. Het is ook niet niks, 2 miskramen in zo'n korte tijd.
Even mijn gedachtekronkels hier plaatsen. Dat geeft misschien weer wat ruimte in mijn eigen hoofd om er wat makkelijker mee om te gaan dan nu in het verdriet te blijven hangen.
Ik zou nu ruim 25 weken zijn en het is nu ruim 8 weken geleden... Mijn lijf heeft weer een eerste cyclus gehad. En dat hakt er ook wel in. Ik en hormonen zijn nooit een goede combinatie geweest. Altijd over emotioneel en kort lontje. Dat over emotionele voelt nu wel 3x zo heftig dan 'normaal'.
Zeker als je dan de verhalen hier in het topic leest. De verhalen die ik voor haar had geschreven teruglees, het buikentopic doorkijk of het liedje van Niels Geusenbroek grijs draait. Omdat het hier niet zo had mogen zijn.
Het lijkt wel alsof ik even aan self-torture moet doen om ergens weer even die enorme jankbui te krijgen en met beide benen op de grond te kunnen staan, in plaats van mij groot te houden. Dat lukt aardig vandaag.
En gelukkig doe ik af en toe ook leuke dingen en heb ik af en toe lol. En dat zijn dan toch ook weer de fijne momenten dat het leven ook weer een beetje rooskleuriger kan worden
En het lucht idd op door het even op deze manier 'uit te spreken'
voor iedereen die er eentje wil. Vandaag zijn ze gratis.
Ik zou nu ruim 25 weken zijn en het is nu ruim 8 weken geleden... Mijn lijf heeft weer een eerste cyclus gehad. En dat hakt er ook wel in. Ik en hormonen zijn nooit een goede combinatie geweest. Altijd over emotioneel en kort lontje. Dat over emotionele voelt nu wel 3x zo heftig dan 'normaal'.
Zeker als je dan de verhalen hier in het topic leest. De verhalen die ik voor haar had geschreven teruglees, het buikentopic doorkijk of het liedje van Niels Geusenbroek grijs draait. Omdat het hier niet zo had mogen zijn.
Het lijkt wel alsof ik even aan self-torture moet doen om ergens weer even die enorme jankbui te krijgen en met beide benen op de grond te kunnen staan, in plaats van mij groot te houden. Dat lukt aardig vandaag.
En gelukkig doe ik af en toe ook leuke dingen en heb ik af en toe lol. En dat zijn dan toch ook weer de fijne momenten dat het leven ook weer een beetje rooskleuriger kan worden
En het lucht idd op door het even op deze manier 'uit te spreken'
voor iedereen die er eentje wil. Vandaag zijn ze gratis.
Die self-torture herken ik wel. Lezen in z&g, buikentopic, babytopic. En dan is er zo'n stemmetje dat zegt: 'jij zult nooit een kindje hebben.'. Er schijnen ook mensen tijdens mijn zwangerschap gezegd te hebben dat t leuk was maar wel erg lullig voor mijn broer.
Het gaat.. Toch bij schoonouders gaan eten. Tranen zaten wel hoog. Kindjes gingen paardje rijden op mans rug. Toen was ik wel verdrietig. Want dat zal hij nooit met een kind van onszelf kunnen doen. Dat gevoel kan ik nog niet ombuigen. Verder heb ik er wel goed over kunnen praten met schoonzus.
Gisteren Eén fijn gesprek gehad met mijn neef. Zijn zoon is geboren op de dag van mijn curettage. Na een hele lange weg. Dus hij snapte me goed. Afgesproken om snel met de kleine te gaan knuffelen. Als het verdriet wat minder vers is.
Gisteren Eén fijn gesprek gehad met mijn neef. Zijn zoon is geboren op de dag van mijn curettage. Na een hele lange weg. Dus hij snapte me goed. Afgesproken om snel met de kleine te gaan knuffelen. Als het verdriet wat minder vers is.
Dat blijft altijd wel lastig ben ik bang Cygne. Fijn dat je neef je begrijpt en dat je daarmee op je eigen tijd kunt gaan baby knuffelen!
Ik had dat dit weekend ook wel redelijk. Kindjes die ik zag waarbij ik de gedachte had dat dat niet met mijn dochtertje kan, spetteren in het water. Rollen door het gras. Mijn dochter die niet naar een show met vuur kon kijken etc. in de nabije toekomst. En mn date die zei later ook nog iets over 'als hij kids had...' Het steekt niet maar het voelt heel raar. Het haalt wel een emotie naar boven waar je even heel bewust van wordt en afgeleid van de huidige situatie.
Verder gaat het wel ok-ig. Ik had vorige week ook last van mn hormonen. De eerste cyclus na de vroeggeboorte die hakte er heel erg in en maakte relativeren lastig. Nu blijf ik haar wel missen, maar voel ik mij in mijn hoofd rustig om weer de gewone dingen op te pakken en niet zo overspoeld te zijn met het missende gevoel.
En ik heb gewoon zulke lieve mensen om mij heen. Daar ben ik echt zo blij mee.
Hoe is het met jou Malteser? Nog last van het vele bloedverlies? Heb je weer wat energie in je lijf of nog steeds zo moe? Lukt het vooruitkomen met wat je wil?
Ik had dat dit weekend ook wel redelijk. Kindjes die ik zag waarbij ik de gedachte had dat dat niet met mijn dochtertje kan, spetteren in het water. Rollen door het gras. Mijn dochter die niet naar een show met vuur kon kijken etc. in de nabije toekomst. En mn date die zei later ook nog iets over 'als hij kids had...' Het steekt niet maar het voelt heel raar. Het haalt wel een emotie naar boven waar je even heel bewust van wordt en afgeleid van de huidige situatie.
Verder gaat het wel ok-ig. Ik had vorige week ook last van mn hormonen. De eerste cyclus na de vroeggeboorte die hakte er heel erg in en maakte relativeren lastig. Nu blijf ik haar wel missen, maar voel ik mij in mijn hoofd rustig om weer de gewone dingen op te pakken en niet zo overspoeld te zijn met het missende gevoel.
En ik heb gewoon zulke lieve mensen om mij heen. Daar ben ik echt zo blij mee.
Hoe is het met jou Malteser? Nog last van het vele bloedverlies? Heb je weer wat energie in je lijf of nog steeds zo moe? Lukt het vooruitkomen met wat je wil?
Jullie zijn dapper dames! En de gevoelens zijn herkenbaar....
Hier is het vloeien gestopt, ben qua HB nog niet helemaal terug op niveau maar het gaat iedere dag iets beter. Wel veel met man over gesproken: "hoe nu verder?"
We mogen weer seksen en zonder AC is de kans aanwezig dat ik weer zwanger word. Kunnen we dat aan? Word ik wel weer zwanger? Misschien was dit wel onze enige kans? En dan is er weer verdriet.
Afgelopen weekend op pad geweest, moesten naar de bouwmarkt. Helaas, recht tegenover een grote babyzaak. En dat geeft echt zo’n wrang gevoel. Daar hadden we nu naar binnen moeten gaan, zou vandaag 14 weken zwanger zijn. Kamertjes kijken, kinderwagens keuren. Maar niets van dit alles. Wij staan met lege handen. En komt dat goed? Krijgen we een tweede kans?
Het volgende moment ben ik blij dat mijn lijf weer van mij is, weer schoon, geen bloed meer. Dat ik weer ‘gewoon’ Malteser ben (alsof er niets gebeurd is….).
Wat een verwarring. Ik hoop dat het goed komt. Dat we een nieuwe kans krijgen, dat het dan wel goed mag gaan. Ik hoop het zo….
Niet om dit te vergeten. Dat doen we nooit meer. Dit was ons eerste-kindje-in-wording, hoe pril ook. 10 weken heeft het mogen groeien in mijn buik. En dat kan ik niet vergeten.
Hier is het vloeien gestopt, ben qua HB nog niet helemaal terug op niveau maar het gaat iedere dag iets beter. Wel veel met man over gesproken: "hoe nu verder?"
We mogen weer seksen en zonder AC is de kans aanwezig dat ik weer zwanger word. Kunnen we dat aan? Word ik wel weer zwanger? Misschien was dit wel onze enige kans? En dan is er weer verdriet.
Afgelopen weekend op pad geweest, moesten naar de bouwmarkt. Helaas, recht tegenover een grote babyzaak. En dat geeft echt zo’n wrang gevoel. Daar hadden we nu naar binnen moeten gaan, zou vandaag 14 weken zwanger zijn. Kamertjes kijken, kinderwagens keuren. Maar niets van dit alles. Wij staan met lege handen. En komt dat goed? Krijgen we een tweede kans?
Het volgende moment ben ik blij dat mijn lijf weer van mij is, weer schoon, geen bloed meer. Dat ik weer ‘gewoon’ Malteser ben (alsof er niets gebeurd is….).
Wat een verwarring. Ik hoop dat het goed komt. Dat we een nieuwe kans krijgen, dat het dan wel goed mag gaan. Ik hoop het zo….
Niet om dit te vergeten. Dat doen we nooit meer. Dit was ons eerste-kindje-in-wording, hoe pril ook. 10 weken heeft het mogen groeien in mijn buik. En dat kan ik niet vergeten.
Het is nog zo vers Malteser, dan is het niet raar dat je die gedachtes hebt. Het moet een plekje krijgen. Tijd krijgen om ermee om te gaan. En ik denk dat je vanzelf weer een gevoel krijgt dat je het wil proberen om weer zwanger te worden. En dat zal altijd eng blijven, totdat het goed gaat.
Luister naar je gevoel daarin, dan kun je ook niks overhaasten en daarin voorbij lopen aan wat jezelf wilt en bij je past qua gevoel.
Het terughebben van je lijf is fijn he. Weer jezelf voelen. ik geniet er nu nog wel meer van weer Lingue te zijn.
Geef het tijd, praat er idd veel over en dan hoop ik dat je het vertrouwen weer krijgt om er samen voor te gaan!
Luister naar je gevoel daarin, dan kun je ook niks overhaasten en daarin voorbij lopen aan wat jezelf wilt en bij je past qua gevoel.
Het terughebben van je lijf is fijn he. Weer jezelf voelen. ik geniet er nu nog wel meer van weer Lingue te zijn.
Geef het tijd, praat er idd veel over en dan hoop ik dat je het vertrouwen weer krijgt om er samen voor te gaan!
Het blijft dubbel he. Aan de ene kant is het fijn je lichaam weer terug te hebben, dat het schoon is. Maar aan de andere kant zou ik zo graag de hele dag kotsen en wel m'n kindje mogen houden..
Nu 1.5 week na curettage bloedverlies, helderrood zonder stolsels. Gisterenavond kreeg ik pijn in mn bovenbenen en buik. Zou dat al menstruatie kunnen zijn of nog een restje bloed van de mk?
Bij mij was dat al mijn menstruatie. Je hebt ook niet veel na de curettage gevloeid toch?
Als je je er zorgen over maakt, bellen! Tip die ik dan wel graag wil meegeven: zorg dat je weet wat je als vervolg actie in gedachten hebt, anders hang je op zonder wijzer te worden.
Als je je er zorgen over maakt, bellen! Tip die ik dan wel graag wil meegeven: zorg dat je weet wat je als vervolg actie in gedachten hebt, anders hang je op zonder wijzer te worden.
Ik heb amper gevloeid inderdaad. Ik maak me niet echt zorgen maar ik ga morgen voor de zekerheid wel even bellen om te vragen of t normaal is. Als ik kijk naar de afgelopen dagen klopt t wel met mn normale menstruaties. Zere borsten, misselijk, zere bovenbenen.
Maar kan er niks over vinden op internet, ja. Dat t niet kan.
Maar kan er niks over vinden op internet, ja. Dat t niet kan.
Bij twijfel bellen Cygne!
Hier nog geen menstruatie tot op heden (curettage was 13-08). Kan dat nog weken duren? Of waar moet ik rekening mee houden?
Hier nog geen menstruatie tot op heden (curettage was 13-08). Kan dat nog weken duren? Of waar moet ik rekening mee houden?
Ik weet heel zeker dat je rap na een curretage weer ongesteld kan zijn. Alle twijfels die ik daarover had werden weggenomen door de gyn toen ik mijn verhaal deed.
Wat ik begrepen heb is dat je weer kan gaan vloeien als je hCG voldoende gezakt is. Is dan nog geen menstruatie na een normale cyclus. Een gewone menstruatie kan langer op zich laten wachten dan je gewend was.
Volgens mij wisselt t heel erg.
Vorige mk (wat is dat stom om te zeggen. ), werd ik ongesteld 28 dagen na verliezen van de vruchtzak.
Vorige mk (wat is dat stom om te zeggen.
), werd ik ongesteld 28 dagen na verliezen van de vruchtzak.
Malteser ze zeggen dat je de curretage kunt zien als start van een nieuwe cyclus. Dat zou betekenen dat je over twee weken je menstruatie zou kunnen hebben ( bij een regelmatige cyclus enz.)
Je hebt toch een nacontrole in het ziekenhuis over een paar weken? Als het dan nog niet is doorgebroken, is dat misschien het moment om aan de bel te trekken.
Je hebt toch een nacontrole in het ziekenhuis over een paar weken? Als het dan nog niet is doorgebroken, is dat misschien het moment om aan de bel te trekken.
Alles kan, er is helaas niks over te zeggen... Bij mij heeft het vier/vijf maanden geduurd, maar dat was echt een uitzondering.quote:
Bij twijfel bellen Cygne!
Hier nog geen menstruatie tot op heden (curettage was 13-08). Kan dat nog weken duren? Of waar moet ik rekening mee houden?
Ik had al bijna geen hCG meer in mijn lichaam bij de curretage, dus mijn verhaal is misschien een totaal verkeerd voorbeeld.quote:
Wat ik begrepen heb is dat je weer kan gaan vloeien als je hCG voldoende gezakt is. Is dan nog geen menstruatie na een normale cyclus. Een gewone menstruatie kan langer op zich laten wachten dan je gewend was.
Ik juist het tegenovergestelde. Door de mola was m'n hCG juist erg hoog.quote:
[..]
Ik had al bijna geen hCG meer in mijn lichaam bij de curretage, dus mijn verhaal is misschien een totaal verkeerd voorbeeld.
Dan zal t wel een nabloeding zijn. Alleen die kramp in bovenbenen en buik is vreemd. Morgen toch maar even bellen dus.
Ik heb wel een aantal dagen na de curettage ineens enorme pijn gehad, heel laag links in m'n buik (eierstok). Was het gele lichaam dat ten gronde ging (voeding voor het vruchtje in het begin). Maar weer meer bloedverlies staat me niet bij. Heb op dat moment hier wel gepost, dus is terug te zoeken...
Ik heb na mijn curettage 5 dagen best behoorlijk gevloeid. Met enorme buikpijn erbij. Echt ongesteld zijn x10 ofzo
En het heeft bij mij uiteindelijk 2 maanden geduurd voordat ik echt weer een cyclus plus ongesteldheid had. De eerste maand was het wel/niet/wel/niet. Heel weinig. Ook qua eigen lichamelijke gevoel was er niet echt spraken van hormonale schommelingen die ik normaal had.
En vorige week de eerste echt ongesteldheid gehad. Hij duurde wel langer dan normaal maar verder was het helemaal normaal ook qua hormonaal geschommel in hoofd en lijf.
Ik kreeg te horen dat het heel erg kan verschillen per persoon dus weinig pijl op te trekken. Maar het zal wel fijn zijn als je je eigen cyclus weer snel terug kunt hebben.
Heb je al gebeld Cygne? En hoe gaat het verder met je?
En Malteser hoe is het met jou?
En het heeft bij mij uiteindelijk 2 maanden geduurd voordat ik echt weer een cyclus plus ongesteldheid had. De eerste maand was het wel/niet/wel/niet. Heel weinig. Ook qua eigen lichamelijke gevoel was er niet echt spraken van hormonale schommelingen die ik normaal had.
En vorige week de eerste echt ongesteldheid gehad. Hij duurde wel langer dan normaal maar verder was het helemaal normaal ook qua hormonaal geschommel in hoofd en lijf.
Ik kreeg te horen dat het heel erg kan verschillen per persoon dus weinig pijl op te trekken. Maar het zal wel fijn zijn als je je eigen cyclus weer snel terug kunt hebben.
Heb je al gebeld Cygne? En hoe gaat het verder met je?
En Malteser hoe is het met jou?
Hier wisselt het nog steeds. Paar goede dagen gehad en gisteren ineens weer een dipdag. Het vloeien is nu ruim een week gestopt, ik ben nu ongeduldig naar mijn cyclus, gewoon omdat ik dan het gevoel heb dat mijn lijf weer alles op de rit heeft staan. Ik hoop dat dat dan ook rust geeft in mijn hoofd.
In mijn omgeving roept namelijk iedereen 'dat het nu achter de rug is' dus er is eigenlijk nergens meer ruimte voor mijn verdriet. Daar komt bij dat ik niet wil zeuren en mensen dus ook niet meer wil belasten met mijn verdriet.
In mijn omgeving roept namelijk iedereen 'dat het nu achter de rug is' dus er is eigenlijk nergens meer ruimte voor mijn verdriet. Daar komt bij dat ik niet wil zeuren en mensen dus ook niet meer wil belasten met mijn verdriet.
Heb niet meer gebeld. Pijn is weg en bloed neemt ook al af.
Verder voel ik me eigenlijk best goed weer. Zondag op kraamvisite en ik denk dat ik dat best aan kan al.
Malteser.
Verder voel ik me eigenlijk best goed weer. Zondag op kraamvisite en ik denk dat ik dat best aan kan al.
Malteser.
Fijn dat je je goed voelt Cygne. En veel plezier op de kraamvisite. Hoop dat je ook met een rustig gevoel erna weer thuis kunt komen
@Malteser. Je eigen cyclus terug hebben herken ik wel. En kan je ook zeggen dat je dat uiteindelijk ook weer meer rust geeft. Nog even geduld (helaas).
Wat vervelend dat mensen in je omgeving zo denken. Dat geeft je dan idd geen ruimte meer om er over te praten voor je gevoel... Heel herkenbaar.
Ik heb gelukkig 1 vriendinnetje bij wie ik dat wel durf en doe. En daar nog steeds durf te janken als ik mij verdrietig er om voel.
Hoop dat je je snel weer wat beter voelt ipv dit dipje nu
@Malteser. Je eigen cyclus terug hebben herken ik wel. En kan je ook zeggen dat je dat uiteindelijk ook weer meer rust geeft. Nog even geduld (helaas).
Wat vervelend dat mensen in je omgeving zo denken. Dat geeft je dan idd geen ruimte meer om er over te praten voor je gevoel...
Heel herkenbaar. Ik heb gelukkig 1 vriendinnetje bij wie ik dat wel durf en doe. En daar nog steeds durf te janken als ik mij verdrietig er om voel.
Hoop dat je je snel weer wat beter voelt ipv dit dipje nu
Malteser , hoop dat je hier je verdriet nog wel kan delen , ondanks dat je omgeving het niet goed begrijpt.
Ook nog een dikke kus voor de rest.
, hoop dat je hier je verdriet nog wel kan delen , ondanks dat je omgeving het niet goed begrijpt.Ook nog een dikke kus voor de rest.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
Ik merk dat ik niet teveel wil 'zeuren'. Ook hier eigenlijk niet. Maar het heeft er misschien toch iets meer ingehakt dan ik dacht. Misschien ook wel door de combinatie huwelijk, huwelijksreis, Opa op sterven, zwanger, Opa overleden, miskraam. En dat in die volgorde binnen 4 weken....
Ook kamp ik met irrationele gedachten die ik nergens durf te delen omdat men dat toch vast heel erg stom vindt of raar of gek of wat dan ook.
Dat komt ook omdat ik me in een 'achter de rug en weer door' omgeving bevind en zelf eigenlijk ook een beetje die mentaliteit heb ontwikkeld de afgelopen jaren. Heb al zo veel meegemaakt in mijn leven en nu is mijn leven op de rit en stabiel en merk ik dat ik meesterlijk goed ben in alles bagatelliseren. Dat was jarenlang mijn overlevingsstrategie en is nu eigenlijk een way of life geworden. Niet te lang tobben, doorgaan.
En nu kom ik mezelf tegen. En kan ik mijn verdriet dus niet kwijt, omdat iedereen in mijn omgeving die mentaliteit heeft en het niet begrijpt dat ik nu ineens wel heel verdrietig ben zo nu en dan.
Misschien ook wel gevalletje oud zeer. Er komt een hele hoop boven wat ik geloof ik nooit verwerkt heb .
Ook kamp ik met irrationele gedachten die ik nergens durf te delen omdat men dat toch vast heel erg stom vindt of raar of gek of wat dan ook.
Dat komt ook omdat ik me in een 'achter de rug en weer door' omgeving bevind en zelf eigenlijk ook een beetje die mentaliteit heb ontwikkeld de afgelopen jaren. Heb al zo veel meegemaakt in mijn leven en nu is mijn leven op de rit en stabiel en merk ik dat ik meesterlijk goed ben in alles bagatelliseren. Dat was jarenlang mijn overlevingsstrategie en is nu eigenlijk een way of life geworden. Niet te lang tobben, doorgaan.
En nu kom ik mezelf tegen. En kan ik mijn verdriet dus niet kwijt, omdat iedereen in mijn omgeving die mentaliteit heeft en het niet begrijpt dat ik nu ineens wel heel verdrietig ben zo nu en dan.
Misschien ook wel gevalletje oud zeer. Er komt een hele hoop boven wat ik geloof ik nooit verwerkt heb
.
Ja maar lieve Malteser, je moet jezelf niet wegcijferen. Zet jezelf, juist nu, op een eerste plek!
Er is zoveel gebeurd in hele korte tijd. Dat moet landen, een plekje krijgen en beseffen dat het niet zomaar is zoals je gehoopt had.
Ik herken zoveel van wat je zegt in mijzelf. Niet anderen lastig willen vallen, de schijn ophouden dat het goed gaat, bagatelliseren etc etc. Maar geloof me, daarmee wordt het niet beter helaas
Ik krijg van veel kanten veel begeleiding, gelukkig. Door andere omstandigheden. Maar met de vroeggeboorte van mijn dochtertje erbij kan ik dat wel bespreekbaar maken en benoemen en er wat mee doen door aan mijzelf als eerste te willen denken. Nu nog ook echt aan mijzelf als eerste denken!
Mocht je een keer willen spuien, willen kletsen oid, PM staat open. Mijn deur ook!
Er is zoveel gebeurd in hele korte tijd. Dat moet landen, een plekje krijgen en beseffen dat het niet zomaar is zoals je gehoopt had.
Ik herken zoveel van wat je zegt in mijzelf. Niet anderen lastig willen vallen, de schijn ophouden dat het goed gaat, bagatelliseren etc etc. Maar geloof me, daarmee wordt het niet beter helaas
Ik krijg van veel kanten veel begeleiding, gelukkig. Door andere omstandigheden. Maar met de vroeggeboorte van mijn dochtertje erbij kan ik dat wel bespreekbaar maken en benoemen en er wat mee doen door aan mijzelf als eerste te willen denken. Nu nog ook echt aan mijzelf als eerste denken!
Mocht je een keer willen spuien, willen kletsen oid, PM staat open. Mijn deur ook!
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |