Zwanger... en dan gaat het mis #18

Het gaat.. Toch bij schoonouders gaan eten. Tranen zaten wel hoog. Kindjes gingen paardje rijden op mans rug. Toen was ik wel verdrietig. Want dat zal hij nooit met een kind van onszelf kunnen doen. Dat gevoel kan ik nog niet ombuigen. Verder heb ik er wel goed over kunnen praten met schoonzus.

Gisteren Eén fijn gesprek gehad met mijn neef. Zijn zoon is geboren op de dag van mijn curettage. Na een hele lange weg. Dus hij snapte me goed. Afgesproken om snel met de kleine te gaan knuffelen. Als het verdriet wat minder vers is.

Dat blijft altijd wel lastig ben ik bang Cygne. Fijn dat je neef je begrijpt en dat je daarmee op je eigen tijd kunt gaan baby knuffelen!

Ik had dat dit weekend ook wel redelijk. Kindjes die ik zag waarbij ik de gedachte had dat dat niet met mijn dochtertje kan, spetteren in het water. Rollen door het gras. Mijn dochter die niet naar een show met vuur kon kijken etc. in de nabije toekomst. En mn date die zei later ook nog iets over 'als hij kids had...' Het steekt niet maar het voelt heel raar. Het haalt wel een emotie naar boven waar je even heel bewust van wordt en afgeleid van de huidige situatie.

Verder gaat het wel ok-ig. Ik had vorige week ook last van mn hormonen. De eerste cyclus na de vroeggeboorte die hakte er heel erg in en maakte relativeren lastig. Nu blijf ik haar wel missen, maar voel ik mij in mijn hoofd rustig om weer de gewone dingen op te pakken en niet zo overspoeld te zijn met het missende gevoel.

En ik heb gewoon zulke lieve mensen om mij heen. Daar ben ik echt zo blij mee.

Hoe is het met jou Malteser? Nog last van het vele bloedverlies? Heb je weer wat energie in je lijf of nog steeds zo moe? Lukt het vooruitkomen met wat je wil?

Jullie zijn dapper dames! En de gevoelens zijn herkenbaar....

Hier is het vloeien gestopt, ben qua HB nog niet helemaal terug op niveau maar het gaat iedere dag iets beter. Wel veel met man over gesproken: "hoe nu verder?"
We mogen weer seksen en zonder AC is de kans aanwezig dat ik weer zwanger word. Kunnen we dat aan? Word ik wel weer zwanger? Misschien was dit wel onze enige kans? En dan is er weer verdriet.
Afgelopen weekend op pad geweest, moesten naar de bouwmarkt. Helaas, recht tegenover een grote babyzaak. En dat geeft echt zo’n wrang gevoel. Daar hadden we nu naar binnen moeten gaan, zou vandaag 14 weken zwanger zijn. Kamertjes kijken, kinderwagens keuren. Maar niets van dit alles. Wij staan met lege handen. En komt dat goed? Krijgen we een tweede kans?

Het volgende moment ben ik blij dat mijn lijf weer van mij is, weer schoon, geen bloed meer. Dat ik weer ‘gewoon’ Malteser ben (alsof er niets gebeurd is….).

Wat een verwarring. Ik hoop dat het goed komt. Dat we een nieuwe kans krijgen, dat het dan wel goed mag gaan. Ik hoop het zo….
Niet om dit te vergeten. Dat doen we nooit meer. Dit was ons eerste-kindje-in-wording, hoe pril ook. 10 weken heeft het mogen groeien in mijn buik. En dat kan ik niet vergeten.

Het is nog zo vers Malteser, dan is het niet raar dat je die gedachtes hebt. Het moet een plekje krijgen. Tijd krijgen om ermee om te gaan. En ik denk dat je vanzelf weer een gevoel krijgt dat je het wil proberen om weer zwanger te worden. En dat zal altijd eng blijven, totdat het goed gaat.
Luister naar je gevoel daarin, dan kun je ook niks overhaasten en daarin voorbij lopen aan wat jezelf wilt en bij je past qua gevoel.

Het terughebben van je lijf is fijn he. Weer jezelf voelen. ik geniet er nu nog wel meer van weer Lingue te zijn.

Geef het tijd, praat er idd veel over en dan hoop ik dat je het vertrouwen weer krijgt om er samen voor te gaan!

Het blijft dubbel he. Aan de ene kant is het fijn je lichaam weer terug te hebben, dat het schoon is. Maar aan de andere kant zou ik zo graag de hele dag kotsen en wel m'n kindje mogen houden..

Nu 1.5 week na curettage bloedverlies, helderrood zonder stolsels. Gisterenavond kreeg ik pijn in mn bovenbenen en buik. Zou dat al menstruatie kunnen zijn of nog een restje bloed van de mk?

Ik heb amper gevloeid inderdaad. Ik maak me niet echt zorgen maar ik ga morgen voor de zekerheid wel even bellen om te vragen of t normaal is. Als ik kijk naar de afgelopen dagen klopt t wel met mn normale menstruaties. Zere borsten, misselijk, zere bovenbenen.

Maar kan er niks over vinden op internet, ja. Dat t niet kan.

Bij twijfel bellen Cygne!

Hier nog geen menstruatie tot op heden (curettage was 13-08). Kan dat nog weken duren? Of waar moet ik rekening mee houden?

Wat ik begrepen heb is dat je weer kan gaan vloeien als je hCG voldoende gezakt is. Is dan nog geen menstruatie na een normale cyclus. Een gewone menstruatie kan langer op zich laten wachten dan je gewend was.

Volgens mij wisselt t heel erg.
Vorige mk (wat is dat stom om te zeggen. ), werd ik ongesteld 28 dagen na verliezen van de vruchtzak.

quote:

Op woensdag 27 augustus 2014 21:22 schreef Malteser het volgende:
Bij twijfel bellen Cygne!

Hier nog geen menstruatie tot op heden (curettage was 13-08). Kan dat nog weken duren? Of waar moet ik rekening mee houden?

Alles kan, er is helaas niks over te zeggen... Bij mij heeft het vier/vijf maanden geduurd, maar dat was echt een uitzondering.

quote:

Op woensdag 27 augustus 2014 21:30 schreef Cholula het volgende:

[..]

Ik had al bijna geen hCG meer in mijn lichaam bij de curretage, dus mijn verhaal is misschien een totaal verkeerd voorbeeld.

Ik juist het tegenovergestelde. Door de mola was m'n hCG juist erg hoog.

Dan zal t wel een nabloeding zijn. Alleen die kramp in bovenbenen en buik is vreemd. Morgen toch maar even bellen dus.

Ik heb wel een aantal dagen na de curettage ineens enorme pijn gehad, heel laag links in m'n buik (eierstok). Was het gele lichaam dat ten gronde ging (voeding voor het vruchtje in het begin). Maar weer meer bloedverlies staat me niet bij. Heb op dat moment hier wel gepost, dus is terug te zoeken...

Ik heb na mijn curettage 5 dagen best behoorlijk gevloeid. Met enorme buikpijn erbij. Echt ongesteld zijn x10 ofzo
En het heeft bij mij uiteindelijk 2 maanden geduurd voordat ik echt weer een cyclus plus ongesteldheid had. De eerste maand was het wel/niet/wel/niet. Heel weinig. Ook qua eigen lichamelijke gevoel was er niet echt spraken van hormonale schommelingen die ik normaal had.
En vorige week de eerste echt ongesteldheid gehad. Hij duurde wel langer dan normaal maar verder was het helemaal normaal ook qua hormonaal geschommel in hoofd en lijf.

Ik kreeg te horen dat het heel erg kan verschillen per persoon dus weinig pijl op te trekken. Maar het zal wel fijn zijn als je je eigen cyclus weer snel terug kunt hebben.

Heb je al gebeld Cygne? En hoe gaat het verder met je?
En Malteser hoe is het met jou?

Hier wisselt het nog steeds. Paar goede dagen gehad en gisteren ineens weer een dipdag. Het vloeien is nu ruim een week gestopt, ik ben nu ongeduldig naar mijn cyclus, gewoon omdat ik dan het gevoel heb dat mijn lijf weer alles op de rit heeft staan. Ik hoop dat dat dan ook rust geeft in mijn hoofd.
In mijn omgeving roept namelijk iedereen 'dat het nu achter de rug is' dus er is eigenlijk nergens meer ruimte voor mijn verdriet. Daar komt bij dat ik niet wil zeuren en mensen dus ook niet meer wil belasten met mijn verdriet.

Heb niet meer gebeld. Pijn is weg en bloed neemt ook al af.

Verder voel ik me eigenlijk best goed weer. Zondag op kraamvisite en ik denk dat ik dat best aan kan al.

Malteser.

Fijn dat je je goed voelt Cygne. En veel plezier op de kraamvisite. Hoop dat je ook met een rustig gevoel erna weer thuis kunt komen

@Malteser. Je eigen cyclus terug hebben herken ik wel. En kan je ook zeggen dat je dat uiteindelijk ook weer meer rust geeft. Nog even geduld (helaas).
Wat vervelend dat mensen in je omgeving zo denken. Dat geeft je dan idd geen ruimte meer om er over te praten voor je gevoel... Heel herkenbaar.

Ik heb gelukkig 1 vriendinnetje bij wie ik dat wel durf en doe. En daar nog steeds durf te janken als ik mij verdrietig er om voel.
Hoop dat je je snel weer wat beter voelt ipv dit dipje nu

Wat rot malteser dat je er geen ruimte meer voor je verdriet is.

Malteser , hoop dat je hier je verdriet nog wel kan delen , ondanks dat je omgeving het niet goed begrijpt.

Ook nog een dikke kus voor de rest.

Ik merk dat ik niet teveel wil 'zeuren'. Ook hier eigenlijk niet. Maar het heeft er misschien toch iets meer ingehakt dan ik dacht. Misschien ook wel door de combinatie huwelijk, huwelijksreis, Opa op sterven, zwanger, Opa overleden, miskraam. En dat in die volgorde binnen 4 weken....
Ook kamp ik met irrationele gedachten die ik nergens durf te delen omdat men dat toch vast heel erg stom vindt of raar of gek of wat dan ook.
Dat komt ook omdat ik me in een 'achter de rug en weer door' omgeving bevind en zelf eigenlijk ook een beetje die mentaliteit heb ontwikkeld de afgelopen jaren. Heb al zo veel meegemaakt in mijn leven en nu is mijn leven op de rit en stabiel en merk ik dat ik meesterlijk goed ben in alles bagatelliseren. Dat was jarenlang mijn overlevingsstrategie en is nu eigenlijk een way of life geworden. Niet te lang tobben, doorgaan.
En nu kom ik mezelf tegen. En kan ik mijn verdriet dus niet kwijt, omdat iedereen in mijn omgeving die mentaliteit heeft en het niet begrijpt dat ik nu ineens wel heel verdrietig ben zo nu en dan.
Misschien ook wel gevalletje oud zeer. Er komt een hele hoop boven wat ik geloof ik nooit verwerkt heb .