Zwanger... en dan gaat het mis #18

Hoe gaat t malteser?

quote:

Op zaterdag 16 augustus 2014 20:46 schreef Cygne het volgende:
Hoe gaat t malteser?

Zie nog sterretjes als ik opsta en ben sinds het ritje van en naar het ziekenhuis woensdag niet meer buiten geweest. Ik kan wel zeggen dat ik ernstig behoefte heb aan buitenlucht en afleiding maar mijn lijf wil nog niet zo.
Vloeien is nagenoeg gestopt. Morgen misschien voorzichtig even erop uit met man. Even naar buiten, frisse lucht.

Verder wisselt het. Ben opgelucht dat het achter de rug is. Maar soms ook ineens weer enorm verdrietig dat het misgegaan is. De laatste 2 maanden waren een achtbaan (bruiloft, huwelijksreis, zwanger, Opa overleden, miskraam). En ik merk dat ik enerzijds behoefte heb aan weer een 'gewoon' leven met ritme, zoals voor de bruiloft. Anderzijds is het best chaos in mijn hoofd door alle gebeurtenissen en ben ik (ook lichamelijk) nog niet toe aan werken enz. Ondertussen belt de Arbo wanneer ik weer ga beginnen. En ik kan er geen antwoord op geven. Ik wil weer aan het werk maar werk 40 uur en dat gaat nu nog niet. Verwarring in mijn hoofd. En verdriet.

Hoe is het met jou? Zie je op tegen maandag? En ga je onder narcose of een roesje? En heb je mensen om je heen waarmee je goed kan praten/huilen/delen?

Achtbaan, herkenbaar. In de afgelopen 3 weken is er zoveel gebeurd dat t wel n half jaar lijkt. Ik zie niet echt op tegen maandag. Ben klaar met dat halve bloeden. Krijg volledige narcose. Ik kan er goed over praten met man en vriendinnen vooral. Dat scheelt wel.

Man zei net tegen zijn vader dat we ook onderzoeken krijgen naar de oorzaak. Schoonvader dacht alleen bij mij omdat de oorzaak altijd bij de vrouw ligt. En als t zwanger worden langer duurde dan ook. Volgens hem dan. Ik krijg jeuk van al die goedbedoelde opmerkingen.

Ik hoop dat je je fysiek snel wat beter voelt en emotioneel ook. Gun jezelf de tijd.

quote:

Op zaterdag 16 augustus 2014 10:46 schreef Cygne het volgende:
Hier zou 25 september de uitgerekende datum van de eerste mk zijn. 7 maart van deze. Dat zal wel wat blijven steken.

Morgen is t een jaar geleden dat ik voor t eerst ongesteld werd na stoppen met de pil. Een jaar verder en nog niks opgeschoten. Volgens man hebben we volgend jaar echt wel een baby. Maar nu heb ik even t idee dat dat gewoon niet is weggelegd voor ons. Hoe negatief gedacht ook. Het voelt wel zo. Twee keer mis in een half jaar tijd gaat je niet in de koude kleren zitten..

Is het bij jou ook weer misgegaan? Verdomme zeg

Hier 18 september en 11 januari. Ik begin het er weer enorm moeilijk mee te krijgen van de eerste.. Anders wist ik nu de datum van inleiding al


*knuffel aan jullie allemaal*

quote:

Op zaterdag 16 augustus 2014 21:04 schreef Cygne het volgende:
Achtbaan, herkenbaar. In de afgelopen 3 weken is er zoveel gebeurd dat t wel n half jaar lijkt. Ik zie niet echt op tegen maandag. Ben klaar met dat halve bloeden. Krijg volledige narcose. Ik kan er goed over praten met man en vriendinnen vooral. Dat scheelt wel.

Man zei net tegen zijn vader dat we ook onderzoeken krijgen naar de oorzaak. Schoonvader dacht alleen bij mij omdat de oorzaak altijd bij de vrouw ligt. En als t zwanger worden langer duurde dan ook. Volgens hem dan. Ik krijg jeuk van al die goedbedoelde opmerkingen.

Ik hoop dat je je fysiek snel wat beter voelt en emotioneel ook. Gun jezelf de tijd.

Fijn dat je mensen om je heen hebt waar je goed mee kan praten.
En fijn dat je (nog) niet op ziet tegen maandag. Ik had dat ook niet echt, vond het wel spannend. Algehele narcose was voor mij de juiste keuze, niks van meegekregen en toen ik wakker werd was het klaar. En ze waren super lief op de OK. Mocht bijvoorbeeld vanwege 'moeilijk met bloot' ook mijn onderbroek aanhouden. Hebben zij uitgedaan terwijl ik al onder narcose was en toen ik bij kwam, had ik 'm netjes weer aan. Daarna nog wel tig keer moeten verschonen maar goed...

Goedbedoelde opmerkingen . Hier vliegen ze me ook om de oren. Hier van de week ook genoemd. Trek het nu iets beter (mede dankzij reacties hier) omdat ik me er bewust van ben dat sommige mensen niet weten wat ze moeten zeggen. Ze bedoelen het goed maar het is vaak onwetendheid.

Ik hoop dat het maandag goed verloopt voor je.

quote:

Op zaterdag 16 augustus 2014 21:10 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Is het bij jou ook weer misgegaan? Verdomme zeg

Hier 18 september en 11 januari. Ik begin het er weer enorm moeilijk mee te krijgen van de eerste.. Anders wist ik nu de datum van inleiding al


*knuffel aan jullie allemaal*

Vlindur. Confronterend lijkt me dat. Sterkte en knuffel.

quote:

Op zaterdag 16 augustus 2014 21:10 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Is het bij jou ook weer misgegaan? Verdomme zeg

Hier 18 september en 11 januari. Ik begin het er weer enorm moeilijk mee te krijgen van de eerste.. Anders wist ik nu de datum van inleiding al


*knuffel aan jullie allemaal*

Jep. Dit keer na 3 goede echo's. Moeilijk die data. T blijft confronterend.

Goedbedoelde opmerkingen. T begon bij de vk al, maandag. Volgende keer gaat vast beter en t kindje is nu bij god. -geloof jij in god?- Nee. "Nou IK wel! " Continu met zo'n glimlach op dr gezicht. Ik wil niet dat t kind bij god is want ik wilde dat t bij mij bleef. En de vorige keer zei ze ook al dat t de volgende keer wel goed zou gaan. Ik geloof niet dat ik heel vriendelijk was. En man keek zo.

En verder ging het zo:
"Ik wil een curettage"
"Dat is niet de juiste weg"

Uiteindelijk heeft man moeten bellen om te zeggen dat ik t niet trok. Toen kon er wel wat geregeld worden.

[ Bericht 30% gewijzigd door Cygne op 16-08-2014 21:27:24 ]

Lastig hè Cygne! Dat met de vk . Jij/jullie wilde(n) dit kindje zo graag!

Hier vooral:
"Je weet nu in ieder geval dat je zwanger kan worden."
"Het is de natuur, die regelt zichzelf."
"Hopelijk ben je snel weer zwanger, dan kun je dit vergeten." "
Niet verdrietig zijn, dat is jammer van jullie witte-broods-weken."

Mijn tante omschreef t wel mooi.
"Boeit jou dat allemaal. Jij wilt gewoon je kind."

Mijn tante. Vorige week dr man begraven en nu zo zich om mij bekommeren.

Verkeerde topic

Te snel.

Ja sorry. . Stomme mobiel opent soms niet het topic waar ik op klikte.

Kan gebeuren joh.
Herkenbaar ook.

quote:

Op zaterdag 16 augustus 2014 20:57 schreef Malteser het volgende:

[..]

Zie nog sterretjes als ik opsta en ben sinds het ritje van en naar het ziekenhuis woensdag niet meer buiten geweest. Ik kan wel zeggen dat ik ernstig behoefte heb aan buitenlucht en afleiding maar mijn lijf wil nog niet zo.
Vloeien is nagenoeg gestopt. Morgen misschien voorzichtig even erop uit met man. Even naar buiten, frisse lucht.

Verder wisselt het. Ben opgelucht dat het achter de rug is. Maar soms ook ineens weer enorm verdrietig dat het misgegaan is. De laatste 2 maanden waren een achtbaan (bruiloft, huwelijksreis, zwanger, Opa overleden, miskraam). En ik merk dat ik enerzijds behoefte heb aan weer een 'gewoon' leven met ritme, zoals voor de bruiloft. Anderzijds is het best chaos in mijn hoofd door alle gebeurtenissen en ben ik (ook lichamelijk) nog niet toe aan werken enz. Ondertussen belt de Arbo wanneer ik weer ga beginnen. En ik kan er geen antwoord op geven. Ik wil weer aan het werk maar werk 40 uur en dat gaat nu nog niet. Verwarring in mijn hoofd. En verdriet.

Hoe is het met jou? Zie je op tegen maandag? En ga je onder narcose of een roesje? En heb je mensen om je heen waarmee je goed kan praten/huilen/delen?

Dit herken ik zo van bijna 8 weken terug. Zowel het lichamelijke de eerste paar dagen, als het mentale gedeelte.
Je eigen leven weer terug willen hebben... Je eigen dingen weer kunnen doen.
Maar neem echt de tijd voor wat je de afgelopen maanden hebt moeten doormaken. Zowel het positieve als het negatieve wat nu overschaduwd. Het moet toch een plekje krijgen.

Kun je niet met de bedrijfsarts afspreken om opbouwend straks te starten? Dan merk je ook goed hoe je lichaam er op reageert want dat is ook niet zomaar weer in orde, vooral niet als je vol aan de bak zou gaan.
Ik vond 2x 4u/week al vermoeiend lichamelijk, maar ik kom uit een andere situatie (burn-out icm zwangerschap wat mis ging).
Niet overhaasten en jezelf de tijd geven iig.
Hoop dat je even buiten kunt zijn geweest, frisse lucht geeft ook weer wat meer ruimte in je hoofd en energie in je lijf ipv alleen maar binnen kunnen zitten. Voelt zo opgesloten...

Dat zit er weer op. Snel wakker. Geen pijn. Weinig bloed.

Volgens mij voelt het als een flinke opluchting Cygne als ik je post zo zie. Sterkte nog met herstel, verwerken en verder .

Zo voelt t ook. Inmiddels ook al geplast en infuus eruit. Gyn moest opereren tot 12 en als zij geweest is mag ik lekker naar huis. Ik heb een eigen kamertje en n lieve vpk.

Ze waren wel verbaasd. Om kwart voor 8 mocht ik naar de OK en om half 9 was ik alweer goed bij. Op de afdeling dachten ze dat t niet door was gegaan.

Fijn dat het goed is verlopen Cygne!

Fijn dat het erop zit Cygne. Nu nog wat herstellen, hoop dat de hersteltijd meevalt.

Fijn dat het achter de rug is, cygne. Neem de tijd om ook dit te verwerken. Dat geld ook voor malteser.

Dat hele 'niet verdrietig zijn' kan ik me boos om maken. Als jij keihard wil gaan zitten janken, dan moet je dat doen. Dat kan heel opluchtend werken, weet ik uit ervaring. En al die goedbedoelde opmerkingen komen van mensen die niet weten wat ze moeten zeggen. Ze hebben ergens wel gelijk, maar dat maakt het echt niet minder kut. Het is hetzelfde als je ernstig zieke opa/oma wie dan ook overlijd. Is ook beter dan, maar het blijft wel flink kut. Eerlijk gezegd, vond ik de miskraam erger dan het verlies van mijn opa/oma. Zij hebben de kans gehad op een leven en een flink leven vaak ook. Het kindje niet. En dat is heel verdrietig.

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 09:56 schreef Cholula het volgende:
Fijn dat het zo mee gevallen is Cygne! Mocht je snel van de uitslaapkamer weg?
Ik moest toen wat langer blijven omdat mijn hartslag wat laag was (35 bpm )

Ja mocht snel weg.
Nu wel veel pijn. Hels, echt.

Ik ervaarde mijn mk ook erger dan de dood van m'n opa's en oma's hoor. Voor mijn gevoel was ik gewoon een 'volwaardig' kind verloren. Je stelt je gewoon in op een nieuw leven, kijkt er naar uit etc. Je voelt je al moeder. En dan ineens spat dat nieuwe leven, die visie, dat gevoel, uit elkaar.
Natuurlijk, mijn kind had nooit in het 'echte' leven geleefd... Maar het lijkt soms alsof mensen het dan wegmoffelen onder het mom van, het was nog niet echt iets. Ofzo. 'Mn zoon moet natuurlijk wel een nichtje of neefje krijgen he, niet opgeven!' kreeg ik te horen van m'n broer
Goedbedoeld, maar het laat gewoon zien dat een miskraam echt iets onaantastbaars is voor de buitenwereld.
Zij zien het niet, zij voelen niet die band met het kind, zij voelen hun lijf niet veranderen. Voor hun verandert er echt daadwerkelijk iets als er echt een kind op de wereld is.
Maargoed, ik hoop ook gewoon voor al die onwetende mensen dat ze dat vooral blijven. Dit is niet iets wat ik iemand zou gunnen.

En verder even een dikke voor iedereen hier...

Ik zal aan je denken op 18 september vlindur. Voor mij een hele bijzondere datum ook, toen mocht ik voor het eerst echt moeder worden.

Gyn is langs geweest. Operatie is gedaan door de aio. Weinig bloedverlies gehad, zei ze en geen bijzonderheden.

Hoe is het nu met de pijn Cygne?