Even mijn gedachtekronkels hier plaatsen. Dat geeft misschien weer wat ruimte in mijn eigen hoofd om er wat makkelijker mee om te gaan dan nu in het verdriet te blijven hangen.
Ik zou nu ruim 25 weken zijn en het is nu ruim 8 weken geleden... Mijn lijf heeft weer een eerste cyclus gehad. En dat hakt er ook wel in. Ik en hormonen zijn nooit een goede combinatie geweest. Altijd over emotioneel en kort lontje. Dat over emotionele voelt nu wel 3x zo heftig dan 'normaal'.
Zeker als je dan de verhalen hier in het topic leest. De verhalen die ik voor haar had geschreven teruglees, het buikentopic doorkijk of het liedje van Niels Geusenbroek grijs draait. Omdat het hier niet zo had mogen zijn.
Het lijkt wel alsof ik even aan self-torture moet doen om ergens weer even die enorme jankbui te krijgen en met beide benen op de grond te kunnen staan, in plaats van mij groot te houden. Dat lukt aardig vandaag.
En gelukkig doe ik af en toe ook leuke dingen en heb ik af en toe lol. En dat zijn dan toch ook weer de fijne momenten dat het leven ook weer een beetje rooskleuriger kan worden
En het lucht idd op door het even op deze manier 'uit te spreken'
voor iedereen die er eentje wil. Vandaag zijn ze gratis.