Zwanger... en dan gaat het mis #18

Op zich logisch van de arts-assistent dat ze ook het minder fijne aspect moet bespreken, de zakelijke benadering vanuit haar dat ze iig alles besproken heeft. En dat je je er misschien een beetje op in kunt stellen, want het is niet niks natuurlijk, ook al moet je verder.
Fijn dat de gyn en de anesthesioloog jou goed aanvoelden. Voel je je iig begrepen en gehoord.

Lief van de apotheek dat ze dat niet deed. Mensen zijn zoveel liever en begripvoller als je de situatie uitlegt. Ik merk dat nu nog.
Liever vertel ik niet aan 'nieuwe' mensen wat er gebeurd is, want ik wil/hoef geen medelijden of wil niet dat zij niet weten hoe te reageren. Maar in sommige gevallen is het wel goed om het te delen (zakelijk gezien) zodat ze weten dat ik even wat klappen te vangen heb en daardoor behulpzamer zijn.

heb je genoeg afleiding tot maandag Cygne?

En Malteser hoe is het vandaag met jou? Een dag na de curettage? Veel pijn? Hoe zit het met het bloedverlies, valt het mee?

Ze was juist niet zakelijk genoeg, voor mijn gevoel. Ze bedoelde het heel lief en dat was ze ook. Maar ik wilde het dat moment niet over t verdriet hebben maar over wat er moet gebeuren. Wel fijn. Ik moest in eerste instanstie bij de gynaecoloog voor hoge bloeddruk (160/95) maar vandaag was ie weer keurig, bovendruk perfect, onderdruk zelfs iets aan de lage kant maar niet te laag. HB prima. En ik weet eindelijk dat mijn bloedgroep a-positief is.

Ik vind t ook wel fijn dat mensen het weten op mans werk, dat er weinig uitleg was over waarom man even thuis wilde blijven. Terwijl het protocol is dat er altijd een systeembeheerder aanwezig is. De andere is op vakantie nu. Maar daar werd absoluut geen probleem van gemaakt door de leidinggevende. En dat is echt heel erg fijn. Ik had nu niet alleen willen zijn. Genoeg afleiding heb ik wel. Man gaat morgen werken maar mijn ouders komen dan een dagje hier naar toe. Mijn moeder gaat dan even mijn huishouden onder handen nemen. Met papa samen dan een film kijken of zo.

Maandag dan de curettage en dinsdag hoop ik ook niet alleen te zijn, dus misschien dat man dan ook nog een dagje vrij heeft.

En inderdaad, Malteser hoe gaat het met jou? Ik hoop dat de pijn meevalt! Heb je ook iets gekregen voor de pijn? Ik ben stiekem wel blij dat ik t heb gekregen.

[ Bericht 15% gewijzigd door Cygne op 14-08-2014 14:08:38 ]

Nog even een voor Malteser en Cygne en natuurlijk ook voor de rest hier!

Nou zeg.. Net kwam de manager van man hier thuis langs met een enorme bos bloemen en een lief kaartje. Hoe tof is dat.

Dikke knuffel voor jullie

Cygne: fijn dat je bloeddruk gezakt is en dat ze zo netjes waren bij de apotheek! En bloemen is heel attent. Ik heb hier ook een bos staan, gisteren bezorgd namens man zijn werk.

Hier gaat het wel oké. Ben erg moe maar heb weinig pijn meer en bloedverlies is minimaal nu. Weinig pijn is te verklaren (ik kreeg een doos pijnstillers mee vanuit het ziekenhuis en mag morgen afbouwen). Weinig bloedverlies voelt 'raar', omdat ik gisteren zoveel bloed heb verloren. Zou dat dan normaal zijn? Iemand hier die daar ervaring mee heeft?

[ Bericht 0% gewijzigd door Malteser op 14-08-2014 18:27:44 ]

Ik had na mijn curettage nauwelijks bloedverlies, het was als een hele lichte menstruatie. Dus dat kan zeker .

quote:

Op donderdag 14 augustus 2014 18:23 schreef Burdie het volgende:
Ik had na mijn curettage nauwelijks bloedverlies, het was als een hele lichte menstruatie. Dus dat kan zeker .

Ah oké! Dat is fijn om te horen, want het voelde zo gek... Dank Burdie!
Ben alleen zo moe. Vandaag nog gesproken met het zkh en ik was toch behoorlijk wat bloed verloren op de OK (700 cc) en later op recovery nog ruim 300 cc. Dus ze vermoeden dat ik daarom nog zo moe ben. Maar vloeien is nu dus nagenoeg niets meer.

Dat is een liter bloed, best veel dus. En vergeet niet dat een narcose ook veel van je vraagt... Lekker rustig aan doen en ijzerrijk eten.

Fijn dat het wel oké gaat Malteser. En dat moe zijn blijft nog wel even idd. Flink wat bloed verloren en de narcose moet je lichaam van herstellen. Die rust zou ik dan ook echt nemen. En goed voor je laten zorgen.

Lief van de bloemen!

En waar ik de afgelopen anderhalve dag opgelucht was dat het 'schoon' is, is er nu weer ineens veel verdriet. Zo graag hadden we dit mooie cadeautje eind februari in onze armen willen sluiten .

En iedereen roept: "Je weet nu in ieder geval dat je zwanger kunt worden. De natuur regelt zichzelf, het vruchtje was niet goed."
Tuurlijk, allemaal waar. Maar dit kindje was al zo welkom, we waren al voorzichtig wat namen aan het roepen. We waren er zo ongelooflijk dolblij mee. En nu is het weg en komt er eind februari geen kindje. Ik zit gewoon even stuk.

Malteser, dat gevoel gaat nog wel een paar keer terugkomen. Maar t slijt, echt.. En je weet dat je zwanger kunt worden. Maar je wilde dít kindje. Niet weten óf je zwanger kon worden. Geef jezelf iig de tijd om t een plekje te geven. Doe dat op jouw tempo.

Ach Malteser, zo herkenbaar En wat Cygne zegt, dat gevoel blijft nog wel even en zal altijd wel een plekje houden.
Neem de tijd voor het verwerken en er over te praten met de mensen die je vertrouwd en die geen nare opmerkingen maken. Want dat is wel het laatste wat je wil horen. Maar wat RemcoDelft ook zei, wrs hebben ze het niet eens door wat voor harde opmerkingen ze maken...
Hele dikke knuffel

Mensen hebben inderdaad geen idee. Die denken je een hart onder de riem te steken... Maar die hebben het zelf niet meegemaakt.

De afgelopen dagen ging t wel aardig of ik dácht dat t wel aardig ging maar vandaag weer een terugval. Dan doet t even zo verschrikkelijk veel pijn en ben ik zo boos op mezelf. Dat ik helemaal niks kan zelfs niet een kind krijgen. En dan weet ik ook zeker dat dat ook nooit gaat gebeuren. Morgen voel ik me vast weer beter maar vandaag is even rot.

Ach Cygne, wat rot dat je je zo voelt. Dikke knuffel

Aww, niet boos zijn op jezelf hoor, jij kan er niks aan doen! Snap dat je gevoel nu even wat anders zegt.. Lijkt me erg zwaar, zeker na al die nare dingen de afgelopen tijd, neem even de tijd om verdrietig te zijn. Hoop dat je je morgen inderdaad beter voelt! Ik gun het je zo dat het binnenkort gewoon goed gaat!

Ach Cygne, hoe is het vandaag met je? Hoop wel wat beter dan gisteren.
Niet te streng zijn voor jezelf en naar jezelf toe

Cygne, Malteser, Lingue en alle anderen hier. Even een dikke voor jullie.

Voor mij komt het moment dat ik twee jaar geleden positief testte en het een paar weken later misging ook weer in zicht. Ondanks dat ik er toen niet heel treurig om was ben ik toch benieuwd naar het kindje. Was het een jongen of een meisje? Hoe zou hij/zij eruit zien? Hoe zou ons leven er nu uit hebben gezien als dat kindje wel geboren was. Soms spoken die vragen even door mijn hoofd. Gelukkig zijn het maar momenten en ben ik vooral heel blij met de kindjes die ik heb en na de mk nog heb mogen krijgen, maar af en toe steekt het wel even.

Dat blijft toch een raar moment he Nikki. Ik denk dat ik er ook elk jaar aan terug zal blijven denken, ook al ben ik super gelukkig met S.

Het is ook vreemd. 4 september is ineens heel dichtbij nu, ik zou al bijna moeten werpen dan. Wat anders zou ons leven dan zijn. Maar het rompertje wat er hangt is niet voor die baby, maar voor de nieuwe en dat maakt het een stuk makkelijker.
Ik hoop voor jullie, dat het net zo mag gaan als bij mij. Netjes dit afgerond, en dan weer redelijk snel een nieuwe en ook goede zwangerschap. Je blijft het altijd voelen denk ik. Maat het slijt wel een beetje. Ik denk er iig niet meer elke dag aan. (Al is de nieuwe baby wel een grote hulp daarin)
Benieuwd ben ik ook wel, naar geslacht enzo. Maar daar komen we nooit meer achter. Misschien maar beter, anders wordt het toch weer echter.

Hier zou 25 september de uitgerekende datum van de eerste mk zijn. 7 maart van deze. Dat zal wel wat blijven steken.

Morgen is t een jaar geleden dat ik voor t eerst ongesteld werd na stoppen met de pil. Een jaar verder en nog niks opgeschoten. Volgens man hebben we volgend jaar echt wel een baby. Maar nu heb ik even t idee dat dat gewoon niet is weggelegd voor ons. Hoe negatief gedacht ook. Het voelt wel zo. Twee keer mis in een half jaar tijd gaat je niet in de koude kleren zitten..

Ik vind de uitgerekende datum ook wel eng dichtbij komen. En dat doet wel veel met mij. Ook mensen die wel doorgroeien en straks rond dezelfde termijn wel een kindje hebben.
Nooit zal ik weten hoe mijn dochtertje zal zijn, op wie ze zal lijken en hoe mijn leven zou worden. En mijn leven Is toch al zoveel anders geworden door haar...

Eind november en de feestdagen worden erg lastig hier. Ik ga proberen rond de feestdagen weg te zijn.

Mijn ouders waren gisteren hier en dat was fijn maar ook zo vermoeiend. Mijn moeder heeft namelijk nogal een obsessie voor mijn gewicht en mijn huishouden. Altijd al eigenlijk. Die kilo's die ik kwijt was geraakt moest ik er maar afhouden want dan was ik sneller zwanger en zou t ook beter blijven zitten. En volgende maand zou ze wel komen poetsen om het een keer bij te trekken. En goed bedoeld allemaal, echt. Maar het voelt voor mij alsof de miskramen mn eigen schuld zijn omdat ik dik ben en dat ik ook geen goede moeder zou zijn omdat het vies is hier.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En ze bedoelt t zo lief maar ik voel me toch gekwetst en niet serieus genomen als volwassene. Zeker nu.

Die miskraam weet trouwens ook niet wat ie wil. Een beetje bloed op t maandverband en af en toe wat meer bloed en daarnaar weer niks. En zo al 6 dagen.

voor Cygne en Lingue en voor iedereen die het nodig heeft.