[Whatever gate #10] Sonja Silva: niemand weet... wat wij hier nog doen

quote:

Op zaterdag 8 maart 2014 19:22 schreef Turbomuis het volgende:
Een nieuwe, heerlijk nikszeggende blog

[..]

quote:

Op zaterdag 8 maart 2014 19:22 schreef Turbomuis het volgende:
Een nieuwe, heerlijk nikszeggende blog

[..]

quote:

Op zaterdag 8 maart 2014 21:01 schreef Ericr het volgende:
Ik denk dat de bijbel van Sonja zo begint:

Genesis

'In het begin schiep God Sonja en de Aarde.'

quote:

Op zaterdag 8 maart 2014 19:22 schreef Turbomuis het volgende:
Vorige week heb ik mijn eerste cijfer gekregen. Een 9,5 voor Engels. Nu moet ik ook wel eerlijk zeggen dat ik op universitair niveau zit met deze taal dus het was ook wel echt een makkie, maar hij is wel mooi in the pocket!
Op het werk gaat het ook goed.

quote:

Op zaterdag 8 maart 2014 21:01 schreef Ericr het volgende:
Ik denk dat de bijbel van Sonja zo begint:

Genesis

'In het begin schiep God Sonja en de Aarde.'

quote:

Op zaterdag 8 maart 2014 21:01 schreef Ericr het volgende:
Ik denk dat de bijbel van Sonja zo begint:

Genesis

'In het begin schiep God Sonja en de Aarde.'

quote:

Op zaterdag 8 maart 2014 19:22 schreef Turbomuis het volgende:
Een nieuwe, heerlijk nikszeggende blog

[..]

quote:

Op zaterdag 8 maart 2014 21:01 schreef Ericr het volgende:
Ik denk dat de bijbel van Sonja zo begint:

Genesis

'In het begin schiep God Sonja en de Aarde.'

quote:

Op dinsdag 18 maart 2014 13:02 schreef Deckard het volgende:
universitair niveau

quote:

Niemand weet... dat de strijd nog niet gestreden is
Auteur: • Categorie: • Geplaatst op • Bekeken: x •
April 2014
Het gaat lekker op school. Ik heb mijn draai gevonden en ik heb de grootste lol met mijn klasgenootje, Chantal. Het valt me eigenlijk allemaal nog mee tot nu toe. Het enige dat lastig blijft is de zelfreflectie. Ik moet overal over reflecteren en mezelf afvragen waarom ik iets voel, wat het met me doet en wat voor invloed dit heeft. Ik begrijp heel goed dat je anderen pas goed kunt helpen als je jezelf goed kent en in balans bent, maar ik vind het lastig. Ik ben nooit op die manier met mezelf bezig geweest. Voor mij ligt de focus altijd meer op anderen. Ik zorg graag… Ik ben nooit zo ontzettend diep aan het graven als het om mezelf gaat.
Ik was over het begin van 2014 heel enthousiast. En dan net als je een beetje gewend begint te raken aan de rust wordt er weer een atoombom op gevoelens niveau gedropt! Ik ben me er altijd van bewust geweest dat ondanks alle positieve berichten en uitslagen, papa een hele agressieve vorm van kanker heeft. Er was al een belachelijk kleine kans dat hij het zou overleven, maar het ging zo lekker! Tegen alle verwachtingen in fietste papa zich door alle behandelingen heen alsof het een griepje was. Hij heeft een paar dagen niet kunnen eten omdat zijn slokdarm door radiotherapie kapot geschroeid was, maar verder had hij eigenlijk geen klachten. Ja, hij was enorm vermoeid. Dat was te verwachten! Maar mijn hemel, wat is hij sterk. Ik begon er bijna in te geloven dat hij het zou gaan redden. Bijna! Ergens diep van binnen had ik al het voorgevoel dat het niet meer goed zou komen. Maar ik wilde positief denken, dus ik stopte dat gevoel weg. Gek genoeg was ik, ondanks dat ik het aan voelde komen, nog steeds met stomheid geslagen toen de longarts in het ZMC ons vorige week vrijdag vertelde dat de kanker terug is. ONGELOFELIJK! De tumor op papa zijn long was van 13 cm naar nog maar 3 cm geslonken! De behandelingen waren zo goed aangeslagen dat die hele rot tumor bijna verdwenen was. Het voelt als een doffe klap op mijn hart als de arts vertelt dat er in het vocht bij zijn longen weer boze cellen gevonden zijn. Hoe kan dit? Hoe kan die rot kanker zo sterk zijn dat het binnen 2 maanden terug gekomen is? Mijn gedachten dwalen af. Weer schieten er fragmenten door mijn hoofd van geplande crematies, zijn sterfbed, mijn zoontje, mijn moeder… pfffff. Ergens op de achtergrond hoor ik de arts tegen mijn vader zeggen dat de kanker terug gekomen is en mijn hart breekt. Gelukkig heb ik naar mijn voorgevoel geluisterd en mama thuis gelaten. Toen ik haar vanmiddag vertelde dat papa deze strijd gaat verliezen schrok ze zo erg. Ondanks het feit dat ook zij al een vermoeden had dat het niet goed zat. Ik heb mama met een kop warme melk in bed gelegd en ben alleen naar het gesprek met pa en de arts gegaan. Ik pak na het gesprek papa zijn koude handen vast en vraag hem of hij alles begrepen heeft. Hij kijk me aan met ogen die precies zijn als de mijne als hij me vraagt: “Dus ik wordt echt niet meer beter?”. Weer breekt mijn hart in duizend stukjes. Ik vertel hem dat hij heeft gevochten om beter te worden en dat dit niet gelukt is. “Nu moet je vechten om zo lang mogelijk bij ons te blijven”. Als ik op de parkeerplaats van het ziekenhuis loop breek ik even. Iedere stap die ik vanaf nu zet brengt me dichter bij het verliezen van mijn lieve papa.
Het valt af en toe niet mee om op mijn opleiding altijd maar een gevoel te moeten hebben en beschrijven. Nou, in dit geval kan ik reflecteren als een malle! Wat doen dit met me? Ik ben moe, boos en verdrietig omdat ik mijn vader pijn zie lijden en ik wil hem nog niet kwijt! Wat zegt dit over mij? Dit zegt dat ik heel erg veel van hem houd en dat ik hem dat ieder dag die we nog hebben duidelijk ga maken! Welke dingen zijn van invloed op het proces? Deze pijn is nieuw voor mij! Ik voel hem niet alleen mentaal maar ook lichamelijk. Ik schiet in survival mode, omdat ik weet dat mama het anders niet aan kan. Herken ik dit van mezelf? Ja, zeker! Ik zal mijn papa en mama steeds met liefde de waarheid vertellen! Sugarcoaten heeft in dit geval geen nut. Wat heb ik nodig? EEN WONDER!

quote:

Op vrijdag 4 april 2014 09:52 schreef Turbomuis het volgende:

[..]

Echt, ik vind het oprecht heel sneu allemaal, maar de manier waarop ze er over schrijft maakt het allemaal niet beter. Drama, tranentrekken, taalfouten, you name it.

En ze heeft een tattoo laten zetten.

[ [url= http://pbs.twimg.com/media/BkS8d34CcAACisP.jpg]afbeelding[/url] ]

Edit: Link wil niet mobiel, door ik straks ff goed

quote:

Het voelt als een doffe klap op mijn hart als de arts vertelt dat er in het vocht bij zijn longen weer boze cellen gevonden zijn. Hoe kan dit? Hoe kan die rot kanker zo sterk zijn dat het binnen 2 maanden terug gekomen is? Mijn gedachten dwalen af. Weer schieten er fragmenten door mijn hoofd van geplande crematies, zijn sterfbed, mijn zoontje, mijn moeder… pfffff.

quote:

Op vrijdag 4 april 2014 09:54 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]

Ik wilde het woord 'ik' tellen, maar ik vrees dat ik de tel ben kwijtgeraakt :/

quote:

Voor mij ligt de focus altijd meer op anderen.

quote:

Op vrijdag 4 april 2014 09:59 schreef Bamba het volgende:
Dus zij bepaalt dat haar moeder niet bij zo'n belangrijk gesprek mag zijn?? Prima dat ze als dochter mee wilt, maar als vrouw zijnde hoor je daar toch ook gewoon bij te zijn? Wat een arrogantie

quote:

Op vrijdag 4 april 2014 09:59 schreef Bamba het volgende:
Dus zij bepaalt dat haar moeder niet bij zo'n belangrijk gesprek mag zijn?? Prima dat ze als dochter mee wilt, maar als vrouw zijnde hoor je daar toch ook gewoon bij te zijn? Wat een arrogantie

quote:

Op vrijdag 4 april 2014 09:59 schreef Bamba het volgende:
Dus zij bepaalt dat haar moeder niet bij zo'n belangrijk gesprek mag zijn?? Prima dat ze als dochter mee wilt, maar als vrouw zijnde hoor je daar toch ook gewoon bij te zijn? Wat een arrogantie

quote:

Op vrijdag 4 april 2014 13:53 schreef Kim-Holland het volgende:

[ afbeelding ]

quote:

Op vrijdag 4 april 2014 14:06 schreef Kim-Holland het volgende:
Oh en Pikmans is er nog, hoor..
[ afbeelding ]

Son is naar de kapper geweest
[ afbeelding ]

Trouwens, ze vindt haar eigen column ook hartverscheurend hemeltergend..

quote:

Wow, wat een mooie start van deze tweede paasdag!
Ik heb een interview gedaan voor het blad Lef. Daarin vertel ik onder andere over mijn carriere switch, maar ook over de worstelingen met mijn gewicht en hoe onzeker dit mij gemaakt heeft. Damian is bij opa en oma aan het logeren. Ik bel hem vanmorgen onderweg naar werk even. Hij heeft het interview in Lef zojuist gelezen.
Damian: "Mama, ik wilde even tegen je zeggen dat je nooit meer onzeker moet zijn over je lichaam. Ik vind jou de mooiste vrouw van de hele wereld. Je bent misschien 11e geworden bij Miss World vroeger, maar voor mij zijn dat twee enen!"
Pffffffff, tot tranen geroerd.... — geliefd.

quote:

Op dinsdag 22 april 2014 20:34 schreef bloempje-moi het volgende:
Van haar FB

[..]

Het is toch niet gezond dat een jochie van 6/7 dit zegt?

quote:

Op dinsdag 22 april 2014 20:34 schreef bloempje-moi het volgende:
Van haar FB

[..]

Het is toch niet gezond dat een jochie van 6/7 dit zegt?

quote:

Op dinsdag 22 april 2014 21:12 schreef kvd het volgende:
Mwoah, mijn neefje zou op die leeftijd ook kunnen hebben gezegd.

quote:

Op dinsdag 22 april 2014 20:34 schreef bloempje-moi het volgende:
Van haar FB

[..]

Het is toch niet gezond dat een jochie van 6/7 dit zegt?

quote:

Op vrijdag 4 april 2014 13:53 schreef Kim-Holland het volgende:
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

quote:

Op dinsdag 22 april 2014 21:18 schreef Lucky_Strike het volgende:
Deed ze mee aan Miss World?

quote:

Op dinsdag 22 april 2014 21:20 schreef Greys het volgende:

[..]

Zo'n peptalk over twee enen en Miss World?

Ik geloof best dat zo'n jochie iets liefs zegt, maar in dit geval heeft ze zelf de rest er bij verzonnen denk ik

quote:

Op dinsdag 22 april 2014 21:39 schreef Meke het volgende:

[..]

Of het is gewoon iets wat hij ergens ooit op tv opgepikt heeft, of opa/oma voorzegd heeft.. Wellicht iets dat Pikkie of een van haar andere exen vaak zei.

Sowieso vind ik het interessant dat hij dat erbij haalt, zou ze het daar nog vaak over hebben dan? Ik geloof niet dat de meeste kinderen van 9 zich heel bewust zijn dat hun moeder ook een leven had voor zij werden geboren

quote:

Niemand weet... dat ik mijn papa ga verliezen
Auteur: • Categorie: • Geplaatst op • Bekeken: x •

Papa zit op de bank. Hij zit er wel, maar hij is er niet. Slaapt hij nou? Ik hoor hem reutelen. Wat klinkt dat eng...
Damian blijft vandaag bij mijn ouders slapen. Ik heb hem verteld dat opa niet meer beter wordt. Hij begrijpt het geloof ik wel, maar ik weet niet wat er in zijn koppie gebeurt. Hij loopt met een van zijn knuffels op zijn rug naar mijn vader toe. "Kijk opa, dit is Tijgertje, die is voor jou om mee te slapen. Dan kun je altijd aan me denken, tot de dag dat je gaat... Dan neem ik hem weer van je over". Tot je gaat, pfffff. Mijn vader is er straks niet meer. Ik kijk naar hoe hij in een ongemakkelijke houding op de bank half zit te slapen. Ik word verdrietig en tegelijkertijd moet ik giechelen. Ik heb mijn papa nog nooit met een baardje gezien! Het staat echt sexy!
Vorige week was ik het zat om hem zo veel pijn te zien lijden. Ik heb gebeld met het ziekenhuis en de volgende ochtend kon hij al terecht. De tumor op zijn ruggenwervel rust precies op een zenuw, dat doet natuurlijk verschrikkelijk veel pijn. Nu hebben ze eergisteren de zenuw uitgeschakeld met een prik. Het moet heel pijnlijk geweest zijn, maar mijn pap is zo een bikkel! Heerlijk om hem die avond pijnvrij te zien. Wat was hij opgewekt! Helaas duurt de rust bij een kankerpatiënt met deze vorm nooit lang.
Ik schrijf nu vanuit de spoedeisende hulp in het ZMC. We zijn hier vanmiddag naartoe gereden omdat hij zo verschrikkelijk benauwd is. Pffffff, nu is hij eindelijk na een maand verlost van de vreselijke zenuwpijn, krijgt hij weer bijna geen lucht. Ik houd de hele tijd zijn hand vast terwijl we wachten op de arts. Ik zie voor het eerst angst in zijn mooie ogen. Is dit het gezicht van kanker? Opeens komt het keihard binnen. Het gaat echt niet meer goed komen met mijn vader. Ik kijk naar hoe hij worstelt om een beetje zuurstof binnen te krijgen. Op het moment dat de arts binnen is en hem een infuus geeft, knijp ik er met een smoes even tussenuit. Op de gang breek ik. Wat is het toch een KUT ziekte! Ik wil niet dat hij me ziet huilen, want ik weet dat hij daar niet tegen kan. Ik moet sterk zijn voor papa, want hij is dat ook! Maar heel soms wordt het me allemaal even teveel. Ik heb geen idee hoe ik dit moet gaan doen straks. Tot nu toe was het alleen zijn kale koppie dat me deed herinneren aan zijn ziekte. Nu ik hem zo zie vechten voor een beetje lucht, realiseer ik me dat het heel snel kan gaan. Gelukkig gaat de longarts direct voor hem aan de slag. Hij krijgt direct een scan. Als de arts een uur later terugkomt, zie ik al aan zijn gezicht dat hij met slecht nieuws komt. Hij windt er ook geen doekjes om. `De foto ziet er niet goed uit, meneer Silva`. Papa knijpt in mijn hand. Er zit vocht bij zijn long dat afkomstig is van de tumor. Ze gaan gelukkig direct kijken of ze het weg kunnen halen. Via een sneetje in zijn rug wordt er een drain aangebracht. De verdoving doet blijkbaar echt pijn, want ik voel hoe hard pa in mijn hand knijpt. Ik kijk naar hem en vecht tegen mijn tranen. Niet nu, Sonja! Niet nu! Huilen doe je straks maar. Er komt uiteindelijk maar liefst anderhalve liter vocht uit. Niet te geloven. Geen wonder dat die lieverd zo benauwd was. Dit lucht gelukkig op! Het reutelen en piepen is direct minder. Wat ben ik blij dat ik weer stampij heb gemaakt bij de artsen. Zo zie je maar weer dat je echt niet moet gaan zitten wachten op een ander. Zelfs niet in het ziekenhuis. Je moet echt zelf om hulp vragen en actie ondernemen anders gebeurt er niets! Helaas moet ik hem weer in het ziekenhuis achter laten. Ze willen hem houden, ter observatie. Pyke komt snel wat spulletjes voor hem brengen. Als we samen onderweg naar huis zijn voel ik hoe gebroken ik ben. Letterlijk en figuurlijk. Ik zie de man die mijn vader is langzaam aftakelen. Afvallen, zwakker worden en creperen van de pijn en er is NIETS dat ik er aan kan doen. Ik bid in mezelf: `Heer geef ons tijd…`.

quote:

Op woensdag 23 april 2014 09:49 schreef Mula het volgende:
Ze heeft weer een nieuwe blog. Wederom over haar vader en wederom klinkt het alsof zij alle beslissingen neemt. Ik vind haar door deze blogs zo onsympathiek overkomen.

quote:

Op woensdag 23 april 2014 10:58 schreef kvd het volgende:
Zo te zien op FB is het baardje ook alweer weg...

quote:

Op woensdag 23 april 2014 12:52 schreef Lucky_Strike het volgende:
Ik deel de mening van de meeste van jullie hier hoor over haar egocentrische columns. Maar toch is het ook wel vreemd om te lezen. Mijn schoonvader is vorig jaar aan longkanker overleden. Liet ook zijn baard staan. Had verschrikkelijke zenuwpijn, maanden lang. Wij waren ook degenen die met de artsen spraken omdat mijn schoonvader dat zelf niet kon. Dat gereutel waar ze het over heeft, hoor ik nog als ik er aan denk. Wat een ellende.

Dat kapsel trouwens van haar en haar zoon

quote:

Op woensdag 23 april 2014 13:35 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Maar dan denk je toch niet in termen van 'sexy'? Dat maakt het zo raar....

quote:

Op woensdag 23 april 2014 12:52 schreef Lucky_Strike het volgende:
Ik deel de mening van de meeste van jullie hier hoor over haar egocentrische columns. Maar toch is het ook wel vreemd om te lezen. Mijn schoonvader is vorig jaar aan longkanker overleden. Liet ook zijn baard staan. Had verschrikkelijke zenuwpijn, maanden lang. Wij waren ook degenen die met de artsen spraken omdat mijn schoonvader dat zelf niet kon. Dat gereutel waar ze het over heeft, hoor ik nog als ik er aan denk. Wat een ellende.

Dat kapsel trouwens van haar en haar zoon

quote:

Op zondag 4 mei 2014 21:45 schreef Lief17 het volgende:
Ik zag linkjes op haar Twitter naar haar FB. Haar vader is vandaag overleden.....

quote:

Niemand weet... hoe ik je nu al mis

Mei 2014
Voor papa

Iedere ochtend als ik wakker word is daar weer dat ene moment van rust waarin ik even vergeet. Direct daarop volgt de doffe pijn als ik me realiseer dat je echt niet meer bij ons bent. Ik kijk vanuit mijn bed naar het zwarte pakje dat klaar hangt voor je crematie. Dwars door de hartverscheurende pijn voel ik me ook trots! Ik weet dat alles precies gaat zoals jij het wilt en dat geeft me rust. Maar papa, wat heb ik het zwaar. Ik mis je, nu al, zo verschrikkelijk hard. 7 maanden lang heb ik me ingehouden. Jij bent altijd zo overbezorgd en uber beschermend geweest naar mama en mij toe. Als ik een wondje had dan flipte je al! Als jij had gezien hoeveel pijn en verdriet mama en ik hadden de laatste weken dan was je niet rustig heen gegaan. En dat was mijn enige doel. Dat je met een rustige glimlach je weg naar de hemel zou afleggen. En dat is gelukt! Gisteren ben ik nog even bij je geweest om je mooie zwarte pak, je stropdas en je schoenen (met nieuwe hakken eronder) bij je te brengen. Wat ben je knap! Dit is wat je graag wilde, altijd en voor eeuwig een heer! Toen je eenmaal opgehaald was en ik met Damian, mama en Pyke thuis over bleef kwam alle pijn en frustratie van de afgelopen 7 maanden eruit. Wat heb ik hard gehuild en gebruld. Het moest er even uit denk ik. Je zou zo trots op Damian geweest zijn. We waren hem steeds even kwijt, dan zat hij weer bij je, met zijn hoofdje op jouw schouder. En mama is zo sterk! Wat een liefde! 48 jaar samen en nu moet ze alleen verder. Wat een last! Maar lieve papa, je weet dat ik voor haar zorg he? Met net zoveel liefde als jij dat altijd gedaan hebt! Volgende maand gaan we bij mama om de hoek wonen.
Je ging zo hard achteruit op het laatst. Anderhalve week geleden ze je nog met rotsvast vertrouwen dat je beter ging worden. Woensdag, toen ik je weer had opgehaald uit het ziekenhuis, zei je opeens dat je het wilde volhouden tot het WK. Dat wilde je zo graag nog zien. Afgelopen vrijdag had je tegen mama gezegd dat je er maandag, op Bevrijdingsdag, mee wilde stoppen. Toen vrijdag al je kleinkinderen waren geweest en je zaterdag ook nog je 5 beste vrienden uit Rotterdam op bezoek had gehad om afscheid te nemen was je zo gelukkig! Ik had al 2 weken het idee dat je daarop wachtte. Het was zo lastig in te schatten of jij nou ook bewust afscheid nam. Misschien wel zelfbescherming. Zaterdag avond werd je benauwder en onrustiger dan ooit. Zou je gevoeld hebben dat het je laatste avond was? Lopen op de gang, een half uurtje met Pyke samen op het balkon. Je bleef maar zoeken naar wat lucht. Toen ik je in bed stopte werd het alleen maar erger. Gelukkig ben je die ochtend heel vroeg gaan slapen. Ik heb de hele nacht bij je gewaakt en toen ik heel even sliep ben je er tussen uit gepiept. Ik denk bewust. Mama en Pyke sliepen in de woonkamer en ik lag bij jou in de slaapkamer. Dat wist je. Ik denk dat je ons het exacte moment van het einde hebt willen besparen. Je had midden in de nacht aan mama gevraagd of je mocht gaan. En nu ben je vrij. Geen pijn meer! Wat ben ik ongekend dankbaar voor de 7 maanden dat je voor ons gevochten hebt papa. De hele dagen dat we samen in het ziekenhuis aan het wachten waren en over alles hebben gesproken. Alle keren dat je keihard in mijn handen kneep als je weer een nare injectie kreeg. Ik heb zo hard voor je gezorgd dat ik het nu verschrikkelijk moeilijk vind om te accepteren dat ik dat nu niet meer kan doen. Vrijdag brengen we je jasje weg, dat jouw ziel gedragen heeft hier op aarde. Geloof me pap, je ziet er prachtig uit! Ze zeggen steeds tegen me dat de pijn minder word. Ik kan daar nog helemaal niets mee want ik weet eigenlijk helemaal niet hoe het verder moet zonder jou. Maar ik vertrouw erop dat het klopt. En wat een bijzondere dag om te gaan op 4 mei! Mijn vlag hangt halfstok voor jou! Zorg goed voor onze twee kindjes in de hemel pap, zoals alleen jij dat kan en doe ome Arie en opa en oma de groeten! Sodade Bo! Ik mis je en ik zal je NOOIT vergeten

R.I.P. Lieve papa

quote:

Op woensdag 7 mei 2014 18:32 schreef Turbomuis het volgende:
Ja, het is heel erg. Ik gun het niemand. Maar manmanman, moet dan nou echt zo?

[..]

quote:

Jij bent altijd zo overbezorgd en uber beschermend geweest naar mama en mij toe. Als ik een wondje had dan flipte je al!

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 21:22 schreef Mariposas het volgende:
Ik moet zeggen dat hoewel ik haar wel echt een attention whore vind, ik wel van mening ben dat het niet aan ons is om te oordelen hoe zij zich moet uiten... Blijkbaar is dit wel een voor haar prettige manier om zich te uiten en het met iedereen te delen, en ik denk ook niet dat haar vader of moeder een probleem mee hebben. Ik mag althans hopen dat zij op de hoogte zijn(was..) van haar columns, maar ik gok dat Son dat wel tegen iedereen die het wel -of niet- wilt horen vertelt.
Ik vind haar columns over haar vader ook niet egocentrisch overkomen, in tegenstelling tot alles wat ze schreef over haar honderden ziektes en miskramen.

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 20:57 schreef kvd het volgende:
Goh, en maandag moet ze ook nog bezig met de ME-dag...ze heeft het maar druk

quote:

Morgen middag brengen we papa naar zijn laatste rustplaats.

Ik hoop velen van jullie zaterdag weer even te ontmoeten. We gaan er evengoed een fijne ontmoetingsdag van maken.

Jullie zijn vanaf 12 uur welkom in Boerderij Langerlust. Vergeet je niet even op te geven op wereldmedagbenefiet@live.nl

Tot dan!

quote:

Op vrijdag 9 mei 2014 21:01 schreef Mariposas het volgende:
Huh? De begrafenis is tegelijk ook een ME ontmoetingsdag?

quote:

Niemand weet... dat zelfs schrijven niet meer oplucht

Geplaatst op 8 juli 2014

Juni 2014
Vaderdag... Wie had ooit gedacht dat dit zo een pijnlijke dag zou kunnen zijn. Als ik toch geweten had dat vorig jaar mijn laatste Vaderdag met mijn vader zou zijn... Toen wisten we nog niet eens dat papa ziek was. Bizar dat het alweer 6 weken geleden is. Ik heb mijn vader nog nooit 6 weken lang niet gezien of gesproken. We missen hem iedere dag. Mijn leven is best veranderd sinds die ene dag. Wat een hoop papierwerk en gedoe. Gelukkig verliep de crematie gesmeerd, alles was tot in de details voorbereid en bedacht. Maar dat er achteraf nog zoveel geregeld moet worden wist ik niet. De belastingdienst, de zorgverzekering, de gemeente pfffffff.
Ik ben zo verschrikkelijk dankbaar dat papa en mama in januari bij ons in de buurt zijn komen wonen. Iedere dag gaan we even bij mama langs. Even na het werk of voor ik naar school ga. Zo fijn. Ze is ongekend sterk, maar natuurlijk is het voor mama het moeilijkst om te wennen aan de nieuwe situatie. Zij had papa al bijna een halve eeuw ieder dag bij zich. Ik vind het soms heel erg moeilijk om haar alleen achter te laten. Ik merk aan haar dat het de ene dag beter gaat dan de andere. Dat herken ik wel. Iedere dag ben ik met hem bezig. Soms even, soms uren. Dan schieten de beelden van de laatste uren in mijn hoofd voorbij alsof het een hele nare droom was. Maar ik word maar niet wakker. Dit is de werkelijkheid. De werkelijkheid is dat het keihard is. We moeten door, hoe pijnlijk het ook is. Ik ben zo blij dat papa nu weer de longen en het lijf van een twintigjarige heeft!
Vandaag is het WK begonnen. Een paar dagen voordat hij naar de hemel ging zei papa nog dat hij zo graag het WK nog wilde zien. "Nou dan gaan we dat doen", zei ik optimistisch. Dan bellen we de dokter dat je op 13 juli na de finale wilt gaan slapen. Je was zo vreselijk gek op voetbal. De hele huiskamer was dan oranje. Helaas heeft hij het niet gered, je was toch eerder nodig in de hemel. Het ging opeens zo snel. Ik ben toch maar voetbal gaan kijken vandaag en ik heb je foto naar de tv toe gedraaid, alhoewel ik denk dat jij echt de beste plek hebt om te kijken. Morgen gaat Damian bij mijn moeder de eerste wedstrijd van Nederland kijken. Hij zorgt zo goed voor zijn oma. Binnenkort is ze ook nog jarig, dat zal ook niet mee vallen voor haar.

juli 2014
Schrijven is voor mij altijd een soort therapie geweest. Als ik het opschrijf, dan ben ik het kwijt. Dan stop ik het mentaal en emotioneel in een laatje en is het klaar. Waarom lukt dat nu dan niet. Sterker nog, ik kan even niet schrijven. Is dit nu wat je noemt een "writer's block". Ik vermoed van wel, want ik heb ontelbare keren met mijn lappie op schoot gezeten met de intentie om te gaan tikken, maar er kwam niets. Als ik Wikipedia moet geloven valt het wel mee, het gaat immers niet om een langere periode.
Ik zit op de bank in ons nieuwe huisje. Het is een zooitje, niets is af. De badkamer en keuken moeten nog helemaal verbouwd worden en de muren moet ik nog behangen. Overal dozen en tassen die uitpuilen. Ik heb geprobeerd het zo huiselijk mogelijk te maken. Verhuizen is stom. Je word er doodmoe van en ik al helemaal. Mijn lijf begint te protesteren. Pijn in mijn rechterarm bleek een tennisarm te zijn. Handig als je aan het verhuizen en klussen bent! Gewoon doorgaan dus. Ik ben moe. Echt heel erg moe. Het is heel lang geleden dat ik me zo uitgeput voelde. Als ik denk aan de afgelopen 6 maanden kan ik eigenlijk alleen maar huilen. Mijn papa verloren, conflicten op het werk, verhuizen. Het is allemaal een beetje veel geweest denk ik.
Als het goed is breekt er nu een periode van rust aan. Over 2 weken gaan we lekker met zijn drietjes op vakantie. Ik heb 2 weken vrij! Even opladen. Op school gaat het gelukkig heel erg goed, ik haal het ene na het andere mooie cijfer. Ik worstel met slapen, meer dan ooit. Sinds papa heengegaan is wordt ik ieder ochtend om 5 uur wakker. Heel af en toe kan ik het nog rekken tot een uur of 6 maar meestal zit ik om dan om half 6 al in de woonkamer. Klaarwakker en doodmoe. Op deze momenten, als de buitenwereld en mijn gezinnetje nog slaapt, mis ik papa het meest. Dan zit ik op de bank, kijk ik naar zijn prachtige lach op de foto op de vensterbank en dan huil ik stille tranen. Nog steeds schieten er dagelijks beelden door mijn hoofd van die bewuste dag. De dodenherdenking. Pfffff. Het is alweer meer dan 2 maanden geleden. Mensen blijven maar tegen me roepen dat het beter wordt, maar wanneer ga ik dat zelf dan ook zo voelen?? Het klopt dat ik niet iedere dag meer de hele dag huil, maar dat is puur en alleen omdat dat niet kan. Ik kan moeilijk op mijn werk gaan zitten janken. Het liefst zou ik iedere dag in bed blijven liggen, onder mijn dekens. "Ik mis je, ik grijp en ik gris je". De allereerste keer dat ik "Dat ik je mis" van Maaike Ouboter hoorde brak mijn hart al. Tegenwoordig zegt het lied alles dat ik voel. Ik hunker naar het moment dat ik kan accepteren dat mijn vader er niet meer is. Ik verlang naar de stilte in mijn hart als ik aan hem denk. Ik wacht het rustig af. Nu eerst ons huisje op orde en op vakantie. Babysteps...

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 10:06 schreef Lucky_Strike het volgende:
Verder lijkt het me een bijzonder goed idee als Son gaat schrijven over de conflicten op haar werk.

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 10:11 schreef Turbomuis het volgende:

[..]

Daar verbaas ik me inderdaad over. Het was daar toch allemaal zo leuk en ze werd zo gewaardeerd en lief en aaiaai enzo?

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 10:06 schreef Lucky_Strike het volgende:

Ik vind het toch zo sneu als je als volwassene je vader en moeder nog papa en mama noemt als je tegen anderen over hen spreekt

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 10:14 schreef Lucky_Strike het volgende:

[..]

Ik weet echt niet meer waar ze werkt eigenlijk.

quote:

Ikzelf ben net begonnen bij mijn nieuwe job. Zo spannend! Ik werk in een groot huis waar 24 uur begeleiding geboden wordt aan jongeren tussen de 20 en 25 jaar met verschillende problemen en stoornissen.

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 10:18 schreef Turbomuis het volgende:

[..]

In februari schrijft ze:

[..]

(Tis heel rustig op m'n werk, dan ga je rare dingen doen, zoals columns van Son teruglezen)

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 13:07 schreef Ericr het volgende:
Writers block Sonja Shakespeare.

'To ME or not to ME, that's the question'

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 13:07 schreef Ericr het volgende:
Writers block Sonja Shakespeare.

'To ME or not to ME, that's the question'

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 13:12 schreef Greys het volgende:
Son die mensen begeleidt met diverse stoornissen.
Dat doet ze ook alleen maar ter inspiratie voor zichzelf volgens mij

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 13:18 schreef Turbomuis het volgende:

[..]

Om te kijken welke afkortingen ze nog niet heeft idd

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 13:07 schreef Ericr het volgende:
Writers block Sonja Shakespeare.

'To ME or not to ME, that's the question'

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 13:19 schreef Greys het volgende:
Ik zie d'r al lopen met haar notitieblok